Omoikane no shintaku 思兼の神託

[Shiori]

Misja rangi D dla Meguru i Boheia
4/7
Na szczęście uraz kobiety nie był na tyle poważny, by Bohei musiał korzystać z technik iryojutsu. Wystarczyły zaledwie trzy metry bandaża, by kostka została porządnie unieruchomiona. Mężczyzna pomarudził jeszcze nad tym, do jakiego stanu ją doprowadził Shinobi, ale ranna tylko uśmiechnęła się z wdzięcznością i obiecała, że zaopatrzy się w sprawdzoną maść. Sprawa była dla niej zakończona i nie było sensu tego dalej drążyć.
Następnie okularnik podszedł do mnicha, który również ucierpiał w wypadku, ale – szczęście w nieszczęściu – był tylko trochę poobijany. Mężczyzna poprosił go uprzejmie o pomoc we wstaniu z posadzki, a gdy już mu się to udało, otrzepał się i powoli wrócił do swoich dawnych zajęć, lekko przy tym postękując.
- To nie ty powinieneś przepraszać tylko ta banda dzieciaków – odpowiedział mnich, nie ten, który leżał, lecz ten, który dopiero co wyszedł ze świątyni. Wydawał się on pogodnie nastawiony do dwójki Shinobi, choć pewnie mówiłby inaczej, gdyby dowiedział się, jak wiele farby rozlało się przez niszczycielską technikę dotonu. Póki jednak nie znał szczegółów, nie mógł im nic zarzucić, a i przyznawać się nie było większego sensu.
- Ślady bitwy? – spojrzał z lekkim rozbawieniem na pokrytego farbą Meguru – Dobrze, możesz skorzystać z naszej łaźni. Ostatnim razem jak wywinęli coś takiego, to i mnie tym polali, na szczęście nie jest to nic wytrzymałego, zwykła woda starczy, by się tego pozbyć. Nie ma się co dąsać. Yasuhiro, mógłbyś zaprowadzić naszego bohatera do miejsca, gdzie się opłucze z tej całej farby? – zawołał jednego z mnichów, który podszedł, pokłonił się i wskazał drogę członkowi klanu Hyuuga do odpowiedniego pomieszczenia.
W międzyczasie Bohei uwolnił dzieciaki i razem z kapłanem udali się do samego środka świątyni. K jego zdziwieniu, pomieszczenia wyglądały jeszcze gorzej niż na zewnątrz; można by powiedzieć, że ściany miały w sobie więcej czerwonego niż oryginalnego, białego koloru. Ze wszystkiego najbardziej jednak ucierpiał sam posążek Boga Mądrości, który wymagał porządnego szorowania. Niewinna zabawa dzieci zmieniła się w zbrodnię przeciwko religii.
- Nie chcemy tego robić! Sami sobie to sprzątajcie! Przecież wam to pójdzie o wiele szybciej niż nam! Nasi rodzice się o tym dowiedzą to zobaczycie! – dzieciaki wołały z niezadowoleniem, gdy każdemu z nich zostały podane czyste szmatki i wiadro z wodą. Jak to typowe dzieci, do robienia pierwsze, ale by ponosić konsekwencje swoich czynów, to już nie za bardzo. Stary mnich patrzył na Boheia błagająco, jak gdyby chciał, by ten zdołał ich jakoś do tego przekonać.

[Bohei Imoto]

Na placu świątynnym w końcu udało się doprowadzić do rozwiązania nieszczęsnej sytuacji, aczkolwiek pozostała jeszcze kwestia uporządkowania bałaganu, który pozostawili po sobie nieletni oraz pośrednio młody Iryonin. Całe szczęście dla dwóch adeptów ninpo, a zwłaszcza dla tego noszącego okulary, zgodnie z ich oczekiwaniami winą zostali obarczeni niedoszli wirtuozi sztuki.
Meguru Hyuga poprosiwszy o pomoc w uporządkowaniu jego wizerunku po nieszczęsnej wpadce z farbą, szczęśliwie dla niego mógł udać się do świątynnej łaźni, aby wrócić do pierwotnej urody. Nie było żadną tajemnicą, że dla jego rówieśnika było to zrzucenie kamienia z serca, ponieważ czuł się zdecydowanie winny całego zamieszania.
Sprawa jednakże, nie była jeszcze rozwiązana, gdyż po wejściu do świątyni okazało się, że pozostawione do tej pory przez młodych nicponi szkody były niczym w porównaniu do wnętrza świątyni. Wnętrze świętego miejsca było równie pokryte w całości czerwoną farbą, co ubranie wraz z młodocianą twarzą jego nowego przyjaciela. Wymagało nieprzeciętnej percepcji dojrzeć we wnętrzu budynku, czegokolwiek co nie było by pokryte krwistą barwą płynu, który wydawał się być ulubionym kolorem upierdliwych smarkaczy. Najbardziej rzucającym się w oczy elementem dekoracji świątyni, był bożek mądrości całkowicie pokryty farbą. Bohei widzą zbezczeszczone relikty przestawał obarczać się winną za zastosowanie techniki dotonu na pozornie niewinnych dzieciach, które jak się okazało popełniły ciężkie przestępstwo, jakim było nieposzanowanie bóstwa. Dla młodego shinobi, poniekąd był to atak w jego uczucia religijne i napawało go to uzasadnioną nienawiścią i złością.

