Rzeka Królów

[Mukutaro]

Plan opracowany, jajca wypucowane, można było pić i świętować zrobienie taktyki na połysk. Wiedział, że dobrze zrobił, prosząc o jakiegoś sprytnego i ogarniętego mistrza taktyki i planowania. On? Kijem by nie tknął niczego, co jest powiązane z wcześniejszym planowaniem i strategią. Gdyby tylko była taka opcja, leżałby brzuchem do góry i wlewał najlepszy miód pitny w swoje podniebienie, bijąc kogo się wskaże kiedy się wskaże. Ale nie, czasami musiał dostać rzecz kłopotliwą, nudną albo po prostu żałosną. Wymagającą, by jego "ranga" w szeregach musiała zostać użyta nie tak, jakby chciał. Cóż, to i tak niewielka cena za ten miód od czasu do czasu. I się nie nudził. Jak teraz - nieco przykrości, zrzuconej faktycznie na swojego podwładnego, a potem świętowanie i chlanie na umór. To się nazywało dostatnie i godne życie, i nikt mu nie będzie znowu mówił, że to niegodne jego pochodzenia czy potencjału. Jebać ich wszystkich kijem od miotły.
[...]

---

Po mało agresywnej popijawie (wolałby bardziej agresywną), na cześć ich taktycznego zwycięstwa, przyszła pora na spanie i na wstawanie jakiś czas później. Przywykł do zakrapianych alkoholem nocy i wieczorów, nie było to dla niego trudne. Bogowie obdarzyli go twardą głową i szybkim trzeźwieniem, dwoma talentami idealnymi do jego stylu życia. Ba, nawet następnego dnia tak szybko wydobrzał, że zdecydował się przyjść na miejsce spotkania nieco szybciej, żeby no, być nieco szybciej. Tam byli jednak wszyscy - poza nim. Znaczy no, był, ale dotarł ostatni. W tłumie natychmiast wypatrzył Keiko-chan i zamiast iść bezpośrednio do Haruto, podszedł do niej. Omijając jednocześnie wszystkie pionki, których imion nie znał albo nie zapamiętał.
- No już, spokojnie. - podszedł i zaskoczenia życzliwie poklepał ją po plecach. Chyba, o ile się dało ją zaskoczyć. Jeśli się nie udało, to cóż, po prostu zrobi to bez zaskoczenia. Wielka różnica. - Tym razem damy im popalić. Głowa do góry. - jak to się profesjonalnie nazywało? "Dbanie o morale podwładnych"? On wolał określenie "bycie spoko typem" i "zapewnienie, że dostaną wpierdol". Na pewno była przejęta szansą na odkupienie swoich win. Nie, żeby było tak naprawdę co nadrabiać, ale to tam swoją drogą.
- No i zajebiście, dobra robota. - uśmiechnął się do Haruto, kiedy ten zagadał do niego i odciągnął od reszty. Wykonał swoje zadanie wzorowo i na pewno postawi mu kolejkę po wszystkim. Albo i kilka. To albo zrobi pac pac po łebku, ale dla niego raczej nie będzie to wielki zaszczyt. Plus nie jest kobietą, tylko kobiety paca po głowach.
- Ta, dobry pomysł. - przyznał i podszedł niego bliżej nic. Nie potrzebował żadnego podwyższenia, po prostu zebrał uwagę wszystkich obecnych głośnym, mało subtelnym - EKHEM. HALO. - a kiedy już wszyscy skupili na nim swoją uwagę, kontynuował. Znaczy się, zaczął. Przemówienie. Czy je ćwiczył? Lekko, myślał nad nim tylko pięć minut, ale na pewno było to pięć minut dobrze wykorzystane - Jestem Akimichi Mukutaro, Tsume. Albo Fudōshin, jak wolicie. Jesteśmy tu, bo mamy robotę do wykonania. Niedawno Smoki położyły jednego z naszych kurierów i teraz wchodzimy do nich po zemstę. Ale nie zemstę "zajebiemy was jak psy" tylko "złapiemy was jak mówki w słoik i zrobimy z was ozdobę na półce". Mamy ich złapać. Wszystkich. Tylu, ilu się da. Żywcem. Czyli nie całkowicie zdrowych i nietkniętych, pobitych i robiących pod siebie z bólu, ale żyjących. - uśmiechnął się i czekał na jakąś reakcję z ich strony. Taką nawet bardzo subtelną, jak patrzenie po swoich twarzach. I tak potrzebował małej przerwy na odkaszlnięcie. - Są ukryci pod ziemią. Wiemy, gdzie jest jedno z wejść, ale jebać je. Na pewno jest chronione. Wchodzimy od boku, tunelem w ziemi, z zaskoczenia. Plan jest taki - sensorzy znajdują, gdzie dokładnie stoi siedziba. Sensoryzm i oczka Hyuga dadzą nam idealne miejsce, ilu ich jest i gdzie dokładnie. Następnie wbijamy się do środka na pełnej i robimy rozpierdol. Hyuga znajduje wszystkie awaryjne wyjścia, zablokowanie ich to priorytet. Raczej będą chcieli nimi spierdolić i musimy im to zamknąć. Mają być jak te mrówki w słoiku, nie? Jak tylko wchodzimy, to blokujecie wyjścia każdym sposobem. Rokuro-san, nasz mistrz Dotonu, ma wam w tym pomóc. - tutaj oczywiście skierował spojrzenie na młodego entuzjastę technik tego typu. Żeby wiedzieli, kto jest ważną figurą w tym wszystkim, i kogo mają się słuchać jak Mukutaro będzie zajęty wbijaniem ludzi w ziemię.
- Sensorzy rzecz jasna trzymają się z tyłu, na dobrą sprawę nie wchodzą nawet do środka. Jeśli usłyszycie damski głos w swoich głowach, który karze wam coś robić, to grzecznie go słuchacie, bo to będzie mój rozkaz. Ja będę tam z wami i siał rozpierdol jak popadnie. Znajdę najsilniejszego typa w środku i zrobię mu z dupy kwietnik. A wy robicie kwietnik całej reszcie. Wszystko jasne? - wygadał się, nieco, ale był pewny, że niczego nie pominął. Wyjaśnił plan prosto, sensownie i przede wszystkim - z ikrą. Miał nadzieję, że nie będzie pytań i będą mogli przejść od razu do rzeczy, bez zbędnego pierdolenia i owijania w bawełnę.

