PORT

[Uchiha Hiromi]

~ 11/... ~

~ Kunisaku Nizan ~

~ Misja rangi C ~

~ Stal Kantaiska ~
~ rok 395, zima~

Karyou patrzył na Nizana tak, jakby próbował ustalić, czy ma do czynienia z geniuszem interesu, czy z człowiekiem, któremu mróz wyżarł resztki mózgu. Przez moment w jego oczach było czyste oburzenie. Takie, które u kobiety zwykle kończy się uderzeniem w policzek a u mężczyzny pięścią w nos.

A potem Nizan rzucił to swoje „250, w TYM!”, a cała ta przemowa o prestiżu poleciała dalej jak płynął bardzo gorący metal - gładko i szybko.

Karyou zmrużył oczy.

- „W tym”…? - powtórzył z niedowierzaniem, jakby to słowo go obraziło bardziej niż sama negocjacja. - Ty… ty serio tak targujesz się?

Wyprostował się, zrzucając z siebie część uścisku Nizana ruchem barku - nie brutalnie, ale wyraźnie pokazując: to ja decyduję, kiedy kończy się dotykanie artysty. Ale nie odsunął się daleko. Zamiast tego przechylił głowę, jak ktoś, kto słucha propozycji, a w środku już układa sobie, jak będzie wyglądać jego występ.

- Koszulki… - mruknął powoli, jakby smakował to słowo. - Z haftem. „Artysta - Mistrz Ognia”. I moje imię. Dużymi literami - dodał od razu, tonem nieznoszącym sprzeciwu. - Karyou. Ognisty Smok.

Hoshigaki parsknął nerwowo, jakby nie wiedział, czy ma się śmiać, czy uciekać, ale zaraz zasłonił usta futrem, bo Karyou rzucił mu krótkie spojrzenie, w którym było coś z „jeszcze jedno słowo i będziesz postnym posiłkiem”.

Karyou znowu spojrzał na kopułę Dotonu. Para wciąż unosiła się spod spękań, a ziemia była rozgrzana tak, że powietrze wokół falowało. W oddali ktoś krzyknął coś niewyraźnego, jakby portowy robotnik albo pijak zauważył dym. Kroki, bardzo dalekie, ale zbliżające się, odbijały się głucho w drewnie.

Karyou westchnął teatralnie, jakby to on był tu jedyną rozsądną osobą.

- Dobra. - Uśmiechnął się jednym kącikiem ust zwycięsko. - Zgoda. Dwieście pięćdziesiąt. I twoje śmieszne koszulki.

Wyciągnął dłoń do uścisku.

- Tylko pamiętaj, kowalu - powiedział ciszej, nachylając się lekko, a jego głos nabrał poważniejszej nuty. - Ja nie jestem twoim chłopcem od dźwigania. Ja jestem… zjawiskiem. Jak będziesz mnie traktował jak muła, to spalisz sobie biznes zanim ja cokolwiek spalę.

Po tym dopiero uścisnął dłoń Nizana - krótko, mocno - i odsunął się.

Klepnięcie w plecy, które Nizan próbował mu zafundować, Karyou przyjął… ale nie tak, jak zakładał Kunisaku. Karyou zrobił dwa kroki do przodu i jednocześnie obrócił się płynnie na pięcie, łapiąc równowagę jak tancerz. Zatrzymał się idealnie przy skrzyni, jakby to on zaplanował tę choreografię od początku.

- O, to akurat ładne - skomentował sucho, z nutą uznania. - Masz rękę do sceny.

Schylił się, złapał skrzynię za boczne uchwyty. Przez moment drewno skrzypiało, ale Karyou puścił uchwyty, jakby był obrzydzony i zniesmaczony.

I wtedy wydarzyło się coś, co Nizan mógł odebrać jako atak.

Karyou złożył szybko pieczecie do techniki ogniowej i wypluł z płomień. Cienka, prawie niewidoczna wstęga ognia musnęła krawędź skrzyni, ale nie żeby ją spalić, tylko żeby osuszyć mokre drewno, żeby przestało ślizgać się w dłoniach. Ten ogień był użytkowy. Karyou najwyraźniej umiał robić coś więcej niż podpalać.

- No. - Mruknął, jakby to było oczywiste. Złapał za uchwyty, napiął mięśnie i skrzynia poszła w górę. - Teraz się niesie lepiej. Dawaj, prowadź - rzucił Karyou do Nizana, ruszając już w stronę zaułka.

Dopiero gdy Nizan zadał to ostatnie pytanie - „kto kazał i po co” - Karyou zwolnił na pół kroku. Przez moment widać było, że temat nie jest już zabawny.

- Heh. - Zaśmiał się krótko, ale bez wesołości. - No proszę. Jednak myślimy.

Zerknął w bok, a od strony portu słychać było coraz wyraźniejsze głosy. Jeden z nich brzmiał jak: „Tam! Widziałem dym!” - choć słowa były przytłumione przez wiatr i wodę.

Karyou mówił już ciszej.

- „Przekaz” miał trafić do ludzi Shimy. Do tych, co myślą, że mogą brać z Kantai i robić z tego interes bez konsekwencji. Kto kazał? - Karyou uśmiechnął się znowu tym jednym kącikiem, ale tym razem był to uśmiech ostrzejszy. - Powiedzmy, że ktoś, komu przeszkadza, że stal ląduje w Ryuzaku przez jakieś ciemne porty, a nie oficjalnie. Płacisz lepiej, więc pierdolę ich, zresztą zatrudnili mnie przez jakiegoś gówniarza. Sam nie wiem, od kogo wyszedł rozkaz. Ale zadanie wykonałem.

Uniósł skrzynię odrobinę wyżej, poprawiając chwyt.

Kunisaku Shima
Kunisaku Arata