Siedziba Władzy

[Azuma]

Poprzedni wątek: Obóz Yuki Mikoto

Sakki wysłany w pośpiechu z misją do Obozu Mikoto Yuki, w końcu zjawił się w siedzibie rodu, z raportem gotowym dla Masahiro-dono. Ubrany był tak, jak opuścił gabinet lidera. Na twarzy znajdowała się maska która chroniła jego tożsamość. Zbroja, którą miał na sobie, skryta była pod czarnym płaszczem. Wyhaftowany na plecach herb klanu, nie pozostawiał wątpliwości wśród urzędników jak i strażników, komu ninja służy. Gdy pojawił się przed drzwiami, strażnicy rozstąpili się, gotowi go wpuścić. Nie było wątpliwości, że zostali wcześniej powiadomieni o tym jak się mają zachować, gdy pojawi się członek Sakki.

– Przepraszam za zwłokę Masahiro-dono, ale ta podróż… kosztuje więcej sił niż sądziliśmy.

Sakki ściągnął maskę. Wciąż w płaszczu spod którego widniała zbroja, wyraźnie emanowała gotowość do działania. Choć znajdował się tu, w gabinecie, wśród swoich. Wspomniana podróż, miała dwa znaczenia, to które wydawało się słyszeć i rozumieć postronnym, oraz to ukryte o którym wspomniał sam lider klanu w trakcie ich ostatniego spotkania.

– Dowiedziałem się jednak wystarczająco, abyśmy wiedzieli czy i z jakim zagrożeniem w obozie Yuki Mikoto, możemy mieć do czynienia.

Zawarty w twierdzeniu Azumy tryb przypuszczający, nie mógł umknąć Uchiha Masahiro. Rozwinięcie tego co miał na myśli Azuma, zależało tylko i wyłącznie od woli przywódcy i tego jak chciał poprowadzić tą rozmowę.

[Papyrus]

Post Fabularny Azuma Wiosna 395

Na stoliku Masahiro teraz stał imbryczek i filiżanki po herbacie - dość jasnym było, że przed chwila przyjmował ważnego gościa. Gościa jednak się już pozbył, więc jak tylko Azuma wszedł do środka, Shirei-kan, wciąż ubrany w swoją zbroję, z ekwipunkiem czekającym tylko na to, żeby go złapać, mógł wejść do środka bez żadnego problemu oraz żadnej zwłoki. Sam Masahiro stał przy oknie i wydawało się, że z niepokojem patrzył na wschód, bojąc się, że w okolicach jeziora, nad którym leżało Hachimantai zobaczy bijuu.

Na widok Azumy się jednak uśmiechnął i odetchnął z ulgą. Na razie znaczyło to, że bezpośrednie zagrożenie minęło.

- Twoja podróż trwała tyle, ile musiała trwać, żeby przynieść mi jak najdokładniejsze informacje - powiedział Masahiro, sprzątając ze swojego stolika, odkładając na bok imbryczek i resztę naczyń, a sam zasiadając w seiza na poduszce, aby posłuchać raportu Azumy. - Zacznijmy od raportu, oczywiście. Z czym Yuki Mikoto-dono miała tam do czynienia, co zobaczył Minoru-san.

Uchiha Masahiro

[Azuma]

Sakki w końcu pojawił się w siedzibie i swoją obecnością mógł z ramion Uchiha Masahiro, zdjąć przynajmniej jeden ciężar. Mężczyzna wciąż odziany w swój rynsztunek, rozluźnił się, a ponadto z wyrozumiałością przyjął późne zjawienie się „prawej ręki”, co pozwoliło aby do właściwej części rozmowy, obie strony przystąpiły zadowolone. Gdy Masahiro-dono wyraził życzenie, by do tego doszło, jego Kogō nie zwlekał z spełnieniem tej woli.

– Zgodnie z przewidywaniami, sharingan pozwolił mi bez problemu wtargnąć do podświadomości Yorokobiego Ariiego. I to pomimo tego, że nie jest sakryfikantem.

Była to bez wątpienia pierwsza, kluczową informacja dla Uchiha Masahiro. Już wiedział. że w sąsiedztwie jego nowej „stolicy”, w obozie „sojuszniczej” armii, nie znajduje się Jinchurikki.

