Obóz Yuki Mikoto

[Azuma]

Gdy nastąpił pokaz siły w wykonaniu Mikoto, Sharingan Azumy był wciąż aktywny i dyskretnie sondował pod maską poziomy chakry obecnych w namiocie. Yuki Mikoto była silną kobietą. Silniejszą od Hoshi, która aż podskoczyła od nagłego uczucia ukłucia zimnej chakry. Ten sam pokaz siły nie wywarł na Sakkim takiego wrażenia jak na drugiej kobiecie, ale zainteresowała go sama natura kontaktu – owo zimno. Azuma nie wątpił też, że to wszystko wcale nie było przypadkowe, nie wynikało z zapomnienia się.

Yuki Mikoto dawała mu do zrozumienia, aby nie przekraczał pewnych granic. A on, w istocie, nie zamierzał tego robić. Nie takie było dziś jego zadanie.

Gdy liderka obozu skończyła swoją wypowiedź, Azuma powoli skinął głową i odpowiedział równie spokojnym i chłodnym tonem, co było odpowiedzią na ten niepotrzebny pokaz siły i jednocześnie potwierdzeniem, że zrozumiał jej stanowisko.

– Oczywiście, Mikoto-sama. Masahiro-sama zależy na naszym bezpieczeństwie. Nie moją rolą ani intencją jest ingerowanie w wewnętrzne sprawy waszego obozu i w zasady, jakimi się tu kierujecie.

W momencie, kiedy skończył wypowiadać swoje zdanie, do namiotu weszły dwie osoby. Była to widziana wcześniej Akio i mężczyzna o krótko przystrzyżonej bródce. Jak wynikało ze słów dziewczyny, był to właśnie Minoru-san. Członek Sakki przez chwilę przypatrywał się starszawemu mężczyźnie. Ze słów Masahiro-dono wynikało, że był godny zaufania. Teraz to zaufanie było cholernie potrzebne.

– Minoru-san, jak się domyślasz, przysyła mnie Masahiro-dono. Mikoto-sama jasno określiła swoje oczekiwania co do metod. Nie możemy pójść… na łatwiznę. Mamy działać z poszanowaniem godności, zatem… – Sakki na chwilę zamilkł, splótł dłonie za plecami, przyjmując postawę wyczekującą, spojrzał na Mikoto, Hoshi, a potem z powrotem na Akio i Minoru. – Co się dokładnie wtedy wydarzyło? Chciałbym poznać szczegóły, które skłoniły Cię do napisania raportu.

[Shins Hyo]

Zignorowany Shins jedynie prychnął pod nosem, gdy został przykładnie olany przez Akio. No jak nie chce pomocy, to trudno, nie będzie się napraszać. Tylko co dalej? Pora była późna, a Shins nie miał ochoty na dalsze uczestniczenie w nocnych harcach, szczególnie, że to i tak prawdopodobnie się kończyły. Zniechęcony cała sytuacją Hyo wrócił do Gosuia i Osamu, z którymi rozmawiał chwilę przed próbą pomocy kobiecie. Gdy szedł ku jedynym znajomym ludziom w tym obozie odezwały się w nim dwa wilki - jeden podpowiadał, by to olać, a drugi, by odwalić fikoła i spróbować wejść do namiotu, by dowiedzieć się, co się tam dzieje. Tym razem wygrał pierwszy wilk, na fikoły przyjdzie czas kiedy indziej. Gdy podszedł do chłopaków przypomniał sobie, że chwilę wcześniej Gosui zaproponował mu i Kaguyi nocleg u niego w domu - "Z chęcią skorzystam z noclegu u Ciebie. Myślałem, że może będzie można coś zrobić, ale widać nie mają dla nas na dzisiaj żadnych zadań. Jeśli nie macie nic przeciwko z chęcią poszedłbym już spać, byle szybciej doczekać jutra".

---

  Ukryty tekst

[Gōsui]

Zabawa była przednia, a przynajmniej tak można by stwierdzić obserwując ludzi wokół. Ja co prawda całkowicie zrezygnowałem z picia alkoholu choć nie broniłem tego moim kompanom. Zamiast tego spokojnie dokończyłem już zimną, wcześniej postawioną przez Osamu herbatę której picie wstępnie mi przerwano by przekazać informację o mianowaniu mnie niańką.

  Ukryty tekst

Tak więc musiałem też obserwować żeby nikt z obozu nie przyczepił się do nich, bo choć zakładałem że nie potrzebowali by wsparcia by poradzić sobie z kimś otumanionym alkoholem o tyle wolałem zwyczajnie niedopuścić do niepotrzebnie stresowych sytuacji. Prócz samej propozycji przenocowania gości oczywiście bez problemu odpowiadałem też na różnorakie pytania nie związane z kluczowymi kwestiami.
Gdy Shins przyjął już zaproszenie i zasugerował że chętnie udałby się już w tym momencie delikatnie się uśmiechnąłem i skinąłem głową po czym spojrzałem na Oswalda z Pustyni. Cóż skoro i tak już nic więcej tutaj nie załatwimy, a szykuje się nam współpraca to odpoczynek dobrze nam zrobi przy czym chyba wypadałoby żebyśmy lepiej poznali swoje mocne strony. Wiedząc czego można się spodziewać po sojuszniku współpraca jest efektywniejsza, choć nie chciałbym też o takich rzeczach rozmawiać w środku obozu. Po tych słowach wraz z człowiekiem Ichirou oraz Shinsem udaliśmy się do mojego, co mogło zaskoczyć gości, prawdziwego domu.

Z/T + Shins + Osamu

[Minoru]

Ukrywał to jak najlepiej potrafił, ale w rzeczywistości obawiał się reakcji żołnierzy. Odmówił im dołączenia do ich zakrapianej imprezy, a ludzie pod wpływem alkoholu reagowali w bardzo przeróżny sposób. Na całe szczęście, żaden z nich nie okazał się być agresywnym i pozwolili oni dokończyć posiłek Minoru, a potem we względnym spokoju przypatrywać się, w którym kierunku rozwinie się impreza. Kiedy pojawiły się jednak kobiety, wabiące mężczyzn swoim wdziękiem, Minoru mógł odetchnąć z ulgą już całkiem. Żaden żołnierz nie zwróci na niego swej uwagi. Sam Minoru zawiesił na kilku dziewczynach swoje spojrzenie. Lecz ostatecznie nie skusił się na żadną z nich. Wciąż służył. A on nie wyobrażał sobie sytuacji, w której jego honor miałby zostać splamionym.
W końcu jednak ktoś go zaczepił. Młoda dziewczyna, podeszła go znienacka i w pierwszej chwili Rakurai zamierzał odgonić ją, jako kolejną dziewkę za pieniądze, lecz jej słowa szybko uświadomiły mu, że nie miał do czynienia z kobietą lekkich obyczajów.
– Rozumiem. Prowadź proszę. - Skinął jej porozumiewawczo głową, wstając od stołu i przechodząc przez długą ławę, starając się nikomu nie przeszkodzić.
Idąc do namiotu, czuł jak kobieta podąża za nim krok w krok. Budziło to w nim pewien niepokój, ponieważ czuł się jakby to on był więźniem. Zastanawiał się również, kogo miał spotkać w namiocie. Jednak odpowiedź na to pytanie, miało pojawić się już za chwilę.
– Panie przodem. - Zaproponował Akio, uśmiechając się do niej, najcieplej jak potrafił. Chwilę później, przeszedł przez próg namiotu, już drugi raz tego dnia.
Wchodząc do namiotu, Minoru mógł poczuć gęstą atmosferę wiszącą w powietrzu. Przez cały czas, starał się stać z boku, tak by zostać jak najmniej zauważonym. Niestety, jego marzenie szybko zostało sprowadzone do rzeczywistości, gdy kobieta, która go tu przyprowadziła przedstawiła go tu przed wszystkimi. Wtedy też ukłonił się, najdostojniej jak potrafił i skupił swoje spojrzenie na kobiecie, która była bardzo podobna do Hoshi, choć wyraźnie starsza. Czując jej kontr spojrzenie, czuł jak ogromna odpowiedzialność spada na jego barki. Uruchomił więc swojego sensora, chcąc wyczuć, każde nawet najdrobniejsze kłamstwo z ust kogokolwiek z zebranych w namiocie.
Dopiero po chwili dostrzegł nowoprzybyłego mężczyznę. Był młody… cholernie młody. Lecz jego uroda nie pozostawiała złudzeń. Był Uchihą pełnej krwi i nie potrzebował nawet widzieć jego sharingana, by wiedzieć o tym. Ba, nawet wiedział kim jest. W Sarufutsu był on całkiem znany, jako bohater, człowiek zawsze broniący Uchiha. Uchiha Azuma. Chłopak zwrócił się do niego, przedstawiając powód swego przybycia oraz wyzwanie przed jakim stanęli, a także poprosił o to by opowiedział on mu, co też wydarzyło się na misji. Był on chyba już czwartą osobą, która chciała usłyszeć o szczegółach. Rakurai czuł się jak pacynka z przedstawień dla dzieci, która musiała powtarzać raz za razem, te same kwestie. Lecz wiedział, że musiał być posłuszny, więc przemówił kolejny już raz.
– Arii dał mi się poznać jako chłopak skromny, lekko wystraszony, wycofany. Taki typowy Doko, który ledwie zaczynał swoją rolę jako shinobi. Podczas polowania na przeciwników, dwóch przeklętych dzikusów. Arii wykonywał wszystkie moje polecenia przykładnie, być może nawet trochę bezmyślnie. Podczas konfrontacji, popełniłem poważny błąd, który mógł kosztować mnie życie. Wtedy wkroczył Arii. Choć był zupełnie kimś innym. Był pewniejszy siebie, groźniejszy, wręcz wulgarny. Używał zaawansowanych technik Dotonu, dzięki którym zdobył przewagę przeciw wrogowi. Problem polegał na tym, że człowiek stojący wtedy przede mną, wydawał się być zupełnie kimś innym. On torturował swoich przeciwników. Wydawał się czerpać z tego czynu jakąś chorą radość. Potem zbliżył się do mnie i zaczął grozić mi. Jestem niemalże pewien, że chciał zrobić mi to samo co zrobił tamtej dwójce. A potem, nagle, osunął się na mnie, zupełnie jakby stracił przytomność, lecz gdy sekundę później doszedł do siebie, był znów tym samym prostym Ariim. - Przedstawił sytuację ze swojej perspektywy i zamilkł na moment. Było coś jeszcze, lecz przekazanie tej informacji oznaczałoby zdradzenie swojego największego sekretu i to przed tyloma ludźmi. Jednakże, wiedział że bez tego ważnego elementu jego historia była niekompletna.
– Jest jeszcze jedna kwestia. Jestem sensorem. Potrafię rozpoznawać innych ludzi, nie tylko po tym jak wyglądają, po głosie czy zapachu. Widzę również ich aury. Aura Ariiego natomiast… ona wydawała się zmieniać. Gdy stał się tą morderczą istotą, jego sygnatura chakry wydawała się zupełnie inna. Jakby Ariiego wtedy tam nie było. Miałem kiedyś styczność z czymś podobnym. Podczas wojny o Kotei, napotkałem człowieka który był nosicielem legendarnej istoty Bijuu. Jego chakra wydawała się jakby składała się z dwóch osób, jego samego i bestii. U Ariiego było podobnie, choć nie do końca. Tam nie wyczuwałem drugiej sygnatury. Jedynie jego własna wydawała mi się inna. Dlatego też pomyślałem, że albo jest psychopata w przebraniu, albo też… Jinchuruki, który nie panuje nad swoja wewnętrzną bestią. - Skończył. Czuł jak serce bije mu w przyspieszonym rytmie. Chciał jednak teraz odetchnąć, tylko że nie mógł. Cała ta sytuacja była daleka od rozwiązania. A on sam pewnie będzie musiał przynajmniej raz opowiedzieć wszystko co wydarzyło się tamtego dnia.

