Dzielnica magazynowa

[Shindo]

Nie wiem co robił Masaru, ale kobitka świetnie się bawiła podczas walki z nim. Cieszyłem się, że z lamił w walce z nią dzięki czemu mogłem zajebać ją tak jak próbowałem od samego początku. Gdy rzuciłem głową i dostrzegłem, że złapała przynętę ogarnęła mnie rozdzierająca radość, a wyszczerzony uśmiech od ucha do ucha pojawił się na mojej twarzy. Następnie przyszła kolej na rzucenie głosem które też podziałało, nie wiedziałem czy to możliwe, ale ze szczęścia wydawało mi się, że aż przyspieszyłem kroku.
- MORDOWAĆ ! BĘDĘ MORDOWAĆ !
Z uśmiechem maniaka wystrzeliłem bandaż który oplótł jej nadgarstek i anulował jej technikę.
- Ręka przemieniona, wystarczy tylko jej teraz przyjebać !

Chuj strzelił cały misterny plan... Suka skontrowała moje zagranie senbonami z włosia... Gdyby nie świeżo kupiona zbroja to pewnie przypominałbym jakiegoś jebanego jeża. Na szczęście świeży zakup przyjął główny impakt techniki, choć i tak nie obyło się bez strat. Dostałem sporą ilością igieł, prawie wszystkie właściwie nie poczułem, ale ta jedna jedyna zaważyła o losach walki. Mianowicie dostałem po powiece, rozwścieczony zawyłem z bólu
- Aaaaargh !
Próbując wykończyć swój plan usiłowałem przyjebać jej, swoją wzmocnioną przez moc demona rękę. Jednak problem ze wzrokiem i ból w oku spowodowały, że nie byłem dostatecznie precyzyjny w swoim działaniu. Dzięki czemu pizda z łatwością uniknęła mojej armaty, a następnie
- CIACH !
Suka delikatnie pociągnęła mnie kunai`em po udzie, prawie że się roześmiałem z tak pizdowatego ataku. Odwróciłem się i już miałem za nią pobiec złapać za kudły, jebnąć o ziemię i zrobić sobie z niej ludzką trampolinę jednak wtedy to poczułem. Rozrywający ból, który zabrał mi aż dech w piersiach, próba zrobienia kroku do przodu zakończyła się upadnięciem na kolano. Miałem okazję, żeby przyjrzeć się ranie, wyglądało paskudnie.
- Musiała użyć jakiejś techniki albo coś musiało znajdować się na broni !
Przeraziłem się gdyż już ongiś widziałem jak od jadu umierają moi towarzysze najemnicy. Moje dni były już policzone... Z rozrywającym bólem nogi, przerażony, zszokowany powoli zacząłem godzić się ze swoim losem. Wyciągnąłem kunai`a...
- A chciałem pokonać mafie, jaki naiwniak... Jednak przynajmniej tą sukę wezmę ze sobą do grobu
- AAAAAAA
Z okrzykiem na ustach wbiłem sobie kunai w ranę, grzebiąc w niej i szerzej rozcinając. Ból jakiego doznałem to była czysta poezja, porażający i paraliżujący, padłem w konwulsji. Pewnie bym tak leżał i powoli zdychał jednak w głowie aż mi pulsowało od tego jej
- ...Skarbie...
Tak mówiła tylko do mnie żona którą zajebali wraz z córką...

Z nową falą gniewu i z wielkim wysiłkiem wyciągnąłem pasek ze spodni i mocno ścisnąłem nim udo powyżej linii cięcia. Po co tak zrobiłem ? Po co rozciąłem ranę ? Szczerze mówiąc to nie mam na to wyjaśnienia w drużynie najemników tak robili tłumacząc jedynie, że to pomoga wydłużyć życie człowiekowi objętym trucizną. Rzeczywiście żyli trochę dłużej z większą ulgą na twarzy, ale tylko tyle. Chociaż w mojej sytuacji tylko tyle spokojnie wystarczy...

