Szlak transportowy

[Rika Kari Matsubari]

Zawsze tak jest. Idąc z matką do celu nie miały sobie nic do powiedzenia. Czas zabijały pustosłowiem, w obawie nad przesadnym uzewnętrznieniem się czy powiedzeniem czegoś za dużo. Gdy były na miejscu, a łódź stała w odległości kilkunastu metrów od nich, chciały powiedzieć sobie wszystko, wtedy brakowało jednak czasu.
W pokaźnych rozmiarów łodzi znajdowało się raptem kilku pasażerów. Jak się miało później okazać, ojciec z synem i trzech starych przyjaciół w okolicach sześćdziesiątki. Prócz nich byli jeszcze dwaj prowadzący łodzią. Musieli być koło trzydziestki. Trudno powiedzieć, dlaczego było ich dwóch. Jeden z nich miał ją pewnie pilnować. Tak czy inaczej ona była ósma. Najmłodsza ze wszystkich zebranych i zdecydowanie najładniejsza. Cóż, chromosomy XX robią swoje.
Rika zaś musiała jeszcze pożegnać się z matką. Trwałoby to pewnie wieki, gdyby nie jeden z kierowców łodzi.
-Musimy ruszać – obwieścił pewnym głosem, z którego jednak dało się czuć zrozumienie.
Rika ostatni raz wtuliła się w matkę. Przysięgły sobie, że w miarę możliwości będą do siebie pisać. Potem poszła już w stronę łodzi.
Odpłynęli, a Rika nie odwracała głowy od lądu. Maya wciąż tam stała, nieustannie machając. Naturalnie odpowiedziała jej tym samym. Gdy jednak uświadomiła sobie, że matka poszła dopiero po straceniu łodzi z pola widzenia, zrobiło jej się żal. Odwróciła się do pasażerów i wsłuchała w ich rozmowę. Dobrze, to kto ma na mnie oko?
Pół godziny później dalej nie potrafiła odpowiedzieć sobie na to pytanie. Właściwie to potrafiła, ale nie do końca o to chodziło. Oko na niej miał niewątpliwie starszy o kilka lat chłopiec, który tak jak ona, płynął z ojcem do Hyuo. Tak strasznie się wgapiał... Ta świadomość jeszcze bardziej motywowała ją do uciekania wzrokiem na piękno krajobrazu. Prócz tego raczej nikt się jej szczególnie nie przyglądał. Może przez pierwsze kilka minut, ale to wszystko.
Podróż przebiegła bez większych problemów. Gdy wyskoczyła na ląd, pierwszym co poczuła był przeraźliwie zimny wiatr. Ubrana była w ciepły, biały płaszcz, a na dłoniach miała rękawiczki tego samego koloru. Schowane pod kapturem włosy szukały ujścia z przodu, tworząc wielką grzywkę. Nadało to jej twarzy bardziej agresywnego charakteru.
Mimo ciepłego ubranka uznała, że nie może tak bezczynnie stać. W tym momencie przestała zwracać uwagę na towarzyszów podróży, którzy też rozchodzili się gdzieś na boki. Wokół było raczej pusto, a jeśli był ktoś, kogo nie poznała na łodzi, to ona i tak go nie zauważyła. Wypatrzyła sobie głaz, którego użyje jako stolik. Położyła na nim torebkę w poszukiwaniu notesu. Gdy go znalazła, otworzyła na pierwszej stronie. Prowizoryczna mapka, jaką narysował jej wcześniej tata, miała jej pomóc dotrzeć do celu. Zastanowiła się trzy razy, w którym jest miejscu i jak powinna na nią patrzeć. Chyba tędy.

Skąd: Ryuzaku no Taki
Dokąd: Hyuo
Czas podróży: 23:30
Czas przybycia: 00:15
Środek transportu: łódź

[Ukog]

No i mamy! Pierwsza wyprawa Ukoga w świat, chociaż nie do końca było to zgodne z prawdą. Krótka wizyta w Midori była tak naprawdę odwiedzinami rodzinnych stron, a nie początkiem jakiejś wielkiej wędrówki. Nie zamierzał jednak wpadać z wizytą do rodziców. Zamiast tego miał w głowie zwiedzanie tych części Puszczy, w których w młodości bywał nieco rzadziej. Cóż, cokolwiek nie miałoby się wydarzyć, młodzieniec miał serce pełne energii i kieszenie pełne wałówki, więc powinno chyba być dobrze, co nie? Humor dopisywał mu bardzo, wybrał się na szlak z samego rana i choć było nieco chłodno, to jednak zima pokazała tego dnia swoje łagodniejsze oblicze.

