Stare domostwo

[Tsutomu]

Sytuacja przybrała dość zabawny kierunek... Zabawny ponieważ mieli teraz dość duży kłopot, którego chyba nie spodziewali się zanim tutaj weszli. Znaczy ten zamaskowany dziwak się spodziewał ale oni? Po co im wiedza co może się wydarzyć skoro w ostatecznym rozrachunku mogą zrzucić wszystkim sufit na łeb i się niczym nie martwić. Ich życia definiowała zemsta i potrzeba odbierania życia tym skurwysyńskim mafijnym pieskom. Szło im całkiem nieźle ale teraz zgubili swojego wszystko widzącego, a sami napotkali grupę przeciwników.
Tsutomu walczył sam ze sobą i z grubym grubasem, który docisnął go do gleby ale całe szczęście zdążył już zdechnąć, a żaden z tych, którzy tu przyszli nie zmierzał w jego stronę przynajmniej w tej chwili. Itoś nie miał tyle szczęścia bo chyba go złapali bo ten się nic nie ruszał. Szybko namierzył jedynego chłopa co to trzymał pieczęć i niemal natychmiastowo kiedy tylko się uwolnił wypruł w jego kierunku. Rzucił w jego kierunku jednym z dwóch sztyletów, a po drodzę jeśli Shinigami pozwolą to zbierze go i będzie dalej atakował w swoim stylu. Celem będą miękkie okolice głowy takie jak gardło, policzki czy trochę niżej pchnięcia będą prowadzone w obojczyki lub bicepsy. Wszystko tylko żeby jak najbardziej okaleczyć swojego przeciwnika. Samemu będzie starał się jednak zachowywać balans między ofensywą, a defensywą. Jeśli zauważy jakiś atak w jego kierunku to będzie próbował unikać lub w ostateczności blokować.

---

ZDOLNOŚCI

---

  Ukryty tekst

---

EKWIPUNEK

---

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE): Trzy sztylety Sai przy biodrach.

[Meguru]

Nie przyszło mi długo cieszyć się towarzystwem moich najznamienitszych przyjaciół i towarzyszy broni, gdyż na skutek naszych wcale nie głupich, nieprzemyślanych, pijackich i debilnych a inteligentnych, przemyślanych trzy kroki naprzód, mądrych i rozsądnych działań spadam w dół, do miejsca ciemnego i tajemniczego. Zginam się w pół, kaszląc charkliwie, głową będąc jednak gdzieś indziej. Mam dziwne wrażenie, jakbym to już przeżył. Efekt deja vu, którego absolutnie nie spodziewałem się tutaj doświadczyć - tak jakby zdarzyło mi się już spaść do podobnej dziury i kaszlał w podobny sposób. Może jeszcze zaraz spadnie na mnie szafka z korytarza...
Co się w zasadzie dzieje, jeszcze bardziej mnie przytłaczając i każąc kwestionować aktualną rzeczywistość. Co tu się dzieje? Składam palce w pieczęć barana i przelewam odrobinę chakry, by użyć Kai na samym sobie, ale nic się nie dzieje. Wyciągam nogę spod szafki jakby z góry wiedząc, że nic mi się nie wydarzyło. Bardzo dziwne uczucie, którego doświadczam pierwszy raz w życiu. Wyciągnąwszy ręce przed siebie czuję zimny dotyk kamiennej ściany.
Mimo upadku wciąż aktywowany mam sferyczny tryb swojej zdolności klanowej, dzięki któremu widzę wszystko w obrębie trzystu pięćdziesięciu dziewięciu stopni wokół mnie w obrębie dziewięćdziesięciu metrów średnicy. Czterdzieści pięć metrów promienia to dość sporo, żeby zobaczyć, że oprócz moich cudownych, kochanych i wcale nie totalnie odciętych od rzeczywistości towarzyszy obok nich znajdują się dwa kolejne źródła chakry. Patrzę do góry, na wyłom, którym spadłem w dół i oceniam czy jestem w stanie nim się wspiąć po ścianie za pomocą przylepności do nawet pionowego podłoża, jedna z podstawowych technik shinobi, której uczono mnie niemalże równolegle z nauką chodzenia. Szybko obejmuję jednak inną trasę, która kieruje w stronę pojedynczego źródła chakry - nie mam pojęcia do kogo należy, jestem jednak przygotowany na wszystko. Przelewam odrobinę chakry do stóp przylepiając się każdym krokiem do podłoża, tym samym w swojej głowie sobie to wyobrażając w taki sposób jakby miało mi to pomóc w skradaniu. Choć głowa mówi mi też, że coś przede mną czeka na mnie co może tłumaczyć odgórną i wewnętrzną chęć w mojej głowie na skorzystanie właśnie z tej techniki.
Myślę jeszcze chwilę o swoich towarzyszach, jednak wiem, że nawet jak sobie nie poradzą z własnymi trudnościami to nie będę płakać. Ich moralność i poczucie sprawiedliwości myślę, że nie jest wcale na wyższym poziomie niż tych, z którymi walczymy, nie sądzę więc, żeby ich przeżycie było dla mnie w jakikolwiek sposób wartościowe. Lecz na ten moment skupiam się na sobie. Idę powoli przed siebie, cały czas uważając, żeby nie nadepnąć na żadną pułapkę, śledząc i obserwując uważnie swoje otoczenie, na tyle na ile pozwala mi wszechogarniająca ciemność.

  Ukryty tekst

[Rei Uta]

Misja C
Itoshii/Tsutsumu/Hyūga Meguru
7/?

Walka przybierała na sile z każdą sekundą, co w większości było zasługą wysokiego człeka władającego dzidą. W obecnej chwili nieudolnie starał się wydostać ją z cielska opasłego grubasa, kóry teraz stanowił najmniejsze zmartwienie dla wojowniczego komedianta. Z tunelu wyłaniały się kolejne sylwetki, a nasi bohaterowie nie mieli już możliwości posłużenia się zdolnościami młodego Hyugi. Itoshii pozostawał nieruchomy, mimo tego że nawet nie wiedział z jakiego powodu. Niczył posąg greckiego herosa czekał na to aż reszta odkryje co się właściwie stało. Jego ciało wydawało się należeć w tej chwili do kogoś zupełnie obcego, gdyż nie było nawet mowy by był w stanie przełamać obcą technikę. W pewnej chwili grupka mężczyzn zauważyła co się właśnie stało, unosząc swoje miecze nad głową.

-Jirato złapał jednego... Urwać łeb skurwysynowi
Krzyknął największy z nich, niemal doskakując w jednej chwili do swego oponenta. Gdyby nie to że w tej samej chwili inny gamoń też chciał zabić napastnika, los Itosia byłby kruchy. W ostatecznym rozrachunku obaj wpadli na siebie, a ten większy jeszcze niechcący przebił pierś towarzysza swą bronią...

