Szlak transportowy

[Ario]

Ario czekała kolejna podróż. Trasę do Sogen znał już niemalże na pamięć, jednakże nie wpływało to raczej na jej czas. Był to okres przemyśleń i ponownej analizy swojej choroby oraz matki, a także fakt, skąd nagle ludzie zza muru zdecydowali się na taki atak. Czy można jednak mówić w którymkolwiek momencie o złym momencie? Napewno mieli swoje pobudki, czemu tak a nie inaczej, jednakże Ario był ciekaw co oni mogli również skrywać. Kto przewodzi tym atakiem? Czy Sogen wytrwa, a jeśli nie - to co dalej? Ario jak najszybciej zamierzał dotrzeć na miejsce by sam zweryfikować sytuację, która tam się dzieje. Nie wyciągał tym razem kamiennego węża, ponieważ nie chciał ryzykować uszkodzeniem marionetki przed wydarzeniem. Musi być w pełni gotów.

Dokąd: Sogen
Przez: -
Środek transportu: Pieszo

Z/T viewtopic.php?p=210573#p210573

[Shindo]

W końcu znalazłem się w Ryuzaku no Taki, musiałem przyznać, że główna osada wyglądała bardziej majestatycznie niż Shigashi no Kibu. Jednakże obserwując wioskę uważnie ze wzgórza, jedną z myśli z gatunku porównujących było spostrzeżenie:
- Jednak u nas jest bardziej kolorowo
Tak pomyślałem, jednak do teraz nie wiem czy to plus czy minus Shigashi no Kibu.

Nigdy wcześniej nie byłem w tym miejscu, ale nie przeszkadzało mi to w realizacji mojego zadania. Jakim oczywiście było postawienie na nogi kolejnego oddziału detektywistycznego mojego przyjaciela. Chciałbym, aby domknął wszystkie swoje sprawy w Shigashi, gdyż dochodziły do mnie niebezpieczne informację z półświatka Shigashi. Mianowicie grupy mafijne coraz bardziej dawały o sobie znać, tarcia które powstawały na linii mafie - mafie oraz mafie - miasto były coraz bardziej odczuwalne. Nawet dawało się słyszeć, że niedługo doprowadzi to do otwartych zamieszek. Nie mogłem pozwolić, aby mafie wygrały, na pewno potrzebowałem uzyskać jeszcze większą siłę. Trenowałem ze wszystkich sił, ale w przyszłości na pewno potrzebowałbym, aby mój przyjaciel i współpracownica odeszli z Shigashi. Dlatego robiłem to wszystko, dlatego opuściłem osadę w której zamierzam zmienić hierarchie w szczeblach władzy, tej realnej.

Gdy byłem już przed bramą, natrafiłem na dosyć ciekawą grupę którą coś ewidentnie łączyło. Na pierwszy rzut oka nie mogłem dostrzec cóż by to mogło być gdyż każdy wyglądał inaczej nie tylko pod kątem etnicznym, ale również jeżeli chodziło o ubiór. Dopiero jak wytężyłem wzrok dostrzegłem, że każdy miał na szyi zawieszony talizman w kształcie odwróconego trójkąta który był wpisany w okrąg. Minąłem tą grupę bacznie im się przyglądając, bardzo mnie zaintrygowali, w przyszłości obiecałem sobie poświęcić czas na to, aby bliżej im się przyjrzeć.

Gdy dotarłem do Ryuzaku bez problemu znalazłem bar, napiłem się i odpocząłem po długiej wyprawie. Z kubkiem wina rozpocząłem poszukiwania biura detektywistycznego. Pewnie by mi się to nie udało, ale poznałem nowych kolegów, którzy bez problemu nakierowali mnie w dobrą stronę i już po chwili dotarłem tam gdzie miałem się zjawić.

[Minako]

Minako wracała na Pustynię tą samą trasą, zapamiętując z poprzedniego razu, gdzie mniej więcej znajdowały się gospody i zajazdy, w których można było przenocować. Czekała ją długa droga powrotna, jednak nie zrażała się tym. Wykonała swoje zadanie i to było najważniejsze.

  Ukryty tekst

[zt]

Dokąd: Atsui
Przez: Midori, Shinrin, Sakai
Środek transportu: Pieszo

[Shindo]

ROK 394

Po kilku dniach od mojego treningu wyruszyłem w stronę Shigashi no Kibu, sprawy w Ryuzaku miały cię całkiem nieźle. Rozwiązałem głośną sprawę, a i Hiruzen gdy w końcu wziął się do pracy, to pod moim pilnym okiem rozwiązał jeszcze dwie pomniejsze. Także renoma już jest, ludność ma do nas zaufanie, kontakt w straży również są, tak samo jak i ratuszu czy klasztorze. Nie pozostało mi nic innego jak wrócić do Shigashi, co prawda mogłem jeszcze zostać z miesiąc czy dwa, ale moje serce aż się wyrywało do walki z mafią. Bardzo możliwe, że to dzięki swoim treningom które z pewnością wzmocniły moje ciało.


Dokąd: Shigashi no Kibu
Przez: Midori ->Shinrin -> Sakai-> Yusetsu
Środek transportu: Na pieszo

[Ario]

Jakie było zdziwienie przechodzących lub przejeżdzających obok Ario kupców lub po prostu podróżników, gdy widzieli wielkiego kamiennego węża, który poruszał się w towarzystwie idącego za nim żółwiu. Ario siedział okrakiem na głowie marionetki, zaś matka siedziała w zółwiu, gdy ten miał otwartą klapę do góry.

Minął przynajmniej miesiąc od tego jak nastąpiła jego przemiana. W związku z tym, że nie musiał spać, miał dwa razy więcej czasu niż zwykły człowiek na to, by nauczyć się, jak imitować człowieka. Najgorsze w tym wszystkim było to, że Ario miał non stop wrażenie, że każdy się na niego patrzy. Cóż, zapewne tak było, bo chłopak ewidetnie się prosił o atencję w postaci gapienia się na wielkie marionetki, sunące po szlaku, ale to był inny typ atencji.

Kiedyś jak Ario był Ariem, to wszystko było normalnie. Nie przejmował się, jak go ludzie postrzegali. Jednakże w momencie zmiany w marionetkę, miał wrażenie, że każdy wie, iż ten popełnił ten zabieg. Było to identyczne uczucie jak podczas bycia zjaranym i wejściem do sklepu. Możesz w nim być sto razy i niczym się nie przejmujesz, ale wejdź raz zjarany, to będziesz miał wrażenie, że każdy wie i każdy się patrzy. Tak dokładnie czuł się Ario.

W związku z tym, aby przezwyciężyć to uczucie, chłopak czasem machał do podróżujących lub nawet - się uśmiechał. Udawanie przez Kunisaku bycie człowiekiem zmieniło jego osobowość w kierunku bycia bardziej ludzkim, niż był za życia człowieka. To już w ogóle była abstrakcja. Nie mniej, osób, które znały Ario zostało niewiele. Saori, Hoshi, Sasame, Misaki...no, może Misae. Reszta osób, to były epizodyczne przypadki, które napewno nie zauważą większej różnicy w zachowaniu chłopaka.

Oprócz tego, Ario zaczął doceniać zalety tego ciała. Musiał we wszystkich marionetkach przygotować miejsce na rdzeń i miał czas na to, by przećwiczyć przechodzenie między marionetkami. Nie lubił być rdzeniem poza marionetką. Czuł się obdarty ze wszystkiego, niczym nagi robak w słoiku. To co go zdziwiło to fakt, że każda marionetka, momentalnie przybierała jego wygląd po tym, jak się do niej zamontował. Czyli niepotrzebnie poświęcił tyle czasu, by majsterkować przy lalce, by imitowała jego samego, bo ta i tak się zmieniała w jego podobiznę.

Nawet nie chciał się zastanawiać, czemu tak się dzieje. Co najważniejsze jednak, teraz czuł się jak nowo narodzony. Brak choroby dała mu takiego kopa energii, że sam się sobie dziwił. Czuł, jakby mógł przenosić góry i w tej formie, Bubaigara na froncie inaczej by śpiewał. Mówił Kisuke swojego czasu, że potrzebują znaleźć opcję, jak zyskać więcej siły. W jego przypadku, nie spodziewał się, że sytuacja, która go do tego zmusiła, sprawi, że ten stanie się silniejszy. A jednak.

Teraz jego cele były proste. Najpierw zamierzał sprawdzić, co się dzieje z jego matką. Klan Yamanaka był jego ostatnią deską ratunku. Na ciele kobieta była zdrowa, więc pozostał umysł. Może zmiana jej w rdzeń sprawiłaby, że ta by odżyła? Narazie chciał sprawdzić pierwszą z opcji. Potem, zamierza znaleźć zabójcę Kisuke. Zapewne on i tak nie ucieknie za daleko, a im dłużej Ario zwlekał, tym mniejsza czujność zabójcy, że ktoś się o Aburame upomni. Dalsze kroki? To zależały. Ciągle nie odszukał ojca i brata, ale im starszy był Ario, tym bardziej obawiał się konfrontacji między nimi. Czy chciał ich zabić? Tego nie wiedział. Poza tym, miał dokończone porachunki z dzikimi. Też potrzebował znaleźć Bijuu dla klanu.

