Pasmo Górskie

[Ichirou]

Wyprawa rangi C
Shikarui
39/x

---

Ślady musiały powstać przynajmniej dzień wcześniej, ale raczej dwa lub nawet trzy. Prócz samych odcisków stóp były również większe wgłębienia w śniegu - tak jakby ktoś ciągnął za sobą jakiś worek albo coś innego o większych gabarytach.
- O! Jesteś w stanie sprawdzić coś więcej? - zapytał z lekkim ożywieniem Shuichi.
Oczywiście, że mógł.
Daleko przed nimi, nieopodal zamarzniętego stawku, tuż przy jednym ze wzgórz, znajdowało się kilka budynków. Jakaś kolejna placówka, wydawać by się mogło, tyle że znacznie starcza i z pewnością już opuszczona w przeciwieństwie do obozowiska drwali, które minęli wcześniej. Świadczył o tym brak jakiejkolwiek widocznej drogi oraz sam stan budynków, które w większości nie nadawały się do użytku. Zawalone lub przynajmniej częściowo zniszczone dachy, leciwe ściany i tak dalej.
Spośród tych kilku rozlatujących się budynków ze dwa wyglądały ciut lepiej i były odrestaurowane. To właśnie z jednego z nich wychodził akurat mężczyzna, mający ze dwie, trzy dychy na karku. Niósł kawałek przygotowanego już mięsa, by rzucić go nad ogień paleniska, do którego drewna dokładał właśnie drugi osobnik w wieku podobnych do tego pierwszego.
Kierując się witalną energią, które wychwytywały czerwone ślepia, Shikarui mógł powędrować wzrokiem w mniej oczywiste miejsce, które już nie było na otwartym terenie. Mowa o wejściu do jaskini, a dokładniej rzecz biorąc - jakiejś starej kopalni, której największe odnogi były zawalone. Kilka mniejszych zostało natomiast przystosowanych już nie do wykopywania urobku, lecz do mieszkania, ewentualnie wykonywania jakiejś pracy. Sanada wszystkiego dokładnie zobaczyć nie mógł - w większości pomieszczeń i korytarzy panował mrok albo chociaż półmrok. Zobaczył jednak na pewno, jak przy mdłym świetle świecy kieruje się tunelem na zewnątrz. W środku przebywały jeszcze dwie osoby - jakiś starszy, siwy jegomość oraz młody blondyn, mający maksymalnie ze dwadzieścia lat. Znajdowali się w całkiem dużej jaskini, która była urządzona na jakąś pracownię, pełną różnych odczynników i narzędzi. Właśnie starszy pouczał młodszego przy miareczkowaniu jakiejś substancji kropelka po kropelce.
Kropelce krwi.

[Shikarui]

Zatrzymał się, kiedy jego umysł przestał skupiać się na tym, co bezpośrednio przed nim, a powędrował tam, gdzie zwykły wzrok ludzki by nie sięgnął. Skinął głową w odpowiedzi na pytanie Shuichiego. Oczywiście, że mógł. I właśnie to robił. Wpatrywał się w przestrzeń, której nie dostrzegał, bo szkarłat tych oczu, o wiele czystszy od czerwieni krwi, widział o wiele więcej.
Od razu zanotował bliskość wody, ocenił, jaka jest odległość między nią, a tym, co kiedyś mogło być nawet małą wioską, ewentualnie jakimś obozem dla pana ziemskiego, idealnym na długie polowania, albo zwyczajnymi chatami dla drwali. Czymkolwiek to było - pamięć o służbie tych budynków przepadła wraz z ich właścicielem. Może tam był obóz drwali wcześniej, zanim założono go bliżej? Tylko w sumie - bliżej czego? Tamtej wioski, którą minęli? Tutaj, na przedlążku progów, które utrzymywały góry, dokądkolwiek było daleko. Zresztą miejsce to nie było aż tak opuszczone, skoro zadomowili się tam nasi bohaterowie tego opowiadania. Ci, którzy mieli być bardziej czarni, bardziej źli i bardziej antagonistami, niż był nim Shikarui. Nie taki młodziutki już chłopak nawet lubił stawiać się w roli bohatera. Wtedy nikt nawet nie podejrzewał, jak zepsuty był w środku. Więc - dwa budynki. Duże? I co w nich było? Broń? Rzeczy codziennego użytku? Wnioskując po okolicy, chyba ta paczka musiała się tutaj zadomowić od dłuższego czasu, albo dopiero co to miejsce znaleźli i postanowili wydomowić stąd prawowitych właścicieli. O wiele istotniejsi byli ci, którzy kręcili się na zewnątrz, przy ognisku. Uzbrojeni? Shikarui wycenił ich poziom chakry, by przekonać się, czy są ninja, czy zwykłymi śmiertelnikami, ale to akurat było niemal oczywiste. Nawet oczywistości nie są takie same stawiane za dnia i porównywane nocą. Kolejna dwójka. Współpracownicy? Shikarui zbliżył się do nich wzrokiem, przyglądając się tak, jakby tam był, najpierw jednemu, a potem drugiemu. Ten blondyn wyglądał na ucznia. Shikarui próbował się skupić, by usłyszeć, o czym rozmawiają, ale nie ważne, jak się starał - po prostu nie mógł tego zrobić.
- Przed nami jest kilka budynków. Dwóch shinobi na zewnątrz, dwóch w jaskiniach. Nie spodziewają się żadnego pościgu. - “Cofnął się” do siebie po ustaleniu, ile kilometrów (albo metrów?) przed nimi znajduje się ten obóz. Nawet jeśli nie był malowniczy, jeśli te deski, zbutwiałe i czekające na swoją kolej w drodze do bycia zakopanymi przez śnieg, nie niosły ze sobą przyjemnego ciepła domowego ogniska, drzemał jakiś spokój w tamtym miejscu. Coś, co sprawiało, że czarnowłosemu podobało się to, na co spoglądał. - Teren otoczony jest gęsto drzewami, zakradnięcie się tam nie będzie problemem. Zresztą zabiję tę dwójkę, zanim tam dotrzemy. - Sięgnął po jakiś kij i narysował na nim rozstaw domów, “x” zaznaczając miejsce, w którym pod ziemią znajdowała się tamta dwójka. Kropką zaznaczył dwa domy, które nadal są w użyciu. - Nie ma nikogo w tym terenie poza nimi, ale nie wiem dokładnie, jak rozłożone są podziemne korytarze. Moje oczy nie przenikają całkowitych ciemności. Będziemy musieli być ostrożni. Mogą tam być pułapki.