[Azuma]

/Azuma jest w stroju Sakki - ma maskę i płaszcz z haftem klanu Uchiha. Dodatkowo, chyba wcześniej nie doszło do spotkania Azumy z Minoru więc wydaje mi się że sylwetka członka Sakki z uwagi na chakre powinna być dla Minoru również nie znana

Rakurai Minoru nie oponował i dzięki jego współpracy, członek Sakki jako czwarty poznał w pełni szczegóły całej tej sytuacji przez którą znalazł się w obozie Yuki Mikoto. Gdy Minoru-san skończył, zamaskowany Uchiha przez chwilę myślał nad tym wszystkim, ważąc wypowiadane słowa. Sytuacja była szczególna i delikatna.

– Dziękuję Minoru-san. Po wysłuchaniu Twojego sprawozdania nasuwa mi się od razu jedno pytanie. Czy w momencie utraty… - Uchiha zawiesił na sekundę tutaj głos, najwyraźniej szukając odpowiedniego słowa lub całego określenia – …nazwijmy to roboczo, panowania nad swoim „Ja”, wokół tego mężczyzny pojawiła się widoczna chakra? Jakby powłoka skondensowanej chakry?

Choć niektórzy mogli mieć wrażenie, że sytuacja była napięta i ciężka, to po tym szczegółowym sprawozdaniu, Sakki poczuł się o dziwo swobodniej. Jego pierwsze wrażenie było takie, jakby mieli do czynienia faktycznie z jakimś psychopatą, albo zwyczajnym Juugo. Minoru-san nie wspomniał jednak o żadnych przeobrażeniach fizycznych, które naturalnie występowały w tej drugiej sytuacji, zatem Sakki skłaniał się raczej ku temu pierwszemu. Odpowiedz na zadane pytanie przez Minoru, mogło jeszcze bardziej zmniejszyć prawdopodobieństwo bycia przez Ariego Jinchurikkim, ale definitywne wyeliminowanie tej opcji, należało już bezpośrednio do Azumy. Takie było polecenie Masahiro-dono.

– Mikoto-sama, po tym co usłyszałem, przychylam się Twojej opinii. Zarówno raporty jak i nasze doświadczenia, inaczej opisywały obecność sakryfikanta. Osobę o sensorycznych zdolnościach niezwykle ciężko jest oszukać więc i tutaj zrozumiałe są wątpliwości Minoru-sana. Chciałbym jeszcze móc osobiście stanąć przed chłopakiem i wniknąć do jego umysłu. Jeżeli nie napotkamy demona w jego podświadomości, definitywnie wykluczymy obecność ogoniastej bestii.

Na chwilę zamilkł pozwalając ocenić pozostałym jego słowa, wysnuć wnioski i je zaprezentować. Członek Sakki wiedział jednak, że problem Jinchurikkiego to jedno, a niestabilność emocjonalna tego człowieka stanowi inny, również istotny problem. W tej materii Azuma musiał być delikatny.

– Pozostaje kwestia zachowania i lojalności Ariego. Mało brakowało, a ten człowiek pozbawiłby klan Uchiha sentokiego. Mogę poddać go silnemu stresowi w kontrolowanych warunkach. Zaatakuje jego umysł, ciało pozostawiając nietknięte. Zobaczymy jak się zachowa.

Nie dodał, że może to się zakończyć atakiem, a to z kolei może być przyczynek do wykonania rozkazu Masahiro-dono. Nie wiedział jeszcze czy to słuszna decyzja. Znał nastawienie Mikoto-sama do tej kwestii, ale nie chciał też zostawić tego losowi. Azuma uznał, że w najgorszym przypadku Mikoto-sama osobiście wyrobi sobie w tej materii ostateczne zdanie.

[Ario]

---

Kampania przeciwko Dzikim

Arii, Gosui, Shins, Osamu, Minoru

---

Godzina 0:15 Większa część zabawy dobiegła już końca, przy stołach pozostały tylko jakieś pojedyńcze osoby, które w pijackiej gadce mówiły sobie nawzajem, jak bardzo się szanują, albo że życie to jest jednak podłe.

Główni bohaterowie przyszłej kampanii, Gosui, Shins i Osamu mogli więc w spokoju przejść do kwater Gosuia i dokończyć wieczór przy rozmowie lub innych czynnościach, nie przejmując się tym, co właśnie będzie działo się po drugiej stronie obozu...

Czas spędzony z Kodarim mijał dość szybko, tym bardziej, że rekin zdawał się być osobą niejednoznaczną. Z jednej strony był bardzo nieformalny jak na stanowisko, które zajmował, z drugiej aż nazbyt poważny w tym, jak powinni ludzie być czujni w nadchodzących czasach. W niektórych aspektach mógł trochę przypominać Mindę, szczególnie tę wersję, którą poznałeś w ostatnim dniu jej życia. Dziewczyna też wydawała się dużo luźniej podchodzić do Ciebie jak już byłeś w obozie, a tym bardziej mówić z pełnymi ustami jedząc jabłka. Kodari zaś wydawał się mieć tą cechę wbudowaną w ustawienia fabryczne jego charakteru, ale czy to nie jest trochę tak, że jesteście w miejscu, gdzie on ma pełną kontrolę? Czy Twoje pierwsze poznanie się z Mindą było równie przyjazne? Jakbyś cofnął się pamięcią, kobieta była oschła i traktowała Cię z góry. Co było grą? Co było misją? Kto był prawdziwy? Dużo pytań, mało odpowiedzi.

Rekin dał Ci wypowiedzieć się w spokoju. Nie przerywał, słuchał. Wydawać się mogło, że moglibyście przejść do kłótni w każdej chwili, bo Wasze światopoglądy nie były jednoznaczne, ale czas wojny potrafił łączyć nawet najbardziej skrajne osobniki, chociaż Wy tacy nie byliście.
- Bohater...a czym jest bohater, powiedz mi. Czy ktoś kto zabije Waneko będzie bohaterem? Czy ktoś, kto zabije Mikoto, będzie bohaterem? Czy ktoś, kto przerwie wojnę będzie bohaterem? Czy ktoś, kto sprawi, że ludziom na codzień będzie łatwiej, jest bohaterem? - Kodari wszedł z Tobą filozoficzną wymianę zdań. - Weźmy sobie na przykład takiego...Antykreatora. Wiesz kto pokonał Antykreatora? Walka toczyła się przy wielu ludziach, a jakbyś zapytał w Ryuzaku, to powiedza Ci, że Hana pokonał Masahiro...jednakże gdybyś zapytał o to na terenach Pustyni, to powiedzą Ci, że Ichirou. Prawdą jest jednak to, że ani jeden, ani drugi tego nie dokonał. - tutaj Kodari zrobił przerwę i spojrzał na Ciebie pytająco. - A więc kim jest bohater, na którego tak bardzo Mimi-chan się powoływała, a Ty widać przejąłeś tę ideologię?

Kodari odchylił się na krześle.
- Nie zrozum mnie źle. Ludzie zawsze chcą na kimś polegać, jednak pytam o to, kogo powinniśmy dokładnie tak nazywać. Ale czy bohater to nie jest synonim słowa...Propaganda? To właśnie Mimi-chan próbowała przekazywać, mówiąc, że bohatera się tworzy.

