Zamtuz "Pod Włosami Kinko"

[Etsuya]

Po dokonaniu wszelkich formalności związanych z dołączeniem do rodziny Ekibyo, Etsuya ukłonił się nieznacznie w kierunku swojej nowej przełożonej po czym odwrócił na pięcie o 180 stopni i opuścił pomieszczenie. Nie czuł się szczególnie dobrze z tym, że traci swoją niezależność, jednakże potraktował to jako jedynie stan przejściowy, który otworzy mu furtkę do ciekawych ścieżek rozwoju. Została przydzielona mu kwatera w przybytku, do której przeniósł wszystkie swoje rzeczy, przyzwyczajając się do nowych warunków życia. Przynajmniej nie musiał już płacić za nocleg czy nocować w namiocie. Życie w Shigashi no Kibu zaabsorbowało go wystarczająco ku temu, aby zostać tu nieco dłużej.

[Heiwa]

„Żelazny Bank zawsze odbiera swoje długi"
Yami & Mei - Misja rangi D - 9/24

Postanowiłeś pomóc biednemu kucharzowi rozwiązać jego problem, jego oczy zaświeciły się niczym żarówki na wznak postępu technologicznego, ten od razu ogarnął się, wstał jak gdyby nigdy nic i postanowił wyruszyć wraz z Tobą, tylko dokąd ? Nie opowiedziałeś zbyt wiele o swoim planie pomocy więc trzeba będzie improwizować bądź wtajemniczyć ów jego mościa. W drodze do zamtuzu mężczyzna był bardzo ciekawy jak zamierzasz mu pomóc więc co chwilę zadawał pytania i żądał odpowiedzi na nie.. Tyle zachodu o jedną głupią książkę kucharską? Czy jest warto i sens narażać swą rodzinę aby pomóc nie znajomemu ? Dałeś mężczyźnie nadzieję, ponieważ już przez jego głowę przechodziły myśli samobójcze, względem utraty praktycznie całego swojego drobku.

P.S - Mei'ka dołącza w tym momencie na misję. Jeśli potrzebujecie więcej niż jedną kolejkę aby się poznać to piszcie i dajcie mi znać kiedy mam kontynować.

[Mei]

Dawno mnie tu nie było, prawda? Pięć lat fabularnych i tyle się pozmieniało. Morskie klify stały się cesarstwem, liderzy zmienili twarze, niektórzy znani bohaterzy tego świata poumierali, bądź zniknęli w tajemniczych okolicznościach. A ja, co się ze mną stało? Cóż.... Zbyt dużo się wydarzyło, żeby teraz to na prędce streszczać, dlatego przejdźmy do aktualnych wydarzeń. Po przebrnięciu przez nieznany mi dotąd obszar, postawiłam swoją nogę w Shigashi no Kibu. Na pierwszy rzut oka kraj kupiecki niczym się nie różnił od Ryuuzaku no Taki. Było tutaj dużo ludzi, charakteryzowali się dobrą jakością produktów, choć w przeciwieństwie do swoich kolegów nie mieli tak dobrych ryb. Z kolei Ci drudzy nie słynęli zszerokiej gamy przypraw. Jak widać nie można mieć wszystko, ale to z kolei nie przekreślało przyszłości tego terenu.
- Za dużo ludzi.
Stwierdziłam beznamiętnie, patrząc na przechodzących obok przechodniów. Kilku z nich bardziej lub mniej zwróciło moją uwagę, ale nie na tyle bym zaszczyciła ich dłuższym, niż pięciosekundowym spojrzeniem. Dlatego też skierowałam się w stronę północy, gdzie to znalazłam się pod słynnymi, bądź nie Zamtuzami. Wysoki, elegancki budynek sprowadzał pod swoje wejście dość roznegliżowane dziewoje, szkaradnych panów oraz dwójkę postaci, która w żadnym calu nie przypominała stałych bywalców. Młody chłopak o czarnych włosach oraz starszy mężczyzna z plamą krwi, przypominali mi bohaterów z innych bajek, którzy znaleźli się w złym miejscu o nie właściwym czasie. W dodatku jeden z nich był ranny, dzięki czemu jako ,,profesjonalny" medyk miałam powód, żeby zrobić trzy kroki do przodu i zagadać.
- Ano, przepraszam... Czy z panem na pewno wszystko w porządku? W tym hotelu... - bo wtedy jeszcze nie wiedziałam, czym są Zamtuzy - Może nie być osoby, która by pana obejrzała, dlatego sugeruję udanie się do jednego z lokalnych medyków.
Tylko czy takowi byli, gdzie się znajdowali? Nie wiedziałam nawet, w którą stronę znajduje się najbliższy szpital, ale w razie potrzeby byłam gotowa go poszukać, byle tylko nie zaglądać do miejsca odgrodzonego drewnianymi skrzydłami. Instynkt mi podpowiadał, że nie chcę zaglądać do tego miejsca.

[Yami]

