Szlak transportowy

[Shins]

Poprzedni temat: Oaza, Tsurai

Misja rangi D - 18/15+
Milczenie jest złotem Słońce było jeszcze nisko nad ziemią, gdy Shins po raz pierwszy zobaczył osadę Ningyō-shi - stolicę prowincji Sabishi i główną siedzibę rodu Ayatsuri. Był to pierwszy raz, gdy chłopak opuścił Tsurai i choć nadal znajdował się na pustyni, to ciekaw był, jaktwiele różnic zauważy między swoim domem, a tą osadą. Jedna była do zauważenia na pierwszy rzut oka - to miasto nie było zniszczone, co było dobrym znakiem - będzie można wykorzystać dolę, jaka wpadła przy okazji rebelii.

Nim dotarli do bram osady minęło jeszcze poro czasu, a Shins, choć zwykle był oazą cierpliwości i spokoju, zacząłtodczuwaćtzniecierpliwienie. Niestety - musiał jeszcze trochę poczekać, nim misja się skończy. Przynajmniej do czasu dostania wynagrodzenia za swoje usługi. A nie był jedynym, który czekał na wypłatę, więc cała procedura okropnie się ciągnęła. Przynajmniej w odczuciu chłopaka.

Gdy niemy dowódca wraz z kulawym pomocnikiem przyszli dać mu jego działkę poczuł ulgę, że to już koniec zadania i może się udać w swoją stronę. Zadanie eskortowania nie było złe - miał wikt i opierunek, bezbłędnie trafił tam, gdzie chciał, a i po drodze zdarzyła się okazja, by się... czy tam kogoś rozerwać.

Zmiana tematu: Ningyō-shi, sklep z wyposażeniem

  Ukryty tekst

[Shins]

Poprzedni temat: Brama miejska

Podróż trwała w najlepsze od samego rana. Teraz, gdy słońce powoli opadało Shins i Yoshimitsu lecieli na glinianym ptaku transportowym ku nowemu regionowi. Temperatura nadal była wysoka, ale największe popołudniowe upały, które Shins zwyczajowo spędzał na odpoczynku, mieli za sobą, dzięki czemu lot zdawał się przyjemniejszy.

Podróż na latającym tworze miała tę zaletę, że w czasie gdy słońce niemiłosiernie dokuczało pieszym wędrowcom, Ci lecący w powietrzu chłodzeni byli chłodnym wiatrem, jaki można było wyczuć na dużych wysokościach. Tai transport był więc nie tylko jednym z najszybszych na pustyni, ale także jednym z najbardziej komfortowych. Sprawiał jednak pewną trudność - gdy tak lecieli wzdłuż szlaku transportowego do Shigashi no Kibu Shins musiał uważnie obserwować punkty orientacyjne, które zostały tutaj specjalnie zamieszczone dla podróżników. Gdyby stracili je z oczu i się zgubili, byliby w nie lada kłopotach. Tak więc mimo dosyć komfortowych warunków lotu oboje musieli obserwować, czy lecą w dobrym kierunku.

Podróż zawsze była dosyć nudnym zajęciem. Bo co można robić w trakcie podróży? I tak lot ku nowym przygodą najprawdopodobniej będzie jednym z najnudniejszych elementów opowieści, jaką Shins i Yoshimitsu będą mogli kiedyś opowiedzieć. Z pewnością ten jej kawałek pominą, by nie zanudzać ewentualnych słuchaczy.

Zmiana tematu (Shins + Yoshimitsu): Shigashi no Kibu, Szlak transportowy

Nazwa

C1: Shī Wan

Pieczęci

Połowa Barana (detonacja)

Zasięg

Zależny od opanowania dziedziny klanowej (detonacja)

Koszt E: 14% | D: 12% | C: 10% | B: 8% | A: 6% | S: 4% | S+: 2% (za 5 małych / 2 średnie/ 1 duży)

Dodatkowe

20g gliny za małego, 100g za średniego, 200g za dużego.

Opis Najsłabsze wybuchowe twory, którym można nadać rangę C1. Twory charakteryzują się tym, że przypominają wyglądem zwierzęta. Wyróżnić możemy kilka kategorii:

• owady, pająki – lądowe typy bomb. Dostępne jedynie w wersji małej.
• ptaki – powietrzne typy bomb. Dostępne jedynie w wersji małej i średniej.
• ptaki transportowe – bomby charakteryzujące się znikomą siłą, która jest w stanie zaszkodzić jedynie w przypadku bezpośredniego kontaktu. Nie jest to jednak ich przeznaczeniem, a transport jak wskazuje nazwa. Dostępne jedynie w dużej wersji.
• ryby, meduzy – morskie typy bomb, wykorzystywane do atakowania celów podwodnych bądź znajdujących się na powierzchni wody. Bomby mogą być także w tym przypadku wykorzystywane jako miny wodne. Dostępne we wszystkich wersjach.
• węże, stonogi – podziemne typy bomb, które mogą zostać wykorzystane do unieruchomienia przeciwnika. Charakteryzują się one większymi rozmiarami, a przez to i siłą wybuchu. Dostępne jedynie w wersji średniej i dużej.

Twory C1 spełniają najczęściej rolę przeszkadzajki. Ich siłę można porównać bardziej do petard niż bomb. Bez trudu mogą urwać palce, gdy wybuchną komuś w dłoni, a także zostawić paskudne rany na ciele. Groźne dla życia są jednak w większej ilości.

  Ukryty tekst

[Yoshimitsu]

Podróż trwała, Shins chciał żeby obaj obserwowali otoczenie co by nie zgubić punktów orientacyjnych. Yoshi miał trochę inne plany, patrzył cały czas w niebo. Pierwszy raz miał okazje korzystać z tego typu transportu, było to coś nowego. Ciekawe czy zdąży mnie złapać gdybym zeskoczył? Nudna podróż, podrzucała coraz głupsze pomysły do głowy chłopaka. Dzięki umiejętności Shinsa podróżowali dużo szybciej niż mieliby to robić pieszo. Yoshimitsu pierwszy raz wyruszał poza pustynie, był ciekawy jak to się skończy. -Byłeś już poza pustynią? Przerwał obserwacje nieba, poprawił rękaw i zaczął spoglądać na szlak.

Yoshimitsu+Shins
Dokąd: Shigashi no Kibu
Czas podróży: 15 minut
Środek transportu: C1: Shī Wan, ptak transportowy

[Murai]

