Stare domostwo

[Meguru]

Puszczam komentarz chłopaka mimowolnie, jeszcze do siebie nie przyjmując informacji, że nie żyje - jestem na misji, nie mogę dopuścić emocjom przejąć górę nad skupieniem i rozsądkiem. Dwójka ekscentrycznych tymczasowych towarzyszy jest wystarczająco absorbująca.
Wypowiedziawszy swój szybko wykreowany plan, mam nikłą nadzieje, że chłopacy go posłuchają, sami w zasadzie nic nie mówili i siedzieli bezczynnie. Szybko się jednak przekonuje, żeby lepiej siedzieli i nic nie robili - bowiem zaraz jeden z nich rzuca ciałem w pustą przestrzeń, jakby licząc, że co, kogoś to zaskoczy i da się powalić ciałem swojego zmarłego towarzysza. Łapię się za głowę w geście bezradności. Z kim ja pracuję? Natomiast widać, że ta dwójka jest już do tego przystosowana - zaraz wyciągają bronie i idą w głąb tunelu by rozprawić się z tymi, którzy zaraz mają się tu wypłynąć.
Sposób, w jaki walczyli moi towarzysze jest dość... niezgrabny, ale na pewno skuteczny. Zabijają kolejnych przeciwników, ja zostając w tyle - póki co mi się to podoba, wolę działać jak dosłowny radar na przeciwników. Z drugiej strony, po co im radar jeśli informacja o napływających wrogach nic im nie robi i nie zmienia ich taktyki na działanie? Tak jakby życie im było niemiłe.
A jednak... nie uciekam, podążam zaraz za nimi, omijając pozbawione życia ciała potraktowane włócznią i sztyletami.
Pozostaję jeszcze chwile bierny. Widzę jak włócznik powoli wpada w tarapaty, nie wyciągając włóczni na czas. Niech się cieszy, że nie był nigdy pod zwierzchnictwem mojego ojca - sama świadomość takiego błędu i braku pewności w swoich ruchach zawstydziłaby mnie do takiego stopnia, że chyba bym stąd uciekł. Ten drugi na szczęście sobie lepiej radzi... chociaż czy na pewno? Przede wszystkim wszędzie walają się martwe ciała, ja walczę by w pełni skupić się na tych żyjących wrogach - na emocje i uczucia przyjdzie czas później. Mój pan ojciec zawsze mówił, by wpierw skupić się na swoim bezpieczeństwie, misji oraz swym honorze, dopiero zapewniwszy sobie odpowiednie warunki, najczęściej przy wylizywaniu ran, można sobie pozwolić na uronienie łzy i danie przestrzeni dla wszelkich emocji. Teraz jeszcze nie pora na to, należało działać. Nie mam żadnych emocji związanych z towarzyszącą mi dwójką, ale mimo wszystko - są moimi kompanami. A dopuszczenie do ich śmierci bez walki jest ogromną ujmą na honorze. Nie mogę tego dopuścić. Z tego też względu, uginam lekko kolana dla lepszej mobilności i rzucam się w stronę grubasa, przelewając chakrę do palców i korzystając z rodzimego stylu walki. Mało jest osób w moim wieku, które tak dobrze rozumieją sztukę Jūkena. Nurkuję z lewej strony grubasa i uderzam w jego wewnętrzne systemy chakry, zadając mu niemały ból. Nie czekam na reakcje kogokolwiek, wyciągam z torby na lewym udzie jeden z kunaiów i wymierzając, rzucam go przed siebie, wbijając w sufit przed nami w korytarzu i czekam. Czekam aż mocniejsze źródła chakry zbliżą się na tyle, by móc wysadzić im sufit na głowy, a będąc też na tyle wycofanym, by móc w razie potrzeby uciec na powierzchnie. O ile nikt mi nie przeszkodzi...

---

  Ukryty tekst

[Itoshii]

Uśmiech nawet nie wynikał z faktu dobrej zabawy, bo ta była wyłącznie przecięta. Klepał ryje zbyt łatwo, żeby czerpać z tego faktyczną radość. To co sprawiało, że się tak cieszył, było to, że nie wychodziło to tak jak chciał. Dawał fory przeciwnikom używając swojej włóczni częściej skupiając się na prostych pchnięciach niż faktycznych, bardziej angażujących atakach, uderzeniach drzewcem czy czymkolwiek zabawnym. Więc sam musiał dać im pewien hadndicap, aby mieć z tego jakąkolwiek przyjemność.

-Kto zdejmie ich najmniej ten stawia obiad! Śpiesz się Kitsune-Chan! - Wykrzyczał w czasie walki kładąc na ziemi kolejnego przeciwnika, kiedy jeszcze maluch był gdzieś z tyłu i robił za ich radar. Z czego robił sobie wystarczająco wiele, żeby mieć nadzieję, że za kilka chwil powinno tutaj być dużo ciekawiej! Żałował jedynie tego, że świeżaczek się nie odzywał. "Wypełnianie" jego instrukcji bardzo mu odpowiadało.

No i masz Ci los, jakiś przeciwnik nie chciał paść, śląc pocałunki ku jego umorusanych krwią i błotem butów. Czubek jego dzidy, może nawet trochę drzewca, utknęło w sadle rywala. Gruby bandyta, kto to widział, jak to nawet nie da rady uciekać przed najleniwszym członkiem straży. Przynajmniej tak pamiętał z czasów, jak jeszcze był praworządnie dobrym obywatelem. Nie, cóż. Sobą. Nawet nie zamierzał się z nim siłować, próbując jakkolwiek wyciągnąć broń z jego fałd. Włócznia była dla niego tylko drobną zabawką, pamiątką po szkoleniach w straży. Jak widać, nie najlepszych szkoleniach skoro wyszło jak wyszło. Zamiast włócznię wyciągnąć, zostaje z grubciem. Przykuca trzymając włócznie jedną ręką, wykorzystując ją za podpórkę, wspierając swoim ramieniem, aby cielsko wisiało na włóczni nabijając się na nią jeszcze bardziej zamiast go przycisnąć.

Dokładnie w tym samym momencie, druga ręka powędrowała do torby i zerwał ją ze swojego pasa, tym samym aktywując notkę wybuchową ukrytą w torbie. Chwyta dwie znajdujące się w niej pigułki między palce i wyrzucając torbę z notką w środku i innymi fantami. Gdzie wyrzuca? Oczywiście, że w kierunku idących przeciwników, aby widząc lecącą torbę nie mogli spodziewać się niespodzianki posłanej przez naszego przystojaniaka. I detonuje swoją mała piniatę wraz z obecnymi wewnątrz kunaiami, nawet nie przejmując się jak te małe stalowe gówna polecą, albo czy to wytrzymają. Efektowność ponad efektywność! A sam przy okazji wykorzystuje cielsko przeciwnika jako osłonę przed potencjalnymi odłamkami.