[Minoru]

Zadanie specjalne rangi A:
“Odwet” Mukutaro

---

Kolejka 11:
Mukutaro: 10
Minoru: 11

---

Keiko-chan niemalże podskoczyła w miejscu, czując dotyk olbrzyma na swoim ciele. Totalnie ją zaskoczył, co chyba nie było dobrym sygnałem biorąc pod uwagę, że miała być ich oczami, a już raz schrzaniła sprawę.
- Cześć szefie. Nie spodziewałam się ciebie tak szybko. Dziękuję za możliwość odpokutowania tamtej sprawy. Obiecuję, że tym razem się spiszę. - Odpowiedziała. Nawet przywołała na swe usta uśmiech. Bardzo sztuczny i wymuszony uśmiech. Dziewczę wciąż było zestresowane, chociaż można było sądzić, że nie brakuje jej woli do walki. Na całe jej szczęście Tsume nie męczył jej więcej i odszedł na bok, by porozmawiać z Haruto.
Mężczyzna słysząc pochwałę ze strony swego przełożonego, uśmiechnął się również. Ten uśmiech jednak był szczery i dumny. Czyżby w naszym bohaterze budziły się cechy liderskie? Oby, ponieważ właśnie miał strzelić przemowę do wszystkich zebranych tu ludzi i uzmysłowić im, w czym właściwie mieli wziąć właśnie udział. Gdy tylko odchrząknął, wszyscy ucichli i skierowali swoje spojrzenia na swego dowódcę. Gdy przedstawił się, po zebranych wyraźnie poniósł szmer. Chyba nikt nie spodziewał się takiej szychy, a przynajmniej nikt poza osobami, które choć raz w swoim życiu spotkały Mukutaro. Potem nastało długie i mozolne tłumaczenie. Tsume mógł dostrzec, że wszyscy go słuchali. Czy było to spowodowane tym, że był tak świetnym mówcą, czy może pozycją jaką piastował. A może najzwyczajniej w świecie, nie miało to najmniejszego znaczenia. Ważne, że wysłuchali każdego jego słowa i nie musiał się powtarzać. Trochę nie spodobała im się ta część o niezabijaniu tamtych, lecz nikt nie oponował. Gdy wspomniał o sposobie w jaki dostaną się do środka, Rokuro wyszedł przed szereg i ukłonił się wszystkim. W słowach, które wypowiedział Mukutaro, dla każdego była przeznaczona jakaś rola. A gdy Keiko usłyszała swoje, aż wyprostowała się bardziej, wpatrując z niedowierzaniem w Mukutaro. Gdy zakończył i chciał się dowiedzieć, czy wszystko jasne, każdy jak jeden mąż przytaknął kiwnięciem głowy.
Co więcej, entuzjazm chyba udzielił się im wszystkim ponieważ białooki Hyuga jak i drugi z sensorów natychmiast wzięli się do roboty. Sensor składał pieczęć, zamykając oczy, tylko po to by po chwili otworzyć je i wskazać w jakimś kierunku w głąb ziemi i podać białookiemu odległość. Wtedy też wokół oczu Hyugi uwidaczniały się żyły i ten spoglądał we wskazanym kierunku. Trwało to kilka razy, aż w końcu oboje uśmiechnęli się od siebie i niemalże nie zbili sobie piątek. Z jakiegoś jednak powodu, polecieli oni do Haruto, a nie do Mukutaro, a dopiero ten przekazał nowinę swemu szefowi.
- Znaleźli, 15 ludzi, ale nie wygląda na to, że wiedzą o nas. - Przekazał Haruto. Zwrócił się do Rokuro i skinąl nań swą głową. Ten natychmiast ruszył do Hyugi, który nakierował go w odpowiedni kierunek.
- Pomieszczenie jest ogromne. Koliste, o średnicy około 50 metrów. Nie mam pojęcia po kiego chuja im aż tak ogromny obszar, ale starczy miejsca do walki każdemu. Cztery wejścia, tak jak zakładał Okura. Strop podtrzymuje osiem filarów. Jeśli się zawalą, nie tylko zasypiemy ich pomieszczenia, ale jest duża szansa, że część miasta pójdzie z dymem. Więc, proponowałbym zwracać na nie uwagę. - Przerwał nagle, spoglądając w kierunku Rokuro, który właśnie zaczął składać pieczęci. Po chwili położył on swoją dłoń na ziemi, a ziemia pod jego dłonią wyglądała jakby zmurszała i rozpadła się w pył, tworząc idealny okrąg.
- Wygląda na to, że zaczyna się. - Poklepał Mukutaro po ramieniu, jakby byli dobrymi przyjaciółmi i ruszył w kierunku tunelu. Ludzie zaczynali ustawiać się w kolejce. Rokuro wszedł do środka.
Tunel ciągnął się potwornie długo i lekko opadał w dół. Pierwszy szedł Rokuro, który co kilkadziesiąt metrów powtarzał swoją serię znaków i przykładał dłoń do ziemi, tylko po to, by ta ustąpiła pod jego naporem. Mukutaro szedł zaraz za nim i o ile tunel mógł rzeczywiście pomieścić dwie normalne osoby obok siebie, tak w wypadku naszego olbrzyma, nie było szansy by ktoś stanął obok niego. Ale dzięki temu miał piękny widok na to co dzieje się przed nim. A widział, że ubytek chakry powoli zaczynał objawiać się u naszego dzielnego użytkownika dotonu. Ale, w końcu dotarli. Gdy kolejny skrawek ziemi osunął się przed nimi, mogli dostrzec kamienną ścianę. Rokuro odsunął się na bok, robiąc miejsce ich ludzkiemu taranowi. Mukutaro wiedział gdzie mniej więcej znajdują się ich przeciwnicy. Wiedział również czego miał spodziewać się za ścianą. Teraz wystarczyło wpaść tam na pełnej bombie i zrobić porządek.

- Haruto -
- Okura Masa -
- Toyama Rokuro -
- Keiko -

użyte techniki

Nazwa

Doton: Ton'neru

Ranga

C

Dziedzina

Doton

Pieczęci

Baran → Pies → Szczur → Ptak → Dotknięcie w miejscu początku tunelu

Zasięg

Stworzenie: tuż przed użytkownikiem | Tunel maksymalnie 25 metrów

Koszt

E: 24% | D: 18% | C: 15% | B: 12% | A: 9% | S: 6% | S+: 3% za odcinek do 25m

Dodatkowe

Brak dodatkowych wymagań

Opis Technika tworzy tunel o średnicy około 2m i długości do 25m w miejscu dotknięcia gruntu. Możliwe jest stworzenie od razu dłuższego tunelu za zużycie dodatkowej ilości chakry (każde kolejne 25m powoduje zużycie chakry według kosztu powyżej). Tunel utrzyma się co najmniej kilkanaście minut, ale w bardziej zbitym gruncie może utrzymać się znacznie dłużej. Technika nie pozwala jednak na tworzenie tunelu w litej skale. Uderzenie o sile 100 (lub mniej w przypadku kruchego gruntu) w strop nad tunelem może spowodować zawalenie się całego 25m odcinka. Tunel jest tworzony w linii prostej. Może on nieznacznie opadać, wznosić się lub zakręcać, jednak te zmiany kierunku muszą być łagodne.