- Nie do pomyślenia.... Proszę mi zaufać, dopilnuję aby te smarkacze to posprzątali. - zapewnił poirytowany, rozglądając się po świątyni.

W ten o to sposób na życzliwą prośbę mnicha, nowym zadaniem Boheiego było przypilnowanie, aby młodociani przestępcy starannie doprowadzili święte miejsce do porządku. Jednakże, wydawało się że zmuszenie ich do pracy nie będzie takie łatwe, patrząc na głosy sprzeciwu i protestu wobec przedstawionych im obowiązków. Natomiast młody Shinobi miał plan, aby nie tylko zmusić młodziaków do wykonania zadania, ale sprawić aby nigdy więcej nie przyszło im do głowy podobne wybryki.

Bakayaro! - krzyknął Bohei w stronę stojących dzieci. - Nie interesuje mnie co powiedzą na to wasi rodzice, możecie im wszystko opowiedzieć, chociaż wątpię czy uda wam się w ogóle z nimi zobaczyć! Wasze zachowanie obraziło jednego z najważniejszych bogów. Boga Mądrości! Uwierzcie mi na słowo, że jeżeli to pomieszczenie nie będzie się błyszczało, to spotka was coś gorszego niż ja i mój kolega. Teraz wraz z opiekunem tej świątyni wyjdziemy i zamkniemy drzwi, a wy to wszystko posprzątacie. - groził, kierując się w stronę wyjścia.

- Proszę mi zaufać. Teraz proszę wyjść ze mną i zamknąć drzwi na klucz. - szepnął do mnicha, wychodząc ze świątyni.

- Macie czas do zmierzchu. - wtrącił w stronę dzieci, odwracając się na chwile. - A i uwijajcie się szybko, żeby nie sprowokować Boga Mądrości. - dodał uśmiechając się lekko i udając się wraz z mnichem na zewnątrz.

Po wyjściu ze świątyni Bohei usiadł na murku, poprawił okulary po czym sięgnął po manierkę zawieszoną na pasku, by zaczerpnąć kilak łyków wody.

- Bardzo Pana proszę, aby Pan się nie denerwował, myślę że trzeba ich trochę nastraszyć aby nigdy więcej tego nie robili. Z Pana słów wywnioskowałem, że to nie pierwszy taki wybryk z ich strony. Proszę się nie martwić, technika którą zastosuje nie zrobi im krzywdy. - zapewnił Bohei, prosząc o aprobatę mnicha.

Młody ninja odczekał parę chwil, po czym składając pieczęć byka przystąpił do aktywacji techniki. Bohei był przekonany, że rozmowa z rozwścieczonym Bogiem Mądrości spowoduje, że młodociani przestępcy nie tylko sprawnie rozprawią się z wyrządzonym przez nich bałaganem, ale również zmotywuje ich do nie popełniania więcej takich głupich czynów.

  Ukryty tekst

Chwilę po złożeniu przez Boheiego pieczęci z wnętrza świątyni zaczął wydobywać się donośny, poważny głos, budzący respekt, który nawet dla najbardziej świeckiego człowieka a tym bardziej nieletniego chłopca, zmusiłby do nawrócenia i uwierzenia w istnienie bogów.

