Siedziba Watanabe Minashigo-in

[Ario]

Multik Jawy
Misja rangi C
Kolejka 2/14

Przesyłka od znajomego

Zeskoczyłaś na ziemię używając swojej zwinności Shinobi, jednakże nikt raczej tego nie zauważył. Zarówno chłopak jak i mężczyzna biegli dalej, więc dopiero jak wyskoczyłaś na ulicę i zatrzymałaś chłopaka. Wyciągnęłaś rękę w kierunku mężczyzny, aby go zatrzymać.
- CO TY ROBISZ! PUŚĆ, BO NAM WPIERDOLI! - krzyknął przerażony chłopak, starając Ci się wyrwać, jednakże Ty trzymałaś go dość solidnie w miejscu. Nie miał szans na wyswobodzenie się.
- HA! LEPIEJ ZMÓW PACIOREK GÓWNIAKU! - wydarł się, totalnie ignorując Ciebie i skupiając się na chłopaku.

Facet biegł przed siebie dalej, miał do Ciebie jakieś 3 metry i brał właśnie zamach, w sensie wymach - ręką. Z pałką. Celował co prawda w chłopaka, ale ze względu na fakt, że stoisz między nimi, no to możesz uznać, że najpierw Tobie rozłupie głowę, a potem weźmie się za smarkacza.
- O nieee! - krzyknął chłopak odwracając się od wroga tak, by przyjąć uderzenie na plecy (zgarbił się i takiego żółwia zrobił trochę, na ile mógł - bo go trzymasz).

[Ruushi Fea]

Zgodnie z planem udało mi się zeskoczyć na ulicę a następnie zatrzymać chłopaka. Niestety jednak nie wyglądało aby biegnący mężczyzna miał się zatrzymać, więc byłam zmuszona zainterweniować. Widząc że ten już bierze zamach, szybko wyciągam moją kamę i przygotowuję się aby przechwycić nią cios pałką a także wykonuję kopnięcie w kroczę mężczyzny, w nadziei że pozwoli to zatrzymać go w miejscu i ostudzić jego zapał.
- Uspokoić się jeden z drugim albo nie ręczę za siebie! - powiedziałam bardzo zdecydowanym tonem i przeskakiwałam wzrokiem pomiędzy jednym i drugim. Jeżeli mężczyzna z pałką w dalszym ciągu próbował atakować to ponawiam manewr zablokowania ataku moją bronią i kontrataku kopnięciem.

[Ario]

Multik Jawy
Misja rangi C
Kolejka 3/14

Przesyłka od znajomego

- Spakować Cię do szuflady młoda? - krzyknął uchachany zamachowiec.
Zgodnie z przewidywaniami, cios pałką został wyprowadzony. Fea to przechwyciła w prosty sposób, a następnie z czuba wyprowadziła kopniaka prosto w jądra przeciwnika. Uderzenie doszło do celu niczym trafiona 10 przy rzutkach, a facet opadł na kolana, trzymając się za miejsce w którym nastąpiła synteza stopa - krocze. Pałka mu wyleciałą z rąk, a on sam po takim uderzeniu upadł na kolana, oczy zbiegły mu się w zeza i niemrawy padł na ziemię.

Nastąpiła głucha cisza i chłopak odwrócił się z żółwia i spojrzał na mężczyznę.
- O...kurde, dzięki. Ale masz cios. - powiedział zaskoczony, po czym spojrzał na Ciebie.
- Kurai Momo, gildia kurierska. - dodał, prezentując dumnie na swojej piersi odznakę.

Gdy przyjrzałaś się odznace wydawać się można było, że jest ona zrobiona...chyba z ziemniaka, pokolorowana we wzroki z dużym logo jakieś...flagi? Nie byłaś pewna. Sam chłopak miał na swoim ręku zieloną opaskę, która dopiero teraz rzuciłą Ci się w oczy.
- Kurde...nie chcesz wstąpić do gildii? Z Twoją pomocą byśmy mogli sporo zarobić. - powiedział i odstąpił trochę na bok, delikatnie wyrywając Ci się z ucisku i trzymając dalej swoją paczkę.
- Muszę to dostarczyć do celu, pójdziesz ze mną? Często na nas napadają i chcą nas okradać, a jeszcze trochę mam do przejścia. Podzielimy się zyskiem, co Ty na to?

