Siedziba burżuja

[Mitsu]

Podchodząc do furtki jego mieszkania ledwie widać w dalekiej odległości jego dom. Do niego prowadzi za furtką prosta droga, która przyozdobiona jest dookoła krzewami. Widać po prawej stronie duży staw, w którym stoją różne figury, mające pokazywać jego bogactwo. Czyżby to było aby się przechwalać? Możliwe. Z lewej stronty za to możemy nacieszyć swoje oczy pięknym parkiem, który został stworzony z drzew Sakury. Pomiędzy nimi są różne ścieżki, po których można by było się przejść oraz ławeczki. Każdy by zazdrościł takiego bogactwa, ale to jeszcze nie koniec. Dochodząc do domu coraz bliżej krzewy się raptownie się skończą, a za to zastaliście dookoła drogi ziemię zapełnioną różnorodnymi kwiatkami. Barwy i kolory mieszały się tworząc niesamowitą harmonię z naturą. Widać bogaci ludzie dbali o jedność z nią i bardzo dużo korzystali z jej darów, aby codziennie radować swoje oczy spoglądając na jej piękno. Także wejście do domu było elementem harmonii. Wydawałoby się, że dom jest zaniedbany, ale nic bardziej mylnego. Specjalnie zezwolono mu porosnąć roślinnością.”
Zobacz czy może być, coś jeszcze itd.

[Mitsu]

Takich trzech jak nas dwóch... nie ma ani jednego.
[9/X]
Misja rangi C dla Kenji'ego oraz Setsu i Hitoshi'ego

Burżuj powolnie poruszał się na swych małych, za to nadmiernie okrągłych nóżkach, dlatego podróż wydawała się nieco powolna. Może właśnie dlatego poszukiwał ludzi pełnych energii, bo jemu jej brakowało. Najwidoczniej nie lubił osób takich jak on. Chciał być jedyny w swoim rodzaju? Trudno określić. W końcu większość osób zamożnych zajmuje się ucztowaniem i tyciem, aniżeli uprawianiem sportów. Z pewnością był on stereotypowym bogaczem i z zachowania, i z wyglądu. Wyniosły, traktujący innych nieco z góry, lecz mimo wszystko stosunkowo miły. Czy spoglądając na ludzi, przelicza ich na pieniądze? Tak, jest to jego niezrozumiałym uzależnieniem. Nauczył się przeliczać wszystko na to, co stało się dla niego najważniejsze wiele lat temu – forsę. W jego mniemaniu świat shinobi, jak i sami shinobi to tylko mała część tego, co w rzeczywistości ukrywa się pod taflą szkła. Przekonał się o tym na przykładzie chłopców, którzy swoje umiejętności powinni wykorzystywać do obrony innych. Ci jednak postanowili się wzbogacić. Burżuj też miał plan zostać ninja, ale tylko dlatego, iż można było na tym nieźle zarobić, a z początku jego biznes nie prosperował zbyt dobrze.
Już z oddali widać bramę, czy to aby koniec? No nie do końca. Dom znajdował się o wiele dalej, brama była jedynie wyznacznikiem prywatnego terytorium, ale aby dostać się do pomieszczeń mieszkalnych, należało przebić się przez warstwę przepychu i bogactwa, będąca swoistym rodzajem przechwalania się. Jak paw przechwala się swym ogonem, tak obrzydliwie bogaci ludzie, pokazują swoje pokaźne wymysły, które koniecznie musiały być wyjątkowo drogie. W końcu sąsiad nie może mieć lepszych posągów. Właśnie wtedy najłatwiej było dostrzec zróżnicowanie wśród ludności. Większość osób dbała o wolność, o godne życie i śmierć, o to, aby wszystkim żyło się dobrze. Inni natomiast troszczyli się o siebie i swoje portfele, tak jak zleceniodawca.
Brama się otworzyła. Uderzenie przepychem było oszałamiające. Już na wstępie mogliście ujrzeć wielkie dwa posągi, przedstawiające mężczyznę, który szedł przed wami. Kolejne były nieco mniejsze, ale również przedstawiały tą samą osobę. Wyglądało na to, iż ktoś był narcyzem, ponieważ z zachwytem patrzył na swoje podobizny, wykonane z różnych materiałów. Z uśmiechem spostrzegł na chłopców, którzy rozglądali się dookoła. No któż nie chciałby żyć bądź wychowywać się w takich warunkach? Z pewnością jedynie osoby, które mają uczulenie na bogactwo. Przyjemny, nieco chłodny wiatr muskał wasze nozdrza. Swoją temperaturę zawdzięczał stawowi, który w te upalne dni, potrafił obdarować powiew nutką zimna.
Wydawałoby się, że krajobraz był doskonały. O ile ten naoczny nie wydawał się tak piękny, to zaraz po zamknięciu oczu można było delektować się muzyką. Szum drzew, śpiew ptaków oraz plusk wody, z niewielkiego wodospadu przy stawie.
Nie było końca drogi, przynajmniej tak mógł pomyśleć każdy, który musiał przejść całe otoczenie wokół domu. Na całe szczęście ta wędrówka dobiegała do swego celu. Z oddali było widać już dość pokaźnych rozmiarów budynek. Wyglądał na nieco stary, ze względu na zarośnięcie przez florę, aczkolwiek był wyjątkowo zadbany. Być może był to niegdyś zabytek, który burżuj postanowił wykupić na użytek własny. Teraz wszystko już toczyło się bardzo szybko. Podejście do wielkich wrót nie zajęło nawet pięciu minut. Nie było również trzeba czekać na ich otworzenie. Zaraz za nimi pojawiło się dwóch mężczyzn, ubranych w tradycyjne kamizelki shinobi. Najwidoczniej była to prywatna ochrona dla bogacza, bo cały czas wędrowali za grupką chłopców, skrupulatnie się im przyglądając.
Bogactwa nie było końca. Obraz na obrazie. Jakieś rzeźby i inne dzieła sztuki. Wszystko aż zajeżdżało tandetą. Powieszone byle co, aby tylko wszyscy widzieli, że było drogie. Czy ktokolwiek kiedyś zastanawiał się nad znaczeniem tych obrazów? Z całą pewnością nie.
Otworzyły się drzwi od salonu, a tam? Wielki stół nakrytą masą jedzenia. Służba jeszcze donosiła kilka posiłków, ponieważ nie wyrobiła się na czas. Na twarzy burżuja zagościł szeroki uśmiech.
- Oto Twoje żarło – powiedział do piętnastolatka, dając znać całej trójce, aby częstowali się bez żadnego krępowania. Czym chata bogata. Już po chwili grupka muzyków weszła do pokoju, aby umilić posiłek swoimi utworami.

