PORT

[Sasame]

Historia Badacza i Ryoujiego okazała się być kompletnie inna od tego co w pierwszej kolejności przyszło mi do głowy, jednakże dała mi również o wiele lepsze pojęcie o całym tym sporze, zrozumienie dla dziwnego zachowania mężczyzny a także wiedziałam już czym musiała być substancją którą spożywał w wolnych chwilach podczas starcia na Kiryou-Damaki. Niestety nie dowiedziałam się nic konkretniejszego na temat Daisuke, który pomagał Badaczowi, jednak mimo tego, miałam przeczucie że to ten sam Daisuke, którego spotkałam podczas Turnieju Pokoju, jakoś pasował mi do sytuacji a także wydawało mi się że posługiwał się on podobnymi, jeżeli nawet nie tymi samymi umiejętnościami co Badacz.
- Nie dziwię się w takim razie że twój wuj tak ostro zareagował na informację o ataku Badacza. Mam tylko nadzieję że udało mi się go przepędzić na jakiś czas i nie będzie was niepokoił w najbliższej przyszłości. - powiedziałam do Azumi idąc za nią do magazynu. Kiedy tam dotarłyśmy, okazało się że tajemniczym przedmiotem o którym wspomniał Ryouji, były treningowe ciężarki, wraz z informacjami jak z nich korzystać. Przyjęłam je z wdzięcznością jako zapłatę.
- Bardzo dziękuję, Azumi-chan, mam nadzieję że będę w stanie z nich korzystać w odpowiedni sposób. - powiedziałam podnosząc obciążniki i ważąc je w dłoniach. Rzeczywiście, zdecydowanie były one ciężkie, jednakże raczej nie na tyle że kompletnie wykluczyć mnie z możliwości walki. Jeżeli Azumi nie miała żadnych kolejnych spraw do mnie, pożegnałam się z nią serdecznie po czym opuściłam posiadłość cięższa o metalowe odważniki na moich nogach.

[Ario]

Sasame
Wyprawa Rangi A
Kolejka 27/19

Niebezpieczny Transport

Poznałaś głębszą historię Badacza i mogłaś domyślać się, czemu Azumi przemilczała to, co proponował Wam na statku. Facet musiał mieć zblazowany łeb, bo naprawdę, po tym jak się stoczył, ciężko było określić ile przyjął towaru.
- Taaaak...zapewne będziemy musieli wystawić za nim jakiś list gończy, albo znowu wuj zawezwie Hoshi z Kropli i najwyżej przekażemy zlecenie Wam. Badacz nie jest takim prostym przeciwnikiem, bo coś tam mu zostało w głowie i nawet nieźle kombinuje. Najgorsze jest to, że ma naturalny dar przywódcy i łatwo zbiera od nowa ludzi, dając im złudne obietnice łatwego wzbogacenia się. Takich kandydatów jest na pęczki. - wyjaśniła Ci Azumi.
- Ym...panienko...to co, weźmie Pani te ciężarki? - dopytał mężczyzna, a Azumi przewróciła oczami.
- Weźmie. Nie musi Pan nic robić, Sasame je przeniesie. - wyjaśniła, a na twarzy magazyniera zagościła ulga. Oddalił się następnie w swoim kierunku, a sama dziewczyna stanęła przed Tobą. - Słuchaj...nie znam się na tych narzędziach ninja za bardzo, ale liczę, że te ciężarki Ci się przydadzą. Bardzo Ci dziękuję, za ocalenie nas podczas tego transportu, bo momentami było ciężko. Mimo, że towar był jaki był, napewno pomogliśmy wielu ludziom. Liczę na to, że w przyszłości będziemy mogły więcej współpracować, bo wuj ma dość...ciekawe plany. - wyciągnęła rękę w Twoim kierunku.
- Mam nadzieję, że się jeszcze spotkamy.

I tak kończy się część historii Sasame, która pierwszy raz odbyła walkę na otwartej wodzie, poznała interesujących ludzi, zyskała nowych przyjaciół i wrogów, a co więcej na własne oczy widziała jaka jest sytuacja na wyspie. Wnioski musiała wyciągnąć sama, ale napewno pozwalanie takiemu Badaczowi chodzić po świecie mogło tworzyć dużo potencjalnych problemów. Czy gość w różowym gajerku i kapelutku będzie zmorą dla przyszłych wypraw Sasame? To będzie zależało od jej działań.

Wyprawa zakończona sukcesem.