Widząc jak kobieta pokonuje Masaru i próbuje czmychnąć przez okno postanowiłem ją gonić, jej droga ucieczki była tuż nade mną także żeby ją złapać musiałem przebić się jedynie dołem. Gdyż górą z pewnością nie mógłbym jej dopaść w tym stanie. Oczywiście trzeba jeszcze dodatkowo nadrobić dzielącą nas odległość, co podążając za nią na pewno by się nie powiodło. Zagryzając zęby spróbowałem wstać, gdy to mi się udało plan miałem prosty.

Podbiec do ściany wzmocnioną ręką której jeszcze nie anulowałem rozbić ścianę, wykonując przepotężny cios. Następnie rzucić bombkę świetlną aby oślepić kurwę jak będzie pod ręką, samemu zamknąć oczy zmienić rękę w tarczę jedną ze swoich technik

  Ukryty tekst

. Wbić w tarcze dwa kunai`e z notkami, podbiec do suki i się z nią wysadzić...

- Hahahaha ! To będzie koniec Shindo bohatera
Zaśmiałem się pogodzony z własnym losem, nie było w tym szaleństwa, a... Radość. Oczami wyobraźni widziałem siebie jak w raz z moimi dziewczynami znowu jesteśmy razem... Jedynie co pozostało to pokonać ból i zrealizować plan


Shindo
Treserka

  Ukryty tekst

[Ryukuro]

