Siedziba Akatora "Loch"

[Minoru]

Ciemne i wilgotne miejsce, gdzieś pod mafijnym miastem. Znajduje się tutaj wiele cel, dla pojedynczych więźniów, jak i całych grup. Oprócz tego, kilka pokoi przesłuchań, a także pokój do tortur. To tutaj członkowie mafii Ekibyo przetrzymują swoich więźniów, którzy już nigdy nie mają ujrzeć światła dziennego, lub też posiadają cenne informacje które należy wydobyć, albo też nie mogą wiedzieć gdzie tak naprawdę się znajdują. Miejscem tym rządzą Akatora, którzy szkolą się na więźniach w fachu zadawania bólu, bez uśmiercania ofiary oraz wyciągania informacji.

[Minoru]

Zadanie specjalne rangi A:
“Odwet” Mukutaro

---

Kolejka 2:
Mukutaro: 1
Minoru: 2

---

Haruto starał się zachować spokój za wszelką cenę, toteż nie reagował na żadną z przykrości jakie serwował mu Mukutaro. Olbrzym wyraźnie nie był zadowolony z pojawienia się mężczyzny, chociaż wizja rewanżu poprawiała mu humor. Kurotora czekał grzecznie, aż Mukutaro oporządzi się i da znak, że jest gotów do wymarszu i dopiero wtedy pozwolił sobie na to by ruszyć ku wyjściu. W drodze do „lochów” utrzymywał on pewną odległość od Pazura. Czy było to spowodowane strachem, czy jednak tym, że spocony jak knur zabijaka śmierdział potem, nie sposób było powiedzieć. Kluczyli drużkami miasta, zmieniając kierunek tak często, że Mukutaro już dawno stracił rachubę gdzie są. Haruto chyba jednak wiedział co robi, ponieważ nie zatrzymał się nawet na chwilę.
- Musimy tutaj chwilę zaczekać. - Oznajmił, zatrzymując się prawie w miejscu. Rozejrzał się dookoła, upewniając się, że nikt ich nie obserwuje i złożył dłonie przy ustach. Z jego wydętych warg wydobył się dźwięk przypominający odgłosy sowy. Musiał to być chyba jakiś sygnał ponieważ po chwili otworzyły się jedne z drzwi, prowadzących do jakiegoś budynku, a w nich stanęła Mai. Dziewczyna ubrana była w cywilne ciuchy, toteż ciężko było ją rozpoznać w pierwszej chwili, lecz Mukutaro mógł być pewien, że to ona, gdy dostrzegł jej twarz.
- Nie śpieszyło się wam.- Oznajmiła wciągając Haruto do środka i gestem dłoni ponaglając naszego olbrzyma. Gdy tylko oboje znaleźli się w pomieszczeniu, zatrzasnęła drzwi za sobą i zasunęła zasuwę. Znajdowali się w niewielkiej, ciemnej sieni. Pokój był urządzony dość przytulnie, choć trochę wybrakowanie. Jedynym źródłem światła był kominek oraz okno, przez które wpadało niewiele światła, gdyż było zabite dechami. W pokoju siedziała jakaś staruszka, lecz ona nie zwracała na nich najmniejszej uwagi, dziergając coś na drutach. Dużo jednak ciekawszym elementem wystroju była jedna ze ścian, a raczej to, że jej część stała otworem, jakby ktoś nacisnął klamkę i pchnął drzwi. Za ów dziurą w ścianie, znajdował się, prowadzący w dół korytarz.
- Chodźmy. - Mai ruszyła w głąb korytarza, nie czekając na pozostałych. Haruto ruszył zaraz za nią, co chwilę jednak oglądając się za Mukutaro. Gdy wszyscy znaleźli się po drugiej stronie, w ścianie uruchomił się jakiś mechanizm i otwarta część ściany zaczęła się przemieszczać, zakrywając przejście. Korytarz oświetlony był przy pomocy pochodni i ciągnął się niemiłosiernie. W końcu jednak dotarli.
Po przekroczeniu kolejnych drzwi znaleźli się w dość sporym kompleksie lochów, na który składały się liczne cele, z których większość była pusta, kilku pomieszczeń do przesłuchań, w których znajdowały się stoły wzmocnione stalą, do których można było przykuć delikwenta za pomocą łańcucha, a także kilka prostych narzędzi tortur, co by wspomóc przesłuchanie. Była jeszcze sala tortur, znajdująca się w jeszcze innym pomieszczeniu. Tutaj wybór narzędzi zbrodni był przeogromny. Szczypce, noże, piły, koła do łamania, żelazne dziewice. Czego dusza zapragnie. Krzątało się tutaj zaledwie kilak osób, każda należała do rangi Akatora.
- Gość czeka tutaj. - Mai zaprosiła oboje do jednej z sal przesłuchań. W środku znajdowały się dwie osoby. Jedną z nich był Shiro, brat Mai i kolejny Akatora, z którym Mukutaro miał nieprzyjemność współpracować. Oprócz niego, był też drugi osobnik. Ciężko było stwierdzić kto to, ponieważ leżał przykuty do stołu, z twarzą zwróconą ku blatu. Chyba spał. Brakowało mu jednej ręki od łokcia w dół, na drugiej zerwano kilka paznokci. A na gołym torsie można było dostrzec liczne ślady po przypalaniu.
- Witaj szefie. - zwrócił się do Mukutaro, jednocześnie podnosząc głowę więźnia, którym okazał się być pochwycony Hyuga. Brakowało mu jednak obu oczu, które nie zostały jednak wyłupane, a usunięte z wręcz chirurgiczną precyzją.
- Zbudź go, niech powie to co nam zdradził. - zażądała Mai od swego brata, odwracając się jednocześnie do Haruto i naszego bohatera. Shiro natychmiast przystąpił do działania, podstawiając pod nos Hyugi jakąś fiolkę.
- Twardy jegomość, lecz uwielbiamy tutaj takich. - Oznajmiła z lekkim uśmiechem dziewczyna.

