PORT

[Kichiro]

“The Lumberjack” ruszył do roboty, nie zastanawiając się bardziej nad tabelkami z dokumentu raportu, bo ten został przez niego wypełniony zgodnie z poleceniem “bossa”. Czy wykonał to całkowicie prawidłowo to druga sprawa, aczkolwiek czy było sensowne zaprzątanie sobie makówki każdym szczegółem? On przyszedł przede wszystkim pomóc w rozpakowywaniu oraz noszeniu ciężkiego towaru. Manifest zawsze można było sporządzić nowy, gdyby sytuacja tego wymagała. Z tych też powodów poszybował niemalże na pokład, odnajdując skrzynie po kilku chwilach. Protokół wcisnął w jedną z kieszeni tak, aby ten nie wypadł mu przypadkiem do wody lub gdzieś na podest. Nosząc z pozoru masywne paczki Shimizu zauważył momentalnie, że ów skrzynie mają niezwykle małą wagę. Jako nieszczególnie silny pod względem krzepy chłopak potrafił nosić naprawdę potężne przedmioty, a tutejszy towar sprawiał wrażenie jakoby go po prostu brakowało. Puste pudła? Pierwszy raz natknął się na takie coś. Z pierwszym zbiornikiem obszedł się do wskazanego miejsca rozładunku jedynie z jednym pytaniem w myślach, jednak jak sprawa powtórzyła się przy drugim lub nawet trzecim kufrze to jego zaskoczenie rosło z każdą chwilą.
- Nani? To jakiś absurd. - skwitował w pewnym momencie, jak przyszła kolej na którąś kostkę z kolei. Uznał, że przy okazji końca ustawienia morskich przesyłek pokieruje się do osoby posiadającej najwięcej informacji w takich sprawach, czyli Satoru. Z tym, że szef gdzieś krzątał się pośród pozostałych pracowników lub też już w ogóle nie przebywał o tej porze na terenie portu. Minęło wszak kilka godzin od przybycia zielonowłosego do doków, a zatem tego komfortu Senju nie posiadał. Stojąc zamyślony nad pudełkami zawołał pobliskiego robotnika, którego niestety nie znał z imienia. Głupio może to wyglądało jak się do kogoś zwracało w ten sposób, ale innej opcji Kichiro chyba nie wziął pod uwagę. - Hej ty! Wiesz może skąd przybył ten statek? Spójrz na te skrzynie, są potwornie lekkie. - zaproponował, aby mężczyzna starszy od niego o zapewne co najmniej kilka lat wziął jeden drewniany kontener do rąk. - A w tej jakieś stworzonko! Nic nie widziałem, ale to podejrzane jest… Zastanawiam się czy to nie otworzyć. - powiedział pełen pewności siebie, ukazując dziwnie brzmiący “towar” z obudowanego pakietu. Pooglądawszy wcześniej podwójnie pakowane “coś wydające słodkie dźwięki” nie potrafił określić co to było, gdyż nie miał zielonego pojęcia jaka naturalna bestyjka tak brzmiała. Co też nasz główny człowiek tej historii postanowił zrobić? - To nie jest nic normalnego, musimy zobaczyć co to jest. - nadal mówił do znajomego z twarzy faceta, gdzie z uśmiechem lekkim na twarzy wyciągnął z prawej kabury kunai, który miał mu posłużyć jako łom do podważenia wieka zewnętrznej obudowy. I… tak, to właśnie próbował zrobić.

[Jun]

Misja Rangi - D - 5/15

---

- Rok 389 - Lato -
- Kichiro "the Lumberjack" -
- Ryuzaku no Taki -
- Zaginiona skrzynia -

---

" Rozładunek " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=nmldIMf ... U&index=40[/youtube] Zwróciłeś się do jednego ze swoich współpracowników. On nosił inne skrzynie, ale gdy tylko wspomniałeś o swoich, a zwłaszcza o tym, że są straszliwie lekkie to aż sam zostawił swoją robotę i podszedł sprawdzić czy aby go nie oszukujesz. – A nie wiem, to chyba z Cesarstwa płynęło. — Tak jak zaoferowałeś, wziął jedną ze skrzyń, poruszał nią przez chwilę - nawet potrząsnąć nią mógł, bez najmniejszego problemu. – Mam wrażenie, że samo pudło jest cięższe niż to co w środku. — Ruszał oczywiście innym, nie tym piszczącym pojemnikiem. – Stworzonko? Nie podobają mi się te skrzynie... Chciałem ci pomóc nosić, ale wiesz co? Wolę te swoje... Ale jak chcesz to otwieraj. Pokaż mi ten manifest jeszcze. Przeliczę swoje skrzynie. — Sięgnąłeś po kunai do swojej kabury. Nie mogłeś sobie odpuścić, musiałeś otworzyć skrzynkę... Chwila majstrowania przy wieku i już - było otwarte. Gdy tylko je ściągnąłeś to zobaczyłeś w środku odrobinę mniejsze pudełko, na wspornikach przymocowanych od wewnątrz do ścianek większej skrzyni. To drugie też było zamknięte, aczkolwiek z nim poszłoby jeszcze łatwiej niż z tym dużym wiekiem które właśnie ściągnąłeś. Twój współpracownik dalej ze ciekawością obserwował twoje zmagania, nie za bardzo chciał ci przeszkadzać.

To co dostrzegłeś w dużej skrzyni - czyli mniejszą skrzynie, nie było wszystkim. Bo gdzieś pomiędzy podłogą, a skrzyneczką coś ci szurnęło przed oczami. Zaraz potem usłyszałeś pisk i momentalnie dostrzegłeś szczura wspinającego się po jednej z chropowatych ścianek wewnętrznych skrzyni - bestia była ogromna bo wydawało ci się, że jest równie duży co twoje dwie pięści zaciśnięte razem. Stwór patrzył na ciebie i popiskiwał, choć miałeś wrażenie, że niezbyt wiele brakuje by się na ciebie rzucił - w końcu odkryłeś jego mroczny sekret, skrytkę w skrzyni. – Wygląda na to, że masz nowego przyjaciela Kichiro! — Zaśmiał się mężczyzna i wrócił do liczenia swoich skrzyń.

Dla sprawdzającego:

  Ukryty tekst

Satoru
Kolega

[Kichiro]

Skrzynie z Cesarstwa bez towaru? Drwal, słysząc wypowiedź znajomego z dłuższym stażem nie potrafił do końca uwierzyć jego słowom. Zdawał sobie sprawę, że prawdopodobnie kolega nie okłamywał go w żaden sposób, lecz wizja opustoszałego w zawartość magazynu statku wprost z jednego z głównych łączników handlowych Ryuzaku no Taki brzmiała niesamowicie podejrzanie. Całość manifestu przy takim obrocie spraw dawała obraz wielkiego przekrętu, a częścią takowego Kichiro być nie zamierzał. - Jakiś niezły żart musieli wyciąć… albo to wszystko należy do przemytników. Stawiałbym na to drugie. - rzucił kolejnym, luźnym w ocenie scenariuszem, choć w takowym wiele prawdy miało prawo się kryć. Skoro przyjazne oblicze faceta przekazało krztę informacji to młody Shimizu tym bardziej pokierował się głosem serca, który jasno powiedział jemu, aby przebadać tajemnicze pakunki. - Trzymaj, poradzę sobie z tym. Nie będę ci przeszkadzał już, a to “dziwactwo” trafi pod opiekę Satoru po mojej inwestygacji. - podarowawszy dokument mężczyźnie zabrał się do dokończenia rozładunku, gdzie następnie jak poprzednio było wspomniane użył broni ninja do otwarcia skrzyni.
Kunai okazał się być niezwykle przydatnym narzędziem w obecnym momencie. Nawet tak nieduże rozmiarami ostrze potrafiło bezproblemowo podważyć wieko drewnianej przesyłki o pokaźnej objętości. Potomek Senju wybrał najbardziej wyróżniający się ładunek ze wszystkich, gdyż posiadał jakąkolwiek zawartość. Pozostałe przecież nie uciekną, a od czegoś musiał zacząć. Wtedy przed jego oczami pojawiła się omawiana wcześniej bestia, mknąca w cieniu po ściance pojemnika. Szczur, ale to jaki! Wielkie bydle można powiedzieć. - Tylko mnie nie ugryź! Masz tutaj, o... - została mu jedna kanapka z przerwy, a chyba na szczęście chłopaka posiadała odrobinę sera pomiędzy warstwami mięsa oraz pieczywa. Próbował wyprowadzić maleństwo ze środka, otwierając następnie skrytkę podobnymi, chałupniczymi metodami. - Wybacz kolego, ale nie będziesz moim przyjacielem. Pan obok się myli. No już, uciekaj. - odezwał się do stworzonka, uprzednio wyrzucając ser gdzieś kawałek dalej. No to teraz nadszedł czas na finał! Co kryło się w tym ustrojstwie? “The Lumberjack” bierze się do roboty, na raz i dwa i trzy! Wziął w dłonie mniejszy pojemnik, a broń z metalową rączką nieodzownie mu towarzyszyły w rozbrojeniu. W trakcie niszczenia zamka był gotów krzyknąć przy większym wysiłku. - Aaaa!!! -

