Ulica Osady Shigashi no Kibu

[Minoru]

Zadanie specjalne rangi B:
“Wtyczka” Mukutaro

---

Kolejka 17:
Mukutaro: 16
Minoru: 17

---

Wpierdol został spuszczony, przeciwnik został pochwycony, nawet jeśli wyglądał jakby niedługo miał wyzionąć ducha. Tylko, że coś nie do końca było tak jak być powinno. Yuma, ten którego mieli chronić, przepadł. W głowie Mukutaro pojawiły się nawet jakieś przelotne spostrzeżenia, na ten temat, lecz ostatecznie wielkolud zrzucił odpowiedzialność na pozostałych. On musiał się skupić przecież na doprowadzeniu Hyuugi… no tam gdzie miał go odprowadzić.
- Dobrze szefie. Pozostali wrócili już na trasę.- Poinformowała Keiko za pomocą swojej telepatycznej krótkofalówki. Potem nastała cisza. Budynek wyglądał jakby przeszło przez niego tornado. Kto wie, czy jeszcze nada się do czegoś, czy być może będzie potrzebne rozebrać go. Nie to jednak było ważne. Mukutaro, który chyba nie zdawał sobie z tego sprawy, walczył z czasem. Albowiem Hyuga oberwał na tyle, że potrzebował pilnej wizyty u Iryonina. Na całe szczęście dla nieprzytomnego, olbrzym nie czekał zbyt długo, tylko przerzucił go sobie przez ramię i jakby nigdy nic wparował na ulicę. Nie trudnym było zgadnąć, że natychmiast ściągnął na siebie wzrok gapiów. Tylko co z tego? Przecież nikt go nie zatrzyma, a nawet jeśli spróbuje, to jego błąd. Tylko, że nikt go nie zatrzymał. Straży jeszcze tutaj nie było, a cywile byli na tyle mądrzy by wiedzieć, żeby nie wpychać głowy w paszczę lwa.
Zabrał go do pierwszego miejsca, które przyszło mu do głowy i które spełniało jego wymagania. Tajny przyczółek, w jednej z palarni, gdzie zbierano informacje od licznej klienteli, która często lubiła mówić więcej niż powinna. Nagłe pojawienie się Mukutaro z przewieszonym przez plecy osobnikiem, wzbudziło niemały popłoch. Na całe ich szczęście, znalazła się tam chociaż jedna osoba, która wiedziała kim jest Pazur. Bez większych sprzeciwów przejęli więźnia, obiecując przy tym, że zajmą się nim odpowiednio. Pozostała więc jeszcze sprawa Yumy. Dokładnie w momencie gdy Mukutaro opuścił budynek, coś pyknęło w jego głowie.
- Szefie. Znaleźliśmy Yumę. Nie żyje.- Odezwał się głos Keiko. Podała ona miejsce w którym go znaleźli. Zaledwie kilometr od magazynu. W jednej z bocznych uliczek. Tylko czy to jeszcze obchodziło w jakikolwiek sposób Mukutaro?

- Keiko -
- Riku -
- Haruto -
- Yuma -
- Shiro -
- Mai -

[Mukutaro]

Złapali go. Faktycznie go złapali. Prowodyra obszczymura skurwysyna łowcę ludzkiej zwierzyny. Tego ciula, który myślał, że zadzierając z mafią opatrzonej JEGO nazwiskiem, Akimichiego Mukutaro, Siewcy Śmierci i Karczemnego Zabijaki, można było tak po prostu odejść i tyle. A jednak, niespodzianka. Przyszedł do niego Wielki Pan i położył go na ziemię, korzystając ze swoich współziomeczków jako taniej siły roboczej i broni miotanej. Czy miało to jakiekolwiek znaczenie? Absolutnie nie. Na pewno będą mu to mieli za złe, przynajmniej ten, który został rzucony, ale z drugiej strony sam się cholera prosił, będąc tak żałośnie słabym. No człowiek go poprosił o to, żeby pomógł, a padł od razu i tym samym zaprzepaścił szansę na złapanie typa szybciej. Same tragedie, niestety. Dupa, gdyby tylko dostał lepszą drużynę, wtedy może... Kto wie. Ale najważniejszym było to, że element polujący został złapany. Teraz pozostawało tylko bezpiecznie odprowadzić kuriera do swojego celu i...
- To... chujowo. - moment przyjścia wieści o śmierci kuriera było strzałem w brzuch. Solidnym, mocnym "umf", prosto w jego pępek. Takie tam absolutnie rozjebanie celu całej tej szopki. Było ich więcej. Oczywiście, że było. No musieli być. Mówili mimo tego, że był jeden, ale było kilku. Chuj, najwidoczniej, chuj. No nie miał innego słowa, które tak mocno by to oddawało, jak właśnie to. Ledwo. LEDWO się trzymał w stabilności i spokoju ducha i czuł, że będzie potrzebował w jakiś sposób złapać i drugiego skurwysyna. Odrzucał od siebie myśl, że to była jego wina, ale ta wracała raz za razem i w końcu trzeba było przed sobą przyznać - pewnie, zjebał. Ale powiedzmy sobie jasno - nie był dobry w tego typu rzeczy. W podejmowaniu decyzji poza "jebnąć tego czy tamtego". TUTAJ BYŁ JEDEN DO JEBNIĘCIA. To też go jebał, trochę za długo, ale jebał. Zdecydowanie za długo, ale no, to inna kwestia. Głowa pełna chaosu i myśli tylko mu przeszkadzała i nie był w stanie za bardzo się uspokoić, ale próbował cały czas. Biegł wręcz do miejsca wskazanego przez Keiko-chan. Im szybciej będzie to miał za sobą, tym zdecydowanie lepiej dla nich wszystkich.