- Haruto -
- Mai -
- Shiro -

[Mukutaro]

Zebrać się zebrał, na początku może i nie był zbyt szczęśliwy. Prawda. Był od razu po treningu i jebał jak tyłek pawiana, ale przynajmniej wyładował się nieco i był pewien, że nikogo nie jebnie o ścianę. Tyle dobrego, nie? Podążał tak i szedł za Haruto dopóki nie trafili do wskazanego miejsca. Pogubił się nieco, no dobrze, ale to chyba było w porządku? Gdyby ktoś ich śledził, też by się pogubił? I jakby ktoś chciał do nich trafić celowo, też by się pogubił? Dobrze, bardzo dobrze, że jego koledzy mieli odpowiednie metody na zachowanie klasy i profesjonalizmu. Po dotarciu do końca, Mukutaro zobaczył znajomą mordeczkę. Której imienia nie do końca pamiętał, prawda, no ale była w jego grupie. Drużyna Mukutaro, najlepsi w Ekibyō. To on podwyższał średnią, żeby było jasne.
- Tak jakoś wyszło, niestety. Ale już jestem, możecie być spokojni. - wyszczerzył zęby i wszedł do środka. Tam, po serii ciemnych pomieszczeń, staruszek (którym Mukutaro rzecz jasna kiwnął głową na przywitanie) znaleźli mechaniczne ukryte drzwi. Którym grubas poświęcił całkiem sporo uwagi i atencji. No super cudo.
- Woooh. No fajne to, fajne. - mruknął pod nosem na widok zamykającej się ściany. Mruknął za zasadzie "jesteśmy w ciemności i echo odbija wszystko, więc na pewno wszyscy doskonale to słyszeli", ale jak to Akimichi miał w zwyczaju, nie obchodziło go to. Niczym dziecko, któremu ktoś macha kluczami przed twarzą, tylko zamiast "gugu gaga", Mukutaro robił "uga buga jeb jeb".
Lochy ewidentnie wyglądały jak lochy. Widział wiele razy i zawsze były takie same. No ciężko, żeby się zmieniły, ale chyba jasne, o co chodziło. Wszystkie były takie same. Kraty, krzyki, wilgoć, metalowe drzwi... Zero oryginalności, zero polotu. Daliby chociaż beczkę z alkoholem na widoku. Albo pyszne jedzonko pod każdym oknem, by wygłodniali akurat nie mogli do niego sięgnąć i musieli patrzeć, cierpieć przez pyszne mięsko stojące akurat poza ich możliwościami. Tortury psychiczne, tak to się nazywało? A propos tortur, właśnie, pomieszczenie tortur stanęło przed nim otworem. Z dwoma mafijnymi jegomościami, z czego jednego poznał.
- Cześć, jak życie? Co u kochanek, wiedzą o sobie? - zapytał żartobliwie, wyciągając bukłak z alkoholem i pociągając potężnego łyka. Pyszny, mocny i przede wszystkim - orzeźwiający, powiew cywilizacji w tym brudnym i nieprzyjemnym miejscu.
- No, to zaraz się dowiem tego i owego, mam nadzieję. - zabrali się żywo do budzenia tego elementu, a Mukutaro jedynie czekał na to, co wyśpiewa ten ptaszek. Czyja to wina, który to taki mądry i gdzie jest reszta? To na pewno chciał wiedzieć, szukał jedynie okazji żeby zajebać jakiejś większej grupce innych, gorszych mafiozów. Albo znaleźć kolejnego godnego przeciwnika. Nie po to zapierdalał jak koń na polu, żeby jego przykryte tłuszczem muskuły się marnowały, prawda?