Odkupienie
Misja rangi C dla Harumi
15/30+ Podróż trwała dalej, właściwie ledwo się zaczęła. Z wielbłądami, przystosowanym transportem i odpowiednim zaopatrzeniem. Na terenach Shigashi nic nie mogło im zagrozić, przynajmniej teoretycznie. W wolnej chwili służka zmieniła swój wygląd prostą techniką ninjutsu. Inny kolor włosów, długość, rysy. Proporcje mniej więcej takie same, ubiór identyczny. Pewnie nikt niebyłby w stanie jej rozpoznać. Istniało ryzyko że któryś sensor rozpozna przebranie i przez to skupi na sobie zainteresowanie, ale była to szansa niezwykle niska. Można było, a nawet powinno się, zaryzykować.
Obyło się bez komplikacji. Dotarcie do granicy było stosunkowo szybkie, na pewno bardziej niż podróż piechotą. Posterunek przy szlaku, umieszczony tuż przy granicy, był już przygotowany. Pewnie instruował każdego kto przejechał obok nich. Można było to określić jako punkt kontrolny dla wozów. Opłacany za pieniądze płynące z Shigashi, mający na celu i zapewnianie bezpieczeństwa i kontrolę przed potencjalnymi problemami natury wszelakiej. Przy bramie posterunku Akame poprosiła strażników o pomoc w nałożeniu na koła płóciennych worków. Porowatych, szorstkich. Pozwalających na podróż po nierównych, piaskowych szlakach pustyni. Bez możliwości utwardzenia dróg i zasypywania piachów stworzonych szlaków, trzeba było sobie radzić. Strażnicy wezwali kogo trzeba, ci pomogli. Sami nie mogli opuścić posterunku. Jeden z nich zaglądnął ukradkiem do wozu, pewnie żeby sprawdzić czy nie ma w nim niczego podejrzanego. Widząc Harumi i nic podejrzanego, wycofał się. Całość nie zajęła więcej niż pięć minut, a wóz był gotowy do drogi.
Noc zastała duet na środku pustyni. Po drodze znaleźli oazę, pewnie zgodnie z planami Akame. Ulokowali przy niej wóz, ukrywając w stosunkowo gęstych zaroślach. Wcześniej rzecz jasna sprawdziła, czy ktoś już się w niej nie znajdował. Było całkowicie pusto. Oaza też nie była duża, ot punkt na pustyni z połaciami palm, paproci i innej roślinności. Bez widocznego źródła wody na powierzchni, zero oczek wodnych i jeziorek. Stosunkowo mała, pewnie poza nimi w oazie zmieściłyby się jeszcze cztery takie wozy.
- Wezmę pierwszą wartę, ty się wyśpij Harumi-dono. - powiedziała kobieta. Noce na pustyni potrafiły być wyjątkowo zimne, dlatego w wozie był stały stos ciepłych koców. Akame zawinęła się w jeden z nich i usiadła na miejscu woźnicy. Przy boku miała katanę w pochwie, na wszelki wypadek. Harumi w tym czasie powinna spać, zbierać energię. Służka miała jej jeszcze całkiem sporo. Z bukłaka pociągnęła łyk jakiegoś napoju, pewnie rozgrzewającego. Albo opartego na kofeinie w celu pobudzenia. Każdy moment mógł być tym, w którym nastąpiłby atak.
- Harumi-dono, ktoś się zbliża. - powiedziała kilka godzin po zapadnięciu zmroku. Początkowo dziewczę mogło być nieco zaspane, ale kilka chwil po wychyleniu głowy z wozu mogła zobaczyć, o czym kobieta mówiła. Wóz, podobny do tego którym sami jechali. Poruszał się z ogromną prędkością w ich stronę, pięć minut wystarczyło
żeby do nich dojechał. Na miejscu woźnicy znajdował się ktoś. Ktoś smagający długim batem dwa wielbłądy, które pędziły na złamanie karku. Byleby tylko dojechać do celu.

[Kana Yuki]

Białowłosa nie rozumiała powodu, dla którego dwórka zmieniła swoją aparycję. Wydało jej się to doprawdy zbędne, jednak z jej ust nie wypłynęło ani jedno pytanie. Pośrodku pustyni nie czuła się zagrożona, ewentualny pojedynek również przestał ją przerażać. Zapewne w momencie, w którym Kuroi z rodu Sabaku wyniósł jej samoocenę i umiejętność panowania nad własną siłą na piedestał. Zamiast paranoicznych zachowań Haru wolała "tracić" czas na obserwację otoczenia, które zdało się nie zmieniać. Wszędobylskie wydmy i piach były tym, co cechowało Samotne Wydmy. Daremno było szukać jakiegokolwiek zaskoczenia w reakcjach Kaguyi. Nic dziwnego, w końcu właśnie stąd się wywodziła.
Obecność Strażników przyjęła z pozornym spokojem i obojętnością. Każdorazowe spotkanie z tą grupą powodowało w Harumi wewnętrzną trwogę przed ewentualnym rozpoznaniem i wizją spędzenia reszty życia w jakimś brutalnym więzieniu. Tym jednak razem obyło się bez komplikacji i nikomu niepotrzebnych dramatów. Wóz został sprawdzony i puszczony wolno. W umyśle dziewczyny ponownie zapanowała harmonia.
Podróż toczyła się swoim torem, kobiety nie prowadziły żadnej konwersacji. Nic więc dziwnego, iż wraz z upływem godzin białowłosa robiła się coraz bardziej znużona; brak bodźców, zarówno wzrokowych, jak i słuchowych, zawsze sprawiał, że chętnie oddawała się w ramiona Morfeusza. Toteż kwestię Akame przyjęła bez najmniejszego zająknięcia. Ba, nawet cieszyła się z takiego obrotu spraw, bowiem nic tak bardzo nie działało jej na nerwy, jak niemożność zapadnięcia w sen.
Dlatego też ułożyła się z tyłu wozu, opatuliła przygotowanymi kocami i w parę minut później przymknęła powieki. Ukojenie nadeszło szybko, roztaczające się ciepło materiału znacznie podwyższało jakość spoczynku. Do czasu, aż został wszczęty "alarm".
Dziewczyna podniosła się z niemałym trudem, odgarnęła nachodzące na twarz włosy i spojrzała w kierunku, który wyznaczyła dwórka. Początkowo trudno było jej dostrzec cokolwiek, bowiem wokoło królowała ciemność oświetlana jedynie blaskiem srebrnego globu. Dopiero po chwili zorientowała się, że w ich kierunku zmierza wóz z prędkością, która mogła wskazywać na nieprzyjacielskie zamiary. W końcu kto, o zmroku, śpieszy ku samotnej, stojącej w oazie, bryczce?
Złotooka poderwała się na klęczki gotowa do ataku. Ręką sięgnęła do torby będącej na wysokości lędźwi, przewidując ewentualną możliwość użycia notki świetlnej. Jeśli zajdzie taka potrzeba, białowłosa przyklei ją do powozu i poprosi Akame o uskok i zamknięcie oczu. W ten też czas spróbują, jeśli będzie taka sposobność, oddalić się na bezpieczną odległość w celu przygotowania do defensywy.

[Murai]

