Szpital polowy za zachodnią bramą

[Takashi]

Za masywną, kamienno-drewnianą bramą zachodniego muru Sarufutsu u stóp wijących się wzgórz rozciąga się łagodna niecka, w której stanął polowy szpital rodu Uchiha. Białe płócienne namioty, ozdobione czerwonymi krzyżami, ułożono w łuk, jakby chciały objąć swoim cieniem każdego potrzebującego ratunku. Nad ich stelażami dumnie wznosi się prosty maszt z atlasem pola bitwy - mapą prowincji Sogen, na której medycy wyznaczają kolejne trasy ewakuacyjne i przebiegi frontu.
Obóz chroni niewysoka palisada z grubych bali, wzmocniona fragmentami kamiennego muru, które tłumią chłodne podmuchy wiatru znad Wietrznych Równin. Tuż za drewnianym mostkiem prowadzącym nad wąskim kanałem o srebrzystej tafli wody zanika zgiełk miasta, a w powietrzu unosi się mieszanka woni iglastych kadzideł, eteru do dezynfekcji i parującej zupy z korzeni leczniczych roślin, której aromat dociera nawet do najciężej rannych.
Pod prowizorycznymi daszkami, utkanymi z przemyślnie napiętych płacht, chirurdzy w białych kitlach skupieni przy prostych stołach sprawnie oczyszczają rany, zasklepiają je i bandażują złamania, podczas gdy wokół nich tragarze przepychają się z workami bandaży, skrzyniami z miksturami i apteczkami, by znów załadować je na nosze stojące przy wejściu. W centrum wszystkich namiotów znajduje się jeden, który jest znacznie większy od pozostałych - to namiot głównego medyka i służb dowodzących, to właśnie tam podejmowane są najważniejsze decyzje korpusu i następne kroki.
Każdy krok po ubitej ścieżce żwiru i błotnistej ziemi utwierdza w przekonaniu, jak wielką wagę ma każda dostarczona fiolka czy bandaż. Drobne pudełko z lekami może zdecydować o czyimś powrocie do świata żywych. W cieniu znaków klanu Uchiha ten polowy szpital jest miejscem, gdzie nadzieja splata się z cierpieniem, a odwaga i współczucie tworzą jedną całość.

[Raikuro Uchiha]

Patrzyłem, jak Ayaka dźwiga kartony. Ślizgała się w błocie, a ramiona drżały pod ciężarem, który nie był przecież aż tak duży, ale po tym, co przeszliśmy tozumiałem. Czasem to nie waga rzeczy męczy najbardziej, a droga jaka trzeba pokonać. Wskazała tylko palcem, zacinała się w mowie jak zawsze, amimo to ruszyła uparcie, z zaciśniętymi zębami, z tym swoim idiotycznym, naiwnym uporem. Ktoś inny może by się zaśmiał lecz Ja nie. Zabrałem jej kartony z rąk po czym powiedziałem:

- Odpocznij. Po resztę wrócę za chwilę. - można było wyczuć troskę w moim głosie.

Spojrzałem na pozostałe kartony. Jeden, drugi, trzeci. Wilgoć już dawno wsiąkła we wszystko. Nawet w moją maskę, nawet w skórę, ale nie w sumienie.

Podszedłem bez słowa, schyliłem się i chwyciłem dwa pudła. Poczułem znajomy ból w barku stara rana, lecz zignorowałem go. Nie jestem tu po to, żeby narzekać. Obróciła głowę i spojrzała na mnie tak, jakby nie była pewna, czy naprawdę stoję obok. W jej oczach znów było to dziwne światło coś między wdzięcznością a zdziwieniem. Tyle że ja nie potrzebowałem ani jednego, ani drugiego.

Szliśmy w milczeniu.Mokre ubrania przykleiły mi się do ciała, a woda z rękawów kapała na ziemię, ale to nie miało znaczenia. Deszcz stukał w kartony i szumiał wokół nas jak rzeka. Ścieżka była zdradliwa, śliska, ale była też prosta. O wiele prostsza niż to, co działo się w środku człowieka, który nie chce być bohaterem, ale ciągle nim zostaje.Gdy dotarliśmy do namiotu, przytrzymała wejście. Skinąłem głową na znak, że zrozumiałem gest, i wszedłem pierwszy. W środku pachniało kurzem i ziołami, wilgotnymi kartonami, przemokniętym papierem. Odstawiłem swój ładunek ostrożnie, starając się nie zniszczyć etykiet czy zawartości cofnąłem się o krok. Ayaka stała obok mnie, blisko, z włosami przyklejonymi do twarzy. Wróciliśmy po resztę kartonów, dalej nie dając już dźwigac dziewczynie. Poszedłbym sam, niestety czułem wszystkich wzrok na sobie. Jakbym był jakimś obcym, intruzem. Ludzie często się mylą tak też jest w tej sytuacji.Spłynęło to po mnie myśląc o celu.

