Siedziba władzy

[Seinaru]

Całe szczęście na przyjaznych im terenach nic już nie zaskoczyło dwójki podróżników wracających z wojny. Nie żeby przyczynili się do jej zakończenia w jakiś kluczowy sposób, a odchodząc z obozu Seinaru był przekonany, że potrwa ona jeszcze jakiś czas. Nie mógł jednak dłużej zbijać tam bąków, tym bardziej, że po drodze było mu odstawić zaprzyjaźnionego szpiega, a następnie wrócić do siebie.
Nie tęsknił zbytnio za Riri ani Haną, choć miał w głowie zaproszenie tej pierwszej. Uh, jakoś nie miał ochoty wracać do Sogen ani do Marmuru, nie wiązał z tym miejscem najlepszych wspomnień, choć rany po Shi zdążyły się już zabliźnić. Nie zacieśnił jakoś swojej również z Yokami. Oczywiście, podróżowali razem przez niemal trzy dni, ale nie było w tym niczego więcej niż zwykła gadka szmatka, uzgadnianie postojów czy śmieszne historyjki z przeszłości. Na te smutne i łzawe Kei się nie otwierał, nie był tym wylewnym typem, który w czasie jednego przystanku opowiada historię całego swojego życia. Odstawił ją pod same drzwi, gdzie tylko chciała, a konika zaprowadził... gdzie powinien zaprowadzić konika? Chyba oddać go gdzieś pod siedzibą liderki, żeby go wzięli do królewskich stajni czy coś.
Pokierował się już zatem sam pod drzwi Arisu, a raczej na razie tylko pod budynek, pozbył się konika i po zameldowaniu się strażnikom przy wejściu dostał się do środka. Tam zaczepił tą samą sekretareczkę która obsługiwała go na początku.
- Dzień dobry, Seinaru Kei z Teiz. Chciałem zobaczyć się z panią Arisu, żeby się zameldować i jednocześnie odmeldować do domu. - Powiedział krótko z czym przychodzi no i czekał na wprowadzenie.

[Shikarui]

Misja Wojenna B
Tell me it gets easier that I'll figure it out

37 Spadł śnieg. Płatki tańczyły w powietrzu i powoli zabielały świat. Znów? Po raz pierwszy? Na nowo? Tak jak zagrały im prawa natury, tak tańczył na wietrze. Albo nie tańczył wcale w dni niemal bezwietrzne, takie, jak ten dzisiejszy. Dom Yokami był pusty. Nikt nie wybiegł na jej powitanie i nie cieszył się, że w końcu wróciła z długiej podróży. Nie było pisku dzieci krzyczących, by opowiedziała o swoich przygodach. Ładna, spora willa, w której mogłaby pomieścić całą rodzinę, stała pusta, mimo to nie wyglądała na zapuszczoną. Ogród, który z wolna pokrywał się białym puchem, nie był dziko zarośnięty, a od domu nie był charakterystyczny chłód, typowy dla wszystkich opuszczonych miejsc. Kobieta ukłoniła się przed tobą głęboko i przekroczyła furtkę, kierując się do drzwi wejściowych. Ledwo trzymała się na nogach, ale nie przyjęła pomocy, jeśli taką zaproponowałeś. Przecież była kunoichi. I zbierała resztki swojej dumy z podłogi, o którą roztrzaskali ją Hyuga.
Widząc twoją nieporadność z poradzeniem sobie z koniem, jeden ze strażników wywrócił oczami i kazał ci go odstawić do stajni przy bramie po uprzednim dopytaniu, co to za koń. Czy wynajęty, czy twój prywatny. Słysząc, że zabrany z jednej z wojskowych placówek, polecił o tym poinformować stajennego, żeby odpowiednio się zmęczonym wierzchowcem zajął. Oddanie rumaka nie stanowiło problemu, nikt nie kazał ci czekać w kolejce i nie musiałeś wypełniać całego pliczku papierków w ramach formalności. Stajenny po prostu wziął od ciebie konia i, cytując Yoru, mogłeś wypierdalać. Niemal całkowicie wolny, z kilkoma ostatnimi zobowiązaniami - jednym wobec liderki Yamanaka, by się odmeldować i drugim, by się zameldować u Yakuina.
Arisu przyjęła cię po pół godziny. Strażnik przeprosił za to, że musiałeś czekać i otworzył przed tobą drzwi. Przed tobą ktoś był i dosłownie chwilę temu opuścił gabinet. Można uznać, że zostałeś przyjęty szybko. Białowłosa wyglądała na zmęczoną. Albo znużoną. Podniosła się, kiedy wszedłeś i drzwi się za tobą zamknęły, witając cię z uśmiechem.
- Dzień dobry, Seinaru. Miło widzieć, że jesteś cały i zdrowy. Słyszałam, że wracasz do domu? - Usiadła, kiedy wszedłeś, wskazując ci zachęcająco siedzisko po drugiej stronie stołu, naprzeciwko niej. - Podrów koniecznie Musahi Sasakiego. Zanim wybędziesz, mogłabym cię prosić o krótki raport? Udało się odbić Yokami?

