Herbaciarnia

[Kamui]

Czyli tutaj miało się wszystko odbyć? Ciekawe, zaprawdę interesujące miejsce. Wcześniej była mowa o świątyni, czy cholera wie o czym, a tutaj proszę herbaciarnia. Mogło być w sumie gorzej, a zapłatę otrzyma po wszystkim. Dużo, bardzo dużo ludzi i pełno dzieci, które wykazywały zainteresowanie Shogunem. Zaprawdę nie mogły zająć się sobą tylko męczyć biednego psa. Tylko w sumie nie wypada im odmawiać, a sam pies nie powinien dzieciom zrobić większej krzywdy, w końcu jedynie chciał chronić chłopaka, a dzieci mu nie zagrażały, bez znaczenia jak bardzo zestresowany był w tym momencie. - Możecie go pogłaskać i się z nim pobawić. jednak pamiętajcie, on też jest gościem tego przyjęcia. Musi pozostać czysty, więc proszę uważajcie. - powiedział, z uśmiechem, odsyłając Shoguna z dziećmi w bardziej ustronne miejsce, gdzie nikomu nie będą przeszkadzać. ufał, że jego towarzyszysz poradzi sobie z gromadą dzieciaków znacznie lepiej niż by to zrobił on. Teraz pozostało jedynie zapoznać resztę pań i zająć się nimi. Chociaż nie musiał kłopotać się z przedstawieniem, jedynie nisko się ukłonił gdy padło jego imię, a następnie wyprostował, poprawiając swój rudy warkocz. - Cieszę się, że mogę wam pomóc. Mimo, że...niezbyt pewnie czuje się wśród ludzi. - dodał od siebie, lekko się stresując. Cała pewność siebie, która wcześniej nazbierał w tym momencie wyparował. Chociaż to teraz nie miało większego znaczenia. jeżeli nic się nie zacznie on nie dostanie zapłaty i zostanie bez kasy, która była mu bardzo potrzebna. W sumie teraz dotarło do tego, że ktoś się go zapytał o rozpoczęcie całego przedstawienia. Nie radził sobie z tym, ale teraz już się nie wycofa. - Tak, ja już bardziej gotowy nie będę jak w tym momencie. - powiedział z uśmiechem, dając wyraźną zgodę na to, że jest gotowy przyjąć wszystko na klatę i zaopiekować się paniami. Na szczęście samemu mógł już spożywać alkohol, chociaż nigdy wcześniej tego nie robił i nie wiedział czy chce próbować. W najgorszym przypadku Shogun będzie go musiał zbierać z ziemi i zawozić w ustronne miejsce. Tego trzeba jakoś uniknąć.

[Hayami Akodo]

TRYB MG - MISJA RANGI D, INUZUKA KAMUI
"Bad moon"
9/15



Twarzyczki dzieciaków rozpromieniają się uśmiechami. Po krótkiej chwili piszczą zbiorowo, chóralnie, unisono radosne:
-JEEEEEEEEEEEJ!
Najstarszy chłopiec, ów wspomniany Uchiha, dopada wreszcie swojego brata i ciągnie go za rączkę. Szturcha go niecierpliwie.
-Ukłoń się panu shinobi i podziękuj! Pan shinobi pozwolił nam pieska!
Chłopiec kłania się grzecznie, słuchając rozkazu brata, ale brunecikowi to nie wystarcza.
-Macie nie kolorować pieska!-przypomina stanowczo rozradowanej dziecięcej gawiedzi, która natychmiast zaczyna oblegać Shoguna, częstować go słodyczami podkradzionymi ze stołu i przytulać się do niego. Pies poszczekuje, nie wiadomo, czy z zadowolenia nieoczekiwaną atencją, czy z irytacji, bo wolałby iść z tobą...Tak, czy owak, Shogun zostaje na miejscu z dzieciakami i częścią rodziców, którzy z jakichś powodów nie chcą wziąć udziału w uroczystości, ty zaś wychodzisz stąd w towarzystwie młodej pary i jej towarzyszy. Panna Mayumi obdarza cię pełnym subtelnego zachwytu uśmiechem. Wyraźnie jest ci głęboko wdzięczna za to, że poświęciłeś dla niej swój wolny czas, którego miałeś tak wiele, a śliczna, czerwonowłosa Akame bez przerwy z tobą flirtuje - albo próbuje flirtować. Druga druhna panny młodej, białowłosa Shirone, jest raczej nieśmiała, ale kiedy podajesz jej, wychodząc, czarkę z sake, dziękuje ci czystym, cichym głosem.
Wychodzisz zaraz za parą młodą i jej rodzicami wśród głośnych śpiewów i śmiechów. Nakodo - kapłan - ma sępią, ostrą twarz, łysą czaszkę i skromne, czarne kimono. Wygląda...dziwnie wśród tych wszystkich rozradowanych twarzy, wesołości i pogody, jaka przystoi w dzień ślubny, dzień godów weselnych. Czy to ostrzeżenie? Jakieś przeczucie zesłane przez bogów?
Cóż, cokolwiek to jest, nie ma tak wielkiego znaczenia.
Z pozoru.

_________________________________________________________________________
zt dla Akasia, Szogun zostaje z dzieciakami

[Kamui]

Wszystko poszło dobrze, nawet zbyt dobrze. Kamui świetnie sprawdzał się w swojej roli podając alkohol i bełkocząc pod nosem. Wszystko zrobił raczej dobrze, bez żadnych problemów. Jednak czy wszystko musiało się skończyć w ten sposób? Panna młoda była już nieźle wstawiona, ale sporo wypiła, jej raczej więcej nie potrzeba, a pozostałe Panie także po tym wszystkim nie były dłużne i wprowadziły się w szampański nastrój. Teraz niestety zaczęło się najgorsze. Wszystkie Panie, zaczęły oblegać rudowłosego, nie dając mu chwili na wytchnienie, ani na złapanie oddechu, którego tak bardzo mu w tym momencie brakowało. Jeszcze na domiar złego częstowały go alkoholem, które chłopak nigdy wcześniej nie pił. - Proszę wybaczyć, ale nigdy wcześniej nie spożyłem alkoholu. - powiedział, cicho i nieśmiale spuszczając swój wzrok w dól. Jednak raczej nie miał innego wyjścia jak spróbować się tego napić i jakoś wytrzymać do końca, zajmując się ciągle paniami i zaspokajaniem ich potrzeb związanych z alkoholem oraz jedzeniem. Innych nie planował zaspokajac, bez znaczenia jak one by go prosiły i w jakim stanie by się znalazł, cały czas mógł liczyć przez na Shoguna, który w razie problemów wyciągnie go z tamtego miejsce i przetransportuje w bezpieczne miejsce. Tylko jemu mógł ufać i powierzyć własne życie, poza nim nie miał nikogo kto by go wspierał i się o niego troszczył, tak samo jak on o niego. Byle wytrzymać do końca przyjęcia zabrać zapłatę i odzyskać swoje stare ubrania. Jednak też planował skorzystać z tego przyjęcia by dobrze się najeść, żeby mieć energię na następny dzień.