Następnie znowu wróciliście do tematu admirałów. Z jakiegoś powodu widać było, że Kodari lubi poruszać temat admirałów.
- Wiesz, jak wybiera się admirałów? - zapytał. - Wyobraź sobie, że masz klany, które składają się na Cesarstwo. Masz shirei-kanów, którzy są liderami, ale podporządkowani są Cesarzowi, który też jest z jakiegoś klanu. I nagle musisz pozbyć się najlepszych wojowników, by dać większą władzę swojemu...Cesarzowi. - zrobił przerwę, by napić się łyka wody. - A teraz postaw się na miejscu Cesarza. Dostajesz ludzi, albo nawet wybierasz sobie tych ludzi. Jak sprawić, by w pełni byli Twoimi zaufanymi wojownikami, którzy mogą w pełni sami dokonać zamachu stanu? - Kodari popatrzył Ci w oczy, a jego wzrok był poważniejszy. - Bohatera się tworzy, a admirała się hoduje.

Co mógł mieć na myśli? Jak to...hoduje?
- W każdym razie, Kiyoko jest numerem jeden, Twój dziadek numerem dwa. Chociaż ten drugi, nie powinien nim być, ale to już moja subiektywna ocena. Potem z ciekawszych osób...numer pięć - Hinagi Hozuki. Jeden z nielicznych silnych Hozukich płci męskiej. Jakby Ci go...o wiem, wyobraź sobie taką naszą Generał Zarządzającą, Hoshi Yuki, ale o sile Kogo albo nawet Seinina. Tylko, że Hoshi robi to bo...jakby wierzy w to co robi. A Hinagi nie tyle wierzy, co to umie i wykorzystuje, a dodatkowo nie ma tylko uśmiechu czy dyplomacji Hoshi, ale potworną siłę i flotę, na której może polegać. Jeżeli Waneko potrzebuje coś wynegocjować, wysyła jego. Nigdy nie zdarzyło się, by przegrał jakiekolwiek negocjacje. Ma bardzo dobry zmysł czytania ludzi.

Następnie zadałeś pytanie dotyczące co najgorszego zrobił. Kodari spojrzał na Ciebie i pokręcił głową.
- Nie chcesz wiedzieć. Takich rzeczy się nie opowiada, wierz mi. Co do siły, to jest to raczej prosta rzecz. Jeżeli nie zgadzałeś się ze swoim przydziałem, mogłeś wyzwać kogoś do walki. Tylko to nie było do końca określone, jak walczyć. Musiałeś kogoś...raczej musiałeś mu, albo jej być w stanie wydrzeć ten numer.

Mikoto przysłuchiwała się temu, jak Azuma wraz z Minoru rozmawiali ze sobą i ustalali plan. Jej twarz przyjmowała cały czas ten sam wyraz, wydając się być trochę mniej zirytowana niż wcześniej, ale raczej była to zasługa tego, że zbliżali się do finalizacji całej operacji. Hoshi zaś przysłuchując się temu, stawała się na zmianę coraz bardziej blada, albo zielona - w zależności od tego na co schodziła rozmowa. Dała Wam porozmawiać do końca, czekając aż dyskusja ucichnie.
- Czyli Doko uratował Sentokiego, przechodząc w jakiś inny tryb. - podsumowała to jednym zdaniem. - Nawet jeżeli chciał Cię zranić, z tego co rozumiem, nie zrobił tego. Nie zrobił tego, nie dlatego, bo go powstrzymałeś, tylko on sam się powstrzymał.

W tym momencie było bardzo trudno zrozumieć, o czym myśli liderka obozu. Wydawała się nad czymś rozważać, jednak wkońcu przerwała ciszę, wydając trochę werdykt w tej sytuacji.
- Przychylam się więc do następującego planu działania. Arii zostanie doprowadzony w obecności mojej, Kodariego, Sakki oraz Minoru nad jezioro. Wytworzę kopułę zabezpieczającą i unieruchamiającą Ariiego w miejscu, by Sakki mógł przeprowadzić test swoim doujutsu na obecność bijuu. - kobieta przerwała na chwilę, spoglądając wprost w maskę Azumy. - Ustalenie, czy Arii jest posiadaczem ogoniastej bestii jest w tej operacji najwyższym priorytetem. Jeżeli okaże się, że nie jest, zezwalam na sprawdzenie go dodatkowo pod kątem ewentualnej innej obecności. Jednakże z tego co się orientuję, jest to domena klanu Yamanaka, nie Uchiha. Nie mniej, chcę, byście wiedzieli, że wszelkie takie sprawy traktuję z najwyższą powagą, tym bardziej na prośbę Masahiro-san.

Kobieta podniosła się z krzesła. Robiła to z gracją, nawet mimo posiadania stroju bitewnego, wydawała się znać bardzo dobrze etykietę. Była prawdziwą damą.
- Po całej operacji, dostaniecie przydział w Obozie, byście mogli wypocząć. Jeżeli chcecie, będziecie mogli też wrócić odrazu do Ryuzaku. Hoshi-san, bardzo proszę o przygotowanie kwater dla obu panów, podczas gdy my udamy się na miejsce. - powiedziała, po czym ruszyła w kierunku wyjścia. To ona zamierzała prowadzić Azumę i Minoru na miejsce.
- Tak jest, niezwłocznie się tym zajmę.
[/uhide]



Z namiotu głównodowodzącego wyszła trójka ninja w składzie Mikoto, Azumy i Minoru. Kobieta prowadziła pochód i poruszała się niemal bezszelestnie. Wiedziała doskonale, gdzie muszą iść. Zniknęli gdzies między namiotami.


Pochód trwał do miejsca, gdzie znajdował się jeden z trochę większych namiotów. Przed jego wejściem stało dwóch strażników, którzy na widok Mikoto oddali jej honory. Kobieta skinęła w ich stronę głową. Kobieta odwróciła się Azumy i Minoru.
- Bardzo proszę Was o zachowanie profesjonalizmu i nie prowokowanie niepotrzebnych sytuacji. - oznajmiła, po czym pierwsza weszła do namiotu.

Nagle płachta otworzyła się i Arii zobaczył ją. Mikoto we własnej osobie. Kodari odwrócił głowę i otworzył usta, jednak Mikoto była...jej wyraz twarzy pozostawał lodowaty. Trochę jak wtedy, gdy przyjmowała przy Tobie delegację Uchiha.
- Nawet mnie nie denerwuj. - powiedziała w kierunku Kodariego. Ten zrobił oczy.
- Oho, chyba będzie opierdol. - po czym spojrzał w Twoim kierunku, ewidentnie udając strach, a w rzeczywistości chyba nawet dobrze się bawił.
- Bawi cię to? - zapytała poważnie. - Właśnie została rozmawiałam z delegacją Uchiha przysłana przez samego Masahiro. A mój seinin, zamiast poinformować mnie pierwszy, to Hoshi musiała przysłać po mnie Akio. - dodała, a jej oczy się delikatnie zwęziły. - Można powiedzieć, że jestem...lekko zaniepokojona, tym co się tutaj dzieje.

Jeżeli kiedykolwiek ktoś próbowałby wyprowadzić Mikoto z równowagi, to był teraz bardzo, ale to bardzo zły moment. Kodari chyba nawet się zorientował, bo uniósł w obronnym geście ręce.
- Nic nie mówię.
- I bardzo dobrze. Nie chciałabym rugać seinina przy wszystkich. - spojrzała wtedy na Ariiego. - A co do Ciebie, to zawiodłam się. Porozmawiamy o tym później. Narazie zapraszam Was obu. Wychodzimy.

Wtedy też, nie czekając na reakcje i czy macie cos do powiedzenia, odwróciła się i wyszła z obozu. Kodari odwrócił się do Ciebie i spojrzał. Jego twarz była poważniejsza niż wcześniej.
- Zapraszam, panie przodem. - powiedział, po czym wskazał Ci wyjście z namiotu. Gdy wstawał z krzesła, jego rękaw się podwinął. Zobaczyłeś...stary tatuaż, który był po części wypalony, a po części zakryty bliznami. Jednak bez problemu wiedziałeś, co kiedyś przedstawiał.

"3"

Przy wyjściu z namiotu Mikoto skinęła jeszcze w kierunku strażników.
- Was też zapraszam. - powiedziała, po czym całą ekipą skierowaliście się za Mikoto.

Obóz był dość pusty. Wszyscy po imprezie zdążyli położyć się spać, a jeżeli ktokolwiek trafił się po drodze, to nikt nie śmiał stanąć Wam na drodze. Kolejność pochodu była następująca. Najpierw szła Mikoto, potem Arii, potem Kodari, a na końcu strażnicy, Azuma i Minoru. Dotarliście do zachodniej bramy, przy której nikogo nie było. Przynajmniej tak się wydawało. Mikoto stanęła przed bramą, po czym jeden ze strażników na warcie wychylił się i widząc, kto stoi pod nim, prawie narobił w gacie.

Z jego perspektywy, mogło to wyglądać tak, jakby przyszła kontrola na jego posterunek. Błoga nieświadomość tego, co się miało niedługo zadziac.
- P...Pani M-mikoto...! P...PAN--Ko-Kodari! - chłop zdążył wydusić, po czym jeden ze strażników, który szedł z wami widząc zaniepokojenie wartownika zrobił dwa kroki w przód.
- Eckem...procedura....
Wartownik skinął głową.
- P...proszę...o...informację, kto idzie i w jakim...celu opuszcza o-obóz...
- Yuki Mikoto wraz z personalną obstawą, cel opuszczenia obozu poufny. - powiedziała z powagą, a wartownik skinął głową i otworzył Wam drzwi.

