Wioska Nagano

[Shigemi]

  Ukryty tekst

[Shigemi]

  Ukryty tekst

[Shigemi]

  Ukryty tekst

[Shigemi]

  Ukryty tekst

[Shigemi]

  Ukryty tekst

[Shigemi]

  Ukryty tekst

[Shigemi]

  Ukryty tekst

[Shigemi]

  Ukryty tekst

[Takashi]

"Jak on to robi?"
Wyprawa rangi B - Koneko & Shigemi
Takashi 1, Koneko - 0, Shigemi - 0

  Ukryty tekst

"Zaiste, okolica była malownicza!
Dwa stawy pochyliły ku sobie oblicza..."

Zaraz, zaraz, to nie ta historia! Chociaż jej niektóre aspekty zbliżone są jednemu z najbardziej znanych opisów przyrody w polskiej literaturze, ta konkretna opowieść rozgrywa się w nieco innych okolicznościach. Też dotyczy dwóch pięknych person, które można byłoby opisać wieloma górnolotnymi przymiotnikami, ale na tego typu kwestie nie ma czasu. To świat ninja - świat wojen, nienawiści, treningów, misji i plucia kulami ognia po złożeniu palców w różne kombinacje. Koneko i Shigemiemu z pewnością nie można było czegokolwiek zarzucić w kwestii urody, ale nie będziemy na siłę szukać epitetów rodem z powieści, nie marnujmy więcej cennych minut na czytanie o ich walorach wizualnych! Najpierw trzeba jakieś mieć. Zresztą - nieważne. Przejdźmy do konkretów!
Bohaterowie spędzili ostatnie miesiące swojego życia w tej samej wiosce, w której jeszcze nie tak dawno temu miała miejsce potworna sytuacja polityczna. Wojna rządzi się swoimi prawami, co wiadomo nie od dziś, a niektóre instytucje - jak i grupy nieformalne lub pojedyncze osoby - wykorzystują często dla swoich własnych korzyści. Niewielka wioska położona w Kraju Kupieckim stała się idealnym celem dla zrzeszenia bandytów, które obrało ją sobie jako łatwy cel. Zapewne mieszkańcy Nagano zostaliby zabici, a całe zapasy żywności i pieniędzy byłyby zabrane gdyby nie dwójka shinobich, która znalazła się tam nie przez przypadek, a za wszystkim stała Narumi - wywodząca się z tegoż miejsca wojowniczka, która resztkami sił uciekła po ciężkiej konfrontacji i spotkała na swojej drodze dobrych ludzi. Senju oraz Uchiha pomogli nie tylko w wymagającym starciu, ale również w odbudowie zniszczeń, a także w ustabilizowaniu wszelkich spraw, w nagrodę otrzymali nie tylko wdzięczność cywili, ale również idealne schronienie w cichej, ciepłej i spokojnej aurze. Idealna przestrzeń do odpoczynku, izolacji od szarej codzienności, a także do trenowania. Treningów było dużo. Jednak gościnność zakończyła się, kiedy wszystko w Nagano wróciło do normy, wówczas dwie persony, których dotyczyła da opowieść, mogły w końcu opuścić pobliskie tereny, rezygnując na pewien czas z sielankowych warunków. Starczy tego dobrego.
Sztab pożegnalny był naprawdę duży. W jego skład nie wchodziła jedynie Narumi i jej rodzice, ale również znajomy przywódca straży, starszy kapłan, uratowane rodziny z dziećmi - chyba znaczna część społeczności zgromadziła się, żeby pożegnać herosów. Wykazali się brawurą, odwagą, a przede wszystkim dobrym sercem, co w dzisiejszym świecie bardzo trudno jest znaleźć w drugiej osobie. Ten moment trwał niedługo, ale na pewno obie strony zachowają go w pamięci bardzo długo. Na sam koniec do naszych shinobich podeszła dokładnie ta sama niewiasta, która przyprowadziła ich w swe rodzinne strony - Narumi.
- Jeszcze raz bardzo wam za wszystko dziękuję. Bez was... Zresztą nieważne, sami wiecie. - mówiła i najpierw objęła szybko chłopaka, a potem poświęciła kilka dobrych sekund, żeby wyściskać należycie Koneko, z którą złapały bardzo dobry kontakt. Odsunęła się od niej, spoglądając na jej brakującą kończynę, po czym posmutniała. Jednak błyskawicznie jej wzrok zmienił się i powędrował z powrotem na piękną buzię Senju. Przeskakiwał raz na nią, a raz na poważnego Uchihę, jednak głównie zatrzymywał się na złotowłosej. - Nie wiem, jakie mieliście dalsze plany, ale zanim odejdziecie, muszę wam o czymś powiedzieć. Na południe stąd znajduje się pasmo wysokich gór. Tamtejsze lasy są bardzo niebezpieczne, ale jeśli mogłabym coś zasugerować, powinniście się tam udać. Mieszka tam mój nauczyciel, któryyy... powiedzmy, że boryka się z podobnym problemem, co ty. - wskazała na chwilę palcem na bujający się bezwładnie na wietrze lewy rękaw bohaterki. - Myślę, że będzie w stanie ci pomóc. - dodała jeszcze. - Szukajcie starca o imieniu Shunsuke. - przełknęła głośno ślinę. - Tylko ostrzegam, to pustelnik, który ma problemy z tym, żeby zaufać obcym. Ale jak już się do was przekona, na pewno wam pomoże. Mieszka sam w niewielkim drewnianym domku, który poznacie po pięknej wisterii rosnącej obok. - powiedziała już wszystko, co miała powiedzieć, dlatego pożegnała ich jeszcze raz uściskiem i ciepłymi słowami. - Odwiedźcie nas jeszcze kiedyś. Trzymamy za was wszyscy kciuki. Powodzenia.
Tym oto sposobem dwójka bohaterów znów została sama. Bez względu na to, co zamierzali zrobić, pojawiła się przed nimi całkiem nowa, intrygująca opcja, o której wspomniała Narumi. Z jej opowieści wynikało, że ten cały Shunsuke będzie w stanie pomóc Koneko z jej dotkliwą przypadłością, ale co dokładnie czerwonowłosa mogła mieć na myśli?