– Trochę pogrzebałem w jego przeszłości i teraz rozumiem dlaczego Rakurai Minoru wyraził w raporcie swoje zaniepokojenie. Otóż Yorokobi wykazuje znaczną niestabilność emocjonalną. W przeszłości doznał poważnych traum co spowodowało, że jego jaźń została rozszczepiona… W jego podświadomości egzystują byty, które pomagają mu się uporać z wyjątkowo stresującymi sytuacjami. Jak zrozumiałem, nasz shinobi Minoru-san, był uczestnikiem jednej z takich trudności.

Azuma nie spieszył się z tłumaczeniem, bo chciał to uczynić bez pominięcia kluczowych informacji. To wymagało umiejętnego formułowania myśli, szczególnie że dotyczyło niecodziennej sytuacji, bowiem opierania się na jaźni, czyli czegoś co każdy ma na swój sposób unikalne. Na szczęście Uchiha Masahiro, dzielił podobne umiejętności, więc naturalnie zrozumienie tych niuansów, powinno być prostsze.

– Oczywiście, to co robiłem będąc w podświadomości Yorokobiego, nie spotkało się z jego entuzjazmem. Doprowadziło to do krótkiej konfrontacji. Poznałem „Rzeźnika”, tą część osobowości, która wydaje się przejmować nad Yorokobim kontrolę gdy ten traci kontrolę nad sytuacją pola walki. Podjąłem to ryzyko, gdy byłem bliski przekonania, że będąc w jego umyśle, nie grozi mi niebezpieczeństwo. Wydaje mi się też, że wbrew przewidywaniom, ta eskalacja doprowadziła wręcz do wypalenia wrogości i przyspieszenia ujarzmienia tej niekontrolowanej agresji przez gospodarza. Odniosłem wrażenie, że Yorokobi Arii to zrobił bo nie chciał byśmy byli jego wrogami.

Azuma się zatrzymał, pozwalając właściwie rozbrzmieć temu wnioskowi. Przez chwilę mężczyźni lustrowali się spojrzeniami, oceniając wzajemną postawę. Osiemnastoletni Kogō jeszcze nie rozszyfrował, co przywódca jego klanu, uwazał o tym postępowaniu.

– Yorokobim Arii poprosił mnie w podświadomości o zaufanie, a ja biorąc wszystko co zobaczyłem i czego w przeszłości doznał, a także wiedząc co może jeszcze zaoferować, postanowiłem obdzielić go naszym zaufaniem. Ostrzegałem go jednak, że jeżeli je utraci, już go nie odzyska. Wydawał się to zrozumieć. Werdykt ten, został również przekazany Yuki Mikoto. Odniosłem silne przekonanie, że poczuła ulgę. Nie mam wątpliwości po tej podstawie, że Yuki Mikoto i jej obóz, bardzo liczy się z opinią Surufutsu.

W ten sposób Azuma streścił całe zajście nocne z obozu Yuki Mikoto, ale nie poprzestał na tym, bo miał jeszcze jeden wniosek. Choć nie dotyczył bezpośrednio samej sprawy, to już wprost z niej wynikał.

– Na koniec, biorąc to wszystko pod uwagę, czuje się w obowiązku zarekomendować Rakurai-san do Sakki. Wykazał się dużą przytomnością, zgłaszając ten problem wyżej, a ponadto był w tym wszystkim dyskretny. Wykazuje cechy pożądane u członków Sakki.

[Papyrus]

Post Fabularny Azuma Wiosna 395

Na wieści, że Yorokobi Arii nie jest sakryfikantem, Masahiro odetchnął z ulgą, ale nie trwało to długo, bo po chwili znów wyglądał na zatroskanego. Nie powiedział jeszcze tego, co go trapiło Azumie, ponieważ czekał na całość raportu. Niemniej jego sylwetka nie była już wyprostowana jak struna shimasenu.

Odezwał się dopiero, kiedy Azuma skończył wszystko. Po chwili. Najpierw złożył ręce przed sobą i pomyślał, po czym zacisnął zęby, próbując powstrzymać ziewnięcie. Lider się nieco zarumienił i otarł oczy, które chwilowo zaszły mu łzami.