Wszyscy przeszliście i gdy za Wami brama się zamknęła, ruszyliście w ciszy. Mimo tego, że było już późno, tym razem na niebie księżyc był w pełni, oświetlając Wam drogę. Nie musieliście zbyt długo iść, kiedy Waszym oczom ukazało się jezioro. Duże, piekne jezioro.

Mikoto stanęła przed nim, po czym wydawać się mogło, że cicho westchnęła. Postawiła pierwszą stopę na wodzie, a ta momentalnie zaczęła zamarzać. Potem kolejny krok i kolejny. Z każdym jej ruchem, coraz większa część tafli stawała się lodowata, a przy tym towarzyszyły dźwięki pęknięć. Kodari zrównał się z Ariim, po czym skinął głową, by szedł za Mikoto. W ten sposób wszyscy stanęli na środku jeziora, po czym Mikoto odwróciła się do Was.
- Arii, zapraszam Cię do mnie. Reszta, proszę się odsunać. - zgodnie z poleceniem, wszyscy mieli zając określone pozycje. Arii, na środku, przed nim Mikoto z Kodarim, potem dwóch strażników, Azuma i Minoru.

Kobieta przymknęła oczy, a wokół wszystkich zaczął wyrastać lód. Gruby, wręcz śnieżnobiały lód utworzył kopułę, która objęła cała strefę. Pod Ariiego nogami zaczęło zaczął wyrastać lód, który objął jego stopy, przytwierdzając go do miejsca, jednak za nim pojawiło się...lodowe krzesło, na którym mógł usiąść. Również jego dłonie miały zostać przytwierdzone do rączek fotela. Gdy Mikoto upewniła się, że siedzisz i się nie ruszasz, z kopuły zaczęły wystawać lodowe kolce, skierowane w kierunku Ariiego, lecz zatrzymały się w bezpiecznej odległości. Gdy cała operacja się zakończyła, Mikoto spojrzała na siedzącego w centrum uwagi męzczyznę.
- Arii-san, ze względu na Twoją ostatną misję i zmiany sensoryczne, jakie wyczuł Minoru-san, zostałeś podejrzany o bycie Jinchurikim. Wiem, że w raporcie Mindy nie było o tym wzmianki, jednak Masahiro Uchiha przysłał do mnie list, w którym nalegał na upewnienie się, czy jest to prawdą. - kobieta zmrużyła na chwilę oczy. - Nigdy nie przyznałeś się do bycia Jinchurikim, w związku z tym mimo tego, że uważam, iż nie jest to prawda, musimy podjąć wszystkie niezbędne kroki do ustalenia prawdy. Obecny tutaj Sakki klanu Uchiha przeprowadzi bezbolesny test sprawdzający obecność demona w Tobie. Bardzo Cię proszę o współpracę i nie odzywanie się podczas test przeprowadzania testu. Jeżeli test zakończy się niepowodzeniem, czyli nie będzie w Tobie obecności demona, Sakki ma prawo przeprowadzić dodatkowy test na obecność innego bytu w Tobie. Jesteś również oskarżony o to, że chciałeś podnieść rękę na Sentokiego Ryuzaku, jednak to jest inny proces niż ten, który mamy teraz. W tym ostatnim temacie fakty są takie, ze finalnie ochroniłeś Sentokiego, jednak nim podejmę osąd co dalej z Tobą zrobić, bardzo Cię proszę o współpracę.

Mikoto odwróciła się do Azumy.
- Możesz zaczynać. - po czym zrobiła krok na bok. Była cały czas obecna pomiędzy Ariim, a Azumą, jednak stanowiła między nimi bufor.

Ostrzeżenie fabularne dla graczy: w tym momencie ryzyko śmierci postaci jest bardzo wysokie. Wszelkie zachowania poza etykietą, mogą skutkować śmiercią postaci.

Hoshi Yuki - klik
Kodari Hoshigaki - klik
Mikoto Yuki - klik

  Ukryty tekst

[Arii]

Arii przysłuchiwał się słowa Kodariego, który nie wyglądał mu na typa, co potrafi i umie filozofować. A jednak rozpoczął taką dywagację o bohaterze. Arii przymknął oczy i westchnął. -Nie wiem czy mam podobne zdanie w tym temacie co Minda-san, ale...- uśmiechnął się delikatnie pod nosem -Dla mnie bohaterem jest ktoś, kto uniesie brzemię całej reszty. Ktoś kto bez względu na to czy coś jest prawdą, czy kłamstwem będzie w stanie żyć z tym brzemieniem i chronić nadal tych, którym to obiecał. Może za bardzo optymistyczne, ale sądzę, że bohaterem może zostać każdy kto jest oddany jakieś sprawie i jest gotów siebie poświęcić w tym wszystkim.- pokiwał głową na te słowa.

Czy on sam chciał zostać ikoną rewolucji? Nie, ale tak się wydarzyło przez tworzącą się w nim i wychodzą na zewnątrz personę zamaskowanego Wielorybiego Rzeźnika. Za każdym razem jak zakładał maskę, która została w Fuyuhanie, czuł jak Rzeźnik osiąga nowe stadium a jego ciało potrafiło jeszcze więcej niż zwykle. Mimo ratowania ludzi, ginęło z niego równie sporo... Ile razy tak naprawdę Arii załamywał się a jego psychika podupadała? Ile razy wypłakiwał się Nishinoyi, że nie jest w stanie znieść tego dziwnego bytu w sobie, który pojawił się znikąd? Była to długa droga, aby reszta rewolucjonistów mogła mówić o nim, że jest ich symbolem, mimo wszystkiego co robił też źle.

-Wszystkie postacie, które wymieniłeś. Ichirou i Masahiro znam tylko z dziwnych legend, ale z tego co wiem, obydwoje są gwiazdorami dużo ukrywającymi ze swojego życia. O ile plotki są w jakimś stopniu prawdziwe to mogą zostać uznani za Bohaterów według mojej teorii. Wiedzą, że nie pokonali Antykreatora Hana a jednak ludzie im to przypisują. Nie demontują tego, bo wiedzą, że ich ludzie potrzebują takich postaci w życiu, że muszą mieć na kim położyć odpowiedzialność i wymagania, troski i żale.- dopowiedział poprawiając się na łóżku, aby sięgnąć po kubek z wodą i trochę z niego upić. Temat automatycznie zszedł na Admirałów i Kodari zaczął mu opowiadać o różnicach w ich byciu. Ciężko mu było zrozumieć hodowanie ich, szczególnie przez wiek jego dziadka albo plotki o długowieczności Wiecznej Admirał, Kiyoko. Ciarki przeszły go na samą myśl.

Morskie Klify ukrywały wiele tajemnic. Sam miał przed oczami nadal bandytę, którego pomagał przewieźć do nowego transportu do innego więzienia. Eksperyment na człowieku, aby był najgroźniejszą bronią na świecie w ich armii. Takich było więcej, jak on... Teraz sobie przypomniał, że tak naprawdę jego konwój na wodach został zaatakowany i nikt go nie poszukiwał. Więc takowy ktoś mógł działać dalej w terenie i robić swoje... Kolejne spazmy strachu przeszły mu po kręgosłupie. Mimo, że od tamtej pory nie był tym słodkim, słabym chłopakiem to czy dałby mu teraz radę? Ostatnia misja pokazała mu, że samodzielnie nic nie potrafi zrobić.

Przyglądał się Kodariemu z jakim zafascynowaniem wypowiadał się o Admirałach i ich przynależności. Numerek jego Dziadka go nie zaskoczył, Kodari mógł się z nim nie zgadzać, zapewne wiedział więcej, niż on, ale po swoich doświadczeniach z nim wiedział, że ten numer odzwierciedla jego bycie potworem. Bo właśnie tym dla Ariiego byli Admirałowie. Potworami.[/uhide]

I nagle czar prysł ich rozmowa została przerwana przez wejście Mikoto z całą obstawą, w której składzie był Minoru i zamaskowany mężczyzna. Arii od razu zeskoczył z łóżka i klęknął na jedno z kolan, okazując szacunek Mikoto. Nie lubił tego, ale tak wymagała od niego etykieta. Nie zamierzał z niczym dyskutować, dlatego nie odpowiadał na słowa kobiety w jego stronę. Przyjrzał się za to Minoru, który okazał się lekkim prowodyrem tego zajścia, ale w końcu Arii dowie się wszystkiego, co się wydarzyło na tamtej misji. Może to i lepiej? Ciekawa również była wymiana zdań między Kodarim i Shirei Kan, dowódcą tego obozu. Nawet Arii czuł, że przekraczana jest jakaś cienka granica jej cierpliwości. Wolał tego nie sprawdzać na sobie. Kiwnął głową, kiedy dostali rozkaz opuszczenia namiotu. Spojrzał się na rozwinięte wszędzie zwoje i porozrzucane zioła do jego specyfików. Westchnął na głupi żart Kodariego i zauważył wypalony symbol. Nie dał nic po sobie poznać, po prostu wyszedł. 3. Idealnie pod jego dziadkiem - więc musiał być na zbliżonym poziomie. Przełknął ślinę na samą myśl tej mocy.

