Północna Ziemia Shigashi no Kibu

[Arii]

5/21

Diabelskie Nasienie
Grupowe Zlecenie Specjalne S (przeciw Tygrysom)– Misae, Kyoushi, Souei, Ichirou

---

Większość grupy nawet się nie przejęła czymś takim jak jakaś tam dziesięciometrowa proca, mieli to całkowicie w poważaniu. Ba! Jeden wystrzelił tak szybko, że reszta nawet nie miała szans, żeby zareagować na jego wolną amerykankę. Ale co mieli zrobić? To właśnie była kocia natura, nikt nie mógł wchodzić mu w drogę. I gdy był już sam w drodze zobaczyłby, jak pierwszy wystrzał z procy właśnie przelatywał nad jego głową w kierunku jego ekipy. Znając umiejętności swoich kumpli mógł się tym nie martwić. I okrążyć cały teren przy jaskini. Widział około czterdziestu ludzi rozstawionych po mniejszych skalistych wzniesieniach i dziesięciu ładujących procę. Nie było ich, aż tylu, jakby mogli się spodziewać. Pędził też tak, że żaden nawet nie zauważał jego postaci. Ot widzieć mogli tyle, że trawa gdzieś się poruszyła nawet jak żaden wiatr nie zawiał. Teraz zależało do niego, co zrobi, bo właśnie drugi pocisk wzleciał w powietrze, nieco bardziej ociężale niż pierwszy, który, aż świsnął mu wcześniej nad głową. A ludzie przy procy mieli już trzecią skałę w drodze...

Reszta pozostała w swoich miejscach i zajęła się osłoną Yamanki, która postanowiła, że zbierze jakieś informacje, które by im się przydały przy całej akcji ścięcia głowy Tygrysowi. Gdy Misae przycisnęła dłoń do głowy mężczyzny, który wcześniej wychylił do niej dłoń (jako jedyny był jeszcze żywy) zaczęła przelatywać przez jego zwoje mózgowe i je przeglądać. Chciała znaleźć w nim informacje dotyczące tygrysów i takie znalazła, ale nie w tym samym sensie... Mężczyzna siedział w ciemnym pomieszczeniu przywiązany do stalowego krzesła przytwierdzonego do podłogi. Obok niego przechodzili zamaskowane postaci w białych fartuchach i coś wstrzykiwali mu w żyły. Próbował się wyrwać, ale było to bezcelowe. Czuła ogromny strach, który wtedy odczuwał. Do pomieszczenia wszedł wysoki mężczyzna, blondyn. Wyróżniał się długim kimono i tatuażem tygrysa na dłoni. -Żaden nie zadziałał? Próbować następne.- oddał zwój z zapiskami i się odwrócił. -A co, gdy nam umrze od zbyt dużej ilości dawki?- zapytał jeden z zamaskowanych. -To posadzić następnego. Nie jest to skomplikowane. Macie dopracować formułę. Gonią nas terminy. Ryuichi chce mieć to do końca miesiąca.- i wyszedł. Późniejsze myśli były związane z więzieniem w go w dziwnym wysokim pomieszczeniu, gdzie kilkadziesiąt innych osób również odbywało te same katusze. Niektóre twarze kojarzyła z tego, co przed chwilą wystrzeliło z wulkanu jej jaszczurki, która teraz mogła dreptać po jej ramieniu ze zniecierpliwieniem czując, co nadciąga w ich stronę.

I gdy Misae przeglądała myśli, jak się okazuje ofiary oczy Souei'a widziały, jak jedna skała mknęła do nich w zawrotnym tempie. Zauważył, jak Kyoushi biega wokół jaskini oceniając sprawę i jak ładowana jest druga skała, która również została wystrzelona, ale widział różnicę w prędkości . Nie była tak szybka jak tamta. W kilka sekund od wystrzelenia pierwszej Ichirou również dostrzegł lecący głaz. Na pierwszy rzut oka nie wydawał się tak straszny i niebezpieczny, gdyby nie to co Souei widział w środku głazu. Widział łączenia na skale, jakby ten był pierw rozkruszony a później złączony na nowo. W środku znajdowało się kilkaset notek wybuchowych, które powoli się wypalały. W drugiej skale również to widział. A trzecia już była w trakcie ładowania. Tygrysy zabezpieczyły się na taką możliwość, aż za dobrze. Pierwszy głaz miał jeszcze jakieś 15 metrów od ich położenia i powoli opadał. Mogli stwierdzić, że głaz był źle wycelowany i nie leci wprost na nich, ale miał opaść gdzieś blisko. Drugi leciał o wiele wolniej, ale był lepiej wycelowany. Był jakieś dwa kilometry od nich, trzymając się wysokości. Pozostało podjąć im odpowiednie działania, co zamierzają z tym zrobić. Skrywać swoje asy w rękawie czy zacząć nimi strzelać na prawo i lewo pokazując, że nie przyszli tutaj bawić się w chowanego?

---

  Ukryty tekst

Dialogi:

Yushi Unamami - klik!
Blondyn - klik!