~ 11/14 ~

~ Shindo~
Wojna gangów - C

Plan prawie się udał, ale Shindo był już wypłukany z czakry. Musiał używać niskopoziomowych technik w walce z osobą na którą zlecenie na pewno miałoby rangę B+ lub A. Czerwonymi Tygrysami zostawali ludzie na tyle silni, że w normalnych warunkach nie wystawiono za nimi misji rangi B. Mimo tego, że było to powszechnie wiadome detektyw i tak stanął w szranki. Prawdopodobnie ratując w ten sposób życie Oficera, który jako katonowiec miał związane ręce walcząc w okolicy nieprzytomnych dzieci. Fakt, że Jugo przetrwał to starcie już na pewno sprawiało, że było za co go podziwiać. Ale nawet tacy herosi muszą kiedyś ugiąć nogi. Muszą paść na kolana przed potężniejszymi istotami. Może gdyby w furii przemienił się w demona i wykorzystał swoje najpotężniejsze techniki dałby radę ją zmiażdżyć. Nie miał jednak na to wystarczająco niebieskiej energii.
Ból ściągnął go ku ziemi. Rana była pokryta dziwną brązowawą mazią. Prawdopodobnie trucizną z kunaia. Czy to ból postradał mu zmysły czy może miał jakiś błyskotliwy plan? W akcie desperacji dobył ostrze i dźgnął się prosto w nogę mając w pamięci słowa dawnych towarzyszy. Siekał swoje ciało tnąc skórę i mięsnie. Już po chwili noga była tak zdewastowana, że nie była w stanie utrzymywać jego ciężaru przez dłużej niż kilka chwil. To nie był jednak koniec. O nie. Shindo nie zamierzał porzucić swojego celu. Brutalne wspomnienia przypomniały mu dlaczego walczy. Zdjął pasek i obwiązał swoją nogę. W tym czasie Treserka wyskoczyła przez okno. Jugo był tak poraniony, że jego siły nie wystarczyłoby do przebicia się przez drewniane ściany magazynu, ale dzięki wzmocnionej pięści był w stanie to osiągnąć. Cios uczynił wyrwę w drewnie. Seria uderzeń bardzo szybko stworzyła wystarczające przejście by móc wyjść na zewnątrz.
Ledwo utrzymując się na nogach wyszedł z budynku szukając celu. Ta była już kilkanaście metrów dalej podcinając gardło jednemu ze strażników z grupy drugiej, który stanął jej na drodze. Zaskoczona obróciła się do tyłu. Ze zdziwienie odnotowała, że zakrwawiona postać, która ją ściga to osoba, którą dopiero co spacyfikowała.
- Znowu ty?
- Co ty kurwa wyczyniasz? Wracaj tutaj! Misja wykonana dzieci uratowane!
- Zatrzymajcie go! Rany trzeba opatrzyć!
Trzy głosy. Tygrysicy, Oficera i lekarza. Wszystkie zlały się w jedno. Zdziwienie Treserki. Przerażenie Masaru, który dopiero się zbierał po bęckach i był wyraźnie przerażony tym co robił jego podopieczny. Irytacja lekarza na forsowanie się ponad potrzebę. Wszyscy wykrzyknęli swoje kwestie w tej samej chwili. Shindo sięgnął do kieszonki i rzucił w jej kierunku bombkę świetlną. Wybuch światła ją oślepił. Niesiony resztkami sił przemienił swoją rękę w tarcze i umieścił na niej wybuchowe notki. Zaszarżował w jej kierunku. Ubytek czakry sprawił, że powoli brakowało mu energii życiowej do funkcjonowania nie wspominając o tym, że rana nogi spowalniała go mocniej niż sugerowałby to samego obrażenia rozpatrując je bez brania pod uwagę miejsca ciała. Ogromny ból nogi troszkę zelżał, ale nadal powinien sprawić, że mało kto byłby w stanie funkcjonować w pełni racjonalnie. Prawie ślepy na jedno oko obrał kierunek na swój cel i ludzki taran znowu ruszył do boju. Pomijając wszystkie poprzednie elementy jego sytuacji sam poziom czakry był już tak niski, że ciężko oddychał i ledwo koordynował swoje działanie. Jego stan powoli można było zacząć nazywać skrajnym wyczerpaniem.
Ale był już tak blisko. Tylko kilka metrów dzieliło go od pięknego bum. I w tym momencie oślepiona Czerwona Tygrysica po raz kolejny użyła techniki ninjutsu. Po raz kolejny technika z tego repertuaru uratowała jej tyłek. Złożyła na ślepo tylko jedną pieczęć. I tylko jedna pieczęć wystarczyła, aby w ułamku sekundy znaleźć się 75 metrów dalej. Jeszcze na wpół oślepiona rozpoczęła bieg do przodu. Gdyby to były kręte ścieżki miasta pewnie miałaby przekichane. Ale to była dzielnica magazynowa. Miała przed sobą kilkaset metrów prostej drogi pomiędzy kolejnymi magazynami. Mogła spokojnie biec przed siebie, aż do momentu w którym odzyskała wzrok. Oddychała dużo ciężej niż gdy zobaczył ją pierwszy raz popijającą herbatę. Jugo dał jej nieźle w kość. Na chwilę obróciła się w stronę magazynu w którym przed chwilą odbywała się walka i spojrzała na Shindo.
- Ale mnie wypompowałeś chłopczyku. W końcu facet z jajami! Mam nadzieję, że jeszcze się spotkamy!
Obróciła się i rzuciła do dalszej ucieczki. Shindo jednak nie mógł jej ścigać. Upadł na ziemię. Ból w nodze spowodowany trucizną faktycznie troszkę zelżał. Czy to zasługa jego nowatorskiego sposobu oczyszczania organizmu? Czy może trucizna wcale nie była śmiertelna? Tępy ból odrywania mięsa od kości jednak nadal istniał. Wyczerpanie organizmu, zmęczenie i ranna w strategicznym miejscu czyli na nodze położyły go na ziemi na stałe. Nie mógł już jej ścigać. Chłodna trawa delikatnie smyrała jego twarz. Leżał tak z tarczą w którą był wbity kunai z notką. Z tej perspektywy wyglądało to strasznie pokracznie. Przez dziurę w płocie podbiegł do niego lekarz a chwilę później dokuśtykał Masaru. Wspólnymi siłami pomogli Shindo usiąść.

Średni dmg na nogę od własnego kunaia. Poza ujemnymi statystykami problemy z chodzeniem. Ból z trucizny powoli maleje.