[Mukutaro]

Trochę musiał przyznać, że martwił się o Keiko-chan. Głównie dlatego, że według niej to ona zjebała robotę i teraz będzie się o to bić w pierś. Głupia rzecz, ale Mukutaro rozumiał aż nadto, bo według niego to ON zjebał robotę. Bo skupił się na walce, a nie na chronieniu kuriera. Ona skupiła się na nim, a nie na chronieniu kuriera. I bardzo dobrze, teraz skupianie się na nim było jej głównym zadaniem i celem. Mówienie mu co i jak na polu bitwy, kto dostał i kto został. Tego zdecydowanie nie może zjebać, pod żadnym pozorem. Nie ma jak. Jakby się Mukutaro miał na schodach stoczyć i przez przypadek zrobić sobie dziecko. No nie było mocy na tej ziemi, żeby tak się zdało.
Przemowa była w sumie nie przemową, a wyjaśnieniem planu. Nie miał zamiaru zagrzewać ludzi do walki, czy podnosić morale wszystkich. Ot po prostu wyjaśnił po co tutaj są. Tu naprawdę nie było miejsca na jakieś wielkie słowa. Tu trzeba było się przygotować na wielkie czyny. Nie był człowiekiem od słów. Napierdalał. I był gotowy to robić bardziej i bardziej z każdą kolejną sekundą. Podjarał się tym, no co tu dużo mówić. Widział kila szumów tu i ówdzie, nieco niezadowolenia, najbardziej chyba w miejscu, w którym powiedział o braniu żywcem. No normalnie walczyłby do śmierci, a jakże, ale tym razem nie mógł. Najlepszą zemstą jest absolutny sukces, jak mawiał jego staruszek. I nawet, jak chuja nienawidził całym dużym sobą, to te konkretnie słowa były całkiem mądrą lekcją. Przydatną i potrzebną. Jak w tym przypadku, gdzie absolutny sukces był obiciem pysków, tylko nie ze skutkiem śmiertelnym.
Ale mimo tego, że nie próbował i nie potrafił, to chyba trafił. Wszyscy zaczęli zapierdalać i uwijać się, zwłaszcza sensorzy, od których zależał sukces całej akcji. Znaleźli miejsce, a Rokuro zrobił tunel. I jeszcze nie zostali jakkolwiek wykryci. Pozostawało tylko zebrać ich grupkę, samemu rzecz jasna stojąc na przodzie, wyjebać ścianę i zacząć operację. Plus filary. No, kolejna ważna rzecz. Nie rozwalać filarów. Sam tego wszystkiego nie przytrzyma, co będzie spadało, więc może być z tego mały problem. Kolejny raz walka w małej przestrzeni, jak on kurwa kochał Shigashi za takie rzeczy. Nigdzie nie było miejsca żeby się powiększyć na całego i zrobić absolutny rozpierdol.
- I zajebiście. Panowie i Panie, jedziemy z tym gównem. - powiedział do wszystkich na głos i jako pierwszy wszedł do tunelu. Bywał w gorszych dziurach w swoim życiu, a ta była jeszcze bardzo szeroka, o idealnych rozmiarach. Rokuro powtarzał technikę raz za razem, i w końcu ściana objawiła się przed nimi. Ta, którą należało rozwalić. Mukutaro uśmiechnął się do ich przepracowanego eksperta, o ile było to widać w ciemnym tuneku, i gestem kazał się odsunąć. Upewnił się jeszcze, że ma za sobą swój mały oddział. Był gotów rozjebać tą ścianę i nawet nie musiał się starać. Zacisnął pięść, wystawił ją tak daleko do tyłu, jak się dało i wykonał jedno, płynne uderzenie. Jeden, silny atak na ścianę.
- NA PIZDĘ ICH WALIMY~! - krzyknął, wystrzeliwując z dziury niczym strzała wypuszczona z łuku. Nawet się nie krył, co i jak, był w swoim żywiole i chciał w nim pozostać tak długo, jak tylko się dało. Zabawę czas zacząć.

Użyte jutsu: Brak, po prostu siła 190

  Ukryty tekst

[Minoru]

Zadanie specjalne rangi A:
“Odwet” Mukutaro

---

Kolejka 12:
Mukutaro: 11
Minoru: 12

---

Zaraz miało się zacząć. Wystarczyło przebić się przez ścianę i byli by legowisku lwa. Napięcie w powietrzu było wręcz namacalne. Każdy zdawał sobie sprawę, że zaraz się zacznie, że ktoś zostanie ranny i być może nie wszyscy wrócą do domu. I tylko jeden Mukutaro był w swoim żywiole. Olbrzym nie pierdolił się w tańcu. Zamachnął się i uderzył. Nie, nie uderzył, on pierdolnął w ścianę z całej swej siły i tylko siły. Żadnych fikuśnych technik jak jakaś lalunia. Żadnego machania rąk i plucia ogniem. Czysta siła mięśni. Kamień ustąpił natychmiast, wylatując niczym wyrzucony z procy gdzieś w głąb pomieszczenia. I musiał w kogoś nawet trafić, ponieważ z drugiej strony ściany rozległ się głośny okrzyk bólu. Dziura w ścianie była imponująca, lecz nie na tyle, by ktoś postury Mukutaro mógł przez nią przejść. Więc Tsume zrobił dokładnie to, tym razem zamiast pięści, korzystając ze swego własnego ciała. Wpadł do pomieszczenia jak kula armatnia, cały obsypany gruzem i szarym oraz białym pyłem, niczym śmierć.
Olbrzym mógł dostrzec, że dostał się do naprawdę masywnego pomieszczenia, w kształcie koła, którego sufit niknął gdzieś w mroku. Pomieszczenie wyglądało jakby było podzielone na kilka osobnych sekcji. W jednej z sekcji stały łóżka, na której nikt nie spał, ale siedziało tam kilka osób. Była też jadalnia, w której umieszczono długie, drewniane stoły i mniejsze, lecz równie długie ławy. Znaleźć można było tutaj nawet mini łaźnię, z której korzystało właśnie dwóch wrogich zabijaków. Mukutaro dostrzegł coś co wyglądało na niewielką bibliotekę, przy której stały jakieś stoły pełne przedziwnych szklanych pojemników, w których coś bulgotało i dymiło się. Był też plac ćwiczebny, wypełniony po brzegi przeróżnymi rodzajami broni oraz manekinami na których można było ćwiczyć swe śmiercionośne techniki. To w niej znajdowało się najwięcej z zebranych tutaj oprychów. Było jeszcze co prawda kilka innych sekcji, lecz Mukutaro nie miał na tyle czasu by się im przyjrzeć. Dostrzegł jednak, że granicami każdej sekcji był jeden z ośmiu filarów, które podtrzymywały niewidoczny sufit.
- KURWAAA! - Rozległo się ze strony tamtych, gdy zorientowali się w tym co się dzieje. Chwilę później zza Mukutaro do środka pomieszczenia wpadła cała zgraja pozostałych dupo obijaczy, których przytargał ze sobą Tsume. Lecz tamci nie pozostawali dłużni. Chwila zaskoczenia minęła i również ruszyli w kierunku nadchodzących adwersarzy. I ktoś nawet objął sobie za cel, samego Mukutaro, ponieważ w jego kierunku leciało aż piętnaście ognistych tworów, swym kształtem przypominając demoniczne twarze.