[Sasame]

Po pożegnaniu się z Azumi skierowałam moje kroki do siedziby Kropli, która wydawała się emanować chłodną aurą, jakże niepodobną do tego miejsca, które miało być promyczkiem nadziei w życiach wielu ludzi. Kiedy weszłam do środka spotkałam Hoshi, która poinformowała mnie o tym co się tutaj wydarzyło a także o tym że podjęła decyzję o rozwiązaniu Kropli a przynajmniej w takiej formie jaka była nam znana do tej pory. Bardzo ciężko zniosłam te informacje i potrzebowałam sporo czasu w samotności żeby się z tym wszystkim oswoić. Wiedząc że Ario udał się do Unii a Misaki zdecydowała się wrócić do Daishi, sama również stanęłam przed pewnym wyborem. Już od pewnego czasu wiedziałam że powinnam wrócić do Nawabari aby zaraportować... Wszystko co się wydarzyło od naszego wspólnego wyruszenia na Turniej pokoju. Czułam smutek żegnając się z Hoshi, obiecałyśmy sobie że jak będziemy gdzieś niedaleko tej drugiej to z pewnością się spotkamy i... Musiałam zamknąć ten rozdział w moim życiu. Zgodnie z zapowiedzią, również udałam się do Daishi aby wrócić do swojego szczepu ale również sprawdzić jak Misaki poradziła sobie ze śmiercią Kisuke oraz rozwiązaniem Kropli.

[z/t]

[Arii]

1/17

Odetchnąć
Wyprawa B - Minoru

---

Wojna dopiero co się skończyła, Dzicy wkroczyli na ziemię kontynentu i pokonali Uchihów w Bitwie o Sogen, ale życie w Ryuzaku no Taki nadal się toczyło, jakby nic się nie stało. Tempo się w ogóle nie zmieniło, ludzie pędzili, handlowali i nie patrzyli się za siebie. Co prawda czasami słychać było strzępy rozmów co dalej będzie się działo lub co już się dzieje. Mieszkanie w okolicy ostatków z klanu Uchiha nie powstrzymywało tych rozmów wręcz je wzmagało, ale i tak nie psuło to naturalnego toku rzeczy. Większość z ludzi żyła spokojnie i zajmowała się tylko swoimi interesami starając się przeżyć.

No prawie wszyscy. Na samym środku małego placyku w porcie stała zgraja jakiś uzbrojonych ludzi wykrzykujących coś o dalszych bojach z Dzikimi i ich kolejnym osiągnięcium w terenie. -Powiadam wam! Powinniśmy ruszyć i ich wszystkich wyplenić! TERAZ! Nie możemy stać tak biernie, kiedy jesteśmy wszyscy potrzebni!!!- większość ich mijała, niektórzy się zatrzymywali by prychnąć. Któryś z kolei staruszek kiedy tak zrobił spotkał się twarzą w twarz z wodzirejem tego spotkania. -STARCZE! Myślisz, że z ciebie taki ważniak?! Myślisz, że sam siebie obronisz?!- staruszek jeszcze raz prychnął krzywiąc się. -Myślisz, że ktoś udający żołnierza miałby szansę z dzikimi? Ledwo można ciebie nazwać najemnikiem a co dopiero żołnierzem. Zejdź na ziemię dziecko i siebie nie ośmieszaj.- staruszek spróbował przejść obok, ale został zatrzymany chwytem za własne szaty. A świadkiem wszystkiego była jedna osoba, której los wskazał tą drogę przed siebie.

  Ukryty tekst

[Minoru]

Od upadku Sogen, Minoru, był w ciągłym ruchu. Wizyta u Masashiro, wizyta w domu by pożegnać się z rodzicami, wizyta w Daishi by przekazać złe wieści rodzicom Kitashiego, spotkanie z Yasuo, podróż do Ryuzaku i spotkanie z Tsukune. Przez te wszystkie tygodnie i miesiące, jakie był w drodze, miał ogrom czasu na myślenie. O tym kim był lata temu, o swych czynach, przewrotnym losie jaki spotykał go co rusz, o tym gdzie się właśnie znajdował i wreszcie, co zamierzał robić dalej. Początkowo, pchany niedawnymi wydarzeniami i nienawiścią do dzikich, powziął decyzję o stworzeniu swojej własnej grupy. Nie miał dopracowanych szczegółów, ale chciał, żeby była to grupa ludzi oddanych sprawie, która patrolowałaby granice i wspierała walczących w potrzebnych miejscach. Teraz jednak, po spotkaniu z Tsukune, jego zapał opadł odrobinę. Znów pojawiły się wątpliwości. I to nie tak że, nagle zaczął współczuć dzikim i ta cała gadka Tsukune o tym, że oni też są biednymi ludźmi, do niego trafiła. Minoru, po prostu, zaczął mieć wątpliwości, czy to jest dokładnie to czemu chciał oddać swoje życie.
Na całe jego szczęście, z jego filozoficzno-egzystencjalnych problemów, wyrwało go pewne wydarzenie. Przechadzał się właśnie portem, planując jakie zapasy kupić by starczyło mu w drodze powrotnej do Sarufutsu, gdy do jego uszu doleciały czyjeś podniesione głosy. Mimowolnie skierował swój wzrok w tamtym kierunku i zmarszczył brwi. Zgraja uzbrojonych ludzi, rzadko kiedy oznaczała coś dobrego. A zgraja uzbrojonych zelotów, wykrzykujących hasła naganiające ludzi do walki z dzikimi budziła w nim dwojaką reakcję. Zbliżył się dlatego do tego przedziwnego tłumu by przysłuchać się co też ciekawego mają do powiedzenia.
I być może, dobrze się stało, że właśnie tak postąpił, gdyż ledwo co zajął pozycję, gdy jego oczom ukazała się scena, po której Minoru stracił większość szacunku dla tych ludzi. Agresja skierowana na staruszka była zbędna i mocno nie na miejscu. Dlatego też Minoru postąpił krok do przodu, niemalże automatycznie.
– OK. - Zaczął trochę głośniej, tak by zwrócić na siebie ich uwagę. Zbliżał się do nich powolnym, acz stanowczym krokiem. Jego lewa dłoń chwyciła za tsubę jednego z ostrzy, tuż na wysokości pasa, kierując w ten sposób rękojeść katany, tak by mógł ją wyciągnąć jednym ruchem, jeśli zajdzie taka potrzeba.
– Panowie, podziwiam waszą waleczność, ale atak na bogom ducha winnego staruszka będzie wam jedynie uwłaczać i jeszcze kłopoty ściągnie wam na głowy. Puśćcie go i porozmawiajmy. - Zaproponował, zatrzymując się na odległość kroku, od tego który schwycił starca, lub też w momencie, gdy tamci stwierdzili, że zaszedł już za daleko. Taki już był ten poczciwy Minoru. W myślach bojowy, ale gdy przychodziło co do czego, to najpierw dyplomacja. Potem dopiero rozlew krwi. Oby tym razem skończyło się na tym pierwszym.

