[Event} - Miasteczko Sarufutsu

[Kubomi]

Kuglarka wysłuchała dalszych słów Shigemiego, biorąc swoją fajeczkę i nabijając ją nową porcją ziół, chcąc wrócić sobie do swobodnego palenia, poprawiła swoją pozycję, zamiast siedzieć z nogą na nodze, ułożyła je obok siebie, było to delikatnie wygodniejsze, a następnie zaciągnęła się głęboko opium, przymykając na chwilę oczy.
- Chcesz zobaczyć jedną z lalek? Nie mam z tym problemu. – odmruknęła, delikatnie zaskoczona pytaniem, ale nie miała zamiaru oponować. Sięgnęła do swojego paska, by odpiąć od niego specyficzne, wręcz fikuśne, ciemnoszare pudełko o wymiarach 15cm długości, 10cm szerokości i 12,5cm wysokości z czteroma krótkimi nóżkami i namalowanym czerwonym okiem. Musiała jakimś cudem ochronić go własnym ciałem, skoro miał na sobie mniejsze uszkodzenia niż ona sama po bijuudamie. – Oto bakuhatsu! Nie jest ona najbardziej… widowiskowa pod kątem skomplikowania i mechanizmów, ot notka wybuchowa zamknięta w małej lalce, dzięki czemu mogę używać jak wybuchowego pocisku. Oszczędne w kosztach i przede wszystkim skuteczne, akurat pech chciał, że nie użyłam jej na bitwie? Pozostałe są bardziej widowiskowe, ale… potrzebują remontu. Wiesz może, gdzie znalazłabym miejsce i części do najbardziej potrzebnych napraw? Lub innego lalkarza, który by mi w tym pomógł? – spytała w końcu, chcąc nie chcąc musi się w końcu zająć kuglarską robotą, inaczej dopiero w Shigashi zrobi niezbędne naprawy.

[Shigemi]

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ Gdy Kubomi zaproponowała pokaz jednej ze swoich lalek, sięgnąłem po fajeczkę, uważnie obserwując jej ruchy. Byłem ciekaw, co mi pokaże. W końcu, w tak nieprzewidywalnym świecie ninja, każda nowa umiejętność czy przedmiot mógł okazać się niezwykle przydatny lub wręcz decydujący o przeżyciu. Nabijając fajeczkę nowym zapasem ziół i wdychając jej dym, zauważyłem, że Kubomi wydaje się coraz bardziej zrelaksowana. Jej gesty stawały się płynniejsze, a wyraz twarzy nabierał spokoju. Było to jakby chwila ucieczki od ciężarów codzienności, a ja sam poczułem się trochę lżej, widząc jej spokój. Gdy Kubomi przedstawiła mi swoją lalkę o nazwie "bakuhatsu", moje zainteresowanie gwałtownie wzrosło. Przyglądałem się jej z fascynacją, widząc w niej więcej niż tylko prostą zabawkę. To było coś więcej niż tylko technologiczna nowinka czy praktyczne narzędzie - to było dzieło sztuki, w którym Kubomi połączyła swoje umiejętności kuglarskie z technologią ninja. Patrząc na nią, zdawałem sobie sprawę z jej potencjału jako broń wybuchowa. Była to zarówno intrygująca, jak i praktyczna kombinacja, która mogłaby okazać się kluczowa w odpowiednich sytuacjach. Wyobrażałem sobie, jak ta niewielka lalka mogłaby zmienić bieg wydarzeń na polu bitwy, oferując taktyczne możliwości, których nie mieliśmy wcześniej. To było zjawisko, które skłaniało mnie do refleksji nad kreatywnością Kubomi i nad tym, jak różnorodne umiejętności mogą być łączone, tworząc coś zupełnie nowego i wyjątkowego. Zafascynowanie, które ogarnęło mnie, kiedy Kubomi przedstawiła mi swoją lalkę "bakuhatsu", było niezwykle głębokie i wielopłaszczyznowe. Patrząc na tę prostą, lecz zarazem intrygującą konstrukcję, moja wyobraźnia zaczęła pracować na najwyższych obrotach.
-Fascynujący wynalazek, myślę, że w medycynie to by był prawdziwy przełom. A jakby jeszcze bardziej to zmniejszyć! Ach cudowne! - zachwyciłem się całkowicie.
To nie było tylko zwykłe narzędzie czy gadżet - to była prawdziwa mistrzowska robota, która wywołała we mnie szereg skomplikowanych emocji i myśli. Na pierwszy rzut oka "bakuhatsu" wydawała się być jedynie kolejną lalką, ale gdy spojrzałem na nią bliżej, ujrzałem w niej coś znacznie więcej. To nie była zwykła zabawka. To było dzieło sztuki, w której Kubomi połączyła swoje umiejętności kuglarskie z technologią ninja w sposób, który sprawił, że mój umysł osiągnął pełne pobudzenie. Z jednej strony, fascynowała mnie prostota konstrukcji - precyzyjnie wykonana, z dbałością o każdy detal. Z drugiej strony, zachwycała mnie jej potencjalna siła rażenia i praktyczność jako broń wybuchowa. To było coś zupełnie nowego, coś, co mogłoby całkowicie zmienić oblicze walki ninja. Przyglądając się "bakuhatsu", widziałem więcej niż tylko złożone mechanizmy czy skomplikowane układy. Widziałem w niej pomost pomiędzy tradycją a nowoczesnością, pomiędzy sztuką a technologią. To była manifestacja kreatywności i geniuszu Kubomi, która potrafiła wydobyć piękno i funkcjonalność z pozornie prostych materiałów. Jej zdolność do tworzenia takich dzieł była niczym magiczny dar, którym potrafiła zachwycić i inspirować innych. W mojej fascynacji "bakuhatsu" tkwiło też coś głębszego niż tylko podziw dla samego przedmiotu. To było odkrycie nowego wymiaru w naszym świecie - nowej możliwości, nowej perspektywy, która mogła otworzyć nowe drzwi w naszych działaniach jako ninja. To był moment, który pobudził moją wyobraźnię i zainspirował mnie do myślenia w sposób zupełnie inny niż dotychczas. Takie chwile są rzadkie, ale kiedy się zdarzają, wnoszą one nieocenioną wartość do naszego życia, sprawiając, że czujemy się żywi i pełni energii.

Kiedy Kubomi wspomniała o potrzebie remontu dla swoich innych lalek, moje myśli natychmiast zaczęły pracować nad sposobami, w jaki mógłbym jej pomóc. Próbowałem wyobrazić sobie, gdzie mogłyby znaleźć się potrzebne części do naprawy, przewijając w pamięci sklepiki i warsztaty w okolicy. W miarę jak przemyślałem tę kwestię bardziej szczegółowo, przypomniałem sobie o pewnym znajomym, który specjalizuje się w dostarczaniu nietypowych części do konstrukcji narzędzi ninja. Być może nawet ja sam będę w stanie wykonać niektóre z niezbędnych napraw, wykorzystując swoje umiejętności medyczne i techniczne. Kiedy znalazłem odpowiedni moment, odpowiedziałem Kubomi:
-Jeśli chodzi o miejsce do naprawy i zdobycie potrzebnych części, mam kilka pomysłów. Oczywiście, możemy zacząć od poszukiwań w sklepach ninja w okolicy, ale myślę, że najlepiej byłoby skonsultować się z kimś, kto specjalizuje się w zaopatrywaniu w nietypowe części. Jeśli nie to można poszukać Medyka Tetsuro, on jest również kuglarzem, może coś będzie wiedzieć. - powiedziałem, mocno się zastanawiałem, czy on gdzieś go tutaj spotkamy, minęło już sporo czasu i ani jego ani Tetsuro nie widziałem, ale także nie było żadnych informacji że nie żyją, ale ilu już takich leży pod Kotei i zaczyna użyźniać glebę. Stojąc wśród zgliszcz i pozostałości po bitwie, moje myśli zaczęły wędrować w kierunku bezimiennych ofiar konfliktu. Patrząc na zrujnowane krajobrazy i ciała poległych wojowników, poczułem ciężar ich anonimowości. Każda z tych istnień miała swoją historię, swoje marzenia, rodziny i nadzieje, które teraz zostały brutalnie przerwane przez wir przemocy. Przemijanie wojowników bez nazwisk wywoływało we mnie głęboką refleksję na temat wartości ludzkiego życia. Choć mogą być nieznani, ich cierpienie i poświęcenie są równie realne i godne szacunku jak tych, których losy znamy. Ich śmierć stanowiła przypomnienie o kosztach wojny, o jej bezsensowności i okrucieństwie. Chwilowe rozważanie nad bezimiennymi ofiarami bitwy skłaniało mnie do refleksji nad sensem konfliktów zbrojnych i poszukiwania dróg do pokojowego rozwiązania sporów. Być może, gdybyśmy potrafili dostrzec w każdym człowieku indywidualność i wartość, uniknęlibyśmy niepotrzebnych strat i cierpień.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

[Papyrus]

---

Ostatnia Bitwa o Kōtei Ario i Orochi

Masahiro, kiedy Ario się do niego odezwał i zrezygnował z zaczepiania Starego Sugiyamy, kiwnął do rudego kilka razy głową i uniósł rękę, którą mu przeszczepiono, po czym zamachał nią kilkakrotnie. Wyglądało to tak komicznie, że Stary oraz pan Takeda na niego spojrzeli, a Masahiro tylko wzruszyła ramionami. Nie chciał być tam teraz, chciał ruszyć w tłum i robić to, co mógł, żeby ułatwić swoim ludziom życie. Tkwił jednak przy ustalaniu rzeczy i musiał zdać się na Orochiego.