- Przepraszam, Azuma-kun, to był naprawdę długi dzień. A może nawet rok - westchnął głęboko, wstał i otworzył szerzej okno, aby chłód wieczora był w stanie go trochę rozbudzić. Dodatkowo rozejrzał się, czy ktoś się nie kręci pod jego oknem. Tak, na wszelki wypadek. - Cieszę się, że nie miałeś do czynienia z sakryfikantem i nie było tak wielkiego niebezpieczeństwa, jakiego mogłem się spodziewać. Naprawdę, niepotrzebne by nam było przebudzenie się bestii przy Hachimantai. Nie dość, że rodzina Haridy byłaby zagrożona, ludzie z wioski, ale też wszyscy z obozu Mikoto-dono. No i to rzut kunaiem od Sarufutsu.

Mężczyzna na chwilę zamilkł, po czym się uśmiechnął smutno.

- Nie da się jednak ukryć, że przydatny sakryfikant by się nam przydał, szczególnie, że Ludzie zza Muru mają do dyspozycji swojego.

Masahiro nie kontynuował tego, jednocześnie rzucając złotym okiem na Azumę, wiedząc, że młodzieniec zrozumie, co lider miał na myśli.

- Strasznie skomplikowane jest to, co mówisz. O jaźniach, bytach i… - potarł swoje czoło. - Nie myślałem, że będą to nasze problemy, może powinniśmy podpytać Yamanaka, który u nas zamieszkali. Chociaż nie wiem, czy byliby specjalistami w tej kwestii. W każdym razie - Masahiro lekko się uśmiechnął. - Dobra robota. Twoja gotowość do działania, nawet w najtrudniejszej i najdelikatniejszej sytuacji, rozwiązanie sprawy bez eskalacji i, mam też nadzieję, bez pretensji ze strony Mikoto-dono… na razie zakładam, że bez pretensji, jeżeli cokolwiek przyjdzie, wtedy będziemy o tym rozmawiać. Upewniłeś się, że jest to nasz sprzymierzeniec. Naprawdę, cieszę się, że jesteś.

Dalej już była rekomendacja Minoru do Sakki, co Masahiro przyjął z pewnym zastanowieniem.

- To… nie byłby zły pomysł, biorąc pod uwagę to, co mówisz. Porozmawiam z nim, kiedy wróci. Jeżeli zechce, zarekomenduję go do Sakki i poproszę ciebie, żebyś też go zarekomendował. Mistrzowie z Sakki wezmą się za jego szkolenie wtedy. A teraz siadaj i opowiedz mi o Rantori. Wszystko, co wiesz, co zauważyłeś. Już Tsuyoshi-kun i Hiro-chan mi zdali raport, dostałem też raport od Takeru. Ale potrzebuję też twojego spojrzenia na sprawę i informacji, czym jeszcze będę się musiał w związku z tym martwić.

Uchiha Masahiro

[Azuma]

Mimika Masahiro ulegała zmianie, dostosowując się do narracji, jaka akurat wynikała z opowiadania. Wyraźnie widać było na twarzy przywódcy różne emocje, które jednak nie znajdowały ujścia w słowach, dopóty Sakki nie skończył mówić. Dopiero wtedy, gdy Masahiro poznał wszystkie szczegóły, mógł szerzej wyrazić swój osąd. I w pierwszej kolejności, Lider klanu wyraził zarówno ulgę, jak i wdzięczność co do tego, że jego „Prawa ręka” nie musiała się mierzyć z prawdziwym Jinchurikkim.

Uwadze Azumy, nie umknęły jednak kolejne, związane z tym słowa.

– Wciąż nie ma wieści od Kyoushiego-sama? To trwa już długo… Zważywszy na obecną sytuację i jego niezaprzeczalną siłę, czy to nie czas, aby wysłać za nim ludzi? Musimy wiedzieć czy nic mu nie grozi… Być może powinniśmy się też upomnieć o jego wsparcie.

Sakki starał się być delikatny w wysnutych racjach, choć po wypowiedzeniu na głos tego wszystkiego, nie uważał, że tak wyszło. Kyoushi-sama w niektórych kręgach był wciąż traktowany jako bohater, dlatego nie łatwo było o tym mówić, ale coraz więcej ludzi głośno się zastanawiało, gdzie jest ich sakryfikant, szczególnie w tak trudnych chwilach dla klanu i jego egzystencji. Wśród tej rzeszy, był i sam Azuma.