[Hayami Akodo]

TRYB MG - MISJA RANGI D, INUZUKA KAMUI
"Bad moon"
15/15



Blacked out streets, looking like a wolf
Bad moon up, need to check my pulse
Creep in the woods, and I got you shook
Eyes locked in, gonna get you hooked...


Budzisz się w ciepłym, miękko wysłanym futonie, w niewielkim pomieszczeniu w chatce owej ciotki, u której wcześniej byliście z Yoshim szybko, przelotnie. Obok twojej głowy leżą idealnie czyste, poskładane w kostkę i wyperfumowane rzeczy, ponadto na starej poduszce obok śpi Shogun - czysty, najedzony i najprawdopodobniej zadowolony z życia. Nad tobą pochyla się uśmiechnięta ciepło staruszka.
Masz kaca. I to takiego jak stąd za Mur i jeszcze dalej, ale było warto - pamiętasz te wszystkie piękne dziewczyny, które normalnie nie zwróciłyby na ciebie uwagi, te plotki i szepty, których nigdy byś nie usłyszał, opowieści o festiwalu w Hanamurze i toczącym się tam turnieju, te słodycze dla ciebie i Shoguna, by wam osłodzić podróż życiową, no po prostu it was worth it...!
Staruszka bez słowa podaje butelkę zimnej, orzeźwiającej wody, podaje ci także list i duży, pękaty mieszek, w którym cudownie brzęczą ryo. Gdyby tylko łeb ci tak nie pękał...

TREŚĆ LISTU:

Inuzuka Kamui-san,
Dziękuję, że w godny sposób zastąpiłeś Haru na weselu mojej jedynej siostry. Pewnie zastanawiasz się, co się stało, gdy wypiłeś alkohol? Nic wielkiego, po prostu tańczyłeś jak najęty, śpiewałeś i razem z niemniej pijaną Mayumi szukaliście skarbu potężnych żab.
Nie, nie przejmuj się, nikt poza Mayumi tego nie pamięta i raczej nie widział. Ona i jej druhny były tobą absolutnie zafascynowane. Rodzina Akimichi była zaś tak zadowolona, że dorzucili znacznie więcej, niż przewidywano. My, zgodnie z honorem Uchihów, również to uczyniliśmy.
Niech Was bogowie prowadzą, ciebie i Shoguna.
Uchiha Tsuyoshi

Staruszka uśmiecha się ciepło, a potem cicho, delikatnie odchodzi. Z całej tej nocy, srebrnej i szalonej, zostaje ci sporo wrażeń, ale najsilniejszym był chyba ten delikatny, zły księżyc...

________________________
No, koniec misji! Sorry za to zakończenie, ale nie miałam pomysłu, baw się dobrze na fabule!

[Kamui]

Całe zadanie chłopaka, poszło raczej dobrze. Przynajmniej mógł się tego domyślać, ponieważ obudził się w nieznajomym sobie łóżku ze swoim przyjacielem obok. Było to dość nietypowe doświadczenie dla młodego shinobiego. W końcu nigdy wcześniej nie spożywał alkoholu, a tutaj szum w głowie taki, że wytrzymać nie idzie. Młodzieniec nawet nie próbował się ruszać się z łóżka, wątpił w swoje obecne siły. Jednak nie miał na tyle spokoju, bowiem starsza pani przyniosła mu list do łóżka i woreczek ryo, ale w tym wszystkim było najważniejsze, że dostarczyła chłopakowi butelkę wody, którą od razu opróżnił jednym tchem. - Nigdy więcej.. - powiedział cicho, ponownie padając na łózko i resztkami sił uniósł list nad swoją twarz by móc go spokojnie przeczytać. Treść lekko go zaskoczyła, zwłaszcza ta o skarbie, ale nie chciał o tym myśleć, a raczej nie był w stanie. Bardzo nieprzyjemne uczucie kaca, towarzyszyło mu jeszcze trochę, a on nie planował opuszczać łóżka póki to coś nie minie i tak poświęcił prawie cały dzień na dochodzenie do siebie, a następnie ostrożnie wstał z łózka by się ubrać i opuścić miejsce, w którym się znajdował. Po tym wszystkim przyda mu się porcja porządnego treningu.

z/t

[Mizumi]