[Minoru]

Zadanie specjalne rangi A:
“Odwet” Mukutaro

---

Kolejka 3:
Mukutaro: 2
Minoru: 3

---

Mukutaro zajął wygodną pozycję, racząc się swoim prywatnym zapasem alkoholu. A pojmany Hyuga zaczął wykazywać oznaki, że został wybudzony ze swego snu. Haruto zajął miejsce blisko drzwi, opierając się o ścianę. Zupełnie jakby przewidywał jakieś kłopoty. Mai stanęła pod kolejną ścianą, opierając się o nią, a jej brat wciąż przystawiał fiolkę do nosa Hyugi. Po chwili pochwycony Hyuga zaczął obracać głowę, by odsunąć się od fiolki.
- Pobudź go, nasz gość nie będzie czekał wieczności aż książątko zaszczyci nas swoją świadomością.- Kobieta ponagliła Shiro. Ten skinął ku niej swoją głową i odsunął fiolkę, zamykając ją przy pomocy korka i chowając w przypasanej do pasa torby. Z wolnymi rękoma chwycił za kikut ręki Hyugi i przycisnął niedaleko miejsca gdzie zaczynała się rana. Hyuga zareagował momentalnie, unosząc głowę do góry, pokazując w pełnej krasie swą zmasakrowaną twarz. Z jego ust wydobył się piskliwy dźwięk mający być krzykiem, lecz z powodu zdartych strun głosowych, jego głos ochrypł, przypominając teraz bardziej dzikiego ptaka aniżeli człowieka.
- KTO WAS NASŁAŁ! - Shiro zaczął drzeć się w niebogłosy na torturowanego, a jego dłoń pochwyciła go za włosy nie dając opuścić głowy na stół.
- Przecież wszystko wam powiedziałem. - Głos pojmanego był wyraźnie ochrypły i słaby. W niczym nie przypominał pewnego siebie człowieka, który rzucił głupie wyzwanie Pazurowi Ekibyo.
- ZADAŁEM PYTANIE! - Shiro zamachnął się głową mężczyzny i uderzył nią o blat stołu tylko po to by nie puszczając włosów, podciągnąć go do góry. Na twarzy Hyugi widniał teraz kolejny krwiak.
- AKIYAMA, najęła nas Akiyama! - Wychrypiał zmęczonym i łamiącym się głosem.
- Dobrze, a teraz powiedz mi, skąd wiedzieliście gdzie uderzać? - Shiro uśmiechnął się mimowolnie, a ton jego głosu złagodniał. Stał się niemalże ojcowski. Jego uścisk na włosach Hyugi zelżał, ale jeszcze nie pozwolił mu się położyć.
- Wtyczka! Akiyama uruchomiła swych uśpionych agentów i ci przekazywali nam informacje! - Wyrecytował torturowany, bez chwili wachania.
- Łżesz! Wyłapaliśmy wszystkie wtyczki dawno temu!- Shiro wciąż się uśmiechał, lecz zmodyfikował swój ton głosu w taki sposób by wydawało się, że jest wściekły.
- Nie, błagam, mówię prawdę! - Zareagował momentalnie, zapewniając o swej prawdomówności. Jego twarz wykrzywił grymas przerażenia.
- Wyłapaliśmy płotki i zostali profesjonaliści - Mukutaro mógł dosłyszeć ciche stwierdzenie Haruto, zza siebie. Pazur mógł przysiąc, że wyczuwa, jak ten przygryza paznokcie z powodu informacji jaką otrzymał. Shiro puścił głowę Hyugi, a ta bezwiednie upadła z łoskotem o stół. Lecz zamiast krzyku bólu, Hyuga wydał z siebie dźwięk ulgi.
- Szefie, czy masz jakieś pytania, czy mam kontynuować przesłuchanie?- Mai wstała ze swego miejsca i zastąpiła Shiro przy więźniu. Ten wzdrygnął się wyraźnie i zaczął cicho łkać.

