Czerwony Smok - Restauracja

[Mei]

Zdezorientowana - mogę śmiało powiedzieć, że tak się wtedy czułam, a wszystko przez niejasne intencje mężczyzny. Czego chciał, o czym pragnął oraz co mogło go skusić do ustąpienia z zarezerwowanego pokoiku? Pytałam siebie nieustanie, z każdym słowem, przybliżając siebie do porażki. Popełniłam znaczny błąd, nie przygotowując się kulturalnie do tej misji. Poza tym fakt, iż nie potrafiłam się obchodzić z mężczyznami, stawiał mnie zdecydowanie na gorszej pozycji. Co robić?!
Mężczyzna najwidoczniej miał wszystko, czego potrzebował. Prywatny pokoik, pieniądze na zalanie mordy alkoholem, wszystko to było w jego zasięgu przez co, czułam jak facecik stawia mnie pod ścianą. Oddychałam płytko, podczas gdy moja głowa parowała od kolejnych scenariuszy. Jednakże, za nim bym wyszła z kolejną propozycją, jego postura zaczęła się ode mnie oddalać. W jego oczach nie miałam nic do zaoferowania poza swoją własną osobą. Postanowiłam, jednakże nie odpuszczać. Miałam pewien plan, który niefortunnie zakładał, iż porzucę wcześniejszy pomysł i mimo wszystko wejdę tam z nim - kompletnie sama.
- Czekaj! - krzyknęłam, jednocześnie machając ręką w jego stronę - Za nim matka przyjdzie, chcę Ci potowarzyszyć w środku. Najwyżej później jej wytłumaczę, dlaczego stało się tak, a nie inaczej.
Mówiłam dość zdecydowanym tonem, patrząc przy tym mu prosto w oczy. Następnie pewnym krokiem ruszyłam do niego, koniec końców, zatrzymując się przy samym parawanie. Co więcej, gdyby postanowił mnie olać lub po prostu zbyć byle śpiewką, zagrodziłabym mu przejście, mówiąc - Chcę żebyś dotknął mnie za tą kotarą, w taki sam sposób jak wcześniej.
W duchu dziwiłam się, że coś takiego wogóle przeszło przez moje usta, ale... Postanowiłam się złapać wcześniejszego aktu, tak jak tonący brzytwy. W końcu, poniekąd oto mu przez cały czas chodziło, a poza tym, przegapienie okazji na dowiedzenie się conieco o przeciwnej płci było... dziwnie fascynujące. Zupełnie, jakby po latach, obudziła się ta moja ciekawska wersja, która za wszelkie informacje potrafiła zabić dosłownie, jak i w przenośni.

[Chise]

Misja C
42/53

YAMI

Pytania były niby proste, ale mogły zapobiec wielu wpadkom. Yami dobrze myślał, na wielu płaszczyznach rozsądnie i w sposób, który z pewnością pozwoli uniknąć kłopotów.
- Aaaa.. Na imię mi Aizen, miło mi - zaczął trochę od końca, drapiąc się w tył głowy - Od nas jest tam jeszcze tylko jeden, zajmuje się zmywaniem i sprzątaniem w lokalu, nie ma z nim za wiele kontaktu.. No i jest.. - tu ściszył głos, jakby ten mógł go usłyszeć - Jest trochę dziwny - odchrząknął, po czym dodał ostatnią informację - No i na zaplecze poszedłem po przyprawy. To.. To chyba wszystko. Trzymam kciuki, bo nie chce zostać odkryty - dodał na koniec, wzdychając głęboko. Yamiemu także na tym zależało, choć w rzeczywistości stawiał na szali znacznie mniej. Nie był członkiem mafii, nie miał noża na gardle, mógłby narobić tu zamieszania i zniknąć i nie pokazywać się mafii, która chyba jeszcze go dobrze nie znała..
Prawda? Bo przecież jeszcze go nie obserwowali?
Pomieszczenie pełne było różnych półek i skrzyń. Mieli tu nie tylko owoce i warzywa, przyprawy, ale także część rzadziej używanej zastawy, obrusy, kilka zapasowych krzeseł i stary stolik.. Z zaplecza musiał przejść do kuchni, to tam znajdował się poszukiwany posążek. Na szczęście wiedział czego szukać, bo przeszukiwanie tego wszystkiego byłoby nie tylko uciążliwe, ale i trudne w wykonaniu. Kuchnia była bardziej przestronnym pomieszczeniem, z olbrzymią ladą na środku, dwoma kucharzami, wspomnianym dziwnym pomywaczem i jednym kelnerem, który uwijał się jak w ukropie.
- Dobrze, że jesteś - rzucił do niego z lekką pretensją - Weź stolik 3 i 4, weszła duża grupa gości, nie wyrabiam się - dodał autorytarnie, samemu się zwijając na salę.


MEI


Czy miała inny wybór? Zapewne parę by się znalazło, w tym rozwiązania siłowe, ale ten który wybrała był na pewno prostszy.. A przynajmniej na początku. Teraz wymagał od niej mniej, no, poza porzuceniem dumy jakiego wymagało zagranie własnym ciałem jako kartą przetargową.
Mężczyzna zatrzymał się i obejrzał przez ramię, jego twarz była pewna siebie. Uśmiechał się delikatnie czy tylko się jej zdawało? Uniósł brew do góry, słuchając jej propozycji bez większej zmiany mimiki.
- Niby po co miałaś byś tam być? - rzucił, idąc obok dziewczyny w stronę pokoju. Wszystko to wyglądało.. No wyglądało jednoznacznie, przynajmniej z boku. Szczególnie po tekście Mei z kotarą, nawet do tej pory stoicki chłopak teraz wyglądał na zdziwionego i odrobinę zbitego z tropu. Spojrzał na kotarę i niemal było widać w jego postawie "a co mi tam szkodzi?".
- Myślałem, że chociaż do łóżka dotrzemy - rzucił cicho, po czym pociągnął dziewczynę zgrabnie za parawan, stojący obok. Jego ręka wylądowała na jej talii, a drugą przesunął po jej policzku. Po tym przyciągnął ją do siebie i pocałował, najpierw delikatnie, a potem coraz zachłanniej.

