Szlak prowadzący na północny-zachód

[Yumiko]

Zmiana nastrojów była aż namacalna. Yumiko obserwowała chłopaków, którzy w tym momencie wydali się bardziej ludzcy, jakby stopnie i formalne przedstawienie poszło na boczny plan. Nie stał już przed nią najmłodszy Kogo w klanie, ani też chłopak z wyjątkowymi zdolnościami. W tym momencie byli rówieśnikami, każdy z inną raną na sercu i może w innych okolicznościach nie musieliby walczyć, a ten czas mogliby spędzać bardziej beztrosko.

Gdy Yumiko wsiadła na orła spojrzała na Azumę i uśmiechnęła się delikatnie. Chciała jak najwięcej wyciągnąć z tej małej podróży, dlatego skupiła się na tym.-Naprawdę? Sam? Nic dziwnego, że mało czasu spędzałeś w Kotei, z takimi umiejętnościami bardziej przydajesz się w terenie. - była pod wrażeniem. To były możliwości, które warto wykorzystywać na wojnie, tym bardziej, jeżeli zwierzę mogło transportować więcej niż jedną osobę. Gdyby mieć wiele osób z takimi umiejętnościami, można by było wykorzystać to jako element zaskoczenia. Atak z góry... Przy dalszym tłumaczeniu skupiła się nieco bardziej. Patrzyła na drogę, która ciągnęła się dalej, i nikła w mroku. Na ten moment podróż powinna być dla nich łaskawa. Czarnowłosa wyciągnęła prowizoryczną mapkę, którą narysował dla niej Shizaki. Musiała ją mocno trzymać, bo wiatr nie był łaskawy, ale za to widoki... Świat z góry wydawał się piękniejszy, pora dnia i kolory malujące się na niebie zapierały dech w piersiach.-Te miejsca z mapy. Gdzie mniej więcej są?- chciała je znaleźć sama i o ile orientacyjnie mogłaby wiedzieć w której części drogi są, to cała ta wycieczka powodowała, że nie potrafiła do końca się skupić.

Rozmowa zeszła na Azumę, jej wzrok od razu odnalazł chłopaka, który był blisko woźnicy.-Jest najstarszy stopniem, może czuje się odpowiedzialny za nas? Poza tym jest praktycznie w naszym wieku, a doszedł tak daleko. Zobacz jak go przedstawiają. Najmłodszy Kogo w klanie. Nie wydaje Ci się, że to duża presja? Mnie by to przerosło... Takie oczekiwania ludzi wokoło. I przykro mi z powodu osób, które straciłeś. Czasami drobne rzeczy są więcej warte niż majątek- Było to małe nawiązanie do rysunków, pozostawionych w stolicy. Teraz gdy byli sami mogła wrócić do tego, bowiem gdy tam na dole mogłoby to zaognić sytuację, a tego bardzo nie chciała.- Właśnie tego się obawiam, my mamy swoje plany, ale nie wiadomo, czy ktoś tam nie ma lepszych i dziękuję. To jest naprawdę piękne -uśmiechnęła się i przez ostatnie chwile, gdy Shizaki przygotowywał się do lądowania oglądała okolicę chłonąc każdy szczegół i tworząc nowe wspomnienia. A te konkretne, było teraz na samym szczycie.

[Uchiha Hiromi]

~ 34/... ~

~ Azuma ~

~ Misja Wojenna rangi A ~

~ Szpieg ~
~ rok 395 ~

Kuro wylądował miękko na ramieniu Azumy, potrząsając skrzydłami, jakby strzepywał z siebie poranną wilgoć. Chłopak pogładził ptaka, a woźnica - choć uspokojony - spojrzał jeszcze raz na mokradła widniejące jak ciemna plama na horyzoncie. Mimo słów Uchiha, jego nerwowość została i udzielała się trochę innym członkom karawany. Słychać było pomruki innych kupców, którzy choć, nie panikowali, rozglądali się nerwowo.