[Kyoushi]

Cóż, białowłosego zatrzymać wcale nie było tak łatwo. Więc nie zamierzał tego robić. Trzeba było przeć do przodu i pozbyć się tego co najbardziej przeszkadzało w tej chwili jego przyjaciołom, który robili rzeczy, na których po prostu sam się nie znał. Jakieś proste sztuczki wyciągające informacje to nie była jego mocna strona, mimo rozwinięcia umiejętności własnego Kekkei Genkai, takich sztuczek jeszcze nie ogarniał.
Sporo ludzi zaobserwował, gdy tylko pojawił się na miejscu. Teraz to zależało mu na tym by pozbyć się przeciwników, którzy ładowali proce. Nie byli tu potrzebni, nie robili też wielkiej krzywdy, ale na jaką cholerę mieli przeszkadzać przyjaciołom. Cytując klasyka, białowłosy zadał sobie wewnątrz siebie jedno, zajebiście proste pytanie - DLACZEGO?! A odpowiedź pojawiła się już po chwili, gdy był już na tyle blisko i szybko, że gdy złożył jedną pieczęć barana, wytworzył ogromny wir, który był skupiony niedaleko miejsca spoczywania procy i tych ludzi, którzy mieli być w tej chwili w bardzo sprawny i szybki sposób wchłonięci przez ziemię i piaski, a także błoto powstałe na wskutek techniki białowłosego szermierza, o czarnych szatach. Resztę, którą obserwował na wzniesieniach czy coś, po prostu na pełnej korbie ruszył na nich, by skasować gości jednym ze swoich ostrzy, które miało zaśpiewać tango na gardłach przeciwników. Jeżeli ktokolwiek miałby mu stawić czoło i nie dać się łatwo ciąć, wtem postarał się uważać, unikać i akrobatycznie radzić sobie z przeszkodami tak, jak i z uderzeniami czy technikami, bądź cięciami przeciwników, samemu wykonując mnóstwo kontr i ataków kataną jednorącz.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Misae]

Cała uwaga Misae skupiła się na odczytywaniu mężczyzny. Nie było to dla niej żadnym problemem ponieważ ufała towarzyszą - i tym ogoniastym i nie, że dopilnują aby niebo nie spadło jej na głowę.
Redi w napięciu oczekiwała na ramieniu Misae. Spojrzała na ostatniego pozostałego Ichirou i zamrugała trzecią powieką w oczekiwaniu. Przekręciła łepek przyglądając się swojej przyjaciółce.
Misae uniosła w końcu powieki, zaciągając się powietrzem z głośnym świstem. Żołądek zakręcił jej się w supeł i podszedł do gardła. Dłonią zamknęła powieki nieszczęśnika, którego myśli i wspomnienia przed chwilą widziała. Zrobiło jej się bardzo zimno, mimo płaszcza, który otulał szczelnie jej ramiona.
-Tygrysy eksperymentują na tych ludziach… - powiedziała ignorując rosnącą kulę w gardle -Większość z obecnych tutaj ludzi to obiekty doświadczalne… bardzo brutalnie traktowane. Niestety nie mam żadnych innych przydatnych informacji…. Zacisnęła dłonie w pięść. Teraz wszyscy byli martwi, a jej sercem targały mieszane odczucia. Z jednej strony mieli szansę aby ich ocalić, ale z drugiej… była spora szansa, że nigdy by do nich nie dotarli poszukując przywódcy mafii, a szybka śmierć była o wiele bardziej humanitarna niż to co ich spotkało tutaj. Było to przerażające, ale jednak była to prawda.
Misae zamierzała rozejrzeć się po obecnych czy jest ktoś kto ze wspomnień badanego wyglądał jak strażnik lub naukowiec. Jeśli nikogo takiego nie spotkała zamierzała trzymać się Ichirou i podążać za jego dowództwem.

  Ukryty tekst

[Ichirou]

To nie tak, że zupełnie zlekceważył zagrożenie, jakim była olbrzymia katapulta. Broń po prostu była na tyle daleko, że na ten moment nie stanowiła większego problemu. Dzielący ich spory dystans w połączeniu ze zdolnościami zwiadowczymi zespołu gwarantowały czas na reakcję. Ichirou był przekonany, że zanim głaz czy inny pocisk pokona te setki metrów, to bez problemu uciekną z jego trajektorii o ile nie rozbiją w obecnym miejscu obozu i zastygną na dobre.
Spokojnie czekał, aż Misae wydobędzie jakieś informacje z jednego z pokiereszowanych wrogów. Powierzył zadanie obserwacji Soueiowi, a Kyoushiego ostudzić gestem dłoni, ale chyba nie dało to zbyt wiele, bo ten z kolejnymi chwilami był coraz bardziej podgrzany do walki.
– O, czyli nawet zrobimy przy okazji dobry uczynek – odpowiedział, kiedy Yamanaka podzieliła się zdobytą wiedzą. Asahi nie by do końca pewien, co za testy i doświadczeni mafia robił na tych biedakach, ale z pewnością nie było to nic przyjemnego.
Na dalsze rozmowy nie było już czasu. Jak się okazało, byli właśnie celami masywnego ostrzału. Jeden z pocisków był już blisko, nawet bardzo blisko, czego jasnowłosa chyba nie wychwyciła zawczasu. Nic dziwnego – w ostatnich chwilach odcięła się od bodźców zewnętrznych, by zatopić się w pamięci jednego z poległych.
Seinin natychmiast przeszedł do działania. Ruszył w stronę Misae, wypuszczając z gurdy część piachu. Pył pustyni miał jak najprędzej uformować się w mobilny podest między nimi.
– Wskakuj! – polecił dziewczynie, a jeżeli ta nie zareagowała przytomnie, to najzwyczajniej w świecie chwycił ją za ramię i wciągnął ze sobą na powstałą właśnie chmurkę. Dla jaszczurki w razie czego też znalazło się miejsce.
A gdy tylko znaleźli się na podeście, Ichirou poderwał go do góry. Śmignął trochę do tyłu i na bok – w tę łatwiejszą stronę do uniku, wynikającą z trajektorii nadlatującego głazu.
Sabaku dmuchał na zimne, trzymał większy dystans na kilka-kilkanaście metrów zarówno od pierwszego jak i drugiego głazu. Nie mijał ich na centymetry.
A gdyby jeszcze się coś zadziało niespodziewanego i zmusiła go sytuacja, to zawsze miał w podorędziu piach, którym mógłby ich dodatkowo osłonić. To jednak już ostateczność, ponieważ mobilność chmury była spora i gwarantowała dużą dozę bezpieczeństwa.
Pozostałym dwóm dżentelmenom chyba nie musiał pomagać. Zresztą, Siwy już nawet rwał się do ataku.

