Karczma kupiecka

[Rika Kari Matsubari]

I raz, i dwa; i raz, i dwa! Rika przeskakiwała radośnie z nogi na nogę. Była w Ryuzaku. Rozumiecie to? W RYUZAKU! U siebie, w domu! W mieścinie, z którą wiązała większość swoich wspaniałych wspomnień i za którą oddałaby wszystko. Bo tu wszystko było jakby lepsze. Na plecach nie czuła już bólu spowodowanego ostatnimi wydarzeniami - miast tego czuła wsparcie rodziny. W żebrach też przestało kłuć przy każdym oddechu. Może to rehabilitacja, a może ryuzackie powietrze. Obstawiała to drugie.
Przemierzała przedmieścia i cieszyła się znajomymi obrazkami. Im bliżej centrum, tym częściej zauważała, że ludzie jej się przyglądają. Być może to opary sławy Ryuzackiego Aniołka, której dorobiła się lata temu. Teraz jednak nie pozdrawiała ludzi na ulicach. Ci jakby nie byli pewni, a ona jakby no... też nie była pewna. Była dumna z planu, jaki przygotowała. Miała już nawet nazwę. Kyusei - lubiła wymawiać to słowo. Każde słowo miało dla niej unikalny wydźwięk i kształt. A to było takie dziarskie, dostojne i pełne odwagi zarazem. Rika minęła targowisko poboczem. Mogłaby i tu znaleźć jakiegoś gońca, ale jej przesyłki były zbyt ważne, by zawierzać ich los obcemu człowiekowi z ulicy. Jeszcze tylko jedna przecznica, skręcić w prawo, potem w lewo i jest. Karczma Kupiecka.
Karczma Kupiecka była miejscem, które - z racji zawodu - lubił odwiedzać jej tatko. Rikę znało paru jego znajomych, ale teraz nie mogła wypatrzeć żadnego z nich. Może to i lepiej, bo od razu przeszła do sedna. Minęła kilka rzędów stolików i przystanęła przy dwóch mężczyznach. Akurat tylu potrzebowała.
-Kihara, sensei. Półwysep Aida w Hyuo.
-Po, wioska Kagedokutsu w Midori. Znajdziesz go w karczmie, zajadającego się kluseczkami.
Rika wydała im swoje listy, odpowiedziała na dodatkowe pytania i wręczyła kilka ryo. Została z nimi kilka chwil, prowadząc niezobowiązującą rozmowę. Tak wypada, gdy utożsamia się z kupcami. Gdy czas uprzejmości minął, odwróciła się na pięcie i skierowała do wyjścia. Może i nieco przepłaciła, ale przynajmniej miała pewność, że przesyłki dotrą na miejsce.
Właściwie to... zostanę jeszcze na chwilkę.
W ostatniej chwili zmieniła zdanie i podeszła do blatu, przed którym barman patrzył pytająco.
-Sok jabłkowy. W kuflu. - odpowiedziała nieco obrażona. Ale czy mogła się dziwić, że po takim czasie nowi pracownicy, których nigdy nie widziała na oczy, nie wiedzieli co oznacza jej "to co zawsze"? Mniejsza z tym. Złapała kufel oburącz i próbując zachować ostrożność pierdolnęła nim mocno o stół, aż fale złocistego płynu zatańczyły na krawędzi kufla. Przyciągnęła na chwilkę uwagę zebranych. Co prawda mogła już z powodzeniem kupić sobie piwo, ale jego smak był tylko pustą obietnicą dorosłości. Zdecydowanie bardziej lubiła swój słodziutki sok imitujacy piwo. Ot, genjutsu bez genjutsu. Rozmarzyła się. Nie mogła się doczekać, aż odwiedzi ją sensei Kihara i zgodzi się pomóc jej w swoim przedsięwzięciu. Kiedyś pomógł Rice stać się Riką, którą była obecnie.
Świat potrzebuje więcej Rik. - pomyślała wspaniałomyślnie.

[Nana]

Misja B
Rika
kolejka 1

Rika w całkiem dobrym humorze udała się do karczmy kupieckiej. Wzbudziła niemałe poruszenie i zainteresowane spojrzenia kilku już obecnych klientów. Nikt jednak nie przejął się specjalnie młodą dziewczyną. Wszyscy przyszli tutaj we własnych sprawach. Była kolejną rybą w wielkim oceanie Ryuzaku. Przepych i ogrom miasta były naprawdę imponujące i miały swoje plusy. Nigdy nie było nudno, a na każdym kroku czekały jakieś przygody.

Wesoła Rika popijała sobie soczek jabłkowy z kufla, kiedy nagle do karczmy wpadł mlody zadyszany chłopak. Miał na sobie zadbany i świeży mundur. Typowy dla strażników pełniących służbę dla wioski. Był przystojny, w końcu coś było w tych mundurowych, prawda? Rozejrzał się szybko po zebranych w karczmie osobach, wyprostował się i od razu ruszył w stronę Riki. Widocznie miał konkretny cel swojej wizyty i właśnie go odnalazł.

- Matsubari-san - zwrócił się do dziewczyny stając w grzecznej odległości. - Przynoszę wiadomość od Pani Sao Hanako z Siedziby Władzy - kontynuował rzeczowym tonem lustrując dokładnie młodą dziewczynę. - Pani wizyta jest oczekiwana niezwłocznie.