Przed wyruszeniem w drogę należy zebrać drużynę. W moim przypadku był to mężczyzna, który zachowywał się jak szczenię. Trochę to dziwne skoro pada to z ust osoby młodszej niż ona. Cóż poradzić takie życie. Tak więc kiedy mężczyzna przygotował się do podróży musiałem nakazać mu pozostawienie swego dobytku. Targanie tego wszędzie byłoby zwyczajnie męczące. Sam założyłem coś cieplejszego (w końcu mamy zimę) i poinformowałem brata odnośnie mej wyprawy do miasta. Sam chciał iść zająć się tą sprawą lecz odradziłem mu to. "Dom nie może działać bez głowy". Taka typowa wymówka aby nie mieszał się mocno w sprawę innych osób, a on coś czuję wmieszałby się stanowczo za bardzo.
Opuściliśmy mury posiadłości Yumichików i udaliśmy się w kierunku Shigashi, miasta cudów, bajek i bogactwa. Tak pięknie opisywanej przez kupców i szukających lepszych zarobków mieszkańców, którzy widzą je w samych superlatywach. Miasto jak miasto choć rządzi się trochę innymi niż zwyczajowo prawami. Ściany mają uszy a niektóre są bardzo wrażliwe na część padanego z ust ludzi słownictwa. Żyć jednak jakoś trzeba, a zrobić to najlepiej nie wyróżniając się zbytecznie z tłumu.
Mężczyzna zadawał za dużo pytań które kwitowałem krótkim - "Dowiesz się w swoim czasie". Odpowiadałem zdawkowo właśnie ze względu na poruszane wyżej problemy jakie toczy miasto. Paradoksem jest jednak to, że chcąc przerzucić swoje problemy, które weszły na moją głowę, na kogoś innego muszę udać się do osoby, która te zarazy rozsiewa. Choć niektórzy uważają, że mafie, które zarządzają miastem tak naprawdę zapewniają im większe bezpieczeństwo niż sam rząd w innych prowincjach. Szczególnie poglądy te urosły w siłę kiedy w Ryuzaku doszło do nieprzyjemnego wybuchu epidemii ze względu na słabe zarządzanie i sam nacisk kładziony na obronę. Tutaj mafie gryzą się między sobą ale jeszcze nigdy nie doszło do poważnej sytuacji, które mają miejsce na całym świecie.
W trakcie tych rozmyślań ni stąd ni zowąd pojawiła się przed nami dziewczyna o równym co ja wzroście. Co ciekawe miała nienaturalnie niebieskie włosy, zupełnie jakby była z innej bajki. Podkreślały to źrenice o dwóch barwach czerwieni i błękitu. Zaprawdę, zacny kontrast. Nie wiedzieć czemu postać przemówiła ludzkim głosem w naszą stronę martwiąc się o mężczyznę.
- Temu Panu już nic nie doskwiera. Znaczy doskwiera a rozwiązanie jego problemów może znajdziemy tutaj. - wskazałem na budynek, choć wtedy zorientowałem się, że mowa tutaj o zamtuzie a wspólna wyprawa z innym mężczyzną może być źle rozumiana - znaczy... nie ma się niczym martwić - odparłem ostatecznie nie mogąc znaleźć odpowiedniego słownictwa.
- Idziemy? - zwróciłem się w kierunku mężczyzny.

[Heiwa]

„Żelazny Bank zawsze odbiera swoje długi"
Yami & Mei - Misja rangi D - 9/24

Cała ta sytuacja była dość dziwaczna.. Ponieważ ni z gruchy ni z pietruchy, przed Twoim domem pojawił się mężczyzna który stracił swój majątek, a następnie rozwiązanie problemu miało mieć miejsce w Zamtuzie.. Kto by pomyślał że właśnie rozwiązanie problemu znajdziesz w tak absurdalnym miejscu, choć biorąc poprawkę na Twoje doświadczenie, to było to miejsce w którym raz udało Ci się rozwiązać sprawę podobnej wagi, więc czemu by nie spróbować ponownie. Na waszej drodze pojawiła się dziewczyna o niebieskich słowach która od razu przykuła uwagę Twoją jak i mężczyzny któremu próbowałeś pomóc. Po krótkiej wymianie zdań, w ramach poznania się. - Dziękuję Pani Ślicznie, lecz te rany są niczym i nie stanowią żadnego problemu, mam większy problem na karku... Odezwa się mężczyzna, widocznie było widać że ten lubił dramatyzować, ubierać w słowa sytuację, niekoniecznie takimi jakimi były one na prawdę. Postanowiliście udać się do środka, Twój partner nie zbyt wiedział czego może się spodziewać w takim miejscu, to Ty starałeś się mu pomóc, oferując znaną Ci pomoc. Mei mogła ruszyć za dwójką bądź zaczekać grzecznie przed Zamtuzem aż oni wrócą, lecz coś przykuło jej uwagę zanim Ci zdążyli wejść do właśnie to Zamtuzu. Niewielka, poplamiona krwią chusta, koloru zielonego.. Mogłaś ją zobaczyć w kieszeni mężczyzny który był ranny. Następnie robiąc kilka kroków w przód, mężczyzna ten padł na ziemię i zaczął wymiotować krwią tuż przed wejściem do Zamtuzu. Padł na kolana i zaczął się dusić własnymi wymiocinami oraz łączącymi się ogromnymi łańcuchami krwią.. Najwidoczniej organy wewnętrzne zostały uszkodzone co umknęło obsłudze posesji. Co zrobicie w takiej sytuacji?

[Mei]