Gdziekolwiek dalej rzuci go los, napewno miał sporo do zrobienia...i teraz czas nie był jego przeciwnikiem.

Dokąd: Soso
Przez: Midori -> Shinrin -> Sakai -> Yusetsu -> Soso
Środek transportu: Pieszo (na marionetce)

Z/T viewtopic.php?p=221229#p221229

[Minoru]

---

Rok 394

---

Podróż była nie tylko długa, ale i niezwykle męcząca. Co rusz Minoru spotykał na swej drodze uciekających ludzi. W miarę możliwości, Rakurai, starał się wypytywać ich o to skąd uciekają, gdzie się kierują, dlaczego idą tak daleko. Odpowiedzi były bardzo podobne do siebie. Ludzie usłyszeli o upadku Sogen i spodziewali się, że ich domy będą następne. W ich opowieściach było również sporo plotek. Niektórzy twierdzili, że dzicy już ruszyli dalej, lecz nikt nie potrafił dokładnie potwierdzić w którym kierunku poszli. Jedni mówili o Midori, inni o Ryuzaku, jeszcze inni o Atsui. Frustrowało to Minoru potwornie, ponieważ nie miał pojęcia czego się spodziewać gdy zacznie zbliżać się do granicy światów.
W końcu jednak dotarł do krain wymienianych w plotkach i nic nie wskazywało by działo się tam coś złego. Być może dzicy ruszyli bardziej na zachód, do Atsui. A może wciąż lizali rany po brutalnej wojnie o Sogen.
Musiał skupić się jednak na czymś innym. Opuszczając Daishi odnalazł swój nowy cel i przez całą drogę, miał wiele czasu by myśleć nad nim i dopracowywać szczegóły. Punkt pierwszy. Znaleźć przyjaciół z przeszłości i ludzi z którymi walczył razem na murze i rozeznać się na jak wielkie wsparcie mógł liczyć w sprawie walki z dzikusami zza muru. Punkt drugi. Znaleźć jakiś symbol, który będzie wzbudzał nadzieję wśród ludzi i strach wśród najeźdźców. Punkt trzeci. Dać poznać się ludziom, by zaczęli mówić o ich grupie. Punkt czwarty. Znaleźć wsparcie od możnych, którzy zechcą wesprzeć ich pieniędzmi, rekrutami i sprzętem. Punkt piąty. Wyznaczyć siedzibę organizacji. I punkt szósty. Wypędzić dzikich i odbić Sogen.
Był w punkcie pierwszym. Musiał odnaleźć towarzyszy, którzy mogliby chcieć wesprzeć go w jego misji. Dopiero co poznali się z Yasuo, a także samuraj zechciał wrócić do domu by wejść po drabinie hierarchii i dojść do poziomu szoguna. Dlatego też Minoru nie odważył się uderzyć do niego jako pierwszego. Misae zniknęła gdzieś ze swoimi przyjaciółmi. Zresztą, wciąganie ją w organizację walczącą z tymi, którzy ich już raz pokonali nie było chyba najmądrzejszym posunięciem. Zwłaszcza, że Minoru miał chronić jej życie. Mijikuma, Ai, Shinichi i Kubomi mogli być gdziekolwiek, więc odnalezienie ich zajmie zapewne trochę więcej czasu. Pozostał mu zatem jeszcze jeden osobnik. Tsukune, mroczny mściciel z Ryuzaku no Taki. I to do niego udawał się właśnie Minoru.

Przybywa z: Daishi
Z/T

[Uchiha Tsuyoshi]

Wiosna 395 roku

---

Tsuyoshi musiał przyznać, że oficer nie bawił się w tańcu i od razu przeszedł do konkretów. Ale to było właśnie to, czego oczekiwał nasz shinobi. Treściwe, żołnierskie przedstawienie tematu, wyjaśnienie sytuacji, zadania i jego roli. Od razu więc zamienił się w słuch i chłonął każde słowo przekazywane przez mężczyznę.

A było o czym słuchać. Wyglądało na to, że miał przejąć dowodzenie drużyną. Kompletnie się tego nie spodziewał, ale już po chwili zrozumiał, że jest to prosta konsekwencja braków kadrowych po ich stronach, a on przecież nie był już doko, ale rangę wyżej (czasami wciąż o tym zapominał). Na imię "Hana Uchiha" nieco się wzdrygnął, tym bardziej że miała być to młoda kunoichi. Nie zbiło go to jednak z pantałyku, pewnie kiwnął głową, gotowy do wzięcia odpowiedzialności za innych ludzi. Kiedy ci podeszli do niego i oficera, skinął głową w geście przywitania. Na razie nie chciał nawiązywać dłuższych rozmów, bo musieli się dowiedzieć przede wszystkim, co miał im do powiedzenia oficer. Na to pierwsze przyjdzie jeszcze czas - choć oczywiście nie mógł się doczekać, aż dowie się czegoś więcej o swoich kompanach.

Tymczasem jednak wsłuchał się w słowa o sytuacji w miejscu, do którego mieli się udać. Przełamanie na froncie. Zadanie wielce odpowiedzialne. Niestety, skoro wysyłali do tak ważnego zadania oddział pod dowództwem jego - młodego shinobi, który nie miał doświadczenia w tego typu misjach, świadczyło to o tym w jak dramatycznej sytuacji był klan. Ale to tylko jeszcze bardziej go napędzało. Gdy oficer kończył przedstawiać sytuację i wyjaśniać ich rolę, poczuł jak po plecach przebiegł mu dreszcz podniecenia. Chyba nie było lepszej do tego, żeby pokazać swojej rodzinie, jak i całemu klanowi swoich zdolności. Z drugiej strony, jeśli okaże się nieudolny, to te bagniste tereny staną się jego mizernym grobem, a jego kości spoczną gdzieś w bagnach.

Ale takiej ewentualności w ogóle nie brał pod uwagę.

- Wszystko jasne. Poproszę tylko o trzy - albo przynajmniej jedną - mapę tego terenu i zaraz wyruszamy. Niech reszta sił będzie w gotowości i nie rozpija się po karczmach. Za jakiś czas otrzymacie raport o wyrżnięciu wszystkich obrońców mostu w pień i szerokiej drodze na tyły dzikich - powiedział z iskrą determinacji w oczach. Normalnie pewnie można byłoby powiedzieć teraz, że zachowuje się zdecydowanie zbyt pewnie, ale tutaj nie było miejsca na nic innego. Jego klan poniósł już wystarczająco porażek. Teraz potrzebne było jakieś zdecydowane zwycięstwo, żeby poprawić sytuację i morale wszystkich (nie tylko żołnierzy). To była jego rola. Rola Tsuyoshiego Uchihy.

- Ruszajmy - powiedział do swojej trzyosobowej drużyny, jeśli otrzymali mapy bądź mapę oraz inne wyposażenie (na przykład racje żywnościowe, i tak dalej) i również zasalutował oficerowi i pokierował ich do wyjścia z siedziby. Potem ruszyli najprostszą drogą do głównego wyjścia z Sarufutsu w kierunku frontu - jeśli chcecie się jeszcze jakoś zaopatrzyć na drogę, to zróbcie to teraz. Ja wszystko mam, nie wiem jak wy - powiedział jeszcze i gdy przemierzali jedną z głównych arterii Sarufutsu, pozwolił towarzyszowi i towarzyszce zrobić niezbędne zakupy. Niedługo potem byli już na szlaku transportowym.

Kiedy już nieco się oddalili od gęściej zaludnionych terenów, idąc zwrócił się do shinobiego i kunoichi:

- Witajcie, jeszcze raz. Jestem Tsuyoshi Uchiha, akoraito. Mam dziewiętnaście lat, pochodzę z gałęzi rodu mieszkającej w Hachimantai i mam za sobą kilka kampanii wojennych, w tym ewakuację Kōtei w lecie tamtego roku, ale akurat w tym roku to będzie moja pierwsza - przedstawił się, po czym zrobił chwilę przerwy, żeby tamta dwójka miała chwilę czasu na "przetrawienie" tych informacji. O tym, że do tej pory nie walczył na pierwszej linii frontu nie wspominał. Nie będzie tego ukrywał jeśli otrzyma takie pytane, ale po co od razu narażać się na jakieś dywagacje co do tego, czy się nadaje? - posługuję się głównie katonem, na średnich dystansach, sądzę że całkiem skutecznie. Ale mam też parę innych asów w rękawach, głównie właśnie dzięki katonowi. W każdym razie chętnie usmażę kilku dzikich - powiedział i uśmiechnął się z przekąsem.

No dobrze, teraz była pora na to, żeby poznać lepiej swoich towarzyszy. Oczywiście oficer w siedzibie klanu już sporo mu nakreślił na ich temat, ale musiał wiedzieć więcej. W pierwszej kolejności zwrócił się oczywiście do zamaskowanego Matsukaty.

- W siedzibie powiedziano mi, że już brałeś udział w walkach o ten most. Cholernie mnie to cieszy, bo nie będziemy iść tam na ślepo. Powiedz mi, jak tam było? Jak przebiegały walki do tej pory? Co było największym problemem, a jakie słabości mieli dzicy? I jak walczysz? Katana, łańcuchy? Zakładam, że raczej bezpośrednio w zwarciu, co? - zapytał, bardzo ciekawy tego, jak odpowie mu chłopak. Był doświadczonym najemnikiem, to było widać. Wlewało to sporo otuchy w serce Tsuyoshiego, bo chyba najgorzej iść na wojnę w gangu świeżaków. To mogłoby znacząco utrudnić ich misję.