[Seinaru]

Był nieco zaskoczony bardzo ciepłym przyjęciem ze strony Arisu. Tak bardzo różniło się to od jego pierwszej wizyty, że aż rozejrzał się po wnętrzu, czy aby na pewno dobrze trafił. Wyglądało jednak na to, że wszystko jest w porządku, więc szybko się ośmielił i skorzystał z zaproszenia do zajęcia miejsca po drugiej stronie jej biurka. Czuł się trochę jak petent w urzędzie, trochę jak żołnierz, a trochę jak uczeń w gabinecie u dyrektorki.
- Domyślam się, że większość Pani już wie. - Zaczął od tego, żeby dla samemu nieco się rozluźnić.
- Zacznę może od tego, że Yoshida nie żyje. Dzięki niemu udało mi się dotrzeć do obozu Ósmego, ale w drodze padł ofiarą paskudnego nieporozumienia. - Nie wiedział do końca czy dobrze robi informując o tym aż samą liderkę. Może Yoru albo Riri nie zamierzali mówić jej całej prawdy aby nie ściągać na siebie jej gniewu i mieli już ustaloną własną wersję? Niestety, zanim Kei o tym pomyślał zdążył już chlapnąć to i owo.
- Tak, Yokami jest cała i zdrowa. Przybyła tutaj do Saimin razem ze mną. Rozstaliśmy się dopiero tutaj niedaleko, to było chyba przy jej domu. W czasie akcji zginęło dwoje innych najemników, ale ostatecznie Hyuga ponieśli chyba większe straty. Od Yoru dostaliśmy nawet bardzo godziwą zapłatę. To znaczy ja i Kogo szczepu Kakuzu, która również brała udział w misji. - Zakończył ten naprawdę krótki raport. Był święcie przekonany że Arisu już wie o ponad połowie tych wydarzeń, dlatego nie wdawał się w szczegóły, czekając raczej na ewentualne pytania, bo nie domyślał się, co może ją ciekawić. Jeśli jednak to było już wszystko, nie zagrzewał w gabinecie długo miejsca, podniósł się, pokłonił i szykował do wyjścia.
- Nie wiem czy będę miał okazję pozdrowić pana Sasakiego, ściślej współpracuję z Tadatoshim. Po prawdzie, nie miałem jeszcze nawet przyjemności go poznać. No ale jeśli w najbliższej przyszłości się to zmieni, to oczywiście przekażę. - Jeśli nic go nie zatrzymywało, wycofywał się powoli w kierunku drzwi, aby wydostać się z Siedziby na ulice Saimin.