Dzisiejszy dzień zdecydowanie sprzyjał niesieniu pomocy. W okolicy było pełno ludzi, których można było wykorzystać chociażby do szukania medyków. Jednakże, czy w tym momencie, mogłam kogokolwiek wytypować do towarzyszenia mi w podróży? Nie wiedząc, co mnie czeka, milczałam, szukając okazji do wtopienia się w tłum. Moje daremne wysiłki schowania włosów pod peleryną, skończyły się na poprawianiu co chwilę spadajacego materiału. W końcu się poddałam, zostawiając głowę w pełni odkrytą.
Spojrzenie chłopaka oraz jego porównanie mnie do kogoś z innej bajki, było zdecydowanie trafione. Heterochromia w połączeniu z niebieskimi kitkami była bardziej charakterystyczna dla księżniczek z wymyślnych produkcji Disneya, niźli dla członków rodu Yuki.
Czy spodziewał się, że po zerknięciu na rdzawą już plamę, będę chciała pomóc? Nie mi było odpowiadać na te pytanie. Mogłam zgadywać, pomyśleć nad tym szerzej, lecz w aktualnej sytuacji wydawało się to stratą czasu i marnowaniem cennego O2.
- Tutaj? - spojrzałam na niego z szeroko otwartymi oczyma, myśląc, że może się przesłyszałam - Ten mężczyzna potrzebuje pomocy. Przecież... - przygryzłam delikatnie wargę - Nie ma nic cenniejszego od zdrowia.
Najwidoczniej się jednak myliłam. Sam zleceniodawca Yamiego, utwierdził mnie w przekonaniu, iż mierzę się z dwoma ignorantami. Zarówno jeden jak i drugi próbował mi wmówić coś absurdalnego - niezgodnego z moimi własnymi przekonaniami. Wszakże, skoro prosty człowiek, obserwator stwierdził, iż kuchcik wymagał pomocy, to może faktycznie powinni się nad tym zastanowić?
- Co niby może być ważniejsze?
Zapytałam oburzona, nie myśląc w tamtej chwili, że powodem może być coś tak trywialnego jak książka z przepisami. Ba, gdybym o tym usłyszała, to prędzej parsknęłabym śmiechem i wybiła im ten pomysł z głowy, niż pozwoliła na swobodne działanie. A co za tym idzie, nie musieliby się użerać z późniejszymi konsekwencjami.
Ruszyli, zostawiając mnie samą z moimi rozważaniami. Lekceważenie, absurd i późniejsza sytuacja, była spowodowana błędem ich działań. A zaczęło się od potwierdzenia moich wcześniejszych obaw. O ile czarnowłosy miał przeciętny strój, o tyle mężczyzna w swojej kieszeni ukrył zieloną chustkę ze szkarłatnymi, może i nawet świeżymi plamami. Widząc to wstrzymałam oddech, otworzyłam nieco usta i zacisnęłam obie pięści.
- Ty! - krzyknęłam do chłopaka - Ten mężczyzna jest chory, jego chusta... - i się zaczęło.
Czerwona posoka opryskała drzwi oraz osoby przechodzące. Ponad to utworzyła jedną, wielką kałużę na ziemi. Musiałam zareagować. Podbiegłam czym prędzej do jegomościa, w biegu zakładając medyczne rękawiczki (wyposażenie apteczki, średniowieczna odmiana dzisiejszych). Następnie, ułożyłam go na boku, jego własną dłoń, przykładając mu pod buzię. Miało to przede wszystkim spowodować, iż facet nie udławi się własnymi wymiocinami. Po wykonaniu tych kilku czynności, spojrzałam na młodzieńca, dając szansę do szybkiego zreflektowania się za wcześniej.
- Sprowadź pomoc, teraz.
Czy będzie miał nogi jak z waty, czy pospiesznie zareaguje prawdopodobnie będzie miało wpływ na późniejsze wydarzenia. W głębi jednak wierzyłam, że posłusznie wykona rozkaz i ta sytuacja będzie miała szczęśliwe zakończenie. W końcu, głupio by było, gdyby misja, o której nie miałam pojęcia, się nie udała, tylko przez to, iż wcześniej nikt nie posłuchał doświadczonej Yuki.

[Yami]

Były właściciel Czerwonego Smoka widocznie też chciał załatwić sprawę możliwie wszystko dlatego grzecznie odpowiedział białogłowej, choć chyba w tym przypadku błękitnogłowej, iż nie potrzebuje żadnej pomocy dzięki czemu mogliśmy szybko zakończyć nasze spotkanie z nieznajomą.
Ta jednak nie ustępowała, niczym dzik, który przylgnął do mnie tamtego felernego dnia. Z nim było o tyle prościej, że słuchał mnie jak wytresowany pies. Człowiek ma jednak to do siebie że słucha jedynie samego siebie, bądź osoby, która może mu odebrać życie. W sumie jak się tak zastanowić nie różni się to zbyt bardzo od tresury zwierząt. Ciekawe...
Kiedy mieliśmy już wkroczyć do przybytku dziewczyna znowu nas zatrzymała. Westchnąłem i odwróciłem się na pięcie w jej kierunku. Powieki miałem opuszczone do połowy wskazując zmęczenie już tą całą sytuacją. Co prawda nie wynikała ona tylko i wyłącznie z powodu męczącej niebieskowłosej ale całej sytuacji jaka miała miejsce.
- Została udzielona mu pierwsza pomoc, a teraz chce odzyskać durną książkę. Żegnam.
To był moment w którym ponownie stanąłem naprzeciw drzwi zamtuza. Sięgnąłem ręką w kierunku klamki drzwi, nacisnąłem i popchnąłem do przodu. To był też moment w którym dziewczyna ponownie zaczęła gadać o jakiejś chustce. Czy normalny człowiek nie może nawet w spokoju zająć się sprawą męczącego go mężczyzny, udać się potem do domu i zdrzemnąć na godzinkę, może dwie do góra czterech? Widocznie już bardziej poddenerwowany ponownie zwróciłem się ku dziewczynie.
- Słuchaj no...
Nie zdążyłem nawet dokończyć gdy nagle mój "towarzysz" zachwiał się i padł na ziemię
- Co do...
I wtedy strumień czerwieni połączony z niestrawionym w pełni posiłkiem znalazł ujście przełykiem przez usta na drogę oraz wejście do Zamtuza. Droga oraz pierwsze deski holu budynku zaczęły barwić się czerwienią. Zapewne już krzyki dziewczyny zwróciły uwagę znajdującej się okolicznej gawiedzi.
Stałem jak wryty, zastanawiając się co tak właściwie się stało i dopiero dziewczyna wyciągnęła go z tego amoku dziewczyna która błyskawicznie zabrała się do pomocy mężczyźnie układając go w pozycji bocznej ustalonej. Może nie byłem jakimś wielkim znawcą medycyny i operować czyjegoś ciała z pewnością nie będę ale za to w razie nagłych sytuacji mogłem zrobić cokolwiek by polepszyć stan poszkodowanego, choć to... wykraczało poza moje umiejętności. Dostałem też krótkie ale jakże treściwe polecenie. Cholera, czemu to zawsze mnie spotyka.
Miałem wąskie pole do popisu i niewiele czasu.
Wskazałem na pierwszego lepszego chłopka.
- Jeśli chcesz zarobić trochę grosza leć po pomoc do szpitala.
Następnie szybkim krokiem wszedłem do... zamtuza i zbliżyłem się do jednej z pracownic lokalu, najlepiej jeśli to była osoba, która była prawą ręką właścicielki lokalu, a która wtedy wleciała przez drzwi... z drzwiami. Nie chciałem i tak podnosić poruszenia jakie miało miejsce na ulicy. Musiałem zachować jako taki spokój ale konsekwencja nie była moim konikiem, choć w sumie nie wiem co to ma do rzeczy.
- Proszę przygotować jakiś pokoik. Przed budynkiem właśnie wykrwawia się człowiek, a śmierć i widok ew. zwłok raczej nie będzie dobrą reklamą lokalu. - odwróciłem się i już miałem wyjść lecz przypomniałem sobie - i proszę pozdrowić właścicielkę.