Orochi radził sobie z Ario całkiem dobrze, do tego wydobył od niego szereg ważnych informacji oraz perspektywę Ario na to, co się działo. Bo jeżeli pomyślało się o tym, jak wielu ludzi do walki przysłał cały świat, to okazało się, że było ich niewielu. Po prawdzie jedynie Sogen oraz armia Ryuzaku wysłała porządne siły. Yamanaka wysłali odpowiedni - dla swojego działania - oddział, a Yuki Mikoto wysłała, kogo mogła. Reszta klanów posłała ochłapy. Trochę Kaminarich, trochę Akimichich. Przybyli Nara, ale w niezbyt dużej ilości. Senju, Inuzuka, Aburame, Shigashi oraz reszta Karmazynowych Szczytów przysłała albo jednostki, albo nikogo. Nie mówiąc już o Cesarstwie.

Największy zawód spowodowała Pustynia. Owszem, pojawił się oddział żołnierzy, ale nie był duży i nie był szczególnie przeszkolony. Shinobich było niewielu. Pojawiły się takie perełki jak Chiroi czy Wuja Kaguya, ale nadal brakowało obecności ludzi z Pustyni. To była sprawa, która z całą pewnością miała być w przyszłości poruszona.

Hoshi, kiedy Orochi zaproponował, żeby Ario jeszcze trochę został i spisał wszystko, pokiwała głową.

- Zresztą myślę, że nie musisz wracać na Pustynię. Masz tutaj wielu marionetkarzy, którzy moją wrócić do waszej liderki i zdać raport. Nie przyszedłeś z Pustyni, tylko z Kropli. Musimy pomóc ludziom, poza tym też musimy wracać. Zostawiłeś swoją matkę w siedzibie. Sasame-chan i Kisuke-kun teraz się nią opiekują. Nie możesz ot tak jej porzucać na zbyt długi czas.

Kobieta wyglądała na dość zaniepokojoną, ale następnie spojrzała na Orochiego, lekko się kłaniając.

- Spróbuję, żeby Ario-kun został jeszcze trochę. Przynajmniej, żeby był w stanie zrobić te notatki.

W międzyczasie obok nich przeszła niebieskowłosa kobieta z nieprzyjemnym wyrazem twarzy. Kiedy podeszła do Orochiego, położyła my dłoń na ramieniu.

- Księżniczka się znalazła, idę mu powiedzieć - powiedziała Kiyomi, po czym podeszła do Masahiro, szepcząc mu coś na ucho. Mężczyzna lekko się wyprostował, podziękował kobiecie, po czym przeprosił Starego Sugiyamę oraz Takedę i bez słowa ruszył przez obóz.

Stary i Takeda zakończyli swoją rozmowę. Takeda wydał kilka rozkazów swoim ludziom, następnie odszedł. Stary za to poszedł do swojego syna oraz Ario, górując nad oboma mężczyznami.

- Nasze kwatery są w posiadłości Takedy-dono. Znasz drogę. Nawet oddają ci twój stary pokój - oznajmił do Orochiego. - Można przydzielić już ludzi do tymczasowych kwater. Rodziny z dziećmi do drewnianych szałasów, chore i ranne osoby do medycznego, młode i zdrowe osoby do wspólnych namiotów. Są przygotowane też listy mieszkańców Kotei oraz żołnierzy i ninja, którzy zgłosili się do walki. Trzeba zrobić spis tych, którzy przeżyli. Zajmij się i zorganizuj obie te sprawy. Ja nadal muszę zająć się Narami, Yamanakami, ludźmi z Ryuzaku i Akimichi. Masahiro-sama na razie niech zostanie przy ludziach i swojej narzeczonej. Trzymaj na niego oko. Tylko mnie nie zawiedź… tak, jak mnie nie zawiodłeś w czasie ewakuacji. Dobra robota, Orochi.

Mężczyzna położył dłoń na ramieniu syna, ale tylko na sekundę, następnie bardzo szybko przeszedł do innych spraw. Spojrzał na Ario.

- Kunisaku. Cieszę się, że ponownie walczyłeś za sprawę Kotei. Rozumiem, że omówiłeś najważniejsze kwestie z moim synem. Zapewniam cię, że mi wszystko przekaże. Ale musze przyznac, że Pustynia wysłała niewielkie siły. Czy wiesz dlaczego twoja liderka i Unia przysłali tylko garstkę ludzi do obrony kontynentu?


Shinichi, Osamu, Tetsuro

- Kość ci w oko! - burknał Chirou, zrobił minę oraz bardzo nieprzyzwoity gest w stronę Kaguya Taisho i odmaszerował od mężczyzny. Taishio - pieszczotliwie zwany Wuja Kaguya - lekko przewrócił oczyma i pokręcił głową, jakby chciał powiedzieć "nastolatki", następnie oddalił się do jakiegoś mężczyzny, który właśnie do niego podchodził i z nim po cichu rozmawiał. Obaj mężczyźni zniknęli po chwili.

Sam Chirou szedł przez chwilę tupiąc nogami, jakby chciał wszem i wobec pokazać, jaki jest obrażony na Kaguyę oraz na cały świat, aż nieomal nie wpadł na Shinichiego. Z lekką niepewnością spojrzał na mężczyznę i widoczny medalion, następnie skrzyżował ręce na piersi i się wyprostował, starając się wyglądać na pewnego siebie.

- Oczywiście, że przeżyłem. Do tego chroniłem całą armię przed deszczem z żelastwa. To ja się dziwię, że ty przeżyłeś, jak spadłeś z tego muru. Bo uderzyło w tą ścianę, nie? - chłopak wyglądał przez chwilę niepewnie, ale potem nabrał powietrza w płuca. - To nie moja pierwsza bijudama ani walka. Ostatnio udało mi się kilka osób ochronić i do tego pomogłem walczyć z Antykreatorem. I pomogłem w jego pokonaniu. Oczywiście, że nie zginę tutaj.

Przez chwile posłuchał Shinichiego i nawet już otwierał usta, kiedy pojawił się Osamu, zadając Shinichiemu ważne pytanie o bycie z klanu Douhito. Chirou spojrzał na Osamu swoimi dużymi, złotymi oczami i jeżeli Osamu znał jakiekolwiek plotki o wyglądzie Ichirou - tutaj stała jego mini-kopia. A jakby tego było mało, jeszcze Tetsuro podszedł do grupy - znając dwoje z trzech rozmówców.

Dzieciak wydawał się już zupełnie nie wiedzieć, co zrobić.


Tsuyoshi

- Jestem już wystarczająco dorosły - Hiroto wszedł w defensywę, nie do końca łapiąc żartobliwy ton brata. Zauważył jednak jego minę i prychnął lekko, przewracając oczyma. - No wiesz ty co? W każdym razie mama jest wściekła, ale pewnie, standardowo, po prostu ucieszy się, że wróciłeś, a potem będzie cię okładała mokrą ścierką. Harumi-oneesan jest dowódcą w Sarufutsu, trudno, żeby przejęła tutaj, jak tutaj na razie będzie reszta klanu, wiesz. Została, bo jest kunoichi, strażnikom się to nie podoba. Pewnie znajdziesz ją na głównym posterunku. Tata… - Hiroto spojrzał na Haruki, następnie z powrotem na Tsuyoshiego. - Ma się dobrze, ale pogadamy na osobności. Tu nie wiadomo, kto słucha.

- A Takeda-sama się rządzi, tak. Zawsze było wiadomo, że ma kontakty z Pustynią i Ryuzaku i jest bogaty, a teraz także dostał władzę. Przyjechał tutaj i zaczął wszystko organizować. Nie musimy zachowywać dla siebie tego, że Kotei padło, myśmy to wiedzieli, zanim bitwa się zaczęła. Właśnie przez Takedę. Bo po wieściach o Murze przyjechał z Kotei i zaczął wszystko szykować. Obóz uchodźców, na samym początku. Zorganizowanie lepszej straży. Zlecił zaplanowanie i budowę nowych domów oraz dzielnicy klanu Uchiha, sobie wyobrażasz? Przychodzi i zachowuje się jak pan i władca. Ja wiem, że brzmi to dobrze, ale… - Nachyliła się nieznacznie do Tsu. - Niech sobie radzą. Poddali miasto Dzikim. Jak tak można!

- Ale to, że tam byłeś i pomagałeś… niesamowite - stwierdził Hiroto. - Nawet jeżeli tylko ochraniałeś cywili. W końcu nie masz Sharingana, to normalne. Ale no, oni naprawdę mieli Kyuubiego? Wiesz coś? Jacy oni byli?

Cóż, Tsuyoshi w czasie drogi do Sarufutsu słyszał dużo, łącznie z tym, jakie klany brały udział w walce po stronie Dzikich.


Hana

Doktor Mujin wstał i uśmiechnął się do Hany. Jego twarz była obwiązana bandażami, dlatego nie widziała jego ust, ale oczy wyraźnie się do niej uśmiechnęły.

- Tak, pamiętam, Hana-san. Dobrze cię widzieć. Właściwie spędziłem już większość dnia zgięty w pół, więc moje plecy potrzebują trochę wytchnienia - powiedział, prostując się i trochę wyciągając, starając się rozprostować napięte mięśnie. - Przechadzka dobrze mi zrobi, jeżeli masz na nią ochotę. Chodziliśmy przez ostatnich kilka dni, ale chodzenie jest zdrowe.

Jeżeli Hana miała ochotę, Mujin zaczął się z nią przechadzać przez obóz.

- Musiałem tutaj być, nie da się ukryć, że chociaż szpital polowy był pełen, to i tak było za mało doświadczonych medyków. I ściągnęli cholernego Hazamę, ale nie widziałem go, może spadł na niego jakiś odłamek i zdechł w błocie, jebany kurwiarz… co ja? A tak, praca medyka jest dla mnie bardzo ważna i cieszę się, że mogłem pomóc, a także zdobyć trochę interesujących informacji. A jak ty się miewasz? Przeżyłaś. Wyglądasz dobrze. Czy nadal masz takie same plany, jak wtedy, w czasie Turnieju?