  Ukryty tekst

[Souei]

Niestety, głaz zdążył przelecieć prawie siedem kilometrów, zanim tuż przed uderzeniem byli w stanie otrząsnąć się z szoku jak to cholerstwo może mieć taki zasięg, a przy tym również niezrównaną precyzję. Czy te pociski były jeszcze jakoś sterowane po wystrzeleniu? Nie zachowywały się nienaturalnie oprócz absolutnie absurdalnego zasięgu, ale to można było przypisać jakoś konstrukcji samej broni? Może? Matsuda nie znał się na tych wszystkich technicznych nowinkach, ale wiedział za to jak wygląda stos notek wybuchowych znajdujących się we wnętrzu każdej z pędzących na nich kuli.
- Uwaga, głazy są wypełnione notkami! - Krzyknął do Ichirou i Misae, ponieważ Kyoushi już dawno był poza zasięgiem rażenia wybuchu, wyprzedzając ich wszystkich i pędząc osamotniony na wroga. Souei szybko zorientował się w sytuacji i gdy spostrzegł, że Sabaku zadbał również o ewakuację Yamanaki, postanowił zadbać o siebie, aby nie zostać pochłoniętym przez wybuch. Ruszył do przodu za Kyoushim, aby głaz przeleciał nad jego głową i rozbił się daleko za plecami, gdy on będzie oddalał się od epicentrum wybuchu, uciekając przed powstającą falą ognia. Białowłosy był już daleko z przodu, zaczynając swoją ofensywę, natomiast Matsuda miał zamiar dołączyć do niego jak najszybciej w nadziei, że jeszcze na coś się przyda, zanim Shiroyasha wszystkich pozabija.
- Nie zostawajcie w tyle! - Krzyknął do Ichirou i lecącej z nim na chmurce Misae. Pazur dobył dwóch zaostrzonych kastetów i zmierzał ku wrogom przy procy, uważając na techniki Kyoushiego, aby przypadkiem nie zostać złapanym w ich pole rażenia. Gdy udało mu się dotrzeć do ludzi obsługujących i chroniących tą nietypową maszynę oblężniczą zajął się walką z Tygrysami, którzy jeszcze nie padli pod naporem ciosów szermierza, a którzy mogli zagrozić mu technikami lub zwykłymi atakami dystansowymi.

  Ukryty tekst

[Arii]

6/21

Diabelskie Nasienie
Grupowe Zlecenie Specjalne S (przeciw Tygrysom)– Misae, Kyoushi, Souei, Ichirou

---

Akcja właśnie rozwijała się dzięki białowłosemu Uchiha, który nie zamierzał brać jeńców wojennych. Podrzynał im gardła bez mrugnięcia okiem przelatując między nimi jak orzeł. Precyzja jego cięć była niezwykła. Ale jeśli by się na to spojrzeć z humanitarnej strony to był łaskawym przeciwnikiem zadając szybką śmierć, o której ci nawet nie będą wiedzieć. We wszystkim użył również jutsu, które miało pozbyć się katapulty i to zrobiło. Ludzie byli jednak pierwsi i ci... poczuli strach i ból gniecionego ciała przez napór ziemi, która ich wsysała. Katapulta tylko ich dobiła przechylając się to w jedną to w drugą. Ale nie była aż tak wytrzymała. W końcu jej podstawy pękły wydając ogromny huk. Cała konstrukcja opadła. Nie zdążyli wysłać następnego głazu, ale jeden mężczyzna zanim został zakopany złożył znajomą wszystkim pieczęć.