Odkupienie
Misja rangi C dla Harumi
17/30+ W sytuacji dążącej do skrajnego zagrożenia nie było miejsca na zmarnowanie nawet chwili. Kiedy widzisz nadchodzącą tragedię, tornato za oknem albo gigantyczną falę zmierzającą w stronę twojego statku, każdy moment ma znaczenie. Chwila zwłoki albo niewłaściwa decyzja może doprowadzić do tragedii, a to co się zrobi zależy od wielu czynników. Instynkt, doświadczenie, charakter, wcześniejsze przygotowanie się pod względem mentalnym i praktycznym. W grę wchodziła ogromna ilość zmiennych, dlatego też nie dało się określić które z nich były kluczowe w zachowaniach Akame.
Pewnie przygotowała się na taki obrót wydarzeń, potencjalne doświadczenie także mogło grać sporą rolę. I dlatego też katana przy pasie nie była jakkolwiek zaskakująca. Akame poprawiała ją co chwila, sprawdzając czy ostrze wysuwa się gładko, czy pochwa jest dobrze przyczepiona do ciała i czy rękojeść jest łatwo dostępna. Sprawdziła samą Harumi, na drobną chwilę spuszczając wzrok z przeciwnika. Czy się obudziła, czy kontaktowała. Wyglądała na spokojną i opanowaną, nawet jeśli mogła być to jej ostatnia potyczka w życiu.
To oczywiście nie musiało być to. Inni kupcy chcący zaznać snu przy oazie. Część opcji jednak zakładała, że są to ludzie z niecnymi zamiarami. Fakt, wóz był całkiem dobrze ukryty pośród roślinności. Jednak nie dokładnie, nie dało się. Roślinność nie była aż taka buja, ale z drugiej strony ciemność ukrywała te i owe niedoskonałości sztuki kamuflażu. Ciężko było jednoznacznie stwierdzić, czy mieliby jakąś możliwość zobaczenia wozu z takiej odległości.
- Przygotuj się. - powiedziała, ale nie trzeba było tego jej powtarzać. Czasu było wystarczająco dużo na wybudzenie się, psychiczne przygotowania. Harumi wiedziała, co ma zrobić i jak reagować. Nie pouczano jej, Akame zaufała jej. Ninja powinien wiedzieć, co w takiej sytuacji zrobić. Inna kwestia, że jeden ninja poczeka na rozwój wydarzeń w ciszy i spokoju, a drugi z miejsca pośle na skurwysynów kulę ognia zanim cokolwiek powiedzą. Akame i sam wóz stali w miejscu, nie uciekając od nadchodzącego nieznanego.
Wóz stanął jakiś dziesięć metrów od oazy. Grupka czterech ludzi wyszła z boków wozu. Każdy z nich odziany mniej więcej podobnie - długie i luźne brązowe spodnie i długie, szczelnie zapięte peleryny, chroniące przez chłodem pustynnej nocy. Szli w miarę blisko siebie, w niezbyt zbitej grupce. Brak tutaj było wojskowych szeregów i sposobów organizacji marszu. Źle z oczu też im nie patrzyło, młode i dobrze zadbane chłopaki. Na pewno dorośli, idealnie wygoleni. W odpowiednich ubraniach mogliby z łatwością wtopić się w tłum bogatych gości na jakimś przyjęciu. Nie widać było u nich śladów broni. Jedynie woźnica miał bicz, odłożony na swój bok. Jego twarz także nie pasowała do pozostałych - szczególnie pokaźnych rozmiarów blizna obejmująca prawe oko. Jak gdyby ktoś pierw przejechał poń tasakiem, a potem zszył za pomocą dłuta i stalowej żyłki. I po roku rozpruł i zaleczył.
- Jak rozumiem, szklana kula czeka na nowego właściciela? - rzucił w stronę wozu mężczyzna stojący na przodzie. Strudzony i nieco zmęczony, dało się to usłyszeć. Zresztą sam, dosłownie chwilę później, przetarł błyskawicznie oczy ręką. Reszta grupki w milczeniu obserwowała. Akame, do tej pory napięta i dumnie zajmująca miejsce woźnicy, zeszła na ziemię. To znaczy piach.
- Gładka i wypolerowana niczym najznamienitsze jedwabie. - odpowiedziała, nadal stojąc przy wozie. Po tych słowach odważyła się podejść nieco bliżej, nadal trzymając rękę na mieczu. Owinięta kocem w taki sposób, że owy miecz pozostał dla rozmówców niewidoczny. Nawet pomimo tej rozmowy nie traciła czujności. W przeciwieństwie do nieco bardziej "lekkiego" przyjezdnego, który z wyjątkowej powagi przestawił się na lekką ulgę.
- A oto i symbol. - powiedział, sięgając ręką do szyi i wyciągając przewieszony na srebrnym łańcuszku pierścień. Był bardzo podobny do tego posiadanego przez Akame, jego jednak miał za klejnot kilkanaście małych kamieni koloru pomarańczowego w różnych odcieniach. Te ciemniejsze składały się na symbol rodziny Harumi. Akame podeszła nieco bliżej nich. Prawie na odległość miecza.
- Imię? - zapytała Akame, nie bawiąc się już w żadne zmyślne powiedzonka i okazywanie dowodów. Ciężko było określić, co było bardziej chłodne - ta noc czy jej ton głosu.
- Togaru. Nastąpiła zmiana planów. Proces się nie odbędzie. Z rozkazu Jirō-dono... - zaczął mężczyzna, ale nie był w stanie dokończyć. Akame wykonała jeden długi krok do przodu. Wyciągnęła miecz i w tym samym, płynnym ruchu, wylądował on na twarzy mężczyzny. Stal przecięła jego tkankę bez najmniejszych problemów, a piaski pustyni splamiła krew jegomościa.
Ten nawet nie miał czasu na przetworzenie tego wszystkiego. Nie wiedział, co się stało. Nie był przygotowany? Wszystko zadziało się zbyt szybko? Wszak sama Harumi ledwo była w stanie nadążyć za mieczem, co dopiero on. Krzyk zniszczył piękną ciszę panującą do niedawna w okolicy. Ranny nie był nawet w stanie upaść na kolana, a reszta jego kompanów już była gotowa do walki. Spod płaszczy błysnęły kolejne ostrza. Długie łańcuchy "ozdobione" kolcami. Jeden z grupy wyciągnął niewielki zwój i zaczął go rozwijać. W oku bandyty na wozie pojawił się dziwny, czerwony błysk, a jego ręce zaczęły się zbliżać do siebie z widoczną wprawą.

Legenda:
Czerwony prostokąt - wóz przeciwników
Drugi wóz - wasz wóz
Zielona plama - oaza. Roślinność całkiem gęsta, ale od pasa w dół.
Czarmy - Akame (służka - sojusznik)
Błękitne - przeciwnicy. 1 - katana. 2 - kusarigama. 3 - zwój. 4 - bicz, woźnica.
Ty - w swoim wozie
Ciemnozielony - koleś z pociętym ryjem

Odległości:
Harumi-Akame->4m
Harumi-zbóje 1&2->6m
Harumi-zbój 3->7m
Wóz-Wóz->10m

Pytania: GG/PW

[Kana Yuki]

Atmosfera przybrała na gęstości, niczym świeżo rozlana żywica. Zapewne gdyby był to pojedynek na arenie, to pod szarą plandeką namiotu, z pewnością wielkiego jak sala audiencyjna u samej Nariko, tłum szalałby z emocji, wrzeszczał, wiwatował, klął i stawiał zakłady. Ale wydarzenie to nie było ani pojedynkiem, ani nawet przedstawieniem. To, co zaraz miało się rozegrać było śmiertelnie, słowo klucz, poważne. Zbliżający się powóz wzbudzał w Harumi mieszane emocje, z jednej strony całe jej ciało przepełniało się niepewnością, z drugiej jednak, adrenalina powoli zaczęła wpompowywać swe wszystkie cenne dary. Białowłosa była gotowa. Gotowa na wszystko, dosłownie. Z dawnej niekonsekwencji i tchórzostwa pozostało niewiele. Najwidoczniej przegnanie z Sabishi wyszło jej na dobre.
Informacja od Akame przygotowała Kaguyę na najgorszą z zakładanych możliwości. Walka. Tego dziewczyna z pewnością wolała uniknąć, choć zmuszona do jej toczenia nie zamierzała cofnąć się ni o krok. Wóz zatrzymał się w wygodnej dla jej umysłu odległości. Czas grał tutaj kluczową rolę. Harumi zaczęła liczyć ilość mężczyzn, dopatrywać się broni i ewentualnych ataków. Złote oczy bacznie obserwowały ich aparycję, analizując każdy, choćby najmniejszy szczegół. Każdy shinobi świadom był, że tak jak techniki, tak i okoliczności, są niezwykle ważne. Szybko okrążyła okolicę w poszukiwaniu możliwości defensywnych. Nie było ich zbyt wiele, w końcu to pustynia. Wydmy, jakaś roślinność, która z pewnością nie zdziałałby nic, co mogłoby przydać się w pojedynku.
Enigmatyczne słowa zaprowadziły dysonans w głowie Haru. O co tu do cholery chodzi? Z pozoru mogłoby to być oczywiste, ot kolejni wysłannicy rodziny. Hasła, słowa klucze. Dziewczyna starała się zachować spokój i nie dawać ujścia gwałtowności. Zamiast tego oczekiwała na rozwój wydarzeń, który niechybnie nadchodził. A właściwie pędził, jak wielbłądy sprzed chwili.
Akame ruszyła w stronę tajemniczego "orszaku". Białowłosa dała jej wiarę, iż doskonale wie, co czyni, choć nieco obawiała się tego, co właściwie się dzieje. Tak jak nie ufała słowom służki, tak i do zgrai podchodziła z dystansem gotowa na nieznane. A nieznane nadeszło szybciej, niż byłaby w stanie przewidzieć.
Cios. Szybki jak uderzenie pioruna. Oczy dziewczyny nieludzko się rozszerzyły. Nie rozumiała dlaczego Akame postanowiła zaatakować, dlaczego teraz i dlaczego tego mężczyznę. Krew błysnęła w świetle księżyca i rozbryznęła po piasku, który ochoczo zabarwił się na brunatnoczerwony odcień. Nie sam widok spowodował zdziwienie, bowiem do tego Kaguya miała okazję się przyzwyczaić. Reakcja dwórki była dla niej dość... Nieoczekiwana.
Harumi zeskoczyła gwałtownie z wozu, wcześniej doczepiając do jego szkieletu przygotowaną notkę. Zabawa się skończyła. Przewaga przeciwnika była dwukrotna, co nie wróżyło nic dobrego. Tak samo odległość Akame, która była nieomal na wyciągnięcie miecza niegodziwca. Błysk oczu jednego z antagonisty nie podpowiadał kościanej księżniczce nic konkretnego. Nie wiedziała ani tego, czy jest to jakaś sztuczka, ani tego, czym grozi. Uznała to jednak za ostrzeżenie. Swoiste; lepiej nie dotykać.
Korzystając z okazji, iż wzrok pobratymców człowieka z blizną skierowany był, zapewne, w stronę swego dowódcy stworzyła dwie, bliźniacze jej podobizny. W przeciwieństwie do oczekiwanego szyku, biegły one z tyłu. W czasie biegu uniosła dłoń nad głową, a w ułamek chwili całe jej ciało pokryło się piorunami tworząc swoisty opór dla osób, które będą chciały się zbliżyć. A z pewnością musiałyby to zrobić, biorąc pod uwagę ichnie wyposażenie.
Szybko sięgnęła ku torbie na lędźwiach i wycelowała dużym shurikenem w przeciwnika numer 1, jeśli przeciwnik numer 2 ruszy w kierunku Akame dziewczyna sięgnie ponownie ku torbie rzucając bombką dymną w jego stronę. Obszar dymu winien zakryć wszystko, co znajduje się za jego plecami. Jeśli wszystko pójdzie po myśli dziewczyny, tj. bombka zakryje obszar, a przeciwnik numer 1 oberwie bronią do stopnia, w którym zaprzestanie pościgu, Haru wykona Konoha Toppū w kierunku człowieka z blizną, który z racji obrażeń winien być w szoku. W następstwie udanego ciosu (o ile będzie udany) krzyknie do służby by ta się wycofała.
Po wycofaniu, jeśli mężczyźni nie zaprzestaną pościgu, swe kroki Kaguyia skieruje w kierunku wozu i w momencie, gdy przeciwnicy znajdą się w zasięgu notki, zostanie ona aktywowana.

