Herbaciarnia

[Gaeshi]

Zobaczenie ogłoszenia z pewnością ułatwiłoby sprawę, ale jeśli Gaeshi takiej mozliwości nie posiadał, to musiał sobie radzić jakoś inaczej. Podsłuchiwanie było natomiast doskonałym sposobem na zdobywanie informacji. Ludzie widząc ślepca w ogóle nie zawracają sobie nim głowy. Często chcą go traktować tak, jak powietrze, które niedługo zostanie przewiane w inne miejsce przez przyjazny wiatr. Bycie niezauważalnym miało natomiast swoje zalety, których nie doceni nigdy nikt, kto uwielbia stać w świetle fleszy. Widziało i słyszało się znacznie więcej, kiedy ludzie nie zawracali sobie tobą głowy, choć w przypadku Gaeshiego tylko to drugie znajduje zastosowanie. Słuch miał jednak dobry i to na tyle, że nie umknęło jego uwadze nerwowe zaciskanie kawałka papieru w ręce potencjalnej zleceniodawczyni. Sposób w jaki go tarmosiła wskazywał na to, że się jej spieszy i jest poddenerwowana. Pod presją ludzie często podejmują pochopne i nieprzemyślane decyzje, co akurat w tym momencie wydawało się dla shinobiego rozwiązaniem idealnym. Wielokrotnie doświadczył już trudności w przekonaniu ludzi do swojej pomocy tylko dlatego, że jest ślepy, więc tym razem dzięki tej nerwowości może mu pójść znacznie łatwiej, niż do tej pory.
Na odsunięcie się kelnerki Gaeshi zareagował jedynie uśmiechem i spojrzeniem w jej stronę, o ile spojrzeniem nazwać można skierowanie w jej stronę twarzy z bandażem przewiniętym dookoła oczu. Skoro o nich mowa, to najwyraźniej zainteresowały także kobietę w potrzebie, więc tym razem zwrócił się w jej stronę. Przejmowała się, że nie da sobie rady? Myślała, że skoro jest ślepcem, to nie powinien dawać sobie samodzielnie rady? Gaeshi postanowił wyjaśnić co nieco i odsłonił delikatnie bandaż, a następnie uchylił na moment swoje powieki. Spod nich wyzierał szkarłat - czysty, obfity i nieprzenikniony. Całe gałki oczne chłopaka były przekrwione do tego stopnia, że białka na próżno było szukać. Shinobi zdawał sobie sprawę z tego, że nie dla wszystkich ten widok jest przyjemny, więc już po kilku sekundach poprawił bandaż w ten sposób, zeby po raz kolejny nie ukazywał jego niedoskonałości.
- Owszem, jestem ślepcem, ale potrafię poruszać się samodzielnie i nie mam wątpliwości, że równie dobrze jak o siebie, potrafię się także troszczyć o innych. Zresztą czy tak nie jest lepiej? Szanowna matka nie będzie musiała się martwić o prywatność, a Pani o to, że cokolwiek zniknie z domu. I tak nie zobaczę żadnych kosztowności. - zwrócił się do niej, starając się wtrącić nawet drobną dozę żartu do wypowiedzi. Jeśli może komuś pomóc, a w zamian otrzymać jeszcze nocleg i wynagrodzenie to czemu miałby z tego zrezygnować? Tym bardziej, że pomoc schorowanej osobie nie była dla niego nowością. Dobrym zdrowiem nie cieszył się zarówno jego mistrz, jak i jego matka, więc ma w tej materii pewne doświadczenie. Z chęcią przyjmie to zlecenie, o ile kobieta uzna, że dobrze mu z oczu patrzy.

[Shikarui]

Give me your hand, the dog in the garden row is covered in mud.

5 Nie musiałeś czekać na reakcje - reakcja miała miejsce od razu. Odsłonięcie bandażu i przesunięcie go w gorę spowodowało urwany okrzyk kobiety. Jedną dłoń zacisnęła w pięść, gnąc kawałek materiału, który w nim trzymała, drugą sięgnęła do swojej klatki piersiowej, pod którą jej serce zaczęło uderzać jakby chciało wybić żebra. Cofnęła jedną nogę, zamierając na moment w bezruchu, przestraszona. Kelnerka nie krzyknęła. Zasłoniła swoje usta dłońmi i nabrała głębokiego tchu, zatrzymując go w płucach. Demony mają szkarłatne oczy i przybywają ze Wschodu. Sprzedałeś im strach za pół darmo i przyćmiłeś zdziwienie, że ślepiec może pytać o zdziwienie, uczuciem pęknięcia, kiedy coś strzeliło w ich wnętrzach. Wszystko to widziałeś nie widząc. Sylwetki, przedmioty, całe to miejsce rysowało się mapą w twoim umyśle, pozwalając namierzyć dokładnie te kobiety, które stały przed tobą i mniej więcej wiedzieć, kiedy się poruszały - czułeś to przecież. Słyszałeś to wszystko.
- Przepraszam... - Wydukała cicho kelnerka i odwróciła się, uciekając bokiem, odrywając od ciebie spojrzenie, jakbyś był trędowatym, którego lepiej nie dotykać, bo można się jeszcze zarazić. Chyba. Mogłeś tylko dopowiadać pewne rzeczy, bo równie dobrze mogła posłać ci spojrzenie pełne współczucia. Mogła mieć zbyt kruche i miękkie serce, żeby przyglądać się oczom, które już niczego nie ujrzą na tym świecie. Nie biegła, ale jej kroki były dość szybkie - i drobne. Kobieta zaś, która stała przed tobą, obejrzała się za niewiastą, wciąż zaskoczona (mogłaby tym zaskoczeniem pisać swoje życie, cóż za monotonia). Chrząknęła z zażenowaniem, opuszczając głowę. Obracając nią - szukała czegoś? Czy nie chciała spojrzeć w twarz, tak piękną, a tak oszpeconą zwierciadłami duszy? Gdy zwierciadła zepsute to i dusza nie mogła być czysta.
- Prze...przepraszam najmocniej, tak wiele pan stracił, to było niegrzeczne z mojej strony. - Pochyliła się przed tobą głęboko. - Przepraszam. - I jeszcze raz - byś nie miał wątpliwości co do tego, jak bardzo jest jej przykro. Na szczęście miała związane w kok włosy - nie miotała ci nimi ani po twarzy, ani po klatce piersiowej, kiedy tak energicznie się pochylał. Jeszcze gotowa sobie coś złamać w tych podstarzałych kościach. - W takim razie... - Odsunęła się na bok i wskazała gestem drzwi. Szybko się jednak zreflektowała i do tych drzwi ruszyła, otwierając je na oścież i dopiero wtedy usuwając się na bok. Bez sensu. Ludzie byli bez sensu. Raz przepraszając, że traktują kalekę jak... kalekę, by zaraz właśnie jak kalekę go potraktować. Cóż, chcieli dobrze. Chcieli dobrze... Dlatego Piekło tak ładnie brukowane. - Zapraszam... pokazałabym Panu dom i oprowadziła... jutro wyjeżdżam nim wstanie świt, mógłby Pan już u nas zostać na noc, zobaczyłabym, czy matka pana akceptuje. - Nawijała. Nawijała, lekko pochylona, z pokorą, zerkając na ciebie co rusz. Widzisz? Nie widzisz? Szedłeś tak dumnie (w tym huku płatków), tak pewnie, jak większość ludzi nie potrafiła nawet stąpać.
- Ach..! Moje maniery, przepraszam, naprawdę... Araki Miyu. - Przedstawiła się grzecznie, znów lekko dygając. - Moja matka cierpi na zaniki pamięci. Radzi sobie, ale czasem miewa problemy z podstawowymi czynnościami... Za ten tydzień zapłaciłabym panu 250 ryo. Czy odpowiada panu takie wynagrodzenie? - Miała spięty głos. Czegoś się bała? O czym myślała? Cała wydawała się być spięta, emanowała nieprzyjemnym... brakiem zaufania.