Uśmiech uratowanej dziewczynki, może i nie była w stanie zapłacić nim za jedzenie czy podróż, ale mimo to wiedziała, że było warto. To uczucie ciepła gdzieś tam w serduszku skrytym w kościanej klatce żeber, było tego warte. W końcu nie zawsze to pieniądze są tym co najcenniejsze. Może przyszła tu z myślą o zarobku przed nadchodzącą podróżą, lecz teraz odstawiła to na bok. Dziewczynka otuliła się szczelniej kurtką, może i jej zapach nie należał do najprzyjemniejszych w końcu Mizumi nie zwykła nosić przy sobie perfum, ale to nie wydawało się być dla małej złotowłosej. Rozejrzała się dookoła, dopiero teraz zauważyła, że przez ten cały czas tak naprawdę nie była tam sama z przypadkowo napotkaną grupką dzieciaków, ludzie różnych ras i zawodów mieszali się ze sobą w barwnym tłumie, niektórzy patrzyli inni, nie mieli odwagi nawet na to. Z tak wielu zareagowała tylko ona, ale czemu? Wysoka, czarnowłosa Kaguya, w żadnym stopniu nie przypominała krzywdzonej istotki, nie utożsamiała się z nią, po prostu czuła, że tak trzeba. Może tym różniła się od tłumu? Jedna z niewielu posiadała w sobie jeszcze jakiekolwiek, nie przytępione przez życie codzienne oznaki empatii? Jako "ta obca, nie dała się stłamsić wszechobecnej znieczulicy? Mogła tak stać i zastanawiać się nad powodami, ale czy był sens? Pomogła, zrobiła to co czuła że powinna, tylko tyle. Zwykły czyn, na równi z pomocą w zakupach jakiejś staruszce, chociaż w oczach dziewczynki widziała, że dla niej było to coś więcej. Może tym gestem nie zmieniła całego świata, ale zdecydowanie poprawiła ten, w którym żyła złotowłosa, nawet jeśli tylko na chwilę to co z tego? Chwila szczęścia, tak niewiele, a mogło zaowocować.
-Erisu...- powtórzyła w zamyśleniu. -Ładne. - dodała po krótkiej chwili. W końcu co więcej mogła powiedzieć? Może i coś by się znalazło, ale nie specjalnie szukała. Po następnych słowach delikatnie uchwyciła dłoń dziewczynki. -Nie masz za co, taka moja rola. Zaprowadzisz mnie?- zapytała, chociaż doskonale znała drogę, chciała po prostu pozwolić dziewczynce na wykazanie się. Nie znała się na dzieciach, ale to wydawało jej się dobrym pomysłem. Tak więc szły, młoda złotowłosa prowadziła starszą Kaguye o czarnej grzywie przez kupiecką osadę. Droga trwała jakiś czas, jednak niezbyt długi, na miejscu odnalazła dla nich wolny stolik,
poprosiła kelnerkę o lody i herbatę i jakby zamyśliła się, patrząc na podarte ubrania dziewczynki. -Co powiesz na małe zakupy jak zjemy?- zapytała, co prawda sakiewka protestowała, ale Mizu miała świadomość, że jest w stanie na siebie zarobić, po za tym dla niej to tylko drobny gest, a dla dziewczynki może być czymś dobrym

[Hayami Akodo]

TRYB MG - MISJA DLA KAGUYI MIZUMI RANGI C
"New life"
7/30




I'm full of forgotten words,
sitting on a bench near to home,
near to new friend

Słowa, słowa, słowa.
Zapomniane, martwe słowa, których tak dawno już nie słyszał mały odmieniec, teraz stały się rzeczywistością. Siedzicie teraz w herbaciarni, wśród innych ludzi okupujących stoliki, uśmiechniętych i bardziej lub mniej pogodnych, w ciszy i łagodnym spokoju Ryuzaku no Taki. Chociaż wciąż trwa Era Krwi, era przemocy, wojen i nienawiści, ostrze bogów cofnęło się od tej krainy, pozwalając na rozwój handlu i nieufności - ale tu jest inaczej niż w Shigashi no Kibu. Tu nie ma wszechwładnych, dumnych klanów kupiecko-mafijnych, które dzięki swoim przemożnym wpływom potrafiły sprawić, że korzyły się przed nimi proste, ubogie rodziny shinobich i nie tylko shinobich. Brutalne groźby zmieniły się tu w język kwiatów, a ty sama - choć na chwilę - pozwoliłaś sobie na zapomnienie. Ciekawe, że zwykle niewinne, delikatne dzieci przynoszą jedynie światu dobroć, otwarte serca, uczciwość i uśmiech, dorośli zaś - chaos, niepewność, rozerwany pokój, żałobę lub ekspresyjne zabawy, prawda?
Kelnerka stoi już przy waszym stoliku, czekając na złożenie zamówienia.
-Witaj! Jak masz na imię, malutka? - pyta wesoło, puszczając do Erisu perskie oko. Ta uśmiecha się z dumą i wypowiada na głos swoje dźwięczne, pełne radości imię; znów słychać świergot tego ptaka, tego samego, którego widziałyście wcześniej - a może go nie zauważyłyście, może go zgubiłyście w dusznym upale lata? Tego samego lata, które innym przecieka przez palce jak woda zaczerpnięta ze źródła...?
-Co zamawiasz, Erisu?
Dziewczynka długo i uważnie studiuje menu. Jej poważne, dorosłe zamyślenie, skupienie, z jakim przewraca stronice, musi być śmieszne dla osoby postronnej, ale ona sama stara się byc odpowiedzialna i duża - nie mają dużo pieniążków, więc musi wybrać rozważnie, nie wypada żerować na dobroci pani Mizumi! Wreszcie dokonuje wyboru.
-Chcę dwie czarki herbaty i ciastka! - ogłasza z dumą.
Kelnerka sprawnie zapisuje to w notesie. Jest to wysoka, kształtna kobieta z klanu Hoshigaki, element nietypowy w tym lokalu - ale jakże miły i uczynny! Tak, oczywiście, ciastka zostaną zaraz przygotowane; czy Erisu życzy sobie jakiś konkretny smak? Malinowe? Doskonale, akurat są na stanie herbaciarni. Tyle, że za dwa talerzyki ciasteczek i dwie niewielkie, białe czarki należy się 40 ryou i gdyby pani Mizumi zechciała zapłacić później, przy wyjściu, rachunek...Tak? Doskonale. Miłego dnia.
Dla Erisu ten dzień już jest miły. Wierci się, podniecona, dumna ze swojego wyboru.
- Wybrałam nam już ciasteczka malinowe, bo one są naj-naj-najlepsiejsze ze wszystkich! - informuje radośnie. -A w ogóle to jesteś fajna, Mizumi-san, wiesz? Masz rodzeństwo? Skąd się tu wzięłaś?
No właśnie, skąd się tu wzięłaś, ty, która jesteś kością z kości bogini i krwią z krwi matki...? Może przyniosła cię mgła? Wiatr? Fala?
A może po prostu przyprowadziło cię tu lato i uśmiech Erisu?

