Rzeka Królów

[Minoru]

Zadanie specjalne rangi A:
“Odwet” Mukutaro

---

Kolejka 18:
Mukutaro: 17
Minoru: 18

---

Jak się okazało, była to miła niespodzianka dla naszego olbrzyma, że był na tym świecie jeszcze ktoś, kto potrafił wykrzesać z niego tą nutkę niepewności. Ba, chudzielec tak mu zaimponował, że zgłupiał i poprosił Keiko-chan o raport w sytuacji, choć nie był to raczej najlepszy czas na takie akcje. A jednak Keiko odpowiedziała.
- Przegrywamy. Mają nad nami przewagę liczebną i spychają nas do tyłu. Musisz im pomóc, inaczej wszystko będzie stracone. - Głos dziewczyny był spokojny, opanowany, choć informacje jakie przekazywała nie napawały optymizmem. Tylko, że Mukutaro chyba nawet nie słuchał. Miał w zasięgu swojego wzroku tylko jeden cel. Rozkurwić tamtego chłystka! Nim jednak poturbuje go bardziej, postanowił zapytać go o imię. Była to oznaka szacunku i tego, że zrobił on na nim wrażenie.
- Maeda… Maeda Kameko. - Przez chwilę wyglądał jakby się wahał, czy powinien zareagować na zaczepkę. A jednak w końcu podał swe miano i nie jakiś tam pseudonim, czy inne badziewiaste przezwisko, tylko pełnie imię i nazwisko rodowe. Mukutaro dostał to czego chciał. Mógł przystąpić do swego planu.
No i ruszył. Zrobił to tak jak miał w zwyczaju, na pełnej. Rzucił w ten sposób wyzwanie swemu przeciwnikowi. Miał to być test ich męskości, kto komu przypierdoli mocniej, tak jak powinno być. Powiększył swą rękę, ułożył ją tak by móc zgarnąć przeciwnika i miotnąć nim jak szmacianą lalką. A gdyby to miało być za mało sięgnął po jedną ze swoich broni ostatecznych. Jego ciało zaczęło intensywnie się pocić, zupełnie jakby przebiegał właśnie maraton. Lecz nie oznaczało to, że Mukutaro był zmęczony, wręcz przeciwnie. Czuł się jak nowonarodzony. Tylko, że jego przeciwnik nie ruszył na niego. Zamiast tego wziął zamach i czekał na nadejście choo-choo Mukutaro. Wyglądało na to, że zamierza on po prostu zdzielić naszego poczciwego olbrzyma za pomocą swojej piąchy, niczym bohater jednej z powieści fantasy. Tylko, że takie rzeczy mógł robić Mukutaro, a nie inni na nim. A jednak, gdy tylko Tsume zbliżył się na odległość trzech kroków, Kameko odskoczył w bok. Nie był to jakiś ogromny skok, ot tyle by zejść z linii ataku olbrzyma. Jednocześnie wyprowadził za pomocą prawej ręki, silny prosty strzał prosto w twarz Pazura. Trafił w jego lewe oko. A gdy Mukutaro zatrzymał się i miał chwilę by zrewidować swój stan, poczuł że brew mu spuchła. Typ właśnie podbił mu oko!
- Jesteś silniejszy ode mnie, nie ma co do tego żadnych wątpliwości. Ale jeśli będzie trzeba, będę cię kąsał aż skruszę twój mur. Powiedz mi olbrzymie, który popełnił błąd przychodząc tu, jak brzmi twoje imię? Chcę wiedzieć kogo poślę do mojego boga! - Facet był pewny siebie. Na tyle pewny siebie, że rozłożył swe dłonie na boki, odsłaniając całkowicie całe swoje ciało. Było między nimi około 6 metrów.

- Haruto -
- Okura Masa -
- Toyama Rokuro -
- Keiko -
- Maeda Kameko. -

KP przeciwnika

  Ukryty tekst

Użyta technika

  Ukryty tekst

Chakra

  Ukryty tekst

Mechanika

  Ukryty tekst

rany

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Mukutaro]

Bezpośrednie starcie. Bicie się morda o mordę. To, w czym był najlepszy. W czym zawsze był najlepszy. Ale nie, oczywiście. Nigdy tak nie było, by ktoś miał jaja, by przyjąć na mordę jego najsilniejszy atak. Nigdy tak nie było. Ani. Jednego. Jebanego. Razu. W tym jednym momencie Mukutaro stracił cały szacunek i cały respekt, resztki sympatii dla tej karykatury. Która zapraszała go do siebie, niby jak on jego, ale tylko po to, żeby zrobić go w chuja. Co gorsza, co gorsza, dostał jeszcze po mordzie. Piękna kontra, przykładowa wręcz. Taka, którą sam trenował wiele godzin i na wielu osobach, na wiele sposobów. I to do zabolało. Ponownie. Nie wydawało mu się, faktycznie tak było. Ten cały Mendeo czy jak mu tam było faktycznie był silniejszy teraz, niż był kilka chwil temu. Czy to była jego strategia? Cokolwiek. JEBAĆ JEGO STRATEGIĘ.
- Błędem było otworzenie mordy. - zadziorna gadka się skończyła. Absolutnie się skończyła. Teraz, od tego momentu, był moment wyłącznie na działanie. Na czyste, nieprzeszkodzone niczym morderstwo. Ani głos jego pomocniczki, ani trupy walające się na ścianach... Jakby były, chuj z tym. Nic nie mogło zbić jego koncentracji. W tym momencie cała jego rządza mordu była skupiona wyłącznie na jednej osobie. Na Maedzie Kameko.
- Akimichi Mukutaro. Fudōshin. - i tyle. Chuj z bogami, chuj z całą resztą tej beznadziejnej wymówki dla motywacji czy no chuj wie co to miało być. Skurczył swoją ogromną łapę. Teraz jedynym językiem, w którym będzie mówił, będzie przemoc. Tylko i wyłącznie. Robił to za każdym razem, kiedy tylko przeciwnik skakał wokoło niego jak jebana małpa. Za każdym razem. Dobył miecza. W jednej ręce, prawej, tej skurczonej. Miał zamiar go zajść. Może i był szybszy, pewnie. Ale Mukutaro miał inny talent. Kiedy przekuł swoją irytację w zimną furię, chłodną jak ostrze jego miecza, tylko jedna rzecz go powstrzymywała - śmierć. Drugiej strony. Tak, poetycko jak jasna cholera i nie znaczyło to praktycznie nic. Poza tym, że typ zdechnie jak pies.
Dozbrojony wystrzelił, raz jeszcze, i z bezpiecznego dystansu wykonał kila szybkich pchnięć w kierunku celu. Furia dźgnięć. Dystans, trzymać dystans. Zrobił tak kilka razy, żeby przeciwnik miał fałszywe przekonanie o swojej przewadze. A Mukutaro - by wydawał się zdesperowany. Zawsze tak robił, zawsze tak działał. Bo doskonale wiedział, że kiedy przeciwnik czuje się za pewnie, robi błędy. Sam często był. Nazwijta to nauką przed własne rany. Potem chciał wykonać jedno cięcie. Takie, żeby przeciwnik musiał uskoczyć w bok. Spróbować, znowu, wyprowadzić tą swoją irytującą kontrę. Dźgnąć go tą jebaną pinezką. I wtedy...
Mukutaro odwróci się do niego plecami. Niby, że spróbuje przewidzieć, gdzie uskoczy, ale zrobi to w drugą stronę? Cholera jak on to zinterpretuje, nie obchodziło go to i nie zamierzał myśleć. Grunt, żeby był plecami do niego. Dodatkowo, znowu - czujność, pewność siebie, martwy punkt i łatwy cios. Prawda? Nie. Wtedy znienacka wykona cięcie za siebie. Szeroki Mukutaro zasłaniał swoim ciałem atak. A kiedy go zobaczy, to będzie za późno i... ciach. Rana. Co dalej? Zaskoczenie, zmiana balansu ciała. Moment paniki. Moment, w którym Mukutaro powinien do niego podbiec, gdy ten będzie panikował. I wtedy co? Jak to co? Złapie go. I wywali go w powietrze. W miejsce, gdzie nie będzie miał jak uciec. Jak uniknąć. Gdzie nie będzie miał jak się odbić. Gdzie do niego doskoczy i rzuci nim o ziemię. Najlepiej głową do dołu. Pal licho przesłuchiwania - wiedział, że nic to nie da. Że ten typ był zbyt twardy, by przemocą coś od niego wyciągnąć. Dla niego było tylko jedno miejsce - jeszcze bardziej pod ziemią, niż był. Głębiej, znaczy się. Znacznie głębiej.