Skąd: Ryuzaku no Taki
Dokąd: Midori
Czas podróży: 30 minut
Czas przybycia: 13:35
Środek transportu: Piechotą

[Akashi]

Po skończonych treningach i opuszczeniu miejsca, które było zjawiskowo piękne. Chłopak skierował się spokojnie na szlak transportowy. Powoli, nigdzie się nie śpiesząc przemierzał drogę, ciągnąc po niej łańcuchem, wydając w ten sposób charakterystyczne dźwięki. - Znowu muszę wybierać drogę... Ech... Czemu to nie może być łatwiejsze. - powiedział pod nosem, stając na rozdrożu trzech dróg. Jedna z nich wiodła do miasta, a pozostałe z nich do sąsiednich prowincji, które chłopak miał już okazję odwiedzić. Jednak swoje kroki postanowił skierować w stronę Sogen, by później móc wybrać się dalej, w kierunku drugiego kupieckiego miasta, gdzie planował poszukać jakieś pracy, przecież w miastach kupieckich zawsze będzie najwięcej do roboty. Dlatego już dłużej nie czekał i ruszył przed siebie, przyśpieszając nieco tempo.

Skąd: Ryuzaku no Taki
Dokąd: Yusetsu
Czas podróży: 1,5 godziny
Czas przybycia: 13:00
Środek transportu: Pieszo

[Aka]

Ziemia wreszcie przestała wirować, a żołądek podchodzić do gardła. Aka nienawidził podróży morskich i powoli zaczynał żałowac, że zdecydował się w ogóle wyruszyć w kierunku Kami no Hikage. To był błąd. To co przeżył... chyba go zmieniło. Niech szlag to wszystko trafi, powinien był zostać w Sogen i kisić dupsko w domu, a nie się rzucać na Antykreatora.
- Zabieram Cię do Kotei. - mrunkął w stronę Shikaruia, gdy pomagał mu schodzić ze statku. Chłopak był mocno osłabiony, miał problemy z poruszaniem się. Nie chciał, aby się przewrócił, czy w inny sposób sobie zrobił krzywdę. - Zabieram Cię do Kotei. Nie wypuszczę Cię teraz, ledwo jesteś w stanie chodzić. - powiedział cicho. Nie musiał się tłumaczyć, a mimo to - robił to. Nie wiedział, czego oczekuje od niego Shikarui, ale raczej nie troski. A jednak... dostał ją. Czy tego chciał, czy nie.


Skąd: Ryuzaku no Taki
Dokąd: Sogen
Czas podróży: 30 minut
Czas przybycia: 17:37
Środek transportu: Pieszo

[Shikarui]

Nie wiedział, kiedy i jak minęła podróż. Po prostu minęła. W pomrokach, w ciemności, która się kłębiła i przez którą przebijały mdłe, i o mdłości przyprawiające, barwy. Oddalone i niechętnie dopuszczane. Przebudził go dopiero tupot stóp i głośniejsze rozmowy, okrzyki z brzegów i płacze, kiedy w końcu ocalonym udało się wydostać na brzeg. Aka nie krzyczał. Nie płakał. Jego cicha obecność była nienaturalna i przesycona grozą wiezioną w kieszeniach. I to nie sam fakt, że Aka wciąż był stanowiło brak naturalności, a właśnie to, że był w ciszy. Shikarui przyjął każdy gest i każde słowo z poczuciem ukojenia. Kiwał tylko głową, by dać znać, że rozumie, że się zgadza, że nie zamierza sprawiać problemów, a jego mózg nie przetwarzał, że to on był teraz jednym wielkim problemem. Tak nie miało być. A już na pewno nigdy nie miał być obciążeniem dla Uchihy.
Podróż była mglista i niewyraźna. Sanada pamiętał tylko moment, kiedy schodzili z kładki na ląd. Potem wszystko się rozmywało.