W tym samym czasie, w górze, orzeł Shizakiego rozpoczął długie, płynne zejście. Yumiko wciąż obserwowała świat z zupełnie innej perspektywy, w której wojna i problemy istniały daleko, daleko pod ich stopami. Ale kiedy ziemia gwałtownie zaczęła się przybliżać, powoli było widać powrót do rzeczywistości.

Shizaki zerknął na nią kątem oka, słysząc jej słowa.

- Nie wiem, czy to presja, czy duma… - mruknął, podążając spojrzeniem za Azumą. - Ale wiesz, masz trochę racji. Hiro traktuje go jak brata. A Azuma… on naprawdę bierze na siebie więcej, niż ktokolwiek jego wieku powinien. - Westchnął. - To nie zmienia faktu, że kij dalej ma. O, tu - wskazał za siebie, nieco w dół, jakby wskazywał miejsce, gdzie kończył się kręgosłup. - Ale może to lepsze, niż gdyby był jak ja i wszystko brał na żarty. Mnie ciężko inaczej, muszę się jakoś sam zabawiać, kiedy jestem na samotnych misjach przez tygodnie czy miesiące.

Uśmiechnął się półgębkiem, jakby żartował, ale w jego oczach błysnęło coś poważnego. W ich wieku wszyscy nosili bagaż, ale każdy inaczej.

Gdy Yumiko wspomniała o rysunkach, Shizaki aż na chwilę spuścił wzrok.

- Drobne rzeczy… - powtórzył. - To są rzeczy, które zostają, kiedy niczego innego już nie ma.

Orzeł wzniósł się wyżej, na tyle, by widok stawał się coraz mniej szczegółowy, ale za to bardziej czytelny pod względem orientacji terenu. Shizaki chwycił Yumiko stabilnie za ramię, żeby wiatr nie wytrącił jej z równowagi, i polecił jej wyciągnąć mapkę

- Dobra, Yumiko-san, patrz teraz uważnie. Z góry wszystko jest prostsze.

Wskazał dłonią prosty fragment traktu, jaśniejszą nitkę wijącą się przez pola.

- To nasza dzisiejsza trasa. A teraz popatrz tam - przesunął palcem po mapie, a potem wyciągnął rękę, żeby pokazać tę drogę w rzeczywistości.

- Tutaj. Widzisz ten jaśniejszy pas ziemi przy zakolu drogi? - skierował jej wzrok na niewielki zagajnik niedaleko szlaku. - To pół dnia drogi od miejsca, gdzie startowaliśmy. - Nachylił się niżej. - Bezpieczne, blisko Sarufutsu, nie ma szans, żeby ktoś się tam zaczaił. Można rozstawić wozy, podgrzać coś do jedzenia, nawet chwilę pospać.

Na mapce uderzył palcem w kolejną kropkę.

- Drugi punkt jest tutaj. - Palcem poprowadził linię na północ, aż zatrzymał się na miejscu, gdzie trakt lekko się rozszerzał. - Trzy czwarte dnia drogi.

Z góry Yumiko faktycznie mogła dostrzec kilka samotnych drzew i mały plac, który wyglądał jak dawne miejsce postoju dla handlarzy.

- To też bezpieczne jak cholera - dodał. - Za blisko miasta, żeby komuś chciało się tu ryzykować.

I klepnął trzecia kropknę

Potem wskazał wyraźnie ciemniejszą część krajobrazu, tam gdzie ziemia zaczynała brązowieć.

- A tutaj… - jego głos spoważniał - to już na głęboki wieczór.

Z góry widać było, że ten fragment drogi przechodził przez obrzeża mokradeł - nie było to jeszcze bagno, ale teren stawał się mniej przyjazny, bardziej pusty.

- Dalej przed zmrokiem nie dojdziemy. I tutaj jest ryzyko - powiedział otwarcie. - Bandytów może być trochę. Nie dużo, ale… to nie Sarufutsu. Ale nadal nasze ziemie.