[Heiwa]

„Żelazny Bank zawsze odbiera swoje długi"
Yami & Mei - Misja rangi D - 11/24

Ciężko było określić waszą sytuację, ponieważ z sekundy na sekundę była coraz bardziej napięta, był to teatr w którym punkt kulminacyjny następował po każdej scenie, każda kolejna scena była punktem w którym coraz bardziej zaczęliście stąpać po kruchym lodzie. Pomimo że w tym momencie, mogliście nie zdawać sobie z powagi sytuacji. Sytuacja nie była na tyle klarowna aby można było ją wyjaśnić w kilku słowach. Yami, doskonale wiedziałeś o stanie mężczyzny, Twoje służki udzieliły mu podstawowej pomocy. Wiedziałeś również, że mężczyźnie zostało odebrany dorobek całego życia jakim był lokal gastronomiczny "Czerwony Smok", w którym momencie nie pomyślałeś, że nie obyło się bez przemocy względem poszkodowanego. Cóż, to była przeszłość lecz na szczęście mieliście możliwość wpłynąć na przyszłość tego mężczyzny. Mężczyzna prawdopodobnie odniosł ciężkie obrażenia jeśli chodzi o organy wewnętrzne, więc analiza Mei była prawidłowa, aby sprowadzić do Zamtuzu kogoś kto będzie w stanie udzielić mu odpowiedniej pomocy medycznej, patrząc na stan mężczyzny, były ogromne szansę że nie przeżyje tego właśnie. Postanowiliście działać, Mei ułożyła mężczyznę w pozycji bezpiecznej starając się utrzymać jego stan w jak najlepszej formie, lecz ewidentnie było to za mało. Mężczyzna dostał kolejnego skurczu żołądka, plując szkarłatną posoką wymieszaną z wymiocinami.. Miał jeszcze świadomość, ponieważ zaczął coś mamrotać pomiędzy kolejnymi falami wymiocin. Jedyne co mogłaś usłyszeć to dwa wyraźnie słowa, ale jak niezwykle kluczowe dla całej tej sytuacji. Były to dwie nazwy własne a mianowicie Akiyama oraz Ekibyō. Nie wiele one mogły Ci mówić, ale widać było że kucharzyna włożył w to naprawdę wiele energii aby wypowiedzieć te słowa. Jego twarz zalała się potem. Działaj albo pozwól mu umrzeć. Yami zaś miał za zadanie sprowadzić pomoc. Postanowiłeś się zwrócić do pierwszej lepszej osoby, która była w stanie sprowadzić pomoc, aby od razu wyruszyła po medycznych ninja. Mężczyzna ruszył od razu przed siebie i tyle było go widać. Następnie Yami postanowił wpaść do Zamtuzu, zaczepiając jedną z pracownic. Na Twoje nieszczęście nie trafiłeś na nikogo znajomego, zwykła kurtyzana która była przerażona wszystkim tym co się działo i od razu ruszyła po pomoc... Nie minęła chwila a przed wejściem do Zamtuzu pojawiła się "Szefowa Wszystkich Kurtyznan".. Widząc Yami'ego od razu oznajmiła.. - Znowu Ty.. Zamtuz był miejscem pokus i zaspakajania swoich potrzeb, wymagał też on ochrony, więc burdel mama poprosiła swoich strażników aby Ci przetransportowali mężczyznę do osobnego pokoju. Teraz Mei stanęłaś przed ogromnym wyborem, ponieważ byłaś przy mężczyźnie. Czy pozwolić przenieść mężczyznę, ryzykując jego zdrowie bądź kompletnie zanegować ten pomysł patrząc na stan. Ważna decyzja.