[Arii]

2/17

Odetchnąć
Wyprawa B - Minoru

---

Bycie pacyfistą czy dyplomatą w czasach ciągle trwających sporów mogło być specyficznym wyborem. Szczególnie podczas tak blisko zbliżających się przeciwników. Ale w tej sytuacji miało to jakiś sens. Minoru - jak bohater widoczny tysiące lat później w czerwonej pelerynie - wkroczył do akcji, aby przerwać dziwną sytuację na widoku wszystkich. Gdy tylko podszedł do mężczyzn młodszy odwrócił się do niego i przyjrzał się mu. Starzec nawet się nie zainteresował, po prostu drugą ręką chwycił za nadgarstek chłopca i nim trzasnął o ziemię dzięki podstawionej nodze. Starzec szybko go puścił i poprawił rękaw swojej szaty. -Żołnierz! Dupa nie żołnierz! Wracajcie do domów! Zwykłe zbóje bez żadnych umiejętności!- odwrócił się teraz do Minoru, znowu delikatnie się zginając, jakby naprawdę nie pokazał, że jest w stanie powalić młodszego od siebie jednym ruchem. Zwykły staruszek. -Dla Ciebie mam propozycję. Chodź ze mną.- spojrzał się na jego rękojeść i kiwnął głowę. Powolnym krokiem ruszył w boczną uliczkę między budynkami na targu w porcie. Odchrząknął, kiedy byli z dala od wykrzykujących durne rzeczy szczeniaków. -Chciałbyś troszkę dorobić? Widać, żeś wprawiony. Mam zlecenie, za które srogo sypnę złotem. Kiedyś może i bym to zrobił sam, ale teraz... Nie ma żadnych szans. Muszę kogoś szukać...- widać było, że nie jest mu z tym dobrze i że jeszcze gdzieś tam jest jakaś mała część chęci powrotu do jakiś bitek. Może dlatego z taką łatwością i bez ostrzeżenia potraktował chłopaczka w porcie, przed wszystkimi, aby było to widać. Budowanie własnej marki i małej defensywy też było ważne.

  Ukryty tekst

[Minoru]