NPodrapał się po policzku, po czym dodał rzeczowo:

- Za to jeśli dojdziemy aż tam, następnego dnia mamy cały dzień na bagnach. I z dużym zapasem docieramy do granicy, zatrzymamy się na posterunku i kolejnego dnia spokojnie idziemy do Rantori.

- Teraz ty decydujesz. Masz mapkę. Zdecyduj, co ci pasuje. Nasz lider chciał, żebyś dowodziła. To jeden z testów, jak mi się wydaje. W sensie… straciłaś pamięć, ale jednocześnie mówisz i kojarzysz rzeczy. Coś tam jest. I chciał w miarę bezpieczny sposób sprawdzić co i jak i czego będziesz potrzebować.

Na koniec mrugnął rozbawiony:

- Tylko nie zdecyduj „tu zginę” i nie zaznaczaj tego na marginesie, dobra? Ludzie już i tak mają dosyć stresu.

Orzeł wzbił się jeszcze raz, żeby wyrównać tor lotu, po czym zanurkował lekko i rozłożył szeroko skrzydła. Lądowanie było płynne, ale Yumiko poczuła pod sobą miękkość ugniatanej trawy, gdy potężne łapy ptaka zetknęły się z ziemią. Shizaki zeskoczył pierwszy, odwrócił się i podał jej rękę, żeby pomóc jej zsiąść. Wydawał się spokojniejszy.

Karawana powoli zbliżała się do miejsca, gdzie orzeł wylądował. Azuma prowadził ją pewnie, a Kuro siedział dumnie na jego ramieniu. Ptak przekrzywił głowę, odwracając się i spoglądając w kierunku południowo-wschodnim, ku Sarufutsu. Delikatne "kra" wyrwało się z jego gardła - ciche, niepokojące.

Yumiko i Shizaki mogli w końcu wskoczyć na swoje konie, a malowany orzeł powrócił do zwoju, który Shizaki schował.

~ 7/... ~

~ Yumiko ~

~ Misja Wojenna rangi C ~

~ Te Zwoje Nie są Twoje ~
~ rok 395 ~

  Ukryty tekst

Sugiyama Orochi
Ueda Rin
Nakano Ikuko
Uchiha Haruka
Date Nao
Takeda Masatoshi
Uchiha Shizaki

[Azuma]

Azuma rozmówił się z woźnicą. Starał się go uspokoić, ale sukces był połowiczny – kupiec nie kontynuował tematu, ale zaczął z niepokojem przyglądać się mokradłom. Jego pobratymcom ten niepokój szybko się udzielił, bo zaczęły się gorączkowe, przyciszone rozmowy. Azuma skwitował to ciężkim westchnieniem, przenosząc wzrok ku górze.

Czarny, atramentowy orzeł brylował na niebie, stopniowo zwiększając odległość. Przez myśl Kogo przeszło, że Yumiko nie wydawała się sparaliżowana tym zadaniem. Czy to oznaczało, że już miała do czynienia z takim doświadczeniem? A może zwyczajnie nie pomyślała o tym co nastąpi? Uchiha przez chwilę głowił się nad tym, dostrzegając że jego towarzysze stali się teraz niedużą kropką, najwyraźniej odlatując dalej niż sam Azuma początkowo zakładał.

Dopiero tęskne kraknięcie Kuro, wyrwało Azume z tych rozmyślań.. Osiemnastoletni Kogō potarł głowę ptaszka, przyglądając się mu z uwagą. – Chyba nie powiesz mi, że też się boisz? Akurat Tobie najmniej zagraża. Gdy zrobi się gorąco, po prostu czmychniesz, jak zwykle.

Yumiko i Shizaku wracali. Kropka którą jeszcze chwilę temu byli, teraz przeobraziła się w pięść, Z tej odległości można było już rozróżnić kontury sylwetek. Azuma szybko pojął, że dwójka lotników chciała wylądować na szlaku, nieco dalej od karawany. Azuma przywiązał lejce wierzchowca Shizakiego, do siodła konia Yumiko, a potem trzymając za lejce tego drugiego, wsiadł na swojego rumaka i ruszył im na spotkanie. Dopiero przy ich lądowaniu, musiał zareagować.