- BAKAYARO!!!! JAK ŚMIECIE BEZCZEŚCIĆ MÓJ DOM!!! JEŻELI MOJA ŚWIĄTYNIA NIE BĘDZIE WYGLĄDAĆ JAK PRZEDTEM, TO NIGDY NIE OPUŚCICIE TEGO MIEJSCA, AŻ DO ŚMIERCI! - rzekł wyimaginowany Bóg do złoczyńców wewnątrz świątyni.

  Ukryty tekst

[Meguru]

Cóż, wszystko zaczynało się powoli układać – dzieciaki złapane, Bohei doprowadza do porządku ludzi, którym przypadkiem zrobił krzywdę i jeszcze pozostałem tylko ja – cały umorusany jaskrawą, czerwoną farbą.
- Ciężka to była bitwa, ale wygraliśmy prowadzeni honorem i wiarą. – Kontynuuję żart, powstrzymując śmiech, a intonując każde słowo aż nadto patetycznie i jakby z przepony, mówiąc niczym legendarny bohater z bajek, które pamiętam z dzieciństwa, a który uratował swój kraj przed inwazją nieprzyjaciela. Kłaniam się jednak raz jeszcze, w podziękowaniu za użyczenie mi ich tutejszych łaźni. Idę więc za tym tak zwanym Yasuhiro, który pokazuje mi drogę do łaźni, z których z wielką przyjemnością korzystam, zmywając z siebie krwistą farbę. Po wymyciu się już, pytam jeszcze tego Yasuhiro o szaty, w które mógłbym tymczasowo się odziać, zanim wrócę do domu, by móc wcisnąć się w swoje własne. Jeśli takowe dostaję, ubieram się w nie i wracam do Boheia zobaczyć co on czyni, tym samym zdążając na teatrzyk w wykonaniu chłopaka.
- Co mądrzejszy dzieciak zauważyłby, że ten twój bóg to podobnie gada do ciebie – zauważam szeptem do Boheia, oczywiście mówiąc o co nadużywanym słowem „bakayaro”, które rzucone zostało dzisiaj częściej, aniżeli ja tak powiedziałem w całym swoim życiu. Tak czy siak, uśmiecham się od ucha do ucha, rozbawiony całą tą sytuacją i niezwykle ciekaw jak zareagują dzieciaki w środku.

[Shiori]

Misja rangi D dla Meguru i Boheia
5/7
- Do zmierzchu? Nigdy nie zdążymy! Chcę do ojca! – zaprotestował jeden z dzieciaków, rzucając gniewnie ścierką w mnicha, który nie zdążył się przed tym uchować. Pełen gniewu wyglądał jakby zaraz miał zlać dzieciaki – co mu nie wypadało, ze na to kim był. Boheiowi na szczęście udało się go jakoś przekonać do tego, by wyszli ze świątyni, uprzednio zamykając pokój z posążkiem na klucz.
- A żeby to pierwszy raz! Przyłażą tutaj co tydzień, są jak szkodniki. Użyj co uważasz za słuszne, bylebyś nie zrobił im krzywdy, bo ludzie będą gadać. Nie chcemy, by to miejsce owiane było złą sławą, każdy jest tu w końcu mile widziany – odpowiedział. Po tych słowach Shinobi mógł użyć jednej ze swoich technik ninjutsu, która polegała na złożeniu pieczęci i zmienieniu barwy swojego głosu. Dzięki temu był w stanie podszyć się pod wściekłego Bożka Mądrości i zmusić dzieciaki do współpracy. Na ten moment nie wiedział jeszcze, czy to zadziałało, bo zamknęli drzwi, a w międzyczasie dołączył do niego Meguru, który dopiero co wyszedł z łaźni. Na szczęście mnich miał rację i faktycznie farba bardzo łatwo schodziła. Yasuhiro podarował mu nowe szaty, dzięki którym mógł poczuć się już zupełnie odświeżony.
- Bardzo was przepraszam, zapłacę Wam oczywiście, ale będę mieć jeszcze jedną prośbę. Zamknęliśmy gówniarzy w środku, ale jak widzicie, budynek na zewnątrz również wygląda okropnie, a wątpię, by Ci się jakoś specjalnie spieszyli. Potrzebuję kogoś, kto będzie w stanie go wyczyścić, zwłaszcza na górze. Wy, Shinobi, bez problemu jesteście w stanie się tam dostać, prawda? Normalnie bym nie prosił, ale jutro mamy ważnego gościa, nie możemy czekać aż deszcz to wszystko zmyje – westchnął. Jeśli się zgodzili, zaprowadził ich do pomieszczenia, w którym trzymali wszystkie środki czystości. Byli jednak wolnymi ludźmi, mieli prawo zostawić go samego sobie. To w końcu nie był ich problem.