Dla MG

Techniki:

Nazwa

Konoha Toppū

Pieczęci

Brak

Zasięg

Bezpośredni

Koszt

Brak

Dodatkowe

Podczas wykonywania techniki: +30 Siły.

Opis Specyficzny cios, używany przez niektórych użytkowników stylu Twardej Pięści. Polega on na kilkukrotnym obrocie całego swojego ciała wokół własnej osi, nabierając tym samym impetu, by ostatecznie w pewnym momencie wysunąć przed siebie nogę, wyprowadzając nią potężnego kopniaka. Bezpośrednie trafienie jest w stanie połamać kości, lub wywołać inne, równie nieprzyjemne kontuzje.

Nazwa

Bunshin no Jutsu

Pieczęci

Baran › Wąż › Tygrys

Zasięg

Obszar danej prowincji, w której znajduje się gracz

Koszt

E: 7% | D: 5% | C: 4% | B: 3% | A: 2% | S: 1% | S+: Niezauważalny (za 2 iluzje)

Dodatkowe

Brak własnej woli; niematerialne

Opis Prosta technika Ninjutsu, która polega na stworzeniu iluzji nas samych. Przy jej pomocy – w zależności od Kontroli Chakry – jesteśmy w stanie stworzyć od jednej do kilkunastu iluzji, które wyglądają jak my i wykonują nasze polecenia wydawane drogą mentalną. Oczywiście iluzje nie są materialne, więc każde uderzenie w nie kończy się ich rozwianiem w małym, błyskawicznie znikającym obłoku dymu. Warto również zauważyć, że iluzje nie wydają żadnych dźwięków, dodatkowo nie rzuca swym "niematerialnym" ciałem cienia, a także nie potrafią poruszać żadnych przedmiotów.

Nazwa

Raiton: Hiraishin

Pieczęci

Brak

Zasięg

Bezpośredni

Koszt

E: 14% | D: 12% | C: 10% | B: 8% | A: 6% | S: 4% | S+: 2%

Dodatkowe

Brak dodatkowych wymagań

Opis Jedna z pierwszych technik z natury Raiton. Jest stosunkowo prosta, gdyż działa na podobnej zasadzie co Dendō Hando. Gromadzimy chakre w naszej dłoni (ta musi być uniesiona nad głowę), przeobrażając ją następnie identycznie co przy Dendo, pioruny następnie otaczają naszą kończynę, by to zaraz udać się wzdłuż organizmu tworząc swego rodzaju barierę przy ciele wykonaną z Raitonu. Od palców u dłoni, po te u stóp rozchodzi się Hiraishin. Technika jest stosunkowo szybka i użyteczna w walce przeciw użytkownikom którzy preferują walkę Taijutsu. Kontakt z techniką kończy się niemałym bólem, jaki i nawet oparzeniami czy chwilowym paraliżem.

Chakra:

104-4-10=90%

Statystyki i dziedziny

SIŁA 41+30=71
WYTRZYMAŁOŚĆ 41
SZYBKOŚĆ 81
PERCEPCJA 41
PSYCHIKA 1
KONSEKWENCJA 1
KONTROLA CHAKRY: C
RAITON D

Przedmioty:

1x Bombka dymna
1x Duży shuriken
1x Notka świetlna

[Murai]

Odkupienie
Misja rangi C dla Harumi
19/30+ Zaczęło się. Można było się tego spodziewać, konfrontacja z ludźmi którzy nie chcieli przybycia Harumi do Sabishi, którzy musieli czekać na tą jedną okazję. Skąd wiedzieli gdzie ich szukać? I dlaczego akurat teraz? Można było rzucać pytania w pustą przestrzeń i oczekiwać odpowiedzi. A właściwie można by, gdyby nie gromada uzbrojonych mężczyzn o mało przyjaznych zamiarach. Akame co prawda pierwsza podniosła na nich miecz, ale ich reakcja była na tyle szybka, że chyba oczekiwali takiego rozwiązania tego konfliktu. Na dobrą sprawę można było gdybać i gdybać, ale nic pewne nie było. Priorytetem było przeżycie.
Akame po pozbyciu się jednego z oprawców ruszyła do ataku praktycznie natychmiastowo. Kolejny wypad do przodu, kolejne cięcie. Z już wyciągniętym mieczem obrała za cel głowę zbira z łańcuchem, wykonując wymach od góry. Oprych z mieczem nie był od niej gorszy i z łatwością zablokował uderzenie swoją bronią, wykonując równie gwałtowny zryw. Duet w ciągu kilku sekund wykonał kilkanaście cięć, bloków, subtelnych uników i flint. Poziom ich szermierki był niczego sobie. Drugi oprych, korzystając z okazji, obrał sobie za cel nogi kobiety. Sierp na łańcuchu poleciał prosto w stronę jej kostek. Mając za ochronę szermierza, mógł sobie na to pozwolić. Kobieta musiała jakoś zareagować, dlatego też wycofała się pośpiesznie. Kolejny płynny odskok uratował jej nogi. Jeden zamaszysty ruch dzierżącego kusarigamę i sierp wrócił do jego dłoni, podczas gdy druga część broni - ta zakończona ciężarkiem - cały czas była obracana przez bandytę. Kręcił nią w kółko, czekając na dogodny moment.
Kiedy tylko doszło do walki fizycznej pomiędzy zakapiorem a służką, Harumi rozpoczęła swoje działania. Nakleiła notkę na bok wozu i wybiegła z niego, wraz z jej dwoma klonami. Próba rozproszenia przeciwnika albo też przeciwników. Prosta, podstawowa wręcz, ale na potrzeby jej planu musiała w pełni wystarczyć.
- Ta na środku jest prawdziwa! Wóz czysty. - zaalarmował głośno mężczyzna na wozie, składając kilka pieczęci.Jego oko przy ranie jarzyło się lekkim, czerwonym blaskiem. Doskonale widocznym w półmroku nocy. Przyłożył rękę do niewielkiego bukłaka przy pasie, wysuwając z niego długi wodny bicz. Z takim nietypowym orężem zszedł z wozu i biegiem ruszył w stronę walczących.
Harumi pokryła się powłoką z elektryczności i wyrzuciła broń w stronę jednego z oprychów, aktualnie wymieniającego ciosy z Akame. Trzeci ninja odpieczętował ze zwoju shuriken tego samego kalibru i rzucił go na spotkanie broni Harumi. Żelazo uderzyło o żelazo, a bronie odskoczyły od siebie i wbiły w piach. Ta zdążyła dodatkowo rzucić bombkę dymną w kierunku walczącego łańcuchem wroga, a "trójka" położył swoje zwoje na ziemię i zaczął składać pieczęcie. "Dwójka" posłał łańcuch z ciężarkiem prosto na spotkanie owej broni, rozbijając ją zanim ta dotarła do celu. Obszar w pobliżu miejsca konfrontacji Akame i "jedynki" został zakryty gęstym i nieprzeniknionym dymem.