Dokończył. Poczekał, gdyby Rika miała jeszcze jakieś pytania. Jeśli nie skłonił lekko głową i wyszedł z karczmy.

[Rika Kari Matsubari]

Złoty płyn w kuflu Riki, choć bez bąbelków, niósł za sobą podobne skutki do piwa. Szczęście. Inna sprawa, czy jej wypadało. Młodej damie, tak alkoholizować się w karczmie? Kiedyś robiła to dla hecy, by poczuć się dorosła i nadać swojej słodkiej buzi nieco powagi. Teraz odbiór mógł być zgoła inny, choć panienka Matsubari z pewnością tak tego nie widziała. Ostatnie lata była "nieswoja" i żyła w miejscach raczej oddalonych od cywilizacji. A przynajmniej wysokiej cywilizacji, takiej jak w Ryuzaku no Taki. Czy powinna więc zmienić swoje zachowanie? Może. Ale teraz, w samo południe, nikt nie zwracał na nią większej uwagi. Powodów mogło być kilka. Byli zajęci dobijaniem interesów i szykowali się do wyruszenia na kupiecki szlak. Albo ładna buzia była niewystarczająca wobec chudziutkiego, dziewczęcego wręcz ciała.
Sama kunoichi planowała uzupełnić niedobór cukru (cukru może być tylko za mało, nigdy za dużo) i wrócić do domu, by nanieść ostatnie poprawki na projekcie przed pokazaniem go władzom. Nie w głowie jej były amory, choć życie pisze różne scenariusze i jakiś amant właśnie zmierzał w jej stronę. Postawić jej drinka? Wszystkie tryby w głowie Riki nastawiły się na rozwiązanie jednego problemu: jak dać sobie zamówić sok, by zalotnik myślał, że to piwo?
Nie wpadła na nic mądrego i całe szczęście nie było jej to potrzebne. Chłopak zwrócił się do Riki w bardzo oficjalny sposób. Wiedział jak się nazywa i zaprosił ją do siedziby władz, gdzie miała jej oczekiwać niejaka Sao Hanako.
-Sao Hanako - wypowiedziała na głos, gdy kurier opuścił karczmę. Rika próbowała pochwycić dźwięk tego nazwiska, lecz ani nie był jej na tyle bliski, by uznać że już ją kiedyś spotkała, ani na tyle obcy, by to wykluczyć. W każdym razie jeśli piastowała wyższe stanowisko, musiała awansować w ostatnich latach pod nieobecność Riki. Oczywiście zrozumiała ponaglenie chłopaka, ale skoro tak jej dobrze szło z tym soczkiem, to przecież musiała dokończyć. Po paru minutach opuściła lokal i skierowała się do siedziby władz.
Ciekawy zbieg wydarzeń. Rika niebawem sama wybierała się w to miejsce, tymczasem władze ją ubiegły. Była w Ryuzaku już przeszło tydzień i być może ktoś zorientował się, że wróciła. Czy jako sentokini powinna natychmiast zameldować swój powrót? Skąd u licha miała to wiedzieć? Nawet jeśli, za późno było na naprawę błędów. Rika była tego pewna. Śmiało mogła się nazywać ekspertką od błędów.
Budynek władz każdorazowo robił na dziewczynie ogromne wrażenie. Pięciokondygnacyjny gmach górował nad pozostałymi miejskimi zabudowaniami i symbolizował wspaniałość Ryuzaku no Taki tu, na miejscu, jak i jego wielkość na świecie. A przynajmniej tak widziała to Rika. Wchodząc do środka ukłoniła się strażnikom. Przynajmniej jeden z nich wydał jej się znajomy.
Znalazłszy się w holu, zielone oczka Riki przeskakiwały z pięknych roślin i zdobień wykonanych z najlepszych materiałów. Dla kogoś wychowanego w mieszczańsko-kupieckim tonie, tak typowym dla Ryuzaku no Taki każdy taki niuans miał znaczenie i windował powagę tego miejsca. Wszystkich, którzy nigdy tutaj nie byli mógłby zdziwić fakt, że ci wysoko postawieni urzędnicy znajdowali czas, by rozegrać partie w "zwykłe gierki" takie jak szogi i go. Rika Kari Matsubari od zawsze była wyrobniczką. Choć niezawodną w wykonywaniu coraz to bardziej wymagających misji, to jednak tą, która tylko przyjmowała rozkazy. Zamierzała to zmienić. Oczywiście nie czuła się gotowa, ale czy musiała czuć? Nigdy nie ma właściwego momentu. Kyusei to właściwy moment.
Co się rzekło, Rika nie znała stanowiska Sao Hanako. Nie wiedziała zatem, na które piętro miała się udać. Podeszła do recepcji.
-Rika Kari Matsubari, oczekuje mnie Sao Hanako. - zagaiła bardzo zadowolona. To pewnie ten sok.
Gdy dostała wskazówki, udała się do właściwego gabinetu. Miała nadzieję, że jej nogi dobrze zapoznają się ze schodami. Bowiem im wyższe piętro, tym większa szycha.

z/t -> Siedziba władzy

[Nana]

Przenosimy się tutaj: Siedziba władzy

[Kai]