Droga wychodziła im dobrze i spokojnie. Dookoła dostrzegał kończącą się imprezę, którą słyszeli w namiocie. Uśmiechnął się na samą myśl, idąc za Mikoto. Chwilowy przystanek pod bramą i znowu mogli ruszać dalej, dochodząc do jeziora, które zamarzało pod stopami Mikoto. Wyglądało to pięknie, ale również niebezpiecznie. Dawno domyślił się czym ma to być. Dlatego ruszył od razu za nią wchodząc w wyznaczone miejsce. Nie reagował na kolejne twory, które miały go ubezwłasnowolnić i uniemożliwić mu jakiekolwiek poruszanie się. Mikoto przeszła do szybkiego nakreślenia sytuacji, chociaż nie łatwo było się skupić na tym, co mówi kiedy kilka centymetrów od jego twarzy unosiły się lodowe igły, które mogły przebić jego ciało. W jego środku zagwizdał sam Rzeźnik z zachwytu, że zostali tak ugoszczeni. Arii westchnął. Podniosłeś rękę na Minoru-san? Cholerny sadysto... Sam się o to prosił, hihi.

-Róbcie co uważacie za potrzebne.- kiwnął głową pokazując, że nie zamierza się z niczym tutaj szarpać. Spojrzał się na mężczyznę. Sakki... oddana osoba do zadań specjalnych, którą czasami można uznać za idealnego skrytobójcę... Wyglądał na silnego. Postawa. Aura, która go otaczała. I nagle sam Arii zaczął śmiać się w środku... Jinchuriki? Jakie byłoby to błogosławieństwo, gdyby to była prawda. On po prostu był chory psychicznie... Bo tak życie go skrzywiło. I teraz... Gdzie w tym wszystkim Minda? Od namiotu nigdzie się nie pojawiła... A to dziwne przy Mikoto... Ale mniejsza z tym. Patrzył się co zamierzał zrobić Uchiha, który miał zrobić na nim podwójny test chyba tożsamości, aby obalić teorię Minoru.

[Azuma]

/Azuma jest w stroju Sakki - ma maskę i płaszcz z haftem klanu Uchiha.

Punkt widzenia zależał od punktu w którym się stało, ale członek Sakki nie mógł odmówić celnej puenty Mikoto, która zauważyła że mimo zagrożenia ze strony Ariego, Minoru i tak zawdzięcza mu życie. Azuma niepocieszony, ale i w milczeniu, przez chwilę spoglądał na Minoru, doszukując się w nim jakiegoś sygnału, opinii lub sprzeciwu, ale gdy nie dostrzegł niczego co pozwoliłoby jeszcze wpłynąć na obraną decyzję, nie pozostało dla Uchihy nic innego jak przystać na tą decyzję.

– Po wszystkim powiadomię Masahiro-dono o szczegółach operacji. Na pewno doceni Waszą gotowość do współpracy.

Po tej krótkiej, niewiele wnoszące do sprawy kurtuazji, ruszyli. Opuścili namiot ponownie dopuszczając do siebie głośniejsze dźwięki dobiegające z placu. Dla tych co atmosfera w namiocie zrobiła się ciężka, trudna do zniesienia, możliwość nabrania świeżego, rześkiego powietrza, również była przyjemna.

/Azuma jest w stroju Sakki - ma maskę i płaszcz z haftem klanu Uchiha.

Yuki Minako weszła jako pierwsza do jednego z bardziej okazałych namiotów, jakie po drodze minęli. Jej prośba o zachowanie profesjonalizmu, została przyjęta milczeniem – zarówno Azuma jak i Minoru wiedzieli, że prowokowanie w takim momencie konfliktu, nie opłaci się nikomu, a tylko zagrozi ich bezpieczeństwu.

W namiocie dostrzegli dwóch mężczyzn. Rozbili się od siebie bardziej niż Mikoto od Hoshi. Jeden z mężczyzn był rekinek urody. Do Azumy na moment spłynęły wspomnienia z jego własnego pojedynku z rekinią damą w trakcie Turnieju Pokoju. Drugim mężczyzną był prowodyr całej tej sytuacji. Azuma z uwagą przyglądał się Ariemu. Mężczyzna wyglądał na podobnego mu wiekiem, choć mógł się nieco w ocenie mylić z uwagi na bródkę i zarost mężczyzny. Dodatkowo sznyt na ramieniu jak i kolczyk w uchu mówiły dla Uchiha jedynie tyle, że facet nie próbuje się wtopić w tłum. Raczej chciał się wyróżnić. Skupiając na sobie uwagę Masahiro i Sakki, zdecydowanie mu się to udało. Na dany znak przez Yuki Mikoto, opuścili w asyście straży namiot, ruszając dalej, do bramy a potem poza obóz.

Bezchmurne niebo i blask księżyca, były wystarczające do określenia kierunku podróży. Zresztą dla Uchihy z sharinganem zaledwie odrobina światła była wystarczająca aby dostrzec wiele i to z ogromną precyzją. W ten sposób i w ciszy doszli do jeziora. Gdy Mikoto na niego. wstąpiła, tafla jeziora zaczęła pokrywać się lodem. W ślad za przywódczynią obozu, ruszyli pozostali. Gdy znaleźli się na środku, kobieta nakazała Ariemu podejść bliżej. Wtedy dostrzegli jakie środki bezpieczeństwa przedsięwzięła Mikoto. Lód nie tylko pozwalał stąpać po nim na jeziorze, ale po chwili uwięził stopy Ariego. Lodowe krzesło które wyrosło za nim, a na którym chwilę później siedział, również oblepiły zimną strukturą dłonie. Na koniec, wokół głowy wyrosła lodowa kopułą z lodowymi ostrzami. Po tym nastąpiło krótkie przemówienie Mikoto, która nakreśliła przed wszystkimi powód dlaczego tu się znaleźli oraz co dalej czekało „więźnia”.

Wysłannik Masahiro, był usatysfakcjonowany tymi środkami bezpieczeństwa. Gdy zarówno Yuki Mikoto jak i Arii wyrazili gotowość, by zaczęli, Uchiha wystąpił przed szereg. Nie powiedział ani słowa tylko gwałtownie wtargnął do umysłu więźnia.

  Ukryty tekst

[Minoru]

Minoru już chyba trzeci raz tego samego dnia opowiadał o wydarzeniach z tamtego felernego dnia. Jeśli będzie mu dane opowiedzieć je jeszcze raz, to chyba zacznie zapisywać swoje odpowiedzi na kartkach by nie musieć się powtarzać. Z drugiej strony, ciągle miał to poczucie, że to on był tu tym złym. Nie Arii, tylko on sam. Na szczęście miał po swojej stronie jedną przyjazną duszę. Mężczyznę w masce, którego sharingan był wyraźnie widoczny przez dwa otwory. Nie wiedział jednak kto krył się pod maską. Mógł to być ktokolwiek, może nawet sam Masashiro. Choć jego sygnaturę chakry chyba byłby zdolny do wykrycia. Wysłannik Uchiha, zadał mu jednak pytanie.
– Nie, wokół Ariiego nie wystąpiła żadna aura. Lecz gdy… Nie jest to pierwszy raz gdy spotykam Jinchuruki. Tamten również nie otaczał się żadną powłoką, lecz mogłem od niego wyczuć drugą sygnaturę. Zachowywał się również wtedy, jakby nie do końca panował nad sobą. Dlatego też mam to skojarzenie z Ariim-san- Odpowiedział, prawie wygadując się na temat tego, że podczas bitwy o Kotei było tam więcej niż dwóch Jinchuruki. Masashiro-dono wiedział o tym, sam mu o tym zaraportował. Mikoto-sama nie musiała jednak o tym wiedzieć.
Nie był to jednak koniec pytań, ponieważ kolejny „atak” nadszedł od strony przywódczyni rebeliantów. Mikoto mówiła do niego w sposób, że Minoru natychmiast poczuł się zaatakowany, a on sam poczuł, że musi się bronić.
– Mikoto-sama, wybacz moją zuchwałość, lecz być może nie byłoby mnie tutaj gdyby Arii lub ten drugi, nie stracili nagle równowagi. Nie wiem czy była to jakaś gra aktorska, a może Arii odzyskiwał kontrolę nad sobą, lecz po tym czynie, jego osobowość wróciła do tego Ariiego, którego poznałem tutaj w obozie. - Odpowiedział kobiecie, starając się nie brzmieć zbyt pretensjonalnie lub agresywnie. Jednakże bardzo nie podobało mu się to co widział i słyszał. Miał poczucie, że rewolucjoniści będą chcieli wykiwać ich w jakiś sposób. Nic takiego się jednak nie stało, a przynajmniej jeszcze. Mikoto obwieściła wszem i wobec co zostanie wykonane w następnej kolejności i nikt nawet nie próbował z nią dyskutować. Nie zrobił tego również Minoru, który wiedział gdzie jego miejsce. Gdy tylko Yuki Mikoto ruszyła ku wyjściu, Minoru ruszył za nią, trzymając się jednak blisko Sakkiego.