1. Angry
2. Kurczy łapę, łapie miecz
3. Dźgnięcia i zmyłki, niech zobaczy że faktycznie jest szybszy i ma więcej pewności siebie
4. Wykonać cięcie, by musiał nim uskoczyć na bok
5. Mukutaro odwraca się w drugą stronę i staje plecami, wykonuje Uragiri
6. Podbiega, odrzuca miecz.
7. Łapie za szmaty, w powietrze, klasyczne Raigā Bomu + spalanie kalorii Akimichich (jeśli się to zalicza bo go rzuca, nie jestem pewien)

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Minoru]

Zadanie specjalne rangi A:
“Odwet” Mukutaro

---

Kolejka 19:
Mukutaro: 18
Minoru: 19

---

Czar prysł. Jego wyśniony przeciwnik okazał się kolejnym typem, który zamiast lać się po mordach, jak na mężczyznę przystało, wykonywał jakieś dzikie pląse, byle tylko nie zostać trafionym. Krótko mówiąc był tchórzem. A tego zdzierżyć Mukutaro nie potrafił. Czułe słówka również się skończyły. Tsume aż pluł ze złości odpyskowując swemu niehonorowemu przeciwnikowi. Lecz ten chyba nie dostrzegał zmiany, jaka zaszła w ich relacji, ponieważ nie przestawał się uśmiechać.
- Mój bóg będzie bardzo szczęśliwy, gdy położę twoje truchło przed jego obliczem! - Odpowiedział mu, gdy ten wreszcie podał swoje imię. Czy powinien je znać? Być może, wszak Mukutaro był kimś wysoko postawionym, a do tego był chyba najgłośniejszym i najbardziej rzucającym się w oczy Tsume, w historii całego Shigashi. A jednak, wyglądało na to, że Maeda nie miał pojęcia przeciwko komu walczył.
Wyraz jego twarzy zmienił się jednak bardzo szybko, gdy tylko Pazur wyciągnął swój miecz. Było to coś nowego, coś czego Mukutaro nie pokazał jeszcze w tej walce. Był to jasny sygnał, że trzeba było mieć się na baczności. Olbrzym ruszył niczym wystrzelony z procy. Skrócił dystans, jednocześnie zapewniając sobie przewagę odległości, dzięki dłuższemu ostrzu. Rozpoczął serię pchnięć, którą zgodnie z zamysłem Mukutaro, tamten uniknął, choć wcale nie było to dla niego takie łatwe jak można by się spodziewać. I wtedy Tsume zmienił taktykę i wykonał cięcie. Tylko, że jego przeciwnik nie uskoczył na bok, a do tyłu. Czy zmieniało to coś w planach naszego bohatera? Chyba nie ponieważ i tak obrócił się plecami do swego przeciwnika.
Maeda chwycił przynętę. Ruszył w kierunku Tsume, zmniejszając między nimi dystans do minimum i składając się do wykonania kolejnego prostego ciosu. I wtedy spadł na niego kolejny cios. Ostrze katany Mukutaro przejechało po jego klatce piersiowej wyrysowując na niej wyraźną, czerwoną linię. Tylko jak poprzednim razem, atak ten nie zdawał się mieć jakiegokolwiek wpływu na „Kościeja”. Rąbnął on Mukutaro prosto w potylicę. Było to o tyle nie spodziewane, że Mukutaro aż bezwiednie zrobił krok do przodu.
- WOOH!! - Kolejny wystrzał entuzjazmu od czarnoskórego. Zupełnie jakby ponownie był na haju, jakby ból sprawiał mu przyjemność. I to była szansa dla Mukutaro, który obrócił się w miejscu niczym bączek zacisnął na nim swoje wielkie łapska i nie dając czasu na reakcję uniósł do góry i napinając wszystkie mięśnie nad jakimi miał władzę w swoim ciele, opuścił go, wróć, jebnął nim o podłogę. Uderzenie było tak potężne, że aż ziemia pod nim popękała, a do uszu Mukutaro doszedł dźwięk łamanych kości. Udało mu się, wykonał na swym przeciwniku piękne combo. Teraz już nie wstanie! Prawda?
Nagle, na twarzy Tsume znalazła się stopa tamtego. Nie była to chyba żadna specjalna technika, ot zwykły kopniak, ale Mukutaro go poczuł. Trafił go w to samo oko co poprzednio, powodując, że jego oko napuchło jeszcze bardziej. Maeda wykonał szybki przewrót do tyłu, lądując na nogach. Wyglądał jak wpół do śmierci. Ale zachowywał się, jakby dopiero co rozpoczął ten pojedynek. Kto wiedział jak wiele może przyjąć na siebie ten popapraniec. Ba, nie było wiadomo czy można było go w ogóle zabić.