Czasem trudno jest ułożyć sobie życie na nowo. Gdy miałeś jakiś punkt zaczepienia było o wiele łatwiej. Ale Kai nie miał. Nie pamiętał swojej rodziny, przyjaciół, nie wiedział nawet skąd jest i pod jakim klanem dawniej służył. O ile pod jakimkolwiek. Teraz był wolnym strzelcem, wyrzutkiem, nukeninem - jak zwał tak zwał. Czy cieszył się jakoś szczególnie z tego powodu? W żadnym wypadku. Podróżując traktem do Ryuzaku musiał uważać na każdy swój krok, mieć się na baczności, a oczy dookoła głowy. Nie było nikogo, kto ruszyłby mu z pomocą, gdyby stało się coś złego. Musiał polegać tylko na sobie - i to w tym wszystkim było najgorsze. Ostatnimi czasy na drogach było bardzo niebezpiecznie (jak gdyby kiedykolwiek było inaczej...). Wojna z dzikimi odcisnęła swoje piętno na każdym zakamarku tej przeklętej krainy - nawet na prowincjach, które nie były bezpośrednio zaangażowane w ten konflikt. A Ryuzaku było. Nawet jeśli uchodziło za względnie bezpieczne, to przecież bandyci byli wszędzie. Tak to już ten świat został stworzony.

Na całe szczęście dla niebieskookiego - podróż przebiegła spokojnie. Nie musiał nikogo mordować ani obawiać się o swoje własne życie. Było mu to bardzo na rękę - po ostatnich przeżyciach w Shigashi no Kibu potrzebował odpoczynku od emocji. Samotna podróż była dobra przynajmniej pod tym względem. Mógł pogrążyć się w swoich myślach i ułożyć sobie wszystko po swojemu. Oswoić się z nową rzeczywistością - nawet jeżeli była ona dla niego trochę przerażająca. Bo jak miał funkcjonować w świecie, którego przecież nie znał? Musiał od czegoś zacząć. Nawet, jeżeli miały to być malutkie kroczki - na początek wystarczyło.

Ryuzaku przywitało go dosyć ciepło i sprawiło dobre pierwsze wrażenie. Było to coś zupełnie innego od miasta rządzonego mafią - już sama budowa miasta jasno wskazywała, że jest tutaj bezpiecznie. Pełno straży i kupców, którzy chętnie korzystali z usług zarówno miasta, jak i najemnych shinobi. Co chwilę mijał jakiegoś handlarza wraz z eskortą. Wchodzili i wychodzili z miasta, a tłok zdawał się w ogóle nie zmniejszać. Było tutaj ciasno ale mimo to Kai czuł się jakoś tak... bezpiecznie. Wiedział, że nic mu tu nie grozi. A może po prostu za to wszystko odpowiadało Zanbato zawieszone na jego plecach? W końcu kto chciałby się porywać na kogoś władającego taką kupą żelastwa.

Pierwsze dni w Ryuzaku były... nijakie. Spędził je na badaniu miasta, jego głównych dróg jak i zakamarków. Wielkich placów jak i mniej uczęszczanych dróg. Chciał poznać teren, na którym będzie pracował przynajmniej w najbliższej przyszłości. Nie zamierzał tutaj oczywiście zamieszkiwać - wszak nie wiedział, gdzie go nogi jeszcze poniosą. Może mu się nie spodoba, może okaże się, że to nie to. Ale chciał spróbować dać szansę Ryuzaku. Wynajął więc pokój w jednej z karczm i tam nocował, za dnia oddając się błogiemu lenistwu, które dumnie nazywał robieniem wywiadu.

Jednak sielanka nie mogła trwać wiecznie. Kai nie był głupi i zdawał sobie sprawę z tego, że pieniądze nie rosną na drzewach i niestety kiedyś będą musiały się skończyć. Życie swoje kosztowało - zwłaszcza, jeżeli mieszkało się w karczmie, a nie miało własny dom czy mieszkanie. Kaia niestety na takowe nie było stać - po wojnie ceny poszły kosmicznie w górę, a uchodźcy z Sogen i terenów ościennych bardzo chętnie wybierali Ryuzaku jako miejsce docelowe. Nic dziwnego - poczucie bezpieczeństwa było czymś bardzo ważnym w życiu człowiek, o czym sam Kai już zdążył się przekonać. Wobec tych wszystkich faktów niebieskooki postanowił wziąć sprawy w swoje ręce i poszukać jakieś roboty. Nie interesowało go jednak niańczenie bachorów, ganianie za kotami, albo zamiatanie ulic. Był shinobi, a nie emerytem-opiekunką. I doskonale wiedział, że nigdzie nie ma tak dobrej roboty do znalezienia, jak w karczmach. To tutaj rezydowały najciekawsze (bo przyjezdne) persony, które często miały jakieś interesy do załatwienia.

Kai nie wszedł od razu do środka - wpierw chciał się zorientować, z jakim typem ludzi ma właściwie do czynienia. Czy to na pewno miejsce w którym chce szukać roboty. Poobserwował przez chwilę, jacy ludzie zatrzymują się w tej karczmie. Wyglądali na całkiem bogatych, zresztą sam przybytek również nie wyglądał na najtańszy. Idealne miejsce na ubicie dobrego interesu, który przynajmniej na chwilę rozwiązałby jego problemy finansowe. Obserwował więc kupców, podsłuchiwał ich rozmowy. Może któryś potrzebowałby shinobi. A w razie gdyby nie - gotów był spytać karczmarza o to, czy ktoś nie szuka ostrza do wynajęcia.