Potem zwrócił się do dziewczyny.

- Wiesz, że mam siostrę o twoim imieniu? Jak usłyszałem o młodej kunoichi Hanie, to na moment zamarłem, bo myślałem że jakimś cudem trafiłem z nią do oddziału. Powiedz mi, jak walczysz? Masz jakieś doświadczenie bojowe? I... z której części Sogen pochodzisz? - zapytał

[Ryukuro]

~ 3/17 ~

~ Uchiha Tsuyoshi ~
Wojenna Uchiha - B

Tsu mimo, że nie miał doświadczenia w dowodzeniu całkiem przytomnie upomniał się o mapy. Otrzymał od urzędnika zapewnienie, że te znajdą się w przeznaczonych dla nich tobołkach z zapasami żywności. I faktycznie wychodząc z siedziby władz otrzymali po paczce racji żywnościowych, bukłaku z wodą i mapie. Jedzenie nie było w ilości zwalające z nóg, ale też sama wyprawa nie była szczególnie daleka. Troszkę suszonego mięsa, warzyw i świeży chleb. Każdy w drużynie był przygotowany do drogi i nie musieli się zatrzymywać na zakupy. Zamaskowany najemnik pewnie nakupił już wszystkiego co było mu potrzebne i upchał w ledwo dopinającej się torbie a Hana no cóż. Wojna czy nie Doko zawsze byli biedni. Nie miała ani obycia z specjalistyczną bronią ani środków by porządniej się doposażyć. Zbyt duży wybór broni dla początkujących zapewne też sam w sobie mógłby być dla nich dużym obciążeniem.
-Jestem Matsukata miło mi. Z powód prywatnych walczę w tej wojnie od samego początku. Wcześniej walczyłem po waszej stronie przeciwko Cesarstwu więc troszkę znam Sogen. Walczę hmmmm chyba można powiedzieć, że na średnio-bliskim dystansie. Katana i łańcuch to dwie moje żywioły. Ale prawda jest taka, że główny powód dla którego wysyła się mnie w regiony, które trzeba zabezpieczyć to moja specjalność czyli tworzenie pułapek. Sidła, zanotkowane budynki, żyłkowe pętle ucinające nogi czego tylko potrzebujesz. Nieważne czy na zwierzę czy człowieka. Od biedy inżynierią oblężniczą czy budową umocnień też się zajmę, ale teraz raczej nie będziemy mieli na to czasu.
Pytasz o ich słabości. No to takie jak wszyscy. Żrą, srają i śpią. Trudno powiedzieć jakoś dokładniej. Jedni odchodzą drudzy przychodzą. Jak ktoś polegnie to dosyłają wsparcie. Nie wiem jacy użytkownicy czakry będą po ich stronie tym razem. Kiedyś udało mi się zajebać jednego z nich jak dla zabawy wyszedł do nas i domagał się honorowej walki jeden na jednego z najsilniejszym z naszego stada czy coś tego typu. I super, bo wygrałem. Tylko nic z tego nie wynikło. Problemem jest chyba to, że oni to pewnie traktują podobnie jak swoją pierwotną krainę za murem. Tam też było gówno do roboty i chujnia jak okiem sięgnąć. Więc siedzą na swoim brzegu i nawet poniekąd sobie normalnie żyją. W obozowisku mają nawet dzieciaki czy kiedyś widziałem chyba troszkę bydła.
Byłem w tamtym punkcie na tyle długo żeby ci powiedzieć, że tam zawsze jest kurwa okropnie. Działa tam tylko jeden trakt i mało kto patroluje same bagna. Oczywista sprawa, bo bardzo łatwo byłoby się tam potopić. Skutkiem tego jest jednak to, że obydwie strony często robią malutkie rajdy swoimi shinobimi na tyły przeciwnika i okazjonalnie spalą wóz z zaopatrzeniem, zabiją posłańca czy walną w wóz z ewakuowanymi rannymi. Z tego powodu czasem jedzenie czy medykamenty potrafią po prostu nie dojść. To pogłębia dezorganizację. Front tam stoi od paru miesięcy więc nawet nie myśl o tym jak zabawnie było zimą gdy nie było drewna do palenia. Ludzie zasypiali i się nie budzili przez racjonowanie opału.
Ten region wygląda jak piekło. Nie ma nic w okolicy tylko nasz obóz, pole niczyje, most zajęty przez przeciwnika, ich obóz za mostem i pierdolone bagno jak okiem sięgnąć. A przepraszam zapomniałem są jeszcze dzikie zwierzęta, które w nocy zżerają poległych albo co gorsza rannych, których nikt nie dał rady ewakuować z pola bitwy oraz komary, które zjadają żywych. Same walki są równie chujowe chociażby dlatego, że ilość żołnierzy, która może walczyć na moście jest ograniczona. Nie ma pola do manewrów. Jest tylko napieranie przed siebie. Jak nagle wpada na żołnierzy jakiś berserker z łbem pierdolonego niedźwiedzia na ryju i siekierą naćpany ich prochami to jest rzeźnia.
Tsu i Hana mogli się jeszcze od niego dowiedzieć, że morale żołnierzy są tak niskie, że wielu z nich marnieje w oczach. Że zdarzają się samookaleczenia w reakcji na stres czy, że ludzie nie respektują regulaminów i to ani żołnierze ani ich dowódcy. Matsukata opowiadał o tym jak przykładowo na papierze zwykle codziennie rano jakiś pluton atakuje pozycje przeciwnika, ale w praktyce żołnierze często odmawiają wymarszu do ataku albo po oddaniu kilku strzałów z łuku decydują się na odwrót do obozu. Przyznał się, że sam parokrotnie odmówiłem w gorsze dni wykonania takiego rozkazu do szturmu. O ile najważniejsza rzecz czyli obrona regionu jest prowadzona sprawnie i dzicy faktycznie nie dali rady zaatakować z tego kierunku nowych ziem Uchiha o tyle żołnierze często nie kwapią się do ataków uważając to za bicie głową w mur. Skutkiem stał się impas w którym obydwie strony ścierają się małymi siłami.
Z bardziej konkretnych danych dowiedział się, że problemy z którymi mierzą się nacierające siły zaczynają się już na pasie ziemi niczyjej. Trzeba przedrzeć się przez wypaloną i posiekaną technikami ziemię pod ostrzałem łuczników dzikich. Następnie są pierwsze punkty oporu czyli przyczółki przeciwnika jeszcze na ziemi niczyjej. Zwykle paroosobowe umieszczone na przykład w resztkach dotonowych technik czy w jakiś dziurach w ziemi. Sam most strzeże prowizoryczna barykada zrobionym z zniszczonych wozów. Problemem jest też lęk atakujących shinobich przed używaniem bardzo destrukcyjnych technik w obawie o uszkodzenie mostu, który mają zdobyć oraz okazjonalne nocne ataki dzikich, które budzą żołnierzy i sprawiają, że są niewyspani.
Zamaskowany towarzysz opowiadał bardzo długo o tym jak paskudnie wygląda sytuacja w regionie do którego zostali oddelegowani. Jego długa i mroczna historia wpłynęła na trzeciego członka drużyny. Młoda Hana słuchając tego wszystkiego zbladła a kolorki długo nie wracały do odpowiednich odcieni. Na szczęście pytanie Tsu o jej umiejętności i o siostrę sprawiło, że mogła oderwać myśli od zaprezentowanej ponurej wizji.
- Oo opowiedz mi coś o swojej siostrze. Na pewno musi być super skoro mamy to samo imię. To moja pierwsza misja tego typu! Niedawno udało mi się odblokować sharingana i prawieeeee nauczyłam się Katon: Gōkakyū no Jutsu! Czyli prawie jestem pełnoprawnym klanowiczem. Tylko jeszcze moja kula jest taka troszkę .... jakby mała. Przy okazji rzucam czasem kunaiami i to by było na tyle. A urodziłam się w stolicy Sogen. Tej której już nie ma i nie jest nasza .....
Mówiąc to dziewczyna przeszła ze stanu potężnej ekscytacji do bardzo markotnego nastroju. Zwiesiła głowę i pociągnęła nosem a w oczach zebrały się jej łzy.
Gdy drużyna pokonała większość trasy i po paru dniach zaczęła wkraczać na bagna pierwszą z oznak zbliżania się do pola bitwy był nastrój Matsukata. Dużo mniej gadatliwy i znacznie bardziej spięty. Po paru godzinach marszu na ich drodze wyłonił się okropny widok. Na drodze twarzą do ziemi leżał żołnierz Uchiha. Ślady zaschniętej krwi na drodze sugerowały, że musiał się albo wyczołgać z pobocza albo ktoś go przeciągnął kilkanaście metrów na sam środek traktu. Był sam a z jego pleców starczała wbita włócznia. Po ubiorze i kontekście można było stwierdzić, że to prawdopodobnie posłaniec. Kawałek dalej w bezruchu w bagiennym bajorku leżał jego wierzchowiec. W okolicy było jedynie kilka drzew. Jak okiem sięgnąć nikogo. Głównie grząski grunt, ale w razie czego dla shinobich poruszanie się po takich terenach nie stanowiło problemu.