Powiedzieć, że Minoru nie spodziewał się, jak rozwiąże się sytuacja, to powiedzieć nic. Rakurai szykował się, że będzie musiał przetrącić kilka karków, lub też zgrywać twardziela co by nastraszyć osiłków, a tu klops. Dziaduszek okazał się być, jakimś emerytowanym mistrzem sztuk walki, lub też legendarnym bohaterem, który pomimo swego sędziwego wieku potrafił pokonać młodszych od siebie, w pełni sił, rzezimieszków. Przez myśli Minoru, przeleciało nawet, że tak widział siebie jako starca… o ile dożyje takiego wieku.
Pomimo tego, że sytuacja była już opanowana, a młodzieniaszek leżał na ziemi, to Rakurai wciąż tkwił w napiętej pozie, gotowy zadać cios. Nie dlatego, że spodziewał się zaognienia sytuacji, a dlatego, że ruch jaki wykonał staruszek zszokował go tak bardzo, że Rakurai stanął jak wryty. Otrzeźwiał dopiero, gdy starzec zaczął obrażać niedoszłego adwersarza, śmiejąc się bezdźwięcznie pod nosem. A gdy tylko „zwykły” staruszek zwrócił się do niego, natychmiast puścił tsubę swego ostrza i rozluźniając napięte mięśnie. Miał być to znak, że z jego strony, staruszek nie musiał się obawiać niczego.
– OK. - Potwierdził, że zgadza się pójść za starcem i rozglądając się dookoła po zebranych i chłonąc ich reakcje, ruszył za starcem. Przyglądał się również i jemu. Zastanawiając się jak wielkim potworem mógł być, albo też jak wielu mu podobnych stąpało po tej planecie. Z rozważań wybiło go chrząknięcie staruszka, a gdy przemówił, zamienił się w słuch. Dostał propozycję, zadania i sowitego wynagrodzenia. Minoru co prawda grosza miał sporo, lecz zawsze był chętny do tego by powiększyć swój skarbiec. Zwłaszcza, że zamierzał w przyszłości kupić dużą hacjendę, do której sprowadzi całą swoją rodzinę, a kto wie, może i założy tam swoją własną?!
– Proszę podać więcej szczegółów bym mógł rozważyć to zadanie. - Poprosił, chcąc rozegrać to bezpiecznie. Miał co prawda predyspozycje do odnajdywania innych, lecz to nigdy nie było takie proste. Właściwie to późniejsze odnalezienie staruszka mogło również stanowić problem. Chyba, że… Minoru skupił się na swoim szóstym zmyśle, starając się wyczuć chakrę starca tak by móc zapamiętać jej sygnaturę.

[Arii]

3/17

Odetchnąć
Wyprawa B - Minoru

---

Starzec kroczył powoli wchodząc na kolejną ruchliwą uliczkę tym razem już z targującymi się sprzedawcami świeżych ryb. Gromkie okrzyki, przerzucanie się cenami i oszczerstwami, że coś jest za drogie. Staruszek spojrzał się na ciebie. Znał już twoją odpowiedź, ale kiwnął głową. Teraz zauważyłeś, że jego dłonie są o wiele większe niż większości mężczyzn, mają bruzdy od zasklepionych ran, delikatnie zdeformowane palce, które wielokrotnie musiały być łamane. Tortury czy morderczy trening za młodu? -Na wschód od Ryuuzaku w lesie znajduje się pewna grupka bandytów, którą prowadzi niejaki Jin-woo... To prawie trzydziestoletni mężczyzna. Rosły... Trenowałem go lata temu w swoim starym dojo...- na twarzy staruszka dało się zauważyć zmarszczkę na czole i błysk w oku. Gniew? Żal? Trudno było to odczytać. -Dopóki nie pozbawił mnie wszystkiego kilka miesięcy temu. On tak przynajmniej sądzi. Okradł, spalił i uciekł ze swoją grupką ze wzgórz, gdzie trenowałem wszystkich swoich uczniów i schował się w tym lesie... Posiada bardzo cenne pamiątki mojej rodziny, ale też pamięci moich uczniów, którzy nie dotrwali do tych czasów... Jin-woo kiedy dowiedział się o Dzikich w Sogen stał się jakiś niecierpliwy... Jest groźny, chociaż nie za bardzo. Jak pokaże mu się prawdziwy ból to będzie chciał uciec... Lekki tchórz z niego.- staruszek przystanął przy jakimś stoisku z krewetkami i tym podobnymi stworami z czarnymi oczkami i długimi wąsami. Przyglądał im się. -Chciałbym, żebyś odnalazł go i przyprowadził do mnie wraz z pamiątkami. Cała jego zgraja mnie nie obchodzi. Możesz zrobić to jak ci się podoba.- teraz jego wzrok skupił się na Włóczykiju.

Chakra starca jest spokojna, wokół jego ciała mieni się delikatnym złotem

  Ukryty tekst

[Minoru]