- Haruto -
- Okura Masa -
- Toyama Rokuro -
- Keiko -
- Maeda Kameko. -

KP przeciwnika

  Ukryty tekst

Użyta technika

  Ukryty tekst

Chakra

  Ukryty tekst

Mechanika

  Ukryty tekst

rany

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Mukutaro]

Tak jak myślał, to nie był czas na gadanie. To był czas na akcję, na zrobienie czegoś konkretnego. Chuja obchodził go jego bóg, chuja obchodziła go jego wiara. Ot chciał jego mordę rozwalić i rozpierdolić na drobne kawałki, przejechać po ścianie całego tego grajdołka dopóki nie zostanie tylko rozwalona czaszka i strzępy mięsa. Poczuł się autentycznie zdradzony. Jakby spotkał dawno utraconego brata, tylko po to by ten wbił mu nóż w plecy w najmniej oczekiwanym momencie. Albo zatruł mu piwo. Tego typu zdrada. Bolesna. Dlatego chciał z całą swoją stanowczością i całą swoją siłą, dać mu nauczkę. Tylko ledwo uda mu się nie kopnąć jego twarzy kiedy będzie leżał nieprzytomny na ziemi.
Dobrze, że tego nie widział. Że Mukutaro skończył się jebać i teraz jechał na czystej furii. Zimnej, wykalkulowanej, furii. Nienawidził tego robić, dochodzić do tego momentu. Kiedy był zmuszony działać nie jak on. Jak wyszkolony shinobi. Jak, ciężko było nawet o tym myśleć, jak posłuszny pies. Chwycił więc za broń i ruszył na wroga. Tego zdecydowanie nie próbował, miecza. Zimnej stali. Dlatego też wróg musiał się mieć na baczności. I chyba trochę był. Ciągnął plan. Robił swoje zmyłki, a przeciwnik, którego zresztą imię wyrzucił z pamięci. A przeciwnik co? Cofnął się do tyłu, jak jebany cykor. Źle go rozczytał, prawda, ale co z tego? I tak się obrócił i tak dostał. I tak został złapany i tak jebnięty o ziemię.
Nie podziałało. Jebnął go. Kopnął. Dźgał tymi irytującymi łapami. Raz za razem robił to samo. Wyglądał jakby seria wszystkich nieszczęść zebrała się na jednym ciele, ale chodził. Uśmiechał się. Jebany. Nic sobie z tego nie robił. Mukutaro miał dość. Serdecznie dość. I to zdecydowanie czuł. Trudy tej walki naprawdę, naprawdę czuł. Mimo skumulowanej w nim wściekłości cała walka sprawiała mu pewną radość. Satysfakcja z walki z równym sobie nie zniknęła całkowicie, ale nie czuł jej aż tak. Jakby była owinięta w kokonik z ciepłego koca. Widział koc, czuł koc. Czyli jego wkurwienie.
Zerknął do góry. Było wystarczająco miejsca. To oznaczało, że mógł to zrobić. Złożył dwie pieczęcie. Zamierzał, raz jeszcze, skorzystać ze szlachetnej sztuki rodu Akimichi, przekazywanej z pokolenia na pokolenie w każdej rodzinie. W tym jego. Zmienił nieco swoje rozmiary. Zamiast stawać się pulchną piłką, stał się olbrzymem. Na tyle, na ile był w stanie w tym miejscu. Teraz patrzył na swojego przeciwnika z góry. Z lepszej, wyższej pozycji. Był jedynie żałosną mrówką w obecności PANA Mukutaro. I co zrobił PAN Mukutaro? Mógłby użyć czegoś innego, czegoś co rozjebałoby cały ten grajdołek w stos kamieni. Nie mógł. Serdeczne skurwysyństwo, teren zabudowany. Dlatego spróbował czegoś innego. Skoczył na niego plackiem. Zamierzał zgnieść tego robaka pod ciężarem swojego ciała. A jeśli to nie zadziała? Jeśli spróbuje uciec na bok? Pajacyk. Najpierw zrobi pajacyka, spróbuje zgnieść go na ślepo machając rękoma. To znaczy nie aż tak znowu na ślepo, przecież zobaczy, w którą stronę ucieka. Potem dodatkowo spróbuje się przetoczyć na bok, żeby dalej go zgnieść i może nawet zrzucić ze swoich pleców? Jeśli to nie zadziała, był gotowy na dalszą walkę. A jakże. Jeśli ten śmieć dalej będzie na ziemi, to co? Wstanie. Weźmie w łapy tyle szmelcu i innego kamienia, ile był w stanie, i ponownie zrobi tym mocne "jeb" w stronę przeciwnika. Jeśli nie uda mu się wygrać byciem szybszym i zwinniejszym, powinien być większy i wyprowadzać ataki większe, niż ten będzie w stanie uniknąć. Prawda? PRAWDA?

1. Angry x2
2. Powiększa się
3. Chce przygnieść typa, rzuca się na niego.
4. Robi pajacyka żeby dobić, jeśli uniknie.
5. Toczy się na bok żeby dobić
6. W akcie desperacji bierze z ziemi rozjebane kamienie i robi z nich broń dystansowo-rozpryskową.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Minoru]