[Kenji]

Choć Kenji każdego ranka wstawał pełen energii i pozytywnej myśli, to jednak nie spodziewał się, że ten dzień będzie aż tak dobry. A przecież to był dopiero początek wszelkich atrakcji! Nie każdego dnia jednak los pod nos podsuwa ekscytującą misję do wykonania, a także daje okazję do poznania nowego kumpla. Tak, kumpla, bo czarnowłosemu młodzieńcowi nie było wiele potrzeba, żeby zbratać się z innymi ludźmi. Wystarczyło trochę luzu czy pozytywnego nastawienia z ich strony i już po zaledwie kilku minutach chłopak był w stanie określać ich swymi kompanami. Z Hitoshim przyszło to jeszcze szybciej, bo ten już od pierwszych sekund bardzo dobrze rokował na wiernego sojusznika i ziomka do przeżywania wspólnych przygód. Jego chęć działania i zabawy była bardzo podobna jak u pomarańczowego dresiarza. Dresiarz swój entuzjazm przedstawił, jak to miał często w zwyczaju, w formie rapu.

• Drużyna w komplecie, najlepsi na świecie,
  do akcji wkraczamy, nikomu się nie damy!
  Przeżyjemy czaderską przygodę,
  od staruszka dostaniemy nagrodę!

Wraz z resztą wesołej gromadki szedł więc za zleceniodawcą. Jedynym minusem w tym wszystkim było ślimacze tempo, jakie narzucał mężczyzna, całkowicie sprzeczne z gorącym temperamentem narwanego rapera. Jakoś to jednak ścierpiał, szczególnie, że po pewnym czasie część jego uwagi została zaabsorbowania przez przyglądanie się naprawdę niezłej posiadłości zleceniodawcy.
- Wow, bajerancka rezydencja! - przyznał, z otwartymi ustami rozglądając się to w prawo, to w lewo. - Nieźle ten koleś jest dziany - dodał nieco ciszej, tak aby tylko towarzysze usłyszeli te słowa. Najwyraźniej trafili na żyłę złota, bo przecież skoro staruszek dysponował taką forsą, powinien sowicie opłacić usługi zdolnych shinobi, prawda? Inuzuka z banem na twarzy przyglądał się temu bogactwu, chociaż szczerze mówiąc nader reprezentatywny majątek pracodawcy nie był spełnieniem jego marzeń. Nie żeby brzydził się przepychem, tylko po prostu nie rozumiał, dlaczego ktoś mający tyle pieniędzy, zamiast je wykorzystać na podróżowanie, zwiedzanie świata i przeżywanie ekscytujących przygód, siedzi na tyłku i tylko się obżera.
Zostali poprowadzeni przez korytarze przepełnione aż do przesady sztuką wszelakiego rodzaju do salonu, gdzie czekała na nich nieziemska uczta. Kenji na widok stołów suto zastawionych jadłem aż podskoczył z wrażenia.
- Yaaaaay, mega wyżerka! - Dwa razy nie trzeba było go prosić. Bez zwłoki czasu błyskawicznie doskoczył do stołu, z którego zaczął nabierać kolejne potrawy. A że nie mógł zdecydować się, co wybrać, to brał każde danie po kolei. Nie zapomniał również o swoim psim towarzyszu, któremu nałożył solidną porcję na talerz. Inuzuka był w raju, mogąc jeść najróżniejsze pyszności do oporu. Trzeba przyznać, że miał niesamowity apetyt i był w stanie pomieścić znacznie więcej niż mogłoby się to wydawać z jego postury.