[Gaeshi]

No tak... Gaeshi zbyt dawno nie ukazywał swoich oczu i już zapomniał jaką reakcję wywołują. Oczywiście takich odruchów spodziewałby się bardziej u dzieci, aniżeli u dorosłych kobiet, ale najwyraźniej się trochę przeliczył. Skłamałbym również, gdybym napisał, że trochę go to nie ubodło. Być może Gaeshi był shinobim, być może był zahartowany, ale za każdym razem kiedy ktoś reagował w ten sposób na jego niedoskonałość, coś w środku niego pękało. To nie on chciał się taki urodzić, to nie jego matka miała na to jakikolwiek wpływ, to nie on prosił o tę klatwę, a mimo tego to właśnie na niego została rzucona. Dlaczego więc musiał cierpieć jeszcze więcej z rąk niezwiązanych z nim ludzi? W życiu omijało go już wystarczająco wiele, żeby teraz jeszcze swobodnie akceptował odrzucenie. Bandaż zawiązał się znacznie mocniej, niż przedtem. Teraz można być pewnym, że minie wiele czasu i będzie potrzeba dobrego powodu, aby Gaeshi ukazał komukolwiek swoje niecodzienne oczęta. To zmieszanie chłopaka było również widoczne na jego twarzy, ale mimo złej miny starał się nadal dobrze wypaść.
- Nie, nie musi Pani przepraszać. To raczej ja powinienem. Nigdy ich nie widziałem, ale podejrzewam, że muszą być paskudne. Będę ostrożniejszy następnym razem. - a mama zawsze mówiła, że oczy ma piękne... - Nie można stracić czegoś, czego nigdy się nie posiadało. - odpowiedział na jej kolejną część zdania, bo w końcu nigdy nie posiadał wzroku. Nie wiedział jak to jest widzieć, ani jak wyglądał świat, więc zwyczajnie nie mógł tego stracić. A jeśli chodzi o zachowanie kobiety, to to akurat nie odbiegało od normy. Gaeshi często doświadczał już wielu niezręczności spowodowanych tym, że ludzie nie wiedzieli jak się przy nim zachować. Akurat na tę część swojego życia już się uodpornił i jakoś bardzo jej nie rozpamiętywał. Uśmiechnął się ponownie do kobiety i, tym razem przy pomocy kija, wyszedł z herbaciarni. Nie chciał wzbudzać zbyt wielkiego zainteresowania, więc postanowił, że tym razem będzie wyglądał jak prawdziwy ślepiec, a przy okazji odciąży trochę swoje zmysły.
- Z chęcią bym go zobaczył, naprawdę, ale nie ma takiej potrzeby. Nie zamierzam korzystać z niego więcej, aniżeli jest to potrzebne do zlecenia. Proszę się o to nie martwić. - starał się trochę uspokoić kobietę, chociaż wiedział, że niekoniecznie może mu się to udać. Pozostawienie schorowanej matki pod pieczą ślepca ze szkarłatnymi oczyma raczej nie brzmiało jak promocja, ale najwyraźniej Miyu nie miała lepszej propozycji i została niejako zmuszona do wzięcia kota w worku.
- Ran Gaeshi. Miło mi Panią poznać, Araki-san. Mam nadzieję, że Pani matka będzie się czuła przy mnie swobodnie. - zabrzmiało to trochę tak, jakby Gaeshi miał zamiar się oświadczyć staruszce, ale jakoś nigdy nie zwracał uwagi na to, w jaki sposób formułuje zdania. Czasem wychodziły one aż nazbyt grzecznie, ale taką już miał manierę. W każdym razie jasno dał do zrozumienia, że proponowane warunki mu pasują i z chęcią spędzi najbliższy tydzień opiekując się staruszką. Dom, strawa i zapłata brzmiały lepiej, aniżeli szukanie innego zajęcia.