Ai i Mijikuma

Shizaki chciał coś odpowiedzieć Ai, ale ta już ruszyła przed siebie, do swojego ojca. Dlatego chłopak spojrzał na Mijikumę i powiedział:

- Żywe złoto.

Jednak w momencie, kiedy zorientował się, do kogo mówi - kiedy rozpoznał chłopaka, przełknął ślinę i odwrócił wzrok. Mijikuma był charakterystyczny, łatwo rozpoznawalny. Może białe włosy nie były niepopularne, ale nadal albinos to było coś charakterystycznego. I Shizaki wiedział, kto to jest.

Tym bardziej, że Mijikuma zadał swoje pytanie.

- Bardzo mi przykro, Mijikuma-kun. Ja… niewiele osób przeżyło z oddziału i… nie byliśmy w stanie nic zrobić. Próbowaliśmy, ale… przykro mi.

Następnie chłopak - niewiele starszy od Mijikumy - spojrzał w ziemie, jakby zawstydzony, że przekazuje takie wiadomości.

Ai jednak przebiła się przez grupę Gazo, żeby podbiec do swojego ojca. Nie zwracała uwagi na rozmowy i szepty, chociaż, kiedy była bliżej, kilka słów wpadło jej do ucha.

- …gdyby złapali dziewczynę…

- Ai! - zakrzyknął jej ojciec, a szepty natychmiast się urwały. Mężczyzna zerwał się ze swojego miejsca i wybiegł naprzeciw dziewczyny, żeby złapać ją w ramiona i przytulić mocno do siebie. Kiedy to zrobił, trząsł się nieco, płacząc ze szczęścia, że jego córka - ukochana córka - przeżyła.

- Jesteś. Jesteś. Masz się dobrze. Och, jak się cieszę, kochanie. Wiedziałem, że nic ci nie będzie, czekałem tutaj i wiedziałem, że mnie znajdziesz. Martwiłem się o ciebie, Ai, ale jesteś taka silna i… tak bardzo…

Jego głos drżał, kiedy do niej mówił, tuląc ją do siebie mocniej, niż kiedykolwiek wcześniej.


Misae, Kuroi, Minoru

W takich obozach, jak ten, sensorzy - chociaż ze wszystkich stron atakowani bodźcami sensorycznymi - mieli o wiele łatwiej jeżeli chodziło o znalezienie ludzi, których szukali. Niestety - łatwo też nie znajdowali tych, których nie było.

Sygnatura chakry Kitashiego była niewyczuwalna.

Minoru za to był pierwszy, żeby dopaść do Misae i dać jej wielkiego, ogromnego przytulasa na powitanie, niemal rozklejając się. Chciał z nią porozmawiać. Zamienić kilka słów, tyle powiedzieć, tyle wyjaśnić. Chciał spędzić trochę czasu ze swoją przyjaciółką.

Niestety, nie było mu to dane.

Nie tylko on wyczuł Misae i nie tylko on do niej biegł.

Meduki, kiedy Minoru tylko poluzował uścisk, niemal odepchnęła go siłą od swojej córki i chwyciła w swoje objęcia, mocno do siebie przyciskając.

- Coś ty zrobiła, dziecko? Czemu tam poszłaś? - zapytała, przyciskając córkę mocno do siebie.

- Porozmawiamy sobie poważnie, młoda damo - dodał jej ojciec, też tam będąc i też - na chwilę - przytulając obie kobiety, po czym dumnie odstąpił od nich. Jego oczy na chwilę spoczęły na Kuroiu, a następnie odwrócił się i złożył pieczęć.

Meduki jednak nadal była bardzo emocjonalna i spojrzała na Minoru.

- Co się z tobą stało, kochanie? - zapytała go bezsilnie i również uściskała. - Cieszę się, że nic ci nie jest. Włosy odrosną, a teraz lepiej widać twoje ładne oczy. Tak się cieszę, że obojgu z was nic nie jest. Ale bardzo, bardzo nie powinno was tutaj być. Twój narzeczony pewnie będzie wściekły, że tak się narażałaś.

Wokół Misae w tej chwili było tyle bodźców, że ciężko było się zorientować co się dzieje, dodatkowo widziała, że w jej stronę zmierza mężczyzna o czarnych, rozwianych włosach, wymijając ludzi i patrząc prosto na nią. On też, kiedy pojawił się blisko, nie dał jej odetchnąć, tylko objął ją i przyciągnął do siebie.

- Tak mi przykro, Misae-san. Tak strasznie mi przykro - wyszeptał Masahiro, trzymając Misae w swoich ramionach. - Serce mi pęka, i na myśl o tym, że odszedł i na myśl o tym, jak ty się czujesz. Tak mi przykro.

Kuroi w tym wszystkim mógł się wydawać całkowicie niepotrzebny, oderwany, ot, stał i patrzył na dramaty, jakie się przed nim działy. Nie było mu jednak dane zaznać prawdziwego spokoju, bo dość szybko kątem oka zauważył Takeru, który zmierzał w jego stronę. Takeru nie był sam - był z nim ten kapłan Jashina, kilkoro Uchiha oraz kilkoro innych, z Ryuzaku.

Z zupełnie innej strony, osobą, która podchodziła do Kuroia był Kaguya Taisho ze zdeterminowanym wyrazem twarzy. Zanim jeszcze Takeru podszedł, stanął on obok Kuroia, krok z przodu.

- Postaraj się nie pogarszać sytuacji - powiedział cicho, kiedy Takeru, wraz ze swoją świtą, stanęli przed nimi.

- Kuroi Kuma-san, idziesz z nami - warknął Takeru do Kuroia.


Nana

- Azuma - odpowiedziała kobieta z dumą w głosie. - Jesteśmy bardzo z niego dumni. Trochę mi przykro, że teraz z nami go nie ma, ale trochę się cieszę, że akurat jest na bardzo ważnej misji.

- Prawdopodobnie miałby moje miejsce w grupie szturmowej, gdyby nie to, że go nie było - dodał mężczyzna, wzdychając lekko. - Może nie padłby ofiarą jakiegoś cholernego węża i nie miałby teraz chorej nogi - dodał. - Ale dobrze, przynajmniej młodzi żyją. To ważne, dla przyszłości naszego klanu.

Para zrobiła miejsce Nanie, żeby ta przysiadła z nimi i podzielili się posiłkiem. Nie mieli dużo, racje żywnościowe i wodę.

- A gdzie ty walczyłaś? - zapytała kobieta. - Ja ewakuowałam miasto, z innymi kobietami, które już dawno oddały odznakę Kunoichi. Masahiro-dono jednak przyjął mój pomysł na to, żebyśmy się włączyły do pomocy i stwierdził, że to bardzo dobry pomysł. Mam nadzieję, że dzięki temu udało się wydostać tylu ludzi. Mogło być o wiele gorzej. Znaczy… z mojej perspektywy. Strasznie mi przykro z powodu Kyoushiego-sana i Katsumi-sama. Była dobrym przywódcą, kimś, kogo potrzebowaliśmy wtedy… A Kyoushi-san… to bohater. Nawet jeżeli ostatnio w Kotei moc mu się wymknęła spod kontroli i trochę mi ogród zniszczyła.

Widać było, że kobieta próbuje jakoś Nanę zagadywać, może trochę otworzyć. Może trochę pomóc jej z przejściem przez to wszystko, co się stało.

- A ty, gdzie walczyłaś?

Za to Kazuki był ciekawy i prostolinijny.

Jeżeli Nana chciała odpowiedzieć to rozmawiali jeszcze przez chwilę, aż nie nastał temat fenka w kieszeni Kazukiego.

- Chyba należy do medyczki o jasnych włosach, nie jestem pewien, miałem wysoką gorączkę zanim mi nie podano antidotum. Przybyłem tu z jeszcze jednym lisem, ale uciekł mi gdzieś teraz. Mam nadzieję, że wiedział, co robi. Nie do końca podoba mi się, co symbolizują te stwory, po tym, co się stało, ale przecież nie porzucę czyjegoś zwierzątka.

[Mijikuma]