[Shikarui]

Misja Wojenna B
Tell me it gets easier that I'll figure it out

39 Kobieta zdawała się być niemrawa. Straciła rezon, chęci? Jej wzrok zsunął się z twojej osoby na papiery, które akurat trzymała w dłoniach, ale nie czytała ich, nie było widać ruchu gałek ocznych. Podparła czoło na dłoni, może się nad czymś zastanawiając, a może właśnie nie zastanawiając się wcale, bo zastanawiać się nie chciała. Tak, to już prędzej. Zmęczenie nad zastanowieniem. Niemal jak brak rozczulania się nad śmiercią tych, których już między żywymi nie było. Nie ważne, czy znanych czy nieznanych.
- Raporty z ostatniej misji jeszcze do mnie nie dotarły. Chętnie uznam twoje sprawozdanie za przedwczesny raport. - Przesunęła pozbawione źrenic oczy na twoją osobę, kiedy już oklapnąłeś na krzesło. Przymrużyła je lekko, długie rzęsy rzuciły cienie na jej policzki. W tym półmroku, szarudze za oknem, gdy okno było na wpół zasłonięte i oświetlało sylwetkę kobiety od strony pleców, rysy kobiety wydawały się ostrzejsze niż zwykle, ale jednocześnie nadawały całemu pomieszczeniu, w tym i jej, sennego wrażenia. - Słyszałam o tym. - Ucięła krótko, nie chcąc najwyraźniej roztrząsać tematu. Co się stało, to się nie odstanie, tylko jakie wnioski z tego wyciągnąć i jaką naukę dla tych, którzy byli tego świadkami i uczestnikami? Nie ważne, z jakiej strony by na to nie spojrzeć - popełniłeś zbrodnię. Nie było tutaj okoliczności łagodzących.
- Rozumiem. Cieszę się. - Nie wyglądała, jakby była szczęśliwa, ale ta kobieta należała do jednego z tych typów ludzi, którzy potrafili znaleźć swoje sposoby na pokazanie tego, co chcieli, by inni w nich widzieli i skrywanie tego, co miało pozostać tajemnicą. Uniosła się i ukłoniła, jak kultura wymagała. Formalności pożegnania i - byłeś wolny. Strażnicy, którzy wcześniej odebrali twoją broń, zwrócili ci ją.
Czekała cię jeszcze długa droga do domu.
Shinobi w mieście spoglądali na ciebie nieco niechętnie, niektórzy wręcz z jawną pogardą. Morderca. Na całej wojnie to właśnie ty nim zostałeś. Zanim opuściłeś Saimin wpadła na ciebie kobietą, obijając cię pięściami, zapłakana i zrozpaczona, krzycząc, że odebrałeś jej męża i ojca jej dziecka, każąc ci się wytłumaczyć, oddać już tego, kogo nie było wśród was. Yoshida, bo to o nim kobieta mówiła, został pochowany na miejscowym cmentarzu. Wyglądało na to, że nie był samotny za życia. Będą więc mu towarzyszyć i po śmierci, nosząc w sercach pamięć o nim. W przeciwieństwie do jednego samuraja.
Hana wróciła z wojny dzień po samuraju i przyniosła ze sobą plotki, jakoby ta miała się kończyć zwycięstwem Yamanaka. Przyciągała uwagę swoim niecodziennym, egzotycznym wyglądem i zabawiła jeszcze kilka dni w wiosce, spędzając ten czas na hulankach, zabawach i przymierzaniu coraz to dziwniejszych ubrań i ozdób na włosy. Zniknęła z minuty na minutę i słuch o niej zaginął.
Riri została na wojnie do końca. Razem z Yoru dopilnowali, by żaden więcej Hyuga nie przedarł się przez linię graniczną i odnieśli zwycięstwo swojego obozu. Przynajmniej na tyle, na ile w tej podjazdowej wojnie można było zwyciężyć. Jej noga nie zawitała w Saimin. Wróciła od razu do Sogen, zrzucając na ten czas znów swoją rangę z kolejną obietnicą, że kiedy będzie konieczność, a jej rodzinne ziemie będą w potrzebie, zjawi się na wezwanie. Hotel Marmu znów miał swoją właścicielkę na miejscu. Yoru natomiast... cokolwiek robił, nie było o nim głośno. Dla Kogo zawsze znalazło się jakieś zajęcie, a on wiernie służył liderce pomocą i radą. I kilkoma przekleństwami na niekompetentnych, młodych ninja.
Chłopaki, z którymi Seinaru służył i patrolował, nie wrócili w całej paczce. Dwóch z nich zmarło na jednym z patroli, na którym doszło do starcia. Tego samego dnia, w którym Seinaru został wysłany na misję odbicia zakładników. Niektóre blizny pozostawały na całe życie i nie dało się ich zaleczyć. Jednym mogli się pochwalić w swojej ostatniej godzinie - nie przegrali swojego ostatniego starcia. Byli bohaterami, o których nikt nie miał usłyszeć.
A co z Yokami? Kobieta była matką zdrajcy. Orito, przyjaciel Riri, który służył z nią w rozbitym obozie, zanim zostali przeniesieni do Obozu Ósmego, sprzedawał Hyuga informacje w zamian za bezpieczeństwo swojej matki. Zmarł, by w swoich ostatnich chwilach zawalczyć za sprawę ukochanego rodu. Kobieta, pozostawiona sama sobie na tym świecie, popełniła samobójstwo.
Podobno jeśli ktoś zdradzi cię raz, to jego wina. Jeśli ktoś zdradzi po raz drugi - wina jest twoja.
Cóż, to wszystko miało być o wiele prostsze, niż myślałeś z początku.