[Yami]

Wysłuchałem mężczyznę do końca. Jakoś sobie poradzę. Muszę sobie poradzić przecież na moim gardle jest nóż. Jeśli mi się nie uda to będą mnie gonić na koniec świata albo przynajmniej Shigashi. Cholera wie co im strzeli do głowy. Jak nagle zniknę to szybko zaczną wąchać, dojdą do rodziny a wtedy nie wiem co się stanie. Może dziadek ma jakieś koneksje ale ja to chyba będę mógł zapomnieć o spokojnym życiu. Wydawało mi się, że kilka łez spłynęło mi po policzku. Bogowie chyba lubią oglądać moje cierpienie.
Wkroczyłem do środka. Miałem według kelnera przynieść przyprawy. Może to dobrze, że stary pierdziel zmuszał mnie do wkuwania tyle tych niepotrzebnych informacji. Wiadomo przyprawy to cenny towar, którym chętnie się handluje. Jako syn kupca zmuszony byłem wiedzieć jak co wygląda, jak odróżniać poszczególne towary i określać ich jakość. Coś tam w głowie jeszcze mi zostało. Postanowiłem więc zabrać ze sobą te najczęściej wykorzystywane w kuchni. Czosnek, kminek, oregano, tymianek, bazylia. Więcej nie brałem, nie mogłem wrócić z pustymi rękami. Paletkę z przyprawami zostawiłem na jednym z blatów.
- Proszę - odparłem pobłażliwie.
Następnie musiałem udać się na salę i porozmawiać z klientami jeszcze nie byłem pewien czy powinienem zwyczajnie się potknąć jak wtedy kelner z moim trunkiem i po coś wrócić. Wtedy coś się wymyśli, na przypale albo wcale... Ciekawe skąd wzięło się to w mojej głowie. Nie ważne. Ważne jest to, że nagle podszedł do mnie jeden z kelnerów prosząc o pomoc. Świetnie. Gorzej, że nie wiedziałem o jakich stolikach mowa. Udałem się na salę. Najszybszym sposobem aby określić kto dopiero co przyszedł wystarczyło spojrzeć po stolikach, puste znaczy, że nowy. Wybór stolików 3 i 4? Po prostu poszedłem w przeciwnym kierunku do mojego przyjaciela po fachu.
Kiedy tylko zbliżałem się w stronę stolików z gośćmi uświadomiłem sobie, że mój notes i ołówek znajdują się w pieczęci RaikoKenki, która znajdowała się na moim prawym karwaszu, ten za sprawą Henge był mało widoczny. Udałem więc że się potknąłem. Odpieczętowywanie czegokolwiek stojąc byłoby zwyczajnie głupie, z poziomu podłogi była na to mniejsza szansa, a i tak oczy zwrócą się ku mnie tylko i wyłącznie jak już będę na ziemi, a wtedy notes będzie w ręku.
Po całym tym moim forteliku przyjąłem zapytałem gości czego chcą do jedzenia oraz picia, zapisując wszystko w notesie.
Następnie podszedłem do kuchni i powiedziałem czego życzy sobie stolik. Udałem się następnie do kolejnego i również odebrałem zamówienie. Ogólnie zachowywałem się jak tamten kelner w stosunku do mnie. Po co mam się na ten temat rozwijać.
Tak więc wracając do sedna spraw. Kiedy zaniosłem danie a zaraz po nim napoje wróciłem do kuchni. Podszedłem do szuflady na której stał jadeitowy smok, uklęknąłem na jednym kolanie i otworzyłem szufladę. Dłonie puściłem do dołu. Z całą pewnością ktoś będzie chciał się zapytać co będę robił. Będzie to chwila w którym mój plan miał wejść w życie. Pytanie tylko jak to wszystko się teraz ułoży.

[Mei]