[Arii]

1/X

Nowa rzeczywistość
Wyprawa B - Kai

---

Wiosna, czas odrodzenia.
Wiosna, moment, którego każdy wyczekuje po srogiej zimie.
Wiosna, zwierzęta budzą się z letargu, ptaszki wracają na swoje naturalne, domowe tereny.
Wiosna, pora roku, której sogeńskie zgliszcza nigdy już nie zaznają.
Wiosna tutaj umarła.

Każdy mógłby pomyśleć, że to czas, kiedy ludzie powinni być uśmiechnięci i radośni. Przecież to pora, kiedy wszystko na nowo się odradza i nas fascynuje. Ale zbliżając się do Sogen, gdzie kilka miesięcy wcześniej odbyła się jedną z najważniejszych bitew ówczesnego świata czuć tylko zgniliznę, krew… Śmierć w najczystszej postaci. Gdy chciałoby się sięgnąć wzrokiem i zatrzymać go na jakimś drzewie, budynku… to jedyne co by się znalazło to jakieś ruiny i pieńki wyszarpnięte z gleby. Wszystko zniknęło, to tutaj ludzka nadzieja rdzennych mieszkańców tych terenów zniknęła w chwili, gdy Armia Dzikich przekroczyła ostatecznie pola walki, odbierając życia wielu niewinnym ludziom. Dla kogoś mało wprawionego mógł być to straszny widok, który doprowadziłby do depresji. Ale dla poszukiwacza zleceń albo wrażeń? To właśnie takie miejsca były idealne do szukania swojej dalszej drogi w życiu.
*** Poprzednie zlecenie zostawiło na nim pewien rodzaj piętna, które nie pozwalało mu porzucić myśli: Co się na tym świecie dzieje? Przecież tyle złego w ostatnim czasie się wydarzyło, rzeczywistość runęła na plecy, wszystko zostało rozszarpane i ludzie ledwo mogli wrócić i zacząć szyć je na nowo... A On musiał patrzeć na to, jak siostra chciała zabić brata? Czy to naprawdę powinno się dziać?!
Frustracja mogła narastać, niezrozumienie nadal podnosić ciśnienie, ale podjęcie decyzji o zmianie lokalizacji została przypieczętowana i wyruszył.

Będąc w Ryuuzaku zobaczyć mógł zupełnie inny rozwój społeczny, miejski, handlowy jakby nic nie zostało tknięte. W końcu po krótkim rekonesansie trzeba było znaleźć zlecenie, przecież musiał coś jeść i gdzieś spać. Wszędzie były tłumy, ostatnia wojna z zastępami Dzikich zmusiła do przesiedlenia się ludzi, ponieważ teraz tamci zaczęli zajmować nowe ziemię i odbierać im domy. Tak przynajmniej udało mu się usłyszeć.
Postanowienie, że wejście do karczmy będzie dobre, aby znaleźć pracę było świetnym pomysłem. To tam najwięcej informacji przechodziło między stołami. Widział, że karczma wygląda dość zwyczajnie w większości siedzieli w niej sami otyli kupczykowie przechwalający się swoimi nowymi interesami, ale gołym okiem było widać, że byli z niższej klasy kupców i są to lewe interesy. Jego oko przykuła jednak dwójka mężczyzn siedzących przy środkowym, okrągłym stoliczku. Jeden trzymał dziwny instrument ze strunami. Nigdy takiego nie widział. Z daleka dochodziły go tylko urywki rozmowy.

-...trochę zarobić... w Ryuuzaku...- -powinniśmy... więcej dostaniemy... coś egzotycznego... czyżby jakiś dobry interesik? Z całej zgrai ludzi, oni wyglądali najlepiej i nie przypominali żadnego Janusza biznesu.

---

Dialogi:
Facet 1
Facet 2

[Kai]

Lubił wiosnę. Uwielbiał wręcz - dla Kaia była to idealna pora roku - ani za ciepło, ani za zimno. Nie musiał się przejmować ani zimnem, które smagało po kostkach, ani gotować się z powodu gorąca. Zamiast tego można było się cieszyć miłym słoneczkiem za dnia, a nocą wystarczyło przykryć się lżejszym kocem i nie zdychać z braku powietrza.

Nowe miasto otwierało nowe możliwości. Kai nie wiedział jeszcze, czego może się spodziewać po Ryuzaku. Może będzie to miła przygoda, a może zamiast spełnienia znajdzie to samo, co w Shigashi - rozczarowanie. Miał jednak dobre nadzieje i starał się patrzeć optymistycznie w przyszłość. Negatywne nastawienie nigdy nie prowadzilo do niczego dobrego, tym bardziej, że chyba nie miał nawet powodów, by tak myśleć. Z tego co zdążył zauważyć, to kupców była tutaj co nie miara - to musialo oznaczać, że w mieście żyje się dobrze. W końcu nikt nie robiłby interesów w miejscu, w którym grozi Ci śmierć lub bieda. Oczywiście kontrastowało to wszystko z ostatnimi wydarzeniami, z wojną i najazdem Dzikich. Jedynym problemem tego miasta zdawali się być przesiedleńcy, którzy musieli gdzieś się podziać. Każdy chciał mieć gdzie mieszkać. Tłok był więc ogromny - ale to dobrze. Im więcej ludzi tym więcej problemów. Im więcej problemów, tym więcej zleceń dla shinobi.

