Siedziba władzy

[Kana Yuki]

Rozluźnione mięśnie i spokój ducha zdecydowanie ułatwiały rozmowę. I choć Kaguya doskonale zdawała sobie sprawę, że zlecenie na jej głowę przeszło niejako przez ręce Ayatsuri Saori, to była nadziei, że sposobność do rozmowy z władczynią tych ziem pozwoli nieco naprostować pewne kwestie. W końcu była ku temu okazja, a białowłosa nie zwykła ich marnować. Rozmowa toczyła się kordialnie. Ot, small-talk. Kaguya doskonale władała potęgą mowy i zasad, które wpojono jej w domu, savoir vivre nie był jej obcy, toteż nie obawiała się o jakiś faux pas. W tej sytuacji mógłby znacznie zaszkodzić na drodze do dalszego rozwoju, a przecież nie to było celem. Dziewczyna skinęła podbródkiem, bowiem nie było tajemnicą, iż wszelakie zagadnienia dotyczące Sabishi nie są władczyni Ayatsurich obce. Pozwoliła jej kontynuować tak długo, jak tego potrzebowała i ze skupieniem wsłuchiwała się w płynące z wolna słowa.
— Dziękuję — zaczęła. Ledwo zdążyła cokolwiek powiedzieć, a już została zasypana salwą balsamicznych nut. Awans? W pierwszej chwili miała wrażenie, że lekki wiatr zniekształcił słowa Saori. Trudno jej było uwierzyć, iż po całej masie zdarzeń, które nie płynęły dobrze na jej dobre imię, otrzymała tytuł Akolitki. Oczywiście, cieszyła się, co w pierwszej chwili pokazały zdumione, pełne radości oczy. — To ogromne wyróżnienie, zważywszy na ostatnie wydarzenia. Z pewnością nie zmarnuję tej szansy. Niemniej jednak... — Przerwała na chwilę, by przełknąć nadmiar śliny — Z uwagi na powyższe chciałabym niejako wesprzeć ciebie, Saori-dono, w jakikolwiek sposób. Zdaję sobie sprawę, że moje czyny mogły spowić chaosem relacje naszych klanów. — Harumi patrzyła na władczynię z ogromnym szacunkiem. I nie musiała nawet o tym mówić, choć i słowa pokazywały głęboki podziw względem rozmówczyni. Cała jej sylwetka, ułożenie dłoni i te skupione, mądre oczy dawały jasny znak, że gotowa jest odpłacić za straty, jakie ponieśli marionetkarze z tytułu złego rozumienia jej czynów.

[Papyrus]

Ciężko było określić czy wyższa ranga jest lepsza czy nie. Z jednej strony owszem, wyższa ranga oznacza wyższy szacunek zarówno u zwykłego ludu, jak i innych ninja w prowincji. Z drugiej jednak wymaga się od takiego ninja więcej. Że nie będzie zabijał ludzi w środku miasta dla przykładu. Obowiązki były równoważone przywilejami. Ale pomimo tego Harumi nie widziała to w żadnej kategorii. Po prostu cieszyła się z awansu, a szacunek do osoby kobiety siedzącej przed nią wzrósł niebotycznie.
- Miej na względzie, że twoje imię nie jest całkowicie oczyszczone. Ranga to symbol naszego zaufania do ciebie, ale w ciągu najbliższego roku powinnaś dowieść swojej niewinności w stu procentach. - powiedziała jeszcze, stawiając sprawę znacznie bardziej dosadnie niż do tej pory. Faktycznie ciężko by było, żeby osoba która ma wątpliwą reputację i niedawno była poszukiwana za sianie chaosu na ulicach miasta miałaby dostać promocję bez żadnego "ale".
- To był jedyny warunek jaki postawiłam Nariko. Z tego co wiem miałaś konflikt z ludźmi jednego z bogatszych ludzi w tym regionie, więc będziesz musiała bardzo mocno się postarać. - powiedziała jeszcze, tym mocniej naznaczając swoją opinię odnośnie ostatnich wydarzeń. Harumi miała pełne prawo poczuć się nawet zdradzoną do pewnego stopnia. Ale ciężko by było żeby Shirei-kan opowiadał się w takiej sprawie, dotyczącej osoby która nie wniosła aż tak wiele do społeczeństwa miasta. Poza listem gończym.
- Jeśli chodzi o Ayatsuri i Kaguya, nie musisz się o to martwić. Nasze relacje są na tyle dobre, by nie było potrzeby uważania na każdy jeden przypadek. Oczywiście twoja pomoc i służba nadal będzie mile widziana. Ale no, pierw powinnaś się skupić na sobie.

[Kana Yuki]

W porównaniu do poprzedniego roku Harumi była jakby mniej aktywna. Z pokorą i odpowiednią dozą radości podeszła do awansu. Summa summarum był on uwarunkowany jej następnymi poczynaniami. Na udowodnienie zasadności takiegoż tytułu miała dwanaście miesięcy. Niewiele, biorąc pod uwagę, że życie to jedna wielka gra pełna niepewności jutra. Niemniej jednak nie zamierzała próżnować. Polecenie było jasne i klarowne. Doskonale zdawała sobie sprawę, że będzie musiała pracować więcej niż przedtem. I nie przeszkadzało jej to. Ta cholerna pogoń za niespełnioną ambicją sprawiała, że parła naprzód niezależnie od czynników zewnętrznych. Czy można nazwać to chorobą? Pewnie, dlaczego by nie.
— Rozumiem, nie zawiodę — oznajmiła pewnie, poprawiając palcami nasuwający się na czoło kosmyk białych włosów. Sam fakt, że zawierzyła jej również liderka Ayatsurich sprawił, że nabrała nowej siły. I do działania, i do zmian, które niewątpliwie musiała poczynić. Życie w świetle obowiązków brzmiało mniej strasznie, niźli mogło się wydawać. Harumi z całą pewnością wydoroślała. I nie tylko pod względem psychiki, ale również ciała.
— Nie nazwałabym tego konfliktem, wszak do tego trzeba dwóch osób. Proszę nie zrozumieć mnie źle, ale obrona przed niechybnym atakiem nie jest rozbojem. Gdybym w tamtym momencie nie poświęciła życia przeciwnika, poświęciłabym swoje. Niestety nie zależało mu na polubownym rozwiązaniu tejże sprawy, a ja nie zwykłam zostawiać towarzyszy na pewną śmierć... Tą kwestią, z tego co wiem, zajmują się odpowiednie jednostki tak więc pozostawię to w ichnich, niewątpliwie sprawiedliwych rękach. Prawda zawsze wygrywa z fałszem, nieprawdaż? — odparła z tonem pełnym pokory. Kaguya wiedziała, że słowa w tych czasach znaczą tyle, co jedna moneta. Czyli zupełnie nic. Swą wersję musiała udowodnić czynami, a przede wszystkim dotrzeć do faktów i świadków ów wydarzenia tak szybko, jak to tylko możliwe. I choć przesłuchujący ją mężczyzna wydawał się zainteresowany sprawą, to nie ulega wątpliwości, że nie była ona jedyną, nad którą sprawował pieczę. Dziewczyna wolała wziąć lejce we własne dłonie i pokierować mustangiem wydarzeń w prawym kierunku. Zapewne gdyby była winna, nigdy nie wróciłaby w rodzinne strony. O tym jednak nie mogła wiedzieć Saori. Naiwnym byłoby oczekiwanie od niej absolutnego zrozumienia na podstawie samych poszlak.
— Skoro tak... — Harumi odsunęła krzesło, bowiem słowa kobiety dały jej do zrozumienia, że to czas by opuścić pomieszczenie. W przypadku doboru innych słów oczywiście zostałaby i dokończyła wątek. — Nie będę zajmować więcej twojego czasu, szanowna Saori-dono. Dziękuję za poświęconą mi uwagę. Proszę mieć mnie na względzie w przypadku ryzykownych zleceń. Gotowa jestem poświęcić mój los w imię Zachodniego Klejnotu. Go-kigen'yō — Na zakończenie swej wypowiedzi uśmiechnęła się serdecznie i złożyła stosowny ukłon w kierunku rozmówczyni. Oczywiście tylko wtedy, gdy potwierdziła ona znak do wycofania się.