– Prrrrr. – uspokoił wierzchowce, gdy atramentowy orzeł osiadł na szlaku. – Jak przelot? Coś niepokojącego zauważyliście? – zapytał, udając że nieprzyjemna konwersacja sprzed kilkunastu minut, nie miała miejsca. Azuma podał lejce Shizakiemu uprzednio odwiązując je, a potem przytrzymał lejce wierzchowca Yumiko, gdy ta postanowiła go dosiąść..

[Yumiko]

- Podziwiając takie widoki musisz mieć też niedogodności, chyba że... Poznasz kobietę z takimi samymi zdolnościami, zobacz jakie wtedy życie byłoby piękne! - niemalże się zaśmiała na swoje słowa, ale taka była prawda, trzeba szukać tam, gdzie ludzie byli podobni. Jednak gdy rozmowa zeszła na ich dzisiejszą trasę zaczęła się bardziej skupiać. Dostrzeżenie drogi sprawiało jej nieco kłopotu, musiała bardzo wytężyć wzrok by dostrzec to co chciał jej pokazać Shizaki. Brak doświadczenia w takich warunkach zaczynał być kłopotliwy, jednak po chwili zaczęła widzieć więcej szczegółów. - Jak ty to robisz? Dla mnie z tej perspektywy wszystko jest niemalże identyczne.- przy kolejnych punktach było coraz łatwiej, dostrzegała już różnicę. Widziała to co chciał jej pokazać. Milczała analizując całą trasę i dając mu możliwość wytłumaczenia wszystko.

Gdy skończyli analizę uśmiechnęła się. Była pewniejsza niż jeszcze przed lotem. Wiedziała więcej, a to dawało jej poczucie ulgi, jednak komentarz o jej grobie spowodował, że zaczęła się śmiać.- Nie zamierzam tutaj ginąć, raz wyrwałam się śmierci. Więcej nie zamierzam patrzeć jej w oczy. Możesz być spokojny, zanotuje to w głowie.-powiedziała już spokojniej.

Lądowanie niemalże nie różniło się niczym od początku lotu. Yumiko podała dłoń dla chłopaka i zeszła na ziemię. Lot był wspaniały, ale jednak tutaj czuła się bezpieczniej.- Dziękuję, to było niesamowite.-powiedziała raz jeszcze po czym spojrzała na Azumę, który do nich podjechał. Skoro Shizaki jeszcze przed chwilą powiedział, że miała wybierać i dowodzić postanowiła jako pierwsza odpowiedzieć na pytanie.-Droga na ten moment jest czysta, chyba że Shizaki dostrzegł coś czego nie zauważyłam ja... W każdym razie poznałam trasę, co mi pomogło. Mam teraz większą świadomość tego gdzie jesteśmy i dokąd zmierzamy. - powiedziała podchodząc do swojego konia i głaszcząc jego pysk. Bez problemu weszła na jego grzbiet, po czym odebrała lejce od Azumy. To właśnie wtedy zaczęła się przyglądać ptakowi siedzącemu na jego ramieniu. -Kim jest Twój towarzysz?- zapytała dalej bezczelnie się gapiąc.

[Uchiha Hiromi]

~ 35/... ~

~ Azuma ~

~ Misja Wojenna rangi A ~

~ Szpieg ~
~ rok 395 ~

Kiedy jeszcze lecieli, Shizaki wyjaśnił Yumiko, że to doświadczenie powoduje, że widzi więcej i potrafi rozróżnić rzeczy z góry. Jeżeli robił to często - pewnie miało to sens.

W końcu wylądowali.

Kiedy Yumiko przyglądała się ptakowi, Kuro poruszył się na ramieniu Azumy, jakby doskonale rozumiał, że jest obiektem zainteresowania. Nastroszył pióra, przekrzywił głowę i z cichym kra wyciągnął dziób w jej stronę, jakby oceniał, czy jest godna tego, by się jej przedstawić.