Pójście do karczmy wydawało się dobrym pomysłem - i miał rację. Już na wejściu widział, że jest potencjał na zarobek. Grube ruby czy podrzędni kupcy - to bez znaczenia. Każdy z nich lubił rozmawiać o swoich interesach, chwalić się swoimi osiągnięciami. Coś takiego było wśród tej klasy społecznej, co kazało im pierdzielić głupoty na lewo i prawo. Może to jakieś uwarunkowanie genetyczne i matka natura dała im za długie języki? Zupełnie tak, jakby liczyli na to, że nikt nie podsłuchiwał. A Kai lubił podsłuchiwać - taka mała z niego plotkara, nawet jeżeli z nikim nie dzielił się różnymi tajemnicami. I nawet jeżeli nie zdobędzie dzisiaj zlecenia, to przynajmniej będzie wiedział, do kogo uderzyć w przyszłości. Dobrze było wiedzieć kto z kim trzyma i gdzie ma chody w mieście.

Kai nie zamierzał od razu rzucać się w wir misji tylko dlatego, że ktoś powiedział coś o jakimś interesie. Warto było najpierw posłuchać, zanim podejmie się decyzji, której mógłby żałować. Ostatnim razie, w Shigashi no Kibu, nieomal nadepnął na piętę jednej z najgroźniejszych rodzin mafijnych. I choć Ryuzaku nie rządziły gangi, tak z całą pewnością były tutaj mniejsze czy większe grupy przestępcze, które mogłyby zbyt gorliwie bronić swoich interesów. Gdy więc usłyszał o czymś egzotycznym stwierdził, że woli rozegrać to ostrożnie.

Podszedł do karczmarza jak gdyby nigdy nic i po prostu zamówił piwo. Nic mocnego - nie chciał się przecież upić, a jedynie wtopić w tłum ludzi, których zresztą było tutaj sporo. Odebrał swoje zamówienie i usiadł przy stoliku w pobliżu dwójki najbardziej interesujących kupców. Nie utrzymywał jednak z nimi kontaktu wzrokowego - udawał, że przyszedł tylko wypić piwo i zaraz będzie leciał w dalszą podróż. W rzeczywistości jednak - słuchał. Wytężył słuch na tyle ile mógł, chcąc dowiedzieć się, o jakim to zarobku rozmawia ta dwójka. Kto wie - może to właśnie byli jego potencjalni partnerzy w interesach.

[Arii]

3/X

Nowa rzeczywistość
Wyprawa B - Kai

---

W końcu usłyszał coś ciekawego i postanowił zagościć w karczmie siadając z piwem w stoliku blisko dwóch mężczyzn, którzy wydali mu się dobrym tropem. Ale nie zamierzał również tracić całej uwagi na nich. Dookoła było kilku innych gości, którzy chętnie na pewno by kogoś wynajęli.
-Ale jak więcej zarobić? Niby tutaj jesteśmy, ale ciężko być gdzieś pierwszym i zagarnąć co się chce...- powiedział ten bliżej Kai'a. Brunet o sinej skórze, zielonych, małych oczkach. -Wiesz za ten instrument od Dzikusów na pewno zgarniemy trochę złota. Nieźle go zrobili... Nawet nie wiemy z jakiego drewna! Unikat... Gdybyśmy mieli więcej takich...
-Czy to na pewno jakiś problem? Moglibyśmy tam przec...- zaczął drugi blondyn z błękitnymi źrenicami i dziarskim uśmiechem. Nie dane było usłyszeć Kai'owi więcej, ponieważ obok niego przeszło dwóch kupczyków, którzy nie dość, że zasłonili mu na chwilę widok swoimi obfitymi brzuchami to zamiast rozmawiać krzyczeli mu nad głową kilka dobrych sekund.

-Nie wiem czy słyszałeś, ale otwieram nowe stoisko. Tym razem z futrami Yukich. Co prawda muszę załatwić trochę zwierzyny do produkcji, ale mają niezwykłą technikę robienia tych cudeniek!
-Złoto, złoto, złoto! Inwestować trzeba w złoto! W nic innego!
-Co ty do cholery gadasz! Złoto nic nikomu nie da niedługo! Chaty! Trzeba więcej budować i sprzedawać za o wiele większe sumy! Najlepiej licząc jak za zboże i krowy razem wzięte!
-Nie wiesz gdzie znajdę kogoś dobrego do odebrania pewnej sumy pieniędzy od pewnego gagatka, co pożyczać lubi? Gnój od miesiąca ciągle próbuje mnie zbyć, że za tydzień!

Dużo informacji przelewało się obok niego, ale nie mógł wyłapać dalszej rozmowy mężczyzn. Do karczmy właśnie weszło kilka następnych osób wnosząc ze sobą gwar rozmów. I ku zdziwieniu Kai'a dwójka interesujących ludzi, którzy gadali o czymś znacznie ciekawszym wychodziła z karczmy!

---

Dialogi:
Facet 1
Facet 2

[Kai]

Dla Kaia każda informacja była na wagę złota, a dla kupców - każdy potencjalny zarobek. W końcu nic tak nie cieszyło jak dodatkowy zarobek. Podobno pieniądze szczęścia nie dają - i Kai zgadzał się z tym stwierdzeniem. Ale za pieniądze można kupić czekoladę, resztę już kazdy sam może wywnioskować.