[Jun]

Misja Rangi - D - 7/15

---

- Rok 389 - Lato -
- Kichiro "the Lumberjack" -
- Ryuzaku no Taki -
- Zaginiona skrzynia -

---

" Rozładunek " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=nmldIMf ... U&index=40[/youtube] Skrzynie bez towaru - czy to w ogóle możliwe, że towar przedtem tam był, lecz nim zaczęliście rozładowywać skrzynie - to się tak po prostu zmył? To by była dopiero tragedia, coś co miało zostać dostarczone, zniknęło bez śladu. Doprawdy nie były to zwyczajne skrzynie, nie zdarzało się często by były tak lekkie i tak puste. Brzmiało to nawet na coś więcej niż przekręt... Może to jakiś test linii przewozowo-handlowych, a może jakiś kompletny przekręt... Albo, test jaki postawiono przed tobą, opcji było multum.

Szczur był nie małym zaskoczeniem, no bo kto by się spodziewał istoty takiej jak ta w skrzynce? No tak, dziura sugerowała coś na pewno, ale że niby szczur? Tak tylko jest w kiepskich opowieściach, głównie po to by nastraszyć dzieci, albo czytelników nagłym straszakiem. Ależ hej, ty byłeś idealnym szczuro-przeganiaczem, kanapka którą miałeś - co prawda mało codzienny rodzaj śniadania - musiała wystarczyć do przekonania bestii, zdobycia jej zaufania i oswojenia? Nieee, to przecież tylko szczur!Chwilę ci to zajęło, ale przestraszony szczur był mało zainteresowany twoim śniadaniem, jak tylko się odsunąłeś i przestałeś patrzeć zeskoczył na podłogę skrzynki i siup, czmychnął przez dziurę, potem zaczął lawirować między skrzyniami aż ci zwyczajnie gdzieś zniknął - i tyle go widziałeś. A co z kanapką zapytasz? Wciąż nadawała się do zjedzenia i trzymałeś ją w rękach bo nie zdążyłeś mu jej rzucić. Teraz nadszedł czas na gwóźdź programu - podniosłeś wieko drugiej ze skrzyń, a twoim oczom ukazała się... Poduszka, ładna, zdobiona i wyszywana. Widziałeś materiałową wyściółkę pod nią. Na wewnętrznej stronie skrzynki z poduszką było coś napisane. Gdy zacząłeś się przyglądać bardziej dostrzegłeś co zostało tam faktycznie napisane.

Własność Reimi Kazuhiko - Nie otwierać, a w razie zatarcia adresu na głównej skrzyni, dostarczyć *podany adres*

Mieszkałeś w mieście już trochę czasu i kojarzyłeś miejsce w które te skrzynie powinny zostać doniesione, a raczej kojarzyłeś okolicę jako dosyć bogatą, ale nic poza tym.

Dla sprawdzającego:

  Ukryty tekst

Satoru
Kolega

[Kichiro]

A więc towarzysz ze skrzyni wzgardził pyszną kanapką! No cóż, Kichiro nie zamierzał jej tak czy inaczej wyrzucać, więc jak tylko stworzonko spierniczyło sprzed jego oczu to chłopak wciągnął resztę obiadu z pracy momentalnie, a stało się to już po trzech, dużych kęsach. Teraz pozostała sprawa małej skrytki w środku, która ciągle skrywała tajemnicę. Pozwolił stworzeniu odbiec w jej jedynie znanym kierunku, gdyż miał cięższy orzech do zgryzienia znajdujący się tuż przed jego mocno zielonymi ślepiami. Po spożyciu pysznego posiłku przygotowanego przez jego osobę sięgnął powtórnie po kunaia, aby przebić ostatni zamek, a co za tym idzie - wyważyć kolejne wieko. O proszę! Jednak żadna z tych rzeczy nie była potrzebna, bo o dziwo pudełko ze środka towaru okazało się niezwykle lekko zamknięte. Potomek Senju odczuwał głód poznania, będąc jednocześnie zdziwionym i podekscytowanym ukrytą zawartością paczki.
Podnosząc górną część opakowania drwal odczuwał już niemalże ekstazę, gdy… okazało się, że zawartością była zwyczajna poduszka… PODUSZKA… Młodzieniec westchnął głęboko, a nawet odczuł złość wynikającą z “rozwalenia” rzeczy, której zawartość powinna iść do klienta nietknięta. Przynajmniej tak mówiono mu jak się zatrudniał do tej roboty. - Co to ma być do cholery?! Teraz będę miał tylko same kłopoty! - warknął w powietrze, chowając ostrze do kabury, a samym wiekiem skrzyni cisnął gdzieś kawałek dalej, podczas gdy gniew w nim narastał. Potrzebował dobrych dwóch minut, aby całkowicie ochłonąć. Spojrzał w międzyczasie na zdobioną poduszeczkę, a potem skrytkę po raz drugi. Wtedy dopiero dojrzał zapis znajdujący się na spodzie eleganckiego materiału z puchem. Podrapał się po brodzie. - Trzeba będzie tam pójść… Ej, przyjacielu! Po rozładowaniu skrzyń przekaż Satoru, że skończyłem robotę, gdyby wrócił. Raport powinien się zgadzać! - rzucił do znajomego mężczyzny, po czym wrócił do wynoszenia za pokład pozostałych pakunków. Podgłówek wykonany z modnej tkaniny trafił do jego plecaka uprzednio, a Shimizu kontynuował przydzielone mu zadanie. Nie potrzebował wielu godzin, a zaledwie jednej może, aby uporać się z resztą kontenerów. Uprzątnął utworzony przez siebie bałagan, aby żaden z kwatermistrzów nie wytknął mu rozpakowywania cudzych kufrów. Po prostu poprzykrywał otwarte przesyłki tak, aby nie sprawiały wrażenia wyważonych. Przy wadze tych skrzyń pewnie mało kto zorientowałby się, że ktoś przy nich coś majstrował. Zielonowłosy młokos pożegnał się z pozostałymi kolegami z portu, a potem ruszył pod wskazany adres jednej z ciekawszych dzielnic. Spocony omal by nie zapomniał zabrania całego zbiornika, lecz po paru krokach uznał to za stosowne, więc cofnął się po zgubę. Poduszka wylądowała z powrotem w skrzyneczce, a dumny oraz zmęczony “Lumberjack” szedł pewnie w kierunku domostwa. Może trafi do jakiegoś bogatego obywatela, który obdaruje go złotem? Wątpliwe, ale miał prawo marzyć.