W momentach takich jak ten ludzie często popełniają błędy. Dla przykładu ja powoliłam siebie zagonić w ślepy zaułek, od którego prowadziła jedna, dość wąska uliczka. Była ona ciemna, dość ponura, lecz na końcu paliła się niewielka świeczka, która dawała otuchy, nawet wtedy, gdy podejmowało się te najgorsze decyzje.
Moja propozycja najwidoczniej przeszła pomyślnie, choć tak czy siak musiałam dopowiedzieć, coś co by go do reszty przekonało. Wszakże nie byłam zbyt dobrą mówczynią, ale koniec końców, ruszyłam do przodu, bliżej omawianego wcześniej pomieszczenia.
- Z pewnych pobudek, powinieneś dobrze wiedzieć, dlaczego.
Odparłam tajemniczo, ściszając głos do tego stopnia, by tylko on był w stanie zrozumieć sens mojej wypowiedzi. W końcu, potrzebowałam dwóch rzeczy. O których powiem najprawdopodobniej nieco później. W każdym razie, gdy zmierzaliśmy w stronę owego pokoiku, rozejrzałam się raz jeszcze po pomieszczeniu. Czy mieliśmy widownię, ktoś nas dyskretnie podglądał? Chciałam to wiedzieć, zwłaszcza, że w takich tłocznych miejscach łatwo było później o jakąś związaną z tym aferę. A przecież chciałam wykonać swoje zadanie bez zamieszania i pogłosu, który dotarłby do uszu naszych wrogów. Co to, to nie!
- Do łóżka? Jesteś śpiący?
Pełna zdziwienia, uniosłam prawą brew do góry. Wszakże chłopak wydawał się całkiem żywotny, więc po co by chciał docierać do samego łóżka. Owszem, zgodzę się, że jest to bardziej komfortowy przedmiot, niż ławy znajdujące się w karczmie. Jednakże, czy naprawdę tego pragnął? Zbita zupełnie z tropu, nie zauważyłam, gdy jego dłoń spoczęła na kobiecej talii. Z początku speszona, lecz później znacznie spokojniejsza i pewna, przyglądałam się jego poczynaniom, ale nie tylko. Kątem oka starałam się zaobserwować, jak wyglądało ,,pomieszczenie", w którym się znaleźliśmy. Byłam przekonana, że z pewnością był tutaj obraz oraz miejsce pod nim, do którego powoli dążyłam, ale czy coś jeszcze?
W międzyczasie, gdy kontemplowałam pokoik, moje usta zapłonęły prawdziwym żarem. Zetknięcie się warstwy lodu z czymś ciepłym zawsze było takim dziwnym uczuciem. Rozlewający się po moich licach gorąc, był przyjemny oraz kuszący na wskutek czego rozchyliłam delikatnie wargi. Zupełnie tak, jakbym chciała żeby mój pocałunek był tak samo miękki i delikatny jak płatki róży. Również lewą dłoń ulokowałam na jego prawym biodrze, z czego powoli palcami przesuwałam się w kierunku góry kręgosłupa. W moim wykonaniu było to dość niezgrabne, co mógł odczuć chociażby poprzez przypadkowe zaczepienie materiału jego ubrania paznokciem. Również, palcami niepewnie przejeżdżałam po wyznaczonym sobie torze. Czy bałam się? Nie. Po prostu starałam się, próbując przy okazji nie stracić szansy jaką dało mi wejście do tego pokoiku marzeń.

[Chise]

Misja C
45/53

YAMI


Wszystko dało się rozwiązać odrobiną sprytu i dedukcją, nawet to który stolik ma jaki numer nie mając o tym pojęcia. Oczywiście, w lokalu nie zakładają, że każdy jest tak samo inteligentny czy tak sprytny, dlatego po tym wszystkim zauważył, że na drzwiach kuchni, od wewnętrznej, niewidocznej zazwyczaj gościom strony, znajduje się schemat stolików na sali wraz z ich ponumerowaniem, dzięki czemu mógł się upewnić co do swojego myślenia, które zresztą okazało się prawidłowe.
Jedyne czego mu brakowało to tylko ołówek i notek, o których to wcześniej zapomniał. Na szczęście, miał je pod ręką - niemal dosłownie pod ręką ponieważ zapieczętowane w karwaszu. Całe szczęście odpieczętowanie nie powodowało ubytku czakry, nie zaburzało więc i henge - to byłby na pewno bardzo głupi sposób wydania się. Mimo wszystko jego debiut w karierze kelnera nie wypadł przez to zgrabnie, a połowa sali spojrzała w jego stronę, w tym i blondynka przy ladzie, która od tamtej pory śledziła go wzrokiem.
Dwa stoliki, od których miał odebrać zamówienie poszły dość gładko - przy jednym była starsza para, która widocznie znała wszystko na pamięć bo nawet nie zaglądali do menu, tylko od razu powiedzieli na co mają ochotę, wystarczyło tylko przekazać. Drugiej, z czwórką dość młodych ludzi, musiał chwilę pogadać, doradzić.. Musiał nawet na moment wrócić do kuchni by zapytać się o jakąś głupotę, której tamci bardzo się pomagali, ale i ich zamówienie w końcu skompletował. Pierwsze dwa dania były już gotowe - naprawdę proste posiłki - i mógł już je zanieść. Gorzej z czteroosobowym stolikiem, na które zamówienie trzeba było poczekać. Goście byli już lekko zniecierpliwieni kiedy im przyniósł jedzenie. Kiedy więc wszedł do kuchni i zaczął grzebać w szafce, jego palce zaczepiły o coś, co zaszeleściło znacząco mu pod palcami, a następnie o kawałek drewna oprawionego w skórę. Miało to swoją wagę na pewno, by to wyjąć musiał szerzej otworzyć szufladę..
I właśnie wtedy ktoś mu przeszkodził. Cóż, tutaj fart farciarza się kończył.
- Aizen - odezwał się żeński głos za plecami - Co ty wyprawiasz? - zakończył, a przez ramię widział niezadowoloną minę kobiety. Na szczęście jeszcze nie widziała zawartości.. Chyba.


MEI

Kiedy wcześniej wspominane było o jednoznacznej sytuacji.. Z każdą chwilą stawała się tama coraz bardziej. Aż w pewnym momencie można było powątpiewać czy naprawdę dziewczynie chodzi tylko o książkę i wypełnienie zadania czy może o coś więcej. O bliskość, poznawanie siebie i innych? Co tak naprawdę nią kierowało? Łatwo było samą sobie przekonywać, że chodzi tylko o to?
Nikt nie wydawał się zajmować tą dwójką. Kilka zgorszonych spojrzeń, ale to przecież nic takiego, prawda? Nawet chłopak z którym przyszła jakoś znikł jej z widoku, nie było się więc czego obawiać. Chłopak zaśmiał się krótko po jej słowach - chyba pierwsze prawdziwe pozytywne emocje jakie okazał, nie tylko dziwne półuśmieszki i miny.
- Zabawna jesteś, niebieskowłosa - powiedział, zanim pociągnął ją za sobą.
Pokoik nie był za wielki, ale widać było smak w jego urządzeniu. Łóżko pasowało do szafy, ta stylem do stolika z dwoma krzesełkami, te zaś do obrazów.. Których było sztuk dwa, na dwóch ścianach. Szerszy, powieszony nad łóżkiem, był jakimś krajobrazem z jeziorem i kwitnącym drzewem wiśni. Na drugim zaś była gejsza grająca na jakimś egzotycznym instrumencie. Nie mogła mieć jednak pewności, czy coś pod tym obrazem jest. Tym bardziej, że chłopak robił się coraz śmielszy i jego ręka wylądowała teraz na odsłoniętym kawałku uda dziewczyny i przesuwał wyżej, podwijając sukienkę, zaś z pocałunkami zjeżdżał coraz niżej.