Legenda:
Czerwony prostokąt - wóz przeciwników
Szary - dym
Drugi wóz - wasz wóz
Zielona plama - oaza. Roślinność całkiem gęsta, ale od pasa w dół.
Czarmy - Akame (służka - sojusznik)
Błękitne - przeciwnicy. 1 - katana. 2 - kusarigama. 3 - zwój. 4 - bicz, woźnica.
Niebieski - ty. Klony są obok ciebie.
Ciemnozielony - koleś z pociętym ryjem, leży na ziemi w konwulsjach i nic nie robi

Odległości:
Harumi-Akame->?
Harumi-zbóje 1&2->?
Harumi-zbój 3->4m
Harumi-zbój 4->6m
Wóz-Wóz->10m

Pytania: GG/PW

[Kana Yuki]

Koniec litości i folgowania. Potwór, które rozdzierał serce dziewczyny wychodził na powierzchnię, zalewał źrenice i przepełniał płuca cieczą nienawiści. Jej umysł płonął, żądny zguby przeciwników. Ewidentnie zmieniła się od ostatniej walki. Daremno było szukać przestraszonego szczeniaka, którym była niegdyś.
Zawierzyła Akame w tym, że poradzi sobie bez jej bezpośredniej pomocy. Musiały teraz działać jak zespół, trybiki w maszynie. Rozumieć słowa bez słów, czyny bez czynów. Paradoksalnie tak proste kwestie interpersonalne były najtrudniejsze. Szarża ku przeciwnikom była niewielka, ale w walce wystarczy sekunda i... Umierasz od ciosu, którego z pewnością mógłbyś uniknąć. Dlatego Harumi bacznie obserwowała otoczenie, w każdej chwili wykonać unik. Nawet wtedy, gdy rzucała bombką nie odrywała wzroku od pola bitwy. Doskonale znała własny inwentarz, a w szczególności położenie poszczególnych przedmiotów.
Dziewczyna uśmiechnęła się zawadiacko. Wskazówka, którą wydął mężczyzna z czerwonymi oczyma była prowokacją. Etsuya także potrafił odróżniać klony od rzeczywistych sygnatur. Zapewne gdyby nie znajomość z nim, nigdy nie wpadłaby na to, iż ktokolwiek może posiadać podobne umiejętności. Sensor... Ciekawie. Więc będzie wiedział gdzie jestem nawet, jeśli się ukryję. Wiedziała, że musi się zająć w pierwszej kolejności szmaciarzem, który widzi wszystko. Zapewne również w dymie. Sprawa przeciwnika numer jeden oraz dwa mogła poczekać, wszyscy widzieli równie źle.
Wyraz twarzy Harumi mówił tylko jedno - macie przejebane. Oczy były puste i skupione. Złe. Pełne zła. Nie zatrzymała się nawet wtedy, gdy spudłowała, a cały plan, zdawać by się mogło, legł w gruzach. Ruszając po łuku, omijając chmurę dymu, zwinnie sięgnęła ku przedramieniu jednocześnie wyjmując z niego miecz. Błysk ostrza wybił się ponad ciemność. A później? Później było tylko, im bliżej przeciwnika z technikami sensorycznymi się znajdywała, tym więcej kości wyszło z jej ciała. Łącznie 7, lewej dłoni, łokci, barków i ud. Prawa, dominująca, dzierżyła ostrze gotowe do odpierania nadlatujących ataków oraz przecięcia.
Dzierżony w ręce oręż wystrzelił ku przeciwnikowi numer 3. Musiał tego uniknąć, albo... Tak czy tak, każda opcja była dla Harumi sprzyjająca. Posłała zbędne klony w dym w momencie bycia już nieomal na wyciągnięcie ręki czerwonookiego. Miał wybór, walczyć, albo mówić. Jeśli uda jej się przywrzeć do mężczyzny rozpocznie morderczą serię ciosów. Bez przemyślenia, bez konkretnego celu. Wszystko było celem. Dźgać i dźgać aż nie zdechnie.

Dla MG

Techniki:

Nazwa

Tsubaki no Mai

Pieczęci

Brak

Zasięg

Długość kości

Koszt

Brak, wykorzystujemy już wcześniej stworzony miecz

Dodatkowe

+20 szybkość

Opis Drugi z tańców klanu Kaguya, bardziej przypominający ataki kenjutsu, niż Yanagi no Mai. By rozpocząć Tsubaki no Mai potrzebny jest kościany miecz stworzony za pomocą Hokkotsu no Yaiba - standardowe bronie nie dadzą tak dobrego rezultatu. Cały taniec opiera się na zadawaniu szybkich i chaotycznych pchnięć skierowanych w przeciwnika. Praktycznie nie da się więc zaplanować ataku, by wszystkie ciosy były skierowane w głowę, klatkę piersiową czy inny wybrany punkt ciała. W teorii tańcem tym można posługiwać się bez przerwy, jednak jego użytkownicy w całości skupiają się na ofensywie kosztem własnej obrony. No i początkowy impet tańca wygasa po dłuższej chwili (dwie tury) - oczywiście zawsze można użyć go po przerwie ponownie.

Nazwa

Yanagi no Mai

Pieczęci

Brak

Zasięg

Długość kości

Koszt E: 14% | D: 12% | C: 10% | B: 8% | A: 6% | S: 4% | S+: 2% (za 8 wysunięć)
Koszt naliczany jest tylko za wysuwanie kości, "chowanie" ich jest darmowe.

Dodatkowe

+10 szybkość

Opis Pierwszy z tańców bojowych Kaguya, stanowiący preludium do kolejnych, coraz potężniejszych ruchów. Yanagi no Mai pozwala na gwałtowne wysuwanie ostro zakończonych kości z niektórych punktów ciała - dłoni, łokci, barków i ud. Maksymalnie wychodzi więc osiem szpikulców służących do ataku jak i obrony. Co więcej, technika pozwala też na równie gwałtowne wsunięcie ich z powrotem bez śladu. Dzięki temu jutsu Kaguya staje się niezwykle nieprzewidywalnym przeciwnikiem, którego ciężko jest zaatakować bez ryzyka nadziania się na kolce. Długość tych nietypowych broni oscyluje w okolicach czterdziestu centymetrów. Oczywiście, w przypadku posiadania kolców z dłoni nie można składać pieczęci.

Nazwa

Hokkotsu no Yaiba

Pieczęci

Brak

Zasięg

Długość kości

Koszt

E: 7% | D: 6% | C: 5% | B: 4% | A: 3% | S: 2% | S+: 1% (za miecz)

Dodatkowe

Modyfikacje miecza od rangi C Shikotsumyaku

Opis Podstawowa technika dla każdego Kaguya, polegająca na wyciągnięciu kości ramiennej przy jednoczesnym uformowaniu jej w krótki miecz - trochę dłuższą od wakizashi. Miecz w podstawowej formie poza nietypowym materiałem broń ma również niecodzienną budowę - rękojeść zajmuje jedną trzecią długości, a dalej znajduje się ostrze z ostrym szpikulcem. Wtedy też najlepiej używać go do zadawania pchnięć. Po opanowaniu wyższego stopnia Kekkkei Genkai użytkownik może zmodyfikować miecz podczas wyciągania go z barku. Skrócenie, nieznaczne wydłużenie, ząbkowane krawędzie i tym podobne. Wszystko po to, by mieć broń jak najbardziej odpowiadającą swojemu stylowi walki.