Legenda:
- Narumi

[Shigemi]

---

---

Kiedy tłum zgromadzony na placu zaczął się rozpraszać, a ich głosy powoli gasły jak żar dogasającego ogniska, poczułem w sobie dziwne drżenie. Nie było to wzruszenie, nie byłem przecież aż tak wrażliwy, choć… może trochę. Raczej coś na kształt ciepła, które próbowałem zignorować, jakbym odruchowo chował dłonie przed płomieniem, bo nie wiedziałem, czy miło grzeje czy za chwilę poparzy. Nagano przywykło do naszej obecności, a my do Nagano. Kiedy matki przytulały swoje dzieci, a starcy pochylali się w szacunku, nie mogłem uniknąć wrażenia, że zostawiamy po sobie coś więcej niż wspomnienie bitwy. Czułem, że zostawiamy po sobie ciszę, którą oni będą wypełniać spokojem jeszcze długo po naszym odejściu. Narumi podeszła bliżej i zanim zdążyłem odsunąć się o krok, przytuliła mnie krótko, niemal energicznie. Pachniała dymem, ziołami i czymś jeszcze… czymś, co przypominało dom. To było dziwne uczucie, bo ostatni raz coś takiego poczułem chyba jako dziecko, zanim świat wtłoczył mi w głowę, że bliskość jest tylko słabym punktem. Nie komentowałem tego. Kiedy mnie puściła, odchrząknąłem, jakbym miał w ten sposób strzepnąć z siebie za dużo ciepła. Patrzyłem jednak uważnie, kiedy zwróciła się do Koneko, a potem zaczęła mówić o południu, o górach, o pustelniku żyjącym wśród wisterii. O kimś, kto zmaga się z tym samym brakiem, który towarzyszył Senju od naszego pierwszego spotkania. Jej słowa były niezdarne, ciut zbyt szybkie, jakby sama nie wiedziała, czy powinna to mówić. Ale kiedy spojrzała na Koneko, w jej oczach nie było nawet cienia wahania. Wierzyła w tę drogę. Mocno, instynktownie, tak jak wierzy się w światło na końcu lasu po ciężkiej nocy. Nie mogłem powstrzymać lekkiego uniesienia brwi, kiedy wspomniała, że starzec Shunsuke ma problem z zaufaniem. Pasuje. Ostatnio spotykam wielu ludzi, którzy nie wiedzą, co zrobić z obecnością drugiego człowieka. Może dlatego tak dobrze się rozumiemy. Kiedy Narumi odeszła, zostawiając za sobą pustkę pełną niedopowiedzeń, spojrzałem na Koneko. Jej sylwetka stała cicho obok, lekko kołysana podmuchem wiatru, jakby sama natura zastanawiała się, w którą stronę powinna ją popchnąć.
- Do zobaczenia... - powiedziałem na odchodne do Narumi, było to krótkie, zdystansowane, ale w głębi duszy było mi miło, że postanowili nas tak ładnie pożegnać, spojrzałem na Koneko, to nie byłam moja rola, aby zdecydować co dalej...