[Ichirou]

Wyprawa rangi C
Shikarui
41/x

---

Tak jak można się było spodziewać - mężczyźni na zewnątrz nie byli zwykłymi zjadaczami ryżu. Czerwone ślepia bez problemu wyłapały kabury na ich udach, a to stanowiło jednoznaczny dowód, że nie byli to szarzy cywile.
Co do odległości obozowiska od dwójki niestrudzonych wędrowców - znajdowało się ono na dystansie niewiele mniejszym niż maksymalny zasięg unikatowych oczu Shikaruia.
Okoliczne drzewa i budynki pozwalały na działanie w ukryciu, ale raczej tylko do pewnego momentu. Mimo wszystko nie był to gęsty las, a bardziej otwarty teren, więc przekradnięcie się aż do samych pleców ofiary wymagałoby naprawdę dobrych umiejętności, a może i nawet odrobiny szczęścia.
Brązowowłosy Jugo przykucnął i z uwagą przyjrzał się się rysunkom na śniegu. Nie spieszył się, wysłuchał komentarzy i pomyślał przez chwilę.
- Jest ich więcej, ale to po naszej stronie leży inicjatywa. Jeszcze kawałek drogi do nich, pasuje to sensownie przemyśleć. Heh, chcesz sam zdjąć tych dwóch? Jednocześnie? Niby jak? - zapytał, niedowierzając planom kompana.
- Możemy zaatakować razem, tylko trzeba się dobrze zgrać, żeby żaden z tych gostków nie miał szans na zorientowanie się, co jest grane. A potem co? Zgarniamy ich, bierzemy na stronę, czy wpadamy do tych jaskiń, zanim tamci się nie połapią, że im się ekipa wykruszyła? - podniósł spojrzenie od gryzmołów w śniegu na młodzieńca.
- A i co z tym zaginionym? Widziałeś kogoś, nie wiem, pojmanego? Mamy w ogóle pewność, że to tych szukamy? - zapytał chwilę później, chcąc rozwiać wszystkie swoje wątpliwości.
Jeżeli chodzi o zadane właśnie pytanie, to w możliwych do sprawdzenia pomieszczeniach Sanada nie ujrzał nikogo więcej - żadnego jeńca, schwytanego, czy czegoś w tym rodzaju.

[Shikarui]

Jednocześnie? W sumie o tym nie pomyślał… ale to nawet byłoby możliwe. Gdyby tylko miał lepszy łuk. Daishi słynęło z myśliwych i swoich broni dalekiego zasięgu, chyba przydałoby się nabyć coś u jakiegoś porządnego rzemieślnika. Sprawa na kiedy indziej. Kiedy już wróci, kiedy cel zostanie upolowany, kiedy ktoś inny zostanie uratowany… Śmiesznie ten świat funkcjonował - żeby ktoś przeżył, ktoś inny musiał zginąć… a nie, wróć. Przecież jeśli zginie ten, który jest odpowiedzialny za stan Saki, to nie uda się jej uratować. Należało wziąć na to solidną poprawkę. Szkoda. Shikarui nie lubił spraw skomplikowanych, zaś wszędzie, gdzie należało się powstrzymać przed ciosem kończącym (który lubił być u Shikiego też tym rozpoczynającym), robiło się skomplikowanie. Trzeba się było bardziej wysilić. Postarać. Tutaj na szczęście sprawa była na tyle ważna, że nawet przez myśl mu nie przeszło, czy w ogóle chce się starać.
- Myślałem o wyeliminowaniu każdego po kolei. - Wyjaśnił łopatologicznie. Już nie zamierzał dodawać, że przecież Shuichi widział już styl walki czarnowłosego i wiedział, na czym się opierał. Na pewno nie na wdawaniu się w jakąkolwiek dłuższą walkę. Nie to, żeby jego ciału brakowało wyćwiczonej wytrzymałości. - Wypytywanie kogoś na górze jest zbyt problematyczne. Nie chcę niepotrzebnego hałasu i nie znamy ich umiejętności, żeby założyć, że wystarczy im związać ręce. - Napatrzył się już na Kenshiego, widział Yukich, Kosekich - wystarczająco wiele zdrowo popierdolonych klanów, żeby wiedzieć, że związany ninja nigdy nie jest na tyle bezbronny, żeby mu zaufać. - Nie widziałem żadnego więźnia. Tamta dwójka w podziemiach odmierzała czyjąś krew. Nie byli ranni, więc może być to krew zaginionego Jugo. Albo jelenia. Obojętne mi to. Stoją na drodze, więc albo coś wiedzą, albo to oni. - Albo niczego nie wiedzą, taka możliwość również istniała. - Jeśli ślady nie będą omijać tej wioski wytniemy możliwosć, że została przez naszą grupę wyminięta. - Wtedy rzeczywiście tamci by niczego nie wiedzieli. Ale czarnowłosemu byłoby na rękę, gdyby jednak ślady poprowadziły ich prosto do tej wioski. Coś w nim bardzo, bardzo mocno… domagało się krwi. Niemal jak dla sportu. Uprawiasz go po to, by nieco rozluźnić napięcie. Shikarui po prostu lubił strzelać z łuku. - Od razu po wyeliminowaniu tych na zewnątrz udamy się do jaskiń. Plan może ulec zmianie. Przed nami ponad 4 kilometry drogi. - Sanada nie był mistrzem planowania. Uwielbiał trzymać kontrolę, ale ta kontrola nijak nie kolidowała z jego skłonnościami do improwizacji. Jasne, jakiś zarys planu miał niemal zawsze, ale modyfikowanie go na bieżąco nie stanowiło żadnego problemu.
- Sięgam strzałą do 200 metrów. - Dopowiedział Shuichiemu już w drodze, kiedy przemieszczali się do obozu. - Jeżeli dasz radę się podkraść i wyeliminować jednego, ja zajmę się drugim. I będę cię osłaniał.

[Ichirou]