[Mizumi]

Herbaciarnia, kiedy ostatnio w niej była? W tym tygodniu? Zeszłym? W sumie to sama nie wiedziała, żyła z dnia na dzień, w końcu jedynym co było pewne to poranne słońce i kolejne dni szkolenia. Przez te dwa lata zdążyła do tego przywyknąć, stało się to rutyną, która na szczęście nie miała wiele wspólnego z monotonią, mimo to tego typu drobnostki wypadały jej z głowy. Pamięć do dat? A komu to potrzebne, ważne że dzisiaj jest dzisiaj, a nie to że kiedyś był inny dzień, że kiedyś było inaczej. Uśmiechała się, w końcu może i jakiś czas temu czuła gniew, ale teraz ze swą małą towarzyszką nie myślała o tym. Właściwie czuła się jakby odwiedzała to miejsce z młodszą siostrą, której nigdy nie miała. Pustynia nie była zbyt przyjaznym miejscem, nawet jeśli jej szczep, kiedyś dumnie nazywany rodem znajdował gościnę w kuglarskiej osadzie, po ostatniej wojnie i tak nie było lekko, miała sporo szczęścia, że tego nie odczuła... Wychowanie jedynaczki było o wiele prostsze, niż kilkorga dzieci, a na pewno tańsze, zwłaszcza wychowywanie kunoichi, zdolnej na niedługo po szkoleniu wykonywać "misje", które więcej wspólnego miały z pracami domowymi u obcych ludzi, niż z realnym zawodem. Nie było jej źle, po prostu normalnie.
Młoda kelnerka o dość nietypowej jak na tę część kontynentu urodzie podeszła do stolika. Mizumi nie dziwiła się, kupiecka osada pełna była różnorakich przybyszów, część z nich, zapewne jak ta miła kobieta, osadzała się w tym miejscu na stałe. Czarnowłosa nawet przez jakiś czas miała wrażenie, że rdzenni mieszkańcy stanowią mniejszość w tym pełnym kolorów i indywidualności miejscu. Właściwie nigdy nie dowiedziała się jak jest na prawdę, ale nigdy też jakoś specjalnie nie próbowała. Ugaszenie ciekawości w tej materii nigdy nie było jej potrzebne do szczęścia, a przeglądanie spisu ludności, o ile jakikolwiek w ogóle istniał byłoby równie nużące co liczenie piasku na pustyni. Kelnerka od razu zajęła się małą. Mizumi uśmiechnęła się do niej porozumiewawczo, w końcu to był dzień Erisu, no przynajmniej o to się starała. Po tym co widziała, miała wrażenie że może zostać tym małym światełkiem na końcu tunelu... oby tylko nie prowadził on do tragedii.
Widok złotowłosej, która w pełnym skupieniu przeglądała menu... no cóż, był zabawny. Mizumi miała ochotę się roześmiać, ale mała mogłaby to źle odebrać, jakoś zdusiła w sobie śmiech, który odznaczył się jedynie jej ustami wykrzywionymi w kształt banana. Trwało to chwilę, lecz małej udało się w końcu zdecydować, dumna ogłosiła co następuje,
a kelnerka szybko zapisała i odeszła ruszając by zrealizować zamówienie, dwójki kontrastujących ze sobą niczym noc i dzień dziewcząt. Dziewczynka wyjaśniła jej dlaczego wybrała akurat te, a potem nastała fala pytań...
-Moje ulubione. - odpowiedziała tym miłym, ciepłym i zarezerwowanym na takie okazje głosem.-Dużo pytań, ale spróbuje sobie jakoś poradzić. Nie mam rodzeństwa, właściwie nigdy nie miałam, a pochodzę z Sabishi, na pustyni ciężko wychowywać dzieci. Właściwie w Ryuzaku jestem od dwóch lat, wysłali mnie na szkolenie, integracja z innymi i inne rzeczy. A może ty opowiesz mi coś o sobie? - zakończyła przykrótką wypowiedź odbijając piłeczkę do dziewczynki...

[Hayami Akodo]

TRYB MG - MISJA DLA KAGUYI MIZUMI RANGI C
"New life"
9/30




Dziewczynka uśmiecha się delikatnie, skupiona na jedzeniu pysznych, malinowych ciasteczek, chrupiących i smacznych. Takie mogłaby otrzymywać od kobiet z rodziny, gdyby jakąś tylko miała. Nawet nie pamięta przecież już, jak miała na imię jej mama; mama od zawsze była mamą , taką wesołą blondynką w szarej sukience, a potem znikła. Tak po prostu. Wyszła z domu i już nigdy nie wróciła, zostawiła Erisu samą w domu. Ojca nie było z nimi, odkąd pamiętała. A ona musiała sobie radzić; zwłaszcza wtedy, kiedy ją bito i wyzywano od odmieńców, wyrzutków, potworów, bachorów diablicy, a nie było nikogo dorosłego, kto by się za nią ujął. Na krótką chwilę kładzie swą małą, ciepłą dłoń na twojej, lecz potem ją cofa, niepewna i zmieszana, zawstydzona.

-Przepraszam, Mizumi-san... - mówi z zakłopotanym uśmiechem, jakby karała samą siebie za pragnienie bliskości, opieki. Wszyscy chcemy zaznać nowego życia, ale nie każdy wstydzi się takich dziwnych w takiej sytuacji myśli; poza tym wiadomo, że nowe życie nigdy nie przychodzi za darmo. Jaką cenę będzie musiała zapłacić Erisu za nowe życie, nową rzeczywistość, za nowy los? Tak czy inaczej mała blondyneczka jest gotowa coś o sobie opowiedzieć. Nie ma tego jednak wiele.

-Mam na imię Erisu, jak już powiedziałam. Nie wiem, skąd jestem...Chyba stąd. Mieszkałam w takim małym domku w lesie niedaleko świątyni razem z moją mamusią, ale ona pewnego dnia wyszła i już nigdy nie wróciła. Wołałam jej, szukałam, ale mama nigdy nie wróciła. Ludzie albo nie chcieli mi pomóc, albo krzyczeli, że... - w oczkach małej zjawiają się łzy. -Że jestem dzieckiem diabła. Widziałaś kiedyś diabła, Mizumi-san?