  Ukryty tekst

[Minoru]

Zadanie specjalne rangi B:
“Wtyczka” Mukutaro

---

Kolejka 18:
Mukutaro: 17
Minoru: 18

---

Wszystko szło według tego co zaplanował sobie Mukutaro. Znaleźli mordercę, nie pozwolili mu zabić i spuścili mu wpierdol. Wisienką na torcie było pochwycenie typa żywcem. Tylko, czemu wszystko się wyjebało na ryj, wraz z przyjściem wiadomości, że ich ziomek, którego mieli bronić, nie żyje. Wnioski były w tej kwestii dość jasne. Zabójców było więcej niż jeden. Tylko czy nawet jak ukatrupią drugiego, to nie okaże się, że gdzieś tam czai się trzeci? Czy naprawdę od początku byli na straconej pozycji?
Mukutaro zapieprzał najszybciej jak potrafił. Przebierał swymi tłustymi nóżkami tak szybko, że mógłby przysiąc, że czuje spalane kalorie. A to co działo się w jego głowie, można było przyrównać tylko do jednego. Panika. Czy rzeczywiście powinien się martwić? Kto wie, jak staruszek zareaguje na wieść, że ten którego mieli chronić wyzionął ducha. Kolejny!
Pazur wpadł w ślepy zaułek, gdzie miało znajdować się ciało denata. I rzeczywiście, było. Ciało Yumy siedziało pod ścianą budynku, ze zwieszoną głową w dół. Gdyby nie kałuża krwi wokół niego, można by założyć, że chłop sobie po prostu przysnął. Wokół Yumy zebrała się już cała grupa szturmowa. Shiro i Mai biegali po okolicy jak oparzeni, szukając chyba jakichś śladów, pozostali jednak spoglądali tylko na martwe ciało z posępnymi minami.
- Szefie...- Odezwała się Keiko, która jako pierwsza dostrzegła Mukutaro. Jej głos trząsł się i przerwała po pierwszym słowie. Inni również odwrócili swoje spojrzenia w kierunku ich dowódcy. Rozstąpili się, pozwalając by Pazur podszedł bliżej i przyjrzał się miejscowi zbrodni. W pierwszej chwili nie sposób było dostrzec gdzie zadano cios. Dopiero z odległości kilku kroków można było dostrzec, że podcięto mu gardło. Głęboka rana ciągnęła się przez całą długość szyi, nie dając nawet czasu medykom na ratunek. Co ciekawe, prawdopodobne narzędzie zbrodni znajdowało się w dłoni samego Yumy. Niewielkich rozmiarów sztylet o zakrzywionym ostrzu przypominającym tygrysi pazur noszący nazwę Karamubitto był cały skąpany we krwi. Niezła ironia losu.
- Przejrzeliśmy okolicę. Nikogo nie znaleźliśmy. Keiko również nie może wyczuć nikogo podejrzanego. Zaraz zbiegną się strażnicy. Co robimy? - Nakreślono sytuację i padło pytanie, na które każdy miał swoją odpowiedź, lecz nikt nie odważył się zdecydować zamiast ich przełożonego. Chyba każdy z nich miał poczucie, że zjebał, więc woleli nie wychodzić przed szereg.