[Ruushi Fea]

Zgodnie z przewidywaniami, mężczyzna-krzykacz zamachnął się pałką i próbował wyprowadzić skierowany we mnie cios, jednakże z łatwością go zablokowałam a następnie wyprowadziłam mu bardzo solidne kopnięcie w kroczę, po którym zamaskowany napastnik nie był zdatny do kontynuowania walki. Spojrzałam jeszcze na niego i pokręciłam głową po czym odwróciłam się w kierunku chłopaka, który już zauważył że nie grozi mu niebezpieczeństwo ze strony pałkarza i nieco się wyluzował. Spojrzałam na zaprezentowaną mi odznakę z pewną dozą sceptycyzmu. Nie mogłam powiedzieć żeby wyglądała ona na całkowicie autentyczną, jednakże nie wiedziałam jak wygląda odznaka gildii kurierskiej, więc nie chciałam spowodować sytuacji gdzie mogłabym podważyć znaczenie tej organizacji.
- Raczej nie sądzę żeby dołączenie na stałe było dla mnie możliwością, jednakże jeżeli potrzebujesz pomocy to mogłabym pełnić rolę twojego ochroniarza na najbliższe zlecenie bądź kilka. Oczywiście za wspomnianą przez ciebie opłatą. - powiedziałam po namyśle do chłopaka i uśmiechnęłam się lekko.

[Ario]

Multik Jawy
Misja rangi C
Kolejka 3/14

Przesyłka od znajomego

Wkroczenie do gildii kurierskiej nie było dla Ciebie opcją, stąd grzecznie odmówiłaś, ale zgodziłaś się na bycie ochroniarzem za wynagrodzeniem. Co prawda młodzik posmutniał na tą informację, ale jak to mówią, lepszy kunai w ręku niż w plecach, stąd bycie jego ochroniarzem też mu finalnie podpasowało.
- Eh, kurcze, myślałem, że Cię namówię. Naprawdę dobre pieniądze z tego są. Czasem tylko można guza zarobić, ale wystarczy być szybkim i wtedy udaje się uciec. - zaczął. - Dobra, to w sumie możesz być moim ochroniarzem pomocnikiem, a jak poznasz resztę ekipy to może się przekonasz. Ruszajmy, bo nie ma czasu do stracenia. Pamiętaj, że nasi klienci na nas liczą, bo wkońcu czas to pieniądz!

Na ten znak chłopak wystartował pierwszy i cokolwiek o nim można powiedzieć - szedł bardzo szybko. Był mniej więcej Twojego wzrostu, ale to Ty musiałaś szybciej przebierać kopytkami by za nim nadążyć. Po drodze opowiedział Ci, że jego matka choruje, stąd dorabia na lekarstwa dla niej będąc kurierem, no i że w mieście są niemalże same mafie i on stara się od nich trzymać z daleka, więc to super że trafił na takiego ochroniarza jak Ty. Miał jeszcze mniej istotnie historie po drodze, ale nie bardzo dawał dojść Ci do głosu, a tym bardziej, że zbliżaliście się do miejsca docelowego to nagle zakończył opowieść w półsłowie.

- Dzień dobry! Przyniosłem paczkę! - krzyknął wchodząc do środka, aczkolwiek była kolejka w sklepie, więc miałaś chwilę na rozejrzenie się po budynku.

Z/T viewtopic.php?p=209250#p209250

[Ruushi Fea]

Po powrocie do domu zajęłam się zrobieniem dla siebie kolacji a także spakowaniu ubrań i prowiantu na podróż. Kiedy już zjadłam i się spakowałam zabrałam się za naskrobanie listu dla rodzeństwa, żeby mogli przeczytać go kiedy wrócą do domu a mnie nie będzie.