- Haruto -
- Okura Masa -
- Toyama Rokuro -
- Keiko -

użyte techniki

  Ukryty tekst

[Mukutaro]

Zrobił dokładnie tak, jak chciał. Tak, jak planował. Wszedł, rozjebał, biegł żeby rozjebać dalej. Nie miał niczego innego w głowie, jak tylko jebnąć tego, kto będzie najbardziej pyskował. Nie zamierzał być miły, nie zamierzał krzyczeć "Poddajcie się, a nic wam się nie stanie" czy nawiać do złożenia broni. Gówno, nie tego chciał. Krzywda i tak im się stanie, tego chciał. Ich najebać, rozjebać a potem zabrać do pokoju zwierzeń, gdzie wyciągną z nich wszystkich tyle, ile się da. Poza tym, który dał im info, rzecz jasna. Ten jest dobrym ziomeczkiem i zasługiwał na coś więcej od życia. Może dałoby się go jakoś przekonać do dołączenia? Taki swój bynio, nie żeby u jego ludzi był mile widziany. Jakby go wziąć pod ochronę, może nawet by się z nim napił... Kolejny wesoły kolega do wesołej kompanii Mukutaro.
Ale co tam piwnice i tortury, trzeba było iść do przodu i robić uga buga. Rzeczy wokoło wyglądały naprawdę ładnie i fajnie. Tak ze stylem, powiedzmy. Schludnie. To łatwo było miejsce, w którym Mukutaro mógłby siedzieć cały dzień. Manekiny do bicia i niszczenia, jadalnia do jedzenia i łaźnia do siedzenia z dupeczkami. Pełen luksus, tylko szkoda że pod ziemią, inaczej byłoby całkiem całkiem. A tak była tutaj jakaś hołota niepotrzebna do obicia. Która dodatkowo zaczęła na nich pluć ogniem! Jakimiś małymi gównokulkami. Co one mu zrobią, co? Chuja, ot co! Podczas biegu powiększył swoją łapę i wziął cokolwiek miał pod ręką, jakikolwiek przedmiot, kawałek ściany albo mebla. Gruz. Wszystko, co zmieściło mu się w łapę. I cisnął tym głupim, tępym pociskiem, w przeciwników. W sumie to garścią pocisków. Po co? A tako. Może któreś zbiją ogniste kule z drogi. Część uderzy wrogów. Resztę kul starał się przyjąć na siebie, i tak przecież nie uniknie wszystkiego. A kiedy do nich dobiegnie? Cóż...
Zrobi swoją powiększoną łapą potężny manewr zwany Posprzątaniem (nazwa autorska). Niskie sunięcie powiększoną łapą blisko ziemi, żeby dosłownie zmieść nogi wrogów z jego pola widzenia. Oj połamie conajwyżej kilka nóg, co to za problem? Grunt, żeby przeżyli. Mając swoich ludzi za sobą będzie sukcesywnie zmiatał kolejnych ludzi. Zaraz, który to wypuścił w jego mordę te kule ognia? Może warto by go zdjąć następnego?

1. Biegnie
2. Podczas biegu powiększa łapę, łapie gruz i rzuca w cieci.
3. Stara się przyjąć na siebie kule ognia
4. Bije powiększoną łapą po nogach, niziutko

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Minoru]

Zadanie specjalne rangi A:
“Odwet” Mukutaro

---

Kolejka 13:
Mukutaro: 12
Minoru: 13

---

Walka nabierała tempa. Ludzie, którzy przybyli wraz z Mukutaro zaczynali ścierać się ze swymi celami, choć to tamci mieli przewagę liczebną. Efektem tego było, to że większość sił Tsume bardzo szybko stało się celem kogoś ze smoków. W tym również i sam olbrzym, w stronę którego mknęło już ogromna ilość pocisków. Jak się okazało, nie wszystkie zostały wycelowane tak by trafić w samego Mukutaro, choć przez swe rozmiary Mukutaro stawał się prostszym do trafienia celem. Tylko, że on nie zamierzał stać jak słup i dać się ot tak trafić. Powiększył swoją dłoń, korzystając ze swojego popisowego numeru i chwycił leżący wokół niego gruz. Cisnął nim w kierunku nadlatujących pocisków i tych, którzy znajdowali się po drugiej stronie. Grad pocisków zbił około połowy z nadlatującego zagrożenia, a nawet i zdołały trafić kogoś z przeciwników. Pozostała ilość dotarła jednak do celu uderzając w naszego olbrzyma, nie powodując mu jednakże nic więcej jak ogrzanie jego grubej skóry.
Żołnierze pazura nie próżnowali. Być może byli i w mniejszości, ale jakościowo zdawali się przewyższać smoczych półgłówków. Po stronie wroga pojawili się pierwsi ranni, natomiast po stronie tygrysów jak dotąd nic. Można by powiedzieć, że będzie to prosty i przyjemny rozpierdziel. Kaszka z mleczkiem jak to mawiają niektórzy. A przynajmniej tak było do czasu.
- AAAGHHHH! - Poniósł się czyjś przeraźliwy krzyk po całym pomieszczeniu. Chwilę później krzyknęła druga osoba. Gdy Mukutaro zechciał zwrócić swą uwagę w tamtym kierunku, mógł dostrzec dwoje ze swoich ludzi toczących nierówną walkę z jednym przeciwnikiem. Jeden z ludzi Mukutaro klęczał już na ziemi, a przez jego klatkę piersiową przebiegała głęboka rana. Szła ona od prawego barka, aż do samego pępka. Drugi z ludzi Tsume właśnie został trafiony przez swego przeciwnika prosto w szczękę. I sądząc po tym jak zmieniła ona swe położenie, została złamana. Obaj tygrysi byli wciąż zdolni do walki, pomimo ciężkich ran, tylko już teraz było oczywistym, że zostali zdominowani przez swego przeciwnika. A był nim równie wysoki co Mukutaro mężczyzna, o szczupłej, wręcz żylastej sylwetce. Spod mocno naciągniętej skóry wystawały jednak mięśnie twarde jak stal, dzięki którym zdolny był dokonać tak ogromnych strat u swych adwersarzy. Ubrany był jedynie od pasa w dół, odsłaniając tym samym swą chudą, acz umięśnioną klatkę piersiową. Dół swego ciała osłaniał za pomocą czarnej jak noc hakamy, zasłaniając również i stopy. Był całkowicie pozbawiony włosów na głowie, choć brwi miał gęste. W lewej dłoni trzymał ubrudzoną od krwi kamę, a prawą miał całkowicie wolną. Tym co jednak najbardziej przykuwało wzrok był kolor jego skóry. Była czarna niczym noc. I nie chodziło o to, że była ciemnej karnacji. Wyglądało to raczej jakby wysmarował się czarną farbą. I jedynie w kilku miejscach nałożył na nią białą farbę, w kształcie pasów, które rozchodziły się po całym ciele. Wszystko wskazywało na to, że Mukutrao znalazł swego złodupca, któremu mógł obić mordę. I właśnie ów złodupiec, unosił swą lewą dłoń, w której dzierżył kamę i którą szykował się by zadać drugi i zapewne ostateczny cios, temu który miał złamaną szczękę.