Minoru starał się trzymać bardziej na uboczu całej grupy, nie wychodząc przed szereg i przytakując gdy tego od niego wymagano. W milczeniu patrzył jak odsłonięto płachtę namiotu, ukazując im Ariiego, który widząc Yuki Mikoto, niemalże natychmiast padł przed nią na kolano. Był też tej drugi o rekiniej fizjonomii. Bez słowa, również, obserwował jak potoczy się ta krótka dyskusja między Yuki Mikoto a rekinim shinobim. A następnie bacznie przypatrywał się reakcji Ariiego, gdy jego przełożona powiedziała mu, że zawiodła się na nim.
Ostatecznie jednak, opuścili namiot. Kroczyli przez obozowisko w milczeniu, a Minoru wciąż przypatrywał się każdej z zebranych osób. Zaczynając od Ariiego, przez Mikoto, aż do zamaskowanego wysłannika Uchiha, kończąc. Jego uwadze nie umknęło również to, na jak niskim poziomie byli tutaj wartownicy, choć być może spowodowane było to stresem żołnierza, albo też zdążył wychylić wcześniej kilka kielonów i nie myślało mu się tak łatwo. Wciąż jednak, gdyby dzicy postanowili zaatakować ich, to ludzie tacy jak ten tutaj, nie utrzymaliby bramy obozu.
W końcu jednak dotarli na dogodne dla Mikoto miejsce. Minoru aż rozejrzał się wokół, dostrzegając jezioro. Nie rozumiał dlaczego wybrano akurat to miejsce, lecz dla Rakuraia obecność wody była wręcz zbawienna, gdyby wydarzyło się coś niedobrego. Wtedy jednak też, Yuki Mikoto, postawiła pierwszy krok na tafli jeziora, a to zamarzło pod jej stopą. Rakurai niemalże westchnął na ten widok. Obserwował jak z każdym krokiem kobiety, rosły wokół niej okręgi lodu, powoli pochłaniając całą wodę z jeziora. Mężczyzna pochodzący z Karmazynowych Szczytów, nigdy w życiu nie widział czegoś takiego.
– Nic dziwnego, że wszyscy ją tak szanują. - Mruknął w kierunku Sakkiego, odzywając się do niego pierwszy raz od momentu gdy opuścili pierwszy namiot. Szybko jednak musiał zrezygnować z dalszej rozmowy, gdyż Mikoto-sama wezwała ich wszystkich do siebie. Minoru wszedł na lód ostrożnie, jakby martwił się, że ten pęknie mu pod stopami. Tak się jednak nie stało i już po chwili znajdował się na wyznaczonym miejscu. Gdy chwilę później para z jego oddechu zaczęła się uwidaczniać w postaci dymu uchodzącego z jego ust, a wokół nich zaczęła rosnąć kopuła z lodu, dłoń Minoru mimowolnie powędrowała w kierunku rękojeści katany, ściskając ją mocno starając się uspokoić poczucie, że coś jest bardzo nie tak.
I ponownie, oczy Minoru skierowały się w kierunku Ariiego, któremu właśnie przestawiono zarzuty. Jego sensor skupiał się na nim i tylko nim, jakby oczekiwał, że ten zacznie wygadywać jakieś kłamstwa. Tak się jednak nie stało. Arii przystał na swój los i pozwolił dokonać operacji. Rakurai patrzył jak zamaskowany Sakki zbliża się do Ariiego, a jego dłoń bezwiednie zaciskała się i rozluźniała na rękojeści katany w uspokajającym rytmie.

[Ario]

---

Kampania przeciwko Dzikim

Arii, Gosui, Shins, Osamu, Minoru

---

Godzina 0:45 Wszyscy znaleźli się do w konkretnym miejscu. Wszyscy wiedzieli, co będzie się teraz działo. Czy aby jednak napewno? W przypadku, gdyby Arii był Jinchurikim, w tej chwili życie ich wszystkich było zagrożone. Nie tylko ich, ale i całego obozu. Czy Mikoto, Kodari, Sakki, Minoru i 2 Kogo dałoby radę powstrzymać szalejącą bestię? Mikoto znała odpowiedź na to pytanie...lecz czy reszta też miała świadomość co ich czeka?

Mikoto skinęła głową do Azumy. Miał zgodę na rozpoczęcie operacji. Jego czerwone oczy błysnęły i spojrzał na twarz Ariiego.

Jeden i drugi nagle znalazł się w ciemnościach, jednak ich ciała pozostały w miejscu...

Azuma znalazł się w dziwnym korytarzu. Podłoga była zalana w taki sposób, że Twoje stopy były mokre, a gdzieś w tle słyszałeś kapiący dźwięk wody. Rozejrzałeś się. Wszędzie panował mrok.

Do wyboru miałeś tylko jedną drogę, która kierowała Cię w stronę dziwnego rozwidlenia. Nie byłeś do końca pewny, skąd pada tu światło. Nie było żadnego źródła, pochodni, ani słońca, jednak było na tyle jasno, że widziałeś ściany. Coś Ci one przypominały...podszedłeś do nich bliżej.

Zacząłeś je oglądać...były stare. Były chłodne, wręcz zimne. Obdrapane, wiekowe. Nie widziałeś nigdzie drzwi więc zacząłeś iść do przodu.

Twoje kroki przerywały jednostajny dźwięk spadających kropel. Każde postawienie stopy sprawiało, że czułeś się coraz bardziej niepewnie. Nikt Ci nie wyjaśnił zasad postępowania z jinchuriki. Nikt nie wyjaśnił Ci zasad, co zrobić jak wejdziesz do umysłu. Co Cię czeka. Kto miał to wiedzieć? Owszem, Masahiro przygotował Cię najlepiej jak mógł, ale teoria, a bycie samemu, w lodowym więzieniu Mikoto i przeprowadzać test na osobie, której nie znasz, to zupełnie inny kawałek chleba.

Zrobiłeś kilkanaście kroków i widziałeś, że korytarz w pewnej chwili skręca. Im dłużej szedłeś tym mniej byłeś tego pewny. Miałeś bardzo dziwne uczucie...bycia obserwowanym. Czułeś dziwne ukłucia emocjonalne. Śmiech? Potem smutek...żal. Strach? Szczęście!

jakby ktoś specjalnie...jakby ktoś bawił się tym, że tu się znalazłeś. I te spadające krople...czy nagle przestało kapać? Nie, dalej kapie. Ale...nie, musiało Ci się wydawać.

Nagle poczułeś ruch. Twój sharingan błysnął i odwróciłeś się za siebie. Nikogo. Odwróciłeś się ponownie. Nikogo.

Musiałeś iść dalej.

Dotarłeś do skrętu. Wyjrzałeś zza ściany. Zobaczyłeś...oddział. Oddział penitencjarny.

Za skrętem było duże pomieszczenie, z numerami cel. Tym razem widziałeś źródło światła. Zawieszone pochodnie na ścianach były odpalone. Wszystkie cele były otwarte, lub uchylone. Oprócz tej jednej. Powoli wszedłeś do środka rozglądając się na boki i będąc czujnym. Byłeś w gotowości na cokolwiek. Do obrony, do ataku.

Zajrzałeś do pierwszej z celi, lecz nie spotkałeś tam nikogo. Widziałeś nieład - porozrzucane meble na boki, poprzewracane krzesła, pościel zwinięta w rogu.

Zajrzałeś do drugiej z celi i również zastałeś ten sam widok. Powtarzało się to przy każdej z nich. Na środku pomieszczenia stała dyżurka oddziałowego. Była cała we krwi, lecz nigdzie nie widziałeś ciała. Nie widziałeś też nigdzie śladów, by prowadziły Cię do jakiegoś miejsca. Krew była tylko i wyłącznie na dyżurce. Mogłeś sprawdzić wszystkie cele, ale każda przedstawiała to samo. Oprócz tej jednej. Zamkniętej. Na ścianie widziałeś numer. Wydrapana "6", ale byłeś w stanie to odczytać.

Podszedłeś do niej i z zachowaniem ostrożności zajrzałeś do środka. W środku na jednej pryczy leżał...Arii. Wydawał się spać. Tym razem w celi jednak był porządek.

Nagle poczułeś ruch. To był napewno ruch. Momentalnie odwróciłeś się za siebie, trzymając gardę do bloku, ale też będąc gotowym na jakiś atak.

Przed Tobą, dosłownie 2 metry od Ciebie stała dziewczyna. Ubrana była w Cesarski strój, bardzo formalny. Na głowie miała kok. Nie miała przy sobie żadnej broni, a przynajmniej tak wyglądała na pierwszy rzut oka.

Patrzyła Ci w oczy. Rzucała Ci wyzwanie? Nie, chyba Cie oceniała. Nie byłeś pewny. Miała strasznie dziwny wyraz twarzy...coś pomiędzy byciem złą, a rozczarowaną.
- Nie powinno Cię tu być. - powiedziała w Twoją stronę oskarżycielsko. - Masz szczęście, że trafiłeś do mnie.

Kobieta wyglądała, jakby się zastanawiała.
- Chyba powinnam Cię zabić, ale...najpierw ze sobą porozmawiajcie. - powiedziała, po czym podeszła i wyciągnęła rękę, by Cię odsunąć. jak Cię przesunęła, podeszła do drzwi, po czym zaczęła w nie mocno walić. Uderzyła 3 razy. - Arii wstawaj. Masz...wizytację. - powiedziała, po czym strzeliła palcami, a drzwi od celi otworzyły się.

Kobieta odwróciła się w kierunku Sakki.
- Jeden zły ruch, a Cię zabiję. Zezwalam na rozmowę. - powiedziała, po czym odsunęła sie.

Arii się przebudził. Nawet jeżeli spał, był świadkiem wszystkich czynności, które wcześniej robił Azuma. Wiedział, że mieli szczęście, że tu trafili. Jednak...czy podejście Mindy nie było podejrzane?

Ostrzeżenie fabularne dla graczy: w tym momencie ryzyko śmierci postaci jest bardzo wysokie. Wszelkie zachowania poza etykietą, mogą skutkować śmiercią postaci.

Hoshi Yuki - klik
Kodari Hoshigaki - klik
Mikoto Yuki - klik

  Ukryty tekst

[Arii]

Poczuł się dziwnie, kiedy spojrzał się na Azumę i jego oczy błysnęły mocniejszą czerwienią. Sharingan - wiedział, że posiadają niezwykłe umiejętności do Genjutsu i kopiowania technik, ale czym dokładnie miał być ten test? Czyżby potrafił wprowadzać we wspólny trans siebie i kogoś innego, aby wyciągnąć z niego informację? To by było ciekawe. Poczuł, jak nagle znika sprzed niego obraz. Nie widział już Azumy i Mikoto. Ani jej lodowych tworów, od których robiło mu się zimno pod tyłkiem. Wpadł po prostu w ciemność. Poczuł, jakby zasypiał, ale było to bardzo dziwne uczucie. Wiedział, że śpi, wiedział, gdzie jest... Ale nadal wszystko obserwował, jakby z góry? Było to dziwne uczucie, którego do końca nie rozumiał.