Oficer - Masaru

Shinobi z grupy ratunkowej specjalizujący się w Iryōjutsu
Czerwony tygrys - Pani Treser

Obiekt 4

[Shindo]

Biegnąc na ścianę ze wzmocnioną pięścią miałem tylko jeden cel.
- Dopaść wytresowaną zanim trucizna mnie zabije.
Trafiłem ręką w ścianę, znacznie ją uszkodziłem jednak nie na tyle, aby się przebić. Fakt, że nie przebiłem się od razu był dla mnie wkurwiający. Towarzyszący ból, który był nieustępliwy nie pomagał tylko wręcz wzmagał negatywne uderzenia. Nowa fala gniewu spowodowała, że raz za razem waliłem w ścianę.
- Padnij kurwo ! Padnij w końcu ściero !
Mówiłem na głos, aż się w końcu przebiłem i znalazłem na zewnątrz.
Usłyszałem kilka głosów w swoją stronę jednak zwróciłem się tylko do jednego. Spojrzałem w oczy Masaru, szczerze się uśmiechnąłem i zanim ruszyłem zdołałem jeszcze rzucić
- Żegnaj..
Pobiegłem, w myślach tylko dokańczając
- ... przyjacielu.
Tak to nie raz w życiu jest, że spotykasz ludzi na swej drodze. Gdzie wystarczy jedno spojrzenie, jedno zdanie i już wiesz, że nie lubisz tej osoby. Z Masaru było dokładnie tak samo z tą różnicą, że po pierwszym kontakcie z nim wiedziałem, że się polubimy.

Biegłem napędzany bólem, który mnie wkurwiał. Biegłem bo jak zawsze w drugim stadium manifestacji demona, zawsze byłem zajebiście wkurwiony. Biegłem bo miałem cel, pogodziłem się ze śmiercią z powodowaną zatrucie, otruciem czy chuj wie czym. Skoro nie mafia to finalnym aktem w moim życiu będzie zabranie tej zdziry ze sobą.

Pomimo złości towarzyszył mi spokój ducha, byłem gotów. Bombka świetlna zadziałała tak jak sobie tego życzyłem. Stworzona tarcza wyssała ze mnie resztki chakry. Wszechogarniający ból, jeszcze bardziej się nasilił, aż mną zachwiało.
- Mój czas się zbliża
Ta myśl przebiła się przez zagłuszający wszystko szum w głowie. Z motywowało to mnie, do jeszcze kilku kroków, miałem już ją na wyciągnięcie ręki. Spróbowałem pochwycić ją swoją dłonią...

... Moją ręke pochwyciła... Moja żona, która jak zawsze wesoło się do mnie uśmiechneła na przywitanie. Jej oczy... Och Amaterasu jakie ona ma piękne oczy...


Moja ukochana rozpłynęła się na dobre tak jak wytresowana... Zamarłem, zacząłem szukać jej wzrokiem, po chwili zobaczyłem ją oddaloną o kilkadziesiąt metrów, jak nie ze sto. Chciałem ją dopaść, ale po jeszcze jednym kroku padłem na ziemię jak rażony piorunem. W raz z energią, uleciała moc demona. Nie miałem już na cokolwiek, nie mówiąc o wykrzesaniu z siebie negatywnych emocji i podsycaniu ich potworem z wnętrza...

Łzy pojawiły się wokół oczu

- Nie obroniłem żony, nie obroniłem córki, nie unicestwiłem mafii i nawet zabiłem tej pizdy... Jestem żałosnym ścierwem...

Łza leniwie spłynęła po policzku, zacząłem wyczekiwać wstydliwego spotkania z moimi dziewczynami. Jednak ono nie chciało nadejść, trawa cały czas była przyjemnie chłodna, dźwięk zgiełku dalej dochodził do moich uszu, a ból przeraźliwie przeszywał całe ciało...

Aż w końcu przybiegł do mnie medyk, a później sam Masaru. Zawstydzony i bez silny nie patrzyłem im w oczy. Dysząc zdołałem z siebie wykrzesać jedynie
- Zawiodłem... Masaru... Przepraszam...