[Mei]

Bywałam uparta, co widać było bez fatygowania się po lupę. Także lubię bronić swoich racji, jak i mówić ludziom otwarcie o swoich przekonaniach. Na skuteg czego, niektórych doprowadza to do zmiany poglądów, innych do poirytowania, czego świetnym przykładem okazał się czarnowłosy. Słysząc raz za razem ten sam tekst, miał prawo mieć dosyć mojego biadolenia i nawet zrozumiałabym to, gdyby nie fakt, że okazałam większą troskę temu człowiekowi, niż chłopaczek. Czy on miał w ogóle pojęcie o tym, że życie warte było więcej, niż wykonanie zadania? Iż czasami zdarzały się momenty, gdy trzeba porzucić misję i zrobić coś znacznie ważniejszego? Taką sytuację mieliśmy chociażby dzisiaj. Gdzie ukryte zdarzenie oraz prosta pierwsza pomoc, nie mogły dać możliwości odzyskania książki przed uszkodzeniem kolejnych organów.
Stan mężczyzny z każdą chwilę się pogarszał, przez co miałam nieodparte wrażenie, iż może mi przyjść się zmierzyć z pierwszą śmiercią mojego pacjenta. Spojrzałam z troską na jegomościa, dłonią sprawdzając, czy przypadkiem nie ma podwyższonej temperatury. Osoby z klanu Yuki były zdecydowanie bardziej wrażliwe na ciepło, niż przeciętny człowiek, dzięki czemu prawdopodobnie byłam w stanie lepiej określić, jakie zmiany zachodzą w jego ciele. Poza tym, chłodna dłoń mogła posłużyć mu jako prowizoryczne schłodzenie rozgrzanego ciała, co pozwoliło mi upiec dwie pieczenie na jednym ogniu.
- Pospiesz się!
Krzyknęłam poddenerwowana, wierząc ciągle w szansę uratowania tego człowieka. W końcu, czas reakcji miałam niezwykle krótki, on również, poza tym błędy zredukowaliśmy do minimum. Random tak samo, posłusznie pobiegł i zniknął w tłumie, lecz za ile wróci, kiedy tu dotrze? Ze stresu zaczęłam przygryzać dolną wargę oraz przyglądać się wydalanym wymiocinom. Widziałam w nich krew, resztki jedzenia, ale czy było coś jeszcze? Coś, co pomogłoby w kontynuowaniu drugiej już pierwszej pomocy? Wtedy jednak usłyszałam, słaby i chropowaty głos. Swe ślepia skierowałam na ofiarę, najpierw będąc zaskoczona jego głupotą, a później myśląc o możliwych problemach, które mogą z tego wyniknąć.
- Proszę się nie przemęczać! Niech Pan nic już nie mówi, później będzie czas na pogaduszki.
Z drugiej strony te dwa słowa mnie całkowicie wybiły z pantałyku. Co one miały znaczyć i dlaczego dla nich, był w stanie tyle ryzykować?
Za nim bym przeanalizowała w pełni sytuację, podeszło do mnie kilku strażników. Jedno spojrzenie na osiłków i już zdałam sobie sprawę, co się zaraz stanie. Również nie wiedzieć po co, chłopaczyna wszedł do Zamtuzu i tam sprowkował właścicielkę do działania. To przez niego, mogłam wpaść w kłopoty, a także zostać sprowkowana do użycia siły. A przecież mogło się obyć bez niepotrzebnego rozlewu krwi i przemocy.
- Ten mężczyzna jest poważnie ranny oraz podatny na kolejne uszkodzenia. Dlatego też... Nawet nie próbujcie go ruszać, bo nie pozwolę na przesunięcie go, choćby na milimetr.
W moim głosie słychać było jawne ostrzeżenie. Byłam poważna mówiąc, iż żadne z nas się nie ruszy z tego miejsca. Co więcej, byłam w stanie położyć na szali opinię tego przybytku, byleby tylko osiągnąć swój własny cel - uratować rannego. Żaden przeciętniak, dorosła kobieta, czy starsi mężczyźni nie byli w stanie mnie powstrzymać. A przynajmniej, tak w tamtej chwili myślałam. Poza tym, czując się zagrożona, chwyciłam ostre nożyczki (zawartość apteczki), by w razie czego, gdy ochroniarze zaszarżują, bądź jawnie stawią opór móc w jednego z nich rzucić i przejść do defensywy (lub opcjonalnie, zależnie od sytuacji ofensywy).

[Yami]

Znajdowałem się w środku budynku gdzie nastało poruszenie. Opowiedziałem pierwszej lepszej Pani o sytuacji która miała miejsce przed budynkiem, ta umknęła w kierunku pokoju właścicielki. Widocznie moja kwestia była dostatecznie przekonująca. Podanie osobom możliwości straty jest często dostateczną formą wywarcia presji podjęcia jakiejś czynności i tak o to informacja zaczęła krążyć po sieciach domu uciech, a ja wciąż oczekiwałem na przybycie szanownej Pani. Ta ostatecznie przyszła i zaczęła wydawać polecenia strażnikom, a kiedy spostrzegła mnie przywitała mnie pięknym uśmiechem. Widać że bardzo była zadowolona z mojego przybycia.
- Witam. Ponownie przyszedłem z dobrym interesem dla Ciebie... i twojego "zakładu".
Zaakcentowanie ostatniej części wypowiedzi ma dać zrozumienia, że propozycja/sprawa/interes (zwał jak zwał) może przysłużyć się w jakiś sposób Ekibyo, choć trochę w trywialny sposób ale jednak. Dopóki jednak kwestie rozmów krążyły w mojej głowie mogły przybrać różne barwy, teraz jednak liczyło się...
Liczyło się kolejne dziwne poruszenie przed wejściem do lokalu gdzie lisica zaczęła ponownie robić kłopoty, jak to na kobietę przystało. Zaczęła wymachiwać nożyczkami jak jakimś kunaiem i grozić chcącym pomóc strażnikom. Jasna cholera przecież jeśli ich tknie to będziemy mieli tutaj nie lada drakę. Atak, nawet jeśli nie świadomy i w obronie rannego cywila, przeprowadzony na pracownika mafii to wywołanie wojny, której bardzo, ale to bardzo nie chciałem.
- Przepraszam na chwilę.
Odparłem w kierunku właścicielki i zacząłem szybkim krokiem iść w kierunku wejścia. Przecisnąłem się przez strażników i uklęknąłem przy mężczyźnie. Oczywiście zrobiłem to za jego plecami aby nie pobrudzić spodni krwią i wymiocinami. Spojrzałem dziewczynie prosto w oczy. Nie wiem czemu ale na tą płeć jakoś mocniej to działa.
- Masz bardzo specyficzne poczucie humoru. Przede wszystkim nie machaj tymi nożyczkami bo jeszcze komuś oko wydłubiesz. Poza tym to nie jest miejsce dla niego. Jeśli przeniesiemy go do pokoju będziemy mieli lepszy dostęp do wody, ręczników, oraz łatwiej będzie można nim "manipulować" kiedy przyjdzie obeznana w medycynie osoba. Na twardym podłożu sprawi mu to tylko więcej cierpienia.
Przysunąłem się ciut bliżej i szeptem dodałem parę słów.
- Jeśli ich zaatakujesz, to nie będzie to dla nikogo dobre. Dla Ciebie, dla mnie oraz również i dla niego. Zachowaj spokój. Proszę.
Ciężko w sumie mówić mi o spokoju gdzie sam byłem niemal cały rozdygotany w środku na myśl o tym co się stanie jeśli dziewczyna będzie zbyt... agresywna.