Oficer w budynku władz
Matsukata

Hana Uchiha

[Uchiha Tsuyoshi]

Wiosna 395 roku

---

Tsuyoshi rozmawiał z Matsukatą, słuchając tego co tamten ma do powiedzenia. Niestety nic z tego co powiedział nie mogło napawać go optymizmem co do przyszłej misji. Oczywiście, spodziewał się że skoro na tym odcinku front utknął od dawna wśród bagien to niestety nie będzie to wyglądało dobrze, ale było zdecydowanie gorzej, niż myślał. W tym miejscu wojna pokazywała niemal całe swoje koszmarne oblicze. Pochłaniała ludzi i zasoby i brak było widoków na jakiekolwiek korzyści czy sukces. Można powiedzieć, że w tej formie w jakiej się to teraz odbywało była to studnia bez dna, do której raz po raz wpadały ludzie życia, ekwipunek, wyposażenie i tak dalej. Nie dziwił się więc, że dowództwu zależało na zmianie sytuacji na tym odcinku.

W głowie zaczął już bardzo intensywnie analizować całą tę sytuację. Niemal każdą wolną chwilę spędzał tak samo - wyjmował z zanadrza mapę, bardzo dokładnie ją studiując i myśląc. Interesowały go przede wszystkim okolice samego mostu, ale i otoczenie w promieniu kilku-kilkunastu kilometrów. Ukształtowanie terenu, zalesienie, dokładne rozlokowanie bagien, możliwości ukrycia się, obejścia pozycji, możliwe pułapki, i tak dalej.

- Rozumiem, dzięki. Sporo to rozjaśnia. Wygląda na to, że czeka nas ciężka przeprawa - odpowiedział zamaskowanemu towarzyszowi - ale w takim razie cieszę się, że będę miał cię obok, skoro tak dużo wiesz o tamtym miejscu. To znacząco zwiększa nasze szanse na powodzenie. I gratuluję zabicia dzikiego w pojedynku, to z pewnością nie był pierwszy lepszy wojownik - skinął głową, po czym zmenił nieco temat - Mam już kilka pomysłów w głowie co do tego, jak podejść do naszego zadania, ale dopiero na miejscu przedstawię wam plan, który wybiorę, bo na razie oczywiście jest za wcześnie - stwierdził spokojnie. Wszystko co mówił Matsukata było istotne, ale jednak informacja zwróciła szczególnie zwróciła uwagę Uchihy - masz doświadczenie w służbach saperskich? Powiedz mi, oprócz zastawiania pułapek, potrafiłbyś z pomocą ludzi, którzy już tam służą, coś wybudować? Wiesz, jakieś proste konstrukcje... okop, ziemianka... może prowizoryczny most na tratwach? - zapytał, po czym popatrzył na niego uważnie. W głowie coraz wyraźniej zaczynały mu się klarować opcje działania.

- Cóż, przydałoby się jeszcze zabezpieczyć tyły przed rajdami dzikich, ale to już nie jest nasze zadanie. Po przejęciu przeprawy i ofensywy, która po niej nastąpi i tak ich przepędzimy z obu brzegów i szlak stanie się znacznie bezpieczniejszy - podrapał się po brodzie, po czym nieco ciszej zwrócił do najemnika - a te osobiste powody? Pewnie jak prawie wszystkim z naszego klanu, dzicy zabili ci kogoś? - zapytał. Nie naciskał jednak na odpowiedź, jeśli tamten dał mu do zrozumienia, że nie chce o tym rozmawiać. Ta informacja mogła nieco pomóc zrozumieć Matsukatę, ale nie była mu też niezbędna. Sprawiał wrażenie profesjonalisty, który i tak zrobi co będzie trzeba, wtedy gdy będzie trzeba.

Oczywiście podczas drogi sporo uwagi poświęcił też Hanie. Odkrył, że to chyba jego słaby punkt. Jej wiek i dzielenie imienia z jego siostrą sprawiało, że czuł duży dyskomfort na myśl, że mogłoby się jej coś stać - mimo że przecież uczestniczył w życiu już w wielu tragicznych sytuacjach podczas wojny. Na przykład młodą Honomi, która padła ofiarą mordu dokonanego przez Inuzuków, mimo że oczywistym było, że nie muszą jej zabijać.

- Aktywowałaś niedawno sharingana? Wow, to świetnie. Gratulację, nie każdemu się to udaje, a już szczególnie w twoim wieku - powiedział, uśmiechając się. Oczywiście nie zamierzał wspominać, że sam był taką osobą - swojego sharingana aktywował przecież jakiś rok temu, był więc wtedy jakieś cztery lata starszy, niż Hana teraz - co do Gōkakyū no Jutsu, to na którymś postoju mi je pokażesz, możemy potrenować, może razem znajdziemy sposób na to, żeby je jakoś ulepszyć, co? A co do mojej siostry... cóż, trochę przypomina mi ciebie, tylko że jest młodsza. Ma jedenaście lat. Jest radosna i energiczna. I bardzo bystra. Na pewno będzie kiedyś doskonałą kunoichi. Jeżeli chodzi o Kōtei, to nie martw się. Odbijemy nasze ziemie i odbudujemy stolicę. Jeszcze piękniejszą, niż była wcześniej. Na pewno znajdziesz nowy, wspaniały dom - stwierdził. Na koniec dodał już nieco poważniej - i skoro to twoja pierwsza misja tego typu, to pamiętaj, że niestety będzie niebezpiecznie. To już nie przelewki. Tamci shinobi są groźniejsi niż bandyci na szlakach, strażnicy i rozbójnicy razem wzięci. Nie wahaj się zrobić komuś krzywdy, bo inaczej ten ktoś zrobią ją tobie. Albo mi lub Matsukacie. Ale też się nie bój. Jesteś kunoichi i właśnie do takich sytuacji jesteś wyszkolona. Miej oczy dookoła głowy, rób to, co będę mówił, trzymaj się mnie i wszystko będzie dobrze - starał się dodać jej otuchy. Na postojach, jeśli dziewczyna przejawiała taką chęć, to faktycznie ćwiczył z nią panowanie nad naturą Katonu.

Oczywiście, do czasu. W końcu wjechali bowiem na tereny, które przylegały już bezpośrednio do strefy działań wojennych i nie można było zwracać na siebie uwagi. Zaczęli więc poruszać się ostrożniej, a na postojach korzystali raczej z kryjówek, rozpalali ogniska w dołkach, żeby nie było widać ognia i dodatkowo cały czas ktoś czuwał. Matsukata stał się bardziej spięty, nic w tym jednak dziwnego.

Wreszcie natknęli się na bezpośredni znak, że wojna jest blisko.

- Matsukata, Hana, rozglądajcie się po otoczeniu czy przypadkiem nie ma tu żadnych pułapek albo zasadzki. Hana z lewej, Matsukata z prawej, ubezpieczajcie nie. Ja sprawdzę tego nieszczęśnika - wydał krótkie polecenie, po czym sam aktywował sharingana, żeby zlustrować okolicę oraz ciało w poszukiwaniu jakiegokolwiek podstępu. Jeśli było czysto, wyjął włócznię ze zwłok, przewrócił je na drugą stronę i przeszukał w poszukiwaniu dokumentów i innych rzeczy, które mogłyby być dla nich użyteczne.

[Ryukuro]

