Górski Las

[Ai]

Misja rangi D - Hyuuga Meguru
"Najlepszy przyjaciel człowieka"
11/15

Gdy Meguru złapał dziewczynkę, ta zaczęła się szarpać, jakby miało to spowodować, że ten zmieni zdanie, a nawet jeżeli nie, to jej siła miałaby sprawić, że się sama wyrwie z uścisku shinobiego. Nawet niechcący zdarzyło się jej go kopnąć piętą w piszczel z raz, może nawet kilka tych razy było, no i chyba było to niechcący. Nie sprawiała wrażenia, jakby faktycznie chciała go uderzyć, raczej po prostu, starała się uwolnić i postawić na swoim, choćby miała się zmęczyć jak nigdy wcześniej!

-Puść! Puść mnie! - Wiła się i krzyczała, nie chcąc tak łatwo odpuścić, jakby już nie wystarczająco utrudniała i opóźniała proces uwolnienia tego... niewinnego pieska! Przynajmniej w jej oczach i oczach pozostałych dzieci, których oczywiście, tu nie było, a przynajmniej na ten moment jeszcze nie wróciły. Czy to planowały? Tego jednoznacznie stwierdzić w tej chwili na pewno się nie dało, choć zerknięcie Byakuganem pozwalało mu zobaczyć co z resztą tej radosnej, być może psotnej, gromadki. A gdzie wszyscy byli? Niestety powiedzieć, że maluchy były w swoich domach.... byłoby pewnego rodzaju niedopowiedzeniem, choć nie tak dużym, jak można byłoby się tego obawiać. Wszystkie siedziały, lub stały, przed jednym, tym samym domem. Meguru nie wiedział czyje, ale wyglądałby jakby czekały. Na powrót Naomi i Pana Wilka, albo samej Naomi. Chyba nie myślały, że zaadaptują tego zwierzaczka?

-Puść! - Jeszcze raz krzyknęła, i gdyby byłyby w najbliższej okolicy jakieś głodne wilczki, niewątpliwie połasiłyby się na istotkę wołającą aż tak rozpaczliwie. -Dobrze, dobrze! Nie mów mamie i tacie! Dobrze? Proszę! Będę grzeczna! - Widocznie podziałało na nią wspomnienie o tym, że mieliby odebrać ją rodzice, pewnie nie byliby zadowoleni z tego, że ich dziecko sprawia komuś kłopoty, zwłaszcza kiedy robiło się tak późno. -Już pójdę! Tylko puść! I musisz dać dowód, że nic nie zrobiłeś pieskowi! Bo inaczej nie dostaniesz pieniążków! - Dodała jeszcze licząc, że faktycznie zostanie wypuszczona i jednocześnie, konieczność doniesienia jakiegoś dowodu dobrostanu zwierzaka zapewni mu bezpieczeństwo. Jaki miałby to być dowód? Trudno powiedzieć, nie sprecyzowała tego. Nie wiadomo czy sama wiedziała, co dokładnie mogłoby pełnić taką rolę.

Zdawało się, że tym razem rzeczywiście będzie grzeczna i pójdzie do swojego domu, a jednocześnie nie przekona pozostałych dzieciaków, aby ruszyły tutaj razem z nią, żeby zobaczyć już uwolnionego wilka, z którym mogłyby się pobawić. Pobawić w coś innego niż zostanie pożartym, czy zostanie bohaterami znanej baśni dla dzieci o czerwonym płaszczyku, której wilk pożarł babcię dziewczynki z ów bajki, a następnie pod przebraniem staruszki zaczajał się na niewinne dziecko

[Meguru]