-Nawet bawić się nie umiecie! Booom kurw... Oh! Przepraszam Kitsune-Chan! - Wykrzyknął w momencie kiedy detonował swój prezent.

A Tsutomu? To nie będzie uczciwe, jeżeli będzie kradł jego punkty. To nawet nie myślał o tym by mu pomóc.

---

  Ukryty tekst

[Tsutomu]

Cóż... Zaczęła się walka... Czy była z góry przegrana? Tego nie mógł wiedzieć żaden z Nich. Trzeba było walczyć nawet jeśli ta walka już nie miała żadnego sensu poza wyrżnięciem połowy śmiesznej organizacji, a przed drugą połową najzwyczajniej w świecie spierdolić. Tsutomu należał raczej do osób, które wolały tutaj zostać i walczyć za wszelką cenę, na śmierć i życie, bez względu na wszystko. Tak został wychowany i z takimi naukami szedł przez życie bez żadnych kompromisów. Właśnie rozpoczynał swój taniec zemsty, a jako partnera wybrał sobie miasto Shigashi w całej jego brudnej, obdrapanej i pozbawionej empatii krasie.
Walczył więc ten Nasz Czarnowłosy kładąc obok siebie przynajmniej kilka trupów i nie zamierzał odpuszczać czy też oglądać się na swoich kompanów. Rzucał tylko czasami okiem jak radzi sobie Itoś bo gdyby miał jakieś problemy to chętnie wskoczy i odda za Niego swoje życie. Pewnie by to zrobił gdyby nie jakiś ogromny cwaniak z niedojebanej organizacji rozbójniczej, który postanowił nieco go obdrapać i przyprzeć do muru. Chłopak westchnął ciężko kiedy upadł na jedno kolanko ale to mu pozwoliło dobyć kolejnego sztyletu...
Miał zamiar przypuszczać błyskawiczne kontry korzystając z całego swojego arsenału. Trzymał teraz dwa sztylety w dłoniach oraz jeden w ustach. Ruszył w swoim mało zgrabnym biegu i korzystając z akrobacji próbował dostać się do wielkoluda. Prowadził swoistą żonglerkę ostrzami co chwilę zmieniając ich położenie. Raz były w dłoniach i ustach, żeby za chwilę znaleźć się w zgięciach łokci lub kolan. Cały czas wykonując pchnięcia i małe cięcia. Nie było ważne gdzie trafi mimo, że celował w dość ważne miejsca... Międzyinnymi chciał naciąć lub przekuć uda czy bicepsy ale jego podstawowym celem były rejony głowy oraz szyji przeciwnika.
Jak tylko zobaczył, że Itoś (o ile zobaczył) rzucił swoją torbą w kierunku nadchodzących przeciwników to sam spróbuje skryć się za ogromnym cielskiem swojego przeciwnika... Wielkolud o ile będzie jeszcze sprawny to Tsu spróbuje ułożyć tylko swoje ciało żeby ukryć się przed tym co myśli, że za chwilę nastąpi, a jeśli ten będzie już wyłączony z walki to po prostu zasłoni się Nim jak tarczą... W każdym razie... Jazda z kurwami do samego spodu!

  Ukryty tekst

---

ZDOLNOŚCI

---

  Ukryty tekst

---

EKWIPUNEK

---

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE): Trzy sztylety Sai przy biodrach.

[Rei Uta]

Misja C
Itoshii/Tsutsumu/Hyūga Meguru
6/?

Największym przeciwnikiem w tym miejscu, okazała się duma i upór naszych bohaterów. Trójka niedorostków, która postanowiła siać zniszczenie w miejscach, które pozwalały na to idealnie. Kryjówka szulerów, paserów, drobnych złodziei i pospolitych moczymord. Drewniane ściany pokrywały się obecnie krwią, której przybywało z każdą kolejną sekundą ich starcia. Itoshii wiódł prym w tym przedsięwzięciu, rozdając kolejne karty w szalonej partii. Grubas, który postanowił pozostawić w sobie jego włócznię, osuwał się teraz po drewnianym drzewcu. Chłopak zerwał własną torbę biodrową, po czym rzucił ją w stronę kolejnych przeciwników znajdujących się w środku tunelu. Następstwa jego działań na małej przestrzeni były dużo większe, niż mógł się z początku spodziewać. Eksplozja wywołała sporych rozmiarów błysk, który na chwilę oślepił wszystkich tych, którzy postanowili wpatrywać się w jego źródło. Każdy z bohaterów mógł zauważyć, co właściwie się dzieje, jednak tylko dwóch dało radę w porę zasłonić się własnymi przeciwnikami. Młody Hyuga, stojąc najdalej wejścia, doznał najmniejszych obrażeń. Walka trwała, gdy w powietrzu zaczął unosić się świeży zapach spalenizny, a całość uprzyjemniał widok mielonki, która pozostała z bandytów… W tej samej jednak chwili stało się coś, czego nawet sama wyrocznia nie mogła wiedzieć. Domostwo postanowiło wydać swe ostatnie tchnienie, a przynajmniej popaść na swej dawnej świetności. Z zewnątrz było widać już stare fasady i sypiące się gzymsy… Teraz podłoga, na której stali po prostu nie wytrzymała. Jedna ze ścian zatrzęsła się, gdy pierwsza eksplozja wypełniła salę, a po chwili środek przecięła szeroka szczelina. Nasi bohaterowie oraz część tych, która wciąż żyła, mogła zauważyć jak w miejscu, gdzie kiedyś jeszcze stał Meguru, ział niesamowicie wielki otwór. Chłopak zniknął, tak samo jak to, co stało przy ścianie obok. Kurz wciąż opadał pomiędzy zwęglonymi ciałami, jednak to bandyci byli pierwsi. Tsutomu wygra malał się właśnie spod opasłego cielska ubitego wroga, który wpadł na niego, w chwili gdy salą wstrząsnęła eksplozja. Obok siebie mógł odnaleźć dwa z trzech sztyletów, które wcześniej używał. W jego stronę nie zmierzał żaden przeciwnik, jednak był w stanie zauważyć, że jego kompan nie miał tyle szczęścia. Zaraz po ostatnim ataku tamten poczuł na swoim ciele jak coś się zmienia… A może to w nim dochodziło do jakiejś przemiany. Nie był w stanie wykonać najmniejszego ruchu, mimo że nie widać było u niego widocznych ran. Chłopak mógł jedynie wpatrywać się w wejście do tunelu, z którego powoli gramolili się kolejni ludzie, przewalając na bok swych pobratymców. Dopiero w tej chwili zauważyli człowieka, który stał tuż za klapą, a obok widniała dziura podobna do tej, w której zniknął Meguro. Człowiek ubrany w całkowity czarny strój, z twarzą zasłoniętą maską, której używali podczas napadu. W obecnej chwili przytrzymywał pieczęć szczura… Itoshii mógł jedynie patrzeć na to, co właśnie działo się w niewielkiej sali, którą ot tak postanowili zdemolować. Chłopak mógł zauważyć również ciemną plamę na podłodze, która łączyła do z przeciwnikiem. Jeśli posiadał wiedzę na temat klanu z Shinrin, to powinien szybko wpaść na to, co się z nim stało. Jego jedynym ratunkiem był teraz jego tworzysz… Który właściwie miał niewiele czasu by obronić druha. Do sali weszło około pięciu osób, które teraz zasłoniły tego, który kontrolował cień… Przejebane panowie.
*** Co się tyczyło najmłodszego z bohaterów… Znajdował się właśnie kilka metrów pod ziemią, obecnie leżąc na czymś co kiedyś przypominało podłogę. Z jego płuc uleciało powietrze, gdy zgiął się nagle niemal, wypluwając z siebie płuco od kaszlu. Nie było sensu właściwie zgadywać, gdzie się znalazł. Chociaż otoczenie mogło coś powiedzieć. W ciemności czuł wilgoć, a gdyby wyciągnął dłoń do przodu, mógłby również poczuć zimną skałę pod palcami. Obecnie nie był nawet w stanie określić, w jakim kierunku iść, chociaż i tak miał sporo szczęścia, że obyło się bez większych obrażeń. No może poza nogą, którą właśnie przygniotła spadająca za nim szafka z korytarza. Chłopak czuł, że nie jest z nią dobrze, jednak na ten moment ledwo mógł zrozumieć co się stało. Gdyby skorzystał ze swych zdolności klanowych, mógłby ujrzeć nad sobą dwa większe źródła chakry, które znalazły się w pomieszczeniu, gdzie walczyli jego towarzysze… Trzecie znajdowało się kilkanaście metrów przed nim, jednak wciąż przebywało w jednym punkcie. Czas było zatroszczyć się o to by przeżyć kolejne minuty…