- Keiko -
- Riku -
- Haruto -
- Yuma -
- Shiro -
- Mai -

[Mukutaro]

No cóż, sukcesem na pewno było złapanie typa żywcem. Nie żeby mógł go od razu zabić, bo jebany był szybszy niż muszka-owocówka po daniu w żyłę. Ale chciał walczyć i to go wsadziło na łapę Mukutaro. Bo mógł przecież po prostu uciec, nie? Ale takie typy jak on były bardzo, ale to bardzo pewne siebie. Na tyle, że najpierw dało się ich pociągnąć za ego, a potem, jak dostaną po jajcach, to nie uciekną. O nie. Będą chcieli odzyskać swój honor. Doskonale ich rozumiał, był przecież jednym z nich. Członek VIP, złota karta i tak dalej. Sam by zrobił dokładnie tak samo. Męska walka, bez żadnych jebanych wycofywań się. Najlepsza forma rozrywki i pokazania rozmiarów swoich jajec.
Ten typ do przesłuchania był jedynym plusem tego całego bajzlu. Do minusów na pewno należał trup. Drugi atakujący. W chuj, generalnie. Chaos w głowie powoli, powoli się wyciszał. Co robić teraz? Co MÓGŁ zrobić dokładnie? Właśnie dlatego się, cholibka, nie nadawał na bycie przywódcą czegokolwiek ani kogokolwiek. Zawsze chciał pracować w duecie. Z kimś sprytnym, mądrym, który by wykorzystał umiejętnie jego talenty? No sam sobie nie mógł chociażby przez to, że jak będzie robił ugabuga do przodu, to nie będzie widział rzeczy po bokach, żeby na nich zrobić ugabuga. I tak, myślenie o tym wszystkim było kluczowe dla jego sytuacji. Uspokajał się, spuszczał napięcie. Jego brat dał mu tą konkretną technikę na ciszę i spokój. "Prowadź wewnętrzny monolog sam ze sobą" czy jakoś tak. "Rozmawianie samemu ze sobą to dobry sposób na krytykę i zbudowanie strategii". Czy coś. Czasami działało, czasami nie. Teraz, na szczęście, działało.
Przyszedł na miejsce i szybko się rozejrzał. Inni patrzyli prosto na niego. Nie zauważył niczego ponad normę ani nic niepokojącego. Ot śmierć jakich wiele i trup, jakich wiele. Wszyscy oczekiwali decyzji Mukutaro. Jego rozkazów. Musiał w takim razie podjąć jakąś decyzję, nie ważne jak nieprzyjemną i jak trudną. Po prostu musiał.
- Zabieramy go. Zawińcie go jakoś bo się w oczy rzuca. Biorę to na siebie. Jego śmierć, znaczy się. - powiedział z absolutną pewnością siebie. Mówił, że słońce jest żółte i jasne? Bo tak było. Mówił, że bierze to na siebie? Bo tak było. Teraz tylko zawinąć trupa w jakiś kokon czy inaczej, by nie było widać jego śmierci, do bezpiecznego miejsca i tyle w temacie. W międzyczasie rozejrzy się wokoło nieco bardziej dokładnie, a nuż było tu coś bardzo małego? Wskazówka czy inne gówno, które pominął? Mógł mieć mało czasu, ale w jego przydupasy powinny uwinąć się szybko. Może... cholera wie, wetknął gdzieś kartkę? Napisał krwią imię swojego zabójcy? Bez względu na rezultat, kiedy tobołek z trupem był gotowy, to Mukutaro wziął to na ramię jak worek ziemniaków. Trzeba było stąd odejść. Zapić gorzki smak przegranej.

[Minoru]