~ 4/17 ~

~ Uchiha Tsuyosh ~
Wojenna Uchiha - B

Teren zmieniał się łagodnie i powoli. Nie było ostrego punktu od którego można było powiedzieć, że tutaj zaczynały się bagna. W pewnym momencie człowiek mrugał i one po prostu były. Dopiero teraz Tsu zorientował się, że krajobraz zmienił się na tyle, że to już była sceneria w której przyjdzie mu bohatersko zwyciężyć lub zdechnąć w błocie. Powietrze było ciężkie i wilgotne, wypełnione mdlącym zapachem gnijących roślin i stojącej wody. Delikatna mgła snuła się nisko nad ziemią. Rozległe połacie mokradeł ciągnęły się jak okiem sięgnąć. Teraz jeszcze byli w regionie gdzie rosły drzewa, ale wiedział dzięki mapie, że już zaraz wyjdą na otwarty teren gdzie będą one tylko okazjonalne. Jednak nawet teraz spora część tego co widzieli to było zbutwiałe, mokre i złej jakości drewno.
- Nie ma za dużo dobrego drewna w okolicy więc z tego powodu nic nie zbuduję. Nie wspominając już nawet o braku specjalistycznych narzędzi czy materiałów do skonstruowania czegoś sensownego. Taki most na pewno odpada. Ewentualnie mogę zbudować jakieś kładki w przypadku uszkodzeń kamiennego mostu. Z kopaniem dużo lepiej, bo z odpowiednią pomocą mogę zrobić co ci się żywnie podoba w granicach rozsądku. Tylko, że mówimy o osuszonym terenie. Oczywiście obydwie strony potrafią na ziemi niczyjej zacząć coś kopać w bagnisku i jest to nawet skuteczna kryjówka przed strzałami. Entuzjazm żołdaków jednak spada jak okazuje się, że siedzą w wodzie a bagnisko powoli wlewa się do takiego okopu.
A co do walki to moje powody są religijne. Powiedzmy, że są takie rzeczy i czyny, które są nielegalne i niemoralne jeśli są kierowane wobec ludzi, których uważamy za członków swojej społeczności, ale jeśli zrobisz dokładnie to samo wobec osób wyjętych z tego zbioru z jakiś niezależnych od nich powodów to nie tylko stają się neutralne moralnie, ale jeszcze do tego pożądane i sowicie opłacane przez władze.
Rzucił tajemniczo zamaskowany wojownik. Zasadniczym plusem sytuacji Tsu było to, że nikt od niego nie wymagał cudu. Świat by się nie załamał, gdyby nie zdobył mostu z dnia na dzień po przybyciu. Długotrwałe oblężenie też było wyjściem, ale z drugiej strony musiał mieć na uwadze potencjalnie demoralizujący wpływ czasu i warunków na swoją najmłodszą kompankę i pewnie siebie samego. Jeśli zaś chodzi o Hane to ta ochoczo przyjęła propozycję wspólnych treningów. Instruktor Tsu bardzo szybko zorientował się, że jej technika zatrzymała się w rozwoju na małej wersji ognistej kuli, ale nie potrafiła wykonać wersji powiększonej. Dzięki paru dniom ćwiczeń dziewczyna bez większych problemów opanowała całość techniki. Dzięki swojemu zainteresowaniu sojusznikami teraz kunoichi dysponowała pełnoprawną techniką katonu rangi C.
Poza koordynacją treningów akorita skupiał się na analizowaniu map i wszystkich uzyskanych informacji. Mapa regionu była narysowana ręcznie przez wojsko. Znajdowały się na niej dodatkowe szczegóły, których brakowało na cywilnych mapach jak na przykład dokładniejsze informacji na temat zawodnienia bagnisk. Nie było tam jednak nic co mogłoby mu specjalnie pomóc. Bagna po prostu były. Ciągnęły się na kilkadziesiąt kilometrów w obydwie strony. Dało się po nich poruszać, ale konie nie mówiąc już o wozach bardzo szybko by pogrzęzły. Wiele drewnianych konstrukcji zbudowanych na takim gruncie szybko by straciło stabilność. Bagna były przecinane masą mniejszych strumyczków, cieków wodnych czy jeziorek. Nachylenie terenu było typowo Sogeńskie. Brak jakichkolwiek większych wzgórz. W żadnym miejscu na mapie nie było oznaczonego lasu. Drzewa były swobodnie porozrzucane po całej okolicy jak to bywa na typowych bagnach. W niektórych miejscach same krzaki a w paru miejscach jakieś skupiska wysokich bezlistnych drzew. Jak dowiedział się od swojego kompana oczywiście dało się je ścinać tylko, że dociągnięcie ich do obozowiska było bardzo problematyczne. Ludzie musieli ręcznie je ciągnąć po kolana w błocie aż na trakt. Ponadto z racji na długi zatrzymanie się linii frontu wszystkie drzewa w promieniu około 5 km od obozowiska zostały pościnane. Nie tylko na użytek własny jak budowanie palisad, ale również dlatego, żeby nie dać się zaskoczyć przez dzikich z flanki.
Oczywiście pomniejsze wioseczki po obydwu stronach rzeki istniały tak samo jak jakieś posterunki pododdziałów oddelegowanych do strzeżenia wskazanych fragmentów wybrzeża. Te siły jednak miały swoje konkretne zadania i nie mogły mu się przysłużyć. Najbliższa mała wioska licząca ledwie kilka budynków znajdowała się około 8 kilometrów od obozowiska. Sam obóz batalionu F znajdował się na trakcie i w jego okolicach na małym suchym skrawku terenu, ale niestety jego obrzeża podciekały. Przez co często trzeba było poprawiać znajdujące się tam konstrukcję lub podejmować próby utwardzania podłoża.
Jeśli chodziło o sam teatr działań to od obozu do mostu biegł trakt. Więc to była główna oś natarcia. Po jego lewej stronie ziemia była względnie osuszona dzięki potężnym technikom katonu, które podobno tam uderzały podczas walk. Po prawej stronie błota było po kolana. Całość była podobno poprzecinana mniejszymi rowami czy nasypami, które służyły za punkty w których bronili się dzicy lub nasi w zależności od tego, kto akurat dał radę je zdobyć.
Gdy po paru dniach podróży wkroczyli na terytorium bagien i znaleźli leżące zwłoki drużyna przygotowała się do walki. Bohater odpalił swoją dumę, czyli klanowe dojutsu, ale niczego niebezpiecznego nie dostrzegł. Dłuższe oględziny wskazywały na to, że to nie była pułapka no chyba, że same zwłoki były jakąś pułapką. To co dostrzegł swoimi oczami to to, że żołnierz raczej się jednak nie wyczołgał z pobocza. To były ślady po ciągnięciu zwłok. Ktoś go prawdopodobnie zaatakował zmuszając do ucieczki z traktu. Niestety już po paru metrach go dopadł, a następnie jego martwe zwłoki wywlókł na utwardzoną drogę, żeby na pewno nikomu one nie umknęły. Torba posłańca była przegrzebana i pusta. Jeśli niósł jakieś informacje to już były w rękach dzikich.
- To element ich strategii. Wykorzystują wszystko, co mogą włącznie ze zwłokami do rzucania nam kłód po nogi. Równie dobrze tam może być przyklejona notka, która wybuchnie, gdy ktoś go obróci. I nie wiem, czy już się tego domyśliłeś, ale na bagnach w nocy często pojawia się mgła, która utrzymuje się aż do rana.
Rzucił miecznik. Między wierszami weteran sugerował, żeby ominąć znalezisko i ruszyć dalej. Hana zachowała neutralność. Być może już widziała wcześniej śmierć więc jej to nie złamało, albo przynajmniej dobrze się z tym kryła. Było późne popołudnie. Jeśli będą próbowali go pogrzebać to dotrą do obozowiska po zmroku. To był też powoli moment w którym dalsze używanie czakry może nie zostać zregenerowane przed dotarciem na pole bitwy. A nie wiadomo co mogło się wydarzyć w nocy w obozie, bo przecież Matsukata wspominał o nocnych atakach dzikich.

Poglądowy widok części bagna, którą mijacie: (później będzie dużo mniej drzew)

Oficer w budynku władz
Matsukata

Hana Uchiha

[Uchiha Tsuyoshi]

Wiosna 395 roku

---

Tsuyoshi nieco się skrzywił na sugestię Matsukaty, żeby zostawić zwłoki tam, gdzie są, ale ostatecznie westchnął i odpuścił robienie czegokolwiek. Wyłączył również sharingana.

- Chciałem go pochować, ale może to i racja, nie ma co ryzykować. Zostawmy to większemu oddziałowi, który będzie miał sensorów, którzy wyczują takie pułapki. Poza tym już późno. To teraz rozglądajcie się dookoła i bądźcie czujni, bo to był niestety dowód na to, że dzicy mają tę okolicę w zasięgu swojego działania. Dobra, ruszajmy - powiedział i pokierował swoją niewielką drużynę traktem, w kierunku miejsca, w którym powinien znajdować się obóz. Było mu szkoda tego człowieka, gdyż na pochówek zasłużył sobie każdy człowiek (chyba nawet dziki), ale misja miała w tym przypadku priorytet. Zresztą, tak jak wspomniał, większy oddział z łatwością ogarnie tego trupa.

Bagna, pośród których teraz się przemieszczali, nie sprawiały wrażenie zbyt gościnnych. Przywoływały na myśl raczej te rejony głusz i kniej, do których nie powinno się zapuszczać. W takich miejscach wszystko stanowiło zagrożenie: grząski grunt, dzika zwierzyna, może nawet jakieś demony. Co prawda ojczyste Sogen obfitowało w podmokłe tereny, ale te, które widział Tsuyoshi nie były aż tak odpychające jak to, co go otaczało. Klimat grozy pogłębiała jednocześnie mgła i świadomość, że niedaleko prowadzone są z wielką bezwzględnością działania wojenne. I ten nieprzyjemny zapach wilgoci i pleśni.

Matsukata nie był szczególnie entuzjastycznie nastawiony do tego, o co zapytał Uchiha, ale ten ostatni nie zamierzał się poddawać. Osiem kilometrów do najbliższej wioski to nie tak daleko. Stwierdził jednak, że nie będzie teraz więcej o tym myślał. Musi się przecież jeszcze rozeznać w sytuacji na miejscu. Oficer prowadzący powiedział, że już od jakiegoś czasu nie dotarł żaden raport, więc sytuacja mogła się zmienić, i to diametralnie.

- Rozumiem. Pogadamy jeszcze na miejscu - odpowiedział zamaskowanemu towarzyszowi, kiedy już poszli dalej. Co jakiś czas zerkał też na Hanę, próbując zrozumieć, co dzieje się w jej głowie i jak reaguje na pogarszające się okoliczności. Był też niezmiernie zadowolony, że udało mu się pomóc opanować jej silniejszą wersję Gōkakyū no Jutsu.

Jeżeli udało im się - ostrożnie się posuwając do przodu - dotrzeć do obozowiska, od razu wylegitymował siebie i drużynę przed wartownikami i zapytał o dowodzącego tą placówką. Chciał z nim omówić najpilniejsze sprawy jeszcze tego samego wieczoru, żeby wiedzieć na czym stoi i jakie ma możliwości.