- Haruto -
- Mai -
- Shiro -

[Mukutaro]

Czasami trzeba było wiedzieć, kiedy zamknąć ryjec i pozwolić zawodowcom robić to, co do nich należy. Sam Mukutaro, nawet jeśli napierdalał się jak mało kto, w torturach nie był obeznany. Może wyrwałby paznokcie albo włosy, wsadził jakiś metalowy przedmiot w rzyć czy inne kluczowe miejsce z za małym otworem. Od tortur byli odpowiedni ludzie i widział to po tym typie, który ośmielił się wyzwać go na pojedynek, oj widać było. Był zniszczony, jego pewność siebie uciekła z jego oczu. No generalnie wrak człowieka. Czy Mukutaro by tak skończył, gdyby dostał się w niewolę? Czy jego twarde jaja i twarda psychika dałyby mu czas na ucieczkę? Cholera wie, szczerze mówiąc. Nigdy nie był torturowany, poza całym swoim dzieciństwem rzecz jasna. Ale no, takie momenty jak ten skłaniały grubasa do rozmyślań. No co? Czasami mu się zdarzało. Dzisiaj wyjątkowo często, ale no. Specjalny dzień.
- Fiu fiu... - mruknął Mukutaro, widząc jak płynnie i sprawnie torturowany wygadał co i jak. No klasa no. Smoczki okazały się winowajcami, kto by pomyślał. Te smocze łuskowe skurwysyny. Nie, żeby coś do nich miał, rzecz jasna, poza tym że zrobili go w chuja. Co, gdyby wszystkie mafie żyły ze sobą w zgodzie i harmonii? Byłoby nudno, ot co. Sytuacja wewnętrzna niespecjalnie go obchodziła, dopóki miał z kim się bić i co pić. Co go obchodziło, mimo wszystko, to życie jednego z jego podwładnych, który nie dał rady doręczyć swojej przesyłki.
- Tak, mam jedno. - powiedział, upił dodatkowy łyk i podszedł nieco bliżej przesłuchiwanego. Naprawdę, musi sobie zapisać to gdzieś na czole albo w bukłaku. Nigdy, przenigdy, nie dawać się doprowadzić do takiego stanu. Prędzej odgryzłby sobie język i nim udusił, niż pozostał tak żałosnym przez dłużej, niż kilka dni. Ten człowiek, wypruty z godności i dumy... Cień dawnego siebie. Po prawdzie to nawet było mu nieco szkoda, jedynym jego błędem było stanie po przeciwnej stronie, co Mukutaro i spółka. W innych okolicznościach mogliby okazać się dobrymi ziomkami do picia i balowania, albo nawet do bicia. No nic, trudno się mówiło.
- Niech powie, który z jego ludzi zabił kuriera Yumę. I gdzie go znajdę. - to było oczywiste. Sam nie działał, musiał to zrobić ktoś inny. Za punkt honoru postawił sobie znalezienie sprawcy i zrobienia z niego naleśnika pod swoim dupskiem. Teraz, jak była taka idealna okazja, nie można było jej ponownie zmarnować. A druga rzecz... W sumie tego nie usłyszał. A może powinien. Zerknął na Shiro, zerknął na Mai. Zawsze chciał to zrobić, być tym "dobrym" mordercą na sali przesłuchań. Tym, który częstuje dango i sake, kiedy inni gniotą jaja i wyrywają rzęsy.
- Macie jakieś ciekawsze wtyczki? No nie wiem, cokolwiek? Daj mi coś nowego... - podszedł naprawdę blisko swojego niedawnego przeciwnika, kontynuując naprawdę cicho - ...to wiesz, może ich przekonam, by ci odpuścili. Jestem Tsume. Mogę pociągnąć sznurki w kilku miejscach. Walczyliśmy, fajnie było, szkoda mi cię trochę. Co ty na to? Ale musisz nam coś dać, rozumiesz? - poklepał go życzliwie po plecach, niczym dobry wujaszek witający swojego siostrzeńca. Kilka solidnych klapnięć na pewno go nie zabije. Tak, żeby widział, że może mu zaufać. Co, mu nie zaufa? Takiemu sympatycznemu grubaskowi. Takiemu życzliwemu? Nie szkodziło mu spróbować, na pewno, a nuż coś z niego wyciągnie? To może być jego ostatnia szansa.