Wyprawa rangi C
Shikarui
43/x

---

Zapach krwi unosił się w powietrzu, a jej żeliwny posmak był odczuwalny na wargach. I nie chodziło rzecz jasna o kropelki krwi, które jedna po drugiej, w kilkusekundowych odstępach, wpadały do trzymanego przez starszego mężczyznę naczyńka z nieznaną cieczą.
Chodziło o tę krew, która jeszcze krążyła w ciałach nieświadomych, krzątających się po obozie, mężczyzn. Czerwone ślepia Sanady najwyraźniej potrafiły spoglądać w przyszłość, a on sam widział w swej wyobraźni upolowane już ofiary. Choć tuż obok niego stał czystej krwii Juugo, to jednak właśnie czarnowłosy z ich dwójki był znacznie bliższy zwierzęciu.
- Nie ma sensu gdybać, co takiego sobie tam przelewają. W swoim czasie to sprawdzimy. No dobra, trzeba zdjąć szybko tych na górze. Ruszę pierwszy, a ty dołączysz, kiedy ja wyprowadzę pierwszy atak. No to dogadani - oznajmił, gdy wszystko zostało już ustalone. No… prawie, bo w ostatniej chwili przypomniał sobie o jednym fakcie.
- Tylko pamiętaj, że nie jesteśmy tu po to, żeby wszystkich zabić. Musimy się dowiedzieć, czy to oni odpowiadają za porwania, a jeśli tak, to czy ta sprawa jest w ogóle związana z problemem Saki. Nie dostaniemy odpowiedzi od martwych - skończył i spojrzał dość wymownie na Shikaruia.
Zbliżali się do obozowiska przed wejściem do kopalni. Trzeci z mężczyzn zdążył wyjść na zewnątrz i dołączyć do pozostałych towarzyszy. Wszyscy zgromadzeni byli teraz przy ognisku, ogrzewali się ciepłem i z niecierpliwością czekali, aż mięso na ruszcie się upiecze.
Z jeszcze większą niecierpliwością dwójka bohaterów zbliżała się do obozowiska. Na dystansie około dwustu metrów najprawdopodobniej doszło do rozdzielenia. Sanada skupił się na znalezieniu otwartej linii do wyprowadzenia po niej strzału, natomiast Shuichi przekradał się między drzewami i sukcesywnie zbliżał się do nieświadomych zagrożenia mężczyzn.
Nieświadomych, ale tylko do czasu. Juugo nie zdążył pokonać nawet połowy pozostałej odległości, a i tak wśród przesiadujących wokół ogniska powstało poruszenie. Zobaczyli go? Usłyszeli? Nie, raczej mało prawdopodobne, ponieważ był dość daleko i całkiem dobrze się krył. Mimo to wszyscy trzej zerwali się z miejsca, wymienili ze sobą szybko kilka słów, a jeden z nich wskazał palcem mniej więcej w kierunku, z którego nadciągał Shuichi.
Jak to się mogło stać?
Na szukanie odpowiedzi nie było czasu, ponieważ ten należało natychmiast wykorzystać na działanie. Shikarui, widząc poruszenie wśród niedoszłych ofiar, mógł skorygować swoje plany. To samo zresztą zrobił jego kompan, który wkrótce zamierzał porzucić skradanie na rzecz szarży celem jak najszybszego pokonania pozostałego dystansu.

[Shikarui]

Trójka. Trójka to zdecydowanie za dużo, kiedy chcesz załatwić sprawę szybko, cicho i sprawnie. Można wypuścić dwie szybkie strzały, następujące zaraz po sobie, ale trzy? Nauczony doświadczeniem wiedział, że sensorów na tym świecie jest sporo, zdecydowanie za dużo jak na taki mały skrawek ziemi z całej poznanej, jaką dostali. Dlatego o wiele bardziej mu pasowało wystrzelanie ich jak kaczki, bezpiecznie, powoli, w świście cięciwy zlewającej się z jego oddechem. Bardzo cichym. Bardzo stonowanym. Tak jak stonowane były kroki, które stawiał na leśnym podłożu. Opuszki kocich łap, kroczących tam, gdzie każdy by się zagubił i zapomniałby, czy nadal ma brnąć do przodu, czy lepiej już zacząć zawracać. Nie musiał widzieć dokładnie tego, co działo się w obozie, nie teraz. Prowadził go widok krwi, który powinien odstręczać i porażać wraz z myślą, że być może właśnie tam, w podziemnych korytarzach, słychać jęki torturowanych, badanych pacjentów, którzy nigdy nie chcieli być badani. Nigdy nie chcieli przestać oglądać wschodów słońca, a już na pewno nie w takim wieku. Że ci ludzie tam to jedni z tych, których najlepiej wystawić na pręgierz - niech potną ich skórę i posypią solą, a potem zostawią. Tłum ukamienuje, kruki dokończą robotę. Nie przerażały go te myśli i nie sprawiały, by struny jego ducha zagrały ostrym łkaniem na sumieniu. Miejsce na wrażliwość nie istniała, kiedy wyruszałeś na polowanie. Wystarczająco długo wszyscy wokół oszukiwali się i wmawiali mu, że jest psem. Nie był nim. Był tym tygrysem, który lubił czuć woń swojej ofiary.
- Jedna osoba wyszła z korytarzy. Będzie trójka. - Ostrzegł swojego towarzysza, widząc, jak jeden z nich dołączył do ogniska. Najlepiej byłoby poczekać na noc, ale nic nie wskazywało na to, by miała być piękna i bezksiężycowa. Zresztą akurat to, że pojawił się w nim gram niecierpliwości, było prawdą. Nie chciał czekać kolejnych długich godzin na obserwacji, kiedy pragnienie rwało go do przodu i prowadziło na smyczy, szczuło na tych, co byli przed nimi, bez żadnej różnicy, czy to wrogowie czy przyjaciele. Tak wiele zmarnowanych dni - a może wykorzystanych dobrze? Tak wiele godzin w monotonii. Wszystko po to, żeby dotrzeć do tego krańca znanego świata, na kompletne zadupie.
Shikarui znalazł sobie punkt w odległości 100 metrów, ewentualnie dalszej, w zależności od sytuacji, i tam usadził się na jednej z gałęzi, szukając idealnego miejsca na oddanie strzału. Jeśli zamieszanie zaczęło się wcześniej, to i wcześniej znalazł punkt, z którego mógłby oddać czysty strzał. Znów uruchomił swoje oczy, by kontrolować to, co się tam dzieje, gdzie jest Shuichi. Nałożył strzałę na cięciwę i… całe szczęście. Wystrzelił w stronę tego, który wskazywał palcem Shuichiego, będącego w nieco innym położeniu, nadchodzącego pod innym kątem. Melodia jego serca, całkowicie wolno bijącego. Pieśń, razem z którą podróżał, chcąc, by ta doleciała do celu. Nie czekał jednak na wynik. Od razu wystrzelił kolejną strzałę, tym razem pojedynczą. W ten sam zresztą cel, starając się wciąż poprawkę na to, w którą stronę może odskoczyć, biorąc po uwagę jego ustawienie względem towarzysz i bezpośrednio to, co miał wokół.