Na chwilę zapada cisza. Mała blondyneczka w zieleni, wschodząca actress Spring, uśmiecha się delikatnie. Wie, jak dobrze odgrywać różne role, by przeżyć, pewnie to samo umiesz też i ty. Swój ciągnie do swego, talent do talentu, samotność do samotności. W tym życiu, w tym świecie nie ma miejsca na litość, a jeśli wchodzisz między wrony...

New life, let sit and be silent
about nothing
New life never will come without payment

[Mizumi]

Delikatny uśmiech, wystarczająca nagroda za poświęcony dziewczynce czas. W końcu Mizumi nie liczyła na więcej, właściwie to nawet wdzięczność była dobrem nadprogramowym. Wiedziała jedno, było warto. Rodzice... dziewczynka nie znała swoich od małego, właściwie przeszło jej przez myśl by zapytać o ojca, ale nie zrobiła tego. Zwalczyła ciekawość, w końcu skoro tylko o matce wspomniała na tym powinny poprzestać, nie chciała sprawić jej bólu. Może to były jedynie wspomnienia, ale te zwykły ciągnąć za sobą emocje, czasem dobre, czasem złe... Młoda Kunoichi znała swoich rodziców, wychowali ją, ale tak właściwie to nie widziała ich od dwóch lat, w pewnym momencie urwał się nawet ten nikły kontakt, który niosły za sobą listy. Wtedy czarne niczym jej włosy chmury zalały jej myśli, a jeśli coś się stało? Potrzebowała czasu by je odsunąć, lecz przyniosło to efekt, w końcu gdyby coś się stało ktoś by ją powiadomił, nie musiała się martwić. Ciepła, drobna dłoń położona na jej własnej, miły uczucie, lecz pewne niepewności, a może zdziwienia, odmalowanego na bladym licu? Erisu cofnęła dłoń, a Mizumi nie potrafiła po nią sięgnąć...
Uświadomiła coś sobie. Nawet jeśli w tej chwili mogła pomóc złotowłosej, pocieszyć słodyczami to nawet gdyby chciała nie mogła robić tego na dłuższą metę, w końcu na dniach musiała wyruszać do Sabishi.
-Nie masz za co. - odpowiedziała z uśmiechem. Nawet jeśli tak było obiecała sobie, że nie zostawi dziewczynki bez opieki, w końcu słyszała, że gdzieś tu jest sierociniec, musiały go tylko odnaleźć. Delikatnie uchwyciła twarz Erisu, gdy w jej oczach zaczęły zbierać się perliste łzy, kciukiem pogładziła jej policzek. -Diabła?- powtórzyła pytanie, jakby w zamyśleniu. Szatan, zło wcielone, czyste okrucieństwo... czy go widziała? Nie, nie na własne oczy. W końcu podczas wojny czekała bezpieczna na rozwój wydarzeń. Na froncie nie było dla niej miejsca i chociaż cieszyła się z tego, wiedziała, że gdyby doszło do kolejnego konfliktu, będzie musiała stanąć do walki. Nigdy nie ujrzała diabła, ale jego bękartów, jego pomioty jak najbardziej... Ludzi zakochanych w okrucieństwie, dla których zadawanie bólu było najwyższą z przyjemności... tylko raz spotkała tego człowieka, lecz w jego oczach nie królowało zło, a niezrozumiałe szaleństwo. Odepchnęła tę myśl. -Nie widziałam diabła, ale spotkałam ludzi gorszych od niego.- powiedziała z pewnością siebie odpychając mętne wspomnienie. Zjadły słodycze, wypiły herbatkę, a pomysł wrócił do głowy Mizumi. -Wiesz co, zakupy zawsze poprawiają mi humor, co powiesz na jakieś nowe ubranka?- mówiła ciepłym głosem... Mała siostrzyczka, której nigdy nie miała, czy tego dnia Erisu przyszło odegrać tę rolę?

[Hayami Akodo]

TRYB MG - MISJA DLA KAGUYI MIZUMI RANGI C
"New life"
11/30





Dziewczynka uśmiecha się pogodnie. Otarcie łez, przyjęcie jej obecności, troskliwa opieka nad nią i bliskość sprawiają, że znów nabiera sił, by mierzyć się z nieznanym, z tym, co życie ukrywa w talii czarno-czerwonych kart, pełnych ukrytych znaczeń. Jedne mówią o wojnie, inne o pokoju; jedne przepowiadają wielkość, inne chronią przed złem. Tak samo jest z ludźmi: jedni stoczą się na samo dno, kierowani swoimi niespokojnymi wyborami lub spaczoną osobowością powstałą w wyniku błędu bogów. Drudzy natomiast, te ciche i spokojne jednostki, będą razem tworzyć nowy, szczęśliwy świat, w którym wszystko się ułoży.
Wizja zakupów bardzo do niej przemawia; jak każda przedstawicielka rodzaju żeńskiego - a w każdym razie ich większość - Erisu lubi zakupy. Choć sama nigdy nic sobie nie kupiła z uwagi na brak pieniędzy, to jednak lubiła się kręcić po mieście, szukając ładnych rzeczy i podziwiając je z oddalenia, bo przecież gdyby podeszła bliżej i coś wzięła, oskarżono by ją o kradzież. A takie jak ona, niewinne, grzeczne aniołki, chętnie padają ofiarami pomówień, stają się kozłami ofiarnymi, bo i kto się ujmie za jakąś tam przybłędą w sumie nie wiadomo skąd? Przecież nie ma rodziców, którzy mogliby chronić małą aktoreczkę przed presją sławy. Wiosna jest przecież w pełni sił, już dawno przeszła w brzemienne upałem lato.
A jeśli uda się popatrzeć na coś ładnego, to co w tym złego? Piękno jest przecież dla ludzi.
Nawet takich, jak ona.
-Oczywiście, chodźmy! - zgadza się wesoło. Jej twarz jednak po chwili smutnieje. - Tylko że nie mam pieniędzy...a jak coś wezmę, to powiedzą, że ukradłam i będą krzyczeć.
Tak czy inaczej, wstaje, czeka, aż zapłacisz za ciastka i resztę, i kiedy wychodzisz, wychodzi za tobą, szczęśliwa mimo wszystko.

