Osada Portowa Shinkai

[Gōsui]

Człowiek wybrał się na niesamowicie ważna i niebezpieczną misję od której może zależeć przebieg wojny. Spodziewałem się doświadczyć tu wielu, naprawdę wielu rzeczy, lecz nie byłem przygotowany na to, że chwilę po opuszczeniu obozu zjem tak dobry obiad. Był naprawdę fenomenalny jak porównać go do tego co jadłem w obozie Mikoto do tej pory dlatego swoich pochwał nie szczędziłem.
Niesamowite jakie to jest dobre. Nie wiesz co tracisz przyjacielu. Będę musiał polecić znajomym to miejsce. Kawałek jest ale dla tej kaczki warto przejść każdy kilometr. Mówiłem entuzjastycznie, zajadając się przy tym, a szczególnie tak aby pani kelnerka słyszała. W końcu jeśli miałem jej utkwić w pamięci wolałem zostać zapamiętany jako głośny klient chwalący ich jedzenie niż dziwny mruk albo co gorsza ktoś wypytujący o rzeczy o które wypytywać nie powinien.
Niestety Osamu ewidentnie się nudził. Nie skubną nawet jedzenia mimo moich zachęt. No cóż... być może wyczerpał swoją fajność fundując imprezkę w obozie na ten tydzień i teraz potrzebował być nudziarzem, może służbistą? Cholera go wie. Był dość enigmatyczny.
Gdy w końcu się zebraliśmy do wyjścia w progu trafiliśmy właśnie na wchodzących do środka naszych kompanów na co uśmiechnąłem się szeroko. O jak dobrze was widzieć. Właśnie wspominałem, że muszę polecić wam to miejsce. Niesamowite jedzenie tu serwują, a obsługa pierwsza klasa. Co prawda pewnie macie nam coś do przekazania ale to nie ma co tak stać w progu. Chodźcie. Po tych słowach skierowałem wszystkich do stolika przy którym niedawno siedziałem z Osamu. Czy zachowywałem się jakbym był u siebie? Być może. W każdym razie jak na razie na tej misji było klawo.

[Osamu]

Osamu nie ufał przybytkowi, w którym się znaleźli. Nie ufał Goseiowi. Możliwym było, że ten specjalnie zajada i poleca jadło, które zostało przyniesione po to żeby Białowłosy spożył truciznę. Nie miał zamiaru sprawdzać swoich podejrzeń więc nic nie robił sobie z prychającej i mało grzecznej obsługi. Miał na głowie kogoś kto lubi trwonić czyjeś pieniądze i to było za wiele dlatego to obsługujące nic, nie zrobiło żadnego wrażenia na przedstawicielu szlachetnego rodu Kaguya.
Pozyskiwanie informacji w tym miejscu było... Wyglądało inaczej niż to co zarysowała im Hoshi. Niebezpieczeństwo nie wisiało w tej mieścinie nad Nimi niczym wyrok ani żaden Dziki nie próbował wykraść im informacji. Przynajmniej póki co. Czuł się nieco dziwnie albowiem musiał dużo czasu spędzać z ludźmi, z którymi nigdy czasu spędzać nie chciał. Wygadany "sentoki", który już nie był najsilniejszym Doko czy amator Shins, który rzucał obiekcjami w kierunku dowódcy ich ekipy. Miał nadzieje, że coś się ruszy w kierunku właściwym ale kiedy już mieli opuścić karczmę to owy Shins skierował ich z powrotem na stoliki, a Gosei zapraszał wszystkich jakby był to jego lokal.-Gdzie Szef? Rzucił do Minoru wyraźnie patrząc na Niego. Shinsa traktował jak powietrze od ich wymiany zdań, a Gosei był do tej pory z Nim. Nie chciał używać imienia swojego towarzysza żeby czasami nie spalić bo chyba jeszcze nikt ich nie rozpoznał. Usiadł spokojnie w tym samym miejscu co poprzednio. Jeśli pojawi się obsługa to zamówi jedną herbatę i od razu za nią zapłaci.