W głowie kłębiło mi się tyle pytań, że przez moment trudno było mi odróżnić jedno od drugiego. Żadnego jednak nie zamierzałem wypowiedzieć na głos. Zastanawiałem się, czy to naprawdę rozsądne. Czy odludne góry i samotny starzec ukryty między drzewami mogą dać jej coś, czego nikt inny nie potrafił. Czy ta ścieżka nie okaże się kolejną drogą, którą będę musiał patrolować krok w krok, pilnując, by nie straciła czegoś jeszcze, nim zdążę zareagować. Z drugiej strony… czy istniała jakakolwiek alternatywa. Kiedy zostaliśmy sami, poczułem znamienne rozszerzenie przestrzeni, które zawsze nadchodzi po odejściu ludzi. Tak jakby cisza od razu zaczynała przypominać, że świat jest większy niż jedna wioska, większy niż jedno bezpieczne miejsce. To uczucie czegoś szerokiego, pustego, nieprzyswojonego. I ta myśl, że znowu trzeba ruszyć dalej. Oddech przyszedł wolno, jakby wewnątrz mnie coś próbowało zatrzymać to, co już minęło, choć nie miało prawa zostać. Spojrzałem na południe. Góry piętrzyły się w wyobraźni jak ściana, za którą kryło się wszystko, czego jeszcze nie rozumiem. Lasy, o których mówiono, że żyją własnym życiem. Pustelnik, który ponoć nie ufa nikomu, a jednak ma pomóc jej bardziej niż ktokolwiek przed nim. To wszystko brzmiało jak droga, której nie można ominąć, nawet jeśli nie wiadomo, gdzie dokładnie prowadzi. Jeśli istnieje choćby nikły cień szansy, by odzyskała choć fragment tego, co jej odebrano, to nie ma takiego lasu ani takiego człowieka, przed którym bym zawrócił.

[Koneko]

Stałam pośród nich, otoczona przez dziesiątki znajomych twarzy, które w ostatnich miesiącach przestały być już tylko mieszkańcami wioski. To byli ludzie, których losy splotły się z moim i Shigemiego w sposób nieodwracalny. Czułam ich wdzięczność, choć nie potrzebowałam słów, by ją zrozumieć. Wystarczyło spojrzeć w ich oczy. W ich spojrzeniach była ulga, ale też smutek, jakby pożegnanie miało coś z końca pewnego rozdziału, który przyniósł tyle bólu, co nadziei. Ciepło ich dłoni, dotyk ramion obejmujących w geście podziękowania, dzieci tulące się nieśmiało do mojej nogi – wszystko to miało w sobie szczerość, jakiej nie pamiętałam od dawna. Kiedy podeszła Narumi, w mojej piersi ścisnęło się coś ciężkiego. Była zmęczona, lecz spokojna, zupełnie inna niż wtedy, gdy spotkaliśmy ją po raz pierwszy, ranną i zrozpaczoną na polanie. Teraz wyglądała dojrzalej, jak ktoś, kto przeszedł przez ogień i wyszedł z niego silniejszy. Gdy mnie objęła, nie potrafiłam powstrzymać drżenia w ciele. Poczułam, jak emocje z tygodni walki, strachu i odpowiedzialności skumulowały się w jednym, krótkim uścisku. Jej słowa o pustelniku, który mógłby mi pomóc, odbiły się echem gdzieś głęboko, tam, gdzie od dawna nie dopuszczałam nadziei. Spojrzałam na swój pusty rękaw, delikatnie poruszony wiatrem, i przez chwilę miałam wrażenie, że słyszę dźwięk liści – taki sam, jaki wydawały drzewa, kiedy po raz pierwszy próbowałam użyć Mokutonu po utracie ręki.
Imię Shunsuke zabrzmiało w mojej głowie dziwnie znajomo, choć wiedziałam, że nigdy wcześniej go nie słyszałam. Może to przez ton Narumi, a może przez to, że po raz pierwszy od dawna ktoś powiedział mi wprost, że istnieje nadzieja. Nie wiedziałam, co myśleć. Jedna część mnie chciała wierzyć, że ów starzec faktycznie zna sposób, by przywrócić mi to, co straciłam, a druga obawiała się, że to tylko kolejna droga prowadząca donikąd. Kiedy ostatni raz spojrzałam na Narumi i ludzi, których uratowaliśmy, poczułam ciężar ich wdzięczności i nadziei spoczywający na naszych barkach. Pożegnałam ich uśmiechem – tym cichym, delikatnym, który był bardziej wyrazem wdzięczności niż radości. Potem ruszyliśmy ze Shigemim w stronę południowego horyzontu, gdzie góry rysowały się w błękicie. Wiedziałam, że to, co przed nami, nie będzie łatwe, ale w moim sercu tliła się iskra – coś pomiędzy wiarą a ciekawością. Może to właśnie tam, w cieniu wisterii, czekał na mnie początek nowej drogi.
-To chyba nie mamy wyboru, ruszamy na południe Usagi-san! - spojrzałam na Narumi, podbiegłam do niej przytuliłam najmocniej jak tylko potrafiłam i dałam jej soczystego buziola w policzek. -Dziękuję, to będzie nasz pierwszy cel! - uszczypnęłam ją w boczek i z pełną radością odbiegłam od niej do Shigemiego. Pomachałam wszystkim na odchodne i ruszyliśmy ku południu...