Zadanie specjalne rangi A:
“Odwet” Mukutaro

---

Kolejka 20:
Mukutaro: 19
Minoru: 20

---

Nagle zrobiło się poważniej. Nie żeby wcześniej nie było, ale teraz gdy Mukutaro czuł, jak skumulowane w jego organizmie obrażenia, odbijają się na nim, nie miał wyboru. Załączył się w nim instynkt przetrwania, a w krwi zaczęła krążyć adrenalina. Wcześniej było to bardziej lub mniej wesołe obijanie sobie ryjów. Teraz to było on albo tamten.
Dwa ruchy dłońmi, dokładnie tyle potrzebował Mukutaro by rozpocząć swój zajebisty plan. Klasnął w dłonie, a jego ciało zaczęło nadymać się w potwornym tempie, zupełnie jakby ktoś dmuchnął w usta Tsume, a ten niczym balonik zaczął wypełniać się nim. Tylko, że balonik przyjmował kształt kuli, a nasz olbrzym zachował swoją formę tylko, że teraz był najprawdziwszym olbrzymem. Dla niego, wszystko stało się takie małe. Jego głowa zniknęła w mroku, on jednak widział ich całych doskonale, ponieważ stali w świetle. Pazur dostrzegł również to, że gdyby urósł jeszcze o jeden, może dwa rozmiary, to uderzył by głową w sufit. Lepiej było nie podskakiwać za bardzo.
- HAHAHAHAHA!! - Śmiech tamtego poniósł się po całym pomieszczeniu, rezonując od ścian i przebijając się przez odgłosy walk innych. Był niczym bzyczenie komara w nocy, tuż obok twojego ucha. Dało się wyczuć, że tamten był bardzo podekscytowany. Nadszedł czas by zmazać tamtemu ten uśmiech z twarzy.
Tsume przechylił się do przodu i wykonał lekki podskok, tyle wystarczyło by zwiększyć swoją energię potencjalną, która chwilę później, po wpływem grawitacji, zamieniła się w energię kinetyczną. Jego ciało uderzyło, nie wróć, jebło o ziemię z taką siłą, że całe pomieszczenie wypełniło się hałasem jakby ktoś zdetonował tysiące notek wybuchowych, przerywając tym samym wszystkie okoliczne pojedynki. Piękny był to spektakl i pokaz możliwości Mukutaro, tylko że… nie trafił. Maeda zdążył uskoczyć, mając przewagę w szybkości nad swym celem i zaśmiewał się w niebogłosy, czym mógł doprowadzić Mukutaro do jeszcze większej złości. Lecz nasz olbrzym był przygotowany na taką sytuację. A może po prostu już całkiem puściły mu nerwy, ponieważ zaczął miotać się jak oszalały, to podskakując, to turlając się dookoła, no co tu dużo mówić, po prostu robiąc potworny rozpierdol. Niby widział gdzie celuje, niby miał jakiś plan, lecz ruchy jego były tak zamaszyste, że udało mu się trafić kilka innych osób i właściwie nie sposób było stwierdzić, po czyjej stronie byli. Ba, nawet trafił jeden z filarów, niszcząc go, przez co osłabił podporę sufitu. Czy jednak było warto? To pozostawiam do oceny wszystkim innym. Ponieważ był jeden pewny sukces całego tego cyrku. Mukutaro w końcu dziabnął swego przeciwnika, przejechał po nim niczym walec wyciskając prawie jak tubkę z kakaowym mlekiem. A przynajmniej przez chwilę taką nadzieję miał Mukutaro. Ponieważ ten cholernik znów wstał. Nieśmiertelny robocop znów się podniósł.
Mukutaro podniósł się, odruchowo chwycił za gruz z jednego z filarów i zamachnął się. Dziesiątki, a być może setki odłamków przefrunęły przez część pomieszczenia i zalały całą jedną ze ścian, masakrując wszystko co miało na drodze. Tego nie dało się uniknąć. Kolejni postronni zostali zmieceni z planszy. Ale co ważniejsze trafiony został również i Maeda. Czarnoskóry trafiany był raz za razem, kolejnymi odłamkami, choć nie wszystkie dosięgnęły jego. Ale nie musiały. Maeda Kameko upadł na ziemię. Minęły sekundy, potem dziesiątki sekund. Przeciwnik Mukutaro nie poruszył się.

- Haruto -
- Okura Masa -
- Toyama Rokuro -
- Keiko -
- Maeda Kameko. -

KP przeciwnika

  Ukryty tekst

Użyta technika

  Ukryty tekst

Chakra

  Ukryty tekst

Mechanika

  Ukryty tekst

rany

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Mukutaro]

Dawno nie miał okazji tego zrobić, oj dawno. Powiększyć się, pokazać swoją prawdziwą siłę. Nie, nawet nie... To nawet nie było to. Nie mógł użyć wszystkiego, nie chciał rozwalić całej tej podziemnej komnaty. Serio, nienawidził być postawionym w tej pozycji. Gdzie wszystko wokoło niego sprawiało, że nie mógł walczyć na sto procent. Że musiał powstrzymać swoją pięść, żeby nie zabić swojego wroga. Że musiał powstrzymać się od użycia najsilniejszych ruchów, żeby tylko nie rozjebać ludzi wokoło siebie i rzeczy wokoło siebie. Zwykle nie musiał tego robić, był w stanie pokonać swojego wroga zawsze i gdziekolwiek. Ale tutaj... Nie był w stanie. Nienawidził tego miejsca, tego konkretnie. Tej podziemnej bazy, która jakby istniała po to, żeby zrobić mu na złość. Żeby wskazać na niego palcem i wyśmiać. W takich warunkach był w stanie czerpać garściami z życia, doznawać przyjemności, alkoholu, żyć jak chce. Poza tym, jednym małym skurwysyństwem, że czasami musiał się powstrzymywać. Tej jednej rzeczy nienawidził w takich momentach.
Ryzykował w chuj, ale nie obchodziło go to ani trochę. Jeśli chciał go zabić, musiał ryzykować. Musiał atakować jak absolutny szaleniec, musiał liczyć na to, że zostanie trafiony. Bo nie miał pewności. To chyba była ta desperacja, ten stan walki o własne życie. Która kazała wyszarpać życie z jego osoby nawet, gdyby pojawiły się ofiary. Za wszelką cenę. Żeby to on nie skończył jako kupa martwego mięcha, poświęcona jakiemuś pojebanemu bogowi. Rzucił się plackiem. Szamotał, machał jak zwierzę. I atakował nawet swoich, byle tylko zabić tego irytującego gnoja. I w końcu mu się udało. Zrobił to. Padł na ziemię. Nieprzytomny? Nieżywy? Cokolwiek. Ogromny Mukutaro dyszał jak zmęczony koń. A nawet cała stadnina koni na raz. Wziął swojego przeciwnika w dłonie. Uniósł go na bezpieczną odległość przed sobą. Nie ruszał się. Ale żył. Udało się. Chociaż częściowo. Jego rządza rzucenia go o ścianę i zrobienia z niego krwawej plamy bardzo kusiła, oj bardzo. Chciał go rozjebać jak psa, tego kogoś bez imienia, który wydawał się swoim, a skończył jak każda kolejna zwinna szmata. Chociaż nie, musiał cofnąć. Hyuuga którego przesłuchiwał, przynajmniej nie udawał, że jest konkretnym napierdalaczem w stylu Mukutaro. Grubas wiedział od początku, z kim na styczność. Ten tutaj ukrył się pod płaszczem prawdziwie podobnego do Mukutaro, tylko po to, żeby napluć mu w twarz. Inna rzecz, bardzo inna rzecz.
- DOBRA KURWA. WASZ SZEF JEST NASZ. A JA NADAL STOJĘ. - krzyknął na całe gardło, wystawiając przed siebie pochwyconego kościeja. Tak, żeby jego podwładni mogli go zobaczyć, bezbronnego i rozjebanego.
- DAJĘ WAM JEDNĄ SZANSĘ, ŻEBY SIĘ PODDAĆ. JEDNĄ. ALBO ROBICIE TO I TRAKTUJEMY WAS DOBRZE, BEZ TORTUR I WBIJANIA RYLCA W ZĘBY. ALBO STAWIACIE OPÓR I TEŻ IDZIECIE, ALE Z POŁAMANYMI KOLANAMI, A RYLEC WBIJEMY WAM W JAJA. TRZY SEKUNDY. WYBIERAJCIE. TERAZ. - nie miał zamiaru dalej bawić się w tą jebaną ciuciubabkę z masową walką. Ale tak też zrobi, jeśli będzie potrzeba. Albo faktycznie ludzie się poddają, rzucają grzecznie broń i liżą mu buty. Albo widzi opór, podchodzi do każdego z nich osobno i palcami łamie im nogi. Liczył na to, że bycie gigantem zrobi z niego odpowiednio przerażającego typa. Takiego, którego się ludzie posłuchają, inaczej długo w jaja. Jeśli był tutaj ktoś jeszcze, kto stawi opór, bardzo chętnie się nim zajmie, oj bardzo chętnie. Tyle, że bez żadnego powstrzymywania się. na to było bardzo, BARDZO za późno.