  Ukryty tekst

[Meguru]

Wydarzenia dnia dzisiejszego z pewnością zapamiętam na długo. O ile przeżyje, ponieważ nie jest to jeszcze takie pewne - im dłużej przebywam w towarzystwie tej ekscentrycznej dwójki, tym mam coraz mniejszą pewność, że to będzie szybka robótka mająca uratować losowego kupca przed stratą swojego dorobku i najprawdopodobniej swojego życia. Choć pozostaje mi się zastanowić, czy tak naprawdę by się to wydarzyło? Przecież skoro ci płacą mafii za "ochronę" to ta mimo że to jest czysto umowne założenie, powinni się zainteresować kto ich odciął od jednego z źródeł miesięcznej daniny i coś z tym zrobić. Pewnie i by się tak zdarzyło, gdybyśmy nie wkroczyli my, bezinteresowni shinobi będący świadkami napadu. Tu zarzuty mogę mieć tylko tak naprawdę do siebie, że dołączyłem do tych... ewenementów. Bo nie wiem jak ich inaczej nazwać, tym bardziej kiedy dochodzi do głównej atrakcji dzisiejszego wieczoru, fajerwerek i wybuchu w jednym, gdy ten głupszy z duetu zamierza rzucić całą torbę Amaterasu wie czego i tym samym wysadzić jedną moją notkę. Wynikiem czego słyszę i widzę jak cały budynek powoli zaczyna się walić i nim się spostrzegam, spadam w dół, lecąc razem z zniszczoną podłogą. Nie wiem co dzieje się dalej wśród moich towarzyszy, jednak nawet się nad tym nie zastanawiam, mam ważniejsze sprawy na głowie - przeżyć. Wpadłem do jakiejś dziury, po czym jeszcze na moją nogę spada jakaś szafka. Szybko staram się ją podnieść chociaż na tyle by zwolnić nogę i błyskawicznie ją wyciągnąć. Z każdą sekundą przyzwyczajam się do ciemności, która zapanowała, zaś rękoma szukam jakichkolwiek ścian i drogi, którą mógłbym podążać - najlepiej w kierunku gdzie widzę dwa źródła chakry, należące do nawet nie wiem kogo, mogę się jedynie domyślać. Najważniejsze to jest znaleźć wyjście. W myślach zaś klnę wszystkich, przede wszystkim tego jednego debila, z którym byłem po jednej stronie, teraz za to chcę go ukatrupić razem z resztą tutejszych rzezimieszków. Nie wydaje mi się on nikim wartościowym, ani kierującym się jakimkolwiek kodeksem moralnym, za to przez niego prawie umieram pogrzebany. Niech tylko się wydostanę to oboje dostaną srogie lanie!

[Itoshii]

No i się udało! Osłonił się potężnym cielskiem! Z minusów, włócznia była jeszcze głębiej w jego ciele, przebitym na wylot, cała pokryta w krwi Pana Ściany, która jeszcze nieszczęśliwie spływała na jego ręce. Przeklął pod nosem, domyślając się jak długo będzie musiał szorować swoje łapska czy wszystko inne, zanim zmyje z siebie to paskudztwo. Przynajmniej pokaz (nie)sztucznych ogni wyszedł jak należy! A nawet odrobinę lepiej! Załatwił wszystkich, których chciał. Nawet bez większego wysiłku! Tak perfekcyjnie załatwił sprawę, że aż był z siebie dumny i zacisnął jedną z pięści w geście triumfu! Co prawda przy okazji zniszczył więcej tego korytarza, budynku, wszystkiego, niż chciał. Ale czymże to było, jeżeli nie konsekwencją jego działań? Czy żałował? Skądże. Nawet nie zdawał sobie sprawy z tego, że maluszek gdzieś zniknął! Był zbyt przejęty podziwianiem tego dzieła i zwalaniem cielska z siebie.

-Chyba Kitsune-Chan nam stawia! - Odniósł się jeszcze energicznie do swojego zakładu, ot. Humor się go definitywnie trzymał, bo czemuż miałoby być inaczej, skoro definitywnie prowadził w ich małym konkursie na najbardziej efektywnego pogromcę kryminalistów? No i efektownego, to przede wszystkim, bo bez wątpienia zasługiwał na dodatkowe punkty za styl. Chociaż pozbawił się całego swojego sprzętu.

No i wtedy poczuł, że coś jest nie tak. Próbował się ruszać, wyciągnąć do końca swoją włócznie z grubasa, a tu ni cholera! Nie mógł nawet po nią sięgnąć bo stanął jak wryty, co najwyżej delikatnie się trzęsąc, o ile nie było to efektem jego wyobraźni. Patrzył się w kierunku zamaskowanego gościa i jego ekipy, kątem oka starał się zerknąć na Tsutomu i uśmiechnąć zawadiacko, aby następnie, z tym samym grymasem patrzyć ku przeciwnikom.

-Hej, hej, hej! Ty tam! Możesz nie robić swoich sztuczek? Pogadamy, napijemy się, wszystko sobie wyjaśnimy! - On zdecydowanie wiedział, że raczej nie ma co myśleć o faktycznym napiciu się z nimi. Albo przyjacielskiemu pogadaniu. Zwłaszcza po tym jak świetnie się bawił chwilę temu. Ale grał na czas, licząc, że Lisek albo Tsutomu coś ogarną.