Drogie Siostrzyczki i Bracia,
Zostawiam ten list abyście nie musieli się o mnie martwić. Zostałam wynajęta aby pomóc ze zleceniem w jednej z sąsiednich prowincji, wszystko ze mną dobrze, radzę sobie dobrze i postaram się wrócić najszybciej jak to będzie możliwe.
Zankoku - opiekuj się wszystkimi, zostawiłam wam dużo warzyw żebyście mieli z czego robić sobie sałatki do jedzenia.
Yachiru - nie kłóć się z Zanem i z Misaki proszę i nie pij za dużo
Misaki - nie kłóć się z Yachiru, jak będę w tej innej prowincji to postaram się poszukać jakichś informacji na temat tej alergii, wiesz o co chodzi
Manjiro - pij dużo wody
Azugimoto - pilnuj Zana
Goro - nie jedz za dużo słodyczy, jak jesteś głodny to Zan Ci coś ugotuje
Taiyo - nie przesadzaj z używkami podczas mojej nieobecności
Bardzo Was wszystkich kocham
Ruushi

Liścik zostawiłam Muraiowi i jego również poinstruowałam żeby się dobrze zachowywał i pilnował całej reszty zgrai. Później położyłam się do spania i następnego dnia wyruszyłam w drogę.

[z/t]

[Misaki]

O dziwo to nie na nią narzekała najbardziej Yachiru i obyło się bez niemiłych słów. Nie mniej Misaki nie umiała sobie poradzić z tym co się działo, dlatego też wolała milczeć. Zan też powoził pochłonięty swoimi myślami. Dziwne i zabawne zarazem bo najbardziej pełny życia był mały piesek, który nie rozumiał dlaczego tak szybko popsuł się wszystkim humor. Dla Misaki Magu był sporym wsaprciem i dziękowala w duchu za to, że mogli go ze sobą zabrać do domu.
Podróż minęła im szybciej - nic dziwnego tym razem nie pokonywali jej na własnych nogach. Gdy tylko przekroczyli próg Misaki znalazła pozostawioną wiadomość. Niespodziewała się jej.
-Ruushi zostawiła list! - zawołała tylko i odstawiła go na blat. Wzięła Magu ze sobą i poszła do pokoju. Nie cieszyła się, że nie ma siostry. Chciała z nią porozmawiaćź o tylu rzeczach, a nie będzie miała teraz okazji.. a dodatkowo. Misaki gdy tylko wskoczyła na łóżko zdjęła prowizorycznie zrobione opatrunki na stopach. Zacisnęła zęby. Rany nie wyglądały najlepiej i szpeciły jej piękną skórę. Od razu szybko zaszyła się w łazience. Musiała doprowadzić się do stanu używalności. Dobrze, że miala uszatego przyjaciela. Chociaż na niego mogła liczyć.

[Yachiru]

Fabuła

Wiosna 394r.

---

Oczywiście, że Zan zbytnio się nie spieszył w tym, żeby nas dowieść do domu, bo niby po co? Nie dość, że przez niego zmokłyśmy do suchej nitki to teraz jeszcze coraz wolniej jechał, tłumacząc się jakimś durnym utrudnieniem błota na drodze. I ja miałam to uznać za prawdę? Gnojek chciał nas za coś ukarać, ale za co skoro to on był problemem?
Na jeździe powozem się nie znałam a tym bardziej na drogach, ale byłam pewna, że to nie wina pogody! Byłam strasznie zirytowana, nie mieliśmy za dużo jedzenia a ostatni posiłek w karczmie był okropny, mieliśmy trupa w łóżku, sytuacja z bieganiem po deszczowej wiosce... Nie chciało już mi się nawet o tym myśleć!
Gdy tylko w końcu zobaczyłam naszą "willę" ucieszyłam się i jako pierwsza wyskoczyłam z powozu, wbiegając obrażona na Zana. Od razu wleciałam do swojego pokoju na górze i się tam zamknęłam siągając śmierdzące, mokre ciuchy i szykując sobie kąpiel. Musiałam z siebie zmyć to wszystko. Oby tym razem ten zbok nie wchodził!
Gdy tylko się ogarnęłam zeszłam na dół i przeczytałam skrawek liściku. -Ruushi... Tak beze mnie?- powiedziałam to sama do siebie, ze smutkiem w głosie. I z taką też nietęgą miną wróciłam do pokoju wchodząc pod ciepłą kołdrę. Cholera! Akurat jak jej potrzebowałam ruszyła, gdzieś beze mnie!