Minoru lubił swój dar. Dzięki niemu mógł patrzeć na ludzi w sposób w jaki nie widział ich nikt inny. A wielu ludzi było dużo piękniejszych dzięki otaczającym ich aurom. Najpiękniejszą jaką znał, należała chyba do Misae. Lecz była ona wyjątkiem, ponieważ Minoru bardzo szybko odkrył, że jakość aury człowieka nie zależała od tego jakim typem człowieka była dana osoba, a wydawało się to całkowici losowe. Aura staruszka była jednak jedną z tych piękniejszych, bardzo dostojnych. Nie to miało jednak znaczenie.
Dużo ważniejszym było to co dziadunio miał mu do przekazania. Grupka bandytów, trzydziestoletni Jin-wan, wytrenowany przez starca. Do tego zdrada, kradzież, żal i wrogość. Wszystkie elementy potrzebne do napisania dobrej powieści o zemście i odkupieniu. A jednak. W historii staruszka brakowało mu co najmniej kilku akapitów. Jak choćby to, czy inni uczniowie również skończyli jako bandyci, czy może ten był jakimś wyjątkiem. Zresztą kim był ten starzec? Skoro miał wielu uczniów i to takich po których zostawały pamiątki, to jak sławny musiał być ów staruszek. Czy był jakąś legendą tego miasta, czy po prostu podkolorował swoje osiągnięcia? Minoru mógłby zapewne spędzić wiele godzin z ów staruszkiem przy dzbanku herbaty, lub też czegoś mocniejszego. Lecz jego mocodawca wyraźnie nie był chętny na takie rozwiązanie. Wpatrywał się on swym wzrokiem w Rakuraia, wywierając na nim presję.
– Dobrze. - Odparł krótko, sięgając po jedną z większych krewetek z tego samego stoiska, przy którym zatrzymał się staruszek. Wyprawa mogła zająć mu trochę czasu, więc musiał zapewnić sobie jakieś zapasy żywności. Owoce morza stanowiły jednak pewien problem, jako że szybko psuły się jeśli nie były przechowywane odpowiednio. A i ich obróbka nie należała do najłatwiejszych, dlatego też odłożył to co podniósł, decydując się że zaopatrzy się na jakimś straganie z suszonym mięsem i warzywami.
– Postaram się odnaleźć dla pana tego Jin-wana i sprowadzę go do pana. Proszę jeszcze mi powiedzieć jak najłatwiej będzie mi go rozpoznać. Jakieś znaki szczególne, nazwa jego grupy. Wszystko co pozwoli mi potwierdzić, że mam do czynienia właśnie z człowiekiem, którego poszukuję. - Dodał po chwili, krzyżując swoje spojrzenie ze starcem. W spojrzeniu Rakuraia można było dostrzec jedynie determinację i pewność siebie.
Gdy tylko, Minoru, otrzymał odpowiedź na swoje pytania, pożegnał staruszka i udał się w kierunku rynku, gdzie uzupełnił zapasy żywności o suszone mięso, być może suszone ryby i trochę warzyw i owoców, a także bukłak wody. Kto wie ile czasu spędzi w tych lasach, a jedzenie leśnych owoców mogło spowodować więcej problemów niż pożytku. Zwłaszcza, że Minoru nie znał się na tym które rośliny były jadalne, a które nie.

[Arii]

4/17

Odetchnąć
Wyprawa B - Minoru

---

Powaga sytuacji i ilość pytań, dodatkowych zagwozdek, które znajdował Minoru mogłaby doprowadzić do ciekawej rozmowy, ale widać było, że czas naglił. Jak prawdziwy wprawiony w boje Włóczykij zamierzał bardzo szybko przejść do sedna, jak sam mocodawca. -Kaioken. Tak nazwał swoją grupkę. Jin-woo ma bliznę na prawym policzku. Ciężko go też nie rozpoznać z innych względów. Ale trzeba tego doświadczyć, aby wiedzieć o czym mówię... Będziesz od razu wiedział.- staruszek uśmiechnął się do mężczyzny. I kiedy tylko ten postanowił ruszyć na przygotowania się ten kiwnął głową. Pytanie czy na pewno się jeszcze spotkają? Minoru nie z jednej tragedii wyszedł, ale w końcu mogło być inaczej... Jednak nie zaprzątając sobie tym głowy ruszył po prowiant, aby był w pełni gotowym na przeczesywanie pobliskich lasów, które mogły go doprowadzić do całkowicie innego kraju a chyba, aż tak daleko zabrnąć by nie chciał. Po kupnie prowiantu nie pozostało mu nic innego, jak dostanie się do lasów. A może jeszcze coś chciałby zrobić lub może czegoś się dowiedzieć od mieszkańców. Grupa bandytów jednak by wzbudziła ludzką uwagę i lęk.

Chakra starca jest spokojna, wokół jego ciała mieni się delikatnym złotem

  Ukryty tekst

[Minoru]

Starszy z braci Rakurai przyjął z zainteresowaniem ostatnie informacje jakie uzyskał od staruszka. Nazwa grupy bandyckiej była tak nietypowa, że Minoru wiedział że ma do czynienia bardziej z bandyterką wanna be, niż prawdziwymi bandziorami. Opis samego przywódcy był dość lakoniczny, ale skoro ciężko było go nie rozpoznać, to postanowił nie ciągnąć tego tematu.
– Dziękuję za wszelkie informacje. Wrócę najszybciej jak będę mógł. - Podziękował starcowi, nie przestając wyczuwać jego chakry i pożegnał się ze starcem, udając się by uzupełnić zapasy żywności i wody. Wybierał suszone mięsa jak i inne produkty, które mogły wytrzymać w jego torbach przez dłuższy czas. Jednocześnie śledził sygnaturę starca, żeby zapamiętać ją jak najlepiej, dzięki czemu mógł odnaleźć go w przyszłości. By nie było to jednak zbyt proste, i by jeszcze bardziej utrudnić sobie tą mentalną łamigłówkę, rozważał on jak zabrać się do tego zadania. Wiedział jak nazywa się grupa, jak na imię miał przyszły denat i kilka znaków szczególnych. Wiedział, że zbiegli do lasów, czyli na tyle o ile Minoru znał się na geografii, to musieli uciec na zachód. Mógł zapewne dopytać staruszka, ale nie ma co płakać nad rozlanym mlekiem.
– A może by tak. - Powiedział do samego siebie, zamyślony. Z wiekiem zdarzało się to mu coraz częściej. Postanowił w pierwszej kolejności udać się do straży miejskiej, gdzie wypyta o tą grupę Kaioken, może będą mieli informację o jakichś ich rabunkach i gdzie się wydarzyły. Potem spróbuje nająć się u jakiegoś kupca, który będzie jechał w tamtym kierunku i dzięki temu na spokojnie uda mu się dotrzeć w rejon gdzie rozpocznie poszukiwania.
Zadowolony z samego siebie, postanowił wprowadzić swój plan w życie. Dlatego też udał się do lokalnych koszar czy innego miejsca, gdzie znajdowała się administracja sił porządkowych Ryuzaku.