[Yami]

Klęknąłem przed szufladą. Otworzyłem ją szerzej. W środku znajdowały się podstawowe przyrządy kuchenne. Jakaś tarka, trzepaczka, młotki do tłuczenia mięsa. Sięgnąłem do środka. W pewnym momencie wyczułem papier między palcami. Książka była tutaj a to oznacza, że to do mnie należy sposób na jej wyłowienie. Cztery kryjówki, szansa 25%, że to moja będzie zawierać książkę. Dlaczego musiała tu być inaczej już mógłbym być w domu. "U mnie nic nie było, podzieliliśmy się zadaniami, ja swoje zrobiłem". Szkoda, że moje życie nie należy do szczęśliwych.
Moje twierdzenie dopełnił fakt, że nagle zza swoich pleców usłyszałem głos kobiety. Byłem tego pewien. Teraz wystarczyło użyć techniki aby odwrócić uwagę. Dłonie już wędrowały mi ku sobie lecz wtedy uświadomiłem sobie największą skazę swojego planu. Czy przypadkiem mieszanie chakry kiedy jest się w Henge nie sprawi... że cała ta ułuda pęknie jak mydlana bańka. Jasna cholera. Całkowicie o tym zapomniałem. Za dużo się dziś działo, chyba nie domagam. Jak przeżyję robię sobie miesiąc wolnego od czegokolwiek. Teraz jednak musiałem się wyłgać z tego wszystkiego.
- Przepraszam. Jeden z klientów poprosił o trochę tartego sera. Nie chciałem zawracać głowy taką drobnostką i tak wszyscy mamy dużo pracy a tak szybko się uwinę. - używałem klasycznego głosu zbitego psa. Również pochyliłem głowę do dołu. Taka klasyczna smutna mina.
Teraz były dwie możliwości. Kobieta albo pójdzie dalej a ja wtedy będę mógł szybko wyciągnąć książkę i schować ją za pasem. Oczywiście wziąłbym tarkę i stojący na kuchni kawałek sera i udałbym się do stolika czteroosobowego (tego z bardziej męczącą i trudniejszą grupą) Kobieta, która znała menu byłaby problematyczna bo dodanie sera z pewnością skwitowałaby "Co Pan do cholery robi"co spaliłoby przykrywkę. Młodsi, którzy widocznie nie znali kuchni mogliby dać się nabrać, że kucharz zapomniał o odrobinie sera, który rozpuściłby się na gorącym mięsie. Przecież minęła tylko chwila od podania a tak... tak nikt nie będzie niczego podejrzewał.
W głowie wszystko wydawało mi się spójne, logiczne i mało podejrzane. Mimo, że z odrobiną szczęścia/nieszczęścia (bo przecież gdybym miał szczęście to bym tutaj do cholery nie trafił) wszystko powinno się jakoś udać.

  Ukryty tekst

[Mei]

Zaczęłam się zastanawiać, czy zainteresowanie nowymi doznaniami nie przysłoniło mi głównego celu mojego zadania. Zaobsorbowanie chłopakiem, byłoby o tyle normalnie, gdybym zaraz to przerwała i skupiła się na skrytce, a tymczasem... Było z tym conajmniej ciężko. Zacznijmy, jednak od jego słów, które mnie lekko zdziwiły. Według niego byłam zabawna, mimo iż pytałam o tak prozaiczne rzeczy. Poza tym, gdy pociągnął mnie do pokoiku od razu się zorientowałam, że ciemnowłosy nie ma zamiaru oddać się w objęcia Morfeusza. Chciał spędzić czas ze mną, robić to na co mu pozwoliłam, pomimo moich braków informacji.
Gorąc rozlewał się po mojej szyi, powodując delikatne mrowienie. Westchnęłam cicho, oczami spoglądając na jego rękę, znajdującą się na moim udzie. Przylgnęłam do niego mimowolnie, zanurzając się w dostarczanym przez niego ciepłe. W tym czasie dłońmi dotarłam do jego karku, gdzie namalowałam kilka kółek na jego skórze (późniejsza akcja będzie podczas robienia kółek) . Następnie, gdy jego usta były na wysokości moich obojczyków, paznokciami przejechałem po jego szyi. Było miło i przyjemnie, lecz chyba nikt nie był zaskoczony, z tego co się później stało. Za pomocą swojej klanowej umiejętności kilka centymetrów za jego szyją powietrze przybrało kształt ostrza podobnego do kunaia. Delikatnym, lecz zdecydowanym ruchem chwyciłam narzędzie w zamiarze przecięcia poziomo jego szyi. Przed atakiem dla zachowania pozorów wyszeptałam jeszcze - Przyjemnie mi - i zrobiłam to. W zależności od tego czy udało mu się umknąć, czy też nie, ponowiłam atak (w przypadku umknięcia, + atak wycelowamy był w szyję) lub położyłam go na wznak na łóżku, a później przykryłam narzutą (gdyby jednak go zabiła). Następnie zabrałam się za przeszukiwanie skrytki ulokowanej pod obrazem, oczywiście... O ile mi się w ogóle udało zrobić wszystko tak, jakbym chciała.