[Ryukuro]

~ 5/17 ~

~ Uchiha Tsuyosh ~
Wojenna Uchiha - B

Tsu miał dosyć naturalny odruch by pochować swojego rodaka nim zjedzą go dzikie zwierzęta, ale zdawał sobie doskonale sprawę z tego, że mogłoby to być zagrożeniem dla powodzenia całej misji. I tak ruszyli dalej do swojego celu zostawiając to nieprzyjemne zadanie jakiejś większej grupie. Jeśli zaś mowa o Hanie to dzielnie nie skarżąc się na napotykane trudy utrzymywała kroku drużynie. Dzieci na froncie to nic nowego, ale akurat Hana wydawała się bardzo dojrzała jak na swój wiek. Wesoło zagadywała do młodego Uchihy widząc w nim swojego opiekuna.
Po paru godzin marszu gdy jeszcze było widno dotarli do swojego celu. Do obozowiska batalionu F. Obozowisko było otoczone średniej wielkości palisadą. Imponujący widok chociaż w wielu miejscach była ona uszkodzona. Fakt, że nierzadko brakowało pojedynczych pali czy też gdzieniegdzie mur stał pod kątem, bo stracił oparcie w gruncie pokazywało problemy z którymi mierzyło się stacjonujące wojsko. W paru miejscach można było też dostrzec większe uszkodzenia. W paru miejscach w obronie ziały kilkumetrowe dziury, ponieważ palisada zwyczajnie się zawaliła. Gdy pojawiały się obfite opady wiele tworów ludzkich było podmywanych i upadało.
- Witaj w miejscu gdzie psy dupami szczekają kapitanie.
Rzucił półszeptem zamaskowany towarzysz. Sama organizacja obozu była dosyć kreatywna i zgodna z opisami Matsukata. Wzdłuż utwardzonej drogi były rozbite główne namioty czy zbudowane pojedyncze prowizoryczne proste drewniane konstrukcje służące chociażby za magazyny czy szpital polowy. Poza drogą żołnierze radzili sobie w najróżniejszy sposób. Ci którzy trafili na suchsze i bardziej stabilne tereny po prostu stawiali namioty rzędami. A ci którzy mieli ciężej rozbijali namioty w bardzo chaotycznym wzorze byle tylko znaleźć dobry grunt do zahaczenia lin. W efekcie rozkład obozowiska był zupełnie nieprzystający do regulaminowych zasad. Inni ratowali się układaniem drewnianych kłód i desek na ziemi dzięki czemu mogli swobodniej przemieszczać się nad bagnistymi kałużami. Najwyższym punktem w obozie była parometrowa drewniana wieża strażnicza, którą przed upadkiem chroniły grube bele wbite głęboko w ziemię i metalowe okucia. Na przedpolach obozu uwiązane było kilka koni i parę sztuk bydła skubiących rosnące dosyć skąpo kępy trawy.
Bramy strzegła dwójka żołnierzy. Ubrani w lekkie szaty z włóczniami i nożami przy pasie. Typowa lekka piechota wojsk Uchiha i Gazo. Jeden z nich stał na baczność wypełniając wzorowo swoje obowiązki. Drugi widząc obcych nawet nie wstał z ziemi. Jedynie zaszczycił ich tylko rzutem oka i wrócił do grzebania drzewcem broni w ziemi. Gdy para wylegitymowała przybyłych natychmiast wpuściła ich do środka. Wiele małych ognisk migotało wesołym blaskiem zrzeszając mieszkańców kilku okolicznych namiotów. Niektórzy cicho pogrywali na instrumentach inni siedzieli w milczeniu w pogrzebowej atmosferze. Na pytanie o dowódcę odezwał się siedzący strażnik.
- Żeby znaleźć Kunoichi, która tutaj dowodzi to musi Pan wejść na strażnice. Stamtąd zobaczy Pan most. Gdzieś w połowie drogi do niego jest powbijane kilka pali. A na tych palach siedzi sobie paru naszych. Jeden z nich ma zrobionego krwawego orła. Czyli, że z pleców wystają skrzydełka. Takie zrobione z jego żeber odrąbanych od kręgosłupa i rozciągniętych na boki. To poprzednia dowódczyni. Więc chyba można założyć, że to Pan teraz dowodzi. Jak będziesz rzygał to prosimy w miarę możliwości do kałuży wtedy nie widać.

**** Po ugoszczeniu ich czymś co nie wyglądało lepiej niż mijane wcześniej błoto a smakowało jeszcze gorzej Hana i Matsukata dostali po swoim prywatnym namiocie w dobrej lokalizacji czyli blisko traktu. Tsu jako kierownik dostał stanowisko w drewnianej chatce będącej równocześnie kwaterą dowodzenia. Nie była ona duża, bo miała ledwie cztery metry na pięć. Na prowizorycznym stole stworzonym z beczek leżały raport o stanie wojsk.

Stan głównych sił batalionu F:

• 49 łuczników wspartych przez jednego Doko
• 30 tarczowników
• 121 włóczników
• 7 ciężkozbrojnych
• 5 gońców
• 3 chorągwie (zespoły po 4 osoby licząc dowódcę polowego)

Ponadto zaznacza się, że jedyny obszar w pełni dobrze funkcjonujący to zaplecze medyczne składające się 10 medyków z tego 3 Doko prosto z szpitala w stolicy. Zaplecze logistyczne stanowi 15 osób.

Stan sił przeciwnika - jest bliżej nieokreślony. Szacuje się go na około półtorej setki w tym użytkownicy czakry.
Ważne informacje:

• Obecnie najsilniejszą osobą i zarazem przywódcą wydaje się ktoś kierujący olbrzymami.
• Na podstawie używanych technikach wykryto także, użytkownika technik Suitonu o średniej sile.
• Strategie dzikich można opisać jako cztery kręgi. Po pierwsze pojedyncze siły na ziemi niczyjej zatrzymujące natarcie. Po drugie straż barykady zbudowanej na początku mostu obecnie ze starych wozów. Po trzecie grupy łuczników o podobnym zasięgu jak nasi. Zasięg ich ostrzału około 40-50 metrów. Po czwarte siły na samym moście. UWAGA: Wąski teren uniemożliwia przeciwnikowi wykorzystanie wszystkich sił więc nawet chwilowe zdobycie mostu może skutkować zaciekłymi szturmami ze strony dzikich. Tuż za mostem znajduje się ich obozowisko w którym są również kobiety i dzieci.
• Wśród przeciwników pojawiają się również jednostki wybitne nieposiadające czakry. Często są odziani w skóry konkretnego rodzaju zwierząt jak wilk czy niedźwiedź, korzystają ze specyficznej broni jak topory i walczą samodzielnie. Po doniesieniach żołnierzy podejrzewa się, iż są przed walką odurzeni narkotykami.