Ichirou nie zamierzał czekać, aż głazy do nich dotrą, aby spacyfikować ich istnienie. Postanowił wziąć ewakuację swoją i Misae wraz z jej przyjaciółką na swoje barki tworząc piaskowy podest. Poderwał nimi w górę i od razu wykręcił tak, aby uniknąć pierwszego z głazów. Wzleciał trochę wyżej, gdy głaz opadał po przeleceniu kilka metrów od nich i uderzył w ziemię. Nie byłoby to nic dziwnego, gdyby to było proste rozbicie się głazów o podłożę. Chwilę po takowym wystrzeliły w każdą stronę i w górę notki wybuchowe, które kończyły się dopalać a to spowodowało ogromny wybuch na niezwykle duży obszar. Siła sama w sobie nie była zwiększona, ale pole rażenia niezwykle się rozrosło unosząc tumany piachu. Przez chwilę do ich uszu nie dochodziło nic innego oprócz stłumionych dźwięków. Ale byli zbyt wprawieni w takie potyczki, aby zrobiło to na nich aż tak duże wrażenie. Pustynny Książe lawirował w powietrzu nadal mając na uwadze drugi głaz. Wolniejszy, ale precyzyjniej wystrzelony. Wyglądał z bliska na masywniejszy. A to w kalkulacji wskazywać mogło na jego o wiele większą siłę. Ale od tego głazu już trochę ich dzieliło i nie musieli się przejmować zderzeniem z nim. Bardziej skupiły ich efekty, które za sobą to zderzenie niosło. Potężne uderzenie i kolejny falowy wybuch notek. Cały teren był zakurzony i przysłaniał widoczność. Ale co bystrzejsze oko dostrzegło jak ziemia tworzy dość sporą pajęczynę pęknięć i drugi wybuch zakopuje całe połacie ziemi ukazując przed ich oczami niezwykle rozległy krater. Dziwne pieczęci blokujące widoczność, które wcześniej uniemożliwiały spoglądanie pod ziemię zaczęły znikać i Misae czuła, jak małe skupiska energii tlą się i znikają. Czy naprawdę to oni byli celami Tygrysów? A może Klepsydra stała się zapadnią, którą tamci wykorzystali, aby zniszczyć dowody ich eksperymentów? Mogli się tylko nad tym zastanawiać. Platforma z piasku ciągle lewitowała i kierowała się w stronę, gdzie widzieli, jak zatapia się katapulta w ziemi. Z daleka widzieli idealne cięcia Kyoushiego i docierającego do niego Soueia, który również zaczął dobijać przeciwników...

Matsuda nie chciał pozwolić Kotowi na samowolkę, dlatego popędził w jego stronę obserwując cały teren. A im dalej był tym jego oczy mogły dostrzec więcej, gdy zmieniał lokalizację. Każda jaskinia w odległości około pięciu kilometrów była dokładnie tak samo zablokowana pieczęcią, przez którą nie mógł zajrzeć. W głowie mogły budzić się myśli, że wszędzie było to samo przygotowanie i czekało ich dokładnie to samo. Jeżeli tak to czekało ich sporo roboty, aby to zatrzymać. Gdy docierał do ogromnej maszynerii, która się przechylała dostrzegł, jak na ziemi tworzą się małe pęknięcia, które się tylko rozwarstwiały.

Pieczęcie, o których wspominała Yamanaka zaczęły zanikać i widział idealnie wykonane korytarze pod stopami. Wszędzie były dziesiątki pomieszczeń w nich kilka ledwie zipiących więźniów lub Tygrysów. W końcu doglądając wszystkiego Pazur zabił pierwszego przeciwnika i wdrożył plan dobijania innych, ale w większości Kyoushi latając jak opętany zajął się tym sam, dlatego mafiosa mógł w spokoju dokończyć obserwację. I dostrzegł, jak ostatni z żyjących mężczyzn wchłaniany przez technikę Kyoushiego wykonuje pieczęć. I tak jak Souei mógł pomyśleć o wybuchach wszystkich głazów, które były gotowe do zapłonu i które powolnie same były wchłanianie pod ziemię, ale sporo z nich zostało jeszcze na powierzchni... tak te wszystkie zostały zdetonowane. Obydwoje trzymali się na dystans od nich, więc nic im miało się nie stać. Ale wybuch był nadal dość potężny, aby skupić ich uwagę na sobie i zasłonić im cały widok. Ziemia z Arijigoku buchnęła w górę wyrzucając szczątki mężczyzn odpalających maszynerię. Soeui jednak nie stracił niczego sprzed swoich uważnych oczu. Ziemia pod nimi nie tyle pękała, co właśnie falowo po takim wybuchu się zapadała. Pieczęci były zrywane i dostrzegł dwa, dość spore, źródła energii jakoś kilometr pod stopami Kyoushiego, który jeszcze nie był wszystkiego świadomy stojąc w chmurze piachu zasłaniającej mu widok. Misae i Ichirou podążali w ich stronę, ale jeszcze chwila im zajmie zanim tutaj dotrą a ziemia właśnie załamywała się pod stopami białowłosych zachęcając do wejścia w swoje czeluści. Pytanie czy wejdą w tak oczywistą pułapkę?