Skąd: Ryuzaku no Taki
Dokąd: Sogen
Czas podróży: 30min
Czas przybycia: 18:00
Środek transportu: nóżki

[Hitsukejin Shiga]

Zabawne jak rodzina szybko się powiększa. Nawet tak... patologiczna, jak ich. No bo w sumie na matkę i ojca to oni się nie nadają. Bo jak, kto, jak i kto?! Shiga, ten nieumarły mnich ognia co to żre pigułki jak cukierki i niszczy jeźdzców w roli papy i Chise, niewidoma szermierka Nanaken no Mai z Uchiha co obcina aniołom łapki i skrzydełka jako mama? To się ni ciutek nie trzymało kupy i nie miało sensu. Gdy statek przybił do portu, który stanowił trakt, Shiga nie chciał iść za Chise. Ona musiała coś załatwić, a on ją by tylko, bądźmy szczerzy, spowalniał. Sam aktualnie był powolny i w słabym stanie, aż mu jakiś dziadek własny kij odstąpił w porcie na którym Shiga się wsparł, odciążając nogi. Jego organizm przypominął wydmuszkę, aktualnie chłopak chciałby gdzieś wpełznąć i szczeznąć, nic więcej. Naprawdę, czuł się tak, źle jak nigdy i jedynie radosna już teraz że ma MAME I PAPE w jednym miejscu obecność Aidena dodawała mnichowi otuchy.
I teraz największa śmieszność, bo rydwan śmieszności począł niepokojąco zapierdalać. Chise otrzymała bojowe zadanie. Wracając z załatwiania swoich biznesów dostała bojowe zadanie wkroczyć do dzielnicy mieszkalnej, gdzie znajdzie szary budynek, z zabitymi dechami oknami, z czerwonymi od czegoś zaschniętego drzwiami. W sumie dawanie takich koordynat niewidomej było samo w sobie prześmieszne, ale dzewczyna po prostu mogła kogoś spytać, czy przy dobrym domu stoi.
Najwyraźniej się udało jakoś, bo Chise wróciła do portu, szykując się do drogi, a za nią szedł w pewnym oddaleniu chłopak na oko dwunastoletni. W czarnej koszulce i czarnych spodniach, luźnych takich w jakich Chise po raz pierwszy spotkała Shige. Chłopak miał krótkie dość, czarne jak węgiel włosy i szkarłatne oczy przeraźliwie przekrwione. Jego karnacja biała jak śnieg, głos... pusty, beznamiętny. To mogło przerazić Chise, bo rozmawiać z nim, to jak rozmawiać ze śmiercią samą w sobie albo z trupem conajmniej. Bo z tego budynku miała zgarnąć chłopca właśnie tego.
I teraz największa śmieszność. Gdy Chise dotarła do budynku, w jego okolice, została pokierowana "do budynku który do niedawna tak wyglądał". Aktualnie, z tego, co się dowiedziała, był to budynek z ładnymi oknami z białymi zasłonkami, z białym płotkiem przed samym domem, gdzie zrobiony jest ogródek z lekko więdnącymi ziołami, miętą, szałwią, rozmarynem i kilkoma różnymi kolorowymi kwiatkami. W samym domu wszystko jest wyłożone ładnymi dość belami materiału, a gdzie niegdzie nawet maty Tatami leżą. Ogólnie dom jest doprowadzony do... stanu używalności.
Shiga, opierając się o kij, wyczekiwał Chise, gotów do pełnych tłumaczeń.
-Cześć. - Rzucił do chłopaka za Chise, a ten nieznacznie tylko skinął głową. - No chodź, tuli. - Rzucił do chłopaka, a ten podszedł spokojnie, dając się objąć ramieniem mnichowi tworząc najbardziej awkward tul jaki widziała ta strona globu. Shiga westchnął i puścił chłopca, który stanął obok Aidena ale nie zamienił z nim nawet słowa. I był wyraźnie... wyższy od Aidana. Ten jak na ośmiolatka był dość drobny, z kolegi nasz kolega którego przyprowadziła Chise jak na jedenasto-dwunastolatka był dość wysoki, sięgając Shigiemu do pachy, a Shiga przecież sam był dość wysoki. Chłopak był... pusty w najlepszym tego słowa znaczeniu. Naprawdę, jego obecność była taka, jak gdyby jednocześnie po prostu go tutaj nie było. Był obecny ciałem, duchem, dało się słyszeć jego oddech, jednak nie czuło się "aury" ani żadnej bliskości do chłopaka. Był niczym trup lub kukła. I nie był zbyt rozmowny przy mnichu. I całkowicie nie interesowała go osoba Aidana, który szukał sposobów do interakcji z kruczowłosym.
-To jest Furu. Chłopiec którego uratowałem najpierw przed łowcami głów, a potem niechcący go naraziłem na wpadnięcie w łapy szaleńca kakuzu dla którego łowcy pracowali. Przez to musiałem zaoferować Siebie wzamian za niego i masz sogenijko mochi. - Sparafrazował nieco znane powiedzenie i uśmiechnął się. - To właśnie swój piękny połyskujący uśmiech zawdzięczam tamtej sytuacji. Furu uciekł z ich rzeźni, gdzie było kilkudziesięciu jak nie kilkuset zabitych... I nie przeszedł tego zbyt lekko. - Mruknął mnich po czym, jeśli nikt nie oponuje, cała czwórka zapakuje się na wóz w stronę Sogen, kierując się tam, gdzie pragnęła Chise.