Staram się ignorować kopanie dzieciaka i jego wyrywanie, zagryzam więc zęby mocno, skupiając się po prostu na drodze i na reszcie hałastry, która znikła chwile wcześniej. Marszczę czoło, widząc, że wszystkie dzieciaki znajdują się pod jednym i tym samym domem, lecz nie pytam Naomi o co chodzi, jedynie co chwilę się im przyglądam i sprawdzam czy są wszystkie, za każdym razem przeliczając młodocianą gromadkę.
Krzyki dziewczyny nie robią na mnie żadnego wrażenia, jej prośby zresztą też. Wkurza mnie, to na pewno, nie mogę się skupić na żadnej pojedynczej myśli słysząc świdrujący krzyk i miotającą się na lewo i prawo dziewczynę, ale hej, jako shinobi z pewnością spotkają mnie większe trudności losu, trzeba zaciągnąć rękawy i zrobić co do mnie należy. Aż w końcu uda mi się wyrosnąć na prawdziwego wojownika mego klanu i uratuję mojego brata z rąk paskudnej mafii, nawet jeśli mój ojciec i matka dawno go już przekreślili na straty.
Groźba pieniężna przywołuje mnie z powrotem do rzeczywistości i szybko w głowie kiełkuje mi się nowy pomysł.
- Taka jesteś? Lepiej powiedz mi szybko gdzie mieszkasz, albo zaniosę cię do koszar i każę strażnikom cię zamknąć z innymi więźniami za narażanie innych dzieci na niebezpieczeństwo i kopanie mnie, szanowanego shinobi! - Grożę, kłamiąc jak z nut. Oczywiście, że nie zaniósłbym jej strażnikom, nawet ja wiem, że spotkałoby się to jedynie z ich wybuchem śmiechu i odpędzeniem nas do dalszej zabawy. W najlepszym wypadku, robiło się już całkiem ciemno, więc o tej godzinie stacjonujący strażnicy, którzy nie mieli za dużo do roboty lubili sobie popić. Zależy mi jednak, żeby Naomi powiedziała gdzie mieszka, zamierzam zaprowadzić ją siłą do domu i to od jej rodziców zgarnąć wynagrodzenie za tą jaśnie wyśmienitą misję - wcześniej nie spodziewałem się jakiejkolwiek wypłaty, teraz gdyby ktoś wystarczająco kumany na mnie spojrzał to zamiast liliowych oczu, zobaczyłby złote monety. Jeśli Naomi zamierza współpracować, to idę do jej domu, a jeśli nie, to faktycznie kieruję się w stronę najbliższego garnizonu straży, nie tylko, żeby ją nastraszyć, ale faktycznie w jakimś celu. Jakim, to się zobaczy niedługo.

Techniki i Chakra

Nazwa

Byakugan: Reberu Bi

Ranga

B

Kolejny poziom rozwoju daje użytkownikowi kolejne wzmocnienie jego Byakugana. Kontrola zasięgu wzroku przychodzi mu z łatwością i nie ma on problemu z przełączaniem się między widokiem na odległość i wokół siebie. Shinobi otrzymuje też nową umiejętność - jest on w stanie wyzwalać chakrę ze swoich tenketsu w taki sposób, by jej gęstość była w stanie zatrzymać nadchodzące uderzenia.

Zasięg

W linii prostej

9 kilometrów

Wokół siebie

90 metrów

Koszt Chakry E: 8% | D: 6% | C: 4% | B: 3% | A: 2% | S: 1% | S+: niezauważalne (1/2 podtrzymanie)

Bonusy

+20 Percepcji przy aktywowanym Byakuganie

Chakra: 85%-3%=82%

[Ai]

Misja rangi D - Hyuuga Meguru
"Najlepszy przyjaciel człowieka"
13/15

Dziewczynka wydawała się całkowicie poddać, jakby opuściła ją wola walki, po tym jak już zagwarantowała, że pójdzie do domu i rzuciła swoja groźbę braku wypłaty obiecanego wynagrodzenia. Ale no właśnie, tylko wydawała. Kiedy Meguru postanowił jej zagrozić więzieniem, tchnęło w nią to całkowicie nową energię i wierciła się jeszcze potężniej niż wcześniej, nawet niektóre uderzenia, które wynikły z tego wiercenia, zdawały się naprawdę zaboleć! Zwłaszcza, kiedy za którymś wierzgnięciem jej pięta uderzyła w piszczel prawej nogi chłopaka, nie wiedział jak wygląda jego noga, ale mógł być pewien, że skończy się to siniakiem. Może była malutka, ale miała w sobie olbrzymie pokłady energii.