[Azugimoto]

Gorzki małż Rozdział pierwszy: Skowronek
Misaki, Yachiru - misja mafijna   Dziewczynom o bębenki obijał się jeszcze nieznośny dźwięk ulewy, która rozbrzmiewała nie tak dawno nad Bateimurą swoim kolosalnym gniewem, a nie tak długo później obie panie znajdowały się już w "rezydencji" sierot z Watanabe. Wykonały dobrą robotę - i do tego całkowicie niespodziewanie, bo gdyby nie zbieg okoliczności, to diamentowy nóż zapewne zostałby już opchnięty za sporą sumkę gdzieś hen, w Ryuzaku lub Hanamurze. Za dobrą robotę należy się więc nagroda w postaci chwili odpoczynku - wiadomość o kolejnym zleceniu pojawiła się w siedzibie Watanabe dopiero następnego dnia w porze śniadaniowej.
  Mały ptak o czerwonym upierzeniu wleciał do środka - być może przez jedną z wielu dziur w dachu - i, kwiląc wniebogłosy, zrzucił na krzywy stolik kuchenny pakunek, który okazał się być złożonym kilkukrotnie liścikiem skierowanym do zarówno Misaki, jak i Yachiru. Jedynym poleceniem w nim zawartym było to, by około dziesiątej rano skierowały się do jednej z jadłodajni przy wielkim rynku i zapytały tamtejszą obsługę o "zupę z gorzkich małży". Oprócz tego na kawałku papieru znajdował się jedynie pojedynczy symbol przedstawiający głowę kurczaka - logo lokalu do którego mieli się udać.

Kolejny post prowadzącego będzie na rynku. Wy możecie odpisać jeszcze w siedzibie lub już się tam udać.

[Yachiru]

Misja

Wiosna 394r.

---

Nadal w głowie miałam dźwięk tej cholernej ulewy, mój brzuch nadal pamiętał obrzydliwą kolację i tego idiotycznego brata, który kazał nam podróżować kilka dni w takiej ulewie. To było znęcanie się nad nami! Kropka!
Dodatkowo jedyna osoba, która mnie tutaj rozumiała wyjechała gdzież daleko ode mnie... Ruushi, dlaczego nas zostawiłaś? Mogłaś poczekać, na któreś z nas, aby zrobić to razem, prawda? Teraz musiałam przyjmować zlecenia i chodzić z Zanem lub Misaki. Manjirou i Goro, gdzieś zniknęli. Do Azugimoto nawet się nie zbliżę, jeszcze ta ćpunka Taiyo... Dajcie mi żyć! Byłam całkowicie sama jak palec. Dlatego całe dnie spędzałam w pokoju unikając Zana, nawet jak byłam zła, nadal przed moimi oczami wchodził do pokoju i widział mnie nago. I się lampił, zanim od razu się odwrócić, on... On... Zrobiłam się cała czerwona na twarzy i zakryłam ją dłońmi. Potrzebowałam wody, koniecznie, wody!
Zbiegłam z góry na dół do kuchni, aby nalać sobie z dzbanka wody do glinianego kubka. Nagle zobaczyłam, jak czerwony ptaszek wlatuje do nas przez okno i zostawia liścik. Szybko go przeczytałam i wpatrywałam się w adnotacje do kogo to... -Dajcie mi żyć...- nie mówiłam? Nie mówiłam?! Jak ja mam to przetrwać?
Ruszyłam szukając Misaki, aby pokazać jej liścik. Musieliśmy się już zbierać a wiadomo, jak to z nią było... Musiała mieć czas na przygotowania. Gdy tylko wręczyłam jej liścik wyszłam przed dom. Już wcześniej się ubrałam i poprawiłam, więc jak co dzień o tej porze byłam gotowa na kolejne zlecenie. Obym nie musiała czekać przed wejściem więcej niż kwadrans... bo wyrwę jej te różowe kudły i ją tym nakarmię!

z/t

[Misaki]