  Ukryty tekst

[Chise]

Misja B
48/53


YAMI

Kobieta spojrzała na niego nieco dziwne. Faktycznie, wytłumaczenie Yamiego nie było bardzo zgrabne, ale ostatecznie miało być tylko próbą zamydlenia jej oczu, by odczepiła się od niego i nie wpadło jej do głowy tam grzebać. Ona jednak tylko potrząsnęła głową, jeszcze bardziej zniecierpliwiona.
- Nie o tym mówię, chociaż jak komuś coś nie pasuje to powinieneś to odnieść do kucharza by to od doprawiał czy.. Dodawał sera. Nie jesteś tu od tego. Ja się chciałam zapytać co się DZISIAJ dzieje - doprecyzowała, po czym dała mu znać mu przestał tam grzebać i bawić się tarkami. Złapała go za łokieć i przyjrzała mu się dokładnie.
- Jesteś chory czy coś? - zapytała ostro - Raz upuszczasz napój i rozbijasz dzbanek, potem się wywracasz na środku sali bez powodu - dodała, puszczając go - Wiesz, że jak jesteś chory to nie możesz pracować. Zarazisz nie tylko ludzi, ale i pracowników, a do tego nie chce dopuścić - a już przez chwilę brzmiało to miło i przyjaźnie, niemal jak troska.. Ale nie, tylko praca i praca. Wkurzyć się można. Na szczęście chłopak tu nie pracował, a tylko kogoś zastępował i to nie do końca. Obserwacja kobiety jednak nie wskazała na to, że chłopak ma jakieś objawy choroby, dlatego ostatecznie westchnęła głęboko.
- Wracaj na salę, przynieś to danie o którym mówił i niech dodadzą co trzeba. I zobacz inne stoliki - powiedziała, wydając się przy tym trochę znużona. Pilnowanie całego lokalu musiało być męczące, jej odczucia były więc w pełni uzasadnione, niemniej jej zachowanie utrudniało mu wykonanie zadania. Musiał znaleźć inny sposób na wykonanie go, może mniej subtelny od poprzedniego.


MEI


Raz, dwa, trzy.. Kto się spodziewał ten się spodziewał, a mamy na pokładzie przynajmniej jedną osobę, która się jednak nie spodziewała. Oczywiście mowa o samym amancie, który nie spodziewał się, że przyjemne chwile zostaną przerwane w sposób tak brutalny i niemiły? Skrytobójczy atak w czasie macanki nie był niczym miłym, zwłaszcza, że sama zdawała również czerpać z tego radość. Może jednak po prostu udawała, od początku do końca, tylko po to by się tu dostać? Tak czy inaczej, jej motywacje czy odczucia były tak czy siak mało ważne w obliczu tego, co zrobiła. Z zimną krwią dźgnęła chłopaka w szyję, bryzgnęła na nią ciecz, która ochlapała ją całą..
Niestety, nie była to krew, której się spodziewała. Przeciwnik dosłownie chlupnął na ziemię jak wielka kałuża u jej stóp, po czym zaczął się wspinać po jej nogach, jak dwie niezgrabne wodne macki, dążące coraz wyżej i wyżej, jak teraz ich cel nie był tak samo miły jak poprzednio, tak samo jak i jej dotyk, wilgotny i dziwnie oślizły, jakby był nie do końca złożony z czystej wody.
Cóz, obmacywanek ciąg dalszy, prawda? Można by powiedzieć, ze sytuacja nie zmieniła się bardzo wiele, poza tym, że romantyczny charakter znikł i teraz został już tylko walka o życie. Dla obojga stron.

[Yami]

Myślałem, że pomysł nie był taki zły. Wszak nie marnowałem czasu nikogo a takie... dosypanie serka to żaden problem, jednak Pani, która oko ma na salę jakoś nie bardzo chciała pójść moim tokiem rozumowania. Psia jucha, doczepiła się jeszcze tych dwóch upadków, jeden mojego i drugi kolegi kelnera prawdziwego. Teraz jednak trzymała mnie za ramię spoglądając prosto w oczy. Umknąłem jej spojrzeniu. Chyba tak zrobiłby ten kelnerzyna, nie należał do zbyt odważnych.
- Ja... przepraszam... to się więcej nie powtórzy.
Odparłem i błyskawicznie podbiegłem do stolika, o którym sam często wspominałem. Obawiałem się, że przykrywka pęknie jak bańka jednak musiałem coś wymyślić i to dość szybko. Kiedy więc podchodziłem do stolika w głowie układam mi się plan. Nie leciałem na najwyższych obrotach, może tak z 60% co jak na mnie to wciąż dużo. Zbliżyłem się do stolika i ukłoniłem się.
- Przepraszam ale doszło do niewielkiego błędu z pańskim daniem. Muszę zanieść danie do kuchni aby dopełnić przyprawienia. W ramach rekompensaty "Czerwony Smok" wyda czarkę sake do Pańskiego rachunku na koszt zajazdu.
Skłoniłem się ponownie i zabrałem talerz mężczyźnie. Ten najpewniej by się oburzył dlatego musiałem znaleźć sposób aby tej goryczy jakoś się pozbyć stąd właśnie zaproponowany alkohol, ten zawsze smakuje najlepiej jeśli jest darmowy, a i ja będę potem mógł dołożyć ich należność z własnych funduszy, te w przeciwieństwie do notesu znajdowały się pod ręką. Kiedy więc szedłem z talerzem do kuchni rzuciłem w kierunku jednego z kucharzy.
- Przepraszam ale klient poprosił o trochę tartego sera, sam bym to zrobił ale... - zerknąłem w kierunku Pani menadżer na chwilę - i jeszcze małą czarkę sake.
Kiedy danie zostało wydane a powinno być dość szybko, wszak co to za problem posypać tartym serem zabrałem talerz z czarką i zaniosłem do stolika.
- Proszę bardzo i jeszcze raz przepraszam za zajście.
Obejrzałem się wtedy po stolikach. Pewnie na jakichś potrzeba zebrać naczynia i należność. W końcu to knajpa zawsze ktoś wychodzi i wchodzi. Nad głowieniem się co do tego jak działa restauracja nie musiałem. Obserwowałem jak to wygląda jeszcze za czasu gdy sam siedziałem i posilałem się przy jednym ze stolików. Kiedy więc odebrałem jakieś naczynia zaniosłem je do kuchni, wtedy mnie tknęło, czyż przypadkiem na zmywaku nie siedzi ktoś od zielonych? Z talerzami poszedłem bezpośrednio do zmywaka. Kładąc talerz obok powiedziałem szeptem.
- Zielony lew chciałby trochę pobaraszkować jednak modliszka patrzy, trzeba jej uwagę skupić.
Zielony lew odnosił się do rodziny Ekibyo, przecież z tego co mi wiadomo to ich emblemat. Modliszka to wiadomo kto, ta jędza co nie chciała spuścić mnie z oczu. Dlaczego nic nie idzie po mojej myśli. Ech. Mam nadzieję, że ten "dziwak" zrozumie o co mi chodziło, sam poszedłem na salę. Zaraz ktoś znowu na mnie nakrzyczy, a ja to się kobiet boję. Nigdy nie wiesz kiedy coś im do łba strzeli. Mimo wszystko próbowałem znajdować się bliżej kuchni aby w razie co to zwinąć książkę.