Skąd: Ryuzaku no Taki
Dokąd: Sogen
Czas podróży: 30 minut
Czas przybycia: 2:40
Środek transportu: Pieszo

ZT x4

[Shigemi]

Skąd: Ryuzako
Dokąd: Antai
Czas podróży: 30 min
Czas przybycia:18:45
Środek transportu:wierzchowiec 50 ryo

Przemierzanie kolejnych metrów w po szlaku transportowym mimo wierzchowca było upierdliwe. Czułem jak każdy mięsień zaczyna mnie boleć i naciera na mnie ogólne zmęczenie. Westchnąłem cicho - świat się zmienia, ale czy można określić to mianem ewolucji? Ile jeszcze bezpiecznych dni nam pozostało zanim to wszystko pieprznie i zacznie się walka, jeśli się zacznie to na pewno nie będzie walka przeciw Hanowi, przecież nikt kto tam nie był nie uwierzy, że mogliśmy z nim walczyć, chociaż stopień zniszczeń Kami no Hikage oraz ilość uchodźców, legendy, przesłanki, prawda i kłamliwe rewelacje na pewno będą krążyć, a gdzieś w tym wszystkim trzeba znaleźć jedność i dobro w sobie...

[Kaiso]

Szlak transportowy, to tutaj miała się zacząć jego podróż, jego historia. Lata treningu zwieńczone "ostatecznym" sprawdzianem przygotowały go wystarczająco dobrze, wiedział, że może osiągnąć wszystko. Kaiso zatrzymał się na środku drogi i spojrzał na mijających go ludzi. Wszyscy gdzieś się spieszyli, każdy miał jakieś zadanie do wykonania, każdy tylko nie on. Tak naprawdę nie wiedział co ma zrobić, nie miał zielonego pojęcia gdzie powinien się udać. Sogen? Kantai? Kaigan? A może gdzieś dalej? Pomyślał sobie i westchnął. Nie potrafił zdecydować. Z zamyślenia wyrwało go szturchnięcie. Ktoś go po prostu nie zauważył i uderzył w niego swoimi tobołami. Kaiso pokręcił głową i ruszył w stronę najbliższego drzewa, wolał usiąść sobie w cieniu niż jak kołek stać na środku traktu.
Rozsiadł się wygodnie, wyciągnął notes i ołówek z torby i zaczął zapisywać.
Pierwszy dzień. Nie potrafię zdecydować co mam zrobić. Nie wiem gdzie się udać. Nie mam pojęcia z kim rozmawiać. Muszę czym prędzej znaleźć sobie pracę, już przeżycie kilku bezcelowych godzin jest dla mnie męką.
Tutaj się zatrzymał, odchylił głowę i zamknął oczy. O wiele łatwiej przychodziło mu wyobrażać sobie to wszystko co będzie na niego czekało niż po prostu się tam udać i stanąć twarzą w twarz z rzeczywistością.