[Minoru]

Zadanie specjalne rangi A:
“Odwet” Mukutaro

---

Kolejka 4:
Mukutaro: 3
Minoru: 4

---

Pałeczka została przekazana i to teraz Mukutaro miał zostać przesłuchującym. Pochwycony Hyuga wyraźnie wzdrygnął się słysząc głos osoby która go schwytała. Ba wyglądało na to, że odnalazł w sobie trochę tej starej energii, gdyż podniósł się ze swego miejsca z niesamowitą gwałtownością i zaczął krzyczeć.
- TO WSZYSTKO TWO... - Nie dokończył, gdyż uderzenie w potylicę, wyprowadzone przez Mai, szybko posłało go ponownie na stół i krzesło. Uderzenie wydawało się być wystarczająco odświeżającym, gdyż mężczyzna zamarł w miejscu, wbijając swój nieistniejący wzrok w stół.
- Z szacunkiem do naszego gościa. Zadał ci pytanie…- Kobieta sięgnęła do jednej ze swych toreb i wyciągnęła z niej kunaia, którego ostrą końcówką przeciągnęła po stole, produkując nieprzyjemny i wysoki dźwięk.
- Nie wiem, nie powiedziano mi, że pracuje z kimś innym. - Wydukał drżącym głosem, wciąż nie podnosząc swego spojrzenia znad stołu.
- Ciągle powtarza to samo. Nigdy nie zdradził by z kimś pracował. - Shiro odezwał się ze swego miejsca pod ścianą zapewne chcąc poinformować Mukutaro, że dalsze naciskanie na więźnia w tej kwestii prawdopodobnie nie przyniesie żadnych nowych informacji. Lecz Tsume zrobił coś zupełnie innego. Zbliżył się do niego, proponując współpracę. Twarze jego współpracowników pozostały niewzruszone, a Mai ustąpiła ze swego miejsca, robiąc je dla swego przełożonego. Gdy wyszeptał mu w ucho swoją propozycję, Hyuga uniósł się odrobinę do góry, jakby sama myśl o tym, że ktoś może ukrócić jego męki, wzbudziła w nim nadzieję, która dawno umarła. Szybko jednak znów zmarkotniał i zwiesił się. Milczał, bardzo długo milczał. I gdy wydawało się, że pomysł Mukutaro nie przyniesie żadnego skutku, ten odezwał się w końcu.
- Mogę… mogę wskazać miejsce gdzie… gdzie odbieramy rozkazy.- Wypowiedzenie tych kilku słów sprawiło mu ogromną trudność. Atmosfera w pokoju zagęściła się wyraźnie.
- Co nam na pustym miejscu, w którym być może pojawi się jedna osoba? - Haruto pozwolił sobie na uwagę.
- Nie, nie, nie. Na pewno będzie więcej. Zwykle bywa tam kilka do kilkunastu osób. - Odpowiedź nadeszła niemalże natychmiast. Jego głos był pełen desperacji, zupełnie jakby błagał by ktoś mu uwierzył. Wszyscy zebrani Ekibyo popatrzyli po sobie.