[Bohei Imoto]

Obecni zaangażowani w zamieszanie na pięknym placu świątynnym, definitywnie mieli dosyć i wyglądali na spragnionych zakończenia artystycznej farsy. Dzięki inicjatywie Bohei'ego, który to na swój własny i oryginalny sposób, zamykając młodych artystów w budynku, zmusił do uporządkowania wyrządzonych przez nich szkód. Co więcej, miał w tym aprobatę głównodowodzącego mnicha, który wydawał się nie mieć rzeczywiście żadnych obiekcji do zachowania dwójki shinobich podczas pościgu.
Wspominając już o ninja, Meguru który stał się ofiarą swojego nowego kolegi oraz czerwono-żywej farby, jak się okazało zdołał się szybko i sprawnie pojawić się na placu w nowym i schludnym przebraniu.

- Ooo! Meguru-kun, całe szczęście udało się zmyć farbę. Swoją drogą, chciałem Cię przeprosić za tą technikę, byłem przekonany że was nie dosięgnie. Wygląda na to, że jeszcze jej w pełni nie opanowałem, to nowa technika. - tłumaczył się koledze Bohei, podtrzymując pieczęć byka.

Podczas gdy więźniowie świątynni za zamkniętymi drzwiami walczyli z wyrządzonym bałaganem, Meguru wraz z Boheim zostali poproszeni o pomoc w uporządkowaniu zewnętrznych ścian oraz dachu świętego budynku. Wyglądało na to, że szkody były rzeczywiście większe, niż z początku się wszystkim wydawało. Natomiast dostanie się na dach w prawdzie było zbyt ekstremalne a wręcz niewykonalne dla mnicha w podeszłym wieku. Dla młodego medyka było oczywistym, że w jego oraz obowiązku Meguru, zaangażowanie się w pomoc w wyczyszczeniu ścian było oczywiste. Bohei nie zamierzał oczywiście zmuszać do tego kolegi, zaś chciał go do tego profilaktycznie zmotywować.

- Ależ oczywiście! Z wielką chęcią pomożemy. - zapewnił mnicha, podążając za nim. - Prawda Meguru-kun? - zapytał, odwracając się na chwilę w stronę kolegi.

Bohei wziął niezbędny sprzęt czyszczący od mnicha, po czym niezwłocznie udał się z powrotem pod świątynne ściany. Tradycyjnie przetarł swoje krystalicznie czyste okulary i przecierając je chusteczką, ułożył starannie na zgrabnym nosie. Chwyciwszy ponownie wiadro z wodą oraz drucianą szczotkę w dłonie, skoncentrował chakrę w stopach i powoli zaczął wspinać się poziomo po ścianie, zważając aby nie wylać wody.

  Ukryty tekst

Młody alpinista wspinał się ku górze, zatrzymując się co jakiś czas w celu wyczyszczenia rozlanych nieregularnych czerwonych plam. Całe szczęście dla shinobich, czego żywym przykładem był ubiór Meguru, nie było trudno zmyć zabarwień widniejących na dachu i ścianach świątynni.

[Meguru]

Wzdycham ciężko, zmęczony towarzystwem tejże głośnej hałastry. Jedno to zachowywać się co najmniej niegodnie i być przygotowanym na konsekwencje, które mogą być potencjalnym następstwem, jeśli zostaną przyłapani na gorącym uczynku lub dogonieni w pościgu. Niby nie dzieli mnie tak wiele lat od nich, a jednak czuję przepaść, w naszym zachowaniu i podejściu do wielu spraw. Wielu by dotknęło temat wychowania, jednak ja nie jestem takim fanem postrzegania każdego dziecka – często idzie to w różne strony. Raz, że dziecko może w żaden sposób nie słuchać swoich rodziców i robić im tylko pod górkę w tym mistycznym „wychowaniu”. Dwa, rodzice faktycznie mogą nie przykładać się do udzielenia dziecku wystarczającej uwagi, przez co to ta niesławna „ulica” tworzy pewne schematy zachowań malca, które później on obserwuje w swoim życiu i na własnej skórze czuje jej konsekwencje.
- Nic się nie stało, zwykły błąd początkującego. – Uśmiecham się do niego mile, nie chcąc by ten czuł poczucie winy, że pośrednio doprowadził wcześniej do mojego stanu.
Dostajemy polecenie posprzątania i tym razem wzdycham tylko w myślach, gdyż nie chciałbym pokazać tak rażącego braku szacunku do starszej mi osoby, nie byłoby to ani trochę honorowe, a ojciec często mi powtarza, że swojego honoru należy bronić zawsze, pielęgnować go i kultywować.
– Wiadomka! – Odpowiadam i biorę odpowiednie narzędzia do sprzątania i bez słowa zabieram się za szorowanie, podobnie jak Bohei, przelewając chakrę do stóp, by móc wspiąć się po pionowych powierzchniach na dach.