Odwróciłem się i ruszyłem ku wyjściu. Nie chciałem, żeby ktokolwiek przygladal się mojej bliźnie lub oparzeniom. Za mną znów zaczęło grać bębnienie deszczu imoże naprawdę nie wiedziałem, czemu to zrobiłem, ale czułem, że zrobiłbym to znowu, bo czasem trzeba coś ocalić, zanim się to straci, nawet jeśli to tylko karton z lekami.

Po wyjściu klęknąłem na błocie, zamykając oczy. Modliłem się za rodziców i wszystkich poległych shinobi to był mój hołd dla nich i pamięć, która trzymała przy życiu nie jedno istnienie, w tym mnie. Deszcz cały czas padał. lecz juz sie do niego przyzwyczaiłem. Nie przeszkadzał mi tak bardzo.Czułem jakby mnie oczyszczał z negatywnych myśli, emocji. Nie chciałem tego robić przy wszystkich na szczęście nikt w taką pogodę nie biegał po obiekcie, raczej siedzieli w namiotach.

[Takashi]

"Ttt...to był wypadek!"
Misja rangi D - Raikuro
13/14

Raikuro usiadł przez chwilę w błocie, pozwalając deszczowi obmyć myśli i wspomnienia. Gdy wstał, zobaczył Ayakę pochyloną nad stertą rozpakowanych kartonów. Jej drobne dłonie ostrożnie wyciągały z pudeł bandaże, fiolki z maściami i plastikowe ampułki z płynami, każdy przedmiot kładła na drewnianej ławie tak, jakby bojąc się, że może się roztrzaskać. Wokół panował półmrok magazynu, ponad ich głowami łopotało płótno namiotu, a krople deszczu uderzały o wilgotny grunt. Pomimo gwaru dobiegającego z sąsiednich namiotów i odległych krzyków rannych, w tej ciasnej przestrzeni czuć było skupiony spokój - to miejsce, gdzie każdy opatrunek i każda kropla wody może ocalić życie.
Ayaka podniosła wzrok, zakłopotana. Jej włosy przylepiały się do czoła, a policzki lekko dobiegły różem.
- Pp... przepraszam, zz... zapomniałam o jednej rzeczy. - zaczęła niepewnie, przygryzając wargi. - Potrzebujemy jeszcze wody, a tt... tu nic nie mam. Kk... kanister z czystą wodą został w namiocie przy bramie. - jej oczy szukały pomocy w twarzy Uchihy, chociaż kręciła głową tak, jakby sama nie wierzyła w swoją nieuwagę. - Mm... mógłbyś przynieść mi ten kanister? To tylko kilka kroków stąd, a woda będzie niezbędna do pracy i dla następnych pp... pacjentów.
Wysłuchawszy jej prośby, Raikuro poczuł, jak znów wkracza do akcji. Za ich plecami sterylnie opakowane bandaże czekały na rozdanie, a w powietrzu unosił się już słodkawy zapach ziół i eteru. Przed bohaterem rozciągał się prosty szlak brukowany żwirem prowadzący do wejściowej bramy - lub czegoś na ten kształt - gdzie stał znany mu już magazynek. Skąd musiał dostarczyć źródło życia dla rannych. Nad jego głową ulewne niebo dalej ciskało ciężkimi kroplami, a wiatr z Wietrznych Równin niósł echo odległych gongów zwiastujących zmianę warty. Zadanie było stosunkowo proste i nie wymagało wiele wysiłku, a mogło znacząco ułatwić pracę okularnicy. Teraz młodzieniec mógł w końcu domyślić się, że była kimś w rodzaju asystentki. Nie była lekarzem, ale odpowiadała za zaopatrzenie, za sterylność narzędzi, za wsparcie całego zespołu. Mogłoby się wydawać, że ktoś tak niezdarny nie sprawdzi się w tej roli, ale wszyscy wokół traktowali ją z szacunkiem.

[Raikuro Uchiha]

Patrząc na nią przemokniętym, zmęczoną dalej pracującą nie mogłem jej nie przynieść tej wody dla potrzebujących tu ludzi. Drogę znałem to raczej najłatwiejsza rzecz jaką mnie z nią dzisiaj spotkała. Nie proponowałem jej odpoczynku. Była raczej jak mała, uwijająca się mróweczka lub trybik w maszynie. Widać,że zostawiała tu serce. Zapracowała na swoją opinię i szacunek w tym mój.

- Rób swoje dalej tu jesteś potrzebna - powiedziałem uśmiechając się delikatnie.

Podniosłem się z przemoknięty z gleby i zacząłem się kierować w kierunku wyznaczonego namiotu po kolejną przysługę dla społeczeństwa shinobi. Czułem się potrzebny przez chwilę, choć nie brałem czynnego udziału w tej wojnie. Niestety mógłbym się bardziej rozwinąć. Potrzebuję jakiegoś silnego nauczyciela rozmyślałem. Moje techniki są nieźle opanowane lecz niestety to podstawy. Zdałem sobie sprawę, że spędziłem tu cały dzień. Nie robiąc treningu i miałem odwiedzić również posiadłość klanu mając nadzieję,że kogoś tam spotkam i dowiem się więcej. Dlaczego mój potężny klan tak osłabł. Trzeba to zmienić moi rodzice by tego chcieli.