Nazwa

Suimen Hoko no Waza

Pieczęci

Brak

Zasięg

Na ciało

Koszt

Minimalny, nieodczuwalny

Dodatkowe

Brak dodatkowych wymagań

Opis <span style="display: block; margin: 0; padding: 0; text-align: justify;">Rozwinięcie Kinobori no Waza, rozszerzająca nasze możliwości kontroli chakry i poruszania się po powierzchniach wszelakich. Tym razem do naszego wachlarza podłoży możliwych do użytkowania dołącza tafla wody - użytkownik tego jutsu po prostu kumuluje chakrę w stopach, a następnie cały czas zmienia powłokę energii na podeszwie - pozwala to utrzymać się na falującej wodzie.
Uwaga: Odpowiednio skumulowana chakra w stopach nie wyklucza korzystania z innych technik w trakcie jej używania.</span>

Chakra:

90-15=75%

Statystyki i dziedziny

SIŁA 41
WYTRZYMAŁOŚĆ 41
SZYBKOŚĆ 81+30=111
PERCEPCJA 41
PSYCHIKA 1
KONSEKWENCJA 1
KONTROLA CHAKRY: C
RAITON D

Przedmioty:

[Murai]

Odkupienie
Misja rangi C dla Harumi
21/30+ Jaki dokładnie był plan? Zbiry wydawały się początkowo próbować zdobyć zaufanie Akame. Możliwe że potem wbiliby jej nóż w plecy, zabrali Harumi. Wywieźli gdzieś, poużywali sobie i zabili. Albo dostarczyli żywcem. Albo zrobili jakąkolwiek rzecz jaka została im przekazana w ramach wydanych rozkazów. Na dobrą sprawę kobieta swoim zachowaniem uratowała Harumi od tego przykrego losu, a w pewnej interpretacji tej sytuacji - sama ją na nią sprowadziła.
Teraz zbiry wyraźnie dążyły do zabicia kobiety pilnującej Harumi, ona sama także była celem. Ba, pomimo tego że to młoda Kaguya powinna być bardziej niebezpieczna tytułem swojego pochodzenia i wyszkolenia od kobiety z mieczem. Jednak ostatnie chwile ukazały sytuację wręcz odwrotną - Akame bez wahania zabiła człowieka, podczas gdy ninja chowała się w wozie. Teraz jednak obydwie aktywnie brały udział w walce, można było celować w jedną albo drugą. Niestety dla walczących, dym podzielił ich na dwie grupki - tych w dymie i tych poza nim.
Mimo tego nieudanego w stu procentach zadymienia okolicy. Harumi mogła uznać to za niewielki sukces. Kolejnym etapem było już wykorzystanie swoich zdolności klanowych. Pierw wytworzyła miecz ze swojej ręki. Proces nie był natychmiastowy, co dało chwilę czasu trójce na rozwinięcie trzymanego zwoju. Kolejne kości wysunęły się z ciała Harumi w sposób niewątpliwie świadczącym o celowym ich położeniu. Jeden ze sposobów walki rodu Kaguya miał zostać przedstawiony zbirom w bardzo bezpośredni sposób. Miecz został wyrzucony w stronę trójki, ten nie miał wyboru jak uskoczyć w bok. Bez żadnej broni w dłoni, a jedynie zwojem, to była opcja najrozsądniejsza. Odległość była jednak zbyt mała na reakcję - miecz wbił się w ciało wroga, przebijając się ostrzem praktycznie na wylot. Kolejny wrzask, tym razem jednak nie padł na ziemię. W przeciwieństwie do swojego kolegi po fachu leżącego na ziemi gdzieś w dymie, on zdołał wykonać kilka skoków do tyłu przed upadkiem na plecy. Harumi błyskawicznie zmieniła swój kurs, obierając za cel właśnie trójkę. Czwórka jednak zainterweniowała - wystrzeliła strumień cieczy płynący zarówno pomiędzy Harumi a jej nową ofiarą, jak i wycelowany bezpośrednio w nią. Ruch głową rozprowadził ciecz po całej powierzchni piasku. Harumi jednak mając doświadczenie z takimi technikami po prostu wskoczyła na ciecz i ponownie ruszyła na czwórkę. Panika w jego oczach, czerwonych niczym najpiękniejsze rubiny, była wręcz nie do opisania. I kiedy dziewczę było już 2-3 metry od zadania ciosu kościanymi ostrzami, mężczyzna zdążył złożyć ostatnią pieczęć. Wyraz jego twarzy, pełen strachu i gniewu, był ostatnią rzeczą jaką widziała u niego Harumi.
Jego ciało eksplodowało. Harumi odrzucona została do tyłu i mogła tylko patrzeć, jak jej bezwładne ciało przylepia się do lepkiej substancji. Jak krajobraz wiruje by w jednym momencie zatrzymać się. Całe jej plecy były doczepione do lepkiego kleju rozprowadzonego równomiernie po piasku. Tak samo tył jej głowy, zmuszona była do stałego patrzenia w górę, na nieboskłon. Niewielkie kropelki z okolic wybuchu rozprysły się wokoło, zmieszane z krwią i niewielkimi fragmentami garderoby mężczyzny. Chwila wcześniej, dosłownie chwila wcześniej. I Harumi mogłaby być już martwa. Tak skończyło się na gwałtownym odepchnięciu, utracie powietrza w płucach. Uderzeniu wyjątkowo gorącego powietrza, jak gdyby została silnie pchnięta do tyłu przez jakiegoś siłacza. Po chwili usłyszała taki sam wybuch, tym razem dochodzący ze strony dymu. Ale co dokładnie tam się stało - nie miała pojęcia. Nie była w stanie obrócić głowy na tyle, żeby miejsce wybuchu weszło w jej pole widzenia. Mogła tylko słuchać. Urywanych krzyków bólu należących do, chyba, mężczyzn. Tego jednego pozostałego przy życiu, który nadal jęczał z bólu po zranieniu go mieczem. Krzyki bólu zwierząt, które także znalazły się w obszarze eksplozji. Chaos. Popłoch. Śmierć. I najgorszym było, że jedynym co Harumi mogła zrobić, to słuchać. Może próbować się wydostać, coś zrobić. Zatkać uszy. Celowo stracić przytomność żeby odciąć się od tych wszystkich bodźców?Cokolwiek mogła zrobić, to powinna.
Mogła przysiąc, że słyszała głos Akame. Gdzieś z tyłu, wołający jej imię. Ale nie była pewna, czy to jest to. W tej sytuacji nie mogła być pewna tego, czy jest to prawdziwe czy nie. Ale pomimo tego wszystkiego, zrobiło się dziwnie spokojnie. Przynajmniej jedni nie próbowali już zabić tych drugich.

Stan zdrowia - stabilny. Czujesz, że jest ci gorąco wręcz, szczególnie na twarzy. Przyklejona do podłoża za pomocą kleju. Cała tylna część ciała jest w kleju, poza prawą ręką całą. Nieco oszołomiona, ale nadal żywa.

[Kana Yuki]

Wyjaśnijmy sobie jedno, nie chowała. To tak nawiasem, bo robienie z mojej postaci cipeusza, gdy aktualnie nie robi nic, by na ów tytuł zasłużyć trochę boli. :/
Ostrze trafiło i zdało się zatopić w okolicach obojczyka przeciwnika. Mogłaby zostawić go i liczyć, że nie będzie walczył.
Mogłaby. Ale.
Krew.
Zapach krwi. Smak krwi. Gorąca, pulsująca, lepka czerwień.
Która płynie. Która barwi każdą myśl. Przynosi ulgę. Oszałamia.
Niezbyt odpowiedni opis, gdyby wziąć pod uwagę to, czym wyróżniała się niegdyś - spokojem, pacyfizmem. Wszystko to jak krew w piach. Dosłownie, bo czerwona struga krwi buchnęła na piach czekając, aż dołączą kolejne mililitry życiodajnej cieczy. I byłoby tak, gdyby nie kolejna z technik Rubinowych Oczu. Na całe szczęście, kiedyś dała się na nią nabrać, jednakże w tamten czas towarzyszył jej Etsuya. A teraz? Zdana była na samą siebie. Więc jeśli coś w życiu nie dzieje się bez przyczyny, to właśnie to.
Zaledwie parę metrów dzieliło ją od przeciwnika. Była już prawie pewna sukcesu. Tak blisko, tak szybko.
Wszystko zdało się zawirować i skotłować niczym szmaty prane w wartkim potoku rzeki. Harumi nie miała żadnych sił, by zapobiec niechybnemu upadkowi. Ba, nawet nie spodziewała się, że trafi na jakiegoś samobójcę, wysadzającego i siebie, i koleżków. O ile rzeczywiście czyn ten był prawdziwy.
W głowie zadudniło jej jak w osi dzwonów kościelnych. Rozmazany obraz powodował mocne otępienie. Przez chwilę nie mogła złożyć do kupy co właściwie się stało. W ułamkach sekund składała w głowie wszystkie znane jej informacje. Pewne rzeczy były dość... Sprzeczne. Skoro chciał ją zabić, to dlaczego nie poczekał z wysadzeniem się, aż Kaguya się zbliży? Na jedno by wyszło, skoro i tak zamierzał pochłonąć i siebie, i kompana, i Harumi. W tej wersji scenariusza oni giną, ona żyje. Akame również nie używałaby jakichkolwiek technik wiedząc, że istnieje choćby najmniejsza możliwość, że zrani córkę pracodawcy.
Widzieć rzeczy, które się nie dzieją. Czuć coś, czego czuć nie można. Było tak; nie raz, nie dwa. Zaskakujące, że po raz drugi można doświadczyć podobnych zjawisk w nieomal identycznym miejscu. Jak wtedy, gdy Keizo pochłaniała niewidzialna moc ognia. Harumi musiała spróbować. Krzyk zwierząt pośrodku ogromnego, pozbawionego roślinności terenu wydał jej się tym bardziej przekonujący. Gwałtownie smagnęła ku lewej dłoni wbijając ostrze. Uczyli tego jeszcze w ośrodku. Wykrwawienie się przez kunaia wbitego w rękę było dalekie od możliwego. Zwłaszcza, gdy wciąż pozostaje w ranie.