Nie komentuję określenia, którym zaszczyca mnie Shizaki, jedynie przyglądam się całej tej scenie, czując w sercu nieustający ścisk wynikający z może naiwnej nadziei oraz wszechogarniającej niewiedzy na temat statusu mojego ojca – czy w ogóle żyje czy nie będzie naturalnym nawozem dla pobliskich gleb i pożywieniem dla wron.
Mimowolnie, dzięki swojemu sharinganowi zauważam nagłą zmianę nastawienia chłopaka, która jedynie zwiastuje upadek wszelkich moich wartości. Czuję jak jeszcze mocniej ściśnięte serce podchodzi mi pod gardło, ale nie robię nic więcej, jedynie patrzę na chłopaka bez żadnego wyraźnego wyrazu przez całą jego wypowiedź. Nie mam potrzeby już podchodzić pod ojca Ai, skoro już wiem wszystko co potrzebowałem. Czy to coś zmienia?
Nie wiem.
Czuję… pustkę. Pustkę tak ogarniającą, że jeszcze chwila a przysiągłbym, że widzę tylko ją, pożarła ona cały otaczający mnie świat. Podnoszę jednak wzrok na chłopaka. Czy chcę mu coś powiedzieć? Czy może wydłubać oczy i rozorać mu gardło jednym pociągnięciem noża?
Sakurako… ojciec nigdy nie wymuszał na mnie niczego. Od najmłodszych lat przestrzegał, bym zaznał dyscypliny, owszem, ale zawsze na myśli miał jedynie dobro – wskazywał mi pozytywne tego następstwa i może nie zwykła taka nauka działać momentalnie, tak z czasem zaczynałem je coraz mocniej doceniać.
Przypominam sobie ostatnie nasze wspólne spojrzenie – zaraz chwilę przed jego odlotem na ptaku, moment przed całą bitwą, która nigdy nie powinna mieć miejsca.
Stoję tak nieruchomo, tępo wpatrzony w punkt przed sobą, a znajdujący się na Shizakim aż w końcu przytomnieje, znów obdarzam chłopaka spojrzeniem i odwracam się, nie mówiąc już nic.
Odchodzę od Ai, nie mogąc poradzić sobie z bólem, który uwiera mnie w okolicach lewej części klatki piersiowej. Widząc ojca dziewczyny, mimo wszystko, mimo że to nic nie znaczyło, buchało ode mnie nadzieją, że wrócą oboje. Że finał dla mnie i mojej przyjaciółki będzie podobny. Że obdarzę tatę najczulszym spojrzeniem na jakie byłoby mnie stać...
W zamian mam nic.
Pustkę.
Idę błotnistą drogą, omijając krzątających się ludzi, nie zważam na nic. Przypominam sobie pojedyncze wspomnienia z moim ojcem, kiedy pomagał mi pierwszy raz ustawiać się do pozycji strzeleckiej. Kiedy pierwszy raz objaśniał mi działanie naszego klanowego dojutsu zaraz chwilę po moim uratowaniu mojej siostry i przebudzeniu pierwszej łezki.
Nie mam w sobie już tylu emocji co podczas walk. Czuję się jakby już wybrakowany, niedostosowany do okazywania tak wzmożonych uczuć. Mam pusto w głowie, czuję jedynie ból w klatce piersiowej i słoność pod oczami.
Wpadam tak na jedną osobę, potykam się o drugą, ale cały czas idę, nie zatrzymuję się. Nie mam absolutnego pojęcia co robię, ale nie przeszkadza mi to. Jego i tak już nie ma na tym świecie. Nie zobaczy on moich sukcesów jako wzorowy shinobi klanu Uchiha. Dopiero co odbywałem swoje pierwsze poważne misję, niedawno pierwszy raz spowiadałem się mu z zabicia pierwszego człowieka w moim życiu. Teraz to on jest martwy, ja z kolei nie mogę nic z tym zrobić. I wkurwia mnie to, wpienia niesamowicie, chciałbym wydrzeć z piersi serce każdego dzikiego - nie ma wśród nich ani jednej osoby niemającej krwi mego ojca na swoich rękach. Nie poprzestanę, póki ci nie zostaną w pełni wyeliminowani. Nie spocznę, póki wszystkie osoby odpowiedzialne za te wydarzenia nie poniosą karę.
Wiem, że Sakurako nie tego po mnie oczekiwał. Nie tego chciał na wypadek jego śmierci. Mam jeszcze matkę i siostrę, tu gdzieś, w tłumie, niemające pojęcia o moim czy ojca stanie. Żyją w niewiedzy i niepewności, ale też podwójnej nadziei, która nakazuje im wierzyć, że wrócimy razem. Tym bardziej nie chcę tam iść. Nie dam rady spojrzeć w oczy Ayumi i powiedzieć, że jej miłość życia, mężczyzna i oparcie gryzie glebę od dołu. Że mój ojciec nie żyje i już nigdy nie weźmie mnie na spacer, opowiadając o swoim życiu, podbojach miłosnych jeszcze sprzed czasów kiedy poznał mamę i o swoich przygodach z czasów własnej młodości. To był człowiek honorowy, dbający przede wszystkim o swoją rodzinę i jej szczęście. Nie tylko bezpieczeństwo, ale o cały byt. Porzucił swoje ambicje o zostaniu najsprawniejszym shinobi swojego pokolenia po przewartościowaniu całego swojego życia. Nigdy tego nie rozumiałem, on tylko kwitował to krótkim "kiedyś zrozumiesz". Dziś, opanowany bólem i cierpieniem, nie jestem w stanie powiedzieć czy zrozumiałem. Czy jego śmierć na cokolwiek się nadała? Cokolwiek zmieniła? Co musiało się stać, że zginął, a reszta przeżyła? Nie wiem...
Podnoszę wzrok z ziemi, patrzę w kierunku Kotei i czuję jak w moich trzewiach na nowo rozpala się ogień.
Płomień, ale nie jasno błyszczący na tle księżyca, a płomień mroczny, ciemny i można by powiedzieć literacko "zgniły". Ogień zmian, które nadejdą niebawem. Już nadeszły, księgi historii piszą kolejny rozdział. Czy śmierć Sakurako i setek innych ludzi pełnych planów, marzeń i ochoty do życia miała jakieś znaczenie? Czy ich wkład w tę wojnę kiedykolwiek się opłaci?
Może, pod jednym warunkiem.
Jeśli na śmierć jednego Uchihy przypadnie dwóch martwych Dzikich.

[Ario]

Ich grono coraz bardziej się poszerzało, gdy co chwilę dołączały nowe osoby wtrącając coś do trwającej dyskusji. Ario powiedział co uważał, jednak momentalnie dołączyła Hoshi, a sam Orochi skomentował tą sytuację.
- Nie zrozum mnie źle...jak Ty się w ogóle nazywasz? Tylko nie mów, że Uchiha, bo to się domyślam. - odparł w swoim stylu Ario, który jak zawsze stworzył sytuację, która z boku mógła wyglądać na komiczną.
- Pustynia jest moim domem, ale są sytuacje, w których...trzeba będzie podjąć pewną niewygodną decyzję. Shinobi powinni toczyć walki między sobą, a inwazja, w której morduje się cywili i bombarduje miasta nie jest honorową walką. Nie uznaję ich ataku za sprawiedliwy, o ile można tutaj o tym w ogóle mówić. To było wiadome od początku i wszyscy shinobi powinni bronić cywili, a nie uprawiać politykę. Tym bardziej, że tak jak wspomniałem, jakbym był generałem i chciał stworzyć imperium, to bym się w tym momencie nie zatrzymał. - Ario cicho westchnął, niemalże niezauważalnie. Bardziej mogło to jednak wyglądać, jakby łapał oddech.

Jego nowy rozmówca, zaproponował nawet by Ario zatroszczył się o pomoc Unii w tym temacie, a przynajmniej jego własnego klanu.
- Moja liderka mnie chyba nie lubi, nie wiem czy mnie posłucha. Myślę, że jest na swój sposób ułomna, trochę jak ja. - Ario miał już wystarczająco lat i doświadczenia, by wiedzieć, że nie jest "normalny". Nie uznawał tego w żaden sposób za jakąś ujmę, ale potrafił to dostrzec, a tym bardziej przyznać. - Możesz być pewny, że jak ją spotkam, to powiem jej, co o tym wszystkim uważam. Nie tylko jej, ale całej pustyni, ale nie wiem czy mnie posłuchają. - chciałoby się dopowiedzieć "o ile dożyję", ale ze względu na obecność Hoshi, Ario przemilczał tę kwestię.

Następnie Ario został poproszony, o to, by napisać raport. Już Ario widział, jak ten raport jest przepisany i wysłany listem do Saori-sama, która następnie opierdala Ario, że znowu ten zamiast zameldować jej najpierw, to brata się z Uchihami. Może...może tu była jej niechęć do niego. Że zamiast rozwiązywać kolejne problemy na pustyni, zajmuje się nie swoim regionem...ta myśl uderzyła w Ario tak nagle i tak niespodziewanie, że niemalże aż podskoczył. Chyba nawet się uśmiechnął.
- Mogę spisać raport, nie ma problemu. - powiedział nawet trochę ochoczo, zupełnie nie jak Ario.

W tym samym momencie Masahiro zamachał do Ario, a ten jak to na pacynkarza przystawało...odmachał mu stojąc 5 metrów od siebie. Ario był lekko przytyrany po całej tej wojnie i też wolniej do niego docierały wszystkie rzeczy. W kazdym razie do akcji wkroczyła Hoshi tłumacząc, że nie musi rozmawiać z liderką w tej chwili tylko zaopiekować się matką. Ario zafiksował się na punkcie ratowania świata, a zapomniał o tak przyziemnych sprawach, jak wyleczenie własnej rodzicielki. Hoshi wylała mu kubeł zimnej wody na głowę, nawet nie zdając sobie z tego sprawy.
- Nie. W sensie...tak. - odparł. - Masz rację, nie muszę wracać na pustynię. Chyba i tak by to nic nie dało, muszę zająć się swoimi sprawami w pierwszej kolejności.

Wtedy też Sugiyama senior powiedział, że jego rozmówcą jest nie kto inny jak jego syn. Ario przeniósł wzrok to z jednego, to z drugiego. Robił tak z 15-20 sekund, po czym podniósł dłoń i zasłonił wąs starszego z Uchiha. Nie tak, byl podejść do niego i bezpośrednio to zrobić, ale z 2-3 metrów. Przymknął przy tym oko niczym jakiś strzelec wyborowy. Następnie opuścił dłoń i kiwnął.
- Rzeczywiście, jesteście podobni, ale Ty masz wąsy. - powiedział w jego kierunku. Mężczyzna zapytał lalkarza, czy omówił najważniejsze kwestie z synem.
- Narazie spostrzeżenia. Nadal brakuje mi najważniejszej informacji - czy kontynent ma innych jinchuriki, albo czy któryś klan jest w posiadaniu bijuu. - odparł w jego kierunku, czekając na informacje, a tym samym kontynuując debatę. - Pustynia uważa, że jak coś jest daleko od niej, to ich nie dotyczy. Za całą Unię nie odpowiem, bo nie znam ich liderów, ale swoją liderkę trochę poznałem. Prawda jest taka, że... - i tutaj pojawił się ciekawy aspekt, który chyba nie był nigdy poruszany przez Ario. W sensie sam ze sobą tego tematu nie poruszał. Naprawdę, nigdy na to nie zwrócił uwagi. - ... że ja chyba nigdy nie widziałem innego marionetkarza w warunkach bojowych. Ani na pustyni, ani na żadnej wojnie. Teraz widziałem tylko jakąś młodą dziewczynę z mała marionetką, ale nie wiem co potrafi. Może...może mój klan nie jest stworzony do walki? - Ta myśl tak go zmroziła, że aż jego oczy zaczęły chodzić na boki.