[Setsu]

Chłopak mimo wszystko cieszył się z towarzystwa - nawet, jeśli jego nowy kolega w drużynie wyglądał na głupka, to widocznie Kenji szybko się z nim zaprzyjaźnił i nie sprawiało mu problemu dogadanie się z kolesiem. Krótka obserwacja bogacza potwierdziła przypuszczenia chłopaka, mianowicie zachowywał się on jak... zwykły bogacz. Pewny, powolny chód, brak gwałtownych ruchów i wiecznie uniesiona głowa stanowiły niezbite dowody dumy graniczącej z ignorancją, ale chłopak nie miał odwagi powiedzieć czegokolwiek na ten temat. Nie dość, że jegomość był bogaty (a przynajmniej tak podejrzewał Setsu), to jeszcze był starszy i wytykanie mu wad byłoby sporym nietaktem.
Po dłuższej chwili wszyscy dotarli do bramy. Ta otwarła się jak gdyby za dotknięciem czarodziejskiej różdżki i poprowadziła ich do krainy dobrobytu. Posągi przedstawiające zleceniodawcę nie pozostawiały cienia wątpliwości - on nie był bogaty. On był obrzydliwie bogaty. Zewsząd patrzały na Setsu niezliczone oczy otyłego mężczyzny... chłopak dotknął jednego czy dwóch posągów, podziwiając wykonanie i zgadując, że zrobione one były z marmuru.
Niedługo potem jego oczom ukazał się wielki dom, a on sam jęknął
- Piękny... - uśmiechając się radośnie. Budynek, porośnięty różnego rodzaju roślinnością nadal robił piorunujące wrażenie na przybyszach. Wszystko było zadbane i odrestaurowane - a może zbudowane na nowo? Młodzieniec z rodu Kami nie miał pojęcia o budownictwie, więc mógł się jedynie domyśleć ile pieniędzy zostało włożonych w doprowadzenie budynku do tego stanu.
A na koniec przed oczyma ukazała się im wielka sala wypełniona różnego rodzaju przysmakami. Niektóre z nich Setsu poznawał, inne zainteresowały go kolorem i zapachem, a jeszcze następnych nie tknąłby nawet gdyby mu zapłacili. Mimo wszystko należało się czymś poczęstować, więc z idiotycznie szerokim uśmiechem na ustach chłopak nabrał sobie po małych kąskach kilkunastu najbliżej leżących dań rozpoczął pałaszowanie.
- Dziękujemy za posiłek - powiedział, starając się zachować pozory najedzenia, nabierając sobie dokładkę - To może teraz porozmawiamy o zadaniu? - zaproponował, zamieniając się w słuch.

[Hitoshi]

Takich trzech jak nas dwóch... nie ma ani jednego.
[12/X]
Misja rangi C dla Kenji'ego oraz Setsu i Hitoshi'ego Cieszył się i on, że znalazł kogoś. Zawsze o wiele przyjemniej jest spędzać razem czas niż osobno, a on był bardzo towarzyską, do tego narwaną osobą. Nigdy nie brakowało mu chęci do zabawy, albo czegokolwiek. Szczególnie spodobał mu się rap Kenjiego. Tak już zapamiętał jego imię bez problemów. Jego życie za to bardzo kolorowe, szczególnie z względu jego głupoty jak i tego, że nie przejmuje się niczym. Dodatkowo ucieszyło go to, że zostali oficjalnie kuplami. Nie miał nic, a nic przeciwko temu. Cieszył się z każdej poznanej osoby, jednak to iście jest zbyt powolne. A właśnie! Do rapu sam coś dopowiedział!
- W drużynie się nie damy, każdego pokonamy! - Wszystko to było z wesołym akcentem. A właśnie! Doszli do chaty w której było olbrzymie bogactwo! Normalnie aż mu kompletnie kopara opadła. Nie miał żadnego pomysłu co mógłby powiedzieć. Po prostu nie było co z ziemi zbierać, ale po chwilce się ogarnął o ile można tak o nim powiedzieć. To go przytłaczało i go lekko tremowało. Posągi jego. Cóż za marnotrawstwo kasiorki! Nie mógł na to narzekać. Zawsze posiadał kasiorkę i wystarczało mu na wszelakie potrzeby. Dom miał całkiem w dobrym stanie po staruszkach odziedziczony, więc źle nie było nigdy. Gdy doszli do chałupy wreszcie po długim czasie to co tam zastali jeszcze bardziej sprawiło aż opadła mu szczena.
Jednak wszystko się zmieniło gdy zobaczył żarełko. Nie był może wcześniej głodny, ale z czasem sprawiło to w nim ociekanie tak zwanej ślinki. Tak też powiedział jedno, a praktycznie wykrzyczał:
- Smacznego ziomeczki! Dziękujemy staruszku! -
Tak też zabrał się do jedzonka, a przy okazji słuchał wszystkiego co mówili. Próbował różnych dań, aby się nie przejeść za bardzo, ale nie mógł się aż tak bardzo powstrzymywać! Było pycha, mniam!