[Jun]

Misja Rangi - D - 9/15

---

- Rok 389 - Lato -
- Kichiro "the Lumberjack" -
- Ryuzaku no Taki -
- Zaginiona skrzynia -

---

" Tajemnicze poduszki " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=nmldIMf ... U&index=40[/youtube] Byłeś głodny, a już zjadłeś kanapkę - znaczyło to tylko jedno, albo robiłeś się gruby, albo twoje kanapki to zbyt mało by nasycić twój głód odkrywania - niezależnie od tego czy burczało ci w brzuchu cicho, czy głośno - odkryłeś tajemnicę skrzyni - a były nią poduszki.

Pierwsze co uderzyło do ciebie to strach - no bo jak to tak, otworzyć czyjąś paczkę i naruszyć jej zawartość? Szybko pojawiła się złość, ale nie taka mocna bo przecież niby skąd mogłeś wiedzieć, albo ktokolwiek gdzie to dostarczyć, jeśli nie były podpisane? – No nie mam wyjścia, ale raczej sam zobaczy, że zrobione - jak zawsze — Pracowałeś dalej, tyle ile musiałeś by zakończyć kwestię tych skrzyń, były przecież twoim ostatnim zadaniem na dzisiaj, ze względu na ich wagę nie musiałeś nawet robić długich przerw, skończyłeś dość szybko. Zadbałeś by miejsce nie przyciągało niepotrzebnie uwagi - słusznie. W końcu tego czego oczy nie widzą, to sercu nie żal.

Zdecydowałeś się na odnalezienie właścicielki owego towaru. Ruszyłeś więc w miasto, zabierając ze sobą pudełko, oraz poduszkę. Szybkie "cześć i do jutra " z pozostałymi kręcącymi się po porcie z kolegami i już cię nie było. Przez chwilę drogi z portu-do miasta, miałeś wrażenie, że dosyć ochłonąłeś, a spociłeś się mniej niż zwykle - wizyta w czyimś domostwie nie będzie aż taka kłopotliwa - w teorii.

Od portu, do interesującej cię dzielnicy, dzieliło cię jakieś pół godziny drogi - o ile nie natrafiłeś na zbyt duży ruch. Ryuzaku było dużym miastem kupieckim, a więc ciągle jeździły tutaj wozy i przechadzali najróżniejsi ludzie, w różnych ilościach. Czasem można było mieć wrażenie, że więcej ich jest niż pomieściłyby statki w porcie. Samą dzielnicę odnalazłeś bez problemu, kojarzyłeś okolicę, zostało ci jedynie odnaleźć dokładny adres. Co ciekawe - okolica ta składała się z kilku bogatszych domostw. Adres który prowadził cię z pudełka wskazywał jednak na ten jeden domek piętrowy, wciśnięty pomiędzy inne, większe posiadłości. Sam budynek nie wyglądał biednie, wyglądał stosunkowo zwyczajnie, chociaż to może być zasługa przepychy dużych budynków w koło których się znajdował. Adres się zgadzał... Co teraz, drogi włamywaczu?
- Dzielnica -

Dla sprawdzającego:

  Ukryty tekst

Satoru
Kolega

[Mikoto]

Miastem, które wskazał jej Suzo, okazało się być samo Ryuzaku no Taki, więc Miko ostatecznie wróciła do punktu wyjścia. Nie szkodzi. Mimo wszystko nie było jej tu trochę czasu i warto było ponownie odwiedzić to miejsce, skoro to jej drugi dom. Nieformalnie, ale zawsze coś. Tak więc Białowłosa ponownie wróciła do kupieckiego miasta, przy okazji odwiedzając swoją starszą opiekunkę, która przez tyle lat opiekowała się nią i jej bratem i która bardzo ucieszyła się na jej widok. Podeszły wiek coraz bardziej dawał jej się we znaki, jednak pogody ducha nigdy tej kobiecie nie brakowało. Miko i jej brat mieli szczęście, że to właśnie ona ich przygarnęła, kiedy statek z uciekinierami z Hyuo przybił do portu tego miasta, gdy wybuchła Zimna Wojna.
Białowłosa pomogła opiekunce w sprzątaniu i zrobiła dla niej trochę większe zakupy, żeby ta nie musiała dźwigać wszystkiego naraz. Zdała sobie też sprawę, że chyba będzie lepiej, jak przez jakiś czas zostanie blisko miasta, żeby w razie potrzeby pomóc tej wspaniałej kobiecie, która tak wiele dla niej zrobiła. Teraz sama mogła się odwdzięczyć, a role opieki odwróciły się. Dalekie podróże z całą pewnością mogły jeszcze poczekać, a starsza pani wymagała coraz więcej uwagi i pomocy. Przynajmniej tyle mogła dla niej zrobić.
Tak minęło kilka kolejnych dni, a Miko postanowiła wybrać się na mały spacer po porcie. Pomimo strachu przed pływaniem statkiem, morze nadal ją ciągnęło. Wiedziała, że jej dom był gdzieś tam za horyzontem, daleko stąd, jednak teraz nie miała powodu, żeby tam wracać. Straciła wszystko, a do tego nadal nie posiadała umiejętności, które poświadczyłyby za tym, że rzeczywiście pochodzi z jednego klanu wysp, który teraz był częścią wielkiego Cesarstwa. Mimo tego, że straciła wszelką nadzieję, nadal lubiła widok bezkresnego morza i szum fal, oraz ten słony, orzeźwiający zapach. Spacerowała więc po dokach, przyglądając się statkom, które odbijały z portu, lub dopiero co wpływały do przystani, nie reagując na zaczepki i gwizdy marynarzy. Zatrzymywała się też przy małych kramach, gdzie handlarze sprzedawali muszle, bursztyny i perły. Wspaniałe, wiszące dzwoneczki z muszli robiły naprawdę niesamowite wrażenie, a ich delikatny dźwięk koił zmysły.

[Ōkami]

Podróż przebiegła Wilkowi zaskakująco sprawnie i zaskakująco... spokojnie. Po opowieściach o piratach spodziewał się naprawdę nie wiadomo czego. Chyba ataku morskich szubrawców i szabrowników i to tak minimum kilka razy podczas tej jednej, bądź co bądź wyprawy. Ale ku jego zdziwieniu okazało się, że nikt nie postanowił ich atakować. Jeden ze statków podpłynął nienaturalnie blisko, ale całe spotkanie zakończyło się intrygująco. Jeden z członków załogi podszedł do ognistowłosego i poinformował go, że na pokładzie widzi ludzi, którzy ostatnio próbowali ich okraść w okolicy Nami'Shin. Nastąpił wtedy stosunkowy przełom relacji Wilczo-ludzkich, bo Wilk podszedł wówczas do burty, uśmiechnął się szeroko do załogantów drugiego statku i pomachał im.

I zaraz po tym złożył dłonie do pieczęci, nie kształtując jednak czakry, co miało służyć jedynie za sygnał, że jest Shinobi i to gotowym do reakcji, zakańczając wszelkie wątpliwości jakie tylko mogły nadejść. Ku uciesze załogi i ogólnemu dokazywaniu, na obcym statku wybuchło niesamowite poruszenie i namacalny stres oraz napięcie które można byłoby chyba nożem kroić. A potem, ni stąd ni zowąd, nagła zmiana kursu nowych znajomych Wilka i szybkie odpłynięcie w siną dal w innym kierunku. To była bardzo wyraźna akcja z jego strony, a przy tym bardzo wyraźny sygnał - będę bronił tego kutra z własną piersią więc lepiej się nie zbliżajcie. Do tego go wynajęto i to było jego zadaniem... i to zadanie spełniał znakomicie.