To się układało w całość. Ario nigdy nie widział na pustyni, by jakiś marionetkarz walczył, a nawet jak miał iść na misję to dali mu pomocnika z Kaguyów...którzy de facto niemalże dostali za nic od Saori kawałek ich ziemi. Czyżby była szantażowana? A może była za słaba by im się przeciwstawić. Ile było niewiadomych przez tą drobną myśl, to głowa mała.
- Nie wiem czemu, może woli handlować i nie narażać ludzi. Wstyd mi za to. Ale może moi rodacy tacy właśnie sa... - przed oczami pojawił mu się obraz jego brata, a aura Ario zmieniła się na mroczną, wręcz nienawistną. Jego oczy zwęziły sie na chwilę, a jego ton nabrał basowej barwy. - ... może to tchórze, których nie interesuje nic poza własną dupą. - ręce Ario zacisnęły się w pięści, a on sam zaczął się trząść jakby miał zaraz wybuchnąć, lecz nagle znowu, tak jak jego zawahanie nastroju pojawiło się znikąd, tak zniknęło po chwili, dając obraz starego dobrego Ario, który wydawał się mieć wszystko w czterech literach i być obojętny na resztę.
- Kropla jednak będzie stała za cywilami, a ja jestem tu z jej ramienia, a nie Pustyni. - dodał na sam koniec.

[Misae]

Nigdy się tak nie czuła. Była trochę jak za ścianą, za grubą ścianą przez, które bodźce dopływały do niej dużo wolniej niż zazwyczaj. Efekty intensywnej walki dalej nie dały jej spokoju, nie mogła spać, a przewijające się przez głowę dziesiątki obrazów bombardowały jej psychikę niczym tysiące senbonów wbijanych raz po raz za sobą.
Była emocjonalna. Była wrażliwa. I takie bylo jej cholerne prawo!
Gdy przekroczyli próg Sarufutsu uderzyły ją dziesiatki bodźców, cierpienie, nadzieja. Mieszanina tak skrajnych od siebie emocji była przytłaczająca. Pierwszy raz nie mogła nabrać dystansu.
Uniosła spojrzenie na Kuroi’a i posłała mu słaby uśmiech. Nie wiedziała czy towarzyszy jej bo faktycznie nie ma nic do roboty, czy chciał spędzić trochę czasu w jej towarzystwie, ale nie zamierzała dociekać. Potrzebowała teraz go obok, więc ani myślała go odepchnąć.
-Nie mam - powiedziała biorąc go pod ramię -Jeśli mam być szczera to cieszy mnie twoje towarzystwo… - powiedziała szczerze. Był teraz niczym uziemienie pozwalające jej na moment zakotwiczyć się w rzeczywistości. Idąc z nim pod ramie mogła na moment wyrwać się z karuzeli myśli, a skupić sie na tym co się działo. Chciała wiedzieć czy jej bliscy są cali i zdrowi. Nie mogła nawet przemóc się aby skorzystać ze swojego zmysłu sensorycznego. Nie poradziłaby sobie w tym momencie z natłokiem tylu źródeł chakry aby wyłuskać te, na których jej zależało. Nawet jeżeli tak bardzo chciała udawać, że już jest silna, czasem wracała do niej jej prawdziwa natura.
Szli w ciszy, chaos panujący między nimi wystarczył aż nadto. Wtedy też do jej uszu dotarł znajomy głos. Przystanęła w półkroku gdy krzyk stał się o wiele wyraźniejszy. Znała ten głos. Poczuła jak serce podchodzi jej do garła.
-Minoru…- szepnęła gdy mężczyzna zamknął ją w objęciach, tak znajomy, tak bliski, a teraz..? Wyglądający tak obco -Bogowie… co ci się stało… - dodała cicho, jakby zapomniała jak jest mówić głośno i pewnie. Wyglądał jak kupka nieszczęścia. Bogowie.
Nim jednak powiedziała coś więcej poczuła kolejne ramiona otaczające ją w pewnym uścisku. Mama. Objęła kobietę dziękując bogom, że była cała i zdrowa, odwzajemniła uścisk.
-Bo mogłam pomóc… - szepnęła, gdy poczuła jeszcze uścisk ojca. Poczuła jak część ciężaru spada z jej barków. Byli cali. Nawet jeżeli nie brali udziału bezpośrednio na froncie dalej mogło coś złego im się stać. To była wojna. Nikt nie pytal czy wróg jest medykiem czy politykiem… no chyba, że chciał wziąć kogoś na zakładnika, jednakże strategia dzikich raczej do tego nie pasowała, a przynajmniej biorąc pod uwagę, że zaatakowali szpital. Tak się nie robiło. To było pogwałcenie jakichkolwiek zasad. Szpital i ludność cywilna powinna być nietykalna.
Gdy tylko wszyscy się na moment odsunęli odetchnęła nieznacznie. Przysłuchała się słowom matki i znowu poczuła ukłucie. Tak. Nie powinno ich tam być. To była jej cholernie egoistyczna decyzja, że dołączyli do wojny. I to przez nią Minoru stracił jego ukochaną brodę i był teraz ranny. Poczucie winy wróciło i uderzyło ze zdwojoną siłą.
-Sądzę, że przywykł do moich lekkomyślnych decyzji - odparła do matki nie mogąc jednak wymusić uśmiechu. Szczerze mówiąc, nie miala pojęcia czy Masahiro będzie zły czy zadowolony. Gdy mignął jej przed szpitalem wydawał się być dumny z podjętej przez nią decyzji aby dołączyć do szpitala i pomagać ludziom. Na jego oczach rzuciła się też do kilku nieodpowiedzialnych akcji nie zważając na obecność Antykreatora… tak. Zdecydowanie mógł się spodziewać samego najgorszego od niej.
-Minoru… czy Kitashi tu jest? - zapytała cicho, tak cholernie bojąc się odpowiedzi. Wiedziała, że byli w jednym miejscu na froncie, sam Kitashi jej o tym powiedział, kiedy ta stawiała go na nogi.
Miała zapytać o coś jeszcze, ale dostrzegła idącego w jej stronę mężczyznę. Próbowała przełknąć, ale rosnąca w jej gardle gula skutecznie jej to uniemożliwiała. Nie wiedziała czego powinna się spodziewać. Potrafiła jedynie wpatrywać się w niego gdy sunął w jej stronę przedzierając się przez tłum. Nim zdążyła wydać z siebie dźwięk ten zamknął ją w swoich objęciach zaskakując ją, a jego słowa powiedziane chwilę później uderzyły w nią z siłą Biju.
-Masahiro-san… - szepnęła tak cicho, że nie wiedziała czy nawet on jest w stanie ją usłyszeć. Objęła go drżącymi rękoma trzymając kurczowo w dłoniach jego szatę, jakby miał za moment się gdzieś wyrwać -Dlaczego… - nie wiedziała o co go pyta. Dlaczego tu był kiedy inni potrzebowali go bardziej? Dlaczego mówi o Kjoszu kiedy tak kurewsko tego potrzebowała? Dlaczego Kjosz umarł, skoro był tym, którego nic nie powinno pokonać? Dlaczego to tak bardzo bolało?
Przytuliła się mocniej, jakby w cieple, które ją otaczało miała znaleźć odpowiedź na chociaż jedno pytanie. Walczyła z cisnącymi się do oczu łzami, które miała wrażenie, nie wyschły z czasu gdy opuszczała pole bitwy. Zadrżała. Tak bardzo nie chciała teraz płakać. Tak bardzo wszyscy dookoła mieli swoje problemy. Jej umysł kotłował się z tysiącem rzeczy, które czuła, zrobiła. Wszystko bezlitośnie przygniatało ją mocniej i mocniej.

[Kubomi]

- C-Co? – wydusiła z siebie Kubomi, słuchając i oglądając reakcję swojego rozmówcy na swoje… proste dzieło, bardzo proste. Spojrzała jeszcze raz na swoją marionetkę, która w jej oczach mogłaby być dziełem dzieci w Unii, ale nie będzie… narzekać? Skupiła sprawnie swoją uwagę na mniej konfundującym ją elemencie rozmowy, częściach zamiennych i ewentualnej pomocy z nimi. Potrzebowała chwili czasu na przeprocesowanie paru rzeczy w swojej głowie i rozważeniu co i jak, o ile części ze sklepu byłyby najprostszym, to raczej nie obejdzie się bez bycia lżejszym o trochę pieniędzy. Najlepiej byłoby znaleźć innego lalkarza, czy to Goketsu, czy Tetsuro, o którym wspomniano jej przed opuszczeniem Kotei – i liczyć na ich pomoc, jak i ewentualne rady do lalek. Optymalnym byłby jej dowódca z bitwy, ale… nie miała pojęcia gdzie go znaleźć. Nie tylko jego zresztą.
- Najlepiej było by znaleźć innego lalkarza, tak myślę? Albo Goketsu-sama, mojego dowódcę z bitwy, charakterystyczny rudowłosy, mam nadzieję, że wszystko z nim w porządku… lub właśnie Tetsuro, ale przyznaje, niestety go nie znam. – szybko wytłumaczyła swoje preferencje, podnosząc się ze krzesła, być już na równych nogach, gotowa do poszukiwania wskazanych osób. Jednocześnie przypięła sobie już swoją wybuchową marionetkę do pasa.