[Shiori]

Misja rangi D dla Meguru i Boheia
6/7
- Bardzo dziękuje! Macie niedogonną wdzięczność naszej świątyni – skłonił głowę po czym wskazał im środki, których będą mogli użyć do umycia budynku. O ile Bohei zgodził się niemal od razu, to Meguru był nastawiony do tego dosyć niechętnie, ale w końcu i on uległ. Niewinny spór między chłopakami również wydawał się zakończony i zapomnieli o całej sytuacji z farbą – w końcu błędy były naturalną koleją rzeczy. Ostatecznie, nikomu nie stało się nic groźnego, a dzieciaki zostały zamknięte w świątyni, co powinno je czegoś nauczyć.
Umycie całego budynku było długie i męczące. Pomagali im mnichowie, co chwilę donosząc co nowe to wiadra z wodą. Bardzo przydatna okazała się ich umiejętność chodzenia po ścianach, którą nie mogli poszczycić się zwykli cywile. Dawało im to sporą przewagę w czyszczeniu i w dotarciu do mniej dostępnych miejsc na górze. Gdy skończyli, słońce powoli już zachodziło. Również, ochłodziło się, nie było już tak przyjemnie cieple jak wcześniej.
Nie minęła jednak chwila, a usłyszeli kolejne krzyki z wnętrza świątyni. Ten dzień był naprawdę hałaśliwy, aż głowa mogłaby zaboleć kogoś bardziej wrażliwego. Dzieciaki, które miały czas do zmierzchu do tego czasu powinny wszystko naprawić, więc to pewnie one były źródłem tego całego zamieszania.
Gdy udali się we wspomniane miejsce, ujrzeli coś, czego żadne z nich się nie spodziewało. Wysprzątane było, owszem, na ścianach nie było śladu po czerwonej farbie, ale pojawiły się inne szkody. Małe okno w pomieszczeniu było rozbite (najwyraźniej była to świeża sprawa, bo nie zauważyli tego przy myciu), a figurka Boga Mądrości leżała cała rozstrzaskana na ziemi. Była też tylko dwójka dzieci, jedno bardziej rozbeczane od drugiego. Zero śladu po pozostałej dwójce. Gdzie też mogli się podziać?
- On nas zabije… Bóg Mądrości! Nie ma już nadziei! Maaaaaamo! – wrzeszczał jeden z nich. Drugi kolega próbował go jakoś uspokoić, ale i on wydawał się wyjątkowo niespokojny. Co tu się właściwie stało? W pewnym momencie wszedł Kapłan i aż złapał się za serce, gdy zobaczył ten widok. Na pewno uderzyło to jego uczucia religijne, była tu w końcu mowa o symbolu jego wiary.

[Meguru]