  Ukryty tekst

[Ichirou]

Wyprawa rangi C
Shikarui
45/x

---

Odgłosy ugniatanego pod stopami śniegu zanikały wraz z oddalającym się Shuichim. Teraz pozostał już tylko śpiew chłodnego wiatru, który zachęcał okoliczne choiny do nucenia smętnej melodii. I jeszcze oddech, zapewne uspokojony i w pełni kontrolowany, by wkrótce oddać precyzyjny strzał.
Chwila wyczekiwania na dogodny moment. A potem wszystko poszło nie tak, jak powinno.
Sanada nie miał więcej czasu na kalkulację. Prędko wycelował w ożywionego osobnika i wypuścił strzałę. Znajdował się jakieś sto dwadzieścia metrów od obozowiska, więc pocisk potrzebował zaledwie sekundy, a może i nawet nieco mniej. Niby nic nie znaczący wycinek czasu, a zdolny zmienić tak wiele.
Nie zmienił jednak diametralnie sytuacji, bo strzała nie zabiła celu. Dystans, wiatr, ruch mężczyzny i konieczność nagłego wyprowadzenia ataku - wiele czynników wpłynęło na niepowodzenie. Gdyby miał chwilę czasu i wcześniejszą próbę na sprawdzenie podmuchów powietrza, pewnie i trafiłby w środek tarczy oddalonej o sto metrów. Tutaj jednak każda drobna zmiana miała duży wpływ na finalny rezultat.
Pierwsza ze strzał wbiła się w śnieg tuż obok, a druga - na którą strzelec wziął drobną poprawkę - śmignęła osobnikowi po ramieniu, rozdzierając warstwy ubrań i prawdopodobnie pozostawiła po sobie ranę.
Pozostali również zerwali się z miejsc, jeden z nich rzucił soczystą kurwą, a potem bez zastanowienia rozpierzchli się na boki. Reakcja była instynktowna - schowali się za drzewami lub budynkami, by mieć naturalną osłonę od tej strony, z której nadciągnęły strzały.
Shuichi w tym czasie zerwał się do przodu z pełną prędkością, bo przekradanie się straciło swój sens.
Sanada dostrzegł, jak najbardziej wysunięty z przeciwników, czając się za rogiem starej stodoły, składa sekwencję pieczęci. Mężczyzna zaraz po tym wyłonił się na moment, by wystrzelić z ust imponujących rozmiarów kulę ognia, pędzącą wprost na szarżującego wychowanka Saki. Tamten na szczęście zareagował na czas - uskoczył w bok za jakieś drzewo i przeturlał się. Z pewnością jednak poczuł na swych plecach ogromny żar płomieni, które uderzyły w ziemię tuż za nim i odparowały okoliczny śnieg.
Czerwone ślepia czarnowłosego wyłapały, jak z rękawów kryjącego się za drzewem oponenta wysuwają się kolczaste łańcuchy. Znajdujący się na tyłach osobnik wykonał natomiast jakąś technikę, za pomocą której utworzył obok siebie dwa klony.
Shuichi rwał się do kolejnej szarży, tym razem po łuku, by wykorzystać pobliskie drzewa i ruiny budynku do uniknięcia przed kolejnymi zagrożeniami, których jak najbardziej można było się spodziewać.
Planowane polowanie przerodziło się w pełnoprawne starcie.

• Mapka
  Różowy - Shikarui. Czerwony - Shuichi. Ciemnoniebieski - ten, który zaalarmował pozostałych. Jasnoniebieski i zielony - pozostała dwójka. Bok sześciokąta to około 4m.

  Ukryty tekst

[Shikarui]

Plany zawsze się sypały. Możesz mieć ich tysiące, niech będą to miliony - zawsze coś pójdzie nie tak. Fałszywy podmuch wiatru, drobny ruch przeciwnika, na który nie masz wpływu, nieszczęsny pech. O ile ktoś w szczęście i nieszczęście wierzył. Dla tego, który teraz stał na jednej z gałęzi, skryty pośród drzew, był to zaledwie jego własny błąd, a nie nieszczęśliwy zbieg okoliczności. To przeznaczenie, wobec którego był łaskawy się przychylić. Coś zadrapało w jego wnętrzu, przesyłając przyjemny dreszcz wzdłuż kręgosłupa, gdy jednocześnie inna ręka zacisnęła się z niezadowolenia na jego żołądku. Odczucie zadowolenia i niezadowolenia nie były ze sobą sprzeczne. Nachodziły na siebie jak idealnie dopasowana materia. Ta część puzzla, której bardzo długo szukałeś i nie mogłeś znaleźć w identycznych kolorach, a wszystkie przetkane odcieniami błękitu! Niebo, niebo - bo to do niego nawołują, by się wznosić. Szalony Byakko stąpał po nim na co dzień, to czasami zdarzały się te drobne, niedogodne momenty dla człowieka, kiedy opadał miękko opuszkami na ziemię i stawał się żywy do boleści. Sam czuł, że żyje, więc nie potrzebował więcej dowodów na to, że każdy zastrzyk tego narkotyku podziała jeszcze lepiej. Za łatwo było się uzależnić, wiesz? Pragnąć tego adrenaline rush, która sprawiała, że serce tak mocno zaczynało uderzać, że..! Że każdy powiedziałby: bije normalnie. Tylko Ty jeden wiedziałeś, jakim odstępstwem od normy było czucie, że cokolwiek się jeszcze w pustej klatce piersiowej posiada. Bo to wszystko mięśnie, zbitek mięsa połączonych liniami krwi, przylepionych na siłę do kości, jak więc miałyby być puste?! Tak to - bo nie znał prawd żywych. Nie obaczył więc cudu. I w tym wszystkim za łatwo się było zapomnieć. Porzucić to, co niebieskie i zostać tu, gdzie biel, brąz i resztki zieleni wychylając się spod pierzyny Królowej Zimy. Zbyt łatwo było mu zostać na tej gałęzi tylko po to, by przekonać się, jak ta potyczka się zakończy. Kto będzie górą? Naturalna bestia, która nie potrafiła nad sobą panować, czy jednak wrogowie, których tak mocno pragnęła wytropić? Shikarui przesunął językiem po wargach, jakby sam Hiachiman musnął je słodkim miodem, składając na czole rozgrzewający pocałunek. Bardzo szybko to, co było ich zamieniło się w to, co jego. Jego teren łowiecki. Jego ofiary.
Zsunął się w dół, puch rozproszył się pod jego ciężarem ciała, i pomknął w lewą stronę, zmniejszając nieznacznie odległość między sobą a domostwami, biegnąc mniej więcej w stronę jednego z opuszczonych domów, które zasłaniały cały widok, tylko po mniejszym ukosie, jeszcze mocniej na lewo. Cal był taki, by znaleźć się w pozycji, która umożliwi oddanie kolejnego strzału - najprawdopodobniej w przeciwnika, który był najbardziej wysunięty na wschód.