[Mitsu]

Takich trzech jak nas dwóch... nie ma ani jednego.
[13/X]
Misja rangi C dla Kenji'ego oraz Setsu i Hitoshi'ego

Jak się okazało dom nie był przerostem formy nad treścią. Najwidoczniej cała trójka, a nawet pies zdążyli to zauważyć, kiedy mieli okazję zasiąść, prawdopodobnie po raz pierwszy, do suto zastawionego stołu. Każda potrawa miała swoje miejsce, każdy talerz, a nawet serwetka. Całość wydawała się być długo komponowanym arcydziełem. Niestety żaden z gości nie miał artystycznej duszy, ponieważ natychmiast poszli zrujnować swoje dzieło sztuki swoimi brudnymi rękoma, aby napełnić swoje brzuchy. No cóż, jak ktoś jest głodny, to nawet antylopę z kopytami zje, bez względu na konsekwencje. W głównej mierze stół zastawiony był przeróżnymi rodzajami przysmaków wegetariańskich – sporo warzyw, owoców, a także ryb. Mimo to nie brakowało również akcentów mięsnych z sosem, aby danie nie było zbyt suche. Co chwila ktoś ze służby donosił czyste talerze, dla przybyszów, a także nowe porcje dań, aby stół nie był pusty. W końcu ukazanie bogactwa i przepychu stało na pierwszym miejscu, a pusty stół świadczyłby o biedzie.
Burżuj przysiadł na swoim czerwonym fotelu zaraz po tym, jak nałożył sobie na miseczkę odrobinę sałatki, składającej się z warzywnej palety barw. Czyżby był na diecie? Trudno określić, lecz mimo wszystko konsumował swój posiłek ze smakiem. Na jego twarzy co chwila pojawiał się uśmiech, a to za sprawą sytuacji jaką miał okazję obserwować. Bardzo cieszył się z tego, iż w chłopakach ponownie narodził się promień, zwany energią młodości. Miał nadzieję, że już niedługo zregenerują się i będą w pełni sił, aby wykonać jego zadanie. Mimo wszystko nie miał serca, aby przerywać tą jakże nietypową ucztę, w końcu nie każdy był na tyle bogaty, aby fundować sobie takie rarytasy codziennie. W międzyczasie gospodarz poprosił o coś mężczyznę, który nie odstępował go na krok. Niestety nikt nie mógł tego usłyszeć, ponieważ prośba skierowana została na ucho, najwidoczniej było to coś bardzo prywatnego.
- Oczywiście – powiedział, delikatnie odkładając miseczkę i wygodnie opierając się na fotelu. Był zdezorientowany, ponieważ chciał zacząć mówić, ale jedynie jeden chłopak wykazywał zainteresowanie zleceniem, reszta była kompletnie zajęta jedzeniem, dlatego dość głośno odchrząknął. - Chcę abyście coś dla mnie przetransportowali. W drugiej wiosce handlowej Shigashi no Kibu znajduje się moja córka. Ma wyjść tam za mąż wbrew mojej woli, ale mimo wszystko chcę dać jej prezent, aby nie pomyślała, że ma ojca idiotę – wypowiedź ta zmyła z jego twarzy uśmiech. Nieco posmutniał na wieść o córce i ich relacjach. Najwidoczniej w ich życiu wydarzyło się coś, co całkiem zniszczyło więź, jaka ich kiedyś łączyła.
- Oooo! – powiedział z ekscytacją i dostrzegł dwóch mężczyzn, z wielkimi mieczami na plecach, niosących w rękach trzy szkatułki. – Są moje skarby – dodał po chwili i natychmiast poderwał się z krzesła. Ponownie tryskał radością. Podszedł do mężczyzn i drżącymi rękoma wziął szkatułkę. Obchodził się z nią jak z jajkiem, jak ze świętą rzeczą, którą trzeba się delikatnie obchodzić.
- Oto i wasza misja – odrzekł pokazując szkatułkę. – Jest tylko jedno ale.. – przerwał, przysiadając. Najwidoczniej było to bardzo ważne, ponieważ cisza zaczęła naradzać coraz większe napięcie. Nawet służba stojąca koło drzwi delikatnie pociła się, nie mogąc doczekać się tego, co chce powiedzieć burżuj. – Pod żadnym pozorem nie otwierajcie tych szkatułek – odrzekł, a następnie wręczył każdemu z chłopaków po jednym ze swoich skarbów.
- Jakieś pytania? – zapytał, oczekując burzy mózgów ze strony swoich zleceniobiorców.