– Jeżeli pojawi się taka rekomendacja, oczywiście zajmę się tym - przytaknął, gdy Masahiro uznał wniosek o włączenie Rakuraia Minoru do struktur Sakki, za zasadny. Oczywiście najpierw konieczna była sama rozmowa z Minoru, ale Uchiha ufał, że z szacunku do Lidera klanu któremu służył, Rakurai-san nie odmówi.

Gdy i tą kwestię mieli omówioną, w końcu przeszli do tematu, z powodu którego Azuma przybył do kwatery Masahiro dnia poprzedniego. Do Rantori. I problemów jakie z tym miastem się pojawiły. Uchiha, drugi Kogō tamtego oddziału, nie zamierzał zatajać niczego, ani pudrować okoliczności w jakich się znaleźli.

– Był taki moment, w którym myślałem, że Rantori to nie jest nasza zdobycz… Tylko zmyślnie zastawiona pułapka.

Przez chwilę milczał, wracając myślami do tamtych wydarzeń.

– Nasi szpiedzy donosili, że siły w Rantori będą słabe i nieliczne… To nie była prawda. Oddziały wroga byłe liczne, choć gorzej uzbrojone, to jednak mogli również liczyć na wsparcie swoich shinobich. Ich również miało nie być, a mimo tego… Zanim uporałem się ze swoim przeciwnikiem, ten zdążył mi wysadzić połowę oddziału. Gdy się wydawało, że przejęliśmy w końcu inicjatywę, dostrzegłem flarę ostrzegawczą za naszymi plecami, z sekcji medycznej na tyłach. Musiałem tam wrócić, a tam okazało się że eskapada wroga urządzała tam czystki. Gdy uporaliśmy się z tym zagrożeniem i wróciliśmy do północnej części miasta… mojego oddziału już nie było.

Azuma zamilkł na chwilę, pozwalając by na nowo rozbudzony gniew, zelżał, a ostatecznie zniknął. Gdy spokój powrocił nie tylko na zewnątrz, ale i zapanował w środku, wrócił do swojego wywodu.

– Wiem, że Tsuyoshi-kun i Takeru-san mierzyli się z podobnymi trudnościami. Wiemy jednak oboje, że poradzili sobie znacznie z tymi trudnościami lepiej. Poza niesiemy wsparcia na tyłach, nie mam nic na swoje obronę poza jednym… Uważam, że nasza kampania była sabotowana. Albo masz wywiad został zinfiltrowany, albo wśród naszych szpiegów mamy zdrajców. Nie wierzę w takie rozbieżności w danych wywiadowczych, na takim etapie przygotowań.

Powiedział to. Oskarżył własnych pobratymców o zdradę. Teraz milczał oceniając czy i w jaki sposób wyrzucone oskarżone wpłynęły na Masahiro. Azuma wysuwając takie oskarżenia, niewątpliwie dostarczał mężczyźnie kolejnych powodów do zmartwień, czy jednak…

…Masahiro-dono lub Takeru-san, nie mieli podobnych wniosków, gdy spojrzeli na tą całą sprawę kompleksowo?

[Papyrus]

Post Fabularny Azuma Wiosna 395

- Shiroyasha-kun zawsze był wolnym duchem i robił to, co robić chciał. Sugiyama-san próbował w jakiś sposób nad tym zapanować, nakładając mu pieczęć przywołującą. Dzięki temu udało się go przywołać do walki z Dziewięcioogoniastym. Przyznaje, że wolałbym, żeby tutaj był, ale z szacunku do Katsumi-dono… - mówił Masahiro, ale po chwili po prostu westchnął i zdecydował się być szczery, nie tylko oficjalny. - Azuma-kun, Kyoushi to silny człowiek, doskonale panujący nad swoją bestią. Kyoushi ma bardzo silnych znajomych, w tym Ichirou, o który zapewne wiesz. I nie tylko jego. - Przez twarz Masahiro przemknął grymas bólu, który starał się zamaskować. Azuma miał, oczywiście pojęcie, że chodziło o jego niedoszłą żonę. - W każdym razie, to, czego się boję, to zrobienie sobie z niego, Shiroyashy, wroga. A nie są nam potrzebni wrogowie, tylko sprzymierzeńcy. I pieniądze.

Westchnął głęboko i lekko się zgarbił.