Następny post jest postem kończącym ♥
Misja zakończona sukcesem!

[Seinaru]

Nie zdawał sobie nawet sprawy, jakie żniwo zebrała wojna, którą zostawił za plecami. Może tylko ta kobieta? Zaskoczyła go go później na ulicy, to fakt, jednak to nie on go zabił, prawda? Nie, Seinaru nigdy nie był odpowiedzialny za czyjąś śmierć. To oni z nim walczyli, to oni zaatakowali pierwsi, to oni sami przecież, bez żadnego przymusu zostali żołnierzami.
Nie wiedział dokładnie co ze sobą zrobić po wyjściu od Arisu. Mówiąc szczerze, nieśpieszno było mu do powrotu do domowych pieleszy. Mimo że na karku ciążył mu jeszcze obowiązek zameldowania się Tadatoshiemu, to czy kilka dni odpoczynku, takiego odcięcia się od reszty świata, będzie ktoś miał mu za złe? Nie znał tutaj nikogo, pieniążków w sakiewce miał sporo, mógł wtopić się w tłum, doczyścić broń oraz zbroję, zatrzymać się gdzieś w tutejszym hotelu i tylko jeść, pić i spać. Taki prosty plan ułożył sobie w głowie, z nadzieją że pomoże mu to wyprzeć różne, najświeższe wspomnienia, jakich nabawił się na granicy z Kyuzo.

zt.

[Yamanaka Kimiko]

Kimiko szła przez miasto. Nie miała właściwie żadnego celu, tylko wyszła na spacer. Po udanych treningach zastanawiała się w jakim kierunku teraz podążyć, dosłownie i w przenośni. Na czym skupić teraz uwagę i co trenować dalej? Oczywiście oprócz tego pozostawała kwestia jej brata, Tsutomu. Gdzie go dalej szukać i jak znaleźć trafny trop?
Słońce stało wysoko na niebie, gdy zorientowała się, że zawędrowała aż do budynku siedziby władzy. Jej dom był na drugim końcu miasta. Głęboko westchnęła i usiadła na ławce. Wystawiła twarz do słońca i pogrążyła się w rozmyślaniach. Gdzie jest jej brat? I gdzie jest Kuroi, co porabia i jak się miewa? Miała nadzieję, że nie wplątał się w jakąś kabałę... Chciała go jeszcze zobaczyć.
Obserwowała przechodzących ludzi, bawiące się nieopodal dzieci i pozdrawiała mijających ją strażników. Zastanawiała się co ją jeszcze dzisiaj czeka. Może warto pójść na ramen? Albo smażoną wołowinę? Rozmyślała nad kolejnym dniem, który miał minąć bez większych przygód.