Shindo

  Ukryty tekst

[Ryukuro]

~ 12/14 ~

~ Shindo~
Wojna gangów - C

Shindo ledwo utrzymał pozycję prostą gdy go sadzano. Jego techniki zostały anulowane. Ale był w stanie jeszcze funkcjonować. Rany nie były zbyt poważne tak samo jak zmęczenie. Dalej miał troszkę czakry. Problemem był tylko ból, który właściwie powoli ustępował. Nadal bolało jak diabli, ale najgorsze było już za nim. Prawdopodobnie trucizna wywoływała ogromne cierpienie w momencie aplikacji, ale jej efekt potem szybko mijał. Pierwszy przemówił dowódca trzymając go za ramiona.
- Nie masz za co. Uratowałeś mi życie. I pewnie większości z tych chłopaków oraz dzieciakom. Dałeś radę przepłoszyć kogoś kto mógłby własnoręcznie pokonać mały oddział na wojnie. Zatłukłeś jej pomagiera. Zrobiłeś dosyć. Ojczyzna jest z ciebie dumna Shindo.
Czterech żołnierzy w tym łucznik, którzy pozostawili zakuwanie przestępców strażnikom miejskim podeszli do nich. Stanęli na baczność i w milczeniu zasalutowali wojownikowi, który był gotowy dosłownie wysadzić się w powietrze podczas samobójczego natarcia. Masaru sięgnął po niewysadzone kunaie z notatkami i spakował je do ekwipunku Doko. Widział, że ten nie czuł się najlepiej. Dopiero lekarz odgonił go gestem i samemu przyklęknął badając najpierw twarz Shindo a potem jego ranę. Włosowate senbony już dawno zmieniły się w zwykłe włosy. Twarz była lekko poraniona, ale nie wzbudziło to większego zainteresowania badającego. Dużo więcej uwagi poświęcił nodze.
- Trucizna. Nie widzę oznak eskalacji zatrucia na inne partie ciała. W ogóle chyba się nie rozprzestrzenia. Nie dotarła nawet do punktu ucisku paska. Brak przyśpieszonego tętna a przynajmniej nie bardziej niż bym się spodziewał po twoim stanie. Brak szybko postępującej degeneracji mięśni. Chociaż kurwa nie jestem pewien, bo zachlastałeś ranę. Nie odniosłeś ciężkich obrażeń. Jesteś po prostu zmęczony i to nawet nie na tyle żebyś nie był w stanie sam funkcjonować. Troszkę obity i potraktowała cię dziwnym środkiem. Nie ma sensu stosować zacisku. Jeśli udusisz kończynę to będzie trzeba ją amputować. Nie ma też sensu żebym udzielał ci pierwszej pomocy tutaj. Martwi mnie tylko ta rana nogi. Nie dam ci skrzepniętej krwi, bo lepiej nie ryzykować pobudzenia przepływu krwi. Zabierzcie go do szpitala i pewnie jutro będzie jak nowo narodzony.
Zawyrokował po chwili. W tym czasie oficer wziął jakiś losowy worek z magazynu wysypując z niego zawartość w postaci ryżu. Następnie zapakował do niego reszki zbroi Shindo. Podszedł i zarzucił mu ją na plecy. Pokiwał głową zadowolony.
- Dobrze. W takim razie oficjalnie. Doko Shindo twoja misja została zakończona. Trzeba tutaj tylko posprzątać. Podprowadzać złapanych do aresztów a dzieci na oddział dziecięcy. Rannych opatrzeć lub wysłać do szpitala. Ciebie wysyłamy do szpitala. Wynagrodzenie trafi do ciebie pocztą. Zostaniesz odeskortowany do placówki gdzie cię postawią na nogi. Miło się z tobą pracowało. Do następnego.
Zagwizdał na czterech strażników miejskich wydając im rozkaz zabrania młodzieńca. Dwójka wzięła go pod ramię z każdej strony a druga dwójka poszła za nimi jako eskorta. Walka została zakończona. Zwycięstwo i sukces misji. Jugo mógł być z siebie dumny, ale w jego głowie bitwa jeszcze nie ustała. Jeszcze myślami był przy Treserce. No cóż. Jej pracą było wchodzenie ludziom do głowy i to właśnie zrobiła. Weszła mu do głowy. W milczeniu pomagali mu iść przed siebie. Jednak to nie był koniec przygód na dzisiejszy dzień. Gdy tylko znaleźli się na obrzeżach dzielnicy magazynowej nagle z zaskoczenia rzucili Shindo na pobocze drogi. Jeden ze strażników, którzy go eskortowali uderzył go w głowę drzewcem od włóczni a potem ponuro się zaśmiał. Drugi go kopnął prosto w ranę nogi.
- Zabiłeś jednego z naszych więc nie zasługujesz na nic więcej niż zdechnięcie w rowie.
Wysyczał strażnik. Cała czwórka zebrała się wokół leżącego niczym szkolni oprawcy. Mord był wypisany na ich twarzach. Z nienawiścią wpatrywali się w swoją ofiarę, którą dzięki szczęściu dostali w swoje łapska. To był niewątpliwe jeden z tych momentów kiedy karma wracała.