1. Angry mniej
2. Łapie typa w łapy i wystawia do jego ludzi
3. Drze mordę żeby się poddali albo przerobi ich na dżem
4. Jak któryś się nie poddaje to jest gotowy do dalszej walki

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Minoru]

Zadanie specjalne rangi A:
“Odwet” Mukutaro

---

Kolejka 21:
Mukutaro: 20
Minoru: 21

---

Zatryumfował. Mukutaro wreszcie to zrobił i mógł odtrąbić zwycięstwo. Przynajmniej połowiczne, ponieważ największy zabijaka w tej ekipie leżał… martwy? Nie, wyraźnie nie był martwy. Ale dostał po ryju tyle razy, że nikt po czymś takim nie mógł być martwym. Ale on nie był, w sensie martwym. Był to pierwszy raz gdy Mukutaro spotkał się z czymś takim. Lecz nie było tak naprawdę czasu roztrząsać tej sprawy. Walki ustały, ale jeszcze się nie skończyły.
Pochwycił on, swego nieprzytomnego przeciwnika i uniósł go do góry, wygłaszając swą płomienną przemowę. A wkładał w nią cały swój wkurw, który jeszcze uchodził z niego. Dopiero teraz miał czas tak naprawdę dostrzec jak wyglądała sytuacja. Po ich stronie pozostało zaledwie trzech walczących. Dwóch, których nie znał z imienia oraz Rokuro. Odnalazł wzrokiem Haruto, lecz ten leżał na ziemi nie dając oznak życia. Keiko-chan oraz drugi Yamanaka byli w bezpiecznym miejscu. Podobnie jak i ten, który miał magiczne oczy. Okuro, był stary więc zapewne nie walczył. Po stronie przeciwników sytuacja wyglądała o wiele lepiej, ponieważ zostało tamtych 6 i wyglądało na to, że każdy z nich potrafił walczyć. Czy byli przerażeni? I to jeszcze jak! Ich najsilniejszy wojownik dostał właśnie wpierdol. Tylko, że oni nie złożyli broni. Ciężko było powiedzieć co ich do tego skusiło. Być może to, że mieli przewagę, a może to że Mukutaro był wyraźnie ranny. Rzucili się na niego. Nie wszyscy. Dwóch, z obu jego stron. Jeden walił Katonem, drugi chciał zaatakować frontalnie. A pozostali? Niczym za machnięciem magicznej różdżki oprzytomnieli. Walka rozgorzała na nowo.

- Haruto -
- Okura Masa -
- Toyama Rokuro -
- Keiko -
- Maeda Kameko. -

[Mukutaro]

Był ranny. Zmęczony. Zadowolony z wygranej nad tym cholernym zdradzieckim szkodnikiem, ale zmęczony. I ranny, ponownie. To, że był ranny tak ciężko, było już bardzo rzadkie. Że wygrał LEDWO było czymś bardzo rzadkim. Bardzo chciałby powiedzieć, przyznać przed sobą, że pokonał kogoś godnego. Wartego oponenta. Ale nie, nie mógł. Zabawa i szaleńcza radość, chęć do nieskończonego wręcz świętowania, była. Ale dopóki nie zakończy tej cholernej sprawy, to nie może po prostu się poddać. Jego ludzie tu są i jego ludzie go potrzebują. Dlatego chciał to zrobić po dobroci, jak zrobił z tym Hyugą na przesłuchaniu. Być tym "miłym", "dobrym", "przyjacielskim". SWOIM. Ale nie, oczywiście walczyli. Ale, cholera jasna, sam by tak zrobił. Sam by się nie poddał, sam walczyłby do końca. Walczył o swoje wygodne, milusie życie, z fajnymi dupeczkami i fajnym alkoholem. Dlatego nie mógł mieć im tego za złe. Wyszczerzył do nich zęby. Pora na zajęcie się nimi kawałek po kawałku.
Pokonanego schował do kieszeni, a wolnymi rękoma, nadal w powiększonej formie, miał zamiar łapać każdego jednego przeciwnika, którego zobaczył. Po kolei, znaczy się. I każdego jednego łapał i każdemu jednemu, swoim uściskiem i wielkimi paluchami, robił dokładnie to, co mówił, że będzie robił - łamał nogi. Wystarczyło uścisnąć bardzo mocno w jednym punkcie i... pyk. Po nóżce. I kolejnego tak. A że Katon? Zasłoni się łapą. Przyjmie na klatę. W tej formie i tak miał unikanie w głębokim poważaniu. Trzeba było kończyć ten cyrk.

1. Wsadza trofeum do kieszeni (albo odkłada za siebie jak się nie da)
2. Łapie typów i łamie im nogi

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Minoru]