[Kenji]

Był w siódmym niebie! Mega wykwintna wyżerka z najróżniejszymi pysznościami zupełnie za darmo nie zdarzała się zbyt często, więc Kenji chciał najeść się na zapas. Fakt, swoim statusem, wyglądem i przede wszystkim zachowaniem zupełnie nie pasował do tak wykwintnego posiłku, ale z drugiej strony, czy ci naburmuszeni biznesmeni i arystokraci skorzystaliby w pełni z tak suto zastawionego stołu? Absolutnie nie, pewnie skosztowaliby trochę, a reszta poszłaby na zmarnowanie. Pomarańczowy dresiarz natomiast doceniał każde z dań, a nie było lepszego sposobu na przedstawienie swego uznania niż zjedzenie możliwe jak największej ilości smakołyków. Donoszone talerze, sztućce były absolutnie zbędne, bo chłopakowi wystarczał jeden talerz, a i bez niego świetnie by sobie poradził. Obwąchiwał kolejne rzeczy, potem nabierał ich duże ilości, by wreszcie napchać słów niesamowicie łakomy brzuch. Nie zapominał oczywiście o swoim psim kompanie, któremu również dokładał jadła od serca, że wreszcie Tsume z wywieszonym jęzorem leżał do góry łapami, nie mogąc się ruszyć.
Po jakimś czasie zleceniodawca przeszedł do wyjaśnienia sedna ich misji. Inuzuka z uwagą go słuchał, bo zdążył zaspokoić swój apetyt i teraz powolne dojadanie zeszło na drugi plan. Śluby wysoko postawionych person zawsze wydawały mu się jakieś sztuczne, bo często były wynikiem układów rodzin i innych przekrętów. No ale to już nie ich sprawa. Chodziło o zaniesienie prezentu ślubnego, co wiązało się z podróżą do Shigashi. Świetnie! Właściwie to i tak planował prędzej czy później tę osadę odwiedzić, a teraz pojawiła się ku temu świetna okazja. Odebrał zatem szkatułkę od zleceniodawcy i dokładnie jej się przyjrzał z każdej strony. Nie trzeba trzeba mówić, że wzbudziła ona jego wielkie zainteresowanie, a postawiony zakaz jej otwierania jedynie nakręcił młodzieńca jeszcze bardziej i wzmocnił ciekawość zajrzenia do środka. Póki co jedynie przysunął szkatułkę do nosa i ją obwąchał. Cokolwiek się tam znajdowało, pewnie kosztowało fortunę.
- Dziadku, a jak dokładnie odnajdziemy tam twoją córkę? - zapytał z uśmiechem na twarzy, nie ukrywając swojej radości wywołanej nadchodzącą przygodą.

[Hitoshi]

Takich trzech jak nas dwóch... nie ma ani jednego.
[15/X]
Misja rangi C dla Kenji'ego oraz Setsu i Hitoshi'ego Jedzonko pierwsza klasa, a nawet uzupełniane było na bieżąco. Hitoshi wytężał swoje pozostałości z szarych komórek jakie posiadał i próbował to ogarnąć, ale nie był w stanie. Kasa, tyle kasy przerzucane w błoto. Czy to ma jakikolwiek sens? Przecież wystarczyła by miska ramenu gorącego i każdy byłby zadowolony! I oczywiście sos pikantny, bo z łagodnym to nie jest męskie... A nie sorry do tego nie dodają sosów, więc po prostu pikantny. Jak przystało na prawdziwego mężczyznę, lubił on pikantne potrawy i bardzo mu one smakowały. Co prawda wcinał wszystko co mógł, aż się najadł. Czuł jakby miał pęknąć, ale takie pyszności, że nie mógłby się powstrzymać. Wtedy też dostał jakąś szkatułkę.
Oczywiście w jego stylu nie słuchał burżuja. Nie chciało mu się prawdę mówiąc, bo... No ten teges czuł się najedzony prawda? Wiedział, że miał nie otwierać, córka i Shigashi. Tak skrócił informacje otrzymane od staruszka. Spłycił je można powiedzieć. Nie otwierać? No cóż zobaczymy. Bardzo go korci co jest w środku zobaczyć, ale wpadł na inny pomysł w jaki może dowiedzieć się. Nic więcej poza otwieraniem nie jest zakazane prawda? Więc zaczął nią potrząsać przy uchu, aby usłyszeć jakiś dźwięk, czy cokolwiek. W ten lub inny sposób musiał się dowiedzieć co tam jest, a najwyżej otworzy idąc do bramy. Tylko czy wytrzyma z tym? Sam nie wiedział. Musiał zadać tylko jedno pytanie...
- Wiem, że tam pewnie jest coś meeega drogiego, ale można wiedzieć co? Wybacz mi Staruszku, ale bez tego to ja nie wytrzymam! - Widać było po nim, że jak się nie dowiedział to był w stanie ją otworzyć.