Opisani ludzie odpowiadający zbiorczo scharakteryzowani jako logistyka odpowiadali za kwatermistrzostwo, gotowanie, zajmowanie się bydłem i tak dalej. Taka rozbudowa zaplecza medycznego wynikała z tego, że trafiali tutaj również ranni z dalszych posterunków oddalonych czasem o wiele kilometrów. Ten obóz mimo, że zaniedbany był centralnym punktem pomocy rannym na tych bagnach. Gońcy za to specjalizowali się w przenoszeniu informacji pomiędzy dowódcą a oddziałami a także pomiędzy batalionem a stolicą. To taką osobę znaleziono przy drodze. Zwiadowców czy specjalnych sił saperskich już nie było, ponieważ w czasie walk zostały wybite.
Łucznicy którzy tutaj stacjonowali korzystali z średnich łuków z zasięgiem efektywnym około 40 metrów. Odziani w luźne szaty i nieprzygotowani do walki w zwarciu odpowiadali za dystansowe uderzanie w przeciwnika. Poza wymienionym Doko byli wspierani przez jednostki tarczowników. Głównym orężem tej grupy były duże metalowe płyty służące za osłony. Te tarcze można było zarówno podnosić ku górze jak i wbijać w ziemię tworzą mobilną linię obrony. Chroniły przed ostrzałem i natarciami piechoty jeśli szyk był zachowany. Sami żołnierze nie mieli regulaminowo przydzielonej broni, ponieważ ich głównym zadaniem była osłona sojuszników.
Kośćcem lokalnych sił było opisanych 121 włóczników. To piechurzy rekrutowanymi z niższych warstw społecznych wyposażeni jedynie w włócznie. Wielu z nich trafiło tutaj z przymusu. Działają w 5 osobowych drużynach łączonych w większe grupy. Jednak z racji warunków, które tutaj panuj nie mają stałej struktury oddziałów. Grupy są tworzone od ręki po wydaniu polecenia przełożonych. W praktyce istnieją już nieformalne podziały co usprawnia proces. Pewną niespodziewaną dodatkową pomocą, która została dosłana do dyspozycji nowego dowódcy były śladowe ilości ciężkich sił, które zostały oddelegowane do wsparcia operacji. Było to 7 ciężko uzbrojonych żołnierzy z metalowymi zbrojami i katanami. To byli zawodowcy od młodości szkoleni do zostanie żołnierzami. Nierzadko oczytani i poprawnie wykształceni. Mogli zarówno dowodzi pomniejszymi jednostkami poborowych jak i służyć jako elita na polu bitwy. Jak łatwo policzyć Tsu miał trzech oficerów polowych. Żołnierze poza drużynami zbierali się w większe formacje liczące normalnie około 15-20 żołnierzy, którymi zarządzali podoficerowie. Nie musiał się martwić o odnalezienie dowódców tej rangi, bo ci byli wmieszani w zwykłe wojsko i w razie potrzeby mogli zarządzać takimi plutonami. Nie mieli też specjalnego wykształcenia jak oficerowie polowi.
Najmniej wartościowym segmentem sił wydawały się trzy chorągwie. Byli to dowódcy polowi i trójka ludzi z ich gwardii przybocznej, którzy trzymali nabite na długie kije chorągwie. W ten sposób mogli w zawierusze bitewnej pokazywać gdzie w tym momencie zebrany jest dany oddział i jego dowódca. Jednak z racji na to na jak ograniczonym obszarze miały mieć miejsce walki ich użyteczność mogła być znikoma lub ograniczona do oznaczania zabezpieczanych obszarów.
Jeżeli od tych liczb jeszcze nie pękła głowa Akority to na pewno pocieszeniem było to, że co do samych dzikich nie dostał wielu informacji. Na podstawie informacji zasłyszanych w obozie należy liczyć na pewnie coś koło setki wojów walczy wręcz a pół setki dystansowo, ale to nie było coś pewnego. Wielu z nich potrafiło zarówno walczyć w zwarciu jak i strzelać z łuku. Do tego nie było jasnym czy mają jakąkolwiek bardziej złożoną strukturę sił. Plotki głosiły, że wróg czasem korzystał również z oswojonych zwierząt jak spuszczane hordy psów, ale od dawna ich nie widziano. Plotki z czasów gdy jeszcze jacykolwiek zwiadowcy istnieli w tym batalionie mówiły, że rzekomo dzicy mogą mieć paru jeźdźców. To czego nie oddają raporty to różnice w moralu i wbrew pozorom w jakości żołnierza. Każdy z wojowników dzikich od małego uczył się polować i walczyć z niebezpieczeństwami. Tymczasem większość wojowników, których miał pod sobą Tsu to byli farmerzy, którzy zasięgnęli się sami lub siłą do wojska.
Gdyby zamierzał jeszcze tego dnia wejść na wieżę strażniczą to mógłby zobaczyć jak na chwilę obecną wygląda pole bitwy. Trakt był szeroki na około 10 metrów tak samo jak kamienny most. Rzeka miała około 300 metrów i ten niezbyt szeroki most dopiero w środkowej części troszkę się rozszerzał. Był o parę metrów wyżej niż tafla wody co utrudniała zaatakowanie z linii wody. Konstrukcja to nic innego jak typowy kamienny most łukowy, który najpierw odrobinę się wznosi do góry a potem delikatnie opada.
Po lewej stronie duży obszar terenu był wysuszony a po prawej w całości zabagniony z błotem i kałużami różnych głębokości. Od takich ledwie kostki aż po miejsca gdzie można było ugrzęznąć po kolana. W żadnym jednak miejscu nie istniało ryzyko, że ktoś wpadnie niczym w ruchome piaski. Z każdego miejsca powinno się dać wyjść o własnych siłach. Ale spowolnienie przemieszczania się sił będąc w zasięgu łuczników było często wyrokiem śmierci. W paru miejscach teren jest przekopany głębokimi na około metr okopami. Po lewej stronie w osuszonej części okopów znajdują się kolce powstałe z użycia technik dotonowych. Wygląda to jak odkryty wilczy dół. Pozostałości dotonowych technik w postaci ścian skalnych widać też w trzech innych miejscach. Największa jest postawiona na głównym trakcie dokładnie na przeciwko mostu. Podobno powstały podczas walk parę tygodni temu. Najbardziej makabrycznym elementem obrony jest jednak rząd pali na głównym trakcie. Nabite tam są zmasakrowane zwłoki żołnierzy Uchiha, które skutecznie demoralizują atakujących. Wielu z nich to polowi dowódcy czy wartościowi wojownicy jak shinobi.
Tsu na szczęście nie startował od zera i mógł korzystać z infrastruktury skonstruowanej przez poprzednich dowódców. Jego rodacy wykopali okopy tak blisko jak mogli tuż pod zasięgiem strzał przeciwnika. Po lewej stronie gdzie grunt jest suchy i stabilny postawiono nawet dwumetrową palisadę chroniącą przed atakami. Po drugiej stronie niestety projekt się nie udał. Na drogę rzucono dwie kłody drewna, które były odsuwane przed natarciem i zasuwane po nim. Pozwalały spowolnić potencjalny atak dzikich, który mógł się pojawić.

z/t viewtopic.php?p=221740#p221740

Tarcze tarczowników o których mowa:

Mapa przedpola:

LEGENDA:Kratka to kwadrat 2x2 metry więc wymiary mapy to 60 na 80 metrów. Czarne zarysowania to okopy. Brązowe to błotnista ziemia a ciemny brąz to spalona twarda ziemia. Przez środek w kolorze piaskowym idzie utwardzony trakt. Czerwone kropki na środku to zmasakrowane zwłoki nabite na pale. Kamienne konstrukcje to pozostałości dotonowych technik w dobrym stanie. Po prawej przy okopie dzikich to zwykła ściana z rangi C, po środku to ściana z rangi B, po lewej to kamienne półkole z paru ścian.

Oficer w budynku władz
Matsukata

Hana Uchiha

[Saori]

Wraz z przyjściem wiosny najwyraźniej wznowiono działania na froncie i to w bardzo dynamiczny sposób. Fakt, że udało im się przejąć most i dzięki temu powiększyć teren do przegrupowania się, było optymistyczną wiadomością, bo dzięki temu można było się lepiej zorganizować i puścić tym szlakiem więcej zapasów. Saori była słabo zorientowana w takich wiadomościach, więc teraz miała okazję trochę nadrobić i nakreślić sobie pewien obraz. Najwyższy czas, bo niedługo sama zamierzała się zgłosić do wypadów na froncie. Ale jeszcze nie czas na to. Musiała się dobrze przygotować, a to zlecenie także jej w tym pomoże, głównie zarobkowo, aby mogła kupić potrzebne sobie wyposażenie. Na razie póki co, mogła tylko siedzieć na koźle i obserwować, jak Pan Koizumi z wyczuciem prowadzi cztery konie i omija innych uczestników szlaku.

- Jestem Saori. - Przedstawiła się, nadal patrząc na szlak przed sobą. - I nie byłam na froncie od czasu upadku Kotei. Nie byłam gotowa...

W tym momencie Woźnica wyjął ze schowka mapę i przekazał jej, więc Saori miała teraz okazję prześledzić wzrokiem szlak, którym będą podążać. Przejechała palcem po kresce głównego szlaku od Północnej Bramy i skręciła na zachód w inną kreskę, tam gdzie ich wóz zjechał na inną drogę. Ok, wiedziała gdzie są i którędy będzie trzeba jechać, aby dotrzeć do wspomnianego wcześniej mostu. Z mapą czuła się zdecydowanie pewniej, bo przynajmniej była w stanie określić swoje położenie. Tak, z nawigacją nie miała problemów, ale tereny bagienne zdecydowanie nie brzmiały zachęcająco, zwłaszcza po zimie, gdzie wiosną było tu jeszcze więcej zdradliwego błota.

- Zrobię co w mojej mocy, żeby bezpiecznie was przeprowadzić. - Powiedziała Kunoichi, nadal przyglądając się mapie i od czasu do czasu patrząc na drogę. - Chociaż tych paru chłopa byłoby pomocnych, gdyby przyszło wyciągać wóz z błota, więc to raczej wy będziecie się ze mną męczyć, niż ja z wami. Najlepiej więc będzie nie dopuścić do ugrzęźnięcia w trzęsawisku.

Tak. Wieści od tym, że Dzicy dostali manto i zostali odparci były naprawdę pokrzepiające. Kawałek po kawałku i wykrwawią ich na tyle, że wrócą tam skąd przybyli. Saori nie znała szczegółów i nie miała pojęcia, dlaczego tamci postanowili opuścić swoje tereny i zaatakować Sogen. Czyżby tereny za byłym Wielkim Murem były już niezdatne do życia? Tylko to mogłoby skłonić Dzikich do takiej desperacji. Chyba, że kierowała nimi zwykła chęć mordu i powiększania swojego terenu. Kto ich tam wiedział. Była za nisko rangą, żeby znać takie szczegóły, ale jedno wiedziała na pewno. Nigdy w życiu im nie wybaczy tego, że przez nich straciła rodzinę.

- Oby sczeźli w ogniu, który rozpętali... - Rzuciła jeszcze chłodnym tonem.

[Uchiha Tsuyoshi]

Bagienne bezdroża
Saori: Wojenna misja rangi D
5/7Koizumi wydawał się być zaintrygowany rozmową z Saori. Popatrzył na nią uważnie, gdy ta odpowiedziała mu w ogóle na niego nie patrząc. Nie uszło też zapewne jego uwadze to, że była ona - ujmując to dość oględnie - mocno zdystansowana. Nie skomentował jednak słów o braku gotowości do służby na froncie. Prawdopodobnie wyczuł, że nie byłoby najlepszym pomysłem poruszanie tej kwestii.