  Ukryty tekst

[Ichirou]

Wyprawa rangi C
Shikarui
47/x

---

Potyczka rozkręciła się na dobre. Gdy przeciwnicy przygotowywali się, a Shuichi wykonywał unik przed ognistym atakiem, stojący na tyłach Sanada miał trochę czasu na podjęcie jakichś działań. Wybrał skrócenie dystansu - przemknął bardzo sprawnie między drzewami i pokonał dwie trzecie odległości, jaka do tej pory dzieliła go do centrum zamieszania. Miał teraz około trzydzieści pięć metrów do najbliższego z oponentów. Bez zbędnej zwłoki w czasie szykował się do wystrzelenia kolejnych pocisków. Szykował się do oddania kolejnego strzału.
Jego cel właśnie szykował się do ataku - wyłonił się zza stodoły i ruszył na Shuichiego, który znowu na pełnym sprincie pędził na przeciwnika.
W tym samym czasie, najbardziej oddalony z mężczyzn, wskazał palcem swym klonom i czającemu się za drzewem kompanowi na kierunek, w którym znajdował się Shikarui. Było to trochę dziwne, że bez problemu był w stanie zlokalizować położenie intruzów. Naciągający cięciwę Sanada nie miał jednak czasu na rozważanie tej kwestii, jednak jego szkarłatne oczy mogły wyłapać, że zarówno dwójka klonów jak i osobnik po środku ruszyli pędem na niego.
Ułamek sekundy później czarnowłosy chłopak wypuścił strzałę. Dystans był już krótszy, a więc wiatr stracił na swej istotności, a i na sam ruch celu została wzięta poprawka. Pocisk trafił więc w przedramię osobnika, tylko że, zamiast przeszyć ciało, po prostu się od niego odbił.
Chociaż nie. Nie od ciała, a od wielkiego, stalowego naramiennika, który zaczynał się już na dłoni, a kończył niemal przy samym łokciu. Mężczyzna nie zwrócił nawet większej uwagi na ten atak. Kontynuował swój rozbieg, w międzyczasie wysuwając wzbogacony kolcami łańcuch z masywnego tworu, skrytego do tej pory pod szerokim rękawem zimowej kurtki. Najwyraźniej i on władał tym dość nietypowym orężem.
Oponent wykonał pionowy atak od góry, ale Shuichi zdążył odskoczyć w bok na czas, a zaraz po tym odbił się do przodu, by skrócić dzielący go dystans. Jego ciało zalane było już charakterystycznymi dla senniki znakami, a jego ramię błyskawicznie nabrało tkanki mięśniowej i utwardziło swoją powierzchnię. To za pomocą tego ramienia wkurzony Jūgo zblokował kolejny atak rywala. Tym razem łańcuch śmignął w poziomie, więc oplótł się wokół monstrualnego ramienia. Nieprzyjaciel zacisnął łańcuch na ręce brązowowłosego, ale to było zbyt mało, by wyrządzić mu krzywdę. Po krótkiej chwili siłowania okazało się, że to właśnie Shuichi dysponuje większą tężyzną fizyczną, w związku z czym wymachem ręki miotnął przeciwnikiem na bok.
Leżący na łopatkach kilka metrów dalej osobnik z pewnością stałby się ofiarą rozpoczynającej się furii Shuichiego, gdyby nie fakt, że ten z powodu braku ruchu został złapany w pułapkę. To właśnie ten czający się na tyłach powołał do ruchu znajdująca się wokół niego glebę i zamknął go w masywnej, ziemnej sferze.
Sanada miał jednak swoje problemy na głowie i nie mógł pomóc kompanowi. No chyba, że chciał pozwolić biegnącej ku niemu trójce na wejście w bezpośrednią walkę.

• Mapka
  Różowy - Shikarui. Czerwony - Shuichi. Ciemnoniebieski - ten, który zaalarmował pozostałych. Jasnoniebieski i zielony - pozostała dwójka. Bok sześciokąta to około 4m.

  Ukryty tekst

[Shikarui]

Lew, który urodził się w klatce, nie był podobny do lwa urodzonego na wolności. Mogły wyglądać tak samo - o tej samej, bujnej grzywie, z tym samym odcieniem futra, o takiej samej wysokości w kłębie i masywnych łapach, ale nigdy nie będą do siebie podobne. A wiesz, Przyjacielu, co ich różniło? Mój Panie Przeznaczenia, układający planszę, na której figurami były zjawiska przedstawione. Te śmieszne, podrygujące jak lalki ludziki i ten śnieg, w którym odbijały się tygrysie łapy w pogoni za zwierzyną. To oczy. W miodowych ślepiach, co lśniły nocą dzikością Luny, wygasał blask, bo nigdy nie doświadczyły na swojej skórze dzikiej, pierwotnej gonitwy. Nie wiedziały, czym jest uczucie gasnącego pomiędzy łapami życia. Nie głodowały dniami, by w końcu zalać paszczę gorącą krwią z wyjącego agonalnie zwierzęcia. To też różnić miało człowieka, istotę o zasadnej moralności, rozumną! Najmądrzejszą z istot, jakie zrodziła ta ziemia, od bestii, które ukochały cienie. I półcienie, i niepewność gwiazd, co kpiły ze śmiertelności, i karmin na bieli, szkarłat na karminie. W pomieszaniu zmysłów, kiedy nie musiałeś myśleć, dumać i zastanawiać się nad czymkolwiek - do przodu wiódł instynkt, nic więcej. Koniec końców to nie te bestie, które polowały, nie te lwy, które nazwano królami zwierząt, były najgroźniejszym, co ta Ziemia stworzyła. To My. Nikt inny, a właśnie My. Ty i Ja. Kiedy już zrównam się z bogami, z całą pewnością będę w końcu mógł powiedzieć: My.
Czarnowłosy nie zatrzymywał się i nie przystawał. Zniszczony budynek był tylko kierunkową, nie punktem docelowym. Tym punktem docelowym był ten karaluch, który nawigował. Nadawał sens, umożliwiał poruszanie się reszty. Trzymający w dłoni batutę półbożek. Nie, nie zastanawiał się nad tym, jak to możliwe, bo wiedział doskonale, jak to możliwe. Co dwa kroki w swoim życiu natykał się na przeróżne zdolności sensoryczne i nie było już chyba takiej, której by nie poznał. "Nie poznał". Był młody, świat był bardzo stary i miał bardzo wiele sekretów, które schował w Puszcze Pandory. Im mniej tu, u Nas, wiedziałeś, tym lepiej spałeś. Kiedy wiesz za wiele, przestajesz sypiać wcale. Każda z ironicznych, migotliwych gwiazdek, chowa w okowie granatu nóż, co wisi na bardzo cienkiej lineczce. Jedna zła wola, druga zła myśl. Zgadnij, gdzie tej nocy spadnie deszcz?
Shikarui olał ziemne klony, bo aż za dobrze wiedział, że bydlęta są wytrzymałe i jedna strzała nie zdoła ich powalić. Zresztą - kto by marnował siły na klony? Cenne szpony się tępią, prędzej czy później zaczyna ich brakować. To teraz kwestia tego, który z nich był szybszy. Shikarui złożył szybko pieczęć Barana, następnie Tygrysa, zbierając błękit energii, by splunąć nią w biegu na tych, których mijał, biorąc poprawkę na ich tempo poruszania się, celując bardziej w ich nogi i najbardziej - w tego ninje, który nie był klonem. Rzecz jasna, kiedy był już 15 metrów od przeciwników. Bo tak, zamierzał wejść z nimi w bezpośrednią walkę... a przynajmniej jego szarża na to wyglądała. Nawet jeśli nie bezpośrednia, bo bezpośrednio - kierował się do wody. Łuk przytrzymał jedną ręką. Bardzo płynnie zmienił swoją wizję na tą, która gwarantowała mu widok wszystkiego, co dzieje się wokół niego, by mieć pewność, że żadna technika nie poleci w jego plecy. Ani żaden zabłądzony kunai go nie trafi. Był gotowy do odskoku w każdej chwili. Nałożył kolejną strzałę na cięciwę i wypuścił ją w kierunku ninjy. Z wielką premedytacją w jego klatkę piersiową i nikłym uśmiechem na spokojnej twarzy.