- Haruto -
- Mai -
- Shiro -

[Mukutaro]

Czego się spodziewał? W sumie dobre pytanie. Nie szkodziło mu spróbować, był przecież dobrym chłopem, który chciał pić i się napierdalać. A tutaj nie było ani jednego ani drugiego, prawda? No nie było no, to co miał tu robić? Wbijać noża między palce, a paznokcie, nie potrafił lepiej od nich. Skręcanie karków po cichu też nie jego broszka, zadawanie sprytnych pytań i ciągnięcie za język tak samo. Musiał robić to, w tym był dobry, zamiast pchać się na nowe i niezbadane ziemie. Robić to, w czym był wyśmienity, zamiast stawać na rękach i żonglować kokosami. A w czym był dobry? W napierdalaniu się. Ale to mu się nie przyda. No to niech będzie przyjazny dla ludzi. Torturowanych i umęczonych, no ale. Dobry przesłuchujący, żeby zbalansować agresywne przesłuchiwanie. Jak nuta słodyczy w mięsnej potrawie, albo idealna harmonia ostry-słodki. On był tym słodkim. Tym kawałeczkiem egzotycznego, pustynnego owocu. Brzoskwinią obraną ze skórki na szynce, czy z czymkolwiek się jadło szynkę. Wiedział o tym i wiedział też, jak tego użyć. Tego, w czym był dobry.
Na początku jasne, typ nie był zbyt przyjazny. Musiał dostać po mordzie, żeby się uspokoić. No dobra, da się zrozumieć. Plus... ostry do słodkiego. Dwa smaki. Ale potem, potem... Zaczął się zastanawiać. Znał ten wyraz mordy aż nadto. Łączył wątki. Teraz wystarczało tylko poczekać na werdykt. I coś powiedział. Miejsce, w którym odbierają rozkazy. Czyli ważne. Pokoik z biurkiem i papierami, gdzie urzędas siedzi i wydaje rozkazy - taki obraz pojawił się w jego głowie. Ale kilkanaście osób... Kurde, może pozwolą mu w końcu na jego ulubiony manewr startowy "Skocz ogromnym dupskiem na budynek"? Chyba, że celem było ich złapanie, nie zmienienie w powidła. A chyba było. Entuzjazm Mukutaro jednak nie ustąpił, w końcu zadziałało! No jak chuj zadziałało! Był z siebie wyjątkowo dumny i nawet bardziej dumny ze swojego niedawnego przeciwnika.
- No kurwa, i to rozumiem. Wiedziałem, że jesteś swój chłop. Mów gdzie w takim razie. - poklepał życzliwie po plecach swojego nowego najlepszego przyjaciela, za nic mając sobie stan jego zdrowia. Gdyby życzliwością i ciepłym uśmiechem można było zabić, to typ przekręcałby się niczym kawał mięcha na rożnie. Ale miał już pewien pomysł. Chciał to zrobić. Znaleźć tego jednego skurwiela w środku. Wpaść na pełnej i zostawić innym do sprzątania. Ale tym razem nikt kurwa nie ucieknie. Absolutnie nikt. Żaden jeden.
- A wy powoli medyka szukajcie dla niego. I czegoś do żarcia, zasłużył sobie. - skierował się do swoich kompanów w pokoju. I nie, nie była to kwestia robienia z siebie dobrego ziomka. W końcu obiecał, prawda? Pociągnie za sznurki, prawda? To pociągnie, tak powiedział, to tak będzie.