- Haruto -
- Okura Masa -
- Toyama Rokuro -
- Keiko -

KP przeciwnika

  Ukryty tekst

Użyta technika

  Ukryty tekst

Chakra

  Ukryty tekst

[Mukutaro]

To był moment, w którym Mukutaro czuł, że żyje. To był moment, dla którego Mukutaro się urodził. Znaczy no, nie ten jeden, ale ta sytuacja. To napierdalanie się z innymi, w tłumie, gdzie ogromna gruba ścierała się z ogromną grupą. Gdzie śmierć i zniszczenie tańczyły wokoło niego, a on parł do przodu i się śmiał. Śmiał ze śmierci, która wyciągała po niego swoje łapska, a on bił ją po mordzie. Za. Każdym. Razem. I tak teraz odnajdował przyjemność w tym prostym biegnięciu do przodu, prosto na kule ognia lecące na jego twarz. We wzięciu leżącego wokoło syfu i zrobieniu z niego broni. I rzuceniu nim w zgraję cieci, którzy stali po drugiej stronie barykady. Ale brakowało jednego elementu, czegoś bardzo ważnego. Równego oponenta. Kogoś, z kim mógłby stanąć twarzą w twarz i nie musieć się powstrzymywać. Którego mógłby uderzyć z całej siły i nie martwić się, że oderwie mu głowę jednym atakiem. Szukał kogoś takiego, podczas wyprowadzania ataków instynktownie poszukiwał tego jednego kogoś. Tego, kto zapewni mu rozrywkę, który uczyni jego napierdalanie jeszcze lepszym, jeszcze bardziej niezapomnianym.
Znalazł go. Usłyszał. Zobaczył kątem oka. Koleś, który położył dwóch jego ludzi. Wyjątkowo interesujący, z wyglądu przynajmniej. Ale Akimichi wiedział, że będzie dla niego odpowiedni. Że będzie mógł z nim pójść w tango i poskłada się wolniej, niż inni. I właśnie zamierzał coś z nim zrobić. Skupił się na nim. Jeszcze z powiększoną ręką zaczął biec w jego stronę na pełnej kurwie, jak to się mawia. Wystawił powiększoną rękę na bok. Idealny moment na ruch, który trenował jakiś czas temu. Nie planował tego, ale wyszło po prostu idealnie, wszystko było tak idealnie. Zrobił to instynktownie, bez pomyślunku i dokładnie tak, jakby zrobił to z każdym innym ruchem. Miał zamiar jebnąć przeciwnika powiększoną ręką. Wyrzucić go do tyłu, odepchnąć. Zlariatować go na śmierć i mieć nadzieję, że to go nie zabije.

1. Biegnie
2. Rariatto powiększoną dłonią w typa

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Minoru]

Zadanie specjalne rangi A:
“Odwet” Mukutaro

---

Kolejka 14:
Mukutaro: 13
Minoru: 14

---

Mukutaro ponownie był w świetnym nastroju. Miał przed sobą bitkę, przeciwników było mrowie i stawiali opór. Co prawda jeszcze żaden nie zrobił mu krzywdy, więc brakowało elementu wyzwania, ale przecież gdzieś między nimi musiał się znaleźć ktoś wart jego knykci! Wystarczyło się rozejrzeć, trochę nadstawić ucha i… jest, znalazł! Dziwadło, które chyba chciało być murzynem, więc wymalowało się na czarno. Ale obalił dwoje tygrysów, na jednym wdechu. Więc szansa na wspólne obijanie sobie mord wzrosła!
Ruszył na niego! Jego ręka wciąż powiększona, ziemia pod nim aż dudniła od jego kroków. Tamten dostrzegł go po chwili. W pierwszym odruchu skrzywił się, lecz szybko zmienił swój wyraz twarzy na uśmiech. I, o dziwo, przyjął wyzwanie, ponieważ również ruszył w kierunku Mukutaro. Pędzili na siebie niczym Kaiju i… no, nie Kaiju. Mieli do siebie 20 metrów, 15, 10, 5, 4, 3, Mukutaro ustawił swą dłoń do rariatto, 2, a tamten widząc co wyczynia Tsume zrobił dokładnie to samo, 1. Obaj zderzyli się ze sobą, uderzając swoimi rariatto, napierając na siebie swoją siłą. Lecz to Mukutaro wyszedł z tego zderzenia obronną ręką. Jego przeciwnik wytracił swój pęd momentalnie, a nasz poczciwy olbrzym parł dalej. „Czarnoskóry” został wytrącony z środka ciężkości i aż wywinął piruet lądując nim gruchnął na kamiennej posadzce, która aż ukruszyła się od siły uderzenia. Mukutaro zatrzymał się jakieś 4 metry dalej, nim mógł się obrócić. Ten, który rzucił mu wyzwanie, leżał na ziemi jakby uszło z niego całe życie.
- ODPIERDOL SIĘ OD NASZEGO SZEFA! - Dwóch smoczych chłystków wypadło na Mukutaro jakby znikąd. Musieli wykorzystać sytuację, że ten skupiony był na gościu leżącym bez ducha na ziemi. Tsume mógł zrobić teraz co zechce. Efekt był podobny, tamci nie mieli dość siły by zrobić mu krzywdę, więc byli zdani na łaskę pazura o ile ten zechce poświęcić im choćby sekundę swego zainteresowania, ponieważ jego główny cel właśnie podnosił się z ziemi. Wyglądał jakby trafiła go notka wybuchowa. Jego żebra ewidentnie były pogruchotane, co wyłączyłoby z walki większość walczących. Lecz ten tutaj zdawał się nie czuć ani krzty bólu.