___________________________________________________________________________________________________
ZT dla Mizumi i dla Erisu: tutaj proszę!

[Gaeshi]

Stuknięcie za stuknięciem dawało znać o tym, że po ulicy przemieszcza się Gaeshi. By jednak usłyszeć ten delikatny, subtelny dźwięk trzeba było naprawdę sie w niego wsłuchać, co w przypadku większości ludzi nie ma miejsca. Są zbyt zajęci patrzeniem pod nogi, zbyt zamyśleni, żeby zwrócić uwagę na niewysokiego chłopaka z bandażem na oczach. Gaeshi tymczasem poruszał się w tym tłumie dość sprawnie i pomimo tego, że trzymał przed sobą kij, którym wyczuwał nową powierzchnię, to i tak zadziwiająco sprawnie wymijał ludzi, którzy mieli w niego zaraz wpaść. Sprawny obserwator zastanowiłby się jak on to robi, ale żadnego obserwatora nie było, więc równie dobrze Gaeshi mógł sam ujawnić swoje karty. Cała sztuczka polegała na tym, że mężczyzna był shinobim i dzięki wzmacnianiu swoich zmysłów chakrą mógł sobie pozwolić na znacznie więcej niż normalny ślepiec, którego spotykało się na uboczu drogi proszącego o parę groszy. Lepiej do tego stopnia, że kija w większości sytuacji już zwyczajnie nie potrzebował, ale nosił go po to, by się nim w razie potrzeby bronić. W każdym razie, dla takiego Gaeshiego spacer wyglądał całkowicie inaczej. Jego zmysły odbierały wiele bodźców, z których wszystkie musiały zostać jakoś przetworzone. A to bliższy hałas, a to dalszy, a to jeszcze jakiś świst, stukot czy obiekt, o który odbija się wiatr. W takich sytuacjach całe ciało tego shinobiego staje na straży i dostrzega nawet najmniejsze szczegóły. Tak się stało tym razem, że takim szczegółem był zapach herbaty. Co prawda, nie tylko herbaty, ale spośród różnych dań jak przykładowy ramen, to właśnie zapach tego ciepłego napoju przebijał się najbardziej. Po krótkiej chwili Gaeshi znalazł wejście do herbaciarni i nie trzeba było długo czekać, aż ktoś do niego podejdzie. Chłopak podziękował grzecznie za pomoc i zaraz po tym, jak właściecielka zaprowadziła go do odpowiedniego stolika, zamówił sobie dwie różne herbaty i dango. Poprosił także, żeby drzwi do jego "boksu" pozostały otwarte w razie gdyby ktoś chciał się do niego przyłączyć. Tak zaopatrzony w jedzenie i picie siedział w ciszy oraz cieszył się miło spędzanym popołudniem.

[Shikarui]

Give me your hand, the dog in the garden row is covered in mud.

1 Pada śnieg. Słyszysz go? Płatki bez koloru, bez barwy, opadają na ludzkie twarze i zatapiają się w miękkich ubraniach. Tonęły w twoich włosach. Długich pasmach ułożonych na plecach, których do tańca nie zapraszał nikt, nawet wiatr. Zupełnie jak ciebie. Płatki nie wirowały wokół tylko gdzieś obok. Ludzie nie wyciągali do ciebie dłoni, tylko mijali - obok - a szum ich rozmów tworzył całą mapę rzeczywistości, do której poznawania nie był potrzebny kij. Twarze bez twarzy, o niepoznanych kształtach, owoce bez faktury wyłożone w koszach na straganach zbudowanych z lichych drewien, nad którymi cicho łopotały rozciągnięte zadaszenia z materiałów. Cichy stukot laski. Kłapanie podków konia na zimnej ziemi, który ciągnął za sobą ciężki wóz, którego koła cicho skrzypiały. Potrafiłeś nazwać każdy z tych dźwięków. A jednak wóz nie był ani stary ani nowy. Koń nie był rasowym rumakiem ani starą szkapą o zmurszałej sierści, a łopoczące wokół ubrania i osłony nad stoiskami nie posiadały swoich kolorów, nie były pocerowane czy wypłowiałe - nie były też nowe i pełne kolorów. Blado-czarny świat o kolorze nie mniej nijakim niż opaska przysłaniająca puste oczy, do których nie docierało światło dnia, walczące o swoją drogę na glob. I chociaż tych promieni nie widziałeś to czułeś je jak nikt inny. I gdyby sprawiedliwość istniała, pewnie właśnie pytałabym o to, gdzie się zapodziała, rozkładając tak nierówno przekleństwa i błogosławieństwa między ludzi.
Laska, którą wodziłeś przed sobą, zatrzymała się na drzwiach - dokładnie tych, do których prowadziła woń ciepłych posiłków i delikatny aromat parzonej herbaty. Drzwi były ciepłe. Wypolerowane, suche, śnieg nie zdążył się na nich rozbić i stopnieć. Topniał za to na twoich jedwabnych włosach i ciepłym ubraniu, które okrywało twoje ciało. Klamka od razu ustąpiła, otwierając nowy świat przed twoimi zmysłami i witając podmuchem ciepła, który przepełznął wzdłuż kręgosłupa przyjemnym dreszczem. Odetchnij. Gwar ulicy zmieszał się ze stukotem naczyń w herbaciarni. W niedalekiej kuchni ktoś stukał garnkami. Goście przy stolikach uderzali pałeczkami o brzegi misek, podnosili i odkładali filiżanki na porcelanowe spodki albo stukali naczyniami o blaty. Przyciszone rozmowy, nieszczególnie prywatne, nieszczególnie kryjące się ze swą treścią, zarysowywały brzegi drewnianej herbaciarni. Drzwi zamknęły się za tobą jak paszcza lwa, która zamyka jeden rozdział, by zacząć pisać zupełnie inny.
- Pomóc panu? - Zapytał miły, damski głos. Słyszałeś jej kroki, kiedy się do ciebie zbliżała. Jeszcze przed chwilą pytała jednego z gości, czy wszystko jest w porządku i czy wszystko smakuje. "Tak, tak, jak najbardziej!". Więc nie struwała jej żadna rozterka. Stała tuż przed tobą i wyciągała w twoim kierunku rękę - rękę, która cię nie dotknęła, bo chociaż wyciągnięta, cofnęła się nieco. Niepewnie? Och, ludzie przecież nigdy nie wiedzieli, jak złapać w dłonie tragedię, a tym bardziej nie mieli pojęcia o jej obracaniu. - Zapraszam, mamy wolny stolik... pomóc? - Pochyliła się lekko, wyczułeś jej zbliżenie. I znów te ręce, jakby chciała, żebyś ją złapał. Żebyś dał sobie pomóc. Tylko kogo tak naprawdę chciała zadowolić? Uciszyć swoje sumienie, żeby nie było, że nic nie zrobiła, czy rzeczywiście poddała się czystej intencji? Ludzie byli tak brudni, że nie warto było widzieć ich twarzy. Kobieta poprowadziła cię do stolika, odsunęła ci krzesło i przyjęła zamówienie, uciekając jak najszybciej. Wyobrażasz sobie jej rumieńce? Jej speszoną minę, że musi pomagać kalece? Rozmowy płynęły dalej, a ty w nich tonąłeś. Przysłuchiwałeś się którejkolwiek? Ciekawość - zupełnie jak dobre intencje - piekło nimi brukowano i dlatego Piekło to miało tak długie aleje. Niedługo zaczną z nich stawiać budynki, kto wie? Może na modłę iście ludzką. Zamówienie zostało przed tobą postawione dość szybko. Kobieta raz jeszcze upewniła się, czy z czymś na pewno nie potrzeba ci pomocy i ulotniła, pozwalając ci tonąć w dźwiękach i nierealnie-realnym świecie. W tym konkretnym przynajmniej huk spadających płatków nie zagłuszał ciszy.
Drzwi do herbaciarni to otwierały się to zamykały. Ludzie wchodzili i wychodzili - panujący tutaj ruch był gwarantem jakości, że nie podają tutaj byle czego - inaczej tłumy by tu nie ściągały. Czasem można było usłyszeć ten sam głos kelnereczki, który zamiast oferować zaprowadzenie do miejsca, przepraszał grzecznie i informował, że wszystkie stoliki mają obecnie zajęte. Uprzejme dziewczę. Brzmiała bardzo szczerze. Bardzo niewinnie.
- Dzień dobry... przepraszam, czy nadal nikt się nie zgłosił do zlecenia? - Ten kobiecy głos nie zapytał o miejsce. Nie dał nawet kenlnereczce poinformować jej, czy mają dla niej stolik czy też musi obejść się smakiem. Niewiasta, dość wątła, stała przed kenlnereczką. Musiała mieć już ponad czterdzieści lat, sądząc po barwie jej głosu i jej posturze.
- Niestety, nikt się nie zgłosił...