z/t

[Papyrus]

Trzeba było zaakceptować rzeczywistość. Przyjąć na klatę konsekwencję swoich działań, nie ważne czy w dobrej czy złej intencji. Wygnanie z prowincji zdecydowanie było jedną z takich konsekwencji, mającą wpływ na całość życia dziewczyny. Teraz, córka marnotrawna wróciła do swojego domu i dostała szansę odkupienia. Nawet nie należało podważać kompetencji liderki przez tą decyzję. Trzeba było zacisnąć zęby i ruszyć tyłek. Na raz utracone zaufanie trzeba było zapracować i Harumi miała już wiedzę na ten temat. Ba, przyjęła warunki z optymizmem. Zdecydowanie dziewczę było kimś innym niż rok temu. Paradoksalnie wygnanie mogło dać jej więcej korzyści niż problemów.
- Oczywiście, że tak. Dlatego i tym razem oczekuję, że prawda rozwieje wszelkie wątpliwości. - odpowiedziała kobieta, cały czas wnikliwie obserwując dziewczę. Nie żeby się jej obawiała albo dalej posądzała o nieczyste motywy. Była bardziej... zainteresowana jej osobą. Być może sama chciała wiedzieć jaką drogę obierze dziewczę w poszukiwaniach prawdy. I jakie środki wykorzysta. Prawda sama się nie ujawniała, potrzeba było kogoś kto jej pomoże.
- Trzymam cię za słowo, Harumi-san. Niech piaski pustyni mają cię w opiece. - pożegnała Harumi liderka, delikatnym skinięciem głowy i dość nietypowym pozdrowieniem. Używanym w dużej mierze przez bardziej wiekowych mieszkańców, pamiętających znacznie gorsze i brutalniejsze czasy. Aczkolwiek nadal bardzo popularnym, w różnych wariacjach. Jedno jednak się nie zmieniało - pustynia i jej życzliwość. Kiedy tylko Harumi nacisnęła klamkę chcąc wyjść, usłyszała odgłos strażników odsuwających się na bok. Logiczne, musieli jakoś zrobić jej miejsce. Spojrzeli na nią, kiedy ta wychodziła i zamykała za sobą drzwi. Wrócili na swoje miejsce natychmiast, gdy dziewczę odeszło od drzwi. Było wolne, przynajmniej na ten moment.

[Ayatsuri Juranu]

Przybycie z Ashre, post 26/26 w misji.

Podróż przebiegła bezpiecznie, nawet jeśli była dość ryzykowna przez brak oczyszczenia rany. Rozmowa z Wasuko jednak przebiegła na tyle pomyślnie, że chłopakowi udało się zdobyć nie tylko wynagrodzenie, ale także załatwić lekarza, który obejrzy jego ranę. Po kontakcie z medykiem i odpoczynku, mógł zgłosić raport do Seiko, a także przygotować się do podróży do domu. To było ostatnie, co go tutaj trzymało przez powrotem do domu. Przygotował się już do drogi, uzupełnił manierki u pomocnika Wasuko i wtedy dopiero ruszył do włodarza osady.

- Udało mi się wytropić I dorwać złodziei. Niestety musieli albo schować, albo sprzedać kamienie, gdyż nie mieli ich przy sobie. Stawiali opór i próbowali mnie zaatakować, nie przeżyli starcia, więc też nie mogłem ich przesłuchać. – więc to tyle, sprawa wyjaśniona. Swoją nagrodę już odebrał od Wasuko, więc nie liczył na zainkasowanie podwojonej kwoty, szczególnie, że nie zrobił najważniejszego – nie zwrócił Seiko kamieni. Podążanie za ślepym zaułkiem jednak do niczego nie mogło go doprowadzić, a raport zostanie wysłany przez Wasuko do władz Ayatsuri. Nic tu po nim. - Mam nadzieję, że lepiej będzie się tu prosperowało ze źródłem wody i świadomością, że złodziei czeka kara. Teraz zaś wracam do stolicy, dziękuję za gościnę. – opuścił więc rezydencję i ruszył w trasę.

Dni wędrówki nie były niczym nowym dla chłopaka. Pieszo czy konno, pustynia pozostawała pustynią, a od ponad tygodnia prawie codziennie był w trasie, za wyjątkiem walki z wielką pijawką, kiedy to większość dnia spędził w kopalni. Ningyo-shi jednak powitał z radością. Trochę go nie było w okolicy, a jednak nawet uliczki osady dawały mu tyle bezpieczeństwa, że nie czekał z napięciem, by sięgnąć do torby. Na ramieniu niósł resztki kukły pokonanego najemnika, chcąc zapoznać się z jej konstrukcją , zanim zacznie kombinować z kolejnymi swoimi tworami. W końcu podejrzenie pracy innych nie jest przestępstwem.