-Puszczaj no! Naprawdę pójdę do domu! Naprawdę! - W jej krzykach dało się wyraźnie wyczuć strach, widocznie groźba na nią podziałała, a nawet więcej! Zaczęła płakać, a z jej oczu wylatywał strumień łez, szlochała i pociągała nosem, jakby chcąc zatamować ten ulewny deszcz, który moczył jej twarz, choć bez skutku. -Ja... ja... ja nie chciałam nic złego, naprawdę! - I znowu opadła sił, bezładnie wisząc w uścisku poważnego shinobiego, przedstawiciela władz. Przynajmniej na pewno kimś takim, był w mniemaniu tej małej dziewczynki. -M... m... mieszkam tam... - Kiwnęła głową w kierunku, gdzie swoimi oczami, Meguru wcześniej widział całą gromadkę siedzącą pod jednym z domów. Czyżby wszyscy czekali pod jej domem? W sumie, była to jakaś opcja. -Niedaleko pani Kowarete! - Dodała to, jakby to miała być jakakolwiek pomoc w określeniu, gdzie ona mieszka.

Koniec końców, lepszych wskazówek co do miejsca jej zamieszkania, raczej nie było możliwości uzyskania. Pozostawało tylko zdecydować. Uwierzyć jej, że faktycznie sama pójdzie do domu? Czy zrobić dokładnie, tak jak nasz młodzieniec planował... Zanieść ją tam, licząc, że za odniesienie córki dostanie pieniądze od jej rodziców? Czy może, mimo prawdopodobnej chęci współpracy ze strony Naomi, skierować się jednak do najbliższej placówki, w której będzie mógł znaleźć strażników, by zrealizować swój plan, który miałby zagwarantować jej kooperację? Zakładając oczywiście, że faktycznie, jakiekolwiek tego typu zagrywki byłyby wymagane.

[Meguru]

Wzdycham na dziewczynę, ewidentnie zdenerwowany ją ciągłymi zmianami nastroju. Gdyby jeszcze ciągle się miotała to pewnie bym się przyzwyczaił, a jak tak raz się wierci a raz nie to ciężej się dobrze ustawić. Zaciskam mocniej ręce i napinam mięśnie, żeby ta już na sto procent się nie uwolniła.
Płacz dziewczynki na niejednego by zadziałał, na mnie tylko troszkę bo rozluźniłem uścisk i popatrzyłem na nią, żeby sprawdzić jak bardzo zdruzgotana dziewczynka była. Z dziećmi już tak jest, że czasem trzeba zagryźć zęby i po prostu dać im się wypłakać. Nie można im zbytnio dawać za wygraną, zaczną to bowiem wykorzystywać na swoją korzyść.
Idziemy w stronę jej domu, już pomijam fakt, że cała zgraja dzieciaków tam stacjonuję. Jestem już nieco tym wszystkim zmęczony, a jej dramatyzm wcale tego nie ułatwia – jeśli mają dać się zjeść wilkowi, to może i lepiej, nie będą zawracać mi głowy!
- Puszczę cię dopiero kiedy zobaczę twoich rodziców, nie wiadomo co tam ci w głowie świszczy – odpowiadam na niezadane pytanie, ale rozwiewające jej wątpliwości co do tego jaki mam plan działania. Idę więc pod jej dom i ignorując całą resztę, pukam do drzwi i jeśli otworzą mi faktyczni rodzice dziewczyny, szybko objaśniam w czym rzecz.
- Pańska córka naraziła siebie oraz swoich przyjaciół na wielkie niebezpieczeństwo, zaczęły się bowiem bawić wokół dołu, w którym utknął wygłodniały wilk. Nie mogę w żadnym wypadku zająć się sprawą bo Naomi mi przeszkadza i nie daje wykonywać moim obowiązków shinobi. – Mówię, nieznacznie unosząc pierś przy słowie shinobi. Ewidentnie jestem dumny z tego, kim jestem. A będę jeszcze lepszy, silniejszy.
Jeśli wszystko poszło sprawnie, odchodzę już sam i udaję się do strażnika, któremu wskazuję w którym miejscu jest uwięziony wilk. Ja zająłem się dzieciakami, wilkiem już tak bardzo nie mam ochoty…

[Ai]