  Ukryty tekst

[Ichirou]

Wyprawa rangi C
Shikarui
49/x

---

Polała się nie krew, lecz lepka maź z ust biegnącego Sanady. Wprost pod nogi biegnącej na niego trójki przeciwników. Czarnowłosy był szybki, wystarczająco szybszy od pędzących klonów jak i od żywego przeciwnika, by odpowiednio wymanewrować we właściwym momencie i uniknąć wejścia w bezpośrednie starcie. W efekcie tego zostawił w pewien sposób oponentów w tyle, którzy w tym właśnie momencie musieli właśnie zmagać się z bardzo lepką substancją, która pokryła otaczający ich grunt.
Posługujący się kolczastym łańcuchem mężczyzna wykonał zamaszysty atak, jednak obserwujący wszystko dookoła młodzieniec nie miał problemu z uskoczeniem przed egzotyczną bronią, szczególnie że i tak był już w ruchu.
Shikarui śmignął jeszcze odrobinę w kierunku zamarzniętego jeziora, ale nie porzucił za sobą wrogów. Na pożegnanie postanowił zostawić pojedynczą strzałę Amora, tyle że Amor rozsyłał tego dnia pocałunki śmierci.
Tym razem jednak wargi zabójczego Amora musnęły władającego łańcuchami. Osobnik dysponował bowiem na tyle dużą tężyzną fizyczną, że wyswobodzenie się z kleju nie było dla niego problemem. Owszem, na chwilę go to zatrzymało i utrudniło szybszą reakcję, jednak zdążył się minimalnie uchylić i pocisk finalnie nie przebił serca. I płuca też chyba nie, bo wbił się nieco wyżej, ale przynajmniej głęboko. Dziwne jednak, na twarzy poszkodowanego nie pojawił się nawet malutki grymas bólu, choć wielu twardzieli na jego miejscu wyłoby teraz z bólu.
Rozzłoszczony zerwał się do przodu, a ozdobiony kolcami łańcuch zaszurał tuż za nim po śniegu. Jego zamiary wydawały się dosyć jasne - zamierzał smagnąć raz jeszcze czerwonookiego swą bronią. Tym razem znacznie skuteczniej.
W tym samym czasie Shuichi znajdował się w ziemnej pułapce, jednak nie pobył w niej zbyt długo. Choć otaczający go twór wyglądał na bardzo solidny, rozpadł się na drobne kawałeczki pod wpływem uderzenie rozwścieczonego Jūgo, którego ciało jeszcze bardziej zalało się charakterystyczni znakami. Z całkiem spokojnego, mającego dosyć luźne podejście, brązowowłosego kipiała teraz furia i dzikość. Zaabsorbowanemu swoją walką Sanadzie wystarczył i tak jeden rzut oka, by przypomnieć sobie pewien feralny trening, podczas którego jego kompan stracił nad sobą panowanie i trochę go pokiereszował. Na całe szczęście przy Shuichim znajdowali się wrogowie, a nie czarnowłosy chłopak.
Ogarnięty klanową klątwą, zlokalizował swój cel, z którym przed momentem toczył już starcie. Z imponującą prędkością doskoczył do niego i wyprowadził uderzenie monstrualną, zwierzęcą łapą. Władający ogniem i łańcuchami osobnik uskoczył w ostatniej sekundzie, przez co w drobny mak roztrzaskany był nie on, lecz iglaste drzewo, które za nim się znajdowało. Tak jak wcześniej można było mówić o mniej lub bardziej wyrównanym pojedynku, tak teraz ich starcie przypominało raczej paniczną defensywę nieszczęśnika przed rozszalałą bestią.
Stojący na tyłach mężczyzna w wolnej chwili zdążył uformować z ziemi twór przypominający kształtem wielkiego, najeżonego kolcami węża. To właśnie z jego pomocą zamierzał dołączyć do walki i wspomóc pobliskiego sojusznika, znajdującego się w niemałej opresji.

• Mapka
  Różowy - Shikarui. Czerwony - Shuichi. Ciemnoniebieski - ten, który zaalarmował pozostałych. Jasnoniebieski i zielony - pozostała dwójka. Bok sześciokąta to około 4m.

  Ukryty tekst

[Shikarui]