[Arii]

5/17

Odetchnąć
Wyprawa B - Minoru

---

Minoru postanowił wybrać się na małe zakupy po prowiant rozmyślając nad przyjętym zleceniem, które nie wydawało się, aż tak ciężkie. Grupy bandziorów zawsze udawały bardzo silne i zgrane a okazywało się, że to jakaś totalna klapa i byli zwykłymi płotkami. Nie były to mafie ani prawdziwe grupy bandytów, które wszystko miały przemyślane. Mężczyzna tworzył swój plan w głowie i krok po kroku zaplanował to co zamierza. Po zrobionych zakupach udał się do budynku, gdzie rozporządzano Strażą Miejską Ryuzaku. Gdy tylko wszedł zauważył kilka biurek ustawionych obok siebie. Przy każdym ktoś siedział i przy rozwiniętych zwojach spisywał następne. -W czymś pomóc?- zapytał się go młody chłopak przy czwartym takim. Miał może z szesnaście lat, brunecik, uśmiechnięty i wydawał się pełen energii. Ah ta młodość, chłopak jeszcze nie wiedział, jak szybko można stracić werwę, jak zagłębi się w życie. Ale dłonią wskazał mu krzesło przed biurkiem, aby na nim mógł przysiąść. Widać było na jego biurku kilka rozwiniętych zwoi z czego każdy zapisany bardziej niż innych. Obok miał piękne pióro, nie najtańsze i pozłacany kałamarz z atramentem. Czy zwykłego strażnika miejskiego stać byłoby na takie coś? Prędzej wyglądało to na stanowisko od kogoś bliskiego, niż przez własne umiejętności. Cała reszta osób (mężczyzn) w środku patrzyła się w stronę chłopaka raczej nieprzychylnie. -Uchiha Kayano, miło mi pana gościć. Proszę usiąść i opowiedzieć co mogę dla pana zrobić.- z przesłodkim uśmiechem samemu usiadł i wyciągnął czysty zwój, zamoczył pióro w atramencie i poczekał na to co będzie mógł zapisać.

Chakra starca jest spokojna, wokół jego ciała mieni się delikatnym złotem

  Ukryty tekst

[Minoru]

Czy Minoru miał plan? Owszem, lecz w jego głowie był on bardzo dynamiczny. W każdym momencie, mógł się zmienić, w zależności od tego co się wydarzy. Pierwszy punkt, jakim było zapewnienie sobie prowiantu, został odklepany. Teraz przyszedł czas na podpunkt drugi, zasięgnięcie informacji od miejscowych władz. Dlatego też udał się do pobliskiego budynku, gdzie rozporządzano Strażą Miejską Ryuzaku i wodząc swym wzrokiem, szukał kogoś, kto łaskawie mógłby się nim zająć.
– Gorzej jak w urzędach. - Skomentował pod nosem panującą tu atmosferę, chwilę przed tym jak go zaproszono do jednego z wolnych biurek. Różnica wieku między chłopaczkiem, a Minoru była znaczna, lecz Rakurai starał się nie nastawiać negatywnie od samego startu i dać szansę młodzieńcowi, zwłaszcza że zachowywał się on wobec Rakuraia kulturalnie. Co prawda inni patrzyli na niego nieprzychylnym wzrokiem, lecz szybko okazało się dlaczego.
– Uchiha? Pan nie w Sarufutsu? - Zapytał, zajmując wskazane miejsce. Szybko jednak zreflektował się, że przecież chłopak przedstawił mu się.
– Rakurai Minoru. - Przedstawił się, przerywając w tym momencie, by dać urzędnikowi szansę na odpowiedzenie na wcześniejsze pytanie. Dopiero wtedy, Minoru, pozwolił sobie na przejście do rzeczy.
– Jestem shinobi i zostałem wynajęty do odnalezienia niejakiego Jin-woo czy też Jin-wana. Podobno jest hersztem grupy bandyckiej która nosi nazwę Kaioken. Chciałem zapytać czy coś wam wiadomo o tej grupie i czy potraficie przekazać mi informację, gdzie też widziano ów bandytów. - Dopiero w tej chwili doszło do Minoru, że staruszek wymówił imię swego byłego ucznia w dwa różne sposoby. Czyżby pomyłka, a może kryło się za tym coś więcej? Zbył szybko jednak tą myśl, najważniejszym teraz było odnalezienie swego celu. Kwestie imienia rozwiąże się kiedy indziej.