[Seinaru]

Misja D
1/15 Dzień bez przygód dniem straconym! Mimo że w życiu kunoichi zabić nudę to jak splunąć, to jednak zdarzały się takie momenty, gdzie nie wiadomo było gdzie skierować swoje następne kroki. I to nie te życiowe - długie i ważne. Myślenie o nich zawsze można było odłożyć sobie na później. Gorzej były z tym krokami nożnymi, które trzeba było zrobić tu i teraz, aby nie stać na ulicy jak głupi kołek. Z tego wszystkiego Kimiko aż usiadła, czekając na coś, co pozwoli jej dotrwać do końca dnia. Szczęśliwym trafem (a może i nie) ławeczka ta znalazła tuż obok siedziby władz klanu, więc naturalne było, że wiele postaci które ją mijały, były bezpośrednio związane z tym niebezpiecznym zawodem.
Sama młoda Yamanaka jednak niezbyt rwała się do tego, aby wyszarpać jakieś zlecenie dla siebie, zatem czas spędzała głównie na obserwacjach. Dzionek był dość pochmurny, ale ostatecznie chyba nie zanosiło się na deszcz. Wystarczy jednak tylko to, że nie ma słońca, aby mieć powód do narzekania, prawda?
- Przepraszam bardzo... - Rozległ się obok niej słaby, trochę skrzeczący głos staruszki.
- Panienka jest może jedną z tych dzielnych kunoichi, które można prosić o pomoc? - Gdyby Kimiko odwróciła się w stronę z której nadeszło pytanie, zobaczyłaby niziutką starowinkę z twarzą pooraną zmarszczkami, ubraną niezbyt bogato. Na pewno lepiej wychodziło jej wzbudzanie litości niż sympatii, ale być może będzie miała do zaoferowania coś, co rozrusza trochę niemrawe popołudnie.

[Yamanaka Kimiko]

Kimiko usłyszała nieśmiałe pytanie. Odwróciła się w kierunku, z którego dobiegał głos i ujrzała starszą kobietę. Uśmiechnęła się niemrawo, po czym odpowiedziała:
- Dzień dobry - dziewczyna w zakłopotaniu zaczęła bawić się swoimi włosami. Miło było jej usłyszeć, że jest dzielną kunoichi ale (zważywszy na przebieg jej ostatniej misji) nie była pewna czy zasługuje na to miano. Niemniej, zaoferowała pomocną dłoń - Jak mogę pani pomóc? Nazywam się Kimiko.
Dodała wstając z ławki. Gestem wskazała staruszce by usiadła, a sama splotła ręce na piersi na oczekiwaniu na wysłuchaniu historii. Szczerze powiedziawszy nie planowała spotykać tu zleceniodawcy, to był zwykły, spokojny spacer. Niemniej była ciekawa w co może przeistoczyć się dzisiejszy dzień i kogo spotka na swojej drodze. Była ciekawa na czym miało polegać jej zadanie.

[Seinaru]

Misja D
3/15 Istotnie, trudno było spodziewać się misji, gdy się misji nie szukało, ale przewrotna Los niejednego już w swoim wiecznym życiu dopadła i zatopiła weń pazury przeznaczenia (lol). Gdy Kimiko przedstawiła się i wyraziła chęć pomocy, pani starsza od razu się rozchmurzyła. Ktoś wlał w jej serce nadzieję, a ona sama na pewno będzie gotowa się za to odwdzięczyć.
- Widzi pani, pani Kimiko... - Zaczęła stojąc jeszcze, ale zastanawiając się dłuższą chwilę nad doborem właściwych słów usiadła w końcu i dopiero z ławki kontynuowała.
- Nie chcieli przyjąć mojego zlecenia w siedzibie władzy. Mam taką sprawę, którą chciałabym załatwić póki zdrowie mi pozwala, ale powiedzieli, że nie mogą mi pomóc. - Nerwowo bawiła się palcami i nie patrzyła w oczy młodej Yamanace. Chyba się wstydziła.
- Powiedzieli, że nie mogą przyjmować misji, której celem jest krzywda niewinnych... - Powiedziała troszkę ciszej, ale zaraz po tym odzyskała rezon.
- Ale on nie jest niewinny! Jakaś młoda zdzira odbiła mi męża, a teraz on chce się ze mną rozwieźć i zabrać połowę majątku, na który JA zapracowałam. - Zdenerwowała się już teraz nie na żarty.
- Pal licho te pieniądze, ale nie spocznę spokojnie w grobie, dopóki nie ukarzę tego fircyka, co to na starość nie umie się powstrzymać! - W jednej chwili po otrzymaniu odpowiedniego bodźca zmieniła się z przyjaznej babuni w boginię zemsty, choć wciąż wcale nie wyglądała groźnie.
- Mam plan, ale potrzebuję wspólniczki. Płacę 250 ryo po udanej akcji, wchodzisz? - Kobieta mimo upływu lat wciąż była na fleku, bo stawiała sprawę jasno i oczekiwała jasnej odpowiedzi.

