Posterunek Kujaku

[Kaito Mizukane]

Skrzypiącej, omszała kładka na której każdy krok rozbrzmiewa głucho w tej przeklętej ciszy. Mgła ściele się nisko nad wodą, a gęsty zapach gnijącego drewna i bagiennej roślinności wdziera się do płuc, lepki jak pajęczyna. Przybysze mogą dostrzec jak przed nimi wyrasta sylwetka starego, japońskiego pałacu. Jest to wieża o spadzistym dachu, ciemna jak noc bez księżyca. Po bokach rozciąga się martwy las. Drzewa, niczym kości pradawnych zwierząt, wyciągają gałęzie ku niebu. Nie śpiewają ptaki. Nie szeleszczą liście. Nawet wiatr zdaje się bać tu zaglądać. W oddali majaczy się drugi identycznie wyglądający budynek. Trafiliście na bliźniacze posterunki Kujaku - ostatnia refleksja dla obcych przed lecącą strzałą w ich kierunku.

[Kujaku Haruka]

Szczęście oraz okoliczności jej sprzyjały. Co prawda została zmuszona do użycia wybuchowej notki - a te nie były najtańsze, specjalistów od Fuinjutsu było bowiem jak na lekarstwo w jej okolicy - niemniej, cały fortel się opłacił. Była przygotowana już na nagłe modyfikacje planu, na krzyki i walkę, ale nie. Plan zadziałał, nie była zbyt zachłanna, a do tego - miała nadzieję - nawet jeśli jej atak nie zakończył życia żadnego z żołnierzy Kaminari, to może zaalarmował ewentualnych Kujaku z pozostałych posterunków, którzy ponoć też przeszukiwali tę okolicę i dał im czas albo na wycofanie się, albo na dokończenie jej dzieła. Sama Haruka jednak nie miała zamiaru czekać i mitrężyć czasu.

Wróciła do swojego wierzchowca, czym prędzej go odwiązując, a maskę oraz wiadomość chowając do własnej torby i czym prędzej popędziła dalej, w stronę posterunku docelowego, gdzie miała dotrzeć wiadomość. Jechała dłuższą chwilę, nim pozwoliła sobie na chwilę odpoczynku, schodząc z drogi i przegryzając suchy prowiant, bez rozpalania ogniska - wiedziała bowiem, co zdradziło jej poprzednich przeciwników.

Zbliżywszy się do posterunku ich sił, zwolniła, nasłuchując i obserwując placówkę - chciała się upewnić, że nic nie wskazuje na to, by został on zniszczony lub przejęty przez wroga. Jeśli nic na to nie wskazywało, otwarcie, spokojnym tempem poprowadziła konia na teren posterunku, chcąc przekazać meldunek do właściwego odbiorcy.

[Kaito Mizukane]

Wojny Światów - Zlecenie Specjalne D
Kujaku Haruka
"Zgubiona wiadomość" _____________________________
Posty:
MG: 7
Kujaku Haruka : 6
_____________________________

Pędziłaś jak na złamanie karku do posterunku na bagnach chcąc jak najszybciej oddać meldunek we właściwe miejsce. Ta podróż już nie zajęła ci tak długo jak podróż z wioski do obszaru w którym miałaś przeszukać miejsce w którym znalazłaś dwóch najemników z klanu Kaminari. Podroż odbyła się już bez większego problemu, aż dotarłaś przed posterunek, oceniajać czy budynki nie są zniszczone usłyszałaś nagle świst wypuszczonej strzały, odskoczyłaś, a w miejscu w którym przed chwilą znajdowała się twoja stopa znajdował się już strzała wypuszczona z łuku. Nagle z krzaków po prawej wyskoczyło kilku twoich pobratymców którzy byli uzbrojeni po zęby. Dopiero po kilku sekundach zdali sobie sprawę, ze jesteś jedną z nich. Pochowali swoje bronie, ten z przodu wyszedł przed szereg i opryskliwym tonem głosu zapytał:
- A ciebie to nie pojebało ?! Zakradać się do posterunku bez żadnych znaków ? Czego chcesz ? Wracaj do osady bachory karmić kobieto.