Zadanie specjalne rangi B:
“Wtyczka” Mukutaro

---

Kolejka 19:
Mukutaro: 18
Minoru: 19

---

Sytuacja była kiepska, nie ma co ukrywać. Z drugiej jednak strony nie było tragicznie. W końcu to nie tak, że Mukutaro nie zrobił nic. Miał pozbyć się problemu mordercy i pozbył. Przecież nie można było oczekiwać od niego, że wybije wszystkich morderców, z wrogich mafii, prawda? Tylko czy staruszek też tak odbierze? I jak poradziły sobie inne grupy? Wszak podobno wezwanie dostali wszyscy z Tsume.
Członkowie drużyny niedoszłego wpierdolu czekali na reakcję swego wodza. Widzieli jak ten odbywa swój wewnętrzny monolog. Jak wyraźnie buzują w nim emocje i jak z czasem uspokaja się. W końcu jednak padł rozkaz. Część osób syknęła zdając sobie sprawę z tego, że spieprzyli. Inni odetchnęli z ulgą ciesząc się, że to już koniec. Tak czy siak, wszyscy zabrali się do roboty, posprzątania tego całego bajzlu, na tyle na ile mogli. Ktoś wyciągnął zwój ze swego tobołka i odpieczętował z niego kolejny, większy zwój i w nim zaczął pieczętować ciało. Riku natomiast, jako użytkownik dotonu, zaczął używać swego żywiołu by zruszyć ziemie i ukryć w ten sposób dość nietypowo dużą ilość krwi.
W tym samym czasie Mukutaro zaczął swoje przeszukiwania. Wciąż miał nadzieję, wciąż liczył, że znajdzie coś co zostało przeoczone przez innych. Że uda mu się jeszcze odwrócić tą sytuację o 180 stopni. Tylko, że niczego tutaj nie było. Żadnych tajnych wiadomości, żadnych napisów we krwi, żadnych śladów walki. Jasna cholera, nawet śladów butów które mogłyby wskazywać na druga osobę, nie było.
- Szefie... Chciałabym przeprosić za to, że zostawiłam Yumę samego. Może gdybym nie skupiła się całkiem na magazynie, wtedy by nie doszło do tego…- Keiko, przerwała Mukutaro przeszukiwanie, swoimi przeprosinami. Dziewczyna wyglądała na przejęta i wystraszoną. Choć czy można było ją winić?
- Gotowe, ciało spakowane do zwoju. Ślady zatarte na tyle na ile było to możliwe. - Oznajmił Haruto i przekazał dużych rozmiarów zwój swemu przełożonemu. Plus zwoju był taki, że sam nie ważył prawie nic, choć rzucał się w oczy. Chwilę później ekipa wyruszyła do jednej z wielu kryjówkę i w pewnym momencie rozpierzchła się we wszystkie strony.
Misja udała się połowicznie. Pierwszy morderca został pokonany, pochwycony i oddany w ręce rzeźników mafii. Niestety morderców było więcej i drugi, bez problemów, dokonał tego co nie udało się pierwszemu. Nie trudno było zgadnąć, że staruszek Ekibyo nie był zadowolony z efektów pracy. Trzeba było jednak zaznaczyć, że jego wkurw nie był skupiony jedynie na Mukutaro, lecz oberwało się niemalże wszystkim Pazurom. Niemalże każdy uchronił swego gońca, zabijając czasem jednego, a czasem więcej morderców, lecz nikomu nie udało się całkiem powstrzymać ataków. Jedynym światełkiem w tunelu był jeden pochwycony Hyuga, który co prawda bardzo twardy, lecz po wielodniowych torturach zaczął dzielić się informacjami. To jak zostaną one wykorzystane przez rodzinę, to opowieść na inną przygodę. Faktem było jednak to, że przez swój wrodzony spryt i niesamowite szczęście, Mukutaro udało się wypaść lepiej od swych „braci” w tym zadaniu. Co też zostało wynagrodzone przez Big Bosa w postaci dodatkowych monetek.

- Keiko -
- Riku -
- Haruto -
- Yuma -
- Shiro -
- Mai -

Misja zakończona sukcesem

[Mukutaro]

Nic. Absolutnie nic. Żadnej wskazówki, czy wymalowanej krwią facjaty zabójcy. Generalnie - chujowo, mocno chujowo. Czego oczekiwał? Że ten kurier, którego imię zdążył już absolutnie zapomnieć, będzie miał czas namalować coś przed śmiercią? Zerwać fragment ubrania? Cholera wie co, żeby ułatwić im znalezienie zabójcy? Oczekiwał za dużo. A najgorszym było to, że była to jego wina. On źle ocenił kompetencje swoich podwładnych. On źle ich przydzielił i poprowadził. Jakkolwiek bolesne by to nie było i jakkolwiek przewidywalne, bo nie był osobą do tego właściwą. I może zapomni o tym za dzień czy tydzień, bo dwóch beczkach mocnego sogeńskiego, po kilku wieczorach z ładnymi białogłowymi. Ale niesmak pozostanie, oj pozostanie. Wygrał walkę i to się liczyło, tylko i wyłącznie przez własne umiejętności. Czyli tak jak lubił, po męsku. A jednak czuł, że coś powinno zostać poprawione w tej sytuacji. Że bardzo chętnie zmiażdżyłby głowę temu komuś, kto zabił jego kuriera. Był przecież głównym drapieżnikiem, kurwa jego mać! Łowcą alfa, to nie na niego się poluje. To ON poluje. I zapolował. I złowił. Dlaczego więc czuł, że on tutaj przegrał?
- Nie ma problemu, Keiko-chan. Mówiłem, biorę to na siebie. Ja źle was poprowadziłem. Czekaj na dalsze rozkazy w tej sprawie. Zobaczymy, czy nie wyciągniemy czegoś z naszej zdobyczy... No wiesz, może go nie uratowaliśmy. Ale uda nam się go pomścić, gwarantuję. - powiedział pocieszająco. Ba, nawet poklepał Keiko po głowie, prawie obejmując jej czub całą swoją dłonią. To faktycznie nie była jej wina, lepiej było jej to powiedzieć. Pozostawało tylko zabrać trupa i czekać na efekty.
W międzyczasie musiał wysłuchiwać starego Ekibyo i jego wściekłej litanii, ale szczerze mówiąc miał to w absolutnie głębokiej dupie. Nie okazał pokory, nie miał zamiaru jakkolwiek przepraszać. Miał zamiar wziąć się do roboty jak tylko będzie inna okazja i zajebać gnoja, który zabrał od niego absolutne zwycięstwo w tej sytuacji. Zwykle nie był rządny zemsty, ale... Nie no, oczywiście że był. Zapamięta sobie mordę tego typa na długo, bardzo długo, gdy tylko odczepi jego głowę od reszty ciała. Gdy go znajdzie. Wyraźnie zaznaczył, że chce wziąć tego typa za szmaty, gdy tylko będzie okazja. A jeśli dowie się, że ktoś inny został przypisany do tej akcji, to będzie trzeba przypomnieć wielkiemu tyłkowi na szczycie, jak to jest zostać w niego kopniętym.