[Minoru]

---

Misae zareagowała na jego nowy wygląd, dokładnie tak jak się spodziewał. Nie miał co prawda lustra, ale widział wielokrotnie swoje odbicie, w przydrożnych kałużach. Nie był to piękny widok, na pewno. Lecz tak naprawdę Minoru miał najgorsze już za sobą.
– Sprawili nam gorące powitanie… - Zażartował, samemu zanosząc się śmiechem. Chciał w ten sposób jakoś odwieść jej myśli od wszystkiego co złe. Chciał również dodać, że już nie boli. Że tylko źle wygląda. Lecz nie dane było mu tego zrobić, gdyż jakiś cień przemknął obok niego z szybkością dzikiego kota i siłą tura odepchnął Minoru od Misae. Zaskoczony Rakurai pacnął dupskiem na ziemię. Dopiero po chwili doszło do niego, że miała tu miejsce, matczyna interwencja. Meduki stała dokładnie tam, gdzie jeszcze przed chwilą łysy pseudo-samuraj i teraz to ona ściskała przyjaciółkę Rakuraia. W odróżnieniu jednak do niego, nie szczędziła jej cierpkich słów.
Gdy wstał, dostrzegł również ojca Misae, który również udzielał reprymendy swej córce. I Minoru zgadzał się z nimi. Postąpiła bezmyślnie przybywając do Sogen. Tylko, że to nie był moment na takie rozmowy, nie gdy ona wyglądała… na tak bezbronną. Być może Rakurai byłby odmiennego zdania, gdyby wiedział, że Misae była na samym froncie. Lecz nie wiedział tego. Wtem, Meduki dopadła do niego. Widocznie była poruszona i rozemocjonowana, a przynajmniej tyle mógł wywnioskować po potoku słów, jaki wydobywał się z jej ust, podczas którego mówiła tak szybko i tak wiele niestosownych do tego momentu rzeczy, że wydawało mu się to jedynym racjonalnym wyjaśnieniem.
– Cieszę się, że nic pani nie jest. - Odpowiedział jedynie i uśmiechnął się do niej. Jego wzrok jednakże, szybko wrócił do tej, która liczyła się teraz jako jedyna. I wtedy z jej ust padło to pytanie, którego nie chciał usłyszeć. "czy Kitashi tu jest?". Nie wiedział co miał jej odpowiedzieć. Pokiwał jednak przecząco głową, opuszczając nieco wzrok.
– Ruszył do oddziału medycznego i nigdy więcej go już nie widziałem. - Wyrzucił w końcu z siebie. Lecz nie był sam pewien ile z jego słów dotarło do dziewczyny, ponieważ dopadł do niej jakiś mężczyzna. Był dla niej czuły, może trochę za bardzo. I właściwie tyle wystarczyło Rakuraiowi by wywnioskować kim był ów czarnowłosy osobnik. Jakby dopełnieniem tego wszystkiego, było imię wyszeptane przez Misae. Minoru starał się przypomnieć czy słyszał już kiedyś to imię. Lecz nie był pewien. Nie miał żadnych wątpliwości kim musiał być ten cały Masashiro i… i czuł że go nienawidzi. Nie potrafił tego nazwać wprost, ale samo patrzenie na ich dwójkę, powodowało w nim ból zazdrości. Chciał podbiec do nich i odepchnąć go. Zająć jego miejsce. Ale nie zrobił tego. Dlaczego? Z wielu powodów. Najważniejszym było jednak to, że tak naprawdę Misae nie potrzebowała teraz kolejnej sceny. Stanął więc z boku. Czekając gdyby przyzwała go do siebie.

[Nana]

- Azuma.
Azuma?
- Azuma - powtórzyła, bo przecież nie musiał to być ten konkretny chłopiec, którego poznała dawno temu. Przypadkiem. Był pierwszym Uchihą, na którego wpadła po latach spędzonych w Hyuo. Za pewne chodziło o innego Azumę.

Nie dziwiła się rodzicom. Byli dumni ze swojego dziecka, a jednak chcieli jak najbardziej uchronić go przed krzywdą. Pewnie chodziło o miłość rodzicielską, albo jakieś jeszcze inne pobudki, których nie znała.

- Zawdzięczamy im życie - zgodziła się. W końcu Kyoushi uratował ją już drugi raz. I po co? I tak nie była w stanie nic zmienić. Jak zawsze za słaba, żeby zrobić różnicę; żeby ocalić matkę czy kogokolwiek innego. Bezużyteczna. - Byłam częścią grupy szturmowej - odparła. Zdała sobie sprawę, że próbowali jakoś z nią rozmawiać. Załagodzić to co się wydarzyło, może ją pocieszyć. Nie potrzebowała współczucia. Raziło ją w oczy. Nie potrafiła sobie poradzić ze sobą, a pomoc z zewnątrz tylko ją denerwowała. Doceniała ich starania, po prostu nie była jeszcze na nie gotowa. Nigdy nie należała do tych otwartych i rozmownych. Zwłaszcza przed obcymi.

Wyciągnęła dłoń w stronę zwierzątka dając mu obwąchać swoje palce. Jeśli jej pozwolił przyłożyła ją do małej główki głaszczącą miękkie futerko. Spróbowała wciąć fenka na ręce i jeśli zwierzątko chciało przytuliła je do siebie. Było śliczne i słodkie. Samo w sobie oooo jej nerwy.

- Spróbuję odnaleźć właścicielkę. Może jest gdzieś w obozie - zdecydowała wstając. W zależność czy fenek chciał z nią pójść ruszyła na poszukiwania Misae. Pożegnała się z rodzicami Azumy, bo pewnie miała dołączyć do nich później. Nie była najlepsza w rozmowie. Zdecydowanie łatwiej było jej od niej uciec.

[Ai]

Domyślała się co znaczyło to, że odnaleźli jej ojca, a ojca Mijikumy nigdzie nie było widać. Wręcz wiedziała, że jeżeli odnaleźli tylko jednego z tej dwójki, a odlatywali razem, to drugi nie żyje. I... w tej chwili nie obchodziło jej to nawet odrobinę. W tej chwili nie myślała o nikim innym, myślała tylko o sobie. O sobie i swoim ojcu. Była szczęśliwa, że go odnalazła. Była szczęśliwa, że mogła być w jego objęciach. Tak silnych, jakich prawdopodobnie nigdy nie doświadczyła, a przynajmniej nie od czasu śmierci jej matki. I była szczęśliwa, w tej chwili była naprawdę szczęśliwa. Być może nawet była najszczęśliwszą osobą w całym tym obozie, jeżeli nie we wszechświecie. Pomimo sytuacji w jakiej wszyscy byli, czułym objęciom ojca nie mogło równać się żadne inne uczucie na świecie.

Kiedy jeszcze do niego szła, usłyszała coś o jakiejś dziewczynie. Nie interesowało jej to, nie w tej dokładniej sekundzie, w tej chwili najważniejsze było przytulenie ojca, wtulenie się w jego pierś. Wypłakanie się z całego serca, kiedy jeszcze nie tak dawno, bo w drodze do obozu, wypłakiwała cały swój ból w Minoru. Kiedy pękła podczas ewakuacji, ze strachu o ojca, z emocji, które ją zdecydowanie przerosły. Tak teraz wypłakiwała się w swojego ojca, tym razem były to jednak łzy szczęścia, Haibane od lat nie miał okazji widzieć jej smutnej twarzyczki i to się nie miało zmienić. Była szczęśliwa, szczerzyła się jak głupia, jak jeszcze przed tymi wszystkimi wydarzeniami, które doprowadziły ich do tego miejsca. Pozwoliła sobie na szczęście, które wielu mogłoby jeszcze bardziej zranić, ale zasługiwała na to, by samej być szczęśliwą, a nie tylko starać się rozświetlać serca innych.

-Kocham Cię Tato. - Wypłakiwała się w jego pierś, inne słowa utknęły na chwilę w jje gardle, kochała swojego ojca jak nikogo w świecie. Gdyby nie było go, nikt inny by jej nie pozostał. Nikt nawet w połowie tak bliski jej sercu. Pociągnęła nosem i starała się złapać oddech, chociaż odrobinę się uspokoić, grzejąc się w cieple miłości, którą obdarzał ją jej ojciec.

-Też wiedziała, że tu będziesz. Wiedziałam, że mnie nie zostawisz. - Mówiła, a jej głos był częściowo tłumiony przez strój jej ojca, gdyż nawet na moment nie oderwała swojej zapłakanej mordki od jego piersi, nie chcąc mu pokazywać swoich łez, choć wiedziała, że jej łzy nie niosły za sobą niczego złego, że jej łzy były pełne radości. Choć mówiąc o tym co wiedziała, kłamała. Nie chciała się przyznać do tego, że bała się, że jej ojciec umarł, że wypłakiwała swój ból, to uczucie straty szukając oparcia i zrozumienia. Nie chciała się przyznać do tego, że była o krok, od zrealizowania najgłupszej decyzji swojego życia chcąc pozostać w zniszczonej twierdzy, aby pomóc osobom ewakuującym się z pola bitwy. Chciała im pomóc z nadzieją, że będzie wśród nich jej ojciec, którego będzie mogła chronić. Gdyby Minoru jej wtedy nie zabrał siłą, najpewniej by zginęła szybciej niż zdążyłaby udzielić komukolwiek realnego wsparcia. Nie chciała się przyznawać do tego, że o mało co sama się nie zabiła.