Misja rangi D - Hyuuga Meguru
"Najlepszy przyjaciel człowieka"
15/15

Młody Shinobi zapomniał jak dziecięciem był, irytując się zachowaniem dziewczynki. Albo sam zawsze był bardziej zdyscyplinowany, to też była jakaś opcja, w końcu wychowanie, żyjąc marzeniem o byciu shinobim... podejście do życia faktycznie mogło się różnić, nawet będąc maluchem. No, jest też szansa, że po prostu chciał zająć się sprawą nie narażając na niebezpieczeństwo jakichkolwiek, drących mordki gówniarzy. Kiedy Naomi się wyszalała, wypłakała, wywierciła, wy... wszystko inne co mogła jeszcze zrobić, faktycznie się uspokoiła. Bardziej z powodu zmęczenia niż czegokolwiek innego, było już późno, sama się nakrzyczała i napłakała za wszystkie czasy, nawet największy bojownik mógłby czuć się wyczerpanym.

-Nie... proszę... - W jej głosie dało się wyczuć, że już całkowicie się poddała i nie zamierzała dalej walczyć, czyżby Meguru pokonał swoją największą nemesis? W tej chwili, na pewno. Czy w historii? Cóż, może niekoniecznie, ale waleczne dziecko, które nabiło sińca na jego piszczeli na pewno nie da o sobie zapomnieć, przynajmniej do czasu, do kiedy ten drobny uraz się wygoi. Spuściła głowę, siorbała nosem, kto wie czy co nieco jego zawartości nie upaskudziło rękawa młodzieńca, ale w tej chwili, przez sposób trzymania dziewczynki, nie mógł tego jednoznacznie potwierdzić. Pozostawało więc mieć nadzieję, że nie przemoczyła go łzami lub smarkami, później weź to spierz!

Kiedy Hyuuga dotarł do budynku, który miał być miejscem zamieszkania dziewuszki, gromadka dzieciaków, którą wcześniej odesłał, wyglądała na smutną. Chyba domyślali się co oznacza, powrót na tarczy... czy właściwie na rękach shinobiego. Ale drzwi rzeczywiście otworzył ktoś dorosły! Na pierwszy rzut oka, nie dało się jednoznacznie potwierdzić czy była to matka dziewczynki, czy ktoś obcy, ale jakby się bardziej przyjrzeć, jakieś podobieństwa na pewno było widać.

-Naomi! Zgłupiałaś całkowicie?! Tyle razy mówiłam, że masz się nie bawić w lesie! - Skarciła córkę machając legendarnym "karzącym palcem". -Przepraszam bardzo za kłopot - Skłoniła się lekko -Już sobie z nią porozmawiam. - Dodała już patrząc jedynie na Naomi, jeszcze tylko się pożegnała i weszła do domu, jej dziecko szło za nią, ze spuszczoną głową.

-Pp... panie Shinobi... proszę pomóc pieskowi... - Naomi wymamrotała i wygrzebała swoje kieszonkowe, które jeszcze wcisnęła w ręce białookiego, a dwójka spośród pozostałych dzieciaków, które się oczywiście wszystkiemu przyglądały, wręczyła też swoje oszczędności dołączając się do prośby, wiedząc, że nic więcej nie mogą zrobić. Ale widocznie naprawdę im zależało na pomocy temu wilkowi.

Po tym wszystkim, Meguru skierował się do strażników informując ich o uwięzionym stworzeniu. Oczywiście, przyjęli zgłoszenie z pełną powagą, choć zdawali się patrzeć na chłopaczka, jak na kogoś... mało poważnego. Ale raczej zajmą się sprawą, co by przypadkiem jakieś dziecko, znowu się tam bawiąc, nie wpadło do dołu z wilkiem. Otrzymał od nich tylko podziękowania za zgłoszenie i... mógł się zająć sobą, oddalając się w sobie znanym kierunku. Co strażnicy zrobią w tej sprawie? Cóż, tego nie wiedział. Obiecali, że natychmiastowo przystąpią do działania, ale czym będą ów "działania"? Może lepiej się nad takimi rzeczami nie zastanawiać.

Misja Zakończona!

---

Naomi
Chyba jej matka