[Minoru]

Zadanie specjalne rangi A:
“Odwet” Mukutaro

---

Kolejka 5:
Mukutaro: 4
Minoru: 5

---

Przynęta została zarzucona a ryba chwyciła. Mukutaro mógł czuć się z siebie dumny. Potrzebował jeszcze tylko trochę więcej informacji i będą mieli ich jak na widelcu.
- To nie takie proste. Wejść jest kilka, nie znam ich wszystkich. Ja dostawałem się od strony rzeki królów. Mniej więcej w połowie biegu znajduje się most, pod tym mostem ukryte jest przejście prowadzące do podziemnych korytarzy. Trochę się ciągną, ale w końcu dotrzecie na miejsce. - Wszak czegóż można było się spodziewać. Skoro to miejsce było ukryte za ścianą domu jakiejś staruszki, to tamci przecież też musieli mieć takie miejsca, prawda?!
- Jak otworzyć to przejście.- Mai postanowiła dopytać o jeszcze kilka szczegółów, tak żeby nie pluć sobie później w brodę.
- Wystarczy odepchnąć jeden z głazów, nie wyróżnia się niczym szczególnym, ale nie ma ich tam za wiele. - Facet pomimo swego zdartego głosu, przestał się jąkać i przerywać. Nawet wydawało się, że odzyskał trochę wigoru. A jednak, gdy tylko Mukutaro wspomniał o medyku i jedzeniu, ten rozkleił się i ułożył swą głowę na stole, łkając. Mai i Shiro spojrzeli po sobie zdziwieni, a następnie przenieśli w tym samym czasie wzrok na Haruto.
- Słyszeliście szefa. Medyk i jedzenie. - Rzucił krótko, zdając sobie sprawę jaka jest hierarchia dowodzenia. Rodzeństwo opuściło pokój pośpiesznym krokiem, zostawiając trójkę samych. Właściwie to dwójkę, ponieważ Hyuga zajęty był użalaniem się nad sobą.
- Zgaduję, że masz jakiś plan.- Haruto zbliżył się do Mukutaro, zatrzymując się kilka kroków od niego, na tyle by zapach potu olbrzyma nie był zbyt uciążliwy.
- Powiedz mi ilu ludzi potrzebujesz i jakich specjalistów, załatwię co będę mógł. Musimy zastanowić się również co z wtyczkami. Nawet jeśli wyeliminujemy tamtych, to musimy oczyścić naszą rodzinę z wrogich jednostek. - Mówił wprost co czuje, lecz robił to jednocześnie ostrożnie, ważąc każde słowo. Wszak to Mukutaro był tu dowódcą, a on tylko chciał mu pomóc, prawda?

- Haruto -
- Mai -
- Shiro -

[Mukutaro]

Zaczął gadać więcej. Podziemna i podmostna siedziba pełna wrogów byłaby niczym plac zabaw dla Mukutaro. Nic, tylko wejść i siać chaos i zniszczenie. Chwycić jednego skurwysyna i rzucić nim w innego, jak w tej bitce kilka dni temu. Z kilkoma wejściami niestety, więc ludzie mogliby pouciekać. Fajnie by było w sumie, gdyby zablokować te otworki i zrobić z tej siedziby zamkniętą sferę wpierdolu i zniszczenia. Hyuga rozkleił się całkowicie na wieści, że dostanie nieco pomocy i fajnego żarełka, a Mukutaro dowiedział się co, gdzie, jak i jak wejść.
- Umyć się. A potem wejść tam i zrobić rozpierdol. - w dużym skrócie, ale taki był zamysł. Pójść, żeby nie śmierdzieć i nie rozpraszać innych swoją męskością, a potem pójść do tego miejsca i zrobić z dup siedzących tam ludzi doniczki. Ale, niestety, nie był do wystarczająco dobry plan. Potrzebował, by wszystko było na fą fą i faktycznie będzie potrzebował od tego odpowiednich ludzi.
- Sensora. Keiko-chan będzie odpowiednia. - zaczął od najważniejszej osoby. Chciał dać jej szansę na odkupienie swoich win. Na poprawienie, jej zdaniem przynajmniej, błędem. Jeśli będzie skupiała się wyłącznie na nim i dawać mu info tylko z jego otoczenia... To zdecydowanie będzie ją chciał na wyłączność. - Chuj... przydałby się drugi nawet. Do patrzenia kto gdzie ucieka i wysyłania tam ludzi... I ludzi do wysyłania. Kurde, nie wiemy gdzie będą uciekać. Jak to pod ziemią, mogliby uciec jakimiś innymi wejściami. A chyba chcemy złapać ich jak najwięcej... - Mukutaro zaczął się przegrzewać. Dym zaczął dosłownie unosić się z jego uszu. Za dużo, za mocno, za wiele. Potrzebował drużyny i kogoś od strategii. Kogoś inteligentnego.
- Dobra, jeszcze raz. Przydałby mi się sensor. Ja na froncie. Silny Dotonowiec jako wsparcie. Trochę chłopa, co by łapali ludzi co by uciekali. Bo chcemy ich wyłapać ilu się da. Wiesz co - zwrócił się do Haruto jeszcze bardziej, niż wcześniej - Jeśli wyłapiemy szychy w tamtym miejscu, to pewnie dowiemy się nieco o innych wtykach. Przesłuchamy ich jak tego i pójdzie z górki. Tylko no, chciałbym ich tam wyłapać. - formułowanie skomplikowanego planu było całkiem trudne. Brakowało mu nawet mózgowia, żeby powiedzieć dokładnie to, co myślał. Potrzebował, jak to się nazywało... Protezy intelektualnej?
- Przyda mi się ktoś sprytny, który by to wszystko połączył. Co ja chcę i co by było najlepsze. Jakiś taktyk. Znasz kogoś takiego?