-Shi-nii mnie chronił! - Powiedziała w końcu odrywając swoją szeroko uśmiechniętą, zapłakaną i zasmarkaną twarzyczkę. Nie pamiętała czy kiedykolwiek wspominała swojemu ojcu o Shinichim, prawdopodobnie nigdy tego nie zrobiła. Czas od jego poznania był... cóż pełen chaosu i dynamiki, bo nad wszystkim wisiało widmo wojny, wojny, którą niestety przegrali. Ale aż musiała o nim wspomnieć w tej chwili, w końcu ocalił ją przed śmiercią, pomagając jej przetrwać atak demona, który zniszczył twierdzę Pociągnęła nosem opanowując swój płacz, a twarz wytarła ręką.

Dopiero w tej chwili uderzyła ją cisza, która nastała, kiedy to się pojawiła i ojciec krzyczał z radości na widok swojej ukochanej córeczki. Nie wiedziała o co chodzi, nie wiedziała o czym dokładnie mówili. Ale chciała być częścią grupy. W tej chwili radości tego bardzo potrzebowała. Dla odmiany chciała skupić się tylko na sobie, na swoich chęciach, potrzebach. Na życie dla innych, jeszcze przyjdzie czas. Potrzebowała tego ciepła, które czuła w tej chwili.

-Jaka dziewczyna? O kim rozmawialiście? - Zapytała patrząc na tatę, nawet nie zwracając wcześniej uwagi na to, kto co mówił. Była zbyt skupiona na nim, żeby zwracać uwagę na jakiejkolwiek inne szczegóły, a usłyszała tylko coś o łapaniu jakiejś dziewczyny, jakiś urwany temat. Pewnie gdyby rozmowy trwały dalej, a nikt by nie urwał jak się pojawiła, to kompletnie by to zignorowała. Ale jak zaoferowali jej ciszę, aby mogła się nacieszyć ponownym spotkaniem z tatusiem... to chciała dołączyć do rozmowy i tym samym dać do zrozumienia, że już koniec powitań. Można wracać do "normy". Choć dalej była przyklejona do ojca, nie zamierzała go puszczać, nie aż tak szybko, nie po tym jak się o niego zamartwiała.

[Boukyaku Shinichi]

Shinichi nie wyglądał najlepiej. Pół odkrytej twarzy rysowała pokaźna blizna, a drugie pół okrywały bandaże częściowo pociemniałe od skrzepniętej krwi. Jego lewe oko było wyłączone z użytku i przysłonięte równie ciasno co uszkodzona szczęka od ostatniego rozbicia się. Na prawym udzie widać było opatrunek mocniej zabarwiony szkarłatem i gotowy do wymiany na nowy. Ostrze wystające z gruzowisk dość niefortunnie uszkodziło nogę. Co prawda nie były to obrażenia krytyczne, ale za to obficie krwawiące. Poza tym na jego prawej ręce - głownie nadgarstku spoczywał bandaż uciskający nader wykręcony staw. Liczne siniaki, pomniejsze rany i zadrapania zdecydowanie górowały nad nietkniętymi obszarami ciała młodego mężczyzny. Jego ubranie było do wyrzucenia, gdyż więcej zajęłoby łatanie niż uszycie nowych części garderoby. Jedyne sprawne oko było przekrwione i podkrążone. - Uderzyło. - Potwierdził krótko dość zdecydowanym tonem jak na tak zmęczenie wyglądającą osobę. - Ani nie moja. Już raz stanąłem oko w oko z tą bestią. Wtedy również runął Mur, ale nie miałem obok siebie armii. Wtedy byłem sam z małą dziewczynką i zdecydowanie lepiej mi poszło niż teraz. - Pozwolił sobie na odbicie swojego rodzaju przechwałki młodego piaskowca, swoją własną. Chociaż nie miał pojęcia kim jest Antykrator to rzeczywiście już raz stał przed obliczem demonicznego Lisa. - Najwyraźniej walka z tym potworem idzie mi dużo lepiej niż spadanie. - Zdobył się na żart starając się przy tym polepszyć humor chłopaka i spróbować przełamać jakieś pierwsze lody. Jeśli chłopak by go polubił to większa szansa na to, że będzie chciał z nim udać się do klanu Nara. Uniósł po raz kolejny swoją rękę, aby zaprezentować obandażowaną część twarzy i wtedy na jego zdrowym nadgarstku zacisnęła się czyjaś silna dłoń.
Stanowczo uszkodzony blondyn nie widział zbliżającego się, górującego nad nim młodego mężczyzny o białych włosach. Był on akurat w jego ślepym punkcie, który obejmował około połowę normalnej wizji. Serce zabiło mocniej, a podświadomość zaczęła panicznie kazać wszystko wysadzić w około. Shinichi nawet gdyby chciał posłuchać tej irracjonalnej rady to nie mógł, był zbyt zmęczony. Z jednej strony potrzask nastawiony na pustynna ptaszynę został zniweczony, a z drugiej czuć było widmo kłopotów. Nie powinien był tu w ogóle przychodzić. - Nie wiem o kim mówisz, ale masz racje. Moja starszyzna klanu Nara zdecydowanie będzie chciała ze mną pomówić. - Odpowiedział obracając nieco twarz, aby spojrzeć jednym okiem na Osamu. - Nazywam się Boukyaku Shinichi i należę do klanu Nara. Musiałeś mnie z kimś pomylić. - Jego głos zdecydowanie nie był już tak pewny jak wcześniej. Być może to zmęczenie, albo stres spowodowany sytuacją. Aby zachować fasadę powrócił spojrzeniem na młodego chłopaka, nie chciał aby ten znów się ulotnił. - A teraz proszę, abyś mnie puścił. Nie mam siły na tego typu czułości ze strony obcych. - Dodał sucho i już chciał mówić do samego Chirou, gdy usłyszał kolejną osobę tym razem prawidłowo wypowiadającą jego imię. Błękitne oko nie musiało długo szukać, zielonowłosy medyk który ocalił młodą Yamanakę i częściowo połatał Shinichi'ego w potrzebie. Sytuacja zupełnie wymknęła się spod kontroli i blondyn nie wiedział już jak reagować. Jego plan podejścia młodego piaskuna nie wypalił i czuł jakby ptaszek na którego polowął miał zaraz mu odfrunąć sprzed nosa. - Tetsuro. Dobrze widzieć, że udało Ci się przeżyć. Jeszcze raz dziękuje za odratowanie mojej towarzyszki. - Jego głos przyśpieszył, choć sama wdzięczność wydawała się szczera. Shinichi pamiętał o jego wkładzie i wiedział, że jest mu coś winien. Swoją drogą musi odnaleźć Isu i zobaczyć na własne zdrowe oko czy jeszcze oddycha. Nie musiał z nią mówić, chciał tylko zobaczyć i jeszcze raz przeprosić. Tak samo jak przeprosił Hokori, choć ta nie żyła z jego decyzji. - Wracając. Czy moglibyśmy chwile pomówić? - Dodał choć zupełnie nie czuł kontroli nad sytuacją. Najpewniej jego okno szansy zostało już zamknięte. Jego wolna ręką z bandażem na nadgarstku złapała za medalion klanu Nara bawiąc się nim nerwowo, tak jakby chciał się upewnić że w ogóle tam jest.

[Osamu]

Osamu obserwował sobie sytuacje, w której tkwił Taisho od dłuższego czasu. Nieposkromiony mały kasztan kontra on ideał człowieka. Było to całkiem zabawne bo chyba kasztanik zapomniał, że to Taisho dowodzi ich siłami. Mógłby się tym napawać dłużej ale musiał przestać kiedy dojrzał tego... Dziwacznego Dohito, który nie dość że wyglądał jak siedem nieszczęść to jeszcze nie miał żadnych pustynnych oznaczeń. Dziwak, który postanowił nagabywać małolata, który już te oznaczenia posiadał. Ostatni uśmiech na "kość Ci w oko" rzucone przez młodego i można było wrócić do poważnej sytuacji z tym wynalazkiem.
Dziwiło go nieco to, że nikt wcześniej go nie zatrzymał. Czyżby Dohito mieli za dużo shinobich, że sprzedawali ich za granicę? Było to bardzo interesujące dla Białowłosego. Było to o tyle ciekawsze, że facet myślał o Klanie Nara jako swoim zwierzchniku. Spojrzał na Niego bardzo poważnie, niemal oskarżająco i rzucił tylko krótkie... -Żartujesz sobie ze mnie?! Ton jego głosu był bardzo gniewny, a niektóre osoby obok Niego mogły poczuć jak powietrze zrobiło się ciężkie, a ziemia lekko się zatrzęsła. To wszystko za sprawą wybuchu jego chakry. Był wystarczająco zmęczony jebanym zabijaniem dzikusów żeby męczył go jeszcze jakiś kretyn co to nie wie kim jest. -Nazywaj się jak chcesz. Te otwory na Twoich rękach... Potrząsnął nieco jego nadgarstkiem. -Są dowodem na to, że pochodzisz z Pustynii i jesteś winien posłuszeństwo rodowi Dohito. Skończył swój gniewny wywód. Pewnie by go kontynuował ale wybił go z rytmu Tetsuro, który właśnie się pojawił i chyba znał tego faceta.
Popatrzył na swojego pustynnego przyjaciela z nieco zmęczonym ale pełnym gniewu spojrzeniem.
-Przykro mi Przyjacielu. Nie widziałem jej tutaj ale pomogę Ci jej poszukać... Popatrzył znowu na Shinichiego, którego jeszcze mocniej złapał za nadgarstek. -Tylko muszę się dowiedzieć czego ten tutaj myszkuje. Dohito co to klanowi Nara służy. Kończąc znowu nieco zluzował swój uścisk jednak cały czas patrzył przybyszowi prosto w oczy, to znaczy w jedno oko.
Spoglądał na swoich rozmówców, raz na Dohito raz na Tetsuro ale kiedy jego oczy zawędrowały na twarz tego młodziana, którego zaczepiała ta przybłęda na chwilę się zawiesił... Wygląda jak ten morderca Asahi. Znał doskonale wszystkie historię o tym dzieciobójcy oraz słuchał zawsze uważnie jak wygląda ten najgorszy typ... Synalek tego typa? W Unii nikt nie wiedział przynajmniej z takich szaraków jak Osamu... Jego rozmyślania wybił jednak znowu Shinichi, który dalej nalegał na jakieś rozmowy z tym młodzieniaszkiem. Spowodowało to kolejne rozchwiane emocjonalne u Osamu, który ponownie wyrzucił z siebie całkiem pokaźne żłoża energii zwanej chakra. -Nie mogę zabronić mu z Tobą rozmawiać ale jeśli mam dobrze radzić... Spojrzał na tego sobowtóra mordercy. -Uważaj na Niego. Porzucił swój klan i udaje, że nic się nie stało. Nie wiadomo czy nie jest to jakiś zbir chociaż jeśli tak by było nie wątpie, że sobie poradzisz. Rozluźnił nieco swoje ciało i niemal rzucił nadgarstkiem tego przybłędy. -A, Ty uważaj. Jak skończycie rozmawiać to znowu tutaj będę, a wtedy Cię siłą zaprowadzę do Twoich na przemiłą rozmowę. Gardził ludźmi, którzy porzucali swoje rodziny, klany czy przyjaciół. Taką sprawę należało wyjaśnić tymbardziej, że próbuje myszkować w Unijnym obozie.