[Heiwa]

„Żelazny Bank zawsze odbiera swoje długi"
Yami & Mei - Misja rangi D - 11/24

Wasza sytuacja była nie zbyt przyjemna, a przynajmniej Mei została postawiona w pozycji w której musi dokonywać wyboru. Wyboru który waży o życiu bądź śmierci jej pierwszego pacjenta. Strażnicy podeszli nieco bliżej wraz z Madam i ją naglę olśniło.. - Zatrzymać się ! Krzyknęła w kierunku mężczyzn którzy mieli już w tym momencie użyć siły, względem młodej Yuki by spokojnie przetransportować mężczyznę do jednego z pokojów w którym miała mu zostać udzielona pomoc. W głosie kobiety można było usłyszeć niezwykłą powagę oraz nawet złość.. Następnie kobieta przecisnęła się do dwójki która klęczała nad kucharzyną. Na początku zwróciła się ku Mei.
- Jesteś medycznym ninja ? Nie czekając na odpowiedź, pociągnęła ten temat widząc jak zaciekle bronisz życia tego mężczyzny. - Jeśli jesteś w stanie utrzymać tego mężczyznę przy życiu to zrób wszystko co możesz. Jeśli czegoś potrzebujesz to mów a zaraz to dostaniesz.. Odpowiedziała starsza kobieta. Co tak naglę w nią wstąpiło że chciała uratować osobę. Yami mógł mieć pewne podejrzenia względem nadchodzących wydarzeń zaś Mei posiadała dość istotną informacje. Stan mężczyzny się pogarszał.. Zemdlał i już nie kontaktował.. Następnie kobieta zwróciła się ku Yami'ego.
-A teraz do kurwy nędzy, wyjaśnij mi co to wszystko chodzi? Warkła w Twoją stronę i mogłeś zobaczyć gniew w jej oczach. Zaś strażnicy którzy na początku mieli agresywny stosunek do Mei, otoczyli Cię. Czemu znów wpakowałeś się w takie kłopoty, to pytanie które mogłeś sobie zadawać..

[Mei]

Utrudnienia, tak właśnie postrzegałam wszystko, co robił mój szanowny kolega. Potrafił tylko dramatyzować, sprawiać problemy oraz utrudniać mi pracę. Jednakże, nie było tak od samego początku. Po zreflektowaniu się, sądziłam, iż bedzie tylko lepiej, lecz jakże błędne było moje myślenie. Spróbował sprowadzić pomoc, co może nam wyjdzie na dobre, ale późniejsze jego działania? Strażnicy, którzy byli gotowi przesunąć mnie siłą, raczej nie wróżyli niczego dobrego.
Szczerze powiedziawszy, nie wymachiwałam nożyczkami. Zwyczajnie wymierzyłam nimi w jedną z otaczających mnie osób (1 z osiłków), a następnie obserwowałam następstwo wydarzeń. Czy przyjdzie mi walczyć? Patrzyłam z pewną wiarą na przeciwników, która szybko zamieniła się w dziwną niepewność oraz strach, iż naprawdę dojdzie do konfliktu. A wszystko za sprawą młodzieńca, który widząc moje poczynania, postanowił jakoś na to zareagować. Szkoda tylko, że nie mógłby być tak miły i sam pobiec po sprowadzenie pomocy, może wtedy zrobiłby naprawdę coś pożytecznego.
- Jeśli chcesz, to mogę Tobie - warknęłam ostrzegawczo, patrząc jemu prosto w oczy - Ten człowiek jest ranny, uszkodzisz go jeszcze bardziej, jeśli spróbują go przenieść. Nie widzę dla niego ratunku, jeśli pozwolę na zabranie go do środka.
To już powiedziałam zdecydowanie spokojniej, lecz wciąż w moim głosie słychać było powagę i zmartwienie. Tu nie chodziło o nasze odmienne poglądy oraz kto ma rację, bądź nie. Zwyczajnie byłam przekonana, iż przy takich spustoszeniach organizmu mężczyzna nie wytrzyma transportu, więc po co w takim razie były mu lepsze warunki i dostęp do czegoś takiego jak woda?
- Nie obchodzi mnie to - wyszeptałam bezceremonialnie - Poza tym, Tobie też grozi niebezpieczeństwo, jeśli stawisz opór.
Mimo to, nie musiałam się przejmować jego sylwetką. Właścicielka po zobaczeniu jegomościa, szybko poparła moją stronę. Odwołanie straży oraz naskoczenie na Yamiego, było całkiem przyjemnym widokiem, gdyby oczywiście nie wcześniej zadane pytanie. Nie wiedząc zbytnio, czy uwierzy w moje umiejętności, zamknęłam oczy i skupiłam się na otoczeniu.
- Jestem początkującym medykiem, ale.... Myślę, że mogę spowolnić jego organizm do przyjścia bardziej wyszkolonych sił, plus... Niech czarnowłosy, również poleci po kogoś z większym doświadczeniem.
Po tych słowach zamilkłam. Otworzyłam spokojnie powieki i spojrzawszy na mężczyznę, delikatnie się uśmiechnęłam. Powietrze po bokach jego ciała, zaczęło zamarzać, kształtując przy nim trzy lodowe bloczki. Jeden, trzyciestocentymetrowy był koło jego głowy, zaś dwa o długości dwóch metrów po jego bokach. Wydawać by się mogło, iż prostopadłościany stworzone przeze mnie będą przyrośnięte do ziemi, lecz tak naprawdę, można było je przestawiać - dowolnie nimi manipulować.
Następnie zabrałam się za rutynową kontrolę jego czynności życiowych. Lód lodem, spowolni przepływ krwi oraz opóźni powstawanie kolejnych ran. Także powinno to wpłynąć na wydłużenie się pozostałego mu czasu. Jednakże brak świadomości, dał mi do zrozumienia, iż ciągle trzeba sprawdzać w jakim jest stanie. Przusnąwszy się bliżej, przyłożyłam policzek koło jego nosa, zaś oczyma sprawdzałam czy klatka piersiowa rytmicznie się unosi oraz opada. Po wykonaniu tych prostych czynności, zostawiłam go, tak jak wcześniej ułożyłam i spojrzałam na zgromadzony przed lokalem tłumek.
- Czy ktoś z was posiada medyczne przeszkolenie? Błagam, jeśli ktoś z was jest medycznym ninja, niech go uratuje!
Sfrustrowana, krzyknęłam, ile miałam sił w płucach. W końcu, może jeden z takowych ludzi właśnie przechodził przez drogę albo stoi, wystraszony, patrząc jak kolejne życie.... Gaśnie.