[Setsu]

Chłopakowi aż głupio było jeść aż tyle, ale nie umiał się powstrzymać przed zaszamaniem posiłku. Mimo, że starał się zachowywać pozory to nadal niesamowita ilość smacznego pożywienia, którego nawet w większości nie umiał nazwać wygrywały z resztkami woli, kiedy pałaszował kolejno posiłek za posiłkiem.
Służba nie próżnowała. Co chwila donosiła nowe dania i odnosiła to, co było nawet ledwie tknięte. Po jakimś czasie Setsu zauważył, że dania na stole nie były poukładane losowo - tworzyły istną mozaikę barw i zapachów, które ciesząc oko zachęcały do konsumpcji. Kucharze musieli się nieźle napracować nad tym dziełem sztuki...
- A więc na tym polega zadanie - powiedział cicho chłopak, spoglądając na szkatułki. Mężczyzna kazał przetransportować trzy tajemnicze przedmioty, których nie można było w żaden sposób otwierać? To zadanie brzmiało zbyt prosto. Sam transport to był pikuś, ale nie otwieranie szkatuł? Wystarczyło powiedzieć, że są tam kosztowności albo zabawki córki z dzieciństwa, a nie chować się za zasłoną tajemnicy. No ale nie dogodzisz bogaczowi, pewnie musiał mieć jakiś powód, żeby ukrywać zawartość szkatułek. Całe szczęście Hitoshi zapytał o to, co jest w środku, a chociaż Setsu ostentacyjnie zrobił facepalm'a, bo nie wypadało o to pytać, to w głębi ducha mu podziękował.
- Oczywiście zajmiemy się tą sprawą. Chciałbym jedynie dostać zapewnienie, że szkatułki nie wybuchną nam w rękach po drodze - powiedział podejrzliwie, ale jak najmilszym tonem potrafił. Nie chciał urazić gościa, ale nieco niepokoiła go sprawa skrzynek - Chyba możemy wyruszyć od razu - powie do chłopców z szerokim uśmiechem, gdy usłyszy odpowiedź bogacza.

[Mitsu]

Takich trzech jak nas dwóch... nie ma ani jednego.
[17/X]
Misja rangi C dla Kenji'ego oraz Setsu i Hitoshi'ego

Typowe. Pytania, różne odpowiedzi, niepewność i obietnice bez pokrycia o wykonaniu zadania. To właśnie tego burżuj spodziewał się, kiedy opowiedział o misji, którą obarczył troję młodych osobników płci męskiej. Trochę się zawiódł, ponieważ w głębi serca miał cały czas nadzieję, iż obejdzie się bez podstawowych głupot. NA jego twarzy pojawił się niewielki grymas. Przerzucał oczyma z jednego gościa na drugiego, dopiero dostrzegając, że wyglądają nieco jak banda głupków, przynajmniej jego zdaniem. Komu ja to zleciłem? Zapytał się w umyślę, przykładając lewą dłoń do głowy i lekko pokręcając. Trochę było mu szkoda, iż to właśnie tak młode osoby muszą wykonać jego zadanie. W końcu było ono niebezpieczne, a do tego bardzo ważne.
Podniósł swe leniwe cztery litery i podszedł do okna. Niebo było nieco zachmurzone, lecz mimo to słońce walczyło o atencję i przebijało się pojedynczymi promieniami przez swoje konkurentki. Burżuj jakby błagalnie patrzył na swój ogród, zbierając się w sobie aby cokolwiek powiedzieć. Najwidoczniej jakiejś słowa bardzo mocno go zraniły, a może chodziło o coś zupełnie innego? Trudno jest stwierdzić, lecz jedno jest pewne, tą tajemnicę zabierze ze sobą do grobu. Odwrócił się powolnie w stronę swoich gości i jeszcze raz zaczął ich mierzyć wzrokiem. Dopiero po chwili zebrał się w sobie, aby cokolwiek z siebie wydusić.
- Nie mam pojęcia, to wasze zadanie. Macie dotrzeć tam przed weselem – powiedział, jakby nieco zdziwiony. Najwidoczniej był znakomitym aktorem, ponieważ jeszcze niedawno jego emocje były skrajnie inne.
- Nie otwierać, nie pytać, iść, dostarczyć!! – wykrzyczał niczym prymityw. Jego twarz nieco poczerwieniała. Nie lubił się powtarzać, dlatego rzucił gniewnym wzrokiem w stronę chłopaka, który raczył zadać mu tak durne pytanie, iż natychmiast powinien stracić głowę. Delikatną ewentualnością byłoby też ucięcie języka.
- Huehuehuehauhuaheuhauh – zaśmiał się burżuj, na wieść o wybuchających szkatułkach. Jego brzuch trząsł się niemiłosiernie, aż musiał przytrzymywać go swymi opasłymi dłońmi.
- No to w drogę, moi przyjaciele was odprowadzą – odrzekł burżuj na stojących przy drzwiach mężczyzn, których liczba powiększyła się do czterech. Byli cali w czerni, umięśnieni i wysocy. Powolnie odsunęli się i otworzyli wrota pokoju, aby goście mogli wydostać się z pomieszczenia.