Oficer - Masaru

Shinobi z grupy ratunkowej specjalizujący się w Iryōjutsu
Czerwony tygrys - Pani Treser

Obiekt 4

[Shindo]

Masaru próbował mnie pocieszyć jednak jego słowa skwitowałem
- Jednak dzieci... dalej są zagrożone, mafie żyją, ta kurwa żyje... Przegraliśmy życie wielu dzieci... przyszłych porwanych dzieci...
Z trudem się wyartykułowałem, ale usilnie chciałem gdyż nie moglem przetrawić tego, że mi uciekła. Uznałem to za osobistą porażkę, której nie byłem w stanie przetrawić. Zresztą nie miało to już sensu, czekałem aż medyk powie ile zostało mi życia. Jednak po dłuższych oględzinach, lekarz podzielił się z nami, swoją oceną sytuacji. Na wieść, że będę żył żył przez chwilę posmutniałem, gdyż już byłem z tymi z którymi chciałem być całym sercem. Jednak zganiłem się za tą myśl i po chwili już za nią w duchu dziękowałem. Musiałem żyć, aby się zemścić, musiałem żyć, aby wybić wszystkie mafijne kurwy. Moja własna śmierć będzie dla mnie niczym jak nagrodą za piękne uwiecznienie pamięci o mych najbliższych, własnej dumy i honoru. Właśnie wtedy będę mógł po "drugiej" stronie spojrzeć z dumą wszystkim w oczy. W końcu się ucieszyłem i powoli zacząłem do siebie wracać, przynajmniej minął mi ten autodestrukcyjny nastrój. Porażkę dalej wspominałem bardzo boleśnie, uniemożliwiliśmy tylko chwilowe działanie, nie wybijając jednego z głównych szkodników. Odezwałem się do lekarza:
- Może i masz rację doktorku... Z grubasa nie wiele by było pożytku, ale ta kurwa musiała być chodzącą skarbnicą wiedzy... Przemyśle swoje podejście co ich życia... Może będę zabijał ich po przesłuchaniu albo będę obcinał im ramiona ? Będę musiał się nad tym zastanowić.
Uśmiechnąłem się z trudem do medyka, w tym momencie ponownie odezwał się Masaru, przywołując strażników którzy mieli mnie odstawić do szpitala. Wiedziałem jak to się skończy i protestowałem
- Ja sam. Masaru nie trzeba.
Jednak ten jak zawsze mnie nie słuchał w tak kluczowych sprawach i samemu zdążył już spierdolić. Zanim jednak strażnicy przyszli odkleiłem notkę wybuchową z jednego z kunai i zacisnąłem na nim swoją dłoń
- Ech... To będzie długa noc.
Pomyślałem w duchu, czując na sobie ich mocny uścisk. Nie walczyłem, nie wyrywałem się wiedziałem, że nie ma to sensu. Całkowicie opadłem w ich ramionach, aby nie marnować krzty siływ przeciwieństwie do nich bo trochę ważyłem. Dzięki czemu oddałem się medytacji, próbując za wszelką cenę skupić się na regeneracji. A gdy już oddaliśmy się dostatecznie daleko to już miałem zagadać:
- To jak ? Zaczynamy ?
Jednak kiedy otworzyłem usta jeden zdołał mi przyłożyć, że aż zadźwięczało mi w uszach. Kolejny przyjebał mi w ranę, że aż zawyłem z przeraźliwego bólu. Padłem na ziemię i w teorii byłem zdany na ich łaskę jednak kiedy koleżka skończył swoją wypowiedź i czułem że zaraz dostanę kilka ostatnich pchnięć, patrząc im w oczy wyciągnąłem ręce do góry i pokazałem im notkę wybuchową
- Notka Wybuchowa ! To jak dziewczyny ?! Wszyscy razem ?!
Były to zwykłe pizdy co się bały własnego cienia, liczyłem że odskoczą, jeżeli nie to najzwyczajniej w świecie planowałem się wysadzić...