Nagły wybuch, o wiele potężniejszy od głazów za ich plecami ogarnął całą przestrzeń, gdzie byli ich przyjaciele zajmujący się strażnikami. Misae jednak czuła swoim trzecim okiem, że żyli i nic im się nie stało. Do jej czujnego umysłu doszły również informację, że pieczęci z całego terenu, gdzie byli chłopacy znikają. Czyżby wybuch spowodował dokładnie to samo co za nimi? Masowy grób dla eksperymentów? Możliwe. Co ważniejsze do oczu Misae i Ichirou, ale także obserwującego sporą połać terenu Souei'a dotarło, że trzy następne jaskinie (jedna na zachód 3 kilometry od Misae i Ichirou, druga na wschód 2 kilometry od Kyoushiego i Souie'a, trzecia na północ pięć kilometrów od Souei'a i Kyoushiego) odsłaniają potężne głazy a w nich kolejne katapulty i kolejne kilkadziesiąt osób, które miały je obsługiwać. Jednak Matsuda dostrzegł, że w jaskini na północ jest zejście pod ziemię do pomieszczenia przypominającego świątynie. Na samym zejściu po schodach dostrzegł posąg Tygrysa na samym środku. A nieopodal złoty tron. Sekundy leciały a nawet Kyoushi w końcu dostrzegł, że ziemia pod jego nogami się załamuje, krew mogła mu się wzburzyć a instynkt przetrwania powiedzieć, że gdzieś blisko są przeciwnicy, którzy na niego czyhali... Czy komunikacja między tą czwórką zadziała i wszystko co wpadło w ich sidła zostanie przekazane? Od jednej tragedii do drugiej dzieliły ich sekundy... Czy bohaterowie myśleli, że to zadanie będzie, aż tak ciężkie i Niebiański Tygrys zgotuje im prawdziwą małą wojnę na zewnątrz zanim do niego dotrą?

---

Kolejka:

Souei -> Misae -> Ichirou/Kyoushi

Dialogi:

Yushi Unamami - klik!
Blondyn - klik!

[Souei]

Można powiedzieć, że starcie na powierzchni było jedynie pierwszym stopniem trudności w rozpoczynającej się misji. Głazy wyglądały groźnie, lecz koniec końców ich uniknięcie okazało się możliwe i wszystkim udało się ujść cało z mniejszym lub większym zapasem. Kyoushi również radził sobie świetnie w typowej dla siebie roli pierwszoliniowego zabijaki. Po chwili obserwacji Pazur zdał sobie sprawę, że nie jest on w gruncie rzeczy Białowłosemu do niczego potrzebny, natomiast wciąż nie chciał, aby tamten zagalopował się za bardzo bez żadnego wsparcia co do orientacji w terenie i koordynacji z resztą grupy. Płotki padały jedna po drugiej nie robiąc im żadnych niespodzianek, więc Souei mógł podzielić swoją uwagę na trochę pomocy w walce i trochę na kontynuowanie zwiadu swoim byakuganem. Dostrzegł nim, że kompleks podziemnych tuneli jest naprawdę ogromny, a cała spokojna powierzchnia jest bardzo niestabilna. Kolejne wybuchy amunicji wypełnionej notkami sprawiały, że grunt dosłownie lawinowo zapadał się, grzebiąc wszystko i wszystkich, przynajmniej do pewnej głębokości, a to dlatego, że bardzo głęboko pod ziemią tliły się naprawdę interesujące skupiska chakry, inne od regularnego mięsa armatniego, z którymi przyszło im walczyć tu i teraz, na samym początku.
- Kyoushi! Pod nami jest ktoś silniejszy! Trzymaj się mnie! - Krzyknął do niego, aby został usłyszany w hałasie, który powodowała zapadająca się ziemia. Można było wciąż znaleźć jakieś bezpieczne zejście niżej, a to był póki co ich jedyny żywy trop. Poniżej powierzchni musieli jednak już trzymać się blisko siebie, na wypadek gdyby wpadli w sieć korytarzy rozpościerających się w całym tym kompleksie. Świątynia ze złotym tronem i figurą tygrysa też była ciekawa, ale jednak tam nie udało mu się dostrzec nikogo żywego, a poza tym była oddalona o kolejne kilometry, co w tej chwili jawiło mu się jako strata czasu. Zamierzał razem z Shiroyashą ruszyć do najbliższych silnych przeciwników, którzy jednak wciąż znajdowali się około kilometra pod nimi, a także powtórzyć wszystko co udało mu się zobaczyć oraz swój plan Misae, gdyby skontaktowała się z nim telepatycznie. W ten sposób będą mieli ze sobą kontakt, a duet na chmurce będzie mógł podjąć własną decyzję, czy chce się rozdzielić i sprawdzić świątynię, czy jednak zostać w zwartej drużynie i nie osłabiać się przez rozdzielenie w takim miejscu.

  Ukryty tekst

[Misae]

Nim na dobre doszła do siebie po przeskanowaniu umysłu nieszczęśnika już pędził w ich stronę głaz. Szczęśliwie nie musiała zastanawiać się co z nim zrobi. Ichirou jak zawsze wykazał się umiejętnościami i szybką reakcją, zabierając na swej piaskowej chmurce dwie damy
-Dzięki… - posłała mu drobny uśmiech. Była wdzięczna za pomoc, zwłaszcza, że już po krótkiej chwili ziemia zatrzęsła się od dziesiątek wybuchających notek. To mogłoby się skończyć tragedią.
Kolejny dowód na to, że w grupie była prawdziwa siła. Każde z nich miało rolę do spełnienia i się jej trzymało. Redi chwyciła mocniej materiał na ramieniu swojej przyjaciółki zakotwiczając się mocniej swojej pizycji.
-Redi, obserwuj proszę okolicę. - zwróciła się do gada, który swoim zmysłem sensorycznym powinien być w stanie ogarnąć zdecydowanie lepiej okolicę niż Misiae, zwłaszcza, że ta musiała zrobić coś, bo należało do jej zadania - dopilnować, aby grupa była ze sobą dobrze skomunikowana, a biorąc pod uwagę tumany kurzu wzbite przez tumana i jego kompana, zaczynał panować coraz większy chaos. Zaczęli się rozdzielać i mogło się to źle skończyć… nie żeby nie ufała w ich zdolności jednakże byli otoczeni przez ogromne ilości wrogów i wolałaby nie sprawdzać jak wiele panowie potrafią.
Wzięła głęboki oddech i złożyła dłonie w pieczęć. Nie musiała mówić Ichirou aby ten ją osłaniał, ufała, że zrobi to i tak. Zamiast tego, skupiła się na nawiązaniu mentalnego połączenia łącząc umysły czwórki ludzi.
-Wszystkie pieczęci zostały zerwane. Spróbujcie się nie pozabijać tak od razu co? Poczekajcie moment - Souei, Ichiroi i Kyoushi mogli usłyszeć w swoich głowach głos Misae. Zostawiła łącze otwarte aby mogli przekazać wszystkie informacje.