Cóż, co by nie mówić, przyszedłem tu wcześniej znaleźć swój własny spokój, z dala od obecności innych ludzi, którzy nie potrafią znaleźć we mnie zwykłego człowieka zważywszy na klan, z którego pochodzę. W tych stronach takie komponenty kulturowe są bardzo dokładnie kultywowane i szacunek do honorowego rodu, który zamieszkuje te strony od wielu pokoleń powinien być pielęgnowany, takie jest zdanie bardzo wielu ludzi. Ja natomiast czasem marzę tylko o tym, by postrzegano mnie po prostu jako drugiego człowieka, nie członka klanu Hyuga.
Nie myślę o tym już więcej, gdyż wystarczająco frustracji przynosi mi samo sprzątanie. Nie znoszę sprzątać, a tym bardziej po kimś, nie po sobie. Najchętniej bym się stąd ulotnił, ale należało szybko ukończyć powierzone nam zadanie i stąd uciec i wrócić tu najprędzej za rok. Czyszcząc farbę, zaczynam żałować, że moją wrodzoną naturą chakry jest doton, nie suiton. Wtedy z pewnością byłoby to prostsze i przyjemniejsze. A tak to muszę korzystać z siły swoich mięśni, która na obecny moment nie jest zbyt silna czy wytrzymała.
Nim jednak skończyliśmy, każdy z nas osobno słyszy wrzask. Klnę w duchu, bowiem jeszcze miałem nadzieje, że to będzie wszystko i nie trzeba będzie się dłużej zajmować tą chałastrą. Idziemy wspólnie do środka świątyni, gdzie widzimy całe przedstawienie. Okno jest wybite, brakuje dwóch członków tutejszej „ekipy brudząco-sprzątającej” i szczerze? Najchętniej zlałbym każdego z nich. Bez ostrzeżenia włączam Byakugana i szukam najpierw sferycznie w promieniu dziewięćdziesięciu metrów dwóch nicponi, a jeśli to nie zadziała to przełączam wzrok na liniowy i w tym wariancie mój zasięg znacząco wzrasta, do kilku kilometrów. Raczej nie wierzę, żeby uciekli tak daleko, więc szukam ich w bliższej odległości, chcąc dokładnie zbadać w którą stronę się udali i gdzie zamierzają się ukryć przed boską karą sprawiedliwości. Jeśli udaje mi się ich znaleźć, dzielę się z innymi informacją o ich położeniu i dodaję:
- Myślę, że cierpliwość nasza i wasza się wyczerpała i trzeba postawić tych młodych bandytów przed prawem, żeby ci ponieśli konsekwencje. I osobiście tego dopilnuję. - Powiedziałem z bardzo wyczuwalną złością i grozą w głosie. Mam już dość tych bachorów, które chociaż na sekundę nie potrafią usiąść na dupie i zrobić to, o co się je prosi.

[Bohei Imoto]

Słońce na niebie powoli zaczynało chować się za horyzontem, dając w zamian znacznie odczuwalne wiosenne ochłodzenie. Prace porządkowe, wydawało by się dzięki pomocy mnichów i dwójki shinobich, dobiegały do definitywnego końca.
Dobrze zsynchronizowaną współpracę przerwały gwałtowne krzyki wydobywające się z wnętrza świątyni, w której to zostali zamknięci młodociani przestępcy.
Niewiele myśląc Bohei oraz wyraźnie niezadowolony obecnym zajęciem Meguru, udali się niezwłocznie wraz z mnichem do środka budynku. Otworzywszy zaryglowane wrota, ujrzeli jakże wedle ich oczekiwań starannie wysprzątane pomieszczenie, jednakże ich przygoda co pokazała obecna sytuacja, nie mogła zakończyć się sielankowo.
Mnich, który wszedł zaraz po nich złapał się za klatkę piersiową, jakby chciał chwycić za swe serce, widząc rozbitą na najdrobniejsze elementy świętą figurkę. Żeby tego było mało, czteroosobowa drużyna malarzy w nieznanych okolicznościach zmniejszyła się do dwóch, gdzie prawdopodobnie wykorzystując rozbite okno, najzwyczajniej w świecie się ulotniła.

- To chyba było dla nich zbyt wiele... - powiedział Bohei, drapiąc się kciukiem po podbródku.

Autorem niezidentyfikowanych dźwięków dobywających się ze świątyni, okazał się chłopiec wydzierający się w niebogłosy, prawiąc o tym jakoby wyimaginowany bóg miał pozbawić ich życia, podczas gdy drugi starał się go uspokoić. Meguru natomiast, zdecydowanie był u skraju swojej cierpliwości co otwarcie oznajmił, deklarując zemstę na niesfornych dzieciakach. Oczy młodego Hyuga błyskawicznie się zmieniły, zaś na jego skroniach pojawiły się widoczne, poszerzone i zgrubiałe naczynia krwionośne.

  Ukryty tekst

- pomyślał Bohei, przyglądając się Meguru.

Młody medyk nie wiedział do końca w jakim celu, jego nowy kolega aktywował swoje Kekkei Genkai i jakie ma one zastosowanie, ale bacznie obserwował zachowanie Meguru. Wydawało się że aktywacja specjalnych zdolności miała słuszne zastosowanie, o którym miał się za chwilę dowiedzieć.