- No, jak ugrzęźniemy to patrząc na to jak mi załadowali te wozy to wtedy to pewnie ze dwa tuziny osiłków by trzeba było. Nie możemy do tego dopuścić, ot co. Musimy wybrać dobrą trasę i tyle, nic innego nam nie pomoże - powiedział i podrapał się po brodzie. Poważne usposobienie Saori udzieliło się nieco i jemu. Przez długi czas jechali w milczeniu.

Koizumi utrzymywał całkiem niezłe tempo jak na to, że prowadził wyładowany po zadaszenie wóz. Cztery konie zamiast dwóch robiły jednak różnicę i przed zmrokiem dotarli na skraj lasu, który nieco dalej zaczynał przechodzić już w bagno. Po drodze zrobili jedynie dwa postoje - na obu jedli coś na poboczu i rozmawiali o raczej niezbyt istotnych rzeczach. A w zasadzie to rozmawiał głównie ojciec z synem. Ogólnie ta dwójka była całkiem pomocna i uprzejma. Z nietypowych rzeczy, mogła dostrzec że co jakiś czas chłopak zerkał na nią ciekawie, ale szybko odwracał wzrok, gdy go na tym przyłapała. Choć w sumie... nie było to wcale takie nietypowe zachowanie, gdyby się nad tym zastanowić.

W końcu przyszedł jednak czas, żeby zatrzymać się na postój nocny. Niemal dwanaście godzin jazdy sprawiło, że nieprzyzwyczajona do tak długiego siedzenia Saori odczuła to w swoich ścierpniętych nogach i bolących plecach i pośladkach. Wreszcie można się było jednak odprężyć i zmienić pozycję.

Koizumi i Koike ustawili wozy na poboczu - tak, żeby były dobrze widoczne z drogi. Między nimi rozpalili ognisko. Młodszy z nich przygotował ciepłą strawę - jakąś zupę z mięsem i warzywami, która po całym dniu podróży wydawała się być naprawdę smaczna. Rozbili dwa namioty - jeden dla nich obu, drugi dla niej (normalnie pewnie spaliby w wozach, ale nie było w nich miejsca).

- Panienka się wyśpi, bo jutro dopiero zaczną się problemy. Rano wjedziemy na bagna - powiedział na dobranoc Koizumi i zostawił ją sam na sam ze swoimi myślami i ze swoim namiotem.

Następnego dnia wstali skoro świt i po zjedzeniu śniadania zwinęli obóz i wyruszyli. Woźnica nie kłamał - po około dwóch kwadransach podróży wjechali w nieprzyjemny las, w którym powietrze było bardzo wilgotne, włosy wręcz same kleiły się do ramion. Po bokach drogi dostrzec można było połączone ze sobą zbiorniki wodne pokryte niezbyt przyjemnie wyglądającą roślinnością. Uciążliwe zaczęły być komary, a słabo docierające tu promienie słoneczne wywoływały tęsknotę za pozostawionym daleko w tyle Sarufutsu.

Całkiem szybko okazało się też, że trzeba podjąć istotną decyzję. Trakt rozdzielał się bowiem na dwie drogi. Pierwsza wiodła w prawo, nieco w dół, a druga w lewo, delikatnie w górę (choć różnice w poziomach to zaledwie metr lub dwa). Zgodnie z mapą, w tym miejscu nie powinno być żadnego rozwidlenia. Co prawda mapa nie była specjalnie dokładna, ale wyglądało na to, że drogi w lewo (która wydawała się iść równolegle do tej drugiej) nie było na niej zaznaczonej.

- Hmm... dziwna sprawa - odezwał się Koizumi, zatrzymując wóz - z tego miejsca obie drogi wydają się być tak samo w porządku, ale pewnie gdzieś dalej jest jakaś różnica między nimi. Musimy wybrać dobrze, bo nie będziemy mogli zawrócić. Nie wykręcimy tutaj z tymi koniami i obładowanymi wozami, bo się pozapadają. Hmm... co tu robić... - zaczął się drapać po brodzie. Wyglądał na strapionego i zafrasowanego. Wyglądało więc na to, że to Saori będzie musiała podjąć decyzję. Jeśli na którejś z tych dróg gdzieś dalej leży jakiś zwalony konar albo coś podobnego, to może to oznaczać, że utkną na dobre. Sprawdzenie obu dróg na całej długości zajęłoby też za dużo czasu. Co w takim razie zrobi nasza bohaterka?

Hop tutaj

[Saori]

Saori ze spokojem wysłuchała tego, co Sumi miała do powiedzenia i przyznała, że Urzędniczka też nie miała lekko. U niej jednak dało się bardzo prosto wytłumaczyć fakt, dlatego nie odziedziczyła zdolności typowych dla Uchiha. U Saori było to zupełnie co innego, dlatego Kunoichi poniekąd czuła się wybrakowana, jakby nie pasowała do tego wszystkiego. Owszem, władanie wszystkimi żywiołami dawało jej znacznie więcej możliwości i elastyczności w walce, ale nadal miała problem z pogodzeniem się, dlaczego akurat padło na nią.

- Dziękuję, za Twoje słowa, Sumi-san. - Podziękowała uprzejmie za próbę dodania jej otuchy i przedstawienie innego punktu widzenia. - Widzę, że Ty też nie miałaś lekko, ucząc się samej nieznanych umiejętności. Mnie po prostu zastanawia, dlaczego padło na mnie, skoro i ojciec i matka byli rodowitymi Uchiha. Mój starszy brat odziedziczył właściwe umiejętności, a u mnie coś po drodze nie wyszło. Miejmy nadzieję, że tak jak mówisz, inni dostrzegą u mnie zalety posługiwania się żywiołami i przeważy to nad brakiem rodowych umiejętności.

To jednak była kwestia bojowa. Była jeszcze kwestia społeczna, na którą patrzyło się zupełnie inaczej. Uchiha na obecną chwilę byli mocno osłabieni i musieli jakoś odbudować swój Klan. Pytanie tylko, jak to zrobić, gdy nie posiada się odpowiednich genów, które można było przekazać następnemu pokoleniu. Co jak co, ale tutaj mogło to być dość kłopotliwe dla niektórych, zwłaszcza tych, którzy cenili swoją silną linię krwi w rodzinie. Co prawda Saori, która straciła rodzinę w Kotei, mogła teoretycznie decydować sama o sobie, ale w praktyce podlegała bezpośrednio Shirei-kanowi, który mógłby zdecydować za nią, o ile byłoby to z korzyścią dla wszystkich. Co przyniesie przyszłość, okaże się, a póki co roiły się tylko wątpliwości. Tak, Saori nie czuła się pewnie. Została całkiem sama, zagubiona i sponiewierana. Nie miała punktu zaczepienia, który dałby jej pewność siebie i poczucie bezpieczeństwa. Funkcjonowała na tyle, na ile była w stanie i robiła co do niej należało, starając się wspierać sprawę rodu.

Kunoichi poprawiła pasy, które podtrzymywały wielki wachlarz na jej plecach i razem z Sumi opuściły sklep. Widać było, że podekscytowana Urzędniczka wyrywa się do bramy, dlatego też Saori spokojnie wspomniała o targu i prowiancie, żeby uświadomić Sumi, z czym się wiąże dalsza podróż i nocowanie w terenie, bez możliwości zatrzymania się w jakiejś gospodzie. To będzie zdecydowanie cenna lekcja dla Sumi, która na drugi raz będzie już bardziej zorientowana, jak się przygotować do drogi i jak poradzić sobie z biwakiem pod gołym niebem.

- Nie przejmuj się, nauczysz się wszystkiego. - Odpowiedziała na ostatnie słowa koleżanki. - Jeśli wyruszasz poza miasto, zawsze dobrze jest mieć chociaż jakiś pojemnik na wodę i suchy prowiant, albo coś, co się szybko nie zepsuje, na wypadek jakby po drodze nie było gospody, w której da radę przenocować. Dobrze jest też mieć dodatkowe okrycie, żeby w nocy nie zmarznąć przy ognisku, dlatego wezmę jeszcze dla nas koc z mieszkania.

Na targu zaopatrzyły się w trochę pasków suszonego mięsa, ryżowe ciasteczka i owoce, by następnie wstąpić jeszcze na chwilkę na strych Saori, która w pośpiechu zgarnęła koc. Wreszcie mogły spokojnie udać się do bramy i opuścić mury Sarufutsu, kierując się na północ. Dla Sumi to zapewne było ciekawe przeżycie, dlatego też Saori nie przeszkadzała koleżance cieszyć się tą wyjątkową chwilą. Sama szła spokojnie zapamiętanym szlakiem i od czasu do czasu rozglądała się uważnie, kontrolując otoczenie.

- Czy nie słyszałaś może ostatnio Sumi-san, żeby ktoś w Siedzibie na mnie narzekał? - Zapytała niespodziewanie Urzędniczkę. - Z tym listem do Pani Mikoto trochę wywiodłam jednego urzędnika w pole i zastanawiam się, jak bardzo był na mnie wkurzony. Niejaki Uchiha Takumi. Chciał, żebym przyniosła odpowiedź bezpośrednio do niego, żeby zgarnął wszystkie pochwały, ale stwierdziłam, że skoro wrzucił mnie do głębokiej wody, to sama pofatyguję się do Masahiro-sama i odbiorę co moje.