Sama reszta podróży była dla niego przyjemna. Zapoznał się z czwórką marynarzy i z samym kapitanem Isoroku, który okazał się być zaskakująco sympatycznym człowiekiem. Rozmawiając z załogą i z kapitanem, dzieląc się z nimi tym co usłyszał od Smoka i Niedźwiedzia, dowiedział się bardzo wiele bardziej prawdziwych morskich opowieści, zwyczajów i nawyków. Poznał trochę ich rytuałów, dowiedział się o tym, że wielu kapitanów nie chce zabierać na pokład kobiety by morze nie było o nią zazdrosne i nie zatopiło statku, czy jakoś tak. Wilk słuchał oczarowany, przygotowując kapitanowi strawę podczas podróży, bo lata gotowania dla samego Siebie wykształciły w nim dość surowe, ale jednak bardzo pożywne poczucie smaku i umiejętności kulinarne. Nie był może szefem kuchni na miarę restauracji światowej klasy, ale umiał napełnić żołądek, nikogo nie otruć, a i zostawić przyjemne wspomnienie z posiłku. Mogli wymienić się poglądami na religię, politykę i ludzi, przy czym jedynie rozmowa o religii została szybko ucięta przez kapitana widząc jaka przepaść dzieli poglądy załogi i poglądy Wilka, który wierzył jedynie w siłę własnych rąk, nie pozostawiając niczego bóstwom.

Dopłynęli w końcu do portu w Ryuzaku, a Wilk, wyspiarz który pierwszy raz opuścił wyspy, jak rozdziawiła mu się paszcza to nie mógł jej długo domknąć. Nigdy nie widział miasta kupieckiego, a było ono po pierwsze wspaniałe, a po drugie wspaniałe, a po trzecie i najważniejsze - gigantyczne. Już sam port był olśniewająco wielki, a za nim reszta miasta kilkanaście razy większa. Pierwszą myślą Ookamiego było to, że w mieście tak wielkim bez problemu znalazłby ludzi którym trzeba pomagać i złoczyńców których trzeba ukarać. Mógłby rozwinąć swoje bohaterskie skrzydła, a jednak już po zejściu na ląd i pożegnaniu załogi ambitnej Wyderki, kutra który zdążył pokochać mimo niechęci do żeglugi, zatęsknił instynktownie za wyspami. Ot taki niepoprawny duch patrioty. Z podziwem spojrzał też na ubrania ludzi, którzy byli ubrani inaczej niż na wyspach, przede wszystkim - rożnorodnie, i pod względem gustu do ubioru i stylu ubioru i karnacji ich skóry. Wszystko było dla niego nowe i niesamowite.

A sam Wilk? Ubrany w czarnozielone haori w kratę, szarą hakamę z siedmioma plisami i czarne jak węgiel keikogi. Spiął włosy, które przerosły już ramiona, a nie miał ostatnio okazji ich ściąć bo ciągle był w ruchu i ciągle komuś pomagał. Najgorszy chyba był teraz ten tydzień miniony, czyli tydzień niemalże treningu, a potem szaleńcza podróż w dwa dni na linii Hanamura -> Tenkyu -> Satoni -> Tenkyu -> Hanamura, gdzie po drodze musiał wyjaśnić jeszcze osiłków! Odruchowo przeczesał włosy dłońmi do tyłu, poprawiając je, a gdy poczuł aksamit włosa o który tak dbał naparami ze skrzypu, odetchnął z ulgą. Nie przynosił mistrzom wstydu swoim wyglądem, był zadbany i ładnie ubrany, nie był obdartym biedakiem, a jego higiena nie miała mankamentów. Tak, jak go uczyli.

I zupełnie inaczej niż za dzieciaka, gdzie spędził dzieciństwo w bidulu, zapomniany przez świat.
Teraz świat stał u jego stóp. A raczej u jego stóp na ten moment stał port, którym Wilk się zachwycał, nie wiedząc do końca gdzie powinien się udać najpierw.

[Mikoto]

Port jak zawsze był tłoczny. Pełno rybaków, marynarzy, handlarzy i innych, którzy kłębili się tu w różnym celu. Jeśli chciało się świeżą rybkę prosto z morza, lub inne morskie cuda, to warto było przyjść bezpośrednio do portu, zanim towar trafi bezpośrednio do kramów. I to ciut taniej, niż liczyli sobie handlarze. Miko jednak nie przyszła tutaj za rybami, chociaż te wyglądały naprawdę wspaniale, a niektóre gatunki były naprawdę sporych rozmiarów. Jej uwagę przykuły oczywiście błyskotki, na które lubiła czasami spoglądać i podziwiać kunszt wykonania. Sama jednak ograniczała się w biżuterii tylko do rubinowych kolczyków, których nie zdejmowała. Były rodzinną pamiątką, którą ona i jej brat, dostali od rodziców. Tak, jej brat bliźniak miał takie same kolczyki. Mimo różniej płci, nadal ubierali się i zdobili podobnie, jak przystało na bliźnięta. Jednak były to już tylko wspomnienia, a po śmierci brata zostały jej tylko te czerwone klejnoty.
Miko wreszcie odeszła od straganu z bursztynami, muszlami i perłami, by pójść dalej. Otuliła się też szczelniej płaszczem, żeby kieszonkowcy mieli utrudniony dostęp do jej torby, którą miała przy pasie, ale bardziej na plecach, pod samą, czarną peleryną i wielkim, złożonym wachlarzem. Nikt nie był w stanie włożyć ręki tak, żeby coś zwinąć, a czego by ona nie poczuła. Co prawda jej budżet był niewielki, ale miała przy sobie kilka innych, cennych rzeczy, które dla medyka miały spore znaczenie. Znała tutejsze metody kieszonkowców, więc jednocześnie mogła się odpowiednio zabezpieczyć przed potencjalną szkodą z ich strony.
- Z drogi, z drogi~! - Usłyszała niespodziewanie za sobą i odwróciła się.
Szybkim chodem zmierzał prosto na nią jakiś napakowany marynarz z kilkoma skrzynkami przed sobą, więc Białowłosej nie pozostało nic innego, jak odskoczyć do tyłu, żeby ten jej nie staranował. Niestety, czując opór na plecach, najwyraźniej to ona kogoś staranowała i to zapewne dość boleśnie, bo złożony wachlarz na jej plecach był okuty metalem. Tak, niewątpliwie na kogoś wpadła, więc szybko się odwróciła i ukłoniła pokornie.
- Bardzo przepraszam. - Przeprosiła od razu. - Naprawdę nie chciałam.
Po czym wyprostowała się i dopiero teraz spojrzała na swoją ofiarę. Okazał się nią wysoki, dobrze zbudowany, młody mężczyzna, ubrany w tradycyjny strój. Jej niebieskie oczy szybko omiotły twarz mężczyzny, zatrzymując się chwilę na czerwonych oczach, potem na dziwnymi znamieniu na czole, a na koniec na samych ustach, jakby chciała sprawdzić, czy widnieje na nich grymas gniewu i niezadowolenia. Miała tylko nadzieję, że nie zrobiła mu krzywdy i nie wpakuje się w kłopoty.
- Nic Panu nie jest? - Zapytała niepewnie.
Oby nie, bo będzie miała spore wyrzuty sumienia. Co prawda nie miała możliwości go zranić, ale siniak może trochę boleć. Dobrze, że była medykiem, to w razie czego będzie mogła odkupić swoje winy. Czekała więc ze skruszoną miną na to, czy dostanie tylko reprymendę, czy może spadnie na nią gniew i niezadowolenie. A może jej się jakoś upiecze, jak zrobi słodką minkę? To już chyba będzie ostateczność, żeby wyplątać się z tych tarapatów.