z/t

[Ise Kutashi]

Nie wiedział co powiedzieć. Zabrakło mu języka w gębie i w dodatku mocno się zestresował. Dodając do tego fakt iż Panowie byli po prostu hot… Nie wydukał z siebie ani słowa tylko ruszył za nimi. W głowie zadawał sobie pytania „Dlaczego? Na co Ci to…?” ale później zrozumiał że byli starsi stopniem. Nie mógł za bardzo się im postawić bowiem to by mogło obić się echem w szeregach Smoków a Kutashi przecież chciał się starać o awans w najbliższym czasie. Każda okazja była dobra by się wykazać i zabłysnąć.
Podróż to celu nie trwała długo jednak cały czas chłopak oglądał się za siebie i na boki. Zaglądał w każdą wąską uliczkę obok której przechodzili. Możnaby rzecz że popadał w lekką paranoję jeśli chodzi o całą tą sytuację w mieście.
Na miejscu ponownie zaniemówił. Wiedział z czym się wiąże życie jako shinobi ale nie sądził że tak szybko zostanie postawiony przed podobną sytuacją.
- Oczywiście. Kasa… Bo niby o co innego mogłoby chodzić. - wyszeptał pod nosem nieco zdenerwowany i pozbawiony entuzjazmu. Odprowadził wzrokiem ciemnoskórego do wyjścia po czym spojrzał na półprzytomnego mężczyznę. Westchnął głośno ponieważ znajdował się w niełatwej sytuacji jednak nie chciał zawieść Smoków.
- Jak Panu na imię? I… Jaki diabeł wplątał Pana w to bagno? Słucham. - zapytał po czym zaczął spacerować powolnym krokiem po pomieszczeniu. Obszedł krzesło do którego przywiązany był mężczyzna by po zatoczeniu koła ponownie przed nim stanąć. Chciał się upewnić że jest dobrze związany co by nie wywinął żadnego numeru.

[Mijikuma]

Misja D
misja mafijna
Ise Kutashi 3/7

Ciężko rzec czy gdyby Kutashi wymówił swoje myśli na głos to czy poprawiłoby to jego sytuację. Mafijni bracia w żaden sposób nie wykazywali się względnym zainteresowaniem białowłosym, jak już to tylko po to by móc wcisnąć mu nieprzyjemną robotę.
Bo no, nie można nazwać tego zlecenia sympatycznym, chyba że miało się wystarczająco mocne dowody i przesłanki na psychopatyczne czy socjopatyczne zachowania. Nie dotyczy to jednak niebieskookiego chłopaka, który stanął przed ciężkim wyzwaniem - chyba nieco wcześniej niżby się tego spodziewał.
- O co innego? Nie wiem, kurwa... honor? - Odpowiada tępo na słowa chłopaka i podrapał się pod brodą. Zaraz potem wyszedł i zostawił Kutashiego sam na sam z starszym mężczyzną.
- Jaki... diabeł...? To wy... mnie tu... porwaliście... - Mówi bardzo powoli i cicho staruszek tak jakby pod nosem, patrząc jakby w niebyt - przed siebie, ale na nic konkretnego. Nie wygląda na kogoś kto szybko złapie kontakt z rzeczywistością, a co dopiero miałby odpowiadać na pytania powiązane z jego własnym sekretem. Pytanie, czy wiążąc go tutaj w tak bolesny sposób miłe słowa wystarczą? Tego Kutashi musi dowiedzieć się sam, lecz nie idzie mu to za dobrze. Prócz tych słów, staruszek zdawał się nie zwracać na niego uwagi - patrzył po prostu przed siebie niczym wczuwając się w swoje cierpienie, tak jakby się już z nim pogodził. Co w takiej sytuacji zrobi białowłosy adept mafijny z ambicjami?