---

  Ukryty tekst

[Tsutomu]

Sytuacja przybrała dość zabawny kierunek... Zabawny ponieważ mieli teraz dość duży kłopot, którego chyba nie spodziewali się zanim tutaj weszli. Znaczy ten zamaskowany dziwak się spodziewał ale oni? Po co im wiedza co może się wydarzyć skoro w ostatecznym rozrachunku mogą zrzucić wszystkim sufit na łeb i się niczym nie martwić. Ich życia definiowała zemsta i potrzeba odbierania życia tym skurwysyńskim mafijnym pieskom. Szło im całkiem nieźle ale teraz zgubili swojego wszystko widzącego, a sami napotkali grupę przeciwników.
Tsutomu walczył sam ze sobą i z grubym grubasem, który docisnął go do gleby ale całe szczęście zdążył już zdechnąć, a żaden z tych, którzy tu przyszli nie zmierzał w jego stronę przynajmniej w tej chwili. Itoś nie miał tyle szczęścia bo chyba go złapali bo ten się nic nie ruszał. Szybko namierzył jedynego chłopa co to trzymał pieczęć i niemal natychmiastowo kiedy tylko się uwolnił wypruł w jego kierunku. Rzucił w jego kierunku jednym z dwóch sztyletów, a po drodzę jeśli Shinigami pozwolą to zbierze go i będzie dalej atakował w swoim stylu. Celem będą miękkie okolice głowy takie jak gardło, policzki czy trochę niżej pchnięcia będą prowadzone w obojczyki lub bicepsy. Wszystko tylko żeby jak najbardziej okaleczyć swojego przeciwnika. Samemu będzie starał się jednak zachowywać balans między ofensywą, a defensywą. Jeśli zauważy jakiś atak w jego kierunku to będzie próbował unikać lub w ostateczności blokować.

---

ZDOLNOŚCI

---

  Ukryty tekst

---

EKWIPUNEK

---

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE): Trzy sztylety Sai przy biodrach.

[Rei Uta]

Misja C
Itoshii/Tsutsumu/Hyūga Meguru
7/?

Walka przybierała na sile z każdą sekundą, a ich życie ogólnie nawet przez chwilę nie przestało przebywać pod ogromnym zagrożeniem. Itoshi był mistrzem manipulacji. Potrafił w pięknym stylu wpierdolić wszystkich w dość poważne kłopoty, zmuszając przy tym by poszli za jego decyzją. Gdy sprowokował to miejsce do podjęcia walki, nie zdawał sobie sprawy, z jaką ilością ludzi przyjdzie mu się mierzyć Całe to gruzowisko pozostawało od bardzo dawna same sobie, jednak w istocie zaczęło funkcjonować już w parę dni po oficjalnym wysiedleniu wcześniejszej rodziny. Chłopak chciał załagodzić całą sprawę piękną gadką, jednak na nic się zdały te śmieszne próby. Jego cel był nieugięty, jak gdyby działał pod silną presją. Gdy kolejni mężczyźni wychodzili przez tunel, dom coraz głośniej trzeszczał w swych fundamentach. Najwidoczniej niedługi czas dzielił to miejsce od totalnego zawalenia, co dawało jeszcze mniej pozytywnych perspektyw.

– Patrzcie chłopaki, Jirato-san złapał jednego z tych idiotów.
Pierwsza piątka, który wyszła chwilę po użytkowniku cieni, znalazła się dwa kroki przed samotnym wojownikiem. Ten, który postanowił się odezwać wyszczerzył zęby w tryumfalnym uśmiechu, zamierzając odciąć chłopakowi głowę zakrzywioną klingą. Gdy aniołki zaczęły już otwierać złote bramy nieba, mężczyzna potknął się w momencie kolejnego wstrząsu… Tak po prostu, z niejasnego powodu wpadł na drugiego z towarzyszy, co wywołało delikatne zamieszanie. W tej samej chwili Tsutomu znalazł się przy użytkowniku kagemane, który w tej chwili musiał przerwać swoją technikę. Itoshi poczuł się znowu wolnym, jednak to zdecydowanie nie był moment do tryumfu. Znalazł się dosłownie krok od dziesięciu mężczyzn, z czego na jego nieszczęście żaden nie miał ochoty na prywatne igraszki. Pozbawiony broni, godności i mózgu, musiał reagować szybko albo stanie się tylko nieśmiesznym żartem swojej własnej historii. Tsutomu trafił oponenta w czarnym stroju jednym ze swych sztyletów, jednak cios był powierzchowny i drasnął jedynie prawe ramię. To by wystarczyło może i do pokonania wroga, jednak w tej chwili coś zmieniło plany na przyszłość. Jeden z mężczyzn, który wcześniej wyszedł z włazu, w pewnym momencie po prostu rzucił się w stronę atakującego blondyna. Jego dłoń pokryła się wyładowaniami, w chwili gdy trafił przyjaciela Itoshiiego prosto w nerki. Siła uderzenia powaliła go hen przez salę na przeciwległą ścianę. Chłopak poczuł na swym ciele paraliżujący ból, a jedyne, co mógł zrobić, to liczyć, że z tego wszystkiego jeszcze się nie zesrał. Jeśli miał jakiś plan, to należało go wprowadzać w życie. Jego przeciwnik stał dosłownie przy użytkowniku cienia, obserwując swą ofiarę z szerokim uśmiechem. Jego twarz naznaczona była bliznami, a całe ciało okryte skórami, że zwierząt, które z pewnością nie chciały skończyć w ten sposób. Wszędzie widać było odznaczające się mięśnie, których z pewnością nie nabawił się siedząc na forkach o młodocianych nindża. Łysy brazzers chciał dosłownie i w przenośni dobrać się do dupy biednego Tsutomu… Mieli przejebane vol. 2.
*** Co się zaś tyczyło naszego dzielnego Hyugasa. To tylko on jeden wiedział w tym momencie co właściwie zesłało na niego zadawanie się z tamtymi przygłupami. Upadając z dość wysoka miał zaskakujące szczęście, że nie stało mu się nic poważniejszego, poza kilkoma oczywistymi otarciami na ciele. Dzieciak zwalił z nogi resztki roztrzaskanej szafy, po czym ruszył przed siebie ciemnym tunelem. Jego nozdrza zaraz poczuły nieprzyjemny zapach, który z każdym krokiem stawał się coraz bardziej fetorowaty. W pewnej chwili, brnąc przez ciemność, Me guru poczuł, jak jego stopy zaczynają zapadać się w miękkim gruncie, po którym stąpał. W pewnej chwili smród był tak wielki, że chłopak po prostu zbełtał się przed siebie, nie dając już rady. W pewnej chwili po prostu omal nie odpłynął przez unoszące się gazy, gdy wreszcie dotarł do wąskiej wyrwy w ścianie, z której sączyło się światło… Błogosławiony niech będzie najwyższy z wysokich, gdy czarnowłosy Hyuga mógł wreszcie wydostać się z tego miejsca. Prześlizgując się przez dziurę w ścianie, wypadł nagle do niewielkiego pomieszczenia, w którym na swoje szczęście nikogo nie było. W świetle wreszcie mógł podziwiać swoje oblicze, które w tej chwili śmierdziało tak samo jak miejsce, do którego wcześniej trafił. Wokół niego stało kilka wiader, a każde nosiło ślady ludzkich fekali. Jeśli chłopak dalej nie poskładał wszystkiego w całość, to dobra wróżka podpowiadała, że spadając przez dziurę w podłodze trafił do miejsca, gdzie zlewano wszelkie nieczystości. Oczywiście wiązało się z tym też sisi i kaka. Chłopy przez otwór wylewali wiadrami jak się przepełniło… No kurwa nie można mieć większego pecha. A jednak, chwilę później, jeśli dalej koncentrował swe zdolności, zauważył jak przez drzwi do pomieszczenia, w którym się znajdował wchodzi niewysoka dziewczyna. Blondynka uśmiechnęła się do dzieciaka, wpatrując się w niego białymi oczkami… Takimi samymi, jakie miał nasz bohater tej opowieści. No jak to mówią, karawana musi jechać dalej. Wszyscy trzej znaleźli się w niezłych tarapatach...