Jeżeli jednak odskoczyli to wtedy planowałem podnieś się do siadu i bredzić od rzeczy. Obracać głową co chwila zmieniając punkt w który się patrzyłem ze słowami
- BUM ! NAWET JEŚLI TO GRUPKA DZIEWCZĄT, TAŃCZĄCYCH W RYTM ŻABIEJ MUZYKI. BUM ! TRĄBA POWIETRZNA Z MAKULATURY, KTÓRA ZAĆMIEWA ZMYSŁY. BUM ! TO BYŁO JAK OBRAZ SAGACHIMI`EGO ! BUM ! O TYM, ŻE NIE POPIERAM BARW KOLORÓW ANI SNOBISTYCZNYCH BURŻUJÓW... BUM! WIE CAŁE SHIGASHI ! BUM! CI CO PATRZĄ NA DATY WAŻNOŚCI NIGDY NIE POKONAJĄ STATKU CHWAŁY !
Kręciłem głową jeszcze szybciej, aż w końcu spojrzałem na nich, podniosłem wyżej notkę i najsłodziej jak tylko potrafiłem zapytałem się z uśmiechem:
- To jak ? Razem do piekła ?

Shindo

  Ukryty tekst

[Ryukuro]

~ 13/14 ~

~ Shindo~
Wojna gangów - C

- Nie no kurwa koniec. Chyba sam się zgłoszę do szpitala i powiem zespołowi żeby zrobili mu przesiewowe badania poczytalności. Bo to nie jest normalne.
Wkurzył się nie na żarty medyk słysząc w swoim mniemaniu chore wizje Shindo. Ten nie mógł mu za bardzo odpowiedzieć, bo strażnicy już go wlekli do jak się wydawało szpitala. Kiedyś nadejdzie ten dzień w którym przejdzie ten jeden most za daleko. Kiedyś w końcu ktoś złapie tego biednego Jugo i umieści go w jakimś więzieniu czy szpitalu na dłużej. Jednak dzisiaj był dzień w którym mogli się z nim rozliczyć strażnicy miejscy. Za te wszystkie zniewagi kara musiała być sroga. Już zacierali łapki na myśl o tym co mu zrobią. Mieli go na własność. Ich prywatna zabaweczka była wystarczająco mocno obita po walce żeby mogli poczuć się pewniej i otwarcie zamanifestować swoją niechęć.
Ale nikt nie mógł przewidzieć reakcji osaczonego Shindo. Kto normalny pomyślałby o takim sposobie radzenia sobie z problemami. Udawał szaleńca i samobójcę gotowe pociągnąć do piekła każdego kto mu stanął na drodze. W normalnym okolicznościach straż miejska by się nie zlękła takiego spektaklu. Z tym, że to nie były normalne warunki. Patrzyli na człowieka, który przed chwilą próbował się wysadzić walcząc z Czerwonym Tygrysem. Etykieta rzucona w eter przez medyka również nie pomagała w tym żeby zbagatelizowali jego groźby. Odskoczyli do tyłu jak rażeni piorunem. Jeden z nich pojednawczo pomachał dłońmi.
- Chłopaki ten lekarz chyba miał rację. On jest zdrowo pierdolnięty. Dobra Shindo nikt więcej dzisiaj nie musi umierać. Uznajmy to za nie byłe i idźmy do tego szpitala. Jeśli tobie coś się stanie to my będziemy mieli problem i vice versa. Nie wyłgasz się ze śmierci czterech strażników miejskich zwłaszcza z twoją przeszłością. Gramy do jednej bramki. Dzieci uratowane mafia kopnięta. W końcu razem jesteśmy przeciwko burżuazji co nie chłopaki?
Reszta strażników z zapałem pokiwała głowami. Przeciwnicy nie zamierzali podkładać głów pod topór. Plan się udał. Nie doszło do starcia. Konflikt został zażegnany. No chyba, że Shindo zaraz odpali swoją przemianę w demona i doprowadzi do pogromu w mieście. Tego nikt nie mógł być pewnym. W końcu mowa o Shindo. Jego ból nogi wywołany trucizną już prawie minął i pozostawał jedynie ten wynikający z rany. Mógł spokojnie bez pomocy dokuśtykać do szpitala. Musiał tam trafić, ponieważ tam miał odebrać swoje wynagrodzenie i taki był rozkaz jego przełożonego. No i ryzykował, że trucizna jednak miała ukryte działanie. Potrzebował fachowej pomocy.
Równocześnie nie mógł poruszać się tak szybko jak w pełni sprawny shinobi. Z tego powodu nie mógł przegonić strażników miejskich i od nich uciec. Dlatego chcąc czy nie musiał tolerować ich towarzystwo w drodze do szpitala. Nie mógł od nich uciec a oni nie zamierzali pozwolić mu się wywalić w jakimś rowie i umrzeć. Ich obowiązkiem było eskortować go do placówki medycznej i zamierzali się z tego wywiązać. Dlatego w tej wesołej atmosferze cała piątka pomaszerowała do swojego celu. Gdy tylko przekroczyli próg jeden z zbrojnych od razu przekazał wszystkie kluczowe informacje o stanie zdrowia Shindo przyjmującemu zgłoszenia. A następnie szybko się stamtąd ulotnili zostawiając Jugo na łasce medyków.
Szybko został przyjęty do pustej wolnej sali. Tam po krótkich oględzinach przez młodego mnicha zapadła decyzja, że dla pewności trzeba pozbyć się resztek toksyn. Nie był on ubrany jak reszta personelu czyli na biało a zamiast tego przyszedł w lnianej ubogiej szacie w odcieniach brązu i szarości. Gdyby nie to jak witała się z nim pielęgniarka przynosząca miskę z niewielką ilością wody można by było uznać, że jakiś menel się tutaj włamał. Shindo mieszkał na tyle długo w tym mieście żeby wiedzieć, że mnisi często przychodzili na wolontariat do szpitala użyczając za darmo swoich zdolności. Wierzyli, że pomagając innym pomagają samym sobie. Łysy jegomość nakazał mu się położyć na kozetce a następnie rozpoczął proces wydobywania trucizny z organizmu. Woda wiedziona czakrą oblepiła ranę a z tej powoli zaczęły wydobywać się krople trucizny. Proces szedł dobrze za wyjątkiem ogromnej fali bólu, która uderzyła Jugo w twarz. Czul się jakby ktoś mu piłował kości. Podobnie się czuł gdy podczas walki Tygrysica go zatruła.
Po tym jak bohater przetrwał te męki dostał kolorowe pigułki do połknięcia oraz kubek wody do popicia. W tym czasie mnich rozpoczął leczenie jego twarzy a później nogi za pomocą irojutsu. Już po kilku minutach jego ciało zaczęło wracać do normy. Leki i delikatna ręka fachowca były jak dotyk anioła. Szybko stawiały go na nogi. Po ukończeniu wszystkich zabiegów mnich otarł pot z czoła i siadł na stołku tuż obok bohatera. Odchrząknął.
- Shindo mogę ci mówić po imieniu? Dostałem informacje, że po opatrzeniu ciała mam z tobą chwilę porozmawiać o pewnych wydarzeniach. Dopiero wtedy dostaniesz wypłatę. Wybacz nie ja to wymyśliłem tylko twój przełożony oficer Masaru. Czy mógłbyś mi opowiedzieć o tym dlaczego zdarza ci się hmmm czasem przesadzić z przemocą? Zarówno słowną jak fizyczną. Wiedziałeś, że niektórzy się ciebie boją i myślą, że mógłbyś im zrobić krzywdę? Podobno już ktoś przez przypadek zginął a dzisiaj na misji próbowałeś odebrać sobie życie w samobójczym ataku. Obiecuję ci tylko parę minut rozmowy i już cię puszczam do domu.

z/t viewtopic.php?f=58&t=46

Oficer - Masaru

Shinobi z grupy ratunkowej specjalizujący się w Iryōjutsu
Czerwony tygrys - Pani Treser

Obiekt 4