Zadanie specjalne rangi A:
“Odwet” Mukutaro

---

Kolejka 22:
Mukutaro: 21
Minoru: 22

---

Zaatakowali jednocześnie. Mukutaro był ranny, wyraźnie wpływało to na jego umiejętności, więc mieli szansę, prawda? PRAWDA?! A gówno mieli. Katon rozbryzgał się na nim jak wiadro wody tylko zamiast go moczyć, wysuszył i nadpalił te ciuchy, które jeszcze miał na sobie. Drugi natomiast zaatakował z drugiej strony lejąc go swoimi piąchami. Tylko, że żadne z nich nijak się miało do tamtego dziwadła, które tak pokiereszowało Mukutaro.
Cóż miał robić, nasz biedny bohater? Dał im szansę, a skoro nie chcieli jej wykorzystać, trzeba było przejść na drogę pacyfikacji. Tsume schował nieprzytomnego „Kościucha” do kieszeni, jakby był jakąś zabawką. Robił to nieśpiesznie, dając mnóstwo czasu tamtym do zadawania swoich razów. Tylko, że jak już zostało to wspomniane. Nie przynosiło to najmniejszego efektu. Zaprzestali dopiero gdy Mukutaro przeszedł do kontrofensywy. Wtedy też odskoczyli, chcąc ratować się przed ogromnym Pazurem. Lecz łapy naszego bohatera dosięgały wszędzie i już po chwili pochwycił pierwszego z niepokornych. Jego wielki paluchy trzymały każdego z nich, tak że nie mieli najmniejszej szansy się wyrwać. Drugą ręką, chwytał za ich nogi i łamał je, jakby były robione z patyków, lub herbatników. Przy pierwszym, tak pochwyconym przeciwniku, pozostali zwrócili uwagę na górującego nad nimi olbrzyma, lecz wciąż kontynuowali walkę. Przy drugim, w obozie wroga wyraźnie zaczęła się konsternacja. Gdy ofiarą padł trzeci z kolei, tamci poddali się całkowicie. Zaprzestali walki, unosząc dłonie do góry, lub też klękali, w geście poddania. Potem zajęło im to już tylko kilka chwil, by związać każdego i ułożyć na stosie.
- Kurwa. Co to było… - Rokuro zbliżył się do Mukutaro. Był wyraźnie ranny, choć raczej nie ciężko. Miał rozbity łuk brwiowy, jak I liczne nacięcia na skórze. Wyraźnie doskwierało mu również zmęczenie spowodowane zapewne utratą chakry.
- Dorwali Haruto. Widziałem jak jeden z tamtych poraził go raitonem, a później przykleił na nim notkę wybuchową… to był chyba ten z rozwalonym łbem. - Pomimo jego stanu, wciąż nie brakowało mu jego bezpośredniości. Haruto leżał nieruchomo, z twarzą skierowaną ku sufitowi. Na jego klatce piersiowej widniała ogromna, spalona rana.
- Co z nimi robimy? - Wskazał podbródkiem w kierunku schwytanych, którzy zostali ustawieni jeden obok drugiego, jakby szykowano ich na ścięcie.

- Haruto -
- Okura Masa -
- Toyama Rokuro -
- Keiko -
-[color=#

[Mukutaro]

Myślał, że w głowach tych cieciów wszystko się ustawiło, jasno i sensownie. Tak no, prosto. Że już mieli okazję, żeby zobaczyć, że gówno znaczą. Że nawet bardzo ranny i z solidnym ciężarem drętwego ciała, z okiem działającym tylko na ślinę i na słowo honoru, jest kilka lig ponad nimi. Ponad zwykłymi cieciami, żołnierzykami z drewna i farby. Nie wiedzieli, kiedy się poddać. Nadal, mimo swojej ułomności względem niego, walczyli. Godne podziwu, być postawionym pod ścianą, kurczowo trzymać się życia. Nie poddawali się nawet, gdy Mukutaro łamał im nogi niczym suche badyle. Nie chcieli się dać, po prostu. Może wiedzieli, co ich czeka po złapaniu? Mukutaro obiecywał, jasne, ale raczej mu nie ufali. Nie wiedzieli, jak słowną osobą jest. Że kiedy powie, że nic im nie będzie, to nic im nie będzie.
Taki chuj, poddali się. Cholerne tchórze, jak niewiele trzeba takim ludziom do całkowitego porzucenia swoich fundamentów. Mierząc się z pełną i pewną porażką, stają się zdesperowani... Zaraz, on musiał grać nieczysto podczas walki z tym kościejem. Dobrze, sam nie był niewinną ikoną uczciwej walki. Ale przynajmniej nigdy się nie poddawał, prawda? Patrząc tak no, moralnie, miał znacznie większe podstawy. Nawet i zwłaszcza jako Akimichi. W końcu, gdy walki się zatrzymały, to Mukutaro zmniejszył się do swoich rozmiarów, wyjmując wcześniej z kieszeni pokonanego lidera grupy i delikatnie sadzając go na ziemi, obok swoich podwałdnych.
- Strasznie oporne skurwysyny się trafiły. - powiedział do Rokuro. Jego dotonowiec, który przynajmniej utrzymał się na placu boju. Miło z jego strony, przynajmniej on nie zdechnął. W przeciwieństwie do Haruto... który to był?A, ten który po niego poszedł do dojo. Cholera, szkoda. Kolejny raz nie był w stanie powstrzymać tych jebanych smoków przed zabiciem jednego z jego ludzi. Chujnia, tak zwana. Jedna, wielka chujnia. Chociaż jak tak spojrzeć na to, ile przeżyło, a ile zdechło po obydwu stronach... Może warto? Może nie warto? Kij wie, przydałby się ktoś bardziej no, taktyczny. I na pewno nie teraz, a po zrobieniu przeliczeń co i jak. Co tu było, co się znalazło i tak dalej i tak dalej.
- Zabieramy na przesłuchania. Obiecałem rylce w jaja to będą rylce w jaja. Każdemu. Ten tutaj - wskazał palcem na nieprzytomnego jegomościa z którym walczył - strasznie dziwny typ. Im bardziej go biłem, tym szybszy i silniejszy był. Czarny z kościami na ciele, gadał coś o bogu. Coś świta? - jeśli takich ludzi, jak on, było więcej, to zdecydowanie trzeba było coś z nimi zrobić. Cholerne skurczysyny dosłownie nie dawały się pozabijać. Mieli kogoś takiego w ich szeregach? Cholera, bo jeśli tak, to może powinien zrobić jakiś wywiad, to i owo pogadać? Jakby to... prywatna ciekawość, tak to trzeba chyba nazwać.