I widzisz, snując tą opowieść posunęliśmy się do punktu, z którego nie było odwrotu. Nikt tutaj nikogo nie pytał, czy mieli dobre intencje. Przecież nikt nie był na tyle głupi, żeby o to pytać. Wyczuwasz przeciwnika, czujesz jego chakrę. Strzelasz. Bez powitania i słownej gry wstępnej. Zachowujesz ślinę na potem, nie mieląc językiem bez potrzeby, bo zachowasz ją na pożegnanie, kiedy już wszyscy będą leżeć rozciągnięci we własnych wnętrznościach i kale, kiedy krew jeszcze będzie ciepła, a myśli gorące. To będzie takie twoje własne, prywatne pożegnanie - spluniecie w twarz tym, co sądzili, że mogą stanąć naprzeciwko Ciebie i wygrać to, co rozpoczęli. W ramach człowieczeństwa, wieczorem, gdy zgasną nawet gwiazdy i nie będzie żadnych świadków, zadrżą twoje ręce i upadniesz na kolana przed swoim własnym Bogiem. Tym łukiem, kunaiem i mieczem. Żadnych innych obcych bogów nie miałeś przede mną, albowiem grzechem było zbaczanie na ścieżki bluźnierstwa, takowoż zapisano na wysokiej górze, w kamiennej tablicy, by ludzkość nigdy nie zapomniała. Rozgrzeszenie przyjdzie razem ze świtem, niczym się nie martw. Nie będzie wyrzutów sumienia. Hahaha, przecież nie będzie na nie czasu! Nim dobrze wstanie nowe Słońce, nim dobrze napiszemy Nową Historię, już potoczą się te mniejsze. Z tych drżących dłoni potoczy się krew.
Zawsze lubiłeś przecież atrament, który był bardziej wyrazisty.
Nie było spoczęcia na laurach z powodu drobne sukcesu. To przecież tylko drobny sukces. Ziarnko ryżu sypnięte przez ramię na szczęście w całej chmarze innych ziarnek nie miało najmniejszego znaczenia. Nie wiedział, jakimi technikami dokładnie operują przeciwnicy, dlatego musiał dokładnie widzieć, co się dzieje i był przygotowany nawet na to, że ci natychmiast wyzwolą się w ten czy inny sposób. Właśnie - czy klony posiadały jakąś chakrę poza podstawową, która pozwalała im na utrzymanie się przy życiu?
Shikarui sięgnął po kolejną strzałę, obrócony do swojego przeciwnika tyłem. Ignorant! Ten, co ignoruje przeciwnika, zawsze kończy martwy! A jednak uskoczenie przed łańcuchem nie było większym problemem. Czarnowłosy bardzo zgrabnie powiększał dzielącą ich odległość. Ano właśnie - powiększał? Czy jednak ten, który za nim gonił, był na tyle szybki, żeby ta granica wręcz zanikała, albo utrzymywała się na równym poziomie? Sięgnął do torby przyczepionej do boku po notkę, którą przylepił do łuku. Z całkowitym spokojem, choć grzmiały bębny i serce powinno walić młotem. Więc czemu? Jedynym co słyszał był świst powietrza. A może to już drżenie krwinek pod skórą, które zatrzymały swój bieg, tak jak zatrzymuje się dech, kiedy czeka się na crescendo. Moja słodka, dzika melodio... co dziś dla mnie zagrasz? Sanada obrócił się znów i wypuścił strzałę, kierując znów na tors mężczyzny. Tym razem jednak w dolną część, by czasem jego przeciwnik nie nauczył się unikać. I by strzała, nawet jeśli nie trafi, nie poleciała daleko za niego, a prosto pod jego nóżki. Hej, słyszałam, że lubisz jaskrawe kolory? Boom.
Okrutne to słowa, okrutny to los - zostać samotnym na polu bitwy. Ogarniętym zwierzęcymi, pierwotnymi instynktami. Jak zabawnie, widzisz to, Śmierci? Ta dwójka niczym się od siebie nie różniła. Może prócz tej małej różnicy, że Shikarui myślał bardzo trzeźwo. Więc dali tygrysowi rozum ludzki i ludzką wolę, uchylono bramy dla niego do ludzkiego świata i powiedziano: więc idź! Nie poszedł. Pobiegł tak prędko, na ile prędko tylko mógł biec. Okrutne było to, że Shikaruiego nie obchodził teraz los Shuichiego. To, czy się zezwierzęcił, czy właśnie nie został przyszpilony kolcami, czy... cokolwiek się z nim dzieje. Mógłby usiąśc, spoglądać. Podziwiać to, czego Han nienawidził. Kiedy spoglądało się na Jugo w tym stanie, zaczynało się rozumieć, jak żałośni są.
Jak żałośni są ich przeciwnicy, których kręgosłupy pękają w łapach Jugo jak mizerne gałązki drzew.
Shikarui dobiegł do wody i wskoczył na jej powierzchnię. Słoje rozeszły się po krystalicznej tafli i szum wiatru został nagle zastąpiony słodkim tchnieniem natury o wiele mu bliższej. Matko, matko, powiedz przecie... Dłonie zabójcy ułożyły się w pieczęć Tygrysa, a błękit energii wlał się do wody. Oddała mu swą wolę, więc wolą jego stała się wola wody. Jedna z fal uniosła się, ukształtowała w jego identyczną podobiznę, a jej dłonie natychmiast złożyły się w dwie pieczęci. Najpierw Smoka, a potem? Oczywiście, że Tygrysa. Wielki wodny wąż miał wpaść prosto na plecy użytkownika Dotonu.

  Ukryty tekst

[Ichirou]

Wyprawa rangi C
Shikarui
51/x

---

Nie było czasu na zadawanie pytań, był jedynie czas na zadawanie bólu. I śmierci.
Klony były materialne i posiadały w sobie jakąś chakre, ale czerwone ślepia Sanady nie były w stanie dokładnie sprecyzować jej ilości. To, co były dokładniej w stanie ocenić, to fakt przewagi prędkości nad ścigającym go przeciwnikiem. Nie była ona zbyt wielka, ale wystarczyła do utrzymania dzielącego dystansu, a może i zwiększenia go o metr lub dwa. Najważniejsze, że Shikarui wciąż pozostawał poza zasięgiem długiego łańcucha, a władający kolczastą bronią jak najbardziej był zagrożony kolejnymi atakami łucznika.
Nie było więc rewelacją, że kolejna strzała przecięła powietrze. Rewelacją było jednak to, że właściciel doczepił do niej notkę. Dysponujący niezłym refleksem mężczyzna zdążył wykonać unik i odbić się nieco w tył, dzięki czemu strzała go nie dorwała.
Ale wybuch już tak.
Przed jego stopami nastąpiła eksplozja, która buchnęła niebieskim ogniem. Nagła fala olbrzymiego gorąca buchnęła i poparzyła osobnika, a fala uderzeniowa odrzuciła go na łopatki. Był teraz oszołomiony i pokiereszowany, ale - co szkarłatne patrzałki potwierdzały - wciąż żywy.
Czarnowłosy popędził dalej i w następnym momencie znalazł się na oblodzonym jeziorze, a tuż obok niego pojawił się wodny klon.
W tym samym czasie nastąpiło to, co było najwyraźniej nieuniknione. Władający ogniem i łańcuchami osobnik stawiał spory opór, ale w końcu został pokonany. Zdążył kilka razy uskoczyć, czy nawet smagnąć Shuichiego swoją bronią, ale na nic się to zdało. Klątwa rozzłoszczonego Jūgo stała się klątwą dla jego przeciwnika. Nabuzowany agresją przy pomocy bestialskich, organicznych broni w końcu zgładził nieszczęśnika. Ostateczny cios wykonał za pomocą wielkiego młota, którym zmiażdżył tors powalonej na śnieg ofiary. Okoliczna biel została zbrukana krwistą czerwienią.
Trzymający się na uboczy rywal widział, że jego kompanom nie idzie najlepiej. Trochę zdesperowany puścił kamiennego węża na brązowowłosego i twór lada chwila miał wejść z nim w zwarcie. Sam natomiast dokonał szybkiej kalkulacji i... wycofał się. Zerwał się w kierunku wejścia do opuszczonej kopalni, pełniącej rolę legowiska tutejszej zgrai.