  Ukryty tekst

[Kyoushi]

Jego bezwzględny taniec był piękny dla obserwatora, który nie był jego przeciwnikiem. Jeżeli był to niestety był to ostatni widok, jaki mógł jeszcze zaobserwować, nim głowa spadła z szyi. Nie należało się sprzeciwiać jednemu z lepiej wytrenowanych Uchiha w tym zakątku świata, jednak były to tylko pachołki, które wykonywały rozkazy, a rozkazem było zatrzymanie białowłosego demona, który teraz szalał po polu bitwy.
W międzyczasie jego technika zakopywała przeciwników, a także katapultę, niszcząc i ukrywając wszelkie dowody zbrodni, która się dokonywała właśnie w tej chwili. Cóż, można było przecież oddać lidera tygrysów i wszyscy byliby usatysfakcjonowani wynikiem, a nie teraz takie o. Byle co. Krew się polała i żelazo nawodniło teren roślinny, nic poza tym. Nikt nie miał z tego większych korzyści poza przyrodą wokoło rzecz jasna.
Naśladując autora, Kyoushi w końcu dostrzegł, że ziemia pod jego nogami się załamuje, krew mogła mu się wzburzyć a instynkt przetrwania powiedzieć, że gdzieś blisko są przeciwnicy, którzy na niego czyhali, jednak czy to na pewno oni czyhali na niego, czy on na nich? To było zaiste pytanie bez odpowiedzi, jednocześnie jego mały uśmieszek w kąciku ust sugerował, że to on był katem w tej sytuacji. W końcu musiał też posłuchać reszty co mieli do powiedzenia, gdy kończyło się mięso armatnie.
Skinął głową dając Matsudzie do zrozumienia, że będzie go śledził, wiedząc, że na dole w końcu ukrywa się jakieś wyzwanie. Był rad, że jego miecz może przelać krew kogoś, kto pewnie napsuje i jemu krwi. Zamierzał ruszyć do najbliższych silnych przeciwników, wykorzystując niebiańskie oczy wszechwidzenia, które posiadał Souei. Nie zamierzał protestować, gdy ten mógł go doprowadzić do finału tego zapchlonego teatrzyku. Wykonywał polecenia swoich przyjaciół, trzymając się blisko, a także będąc gotowym do ataku i obrony z każdej strony.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Ichirou]

Każda kolejna chwila przynosiła coraz więcej bodźców i wrażeń, przypominając o nieustającej walce o przetrwanie. Nikt nie spodziewał się, że ich droga do celu będzie prosta i przyjemna, lecz rzeczywistość wielokrotnie przerastała wyobrażenia każdego z drużyny. Trasa okazała się najeżona wrogami, przeszkodami, pułapkami i machinami oblężniczymi. Przedsięwzięcie Klepsydry przypominało bardziej oblężenie niż zamach na jedną osobę.
Seinin, zawsze trzeźwo myślący, ściągnął Misae na piaskową chmurkę. Latająca platforma była w obecnych warunkach idealnym środkiem transportu. Jej mobilność gwarantowała możliwość uniku w każdym kierunku, a przemieszczanie się nad gruntem stanowiło dodatkowy bufor bezpieczeństwa. Jak już wcześniej się przekonali, te tereny skrywały tunele, jaskinie i inne kryjówki, często obłożone notkami wybuchowymi.
— Co oni, tym sprzętem planowali podbić jakąś wioskę, czy co? — skomentował, co w obecnej sytuacji usłyszała pewnie tylko Yamanaka. Zawierucha była spora, a pozostali panowie byli znacznie przed nimi.
Katapult było więcej, więc trzeba było zachować pełną koncentrację i skupić się na schodzeniu z trajektorii kolejnych pocisków, biorąc pod uwagę, że mogły być zdetonowane. Dystans był tutaj sporą korzyścią – dla shinobi walka na kilkudziesięciu metrach często była uznawana za dalekodystansową, więc wielkie kule przemierzające setki metrów dawały względnie dużo czasu na reakcję.
Gdyby jednak jakimś cudem ich duet (albo trio, uwzględniając też jaszczurkę) znalazł się w potrzasku, oprócz szybkiego omijania chmurką, w ruch miały pójść dodatkowe zapasy piachu, które miały pomknąć w stronę zagrożenia, by zatrzymać lub strącić nadciągający pocisk. Jeżeli w podobnej sytuacji znaleźliby się pozostali towarzysze, a Ichirou mógł im pomóc, zapewnił im wsparcie swoim piachem.
Seinin unosił się nad ziemią, niczym władca pustyni na swojej piaskowej chmurze, z widokiem na pole bitwy. Widok ten, pełen chaosu i przemocy, był przypomnieniem o jego misji. Nagle wszystko stało się jeszcze bardziej intensywne. Słyszał, jak wiatr niósł dźwięki wybuchów i krzyków, a jego serce biło w rytm nadciągających pocisków.
Każda katapulta była jak ogromne zwierzę, wyrzucające z siebie groźne pociski, a każdy taki moment wymagał od Seinina pełnej koncentracji. Piach, który kontrolował, stał się jego tarczą i mieczem, chroniąc go i jego towarzyszy przed nadciągającym niebezpieczeństwem. W każdej chwili mógł zmienić kurs, unosząc się w powietrzu jak duch pustyni, nieuchwytny i nieprzewidywalny.
— Nie rozpędzajcie się tak bardzo. Musimy zlokalizować Ryuuichiego — odezwał się do wszystkich, gdy zostało nawiązane połączenie telepatyczne.
Ichirou wciąż mknął naprzód, nie chcąc zbytnio oddalać się od kolegów. Przesuwał się po niebie niczym burzowa chmura, gotowa rozpętać nawałnicę. Kluczowe było teraz znalezienie Ryuuichiego. Wszystko inne było tylko przeszkodą na drodze do celu.