- Haruto -
- Okura Masa -
- Toyama Rokuro -
- Keiko -

KP przeciwnika

  Ukryty tekst

Użyta technika

  Ukryty tekst

Chakra

  Ukryty tekst

Mechanika

  Ukryty tekst

rany

  Ukryty tekst

[Mukutaro]

Bezpośrednie starcie! Nie żadne uciekanie i kluczenie wokoło ]siebie! Idealna pozycja dla niego, idealna sytuacja dla jego gustu. To miejsce robiło się lepsze i lepsze z każdym kolejnym uderzeniem i każdym kolejnym momentem. Może powinien znaleźć sobie takie miejsce, w którym robiłby to na stałe? Bardzo wątpił, że przejście na stronę "prawych" i "grzecznych" ninja z Shigashi da mu jakkolwiek lepsze warunki, niż te. Może i ponapierdalałby przestępców, ale... raczej nie żyłby w takich luksusach i w takim towarzystwie. Chciał być tutaj i robić to, co teraz. I z każdą taką akcją tylko utwierdzał się w przekonaniu, że to miejsce dla niego.
Ale no, pierdu pierdu, a walka w trakcie. Chciał zrobić tą sztuczkę Taijutsu, którą ćwiczył wcześniej. Rozwalenie komuś ciała wystawioną ręką i atakiem na pełnej. Sytuacja była idealna, nie? No, była. I ten ktoś poszedł z nurtem. I starli się niczym dwa kozły. Albo jelenie. Albo inne zwierzęta z rogami, które walczą o to, kto ma większe jajca. Najlepszy może być tylko jeden, prawda? No to on zamierzał nim być. I się starli i się jebnęli. I, oczywiście, pomalowany typ odleciał do tyłu. Jak ten ptak srebrzysty, jak ten cymbał brzmiący. Jak kawałek kamienia, który Mukutaro mógłby podnieść i rzucić bez najmniejszego problemu. No, jebnął o ścianę. Tym samym, oby, uratował dwójkę swoich ziomeczków, chyba. Trochę mu zajęło zatrzymanie się z rozpędu - nie pomyślał wcześniej, że może być to coś trudnego. Zatrzymanie, znaczy się.
- WASZ SZEF JEST MOJĄ DZIWKĄ. WON MI Z OCZU! - krzyknął, zamachując się swoją wielką łapą i zgarniając dwójkę cieci, jakby byli irytującymi komarami. Tylko no, komary chciał zabić. A ich... No dobrze, nie wstrzymał się z uderzeniem. Trochę się zapędził. Ale co to za problem, dwóch typów zostanie rozplaskanych o ścianę. Wielkie mi halo.
- Ostrożnie. Zajmę się nim. - powiedział do swoich ludzi, nonszalancko wręcz odwrócił się od swojego przeciwnika. Wyglądał przecież na martwego. Bez życia. Chuj, głupio zrobił. Nie chciał go zabijać, to był jego cel. Żeby był żywy i zdolny do kłapania jadaczką. Za bardzo się podpalił, co zrobić. Ogień szalejący w jego ciele nie chciał zgasnąć i widok przeciwnika chcącego się zderzyć z Mukutaro... No podjarał się, co tu dużo mówić.
No dobra, nie było tematu. Żył.
- Poddaj się. Wezmę cię ze sobą tak czy siak, kwestia tego jak duży wpierdol obskoczysz. - powiedział na głos. Dał mu szansę na poddanie się. Dzisiaj był wyjątkowo miły. W głębi duszy chciał jednak trochę się z nim napierdalać, ale powiedział, że wezmą tak wielu żywych, jak tylko się da. Słowo mężczyzny to słowo mężczyzny, nie było wycofywania się i nie było obchodzenia swoich obietnic. Poza tymi dwoma, byłoby miło, gdyby przeżyli.

1. Slap them in the wall (plaskacz powiększoną łapą dwóch typów)
2. Łaskawie daje szansę na poddanie się, powoli do niego podchodzi

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Minoru]

Zadanie specjalne rangi A:
“Odwet” Mukutaro

---

Kolejka 15:
Mukutaro: 14
Minoru: 15

---

Jedno machnięcie swoją ogromną łapą, dokładnie tyle było mu potrzebne by sprzątnąć dwóch gagatków, co to się wzięli i wpadli na pomysł ratować swojego… szefa, kumpla, no kimkolwiek on tam był dla nich. Obaj polecieli w siną dal i zatrzymali się dopiero gdy natrafili na ścianę, na której rozbili się niczym rozjechane przez powóz żaby. Gdy chwilę później ich ciała odlepiły się od ściany, zostały na niej ślady krwi, co chyba wskazywało na to, że raczej nie nadadzą się do przesłuchań. Chociaż może jednak przeżyli, a krew pochodziła z rozciętej wargi? Nigdy nic nie wiadomo!
Tym bardziej, że ten który dostał o wiele poważniej już wstał na równe nogi. Wyglądał kiepsko, zwłaszcza w miejscu, w którym dostał. Lecz gdy padła propozycja by się poddał i Mukutaro zaczął zbliżać się do niego, ten zaśmiał się jakby usłyszał najlepszy w świecie kawał.
- Dawaj grubasie! ZATAŃCZYMY! - Rzucił mu wyzwanie, obniżając jednocześnie swój środek ciężkości i przesuwając go odrobinę do przodu. Napiął swoje nieduże, acz wydatne mięśnie na i skoczył na Mukutaro. Zrobił dokładnie trzy kroki, by nabrać pędu i wybił się do góry, tuż nad głowę olbrzyma, tylko po to by spuścić na niego samego swoją nogę, niczym gilotynę, w technice, którą sam Mukutaro znał bardzo dobrze. Girochin Droppu. Jego przeciwnik był nieznacznie szybszy od niego samego. Lecz Mukutaro wciąż miał chwilę by spróbować jakoś zareagować, na nadchodzący atak.

- Haruto -
- Okura Masa -
- Toyama Rokuro -
- Keiko -

KP przeciwnika

  Ukryty tekst

Użyta technika

  Ukryty tekst

Chakra

  Ukryty tekst

Mechanika

  Ukryty tekst

rany

  Ukryty tekst

[Mukutaro]