  Ukryty tekst

[Chise]

Misja C
52/53


Blondynka odprowadziła chłopaka wzrokiem, kręcąc lekko głową. Mimo wszystko jego zachowanie było nieco dziwne, nietypowe, ale nie był to powód do tego by go zatrzymywać czy odsyłać do domu, wystarczyło go obserwować czy nie dzieje się coś więcej. Ale na razie był wolny, musiał być jednak uważny. Aby usprawiedliwić swoje wcześniejsze słowa, musiał teraz iść do stolika, zabrać komuś danie, a klient nie był zadowolony. Twierdził, że mu smakuje, wszystko jest w porządku i nie potrzebuje doprawiania i dopiero obietnica darmowego alkoholu sprawiła, że na to pozwolił, aczkolwiek nadal był zdziwiony. Kucharz podobnie był zdziwiony, ale nie protestował, tylko dał co potrzeba.
- Dziwni ludzie - słyszał Yami, odchodząc w stronę stolika gadanie kucharza, najwyraźniej nieco zirytowanego postawą klienta i jego zachciankami. Klient w sumie koniec końców wzruszył ramionami. Potem zajął się znoszeniem naczyń z innych stolików, drugi kelner był nieco zaskoczony tą gorliwością, ale nie miał na co narzekać.
Wtedy Yami postanowił zwrócić się o pomoc do drugiej osoby pracującej tutaj, a będącej w mafii. Kiedy Yami się do niego odezwał, spojrzał na niego z niezrozumieniem. Potem jednak jego twarz się zmieniła, zmarszczył brwi i chwycił za talerz, który Yami dopiero tu przyniósł. Minimalnym gestem kiwnął głową.
- PIERDOLE TO WSZYSTKO - wrzasnął nagle, po czym rzucił talerzami o ziemię, które rozbiły się na drobny mak - PIERDOLE TĄ RESTAURACJĘ I WSZYSTKICH JEBANYCH OBŻARTUCHÓW - i kolejne talerze rozbiły się o ścianę, chlusnęła też woda, wylana na ziemię, kucharze schowali się za ladą - A NAJBARDZIEJ TO PIERDOLĘ TĄ DZIWKĘ - dodał na zakończenie, rzucając miskami w biegnącą w jego stronę blondynkę, która musiała odskoczyć w bok by nimi nie oberwać.
- CO TU SIĘ DO KURWY NĘDZY DZIEJE! - krzyknęła, starając się ogarnąć to zamieszanie.

[Yami]

Nie chciałem być zbyt blisko tego całego wydarzenia. Znaczy nie wiedziałem co zrobi mężczyzna siedzący przy zmywaku jednak jeśli ma skupić uwagę kobiety to z całą pewnością nie mogę być obok. Kiedy szedłem w kierunku sali nagle usłyszałem wrzask. Chłopak się nie pierdzielił i nie czekał na okazję. Zostanie wylany na zbity pysk jednak książka trafi w ręce mafii, chyba dostanie od nich jakieś wsparcie czy coś. Na pewno mu tego nie zapomnę.
Jako, że byłem dalej od zmywaka a modliszka pozwoliła sobie na interakcję z jegomościem, który bardzo skrupulatnie zajął się odwróceniem jej uwagi.. no rzut talerzem w jej stroną rzeczywiście przykuł jej uwagę, z całą pewnością również i pracowników, a to znaczy, że żaden nie był skupiony na pewnym kelnerze, który zbliżył się do magicznej szuflady. Odsunął ją powolnie, aż niemal całkowicie wyszła z prowadnic i myk książka znalazła się najpierw w mojej ręce a potem w mojej Torbie. Z niej wyciągnąłem też kilka monet, które schowałem pod rękawem przy karwaszach. Dokładniej tyle ile grupka zapłaciłaby za czarkę sake. Przecież jak wyjdą muszę odebrać od nich talerze, i opłacić w niewiedzy ich oraz menadżerki koszt czarki.
Nim to jednak nastało kiedy książka trafiła w moich rękach kiwnąłem głową w stronę mojego pomocnika a sam ruszyłem na salę. Nie chciałem aby łączono mnie z tym incydentem.
O ile jeśli wszystko potem poszło po mojej myśli mogłem jako kelner udać się w stronę pokoiku. Przecież nikt nie podejrzewałby kelnera o wizytę w jednym z pokoi aby wspomóc czymś gości. Miałem nadzieję, że niebieskowłosa zajęła się już problemem swojej skrytki i będziemy mogli wrócić do knajpy, znaczy do zamtuzu aby zakończyć ten wątek.