[Ōkami]

Wilka po przybyciu do portu chyba najbardziej uderzała właśnie różnorodność ludzi jaka przewijała mu się przed oczami. Jedni byli koloru hebanu, inni lekko podwędzonego mięsa, a jeszcze inni mocno kremowi czy cieliści. Nie sądził, że ludzie rodzą się w tylu kolorach, zwłaszcza, że na dość mroźnych wyspach nie cechujących się klimatem tropikalnym ludzie najczęściej występowali w dwóch kolorach i łatwo było ich rozróżnić w sposób zero-jedynkowy: niebiescy lub nie-niebiescy. Niebiescy to Hoshigaki, a ci nie-niebiescy to Hoozuki, Shabondama albo któryś z innych rodów obecnych na wyspach (zwłaszcza Kantai, gdzie Wilk raczej z grzeczności omijał istnienie Yukich z Hyuo, których darzył wrodzonym szacunkiem i nie sądził, by mieli potrzebę kręcić się po porcie bez celu. Uważał ich za ludzi "lepszej kategorii" wyłącznie dlatego, że Yuki z pochodzenia był jego mistrz, Smok.), a ewentualnie podróżnik, ale i tych raczej widywało się przelotnie i to przy starkach, nie osiedlali się zbytnio pośród rdzennych mieszkańców Hanamury których z kolei Wilk znał jak własną kieszeń. Tutaj staruszka, tam Pan w średnim wieku, a ta rodzina ma gromadkę dzieci z czego najmłodsze, Ryuji, ostatnio się zgubiło podczas zabawy i Wilk go odprowadzał do rodziny.

Różni ludzie i różne sprawunki, ale na własną mikroskalę. W Hanamurze nie spodziewał się zobaczyć nikogo raczej ekscytującego czy specjalnie wyróżniającego się, ale i sytuacje które się tam działy od paru długich lat nie były w żaden sposób ekscytujące czy zapierające dech w piersiach, zazwyczaj były zwykłe i proste. A tuta, w mieście kupieckim? Z jednej strony ogarniała go ciekawość, a z drugiej strach, że jak ludzie różnorodni to i zachowania czy charaktery mogą mieć zupełnie różnorodne, a ich problemy różnić się zupełnie od tych, które dokuczały wyspiarzom. Ale, coś nowego to zawsze nauka, prawda? Postępując parę odważnych kroków do przodu, wychodząc poza bezpieczną strefę trzech metrów od miejsca zacumowania kutra Wydra, po uprzednim pożegnaniu się i poproszeniu o powrót za dni kilka, skierował się ku stoiskom i handlarzom. Część rzeczy które rzucały mu się w oczy, jak szkiełka czy kamienie oprawione w metal, były czymś, czego na wyspach nie widział. Tam to raczej perły, muszle i wyroby metalowe, a także oczywiście najpotężniejszy metal świata czyli kantaiska stal z której wykonany był jego karambit, symbol bycia rodowitym wyspiarzem.

Spojrzał jednak na ludzi i to, że nosili torby i różnego rodzaju saszetki, natychmiast zrobiło mu się wstyd. Jego cały dobytek czyli zapasowe buty, zapasowy strój, karty hanafuda, prowiant suszony oraz akcesoria do włosów jak spinki, pas hachimaki w symbolice cesarstwa czy zestaw do szycia... nosił zwinięty w formie tobołka zawieszonego na cedrowym kiju, który wspierał na ramieniu. Tutaj nikt tak nie robił, a sądząc po kilku dziwnych spojrzeniach - Wilk także powinien tego nie robić. Z westchnięciem do samego Siebie podjął decyzję, że nim zacznie podziwiać tutejsze dobra musi wyruszyć po kupno zwoju. Noszenie swoich gratów w zwoju wydaje się dużo bardziej z klasą, jakby bardziej przystoi Shinobi.

Nim jednak zdążył w ogóle kogokolwiek zapytać czy zlokalizować sklepy z wyposażeniem, został uderzony w plecy z dość dużym impetem. Najpierw był ból, bo uderzyło go coś metalicznego i twardego, a dopiero potem reszta ciężaru, ale niezbyt powalająca. Czyli nie był to raczej atak, bo kto by atakował w biały dzień pośród tłumu ludzi, chyba że... Demon?!
Tylko On i jego banda byliby tak bezczelni i zuchwali, dlatego Wilk wykonał obrót po otrzymanym uderzeniu przesuwając dłoń na karambit, gotów do dobycia go i zadania ciosu w ramach kontrataku.
Po obrocie ujrzał jednak nie potężnego napastnika z którym mierzył się pięć lat wcześniej, tylko kłaniającą się dziewuszkę o białych włosach. Dziewuszkę dosłownie, bo istota która kłaniała się w pas gotowemu do ataku Wilkowi z dłonią na broni była raczej... malutka? Niższa o niego o głowę, a on też gigantem nie był (jak niektórzy Hoshigaki, ekhe), ale do tego chuda i drobna, przy czym on na pewno anorektykiem nie był. A jeśli ktoś był kontrastowo drobny przy Wilku to coś było na rzeczy.
Czyli to na sto procent nie był atak, uznał Wilk zabierając dłoń z broni by nie wystraszyć jej niepotrzebnie. Ba, przeprosiła go za to nawet koniec końców, a kto by przepraszał za atak? Chyba tylko szaleniec.
-Nic się nie stało. - Odrzekł instynktownie i całkowicie zgodnie z prawdą. Najwyżej mały siniak albo chwilowy ból, nic więcej się mu nie stało po kontakcie z jej wachlarzem. Cały ból zwłaszcza szybko przeszedł gdy dziewczyna się wyprostowała i zaprezentowała się Wilkowi w całej okazałości, ze swoimi szokująco długimi włosami które chciałby podświadomie iść i uczesać dla zasady bo lubił się zajmować włosami, a także śliczną buzią. Jego grymas gotowości bojowej w sekundę przerodził się w ciepły uśmiech, wymalowany na twarzy. Taki domyślny stan Ookamiego, czyli otwarty i optymistyczny, pocieszny uśmiech.
-Wow, na kontynencie miasta większe, błyskotki ciekawsze, a i kobiety ładniejsze... - Mruknął pod nosem, trochę się mu wymsknęło po części z zazdrości do kontynentu, a po części z zaskoczenia i zachwytu. Skarcił się w myślach, lekko się rumieniąc, doskonale wiedział, że losowe komplementy rzadko kiedy się dobrze kończą.
-Nic, nic mi nie jest. I nie Pan proszę, może być po prostu Wilk. Pan to tak poważnie, co najwyżej tak można do moich mistrzów mówić, a nie do mnie. - Skwitował swoje słowa nieco głębszym uśmiechem i ukłonem w ramach powitania dziewczyny i zapoznania się z nią.
-A tobie nic nic się nie stało? Czemu na mnie wpadłaś? Ktoś cię popchnął? - Wtem uśmiech przerodził się znów w zdeterminowaną bojową minę osoby gotowej do wymierzenia sprawiedliwości na jakimś złym i wielkim osiłku który pomiatał taką drobną kobietką, ale nikogo nie zauważył za nią. O co więc chodziło?

[Mikoto]