Widział, jak Azuma stara się odnaleźć w tej ciemności. Jak dotyka zimnych ścian, fuyuhańskiego więzienia. Tak, Arii wiedział, gdzie dokładnie zaprowadziły go jego myśli i dziwna rzeczywistość, którą chciał przejrzeć Azuma. Chciał przełknąć ślinę, ale poczuł, że teraz nie posiada tak jakby ciała. Stresował się, bo wiedział kogo szukają. I wolał, żeby to się nie pojawiło, nie teraz... Długa się ciągnęła a jedyne co było słychać w dziwnych, wydłużających się korytarzach to opadające krople wody i dźwięk kroków Saskiego. Cela za celą. Mijana zakrwawiona dyżurka. To tam zginął Mizan podczas jego odbicia... Zrobiło mu się w środku przykro na wspomnienie, dość miłego strażnika więziennego, który mimo wszystko nie był, aż tak jego wrogiem, jak reszta. Dzięki niemu ten pobyt był taki nie najgorszy.

Aż nagle Azuma stanął naprzeciw drzwi z wyrytą 6. Cela, do której wrzuciła go Nozuki zmieniając wszelkie plany i łamiąc tym samym regulamin swojego własnego więzienia. W swoich myślach miał wszystkie cztery postaci z jego pierwszego wejścia tam. W głowie zaczęło mu buzować od wspomnień, szarpanin, tego jak Ametsu zyskiwał jego zaufanie... Zrobiło mu się niedobrze na wszystkie te wspomnienia. Aż nagle... za plecami Uchihy pojawiła się Minda. Z agresywną postawą, chroniąca wszystko, co tutaj było. Przyglądała się zamaskowanemu mężczyźnie, aż w końcu przesunęła go, zgadzając się na tą dziwną wizytę.

Arii nagle dołączył do swojego ciała, jakby cały czas w nim był... A właściwie nie ciała a jego formie w tej iluzji. I już wstawał na to walenie. -Nie musisz tak walić, wredna babo...- powiedział, jakby nigdy się ze sobą nie żegnali. Jakby nie umierała na jego rękach i jakby nigdy nie wyszli z pierwszego wywiadu z nią, gdzie wyjaśniła mu zasady dziwnej współpracy między nim a Mikoto. Spojrzał się na nią zatroskanym, lecz szczęśliwym wzrokiem. I przeszedł do zamaskowanego Uchihy, który cały czas był gotowy na atak. -Sakki-san, możesz spocząć. Tak, jak Minda-san ci wyjaśniła. Masz szczęście, że trafiłeś na nią.- usiadł na pryczy i rozejrzał się westchnął przeciągle. -Bardzo złe wspomnienia budzi we mnie to miejsce... Ale mniejsza. Nie będę utrudniał ci zadania od Masahiro. Ale zanim zaczniemy...- wstał i przeciągnął się. -Czy twój Sharingan był aktywny cały czas w obozie, odkąd do niego wszedłeś?- uśmiechnął się delikatnie. Po prostu zwykłe pytanie, prawda? -Jeżeli tak to wiedz, że następnym razem odbiorę to jako zagrożenie dla obozu. Jako sojusznicy należący do Ryuzaku no Taki, wolałbym nie musieć ci tego wyjaśniać w realnym świecie.- uśmiechnął się jeszcze szerzej. Ale nie żartował. Dłońmi pokazał, gdzie się znajdują. -Jestem Yorokobi Arii, Doko klanu Yuki przed rewolucją. I aktualny Doko Ryuzaku no Taki, szczepu Yuki. Co chciałbyś wiedzieć, Sakki-san?- spojrzał się na jego maskę. Nie miał żadnego uzbrojenia w przeciwieństwie do niego, był na przegranej pozycji. Ale tak naprawdę chciał to jak najszybciej skończyć. W każdym momencie mogli zostać wezwani do poważnych zleceń związanych z cesarstwem lub Dzikimi. Cała ta szopka wywołana przez Rzeźnika i przerażonego jego osobą Minoru-san za długo się już przeciągała.

[Azuma]

Choć twarz Sakkiego była ukryta pod maską, to w wydrążonych oczodołach widać było oczy. Niezwykle, szkarłatne z czarnymi tomoe, które nagle zaczęły wirować. Nim ktokolwiek coś powiedział lub choćby pomyslal, jaźń Azumy już przenikała, a następnie rozlewała się po podświadomości Arii’ego.

Sakki nagle znalazł się w innym miejscu. Wśród mroku. Pod stopami czuł wodę, a jego uszu dobiegał dźwięk spadających kropel, gdzieś tam w oddali. Przed sobą miał korytarz, jedyną ścieżkę. Nie miał wyboru, ruszył nią. Gdy dotarł do zakrętu, ujrzał sale. W jej centralnym punkcie ujrzał dyżurkę. Była krew, ale nie było żadnego ciala. Oprócz tego, były też cele.

Sakki poruszał się ostrożnie. Wszystko to było dla niego nowością. Po raz pierwszy wniknął tak głęboko do czyjejś podświadomości. I nie był pewny, czy to poczucie bycia obserwowanym, te poczucie braku bezpieczeństwa… czy to było naturalne? Odwrócił się gwałtownie, bo odniósł wrażenie, że ktoś się tam znajduje, że dostrzegł ruch. Jego oczy wciąż „pracowały” – jakby dawały znać, że nic tu nie jest naturalne, że należy przez to przeniknąć i dotrzeć do sedna. Azuma ruszył. Zajrzał do jednej celi, potem drugiej. I w jednej i w drugiej panowało to samo. Rozgardiasz. Bałagan. Jakby ktoś w pośpiechu opuscił to miejsce. Były też inne cele, również otwarte, ale to nie ma nich skupiła się uwaga członka Sakki.

Azuma zbliżył się do jedynej celi, która była zamknięta. Zajrzał do środka i w niej dostrzegł Ariego. Właściciela podświadomości, którą kalał właśnie swoją obecnoscia. Nim się jednak do niego odezwał, Azuma poczuł to co wcześniej. Znowu odniósł wrażenia, że coś czai się za jego plecami. I tym razem się nie mylił.

– Kim jesteś? Dlaczego go tu więzisz?

Kobieta która przed nim stała, przeszywał go wzrokiem. Nie bała się, ale też nie wydawała się rzucać wyzwania. Wyrażała raczej… niezadowolenie z jego obecności tutaj. – Czy podświadomość umysłu w ten sposób się broni? Tego wciąż nie był pewny, ani nie miał czasu spytać strażniczki, dlaczego uważała że miał szczęście trafiając na nią. – Kto tu jeszcze jest oprócz nich? Kobieta nagle podeszła i gestem nakazała się odsunąć. Gdy to zrobił, uderzyła mocno, trzykrotnie w drzwi. Obudziła Arii’ego i ostrzegła Uchihe. Azuma odprowadził ją spojrzeniem, a potem przeniósł uwagę na więźnia celi.

– Minda… czyli znasz ją. Więzi Cię? - Azuma nie usiadł, ale był wciąż blisko drzwi. Widział doskonale właściciela pomieszczenia, tak jak i ten widział doskonale członka Sakki. I ponownie, usłyszał ostrzeżenie. Najpierw pytanie, ale potem tak, ostrzeżenie. Choć usta Azumy były ukryte pod maską, to tak jak i ona sama, tak i jego usta teraz wygięły się w uśmiechu. Choć Yorokobi Arii był na straconej pozycji, wciąż próbował grać swoją rolę. Lojalnego bojownika rewolucjonistów.

– Nie jesteś sakryfikantem. Nie widzę, ani nie czuję tu obecności ogoniastej bestii, ale… Czuje coś innego. Obecność kogoś jeszcze. Towarzyszące temu emocje… Ta radość, żal, strach… One nie należą tylko do Ciebie, prawda?

Rozejrzał się. Omiótł spojrzeniem stare, obskurne ściany, zniszczoną dyżurkę, cele i wylewającensię z nich rzeczy. A potem spojrzał na celę Ariego. Na ten ład i porządek oraz gospodarza wśród tego.

– To jest więzienie, a Ty znajdujesz się w celi, zamknięty. Dlaczego? Chociaż nie jesteś Jinchurikkim, muszę wiedzieć czy stanowisz zagrożenie dla innych, nie tylko dla wspolbratymców. Yuki, Uchiha, Ryuzaku, my wszyscy musimy się tu jakoś pomieścić i nie możemy tolerować wrogów wśród swoich, za własnymi plecami. Rozumiesz mnie?

Wciąż nie wykonał jakiegokolwiek wrogiego ruchu. Nic co by mogło sprowokować Mondeo, Arii’ego lub cokolwiek innego tu się jeszcze mieściło. Azuma spojrzał ponownie na mężczyznę. Uważnie. Niemal przeszywająco. Spojrzał i zapytał. Wprost i szczerze.

– Yorokobi Arii, czy można Ci zaufać?