---

Barman
Mafioza A
Mafioza B
Więzień

[Ise Kutashi]

Przechadzał się w ciszy po pomieszczeniu i zastanawiał jak daleko będzie musiał się posunąć żeby wyciągnąć z mężczyzny informacje o ukrytej kasie. Jednocześnie też dawał mu nieco czasu aby jego świadomość powróciła „na ziemię”. Był ewidentnie czymś otumaniony lub upojony więc rozmowa z nim nie będzie należała do najłatwiejszych.
- To może od początku. Za co jestem im winien pieniądze? O jakiej kwocie mówimy? - zapytał chcąc zbadać fundamenty całej tej sytuacji. Ciemni Bracia nie zostawili mu też żadnych informacji tylko wrzucili do śmierdzącej piwnicy i kazali wydusić to z chłopa. Kutashi zdawał sobie sprawę że nie może oblać tego egzaminu.
- Poza tym… Jaki Diabeł podkusił Cię żeby wchodzić w interesy z Akiyamą? Przecież każdy wie co się dzieje gdy zajdziesz Smokom za skórę. Lepiej powiedz gdzie znajdę pieniądze i każdy z nas uda się w swoim kierunku. Tobie polecałbym opuszczenie Shigashi. - zaczął swój wywód chcąc nieco zbadać teren po którym stąpa. Na początku potrafił być miły i kulturalny nawet w takiej nietypowej sytuacji jak ta. Jeżeli Dziad okazać by się miał jakimś gburem to zawsze można mu przypalić nogi albo plecy jakimś katonem. Ale to mocno odległy scenariusz, który pojawił się gdzieś w tyle głowy Kutashiego. Wiedział że cel misji zawsze jest najważniejszy jednak nie widział sensu w poświęcaniu życia dla pieniędzy. Chyba że tu chodzi o górę kasy. Ale w takiej sytuacji to nie Kutashi by się zajmował tą sprawą tylko ktoś o wiele wyżej postawiony.

[Mijikuma]

Misja D
misja mafijna
Ise Kutashi 4/7

Kutashi dał chwilę staruszkowi na pełny powrót do żywych. Mężczyzna podnosi ociężale głowę i rozgląda się po pomieszczeniu, jakby zaskoczony, że w ogóle tu jest. Dopiero po chwili przypomina sobie całe zajście i wzdycha zrezygnowany. Nawet nie patrzy na chłopaka, a ten może tylko patrzeć jak z staruszka życie samo uchodzi. Tak jakby ten pogodził się ze swoim losem i miał zaraz odejść na ten drugi świat.
Dopiero pierwsza salwa pytań wykrzesała z staruszka nieco życia, który podniósł wzrok może na sekundę i zaraz potem znowu go opuścił. Najwyraźniej nie zamierzał mówić nic o kwocie, którą był winny mafijnej rodzinie. Zresztą, nie ma co się temu dziwić.
Dopiero drugie podejście chłopaka wzbudziło pojedyncze iskierki w oczach sędziwego więźnia.
- Ty kurwo mała! - Krzyknął, po czym zaczął kasłać, jakby od braku powietrza. Widać, że to nie pierwsza godzina, którą spędził w tym pomieszczeniu. Kutashi mógł raczej dość do wniosku, że z ulicy to tego starca nie wzięto, możliwe nawet, że jest już po pierwszych torturach.
- Gdzie mi kurwa do wchodzenia z wami w interesy! To wyście kazali mi sobie płacić za ochronę, inaczej zniszczylibyście mi sklep i jak to mówiliście, "wyruchali mi córkę i żonę jednocześnie"! - Zakrzyknął starszy mężczyzna, ponownie opadając głową w dół. Białowłosy po kilku sekundach słyszeć mógł pojedyncze łkanie - więzień ronił łzy nad swoim losem. Zadaniem mafiozy jednak nie była sesja terapeutyczna, a zdobycie informacji. Jak więc zamierzał to zrobić?