[Gaeshi]

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=OuU3v_jjJF4[/youtube]

Każde miejsce zawsze wydawało się Gaeshiemu wyjątkowe. Kiedy normalny człowiek wchodził do jakiegoś lokalu, mógł odnieść wrażenie, że jego poszczególne elementy już gdzieś widział, już ich gdzieś doświadczył. A on? On słyszał już uderzenia garnków, słyszał już dźwięk, który wydaje filiżanka odłożona na spodek, wiedział jak brzmi herbata, która rozlewa się w porcelanie, ale czy mógł stwierdzić, że gdzies już to słyszał? Nie. Każdy dźwięk był dla niego znajomy, a mimo tego całkowicie nowy. Każdy garnek posiadał swoją fakturę, swoją jakość, z którą został wykonany, każdy przedmiot był inaczej traktowany przez osobę, która trzymała go w swoim ręku. Te drobne, subtelne różnice, które zapewne uciekały uwadze większości ludzi, dla samego Gaeshiego stanowiły swego rodzaju ciekawostkę. Świat miał przed człowiekiem tyle tajemnic, które dla reszty pozostawały nieodkryte tylko dlatego, żę dysponowali wzrokiem, a tak mało osób zdaje sobie z tego sprawę. Z drugiej strony kto, jak nie sam Ran, doskonale wie o takich tajemnicach? Nie widział nigdy drzewa, nie widział nigdy tafli wody, nie doświadczył nawet widoku ptaków przelatujących kluczem nad swoją rodzimą wioską. Życie skrywało przed nim znacznie więcej tajemnic, niż przed resztą, ale z tą różnicą, że wszystkie skarby Gaeshiego spowite były nieprzeniknioną czernią, której nie mogło rozwiać nawet najjaśniejsze światło tysiąca świec. Młody shinobi nie mógł na to jednak nic poradzić. Tak samo nie mógł nic uczynić z pewną dozą skrępowania, która ogarnęła dziewczynę pracującą w herbaciarni. Być może Gaeshi nie mógł zobaczyć jej zmieszania, ale doskonale mógł je wyczuć. Jej niepewne ruchy i lekko zachwiany głos mówiły mu wszystko, czego tylko mógł chcieć.
- Proszę się nie przejmować taką kaleką, jak ja. Wystarczy tylko, że będę słyszał Pani głos. - odpowiedział jej ciepłym tonem i uśmiechnął się delikatnie, żeby dodać jej otuchy. Oczywiście, że nie podobało mu się takie traktowanie, ale wystarczająco już do niego przywykł. Ludzie, którzy spotykają się z niecodzienną sytuacją, często nie wiedzą jak na nią zareagować i przez to zachowują się dziwnie. Gaeshi podejrzewał, że podobnie było w przypadku tej dziewczyny, która zapewne nie miała za wiele do czynienia z niewidomymi. Na całe szczęście chłopak nie potrzebował jej pomocy do przemieszczania się, bo równie sprawnie mógl to robić sam, ale dla utrzymania pozorów wolał się nie wychylać. Nie chciał też sprawiać zbyt wielu problemów, więc zwyczajnie ograniczył swoją interakcje z kobietą do minimum i zajął się swoim zamówieniem. Herbata powoli przelewała się przez jego przełyk, a niesforne kosmyki włosów opadające na jego twarz były regularnie odsuwane za ucho. Tak mijały mu kolejne minuty, podczas których przysłuchiwał się swojemu otoczeniu. To było jedno z niewielu zajęć, które tak bardzo go odprężały. Być może dzieje się tak dlatego, że od parunastu lat zajmuje się jedynie nasłuchiwaniem, a być może dlatego, że nie pozostału mu nic innego, skoro nie może wpatrywać się w sufit tak, jak reszta normalnego świata. Jednak właśnie dzięki temu zajęciu do jego uszu dobiegła interesująca konwersacja. Ktoś potrzebował pomocy, ale jak do tej pory nikt jej nie udzielił. Przypadek? Być może i tak, ale Gaeshi nie mógł pozostać na niego głuchy. Wstał od stolika i zabrał ze sobą swój kij, którym tym razem jednak nie rozpoznawał drogi. Ten spoczął swobodnie na jego ramieniu, a sam shinobi wyszedł ze swojego kącika i zaczął zmierzać w stronę kobiety z problemami, po drodze sprawnie omijając wszystkie przeszkody tak, jakby widział.
- Moje oczy może i są bezużyteczne, ale słuch mam doskonały. Z góry przepraszam, że podsłuchałem, ale obecnie dzieje się to trochę mimowolnie. Słyszałem, że potrzeba Pani pomocy? - zagadnął do kobiety po czterdziestce, która przed chwilą znalazła się w herbaciarni. Jakieś zajęcie z pewnością się Gaeshiemu przyda, a jesli będzie mógł przy tym wyrobić sobie opinię pomocnego w tym mieście, to zajęcie to wydawało się jeszcze bardziej kuszące.