Tsutomu

Średnia rana: -20% szybkości, percepcji i siły
Porażenie I: - 10% percepcji na 4 tury od teraz

Itoshii

9 mężczyzn z którymi przyszło ci obecnie walczyć
Użytkownik cienia 2 metry od włazu a 4 od ciebie ten drugi mniej więcej w takiej samej odległości <krok przed tym z cieniem>
Tsutomu na ścianie po przeciwnej stronie 10 metrów

Meguru

śmierdzi i spogląda na swego przeciwnika

[Meguru]

Przede wszystkim - czujność. Wpadłem do jakiegoś dołu, nie można jednak wykluczyć możliwości, że nie spotkam tutaj nikogo kto nie byłby dla mnie zagrożeniem. Ruszam jednak spokojnie przed siebie wzdłuż korytarza, nie mając w rzeczywistości żadnej innej możliwej ścieżki. Tunel wcale nie staje się lepiej oświetlony, dalej jest ciemno jak w dupie i im głębiej wchodzę, tym bardziej zaczyna też tak śmierdzieć. Czując, że grunt pod nogami staje się... niepewny i nieprzypominający stałą materię, nie zastanawiam się ani sekundę dłużej i skupiam chakrę w stopach, by nie zanurzać się w tym niezidentyfikowanym podłożu, a po nim chodzić, nawet jeśli miałby być całkowicie ciekłym tworem.
Mimo wszystko na podłogę mogłem sobie jakoś poradzić, ale na zapach? Z każdym krokiem coraz mocniej uderzał w moje nozdrza doprowadzając do zawrotów głowy, które szybko ewoluowały w wymioty. Pochylam się gwałtownie i wypluwam z siebie swój ostatni posiłek, dodając tutejszym atrakcjom i egzotyce własnego wkładu.
Nie wiem ile mija czasu nim dostrzegam w końcu wyrwę w ścianie, którą się przeciskam i uśmiecham, zapominając przez chwilę, że niebezpieczeństwo wcale nie zniknęło. Ale wszechogarniający mnie smród i mrok owszem, jest się więc z czego cieszyć. Zapewne teraz to ja śmierdzę jak jakiś bezpański pies, ale nic na to już nie poradzę, nie widzę nigdzie żadnej kadzi z czystą wodą ani gorących źródeł. Zamiast tego widzę wiadra, których zawartość już w pełni odpowiadają na moje domysły, potwierdzając je. Nic innego nie mogło pozostawiać za sobą takiej woni jak tamten korytarz. Spokojnie można by w ten sposób konstruować jakieś pokoje tortur, nie dałoby się tam przeżyć tygodnia. A nawet jeśli, to w niewyobrażalnym bólu i cierpieniu.
Nie mam jednak zbytnio czasu, żeby się dłużej nad tym zastanawiać, dostrzegam bowiem jak do pomieszczenia wchodzi dość niska kobieta i przyglądnąwszy się jej, czuję jak zamiera mi serce. Nie spodziewałem się tego, na pewno nie tutaj. Z tego co mi było wiadomo, w Shigashi no Kibu jedynym Hyuugą był mój brat i urzędował w którejś z mafii. To co ona tu robiła? Szybko jednak staram się opamiętać. Cóż z tego, że to ktoś z tego samego klanu co ja? To wciąż zagrożenie.
- K-kim jesteś? - Zadaje pytanie, ale tylko dla zmylenia uwagi, gdyż chwilę po jego zadaniu manipuluję w sobie chakrą, którą kumuluję w dłoniach, które następnie wyciągam przed siebie i posyłam falę sprężonego powietrza zmieszanego z chakrą. Zadałbym jej więcej pytań, ale to nie miejsce ani czas na to. Muszę wyłączyć emocje i pozostać niewzruszony. Jak prawdziwy shinobi.
Nie czekam na jej odpowiedź, wyciągam z torby jeden kunai z przyczepioną notką i wyrzucam go w jej kierunku, od razu detonując. Rzucam się do biegu w jej kierunku i jeśli mi się jeszcze uda cokolwiek zrobić, atakuję ją Techniką Sześćdziesięciu Czterech Dłoni Ośmiu Trygramów.

Techniki

Nazwa

Kinobori no Waza

Ranga

E

Pieczęci

Brak

Zasięg

Na ciało

Statystyki

Siła

---

Szybkość

użytkownika

Wytrzymałość

---

Koszt

Minimalny, nieodczuwalny

Dodatkowe

Brak dodatkowych wymagań

Opis Technika pozwala na odpowiednią kumulację chakry, dzięki czemu ninja może się poruszać po powierzchniach niedostępnych dla normalnych ludzi - w zakres tych umiejętności wchodzi zarówno chodzenie po ścianach i sufitach, jak i chodzenie po wodzie. Technika nie pozwala na unikanie technik wymagających wejścia w nie.

Nazwa

Hakke Kūhekishō

Ranga

B

Pieczęci

Brak

Zasięg

10m + Odrzut na 30 metrów

SIła

140

Koszt

E: 36% | D: 28% | C: 20% | B: 16% | A: 12% | S: 8% | S+: 4% (koszt na obie dłonie)

Dodatkowe Wymaga znajomości Hakke Kūshō i drugiego członka klanu / kage bunshina / użycia obu rąk. Na czas używania techniki dostajemy +30 do percepcji

Opis Technika ta jest pochodną Hakke Kūshō. Do jej wykonania potrzebni są dwaj członkowie klanu Hyuuga ze znajomością techniki Hakke Kūshō, można też posłużyć się klonem lub użyć obu rąk. W trakcie wykonywania techniki obaj użytkownicy posyłają ze swoich dłoni druzgocąco silną falę chakry wraz ze sprężonym (wynikającej z siły uderzenia) powietrzem posyłając przeciwnika mocno w powietrze przy równoczesnych obrażeniach zewnętrznych.