I pac irytujące muszki pod ścianę. Szkoda troszkę, prawda, ale ostatecznie sami się rzucali. Gdyby dali się jakoś grzecznie i kulturalnie pojmać i nie walczyć o własną wolność, to byłoby inaczej. A tak nie dość, że zostaną torturowani, to jeszcze zostaną skrzywdzeni fizycznie przed faktem. Szkoda, szkoda, ale sam zrobiłby dokładnie tak samo. Wolność, jak to się mawia, to podstawowe prawo każdego szanującego się ninja. Nie, skreśl. Powinno być podstawowym prawem. Każdy powinien móc wywalczyć swoją wolność. No ale znowu schodził na temat, który absolutnie nie był ważny i którego absolutnie nie miał zamiaru poruszać, więc po chuj? Ten moment wołał o coś innego. Wołał o rzeź i zniszczenie.
- Cóż, próbowałem. - odpowiedział i uśmiechnął się szeroko. Takiej odpowiedzi oczekiwał. Ten człowiek był zdecydowanie jednym z nich. Był "swój". Taki, który lubił robić podobnie, co on. Na pewno odpowiedziałby podobnie, gdyby sam dostał po mordzie i kazano mu leżeć. Jakby jakikolwiek autorytet mógł go utemperować, jakby proste "poddaj się" mogło cokolwiek zrobić. Go trzeba było kolanem do ziemi, pozbawić powietrza, zniszczyć kolana młotkiem albo przybić do ziemi metalowym palem. I chyba tak samo trzeba będzie zrobić z nim. Przybić gnoja do ziemi.
A on nie chciał na ziemię, chciał skoczyć i zrobić coś, co Mukutaro dobrze znał. Standardowy wręcz ruch. Prosty, ale z jebnięciem. Z takim "umf", jak to się mawiało. Mukutaro mógłby w sumie do niego doskoczyć, ale miał coś znacznie... nie, w sumie nie miał. Walka z cieciami w powietrzu nigdy nie była jego mocną stroną, bo i po co? ALE ten koleś był raczej kimś, na kogo warto się było starać. Wyskoczył w górę żeby się z nim zmierzyć. Co ostatecznie może się stać, prawda? Co, wbije go w ziemię? To ON wbijał w ziemię. Z otwartą łapą (tą powiększoną, rzecz jasna) miał zamiar bezpośrednio napierdalać się z latającym czarnoskórym dziwakiem. Tak, jak lubił - prosto i na pełnej. Kiedy tylko go zatrzyma, złapie go za tą nogę i rzuci nim o ziemię jak workiem z ziemniakami.

1. Skok
2. Otwarta łapa vs gilotyna (Hōshō)
3. Złapać za nogę i jeb o podłogę

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Minoru]

Zadanie specjalne rangi A:
“Odwet” Mukutaro

---

Kolejka 16:
Mukutaro: 15
Minoru: 16

---

Cóż to był za pojedynek! Tamten, z iskrami szaleństwa w oczach, opadał na Mukutaro by zgilotynować mu czaszkę, a ten nie pozostawał mu dłużny. Nasz olbrzym rzucił się do tego tańca, wybijając się w powietrze, na spotkanie ze swym przeciwnikiem. Korzystając wciąż ze swej powiększonej łapy wyprowadził on kontratak. Pięść, kontra kopniak. Oba uderzenia zderzyły się ze sobą, a przyglądający się temu pozostali walczący mogli przyrzec, że poczuli wibracje roznoszące się w powietrzu. Obaj byli silni, obaj byli nadludzko sprawni, lecz to Mukutaro miał przewagę.
Koleś starał się jeszcze wykorzystać dłoń Tsume by odbić się od niej i zwiększyć dystans, lecz to nasz olbrzym miał prostszą czynność do wykonania. Wystarczyło, że zamknął swą dłoń w pięść by pochwycić swój cel, co też uczynił. Mężczyzna starał się jeszcze wyrywać, a miotał się niczym dziki pstrąg w górskiej rzece i Mukutaro mógłby przysiąc, że gdyby utrzymywałby go jeszcze przez chwilę dłużej, to ten wyrwałby mu się z uścisku. Lecz nie zdążył. Mukutaro miotnął nim o ziemię jak workiem kartofli. Ponownie można było usłyszeć jak powietrze z jego płuc zostaje uwolnione pod wpływem potwornego uderzenia. W normalnej walce, zapewne już dawno by się to wszystko skończyło. Ale nie w tej. Tutaj można było odnieść wrażenie, że przeciwnik Mukutaro zapomniał jak się ginie. Podniósł się on ze swego miejsca, niczym kot, rzucając się przed siebie i wykonując widowiskowy piruet.
- Ostatni raz miałem takie wyzwanie gdy przybyłem do tego przeklętego miasta! - Koleś był tak pobudzony, że można by uznać, że jest na jakimś haju. Ponownie ruszył na pełnej w kierunku Mukutaro, zupełnie jakby niczego dotąd się nie nauczył. Ale tym razem zdawał się być jeszcze szybszym. Wyglądało na to, że zamierzał tak najzwyczajniej w świecie, wparować na stojącego Mukutaro.

- Haruto -
- Okura Masa -
- Toyama Rokuro -
- Keiko -

KP przeciwnika

  Ukryty tekst

Użyta technika

  Ukryty tekst

Chakra

  Ukryty tekst

Mechanika

  Ukryty tekst

rany

  Ukryty tekst

[Mukutaro]

Nie było ognia. Nie było piorunów. Nie było kryształów czy innych rzeczy, które nakurwiały po oczach. Zamiast tego to ON nakurwiał. Znał takich, bęcwałów jednych, którzy mówili, że sztuki ninja są piękne. Bardzo na przykład, ich akurat całkiem lubił. Ale bardziej śpiewali bardziej o widowiskowych rzeczach. Nie doceniali prostego napierdalania się łapa za łapą i cios za ciosem. Bezpośredniego starcia dwóch absolutnych jednostek zniszczenia, żelaznych pięści, żelaznych muskułów i żelaznych jaj. No nie wszyscy, no dobra, trzeba powiedzieć. Ale niektórzy doceniali tylko te "machanie kluczami przed mordą" rodzaje technik. Widowiskowe, ambitne. Piękne. Ile to razy słyszał o kryształach Kosekich pięknie tańczących na wietrze. Albo o tańczących z gracją Kaguyach. A jego "jeb"? Albo jeszcze lepiej, "JEB"? No właśnie. Żaden bard do tej pory nic na jego temat nie piszczał i nic nie zagrał na jego cześć. Zdecydowanie powinien coś z tym zrobić. Zapłacić? Cholera, wypadałoby pierw być super znanym i bardzo, ale to bardzo popularnym. O tym na przykład można by napisać jakąś balladę. "I wtedy Nietykalny wskoczył w przestworza, złapał kościeja i rzucił nim o ziemię. Cios popękał sufity, zniszczył ziemią, ale wróg, jak sztaba żelaza, wstał niewzruszony". Zaraz, co?
Ano tak. Wstał. Jebany. W sumie, Mukutaro mógł dodatkowo na niego wskoczyć, kiedy go rzucił. Ale nie, chciał go żywcem. A to oznaczało, że nie może go zabić przez przypadek. Nie chciał dawać z siebie absolutnie wszystkiego, byli pod ziemią. NIE MÓGŁ, inaczej wszystko by się zawaliło i zrobiło z nich wszystkich stuletnie jajo. Ale on stał dalej. Co on, najebany jakiś? No nic, trzeba było zadziałać inaczej. Bardzo inaczej.
- Może dla ciebie. Ja ledwo się spociłem. - skurczył swoją wielką łapę i czekał. Z otwartymi rękoma, gotowy do przyjęcia na siebie ciosu. Kiedy ten tylko dojdzie, kiedy przyjmie go na klatę, spróbuje złapać gagatka. Przytulić. Mocno i czuje, jak ukochaną dziewczynę, którą chce się wycisnąć do cna. Nie zamierzał uciekać, o nie. Zamierzał wziąć go tak, jak wcześniej - prosto i konkretnie. Bezpośrednio.