Chłopak przysłuchiwał się dalej rozmowie dwóch kupców, którzy najwyraźniej nie byli zbyt zaaferowani tym, że każdy może ich usłyszeć. A Kai usłyszał (nie)stety bardzo dobrze. Nawet pomimo tego gwaru i hałasu, który panował w karczmie. Jedno słowo bardzo wyróżniało się na tle reszty - Dzikusy. Na Kaiu nie robiło to specjalnego wrażenia ale tylko i wyłącznie dlatego, że żadnego nigdy nie spotkał. Nie brał udziału w wojnie, a przynajmniej nic na to nie wskazywało. Ani pośrednio, ani bezpośrednio. Nie widział, do czego ci ludzie (lub zwierzęta, jak kto woli) są zdolni. Natomiast przez te kilka chwil, które spędził w miastach kupieckich, zdążył zorientować się, że zwłaszcza ludzie pochodzacy z Sogen reagują przeraźliwą paniką na choćby same wspomnienie o ludach zza Muru.

Może i rozmowy o Dzikich nie były czymś nadzwyczajnym - w końcu to był chodliwy temat. Wojna była tuż za granicami, a uchodźcy, zwłaszcza cywile podlegli dawniej pod Uchiha, byli istotnym dopełnieniem fauny Ryuzaku no Taki. To, co zaś było nietypowe, to instrument, który dzierżył jeden z nich. Tak mu się właśnie zdawało, że coś jest nie tak z tym sprzętem. Był taki... iny. Niepasujący do niczego, co widział wcześniej. Może i Kai był niedoedukowanym plebejuszem, który nie znał się na sztuce, ale jego podejrzenie zdawało się być słuszne. Tym bardziej w momencie, gdy jeden z cwaniaczków, brunet o bladej cerze potwierdził, że sprzęt należał do Dzikich. No właśnie. Sprzęt w dobrym stanie, na dodatek "porobili go". Zaraz, czyli... to chyba musiało być niedawno, prawda? Dzicy?! Tutaj?! W Ryuzaku?!

Kaiowi nie do końca podobało się to, co usłyszał. Mężczyźni mogli nie do końca zdawać sobie sprawę w co się pakują handlując takim towarem. Nawet jeżeli wszystko było w porządku, to przecież obecność dzikich w okolicach mogła stwarzać niebezpieczeństwo. Postanowił, że zinwestyguje tę sprawę.

Jego dalsze podsłuchiwnaie przerwało dwóch otyłych panów, którzy swoimi wielkimi bebzonami zasłonili mu widok i skutecznie wygłuszyli dochodzące ze stolika obok rozmowy. Jakby tego było mało, sami zaczęli dyskutować o inwestycjach. Kai znał się na tym jak na fizyce - wiedział tyle, że jak porządnie w coś walniesz to się rozwali. I tak też było z gospodarką, która przez wojnę bardzo mocno ucierpiała. Sam brunet również cierpiał na niedostatek pieniędzy, o mieszkaniu czy domu nawet nie marząc. Gdyby miał dużo pieniędzy, to pewnie kupiłby sobie jakąś ładną zbroję i konia, co by nie musieć nastepnym razem butować z Shigashi do Ryuzaku przez kilka tygodni. Jego nogi byłyby mu bardzo wdzięczne. Natomiast z inwestycji, to pewnie jakiś ładny domek z widokiem na morze. Ale jedyne co miał obecnie to trochę suchego mięsa, czerstwe pieczywo i parę drobniaków w kieszeni.

Co ciekawe, jeden z kupców wspominał coś o ściągnięciu długu od kogoś, kto zapomniał, że pożyczone pieniądze trzeba oddawać. Kai zawsze zostawiał to jako alternatywę, w razie gdyby nie udało mu się wyciągnąć czegoś pożytecznego od kupców, którzy właśnie wychodzili z karczmy.

Kai jednym chałstem wypił piwo - bo co się miało marnować. Wstał od stołu i ruszył za brunetem i blondynem, którzy teraz już zmierzali na podwórze. Szybkim krokiem dogonił jegomościów, stawając przed nimi.

- Dzień dobry. - Kai uklonił się lekko, spoglądając na mężczyzn uważnym wzrokiem. - Panowie wybaczą wścibskość, ale uslyszałem w karczmie, że rozmawiacie o Dzikich... - zaczął, obserwując ich reakcję na jego słowa. Chciał widzieć, czy przypadkiem ich emocje nie będą wskazywały na coś w stylu spierdalaj i nie wtrącaj się w nieswoje sprawy. - Ten instrument - z pewnością kryje się za nim jakaś wspaniała historia. Skąd go macie? - historia prawdę mówiąc gówno go obchodziła. Chciał wiedzieć, czy przypadkiem w mieście nie pojawiły się kłopoty.

[Arii]