  Ukryty tekst

[Yami]

Kiedy dziewczyna zaczęła mi grozić w zaogniającej się atmosferze, przeczuwałem, że dojdzie do wybuchu. Nie takiego dosłownego a wydaniem gwałtownego polecenia, które pogrąży mnie i dziewczynę w odmęty brutalnego życia mafijnego. Jeśli przyjdzie do najgorszego spróbuję umknąć. Jeden z dziadków pokazał mi dosyć interesujące urządzenie w postaci małej kukiełki. Kiedy uruchomił mechanizm myślałem, że mi serce gardłem wyskoczy. Mogłem więc użyć jej do rozproszenia uwagi strażników. Oczywiście w najgorszej sytuacji.
Dziewczyna jednak się nie poddawała i ślepo broniła swoich racji. Kiedy więc padło przerażające "Zatrzymać się", poczułem zimne kropelki potu na plecach, choć może tylko i wyłącznie mi się wydawało. Spojrzałem w kierunku właścicielki lokalu. Ta ku memu zaskoczeniu zaczęła prosić dziewczynę o pomoc w uratowaniu tego człowieka, a ja zostałem nagle przyszpilony przez grupę strażników, którzy początkowo mieli przenieść leżącego mężczyznę. Sytuacja wywróciła się o 360 stopni. Czyli w sumie nic w stosunku do mnie się nie zmieniło. Przeczuwałem, że będzie źle i taka była aktualnie ma dola.
Najchętniej bym zareagował również niezadowoleniem lecz 6 stojących bysiorków szybko ostudziło mój i tak wątły zapał.
- Eeee... Stracił on przytomność poza Shigashi kiedy opuszczał wioskę z całym dobytkiem. Udzielono mu pierwszej pomocy, miał ślady po pobiciu na ciele. Zmuszono go do przepisania karczmy na inną osobę, a takimi kwestiami już się zajmowałaś dlatego chciałem go odesłać właśnie tutaj. Tak.... w skrócie.
Trochę mi się głos od tego wszystkiego łamał. Widząc niezadowolone spojrzenia wszystkich i wrogie nastawienie niebieskowłosej byłem coś tak na straconej pozycji.
Swoją drogą dlaczego zachowanie działaczki mafii tak bardzo się zmieniło? Przecież chwilę temu był to obcy człowiek, który i tak opuszczał Shigahsi, a nagle stał się kimś istotnym? Przecież... jemu nawet na karczmie nie zależało a durnej książce kucharskim. Przecież on i tak te przepisy pewnie na pamięć znał po latach gotowania więc... coś... chyba mi umknęło.
Utrata karczmy, opuszczenie wioski z tego powodu gdzie jako kucharz mógłby znaleźć pracę w innym zakładzie i pozostać w mieście, chęć odzyskania książki, której treść i tak doskonale znał oraz zmiana zachowania kobiety... no tak... powoli zaczynam chyba rozumieć o co chodzi. Jeśli mężczyzna był członkiem mafii wówczas miałoby to więcej sensu.
Stracił dobytek należący do rodziny więc chcąc uciec przed konsekwencjami ze strony rodziny opuścił Shigahsi. W karczmie jednak zostawił coś równie cennego co karczma. Książkę... książkę, która musiała skrywać coś więcej aniżeli zwykłe przepisy.
- No... jasne - powiedziałem ledwo słyszalnie. To co powiem może być tak ciutkę niebezpieczne ale może dzięki temu... kto wie - O... - zacząłem niepewnie - Oni mają książkę...
Zamknąłem powieki. Jeśli miałem rację, to wszystko ulegnie zmianie. Jeśli nie... będą uważali mnie za idiotę. W sumie mam nadzieję, że będą mieli mnie tylko... za idiotę.