Po chwili byłem już przy karnistrze, zmęczenie dawało już o sobie znać. Więc nie poszło tak łatwo jak poprzednio. Zwłaszcza, że stara rana coraz mocniej się odzywała. Zacisnąłem zęby z grymasu bólu i zacząłem wracać do Ayaki, która pewnie czekała z niecierpliwością i wdzięcznością w jednym.

- Twój karnister- rzuciłem krótko i postawiłem na ziemi obok swojej nogi. Starając nie dać po sobie poznać, że byłem już wykończony dzisiejszym dniem, a głód w tym nie pomagał. Zaburczało w nim cicho więc miałem nadzieję, że lista jej życzeń na dzisiaj się skończy. Ubranie miałem brudne i przyklejone do skóry co powodowało spory dyskomfort już.

- Coś jeszcze potrzebujesz? - z lekką empatią, która powinna wyczuć. W sumie polubiłem ją. Na pewno byłaby dobrą żoną i matką. Mało takich zostało, szkoda. Są niedoceniane, a kochają najmocniej. Zerknąłem na nią czekając na odpowiedź.

[Takashi]

"Ttt...to był wypadek!"
Misja rangi D - Raikuro
15/14

Raikuro, dźwigając ciężki kanister, powrócił do dużego namiotu, gdzie Ayaka uważnie wykładała zawartość ostatnich kartonów. Jej drobna sylwetka pochylona nad stertą opatrunków i fiolek z miksturami zdawała się obca, a w jej ruchach kryła się niesłychana precyzja. Każdy bandaż układała równo, osobno segregowała narzędzia chirurgiczne, a medykamenty układała według rodzaju i daty ważności - ani śladu po niezdarnej, jąkającej się dziewczynie sprzed kilku godzin. Obserwując ją teraz, Uchiha dostrzegł jej prawdziwą naturę - kiedy naprawdę zależało jej na czymś, była skrupulatna i poważna, jakby precyzja była dla niej drugą naturą.
Ayaka uniosła wzrok dopiero, gdy cichy szmer żelaznego kanistra wbijającego się pomiędzy plątaninę rozmów i krzyków zwiastował jego powrót. Jej oczy rozbłysły wdzięcznością, a na twarzy pojawił się szczery uśmiech.
- Dz... dziękuję! - powiedziała drżąco, po czym sięgnęła za pas i podała mu zwiniętą gumką sakiewkę. - Tt... to dla ciebie, jako wyraz wdzięczność. Za wszystko.
Raikuro po odbezpieczeniu zawartości zobaczyłby 250 ryo. Chociaż wartość tej sumy dla shinobi rzadko bywa najważniejsza, poczuł, jak jego ciężar symbolizuje wdzięczność za każdą odratowaną osobę. Gdy opuścił namiot, deszcz zelżał do delikatnego szmeru, a Raikuro mógł po raz ostatni spojrzeć na polowy szpital. Lekarze biegali między stołami chirur­gicznymi, unosząc rannego na noszach czy przerywając na chwilę opatrunek, by sięgnąć po sankcjo­nowane mikstury z kolejnego regału. Sanitariusze w błyszczących kitlach nerwowo przesuwali opatrunki i przygotowywali strzykawki, a medycy w skupieniu studiowali mapy terenów wojennych, planując kolejne transporty rannych. W powietrzu unosiła się mieszanka dezynfekcji i świeżo ugotowanej zupy z leczniczych ziół - atmosfera była napięta, ale pełna zaangażowania i poświęcenia.
Bohater mógł poczuć, że choć ta misja zaczęła się jako niewymagające zadanie z dostarczeniem prostych zapasów, zakończyła się spotkaniem z ludźmi, którzy każdego dnia stawiają na szali życie innych. Gdyby jeszcze raz spojrzał na namiot Ayaki, zobaczyłby, że dziewczyna jeszcze żegna go wzrokiem i uśmiecha się, a przy ostatniej wymianie spojrzeń skinęłaby jeszcze serdecznie głową. Woda deszczu spływała mu po ramionach, a pozostałość błota na spodniach przypominała, jak trudna była droga, którą przeszedł. Droga, która pierwotnie wydawała się wręcz banalna. Wiedział jednak jedno - nawet najcięższy kanister, każda fiolka i bandaż, są niczym wobec wartości ludzkiego życia. Dziś uratował nie tylko życie jednej dziewczyny, ale przyczynił się do ratowania wielu kolejnych istnień, dbając o zaopatrzenie. Słyszał w oddali słowa medyka kierujące transport rannych, i ruszył dalej w stronę bramy Sarufutsu, niosąc w sercu poczucie, że jego kroki mogą przynieść ulgę tam, gdzie najbardziej tego potrzebują.

Misja zakończona sukcesem!