W rodzinnej wiosce nie miał zamiaru próżnować i nie udał się z wypłatą prosto do sklepu, tylko do siedziby władzy, by zdać raport Tadasuke. Opowiedział mu o odnalezieniu złodziei, starciu z najemnikiem, zabiciu pijawki i zapewnieniu źródła wody. Całkiem sporo, jak na tydzień roboty, prawda? Strudzony podróżą jednak wyszedł w końcu z gabinetu urzędnika i jeszcze raz przyjrzał się budynkowi, ponownie przeglądając oferty pracy. Nie chciał podejmować ich już teraz, ale za dzień, za dwa? Kto wie, co go czeka…

[Papyrus]

Całkowitym przypadkiem Junaru znalazł się w siedzibie władzy. No, może nie tyle z przypadku, co z konieczności. Musiał jeszcze zdać raporty, wyjaśnić to i owo. Wypełnić swoje obowiązki. Ta część jego zadań nie była najmniejszym problemem, wszystko poszło sprawnie i szybko. Zapis wykonanej misji był, podpisany przez Juranu, zarchiwizowany i właściwie nie było już nic więcej do roboty. Jednak idąc korytarzem w kierunku wyjścia, tuż po opuszczeniu gabinetu, Juranu wpadł na kogoś. Nie dosłownie, ten ktoś był jeszcze daleko, około kilka metrów. Ten ktoś podejrzanie długo przyjrzał się twarzy mężczyzny i zatrzymał się w miejscu. Wyciągnął z kabury przy pasie zwitek papieru, rozwinął i spojrzał na niego. Potem na Juranu. I ponownie na papier. W tym momencie nawet mało sprawny umysł byłby w stanie połączyć te kropki. Ten koleś ewidentnie czegoś od Juranu chciał.
- Ayatsuri Juranu, czyż nie? - zapytał, będąc właściwie tuż przy Juranu. Z tej odległości mógł doskonale przyjrzeć się mężczyźnie. Standardowy uniform ninja, nic specjalnego. Stosunkowo młody z twarzy, w wieku podobnym do Juranu. Metalowa blaszka z symbolem rodu Ayatsuri błyszczała w słońcu. - Zostałem wysłany żeby cię przyprowadzić do siedziby w sprawie twojego awansu. To znaczy już tutaj jesteś, więc nie muszę, ale no. Gabinet w tą stronę. - powiedział, nieco niezręcznie przechodząc do zaprowadzenia Juranu do gabinetu. Oczywiście mógł zignorować typa i iść swoją drogą. Miał do tego pełne prawo, co będzie marnował czas na jakiegoś typa.
Jeśli jednak zdecydował się na pójście za nim, ten zaprowadził go do jednych z drzwi na parterze. Drzwi oznaczone jedynie tabliczką z numerem pomieszczenia i niczym więcej. Nikt też przy nim nie stał. Posłaniec kiwnął głową na znak, że powinien wejść, po czym pobiegł gdzieś indziej.
Po wejściu do środka Juranu zobaczył całkowicie standardowe pomieszczenie o przeznaczeniu biurowym. Nic się nie wyróżniało i nic nie szokowało. Jedynie mężczyzna za biurkiem wydawał się nieco odstający. Gęsta broda w nieładzie i długie włosy opadające na czoło upodobniały go bardziej do żula niż jakiegokolwiek urzędasa czy ninja. Ale jednak. Kabury przy sobie miał. Opaskę z symbolem Ayatsurich miał. Wszystko się zgadzało. Mężczyzna nieco odgarnął włosy z twarzy i ujawnił swoje oczy. A właściwie jedno bursztynowe oko. Drugiego nie było, zamknięte i z ogromną szramą biegnącą od początku czoła aż do szczęki. Rana musiała być całkiem stara, zdążyła się już zagoić. Ale nadal, dyskomfort z takiego obrazu mógł się pojawić.
- Siadaj i wyjmuj marionetkę na biurko. Sprawdzimy, co potrafisz. - powiedział, wyjmując z szuflady niewielki skórzany pokrowiec. Wypełniony był mniejszymi i większymi narzędziami o różnym przeznaczeniu. Wstał, napewniej faktycznie czekając aż młody położy swoje dzieło. Jeśli rzecz jasna takowe przy sobie miał. Samo biurko było zresztą praktycznie puste, było więc idealne.

[Ayatsuri Juranu]

Zdanie raportu miało zakończyć tę niefortunną przygodę, ale jak się okazuje, nie było mu jeszcze dane udać się na spoczynek. Został zatrzymany, by ponownie zostać sprowadzonym do jednego z gabinetów. Ile można? Miał przy sobie wszystko, co zabrał ze sobą na kilkudniową podróż, a także to, co najmniej zdobył. A jego zdobyczą była zdezelowana marionetka, należąca niegdyś do Ienobu. Teraz z tym wszystkim spojrzał lekko zaskoczony na młodzieniaszka, który go zaczepił. Zmęczonymi skinieniami głowy potwierdził swoją tożsamość.

- Ja? Awans? - mruknął bardziej do siebie niż do rozmówcy. Dość nietypowa sprawa, przecież sobie nie zasłużył. A może jednak? Rozwiązał wiele spraw Ashre, eskortował kobietę na ważny mariaż, wyjaśniał sprawę zabójstwa. Parę rzeczy udało mu się zrobić, a przy tym jeśli raport z górniczej osady został dostarczony za pomocą ptaka lub innej metody szybszej od jego podróży, to jego działania mogły go wyprzedzić. Poszedł więc do wskazanego pomieszczenia. Numerek nic mu nie mówił, ale to była siedziba władzy, raczej nic mu tu nie groziło. Skłonił się na powitanie i przyjrzał gospodarzowi.

Zarośnięta twarz, brak oka. Wyglądał jak weteran nie tylko wojny, ale też weteran pustyni prosto z kilkumiesięcznej wędrówki. Albo przynajmniej tak się wydawało młodemu chłopakowi, któremu zarost raczej nie groził. Starał się rozejrzeć po pokoju, by dostrzec jak najwięcej szczegółów, ale czego można było się spodziewać po pokoju urzędnika? Niezwykle dużo czasu z rozglądania się młody Ayatsuri przeznaczył na przyglądanie się blizny na oku. W końcu jednak wyrwały go z zamyślenia polecenia otrzymane od mężczyzny. Juranu natychmiast się poderwał i zbliżył do miejsca na usadowienie się, zdejmując z ramienia marionetkę, w ramach niespodzianki jednak nie położył jej na biurku, tylko oparł o krzesło. Była to marionetka wręcz ludzkich rozmiarów, miejscami pomiażdżona, w strzępach żółtego płaszcza.