[Arii]

6/17

Odetchnąć
Wyprawa B - Minoru

---

Chłopak z ciągłym uśmiechem przyglądał się Minoru i już zapisywał dokładnie to co mówił. -Nie, niestety nie w Sarafutsu. Mój ojciec posiadał tutaj swoje własne stanowisko, niestety w Bitwie zginął zostawiając trochę do zrobienia. Uznałem, że muszę to wszystko nadrobić i wspomóc Ryuzaku, które wsparło mój ród wielokrotnie wykładając spore ilości złota.- uśmiechnął się jeszcze szerzej, jednak w oczach widać było przebłysk żalu przy wspomnieniu o ojcu. Nie była to żadna nowość raczej, że rana zawsze już zostanie z kimś takim i na każde wspomnienie zaboli równie mocno, jak za pierwszym razem. Kazano zapisał imię i nazwisko mężczyzny i wysłuchał jego prośby. Szybko notował i zaznaczał grubymi liniami co ważniejsze informacje, jak Jin-woo i Kaioken. Ale także to, że Minoru był shinobim. Chłopak odłożył pióru i się namyślił. -Proszę dać mi kilka minut.- wstał i ruszył do przejścia w inne pomieszczenie. Włóczykij mógł czuć swoim trzecim okiem, jak chłopak idzie bardzo daleko w dół... Ten budynek nie wydawał się jednak taki mały. Po dosłownie ośmiu minutach chłopak wrócił z kilkoma zwojami, które rozłożył na bokach. -Grupa Kaioken jest spisana przez nasze straże jako Grupa Bandycka Kategorii Drugiej.- wskazał na takowy zapisek w jednym ze zwojów. -Oznacza to, że nie stanowi tak dużego zagrożenia jak trzy pozostałe grupy, ale lokalnie sprawia wiele kłopotów. Dodatkowo jest dość zorganizowana i rozbudowana w hierarchii. Liderem tej szajki jest wspomniany przez pana, Minoru-san, Jin-woo. Ma wiele raportów na siebie i zatrzymań jeszcze jak był dzieciakiem.- podniósł zwój przesunął przed jego oczy -Niejaki Hori, Mistrz Dojo Wschodzącego Księżyca na granicy z Antai, który zajmował się porzuconymi dzieciakami i sierotami ucząc ich swojej filozofii i sztuk walki przygarnął go, i przez lata uczył.- chłopak szybko przeleciał wzrokiem przez zwoje szukając czegoś jeszcze. W końcu uśmiechnął się szeroko i oczy, aż mu zabłyszczały -Jest. Miesiąc temu Kaioken zaatakowali wracające z Atarashi wozy kupieckie grabiąc głównie złoto i jedzenie. Wszystko inne zostawiali w wozach. Nasz patrol stwierdził, że aktualnie tam powinni się znajdować. Ale lasy po tamtej stronie są dość niebezpieczne, aby zwykła jednostka mogła je dokładnie zbadać.- chłopak spojrzał się na niego. W końcu był shinobim... -Minoru-san... Czy chciałby pan wykonać podwójne zlecenie? Dla swojego pracodawcy, ale także dla Ryuzaku no Taki? Aby zbadać te tereny i złapać Kaioken?- kolejne zlecenie. Ponownie wszyscy patrzyli się w ich stronę, raczej nieprzychylnie kolejny raz na chłopaka, że podejmuje się czegoś takiego... Spojrzenia obrzydzenia na Uchihę, były naprawdę wyczuwalne.

Chakra Hori'ego jest spokojna, wokół jego ciała mieni się delikatnym złotem

  Ukryty tekst

[Minoru]