-O kurwa... Sory Titako
Udało mu się jeszcze powiedzieć, zanim ten drugi nie upadł na ziemię z wyrazem niezrozumienia całej sytuacji. Chłopak który wciąż był przetrzymywany przez technikę Nara, zyskał dzięki temu kilka cennych sekund życia. To właśnie postanowił wykorzystać jego towarzysz, który wreszcie powalił swój poprzedni cel. Ogarniając pole bitwy zrozumiał szybko w jakim położeniu jest jego partner, i kto może za tym stać. Jego broń poszybowała szybko przez salę, jednak mężczyzna w ostatniej chwili zdołał się uchylić zbierając cios na lewe ramię. Sztylet Tsutomu zostawił krwawą bliznę, powodując że tamten musiał zrezygnować z używania techniki kagemane uwalniając tym samym dzidownika. Zanim jednak towarzysz Itosia dał radę mocniej poturbować swego przeciwnika, poczuł na swej twarzy cios który zwalił go z nóg niczym szybka kolejka przy barze. Jeden z mężczyzn, który wcześniej wyszedł z włazu, w pewnym momencie po prostu rzucił się w stronę atakującego blondyna. Jego dłoń pokryła się wyładowaniami, siła uderzenia powaliła Tsutomu hen przez salę na przeciwległą ścianę. Chłopak poczuł na swym ciele paraliżujący ból, a jedyne, co mógł zrobić, to liczyć, że z tego wszystkiego jeszcze się nie zesrał. Jeśli miał jakiś plan, to należało go wprowadzać w życie. Jego przeciwnik stał dosłownie przy użytkowniku cienia, obserwując swą ofiarę z szerokim uśmiechem. Jego twarz naznaczona była bliznami, a całe ciało okryte skórami, że zwierząt, które z pewnością nie chciały skończyć w ten sposób. Oponent nie czekał na zaproszenie, po chwili skacząc w stronę swej ofiary... Koniec Tsutomu był niezwykle bliski.
*** Co się zaś tyczyło naszego dzielnego Hyugasa. To tylko on jeden wiedział w tym momencie co właściwie zesłało na niego zadawanie się z tamtymi przygłupami. Upadając z dość wysoka miał zaskakujące szczęście, że nie stało mu się nic poważniejszego, poza kilkoma oczywistymi otarciami na ciele. Dzieciak zwalił z nogi resztki roztrzaskanej szafy, po czym ruszył przed siebie ciemnym tunelem. Jego nozdrza zaraz poczuły nieprzyjemny zapach, który z każdym krokiem stawał się coraz bardziej fetorowaty... W pewnej chwili smród był tak wielki, że chłopak po prostu zbełtał się przed siebie, nie dając już rady. Po kolejnych kilku minutach w tym miejscu omal nie odpłynął przez unoszące się gazy. Gdy wreszcie dotarł do wąskiej wyrwy w ścianie, z której sączyło się światło… Błogosławiony niech będzie najwyższy z wysokich, gdy czarnowłosy Hyuga mógł wydostać się z tego miejsca. Prześlizgując się przez dziurę w ścianie, wypadł nagle do niewielkiego pomieszczenia, w którym na swoje szczęście nikogo nie było. W lepiej oświetlonych warunkach wreszcie mógł podziwiać swoje oblicze, które w tej chwili śmierdziało tak samo jak miejsce, do którego wcześniej trafił. Wokół niego stało kilka wiader, a każde nosiło ślady ludzkich fekali. Jeśli chłopak dalej nie poskładał wszystkiego w całość, to dobra wróżka podpowiadała, że spadając przez dziurę w podłodze trafił do miejsca, gdzie zlewano wszelkie nieczystości. Chłopy przez otwór wylewali wiadrami jak się przepełniło… No kurwa nie można mieć większego pecha. A jednak, chwilę później, jeśli dalej koncentrował swe zdolności, zauważył jak przez drzwi do pomieszczenia, w którym się znajdował wchodzi niewysoka dziewczyna. Blondynka uśmiechnęła się do dzieciaka, wpatrując się w niego białymi oczkami… Takimi samymi, jakie miał nasz bohater tej opowieści. No jak to mówią, karawana musi jechać dalej. Wszyscy trzej znaleźli się w niezłych tarapatach...

Legenda:
Jeden z bandytów

Tsutomu

Średnia rana: -20% szybkości, percepcji i siły
Porażenie I: - 10% percepcji na 4 tury od teraz

Itoshii

9 mężczyzn z którymi przyszło ci obecnie walczyć
Użytkownik cienia 2 metry od włazu a 4 od ciebie ten drugi mniej więcej w takiej samej odległości <krok przed tym z cieniem, skacze właśnie w stronę Tsutomu>
Tsutomu na ścianie po przeciwnej stronie 10 metrów

  Ukryty tekst

Meguru

Przeciwniczka która jeszcze nie podjęła żadnych działań?

  Ukryty tekst

[Itoshii]

Jiroto? Ah! Już wie kto w tej chwili jest na szczycie jego białej listy! Białej, bo upragnionej. Ci z czarnej są zawsze gdzieś wykreślani. Prawda? Prawda?! No! Więc z białej, bo go chciał w tej chwili najbardziej obić i wymusić jego przeprosiny wobec własnej matki, że śmiał się urodzić i być złodupcem! Bo najważniejsze to w życiu mieć cele i mierzyć wysoko. No, celował definitywnie tego skurwola co go wcześniej jakimś cudem unieruchomił, a mierzył wysoko, bo definitywnie chciał zapoznać go ze swoimi ukochanymi przyjaciółkami, jak to zwykł mawiać o swoich rękach: "Lewą to mam silną, ale prawej to sam się boję." Tak naprawdę nigdy tak nie powiedział, ale jak temu Jirotamto obije tę paskudną buźkę, bo pewnie jest paskudna skoro ją chowa pod jakimiś maseczkami czy czymś, to nawet i da radę wyprzystojnieć przy okazji rozpowiadając legendy o jego ciosach! No. Musiałby je przeżyć, na co nasz przystojny bohater nie zamierzał dawać mu nadziei. Ha tfu, oddychać tym samym powietrzem co jacyś kryminaliści? Kto to widział.

Zaśmiał się pod nosem widząc jak te niedorajdy wpadają na siebie wzajemnie, no. Nic więcej niż to nie mógł zrobić, jeszcze by pacnął ich w ryje, tak po ojcowsku, aby się ogarnęli, bo to aż wstyd spuszczać im wpierdziel jak sami się potykają o własne nogi, ale cóż. Błądzić jest rzeczą ludzką, mylić kroki pewnie też.

-Co? - W sumie to z siebie tyle wykrztusił kiedy coś wspominali o urywaniu łba, a chwilę po tym sami sobie zrobili krzywdę. -Jeżeli tak na siebie lecicie, to może ja nie będę wam przeszkadzał... Ale tak swój sprzęt wsadzasz w kolegę... przy innych? Kurwa, gościu. - Jeszcze splunął czekając na kontynuację wydarzeń, bo przez kolejną chwilę nie mógł się ruszyć, nie widział co odwala Tsutomu bo całą swoją uwagę poświęcił na próby wyrwania się z niewidzialnego, przynajmniej dla niego, uścisku oraz na to by nie wyśmiać przeciwników za bardzo. I... Poczuł wolność! O cholera, drgnął mocniej niż wcześniej, oczywiście mówimy o całym ciele Itosława, a nie o jakimś poszczególnym elemencie, z którego dokonywał podśmiechujków chwilę wcześniej. No i w końcu, w końcu mógł zacząć działać.

Kiedy tylko poczuł swobodę, od razu sięgnął do po włócznię wystającą z cielska leżącego obok grubasa, chwycił za jej krawędź i wykonał obrót łamiąc ją kopnięciem wykorzystując tego cholernego ulańca jako przeciwwagę. Podczas obrotu wyrzuca również jedną z pigułek ze skrzepniętą krwią celując prosto w tego pierdzielca Jiroto, aby jakkolwiek odwrócić jego uwagę od całej reszty, domyślnie celując w jego oko, bo jak wiadomo, biednemu zawsze wiatr w plecy i chuj w oczy. Czy coś takiego, Itoshii nigdy nie był najlepszy w rebusy. Jednak, kończąc też obrót, wyrzuca odłamaną włócznię, również w kierunku Jiroto, ha tfu. On tego badyla używał tylko z sentymentu do czasów spędzonych w straży, gdzie jeszcze wierzył, że te władze Shigashi się do czegoś nadają. Gołe pięści natomiast, ah. Lepiej czuć zapadające się nosy, oraz delikatną skórę przed pocałunkiem. W sensie... ach nieważne.