[Megumi Ishida]

Misja rangi D 1/15
,,Uchodźcy"
Kaiso był zwykłym młodzieńcem niewyróżniającym się niczym szczególnym z tłumu, anie wyglądem, ani historią życia. Błąkał się na razie po trakcie i jak słusznie zauważył było na nim nad wyraz dużo ludzi. Czy młody bohater wiedział jaki jest tego powód? Czy niekoniecznie? Otóż można poświęcić kilak minut na przypomnienie sobie co spowodowało taką a nie inną sytuację. Całkiem nie dawno, bo dosłownie kilka dni temu, do miasta kupieckiego przybiły łajby z uchodźcami. Biednymi jak myszy kościelne oraz bardzo często mniej lub bardziej rannymi. Skąd ci biedni ludzie? Co się im stało? A no na pewnej wyspie Kami no Hikage, gdzie miejsce miał zakon białych smoków czyli zbrojnej ręki rady dwudziestu, czyli rady która właściwie rządzi, albo lepsze słowo rządziła światem zostało zniszczone. Ogłoszono spotkanie właśnie członków tej rady oraz liderów klanów na którym to miano wypowiedzieć wojnę cesarstwu Morskich Klifów. W tym momencie główny antagonista na świecie, razem ze swoimi poplecznikami de facto wparowali na to spotkanie i zamordowali prawie wszystkich. Miasto zostało podpalone a ludność wybita. Uchodźcy ledwo dali radę się ewakuować i tak właśnie znaleźli się w mieście kupieckim. Po spędzonych kilku dniach całe tabuny biednych uchodźców ruszyło w świat w poszukiwaniu nowego życia. Właśnie stąd takie tłumy na trakcie. Bohater siedząc pod drzewem mógł po przyjrzeniu się ludziom dojść do wniosków że majątkiem to w większości nie grzeszyli, często potargane ubrania, braki w dobytku, a niektórzy to nawet mieli dalej zabandażowane kończyny, albo same kikuty które powoli przesiąkały krwią. Wiosna to piękna pora roku prawda? Zawsze mogło im się trafić taka sytuacja w zimie. Ale żeby nie rozgadywać się o nich za bardzo i przejść do meritum, nasz bohater zobaczył grupkę ludzi która szła, obok ciągniętego przez starą szarą szkapę pewien średniej wielkości wóz. I naglę trzask, i koło od wozu odleciało. Wóz się przewrócił i na ziemię wysypała się jego zawartość. Ludność w panice rzuciła się do zbierania rzeczy na ziemi tak by nikt ich nie zadeptał, a inni próbowali złapać konia który najwyraźniej przestraszony dał nogę. Co bohater zrobi w tym momencie?

Wydarzenia opisane to wydarzenia z ostatniego Eventu, które naprawdę miały miejsce kilka dni temu.

[Kaiso]

2/15
Kilka minut na uspokojenie myśli wystarczyło mu żeby wrócić do "świata żywych", zaczął na nowo przyglądać się ludziom podążającym traktem. Nie wiedział dlaczego jest ich tutaj aż tylu, ostatnie tygodnie trenował z dala od ludzi, dowiadywał się tylko tego co przekazał mu jego mistrz czy rodzice, o dziwo sam nie zainteresował się niedawnymi wydarzeniami, skupiał się tylko na swoim rozwoju. Po krótkiej obserwacji tych wszystkich ludzi doszedł do wniosku, że muszą to być jacyś biedacy chcący znaleźć lepsze życie w Ryuzaku no Taki.
Skoro jednak tacy jak oni uciekali, znaczyłoby to, że w ich rodzinnych stronach musi się dziać źle, może jest jakaś wojna, jakieś zamieszanie, byłyby to idealne warunki żeby Kaiso mógł się przetestować. Chłopak wstał, schował swój notes i otrzepał płaszcz, w momencie, w którym już chciał podejść do jakiejś grupki osób aby zapytać ich o pochodzenie, wydarzyło się jakieś zamieszanie. Wóz się zepsuł, zaczęły staczać się z niego wszystkie rzeczy, a na dodatek przestraszony koń zerwał się i zaczął uciekać. Idealne warunki żeby błysnąć. Kaiso wiedział, że koń jest najcenniejszą rzeczą jaką mają ci ludzie dlatego szybko ruszył za nim. Chłopak nie był demonem szybkości, ale liczył, że uda mu się dopaść zwierzaka zanim ten zrobi sobie krzywdę. Na wszelki wypadek zaczął w sobie gromadzić chakrę aby w odpowiednim momencie ją wypluć i unieruchomić spanikowanego konia.