- Niestety ta nie jest moja. Zaatakował mnie najemnik, który ją kontrolował, a szkoda mi było zostawić, chciałem obejrzeć, jak inni konstruują. - zapytany o swoje twory, lekko się podniecił. Miał wiele pomysłów, na które nie pozwalały mu fundusze, ale miał marionetki, które już trzykrotnie wygrały mu walkę. Nie miał ich jednak w torbie. Odpiął płaszcz i oparł go na krześle za sobą, a następnie wyciągnął lewą rękę, która skryta była w rękawicy łańcuchowej. Na niej można było dostrzec znaki charakterystyczne dla Fuuinjutsu. Zbliżył rękę i odpieczętował dwie niewielkie marionetki o identycznym wyglądzie. Po uwolnieniu ich odpiął rękawicę i odłożył obok krzesła, żeby mieć wolne ręce.

- Nie są może zbyt imponujące, ale dzięki niewielkim rozmiarom świetnie działają jako element zaskoczenia. - zaczął sprawnie brać narzędzia i wręcz bezbłędnie rozbierać jedną z nich. Zbudował już takich dwie, a schematy wcześniej rysował na papierze, zanim zaczął je składać, więc ich konstrukcję znał doskonale. - Ostrza dzięki impetowi mają niezłą siłę przebicia, a senbony. No cóż. Można śmiało spróbować! - chodziło oczywiści o nakłucie, gdyż widać było, że są czymś posmarowane. Może marionetka nie świadczyła o jego zdolnościach konstrukcyjnych, ale biorąc na pewno to połączenie dawało niezłe poczucie zmysłu walki na bezpieczny dystans, jaką prezentował Juranu.

Nazwa Kukły

Tonbo (ważka)

Ranga

C

Klasa

Ultra lekka

Cena

700 + amunicja senbon.

Materiały

Drewno (wszystko oprócz ostrzy i mechanizmu wyrzutni)

Wygląd Kukła w dużym przybliżeniu przypomina ważkę o długości 35 cm. Składa się z rozszerzonego korpusu (długość 15 cm, średnica do 10 cm, "urnowaty" kształt, kolor bordowy i zielone od frontu z niebieskimi oczami) do którego przymocowane są nóżki (czarne, trzysegmentowe, kolejno średnice walców - 5-5-3 cm, średnica 1 cm, ostatni odcinek - 3 cm - jest tylko połową przecinając wzdłuż) i "skrzydła" (kształt trójkąta, długość 15 cm przednie i 20 cm tylne ustawione z tego samego punktu co przednie pod kątem ~45 stopni, szerokość wszystkich zwęża się od 4 cm do ostrego czubka, malowanie białe z pomarańczowym paskiem), oraz z ogona (długość 20 cm, średnica 5 cm, walec, malowanie bordowe).

Mechanizmy Objętość fuin: 40.

Wyrzutnia senbonów w korpusie - wylot frontowy, w miejscu ust (zamykany).

Mały magazynek na senbony w ogonie - objętość 10 (40 senbonów).

Ruchome ostrza: oś obrotu 5 cm od frontu marionetki. Mechanizm pozwala im się złożyć (wszystkie na raz) do osi marionetki, w celu przechowania. Długość: jak na rysunku: 15 cm i 20 cm. Obracane są parami o tej samej długości. Szerokość ostrzy zwęża się od 4 cm do czubka, zaostrzone są z obu stron, możliwość obrotu w obie strony - pary niezależnie od siebie nawet mogą.

Nóżki (6x, oznaczone pełnymi kółkami na rysunku - poza osią ostrzy): rozłożone co około 3,75 cm od frontu marionetki (eh, równe odstępy na korpusie, dzielone 15/4). Są od spodu, nie od boków i w dwóch liniach (symetrycznie względem osi korpusu i ogona). Składają się ze stawu kulistego (koło zamalowane) i dwóch stawów zawiasowych. Części nóżek są kolejno długości 5-5-3 cm. Staw kulisty jest częściowo "zanurzony w korpusie", co pozwala na maksymalny ruch w każdej osi obrotu na przestrzeni +-90 stopni. Średnica nóżek około 1 cm, ostatni, najkrótszy fragment jest tylko półwalcem, żeby podstawa do stawiania była płaska (połowa walca o średnicy 1 cm, przekrojona w pionie). Czyli podsumowując, 6x staw kulisty, 12x zawiasowy. Dzięki ruchowi nóżek można w znacznym stopniu zmieniać kąt ustawienia marionetki, co pozwala na celowanie wyrzutnią senbonów przy ustawieniu kukły na podłożu.

Link do tematu postaci

KLIK!

Marionetka na senbonach:

Nazwa

Mahi

Poziom

Umiarkowany

Rodzaj

Trucizna

Forma

Płyn

Sposób aplikacji

Poprzez ranę zadaną bronią

Opis Trucizna bazuje na połączeniu toksyn z kłącza blekotu z tłuszczem, który pozwala rozsmarowanie substancji na metalu. Zastosowana na zadającej ranę broni dociera bezpośrednio do mięśni i poraża okoliczny układ nerwowy, powodując paraliż części ciała. Paraliż ma charakter wiotki.

Działanie Tura 0 - aplikacja - szybko rozchodzące się mrowienie
Tura 1 - trafiony ma problem z poruszaniem kończyną, szczególnie z palcami
Tury 2-4 - trafiona kończyna jest bezwładna
Tura 5 - trafiony ma problem z poruszaniem kończyną, szczególnie z palcami
Tura 6 - koniec efektu

W przypadku trafienia w klatkę piersiową, trucizna zwyczajnie utrudnia oddychanie w turach 1-5.

Link do tematu postaci

KLIK!