I co? No i pchał się na chama do przodu, nie ma to tamto, totalnie nie obchodziła go grupa osób przed nim. Nie miał ma nich czasu, nawet odrobinki. Nie wiedział czy jego improwizowana broń miotana jakkolwiek zadziała, wiec liczyła się każda sekunda, bo te potrafił liczyć. Więc od razu rzucił się do przodu okładając przeciwników przed nim gradem ciosów, aby tylko otworzyć sobie drogę do cholernego Jiroto, jak tylko będzie drobna dziura, jakakolwiek między przeciwnikami, byle mógł się przecisnąć, rzuca się w przód niczym wspaniały tygrys. Wcale nie przyczajony. Na przyczajanie się trzeba mieć odrobinę rozsądku. Robi to nawet bez okładania nikogo po ryju jeżeli tylko jest miejsce aby polecieć wprzód. Nawet nie skupia się na jakimkolwiek dobrym lądowaniu, nie zamierzał tracić czasu. Ba! Staje na rękach popisując się wyjątkową akrobatyką i zamierza okładać tego cholernika kopnięciami spodziewając się, że aż tak specyficznego zagrania się on spodziewać nie będzie. Zamierzał skopać mu ryj, no co tu więcej mówić.

A Tsutomu? Tsutomu sobie poradzi. Musiał. A pomaganie mu byłoby całkowicie nieuczciwie w kontekście wcześniejszego zakładu, przecież jak mu pomoże, to zabierze mu potencjalny punkt! A tak nie można, tak mówił kodeks bus... no. Jakiś na pewno tak mówił.

---

  Ukryty tekst

[Meguru]

Doskonale wiem co mnie naszło, żeby pracować z takimi przygłupami - magia chwili zmieszana z szczyptą własnego poczucia powinności i honoru. Mimo, że mój cel pobytu w Shigashi jest jasny i przykładowo ta akcja jest nieco wykluczająca się z moim zadaniem, gdyż niepotrzebnie zwraca na mnie uwagę i sprawia, że mój pobyt w tym mieście może dojść do uszu zarówno tych mafijnych jak i klanowych. Z swojej prowincji uciekłem w zasadzie bez uprzedniego słowa nikomu, ani matce ani ojcu, ani nikomu z klanu. Z własnymi pobudkami i chęcią odzyskania brata też się nie chwaliłem rodzinie, ci więc nie mogą zbytnio podejrzewać mnie o to, myślę, że pod tym kątem jestem bezpieczny. Z drugiej strony, rodziny mafijne też przecież mają wystarczająco na głowie, żeby zajmować się jakimś dzieciakiem, którym bez żadnej wątpliwości, jestem.
Pod każdym więc kątem ta "misja" jest dla mnie raczej utrapieniem niż pomocą, ale cóż zrobić, skoro już jestem w jakimś dole pełnym gówna i smrodu, to trzeba zrobić wszystko, żeby się stąd jak najszybciej ulotnić. No i trzeba dopilnować, by handlarz odzyskał swoje towary, jeśli się to nie stanie, ujma na moim honorze będzie co najmniej wielka, dałem mu bowiem swoje słowo, że dopilnuję i odzyskam skradzione przedmioty.

Idąc dalej obraną drogą przez tunel, ten zapach uderza we mnie, ale z jakiegoś dziwnego powodu bez zaskoczenia - tak jakby moja podświadomość mówiła mi już sekundę wcześniej, że ten odór tutaj będzie. Zatykam więc nozdrza, cały czas trzymając odpowiednie pokłady chakry w stopach, by przypadkiem nie wdepnąć w to gówno.
Mimo to, jednak sama świadomość, że jestem otoczony fetorem gówna, szczyn i wszystkiego innego sprawiła, że psychosomatycznie nie wytrzymałem i puściłem pawia przed siebie, jeszcze się przy tym krztusząc.
- Kurcze... - szeptam do samego siebie, ocierając buzie z pozostałości po dzisiejszym raczej oszczędnym posiłku. W drodze nigdy nie ma się możliwości na porządny obiad, a też starałem się wziąć tylko tyle pieniędzy ile udało mi się oszczędzić z najróżniejszych misji jeszcze w domu.

Dochodzę w końcu do końca korytarza, samemu przeciskając się przez wyrwę w ścianie i z wielkim szczęściem witając nieco lepsze powietrze, choć do "czystego" trochę mu jeszcze brakuje. Nie odprężam się jednak, wciąż jestem świadomy, że zaraz do pomieszczenia wejdzie dziewczyna, na myśl o której całe moje ciało się spina, jakby wiedząc, że to nie byle kto. Ignoruję same wiaderka i inne takie, już wcześniej dało się domyśleć, że przechodziłem przez ich prywatną toaletę jak jakiś szczur. No nic, może mój niezbyt przyjemny zapach dla innych będzie dla przeciwników wystarczająco rozpraszający.
Widzę, że kobieta wchodzi do pokoju, w którym jestem i faktycznie, czuję jak serce zaczyna mi walić jak szalone. Ma ona bowiem byakugana, te same oczy co ja i nie mam absolutnego pojęcia dlaczego. Co ona tu robi? Dlaczego w Shigashi jest kolejny członek mojego klanu, o którym w zasadzie nic nie wiadomo? Ile jeszcze zamierzają ukryć?
Pytań zbiera się milion, ale wszystkie je z góry odrzucam. Nie ma szans, żeby miała jakiekolwiek powiązania z moim bratem, staje się więc ona dla mnie nieistotnym przeciwnikiem, którego należy eksterminować.
- Czy ty masz takie same... - Zaczynam mówić, błyskawicznie jednak rzucając kunaiem z notką wybuchową, licząc, że uniknie, mając wręcz taką pewność, nie wiem skąd. Głównym celem ma być ściana za nią, ponieważ nie czekam ani milisekundy dłużej i wyciągam obie ręce przed siebie, tak jak jeszcze niedawno ćwiczyłem i gwałtownie przelewam potężne ilości chakry do rąk, manipulując nią w odpowiedni sposób, tak żeby stworzyła się ta technika, o której myślę. Pierwszy atakuję, dzieli nas też jakieś pięć metrów, niemal niemożliwe jest obronienie się przed tą techniką. Nie potrafię jej jeszcze nawet w pełni skontrolować, idealnie wycelować, ale odległość była na tyle mała, że myślę, że wystarczy. Gdy zaś atak się udaje i rzeczywiście ją trafiam, a co za tym idzie, odrzuca ją do tyłu, dopiero wtedy składam pieczęć detonującą notkę - sam plan jest taki, by ją odrzucić właśnie tam gdzie jest wbity w ścianę kunai z notką i w odpowiednim momencie spowodować wybuch, który ma zadać kolejne obrażenia dziewczynie. Nie czekam jednak na to, żeby sprawdzić czy mój plan pokrywa się z rzeczywistością, a biegnę do niej, gdziekolwiek by nie była i w naszym rodzimym stylu atakuję ją atakiem Sześćdziesięciu Czterech Dłoni. Atak potężny, acz jego największym atutem jest blokowanie przepływu chakry przeciwnika. Przy tym też niesamowicie bolesny, ponieważ to obrażenia wewnętrzne, a narządy wewnętrzne są zdecydowanie bardziej delikatne niż fizyczne, które są często chronione skórą i twardymi mięśniami, ich powłoka jest zdecydowanie twardsza, przez co łatwiej wyzbyć się bólu. W tym jednak przypadku tak nie jest i dumny jestem, że zdołałem się nauczyć tej techniki, bez niej cała ta podróż nie miałaby żadnego sensu, byłbym zdecydowanie za słaby. Dalej uważam, że nie jestem przygotowany, ale nie mogłem już wytrzymać.