[Minoru]

Zadanie specjalne rangi A:
“Odwet” Mukutaro

---

Kolejka 23:
Mukutaro: 22
Minoru: 23

---

Ludzie Mukutaro uwijali się jak mrówki, by zabezpieczyć tych z przeciwników, którzy pozostali przy życiu i by opatrzeć własnych rannych. Wielkim atutem w tej kwestii okazała się Keiko, która oprócz umiejętności sensorycznych potrafiła trochę w iryojutsu.
- Nie uratuję umierającego, ale potrafię zatamować krwawienia i przyspieszyć gojenie się ran. - Tłumaczyła się, gdy tylko ktoś zainteresował się jej umiejętnościami. Ale wracają do Tsume. Rokuro aż parsknął, gdy usłyszał uwagę Mukutaro o opornych skurwysynach.
- Być może, ale widziałem jak rozpłaszczyłeś dwóch o ścianę, jakby byli Okonomiyaki - Chłopak był wyraźnie z innej gliny ulepiony. Większość osób z ekipy Tsume patrzyła na to co stało się w tym pomieszczeniu przynajmniej z jakąś dozą przerażenia. A ten? Można było odnieść wrażenie jakby był to dla niego chleb powszedni. A gdy Mukutaro wspomniał o tym co mają zrobić pochwyconym, wyglądał jakby jeszcze bardziej się podjarał.
- Dobrze! Gdybym mógł o tym decydować, to bym wypuścił później jednego z nich. Niech opowie wszystkim co dzieje się z tymi, którzy zadzierają z Ekibyo i Mukutaro-dono. - I chyba mówił to wszystko serio, ponieważ nie zawahał się w swoich słowach nawet na ułamek sekundy. Jedynym co było nietypowym, było zwrócenie się do Tsume z tytularnym szacunkiem. Padło jeszcze jedno pytanie ze strony naszego wielkoluda. Pytanie o jego własnego przeciwnika, który odznaczył się nie tylko niezwykłym hartem ducha, ale i niemalże magicznymi umiejętnościami. Nawet jeśli żyli w świecie, gdzie ludzie pluli ogniem.
- Widziałem. Nigdy nie słyszałem o czymś takim. Jeśli miałbym zgadywać. Koleś się naćpał i to potwornie mocno. Może ta farba którą nosił na sobie była nasączona jakimś chujstwem? - Aż chwycił się za podbródek, robiąc przy tym pozę i minę myśliciela. Czy jego uwaga miała jakiekolwiek pokrycie z rzeczywistością, cholera wie. Na całe szczęście, ktoś inny bardzo szybko przybył z odsieczą.
- Nie był to żaden narkotyk ani nic takiego. Nigdy nie dane mi było zobaczyć czegoś takiego w tak zaawansowanym stopniu. Ale byłem już świadkiem ludzi, którzy malowali swoje ciała na czarno i zdawali się nie reagować na rany. Przynajmniej na początkowe rany, ponieważ gdy uderzyło się ich wystarczająco mocno, wtedy zwykle zwijali się z bólu. - Staruszek Masa, w końcu zaszczycił ich swoją obecnością. Jako jeden z niewielu, nie miał na sobie nawet śladu po walce. Ale raczej można było się domyśleć, że nie będzie on brał udziału w starciach.
- No dobra, ale ten tutaj do ostatniego tchnienia nie zwolnił, a bazując na tym co szef powiedział, to cały czas przyspieszał. - Rokuro chyba czuł się zobligowany by stawać okoniem do starszego kolegi. Obaj byli jak dwa końce kija. Różniło ich dosłownie wszystko. I oboje chyba lubili sobie to udowadniać.
- Być może ten tutaj był po prostu lepszy w swoich sztukach. Ale o czym to ja. W Ryuzaku żyje pewien lud. Każdy z nich jest kapłanem i przyjmują tak samo mężczyzn jak i kobiety. Czczą oni dość mało znanego w naszych stronach boga o imieniu Jashin. Nie wiele wiadomo postronnym o dogmatach ich wiary, ale za kapłanami Jashina idzie bardzo zła reputacja. Oskarża się ich o barbarzyństwo i składanie ofiar z ludzi. Nie ma ich za wielu, a ten tutaj byłby trzecim jakiego dane było mi spotkać w życiu. - Lecz podobnie jak i w domu Mukutaro, staruszek nie dał się sprowokować młodszemu pokoleniu. Ponownie jego wiedza wydawała się bardzo pomocna. Być może nie był on zdolny do walki, lecz przynajmniej służył za ruchomą encyklopedię.

- Haruto -
- Okura Masa -
- Toyama Rokuro -
- Keiko -
- Maeda Kameko. -

[Mukutaro]

Kurde, co to się okazało. Keiko-chan nie dość, że była wybitnie wspomagająca swoimi umiejętnościami, to jeszcze znała Iryojutsu. Podstawowe, pewnie, ale zawsze jakieś. Jej wartość w oczach Mukutaro znacząco wzrosła. Cholera, co za niesamowite talenty się trafiają w tych Tygrysach. Znasz kogoś kilka dni i się okazuje, że pod tą jedną warstwą znajduje się dodatkowa warstwa. Jak jakiś cudowny słodycz - pod musem znajdują się owoce, a pod owocami nie ma gorzkiego rozczarowania, tylko pyszne ciasto!
- No wkurwili mnie, co tu dużo mówić. Będą mi muchy latały kiedy mam moment. - i zrobił z nimi dokładnie to, na co takie muchy zasługiwały - jebnął je o ścianę. Przynajmniej nie jego, nie będzie musiał potem czyścić tego truchła. Nie jego dom, nie jego syf. On tutaj tylko przyszedł ich złapać, wsadzić do celi i porządnie się ponapierdalać. I udało mu się spełnić wszystkie trzy punkty programu.
- Okej, to jest faktycznie niezły pomysł. Tego, który najwięcej wygada, wypuścić w nagrodę. I niech się wieść rozniesie. - no trzeba było przyznać, że dobrze się otaczało ludźmi sprytniejszymi od siebie. Takimi, co wpadną na dobry pomysł, co pomogą i co można z nimi pogadać jak mądry człowiek z mądrym człowiekiem. Takimi no, obytymi. Fą fą. A ten pomysł z torturami i uwolnieniem jednego - genialny. Jak im się o tym powie to na pewno współpraca wyskoczy ponad sufit. Albo przez obiecane dźganie jajec i łamanie kolan. To drugie w sumie już zapewnił i na pewno przyjemne to nie było i nie będzie, jak się zrobi drugi raz.
- Tak było. Im bardziej go walnąłem, tym bardziej zapierdalał. Pod koniec walki już go trafić nie mogłem, a był pokiereszowany jak jasna cholera. - ten wielki mózg wydawał się wiedzieć to i owo o tych kościanych ludkach i co potrafią. Zgadzało się, ale ten raczej nie miał górnego limitu. Bo jak nie przyśpieszyło, jak nie bił go po mordzie... Teraz, kiedy wiedział, że są tacy ludzie, to będzie wiedział, jak z nimi walczyć. To znaczy... W sumie to nie wiedział jak. Nie miał bladego pojęcia. Co, nie atakować go? Zabić jednym uderzeniem, może. Albo wyrwać nogę. Albo przybić do ziemi. Ta, łatwo powiedzieć.
- Jashin... Pojebany typ. Skuteczny. Da się takiego torturować, tak swoją drogą? Skoro ranienie nie działa, jak go zmusić do gadania? Szkoda by zmarnować jego wiedzę. - pociągnął jeszcze wątek, obserwując kątem oka Keiko-chan i zajmowanie się przez nią rannymi. Cholera, może dałoby radę ją przypisać do każdej jego misji w tym mieście? Zbudować z nią silne więzi zawodowe? W sumie cała ich grupa chyba dobrze się łączyła. On od ugabuga, Masa od myślenia, Rokuro jako nieustraszony docioniarz i Keiko-chan spinająca ten cały burdel w jedno. Kuszące, kuszące, trzeba by o tym pomyśleć jakoś.