1. Z/t :3 Podeślę temat gdzie, jak coś tam

[Kenji]

Super! Może i zleceniodawca trochę kręcił, nie odpowiadał na dość podstawowe pytania, ale czy dla Kenjiego był to jakikolwiek problem? W żadnym wypadku! Chłopak był na tyle zarażony entuzjazmem i pozytywnym myśleniem, że nie widział większego w problemu w mało konkretnym, pozbawionym jasno określonego celu, zadaniem. To, że nie podano konkretnego miejsca, w którym mieli odnaleźć pannę młodą jedynie dodawało kolejnej nutki tajemniczości i urozmaicało przygodę. Przecież taka świetna, trzyosobowa kompania poradzi sobie z każdym problemem. Z takiego założenia wychodził wychodził Kenji, którego nie trzeba było poganiać dwa razy, by wyruszył w drogę.
- Heh, prosta sprawa. Możesz na nas liczyć, staruszku - oznajmił z uśmiechem na twarzy, klepiąc się po pełnym brzuchu z niemałą satysfakcją. Zapewne będzie tęsknił za tymi miłymi zapachami i niesamowitym jadłem. No ale od siedzenia na miejscu i opychania się smakołykami zawsze była lepsza przygoda, a ta właśnie stała otworem przed wesołą brygadą.
Z psim towarzyszem o boku maszerował w stronę wyjścia rezydencji bogacza. Wciąż trzymał w dłoni interesującą szkatułkę, której przyglądał się ze wszystkich stron, obwąchiwał, czy nasłuchiwał, trzepiąc nią i przykładając do ucha. Pokusa była niesamowita, ale póki co dawał radę ją przezwyciężać i ostatecznie schował cenny prezent w kieszeni dresowej bluzy. Opuszczając ogrody bogacza zaprezentował swój optymizm za pomocą krótkiego rapu, tak jak często miał w swoim zwyczaju.

• Do Shigashi lecimy, pannę młodą odwiedzimy,
  podarunek przekażemy, nagrodę odbierzemy.
  Ale najpierw długa droga,
  czeka nas super przygoda.

Właściwie to dobrze się składało, bo w swoim planach chłopak prędzej czy później i tak zamierzał udać się do Shigashi i tam odwiedzić swojego ulubionego kuzyna - Yoichiego. W pierwszej kolejności należało jednak załatwić powierzone im zadanie. Kenji nie był z takich, co rzucają słowa na wiatr. Obiecał bogatemu staruszkowi przekazanie prezentu ślubnego jego córce, więc to zrobi, pokonując wszelkie przeciwności losu z uśmiechem na ustach. Poza tym była to świetna okazja do lepszego zintegrowana się z zespołem, z którym wcale nie zamierzał się rozstawać po wykonaniu zlecenia.

[zt]

[Setsu]