Słysząc, że nic się nie stało, Miko odetchnęła z ulgą i wyprostowała się, przyglądając się teraz swojej niedoszłej ofierze. Czyli nie wpakowała się w kłopoty, jednak na drugi raz musi zdecydowanie bardziej uważać. Przeczesała grzywkę lekko na bok, bo kilka białych kosmyków zasłoniło jej widok uśmiechu młodzieńca. Tak, uśmiechał się z sympatią, więc tym bardziej jej się upiecze. Całe szczęście. Przekrzywiła lekko głowę na bok, gdy młodzieniec wypowiedział słowa, jakby do siebie. Stała jednak tuż obok i mogła co nieco dosłyszeć. Nie skupiła się jednak na komplemencie, ale na samym fakcie tego, że młodzieniec nie jest z kontynentu. Najwyraźniej dopiero co przypłynął, a skąd mógł przypłynąć do Ryuzaku no Taki. Najprawdopodobniej z samego Cesarstwa! Bo raczej nie z północnego Yinzin, czy Teiz, bo się nie opłacało przepływać Niezbadanych Obszarów wkoło, skoro szybciej było popłynąć do Yusetsu i resztę przebyć pieszo, lub konno. No ale cóż. Z całą pewnością mogła mieć do czynienia z kimś z Wysp.
- Wilk. - Powtórzyła za nim. - Nosisz ciekawe miano, wojowniku. Mam na imię Mikoto, ale wolę po prostu Miko.
Gdy młodzieniec zapytał o powód, dla którego na niego wpadła, a ta dostrzegła zmianę w jego wyrazie twarzy i fakcie jak za kimś się rozglądał, Miko od razu wiedziała, że trzeba załagodzić sprawę, bo inaczej może dojść do nieporozumienia. Jakby nie patrzeć, nic się nie stało, a wina była tylko po jej stronie, bo raz, nie uważała na drogę za sobą, a dwa, nie patrzyła gdzie odskakuje. Nie było sensu tego roztrząsać i wszczynać niepotrzebnych awantur z marynarzem, który potrzebował tylko przejść z załadunkiem, a zwyczajnie nie miał miejsca w tym tłumie.
- To moja wina. - Odpowiedziała pospiesznie. - Chciałam zrobić przejście marynarzowi, który niósł ciężkie skrzynie i gdybym szybko nie odskoczyła, wpadłby na mnie. Niestety nie spojrzałam za siebie...jeszcze raz przepraszam.
Miała nadzieję, że to jakoś ugłaska Wilka, który odpuści. Tak czy inaczej, ostatecznie nikomu nic się nie stało i można było wrócić do normalności. Białowłosą nadal jednak intrygował fakt, że ma do czynienia z kimś z Cesarstwa. W tej chwili poczuła się naprawdę blisko domu, jednak z drugiej strony obawiała się ujawnić. Nie miała przecież żadnego dowodu na to, że pochodzi z jednego ze znamienitych klanów Wysp. Musi postępować ostrożnie.
- Wygląda na to, że pierwszy raz jesteś w Ryuzaku no Taki. - Stwierdziła ze szczerym uśmiechem. - Przypłynąłeś z Morskich Klifów?
Wtedy zdała sobie sprawę, że skoro jest tu pierwszy raz, to może mieć problem z poruszeniem się po tak rozległym mieście. Tutaj nietrudno było się zgubić, jeśli nie znało się chociaż kilku punktów orientacyjnych, dzięki którym można było stwierdzić, gdzie się mniej więcej znajduje. W sumie to nie miała w tej chwili nic ciekawszego do roboty, więc czemu by nie porobić za przewodnika? Może przy okazji dowie się trochę ciekawych rzeczy odnośnie Cesarstwa, czego tutaj nie dało się tak po prostu usłyszeć z plotek.
- Jeśli chcesz, mogę Cię trochę oprowadzić i wskazać dobrą gospodę, gdzie można zatrzymać się na noc. - Zaproponowała. - Ryuzaku jest duże i łatwo się tutaj zgubić.
Pozostało tylko poczekać, co na to wszystko odpowie tajemniczy Wilk. Wydawał się być honorowym wojownikiem w tym tradycyjnym, nienagannym ubiorze. Z postawy też było widać, że ma w sobie sporo rezerwy i honoru. Lepiej, żeby nie padł ofiarą złodziei i rozbójników, których mimo wszystko nie brakowało nawet w takim mieście.

[Ōkami]

Całe zajście jak i nerwowa reakcja Wilka świadczyły tylko o tym, a raczej świadczyły głównie o tym, że Wilk był ostatnimi czasy trochę zbyt przewraźliwiony, skrzywiony nieco, cokolwiek paranoicznie. Było to dla niego normalne zjawisko, występowało zawsze kiedy bardzo długo nie zdobywał czegokolwiek ze swojej listy pragnień. A fakt, od roku nie postąpił nawet kroku bliżej w stronę dopadnięcia Dzika, Demona, czy spotkania ze Smokiem czy Niedźwiedziem. Z drugiej strony jaki miałby powód się z nimi spotykać? Wszak poprzysiągł sobie, że Niedźwiedzia spotka dopiero gdy zarobi na własną broń albo odzyska tę skradzioną. A ze Smokiem gdy opanuje wodę w tym samym stopniu co jego Mistrz, a do tego mu jeszcze sporo brakowało. Innymi słowy tą część swoich marzeń na razie mógł schować głęboko do kieszeni. A Demon? Przepadł, całkowicie jak kamień w wodę. Żadnych poszlak, żadnych śladów, nie żeby Wilk szaleńczo go szukał. Miał swoje obowiązki które na początku miały być przejściowe, a zmieniły się w stałe zajęcie. Pomaganie potrzebującym...

Skarcił się więc w myślach za przesadną nerwowość, ciesząc się, że to jednak nie atak, a być może sympatyczna znajomość z osóbką która po prostu taranuje ludzi. Może to taka forma powitania, przeleciało mu przez myśl, a teraz pożałował, że nie zaczął od tego zamiast komplementu. Żarcik na początek znajomości nadałby mu takiego samego imidżu jaki spodobał się Toshiko. Jak to mówiła rekinica? Nawet jak mu czegoś brakowało, to chociaż nadrabiał byciem zabawnym?
-Mógłbym ci opowiedzieć o paru krewnych, to dopiero byłoby ciekawie. - Odrzekł z uśmiechem na ustach. To zawsze działało, przyznawał się do bycia Wilkiem, to ciekawiło ludzi, a potem pojawiał się Dzik, Pantera, Smok, Niedźwiedź... i Kot.
-Miko? To jak te kapłanki, dziewice ze świątyń. W sumie takie imię pasuje do Ciebie, ale to pewnie przez te białe włosy, Miko. Nadają Ci takiego czystego wyglądu. Albo to wynik tego, że ostatnia kobieta z którą rozmawiałem kilka dni temu była stukilową Hoshigaki... Wiesz, rekinica, niebieska skóra, kły, płetwy i skrzela. Mili są. - Dodał pośpiesznie nie chcąc wyjść na plotkarza który obgaduje ludzi albo jest jakimś wyspiarskim rasistą. Nic nie miał do Hoshigaki, chociaż akurat Toshiko budziła u niego mieszane uczucia, coś między podziwem bo miała łapę jak on udo, a strachem, bo miała uda jak on tułów.
- No dobrze, niech będzie. Wybacz mi moją "energiczność". - Podkreślił mocno słowo które dobrze pasowało chyba do jego reakcji i natychmiastowej chęci wymierzania sprawiedliwości. - Chyba po prostu ostatni tydzień był dla mnie ciężki. - Obrócił się w stronę wody i wskazał Mikoto odpływający powoli kuter. - Zaciągnąłem się do nich jako ochroniarz, tak to ich często rabowali, a jak z nimi płynąłem to tylko wymienialiśmy dziwne spojrzenia z podpływającymi statkami. - Ale jeśli chciała go uspokoić to stanowczo się jej udało. Znów wrócił do spokojnej wyprostowanej postawy i szczerego uśmiechu nie zdradzającego zdenerwowania. Co najwyżej lekki zmęczenie malowało się na jego twarzy, źle sypiał ostatnio. Za mało snu, za dużo pracy.