  Ukryty tekst

[Arii]

7/21

Diabelskie Nasienie
Grupowe Zlecenie Specjalne S (przeciw Tygrysom)– Misae, Kyoushi, Souei, Ichirou

---

Wszystko działo się dość szybko, ale byli wprawionymi shinobi i nie zrobiło to na nich żadnego wrażenia. Każdy podejmował szybkie decyzje i komunikacja między nimi była na bardzo wysokim poziomie. Białowłosi skierowali się do jaskini pod nimi. Shiroyasha nawet nie dyskutował tylko poruszał się w równej linii za nim, gdy opadali wraz z gruzami w dół. Gdy w końcu opadli i uniknęli spadających głazów tworzących stromą górę do góry. Ziemia nadal nad nimi pękała, dlatego zamierzali przedostać się w jedynym widocznym dla nich kierunku - korytarzem do przodu. Souei wiedział, co jest naprzeciw nich... Ogromna komnata a w niej dwóch mężczyzn. Pierwsi poważniejsi przeciwnicy. Tak mogło być, chociaż czy akurat oni powinni się tym obawiać? Raczej patrząc na skutki ich pracy u góry Shiroyasha nie mógł mieć sobie równych. Gdy tylko wkroczyli na miejsce poczuli, że napięcie unosiło się w powietrzu. Mężczyźni się im tylko przyglądali. Stali tutaj, jakby byli w mauzoleum. Oprócz palących i skwierczących pochodzi nie było tutaj nic. Pomieszczenie było spore. 50 metrów na 50 metrów. Nigdzie nie było widać żadnego innego wejścia i wyjścia oprócz tego, z którego przyszli. Przeciwnicy stali równo od nich w odległości 15 metrów. Nie posiadali żadnego uzbrojenia po prostu stali i czekali o gołych dłoniach... gotowi na swoją śmierć.

---

Misae i Ichirou otrzymali wszystkie dane od Soueia i mogą podjąć decyzję czy zmierzają na chmurce do jaskini ze złotym Tygryskiem i tronem, czy dołączają do nich na samym dole

Kolejka:

dowolna

Dialogi:

Yushi Unamami - klik!
Blondyn - klik!
Mężczyzna 1 - klik!
Mężczyzna 2 - klik!

[Ichirou]

Grupa była coraz bliżej celu, ale wciąż czekało ich kilka wyzwań do pokonania. Duet białowłosych, wysunięty na przód względem reszty, mknął dalej w otoczeniu trzęsień ziemi, walących się skał i wszechobecnego chaosu. Przed bursztynowymi oczami Ichirou rozpościerał się obraz pobojowiska, spowitego gęstymi tumanami kurzu, które wirowały w powietrzu niczym duchy bitew. Seinin na szczęście mógł polegać nie tylko na własnych zmysłach, ale też na doskonałej synchronizacji z towarzyszami. Souei, dzięki zdolnościom Misae, dzielił się informacjami z resztą drużyny, co sprawiało, że wszyscy byli świadomi tego, co czeka ich dalej.
— Nie możemy ich tak zostawić, prawda? — rzucił do Yamanaki, przyspieszając chmurkę z piasku. Pojawili się tu razem, więc wspólnie musieli kontynuować misję. Rozdzielanie się teraz było ryzykownym pomysłem. Sabaku nie zwlekał i ruszył, by dołączyć do kolegów. Jeśli teren okazał się zbyt trudny do pokonania powietrzną drogą, bez wahania wylądował i kontynuował trasę pieszo, z piaskiem gotowym do natychmiastowego użycia – jak zawsze na podorędziu, by chronić siebie i Misae.
Czas naglił, a choć walka wymagała strategii, wypadało ruszyć szybciej. Nie mogli pozwolić, by Kyoushi i Souei zajęli się wszystkimi wrogami sami.