  Ukryty tekst

[Tsutomu]

Bogowie... Walka była taka piękna... Jednym zabierała wszystko drugim zaś ofiarowała to czego szukali wszyscy czyli siłę i potęgę, które dawały poczucie władzy. Czy o to w życiu chodziło Tsutomu? W żadnym wypadku, jemu w życiu chodziło tylko o to żeby zemścić się na tych wszystkich mafijnych pokrakach bez względu na to z jakiej pochodzili rodziny. Chłopcy trafili w złe miejsce ale czy istniały dobre miejsca w mieście takim jak Shigashi? Na to pytanie i na wiele innych, Czarnowłosy znał odpowiedź jak mało kto.
Tsu skakał jak dzikus w swoim szermierczym tańcu nie zamierzając nawet na chwilę się zatrzymać. Czuł, że musi odwracać uwagę tak długo aż Itoś przyjdzie mu z odsieczą. Z początku nawet mu się to udawało ale nagle otrzymał konkretny cios ze strony jakiegoś piorunującego chujka. Pewnie miał teraz nie małe kłopoty ale to tylko napędzało go do dalszych działań. Zaśmiał się kiedy zobaczył, że jakiś mięśniak chce mu zrobić z dupy jesień średniowiecza. Patrzył śmierci w oczy bez strachu i zwątpienia tak jak nauczył go ojciec. Rzucił okiem po polu walki... Poszukiwał każdego możliwego przedmiotu, z którym będzie mógł wykonać technikę podmiany. Ma głęboką nadzieje, że uda mu się podmienić na czas i jeśli tak się stanie to od razu ruszy do dalszego ataku tym razem jednak będzie starał się być bliżej samego Itoshiego.
Jeśli jednak nie będzie mógł się podmienić to spróbuje uniknąć ciosu i wyprowadzić kontraatak, a jeśli nie będzie w stanie uprzedzić swojego przeciwnika to jednym ze sztyletów spróbuje zatrzymać cios, łapiąc przeciwnika dzięki budowie Sai tak żeby druga ręka, która również dzierży sztylet wykonała pewne pchnięcie w twarz oponenta.

Nazwa

Kawarimi no Jutsu

Ranga

E

Pieczęci

Tygrys → Świnia → Wół → Pies → Wąż

Zasięg Max.

10 metrów

Koszt

E: 7% | D: 5% | C: 4% | B: 3% | A: 2% | S: 1% | S+: Niezauważalny

Statystyki

Siła

---

Szybkość

użytkownika

Wytrzymałość

---

Dodatkowe

W pobliżu musi się znajdować przedmiot możliwy do podmienienia

Opis Kolejna pomocna technika, która niejednokrotnie może uratować życie. Otóż jest to technika podmiany która pozwala w momencie ataku podmienić nasze ciało z zawczasu przygotowaną beczką, kłodą bądź innym przedmiotem, który znajduje się luźno na powierzchni oraz rozmiarami jak i wagą jest zbliżony do naszego ciała. Użytkownik może podmienić się tylko w momencie gdy widzi nadchodzący atak - wtedy tuż przed zadaniem ciosu następuje podmiana i nasze ciało zajmuje przedmiot wcześniej przez nas wybrany do podmiany. Podmiany nie można dokonać będąc unieruchomionym za pomocą innych technik bądź zamknięty w miejscu bez drogi ucieczki.
Jeśli przeciwnik jest dwukrotnie szybszy od użytkownika technika nie będzie mogła być użyta. Jeśli percepcja przeciwnika będzie wynosiła połowę szybkości użytkownika to zauważy miejsce przenoszenia, jeśli jego percepcja jest równa lub większa od szybkości użytkownika to będzie umiał przewidzieć, dokąd następuje podmiana.

---

ZDOLNOŚCI

---

  Ukryty tekst

---

EKWIPUNEK

---

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE): Trzy sztylety Sai przy biodrach.

[Rei Uta]

Misja C
Itoshii/Tsutsumu/Hyūga Meguru
8/?

Cała grupa znalazła się w pętli czasowej, która ponownie powodowała ból i niepewność jutra. Każdy z bohaterów miał swój własny plan działania, jednak nie każdy plan był dobry. Przykładem tego był Itoshii, który uważał, że wszystko w zasięgu wzroku było wielkim placem zabaw, na którym on rządził najfajniejszymi zabawkami. Jego ciało, zostało uwolnione dzięki pomocy towarzysza, który teraz dogorywał sobie na przeciwległej ścianie. Były strażnik zręcznie przeskoczył między parobkami wysłanymi do walki, rzucając w swego oponenta pigułką wyciągniętą ze zdetonowanej torby. Cały budynek skrzypiał niebezpiecznie, gdy Jirato próbował kolejny raz przejąć swego przewiewnika. Na swoje nieszczęście nie wiedział, że jego oponent dysponuje metodami niekonwencjonalnymi. W ślad za pierwszym pociskiem dystansowym, poleciała złamana dzida. Zamaskowany wojownik musiał się uchylić, gdyż nikt z jego towarzyszy nie miał zamiaru przyjmować śmiercionośnego ciosu na klatę. Itoshii dorwał praktycznie swego oponenta, który teraz z paniką rozglądał się wokół siebie. W tej samej chwili zwierzęcy shinobi próbował dorwać Tsutomu… Śmierć szatyna była jedynie formalnością, gdyby nie pewna reakcja łańcuchowa, którą wywołali. W chwili gdy mężczyzna szykował się do zadania ostatniego ciosku dom ponownie zaskrzypiał, a podłoga kolejny raz pękła, pochłaniając część walczących w tumanach kurzu. Dopiero po chwili mogli zdać sobie sprawę z tego, co się stało… A właściwie tylko ci, którzy wciąż stali na nogach. Drugie piętro wyglądało jak ser szwajcarski, naznaczony dziurami i szerokimi pęknięciami. W miejscu, gdzie jeszcze chwilę temu leżał przyjaciel strażnika, nie było nikogo. Ogromna wyrwa, która pozostała w sercu i parkiecie. Część walczących rozbójników również zniknęła, pozostawiając po sobie jedynie obojętne wspomnienie. Itoś stał przed przeciwnikiem, który również nie ogarniał, jednak za sobą miał też byłego oponenta Tsutomu. Miał podwójnie przejebane… Jednak w tej chwili mógł wykonać ruch na zdezorientowanym użytkowniku kagemane. Teraz już nie chodziło o pokonanie przeciwnika, musieli spierdalać, zanim wszystko zawali się na ich głowę…
*** Meguru doznawał swoistego wspomniana życia, które już przeżył… Dziwne uczucie, które towarzyszyło mu do czasu samego spotkania z użytkowniczką byakugana. Jego losy pozostawały niewiadome dla reszty załogi, ale nie znaczyło to, że młody nie radził sobie w pojedynkę. Właściwie, to patrząc z tej perspektywy, był znacznie bardziej rozwinięty, jeśli chodzi o kwestie walki z przeciwnikiem. Stojąc naprzeciw swej przeciwniczki rzucił kunaiem z doczepioną notką wybuchową, w następnej chwili, korzystając z technik swego klanu… Wszystko byłoby dobrze, gdyby nie pewien szczegół. W chwili gdy chciał wprowadzić resztę genialnego planu w życie, sufit nad nimi zarwał się… A do pomieszczenia wpadł poturbowany Tsutomu. Szatyn wylądował prosto między walczącymi a z jego ciała uleciały resztki powietrza. Mimo że wciąż żył, to znajdował się najbliżej by spotkać się szybko z przodkami. Dziewczyna była tak samo zaskoczona jak nasz młody bohater, który obecnie nie był w stanie zaatakować wroga. No cóż, życie pisało różne scenariusze. W pierwszej chwili to jednak ona podjęła próbę… Ucieczki. Znikając za drzwiami, które prowadziły do tego pomieszczenia. Tsutomu pozostał w środku razem z Meguru, który zauważył w ostatniej chwili jak dziewczyna na odchodne również umiejscawia notkę z drugiej strony ściany. Błogosławiony niech będzie Byakugan i wszelkie jego możliwości. Jeśli Me guru skupił się mocniej na swym zadaniu sprawdzenia, co dzieje się na polu bitwy… Mógł zauważyć, że chakra dziewczyny zatrzymała się kilkanaście metrów dalej, jednak teraz asystowali jej kolejni osobnicy, z którymi przyjdzie im się mierzyć. Dom ponownie zaskrzypiał donośnie, dając znać, że jego czas dobiega końca w bardzo szybkim tempie.