[Shikarui]

Give me your hand, the dog in the garden row is covered in mud.

7 Jak myślisz, jak wiele kłamstw może opowiedzieć ci świat? O tym, jak bardzo jest piękny i jak bardzo jasny. Opowiadały ci o tym drzewa, szemrały o tym strumienie, że tutaj wciąż jest wiele rzeczy, które warto zobaczyć. Zakątki, do których warto się udać, wystukując drogę po bezdrożach drewnianą laseczką. Roztrącając osty porastające łąki i dzikie krzewy róż, których piękne płatki kusiły, mamiąc, by wyciągnąć po nie dłoń. Ciebie nie wabiły. Tylko zapach ostrzegał, że to, co piękne, może mieć też kolce, którymi zechce ugodzić. Z drugiej strony - jak piękne i wonne były czerwone maki rozkładające się pokłonami przed twą osobą..? Zamiast miękkich traw miałeś zamarzniętą drogę, na którą opadał śnieg, miast słodkiej woni róż był zapach koni, dymu i ludzi, ich głośne brzmienia i zastój powietrza, które tylko od czasu do czasu lekkim drgnieniem przeciągnęło po kostkach zimne smagnięcie, rozbijając o mury domostw i knajp. Jak wiele kłamstw? Ile kłamstw opowie matka, by chronić swoje dziecko? O pięknych oczach, które muzą wyobrazić sobie równie piękny świat. Ile wiary matka musi posiadać w swoje dziecko, żeby kłamstwem tego nie nazywać. Najlepiej rozumiałeś delikatność słów, czułych gestów. Mogłeś trzymać, zaklęte w przekleństwie, w tych czerwonych oczach prawdy nieznane, które rozjaśniłyby drogę tam, gdzie nie było dróg - wystukana laską była o wiele bardziej widoczna od dawno zarośniętych tras. To, że kiedyś tutaj te trasy były, oznaczało, że ludzie tędy chadzali. Kto wie, może pojechali tym pociągiem, który dostawało się od dobrej Los? Wysiedli na tej samej stacji i nauczeni delikatnością ludzkich wnętrz poszli tam, gdzie nie zalągł się brud śmieci, gdzie nie płynęły uryny odprowadzane rynsztokami miasta i gdzie nie lęgły się karaluchy, niosące ze sobą choroby. Plaga egoizmu, nienawiści i wojen. Takiej plagi dzieckiem był każdy z was.
Nic dziwnego, że kobieta obawiała się kogoś, kogo na świat wydało łono dziwów i mar.
- N-niee..! Tylko... ciężko być człowiekowi gotowym na taki... widok... nie są paskudne! - Zapewniała dobra kobiecina - czy raczej niedobra, jak myślisz? Kłamstwo z uprzejmości, z chęci ocalenia spokoju własnego sumienia za odruch niekontrolowany, czy po to, byś poczuł się lepiej? Często wszystko się ze sobą mieszało. Tworzyło mieszankę jedynej prawdziwej odpowiedzi, a człowiek i tak zastanawiał się, która to z opcji. Która jest prawdziwa. - Rozumiem... musiało być panu ciężko. - Rozumiała? Kolejna śmieszna kurtuazja, do której można się było przyzwyczaić. Ciemna hołota, w niej cicho-ciemni ludzie. Z naciskiem na słowo ciemni.
- Tak, tak... więc pokażę, co potrzeba... - Hehe, śmieszne. Taki żarcik, który zawsze bawił. ZOBACZYŁ. No na pewno byś chętnie wszystko zobaczył, gdybyś oczywiście MÓGŁ. Aaach, żarcik z rana jak śmietana. - To dobra kobieta. Bardzo dobra... - Niewiasta zacisnęła mocniej pięści, przyciskając je do swojej klatki piersiowej.
Droga nie zajęła wam wiele, a chociaż do domku było kawałek i musieliście opuścić mury miasta, to przycupnął on właściwie tuż przy murach, gdzie rozłożone były gospodarstwa w odległościach na tyle od siebie dalekich, że nikt sobie przez płot nie zaglądał. Bo tym właśnie płotem domek był otoczony. Starsza budowla, ale wciąż mocno trzymająca się swoich posad, o spadzistym dachu, z drzewem, dużym, z pewnością wieloletnim, które rozrosło się po prawej stronie, a pod którym przycupnęła buda Pies, który przy tej budzie leżał, uniósł swój łeb. Usłyszałeś cichy szczęk metalu, kiedy zadzwonił łańcuch, który do tej budy go wiązał.
- Gobimaru, leżeć. - Wydała polecenie Miyu i machnęła lekko ręką, jakby odpędzała się od irytującej muchy. - Proszę uważać, do domku prowadzi próg... o tutaj. - Twoja laska na ten próg rzeczywiście natrafiła. Dom z kamienia - dlatego bił od niego taki chłód? Chropowate ściany i drewniane drzwi, które mocno osadzone w swoich zawiasach trzymały całe ciepło - czułeś je tylko ulatujące szczeliną na dole, muskającą twoje nogi. Budynek był piętrowy. I musiał mieć zadaszenie nad drzwiami, bo śnieg przestał na was padać. Kobieta wyciągnęła klucze i otworzyła drzwi, chodząc do środka. - Zapraszam.
Dom był przestronny. Na palenisku po prawej stronie buchał ogień. Coś się chyba gotowało, słyszałeś syczenie wody, czułeś zapach gotowanego mięsa, tam też zresztą cicho telepała się przykrywka garnka, która dopominała się o uchylenie. I rzeczywiście w tym kierunku podreptała najpierw szybko niewiasta. Uchyliła lekko wieko i wróciła do ciebie. Panowała tutaj nieporównywalnie przyjemna cisza do tego, co oferowało miasto. Tutaj można było rzeczywiście dać zmysłom odpocząć, nawet powietrze wokół było zupełnie inne. Zupełnie jakbyś dopiero teraz mógł odetchnąć pełną piersią.
- Po prawej stronie jest kuchnia z jadalnią. Mama codziennie musi zjeść ciepły posiłek, potrafi pan gotować? - Dopytała, wracając do ciebie i zdejmując z ramion ciepłą skórę. - Proszę, tuta jest wieszak. - Dotknęła go i lekko przechyliła w twoim kierunku, jakby to miało ułatwić ci jego dostrzeżenie. Stworzenie planu domostwa w swojej głowie nie sprawiało ci żadnego problemu. - Najlepiej wieczorem, przed snem. To lekarstwo. Podzielę na porcję, mama musi połknąć i popić wodą... - Czy bezpiecznie było wpuszczać kogoś obcego do domu? Nie. Kobieta jednak chyba naprawdę musiała być dość zdesperowana. Z drugiej strony, racja - co niby ukradniesz, będąc ślepcem? Kolejne pytanie, na które tylko ty znałeś odpowiedź. Kobieta mniej więcej pokazała ci, co gdzie jest w kuchni, pokazała biblioteczkę w salonie po lewej stronie, gdzie można było zasiąść przy niskim stoliku. I zaprowadziła cię na górę, po drewnianych schodach, które skrzypiały niemiłosiernie.
- Tutaj może pan spać... przygotuję posłanie, oczywiście... - Pokój był mały, skromny, ale i cały ten dom nie był duży. Dość niewielki. Nie opływał w bogactwa i luksusy. Wydatek 250 ryo na pewno dla gospodyni, mającej na głowie schorowaną matkę, nie był łatwą do szastnięcia kwotą. - Do tego pokoju proszę nie wchodzić, zamknę go. To moja prywatna sypialnia. - Stuknęła knykciem w drugie drzwi, zaraz obok twojej tymczasowej sypialenki. - I tutaj... jest łazienka. Studnia jest za domem, pokazać panu, czy trafi pan? - Pokazała następne drzwi i chwilę poczekała na odpowiedź, nim poprowadziła cię dalej. Zapukała. - Mamo? Jesteś? - Nacisnęła klamkę i wsunęła się do środka. Zapach wokół był inny. Specyficzna woń, którą wydzielali już tylko starsi ludzie, a która wielu bardzo odtrącała - zwłaszcza dzieci. Śmieszne. Tragiczne. Przecież ci starsi tak chcieli potrzymać wnuka na kolanach...
Kobieta siedziała na łóżku. Wpatrywała się w okno, ale kiedy Miyu weszła do środka, skierowała na was wzrok. Musiała być już naprawdę bardzo, bardzo stara.
- O..! Takeshi... Synku, czemu cię tak długo nie było? - Kobieta wstała z łóżka, słyszałeś, jak się zsuwa, jak stawia powoli nogi na podłodze i skierowała się do ciebie, wyciągając dłonie. - Nic się nie zmieniłeś! Czemu nie było cię tylu lat u nas?
- Mamo... To nie jest Takeshi, proszę, przestań... - Miyu sięgnęła po ręce matki i przesunęła je w dół, chcąc je oderwać od ciebie - o ile, rzecz jasna, się nie odsunąłeś. Bo jeśli nie to stara kobieta nie dała sobie przerwać i szybciej wysunęła do ciebie pomarszczone, słabe, drobne dłonie, by oprzeć je na twoich policzkach.
- Takeshi... zostawiłam ci obiad. Powinieneś coś zjeść, blady jesteś.