5/X

Nowa rzeczywistość
Wyprawa B - Kai

---

Mężczyźni patrzyli na niego z zaciekawieniem, blondyn uśmiechnął się. -Zajebaliśmy jednego Dzikusa, który zaszedł trochę za daleko od Sogen. Odłączył się od grupy na własną rękę, próbując znaleźć dla nich schron. A jako, że posiadał przy sobie trochę dobrze wyglądających
rzeczy, żal było nie wykorzystać takiej sytuacji.- bez żadnych ogródek odpowiedział na pytanie Kai'a, który zastąpił im drogę. Drugi przyglądał mu się uważnie. -Ma dobre warunki. Tak jak mówiłem. Nie jest przesadnie zbudowany a i widać, że nie głupi jak but.-zupełnie, jakby go nie było przed nimi. Blondyn zaczął mu się bacznie przyglądać i oceniać. Parę razy "hymnął" pod nosem. -No dobra, nie ma co. Chcesz dorobić, co nie? Mamy pewne zlecenie, ale sam nie wiem czy mu podołasz... Masz cholernie głośny krok, w dodatku dyszysz jak ruchający się szop po tym piwie. Jakieś osiągnięcia posiadasz na koncie?- spojrzał na kolegę, który uśmiechnął się szeroko -Widzisz, mało nie płacimy a mamy ciekawe zlecenie, któremu przez ryzyko nie chcemy się poddawać. Aż tak odważni nie jesteśmy a nasze głowy ładnie wyglądają tam gdzie są.- skwitował, dość szczerze, ale nie wiedział też, jak inaczej to zrobić. Ludzie przechodzili obok nich a ten z dziwną gitarą pod pachą i partnerem biznesowym starali się coś ugrać. W końcu też byłby to jakiś zarobek, żeby przeżyć kolejne dni z czekoladą w dłoni.

---

Dialogi:
Facet 1
Facet 2

[Kai]

Zaraz, moment, co?! Oni go "zajebali"? Jakim cudem. Przecież wyglądali na zwykłych na zwykłych kupców, a nie jakichś shinobi. Bardzo zdziwiła go ta informacja, trochę jakby nie dowierzał temu wszystkiemu. Robili go w konia i zgrywali kozaków, chcących popisać się przed nieznajomym? Na pierwszy rzut oka tak to mogło wyglądać. Ale mówili o tym z taką lekkością w głosie, że aż trudno było im nie uwierzyć.

- Ale że jak? - pokręcił głową z wyraźną konsternacją wymalowaną na swojej twarzy. - To był jakiś cywil, czy jak? - oczywiście nie zrobiło na nim wrażenie morderstwo Dzikiego - wszak Kai, zresztą jak przytłaczająca większość kontynentu, uważał Dzikich nawet nie za podludzi, a za zwierzęta. Agresywne, ekspansywne i szalenie niebezpieczne. Do tego podstępne - wszak dostały się choćby i tutaj, dość daleko od linii frontu. Bardziej zaskoczyło go to, że dwójka mężczyzn dała sobie z tym radę. - To był, tfu, cywil od Dzikich? - postanowił dopytać. Oczywiście na samą myśl, że jakiś brudas mógł próbować szkodzić Ryuzaku robiło mu się niedobrze. Zresztą... brunet był podatny na propagandę władz - przynajmniej pod tym względem. Tyle co się nasłuchał historii o potworach zza Muru, tyle ile widział na ulicach sierot pozbawionych domu i rodziców... trudno było mieć choćby cień sympatii dla Dzikich. Zwłaszcza takich, którzy zamiast siedzieć za Murem, albo chociaż w tym pseudotworze zwanym Atarashi, to próbowali jeszcze bardziej poszerzać swoje tereny. - Tak czy siak, dobra robota. Jedna parszywa bestia mniej. - wzruszył ramionami, kontynuując rozmowę.

- Zawsze jestem chętny na dodatkowy zarobek. - potwierdził niebieskooki, uśmiechając się w kąciku ust. Zawsze? W sumie nie widział. Mało pamiętał ze swojego starego życia, właściwie nic. Ale jakoś brzdęk monet zawsze był bardzo, ale to bardzo kojącym dla niego dźwiękiem. - Aha????? - uniósł brewkę, wyraźnie zdezorientowany komentarzem jednego z facetów. Nie wiedział czy powinien to odebrać jako obrazę, czy może raczej był to fakt. Przez chwilę nawet miał drobny dylemat, czy nie przylać jednemu z nich w mordę za taki tekst, ale ostatecznie doszedł do wniosku, że woli sobie nie robić z tego powodu problemów. Zresztą... po dłuższym zastanowieniu się stwierdził, że może jednak coś jest w ich słowach - jakieś ziarnko prawdy. - Ciepło jest, to na pewno dlatego! - próbował się wytłumaczyć, choć oczywistym było, że raczej to nie będzie miało znaczenia. Faktycznie był głośny. Trudno nie być z kilkudziesięciokilogramowym mieczem na plecach. - Może i głośno chodzę, ale przynajmniej wiem gdzie szukać wartościowych informacji. No i słuch też mam całkiem niezły. - nawiązał do tego, że to przecież on znalazł ich, a nie oni jego.

- No dobra, to jak z tym dorobieniem? Macie dla mnie coś ciekawego? - spytał niebieskooki, będąc przy tym bardzo zaciekawionym, dokąd to wszystko zmierza.

[Arii]

7/X

Nowa rzeczywistość
Wyprawa B - Kai

---

Brunet, który go pochwalił zaśmiał się na jego zdziwienie. -Oczywiście, że sami go zajebaliśmy! Pieprzony muzykant, ale trochę się namęczyliśmy, jebani mają całkiem przydatne umiejętności jeżeli chodzi o chakrę. Ale ostatecznie wylądował w piachu.- gromko się zaśmiał na koniec przypominając sobie, jakim cudem to się udało.