Legenda:
Jeden z bandytów

Tsutomu

Średnia rana: -20% szybkości, percepcji i siły
Porażenie I: - 10% percepcji na 3 tury od teraz
Obicie ciała po upadku <Nie wpływa dodatkowo negatywnie na postać>

Itoshii

Pozostałeś na piętrze sam z dwoma przeciwnikami, twój ruch będzie w obecnej sytuacji brany pod uwagę jako pierwszy, bazując na UW i słabej sytuacji z konsekwencją wroga.

Meguru

Przeciwniczka dziesięć metrów za ścianą, notka naklejona na drzwi od zewnątrz <asysta kilku npc którzy czekają z nią poza pomieszczeniem>

  Ukryty tekst

[Itoshii]

Och jak on pędził na złamanie karku. Karku przeciwnika oczywiście, nie był głupi. Wiedział, że jak zrobiłby to samemu sobie, to mógłby mieć lekki problem z poruszaniem, a wtedy jeszcze Tsutomu musiałby go nosić, a jeszcze nigdy się nie załatwił w takim stopniu, żeby faktycznie jego przyjaciel miał potrzebę targania go na swoich potężnych barach. I JEB~! Budynek postanowił przestać budynkować, musiał się rozwalać bardziej, cholera. Czyżby jego wybuchowa torba nie była wcale tak dobrym pomysłem, jakim pierwotnie się wydawała? Niemożliwe! Co za debile robią jakąś siedzibę w takim miejscu, co od byle wybuchu się zaczyna sypać. No, może dwóch, bo Kitsune-Chan też czymś rzucał, ale kogo by to obchodziło. Na chwilę się zachwiał, to też swojego popisowego ruchu z chodzeniem na rękach nie dał rady wykonać, a już sobie wyobrażał jak zabawnie wyglądałby Jiroktoś, kiedy juz miałby wbity nos w głębiny swojej pustej czachy.

Ale ogarnął się. Nie takie falowanie świata już czuł w swojej pięknej łepetynce, więc sypiąca się podłoga czy inne sufity nie były mu straszne. Przynajmniej nie słyszał rosnącej trawy, a od dawna stronił od alkoholu. Tsutomu zniknął, cholera. Nawet nie myślał, że mogłoby mu się stać coś złego, za dużo dup skopali, żeby mógł się tym przejąć. Żałował jedynie tego, że został sam na dwóch przeciwników. Nie dlatego, że się bał, skądże znowu. Żałował tego, że nawet odrobina chwały ze sklepania tych zakazanych mord nie spłynie na Tsu.

-Nie no, kurwa, tylko dwóch? - Narzekał na przewagę liczebną swojej osoby. Matematyka wskazywała mu jasno, Itoshii to więcej niż dwie pizdy. Przy gadaniu zacisnął pieść, zmiażdżył w niej pigułkę ostatnią pigułkę ze skrzepniętą krwią, którą trzymał, aby w jego dłoni znajdowała się teraz odrobinka proszku, w jaki chciał ją zamienić. Drugą dłonią sięgnął za swój pas, aby sięgnąć po bukłak z sake, z którego również pociągnął soczysty łyk, przy całej tej czynności jednocześnie sypiąc pigułkopiachem w twarz Jiroto, a bukłak z jeszcze jakąś zawartością cisnął w tego cholernego zwierzoludzia.

No i już było widać, że alkohol zaczął działać, zaczerwieniła się nieco jego mordka. Głowy to on silnej nigdy nie miał, niestety. Ale dalej skupiał się na swoim najbliższym celu, niestety. Po piciu robił się agresywny, a akurat on był pod ręką. I zaczął go okładać, wymachując otwartą dłonią, to lekko zgiętymi palcami, chwiejąc się na boki, a kiedy za bardzo przechylił się ku prawej stronie, to też ciosy poprawił zamaszystym kopnięciem prawej nogi w bok jego przeciwnika, aby samodzielnie lepiej móc utrzymywać pion.

  Ukryty tekst

[Meguru]

Cały mój plan i przeczucie odnośnie przyszłości dążyło do tego momentu i dalej nie miałem już nic w zasadzie przemyślanego na zapas. Głównym moim celem jest wyeliminowanie zagrożenia na drodze, czemu poświęciłem już odpowiednie kroki. A przynajmniej - poświęciłbym, gdyby nie wydarzyło się coś zupełnie losowego i niezwiązanego z walką. Wystawiwszy ręce do przodu, gotów już byłem wystrzelić skumulowaną już chakrę przed siebie, lecz w tym momencie strop u góry doszczętnie się rozrywa przy akompaniamencie dźwięku trzaskanych desek i.... z góry spada jeden z moich towarzyszy, akurat ten drugi, który stał nieco z tyłu i tylko dostosowywał się do decyzji tego pierwszego, który przoduje u nas w ekipie, jeśli chodzi o absolutnie szaleństwo. Ostatecznie więc nie dochodzi do mojej techniki, zaś ma przeciwniczka wykorzystuje moment na swoją korzyść i ucieka, ze swojej strony również zakładając tożsamą pułapkę do mojej. Dzięki swoim oczom widzę też, że dość sprawnie się ugrupowała, znajdując sobie towarzyszy do walki. Kurwa, z każdą sekundą wygląda to coraz gorzej. A jednak, mimo swojej niechęci, nie jestem w stanie zostawić tego co chwilę temu spadł, na pastwę losu, tym bardziej, że dom się zaraz zawali. Podchodzę więc do niego i podnoszę go z ziemi.
- Żyjesz? Jesteś w stanie dalej walczyć? - Pytam, chcąc dowiedzieć się najważniejszego. Bo jeśli nie da rady, to nic z tym nie poradzę, ale też nie będę polegać na jego pomocy. A tak to zdecydowanie lepiej walczyć w dwójkę aniżeli w pojedynkę, mając przeciwko sobie co najmniej kilku przeciwników. Gdzie też ta użytkownicza byakugana martwi mnie najbardziej, nie wiem czego się po niej spodziewać.
Słyszę i widzę jak dom jest blisko zawalenia, ale w zasadzie czuję się, że jesteśmy w martwym punkcie. Jedyne wyjście to do tej grupki z dziewczyną na czele, gdzie jeszcze przejście przez drzwi wiąże się z detonacją notki.
- Chodź, odsuń się. Wysadzę teraz te drzwi, jak tylko to zrobię, musimy biec z całych sił w przeciwników, wykorzystując zamieszanie. Budynek też ledwo stoi, musimy więc założyć, że zacznie się rozwalać już do reszty. - Przekazuję plan swojemu towarzyszowi, po czym wyciągam kolejny kunai z notką, który wykorzystam już w innym celu. Gdy jesteśmy gotowi, odsuwamy się na bezpieczną odległość około pięciu metrów (bazując na doświadczeniu, zasięg notki to blisko dwa czy trzy metry, wliczając jeszcze bezpieczny margines to taka odległość powinna być wystarczająca) i detonuję notkę po naszej stronie drzwi, ale która powinna też unieszkodliwić tę po drugiej stronie. Po wybuchu, szybko oczami kontroluję czy jest możliwość przebiegnięcia i gdy tylko taką znajduję, pokazuję koledze drogę i sam rzucam się do biegu. Mając już jakąkolwiek możliwość, rzucam jeszcze z dymu powstałego na skutek wybuchu notkę i gdy tylko zbliży się tłumu przeciwników, również detonuję. Moim celem jest wspomniana już wcześniej kobieta i gdy tylko się do niej jakkolwiek zbliżam, cały czas uparcie staram się wykonać wcześniejszą technikę.