-> Zapraszam tutaj

[Keion]

Wędrując ulicami miasta chciałem czym prędzej opuścić bardziej zaludnioną strefę, gdyż nie czułem się najlepiej otoczony niezliczoną ilością nieznajomych. Jednakże idąc tak przed siebie w pewnym momencie poczułem zapach świeżo parzonej herbaty. Rozejrzałem się dookoła i ujrzałem małą, aczkolwiek przytulną herbaciarnię na uboczu z której to właśnie dobiegał mnie przyjemny dla nosa zapach. W mej głowie zaś pojawiło się wspomnienie z dzieciństwa, jak kiedyś będąc dzieckiem w raz z rodzicami odwiedziłem takie miejsce. Kompletnie nie rozumiałem wtedy idei parzenia herbaty z szczególną starannością, ale pamiętam że był to najlepszy napój jaki kiedykolwiek piłem. Szkoda tylko że nie mogłem zabrać moich rodziców że sobą tak jak oni kiedyś mnie, a miłe wspomnieni przyniosło także te świeższe o których chciałbym nie pamiętać. Stojąc tak i rozwodząc się przez chwilę nad mymi wspomnieniami postanowiłem wejść do środka, przekonać się czy mogę sobie pozwolić na taką małą rozkosz. Całe szczęście ceny okazały się niezbyt wygórowane i wkrótce czekałem aż zaparzą mi herbatę mając nadzieję że będzie choć w połowie dobra jak ta której miałem okazje skosztować w dzieciństwie.

[Minoru]