Blondyn jeszcze raz mu się przypatrzył i zrobił krok do przodu. -Porozmawiajmy idąc. Żeby nie stać jak kołki.- uśmiechnął się i poprowadził ich do głównej drogi przy porcie. -Widzisz, wiemy gdzie stacjonują jeszcze Dzicy, którzy nie odeszli za daleko od Sogen. Mają swój obóz nieopodal ruin portu, delikatnie na wschód. Mają dużo swoich naczyń i biżuterii. Teraz sprzedaje się to niezwykle dobrze! Mimo, że to Dzikusy to każdego interesuje ich kultura, która poniekąd jest na wyciągnięcie ręki.- uśmiechnął się podrzucając instrument. -Tak jak powiedziałem dobrze płacimy, ale nie ukrywam, że nie odpowiadamy za Twoje szkody, jak coś się nie powiedzie.- zatrzymał się przed jakimś statkiem i odwrócił się na wprost niego. A resztę rozmowy przejął brunet. -Ja jestem Joni a to Xuong. Jeżeli coś do misji...- uśmiechnął -Nie szczędź ścinania głów, jeżeli będzie taka potrzeba. Mają bardzo dobrych zwiadowców. Wróć do Ryuuzaku i spotkamy się ponownie w karczmie.- wyszczerzył się do niego, ale tak naprawdę decyzja jeszcze nie zapadła. Prawda?

Jeżeli jednak zapadła to nie było na co czekać, jak się tylko ewakuować i ruszyć w drogę. Sogen to aktualnie bardzo niebezpieczne tereny, czego raczej mógł się domyślić. Jak tylko dochodził słyszał jeszcze urywek ich rozmowy... -Myślał, że to On nas wyhaczył a nie my go złapaliśmy na przynętę. Ha ha ha!- Joni piał, jakby usłyszał najlepszy żart pod słońcem. -Bardziej martwi mnie, że jego krok taki jest... Byłoby lepiej, gdyby zrobił to po cichu, bo będą większe problemy, jak będą chcieli lepiej chronić swoje obozowiska.

---

Dialogi:
Joni
Xuong

Z/T

Opisz swoją drogę do Sogen, trudności, podróż zakładamy, że trwa 4 dni

[Yami]

Misja rangi C
17.2/14
Senju Koneko; Uchiha Shigemi

Mineły 4 dni nim dotarliście z Hayashimury do Ryuzaku no Taki. Nic ciekawego się po drodze nie wydarzyło. Rozmawialiście w trakcie drogi. Przewijały się historie żartobliwe, poważne, anegdotki ze świata. Nikt z was nie czuł już tego ciężaru, tego dusznego powietrza, które towarzyszyło pamiętnego dnia na polanie. Od czasu do czasu przewijały się pytania o co mógł planować blondyn, który zniknął w rzece. Czy dalej będzie szukał sposobności by zaszkodzić. Był jednak tematem tylko rozmów i nic nie wskazywało na jego powrót.

Zatrzymaliście się przed karczmą kupiecką.
- Wychodzi na to, że to koniec naszej wspólnej podróży. Cośmy przeżyli niech będzie dla nas siłą w przyszłości. Jeszcze raz wam dziękuję, że wtedy nie odtrąciliście mojej ręki. Nie wiem com bym uczynił tam na polanie, gdyby was nie było. Ach tak...
Mężczyzna sięgnął po sakwę przy pasie.
- Już odliczone. I jeśli kiedykolwiek będziecie w Shigashi i będziecie potrzebowali jakiekolwiek pomocy powołajcie się na mnie. Mam tam sporu przyjaciół i wspomnę o was jak już będę w domu. Shigemi, Koneko dziękuję, że los pozwolił mi was poznać.
Mężczyzna ukłonił się.

Maru Tokunawa

Misja zakończona powodzeniem

[Shigemi]

---

---

Cztery dni - wystarczająco, by zdążyć zapomnieć, że jeszcze niedawno w powietrzu wisiało napięcie tak ciężkie, że dało się je kroić kunaiem. A jednak... ono nie znikło. Po prostu zsunęło się głębiej, osiadło jak kurz w szczelinach pamięci. Kiedy jechaliśmy, kiedy milczeliśmy albo śmialiśmy się z opowieści Maru o pijanym geologu, który pomylił stal z błotem - czułem, że polana nadal trzyma mnie za kołnierz. I nie tylko mnie. Czasem, kiedy Koneko zamilkła dłużej niż trzeba, a wzrok wędrował jej gdzieś w las - wiedziałem. Tamten dzień siedział też w niej. I chociaż Maru się rozgadał, nabrał koloru, nawet z żebrami mu się poprawiło - on też nie był już tym samym człowiekiem. Nie odzywał się o tym wprost, ale miałem uszy nie tylko do słuchania - i oczy nie tylko do widzenia.

Nie odpowiedziałem od razu. Odebrałem sakwę i zważyłem ją w dłoni, jakbym chciał się upewnić, że jest prawdziwa — że to wszystko rzeczywiście się wydarzyło, a nie było tylko jednym z tych snów, z których człowiek budzi się z obolałym karkiem i niedopitą herbatą. Kiwnąłem głową, powoli, bez uśmiechu.

[b[-Przeżyliśmy. To wystarczy.[/b] Odwróciłem się w stronę miasta, nie oglądając się już na wóz. Może nie było to wybitne pożegnanie, ale tak nie miało być. Przez te cztery dni wpadłem na ciekawy pomysł, który musiałem wypróbować, a dodatkowo Koneko już dawała mi w kość, musiałem odreagować, najlepiej na jakimś kocie... skręciłem w zaułek i zacząłem polowanie.


z/t

  Ukryty tekst

---