[Heiwa]

„Żelazny Bank zawsze odbiera swoje długi"
Yami & Mei - Misja rangi D - 13/24

Czy ktokolwiek z was spodziewał się że sprawy zajdą aż tak daleko? Na pewno nikt tego się nie spodziewał, tak jak hiszpańskiej inkwizycji. Sytuacja była napięta i to nawet bardzo, można powiedzieć że przed waszymi oczyma pisała się w pewnego rodzaju historia.. Niezbyt znacząca, lecz konsekwencje mogą być ogromne. Kiedy to właśnie malutki płatek śniegu przyczynił się do ogromnej lawiny. Koniec tej dramaturgi i budowania napięcia, pora przejść do konkretów. Stan mężczyzny był naprawdę kiepski. No już nie można było powiedzieć o nim zbyt wiele, ponieważ pomoc którą udzieliła mu Mei nie była wystarczająca. Mężczyzna umarł jej po prostu na rękach. Brak pulsu, brak oddechu. Nie mogłaś nic więcej zrobić w tym temacie, lecz na ten moment Tylko i wyłącznie Ty wiedziałaś o jego stanie, posiadając podstawową wiedzę medyczną. Musiał to być ogromny cios dla młodej Yuki, teraz trzeba było oznajmić pozostałym tutaj.
Madam przysłuchiwała się Twojemu tłumaczeniu, miałeś już okazję ją znać więc mogłeś się tylko domyślać do czego ta kobieta jest zdolna i jak wiele ludzi z różnych sfer może mieć za sobą. - Cholera! Powiedziała pod nosem do siebie a następnie odwołała strażników aby Ci dali spokój.. - Znowu wpakowałeś się w takie kłopoty.. Więc to Twoim zadaniem będzie ich rozwiązanie. Odpowiedziała w stronę Yami'ego nadal dość agresywnym tonem. Zdecydowanie coś tu nie grało. Mogleś tylko domyślać się o co tak naprawdę.
- Wyruszysz wraz z jednym z moich ludzi.. Do Czerwonego Smoka. Twoim zadaniem będzie odebranie książki. Wszystkie metody dozwolone. Rozumiesz? Zapytała się jeszcze raz, abyś miał pewność że w tym momencie igrasz z ogniem. Następnie zwróciła się do jednej ze swoich dziewczyn.
- Rei powinien zabawiać się z Yuriko, sprowadź go tu jak najszybciej. To rozkaz i nie przyjmuję sprzeciwu. Masz go tu sprowadzić. Powiedziała do kobiety a ta pobiegła czym prędzej po mężczyznę o imieniu Rei.

[Mei]

Wiara, ostatecznie to chyba to, sprowadza na ludzi największe cierpienie. Chociaż, w tym momencie, chyba odczuwałam, co innego. W moim wnętrzu dominował przede wszystkim nieopisany smutek oraz mieszająca się z nim złość na samą siebie. Nie mogłam winić czarnowłosego, kurtyzany, a nawet tego mężczyzny. Winowajczynią byłam ja sama, próbując zwykłymi czynnościami wydłużyć mu życie. Chłodnym spojrzeniem przyjrzałam się wychładzającemu się ciału. Krew powoli przestawała krążyć, mózg pracował na znacznie wolniejszych obrotach, gdy serce już nie biło. Klatka piersiowa więcej się nie podniosła, a usta śmiertelnika nic nie kłapały. Byliśmy zdani na siebie - ja i mój nieżyjący pacjent.
Mimowolnie wstałam, nie mając już nic do roboty. Chciałam pomóc, przy okazji zalewając swoje myśli nadzieją. Jako, że nic mi już nie pozostało, zaczęłam się przysłuchiwać rozmowie tej dwójki. Patrząc raz za razem na jedno a potem drugie. Najwidoczniej ich sprawy, nie kończyły się wraz z odejściem jednego życia. Byli zajęci czymś, czego pojąć najzwyczajniej nie mogłam. Przede wszystkim jegomość był właścielem karczmy o prawdopodobnej nazwie ,,Czerwony Smok". Utracił ją w wyniku przymusu. Podczas próby ucieczki lub podróży poza teren wioski, stracił przytomność. Został wcześniej pobity i później opatarzony. Razem przywędrowali tutaj, szukając pomocy ze strony kobiety. Chcieli odzyskać dawną właśność właściciela oraz książkę, po którą teraz Yami miał się wrócić. Cóż za dziwna historia!
Ja natomiast przyszłam tutaj, za nim znaleźli kurtyzanę, zaczęłam biadolić o wartości zdrowia nad wszystkim innym i doczekałam się śmierci mężczyzny. Ponad to usłyszałam dwa, niezrozumiałe dla mnie słowa i tak o, zostałam z informacjami, z którymi nie miałam właściwie, co zrobić. Mogłam oczywiście dołączyć się do drużyny młodzika jako słaby medyk oraz członkini klanu Yuki. O ile o tym pierwszym już wiedzieli, tak tego drugiego nie miałam jak zaprezentować przez przedwczesną śmierć ofiary tych wszystkich wydarzeń.
- Z żalem informuję, że nie udało mi się go wyrwać ze szponów śmierci - poinformowałam białogłowę, po tym jak ta rozkazała jednej ze swych podwładnych sprowadzić niejakiego Reia - Jednakże, chciałabym poruszyć jeszcze dwie sprawy. Za nim duch opuścił ciało tego człowieka zdołał on wypowiedzieć dwa słowa - Akiyama oraz Ekibyō. Natomiast w kolejnej chodzi oto, iż chciałabym raz jeszcze podać pomocną dłoń i ruszyć z tym chłopakiem do Czerwonego Smoka. Wierzę, że jako wsparcie nadam się perfekcyjnie i dzięki temu wzmocnię jego oraz strażnika siłę.
Stan chakry: 100%