[Megumi Ishida]

Misja rangi D 3/15
,,Uchodźcy"
Nasz bohater nie miał najwyraźniej dostępu do najświeższych informacji. Trudno się dziwić, w końcu jego zadaniem było polepszanie swoich umiejętności, a nie przysłuchiwanie się plotką. Najpierw praca potem przyjemności. Tak więc wyruszając na trakt faktycznie nie miał za bardzo informacji o tym że tylu ludzi na nim będzie i dlaczego. Czy to by jakoś zmieniło jego plany? Czy może wyruszyłby później, albo wcześniej? Czy może po prostu inna trasą? Tego wiedzieć nie mógł nikt poza samym chłopakiem. Tak wiec zanotował to co miał zanotować czyli właściwie prawie nic, i już chciał ruszyć dalej, aż tu naglę zobaczył dziwną scenę. Warto nadmienić że ci ludzi wszyscy, wcale nie jechali do miasta kupieckiego tylko na odwrót. Do niego dotarli jako uchodźcy na łodziach i teraz spora część z nich rozpoczęła wymarsz z tej prowincji właśnie. Ale wracając do wypadku bo to było względnie najważniejsze. Koło odleciało ale nie zostało zniszczone, z towarami ludzi sobie jako tako poradzą sami, dlatego uznał że najlepiej jest schwytać konia. Podczas biegu w ich kierunku miał okazję bliżej się przyjrzeć co takiego się wysypało. A były to różnorakie koce, podstawowe narzędzia, jakieś bochenki chleba i ubrania. Zadziwiało że koło tego jednego wozu szło około 30 osób! Tak właśnie, ten dobytek należał do aż 30 osób. Ci ludzie byli faktycznie spłukani do reszty. Kaiso miał w planach nawet użyć techniki do złapania wierzchowca, aczkolwiek okazało się że staruszek popędził jedynie kilka metrów i przestał biec. Potrząsnął grzywą i skierował swoje kroki na pobocze i zaczął powoli skubać sobie trawę. No cóż, gdyby zwierzak był młodszy może by pognał jak wicher w las, i tyle by go widzieli, ale na szczęście stara szkapa nie miała w głowie samotnej gonitwy po lesie. I tak zresztą coś by szybko ja zjadło np wilki. Tak więc zwierze się zatrzymało, tyłem do młodego shinobiego, machając ogonem odganiając muchy. Dwóch mężczyzn już biegło do zwierzaka, chyba wszystko w miarę dobrze się skończy. Jednak po za tą dwójką mężczyzn wszyscy inni to byli kobiety, dzieci i starcy, na oko już było wiadomo że sami sobie z naprawą koła nie poradzą.

[Kaiso]

4/15
Wszystko potoczyło się inaczej niż myślał Kaiso. Liczył na epicki pościg, który zakończyły się pomyślnie, ale nie, koń miał inne plany. Po kilku, a może kilkunastu, krokach zwierz... zatrzymał się. Kaiso przestał więc gromadzić chakrę potrzebną do wykonania techniki, a następnie ruszył w stronę osób znajdujących się przy koniu, ale w taki sposób aby zwierzęcia nie wystraszyć. Po upewnieniu się, że wszystko jest w porządku, chłopak odwrócił się i podbiegł do ludzi przy wozie. Widział jak bardzo zależy im na tych rzeczach, więc uznał za stosowne im pomóc. Kiedy zbliżył się do grupki powiedział tylko -Pomogę państwu. I wziął się do pracy. Nie wydawało się to zbyt trudne, większość tobołków i tak została pozbierana. Większym problemem wydawało się być koło, które potrzebowało pilnej naprawy, nie chciał się jednak za bardzo narzucać dlatego gdy skończył pomagać ze zbieraniem rzeczy zapytał się. -Czy potrzebujecie jeszcze jakiejś pomocy?