Pazury mocniej wczepiły się w materiał płaszcza Azumy, ale nie na tyle, by go uszkodzić - Kuro tylko zaznaczał swoje terytorium. Jeden z młodszych woźniców, widząc z bliska tę dziwną, ciemną sylwetkę, odwrócił wzrok, po czym nerwowo wykonał religijny ruch się po swojemu, jakby odpędzał złe duchy. Starszy kupiec trącił go łokciem.

- To nie demon, tylko ptak - mruknął półgłosem, choć sam patrzył niepewnie.

Shizaki w tym czasie odebrał od Azumy lejce swojego konia i sprawnym ruchem wskoczył w siodło. Atramentowy orzeł już dawno zniknął w zwoju, który schował za pazuchę.

Na pytanie Azumy o przelot tylko zerknął w stronę mokradeł, jakby jeszcze raz sprawdzał coś w pamięci.

- Droga czysta - odpowiedział już głośno, tak żeby usłyszeli i shinobi, i najbliżsi woźnice. - Żadnych problemów, żadnych poruszających się grup, nic podejrzanego. Jak na razie.

Kuro zakrakał głośno, a Shizaki spojrzał na ptaka. Zawiesił głos na ułamek sekundy, po czym dorzucił lżejszym tonem:

- Jak coś się będzie czaić, to raczej dalej na północy, nie tutaj.

Kuro znów cicho zakrakał, tym razem odwracając głowę w stronę Sarufutsu. Nad miastem nie było widać nic szczególnie niepokojącego - może cienką smużkę dymu z kominów, może poranną mgłę, która jeszcze nie do końca się podniosła. A jednak ptak spoglądał w tamtą stronę jak ktoś, kto czuje zmianę nastroju, zanim inni ją zauważą.

Wozy zaskrzypiały, konie parsknęły, ktoś poprawił beczkę z wodą, ktoś inny poprawił płachtę na skrzyni z towarem, jakby chciał ją symbolicznie osłonić. Napięcie, które wcześniej rozlało się po grupie, nieco się uspokoiło - widok Yumiko i Shizakiego, którzy wrócili cali i spokojni, działał lepiej niż kolejne zapewnienia. Mimo krakania nieszczęsnej wrony.

Shizaki podjechał bliżej Yumiko, prowadząc konia równolegle z jej wierzchowcem.

- No to, Yumiko-san… - rzucił swobodnie. - Zdecydowałaś już, jak gramy?

Krótkim ruchem głowy wskazał przed siebie, na trakt.

- Pierwszy postój na pół dnia, drugi na trzy czwarte, czy ciśniemy tak, żeby spróbować zahaczyć o ten trzeci przed zmrokiem?



Powietrze powoli robiło się chłodniejsze, im dalej odsuwali się od Sarufutsu, a im bliżej ciemnej linii mokradeł. Ptaki śpiewały już rzadziej, a na odległych łąkach raz po raz wyrywało się z trawy jakieś spłoszone zwierzę, ginąc po chwili w wysokich źdźbłach. Czasami mijali miejscowych ludzi, rolników, okolicznych mieszkańców. Ktoś jednak musiał zdecydować, co dalej - jak będzie wyglądać dalsza droga, gdzie się zatrzymają i co zrobią. Inaczej to woźnicy - kupcy - zdecydowaliby gdzie się zatrzymać. I słuchając szeptów, pewnie zrobiliby to jeszcze przed wieczorem, w trzy czwarte drogi, którą mogli wszyscy zrobić tego dnia. Nie chcieli być zaatakowani, a strach przed mokradłami zostawili sobie na następny dzień.

~ 8/... ~

~ Yumiko ~

~ Misja Wojenna rangi C ~

~ Te Zwoje Nie są Twoje ~
~ rok 395 ~

  Ukryty tekst

Sugiyama Orochi
Ueda Rin
Nakano Ikuko
Uchiha Haruka
Date Nao
Takeda Masatoshi
Uchiha Shizaki