[Yamanaka Kimiko]

Kimiko patrzyła z uwagą na staruszkę, która w miarę jak mówiła to co ma do powiedzenia, zmieniła się diametralnie... Gdy usłyszała o krzywdzeniu niewinnych zaczęła się bać, jednak gdy pojęła, że nie chodzi wcale o takich niewinnych strach ją opuścił. Nigdy w życiu nie została zdradzona więc nie mogła wyobrażać sobie, jaka to może być krzywda. Ale nie chciała. Wolałaby stracić swoją miłość na polu bitwy niż zobaczyć ją w łóżku z inną, wtedy to sama musiałaby go zabić.
Odrzucając przelotne myśli o Kuroju (gdzie jest? co robi? czy żyje...), które zakwitły w jej głowie, Kimiko uśmiechnęła się drapieżnie. Plan, który ma na celu ukaranie niewiernego, zdradzieckiego mężczyznę? Misja, której nie przyjęli w siedzibie władzy? 250 ryo? Czemu nie, pomyślała.
- Wchodzę w to, a co mi szkodzi. Pomogę, pani... - tu zrobiła wymowną minę, jakby czekała aż staruszka się przedstawi - Przedstaw mi swój plan, a co zobaczę co mogę zrobić. Oczywiście nie chcemy nikogo skrzywdzić na stałe, prawda? - spytała z lekką obawą.

[Seinaru]

Misja D
5/15 Kobieta prawie aż przyklasnęła w ręce z radości, gdy Kimiko przyjęła ofertę. Nie umiała, ale też i nie musiała kryć się ze swoimi intencjami, bo przecież sprawa była słuszna.
- Yashitori, moje słońce. Nazywam się Mito Yashitori. - Odrzekła podczas pauzy, którą Yamanaka wyraźnie zaznaczyła i która przeznaczona była specjalnie do tego. Zanim jednak staruszka zaczęła omawiać szczegóły swojego planu, chwyciła swoją wspólniczkę w zbrodni pod ramię i razem zaczęły spacer pomiędzy pobliskimi uliczkami (oczywiście jeśli kunoichi nie miała nic przeciwko temu).
- Ależ oczywiście, że nic mu nie zrobimy. Temu pierdzielowi i tak niewiele życia pozostało. - Uspokoiła obawy dziewczyny, jednak za chwilę zastanowiła się jeszcze drugi raz.
- No chyba że zejdzie na zawał, ale wtedy to już nie nasza wina prawda? Zawał to się ma przecież od jedzenia smalcu. - Chyba trudno było odmówić logiki temu krótkiemu ciągowi przyczynowo-skutkowemu, więc Mito nie rozwodziła się nad tym dłużej, lecz będąc już nieco dalej od zgiełku ulicy wtajemniczyła Kimiko dokładnie w swój niecny plan.
- Urządzimy zasadzkę. Wiem, że stary codziennie rano lata na cmentarz, zawsze o tej samej godzinie i zawsze tą samą drogą. Zaczaimy się na niego i wtedy... chodź chodź, to będzie dobre! - Gdy kobieta skończyła mówić stali już przed drzwiami całkiem starego, ale zadbanego domku. Znajdował się on naprawdę nie więcej niż kilka minut spaceru od siedziby władzy.
- Musimy tylko się uzbroić. Tutaj mieszkam, do niedawna razem z tym ćwokiem. - Weszła do domu pierwsza i od razu skierowała się do kuchni.
- Proponuję jajka i mąkę, chyba że coś lepszego przychodzi ci do głowy. Wy ninja na pewno macie jakieś swoje sposoby na niewiernych mężów, co nie? - Zagadnęła w czasie grzebania po szafkach, w poszukiwaniu "amunicji".