1. Czeka na jego atak, chce go przyjąć na klatę
2. Jak przyjmuje, to spróbuje go złapać i wtedy wycisnąć jak tubkę pasty do zębów. Przytrzymać żeby nie spierdolił.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Minoru]

Zadanie specjalne rangi A:
“Odwet” Mukutaro

---

Kolejka 17:
Mukutaro: 16
Minoru: 17

---

Sytuacja w podziemiu zaczynała przechylać się powoli na stronę smoków. Niestety od początku mieli niewielką przewagę. Zwłaszcza, że nie wszyscy członkowie oddziału Mukutaro byli walczący. Poza tym, to jego ludzie starali się za wszelką cenę pochwycić jak najwięcej tamtych żywcem, gdy smoki po prostu chcieli zajebać ich wszystkich. Tylko czy miało to jakiekolwiek znaczenie, gdy Mukutaro stał jak skała na swoim miejscu i sam jeden mógłby poskładać ich wszystkich w harmonijki? Być może okaże się to, gdy w końcu pokona swego przeciwnika. A jeśli już o nim mowa, to ten parł wprost na niego, a Mukutaro jak to on. W swoim stylu, na pełnej albo wcale. Zmniejszył swą łapę i postanowił pokazać wszystkim, że to on jest main man!
Jego przeciwnikowi nie trzeba było dwa razy powtarzać. Tuż przed Mukutaro nachylił się w jego kierunku, jednocześnie obracając plecami, tak by zwiększyć powierzchnię jaką będzie atakował. Uderzenie nastąpiło moment później. I Mukutaro dzielnie przyjął na siebie uderzenie, zatrzymując jednocześnie swego przeciwnika w miejscu. Zdarzyło się jednak coś niespotykanego. Coś co nie spotkało naszego olbrzyma już bardzo dawno temu. On to poczuł. I nie chodziło o to, że poczuł jak jego ciało uderza w jego. Mukutaro był święcie przekonany, że uderzenie to pozostawi mu ogromnego siniaka na klatce piersiowej. Nie żeby miało to jakiekolwiek konsekwencje dla kogoś tam twardego jak Mukutaro, ale było to zdarzenie wręcz niespotykane. A jednak jego łapska, zamknęły się wokół przeciwnika w niedźwiedzim uścisku.
Ich twarze były teraz na mniej więcej tej samej wysokości. Dlatego też mogli widzieć wyrazy swoich twarzy nawzajem. Mukutaro zacisnął swój uścisk odrobinę mocniej. Tamten jednak wyglądał na spokojnego, wręcz rozbawionego. Kolejny pewny siebie typ, los uwielbiał rzucać takich pod nogi Tsume. Tylko, że nim nasz bohater zdążył zwiększyć uścisk na tyle, by zrobić mu krzywdę, tamten zaczął napierać na niego samego. I w tak krótkim czasie wydarzyła się druga niespodziewana rzecz. Schwytany mężczyzna, o wiele wątlejszej budowie ciała niż Mukutrao, dominował nad nim. „Szkieletor” naparł swoimi ramionami, na ręce Pazura, rozrywając jego uścisk uwalniając się i odskakując do tyłu.
- Trochę to trwało, ale szale zaczęły się przechylać. Zabawmy się olbrzymie! - Facet wyglądał jakby był w siódmym niebie. Teraz to on przyjął postawę obronną rzucając tym samym wyzwanie naszemu bohaterowi.

- Haruto -
- Okura Masa -
- Toyama Rokuro -
- Keiko -

KP przeciwnika

  Ukryty tekst

Użyta technika

  Ukryty tekst

Chakra

  Ukryty tekst

Mechanika

  Ukryty tekst

rany

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Mukutaro]

Chciał go na siebie przyjąć. Po męsku. Jak jeden twardziel drugiego. Nie szło mu unikanie, nigdy nie był w rym dobry. Zawsze, ale to zawsze, kiedy szedł na konkurs szybkości i zwinności, dostawał po mordzie. Nawet nie, cofnąć te słowa. Nie dostawał po mordzie, ale nie mógł się bić po mordach z kimś innym. Nie mógł ich trafiać, nie mógł wejść w kontakt. Nie mógł zaatakować, trafić. Sprawdzić, czy to jego ciało było twardsze, czy jego silniejsze. A tutaj? Koleś sam chciał. On chciał. To była najzwyklejsza sprzeczka, kto ma większego fiuta. Oczywiście to on miał. On zawsze miał. Ta satysfakcja i dominacja, kiedy wychodziło na niego, ten pierwotny nawet zastrzyk adrenaliny... Były tym, dla czego żył. Jedną z rzeczy, na pewno.
Coś poczuł. Znaczy wcześniej już czuł, ale tym razem czuł mocniej. Bardziej. Jakby to, co zrobił, faktycznie go dotknęło. To nie był byle pierd jakiegoś Hyugi czy inne drapu drapu po pleckach. To było faktyczne. Realne. Chwycił go za szmaty i chciał pochwycić, ale ten wyrwał się. Jakimś cudem. Co? Jak to? Ludzie byli słabsi, im dłużej się byli. Ale on wydawał się... na odwrót. Był silniejszy, niż wcześniej. Mukutaro nie mógł tego wyjaśnić, ale i tak było to tylko wrażenie. Dziwne wrażenie.
- Keiko-chan, raport. - chwila otrzeźwienia z bitewnego szału, moment osłupienia, wystarczył, by na chwilę chociaż wróciła do niego zdrowa myśl. Chciał raportu, ale nawet na niego nie czekał. Nie miał zamiaru. Sekunda opóźnienia była niewybaczalna.
- Cofam, chyba jednak się spocę. Jak ci na imię, kolego? Tym razem chcę wiedzieć, kogo rozpierdolę! - krzyknął z szerokim, może nieco szaleńczym, uśmiechem na twarzy. Ponownie powiększył swoją pięść. Ponownie przyjął pozycję do wykonania Rariatto. Ale tym razem zamierzał dać z siebie znacznie, znacznie więcej. Nie wszystko, inaczej rozjebałby ich wszystkich i wszystko. Ale chciał tego konkretnie kolesia wcisnąć w ziemię, zasadzić niczym małe drzewko. Zniszczyć mu mordę.
Wystrzelił do przodu. Wystawił rękę na bok. Cała jego siła została skupiona na jednym ciosie w jego klatę. Jeśli go zabije, trudno. Chuj z tym. Ale nie zamierza tak po prostu poddać tej walki, zamierza ją wygrać. A miał na to szanse mimo tego jednego, jebanego siniaka. To znaczyło tylko, że walka zaczynała się robić poważna i on powinien robić się poważniejszy.

1. Pyta w myślach czy jest Keiko-chan.
2. Chuj z nią jedziemy.
3. Wielka łapa + lariatto
4. + spalanie kalorii Akimichich
5. Na klatę go walimy

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst