Ulica Osady Shigashi no Kibu

[Arino]

16/14+

Misja C
~ Co kryje się pod kamykiem ~
Pogoda: Słonecznie
Jesień 393, Południe

---

Kubomi zwyciężyła, miała przy sobie jednego z najważniejszych zakładników do przesłuchania, którego załatwiła bez większych problemów. No może poza kilkoma uszkodzeniami w mechanizmach obu swoich ningyo. Tym razem szlifowanie uszkodzeń nie wystarczy, będzie musiała wymienić poprzebijane na wylot kawałki drewna, jednym słowem dając jej kilka godzin pracy nad szlifowaniem, malowaniem i robieniem odpowiednich części z drewna. Mogła jedynie mieć nadzieję, iż nie został uszkodzony żaden mechanizm.
W tym czasie jej najbardziej zaufani ludzie połapali jeńców, z których będzie można wydobyć co ciekawsze informacje. Kolejne plusy wręcz leciały na jej konto, po tak przytłaczającym zwycięstwie. Pozwoliła też chwilę zabawić się swoim mniej wyrafinowanym ludziom. Obraz tego co zrobili zostawić smokom, jako przestroga. W końcu jednak należało zebrać się do odwrotu, zwołała ludzi i ze wszystkimi jeńcami udali się do Baru "Tygrysi Pazur", a z tego miejsca zabrała ich czerwony tygrys na przesłuchania, nim jednak wyszła powiedziała do Kubomi kilka słów. "Uratowałaś wielu z nas dzisiaj tyłki, jednak wielu tego nie doceni. Oglądaj się za siebie". I wyszła, nie czekając na jej odpowiedź, sam Pazur był równie zadowolony z roboty Kubomi, kazał złotej od razu Ci wypłacić złoto. Było go sporo, lecz musiała się rozliczyć ze swoimi ludźmi. Jednak udało się i nie była nawet podejrzana, iż zebrane informacje dostała w ramach zdrady.

Misja Zakończona Sukcesem

  Ukryty tekst

---

- Katsuki
- Nimoto Tamumune - Tygrys, podległy Białemu Tygrysowi. Wygląd
- Nokura Seibo - Pazur, Tsume Wygląd
- Okusato Kiya - Złoty Tygrys Wygląd
- Fugi Tatsuhiro - wygląd
- Izuhei Tamatoki - wygląd

[Kubomi]

Czarna Tygrysica nie skomentowała słów Czerwonego Tygrysa, była niestety tego świadoma. A to oznaczało, że będzie musiała się zacząć pilnować… wpędzenie jej do grobu w tej chwili jest za łatwe, a w teorii, by tego uniknąć, wystarczy schwytać ptaszynę i jej nie puścić! Nie będzie to łatwe, to na pewno. Gdy tylko rozliczyła się ze swoimi ludźmi, uczciwie rozdzielając otrzymane pieniądze, ruszyła przed siebie, by dotrzeć do domu – zamierzała odpocząć, a z rana zająć się naprawą ekwipunku, by był gotowy do kolejnych akcji – a napraw trochę było, dwójka Ningyo wymagała najpewniej kompleksowych prac, niemal pewne jest, że trzeba będzie wymienić mechanizmy…
A potem chwila odpoczynku! Chciałaby złapać oddech, gdy nie jest niepokojona przez swoje szefostwo lub nie daj bogowie znaną Ptaszynkę.

z/t

[Azugimoto]

  Po tym jak kobieta zaproponowała wyjście na zewnątrz, Azugimoto wymienił tylko spojrzenie z Zankoku i westchnął lekko. Wyciągnął z kieszeni parę ryo, które położył pod swoją czarką z herbatą - skoro Zan złapał po drodze z Yusetsu dodatkową robotę, to z pewnością stać go było na postawienie piwa - po czym wstał i ściągnął swój płaszczyk z oparcia krzesła. W drodze do wyjścia zarzucił go na ramiona i rzucił przez ramię do Zana:
- Chyba zbliża się kolejna transza pieniędzy na dach - po czym pchnął drzwi, wychodząc na rześkie powietrze wiosennego wieczoru.
  Wytłumaczenie kobiety z pewnością nie były zwięzłe - ale teraz przynajmniej Watanabe wiedział mniej więcej o co chodzi. Spodziewał się, że ich prawdopodobna zleceniodawczyni nie mówiła im całej prawdy, a do tego cała gadka związana ze sprzyjającą jej fortuną brzmiała tak, jakby miała asy pełne rękawów a kieszenie wypchane obciążonymi kośćmi. Była pewnie pierwszym lepszym szulerem, a w związku z tym cała wzruszająca historia o okradzionym nestorze rodu zapewne również była wyssana z palca.
- Bardzo mi przykro z powodu pani dziadka - powiedział Azu z pełnym współczucia uśmiechem. Tylko kim w takim razie była dwójka złodziei? Skoro kasyno należało do innej mafii, to czy mogło tu chodzić o jakieś porachunki między organizacjami, a kobieta chciała skorzystać na istniejących napięciach by umyć ręce od całej kabały i w razie zagrożenia móc wskazać na dwie, młode Łuski? Watanabe obiecał sobie spodziewać się senbona w każdej słomce od drinka - Z takim sponsorem na pewno wszystko pójdzie jak z płatka - dodał. Wyciągnął z zawieszonej z tyłu torby kastety i włożył je do wewnętrznej kieszeni płaszcza, nieco wygodniejszego miejsca w przypadku, gdyby trzeba było je szybko założyć.
  - Ci złodzieje, jak wyglądają? Czy to shinobi? - zapytał. Nie spodziewał się cennych informacji w przypadku drugiego pytania, ale jeśli chodzi o ich wygląd - no cóż, musieli wiedzieć kim mają się zająć, a osoby zajmujące najwyższe piętra i najwygodniejsze apartamenty w kasynach często miały jakieś cechy szczególne - blizny, charakterystyczną biżuterię czy herb rodowy wyszyty gdzieś na ubraniu. Tego ostatniego nie spodziewał się po zwykłych złodziejach, nawet jeśli po udanym skoku mogli czuć się jak królowie świata.

[Zankoku]

Lato 394 roku

"Wyprawa bez nazwy" rangi C Poprzednia Lokacja : Shagashi no Kibu - Lokal "Czarna Perła"

---

Zankoku spojrzał na kobietę z lekkim zdziwieniem. Wparowała do mafijnego lokalu, zrobiła awanturę i jeszcze zastanawiała się, dlaczego wszyscy są dla niej oschli. No tak, to dziwne, przecież nie tak powinno wyglądać normalne zachowanie w takiej sytuacji.

- Zasady uprzejmości i rycerstwo obowiązują tutaj tylko do godziny dwunastej rano. Ciesz się, że za awanturę nie dostałaś po twarzy, bo tak mogłoby się to skończyć, jakbyś trafiła na mniej potulnego ochroniarza. - czyli na przykład na Zankoku, któremu zdarzało się już ze Smoczych lokali wyrzucać przeróżnych, nieprzyjemnych, często pijanych typków.

Zdawało się, że nic nie przekona Zana, aby po cały dniu treningu ruszył wykonywać jakieś zlecenie, no ale kiedy usłyszał o darmowych grach i jeszcze zatrzymaniu wygranych nagród, to aż oczy mu się zaświeciły. Lubił grać w kasynach nawet jak przegrywał, no ale jak otrzymywał takie wejście VIP, gdzie nie musiał przejmować się kosztami, to nie trzeba było go namawiać. Kiedy tylko kobieta odeszła, Zan spojrzał na swojego brata, a następnie wyzerował swój kufel. Starł z ust piwną pianę, zarzucił na siebie swój płaszcz oraz kaptur, a następnie wyszedł, pozostawiając za sobą pieniądze za zamówione piwo.

- Jak nic mi to śmierdzi. No ale jeżeli będzie możliwość pogrania sobie trochę, to nie będę wybrzydzał. Yachiru będzie później zazdrościć. Z jej szczęściem nie da się bawić inaczej w kasynie, niż jak ktoś opłaca jej zakady. - uśmiechnął się bardziej do samego siebie. Zapowiadało się, że jednak wieczór nie będzie tak nudny, jak się początkowo wydawało.

Kiedy weszli do bocznej uliczki, Zan rozejrzał się i poczuł nieprzyjemny dreszcz na swoich plecach. Pierwszy raz pomyślał, że mogła to być pułapka. W końcu w mieście toczy się wojna mafii, może to była sprytna sztuczka konkurencji, aby pozbyć się członków Akiyamy. Na szczęście kobieta była sama a kiedy tylko pojawili się, zaczęła wyjaśniać sytuację. Nie była to najlepsza opowieść w jego życiu, ale trochę naświetliła o co tak na prawdę chodzi. Przyszywany dziadek, jakieś skradzone materiały. Zdecydowanie wyglądało to jak jakieś mafijne porachunki. No ale póki nie wchodzą w drogę smokom, to nikogo nie interesowało co tak na prawdę się dzieje.

- Chcesz odzyskać te materiały? Czy zależy Ci głównie na oklepaniu im mord? - Zankoku był przekonany. I tak miał kilka nowych ruchów do przetestowania, więc przyda się jakiś obiekt badawczy, który da sobie skopać ryjek, przy okazji dając zarobić na nowy dach. Niedługo nadejdzie jesień, pora opadów, więc nie mogli zwlekać, w końcu nie każdy pokój ma być pokojem Manjiro.

[Hiroto]

Wyprawa rangi C dla Zankoku i Azugimoto
3/14
Żaden z mafiozów nie ufał biednej, niewinnej kobiecie w potrzebie. Czy mogła wymyślić całą tę historię z dziadkiem, by wzbudzić w nich współczucie i poczucie winy? Nie byłoby to takie odklejone od rzeczywistości, bo mało to kręciło się oszustów po Shigashi no Kibu, którzy tylko czekali na łatwy zarobek? Jeśli taki miała zamiar, musiała się mocno zawieść, bo nie wydawali się ani trochę przejęci jej losem i tym z czym do nich przychodziła. Mało tego, byli dosyć grubiańscy, przez co jej zapał malał, a uśmiech powoli znikał z twarzy, zastępowany grymasem, powiększającym się z każdym słowem chłopaków. Byli ostrożni, nie chcieli wmieszać się w byle co, do tego baba przeszkodziła w ich braterskim spotkaniu i jeszcze rządziła się, jakby była nie wiadomo kim. Nie każdy zasługiwał na miłe traktowanie, a ta miała pełne prawo, by wydać im się podejrzana.

- Dwunasta rano? To sobie porę wybrałam – westchnęła ze zrezygnowaniem – Pozwól, że wyprowadzę Cię jednak z błędu; jak myślisz, dlaczego ochroniarz nie zareagował na bójkę? Bo to zwykła ciota, która się boi kobiety? Nie przeżyłby dnia w tej pracy, jakby miał takie podejście! Znajomości i tylko znajomości są odpowiedzią. Ludzie spoza Akiyamy mogą wejść jak do siebie, jeśli tylko znają kogoś postawionego wyżej. Lepiej, byś mi nie groził dostaniem po mordzie, bo pewnym ludziom z góry mogłoby się to bardzo nie spodobać, przydupasie – wydawała się podenerwowana. Miała temperament, to na pewno, i do tego bardzo łatwo było ją wytrącić z równowagi. Ciekawe czy w grach hazardowych lepiej jej szło utrzymanie spokoju? Trudno było stwierdzić, czy mówiła prawdę, czy tylko blefowała, ale powieka nie drgnęła jej nawet na chwilę, gdy to mówiła – więc albo była to prawda, albo wyjątkowo dobrze ukryte kłamstwo, choć sam fakt posiadania informatorów mógł świadczyć, że nie była byle kim.

- To Shinobi, z całą pewnością. Gdy rozmawiałam z dziadkiem, mówił, że zauważył wytatuowane kozły na prawym ramieniu, u nich obydwu. Do tego raczej rośli, w wieku około czterdziestu lat. Nie dowiedziałam się za wiele o ich umiejętnościach, nie pokazali zbyt wiele, a ja sama ich nie widziałam. Szybko biegają, jeśli to może jakaś wskazówka. – odpowiedziała na pytanie Azugimoto, już spokojniejszym tonem. Chyba było widać, kogo z tej dwójki polubiła bardziej. – A, co do materiałów, dobrze by było je odzyskać. Byłoby miło, gdybyście ich nie zniszczyli, ale w rygorze walki, pewnie może być to utrudnione, więc nie będę mieć żalu. Jeśli wykorzystali je w ten sposób co powinni, to są to odważniki, najczęściej zamieszczone na nogach. Niepozorne, ale bardzo przydatne, jak tylko się do nich przyzwyczai. Ciężkie cholerstwo, możliwe, że już wiedzą jak tego używać, bo minęło dosyć dużo czasu od kradzieży do czasu, gdy udało mi się ich namierzyć – wytłumaczyła pokrótce. Jakieś obciążenie na nogi używane w potyczkach? Dosyć dziwny styl walki, czyż nie? Czy mógł być skuteczny, czy może całkowicie bezużyteczni? Może dane będzie im to zobaczyć na własne oczy i sami będą mogli wyrobić sobie opinie na ten temat. Ona sama raczej nie była chętna do opowiedzenia czegoś więcej na ich temat, więc ta podstawowa wiedza musiała im na ten moment wystarczyć.

- Jest to dosyć nowe kasyno Feniksów, wykorzystali jakiś stary budynek i przerobili pod siebie. Inne mafie mile widziane, dopóki nie będą robić bałaganu. Dziwne czasy na nowy biznes, ale to ich sprawa, nie mieszam się do tego. Ma parter i trzy piętra, a gry w nim są dosyć eksperymentalne… oczywiście, są zwykłe, w których można najwięcej zarobić, jak i stracić, ale i inne, bardziej zręcznościowe. Przez pierwsze trzy dni, jeśli wygra się kilka razy, można zagrać o najwyższe stawki na samej górze. To ostatnia szansa, by się tam dostać w taki sposób. Są jednak problemy - nie jest to miejsce, w którym można walczyć Może dałoby się tam jakoś wkraść albo podszyć pod kogoś ważnego, jeśli interesuje Was taki plan działania. Musimy jednak ustalić jakąś strategię, w porządku? Ta pierwsza jest najbardziej bezpieczna jeśli mnie spytacie, ale trzeba wiedzieć, co dalej zrobić, nie będę was oszukiwać, najłatwiejsze to nie będzie – wyznała, przedstawiając im jeszcze kilka szczegółów na temat kasyna. Z każdym jej słowem, zadanie wydawało się coraz trudniejsze i mniej przyjemne, dalej jednak obejmowało gry całkowicie za darmo, możliwość ewentualnego bogactwa i sprawdzenie swojej siły na podrzędnych złodziejach. Do nich należała decyzja, czy będą chcieli się tego podjąć czy może zrezygnują, do czego też mieli pełno prawo i to by im pewnie podpowiadał zdrowy rozsądek.

- Nie zdradźcie mnie jednak, gdy zrobi się gorąco, dobrze? Niektórym naprawdę mogłoby się to nie spodobać, a ja jestem mściwa. Sam fakt, że pomimo długiego upływu czasu, nie odpuszczam złodziejom, może wam wiele powiedzieć o mnie i o tym jak działam. Choć sama nie jestem silna, znam ludzi, którzy są - zilustrowała ich wzrokiem, patrząc, czy jakoś zareagują na te słowa. Mogę poznać wasze imiona, czy mam was nazywać Dobry i Zły Mafiozo? Ja jestem Midori - przedstawiła się, a na jej ustach ponownie pojawił się uśmiech, tym razem lekko drwiący. Czy na pewno chcieli ryzykować?

Midori

[Azugimoto]

  Atmosfera pomiędzy Zanem a ich - najwyraźniej - nową pracodawczynią podgrzewała się ze zdania na zdanie. Azu sądził, że na Zanie groźby kobiety nie zrobiły zbyt wielkiego wrażenia, w końcu "znajomi w wysoko postawionych miejscach" mogły być taką samą bajeczką jak cały ten dziadek. Skoro miała takich potężnych patronów, którym "nie spodobałyby się" pewnie rozwiązania sugerowane przez Zankoku... to czemu szukała pomocy w pierwszym lepszym miejscu, gdzie zbierały się chlejusy, a nie przedłożyła swojej prośby właśnie tymże szarym eminencjom?
- Przepraszam za brata, wrócił niedawno z dalekiej podróży na zachód - powiedział z przepraszającym uśmiechem Azugimoto. Jedno półkłamstewko w zamian za całą stertę niepewności - Watanabe uznał to za dobrą umowę.
  Delikatny uśmiech Watanabe zamienił na wyraz uprzejmego, głębokiego zainteresowania kolejnymi słowami kobiety, przez jego głowę galopowały jednak kolejne nieścisłości. Jej dziadek potrzebował do swoich "wyrobów"... odważników na nogi? Jedyną profesją do jakiej takie cudo mogłoby się przydać byłby albo shinobi - wtedy jednak ów dziadek zapewne samodzielnie wolałby zająć się kłopotem - albo coś w stylu poławiacza pereł, gdzie odpowiednie obciążenie potrzebne jest, by zejść na dno w poszukiwaniu perłorodnych małży. To akurat trzymało się kupy, szczególnie biorąc pod uwagę nietani strój kobiety oraz jej beztroskę, jeśli chodzi o ewentualne wydanie masy pieniędzy.
  - Jeśli w środku nie można walczyć... będziemy musieli wyciągnąć ich na zewnątrz. Albo oskubać do zera - mruknął do siebie Azugimoto, zerkając przez ramię na wyjście z "Czarnej Perły". Kobieta narobiła w środku dość sporo zamieszania - istniała szansa, że ktoś postanowił za nią wyjść - Może być panienka spokojna. Azugimoto - dodał, przy okazji się przedstawiając. Nie wiedział czy przypisałaby mu raczej miano Dobrego czy Złego Shinobi - szykowało się jednak na to, że za parę godzin zarówno on, i jak Zankoku będą "tymi złymi", przynajmniej dla dwójki złodziei.

[Zankoku]

Lato 394 roku

"Wyprawa bez nazwy" rangi C

---

Zankoku spojrzał z wyraźną irytacją na kobietę. Nie dość, że wyciąga ich w ten przyjemny wieczór poza karczmę, gdzie w spokoju mieli wypić sobie piwko, to jeszcze grozi im kimś wysoko postawionym? Dobre sobie... Gdyby znała kogoś ważnego, to jego poprosiłaby o pomoc, a nie dwójkę młodzieńców, którzy siedzieli w kącie i popijali piwko. Nie znała nikogo, jej bajeczka może by zadziałała na jakichś młokosów, ale dwójka Watanabe była mimo młodego wieku, dosyć dobrze doświadczona przez życie. Doktorek dał im nieźle w kość i nauczył, że nie można nikomu ufać z góry. Może nie byli szpiegami, jak Misaki czy Yachiru, ale też nie dadzą sobie w kaszę dmuchać.

- Radziłbym nam nie grozić, bo zaraz sama będziesz sobie rozwiązywać ten problem. Rozumiemy się? - odburknął jej. Nie podobało mu się jej zachowanie. To ona przychodziła do nich z problemem, prosiła ich o pomoc, takie traktowanie z góry było akceptowalne, gdy rozmawiali ze swoimi przełożonymi, ale gdy robi tak ktoś całkowicie losowy, to Zankoku czuł jak krew w nim buzuje.

Gdyby nie było tutaj Azu, to pewnie Zan by rzucił to w pizdu. Niby kasyno, fajna sprawa, ale no, kobieta swoim zachowaniem i kolejnymi informacjami zniechęcała go dosyć mocno. Dopiero kiedy zaczęła opowiadać o dziwnych obciążnikach, to skupił się bardziej. To było coś intrygującego.

- Czy to jest jakiś specjalny sprzęt treningowy? - wielokrotnie widział w swojej sali treningowej, jak różni wojownicy wykonywali ciosy z obciążeniem, trzymając w dłoniach kamienie, czy też worki z piaskiem czy kawałki stali. Pomagało to w budowie mięśni i pozwalało wyćwiczyć ich pamięć. Więc może to było coś takiego.. Jego zainteresowanie wróciło i po raz kolejny miał ochotę udać się do tego całego kasyna i trochę posłuchać.

- Kiedyś będą musieli z tego kasyna wyjść. Przecież nie spędzą tam całego życia. Poczekamy na nich i zobaczymy co potem. Więc mam nadzieję, że masz dużo środków, bo nie zamierzam się ograniczać. - skoro już mają iść do tego super specjalnego kasyna Feniksów, to przynajmniej niech będą mieli z tego trochę radości. Tak więc, Zankoku zamierzał tam siedzieć i grać jak najdłużej, a jeżeli przy okazji będzie się dało walnąć piwko, albo pięć, to tym lepiej.

- Jestem Zankoku, powiedziałbym, że miło Cię poznać... ale sama rozumiesz... Ale spokojnie, mam lepsze rzeczy do roboty, niż wbijanie noża w plecy i użeranie się później z twoimi "koneksjami". - Zan nie przepadał za kobietą, nie zamierzał tego ukrywać. Nie był typem polityka, zawsze mówił prosto z mostu, licząc, że jego gruba skóra wytrzyma. No a poza tym, co ona może im teraz zrobić? Najwyżej znajdzie sobie kogoś innego do pracy, a oni będą mogli wrócić do odpoczynku w Czarnej Perle.

- Rozumiem, że chcesz tam iść już teraz, tak? No to prowadź. - skinął do dziewczyny głową, chowając ręce pod swój długi płaszcz. Skoro zależało jej na czasie, to trzeba było ruszać. Poza tym, im szybciej tam dotrą, tym szybciej będzie można zobaczyć, co ciekawego w tej norze kurczaków mają.

[Hiroto]

z/t

[Minoru]

Wcześniejszy post

Zadanie specjalne rangi B:
“Wtyczka” Mukutaro

---

Kolejka 6:
Mukutaro: 5
Minoru: 6

---

Kolejny wieczór nadszedł niesamowicie szybko. I tak jak zapowiedziano, gdy tylko słońce zniknęło za horyzontem, pozostawiając za sobą jedynie szybko znikającą łunę, wszyscy aktorzy zjawili się na swoich miejscach. Nie mogli widzieć siebie nawzajem, przez większość czasu nie mieli również Yumy, który prawdopodobnie właśnie teraz ruszał ze swego miejsca.
- Towar wyruszył. - W głowach każdego członka drużyny odezwał się ten sam kobiecy głos, należący do Keiko. Kobieta jako jedyna czuła gdzie znajdują się wszyscy oraz była ich jedynym łącznikiem. Jeżeli coś wydarzy się podczas całej podróży, to ona powinna poinformować o tym pozostałych.
Na ulicach było jeszcze spokojniej, lecz z każda minutą ilość przechodniów zwiększała się. Lokalni mieszkańcy wyruszali w miasto by zrelaksować się po całym dniu pracy. Większość skupi się jednak zapewne na głównych ulicach, zatem wybranie bocznych ścieżek mogło mieć dodatkowy plus. Teraz jednak pozostawało czekać, aż cel zdradzi swoją pozycję, a następnie zdjąć go.

- Keiko -
- Riku -
- Haruto -
- Yuma -
- Shiro -
- Mai -

[Mukutaro]

Podnoszenie kamieni? No wielkie kurwa przedstawienie, naprawdę. Po co to w zasadzie było? Komu to służyło? Co miał z tego wynieść? "O ale zajebiście, może poruszać w powietrzu małymi kamieniami". Naprawdę? Po chuj? Gdyby ON chciał pokazać chakrą, co potrafi, to rozjebałby pół tego grajdołka, wziął jakiś kawałek ziemi i rzucił w powietrze poza horyzont. Po czym, oczywiście, krzyknąłby "PATRZ KURWA JAK SIĘ TO ROBI, LAMUSIE". Ale tego nie zrobi. Ledwo. Bo potrzebował hajsu na swój nowy, dupny miecz. A zniszczenie tego miejsca to raczej odwrotność kupowania miecza. Czyli niekupowanie miecza.
Plan udało im się ustalić, co było przyjemne dla dalszego dnia. Nie chciał naprawdę spędzać tyle czasu na próżnicy i zwykłym pitoleniu, bo ktoś nie jest zdecydowany albo ma jakieś wątpliwości. Było szybko, było prosto i było sensownie. Tak jak lubił i tak jak chciał, by było. Poza tym reszta dnia obyła się bez sensacji, poza dalszym piciem i jedzeniem. Muktaro miał okazję dać upust swojemu pragnieniu dobrego alkoholu i rzecz jasna towarzystwu interesujących osób.
Następny wieczór był kulminacją poprzedniego. Tego, do czego się przygotowywał przez dzień kolejny? Jak? Myślał. Sporo. Praktycznie cały dzień. Nad tym, jak to rozwiązać. To znaczy - trzeba było rozłożyć swoich ludzi. Rozdysponować pionki. Oczywiście zrobił to zgodnie z jego wybitnym pomyślunkiem, po godzinach burzy mózgu. Przeplatanej przerwami na jedzenie, picie i innego rodzaju rozrywki konwencjonalne. I oto, co wymyślił.
On sam będzie w samym środku drogi. Bo, to chyba oczywiste, był najważniejszy. Na samym początku ludzie, co do których nie miał zbytnio pewności czy się nadają. Czemu? Bo raczej, raczej, nie zaatakuje na samym początku. Ten Hyuuga, prawda? To byłoby idiotyczne. Dlatego lepiej postawić te pionki, w które Mukutaro wątpił najbardziej. A te pozostałe, które mu się podobały i były fajnymi mordami, wstawić do tyłu. Riku na pierwszy ogień. Po nim Shiro. Oczywiście Keiko-chan też w miarę pomiędzy nimi wszystkimi, na środku. Potem Mukutaro, potem Mai i potem Haruto. Taka wesoła kombinacja. Wszyscy rozstawieni od siebie w równych odstępach, niczym kołki związane sznurkiem w ogrodzeniu. Miał pewność, że pójdzie znakomicie. Dlatego, kiedy przyszła pora, bez żadnego poczucia winy rozstawił swoje pionki gdzie postanowił. Sam zajął swoją pozycję. I czekał. Bo co innego mógł zrobić, jak nie czekać na akcję?

[Minoru]

Zadanie specjalne rangi B:
“Wtyczka” Mukutaro

---

Kolejka 7:
Mukutaro: 6
Minoru: 7

---

Wszystkie pionki trafiły na swoje miejsce na szachownicy. Choć analogia do szachów nie była do końca trafiona, gdyż w ów grze, znało się pozycję przeciwnika od samego początku, a tutaj był on ukryty. Teraz wszystko zależało tak naprawdę od tego czy Mukutaro rozstawił swoich ludzi w odpowiednich miejscach, a także od tego kiedy i gdzie zamierza zaatakować ów domniemany Hyuga.
- Ktoś się zbliża. - Nie minęło nawet 10 minut, a w głowach wszystkich odezwał się alarmujący głos kobiety. Po szybkich obliczeniach wyszło, że stało się to jeszcze nim cel wyszedł poza obszar pierwszej z osób. Czyżby nasz dowódca pomylił się i wróg zaatakował już na pierwszym zakręcie?
- Fałszywy alarm. - Po chwili nadeszła kolejna wiadomość. Mukutaro nie mógł co prawda odczuwać tego co czuli inni, ale mógł odnieść wrażenie jakby wszystkim spadł kamień z serca. Wędrówka została wznowiona. Minięcie każdego przejścia spod jurysdykcji jednej osoby do drugiej, zostawało oznajmione przez Keiko. I tak dłużyło się to wszystkim potwornie, a Yuma co około 10 minut przekraczał kolejne punkty kontrolne i tak od Riku poprzez Shiro i Keiko-chan aż do samego Mukutaro.
Olbrzym umiejscowił się w jednej z większych uliczek. Gdzie większa oznaczała, że ramię przy ramieniu zmieści się 6 ludzi, lub też jeden Mukutaro i 3 innych osób. Teren pozbawiony był jakichkolwiek drzew czy krzewów, za którymi można by się schować. Podłoże wyłożone było kamieniem, potocznie zwanym „kocimi łbami”, a na obu brzegach wznosiły się piętrowe lub nawet dwupiętrowe budynki. Wszystko to tworzyło bardzo szczelne i hermetyczne środowisko, co w połączeniu z przeciętnym, jak na te godziny, ruchem ludzi powodowało, że nadchodzące zagrożenie powinno być widoczne na dużą odległość. Wszystko szło na razie dobrze… a może totalnie odwrotnie. Wszak mieli pozbyć się tego mordercy.
Mukutaro ze swojego miejsca, mógł już dostrzec Yumę, który niczym zwykły cywil przechadzał się po drodze. Mężczyzna przeszedł obok naszego bohatera nawet nie zwracając na niego swej uwagi i ruszył w dalszym kierunku, gdy nagle…

---

BUM!

---

Eksplozja! Coś wybuchło na wysokości drugiego piętra jednego z budynków, dokładnie w momencie gdy Yuma przechodził obok niego. Dziesiątki odłamków ściany, w przeróżnych kombinacjach wielkości leciało nie tylko w kierunku samego Yumy lecz również i pozostałych cywili.
- Ktoś użył chakry! Wyczułam nikły impuls, około 200 metrów od Mukutaro. - Głos Keiko rozległ się ponownie w głowach wszystkich. Pytanie co dalej?

- Keiko -
- Riku -
- Haruto -
- Yuma -
- Shiro -
- Mai -

[Mukutaro]

Rozłożył dobrze? No kurwa, że rozłożył. Zdecydowanie tak było. Na pewno. Nie musiał znać ostatecznego efektu, żeby to wiedzieć. Fakt, że nikt nie protestował i nie kwestionował jego decyzji, tylko to potwierdzał. Mimo wszystko ufał tym nieznajomym, że gdyby zaproponował coś naprawdę, naprawdę idiotycznego, coś kalibru "według mnie to najlepszy pomysł", to na pewno ktoś by mu powiedział, że odpierdala manianę. I że naraża życia swoich podwładnych na głupie zachcianki. Że te pionki są dosłownie na krawędzi miski ze żrącym kwasem i Mukutaro umyślnie napierdalał w stół, żeby miska zaczęła się trząść. Ale nikt nic nie powiedział, także wszystko grało.
Dlatego gdy tylko dostali informację, że ktoś zbliża się do kuriera przed rozstawionymi pionkami, to zrobiło mu się nieco gorąco za kołnierzem. Gdyby go miał, ale cykor lekko był. Na szczęście dla niego i dzięki jego genialnym zdolnościom strategicznym, to był fałszywy alarm. Kurier wszedł na jego "ścieżkę zdrowia" i z tego tytułu była już połowa sukcesu. Tak by to sobie, rzecz jasna, zaliczył, ale połową to mógł się napchać ledwie do połowy. Miał być cały i zdrowy.
I był, dopóki przyszedł do strefy Mukutaro. Tam też był, a jakże. U niego był najbardziej bezpieczny, jak tylko się dało. Sam olbrzym zajął ładne miejsce ze sporą widocznością. Przez chwilę chciał, niczym jakaś dachowa ozdoba, kucnąć na skraju dachu w pozycji kucającej i obserwować surowym wzrokiem przechodzących obok niego mieszkańców. Jak kot albo inna dzika bestia tropiąca ofiarę. Byłoby to faktycznie zajebiste, ale może lepiej się nie wychylać? Jeśli chce się napierdalać z tym kimś, Hyuugą-mordercą, to wchodzenie na dach i krzyczenie całym sobą "EJ JESTEM TU NIE POWINIENEŚ MNIE WIDZIEĆ EJ JESTEM TU", było zbyt idiotyczne nawet jak dla niego. Jeśli chciał się napierdalać, musiał przełknąć gorzką pigułę, zacisnąć zęby i czekać. Inaczej obejdzie się smakiem. Gorzkim. Żeby się go pozbyć, chociaż tymczasowo, co jakiś czas popijał alkohol z trzymanego przy pasie bukłaka. Na osłodę.
I JEB. EKSPLOZJE. WYBUCHY. OGIEŃ Z DUPY . DRZAZGI I DESKI.
- NO W KOŃCU. DAWAJTA MI ICH! - Mukutaro z wrażenia nie mógł dosłownie usiedzieć. Niczym pies zbawiony kością, puścił się pędem w kierunku wybuchu. W samo jego serce, wręcz. Najkrótszą możliwą drogą. Po drodze jednak coś do niego dotarło. To nie tam był. Keiko-chan powiedziała, że chakra została użyta w chuj daleko stąd. Nie w budynku. Czyli? Czyli go tam nie było, bo by wybuchł. KURWA CHCIAŁ GO WYKIWAĆ! JEGO! Odwlec ich pojedynek! Pierdzielony białooki kretyn. Mukutaro zatrzymał się w połowie drogi.
- Shiro i ten, Riku. Wracać w podskokach. A może się przydadzą, chuj wie. A kurier niech idzie dalej. - przekazał jeszcze Keiko-chan, wracając się na swoje miejsce. Tak zwany "spacer wstydu", chociaż w jego przypadku to bardziej
była "seria podskoków i smutnych pląsów wstydu".

[Minoru]

Zadanie specjalne rangi B:
“Wtyczka” Mukutaro

---

Kolejka 8:
Mukutaro: 7
Minoru: 8

---

BUM, JEBUT, TRACH, TRZASK. W głowie Mukutaro zabrzmiało mnóstwo przeróżnych dźwięków, których wspólnym mianownikiem było to, że gdzieś coś wydupcyło. Na całe szczęście jego zmysł wzroku podpowiadał mu gdzie to coś się znajdowało, a było to całkiem niedaleko od nich. I nasz olbrzym nawet ruszył w tamtym kierunku, chcąc zareagować. Jednakże zatrzymał się niemalże w połowie swego biegu, uprzytomniając sobie, że jego prawdziwy cel jest daleko od nich, więc zatrzymał się. Nie zważając na spadający gruz, Mukutaro, jakby nigdy nic rozpoczął drogę powrotną. Chwilę później odłamki zaczęły spadać na ziemię, a ze znajdujących się w tym miejscu grupki ludzi wydobył się krzyk przerażenia. Ktoś został przygnieciony większym kawałkiem, komuś rozwaliło łeb, jakby był soczystym arbuzem. Inni tylko panikowali. Również i sam Yuma oberwał, choć jego umiejętności shinobi uratowały go przed czymś więcej niż tylko powierzchowne zadrapania.
- Shiro i Riku poinformowani. - W głowie naszego bohatera rozbrzmiał głos ich prywatnej krótkofalówki, która przekazała mu informację, że jego rozkaz został wykonany. I impreza toczyła się dalej. Tak jakby. No bo jednak wysadzenie kawałka budynku, szybko zwróciło uwagę miejscowej straży i wielu gapiów, którzy zwęszyli temat do przyszłych plotek. Tak czy siak, burdel pełną gębą. No, ale Yuma jednak wymknął się nim jeszcze tłum zgęstniał i ruszył dalej, grając gieroja, mimo odniesionych ran.
- Szefie... chyba mam go. Nie jestem pewna na 100%, ale ktoś z tą samą, albo bardzo podobną sygnaturą chakry przemieszcza się uliczkami wzdłuż naszej trasy. Utrzymuje stałą odległość od celu między 150 a 200 metrów. Co mam przekazać chłopakom. - Głos ich anioła stróża odezwał się ponownie w głowie Mukutaro. Kolejne decyzje do podjęcia. Podpucha, czy rzeczywiście mieli go?

- Keiko -
- Riku -
- Haruto -
- Yuma -
- Shiro -
- Mai -

[Mukutaro]

No jebło no, solidnie i mocno. Rzecz oczywista, że nie mógł wiele z tym zrobić, ale chyba nawet gdyby mógł, to nie powinien. W końcu nie jego sprawa, nie powinien zajmować się ochroną ludu, który ucierpiał w wybuchu. Pewnie jego kochany ojczulek powiedziałby co innego, ale Mukutaro szczerze i bez żadnego sumienia, miał na nich absolutnie wyjebane. Znaczy niby szkoda, ale nie było wśród nich nikogo, kto miał dla Akimichiego jakieś znaczenie... Pewnie jego szefuńcio powiedziałby coś w stylu "mafia musi dbać o swoje pionki, bo bez nich nie będzie miała kim rządzić" albo "klasa wyzyskiwana nie powinna w otwarty sposób wiedzieć, że jest wyzyskiwana" albo inną głupotę. A może jednak by tak nie powiedział? Chuj, nieważne, pora było wracać do akcji.
Kurer szedł dalej, głuptoki z jego drużyny szły dalej. I Mukutaro dostał informacje o tym, że ktoś porusza się wzdłuż drogi kuriera. O podobnej sygnaturze? Czyli co, krewniak? Może. Hyuuga w takim razie, czyli ktoś w chuj niebezpieczny dla ich transportu. W takim przypadku raczej nie było mowy, żeby po prostu zignorować. Trzeba było iść za nim. Biec, w zasadzie, za nim.
- Niech ci z przodu robią co do tej pory. Biegnę do kuriera. - odpowiedział swojej uroczej lince kontaktowej i pobiegł w stronę kuriera. Co planował? W sumie musiał ten problem rozwiązać po podjęciu decyzji. Miał na to nieco czasu w biegu. Także, co planował? Nadal nie do końca wiedział w dłuższym terminie. Ot po prostu wiedział, że w tym momencie musi znaleźć się bliżej osoby ochranianej. Bo tam znajdowało się zagrożenie i tam powinien być, żeby się z nim napieradlać. Brzmiało sensownie? Oczywiście, że tak, brzmiało, bo jak chce kogoś zabić to musi być blisko niego. Genialne. Także dlatego Mukutaro zdecydował się osobiście pobiec i zapobiec atakowi. A reszta z tyłu? Cholera wie, zapomniał o nich.

[Minoru]

Zadanie specjalne rangi B:
“Wtyczka” Mukutaro

---

Kolejka 9:
Mukutaro: 8
Minoru: 9

---

Nie zastanawiał się długo nad tym co się wydarzyło, ani nad tym co powinien zrobić dalej. Na wszystko miał proste odpowiedzi, bo najwidoczniej w taki sposób działał. Ot dostawał sygnały i bodźce z otoczenia, więc reagował. Rzucił się więc przed siebie, uprzednio informując pozostałych, że zmienia swoją pozycję, a oni niech się nawet nie ważą kopiować jego ruchów.
Jego ruch nie pozostał niezauważony. Wszak sama jego postura była dość wyjątkowa, a gdy doda się do tego również to, że przemieszczał się on z szybkością rozpędzonego konia i zwinnością kota, no to nie było szansy. Inni musieli go dostrzec. Tylko czy miało to jakiekolwiek znaczenie?
Na miejsce dotarł dosłownie w kilka minut. Eskortowanego Yume miał na odległość wzroku. Trochę podtrzymywał się pod bok, prawdopodobnie efekt spadających kamieni. Lecz nie wyglądało na to, że miałby paść trupem. Szli więc tak ulicami miejskimi, pokonując kolejne zakręty. Keiko spisywała się doskonale, co rusz informowała naszego wielkoluda o położeniu, podejrzanego, źródła chakry. I o dziwo utrzymywało ono stałą odległość od ich dwójki. Czy było to dziwne? No raczej nie. Jeśli ich przeciwnik był Hyuga, to widział ich doskonale. Nagle jednak coś się zmieniło.
- Szefie. Źródło przyspieszyło, wyprzedza was… Teraz zatrzymał się. Jest dokładnie przed wami, jakieś 350 metrów. - Szybkie spojrzenie w tamtym kierunku pozwoliło ustalić naszemu herosowi, że domniemany Hyuga znajduje się wewnątrz budynku, do którego wejście znajdowało się na końcu uliczki, tuż przed zakrętem do którego kierował się Yuma.

- Keiko -
- Riku -
- Haruto -
- Yuma -
- Shiro -
- Mai -