Nazwa

Hakke Rokujūyon Shō

Ranga

B

Pieczęci

Brak

Zasięg

Bezpośredni

Koszt

Niezauważalny

Siła

120

Dodatkowe Wymaga znajomości Hakke Sanjūni Shō, na czas używania techniki dostajemy +30 do szybkości

Jūken Jeżeli podczas trafienia bezpośredniego percepcja użytkownika jest odpowiednio wysoka, to zamiast bazowej wartości uznaje się percepcję użytkownika powiększoną o 30 punktów. Stosowana jest korzystniejsza wersja dla użytkownika.

Leczenie Aby odblokować tenketsu potrzebna jest 48h przerwa fabularna, pomoc Medyka Iryo B lub 24h wizyta w szpitalu

Opis Technika Sześćdziesięciu Czterech Dłoni Ośmiu Trygramów jest kontynuacją Hakke Sanjūni Shō. Polega na podwojeniu zadanych ciosów u swojej poprzedniczki i tym samym kompletne obezwładnienie przeciwnika. Po zablokowaniu sześćdziesięciu czterech punktów tenketsu przeciwnik ma ogromne problemy z kontrolowaniem własnej chakry i używaniem technik (Kontrola Chakry obniżona o 3 rangi). Wszystkie ataki wyprowadzane są w jedną turę.

  Ukryty tekst

[Itoshii]

-Jiroto? Hej! A wiecie, że Oni to od tyłu Ino, a Jiroto od tyłu to jest jebany? - No cholera, za nic w świecie nie trafiały do nich jego słowa! Musiał trafić na takich idiotów! No musiał, nie potrafili docenić miłej pogawędki przy alkoholu, a on akurat chciał! Miałby dodatkowy pretekst by dać w ryj jednemu, czy drugiemu. Szczególnie temu gościowi, co trzymał pieczęć, bo najlogiczniejszym założeniem było to, że to on go trzymał, nie słyszał o obopólnej zgodzie? Pewnie nie, i cóż, że ze Szw... z Shigashi.

Jeszcze kątem oka, bo głowy obrócić nie mógł, obserwował co tam zamierza zrobić jego ochroniarz, nie oczekiwał po nim niczego więcej, niczego mniej niż faktu, że będzie kontynuował zabawę w ciachanie. Chociaż konkursu na największą ilość zatopionych ludków nie miał szans już wygrać i... nasz przystojniacha poczuł się wolny! Cholera! Od razu się uśmiechnął i nawet nie tracił czasu na jakiekolwiek elementy ekscytacji tylko dłonią, w której nic nie trzymał, chwycił za swoją włócznię u jej jednego krańca, tuż pod samym ostrzem i wykonał kopnięcie z pół obrotu aby odłamać połowę czy ile tej pięknej broni wystawało ze zwłok grubasa. W momencie wykonywania obrotu, wyrzucił z drugiej dłoni też jedną z pigułek ze skrzepniętą krwią! Gdzie? Celował w głowę gościa, który wcześniej trzymał pieczęć, żeby nie przyszło mu do głowy znowu go złapać w to gówno. Oczywiście, drugą pigułkę dalej trzyma między palcami.

I Tsutomu oberwał, zignorował to, a przynajmniej na tyle by się nie zatrzymywać. Nie takie rzeczy przeżył, choć to częściej Itoshii zgarniał po pysku. Od kobiet. Nie stricte będąc pobitym. Ale jednak. To też jego przyjaciel na pewno sam da radę się ogarnąć.

-Ji-ro-to-Chan! Nie chowaj się! - Wykrzyczał kiedy już trzymał swoją włócznię, a przynajmniej jej połowę jako pałkę z ostrzem na końcu, już wybrał swój cel, który najbardziej chciał skasować, nie miał bladego pojęcia jak działa jego technika i nie miał nawet najmniejszej ochoty się w to zagłębiać.

Ruszył! Dziewięciu przed nim? Powiedzieć, że miał ich w dupie to byłoby niedopowiedzenie. Albo nadużycie, zależnie od oczekiwań. Ot, faktycznie wydawał się chcieć ich zaatakować. Ale jedyne na czym mu zależy to jak najszybsze przepchanie się do jego skurwola od złego dotyku na odległość. Uderza z obrotem, dłonią trzymającą część włóczni tak by przy obrocie kogoś przypadkiem dziabnąć, a gościa, lub gości, na wprost zasypuje ciosami.

Jeżeli się uda przebić tak aby mieć prostą drogę do Jiroto i rzuca się w przód, niczym tygrys uprzednio wypuszczając włócznię, element zaskoczenia przede wszystkim! Chodząc na rękach zaczyna kopać gościa przed cieniostworem!

---

  Ukryty tekst

[Tsutomu]

Bogowie... Walka była taka piękna... Jednym zabierała wszystko drugim zaś ofiarowała to czego szukali wszyscy czyli siłę i potęgę, które dawały poczucie władzy. Czy o to w życiu chodziło Tsutomu? W żadnym wypadku, jemu w życiu chodziło tylko o to żeby zemścić się na tych wszystkich mafijnych pokrakach bez względu na to z jakiej pochodzili rodziny. Chłopcy trafili w złe miejsce ale czy istniały dobre miejsca w mieście takim jak Shigashi? Na to pytanie i na wiele innych, Czarnowłosy znał odpowiedź jak mało kto.
Tsu skakał jak dzikus w swoim szermierczym tańcu nie zamierzając nawet na chwilę się zatrzymać. Czuł, że musi odwracać uwagę tak długo aż Itoś przyjdzie mu z odsieczą. Z początku nawet mu się to udawało ale nagle otrzymał konkretny cios ze strony jakiegoś piorunującego chujka. Pewnie miał teraz nie małe kłopoty ale to tylko napędzało go do dalszych działań. Zaśmiał się kiedy zobaczył, że jakiś mięśniak chce mu zrobić z dupy jesień średniowiecza. Patrzył śmierci w oczy bez strachu i zwątpienia tak jak nauczył go ojciec. Rzucił okiem po polu walki... Poszukiwał każdego możliwego przedmiotu, z którym będzie mógł wykonać technikę podmiany. Ma głęboką nadzieje, że uda mu się podmienić na czas i jeśli tak się stanie to od razu ruszy do dalszego ataku tym razem jednak będzie starał się być bliżej samego Itoshiego.
Jeśli jednak nie będzie mógł się podmienić to spróbuje uniknąć ciosu i wyprowadzić kontraatak, a jeśli nie będzie w stanie uprzedzić swojego przeciwnika to jednym ze sztyletów spróbuje zatrzymać cios, łapiąc przeciwnika dzięki budowie Sai tak żeby druga ręka, która również dzierży sztylet wykonała pewne pchnięcie w twarz oponenta.