---

Barman
Mafioza A
Mafioza B
Więzień

[Ise Kutashi]

Uniósł brew słysząc obelgę skierowaną w swoją stronę. Dziadek miał nie lada jaja skoro będąc w takiej sytuacji miał odwagę jeszcze obrażać osobę która trzymała w garści jego życie. Na szczęście Kutashi był cierpliwy ale też empatyczny. Przynależność do Akiyamy nie robiła z niego automatycznie potwora, który będzie mordował w imię „zasad”.
- Posłuchaj… Jeszcze żyjesz i to od Ciebie zależy jak długo to potrwa. Ci dwaj tam… - wskazał palcem na wyjście i nadmienił dwójkę ciemnoskórych braci.
- Oni nie chcieli Cię torturować bo to błaha sprawa jest. No po co to ciągnąć? - zaczął kreować krajobraz sytuacji, która aktualnie miała miejsce i jednocześnie przemówić do rozsądku mężczyźnie.
- Dlaczego nie zabrałeś żony i córki i nie wyjechałeś z miasta? Nie powiesz mi chyba że nie wiedziałeś jakie zasady rządzą tym miastem? Każdy na tej części kontynentu to wie. Odpowiedzialność za to co się teraz tutaj dzieje spoczywa na twoich barkach. - mówił spokojnym głosem i w miarę powoli żeby mężczyzna dobrze zrozumiał przekaz. Kutashi zdawał sobie sprawe że targają nim skrajne emocje jednak nadal uważał że uda mu się załatwić sprawę ugodowo.
- Sprawa jest prosta. Przekażesz nam pieniądze po czym najbezpieczniej będzie dla Ciebie jak zabierzesz rodzinę i opuścicie Shigashi jeśli nie jesteś w stanie płacić. Nie wiem co tam macie… Dom, gospodarstwo? To tylko rzecz materialna. Myślisz że twoja żona i córka wolą te pieniądze i ciebie martwego czy oddałyby kasę i wybrałyby abyś przeżył? Nie każ nam ich tu ściągać. - na koniec poleciał już bardzo osobiście i chciał dotknąć najgłębszych obaw Dziadka. Kutashi często nie rozumiał dlaczego wśród ludzi panuje tak potężny kult pieniądza?

[Mijikuma]

Misja D
misja mafijna
Ise Kutashi 5/7

Starszy mężczyzna raz jeszcze podnosi jeszcze wzrok na niebieskookiego mafiozę. Nie sposób poznać o czym myślał, ale zdecydowanie nie były to pochlebne myśli na temat młodego członka rodziny mafijnej. Ciężko o cokolwiek innego w takich okolicznościach, mało kto by się cieszył z własnego porwania i potencjalnego torturowania.
Staruszek długo nie odpowiada na próby perswazji Kutashiego, po prostu na niego patrzył pełnym nienawiści wzrokiem. Po czym się wyprostował, westchnął i jeszcze raz obdarzył chłopaka tym razem pytającym pytaniem.
- Masz fajki? - Bardzo proste zapytanie, absolutnie nieadekwatne do sytuacji, ale w tej chwili to on był górą - bowiem tylko on wiedział gdzie te pieniądze są i otwarcie pokazuje swoją postawą, że nie boi się o swoje życie.
- Słuchaj chłopcze, bo młody jeszcze jesteś i widać, że gówno o świecie wiesz. Jak będziesz mieć tyle lat co ja to zrozumiesz. A teraz się pierdol, nie zamierzam nigdzie wyjeżdżać! Tu jest mój sklep, tu są moje korzenie! - Krzyczy, ewidentnie wściekły i całą tą wściekłość przelewając na Kutashiego. Niespodziewanie się nawet rzuca na chłopaka, jakby zapominając, że jest przywiązany - skutkiem czego przewraca się i upada razem z krzesłem, głucho uderzając się w głowę o podłogę. Nie rusza się...

---

Barman
Mafioza A
Mafioza B
Więzień

[Ise Kutashi]

Kutashi stał tam i trochę zaczynał żałować swojej decyzji o podjęciu się tego zadania. Już w restauracji jeden z tych chłopów narzekał a teraz on musiał się męczyć z jakimś dziadem. Mógł sobie siedzieć w domu i popijać herbatę z książką w ręku. Co go podkusiło?
- Patrz… a jednak taki Młody ktoś jak ja trzyma w dłoni życie kogoś takiego jak Ty. Musisz spróbować inaczej mnie obrazić. - odpowiedział bo już sam zaczynał się denerwować. Kutashi starał się za wszelką cenę rozwiązać problem bez rozlewu krwi ale Dziad strasznie mu to utrudniał będąc upartym niczym wół.
Nie zdążył zareagować gdy ten zaczął się rzucać i upadł na podłogę. Syknął tylko pod nosem widząc jak uderza głową o podłogę. Stał sparaliżowany tak przez kilka sekund po czym szybko podbiegł od tyłu i chwytając za oparcie krzesła starał się go podnieść do góry by ponownie go ustawić w pionie. Nie miał pojęcia nawet czy facet jeszcze żył. Głupio by wyszło gdyby zmarł podczas przesłuchania a Kutashi nawet nie kiwnął palcem w tym kierunku. Nie chciał jednak by tamci dwaj się wkurzali chociaż z drugiej strony nie miał sobie nic do zarzucenia. To było ich zadanie i Kutashi nie miał 12 lat by starsi koledzy się nim wysługiwali.
Klepnął Dziada w twarz z liścia by sprawdzić czy ten jeszcze żyje. Nie posiadał odpowiedniej wiedzy medycznej by móc to określić na pierwszy rzut oka. Oddychał? Ciężko określić a nie zbliży twarzy do jego bo ten mu jeszcze odgryzie ucho czy nos.