[Murai]

Odkupienie
Misja rangi C dla Harumi
23/30+ Konfrontacja wydawała się w miarę kontrolowana, jeśli można było to tak nazwać. Jeden z przeciwników miał rozciętą twarz i możliwe że już nie żył, dwóch na spokojnie było przytrzymywanych przez Akame. Harumi kontrowała swoimi szybkimi ruchami wszystko co zrzucili na nią przeciwnicy. Umiejętności Kaguya były idealne do zabijania i w tym momencie miało się to właśnie stać, jeden z przeciwników miał paść martwy. I tak też się stało, ale nie za sprawą Harumi. Wybuch był zaskoczeniem nie tylko dlatego, że przeciwnik go wywołał, ale dlatego że wysadził samego siebie. Zniszczył swoje ciało. Zabił się. Prawdopodobnie to samo zrobili ci w chmurze dymu.
Po szoku mogła przyjść chwila refleksji. Że to nie miało sensu, że nie zabili tym Harumi. Że ledwo co jej zrobili. Że i tak mieli szanse, więc takie desperackie kroki nie miały uzasadnienia. Ale czy to był dobry moment do zastanawiania się nad tym? Harumi wlepiona w ziemię nie mogła się ruszyć, a gdzieś tam nadal był jeden z przeciwników. Co prawda powoli cichł, nadal jęczał ale coraz to ciszej. Kaguya była zdana tylko na to - słuch. A kolce z jej ciała nie pomagały z wydostaniu się. Musiała czekać albo też próbować. Albo wbić sobie broń w rękę.
Nadal leżała, krwawiąca. Jej ciało przeszył ból wbijanego w ciała metalu, ale poza tym nic się nie zmieniło. Nadal była unieruchomiona i nadal mogła jedynie czekać na łaskę i niełaskę przeciwnika albo Akame. Mogła próbować, możliwe nawet że by się jej udało. Ale po tym jak wbiła kunai, usłyszała z boku kobiecy jęk.
- Harumi-dono, jesteś cała? - głos Akame dobiegł do dziewczyny. Wołanie, rozglądanie się. Szukanie jej, dopiero po chwili dostrzegła mokrą plamę na piasku. Pewnie głos samej uwięzionej bardzo by pomógł. Odwiązała bukłak, polała miejsca styku wodą i stopniowo zaczęła odklejać dziewczę od powierzchni. Wtedy też mogła zauważyć stan kobiety. Nie była w tak dobrym stanie - część skóry na jej twarzy zajęła się widocznym, czerwonym kolorem. Lekkim dodatkowo. Czy to kwestia krwi tryskającej z wrogów po wybuchu czy właśnie efekt eksplozji? Znaczące ślady posoki były widoczne na jej ciele i odzieniu. Lekko kulała, ale poza tym jej sprawność motoryczna była na solidnym poziomie.
- Chciałam ich zabić ale wtedy na ziemi pod nimi pojawił się kunai z notką i eksplodował. Najważniejsze, że jesteś cała, Harumi-dono. - miecz wbity w piach ponownie znalazł się w jej ręce. Z nim zaczęła rozglądać się po okolicy, po kilku chwilach trafiając na wcześniej zranionego przez Harumi wojownika ze zwojami. Ten nadal trzymał się za miejsce wbicia oręża, balansując na skraju przytomności. Kto by pomyślał, że taka cipa może aspirować na zabójcę na zlecenie.
- Co powinniśmy z nim zrobić, Harumi-dono? - zapytała kobieta, przybliżając czubek miecza do jego ciała. Jakby gotowa do egzekucji, wystarczył jedynie jeden rozkaz. Dokładnie w tym samym czasie na horyzoncie pojawiło się coś. Niewielka chmura piasku przybliżająca się do miejsca w którym właśnie w tym momencie były. Harumi po dokładnym przyjrzeniu się tajemniczemu kształtowi mogła dojść do wniosku, że są to dwie osoby, poruszające się z ogromną prędkością. A za nimi, kawałek dalej, dwa wielbłądy. Pędzące nie z tak wielkim tempem, ale też szybko. Dotarcie tych dwóch tajemniczych person zajmie im około pięciu minut, może nieco krócej.

[Kana Yuki]

Białowłosa syknęła z bólu. Nerwowo ruszyła palcami czując, jak ostrze broni kaleczy skórę dłoni. W jednej chwili świat zwolnił, a struga krwi zaczęła uciekać bokiem, wprost na mokrą plamę. Złotooka liczyła na jakiekolwiek zmiany w świecie.
Ale zmian nie było. Nie stało się zupełnie nic. Uniwersum nadal było tak samo popieprzone jak wcześniej. Trwogę przed ograniczonymi ruchami potęgowały rozpaczliwe próby odklejenia sylwetki od klejącej mazi. Na nic to. Ani lewa ręka, ani obie nogi, ani też korpus nie ruszyły nawet o milimetr. Gęsta ciecz rozciągała się pod siłą ciągnięcia, by zaraz pociągnąć odrywany fragment ciała z jeszcze większym impetem. Teraz była zdana na łaskę lub niełaskę Akame, której stawała się coraz pewniejsza. Dźwięki wybuchów sprawiały, że obawiała się o jej niechybną zgubę.
Całe szczęście, dwórka nie była tylko panną znającą wszelkie zasady etykiety. Równie dobrze sprawowała się w walce. Z pewnością łączyło je wiele cech. Choćby i chora ambicja, nieomal wmuszona przez rodziców.
— Chyba tak! — krzyknęła w odpowiedzi, choć naturalnie nie była teraz w stanie ocenić ewentualnych obrażeń swego ciała. Wybuch był potężny, mógł choćby i przypalić skórę na nogach. A takich rzeczy nie czuje się, gdy adrenalina ogarnia cały umysł robiąc z niego narząd wykonywania pierwotnych instynktów.
Kiedy tylko służka się zbliżyła, Harumi natychmiastowo zlustrowała ją wzrokiem. A przynajmniej na tyle, na ile pozwalała sytuacja. Wciąż zastanawiała się nad sensem wybuchu. Im więcej czasu mijało, tym więcej miała wątpliwości. Cała ta walka wydawała się dopiero preludium prawdziwej, krwawej jatki.
— Dziękuję — mruknęła, gdy Akame powolnie wyzwalała ją z okowów kleistego gluta. Sytuacja zakończyła się, coby nie mówić, sukcesem. — A co za tobą, wszystko w porządku? — dodała. Stan kobiety wskazywał na ciężką walkę. Zapewne gdyby nie sama eksplozja, to wyszłaby bez szwanku. Tak jak i złotooka, której dłoń, mimo przepłukania, wciąż krwawiła. Dziewczyna, niewiele myśląc, zębami chwyciła jeden z rękawów drogocennego materiału i gwałtownie pociągnęła głową w przeciwną stronę. Natychmiastowo, nieco nieporadnie, obwiązała dzianinę wokół lewicy. Taki zabieg znacznie ułatwiał funkcjonowanie.
— Mmm... Rozumiem — odparła. W umyśle dziewczyny wciąż panował chaos; otępienie spowodowane wybuchem wzmagane było coraz większą ilością pytań. Tym jednak razem Kaguya odpuściła jakiekolwiek zbędne gadki. Skoro pojawili się jedni, to naturalnie, w ramach efektu kaskadowego zaraz zjawią się drudzy. Możliwe, że znacznie silniejsi.
Bez zająknięcia podążyła śladami dwórki. Przeciwnik jedną nogą był na tamtym świecie. Mogłaby wypytywać; skąd się wzięli, kto zlecił atak. Mogłaby. Zamiast tego, jej prawa ręka sięgnęła gardła przeciwnika. Ostrze kunaia smagnęło wzdłuż całej szyi. Krew buchnęła na odzienie Kaguyi. Wydawała się pozostać niewzruszoną. Nim kobieta zdążyła zareagować, cipeusz już dławił się własną juchą, charcząc jak stary palacz.
— Właśnie to — powiedziała, jednocześnie strzepując ręką. Drobne krople posoki oderwały się od skóry Haru, spadając wprost na ciało antagonisty. Wyglądał teraz jak trup, któremu nie udało się wydostać spod szczątków rozbitego sarkofagu. Ale ruszał się jeszcze, pojękując głucho, kaszląc, smarkając. Sprawa nie została ostatecznie zakończona, choć bardziej, niż pewne, że się wykrwawi. — Zostaw go. Niech Pustynia zdecyduje co z nim zrobić. — dodała ciszej, chowając zakrwawionego kunaia do torby.
Stukot kopyt był coraz mocniej wyczuwalny w podłożu. Wróżba zagłady. Białowłosa nie lubowała się w walce jako takiej. Stawianie życia na szali tylko dla wyimaginowanego poczucia wyższości nie było jej bliskie. Nic więc dziwnego, że bezpardonowo nakazała Akame wycofać się na wóz. Przeciwnicy byli w dużej odległości. Był jeszcze czas. A nieuniknione pozostanie nieuniknione. Jeśli los zadecydował, że mają walczyć i z kolejnymi przybyszami - tak też się stanie. Niezależnie od stopnia zaangażowania w którąkolwiek z decyzji.