Misja D dla Keiona
1/15 Przybytek ten był spokojnym i zacisznym miejscem. Stoliki ustawiono w taki sposób by każdy mógł poczuć tu odrobinę prywatności i nie musiał przejmować się ciekawskimi spojrzeniami. Ruch jaki panował w środku można było określić minimalnym, aż dziw mógł złapać człowieka, jakim cudem właściciele utrzymali się do tej pory. A może była to po prostu pora gdy gości było niewielu. Po sali, jedyną przemieszczającą się osobą, był kelner zbierający zamówienia i zapłaty. Cisza, jaka panowała w pomieszczeniu była usypiająca, a w połączeniu ze spokojnym siorbaniem herbaty wręcz sprzyjała oddawaniu się kontemplacji. I kto wie, być może niedługo dało by się usłyszeć unoszące się w powietrzu dysputy filozoficzne o wyższości biustów nad pośladkami, lub też zwykłe pochrapywanie jakiegoś zmęczonego jegomościa. Los miał jednak inny plan
- Przepraszam… - skrzeczący, wręcz świdrujący uszy głos rozniósł się od wejścia po całym pomieszczeniu. Był on jednak głośny, ze swego rodzaju wewnętrzną siłą. Wszyscy zebrani w pomieszczeniu zaprzestali czynności jakim się oddawali i zwrócili swe spojrzenia, jedni z ciekawości inni z oburzeniem, w kierunku dochodzącego głosu.
- Czy mógłby ktoś mi pomóc? - głos należał do niziutkiej, krępej kobieciny które swoje najlepsze lata już dawno miała za sobą, a którą najszybciej można było opisać mianem, babci. Wzrostu siedzącego owczarka, o grubych ramionach i mocno zaokrąglonym brzuchu, przebijającym się spod warstwy cienkiego materiału, kwiecistej sukienki opadającej tak nisko, że spód szorował po podłodze, zasłaniając tym samym stopy kobiety. Siwe niczym śnieg włosy upięte miała w sporych rozmiarów kok, bez którego była by niższa niż ów wspomniany wcześniej owczarek. Twarz naznaczona wieloma zmarszczkami i mocno podkrążone oczy świadczyły jedynie o latach jakie musiała przeżyć ta kobieta. A jednak, w jej oczach można było dostrzec żar, jak gdyby właśnie wybuchał w nich wulkan. W dłoniach trzymała drewnianą laskę, którą wsparła teraz przed sobą, utrzymując obie dłonie na jej głowni. A jednak mimo takiego ekwipunku, stała dumnie wyprostowana, niczym bohater na rozdaniu medali.
- Szukam śmiałków, którzy przewiozą mnie do Kyuzo. Opłacam całą drogę, każdemu kto się zgłosi, przewiduję również wypłaty dla każdego kto się zgłosi, a jedyne czego oczekuje to totalnego posłuszeństwa i pomocy, by podróż ta odbyła się dla mnie w jak największym komforcie.- Mówiąc, przesuwała swym wzrokiem po całej sali, z prawa na lewą i z lewej na prawą. Wydawało się, że przypatruje się każdej z siedzących w pomieszczeniu osób, choć było to niemożliwym, zważywszy że większość stolików odgrodzonych było od świata zewnętrznego. Gdy zakończyła swą przemowę, uniosła swa laskę w górę i uderzyła trzonkiem dwukrotnie o podłogę. Z jednego ze stolików podniosło się czterech śmiałków odzianych dokładnie tak jak można było sobie wyobrazić początkujących poszukiwaczy przygód. Z twarzy każdego z nich biła pewność siebie i młodzieńczy zapał.
- Przeprowadzimy Panią choćby przez same bramy piekieł - zaświergolił, śpiewnym głosem jeden z nich.
- Bogowie, brońcie. Właśnie tego pragnę uniknąć - odpowiedziała im natychmiast kobieta, przewracając oczyma. Kto wie, co myślała sobie przy tym. Jednakże, skinieniem głowy wskazała młodzieńcom, żeby udali się na zewnątrz.
- Czy ktoś jeszcze? - zadała pytanie, ponownie przypatrując się pozostałym zebranym tutaj osobom.

[Keion]

Ruch w herbaciarni nie był duży, więc czekając na moją herbatę nie musiałem się przyglądać jak innych klientów obsługują w tym czasie mnie pomijając. Całe szczęście bo nie znosiłem patrzeć jak inni jedzą, bądź piją podczas, gdy ja sam musiałem czekać żeby także móc się napić bądź zjeść. Wkrótce podszedł do mnie kelner niosąc wystawnie na tacy dwie herbaty, jedną postawił przede mną kłaniając się przy tym, a drugą zaniósł komuś siedzącemu nieopodal. Oczywiście widząc tak miłą obsługę podziękowałem z uśmiechem i dałem kelnerowi parę Ryo więcej niż się należało. -A co mi tam, raz kiedyś mogę sobie pozwolić na taką dobrą duszność.
Nim się napiłem jeszcze przez chwilę delektowałem się zapachem unoszącym się z nad mojej filiżanki, który podpowiadał mi że to co go wydaje musi być bardzo dobre. W końcu wziąłem pierwszy łyk o mało sobie przy tym nie parząc języka, ale pomijając ten fakt, ani trochę się nie zawiodłem. Co prawda smak nie był ten sam co w dzieciństwie, ale był równie dobry i myśl że zasłużyłem sobie na to sprawiała że nie miałem żadnych wyrzutów. Wtem do herbaciarni zawitała jakaś babuleńka, co wcale nie dziwiło, bo chyba nikt nie lubi bardziej popijać herbaty jak babcie w podeszłym wieku, nie mające wielu zajęć po za wyczekiwaniem powoli nadchodzącego sądnego dnia. Zdziwił mnie jednak jej głos, jak na wiek który zdawała się prezentować było w nim dużo wigoru no i sam fakt że z progu odniosła się do wszystkich, przyciągając uwagę. Odstawiając na moment filiżankę wsłuchałem się w jej słowa, jak i każdego kto się po niej odezwał. Brzmiało to przynajmniej dziwnie, kobieta w jej wieku potrzebująca eskorty, będącej na jej zawołanie. -Czyli potrzebuje chłopców na posyłki, którzy będą mieli jej umilać podróż jak i sprawiać żeby była jak najlżejsza.-Normalnie pewnie bym się tym nie zainteresował, ale sam fakt że opłacała podróż i dawała wynagrodzenie był dla mnie wystarczającą zachętą. Na moje szczęście pomoc zaoferowało paru innych młodzieńców, a to oznaczało że mogłem liczyć że podróż nie będzie istną katorgą, poza tym czy może być coś gorszego od pchania wózka wyładowanego towarami bo kupiec nie wynajął koni.
-I ja się dołączę jeśli tylko pozwolisz mi skończyć herbatę. Szkoda byłoby żeby tak dobry napój się zmarnował.-Odpowiedziałem z uśmiechem na twarzy i uniosłem do ust filiżankę spijając łyk herbaty. Tak jak i poprzednim razem tak jak i tym zamierzałem postąpić zgodnie z zasadą że nim się wezmę za prace to muszę zadbać o moje ciało, czyli zjeść lub się napić.