[Minoru]

Zadanie specjalne rangi A:
“Odwet” Mukutaro

---

Kolejka 24:
Mukutaro: 23
Minoru: 24

---

Rokuro ponownie parsknął słysząc słowa Mukutaro i widząc grymas na jego twarzy, gdy mówił o swych przeciwnikach jako muchach. Tsume wyraźnie mu imponował i biorąc pod uwagę ambicje jakie kierując chłopakiem, zapewne chciał ogrzać się przy jego ciepełku.
- Jeśli wypuścimy tego jednego, twoje imię rozejdzie się echem po całym mieście. Na pewno spowoduje to, że wszystkie płotki pomyślą dwa razy nim postanowią zadrzeć z tobą. - Wyglądało na to, że Rokuro nie był przygotowany na to, że Tsume przystanie na jego pomysł z wypuszczeniem jednego torturowanego. Wyglądało na to, że bardzo mu to również schlebiało.
- I niestety zapewne przyciągnie do ciebie również tych, którzy są na tyle silni by wierzyć, że wygrają. Ale sądząc po tym jak walczyłeś… nie przeszkadzałoby ci to za bardzo. - Dorzucił jeszcze, po chwili przemyśleń. Wyraźnie łechtał jego dumę. A może był to tylko zwykły podziw? Ale tematyka rozmów przeszła na dużo ważniejsze tematy, gdy tylko pojawił się Masa wraz z całą swoją wiedzą.
- Kurwa, cieszę się, że to nie ja musiałem z nim walczyć. Strach pomyśleć, co by było gdyby przyspieszył jeszcze bardziej. - Chyba nikt nie miał wątpliwości co do tego, że Mukutaro był jedynym, który mógł stanąć naprzeciwko tego dziwadła od Jashina.
- Każdy ma jakąś słabość. Nawet jeśli ból powoduje, że jest silniejszy, nie oznacza to, że jest nieśmiertelny. - Dorzucił swoją uwagę staruszek Masa. Choć trzeba było przyznać, że była to uwaga z serii „Jeśli chcesz wygrać, musisz być silniejszy”.
- Zawsze jest sposób na torturowanie. Skoro nie ima się go ból fizyczny, zawsze można próbować go odurzyć narkotykami halucynogennymi. Zgaduję, że genjutsu też miałoby tu niezłe efekty, zwłaszcza jeśli połączyć oba te sposoby. - Mężczyzna zaczął pocierać swoją brodę, zastanawiając się nad pytaniem Mukutaro. Z jakiegoś powodu spoglądał w kierunku Keiko-chan, lecz jego odpowiedź nie zahaczała o nią.
W pewnym momencie przygotowania do wyruszenia zakończyły się i wszyscy więźniowie zostali ustawieni w jednej linii. Ciała poległych zostały pochowane do zwojów, co by nie wpadły w niepowołane ręce.
- Powinniśmy ruszać. Kto wie czy wróg nie został poinformowany o naszym ataku i nie sprowadzi tutaj więcej takich potworów jak ten, z którym walczył Mukutaro-dono - Przestrzegł wszystkich staruszek. I tak oto wyruszyli. Mukutaro wywarł swoją zemstę połowicznie. Obił mordy, wiele mord. Można było powiedzieć, że uderzył wroga w miękkie podbrzusze, eliminując miejsce z którego wyprowadzano rajdy na ich ludzi. Tylko czy zabił, lub schwytał tego na którym najbardziej mu zależało? Nie sposób było powiedzieć.

- Haruto -
- Okura Masa -
- Toyama Rokuro -
- Keiko -
- Maeda Kameko. -

Misja zakończona powodzeniem

[Mukutaro]

Może i Mukutaro nie był najmądrzejszym ołówkiem na desce kreślarskiej, ale jakoś niespecjalnie sprawdzał, z czym będzie się napierdalał. Może nie tyle sprawdzał, co jakoś nigdy się nie dowiadywał. I to mu pasowało. Kiedy się z kimś napierdalasz, połową zabawy jest odkrycie w trakcie, jak walczy. Co może ci zrobić. Żeby było zabawnie. To jak otwieranie pudełka z łakociami w domu - nigdy nie wiadomo, na to się trafiło. Ale na pewno było tam coś pysznego. Owoce w miodzie, jakieś grudki cukru... Same dobroci od życia. Nigdy nie wiesz, co trafisz. I tak było w walce i tak fajnie było. Ale ciekawość po walce to już coś, co warto było zaspokoić. Po co? Kto? Czasami to go obchodziło. Czasami nie. Tutaj akurat obchodziło, bo przeciwnik był niezłym gagatkiem z niezłym warsztatem. Takim specjalnym małym koralikiem, który dziewczynka trzyma w pudełku. Poplamionym krwią.
- I bardzo dobrze. Niech przychodzą, a płotki schodzą z drogi. - takie, które nie będą dla niego żadnym wyzwaniem. Takie muszki, które w tym miejscu jebnął o ściany. Przeszkadzajki, ludzie słabej woli i siły. Po chuj mu oni? Z nimi nie miał zamiaru się napierdalać, chciał tylko tłuste ryby. Duże. Soczyste owoce wiszące na drzewie. Tylko najlepsze.
- Hmh. Mają mi dać znać, co odkryli, jak coś od niego wyciągną. Jestem ciekaw co będzie miał do powiedzenia. - faktycznie był. Jeśli już pobrudził sobie ręce do samych łokci, to powinien mieć prawo zebrać plony swojej pracy. To on włożył krew w tego typa. Może to było coś, co całkowicie pogrąży pokonanego? Przegranie walki fizycznej i poddanie się woli przesłuchujących? Wielka klęska na dwóch frontach. Coś, co dla tego śmiecia było idealnym losem.
- Dobrze, idziemy. - skwitował krótko i ruszył ze swoimi ludźmi. Wzięli co się dało, zabrali kogo się dało. Wygrali. Zrobili to, co zamierzali. Nie idealnie, ale byli bardzo blisko. Ktoś nazwałby to porażką Mukutaro. Chuja się znał. Wygrał. Pokonał równego sobie. Zdecydowanie wygrał.

z/t