Starszy z braci Rakurai kiwał potakująco głową, na znak że wyjaśnienie młodzieńca, dlaczego jest tu a nie w Sarufutsu, jest dla niego satysfakcjonujące. Podczas tej wojny wiele osób straciło swoich bliskich. Zwłaszcza Uchiha, gdzie nie było chyba żadnej rodziny, która by nie straciła jakiegoś członka. Minoru sam stracił w tej bitwie przyjaciela. Choć nigdy nie odnaleziono jego ciała. Właściwie, zdaniem Rakuraia, gdyby nie Ryuzaku to Uchiha byliby teraz tułającym się po świecie szczepem. Chłopak nie wyglądał również na nikogo, kto potrafiłby walczyć, więc chyba rzeczywiście, że był tutaj.
– To bardzo szlachetne z twojej strony, że pomimo twojej straty, przekładasz dobro rodu Uchiha i Ryuzaku nad osobistą wendetę. - Skinął mu głową, na znak szacunku i przeszedł do swojej sprawy, nie chcąc marnować jego czasu.
Obserwował jak Kayano wprawnie operuje piórem robiąc zapiski na swoim zwoju. Kunszt z jakim radził sobie w administracji, tylko utwierdzał Rakuraia, że tu było miejsce chłopaka. Poczuł jednak pewne ukłucie niepewności, gdy widział jak chłopak zapisywał wszystko co mówi. Nawet to, że był shinobim. Niby nie było to tajemnicą, zresztą Minoru miał już niedługo zostać shinobim tej społeczności, lecz po tych wszystkich przygodach, jakie spotkały go w ciągu kilku ostatnich lat, obawiał się, do czego może ktoś wykorzystać wiedzę o nim samym. Wtedy też przypomniał sobie słowa Tsukune, który powiedział mu, że jego sensor potrafi wykrywać czy ktoś kłamie. Rakurai niemalże automatycznie uruchomił swój szósty zmysł, z nikłą nadzieją, że i on będzie potrafił wykryć czy chłopak nie ma złych zamiarów.
– Oczywiście, poczekam tutaj. - Uśmiechnął się do Kayano, gdy ten poprosił go, by poczekał kilka minut. Nie wiedząc co ze sobą zrobić, zaczął wodzić oczami po pomieszczeniu, tylko po to, by odkryć że nic ciekawego tutaj nie ma, dlatego też zaczął przypatrywać się zebranym tutaj ludziom, przy użyciu swego trzeciego oka. Szukał co piękniejszych aur. Niecierpliwiąc się odrobinę, sięgał od czasu do czasu do chłopaka, jakby bojąc się, że ten ucieknie w siną dal. Tak się jednak nie stało i młody Uchiha wrócił do niego z dwoma zwojami. Rakurai wyprostował się i poprawił w swoim siedzeniu, skupiając na chłopaku całą swoją uwagę.
– Grupa druga? - Zapytał, nie rozumiejąc kompletnie żargonu miejscowych władz. Kayano szybko jednak wyjaśnił wszelkie niejasności. Minoru ponownie pokiwał głową, na znak że teraz już rozumie, co oznacza grupa druga i powrócił do słuchania. Informacje jakie otrzymał były dość obszerne. Pewnie gdyby popytał bardziej, to by otrzymał jeszcze dokładniejsze informacje, lecz te chyba nie były mu potrzebne. Musiał przyznać, że był pod wrażeniem, jak wiele informacji byli zdolni zebrać o grupie, która miała nie być zagrożeniem dla Ryuzaku, a co najwyżej lokalnym problemem. Wiedza o tym, że Jin-woo wychował się pod okiem jego zleceniodawcy, była czymś czego nie spodziewał się po strażnikach miejskich. Aż zastanawiał się, czego mógłby dowiedzieć się o Tsukune, gdyby tylko miał dostęp do ich archiwów. Teraz jednak musiał skupić się na czym innym.
Ostatni zarejestrowany napad nastąpił miesiąc temu. Była to dziwna informacja, ponieważ oznaczała, że wiele napaści uchodziło im na sucho i nie zostało wykrytych, lub też ostatni napad był na tyle dochodowy, że mogli oni zaczaić się i przeczekać ten czas. Tylko jeśli nie przyświecała im chęć dorobku, to czego chcieli? Strażnicy twierdzili również, że wciąż gdzieś tam są, tylko że miesiąc czasu to naprawdę długo, w tym czasie mogliby dotrzeć prawie do Karmazynowych Szczytów. Jeszcze to, że zabrali jedynie złoto i jedzenie, pozostawiając resztę przedmiotów. Żywność i złoto były oczywistymi celami, lecz dlaczego potrzebowali tylko ich?
– Słucham? - Minoru zamrugał, jakby obudził się z jakiegoś transu, gdy doszło do niego, że młodzieniec właśnie zaproponował mu pracę.
– Ja... - zaczął lecz zamilkł po chwili, zastanawiając się nad tą propozycją.– Jasne, zajmę się tym. Właściwe upiekę dwie pieczenie na jednym ogniu. - Potwierdził chęć wzięcia na siebie tego zadania. Po chwili jednak bardziej wyczuł liczne spojrzenia wbite w ich dwójkę, niż dostrzegł je. Mimowolnie rozejrzał się, dostrzegając niechętny wzrok wielu par oczu. Minoru zmarszczył brwi, nie rozumiejąc o co chodzi.
– Odnoszę wrażenie, że nie jesteś tutaj zbyt popularny. - zagaił jeszcze chłopaka, powracając do niego spojrzeniem. Jego szósty zmysł zaczął pracować ponownie, skupiając się na wszystkich zebranych w pomieszczeniu źródłach chakry, zupełnie jakby spodziewał się, że pozostali zaraz rzucą się na chłopaka.