Okazało się też, że Miko posiadała zdolności obserwacji godne pochwały. Albo okazało się, że Wilk wystawał jak mały palec u stopy czekający na spotkanie z jakimś meblem czy makibishi, pojawiając się w swojej okazałości w Ryuzaku, jedno z dwóch.
- Powiem więcej, pierwszy raz jestem na kontynencie. I tak, Morskie Klify. Trzy czwarte życia na Hyuo, a kilka ostatnich lat w Hanamurze, w służbie u Hoozukich. - Był z nią szczery bo nie musiał niczego ukrywać, nie sądził, żeby bycie wyspiarzem było czymś, co powinien ukrywać lub czego się wstydzić. Nie był to co prawda poziom dumy ze swojego pochodzenia w którym nosiłby ciuchy z symboliką cesarstwa i mówił każdemu skąd jest... a nie, przecież miał w torbie pas na głowę, hachimaki, cały stanowiący jedną wielką flagę cesarstwa. No to nie było tematu.
-Na początek to najchętniej udałbym się do sklepu po zwoje do pieczętowania, bo na ten moment jestem kilkanaście minut na kontynencie, a już dostrzegłem kilkanaście krzywych spojrzeń skierowanych na moją torbę na kiju... i jednego żebraka z podobną. Mistrzowie nie byliby ze mnie dumni. - Stwierdził, omiatając wzrokiem tłum, rzeczywiście, ludzie patrzyli na niego odrobinę... nieprzychylnie. I rzeczywiście sam Wilk wyglądał jak podrzutek, jakby ktoś go nie chciał na wyspach to go takiego zielonego jak winogronko podrzucili na kontynencie i zostawili. A samo zdanie miało drugie dno, bo mistrzowie nie byliby dumni z wielu powodów, przede wszystkim przez to, że jeszcze nie pomścił swojego brata.
- Nie jestem pewien. Nie przywykłem jadać w gospodach, tam zazwyczaj naciskają na alkohol, a ja nie piję. Wystarczyłby mi najprostszy lokal z noclegiem, bez konieczności posiadania tam tawern, izakay i innych takich. O, ale chętnie zrobię zakupy, mam ze sobą suszone, ale to bardziej na drogę, a lubię całkiem gotować. W zamian za oprowadzenie mnie mógłbym zaoferować ci ugotowanie obiadu. - To chyba oznaczało, że oferta w której Miko robi za przewodniczkę została przyjęta i to dość optymistycznie.

[Mikoto]

Uśmiechnęła się szczerze, gdy wspomniał o fakcie, że opowieść o jego krewnych jest jeszcze ciekawsza. Czyżby też nosili takie oryginalne imiona? I czy to naprawdę były imiona, czy po prostu przydomki. Co prawda Ōkami oczywiście było imieniem i oznaczało wilka, jednak rzadko spotykało się takie miana, które bezpośrednio nawiązywały do zwierzęcia. Chyba, że jakaś rodzina miała fantazję i dobry humor, to wtedy cała rodzina była zwierzyńcem.
- Też mają ciekawe miana? - Zapytała, wyraźnie ożywiona. - No i czy to przydomki, czy prawdziwe imiona?
Słysząc porównanie do dziewic z świątyni, Miko parsknęła śmiechem. Musiała przyznać, że był dobry w swoich obserwacjach, tym bardziej, że wiele się nie pomylił. Zamiast świątyni, pracowała w szpitalu i w sumie była to póki co jedyna różnica. Rzuciła więc Wilkowi ciepły uśmiech, gdy wspomniał o jej włosach i nawiązał do swego rodzaju czystości.
- Moje pełne imię oznacza ''życie''. - Wyjaśniła. - Idealnie pasuje do tego, czym się zajmuję, a jestem medykiem. Ironia losu, przeznaczenie, albo po prostu zbieg okoliczności, kto wie. Tak czy inaczej, dużo się nie pomyliłeś.
Otworzyła szerzej oczy i usta w wyraźnym zdumieniu, gdy wspomniał o Hoshigaki. Sądząc z opisu, tej kobiecie było bliżej do bycia rybą, niż człowiekiem. Czy w Cesarstwie żyły takie istoty? Niestety, nie zdążyła odebrać wiedzy na temat sąsiednich klanów, zamieszkujących wyspy, więc nie była zorientowana, jacy ludzie zamieszkiwali jeszcze Morskie Klify. W sumie to nawet nie umiała sobie wyobrazić kobiety, którą właśnie opisał Wilk, więc na jej twarzy nadal pozostało zdumienie.
- Pierwszy raz słyszę o takich istotach. - Przyznała po chwili. - Brzmi jak opis rekina, a nie kobiety.
Spojrzała na kuter, który wskazał jej młodzieniec, a którym przybył tutaj, ochraniając go przed morskimi złoczyńcami. A więc pierwszy raz przebył taką długą drogę i miał to szczęście, że nie trafił po drodze na sztorm. Ona sama obawiała się, że już nigdy więcej nie wsiądzie na żaden statek. Po tym jak ledwo uszła z życiem, wyrzucona na brzeg w Kaigan, a jej brat zginął, bała się. Tak po prostu i zwyczajnie się bała. Lubiła jednak widok morza. Czuła się niemal jak w domu, który utraciła.
- Zapewne Ci sami znowu by ich obrabowali, gdyby Cię z nimi nie było. - Stwierdziła po jego słowach. - A tak nie chcieli ryzykować.
Słysząc fakt, że Wilk był pierwszy raz na kontynencie, nie zdumiał jakoś Miko, ani to, że rzeczywiście przybył z Morskich Klifów, jak podejrzewała. Osłupiała natomiast, gdy młodzieniec przyznał, jakoby wychowywał się na Hyuo. Szybko odwróciła wzrok, aby nie mógł zobaczyć przemykającego przez jej twarz smutku. Pochodzili z tej samej ojczyzny! Miała ochotę wypytać go o tak wiele, jednak musiała być ostrożna. Nie znała go na tyle, żeby tak po prostu się ujawnić.
- Jak przetrwałeś Zimną Wojnę? - Zapytała po chwili z powagą.
Byli chyba w podobnym wieku, więc musiał przebywać na wyspie, gdy została zaatakowana. Zabawne, bo podobno najechali ją Ci, którym teraz służył Wilk. Hōzuki. Ta nazwa nie mówiła jej nic więcej poza faktem, że owy klan stał na czele inwazji na Hyuo. Nie miała jednak o nim większych informacji. Tak wiele straciła przez to wszystko.
Kiedy młodzieniec wspomniał o sklepie z wyposażeniem i nawiązał do swojego bagażu na kiju, Miko przyjrzała się temu uważnie i musiała przyznać, że miał rację. Zazwyczaj tak nosili się bezdomni i żebracy, więc będzie trzeba to lekko skorygować. Kiwnęła więc głową.
- W takim razie zaprowadzę Cię do sklepu, w którym sama się zaopatruję. - Odpowiedziała i odchyliła połę płaszcza, pokazując mu torbę, którą nosiła przy pasie. - Tam ją kupiłam.
Była z niej bardzo zadowolona i z całą pewnością mogła polecić ten sklep, bo właściciel był naprawdę uprzejmy i miał towar świetnej jakości po rozsądnych cenach. Ruszyła więc powoli w stronę wyjścia z portu i spojrzała przez ramię, czy Wilk idzie za nią i nie gubi się gdzieś w tłumie. Chociaż bardziej adekwatne byłoby stwierdzenie, że nie gubi ''jej'' w tłumie. Była dość niska i drobna, więc mogła szybko i sprawnie zniknąć między ludźmi.
- Rozumiem. - Przytaknęła na słowa o gospodzie. - W takim razie cichy lokal z samym noclegiem. Też da się znaleźć. Widzę, że cenisz sobie spokojny tryb życia. To się chwali. Alkohol jest zdradziecki i otumania, no ale do odkażania ran jest idealny. Co do posiłku, to brzmi uczciwie.
Uśmiechnęła się lekko, prowadząc go dalej. Musieli trochę poprzeciskać się w tłumie, żeby ostatecznie opuścić port i wyjść na jedną z głównych ulic Ryuzaku no Taki. Ich pierwszy cel, to sklep z wyposażeniem, zaś kolejny? Zapewne właśnie lokal noclegowy, żeby Wilk mógł bezpiecznie zostawić tam swoje rzeczy i ruszyć dalej, na zwiedzanie wspaniałego, kupieckiego miasta.