[Murai]

Odkupienie
Misja rangi C dla Harumi
25/30+ Uratowana Harumi interesowała sie także stanem swojej towarzyszki. Nic dziwnego, wyglądała jak wyglądała i wybuch faktycznie mógł mieć wpływ na jej zdrowie. Nie miała żadnych ran, przynajmniej tych widocznych. Krew nie sączyła sie z miejsc których nie było wcześniej na jej ciele.
- Nic takiego, żyję. Mogę dalej walczyć jeśli zajdzie taka potrzeba.
Co zrobić w takiej sytuacji? Ilość opcji była w zasadzie nieskończona i zależała wyłącznie od wyobraźni, kodeksu moralnego i okoliczności. Czyli w skrócie - od sytuacji i osoby podejmującą decyzję. Wziąć ze sobą w celu przesłuchania? Zostawić po prostu na środku i niech sobie radzi? To miało jakiś sens. Ale opcja Harumi też miała wiele podstaw do bycia uznania za słuszną. Poderżnęła mu gardło. Samodzielnie, bez Akame. Ona tylko stała w miejscu i patrzyła, jak posoka wylewa się z ciała zabitego. Ba, trysnęła wręcz. Ubrudziła zarówno kimono Kaguya, jak i odzienie służki. Teraz obydwie były równie ubrudzone posoką. PIękne czerwone wzory. Straszne, ale nadal piękne.
Kobieta patrzyła w milczeniu na całą scenę. Nie pokusiła się nawet o uniesienie brwi w geście zdziwienia. Tak samo, gdy ruszyli w stronę wozu. Ona też doskonale wiedziała, że czas uciekać. Że przeszukiwanie martwych w poszukiwaniu czegokolwiek może poczekać. Coś się zbliżało i nie mogli marnować cennego czasu. Ich wóz ruszył tak szybko, jak tylko się dało. Byle do osady. Akame musiała znać te tereny, przynajmniej trochę. Już pierwsze minuty pościgu jasno dały do zrozumienia, że to nie może się udać. Pościg był zbyt skuteczny i szybki. Dystans zmniejszał się regularnie. W końcu dało się rozróżnić poszczególne sylwetki. Dwóch ninja biegnących na przodzie i za nimi jeszcze dwójka na wielbłądach. Ci jeźdźcy zboczyli z kursu prosto na miejsce niedawnej masakry. Ninja pościgowi z kolei zbliżali się w zastraszającym tempie. Będąc na dystansie około stu metrów od Harumi i Akame, dało się usłyszeć ich głos. Ich nawoływanie.
- W imieniu Shirei-kana Sabishi, nakazuję wam się zatrzymać! Wrócicie do Ningyō-shi po dobroci albo martwi! Prawo się o was upomina! - krzyknął donośnie jeden z nich, nie zaprzestając pogoni. Czy mówił prawdę, czy nie? Dało się zobaczyć opaskę ninja na jego czole. Niewielki szary punkt, rosnący z każdą chwilą. Akame zerkała na ciebie, oczekując odpowiedzi. Rozkazów. Czegokolwiek. To ona teraz była "osobą decyzyjną" i ponosi tego pełne konsekwencje, przywileje i zobowiązania.

[Kana Yuki]

Harumi wolała oddalić się jak najszybciej, bowiem wkrótce przyjdą tu koledzy-antagoniści i zażądają jej głowy. Nie wiedząc czemu, akurat tej, która spoczywała na żyrafiej szyi, a nie kogokolwiek innego. Bo przecież nie ma za Kaguyą listu gończego opatrzonego ładną sumką ryo, nie?
Białowłosa przygryzła wargę. Z deszczu pod rynnę, co? Tak długo jak to możliwe, wolała unikać walki. Rzadko kiedy zdarzało jej się dobywać ostrza jako pierwszej. Nie dlatego, że Haru brakowało umiejętności czy obycia. Bynajmniej. Twardo stała przy zdaniu, że dopiero zaatakowana ma jasny dowód na to, że przeciwnik ma złe zamiary. Tak obrana ścieżka mogła być zarówno dobra, jak i opłakana w skutkach. Wersja zależała od wielu czynników.
Kobiety, będąc już na wozie, ruszyły przed siebie. Kierunek wyznaczała Akame, bowiem znacznie lepiej odnajdywała się w pustynnej topografii, niźli białowłosa, która pustynię ostatni raz widziała rok temu, w dodatku przelotnie. Co prawda, wciąż umiała się poruszać po jej obszarach, znajdywać oazy i takie tam, ale ucieczka w popłochu mogła skończyć się obraniem złej drogi. A wtedy, cóż, śmiercią. Bo nie ma nic bardziej dramatycznego, niż zagubiony punkt odniesienia.
Wielbłądy pędziły na złamanie kończyn. Obcy wóz niebezpiecznie się zbliżał. Haru czuła, że daleko nie zajadą. Jeden z nich wydął polecenie. W ten czas dziewczyna zdążyła zlustrować ich odzienie i dojść do jednego, klarownego wniosku. Są prawdziwi. I byli. Ot, zwykli, szeregowi wojownicy Shirei-kana, jednak wciąż znacznie silniejsi od niej. Uciekać - gdzie, po co? Walczyć? - istne samobójstwo, wyrok nadany na własne jestestwo.
Kaguya dała znak ręką, by Akame powstrzymała zwierzęta od dalszego stąpania po piaskach.
— Właśnie tam zmierzamy — odparła, uskakując z wozu. — Jeśli to konieczne, możecie mnie skrępować. Nie zamierzam jednak uciekać — dodała. Białowłosa zdawała sobie sprawę, że jakakolwiek niesubordynacja mogła się dla niej skończyć tak, jak skończyła dla gościa ze zwojami.
Ostatecznie oba zespoły miały taki sam cel - złożyć zeznania. Choć, coby nie mówić, plamy krwi na odzieniu nie sprawiały, że w oczach wojowników była kimś więcej, niźli zwykłym przestępcą. Pieprzona polityka. Jedynie poparzone z lekka lico nieco ratowało sytuację.