[Megumi Ishida]

Misja rangi D 5/15
,,Uchodźcy"
Bohater zaszarżował na starą szkapę licząc na jakieś epickie akrobacje, wybuchy i pościgi. Ale czego się spodziewać po starej kobyle która wyglądała jak by za kilka dni miała wyzionąć ducha ze starości? Złapanie jej nie było problemem to też nawet nie zużył na to czakry, wykazał się jednak pewną dozą nieufności do starego konia i podszedł do niego tak by go nie przestraszyć. I zresztą całkiem dobrze uczynił, ale o tym za chwilę. Koń zamachał głową popatrzył na niego okiem, w które ewidentnie wdała się lekka zaćma ponieważ było po części białe, czyli ten obszar oka był ,,ślepy", i olał go totalnie sadząc odchody w trawie. Przynajmniej nie śpieszyło mu się do ucieczki. Ludzi zbierali swoje rzeczy, a przechodnie przechodzili jak gdyby nigdy nic. Gorzej! Połowa z nich wyglądała jak by miała zamiar skoczyć na nich z nożami pozabijać ich i zabrać te rzeczy. Cóż piętno walk w mieście z którego uciekli odcisnęło rysy na ich psychice. Przetrwać, przetrwać nawet zabijając rodaków i współbraci. Przetrwa najsilniejszy. Zabijaj bądź, bądź zabity. Ciekawe co się będzie działo na świecie skoro tabuny takich uchodźców rozlezą się po okolicy. Dobrze że większość to kobiety i dzieci, ponieważ gdyby byli to mężczyźni to zaraz pewnie by porobiły się szaiki które będą napadać podróżnych. Zresztą pewnie i tak się takie potworzą, tego nie unikniemy. Ale wracając do głównego tematu, dwójka mężczyzn podchodziła do was, i jeden już otworzył usta żeby coś powiedzieć, ale naglę koń parsknął i wierzgnął nogami do tyłu. Trafił tego mężczyznę w bark posyłając go na ziemię. Ryk bólu przeszył uszy postronnych. Biała zakrwawiona kość wyskoczyła sobie w połowie odległości między łokciem a dłonią. Złamanie otwarte. Mężczyzna zaczął się tarzać po ziemi, nie wiadomo czy kość nie naruszyła tętnicy, mógł umrzeć bardzo szybko. Lecąc na ziemię uderzył jeszcze głową o kamienie na ziemi, a bark po uderzeniu konia na pewno jest również połamany. Koń spłoszony wrzaskiem wyskoczył natychmiast do przodu mknąć w las. Wszyscy włącznie z 2 mężczyzną stali jak słupy soli zaskoczeni. Nikt nie garnął się ani do pościgu ani do reanimacji mężczyzny. Co zrobi bohater? Zachował trzeźwość umysłu?

[Kaiso]

6/15
Wszystko wydawało się być pod kontrolą, koń stał spokojnie, chciałem pomóc tym ludziom w zbieraniu ich dobytku, ale jeden z tych idiotów spłoszył zwierzę, które zanim popędziło przed siebie, zdążyło kogoś zranić. Nie wiedziałem co zrobić, a miałem tylko ułamki sekund na podjęcie decyzji. Pomagać rannemu czy może udać się w pościg za spłoszonym koniem?
Koń był stary, chwilę temu przebiegł tylko kilka metrów, może i tym razem tak zrobi?
Złożyłem pieczęć barana i po chwili pojawiła się obok mnie moja kopia. Wiedziała co miała robić, dopaść zwierzaczka tak szybko jak to możliwe, w końcu mogła się oddalić ode mnie tylko na kilkadziesiąt metrów. Kopia szybko pobiegła i krzyknęła do drugiego z mężczyzn. -Za mną! Musimy go dopaść zanim stracę zasięg.. Klon w ostateczności przygotowuje tą technikę, którą ja chciałem chwilę wcześniej wykonać.
W tym samym czasie ja podchodzę do zranionego człowieka i zaczynam dokładniej przyglądać się odniesionym przez niego ranom. Na pierwszy rzut oka sprawa wydaje się być poważna.
-Ej ty! Biegnij do wioski po medyka! Krzyknąłem do jeden z osób stojących przy wozie. Liczę, że sprowadzą jakąś pomoc, ja nie dysponuję aż tak zaawansowaną wiedzą medyczną żeby zrobić coś więcej niż zabezpieczenie rannego.
Oględziny wykonywałem bardzo delikatnie, starałem się nie dotykać tego mężczyzny. Po wszystkim, cichym i zszokowanym głosem rzuciłem. -Złamanie otwarte.
Wyglądało to źle. Jedyne co mogłem zrobić to mówić spokojnie do tego faceta żeby leżał i się nie ruszał. Następnie zwróciłem się do jego "kompanów" -Przynieście jakieś bandaże, ciuchy, cokolwiek.
Oczekując na materiał staram się delikatnie dotykiem wybadać poszczególne odcinki jego ręki, muszę mieć pewność, że w innych miejscach wszystko jest w porządku.