[Minoru]

Zadanie specjalne rangi A:
“Odwet” Mukutaro

---

Kolejka 6:
Mukutaro: 5
Minoru: 6

---

Haruto uśmiechnął się mimowolnie na słowa Mukutaro o kąpieli. Nie było co ukrywać, że olbrzymowi potrzebna była kąpiel i to zapewne nie jedna. Potem jednak zaczął on notować w swojej głowie wszelkie uwagi jakie miał jego przełożony. Słysząc imię Keiko-chan uśmiechnął się pod nosem drugi raz, lecz tym razem uśmiech ten zniknął z jego twarzy dużo szybciej niż poprzedni. Gdy padła uwaga o drugim sensorze skinął głową niby to z uznaniem. Widział jednak jak wielką trudność sprawia Mukutaro obmyślanie całego planu i chyba chciał nawet coś powiedzieć, lecz Tsume kontynuował swój wywód, dorzucając do całej zgrai dotonowca, silnego dotonowca. No i jeszcze…
- Taktyk… - Powtórzył za Mukutaro, zagłębiając się w swoją głowę. Ekibyo szczyciło się tym, że posiadało wielu zdolnych ludzi potrafiących ułożyć plan. Lecz Haruto zdawał sobie sprawę, że jak osoba którą wybierze spierdoli robotę, to on za to beknie, a Haruto widział już raz co potrafi Mukutaro i za cholerę nie chciał znaleźć się po drugiej stronie jego pięści. Tym bardziej, że Tsume wydawał mu się teraz jeszcze większy niż ostatnio.
- Chyba znam pewną osobę, potrzebuję jednak kilka godzin by sprawdzić jego kartoteki. Dodatkowo dwóch sensorów, dotonowiec i kupa mięsa armatniego, nie wiemy dokładnie ilu. Zajmie mi to co najmniej czas do wieczora, a być może i do rana.- Haruto zaczął wyliczać, rzeczy jakie musi zrobić nim szczątkowy plan Mukutaro wejdzie w życie. Przy każdym punkcie odginał jeden palec, jakby robił wyliczankę.
- Zgaduję, że chcesz spotkać się z tym taktykiem by nakreślić szczegóły. Gdzie i o której chciałbyś się z nim spotkać. Czasowo proponowałbym wieczór, gdzieś gdzie będziecie mogli porozmawiać na spokojnie. - Zaproponował ukazując swój „talent” do organizowania pracy innych.
- Pozostają jeszcze dwie kwestie. Czy na tym spotkaniu powinien znaleźć się jeszcze ktoś inny oraz jak wiele mogę powiedzieć osobom, które najmę do tego zadania. - Były to ostatnie dwa pytania jakie chciał zadać Haruto. Po uzyskaniu swych odpowiedzi, pożegnał on Pazura i opuścił on pomieszczenie by przygotować wszystko jak należy.
*Proszę kolejnego posta napisać w wybranym przez siebie temacie, w którym odbędzie się spotkanie

- Haruto -
- Mai -
- Shiro -

  Ukryty tekst

Z/T Kolejny post