[Minoru]

Minoru co prawda wiedział, że wchodząc do wybranego przez Ariiego przybytku natkną się na Osamu i Gosuia. Czego się jednak nie spodziewał to to, że stanie się to zaraz przy wejściu do budynku. Nie używał on przez cały czas swego szóstego zmysłu, wiedząc że jeżeli przesadzi to wpierw rozboli go głowa, a w ostateczności może stracić swój zmysł na jakiś czas.
– Ohayo. - Powitał pozostałą dwójkę, siląc się nawet na uśmiech, jakby natknął się na swych najlepszych przyjaciół. Nigdy nie było wiadomo kto ich obserwuje, dlatego też dobrze było, żeby wyglądali na dobrych kumpli aniżeli najemników.
Gosui, wydawał się również dobrze odgrywać swoją rolę, ponieważ natychmiast zaczął ich zapraszać do środka i wychwalać tutejsze jadło. Rakurai skinął mu ochoczo głową. Skoro mieli jeszcze przez chwilę tutaj posiedzieć, to równie dobrze mógł zjeść coś pożywnego. Być może miał to być jego ostatni dobry posiłek. Zrobił więc krok do stołu gdzie stała wyraźnie zirytowana kobieta, gdy nagle usłyszał słowa Osamu, który chciał usilnie dowiedzieć się gdzie też znajdował się ich przywódca. Wydawał się przy tym niezwykle poważny i nawet odrobinę nadąsany.
Rakurai uśmiechnął się do niego i wskazał palcem w kierunku drzwi. Co miało być jasnym sygnałem, że na zewnątrz.
– Coś załatwia. Ale nie martw się, mam na niego oko. - Mrugnął do niego, wskazując ręką, zapraszająco, w kierunku stołu. Pierwsza część zdania miała mieć wydźwięk „Nie interweniuj”. A druga „Używam mego sensora”. I tak rzeczywiście było, co jakiś czas spoglądał w kierunku Ariiego, chcąc sprawdzić czy nie zmieniła się jego pozycja, lub też czy jego chakra nie buzuje, ani też czy nie jest pod wpływem genjutsu.
– No dobrze. Poproszę coś treściwego. Chciałbym wypchać swój brzuch czymś ciepłym i smakowitym. A i herbatą bym nie pogardził. - Zwrócił się do kobiety, zamawiając coś dla siebie. Nie wiedział co było tu najbardziej zjadliwe, więc pozwolił kobiecie wybrać za niego. Następnie gdy tylko zostawiła ich w spokoju, zwrócił się do swych kompanów.
– Byłem w porcie i popytałem tamtejszych marynarzy. Wyobraźcie sobie, że zdradzili mi, że można tu łowić naprawdę ogromne ryby, ale żadna łachudra nie chciała mnie zabrać ze sobą! Na całe szczęście szef dowiedział się, że w centrum zbierają ludzi na polowanie na grubego zwierza. Nie jest to co prawda łowienie ryb, ale też ujdzie. - Nie był mistrzem w szyfrach, lecz miał nadzieję, że tamci zrozumieją co miał im do przekazania. A jak nie, to musieli cierpliwie siedzieć na dupskach aż nie pojawi się Arii i sam wszystko wyjaśni.

[Arii]