• Mapka
  Różowy - Shikarui. Czerwony - Shuichi. Ciemnoniebieski - ten, który zaalarmował pozostałych. Jasnoniebieski i zielony - pozostała dwójka. Bok sześciokąta to około 4m.

  Ukryty tekst

[Shikarui]

Czas na zadawanie bólu był zawsze. Na obleczenie się szalem Śmierci. Na zniszczenie. Dlatego stąpać lepiej było tu lekko, uważać, że nie ma takiego miejsca, w którym ziemia nie zapadłaby się pod naszymi nogami. Karma kochała nas pierdolić, a robiła to mocno, stanowczo i bez najmniejszego zawahania.
Shikarui spoglądał na dzieło wspólnego zniszczenia - gdzie połamana skała i zieleń płomieni, gdzie śnieg rozpryśnięty na boki - a to był maleńki zalążek, delikatny, bo nigdzie nie latały zabójcze techniki, które zmieniłyby ten teren na dobre. Widział już i takie walki, co pozostawiały zupełną pustkę w miejscu, w którym się odbyły i nie posiadano w dłoniach dobrej wróżby, która miałaby to szansę odmienić. Za dziesięć lat? Za sto? Głupie strzelanie na oślep w nadziei, że się trafi. Czarnowłosy uniósł dłoń i wskazał klonowi jego cel. Ten sięgnął po strzałę i ruszył biegiem do przodu, tak jak zresztą Sanada. Tylko kierunki były inne. Klon ruszył w kierunku mężczyzny, który nadal żył, z poparzonym ciałem i strzałą w ciele, do tego pseudo bożka wojny, który nie płakał o przegraną. Nawet się nie zająknął. To nie było naturalne, to jego milczenie, ale sprawiało, że wzrósł w czerwonych oczach do rangi kogoś bardziej godnego. Miało to jakiekolwiek znaczenie, skoro i tak został skazany na śmierć? Klon wyciągnął strzałę z kołczanu i zbliżył się do poparzonego, przypatrując się swojemu celowi tak jak przypatruje się rannemu wilkowi. Może i miał łapę w sidłach, ale nadal mógł ukąsić. Bardzo dotkliwie ukąsić. Zamierzał wbić tę strzałę w krtań mężczyzny.
Czarnowłosy zaś ruszył biegiem w kierunku kopalni, spoglądając w kierunku całkowicie opętanego Jugo. Bardzo szybko mu poszło. Za szybko. Wątpliwe, by w tym stanie odróżnił Sanadę od jednego z tutejszych bandziorów. Dłonie czarnowłosego już zaczęły się składać w odpowiednie pieczęci Smoka i Tygrysa, gdy był już niemal przy brzegu jeziora. Puścił błękitną energię i pozwolił błękitnemu tworowi wynurzyć się z sadzawki. Pomknął przed nim. Shikarui pobiegł zaraz za nim. Problemem stawał się teraz Shuichi. No i... co robił ten śmieszny pan, który został sam w podziemiach? Mało prawdopodobne, żeby niczego nie usłyszał, chyba że był wystarczająco daleko/głęboko pod ziemią. Umiejętności tego mężczyzny, który jeszcze nie wszedł z nimi w starcie, nie mogło zostać zignorowane. Tak jak i nie mógł zignorować rozszalałej bestii, która straciła chyba teraz swój cel. Skoro tak - zacznie szukać nowego. Jak każdy drapieżnik. Shikarui wyciągnął kolejną ze strzał i wycelował w plecy uciekającego, wypuszczając ją.

  Ukryty tekst

[Ichirou]

Wyprawa rangi C
Shikarui
53/x

---

Tak jak nie było czasu na zadawanie pytań, tak i nie było tu miejsca na honor. Atak na plecy z pewnością honorowym czynem nie był, ale nikt nie mówił, że toczona teraz walka była dżentelmeńskim starciem i powinna mieć jakiekolwiek zasady. Shikarui był drapieżnikiem, w którego nozdrzach zawirował już zapach krwi, więc uciekinier nie mógł liczyć na łaskę. Tamten gnał przed siebie z całych sił i był bardzo bliski dotarcia do schronienia, ale wodny twór dopadł go i uderzył w niego z całym swym impetem. Wąż miotnął nim mocno, aż ten uderzył w ścianę obok. Obalony i oszołomiony stał się łatwym celem do strzału, co Sanada rzecz jasna wykorzystał. Kolejny z pocisków śmignął nad obozowiskiem i wleciał kilka metrów w głąb jaskini, gdzie przeszył ciało nieszczęśnika. Śmiertelnie.
Tymczasem wodna replikacja dobiegła do osobnika poszkodowanego przez wybuch notki. Trzymający się twardo mężczyzna powoli zbierał się i próbował się przygotować na atak przeciwnika, jednakże sprawny klon minął się z nieco niemrawym smagnięciem łańcucha i doskoczył do poparzonego, by w następnej sekundzie zatopić strzałę w jego szyi z wiadomym skutkiem.
Shuichi po zmasakrowaniu swego wroga wpadł w obłęd. Uniesiony klanową klątwą, która przyćmiła trzeźwość jego umysłu, ruszył na najbliższą z postaci, która okazał się mizu bunshin. Nawet jeżeli podobizna Shikaruia próbowała się przed tym bronić, to Jūgo i tak ją dopadł i jednym machnięciem monstrualnej łapy przemienił ją z powrotem w kałużę. Dopiero widok kompana z bliska rozbudził świadomość brązowowłosego, który po ataku zaczął wracać do siebie. Przystanął, zaklął pod nosem, a z jego ciała zaczęły znikać czarne symbole.
Odetchnął z wielką ulgą, kiedy zobaczył, że prawdziwy Sanada znajduje się nieco dalej, cały i zdrowy.
Tymczasem szkarłatne ślepia młodszego z dwójki bohaterów mogły wyłapać, że wpadnięcie fali do jaskini jak i samo uderzenie o osobnika o ścianę wywołało trochę hałasu. Fakt, pomieszczenie, w którym starzec i uczeń wykonywali swoje badania znajdowało się dość daleko, ale dźwięki i tak raczej doszły echem do ich uszu. Nie bez powodu przecież odstawili szklane naczynia i wyszli z komnaty, by sprawdzić, co się dzieje na zewnątrz. Młody ruszył parę kroków przodem i przed opuszczeniem laboratorium zgarnął jeszcze po drodze jakiś kunai.