- Azuma-kun… jesteśmy w dupie - przyznał Masahiro absolutnie otwarcie. - Mówiłem nawet Hiromi-chan, ale nie tak dosadnie. Ale chcę, żebyś naprawdę zrozumiał. To jest zwycięstwo, którego nasi ludzie potrzebują, ale nasze skarbce nie wytrzymają. Mamy wsparcie Ryuzaku, ale nie na wojnę. Bo się nie bronimy, ale atakujemy. A nie to jest oczekiwane.

Uniósł dłoń i zamknął oczy, aby wykorzystać chwilę na uspokojenie się. Odetchnął kilka razy, chyba policzył do pięciu, aż w końcu znów otworzył oczy i z pewnego rodzaju zrezygnowaniem spojrzał na Azumę.

- Tym, oczywiście, zajmiemy się z Sugiyamą oraz resztą rady i Takeda-sama. Staraj się nie martwić tym. Kontynuuj.

Azuma odpowiedział o swoich podejrzeniach co do Rantori.

Masahiro przez długą chwilę wpatrywał się w Azumę, jakby próbował ocenić wagę właśnie wypowiedzianych słów. Gniew, zmęczenie i rezygnacja mieszały się na jego twarzy, choć lider klanu najwyraźniej robił wszystko, by zachować opanowanie. W końcu westchnął ciężko, odwracając na moment wzrok, i potarł dłonią skroń, czując jak pulsujący ból rozchodzi się coraz szerzej.

- Azuma-kun... - zaczął, powoli i starannie dobierając słowa, jakby bał się, że źle wypowiedziane zdanie może wszystko jeszcze pogorszyć. - To bardzo poważne oskarżenie. Nigdy nie chciałem uwierzyć, że nasi ludzie mogliby zdradzić… co pewnie jest nierozsądne, zważywszy na Gazo, którzy wiedzieli o ataku na Mur zanim się on odbył i dawne czasu Hisashiego-sama.

Wstał od stołu, przeszedł kilka kroków w stronę stojącej pod ścianą zdobionej laką szkatułki, którą otworzył ostrożnie. Ze środka wyjął zwój i odwrócił się do Azumy.

- To, co teraz powiem, nie może wyjść poza te ściany. - Jego spojrzenie było na twarzy młodszego Uchihy, pełne powagi. - Od teraz masz moje osobiste pozwolenie, by przejrzeć meldunki, które dotarły do nas przed atakiem na Rantori. Zabierzesz ten zwój, zawiera on specjalne szyfry używane dotąd wyłącznie przez mnie i Sugiyamę. Każdą wiadomość przepuścisz ponownie przez ten klucz. Porównaj oryginalne notatki zwiadowców z tym, co ostatecznie trafiło do sztabu. Każdą różnicę zaznacz czerwonym atramentem i zachowaj tylko dla moich oczu.

Podał mu zwój.

- Jeżeli faktycznie mamy zdrajcę, dowiem się kim jest. Ale pamiętaj, Azuma-kun - nie wolno nam pochopnie oskarżać. Potrzebujemy prawdy, a nie domysłów. To nie jest moment, kiedy możemy sobie pozwolić na panikę wśród naszych.

Wypuścił powietrze z płuc, jakby ten gest miał dodać mu choć odrobinę energii. Przez moment jego oczy utkwiły w ciemnym, wieczornym niebie za oknem. Przez chwilę panowała cisza. Masahiro czuł się, jakby właśnie zdjęto mu z ramion jeden ciężar, jednocześnie dokładając kolejny, jeszcze cięższy.

- Potrzebuję cię teraz bardziej niż kiedykolwiek, Azuma-kun - odezwał się po chwili. - Jutro o świcie zacznij to śledztwo. Wszystko jest w Siedzibie, do jutra rana będziesz mógł wszędzie wejść. Orochi zaprowadzi cię bez pytań, jeżeli czegoś będziesz potrzebował - proś go o cokolwiek. - Na chwilę zamilkł, po czym głęboko westchnął. - Czasem zastanawiam się - dodał cicho, bardziej do siebie niż do Azumy - jak to wszystko będzie wyglądało na kartach historii. Czy ktoś jeszcze będzie pamiętał, jak wiele kosztowało nas każde zwycięstwo, które dziś wydaje się tak mizerne?

Podniósł wzrok, zmęczony, lecz pełen determinacji, gotowy znów stawić czoła wszystkiemu, co nadchodziło.

- Dziękuję ci, Azuma-kun. Na pewno dasz radę. Czy chciałbyś porozmawiać o czymś jeszcze?

Uchiha Masahiro