  Ukryty tekst

[Kyoushi]

Zastanowił się jak do tego doszło, że schodząc z Sołkiem trafił do jakiejś wielkiej komnaty z dwoma chłopami, którzy stali i po prostu czekali jakby miało nadejść coś wielkiego. Otóż miało i nadeszło i była to wielka majestatyczna postać dobrodzieja. Rozwiązywacza problemów, które sami sobie nabidowali. Nie pozostało im jednak nic innego jak wykorzystać ten teren i rozwalić to wszystko w pizdu, zawalić go i mieć już spokój, odfajkować i czytać książki w bibliotece. No ale teraz się zachciało hołocie walczyć. Na rozpoznanie należało sprawdzić co potrafią, by nie wpieprzyć się między wódkę, a zakąskę. Skinął więc głową do Matsudy, cokolwiek miałoby to oznaczać.
Nie czekając zbyt długo, białowłosy zawiązał jedyną słuszną pieczęć, która sugerowała także zniszczenie tego klanu czy co to tam było - Tygrysa. A w jego płucach zaognił się żar, ogromne ilości ciepłego powietrza zatańczyły w kółeczku, rozpędzając się i wnet wylatując z jego ust w postaci trzech smoczych głów, które pofrunęły w kierunku obydwu gości - jeden miał ten niefart, że aż dwie leciały w jego kierunku. Oczywiście odpowiednio wzmocnione jak to Katon przez jego pasażera oraz amulet, który dzierżył. Wtem także, tuż po wypuszczeniu, nieśmiało zaczął się do nich zbliżać po jednej flance, by wybadać czy ominął czy przyjmą na klatę ogniste pociski, bo jeśli tak, to będzie miał okazję ich zajść od boku, a przynajmniej jednego i być może zaplanować kolejny atak. Być może byłby to atak tym razem mieczem, jeżeli tylko sytuacja na to pozwoli i element nieplanowanego zaskoczenia.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Misae]

W czasie każdych działań i walki wymiana informacji była najważniejsza. Dzięki temu można było zapewnić płynność działań. Ustawiało to ich na dużo lepszej pozycji niż innych losowych osób, które porwałyby się na taki atak, zwłaszcza, że przeciwnicy nie zdawali sobie sprawy nie tylko jak potężnych wrogów mają, ale każde, że widzieli oni więcej niż losowi ninja i przekazywali sobie wiadomości w trybie natymiastowym mimo bycia rozdzielonym.
Misae wzięła głęboki oddech notując wszystko w głowie, zaraz potem zwróciła spojrzenie na
-Nie darowaliby nam - odparła z drobnym uśmiechem do Diabła Pustyni. Zaraz potem musneła palcami łuski swojej jaszczurczej przyjaciółki, która siedziała na jej ramieniu.
-Redi, możesz proszę zeskanować najbliższe otoczenie i trzymać łapę na pulsie? - poprosiła łagodnie, na co gad skinął głową i mrugnął migotką
-Jak sobie życzysz… - odparła unosząc podbródek. Misae pozostawała blisko Ichirou, który stanowił największą ochronę. Przy nim czuła się bezpiecznie i wiedziała, że ten nie pozwoli jej skrzywdzić tak po prostu. Na ten moment póki byli rozdzielni skupiła się na utrzymaniu kontaktu telepatycznego między wszystkimi oraz przekazaniu od Redi informacji o zasięgach i ewentualnych strukturach chakry, które wyczuła.

  Ukryty tekst

[Souei]

Spadali w dół niczym gruz, choć byli warci jeszcze mniej. Wiedzieli na co się piszą, schodząc w głębinę kryjówki Ekibyo, ale wszystko było lepsze od użerania się z katapultami i biegania po kilka kilometrów od jednej do drugiej, aby połamać je w drzazgi. Poza tym dla Matsudy było już jasne, że na powierzchni nigdy nie uda im się spotkać Ryuichiego, więc musieli kopać głębiej, z każdym podziemnym piętrem spotykając coraz gorszych zakapiorów. Pierwszym przystankiem była parka bardzo przystojnych jegomościów, którzy dodatkowo wyglądali na bardzo pewnych siebie. Być może ich nikt nie uprzedził, kim będą intruzi, którym mieli stawić czoła w obronie swego lidera. Na szczęście Kyoushi z niejednego chleba piec jadł i nie jeden tyłek skopał, więc podszedł do tego spotkania bez jakiegokolwiek respektu. Zero gadki szmatki, gróźb czy monologu złoczyńcy. Biały Demon postanowił strzelać ognistymi kulami na sam widok żywej duszy, lecz na szczęście zarówno on jak i Souei byli pewni, że nie stoją przed nimi kolejne niewinne ofiary tego kompleksu.
- Tak jest! Pokaż im! - Krzyknął za nim Souei, patrząc na popis przyjaciela, który już rozświetlił półmrok swoją kulą. Jego szybkość była doprawdy imponująca, więc Matsuda z przyjemnością podziwiał niezwykłą biegłość i szeroki wachlarz możliwości tego narwanego zabijaki. Jednocześnie obserwował otoczenie, sprawdzając reakcje przeciwników na to rozpoczęcie, a także położenie Ichirou i Misae. Zdecydowali się do nich dołączyć - to świetna wiadomość, bo o ile po rozdzieleniu mogli przeczesać teren szybciej, to po znalezieniu głównego celu i tak dobrze byłoby się przegrupować, a do tego czasu musieliby działać w osłabieniu. W pełnej sile liczebnej, ta dwójeczka odważnych chłopaczków nie będzie miała z nimi szans.