Czasu na odpoczynek wcale sporo nie było. Jeden dzień? Przecież do środka nocy Misaki próbowała zmyć z siebie wspomnienia minionych dni. Zmyć brud. Zimno. Zmyć to poczucie zawstydzzenia i zażenowania jakie ją ogarnęło w tamtej chwili, Siedziała w wannie z wodą. Ściany aż lepiły się od pary wodnej. Przynajmniej teraz rany na stopach miały szasę się nieco bardziej zasklepić. Teraz tak bardzo potrzebna była Ruushi i jej magia... ale nie można było mieć wszystkiego. Miała przynajmniej Magu. Uszaty pierożek dostał nawet umoszczone z koców i poduszki legowisko obok łóżka Misaki, choć sama chętnie wciągnęła go pod kołdrę i tuliła do siebie przez całą noc. Bardzo potrzebowała takiego wsparcia oraz ciepła.
Rano spała dosyć długo. Musiała się zregenerować i odzyskać moc. W domu działo się sporo i większość mieszkańców gdzieś zaginęła. Zostały same z Yachiru. Oznaczało to nie mniej i nie więcej, że musiała sobie sama zorganizować śniadanie. Szkoda. Zan najlepiej gotował, ale nawet posiłki przygotowane przez Ruushi rozwinęły się w bardzo smaczną stronę. Z resztą rodzeństwa również się mijała. Gdzieś z tyłu głowy Misaki pojawił się demoniczny plan aby spędzić dzień w pokoju. Rano się "oporządzić", a potem po prostu siedzieć i bawić się z Magu nie narażając się na niczyje spojrzenia.
Jak ogromny był jej zawód, gdy po pięknym ułożeniu fryzury, będąc w połowie makijażu Yachiru ogłosiła, że czeka je kolejne zadania. Czy naprawdę ktoś poszalał? Ile można było? A jakiś czas na śniadanie? Nie zanosiło się na sensowną odpowiedź. Nie chcąc ryzykować złości siostry pobieżnie skończyła makijaż i nie szukając nawet niczego gotowego na ząb ruszyła wraz z Yachiru we wskazaną w notce lokalizację. Kazała Muraiowi i Magu opiekować się sobą. Trudno było powiedzieć czy to oznaczało, że to Murai miał opiekować się Magu czy odwrotnie. Byleby nie psocili bo Zan będzie zły...

[Manjiro]

Normalnie gdy człowiek widzi deszcz za oknem odechciewa mu się wychodzić i najchętniej zaszyłby się w domu przy ciepłym kominku przy herbacie jednak ja nie byłem ani normalny ani człowiekiem. Ja byłem człowiekiem-kałużą dlatego gdy zobaczyłem jak pierwsze chmury nadciągały nad miasto niszcząc błogi letni dzień mieszkańcom Shigashi raz dwa ubrałem się i bez słowa wybiegłem na zewnątrz... no może nie dosłownie wybiegłem ale na pewno bardzo szybko wyszedłem. Nie chciałem stracić okazji na spacer w pierwszych kroplach deszczu.
Idąc ulicami mijałem jak zwykle uciekających do domów lub kryjących się pod dachami ludzi którzy jak to w zwyczaju mieli przeklinali deszcz pod nosem jakby ten im cokolwiek złego zrobił. Zdarzały się też dziwne spojrzenia w moją stronę gdy z kałuży skakałem w kolejną rozpryskując wodę w koło z szerokim i beztroskim uśmiechem na ustach. Lubiłem to robić. Sam nie do końca wiedziałem dlaczego ale dużą satysfakcję dawał mi widok kropli lecących w każdą stronę świata. Deszcz. Jak cudowne to było zjawisko.
Gdy tak kroczyłem sobie uliczką niedaleko baru dla bardziej szemranego towarzystwa w pewnej chwili moją uwagę przykuło paru mężczyzn rozprawiających o tym że muszą udać się Soso do portu bo ponoć jakiś kapitan zbiera tam załogę. O ile ta informacja nie interesowała mnie bardziej niż promienie słońca z przed paru godzin o tyle do moich uszu dotarło coś o żeglowaniu przez morze "Wokół nic tylko woda". I to właśnie na tą informacje dosłownie zatrzymałem się parę kroków od tych ludzi. Obróciłem głowę w ich kierunku ale gdy nasze spojrzenia się spotkały poczułem się nieswojo. Nie znałem tych ludzi i wolałem nie wchodzić z nimi w żadną niekonieczną interakcję dlatego czym prędzej postanowiłem się oddalić kierując się do miejscowego parku z racji iż w taką pogodę powinien być raczej opustoszały.
Morze... ciekawe jak to wygląda... Musi być tam pięknie. Rozmarzyłem się wyobrażając sobie bezkresny zbiornik wodny wokół mnie jak taka bala z wodą tylko taaaaaaaaka duża że nie widać ścianek, a pośród tego ja. Uśmiechnąłem się pod nosem z impetem uderzając stopą w kolejną kałużę która powstała rozbryzgując wodę oraz błoto wokół i na siebie.

z/t "Klik"