[Minoru]

D 3/15 Kobiecina doglądała pomieszczenia jeszcze przez chwilę, oczekując na kolejnych śmiałków, chętnych do wyprawy na tak odległe rejony świata. Wtem, nagle i niespodziewanie do jej uszu dotarł czyjś głos. Właściciel ów głosu nie wstał ze swego miejsca, nie wychylił się również ze swej ławy, dlatego też kobiecina by dostrzec swego rozmówcę, zmrużyła oczy i nachyliła się do przodu.
- Hmph - mruknęła, oceniając w swojej głowie osobnika, którego namierzyła jako właściciela ów głosu. Chwilę później wyprostowała się, a jej dłonie zacisnęły się mocniej na lasce, by unieść ją w górę i zastukać trzonkiem, dwukrotnie, o podłogę. Efekt, być może zamierzony, był natychmiastowy. Ludzie, którzy zaczynali powracać do swych zajęć, niezainteresowani poczynaniami kobieciny, ponownie zwrócili na nią uwagę.
- Tylko nie ociągaj się - rzuciła stanowczym tonem, by następnie obrócić się na pięcie i wymaszerować na zewnątrz, zostawiając całą „widownię” w osłupieniu.
Gdy, kilka chwil później, Keion opuścił swoje miejsce i wyszedł przed drzwi, dostrzegł sporych rozmiarów, odsłonięty wóz zaprzęgnięty w cztery konie. Wyładowany był w ponad połowie przeróżnymi tobołami i wszelakim dobytkiem. Ciężko było jednak określić co dokładnie znajdowało się w inwentarzu gdyż wszystko było szczelnie popakowane i przykryte białymi prześcieradłami, które to były przywiązane do wozu. Miejsc siedzących było ponad dziesięć, co przy grupce składającej się z zaledwie 8 osób oznaczało że każdy miał wystarczająco miejsca dla siebie. A jeśli już mowa o osobnikach należących do tej wesołej kompani, to należało nadmienić że oprócz Keiona, Babuszki oraz czterech znanych z herbaciarni typków, było jeszcze dwóch innych jegomości. Obaj młodzi, obaj silnie zbudowani i obaj pełni werwy. Skakali wokół wozu, poprawiając co chwila, co się tylko dało. Pozostała czwórka, również chciała być pomocna i starali się dopomóc pozostałej dwójce. Lecz gdy tylko doskakiwali do miejsca, gdzie wydawało im się, że są potrzebni, natychmiast okazywało się, że tam robota została już zakończona. Jedynie kobiecina, stała z boku, wsparta na swej lasce, obserwując cały ten cyrk z dezaprobatą w oku. Zbliżając się, Keion, zwrócił na siebie jej uwagę.
- Nie śpieszyłeś się - powitała swego ostatniego pomocnika. Jednakże mimo szorstkich słów, w tonie jej głosu nie było wrogości. Była to jedynie neutralna uwaga, nie niosąca ze sobą żadnego bagażu emocjonalnego, czy to pozytywnego, czy negatywnego. Kobieta nie czekała na odpowiedź, tylko natychmiast ruszyła w kierunku wozu, co też od razu zostało wychwycone przez dwóch młodzieńców, którzy pomogli kobiecie wejść na wóz.
- Ruszajmy, chcę dotrzeć na miejsce jeszcze przed końcem tygodnia - rozkazała, a wszyscy jak zaczarowani zajęli swe miejsca. Dwóch, rosłych mężczyzn na miejscach woźnicy, pozostała czwórka wraz z kobieciną na wozie, zaraz z woźnicami. Wóz ruszył.

[Keion]

Zadziwiające było to jak kobieta w tak podeszłym wieku potrafiła zwrócić na siebie uwagę tak wielu w tak prosty sposób. A może to normalna umiejętność każdej staruszki, tego też nie wiedziałem bo sam swoich dziadków na oczy nie widziałem i nigdy nawet nie przyszło mi zapytać co się z nimi stało. Choć pewnie odpowiedź na to pytanie była by bardzo prosta i każdy mógłby się jej domyślić. Uśmiechnąłem się tylko do staruszki nie przerywając tego co robiłem, a nawet postanowiłem nieco się pośpieszyć, nie chcąc by inni klienci mieli przeze mnie problemy.
Wychodząc z herbaciarni ujrzałem całkiem spory wóz i konie do niego zaprzężone. Tutaj przynajmniej nie będę musiał robić za siłę pociągową.-Pomyślałem zadowolony zbliżając się do staruszki, która przyglądała się jak jej niewolnicy uwijają się robiąc wszystko co niezbędne i inne mało znaczące rzeczy. Na komentarz babuni odnośnie mojego braku pośpiechu chciałem się wytłumaczyć, ale widząc że ta od razu poszła do wozu uznałem że ją to nie obchodzi i nic nie powiedziałem. Dwóch młodzianów od razu podbiegło żeby jej pomóc też chciałem, ale bić się o prawo pomagania jej nie zamierzałem. Zaraz po tym wszyscy na rozkaz wskoczyli na wóz, więc i ja musiałem. -Zajmę miejsce na tyle i będę obserwował co dzieję się za nami.-Powiedziałem i zająłem miejsce, a wóz od razu ruszył z miejsca. To uczucia także przywołało me wspomnienia z dzieciństwa. Niegdyś w roku zmienialiśmy miejsce zamieszkania parę razy, albo nawet paręnaście, a naszym domem był podobny do tego wóz. Ciekawiło mnie co by się stało gdyby moi rodzice nie zrezygnowali z tego postanawiając się osiedlić w jednym miejscu na stałe, ale po chwili odrzuciłem te myśli od siebie. -Jeśli już mamy razem podróżować to może się przedstawię. Jestem Keion Hayakawa i mam nadzieję że podróż nie przysporzy Pani wielu kłopotów.-Powiedziałem zza pleców staruszki