  Ukryty tekst

[Rei Uta]

Misja C
Itoshii/Tsutsumu/Hyūga Meguru
9/?

Kolejny dzień w raju... Nasi bohaterowie dzielnie starali się trzymać swego życia, wystawiając brody ponad szambo w które wpakowali się na własne życzenie. Tsutomu został odizolowany od walki, leżąc teraz jak szmaciana lalka na zimnym kamieniu. Jego towarzysz o białych oczach chciał jakoś postawić go na nogi, jednak tamten wydawał z siebie jedynie odgłosy dogorywania. Właściwie słowa nie dochodziły już do tego człowieka, który po prostu poddał się temu co działo się wokół nich. Meguru stracił przeciwniczkę z oczu, jednak nie stracił jej z zasięgu swych zdolności sensorycznych. Użytkowniczka Byakugana ustawiła się kilka metrów za ścianą, dobierając sobie teraz do towarzystwa kilku rosłych panów. Każdy z nich gotowy zabić dzieciaka, który miał zaraz wyłonić się z ich wychodka. Centralnie nad głową najemnika walczył ostatni z tercetu egzotycznego, w tej chwili sięgając po magiczny napój panoramixa. Jego siła i szybkość nagle wzrosła, chociaż myśli stały się jeszcze bardziej niedorzeczne niż wcześniej. Itoshii zaatakował użytkownika kagemane sproszkowaną pigułką, którą tamten dostał prosto w oczy. Jego reakcja była natychmiastowa, gdy zaczął wyć w niebiosa z bólu jaki właśnie zadał mu dzidownik bez dzidy. Jego ostatnim zmartwieniem w tej chwili okazał się wielkolud, który w porę obronił się przed lecącym pociskiem stworzonym z pustej flaszeczki... I wtedy stało się JEBBBBB!
*** Sigashi no kibu nie było spokojną osadą. Każdego dnia dochodziło tu do napadów i zabójstw, ludzie nie spotykali się na ulicach, woląc ciepło domowego ogniska. Obrotny człowiek mógł dostać tu wszystko czego szukał, a nawet i więcej jeśli zapytał w odpowiednim miejscu. Dzień zakręcił swym kołem na tablicy czasu, w tej chwili zatapiając całe miasto w szkarłacie zachodu słońca. Nic nie wskazywało na to co miało zaraz się stać, a może i nikt nie interesował się w sumie budynkami pozostawionymi w ruinie gdzieś na obrzeżach miasta. W pewnej chwili trzask przeszył okolicę, a w następnej jeden z budynków do którego chwilę wcześniej weszło trzech mężczyzn... Po prostu się zawalił. Pierwsze były ściany które w jednej chwili przeciął pajączek pęknięć, a w następnej już złożyły się jak domino. Następny był dach który wpadł za nimi do środka... Całą okolicę nagle wypełnił kurz z walącej się rudery. Powód tego nagłego wydarzenia był znany tylko ludziom którzy znajdowali się w środku... Aktywacja dwóch notek jednocześnie doprowadziła do reakcji, w której i tak ledwo stojąca siedziba nie miała szans na to wytrzymać do końca tego starcia. Wszystko zostało zasypane, piętro na którym walczył jeszcze chwilę temu Itoshii nie istniało... Właściwie to on sam przestał już istnieć, nie będąc przez chwilę nawet w stanie określić, gdzie właściwie się znalazł. Dopiero po dłuższym czasie pył opadł na tyle by można było zorientować się w sytuacji, do jakiej doprowadziły ich działania. Światło dnia przebijało się przez gruzowisko, pod którym obecnie znajdowali się nasi bohaterowie. Pomieszczenie, w którym jeszcze kilka minut wcześniej Meguru wysadził notkę nie przypominało już swej wcześniejszej wersji. Obecnie ślad po Tsutsumu zaginął, gdzieś pod tonami kamieni i drewnianych belek. Podłoga, ściany, sufit… Wszystko to znajdowało się obecnie na placku z czarnowłosego, którego teraz już nikt nie uratuje. Pierwszy z bohaterów dokonał swego żywota, jednak to nie było wszystko. Meguru obecnie znalazł przywalony jedną z belek, czując, jak jego głowa niemal eksploduje z bólu. Nie był w stanie poruszać prawą ręką oraz czuł potworny ból w głowie. Krew ciekła po jego skroniach, wsiąkając w zniszczone ubrania, które miał na sobie. Wzrok był jakiś rozmyty, jak gdyby budził się po zakrapianej imprezie. W ustach czuł metaliczny posmak oraz piasek który dostał się tam razem z unoszącym się kurzem. Jego ciało było obite i niezbyt nadawało się do walki w obecnej formie… Jednak przynajmniej żył. Co się zaś tyczyło mistrza ceremonii. Ten w swym alkoholowym uniesieniu zwalił się jak kłoda przez pęknięcie w podłodze, które powstało zaraz po wybuchu. Gdy spadł na plecy, w jego stronę pomknęła ogromna sterta gruzu, która mogła zakończyć i jego przygodę… Jednak tak się nie stało. Wojownik przeturlał się jak parówka na grillu, omijając większe części śmiercionośnych pocisków. Niestety jego szczęście nie było tak wszechmocne… W pewnej chwili samotny kamień spadł na jego łeb, odbierając mu resztki świadomości. Były strażnik zemdlał, a w tej chwili inne części dawnego miejsca walki mogły na niego spaść. Obecnie leżał w pozycji embrionalnej pod zwałem desek i głazów, nie czując tego, co właściwie stało się z nim. Jego prawa noga została praktycznie zmiażdżona, uwięziona w tej chwili między dwoma zaciśniętymi kamieniami… Siła działała jak imadło, więc jeśli chciał wyjść z tej sytuacji, musiał wstać i odgruzować całe to miejsce. Na jego nieszczęście wciąż pozostawał nieprzytomny, otoczony krwią i zniszczeniem. Jego byczy przeciwnik z wcześniej niczym chorągiewka nabił się na wystającej belce, górując teraz na szczycie zawaliska. Użytkownik Kagemane zniknął, jednak Me guru mógł wyczuć, że jego tląca się chakra wciąż znajduje się gdzieś za tym miejscem, w którym się znaleźli. Nie było już drzwi ani ściany która oddzielała ich od reszty przeciwników. Chłopak nawet nie musiał korzystać z chakry by odkryć, że Dzięczyna z wcześniej oraz jej grupa morderców właśnie stawała na nogi cała i zdrowa. Wszyscy oni byli schowani pod naturalnym tunelem wydrążonym w skale, który tak jak wcześniej było powiedziane ciągnął się pod tym miejsce. Obecnie z niedowierzaniem cała grupa wpatrywała się w to, co zostało z jej siedziby… Oraz na jedynego człowieka, który wciąż stał na nogach. Meguru miał jakieś dwanaście metrów do nich, jednak jego ciało nie pozwalało mu na walkę w pełnych możliwościach. Jeden z jego towarzyszy był martwy, drugi z pewnością nie przyda się w swym obecnym stanie… Co właściwie zamierzał teraz zrobić ten biedny białooki, który miał pecha, spotykając Itoshiiego i Tsutsumu w sklepie z wyposażeniem… Świat zatrzymał się na moment, gdy dziewczyna odezwała się do niego bez cienia żalu w głosie.

– Jesteście dobrze popieprzeni… Ale i na to przyszedł kres. Poddajcie się to nie stanie wam się nic więcej… Nie macie szans wydostać się z tego miejsca inaczej niż przechodząc przez nas, jeśli chcecie jednak ginąć, to zapraszam.
Dziewczyna sięgnęła w tej chwili po sztylet ukryty w torbie biodrowej, a Me guru mógł na nim zauważyć identyczną notkę, która chwilę temu zmieniła to miejsce w piekło… Co oni, jeszcze im mało.