Chłopak uśmiechnął się do mężczyzny, kiedy ten się przedstawił i wprost powiedział, że zarządza tym wszystkim. Pierwszy przystanek odwiedzony. Teraz wystarczyło, aby posunąć akcję trochę dalej, bo robiło się zbyt niemrawo a chłopaki wiecznie na niego czekać też nie będą. -Sprawne oko, Misami-san.- uśmiechnął się i założył jedną rękę na biodrze. -Shinobi od kilku lat, ale przestało to być dobrym zawodem, dlatego zebrałem grupę podobnych do mnie, aby odnaleźć zaginione skarby tego kontynentu. Niestety… te, które najbardziej nas zainteresowały są na terenach frontu… a wiemy, jak…- ściszył tutaj głos -Uchiha reagują na wspomnienie o Dzikich.- pokiwał głową patrząc na załadunek karawany. -Sporo osób w osadzie dokładnie wiedziało, gdzie mnie skierować. Rybacy nie mieli miejsca, ale odesłali mnie wprost do ciebie.- nie zamierzał wspominać narazie o kobiecie zarządzającej tym kurwidołkiem. Za to wiedział skąd Minoru wrócił i że zdobył takie same informacje co on, dlatego zamierzał odpowiednio je wykorzystywać do tej zabawy. -Więc co przewozimy?- tak, praktycznie oznajmił już mężczyźnie, że jest jego opcją i to… biorącą udział w tej eskapadzie. Nie chciałby, aby było to totalnie niezgodne z prawem ich prowincji, ale jeżeli taka będzie cena ich przykrywki… nie będzie miał żadnego wyboru, aby tak było.

[Shins Hyo]

Shins i Minoru wpadli na Gosuia i Osamu w drzwiach karczmy, po czym całą czwórką skierowali się z powrotem do stolika, przy którym stała poirytowana kelnerka. Hyo spodziewał się, że właśnie uprzątnęła po dwójce jego towarzyszy, a oni właśnie wracali do tego samego stołu. Spodziewał się też, że źródłem irytacji mogło być zachowanie owej dwójki - na ile zdążył ich poznać mogli zaleźć za skórę, zbyt gadatliwy już-nie-najsilniejszy-doko-w-Cesartwie Gosui, oraz nic-nie-mówię Osamu. Dynamika między tymi dwoma mężczyznami musiała budować spore napięcie u postronnych.

Gdy wracali do stolika Hyo zauważył, że przedstawiciel rodu Kaguya postanowił go ignorować, ale nie przejął się tym faktem. Jeśli ninja z pustyni ma zamiar zachowywać się jak nadąsany dzieciak to jego sprawa, Shins nie miał zamiaru się tym przejmować, ani w jakikolwiek sposób na gto reagować. Tak długo, aż nie zaszkodzi to ich zadaniu. Niemniej Minoru musiał powtórzyć wszystko to, co przed chwilą powiedział im Shins, a to na dłuższą metę może stać się irytujące.

Po powrocie do stolika Minoru i Shins zamówili coś do jedzenia - "Dla mnie dzik w beszamelu i piwo kraftowe, chmielone na zimno" "Poproszę gulasz i herbatę" - dobrze będzie zjeść coś ciepłego, a może to być ostatni ciepły posiłek na tej misji. Albo przynajmniej w najbliższym czasie. Cholera wie, jak karmią na morzu. A u dzikich to pewnie jakieś to co się tam spożywa, po tej stronie frontu może nie być uznawane za jadalne - "Nas skierowano właśnie do tego faceta, co z nim teraz Szefu rozmawia. Ale w sumie większych szczegółów nikt nam nie podał, więc musimy poczekać na wieści. A w międzyczasie" - tutaj skierował swoje słowa już konkretnie w stronę Minora - "Pytałeś o moje ubranie. Szczerze mówiąc, to nie wiem jak się nosi w moich stronach, gdyż nie wiem nawet skąd pochodzę. Rodzice wędrowali po całym świecie, a ja razem z nimi. Także nie wiem skąd pochodzili. Kilka lat temu zmarli w czasie jakiejś zarazy, która wybuchła w czasie jednej z wojen między klanami. Szczerze mówiąc nie do końca umiem sobie przypomnieć, gdzie się wtedy znajdowałem, też mnie gorączka zmogła i w zasadzie wywieźli mnie stamtąd mnisi, jako jednego z nielicznych chorych, którym udało się przeżyć. Także mój styl ubioru to inwencja autorska. Takie ubranie jest najprostsze w skompletowaniu".

---

  Ukryty tekst