[Shiori]

Misja rangi D dla Meguru i Boheia
7/7
Umiejętność kontrolowania wody faktycznie byłaby czymś nieocenionym w tym zadaniu. Tylko wyobrazić sobie strumienie, które w mgnieniu oka poradziłyby sobie z zabrudzeniami na budynku. Niestety żadne z nich nie było uzdolnione w tym aspekcie i musieli podejść do tego zadania bardziej ludzko. I tak dobrze, że nabyli umiejętność chodzenia po ścianach, bo bez tego, to nieznośnie męczące zadanie, trwałoby wieki. Żaden z nich nie palał miłością do sprzątania, dlatego wykazali się złotym sercem, że mimo wszystko i tak się zgodzili na prośbę mnicha. Zostali dobrze wychowani, to na pewno.
- To jest… to jest… - kapłan nie mógł wydusić z siebie słowa. Uklęknął przy roztrzaskanej figurce. Dłońmi próbował ją jakoś poskładać w kupę, ale było to zajęcie zupełnie bezsensowne – nie istniała technika, która byłaby w stanie przywrócić ją do poprzedniego stanu. Zbiła się i tyle. Trzeba było się z tym jakoś pogodzić i mieć nadzieję, że nikogo nie dosięgnie gniew Boga Mądrości.
- To był wypadek! Wszystko przez Ryuji’ego, w ogóle nie sprzątał! Próbowaliśmy go do tego zachęcić, ale nie słuchał. Mówił coś, że te słowa, które usłyszeliśmy, nie należały do samego Boga, ale brzmiały tak przekonująco! Akanji nie wytrzymał i go popchnął. I wtedy… i wtedy… nie chcieliśmy! Oni uciekli, rozbijając okno figurką, ale my nic nie zrobiliśmy, przysięgam! Sprzątaliśmy cały czas! – jeden z nich próbował się jakoś wytłumaczyć z całej sytuacji. Nawet jeśli miał rację i faktycznie ci co zostali byli niewinni, to obowiązywała odpowiedzialność zbiorowa, przez którą będą w sporych tarapatach, jak się już wszystkich znajdzie. Ich rodzice na pewno się o wszystkim dowiedzą, a sprawa może zakończyć się nawet gorzej. Choć były to tylko dzieci, to co zrobili, było niewytłumaczalne. Istniała znacząca różnica między niewinnymi wybrykami, a zniszczeniem czyjeś własności i to tak ważnej, jak świątynna figurka.
Meguru uaktywnił swoje doujutsu, szukając dwójki, która czmychnęła z budynku. Gdyby Hyuugi tam nie było, pewnie by im to uszło płazem, ale niestety, tego dnia szczęście nie było po ich stronie. Widzenie sferyczne okazało się niewystarczające, więc przeszedł na teleskopowe. Już po chwili znalazł dzieciaki, za którymi aż się kurzyło. Byli w odległości około kilometra-półtorej od miejsca, w którym aktualnie przebywali. Nie można było im odmówić szybkości, w sytuacji zagrożenia biegli jeszcze szybciej niż wtedy, gdy uciekali z czerwoną farbą.
- Widzisz ich? – mnich w końcu uspokoił się i wstał z posadzki, patrząc groźnie na rozbeczane dzieciaki. – Jesteście niesamowici. Będziecie mieć problemy, o jeszcze nie wiecie jakie. Gniew Boga to najłagodniejsze co was spotka! – zwrócił się w ich stronę, grożąc im palcem.
- Nie śmiem was prosić o dalszą pomoc. Spisaliście się na medal, oto wasza zapłata. Zaraz wyślę kogoś, by ich złapał, będę wdzięczny, gdybyś mógł podać ich lokalizację – wręczył im pieniądze. Wyglądało na to, że nic tu już po nich. Mieli za sobą ciężki, ale i produktywni dzień. Złapali bandę łobuzów, dopilnowali by ci wszystko posprzątali, pomogli w przywróceniu budynku do pierwotnego stanu, a Meguru udało się zlokalizować dwójkę uciekinierów. Sprawa z posążkiem była niewypałem, ale to nie ich wina, że tak się to potoczyło. Nie dało się w żaden sposób przewidzieć zachowania łobuzów.