[Papyrus]

Oczywiście mężczyzna różnił się od większości biurokratów czy innych urzędasów których spotkał w swojej karierze Juranu. Ci zawsze ułożeni i skrajnie poważni, kulturka zarówno w obyciu jak i w elementach odzienia. A ten był tego całkowitym przeciwieństwem. Chociaż z drugiej strony co siedzący za biurkiem mogą wiedzieć o karierze ninja i o trudach tego zawodu? Jak oceniać ninję to najlepiej przez innego ninję. Tajemniczy mężczyzna wykazał żywe zainteresowanie pokazanym sprzętem, bez najmniejszego skrępowania patrząc na niego i na samego Juranu zdejmującego kolejne warstwy i robiącego dostęp do wnętrza.
- No niezłe. Lekkie też. Widzę że znał się na rzeczy. W sumie jakby ostrza się kręciły wokół własnej osi to przebicie mogłoby być jeszcze lepsze, no ale lekkie zwiększenie wagi. - powiedział, badając kukiełkę. Juranu rozmontował wierzchnią warstwę, przez co dostęp do środka był ułatwiony. Mężczyzna w pełni to wykorzystał, oglądając wewnętrzne mechanizmy, próbując odpalić je za pomocą delikatnych ruchów palcami. Dotykał niektóre elementy za pomocą prostego, metalowego pręcika z lusterkiem na końcu albo uderzał niewielkim młoteczkiem, żeby ocenić materiał i jakość wykonania. Spojrzał też na senbon nasączone trucizną, sam oczywiście ich nie dotykał. Co jakiś czas mruczał coś niezrozumiałego, a jego usta ukryte w gęstej brodzie nie pozwalały na zidentyfikowanie wiadomości. I tak musiała być do samego siebie.
- Widzę duże pole do modyfikacji. Na przykład miotacze elementów zamiast wyrzutni. Albo nawet wszystko wyjąć, zostawić powłokę jedynie i wsadzić notki. Miałbyś mobilne bomby jak te Dohito. Albo nawet wsadzić tak makibishi i zrobić odłamkowce. No sporo widzę możliwości, powiem ci. Więc co jest aktualnie głównym zadaniem tej kukiełki? - powiedział, ostatecznie odpalając kukiełkę i wykonując nią kilka kółek i akrobacji w powietrzu. Od razu Juranu mógł zauważyć kilka rzeczy - jego nici nie były widoczne, a jego ruchy palcami były szczątkowe wręcz. Nadal jednak kukła poruszała się szybciej niż kiedy sterował nią jej właściciel. Widać było po nim ogromne doświadczenie.
- A masz coś na bliski kontakt? Żeby zatrzymać ofiarę w miejscu albo odgrodzić się od niej? Takie małe dziadostwa nie powstrzymają prostego natarcia fizycznego. - zapytał mężczyzna, ostatecznie odstawiając kukiełkę Juranu na biurko. Teraz już nie wykazywał nią zainteresowania. Z kabury wyjął średni zwój i zaczął niby ze znudzenia obracać go w swoich dłoniach. Oznaczony napisem "Sai", mógł przyciągnąć uwagę, ale przecież nie to było celem tej rozmowy.

[Ayatsuri Juranu]

Będąc oceniany ze zdolności konstruowania Juranu czuł się jak w domu z ojcem, gdy za młodu był przyuczany do pracy w warsztacie. Ciężko jednak przyznać, że nawet jeśli toczy życie jako przykładny shinobi osady, to ma problemy z funduszami na większe marionetki. Jakkolwiek po ostatniej wypłacie za rozwiązanie problemów Ashre na pewno to się zmieni. Pomysł był już do zrealizowania, ale potrzebował jeszcze czasu. A został przydybany właśnie przy powrocie z podróży. Tydzień później mógłby pewnie zaprezentować coś bardziej złożonego. Został jednak w pewien sposób niedoceniony przez starszego Ayatsuri.

- W zasadzie to te ostrza się obracają. - wyciągnął rękę i połączył się trzema nićmi z marionetką, która nie została rozłożona, aby ją delikatnie podnieść, a następnie wprawić ostrza w obroty - Wszystkie ostrza są niezależne, ale do obrotów blokują się parami. Można je złożyć, żeby zajmowały mniej miejsca, a obracać mogą się w przeciwnych kierunkach. Są tak wyprofilowane, by w każdym kierunku cięły niemalże tak samo. - prezentował wszystkie możliwe pozycje i obroty ostrzy, o których właśnie mówił.

Wysłuchał propozycji możliwych modyfikacji swojej kukły i od razu miał szersze spojrzenie na brodacza, który był shinobim-urzędnikiem. Nie dbał on najwyraźniej o swoje twory, tylko skupiał się na zaatakowaniu przeciwnika wszelkimi możliwymi metodami. Zero finezji, tylko bezpośrednie starcie. Juranu aż zachwiał się szacunek w jednookiego. Myślał, że ktoś taki dostrzeże bardziej kunszt niż siłę. A tak nie było.

- Dohito? - zainteresowała go nazwa, której nigdy nie słyszał. Czym są mobilne bomby Dohito? Zdziwienie chłopaka było wręcz wyraźne, gdyż już wybuchowa notka przerastała jego oczekiwania jeśli chodzi o wybuch. A tu jest wspomnienie o jakiś bombach, które nie są kawałkiem papieru gdzieś przyklejonym. Przynajmniej tak rozumiał ze zwrotu. - Miotacze pokazywał mi ojciec, ale nie jestem w stanie zapieczętować technik. Jeszcze. Skupię się na tym w najbliższym czasie, gdyż widzę tu potencjał. - tylko tak się wytłumaczył z możliwości agresji marionetki, ale pozostały jeszcze pytania, na temat funkcjonalności Tonbo - Głównym zadaniem tej kukiełki jest niezauważone zbliżenie się do przeciwnika, co umożliwia rozmiar i lekkość. Jest bardzo szybka i łatwa do ukrycia. Proszę spojrzeć. - Wyciągnął na bok rękę, a następnie przemieścił ważkę tak, że znalazła się za nią. Gdyby nie rękaw ubrania, byłaby szersza od ręki chłopaka, a w tym momencie zapewne ukryłaby się, gdyby nie bystre oko obserwatora i niewielka odległość, z której widział nawet drobne szczegóły. Pokaz więc nie wyszedł najlepiej. - Zastosowana na senbonach trucizna potrafi unieruchomić kończynę na dobrą chwilę. Podczas walki zazwyczaj skupiam na sobie uwagę, prowadząc kukiełkę za przeciwnika. Tam wystarczy pojedynczy senbon w nogę, który przez rozmiar pewnie pozostanie zlekceważony. A po chwili człowiek upada, a ostrza pozbywają się unieruchomionej kończyny. Mogę sprawiać wrażenie słabego i zagubionego, a przeciwnik nawet nie wie, że jestem marionetkarzem, gdy już jest po sprawie. - Zaprezentował jeszcze trochę mobilność i szybkość marionetki nad stołem. Sprawił jeszcze, że żyłki chakry są niewidoczne, co było pewnym kamieniem milowym w sterowaniu lalkami, a następnie wylądował marionetką na stole.