[Yamanaka Kimiko]

Kimiko uśmiechnęła się lekko, widząc jej reakcja. Jakaś część jej jaźni krzyczała ostrzegawcze "dosyć, być może nie powinnaś się w to mieszać?" podczas gdy inna, o wiele głośniejsza, cieszyła się równie wyraźnie co pani babka. Dziewczyna sama nigdy nie została zdradzona, nienawidziła jednak kłamców, parszywców i osób nielojalnych a do takich zapewne należał jej mąż. Bardzo ochoczo pomoże jej go stosownie ukarać.
Bezwolnie dała więc złapać się pod ramię i poprowadzić w nieznanym kierunku. Spacer z nieznajomą okazał się całkiem przyjemny, pogoda była ładna a powietrze czyste. Nie minęło wiele czasu, a kobiety dotarły do celu.
Ufna i życzliwa Kimiko weszła do zadbanego domu, kierują swoje kroki (śladem właścicielki) prosto do kuchni. Odetchnęła z ulgą, gdy usłyszała, że nikt nikomu nie planuje odebrać życia. Uwagę o zawale przemilczała, choć ugryzła się w język bo już chciała roztropnie zauważyć, że w życiu zazwyczaj bywa, że licho złego nie porwie. Nie chciała jednak psuć humoru pogodnej Mito.
- Niestety nie wiem jakie są sposoby na niewiernych mężów, bo wciąż jestem panną... hmm jaja i mąka brzmią dobrze ale możemy spróbować jeszcze czegoś - Kimiko pomyślała o tym, w jaki sposób mogłaby wykorzystać swoje umiejętności - Gdybym tylko zobaczyła, tę... kmh, kmh... panią. Yyy... ladacznicę. Lambadziarę? - dziewczyna szukała odpowiedniego słowa ale chyba wiadomo, o kim mowa? - Mogłabym zastosować technikę henge no jutsu i się w nią zamienić. I przeprowadzić z pani niewiernym mężem rozmowę, na przykład o tym, że go zdradzam i zostawiam. Albo zaraziłam, wiadomo jak. Albo co też innego sobie pani wymyśli. - blondwłosa uśmiechnęła się, zadowolona z przedstawionej propozycji.

[Seinaru]

Dalszy ciąg tutaj.

[Papyrus]