[Minoru]

misja D dla Keiona przechodzimy tutaj

[Megumi Ishida]

Megumi z bronią na plecach powoli wkroczyła do miasta. Przemierzała je powłócząc nogami. Dokąd się udać, co zrobić, myśli kołatały się jej w głowie, a ona nie mogła się na nic zdecydować. Wyszła z lasu do cywilizacji i troszkę ją to przygniotło. Na serio, kiedy spędzasz naprawdę długi okres czasu w lesie doskonaląc swoje zdolności, a wcześniej biegasz po palącym się mieście nie wiedząc czy przeżyjesz, to powrót to zwykłego spokojnego miasta jest jak chluśnięcie zimną wodą w twarz. Czuła się nawet można by rzec troszkę nie swojo. W lesie na początku było za spokojnie, ale gdy już się przestawiła, to teraz dla odmiany tutaj było zbyt ruchliwie i zbyt gwarno. Postanowiła po dłuższym rozmyślaniu podjąć jednak poszukiwania miejsca w którym dojdzie do siebie przyzwyczajając się na nowo do cywilizacji. Po chwili znalazła się przed wejściem do herbaciarni. Wchodzić czy nie, oto jest pytanie. Może jednak by poszła szukać innego lokalu? Ale z drugiej strony.... No nic, zaraz podejmie decyzję, teraz oparła się o ścianę i zaczęła otrzepywać sukienkę która zdążyła się zakurzyć.

[Hitsukejin Shiga]

Po nitce do kłębka, po kłębku w sam środek...
Wyprawa rangi C - Megumi Ishida.
Post 1/... Heeeeejka, siemano, cześć, eloszka wariaty. Dziś to ja będę serwował wam porcję zabawy, trochę walki pewnie, krew, śmierć, trupy, flaki... nah, niekoniecznie wcale. Ale do sednowego sedna-sedna. Nazywam się Zły Los i ogólnie będę mącił. To tak w skrócie telegraficznym, ale że telegrafów jeszcze nie mamy, to będę się rozwijał. Gdy wcinam się jako zły los, to słychać mnie tak.
A narracja otoczenia z mej racji będzie wyglądać tak. Na przykład... w herbaciarni aktualnie znajdują się tłumy. Jest taka pora dnia, że wielu gości przychodzi na popołudniową herbatkę. Za oknami jest zimno, na dworze nie jest za ciepło, mamy wiosnę co prawda, ale wczesną i jeszcze ziemia nie zdążyła się napełnić słońcem palącym, stąd nie ma gorącego wiatru i upału. I nie wiadomo czy ubrać sie lekko, czy mocniej, więc ludzie zazwyczaj ubierają się zbyt chłodno... I w ten sposób trafiają do herbaciarni, próbując właśnie przy użyciu herbaty wyrównać szansę w tej nierównej walce, ogrzewając zmęczone ciało.
To teraz ciekawostka o mnie. Cholernie lubię herbaciarnie. O geez, nie chodzi o samą herbatę, nie, nie, nie! To nie tak, że to ta herbata jest tutaj czynnikiem co to mnie tak bierze i interesuje. Naprawdę nie, proszę mi wierzyć, wiem co mówie bo w końcu mówie o samym sobie. Po prostu w takich miejscach zawsze jest pełno ludzi. I czy to będzie herbaciarnia, klub, karczma czy wiejska potańcówka, a może nawet wioska rolników i arena do bicia się po ryjach, tak w takich miejscach są ludzie. A ludzie są wspaniali. Jeśli ktoś nadstawi ucha, to można usłyszeć wiele bardzo interesujących, emocjonujących rzeczy.
-Hej, proszę, piękna damo, byś tak nie podpierała nam ścian. Utrzymają sie bez Ciebie, za to nie wiem czy bez Ciebie utrzyma się mój dobry nastrój! - Do pięknej Megumi z herbiaciarni wyszedł syn lub wnuk właścicieli, chłopak koło dwudziestki. Czarne krótkie włosy, elegancka lniana koszula, zielonkawe spodnie, zawadiacki uśmiech na przystojnej buźce. I to taki uśmiech, który ściąga majtki przez głowę z niewiast. Jego dłoń znalazła się na dłoni Megumi i w mgnieniu oka dziewczyna znalazła się w środku herbaciarni, przy stoliku. A Chłopak już od zaplecza niesie dzbanek z herbatą jaśminową z prażonym ryżem. Kolejny łamacz serc niewieścich i prowokator majtek zdejmowania. Chłopak postawił herbatę, zapewnił, że wróci... i zniknął, wołany przez starszą herbaciarni. A Megumi mogła nastawić swojego seksownego uszka, coby posłuchać... Jakiś dwóch podrostków kilka stolików dalej mówi o "cudnych dyndolkach panienki obok". Czyżby chodziło o Megumi? Możliwe. Dwie kobiety kilka stolików dalej opowiadają o tym, że krwawienie się jej spóźnia i pewnie będzie nowy członek rodziny. Najciekawsza jest jednak rozmowa młodej pary, przy samym zapleczu.
"Jak to? "No... Mówie ci." "Ale, powaga." "No wiesz. Podobno dzięki temu stał się dużo wytrzymalszy i szybszy." "W czym?" "No jak kiedyś, jak na polowaniu byliśmy to nie nadążał, to teraz potrafi zwierzynie tempa dotrzymywać" "Niemożliwe." "Chciałbym tego spróbować" "Dla mnie jesteś idealny..." - To najważniejsze skrawki z dyskusji pełnej ochów, achów, wcinek obyczajowych i kulturowych i pohukiwania młodych obok o dyndolkach... Na razie nic ciekawszego się w herbiaciarni nie dzieje, choć pewnie zaraz wróci młody i piękny.