Niestety został poruszony temat bliskiego dystansu chłopaka. Nie powie przecież, że jest absolutnie bezbronny, gdy przeciwnik się zbliży. W końcu rozmowa była w sprawie awansu, a takich błędów się nie wybacza. Ale biorąc pod uwagę to, że udało mu się pokonać już Ienobu, który zbliżył się do niego marionetką, jak i sprawnego szermierza, który potrafił wzmocnić chakrą ciosy mieczem, to jednak można było przetrwać bez walki na bliski dystans. A przynajmniej bez marionetki na bliski dystans. Jednak nie samymi marionetkami Ayatsuri żyje. W końcu przy krześle leżała rękawica łańcuchowa, a w torbie miał zwój z różnymi specyfikami.

- Na bliski dystans używam łańcucha. W wersji z kolcami, dla lepszej skuteczności. Dodatkowo noszę ze sobą buteleczki z trucizną, która parzy skórę oraz łatwopalnego oleju. Olej niestety wykorzystałem do oczyszczenia kopalni w Ashre, a nie miałem okazji uzupełnić jeszcze zapasów. Korzystam też ze sztuczki, w której rzucam naprowadzane kunaie naprzeciw szarży, a na zmianę kierunku ataku reaguję marionetkami i łańcuchem. Jest to jednak zakres, w którym muszę się doszkolić. - przybrał trochę bardziej urzędowy ton, mówiąc o swoich niedoskonałościach. Jakkolwiek urzędnik zdecydowanie był shinobi, to na pewno był wyższy rangą, a to oznaczało też większą powagę sytuacji.

[Papyrus]

Mógłby się przygotować na lepszą kontrolę, naprawić to i owo i podrasować co trzeba. Ale może właśnie o to chodziło? Żeby zaskoczyć Juranu, żeby sprawdzić jego gotowość do służby w każdym momencie? Taka kontrola bez zapowiedzi, która wpada nie zapowiedziana i sprawdza nawet najmniejsze szczegóły pod groźbą zamknięcia lokalu. Ale ta kontrola była równie zafascynowana i wprawiona w sprawdzanych aspektach, niż typowa. Tutaj nic nie było tak do końca typowe.
- Hmh, rzeczywiście. Ja w swoich montuję mechanizmy bardziej oparte na kłuciu niż cięciach. Ale co kuglarz to inna metodyka. - mruknął, dzieląc się także swoimi pomysłami. Widać było że chce mu się o tym mówić i że samo poruszenie tematu kukiełek jest dla niego w pewien sposób interesujące i wciągające. No ciężko by było żeby nie, ninja korzystający z kukiełek siłą rzeczy powinien je lubić i mieć do nich odpowiednią smykałkę. Zwłaszcza że ten konkretny kuglarz był na tyle doświadczony, że zapewne odpowiadał za awans Juranu.
- Ród z Tsurai. Robią wybuchające, zdalnie sterowane figurki. Nie raz widziałem ich w akcji, destrukcja absolutna. Interesuje ich tylko zniszczenie. Zresztą jak ci taka glizda wejdzie do środka kukły i odpali, to nie ma przebacz do kosza. - odpowiedział, jeszcze w momencie pokazu i obserwacji. Analogia zaczęła mieć sens. Faktycznie z kukiełek można robić mobilne notki wybuchowe dalekiego zasięgu i ogromnej szybkości. Tutaj jednak pojawiała się różnica ideologiczna. Praktyczne elementy przeciwko artystycznym. Sztuka kontra wojna. Inne podejścia wynikać musiały z przeżytych doświadczeń. Wiele lat ciężkich zmagań, widocznych zresztą po nim, musiały mocno go naprostować.
- Zatruwanie z zaskoczenia, dobrze. Każda kukła powinna być w czymś wyspecjalizowana, powiem ci. I wszystko w jej konstrukcji, kształcie, użytych mechanizmach i materiałach, powinno służyć wyłącznie temu. To wyróżnia dobrego kuglarza od gównianego. Gówniany wsadzi wszystko po trochu. Dobry stworzy coś, co jest wybitne w jednym aspekcie. - powiedział, prosto z mostu wykładając Juranu jego podejście i jego "ideologię" kuglarza. Na pewno miał ku temu twarde podstawy i mógłby bronić swoich przekonać do śmierci, w bitwie na argumenty i merytorykę.
- Czyli taka szkoła. Tylko widzę problem, jak faktycznie już do ciebie podejdzie to nie masz jak swobodnie manipulować kukłami i rękawicą. Jedna ręka zmarnowana na coś, co może dzierżyć kukła. Dlatego ja nie pozwalam podejść i od tego mam to. - po słowach tych rozwinął trzymany w dłoni zwój i oczom chłopaka ukazało się to. Kukiełka humanoidalna, w całości wykonana z metalu. Wysoka na ponad dwa metry, przypominała nieco zbroję samuraiską, ale z elementami licznymi i całkowicie okrywającymi ludzkie ciało. Było to nie do pomyślenia jako ochrona dla ninja, ale jako kukiełka? W takich warunkach wszystko mogło przejść. Widać było odbarwienia metalu w niektórych miejscach, większe bądź mniejsze rysy. Wygięcia. Uszkodzenia czysto estetyczne, ale świadczące o częstym używaniu.
- Łańcuchy z nadgarstków zakończone harpunami i sterowane nićmi, rozdzielane kończyny połączone z korpusem kolejnymi łańcuchami. Wyrzutnie siatek i miotacze Raitonu ustawione na liczne małe błyskawice na szerokim obszarze. Mechanizmy sprężynowe w nogach. Kunaie z notkami wystrzeliwane z hełmu. No i mechanizm akustyczny. Generuje potężny dźwięk ogłuszający wszystko co w zasięgu. I to wszystko ma jedną funkcję - sprawić, że przeciwnik do mnie nie dotrze. Zatrzymać go w miejscu, żeby reszta się nim zajęła. Saori-dono poprosiła mnie jakiś czas temu o projekt i sama bardzo chwali tą bestię. - powiedział, patrząc na swoje dzieło z nieukrywaną dumą. Wydawało się że chce po prostu się popisać przed młodym i że jest to tylko i wyłącznie akt jego buractwa i pychy. Kilka razy poruszył kukłą, a ta pomimo swoich imponujących rozmiarów ruszała się zaskakująco żwawo.
- Nasza Shirei-kan prosiła, żebym dał ci mały pokaz i wywód odnośnie kukiełek, jak kuglarz kuglarzowi. Śledzimy twoje postępy i kunszt, a ja muszę teraz podjąć decyzję o awansie. Brudna robota, ale co zrobisz. I tak patrzę i widzę, że coś może z ciebie być. Na razie dam jej moją rekomendację, od teraz możesz czuć się Akoraito. Ale następnym razem jak się spotkamy, oczekuję że jajca opadną mi do podłogi i przebiją do piętra niżej. Taki masz być zajebisty. - powiedział, tym razem przechodząc w wyjątkowo poważne nuty. Na podstawie jego osoby i marionetek miał otrzymać awans. I na podstawie tego co miało miejsce wcześniej. Po swojej części dialogu, mężczyzna zamilknął i zwrócił swoje czujne oko w stronę Juranu właśnie. Jakby chciał go nim prześwietlić, zobaczyć jego całego, całkowicie szczerą i naturalną reakcję. Przejrzeć na wylot. I najgorszym było chyba to, że faktycznie mógł to zrobić, swoim jednym zwykłym okiem.