//Jak chcesz, możesz dać dla nas ''zt'' w swoim poście, a ja będę kontynuować w temacie ze sklepem //

[Ōkami]

Ktoś z nieco większym zacięciem poetyckim tudzież pisarskim jakoś by tą całą sytuację ładnie podsumował. Bo już nie chodziło tutaj o to, że jemu na imię było Ookami czyli Wilk, a jej Miko czyli zarazem Życie jak i było to określeniem czystych, nieskalanych kapłanek... a raczej o całokształt połączenia tego. Kapłanka i Wilk, medyczka i wojownik, oboje pochodzący z wysp, nie wiedzący o Sobie wzajemnie nic. Tak, definitywnie wprawiony poeta miałby tutaj używanie.
Zwłaszcza, że Miko zyskała punkt jego sympatii nie reagując na jego wyznanie pytaniem o resztę zwierzyńca, jak zwykli pytać ci, którzy Wilkowi byli mniej przychylni. Na przykład zbójowie których w życiu spotykał Ookami i jego rodzeństwo zwykli byli nazywać ich zwierzyńcem, określenie to w rezultacie wyjątkowo mocno uderzało w wilczą psychikę i o ile nie był osobą nerwową, tak te określenie uderzało w jeden z jego słabych punktów. Nie był to jednak jego najsłabszy punkt, ale tym tak prędko i w pierwszych zdaniach się nie dzielił.
- A co za różnica, skoro prawdziwe imiona nam odebrano razem z poprzednim życiem? Jeśli mam być szczery to nawet nie pamiętam własnego imienia. - I to w sumie kluczowa kwestia, bo przydomek może posiadać osoba, która ma także własne imię, a przydomka używa do zamaskowania swojej tożsamości, forma pseudonimu oznaczająca coś. A tutaj, nie było przecież mowy o innej tożsamości bo to były ich jedyne imiona, nie mogli się posługiwać poprzednimi, a w ciągu dziesięciu lat zapewne każde z nich, tak jak i Wilk, w stu procentach zapomniało swojego poprzedniego imienia, pamiętając tylko powiązane z nim swoje smutne korzenie i pochodzenie. Bo każde z czwórki, w mniejszym czy większym stopniu, przeżyło odmianę losu. I większa część z nich raczej na lepsze, odnajdując swoje miejsce na świecie. Przynajmniej na sześć lat, a niektórzy jak Wilk - na osiem.

Kiedy dziewczyna potwierdziła jego podejrzenia co do swojego imienia, przynajmniej w pewnym stopniu, obdarzył ją szerokim uśmiechem. Zapomniał o czymś ważnym, więc gdy teraz sobie przypomniał, musiał od razu to nadrobić. Rozłożył tobołek, wyciągając z niego karty hanafuda i przeglądając je. Dobył te z wizerunkiem momiji, klonu palmowego, a drugą z jeleniem pośród liści klonu. Zapiął je na swoich uszach, w końcu była jesień, a starał się zawsze za tym nadążać, koniec końców każdy miesiąc miał swój zestaw kart na pierwsze dwa tygodnie i drugie dwa tygodnie miesiąca.
-To dopiero jest cudowne. Mieć na imię życie i ratować je innym. To tak, jakbyś urodziła się z powołaniem, by nieść światło pośród mroków tego świata, zanosić blask w zmroczone złem i rozpaczą serca. Podobnie o mnie mówił mistrz Smok, zapewne przez mój specyficzny "dar" z braku lepszego słowa. - Kiedy jednak Miko wspomniała, że opis Toshiko który jej przedstawił bardziej przypomina jej opis zwierzęcia niż prawdziwej, żywej i normalnej kobiety, wymksnęło mu się prychnięcie z krótkim chichotem. Miko też była całkiem niezła w podsumowywaniu rzeczywistości, bo rzeczywiście drogiej Toshiko brakowało znacznie mniej do pierwotnej bestii niż cywilizowanego ludzika z kontynentu, ale to chyba akurat zaleta Hoshigakich.
- Zdziwiłabyś się, jak blisko jesteś. Hoshigaki to urodzeni marynarze, twardzi i bezlitośnie potężni fizycznie. No i są dość bezpośredni, a nie wymanierowani. Mnie Mistrzowie uczyli kłaniania się, honoryfikatorów i wszystkich wymogów etykiety, a Toshiko... cóż, podczas naszej pierwszej rozmowy w tawernie dotknęła mnie stopą tam, gdzie nie wolno. - Zwieńczył swoją wypowiedź bardzo ciężkim westchnięciem i zaczerwienieniem polików. Nie byłoby prawdą, gdyby powiedział, że mu się nie podobało bo w końcu był tylko mężczyzną, istotą ułomną, ale też skłamałby, gdyby powiedział, że to było całkowicie okej i nie naruszyło jego strefy komfortu.

Zauważył jednak, że uciekła mu swoimi niebieskimi oczami, gdy wspomniał o Hyuo. Tak do tej pory utrzymywali kontakt wzrokowy, gdzie błękit zdawał się dumnie walczyć na to, kto pierwszy mrugnie, z rubinem. Ich oczy niczym ogień i woda, chociaż to właśnie rudzielec walczył wodą... i tylko nią, niestety albo i stety, patrząc na dotychczasowe dokonania i jego życie.
-Zimna wojna? Miałem wtedy piętnaście lat. Służyłem u Smoka i Niedźwiedzia, Mistrza żywiołów i Mistrza Broni, kiedy wyspy ze Sobą toczyły wojnę, banda czwórki młodych shinobi i dwóch specjalistów mistrzów miała dużo roboty. Głównie pomagaliśmy tym, którzy na wojnie ucierpieli najmocniej, czyli cywile i osoby niższego pochodzenia i rangi, nie mieszając się do starć na najwyższych szczeblach. Smok był z pochodzenia Yuki, ale nie uważał by prawym było wykorzystywać swoich uczniów do obrony swojej ojczyzny. - Wzruszył ramionami, odwracając także wzrok. Było więcej w tej historii i Wilk mógł jej to opowiedzieć, ale może nie teraz, nie na ulicy, nie wiadomo kto słucha, a i tak głupio się zwierzać. - Możemy o tym potem porozmawiać. - Dodał pośpiesznie, zakładając, że Miko może nie wyczuć jego aluzji, że nie chce kontynuować tematu, ale nie dlatego, że go boli, tylko po prostu nie chciał go kontynuować w tej chwili.

Kiedy zaproponowała mu zaprowadzenie do sklepu, podniósł swój tobołek znów przerzucając go przez ramię i z powracającym uśmiechem zgodził się. Uśmiech u Wilka był fenomenem, bo znikał na chwilę, dwie, ale zazwyczaj zawsze wracał niczym bumerang. Mistrzowie zawsze mówili, że uśmiech ma właściwości leczące serca, a skoro jego celem życiowym była naprawa świata, to uśmiechanie się by chociaż po troszku może swoim uśmiechem uleczyć czyjeś serce, cierpiące z jakiegoś powodu, było dla niego czymś oczywistym, co nie kosztowało go przecież nic. Poprawiając swoje haori i upewniając się, że mieszek jest w bezpiecznym miejscu i nie zostanie mu skradziony przez żadnego kieszonkowca, ruszył za Miko, próbując nie zgubić jej w tłumie, co nie było łatwe przy jej uroczej filigranowej budowie ciała.

Z/T

[Nana]

Reszta podróży ciągnęła się okropnie długo. Na szczęście nie spotkały ich już żadne niespodzianki, ale czas płynął bardzo powoli. Nana zaszyła się w swojej kajucie zajmując się sobą. Odpoczywała, zdrzemnęła się nawet na chwilę. Czekało na nią całkowicie nowe, inne życie. Była bardzo podekscytowana, jednak wiedziała, że powinna była zbierać siły. Nie wiedziała co mogło ją spotkać na nowym lądzie. Miała uzbierane trochę pieniędzy, jednak nie zbyt wiele. Będzie musiała z początku oszczędzać. Na szczęście nie należała do rozrzutnych.
Przy każdej fali zbierało jej się na wymioty. Musiała nieźle się pilnować. Widocznie podróże morskie w ogóle jej nie służyły. Była blada i ewidentnie odliczała minuty do przypływu. W końcu usłyszała okrzyki, czyżby dopłynęli? Wyszła z kajuty, żeby zobaczyć co się działo.