[Shikarui]

Give me your hand, the dog in the garden row is covered in mud.

3 Przypadek był perłą w koronie psotliwego Losu, nie wiedziałeś o tym? Narzędziem głównym, biletem, z którego można było skorzystać, albo zignorować jego istnienie. Był dość mały. Mieścił się w twojej dużej, męskiej dłoni i uginał wedle woli pod dotykiem twoich długich palców, które powinny trzymać pędzel - nie rękojeść kunaia. Miał dość ostre krańce, chociaż papier, o wiele bardziej miękki od pergaminu, o bardziej gładkiej fakturze, miął się bardzo łatwo, dlatego musiałeś uważać, żeby się nie pokaleczyć. Ponoć to te rany są najgorsze, których nie widać gołym okiem. Z którymi nie pobiegniesz do medyka i nie nałożą ci na nie bandażu, żeby powstrzymać krwotok czy brud, który mógłby wedrzeć się do rozciętej tkanki i spowodować zakażenie. Ten bilet nie był przewidziany na przejazd do konkretnej stacji. Był kierunek główny - bo ten chyba istniał w każdej głównej powieści, a przystanki po drodze? Wysiądź na którymkolwiek zapragniesz, pokręć się, potem zaczekaj na następny pociąg i pojedź dalej. To pewnie czasówka, kiedyś straci ważność. Może wtedy konduktor zaczepi i nakaże opuścić pociąg, prosząc cię wcześniej o dowód tożsamości i wlepi mandacik, który trzeba będzie spłacić w ryo - bo w czym innym - tutejszemu urzędnikowi. A ten "tutejszy'" to znaczy w sumie gdzie? Pewnie ta pani miała ten bilet. Słyszałeś jego szelest w jej dłoni i wabił, mamił, przyciągał - a to wszystko dlatego, że gnieździł w sobie potrzebę. Potrzeba zwykłej, starszej kobiety, której jak dotąd nikt nie pomógł z jej mało tajemniczym zleceniem. Mało tajemniczym, bo wisiało jak byk na tablicy przed knajpką, ale pisanie brajlem było passe. Ciężkie życie kaleki. Nawet człowiek normalnie zlecenia przyjąć nie może i musi czekać na uśmiech od Losu, który był wyczuwalnym ciepłem na policzku, choć niezauważalnym wzrokiem. Kiedy się uśmiechała to kogoś to nie ważne, czy ta osoba stała doń plecami, czy była ślepa, głucha czy pozbawiona wszystkich kończyn i nie mogła się obrócić - każdy o tym wiedział. Często wiedzieli o tym nawet wszyscy dookoła.
Kelnereczka zrobiła jeden krok w bok i zlustrowała cię spojrzeniem. Wyczułeś to (jak ten bilet, och, co za szczęście..!), jak pochyla lekko głowę i mierzy cię od stóp do głów, ale chyba nie miała niczego złego na myśli, co? Zdziwienie? Być może. Zdziwienie, że ktoś się zbliżył i nie przeszedł obok ze swoją laska. KTOŚ. Zupełnie przypadkowe osoby w zupełnie przypadkowym miejscu - bardzo wiele pereł musiało dziś przyozdobić koronę pani Los. Nie zabrała jednak głosu, bo kobieta, która o zlecenie pytała, zabrała go pierwsza, spoglądając na... na ciebie. Choć nie miałeś oczu to czy właśnie nie nawiązywałeś z nią kontaktu wzrokowego?
- Pana... oczy..? - Zapytała mimowolnie, powtórzyła całkiem głucho. Tak, to dopiero był zdziwienie. Kwiat niezrozumienia. - Nie jestem pewna... - Kobieta odwróciła głowę w kierunku kelnerki, która pokręciła tylko lekko głową. Posyłały sobie jakieś spojrzenie, nieme informacje przechodziły między nimi - czy prowadziły do porozumienia czy też budziły większy chaos pozostawało ich tajemnicą. Spojrzenia już to do siebie miały że nie wytwarzały dźwięku. - Szukałam osoby, która mogłaby zaopiekować się moją mamą. Jest bardzo stara i nie może zostać sama, a ja muszę wyjechać... - Tak musiało się stać, nawet jeśli kwiat niezrozumienia chwalił się barwą swych płatków. - Oczywiście - zapłacę... Za tydzień powinnam wrócić, oferuję nocleg w jej domu. - Dodała szybciej, jakby uświadomiła sobie, że jej zwątpienie w poprzednich słowach mogło brzmieć tak, jakby nie była zainteresowana i teraz starała się nadrobić to kiepskie wrażenie pokaźnymi profitami wynikającymi z podjęcia się zadania.