Nazwa

Kawarimi no Jutsu

Ranga

E

Pieczęci

Tygrys → Świnia → Wół → Pies → Wąż

Zasięg Max.

10 metrów

Koszt

E: 7% | D: 5% | C: 4% | B: 3% | A: 2% | S: 1% | S+: Niezauważalny

Statystyki

Siła

---

Szybkość

użytkownika

Wytrzymałość

---

Dodatkowe

W pobliżu musi się znajdować przedmiot możliwy do podmienienia

Opis Kolejna pomocna technika, która niejednokrotnie może uratować życie. Otóż jest to technika podmiany która pozwala w momencie ataku podmienić nasze ciało z zawczasu przygotowaną beczką, kłodą bądź innym przedmiotem, który znajduje się luźno na powierzchni oraz rozmiarami jak i wagą jest zbliżony do naszego ciała. Użytkownik może podmienić się tylko w momencie gdy widzi nadchodzący atak - wtedy tuż przed zadaniem ciosu następuje podmiana i nasze ciało zajmuje przedmiot wcześniej przez nas wybrany do podmiany. Podmiany nie można dokonać będąc unieruchomionym za pomocą innych technik bądź zamknięty w miejscu bez drogi ucieczki.
Jeśli przeciwnik jest dwukrotnie szybszy od użytkownika technika nie będzie mogła być użyta. Jeśli percepcja przeciwnika będzie wynosiła połowę szybkości użytkownika to zauważy miejsce przenoszenia, jeśli jego percepcja jest równa lub większa od szybkości użytkownika to będzie umiał przewidzieć, dokąd następuje podmiana.

---

ZDOLNOŚCI

---

  Ukryty tekst

---

EKWIPUNEK

---

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE): Trzy sztylety Sai przy biodrach.

[Rei Uta]

Śmierć do dopiero początek zabawy… W myśl tej tezy nasi zawodnicy postanowili ruszyć na wroga ze wszystkim co mieli. Najgorszą sytuację miał oczywiście nasz Tsutsumu, który obecnie leżał pod ścianą, łapiąc oddech. Zanim na dobre zajął się składaniem pieczęci, zdał sobie sprawę, że jego ciało drastycznie skarlało, jeśli chodzi o motorykę. W jego spojrzeniu pojawiły się mroczki, które skrzętnie odbierały możliwość właściwej kontroli sytuacji. Jego towarzysz wolny i szczęśliwy postanowił zostawić los przyjaciela w rękach opatrzności. To był pierwszy z błędów, przez który składanie znaków rannego zostało tak brutalnie przerwane. Wielkolud wleciał w chłopaka centralnie z kopa, niemal, przeskakując dzielącą ich odległość. Jego bucior wylądował na żołądku młodego, miażdżąc mu kilka bardzo cennych żeber. Tsutsumu plunął krwią, brudząc ubranie napastnika. Człowiek o zwierzęcym usposobieniu uśmiechnął się tylko, gdy tamten próbował użyć sztyletów, które dawno pogubił w trakcie swego ataku. Dziwne ruchy dłoni, po czym długo już nic, gdy oba jego ramiona zostały zmiażdżone pod ciężkimi buciorami. Jak wielkie i niobrażalne męki przeżywał bohater, gdy jego towarzysz starał się właśnie walczyć z resztą przeciwności losu. Człowiek, który wcześniej używał technik kagemane, był zdecydowanie najsilniejszym ogniwem, które dawało przeciwnikowi szansę na zwycięstwo. Jego techniki skrzętnie odbierały możliwość ruchu, chociaż obecnie w sali nikt o tym nie wiedział. Gdy Itoshii rzucił swą pigułką, na sali wszyscy zastygli w bezruchu, wpatrując się, jaki to musiał być genialny plan… Tak w istocie to każdy miał to w dupie, a ten używający cienia nawet nie zwrócił na to uwag. Gdy wysoki młodzieniec wyrwał swą dzidę do walki, wskakując w nadciągających wrogów… W pewnej chwili po prostu znowu się zatrzymał. Ten, który zasłaniał swe ciało czarnymi ubraniami na powrót trzymał pieczęć, wpatrując się centralnie w nieruchomego bohatera. Ludzi na sali wciąż przybywało, jednak teraz woleli trzymać się całkowicie z daleka. Największym błędem gamoni, którzy postanowili zaatakować to miejsce bez planu, było to, że ich współpraca leżała i płakała jak Minako, gdy odebrano jej możliwość wrzucania ludzi na czarną listę. To był koniec ich walki… Jednak zdecydowanie mogli obejrzeć jej finał. Około dwunastu mężczyzn ustawiło się w pewnej odległości od walczących przy pomocy technik ninja. Wielkolud masakrował właśnie ciało Tsutsumu, łamiąc jego kości i bawiąc się przy tym znakomicie. Nie było sensu liczyć, że coś tutaj może się zmienić… Gdy ciało bohatera przypominało już bardziej galaretę, niż dawną postać, wielkolud ostatni raz skoczył obiema stopami na jego czaszkę… Krew, osocze i o dziwo mózg wystrzelił jak brzydki pryszcz przed lustrem. Tak umarł jeden z nich, o którym i tak nikt nie będzie za chwilę pamiętał. Ten, który trzymał pieczęć kagemane, pozwolił Itosiowi oglądać jak kona jego przyjaciel. A ten drugi przenosi nagle wzrok z trupa na tego, który wywołał całe to zamieszanie. Mieli informacje, Meguru dał im wszystko na tacy… Bolesna śmierć wynikła jedynie z ich inicjatywy. Itoshii mógł wierzgać jedynie oczyma, ale i to zostało mu odebrane, gdy nagle coś zimnego przeszyło jego ciało od tyłu. Nie, to nie był owalny przedmiot, którym mógł zatkać swoją dupę. Ze zdziwieniem spojrzał po chwili jak błyszczący przedmiot wystaje z miejsca, gdzie jeszcze kiedyś czuł bicie swego serca. Tuż za nim jeden z przeciwników ustawił go centralnie do ściany, gdzie leżały zwłoki Tsutsumu, po czym przebił go zakrzywionym mieczem, jak gdyby nadziewał kurczaka na ruszt…