Co by o kurierze nie powiedzieć, to wykonywać swoją powinność z widocznym przywiązaniem do szczegółów i poszanowaniem funkcji. Kurier, jakby tak się nad tym spokojnie zastanowić, to ważna komórka i funkcja społeczna. Dostarczanie informacji poufnych do konkretnych ludzi, znalezienie ich w takiej osadzie. Ile ludzi tutaj mogło mieszkać? No spoko no. Poziom zatłoczenia miejsc publicznych w "godzinach szczytu" też nie pomagał, bo taka osoba w tłumie do znalezienia była ciężka. Umiejętności tropiące i sensoryczne pewnie by pomogły, ale kto jest na tyle wyszkolony? Kurierzy właśnie. Nie wszyscy, to na pewno, ale ci najlepsi, do ważnych i poufnych zadań - na pewno. Czy Misae była właśnie takim ważnym zadaniem? Mężczyzna nie wyglądał na tak doświadczonego w boju i w zawodzie, ale swoja rolę wypełniał. Więc czy sprawa nie była aż takiej wagi? Czy był sens wysyłać mistrza w cechu kurierskimdo przekazania wiadomości byle Doko?
- Cała przyjemność po mojej stronie. - odpowiedział jeszcze przed swoim odejściem. Truchtem pobiegł w stronę siedziby, zostawiając Misae samą sobie. Nie upewniał się, że ta dotrze. Po prostu przekazał wiadomość, jego rola została już wykonana. Mógł odejść. Dziewczę tak czy siak samo kierowało się do siedziby.
Główne pomieszczenie w siedzibie, hol, niczym specjalnym nie był. Ot swojego rodzaju pokój oczekiwań, z krzesłami i fotelami, kilkoma roślinkami dla estetyki. Nic powalającego, ale wszystko to było jak najbardziej ładne pod względem wizualnym. Dziewczę zza kontuaru po lewej od wejścia natychmiast zauważyło Misae i zwróciła się bezpośrednio do niej.
- Misae-san, Arisu-dono czeka. Zna Pani drogę czy zaprowadzić? - kobieta była już poinformowana o pojawieniu się Misae i nawet zaproponowała pokazanie drogi do gabinetu. Przezorność czy środek zapobiegawczy? Co, Misae miała nagle uciec? Miała się przestraszyć wizyty? Nie, to na pewno była zwyczajna życzliwość i wykonywanie swoich obowiązków z uśmiechem. Jeśli Misae zdecyduje się na zaprowadzenie jej, to kobieta wyjdzie zza kontuaru bocznym wyjściem i zaprowadzi dziewczę przed dwuskrzydłowe drzwi. Tak czy siak, nieważne jaką medotą i jaką drogą, Misae do drzwi dotarła. Stała przed nimi dwójka strażników, każdy przed jednym skrzydłem. Blokowali oni dostęp do środka, to oczywiste. NIeporządanym gościom, by nie wbijali jak do siebie i nie przerywali pracy. Raczej nikt nie powinien sam z siebie chcieć wchodzić nieproszonym do gabinetu Arisu, ale może zdarzały się takie przypadki.

[Misae]

Nie zamierzała wchodzić w kompetencje kuriera. Domyślała się jedynie, że ktoś taki musi mieć naprawdę sporo na głowie. Nie chciała go więc zatrzymywać w jego pracy, bo na pewno jeszcze sporo biegania go jeszcze tego dnia czekało. Jedynie obdarzyła go pogodnym uśmiechem i ruszyła w kierunku gabinetu przywódcy klanu. Oby to była szybka i przyjemna rozmowa, choć sama Misae zdawała sobie sprawę, że może być różnie. Głęboki wdech. Musi być dobrze. Musi być dobrze.
Spacer minął wyjątkowo sprawnie i już po chwili znalazła się w pożądanym budynku. Jeśli tak słoneczny dzień nie będzie udanym i pogodnym to chyba straci wiarę w świat. Dobrze, że chociaż Tomoe zdawał się dobrze bawić i gonił jakiegoś owada, który już po chwili upolowany z donośnym chrupnięciem został pochłonięty. Yamanaka jedynie pokręciła głową z dezaprobatą i przekroczyła próg. Hol był wyjątkowo przyjemny dla oka. Widać było tutaj kobiecą dłoń, dłoń, której właścicielka już po chwilce odezwała się zwracając na siebie uwagę białowłosej. Kunoichi uśmiechnęła się i skłoniła okazując kobiecie szacunek.
-Wystarczy, że wskaże mi Pani kierunek, z resztą sobie poradzę - odparła na jej propozycję. Nie zamierzała robić jej problemów, na pewno miała dużo rzeczy na głowę, a kunoichi była już wystarczająco dużą dziewczynką by umieć trafić pod odpowiednie drzwi. I tak się stało. Co prawda nie potrzebowała jak się okazało nawet szczegółowych instrukcji bo dwóch ochroniarzy stojących i pilnujących wejścia cicho zdradzało to co mogło kryć się za nimi. Misae ponownie ukłoniła się lekko - byle kto nie zostałby strażnikiem przywódcy klanu.
-Dzień dobry, Yamanaka Misae. Byłam wzywana. - zapewne i tak o tym wiedzieli, ale nigdy nie zaszkodzi jeszcze raz im o tym powiedzieć. Dodatkowo nie wyjdzie na gbura wymagającą aby każdy ją znał i traktował jak sławę.