Panienka Hyuga

Meguru:

Rana głowy, złamana prawa ręka, obite ciało.
Średnia: -20% szybkości, percepcji i siły

Itoshii:

Rana głowy, zmiażdżona prawa strona ciała, głównie noga na wysokości kolana, omdlenie.
Średnia: -20% szybkości, percepcji i siły

Tsutomu:

Śmierć

  Ukryty tekst

[Itoshii]

Ach! Pozbył się wszystkich pigułek, ale za to jak pięknie! Jak to mówią, piachem w oczy. W oczy Jiroto. Nie piachem tylko sproszkowaną pigułką. Ale liczy się, ważne, że bolało i kwiknął jak rżnięte prosie. W sensie, zabijane. Kiedy, w alternatywnej rzeczywistości, Itoshii krzyczał o tym, że "Jiroto od tyłu to jest jebany", to oczywiście nie mówił o tym dosłownie. Szanował się. Szanował piękno płci przeciwnej. A nie jakiegoś zamaskowanego lujca, któremu nawet w twarz by nie napluł, bo jeszcze by uznał to za rozkosz. Ha tfu. Przypominam, nie w twarz. I wszystko zaczęło się walić.

-Kurwa. -I jeb.

Spadł.

Leżał na ziemi, zanim stracił całkowicie przytomność, jeszcze coś kontaktował swoim wyjątkowo (nie)trzeźwym umysłem. Alkohol, który uderzył mu do głowy tłumił ból. Pewnie dlatego nie syknął z bólu, a tylko rzucił zgrabną ulicznicę pospolitą kiedy wszystko się sypało. Jak postać z bajek dla dzieci, która jeszcze chwilę stoi w powietrzu nim dojdzie do niej, że wbiegła w przepaść. Tak na ziemi, no cóż, jeszcze się obrócił, bardziej w pijackim odruchu przewrócenia na drugi, mniej uklepany boczek niżeli by faktycznie czegoś uniknąć... I oberwał. Nawet już nie rzucił żadnego onelubwięcejlinera. Ot. Odpłynął. Nawet jeżeli by chciał cokolwiek zrobić, to nie mógł, więc był nieprzytomny niczym bohaterscy przyszli strażnicy głów państw.

[Meguru]

Towarzysz, z którym tu przyszedłem był już do niczego – ledwo się ruszał, no ogólnie raczej powinienem traktować go już jako zmarłego. Przechodzę więc do dalszej części zadania, którą jest detonacja notek. Co się okazało niezbyt dobrą decyzją, choć jedyną, jaką miałem w swojej talii kart możliwości i opcji działania. Po chwili cały budynek się niszczy doszczętnie, zaś ja jedyne o czym myślę to o przeżyciu. Co wcale takie łatwe nie jest. Belka jest pierwszym agresorem, który mnie atakuje, przywalając mnie do ziemi. Czuję oszołomienie, byakugan się dezaktywuje, ja zaś widzę potrójnie o ile nie poczwórnie, cały świat wiruję wokół jednej osi. Ból jest nie do zniesienia, powoli zaczynam odchodzić od zmysłów – nie wiem gdzie jestem, co się dzieje i co powinienem zrobić. Nie czuję ręki, oczywiście prócz bólu trawiącego całe moje ciało. Ostatkami siły woli ponownie uruchamiam byakugana, a raczej przedłużam dalsze jego działanie i rozglądam się wokół mnie. Całymi siłami uwalniam się od belki i wstaję powoli, otrzepując się z kurzu. Prawa ręka jest z pewnością złamana, ale teraz nie czas na to. Czuję jak strach opanowuje moje ciało, szuka wyjścia z tej sytuacji. Moje nogi same najchętniej rzuciłyby się do ucieczki. Widzę jednak kobietę, którą miałem zneutralizować. I tylko nią, wszelkie inne szczegóły zatarły się na jej widok, który stał się najważniejszy w moim życiu. Serce zabiło mi szybciej, głowa zaś pochłonięta jest jedną myślą – honorem. Mimo swej sygnatury jako shinobi, wyzbyty z jakichkolwiek emocji, nauczony zostałem też jak ważny jest honor w życiu i jego przestrzeganie. Ucieczka więc, nie wchodzi w grę – zostało rzucone mi wyzwanie, tam wtedy, w sraczu. Nie zdołam stąd wyjść, póki nie okaże się kto wyszedł zwycięski z tego starcia, inaczej będzie to dręczyć moją duszę po ostatnie moje dni.
Biegnę więc, pomimo bólu, pomimo wszystkiego, biegnę i wyciągam z torby kolejną notkę z kunaiem i cisnę ją w kobietę i aktywuję. Nie obchodzi mnie już żadne niebezpieczeństwo, widzę przed sobą tylko nią i wiem, że muszę się jej pozbyć. Rzucam się na nią, wykonując na niej osławioną sztukę walki delikatnych dłoni. Nie mam większego planu, nie mogę też używać większości jutsu – prawa ręka nie nadawała się do niczego. A jednak, jeszcze na sam koniec przelewam chakrę do lewej dłoni i wykonuję podobną technikę do wcześniejszej, lecz odrobinę słabszą bo tylko z jednej dłoni. Byle tylko ją pokonać.

  Ukryty tekst

[Rei Uta]

Misja C
Itoshii/Tsutsumu/Hyūga Meguru
10/?

Świat istniał dzięki temu, że w obecnych czasach ludzie zajęci byli jednak wciąż bardziej zabijaniem siebie nawzajem. Mroczne ulice miasta przynosiły jedynie smutek i cierpienie. Meguru widział to zepsucie od pierwszych chwil, gdy ruszyli przez Shigashi dzisiejszego popołudnia. Nikt nie spodziewał się wtedy podobnego obrotu sprawy, tak samo, jak i nikt nie wiedział, że ta stara rudera wreszcie się zawali. Nikt nie zwracał uwagi na szczegóły lub po prostu było to dla nich całkiem nieistotne. Domostwo trzeszczało, nawet jak nadawało się do życia, ich kolejne używanie skoncentrowanej siły wybuchów doprowadziły do tego, że przyszedł na nie kres. Czarnowłosy był jedynym bohaterem, który wciąż trzymał się na nogach, mimo całego pierdolonego świata, który próbował zniszczyć jego marzenia o znalezieniu brata. Nie było szans by w obecnej sytuacji mógł wygrać z przeważającą siłą wroga, jednak nie był, byle pentakiem by robić z tego problem. Wojownik z klanu władającym jednym z najsilniejszych kekkei-genkai na świecie, postawił honor ponad własne bezpieczeństwo. Dobrze, bo i inne wybory nie wchodziły w grę. Jego towarzysz wciąż spał w najlepsze, nie mogąc obecnie podziwiać zajebistości tej młodej osoby. Meguru stanął przed zdrajczynią rodu, nie czując w swym sercu najmniejszego strachu. Jego ciało niemal manifestowało energią, która w widoczny sposób mogła działać na wrogów. Mężczyźni, którzy stali za dziewczyną nie mieli już tych samych min co wcześniej. Ich wyższość ustąpiła miejscu przerażeniu, gdy zdali sobie sprawę, że walczą z człowiekiem pozbawionym wszelkich granic. W jego dłoni pojawił się sztylet, oznaczony notką wybuchową. W jednej chwili cofnęli się o dwa kroki, gdy dziewczyna tylko uśmiechnęła się w jego stronę. Obecnie jej szybkość pozwalała na pokonanie tego, czym dysponował białooki. Unikając ciśniętego kunia znalazła się przed nim, w chwili gdy notka spowodowała kolejną eksplozję. Dziewczyna zamiast używać swej broni, po prostu uderzyła go centralnie w klatkę piersiową dobrze znaną mu techniką. Nie miał szans na obronę przy swoim obecnym stanie fizycznym. Jedynie jego znajomość jutsu pozwoliła mu na tyle zachować trzeźwość umysłu, by wiedzieć, na co mógł być przygotowanym. Jej oczy nie zdradzały niczego… Były zimne i puste jak u śmierci, którą właśnie spotkał na swej drodze. Uderzenie posłało go na skały za plecami, które odebrały mu resztkę oddechu z płuc. Dziewczyna podeszła wolnym krokiem, w chwili gdy za jej plecami palili się jej niedoszli towarzysze trafieni pociskiem Meguru. Uklękła dwa kroki przed nim, spoglądając teraz na jego zniszczone ciało. Chłopak pluł krwią, czując, że niewiele brakowało mu do przejścia na tamten świat. Ku jego zdziwieniu ona po prostu otworzyła gębę, postanawiając sobie pogadać…