– Co za kurwa cepy… Przecież na dole jest nas dużo więcej, co oni chcieli umrzeć w pięknym stylu… Dawajcie chłopaki bierzcie ich głowy, zrobimy sobie z nich zajebiste bębenki do wybijania rytmu w czasie turnieju.
To były ostatnie słowa, które Itoshii usłyszał, zanim umarł… Tak kończyła się legenda o braciach co chcieli ukraść księżyc, a zrobili im z dupy pustynny pogrom. Bardzo smutne, ale i zarazem pouczające. *** Co się zaś tyczyło ostatniego z tej ekipy, ten miał więcej szczęścia niż rozumu. Korzystając ze swych zdolności, uchronił się przed zapadnięciem się w gówno Wiśko. Nie miał jednak tyle szczęścia, gdy wpadł na kolejną osobę korzystającą z magicznej energii. Kontynuując używanie byakugana, zdał sobie sprawę w pewnej chwili, że na górnych piętrze pozostało tylko kilka źródeł chakry i żadne nie należało już do jego towarzyszy. Jeśli miał więcej oleju w głowie to mógł sobie szybko zdać sprawę, że tamci po prostu wreszcie umarli. Na całe szczęście głupota nie była zaraźliwa, więc jego szanse na przeżycie wciąż były… jakieś. W chwili gdy rzucił Kuninem z notką w dziewczynę, tamta zrobiła piękny unik, widząc co zamierza jej pobratymiec. Nie było szans by mógł w jakiś sposób ją zaskoczyć, gdy w pewnym momencie na jej twarzy pojawiły się żyły którymi kontrolowała otoczenie. Gdy tamten podbiegł aktywując swą technikę, dziewczyna ponownie uchyliła się zręcznie odpowiadając własnym atakiem. Jej znajomość rodzinnego kekkei-genkai była na tym samym albo nawet wyższym poziomie co u Meguru. Ich atak na bazę wroga wywołał zamieszanie, jak gdyby ktoś wsadził patyk w sam środek mrowiska. Kilka uderzeń młodego Hyuugi trafiło jednak w cel, odpychając dziewczynę od młodego wojownika. Z nieukrywanym bólem spojrzała na swego przeciwnika, odzywając się nagle bez wcześniejszego uprzedzenia.

-Bardzo głupio zagraliście... Twoi towarzysze już pewnie są martwi, a ty sam biedaku masz jeszcze połowę naszych sił do pokonania. Dasz sobie radę w pojedynkę wyjść z tego miejsca, jeśli mi pozwolisz odejść, ja mogę pomóc tobie.
Niespotykana wręcz życzliwość powalonego wroga, lub próba zagrania na czas. Tak czy inaczej Meguru został sam, a to co zdecyduje może mieć znaczenie jak właściwie zakończy się jego przygoda. Używając swych zdolności mógł zauważyć jak źródła chakry z góry schodzą po schodach, a on zostaje niemal otoczony przez dziesiątki kolejnych wrogów za drzwiami prowadzącymi na zewnątrz... Przejebane.

Itoshii- Śmierć postaci
Tsutomu- Śmierć postaci

[BeeBee-Hachi]

ŁUBU DUBU
INTERWENCJA FABULARNA

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Rei Uta]

Zaczynamy po wprowadzeniu zmian które zalecił BB.
Wasze posty kontynuują 6 kolejkę, zaraz po eksplozji w budynku.

[Itoshii]

Odpowiedź na tego posta

Boooooom! Ach, jakże piękny to był wybuch. Co prawda widział tylko wielki rozbłysk, bo cielsko grubasa mu co nieco przesłoniło, a w zasadzie to widział niewiele też przez same efekty specjalnie do których niewątpliwie się przyczynił swoim przegenialnym wyszkoleniem pirotechnicznym. Ktoś mógłby pomyśleć, że w przeszłości był cyrkowcem, a nie dumnym strażnikiem miasta Shigashi, ha! Tylko cholera! Włócznia była w tak paskudnym stanie, nawet nie, że została zniszczona. Dobry kawał drewna, ale upierdzielony cały we krwi grubasa, jego dłonie też bo musiało to cholerstwo spływać po drzewcu. Przecież on tego gówna nie spierze za nic w świecie. Jeszcze będzie musiał chodzić upaskudzony, a nowe znajomości nawiązywać tekstami w stylu "To? Krew. Ale nie moja, gdybyś widziała ilu skurwieli chciało dotknąć mą buźkę i nie dali rady! A Ty dotkniesz tylko jeżeli powiesz słowo! Albo i bez słów!" Oczywiście, to powiedziałby tylko jakiejś kobiecie. Szanował się. Nie był łatwy. Może ktoś poleci na takiego amanta, nawet całego we krwi, podobno laski lecą na blizny, a to prawie jak blizna. No i ważne, ze bielizna cała.

A to jaki efekt wybuch miał na korytarzu i budynku? No cóż. Liczyła się wyłącznie efektowność, nie efektywność. Czemu miałby się przejmować tym, że banda kryminalistów straciła swoją siedzibę? Mogli nie schodzić na drogę przestępczości, wtedy by nie musiał rzucać torby rozpryskowej. Uf. Dobrze, że miał tego ulańca, inaczej jeszcze jakieś odłamki kunaiów czy shurikenów mogłyby poranić jego lico! No. Ale tak jak wcześniej, byłoby co opowiadać, podkolorować, podmitomanić.

-Ha! Wygrywam! Kitsune-Chan stawia jak nic! - Rzucił jeszcze, całkowicie nie będąc świadomym faktu tego, że maluszek, który wszedł z nimi do budynku postanowił sobie gdzieś tam przepaść. Nie oglądał się za siebie, nie czas na sentymenty czy cokolwiek. Wydawał się sprytny, wbrew pozorom, Itoshii aż tak go nie lekceważył. Aż tak. Dalej był kurduplem, więc no. Wychodziło samo przez się, nie było w tym żadnej jego złośliwości.

Chciał się już ruszyć, wyjąc dzidę z cielska leżącego na ziemi skurwola, a tu nic! Nie to, że sam kij nie wyłaził. On nie mógł drgnąć. Nie miał bladego pojęcia co się działo, widział tylko przed sobą jeszcze więcej debili, którzy tylko chcieli się napatoczyć pod jego ostrze, a nawet w tej chwili żadnego nie dzierżył! Bo mu nie pozwolili, chamy. Coś jego ciało drgnęło, albo mu się wydawało. nie wiedział, ale! Zobaczył charakterystycznego typa, który postanowił trzymać pieczęć. Jedyny co robił specjalne gesty, więc pewnie to on go jakoś unieruchomił. Jak? No nie miał pojęcia, ale...

-Ej, ej, ej! Miało być przyjacielskie oklepywanie mord! A nie jakieś takie rzeczy! Pogadajmy jak cywilizowany ludzie, nie słyszałeś, że zły dotyk boli całe życie? Jakieś sake, coś. Niedaleko jest niezły ryokan... - No i grał na czas. Nie mógł się ruszyć choć próbował z całych sił, ha tfu. Nie mógł nawet spojrzeć na swojego przyjaciela inaczej niż kątem oka, jeżeli tylko jego gałka ogarniała takie pole widzenia. No, albo on był w jego polu widzenia. Sam Itoshii definitywnie nie był niczemu winny. Liczył jednak, że ten bezczelny chamior go puści. Albo, że Tsutomu coś ogarnie. Rzadko kiedy polegał na jego byciu ochroniarzem, ale... no. Teraz by się to przydało jak nigdy!

---

  Ukryty tekst