[Mijikuma]

Misja D
misja mafijna
Ise Kutashi 6/7

To nawet nie tak, że Kutashi mógł żałować swojej decyzji podjęcia się tej misji - wcześniej wspomniani czarnoskórzy panowie już na pierwszy rzut oka cechowali się wyższą rangą od chłopaka, a w Akiyamie hierarchia to rzecz nadrzędna, święta. Gdy ktoś wyższy rangą ci coś każe, nie możesz się wycofać, niezależnie od własnych subiektywnych opinii.
Stary zaś tylko parsknął na słowa Kutashiego, zaś to parsknięcie szybko staje się przeciągłym śmiechem kogoś, kto ewidentnie patrzy na chłopaka z góry i nie biorąc go na poważnie w ani jednym procencie.
- Ty? Trzymasz moje życie? Gówniarzu, gówno wiesz o mnie! Nie wiesz nawet dlaczego tu jestem! - Krzyczy staruszek, który w swym zdenerwowaniu znalazł miejsce na mały gest otwartości i pewnego wskazania na sedno problemu. Przynajmniej tak twierdzi staruszek, według którego ważnym jest wiedzieć dlaczego w ogóle wykonuje się daną robotę i czy jest ona w zgodzie z swoimi wartościami. Lecz interpretacja rzeczywistości może być różna - mimowolnie należy pamiętać o zasadzie - nie ważne jak, trzeba zdobyć informację. Rodzina nie zakłada porażki, jest ona równie nieakceptowana co pojawienie się choroby - priorytetowo zaczyna więc leczyć swoje ciało, w tym przypadku odcinając korzenie, które nie działają tak jak mają.
Kutashi nie miał jednak wiele czasu by się nad tym zastanawiać - w geście erupcji wulkanu emocji staruszka, ten przewraca się, uderzając płasko głową w podłoże. Wpierw sparaliżowany, w końcu podnosi staruszka do siedzącej pozycji i może zauważyć, że temu na szczęście nic poważniejszego się nie stało.
Staruszek przebudza się z zachmurzenia spowodowanego upadkiem na skutek liście i patrzy na Kutashiego wściekle, nie mówi jednak nic a pluje białowłosemu w twarz, kiedy akurat patrzyli na siebie z nieco bliższej odległości.

---

Barman
Mafioza A
Mafioza B
Więzień

[Ise Kutashi]

Zawrzało w nim jakby ktoś splunął w niego kulą ognia a nie śliną. Otarł twarz prawą dłonią po czym bez słowa zdzielił mężczyznę z całej siły z liścia w policzek. Bez zastanowienia sięgnął ręką za jego kudły i przyciągnął bliżej siebie zaś jego stopa stanęła na kroczu Dziada. Kutashi w oczach miał ogień, którego już teraz nikt nie ugasi. Co dziwne to na jego twarzy pojawił się maniakalny uśmiech.
- Ok… Pozwól że teraz będę tym za kogo mnie masz. Będę tym szalonym, bestialskim potworem, który tylko myśli o zabijaniu i żerowaniu na biednych. - zaczął a jego dłoń jeszcze mocniej zacisnęła się na włosach mężczyzny zaś stopa została mocniej wciśnięta by bolało.
- Teraz osobiście pójdziemy to te dwie kurwy i je tu przyprowadzimy. Może one będą coś wiedzieć a jeśli nie.. No cóż. Spalę je osobiście na twoich oczach po czym Cię nakarmię ich skwierczącymi zwłokami. Módl się do samej Amaterasu by umrzeć zanim wrócę. To byłby dla Ciebie optymistyczny scenariusz. - zakończył po czym zdzielił jeszcze mężczyznę w brzuch z pięści. Odwrócił się na pięcie i skierował swoje kroki bliżej drzwi.
- Chłopaki! Chyba musimy tu przyprowadzić jego żonę i córkę. - powiedział nieco głośniej. W zasadzie nie wiedział czy go usłyszą ale miał też w zamiarze sprawdzić reakcję Dziada. Dawno nie pamiętał by być aż tak zdenerwowanym jednak ten facet zaszedł mu za skórę. Kutashi rzadko tracił równowagę lecz gdy to już się stanie to niewiele rzeczy może go uspokoić.