– Mówiłam, żebyś się wycofał idioto… Zamiast bawić się z niedorozwiniętymi kolegami, postaraj się następnym razem zrobić coś pożytecznego. Ja miałam ich przywódcę prawie w garści… Ty wszystko zepsułeś.
Po tych słowach dziewczyna po prostu wstała, przeskakując nad nim po zawalonych częściach dawnego budynku. Nikt nie wiedział jak i nikt nie wiedział gdzie. Ale zniknęła w szparze między belkami, nie wyjaśniając niczego więcej. Przed chłopakiem paliły się cztery męskie sylwetki, a dwie niezdarnie próbowały to gasić… Jeśli miał siły by używać swych zdolności to wiedział, że byli to jedyni ludzie w okolicy. Co z innymi?… Chuj jeden wie. Ale pewnie przepadli jak tylko się okazało, że dowodzący zostali zabici. Grupa bohaterów też nie wyglądała tak wspaniale jak na początku tej przygody, ocierając się o śmierć więcej razy niż shinobi z innych opowieści. Tym razem nie trafili na swe eldorado, jednak mogli z pewnością powiedzieć, że ta przygoda będzie z pewnością kiedyś miło wspominana przy domowym kominku… No może nie dla wszystkich, bo biednego Tsutsumu już nie dało rady poskładać. Meguru walcząc z własnym zdewastowanym ciałem, które obecnie wyło z bólu w swym bezgłosiu… W tej samej chwili Itoshii postanowił się obudzić. Pierwszym co zrozumiał było to, że okropnie bolała go głowa. I teraz kij wie, czy to efekt alkoholu, czy zbyt mocno oberwał. W drugiej chwili zaczął docierać do niego potworny ból stopy, którą praktycznie stracił w kleszczach gruzowiska. Jedno było pewne… Ich los nie zakończył się w tym miejscu. No ale przecież jeszcze wszystko mogło się zepsuć albo chociaż dalej mogli próbować. Z pewnością nie uda się jednak wykonać celu zadania, które zagubiło się gdzieś w całym tym szaleństwie.

Meguru:

Druga rana średnia, połamana prawa ręka, obrażenia wewnętrzne.
Ciężka rana -40% szybkość, percepcja i siła

Itoshii:

Rana głowy, przygnieciona prawa stopa na wysokości kolana. Brak możliwości wydostania jej o własnych siłach.
Średnia: -20% szybkości, percepcji i siły

Tsutomu:

Śmierć, nadal

  Ukryty tekst

[Itoshii]

Działy się różne rzeczy, o których niekoniecznie wiedział, bo drzemał wyjątkowo smacznie. Choć czy drzemką można nazwać bycie pozbawionym świadomości? No, statystycy i badacze stwierdziliby, że możliwość takowego ocenienia wynosi dwa w dziesięciopunktowej skali. Czyli słabo w tak zwany męski narząd rozrodczy. No, ale cóż. W końcu się przebudził, jeszcze nie poczuł bólu, nie poczuł niczego. Był kontuzjowany rzeczywistością, jak wtedy kiedy miało się spać przez pół godziny, a obudziło po minimum trzech. Starał się rozejrzeć dookoła, zobaczyć co się odwaliło w tej ruderze, którą postanowili zwalić niczym domek z kart, a na kartach to on akurat się znał. Głównie na pokerze i wszystkim innym co przynosiło zarobek, ale się znał. To najważniejsze. Najważniejsze też było to, że zobaczył swoją nogę.

-Ja pierdole, kurwa, o chuj, kurwa mać! - Wydarł się w niebogłosy. I dopiero po tym wszystkim przyszedł ból. -Jiroto, Ty pizdo! - Jeszcze wykrzyczał imię jednego z przeciwników, jedyne, które zresztą miał okazję poznać. Nawet nie zorientował się, że ów śmieć nie żyje, a ten większy gościu też gdzieś tam był nabity na rożen, jak jakiś drób. Tylko mniej apetycznie wyglądający. No i nie opiekany. Chciał jeszcze wyjąc swoją nogę, ale ni huhu, kamulec nie chciał ruszyć za nic w świecie.

-Tsu! Pomożesz?! Masz to czego pewnie zawsze chciałeś, prosić się muszę! Za chuja nogi wyjąć nie mogę! A to kurestwo napierdala, że hej! - Wołał swojego przyjaciela, nie widział go nigdzie dookoła, ale gdzieś musiał być. Kto jak kto, ale on na pewno by nie uciekł jak ostatni frajer. No. Może Tsutomu nie żył, ale za to Itoshii żył i tego nie wiedział. Więc oczywiście, że wołał pomoc od tego mruczka, a nie od malutkiego Kitsune Chan.

[Meguru]

To już ten poziom abstrakcyjności, braku jakichkolwiek zasobów poznawczych, żeby móc myśleć rozsądnie, że po prostu biegnę – celem jest zabicie tej kobiety o podobnych ślepiach, co zaś pozostanie kosztem tego przedsięwzięcia to nie moje zmartwienie. Znaczy się moje, ale mnie z przyszłości bo teraz cisnę do przodu niczym koniec z klapkami na oczach – nie widzę niczego poza nią.
Nie postrzegam ją jako zdrajczynię, raczej jestem ciągle zaskoczony w ogóle widokiem rodzinnej zdolności, gdyż nie tego się spodziewałem i byłem wręcz pewny, że mój brat to jedyna taka osoba w Shigashi no Kibu.
Biegnę tak, zagryzając zęby i nie czując już niczego, ze mnie kipiało wściekłością, wolą walki oraz nieustępliwością.
Aż do ciosu, który pozbawił mnie jakichkolwiek szans na zwycięstwo. Kobieta okazała się zdecydowanie lepsza lub po prostu opiekował się nią niewidoczny duch broniący jej skórę przed wszelkimi niebezpieczeństwami – co by nie mówić, zawsze gdy tylko była blisko niebezpieczeństwa wynikającego z chociażby mojego ataku to coś się wydarzało – jeśli nie zawalenie się budynku, to upadek Tsutomu i w ogóle dużo tu tych zbiegów okoliczności.
Krzyczę z bólu i padam na ziemie, nie mogąc się już podnieść – mimo że wola walki wciąż pozostaje ognista, mięśnie odmówiły posłuszeństwa i po prostu są niczym dezaktywowane. Jej słowa są niczym powiew wiatru, niedosłyszane i niezrozumiałe. Nie obchodziło mnie już nic, wszystko wokół mnie wirowało i czułem jak coś we mnie ginie. Poczucie własnej dumy i honoru zostało całkowicie splamione. Czy jest po co jeszcze walczyć? Ta podróż to była zła decyzja. Jeśli nie jestem w stanie sobie poradzić z takimi zrządzeniami losu to odbicie brata jest byle mrzonką, niemożliwą do zrealizowania. Padam na płytę, w ogóle się nie orientuję w tym czy tam faktycznie są ludzie, czy powinienem teraz dbać o własne przetrwanie – nic z tego nie miało znaczenia. Załkałem pierwszy raz, drugi, aż powolne i pojedyncze łzy zamieniły się w słony strumień obrazujący moją bezsilność i brak wystarczających zasobów, by poradzić sobie z obecną sytuacją.