Był to wojowniczy osiemnastolatek, którego nie rozpoznałaś bardzo możliwe, że przynależał do innej wioski. Był wysokim, kruczoczarnym mężczyzną o krótko przyciętych włosach.

Kiedy wręczyłaś mu rozkazy, otworzył je, przeczytał i gestem ręki odprawił cię. Usłyszałaś jeszcze tylko:
-Rozumiecie, posłali kobietę to już tak nas ta wojna wybiła, że nie ma mężczyzn pośród nas, że musimy się wyręczać opiekunkami do dzieci i przerażającymi poszukiwaczami kotów ?


Nie miałaś tutaj czego szukać. Trzeba było wracać do osady zdać raport.

Mężczyzna z posterunku

[Kaito Mizukane]

Z/T

[Kujaku Haruka]

Haruka skinęła głową, przyjmując do wiadomości informacje dowódcy, tym bardziej, że pokrywały się tak naprawdę z jej oceną. Pytanie było tylko takie, gdzie medykamenty przysłużą się najlepiej. Jeśli jednak inne wioski są w stanie je uzupełnić, to dobrze - oni skupią się na prostej, fizycznej pracy. Zerknęła też na Kenzo, którego kojarzyła z wioski i niektórych patroli wspólnych. Rzeczywiście, dobrze było wiedzieć, gdzie w sumie mają się udać, ale nie sądziła, żeby Genzo miał zapomnieć o tej informacji.

Okazało się, że odwiedzi ponownie ten sam posterunek, gdzie dostarczyła wiadomość ostatnio. W duchu przygotowała się ponownie na spotkanie z nieokrzesanym młodzikiem i nie postrzymała się od komentarza:

- Genzo-sama? Tenjiro jest, jak rozumiem, przywódcą posterunku, który ostatnio nie przechwycił tych najemników wroga, zgadza się? - spytała, unosząc brew. Było to może nieco płytkie, ale stanowiło drobną satysfakcję, która powinna pomóc jej zachować spokój na miejscu.

Kiedy wyszła, odwzajemniła uśmiech Kenzo, chociaż może z delikatną rezerwą, gdyż gwałtowana ekspresja nie była do końca w jej charakterze. Niemniej, starała się nadążać za większością społęczeństwa.

- Podekscytowana? Ciężko powiedzieć. Z jednej strony tak, z drugiej - miałam już styczność z tym Tenjiro i chłopak nie wywarł na mnie ani dobrego, ani kompetentnego wrażenia. Był mocno przekonany, że kobiety z naszego klanu powinny skupić się na ognisku domowym, a nie brać udział w zmaganiach wojennych, zapominając chyba, że póki co każdy shinobi i kunoichi są potrzebni. - westchnęła lekko, szczerze dzieląc się wrażeniami z ostatniej wizyty na posterunku. Ostatecznie jednak wzruszyła ramionami.

- Cóż, tak czy inaczej mamy określone zadanie do wykonania i na tym postaram się skupić. A ty? Zadowolony z przydziału? - odwzajemniła pytanie.

Po krótkiej rozmowie, zebrała szybko rzeczy na podróż i poinformowała dzieciaki, że znowu wybywa, przykazując, by Shimana i Yuki dalej ćwiczyli klanowe zdolności, a Kenro dalej chodził na nauki genjutsu. Wyglądało bowiem na to, że co prawda nie ma genów Kujaku, ale sprawnie radzi sobie z innymi dziedzinami, więc postanowiła, że to on zacznie od nauki sztuki iluzji. Zaraz potem ruszyła na miejsce zbiórki, gotowa wyruszyć wraz z resztą w podróż.