[Ayatsuri Juranu]

Juranu słuchał wywodu i obserwował twór, który był wyraźnym przerostem formy nad treścią. Jasne, można było opancerzyć marionetkę, można było wypchać ją takim potężnym sprzętem, ale co z szybkością? To jest marionetka do obrony, a nie do ataku. Wyrzutnie na dalszy dystans są bezużyteczne, gdyż i tak trzeba by przejąć osobiście kontrolę nad kunai'em. Jeśli przeciwnik się spostrzeże, że walczy z Ayatsuri, przetnie nici i wielki żelazny bydlak zostanie na chwilę powstrzymany. Przywrócenie połączenia i poprawienie jego pozycji będzie chwilę trwało, bo przecież nie będzie taki szybki jak najlżejsze możliwe twory. Co jednak zrobi? Nie zgodzi się z przełożonym na rozmowie o awans, jak to powiedział posłaniec na korytarzu?

- Rozumiem. - Zwykłe przytaknięcie było najlepszym politycznie wyjściem z sytuacji, gdy człowiek nie zgadzał się z kimś ważniejszym rangą. Jeszcze dostanie ochrzan, że nie zna podstawowych zasad i co on, młody, może wiedzieć? Chciał już stąd wyjść i odpocząć po podróży, a nie być tutaj pouczany. W końcu każdy marionetkarz to inna szkoła. A tutaj przy koneksjach z samą Shirei-kan miał nieograniczone fundusze, więc mógł je tracić na eksplozje i metalowe marionetki. Jeśli by mu płacili za samo bycie shinobi, to też mógłby tak się bawić, a stworzenie dobrej broni z niczego chyba lepiej o nim świadczy?

W międzyczasie Juranu zaczął zgrabnie składać swoją marionetkę z powrotem. Wszystko błyskawicznie, nie pierwszy raz to robił. Właściwie każde uzupełnienie magazynka się z tym wiązało. No i oczywiście całość nie była zbyt rozbudowana. Ciekawe jak szybko rozkłada się to wielkie coś stworzone dla pani Saori. Godziny? Na pewno za długo na naprawę w trakcie walki. Tylko jak to zepsuć? Nareszcie jednak rozmówca przeszedł do rzeczy, która zwabiła tu młodego chłopaka. Wezwanie na rozmowę w sprawę awansu. Wręcz zaniemówił, biorąc pod uwagę to, że myślał, że nikomu nie zaimponuje swoimi normalnymi zadaniami. Robił to z chęci pomocy innym, nawet, jeśli zostały wyznaczone przez władze.

- To wielki zaszczyt dla mnie. - podniósł się i lekko skłonił w wyrazie szacunku. Cały ten awans sprawiał, że teraz musiał pracować jeszcze tylko ciężej niż dotychczas, a czekało w najbliższym czasie sporo pracy. Jego zdolności były bardzo mało rozwinięte, a wszystko musiał nadrabiać zmysłem strategicznym i rozstawianiem przeciwników po polu walki. Jeśli jednak ma się mierzyć z innymi shinobi, musi się nauczyć więcej i walczyć lepiej. Z jednej strony żałował, że będzie miał mniej czasu dla siebie, ale z drugiej strony, czyż nie tego pragnie każdy Doko? Awansu na wyższy stopień i docenienia przez wioskę. - Czy to już wszystko, proszę pana? - wypadało się zapytać o możliwość odejścia, a już rozejrzał się za wszystkimi przedmiotami, które porozkładał po pomieszczeniu. Szybko się to ogarnie, ale nie chciał być niegrzeczny...

[Papyrus]

Zgodzenie się ze zdaniem wyższego w hierarchii było chyba najlepszym sposobem na przeżycie i utrzymanie swojej rangi. Wiadomo, szef zawsze ma rację. Drugi w kolejce jest klient który wykłada hajs na ladę. A ludzie wyżej często mają tendencję do narzucania swojej ideologii na temat czegoś. Co Juranu mógł właściwie zrobić? No przytaknąć no, wchodzenie w polemikę mijało się z celem i było niebezpieczne. Dyplomatyczna opcja tymczasowej zgody była natomiast gwarancją, że przynajmniej mężczyzna nie będzie naciskał na swoją ideologię.
- No ja myślę. - odpowiedział mężczyzna, słysząc o "wielkim zaszczycie" jaki był niewątpliwie awans. - Teraz mogą ci przydzielać bardziej niebezpieczne zadania, więc pomaganie babciom i szukanie kotków pójdzie właściwie w odstawkę. To nie twój rewir, jeśli wiesz o czym mówię. - doprecyzował, patrząc na składającego kukłe Juranu. Owszem, model nie był specjalnie skomplikowany, ale widać było precyzję i pewność w ruchach chłopaka. Musiał mimo wszystko to robić, a takie rzeczy widziało się już na pierwszy rzut oka. Szczególnie jeśli jest się doświadczonym kuglarzem i z niejednej wyrzutni się strzelało.
- Właściwie to tak, już nie będę cię trzymał. I nie próbuj zrobić czegoś podobnego do mojego Saia, zarzekam się że przyjdę i zrobię sieczkę z twojej podróby. - powiedział jeszcze, uśmiechając się pod brodą. Czy był to uśmiech pokazujący jego gniewną stronę, czy może raczej taki serdeczny i pełen ciepła - tego nie dało się stwierdzić jednoznacznie, broda zasłaniała niektóre elementy mimiki twarzy mężczyzny. Ale można to chyba było potraktować jako żart, zwłaszcza że po Juranu dało się zobaczyć gołym okiem, że nie jest zbyt zainteresowany ideologią i metodyką tego "urzędnika".