[Bohei Imoto]

Dowody mówiły same za siebie. Według zeznań jednego z chłopców cenny posążek posłużył dwójce uciekinierów do rozbicia szyby w oknie, którym zdołali wydostać się z świątynni. Nie było tajemnicą, że przejęty sprawą Bohei poczuł ulgę, dowiadując się że to nie jego kolejne ninpo wyrządziło jakieś szkody, aczkolwiek mimo wszystko pośrednio czuł się temu winny. Dzisiejszego dnia dla jego dobra, szczęście się od niego nie odwracało i cała wina ponownie spadła na niesfornych artystów.
Niestety patrząc na przejętego mnicha, można było szybko się domyślić, że dzisiejszy dzień był jednym z jego najgorszych w obecnej karierze kapłańskiej.
Wyglądało na to, że mimo kiepskich tłumaczeń obu chłopców, nie było możliwości aby za dokonane zniszczenia miała ominąć ich kara, co zresztą wyraźnie zadeklarował opiekun świątyni.
W międzyczasie zastosowanie specjalnej linii krwi przez młodego Hyugę, przyniosło zadowalające efekty, dzięki czemu zdołał zlokalizować dwójkę uciekinierów. Niestety okazało się, że byli już daleko poza zasięgiem shinobich, dokładnie o ponad kilometr poza zasięgiem.

  Ukryty tekst

- pomyślał Bohei, notując coś w wyciągniętych sprawnie z torby notesie.

  Ukryty tekst

Bohei schował notes do torby zawieszonej na lędźwiach, po czym podszedł do mnicha aby pomóc mu się podnieść z podłogi.

Pomogę Panu. - powiedział, podtrzymując go za jedną z rąk. Wygląda na to, że tych dwóch uciekinierów ciężko będzie dogonić. - dodał. Przykro mi, że tak się sprawy potoczyły. Kto by pomyślał, że zgraja niewinnych dzieciaków może narobić takich szkód. Zalecam Panu, aby Pan to zgłosił do władz. Zwłaszcza, że to nie ich pierwszy raz. - doradził, starając się poprawić humor kapłanowi.

Meguru-kun. Miło było Cię poznać, interesujący z Ciebie chłopak. Masz wspaniałe oczy i myślę, że dzięki nim staniesz się silnym shinobi. Może się kiedyś jeszcze spotkamy. - pożegnał się, rzucając życzliwych uśmiechem w stronę kolegi.

Wyglądało na to, że mnich dotrzymał słowa i zamierzał wręczyć wynagrodzenie dwójce ninja za udzieloną pomoc. Co prawda nie wszystko wyszło zgodnie z planem, przez co Bohei miał chwilowe wahania czy wziąć wynagrodzenie od kapłana. Koniec końców, jak to bywa w prawdziwym życiu pieniądze są potrzebne każdemu, tak samo i młodemu medykowi, aby mógł rozwijać swoją wymarzoną dziedzinę. W efekcie Bohei wziął swoją zapłatę, po czym w uprzejmym geście skłonu w pół, pożegnał się z towarzystwem i ruszył w stronę domu.

[Meguru]

Widok roztrzaskanego boga pośród kompanii dzieci jest widokiem przykrym, acz bardzo oczywistym względem tego, co się właśnie tutaj wydarzyło. Te dzieciaki doprowadziły dziś, że w zamian za obiecany sobie spokój, dostaję totalne rozproszenie i jeszcze większą potrzebę odpoczynku. Wzdycham zrezygnowany. Mam już trochę dość tego miejsca.
Szukam za pomocą Byakugana uciekinierów i gdy ci się znaleźli, nie zamierzam jeszcze dłużej przeciągać tego dnia. Chcę jak najszybciej wrócić do domu.
- Pobiegli w tę stronę, biegną główną drogą. Około półtorej kilometra. Jednak nie potrzeba ich wcale gonić, skoro są to części przybysze przybytku, to z pewnością znacie rodziców tych dzieci. Tutaj kwestię powinno się już rozwiązać z dorosłymi i opiekunami swoich pociech – oznajmiam, dzieląc się swoją opinią na ten temat. Wyłączam swoje dojutsu i kłaniam się mnichowi, nie próbując nawet starać się ubiegać o zadanie złapania malców. Nie mam na to absolutnej ochoty, nie ma mowy.
-Również miło było mi cię poznać. Do kiedyś! – Żegnam się z Boheiem, z którym spędziłem ostatnie godziny i skłoniwszy się ostatni raz mnichowi, ruszam pospiesznym krokiem do domu. Mam nadzieje, że żadnych niespodzianek już nie będzie.

[Shiori]

Misja zakończona sukcesem