[Arii]

Azuma nie odpowiedział. Arii skrzywił się. Jego emocje się wzburzyły Pokiwał głową. Uchiha myślał, że rządzi tą sytuacją, bo wprowadził ich do tego swoimi umiejętnościami. Jednak nie sądził, że jego zdolności mogły doprowadzić do tragedii, gdyż nie był w swoim umyśle. A Arii nie zamierzał tak łatwo współgrać, nie w momencie, w którym zależało to od niego, żeby jego Szczep miał wyrównane szansę w tym starciu, konflikcie. -Sakki-san, chyba się nie zrozumieliśmy...- wszystkie drzwi powinny się zamknąć za Azumą i z hałasem się zatrzasnąć, jakby miały być blokadą w jego obecności tutaj.-Albo odpowiadasz na moje pytania. Albo zajmie się tobą Minda lub ktoś inny... I skończy się twoja praca... Podrzędnego piąka.. w gruncie rzeczy nie chciał nic zrobić, oprócz fasady tego, że nie on tutaj rządził a próbował. Chociaż to nie była jego wola... Ale w tym momencie Uchiha był dla niego takim samym wrogiem jak Dzicy, który nie szanował niepodległości Yukich a Arii zamierzał temu zaprzestać. Dlatego bramy i ściany wraz z podłogami powinny się zatrząść, aby delikatnie go przerazić.

[Azuma]

Yorokobi Arii nie współpracował.

Warunki w których się znajdował, nagle zmieniły się. Drzwi wcześniej otwartych na oścież cel, gwałtownie trzasnęły o żelazne futryny. Ściany, a może i fundamenty zaczęły się trząść w posadach. Sakki wyczuwał niezadowolenie swojego gospodarza, ale w dalszym ciągu starał się zachować spokój, ale i ostrożność. Jego postawa nie uległa zmianie nawet wtedy, gdy padła wobec niego obelga, a także groźba. Po raz kolejny tego dnia, tej chwili.

– Utrudniasz moje zadanie… Jestem tu by ocenić Ciebie, a nie rozmawiać o mnie.

Rozejrzał się, ponownie. Zlustrował otoczenie. Szukał wzrokiem “Mindy”. Czy faktycznie stanowiła dla niego zagrożenie? Czy była tylko wymysłem obłąkanego umysłu. Ostrożna postawa Sakkiego wynikała przede wszystkim z nowej sytuacji, a nie strachu o własne życie. Z tyłu głowy wciąż miał to, gdzie naprawdę tkwili i na jakich warunkach. U wysłannika Masahiro ponadto zaczynało coraz bardziej pęcznieć poczucie, by zakończyć całą tą szopkę. Opuścić to miejsce, które wydawało się skalane, jeszcze przed jego przybyciem.

[Ario]

---

Kampania przeciwko Dzikim

Arii, Gosui, Shins, Osamu, Minoru

---

Godzina 0:50 Rozmowa na dziwnym oddziale toczyła się głównie pomiędzy Sakkim, a Ariim. Minda stała z boku z założonymi rękoma i wydawała się przysłuchiwać wszystkiemu z dużą uwagą.

Pierwszy zaczął Arii, niemalże zgadzając się wprost na to, by odpowiedzieć na pytania Azumy. Wyjaśnił, że znajdują się tutaj, bo jego wspomnienia budują takie miejsca i jest to jego sposób...no właśnie, na co? Zadał też pytanie dotyczące uruchomionego sharingana. Mając negatywne odczucia po pierwszym spotkaniu z delegacją Uchiha w Obozie, Arii miał zdecydowanie swoje powody, dlaczego miałby nie ufać Uchiha. W jego mniemaniu, mogła ta relacja przypominać coraz mniej partnerstwo, a zdecydowanie bardziej podległość, jaką była Mikoto względem Ryuzaku. Nie wiedział niestety wszystkich rzeczy zakulisowych, a także nie mógł wiedzieć, że klan Uchiha sam ma swoje polityczne rozterki, zresztą jak każde skupisko ludzi.

Azuma pozostawał cały czas czujny i przygotowany na jakiekolwiek akcje ze strony zarówno Ariiego, jak i Mindy. Zadał pytanie kim jest i dlaczego go więzi, jednak Minda na początku nie była skora do rozmowy. Wskazała głową Azumie kierunek Ariiego i by narazie oni ze sobą porozmawiali.

Wtedy też Azuma stwierdził, że nie jest sakryfikantem. Było to jednoznaczne uznanie, że oskarżenie było nieprawdziwe. Jednak, czy Arii nie miał się czego obawiać? Jego sytuacja zdawała się być cały czas bardzo...nieciekawa.

Sakki zadawał wiele pytań, szukał wiedzy, po którą tutaj przyszedł. Wyjaśnił, że widzi więzienie, cele, że jest zamknięty. Nie jest jinchurikkim, ale celem nigdy nie było sprawdzenie tylko tego, czy ma w sobie bijuu. Celem było ustalenie, czy Arii jest niebezpieczny dla innych i czy można mu ufać.

Wtedy też Arii wszedł na inne tony. Nie spodobało mu się, że Sakki nie odpowiedział na pytanie. Yorokobi był na "swoim" terenie, więc momentalnie z osoby, która chciała współpracować, zaczął się emocjonować i grozić Azumie. Jak przystało na Sakkiego, opanował swoje emocje i przypomniał Ariiemu, że ta rozmowa jest na temat niego.

Wtedy też zatrzęsła się ziemia, a raczej cały świat. Delikatnie.

Minda stała cały czas z boku i przysłuchiwała się temu, aż wkońcu cicho westchnęła. Azuma mógł zaobserwować, że aura kobiety się zmienia. Nie była już aż tak negatywnie nastawiona. Wydawała się być teraz neutralna, jednak patrzyła na Was dwóch wzrokiem, jak matka patrzy na dzieci, które są na wywiadówce.

Zrobiła krok do przodu i stanęła między Wami.
- Rozumiem teraz Twoje zamiary, Sakki. Przyszedłeś tutaj jako intruz, ale rozumiem, że masz do wykonania pracę i chcesz dobrze. W związku z tym nie klasyfikuję Cię więcej jako zagrożenia. - powiedziała, po czym pstryknęła palcami, a nagle zrobiło się jasno. Dużo jaśniej.

Krople przestały kapać.

- Po kolei. Ja jestem Minda i jestem niczym innym jak osobowością Ariiego. W sumie, to nawet nie jestem Minda. Jestem Arii, tylko on sobie tak wizualizuje rzeczy, które pomagają mu radzić sobie z traumami. Musisz wiedzieć, Sakki, że Arii przeszedł dużo w życiu i jest dobrą osobą, tylko nie ze wszystkim sobie potrafi radzić, tak jakby chciał. - powiedziała, po czym spojrzała Ci w oczy. - Nie jest tutaj przeze mnie przetrzymywany. Owszem, mam kontrolę nad tym światem, ale...ja to on, więc on sam się tu więzi jak chce. Wszystko co widzisz, wszystko co zobaczysz, to świat wykreowany przez Ariiego, a raczej jego mechanizmy obronne.

Minda odwróciła się do Ariiego.
- A Ty go nie strasz mną, bo w tym świecie nie da się umrzeć. Jak go tu zabiję, to po prostu wróci do świata zewnętrznego, a tam z tego co pamiętam, siedzisz w lodowym więzieniu, w którym stoi przy Tobie 6 shinobi gotowych Cię stracić na miejscu. Baaaka! - Minda zrobiła krok i pacnęła Cię dłonią w głowę. Delikatnie. - Jak umrzesz, to i ja umrę, więc zacznij współpracować.

Minda wyprostowała dłoń po czym w jej ręku pojawiło się jabłko. Wyciągnęła dłoń i wręczyła jedno jabłko Ariiemu, po czym ponowiła czynność i wręczyła drugie jabłko Azumie. Sama przywołała trzecie jabłko, po czym ugryzła. Zaczęła mówić z pełnymi ustami.
- Ncho wchięć wchłaśnie, przechstancie mchierzyć kchutasy i zchacznijmy współpchracować. - przełknęła. - Nie, Arii nie jest żadnym Jinchurikkim. Prawie by był, bo gdyby nie ja to by go żeżarł Bijuu na wyspach, ale go uratowałam. W sensie, ja - jak żyłam. Jeszcze. Ale, nie. Nie jest.

Kobieta wzięła gryza, po czym znowu zaczęła żuć.
- Opchrócz mchnie jchest tchutaj jcheszcze jchedna oschoba, achle dcho nchiej pójdzchiemy zcharaz. - przełknęła. - Pierwsza osobowość, która Arii wytworzył. To ona najczęściej przejmuje kontrolę nad jego ciałem, gdy sprawy toczą się źle i biedny mały Ariiś nie radzi sobie ze stresem. Więc można nas podzielić na trzy części. Arii - dobry człowiek, ale naiwny. Ja - ta co stara mu się podpowiadać, by właśnie nie został zabity przez Mikoto, no i...

Wtedy cały świat się zatrząsł...a krople ponownie zaczęły spadać. Światło na chwilę przygasło i wyglądało, jakby walczyło z tym, by nie zniknąć w pełni, jednak finalnie ponownie rozjaśniło się. Minda popatrzyła w górę.
- Kończy mi się czas. Tam gdzie pójdziemy nie mam aż takiej kontroli. Jak chcesz coś się jeszcze dowiedzieć, Sakki, to raczej to jest ostatni moment, bo w kolejnym miejscu sobie nie porozmawiasz za dużo.

Ostrzeżenie fabularne dla graczy: w tym momencie ryzyko śmierci postaci jest bardzo wysokie. Wszelkie zachowania poza etykietą, mogą skutkować śmiercią postaci.

Hoshi Yuki - klik
Kodari Hoshigaki - klik
Mikoto Yuki - klik

  Ukryty tekst