Chakra: 103%-9%(za klona, atut mistrzowska kontrola)-13%(przelana klonowi chakra)= 81%

Technika:

Nazwa

Doton: Iwa Bunshin no Jutsu

Pieczęci

Baran

Zasięg

Klon pojawia się obok nas; Klon nie może się oddalić na więcej niż 50m

Koszt E: 18% | D: 13% | C: 9% | B: 5% | A: 3% | S: 2% | S+: 1% za klona + to, co przekażemy

Dodatkowe Siła równa twórcy; Szybkość -> 1/2 postaci; Reszta równa użytkownikowi za wyjątkiem wytrzymałości.

Opis Przydatna technika polegająca na stworzeniu skalnej kopii swojej osoby. Ich głównymi atutami są wytrzymałość (stworzone są z twardych skał) i możliwość korzystania z technik Doton znanych pierwowzorowi. Zwyczajne wbicie kunai nic nie da - trzeba całkowicie je rozkruszyć, by się ich pozbyć. Klony mają własną wolę, nie ma więc potrzeby stałego kontrolowania ich poczynań. Kopia potrafi nawet mówić, czym można łatwo wprowadzić przeciwnika w błąd. Jutsu ma jednak kilka wad, a jedną z nich jest koszt. Oprócz kosztu stworzenia techniki trzeba przeznaczyć dodatkową ilość na zasoby klona. W przypadku jego zniszczenia chakra nie jest odzyskiwana. Dodatkowo kopiowany jest podstawowy ekwipunek, gdzie wszelkie nietypowe oręża w postaci notek czy bombek nie będą kopiowane.

[Megumi Ishida]

Misja rangi D 7/15
,,Uchodźcy"
Kaiso dotarł do konia, aczkolwiek zwierzak znowu wyrwał się do przodu spłoszony krzykiem mężczyzny. Jak to się stało że ktoś mógł dostać kopa od kobył, i to takiego który zagrażał jego życiu? A on do normalnego konia się nie podchodzi do tyłu, ale chyba dwójka mężczyzn zignorowała tą niepisaną zasadę uznając że stare zwierze nie będzie niebezpieczne. A niestety było, nigdy nie można mieć pewności że zwierze jest na sto procent spokojne, zawsze trzeba brać pod uwagę że instynkty niezależnie od jego wieku mogą wziąć górę. Ale na razie nie było czasu prawić reprymendy, bo w sumie za kilka minut już może nawet nie być komu, jak bohater się nie pośpieszy. Jako że jako jedyny zachował trzeźwość umysłu, wypadało mu podjąć decyzję czy ważniejsze jest życie jednego człowieka teraz, czy odratowanie konia który był praktycznie czymś co decydowało o życiu całej gromady ludzi. W końcu bez zwierzęcia pociągowego trudno o przemieszczanie się z dobytkiem po świecie. Bohater jednak był shinobim, a ci byli znacznie lepsi od przeciętnych zjadaczy chleba, więc w mig załapał powagę sytuacji i skorzystał z tajemniczych technik shinobich które pozwoliły mu równocześnie zająć się i rannym i gonić zwierzę. Okazało się że klon stosunkowo sprawnie dobiegł do zwierzaka i go zatrzymał bez korzystania z innych technik. Zwierze zostało złapane i mimo że niespokojne prychające i łypające w stronę źródła wrzasku to jednak nie uciekało. Za to z rannym sprawa była trudniejsza, krwawił darł się i mimo że bohater chciał go opatrzyć sprawiał trudności. Rzucał się przez co nie dało się go utrzymać, a nikt nie kwapił się ani do pobiegnięcia po pomoc, ani do przytrzymania rannego, ani nawet do podania koców i ubrań, to ostatnie było wgl już nad wyraz trudne bo nie wymagało tylko samej chęci, ale też oddania części swojego dobytku którego mieli i tak nie wiele. Do tego wszyscy wiemy jaki jest tłum, będą patrzeć jak kogoś leją na ulicy a nikt nie zareaguje.