[Ayatsuri Juranu]

Trudniejsze zadania niż gonienie kotów? W sumie to akurat ich nie ganiał, ale przecież dostał nagrodę za ganianie za duchami w Sogen. Teraz już nie wróciłby do czegoś takiego a to głównie dlatego, że mając większą wiarę we własne zdolności, może sam świadomie wybierać trudniejsze zadania. Nie musi się to koniecznie wiązać z jego rangą, a po prostu z umiejętnościami walki. W przypadku Ayatsuri też z odpowiednim zapleczem i przygotowaniem na każdą sytuację, ale czyż nie na tym polega ich rozwój? Już był przygotowany na zadania, na których ryzykował życiem, więc ponownie przytaknął na pytanie, czy rozumie zmianę rewiru. Rozumiał jak najbardziej, bo już się trzymał trudniejszych rzeczy od tego. W końcu bez tego nie zaufali by mu, a więc nie przyznali też awansu.

- Jeszcze raz dziękuję za zaufanie. - powiedział chłopak, po czym zaczął zbierać swoje rzeczy. Nie był już dłużej przytrzymywany, ale bałagan zrobił straszny. Po pierwsze marionetki musiały wylądować w torbie, bo nie przejmował się już pieczętowaniem ich. Były malutkie, więc do torby wchodziły idealnie. Założył jeszcze płaszcz, oczywiście rękawicę łańcuchową, a na sam koniec rozpadającą się Masayuki. - Zrobienie podróby czyjejś marionetki to błąd, bo ktoś poza konstruktorem będzie znał jej słabe punkty. W każdym razie, do widzenia. Mam nadzieję, że obaj dożyjemy następnego spotkania. - świat shinobi wielokrotnie ponownych spotkań przez śmierć któregoś z osobników. Niebezpieczne to było miejsce, ale życie się ciągle toczyło...

Skończyła się jednak misja, skończyły się formalności. Teraz Juranu pozostał tylko ciężki trening, żeby podołać przyszłym wymaganiom wobec niego. A próg oczekiwań ze strony wioski i rodziny się zwiększy po awansie, więc będzie musiał zacząć natychmiast. A może chociaż się zdrzemnie? W końcu tak potrzebuje tego odpoczynku...

[z/t] -> Domek Juranu

[Akarui]

A oto i Ningyō-shi!

Popołudniu, gdy słońce chyliło się ku zachodowi i robiło się ciut przyjemniej, chłodniej, wioska zaczynała tętnić swoim życiem. Przez palące słońce południa cała zamierała, jakby był środek nocy. Tylko nieliczni wychylali swoje nosy z domostw podczas najgorszych godzin wypełnionych parnym, ciężkim i suchym powietrzem otaczającej pustyni. Teraz ulice znów były pełne i żywe. Aż miło było spacerować główną aleją z pootwieranymi sklepikami, bazarami i ulicznymi artystami. W takim otoczeniu medyk wolnym krokiem zmierzał ku siedzibie Shirei-kana, gdzie na pewno czekała na niego Saori-hime.

Siedziba rody Ayatsuri w ogóle się nie zmieniała. Nawet ochrona i pracownicy byli Ci sami i wszystkim Akarui kłaniał się tak samo, z uśmiechem na ustach, jak do dobrych przyjaciół. Liczył również, że na końcu korytarza spotka tą samą sekretareczkę co zwykle. Miał bowiem uszykowane dwa kwiaty, Kwiaty Karnegii Olbrzymiej. Niestety, zamiast młodej dziewczyny za biurkiem siedział dość szpetny jegomość w okularach. Cóż, dwóch kwiatów nie podaruje pani Shirei-kan, bo to przynosi pecha. Jeden więc położył na biurku przy pracowniku, mrugając do niego oczkiem. Poprosił o audiencję u Saori i grzecznie czekał na zaproszenie do biura.

[Papyrus]

Akarui z kwiatami zapewne spodziewał się zastać dwie piękne kobiety siedzące po obydwu stronach drzwi gabinetu. Jedna dla Saori, druga dla siedzącej za biurkiem która decydowała o jego wejściu. I każdej wręczyć spory kwiat. Jak określić takiego człowieka? Szarmancki? Czarujący? Manipulant? Akarui raczej nie postrzegał siebie w żadnej z tych kategorii, a już na pewno nie myślał o sobie jako o jednostce manipulującej ani szkodliwej. Jak o sobie myślał - tylko on to wie. A jak inni o nim myśleli? Mężczyzna któremu położył kwiat na biurku i mrugnął, chyba nie wiedział jak zareagować. Czy splunąć? Czy przyjąć kwiat? Poruszał nieco swoim wąsem w głębokiej zadumie, przechodził spojrzeniem to na kwiat, to na Akaruia. A to oczko? Co on, jakiś nieprosty? Można było myśleć o absolutnie wszystkim, ale trzeba było zakasać rękawy i brać się do roboty. Mężczyzna kiwnął jedynie głową, kazał poczekać i poszedł do gabinetu Shirei-kana. Wrócił kilka chwil później.
- Saori-dono przyjmie. - odpowiedział i zaprowadził pod drzwi. Jak zawsze z dwójką rosłych strażników. Oczywiście stanowili zagrożenie, nie było żadnych wątpliwości. Ale towarzystwo wąsacza sprawiało, że został wpuszczony do środka. On i tylko on.
Co mogło się zmienić w czasie, kiedy nie było Akaruia? Dobre pytanie. Wiele elementów pozostawało bez zmiany. Te same meble, może inna zawartość. To samo biurko i krzesła. Całkowicie inny zestaw do parzenia herbaty. Krwista czerwień zamiast porcelanowej czerni. No i Saori. Nie tryskała energią, na całym jej biurku walały się różne papiery i zwoje, niektóre oznaczone charakterystycznym symbolem słońca w okręgu. Z piórem w dłoni kreśliła coś na kartce papieru, po czym bezceremonialnie zgniotła go i wyrzuciła za siebie. Jej okolice pełne były wręcz podobnych artefaktów. Gorąca herbata w czajniczku wydawała się świeżo zaparzona.
- Akarui, dobrze że jesteś. Akurat potrzebowałam trochę spokoju od całej tej roboty z Unią. Sporo się działo u nas, ale no, bardziej jestem ciekawa co działo się u ciebie. - powiedziała, wskazując na krzesło i lekkim skinięciem palca uniosła w górę całkowicie przypadkowo położony na jednej z szafek puste naczynie wypełnione wodą. naczynie podleciało do Aakruia z wyraźną nieoczywistą wiadomością "Proszę umieścić kwiat tutaj". Po włożeniu, wazon spokojnie odleci na swoje miejsce.