  Ukryty tekst

[Mei]

Byłam przekonana, że skończę we krwi, gdy już z nim skończę. Jednakże, ku mojemu zdziwieniu ciecz, która mnie ochlapała w niczym nie przypominała szkarłatnej posoki. Była przede wszystkim przezroczysta oraz konsystencją przypominała wodę. Chociaż czy ciecz mogła zachować się tak, jakby miała własne życie? Mei, myśl logicznie. Wcześniej było to coś mężczyzną, facetem, który uniknął ataku za pomocą zamiany w ciecz. Coś, co się ponadto umie poruszać, żyje w każdym razie... I wtedy mnie olśniło, choć nie minęła nawet minuta. Półminuty to nie potrwało, gdy nazwę klanu mój umysł dostarczył mi na srebrnej tacy. Hōzuki, że też nie wpadłam na to wcześniej. Mogłam się przecież domyślić, iż przynajmniej nie mierzę się z byle płotką. No, ale czas na szybkie przemyślenia minął, a trzeba było działać.
Kałuża, koniec końców przybrała kształt macki, która podobnie jak jego dłonie wcześniej, wspinała się powoli do góry. Wzięłam głęboki oddech, po czym skupiwszy się na otoczeniu zaczęłam tworzyć pod oponentem, coś co przypominało jego samego. Lodowa macka pojawiła się pod nim w celu jego ochłodzenia (krawędzie tworu wystawały kilkanaście centymetrów) . W końcu klan Yukich mógł się pochwalić jedną, dość szczególną dla nich umiejętnością - każdy członek potrafił panować nad niskimi temperaturami. I tak nasza skóra w dotyku była lodowata, ciało miało obniżoną temperaturę, a kreowane twory były w stanie oddziałowywać termalnie na przeciwników. Tak z resztą miało się stać teraz.
- Hentai! - krzyknęłam z całej siły, coby kompan mógł mnie usłyszeć, a następnie popędziłam w kierunku zasłony. Po rozsunięciu jej, nie ważny był panujący nastrój oraz wydarzenia z kilku ostatnich chwil. Wystarczyło, że panował rozgardiasz, a i tak powtórzyłam wcześniejsze słowa.
- Hentai! Hentai!
Dłonie tak jak kiedyś mijana kobieta, ulokowałam na swojej klatce piersiowej, patrząc nienawistnym wzrokiem w kierunku wodnego kształtu.
- To mnie dotknęło! - wskazałam na winowajce, szykując się w najgorszym wypadku na odskok w przeciwną od niego stronę. W końcu, teraz liczyło się przetrwanie, potem książka.

  Ukryty tekst

[Chise]

Misja C
54/53

YAMI

Nikt nie zauważył tego, że i kelner gdzieś się na chwilę schował - nie było to też nic dziwnego, skoro w powietrzu lata zastawa, a po niej także i sztućce. Właściwie to zmywacz zrobił tyle zamieszania, że może za to nie tylko stracić robotę, ale i wylądować w areszcie, stwarzał zagrożenie rzucając tym wszystkim, komuś mogła się stać krzywda, a wtedy on na to odpowie. To była jednak jego decyzja o skupianiu na sobie uwagi w ten sposób, on znalazł na to ten sposób i Yami nie miał na to żadnego wpływu. Ważne, że było to skuteczne i miał schylić się do szuflady. Otworzył ją na oścież i jego oczom ukazała się dość gruba księga w skórzanej oprawie, starannie wykonana i niestety dość ciężka. Włożona do torby solidnie chłopaka obciążyła z jednej strony, a i było widoczne, że coś sporego tam niesie, ale to już było mało ważne.
Teraz wystarczyło zgarnąć towarzyszkę i wiać gdzie pieprz rośnie póki zamieszanie trwa, jednak jeszcze kiedy do niej szedł, z pokoiku wydobył się krzyk.

MEI

To, że spotkała, jak się okazało, swojego krajana w niczym nie wpłynęło na postępowanie dziewczyny, która postanowiła uwolnić się od niego jak najszybciej. Bąbel wody poruszał się dość szybko, a dziewczyna nie potrafiła go zamrozić - potrafiła tworzyć lód, nie zaś zamrażać to co stanęło na jej drodze. Mogła jednak odseparować wodę od ciała i to usiłowała zrobić, nie było to jednak takie łatwe w momencie gdy woda stara się tego uniknąć i porusza się jak żywa. Na szczęście lód poruszał się od szybciej od wodnej macki, ta zaś w momencie gdy straciła kontakt z ciałem dziewczyny - plusnęła na ziemię bezwładnie, jak woda wylana z czarki. I wtedy też dziewczyna ruszyła w stronę drzwi, krzycząc.

RAZEM

Mei wypadła do sali, widząc tam.. No sytuację dość dziwaczną. Przez otwarte drzwi do kuchni słychać było krzyki i trzaski zbitego szkła. Większość ludzi zwracała na to swoją uwagę, ale w momencie gdy i ona zaczęła krzeczeć, zamieszanie zrobiło się jeszcze większe. Podniósł się szmer, niektórzy zaczęli podnosić się z miejsc, ale kiedy się obejrzała, na podłodze nie było już kałuży, tylko z powrotem młodzieniec, który podnosił coś z podłogi. I on także zaczął krzyczeć.
- Złodziejka! Morderczyni! Chciała mnie zabić! - i rzucił pod nogi dziewczyny jej własny kunai, wcześniej wbity w jego szyję. Ludzie, jeszcze sekundę wcześniej chyba gotowi go zlinczować, teraz się zatrzymali jakby trochę niepewni. Zaczęły się szepty, Yami mógł usłyszeć jak kilka osób opowiada sobie o tym jak to dziewczyna sama za nim pobiegła do pokoju. No i dziewczyna nie sprawdziła skrytki.
Ktoś z wejścia budynku krzyknął do jakiegoś przechodnia: zawołaj straż, szybko! Awanturę mamy!
I nie było wiadomo czy miał na myśli to, co stało się w kuchni czy zamieszanie które stworzyła Mei.