[Ryuji]

Nareszcie, wreszcie, w końcu i wiele podobnych określeń można użyć. Właśnie w tym momencie Ryuji zakończył swoją tułaczkę po całej prowincji i dotarł do osady Ryuzaku no Taki. Trwało to oj trwało zdecydowanie za długo. Wiele przygód i własne błędy w orientacji sprawiły, że blondynek dopiero teraz może się cieszyć i podziwiać jak wygląda jedno z najbardziej zatłoczonych miejsc świata. Handel, rozrywka, odpoczynek dosłownie wszystko można tutaj znaleźć. Miasto stworzone pod każdego. Długa droga i tułaczka dała się jednak we znaki naszemu niziołkowi, który na ten moment marzył jedynie o odpoczynku i chwili dla siebie. Nie miał jednak zamiaru robić sobie wakacji. Co to to nie. Zwyczajnie półgodziny na złapanie oddechu w ciekawym klimacie to było to co właśnie interesowało najbardziej Ryujiego. Jego wybór padł na herbaciarnie. Wszedł do niej ewidentnie zmęczony, zajął pierwsze lepsze miejsce i zamówił dla siebie największą możliwą wersję ziołowej herbaty jaką mieli. Teraz pozostało mu jedynie czekać aż ktoś mu ją doniesie.

[Yasuo]

Ryuji
Misja rangi D
1/15 Niby spokojny dzień i nasz nieduży mężczyzna miał naprawdę normalny cel. Po prostu przyjść do herbaciarni i napić się dobrej herbaty. Jednak okoliczności ku temu były niezwyczajne i to wcale nie sprawiało, że cel ten był łatwiejszy w realizacji. Prawdę powiedziawszy, był trudniejszy nawet. A to za sprawą wielkiego kryzysu migracyjnego spowodowanego zniszczeniem stolicy. Uchodźcy z Kami no Hikage dosłownie zalali ulice. Było ich pełno w niemalże każdej karczmie. Dlatego aż dziw bierze, że Ryujiemu udało się znaleźć wolny stolik. Zamówił swoją herbatę i czekał. Naprawdę długo czekał. Czekał wśród tłumu osób, które także czekały. Jednak czy wszyscy czekali na swoją herbatę? Być może obiekt był okupowany przez wiele osób, które nie czekały na nic poza cudem, który przyniósłby im ocalenie. Nie mieli pieniędzy? No to nie dostaną herbaty. Proste, nie? Ale wyrzucić ich to trochę ciężko, zwłaszcza, że mogą być agresywni. Ale czy tak rzeczywiście było? Ryuji nie wiedział.
No i dalej czekał na realizację swojego zamówienia. Widział też śliczną kelnerkę (załóżmy, że niesie herbatę :V), która roznosiła zamówienia. Dziewczyna o długich, srebrnych włosach uwijała się jak mogła. Odwiedzała wiele stolików, a nawet wynosiła napoje i jedzenie na zewnątrz. Tam też byli ludzie, którzy czekali, jednak z jakiegoś powodu nie zdecydowali się wejść do środka. Jednak przybyli przed Ryujim, dlatego ich obsłużenie miało większy priorytet. Ślicznotka też dość często znikała w kuchni na dłużej. W pewnym momencie ta dziewczyna podeszła do naszego bohatera.
- Przepraszam. Będzie Pan musiał dłużej poczekać. Mamy masę roboty. Nasza druga kelnerka rozchorowała się i nie przyszła do pracy. Zostałam więc sama. No i jeszcze trzeba pomagać w kuchni, bo zamówień jest naprawdę sporo. Sam Pan widzi.
Więc nic się nie dało zrobić. Ryuji musiał przyjąć do wiadomości, że tak szybko nie zostanie obsłużony. Dobrze jednak, że zawsze mógł się rozmyślić, bowiem zapłacić miał dopiero wtedy, kiedy otrzyma swoje zamówienie.

[Ryuji]

Ryuji miał już powoli dość czekania. Ciągle tylko szukał czegoś wzrokiem, czegoś co przykuje jego uwagę na choćby dłuższy moment aby tylko mieć jakieś zajęcie. Multum myśli w głowie jednak żadnych inspiracji do głębszych przemyśleń. Co tak długo? To tylko jedna herbata. Niby sporo ludzi nawet za dużo ale serio aż tyle czekać. Chyba trzeba będzie zmienić lokal. Nie chwila, pani kelnerka została dostrzeżona na horyzoncie. O tak, zdecydowanie ona jest warta aby dłużej tutaj posiedzieć tylko po to by móc ją podziwiać. Dziewczyna ma ciężko nawet chyba za bardzo. Za dużo klientów, zero wsparcia, złość ludzi z powodu zbyt długiego czekania. Robiła co mogła, co chwile wychodziła z kuchni aby zaraz do niej wrócić. Nawet na moment nie mogła zrobić sobie przerwy. Była to idealna sytuacja dla naszego karzełka, który nawet bez żadnych zahamowań zwyczajnie gapił się rozmarzony na piękną pracownicę lokalu, powtarzając sobie w głowie "podejdź do mnie teraz moja kolej". Jego błagania w końcu zostały wysłuchane i nadeszła chwila, a raczej kolej Ryujiego. Niestety dla niego nie było dobrych wiadomości. Kelnerka wyjaśniła całą sytuację. Brak zamówionej herbatki, ale za to kolejne chwile na podziwianie urody dziewczyny. Chłopak był zdecydowanie na tak. Nawet się cieszył, że tego napoju nie dostał bo by musiał sobie pójść. Na słowa białowłosej nie był obojętny oczywiście musiał dołożyć coś od siebie.
-Nie ma sprawy. Mam dużo czasu więc poczekam. Daj z siebie wszystko a na pewno dasz radę. - powiedział blondyn uśmiechając się aby przekaż jej swoją pozytywną energię.
Gdy ta odeszła by dalej pracować Ryuji oparł głowę na dłoni by z uwagą przyglądać się pracy kelnerki.