Chłopak nie miał wyjścia - Kenji był zbyt optymistyczny co do podróży, żeby teraz odmówić bogaczowi. Poza tym takim ludziom się nie odmawia - mimo, że kupiec nie wyglądał na mściwego, to nikt nie chce rozgniewać czy rozzłościć kogoś, kto ma nieskończenie zastawiony stół na wejściu i nie przejmuje się wizytą głodujących młodzików.
- Oczywiście, sam pan rozumie, podejrzliwość wynika z ryzyka zawodowego. - wytłumaczył się Setsu, uśmiechając nieśmiało do staruszka, który zbył jego pytanie równie lekko, jak odgania się muchę ze swojego ramienia. Poczuł się odrobinę urażony, ale myśl o nowej podróży i przygodzie w fajnym gronie napawała go optymizmem - nawet, jeśli raz czy dwa spojrzał spode łba na Hitoshiego, jak gdyby oczekiwał, że zamieni się on w ogromną, bezwstydną kałamarnicę plującą białym, gęstym atramentem.
- Może pan na nas liczyć - krzyknął radośnie, gdy zmierzał w stronę wyjścia. Kenji zaczął rapować o tym jaka przygoda ich czeka. Setsu poczuł dreszcz na plecach - przez ułamek sekundy wydawało mu się, że przygoda którą dostanie mu się nie spodoba, ale ekscytacja szybko wzięła górę nad przeczuciem. Żeby nam się nie dłużyło
I żeby nam było miło
Rapując drogę przejdziemy
Nim do Shigashi dotrzemy Zarecytował koślawo chłopak, wypatrując reakcji Kenjiego. Może jego rymy nie dorastały młodemu raperowi do pięt, ale chłopak już od pewnego czasu chciał dotrzymać chłopakowi kroku i cieszył się, że znalazł sposób na zacieśnienie relacji w drużynie.
- Idziesz, Hitoshi? - spytał nowego członka drużyny, pospieszając go. Niby nie mógł mu do końca zaufać i odprężyć się, ale był on teraz częścią zadania a gdyby zniknął z nagrody byłyby nici. Był potrzebny jako członek drużyny i nie można było pozwolić, żeby się oddalił - a kto wie jakim był typem człowieka? - Może jeden z nas poniesie wszystkie szkatułki? Czy tak nie będzie prościej? - zapytał, będąc gotowy na wzięcie na siebie tej odpowiedzialności - To tylko luźna propozycja - dodał szybko, uśmiechając się promiennie i powędrował z chłopkami w stronę słońca...
Z / T

[Hitoshi]

Takich trzech jak nas dwóch... nie ma ani jednego.
[20/X]
Misja rangi C dla Kenji'ego oraz Setsu i Hitoshi'ego Odpowiedzi burżuja były dla niego niewystarczające mało mówiąc. Może i był kretynem, ale miał swoje pomysły co on może chcieć zrobić. Nie bez powodu zakazuje ich otwierać pod żadnym skarbem, gdyby to były prezenty to by nie było problemów. Czyli coś co po otworzeniu już nic nie zrobi. Oj nie dobrze, detetyw Hitoshi mu się załącza. Co prawda jest głupi, ale dzięki temu też podatny na wszelakie teorie spiskowe. Chwilę tak się zamyślił trzymając szkatułkę w rękach i patrząc na nią, ale szybko został pogoniony przez małpy bogacza. Jak już dostali szkatułki i zadanie to wcale nie był taki miły już prawda? Ale to nie ważnne, głupie goryle go poganiały, więc on dołączył do zabawy. A oni co robią? rapują w najlepsza! Hitoshi też musi coś wymyślić, bo nie może się obijać przy nich prawda? Wszyscy razem będziemy
Nikogo się nie pozbędziemy.
Razem to wykonamy,
nikomu się nie damy! Wyszło mu jakoś? Czy może nie? Raczej wątpił, nie miał do tego wielkiego talentu ale nie chciał odstawać od reszty. Zresztą... Rapowanie razem jest ziomalskie i męskie prawda? A to liczyło się dla niego głównie. Wszelakie teorie spiskowe, które miał wcześniej odeszły, po prostu o nich zapomniał, a teraz miał chęci otworzyć szkatułkę, ale przypomniał sobie o gorylach z tyłu. Chyba nie da rady wytrzymać całej drogi i to zrobi w pewnym momencie. Tylko jeszcze nie teraz, nie teraz. Spokojnie, nie bądźmy tacy narwani Hitoshi, pamiętasz co Ci babcia mówiła. W sumie nie pamiętasz, ale nie ważne. Nie zrobi tego, bo pewnie zaraz Ci z tyłu by go dojechali. Na pytanie Setsu odpowiedział stanowczo, że jasne, że tak! Przecież idzie nie? Zresztą nie odpuści takiej drużynki, z którą było zabawnie i miał zamiar spędzić trochę czasu. Ma nadzieje, że nie tylko na czas tej misji, ale i dłużej spędzą razem czas. Tak czy siak pomysł Setsu aby jeden trzymał szkatułki. W sumie wszystko jedno dla niego i odpowiedział wyciągając rękę, aby mógł łatwo ją zabrać:
- Jak chcesz to bierz! -
Nie myślał, że on ukradnie szkatułki, nawet nie miał takiego pomysłu najmniejszego. Ufał mu jak swojemu ziomalowi prawda? No właśnie. Właśnie taki oto był początek ich wspólnej przygody, we trzech. Niczym muszkieterzy! Zaraz kto?

Z/T