[Yami]

Miałem książkę. Miałem Dramat. Przynajmniej jedno pozwalało mi odetchnąć. Drugie w postaci krzyczącej niebieskowłosej sprawiły, że westchnąłem głęboko. Byłem w drodze do ich pokoju kiedy nagle wypadła z niej Mei. Nie wyglądała na najszczęśliwszą jednak, no nie dziwię się. Zaczęła krzyczeć więc coś poszło nie tak. Wychodzący z jej pokoju mężczyzna rzucił w ziemię kunai pod jej stopy. Również oskarżył ją o próbę morderstwa. Świetnie, co ona tam do cholery robiła? Ja swoją część zakończyłem jedynie na rozbitych talerzach i pewnikiem wydalonym z pracy członku mafii, która i tak wynagrodzi go za wszystko. Źle chyba nie było.
Stałem przez krótki czas, musiałem to jakoś rozegrać aby odciągnąć dziewczynę od zamieszania. Jak? Myśl człowieku MYŚL DO CHOLERY. Zastanawiałem się, aż w końcu najprostsze rozwiązanie przyszło mi do głowy. A te podobnież są najbardziej efektywne.
- Prze...Przepraszam - powiedziałem zbliżając się do Mei - ale ta Pani krzyczała, że jest Pan zbo... no słyszeliśmy... - spojrzałem po ludziach niepewnie. - Pan poczeka tutaj i niech się uspokoi, ja... zabiorę Panią na zewnątrz bo to musiało być niefortunne przeżycie dla niej, a wtedy... wtedy straż wszystkim się zajmie... i... i tak dużo się dzieje więc... proszę o chwilę spokoju.
Wtedy złapałem Mei pod ramię i udając że wzdycham powiedziałem do niej cicho "to ja" i zacząłem kierować się w stronę zaplecza, gdzie jako młoda przestraszona kobieta mogłaby odetchnąć. Nie było to dziwne. Wtedy wystarczy, że Mei umknie a ja zamienię się w siebie.
Wystarczyło po wszystkim powiedzieć kelnerowi "Jbc. Wyszarpnęła się i uciekła", my w tym czasie jako my będziemy już dawno w Zamtuzie.

  Ukryty tekst

[Mei]

Walka. Nie ustająca czynność każdego z nas, która niczym cień podążała za każdym naszym ruchem. Można było inwigilować, pójść coś zjeść, wynająć pokój w Zamuzie lub zwyczajnie odwiedzić prowincję kupiecką w celu dotarcia do wyznaczonego sobie celu i tak się pojawiała znikąd. Przynosząc ból i cierpienie, wylaną krew i fałszywe oskarżenia. Po tym jak facet znalazł się ponownie na ziemi, udało mi się uciec na zewnątrz. Tam natomiast bez udziału mojej ingerencji panowało zamieszanie. Talerze się tłukły, sztućce leżały na ziemi, zaś ludzie patrząc po sobie szeptali różne rzeczy. W ich oczach widziałam zrozumienie, również chęć wymierzenia kary na młodym mężczyźnie. Jednakże, mój plan miał swego rodzaju luki. Zwłaszcza, gdy w pomieszczeniu zostawiłam wykreowany przeze mnie kunai.
Wbity w ziemię, został po chwili przeze mnie wyjęty. Byłam zmieszana, patrząc na niego, ale i jednocześnie smutna oraz zrozpaczona. Oskarżano mnie o kradzież, chęć morderstwa, co sprawiło, że sfrustrowana opadłam na kolana.
- Jak taka drobna istota jak ja, mogłaby czymś takim próbować zabić?! Czekałam tylko na mamę, gdy ty mnie tam zwabiłeś
i chciałeś podle wykorzystać!
Roztrzęsiona, patrzyłam w jego stronę, nie będąc zdolna do prowadzenia kolejnych, działających na jego niekorzyść rzeczy.
A to wszystko przez zainteresowanego wydarzeniem kelnera, który podszedł do mnie, proponując mi pójście do miejsca, gdzie mogłabym się po tym wszystkim uspokoić. Na jego słowa, oczywiście kiwnęłam głową, a następnie podniosłam się
z ziemi i rzekomo na pamiątkę, zabrałam lodowy kunai - trzymając go w taki spośób, jakby jego obsługa była mi zupełnie nieznana.
To był on, jak po czasie sobie uświadomiłam. Mój współpracownik w szatach karczmy, pomagał mi wyjść, z resztą chyba nie tylko mi. Oboje musieliśmy zniknąć, jednakże co z książką? Przedmiot, który mogłam znaleźć w skrytce, dalej mógł tam pozostać. Musieliśmy wrócić, jednakże za nim bym wpadła na tak fatalny pomysł, przyjrzałam mu się uważnie, po czym zauważyłam coś ciężkiego, wystającego poza materiał. Kształt by się zgadzał, przez co z pytaniami, poczekałam na moment, w którym bylibyśmy bezpieczni. Do tego czasu postanowiłam zgrabnie przebierać na zapleczu nogami, przy okazji chowając kunai do torebki, aż świeże powietrze, muskałoby nasze twarze.
- To koniec? - wyszeptałam do ciemnowłosego, chcąc się upewnić, iż misja zakończona. Po dostaniu jasnej odpowiedzi lub nawet jej braku, postanowiłam podążać koło jego boku. Zupełnie wtedy nie pamiętając, o istnieniu jeszcze jednego kompana.