[Shigemi]

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ Reakcja Kubomi na moją fascynację jej prostym dziełem wywołała u mnie refleksję nad subtelnością piękna i wartością w prostocie. Choć może nie była to arcydzieło, jakieś wielkie dzieło sztuki, to jednak nosiło w sobie coś autentycznego i niezaprzeczalnie unikalnego. Widząc jej lekkie zdziwienie i trochę zakłopotanie, zrozumiałem, że wartość tego, co tworzymy, często zależy od kontekstu i perspektywy, z jakiej na to patrzymy. Dla Kubomi ta marionetka mogła wydawać się prosta i niewiele warta, ale dla mnie była to manifestacja jej talentu i kreatywności. Jej szybkie przejście do kwestii części zamiennych i ewentualnej pomocy z nimi wyrażało jej praktyczne podejście do problemów. Była gotowa skoncentrować się na konkretnych kwestiach i podjąć działania, aby rozwiązać problemy, z którymi się zetknęła. To pokazało mi, że Kubomi była osobą, która potrafiła radzić sobie w trudnych sytuacjach i szukać rozwiązań nawet w obliczu wyzwań. Jej sugestia znalezienia innego lalkarza lub skonsultowanie się z Goketsu-sama czy też Tetsuro wydała mi się rozsądna. W końcu posiadanie wsparcia i porad doświadczonych profesjonalistów mogło znacząco ułatwić rozwiązanie problemu. Jej troska o dowódcę z bitwy, Goketsu-sama, również pokazała mi, że Kubomi nie tylko troszczy się o swoje sprawy, ale także o innych członków zespołu, co świadczyło o jej lojalności i empatii. Wydawało się, że Kubomi była gotowa na kolejne wyzwania i podejmowanie działań w celu naprawy swoich lalek oraz rozwiązania innych problemów, które mogły się pojawić. Jej determinacja i praktyczne podejście do życia były godne podziwu, a ja czułem się zainspirowany jej postawą i gotowością do działania. Reakcja Kubomi na moje zainteresowanie jej twórczym dziełem było jak wstrząśnięcie czujnością. Kiedy spojrzałem na jej prostą marionetkę, przesiąkniętą skromnością i prostotą, poczułem, że wkroczyłem w świat, gdzie piękno tkwi w każdym detalu, nawet w tych najmniejszych. To, co dla niej mogło wydawać się tylko dziełem przypadku czy szybkim eksperymentem, dla mnie miało głębsze znaczenie. Widziałem w tym prostym, niedoskonałym kawałku drewna i nici wyraz jej wyjątkowej kreatywności i wrażliwości artystycznej.
- Wybacz, zobaczyłem już w wyobraźni, jak takie mikroskopijne kukiełki prowadzące przez kuglarza, który naprawia zerwane ścięgno, lub uszkodzone serce. - powiedziałem.
Widząc Kubomi lekko zdziwioną i trochę zakłopotaną moim zainteresowaniem, zrozumiałem, że każdy z nas ma własną percepcję i ocenę tego, co jest wartościowe. Dla Kubomi ta marionetka mogła być tylko kolejnym eksperymentem, ale dla mnie była to manifestacja jej prawdziwego talentu i pasji. Zauważyłem w niej coś, co oczyma wyobraźni przekraczało granice codzienności i przenosiło mnie w świat, gdzie każdy element miał swoje znaczenie i piękno. To doświadczenie skłoniło mnie do refleksji nad naturą piękna i wartości w sztuce. Zrozumiałem, że wartość dzieła sztuki nie zawsze jest oczywista i jednoznaczna. To, co dla jednej osoby może być banalne czy nieważne, dla innej może być źródłem inspiracji i zachwytu. Dla mnie ta marionetka była symbolem autentyczności i unikalności, coś więcej niż tylko kawałek drewna i nici - była to manifestacja ludzkiej kreatywności i wyobraźni. Ostatecznie, to spotkanie z Kubomi i jej prostą marionetką na zawsze pozostanie w mojej pamięci jako moment, który otworzył moje oczy na piękno w prostocie i wartość w najmniejszych detalach. To było jak odkrycie nowego wymiaru sztuki, gdzie każdy element ma swoje miejsce i znaczenie, a każde dzieło jest wyrazem naszej wrażliwości i pasji.

Jej szybkie przejście do kwestii części zamiennych i ewentualnej pomocy z nimi wyrażało jej praktyczne podejście do problemów, co bardzo mnie zaintrygowało. Kubomi wydawała się być osobą, która potrafi skutecznie i bez zbędnych ceregieli podejść do wyzwań, jakie stawia przed nią życie. Jej determinacja i gotowość do działania były godne podziwu, świadcząc o jej zdolności do radzenia sobie w trudnych sytuacjach. Zrozumiałem, że Kubomi nie jest typem osoby, która po prostu narzeka na problemy, ale raczej podejmuje konkretne działania, aby je rozwiązać. To było dla mnie inspirujące i dodatkowo utwierdziło mnie w przekonaniu, że współpraca z nią będzie owocna i skuteczna, nawet w najbardziej wymagających sytuacjach. Jej sugestia znalezienia innego lalkarza lub skonsultowanie się z doświadczonymi profesjonalistami, takimi jak Goketsu-sama czy Tetsuro, wydała mi się bardzo rozsądna. Uświadomiła mi, że Kubomi zdaje sobie sprawę z własnych ograniczeń i umiejętnie korzysta z zasobów, które są jej dostępne. Posiadanie wsparcia i porad doświadczonych specjalistów może znacznie ułatwić rozwiązanie problemu z częściami zamiennymi oraz przyspieszyć proces naprawy. Dodatkowo, jej troska o dobry stan zdrowia i bezpieczeństwo Goketsu-sama, dowódcy z bitwy, świadczyła o jej lojalności wobec współpracowników i empatii wobec innych członków zespołu. To pokazało mi, że Kubomi to nie tylko utalentowana lalkarka, ale także osoba odpowiedzialna i troszcząca się o dobro innych, co tylko pogłębiło moje szacunek i zaufanie do niej. Kubomi emanowała gotowością na podjęcie kolejnych wyzwań i podejmowanie działań, aby naprawić swoje laleki i stawić czoła innym problemom, które mogły się pojawić. Jej determinacja i praktyczne podejście do życia stanowiły niezwykle inspirujący przykład dla wszystkich wokół. Gdy patrzyłem na nią, dostrzegałem w niej nie tylko osobę pełną pasji do swojej pracy, ale także kogoś, kto potrafi wziąć sprawy we własne ręce i działać zdecydowanie wobec wszelkich trudności, jakie mogły wystąpić. Jej gotowość do podjęcia wyzwań była czymś, co wzbudzało moją głęboką admira­cję. Wiedziałem, że w obliczu przeszkód Kubomi nie tylko nie rezygnowała, ale wręcz odwrotnie - nabierała na sile i zdecydowanie. Jej postawa była prawdziwym źródłem motywacji dla mnie i dla wszystkich wokół nas. Widząc, jak konsekwentnie podejmuje działania, aby pokonać trudności, czułem się zainspirowany do działania na własną rękę i przekraczania własnych ograniczeń. To, co szczególnie mnie zachwycało w Kubomi, to jej umiejętność radzenia sobie z problemami w sposób praktyczny i skuteczny. Nie traciła czasu na zastanawianie się nad problemami w nieskończoność, ale natychmiast wkraczała do działania, szukając rozwiązań i podejmując konkretne kroki w celu ich osiągnięcia. Jej podejście do życia było prawdziwym wzorem do naśladowania, a obserwowanie jej działań sprawiało, że czułem się, jakbym miał przed sobą wzór, który wartościowo napędzał mnie do podążania za swoimi celami z równą determinacją i zaangażowaniem.
-Nie mam pojęcia o kim mówisz niestety, Goketsu jest dla mnie całkowicie anonimowy, jednak gdy go spotkam postaram się, dać mu znać, że jest potrzebny. - uśmiechnąłem się i westchnąłem cicho:
-Mogę? - powiedziałem, a następnie wyciągnąłem rękę po fajeczkę, jeśli jeszcze coś tam było.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

[Uchiha Tsuyoshi]

- Oh, żeby tylko ścierką – odpowiedział, uśmiechając się nieznacznie. Doświadczenie mamy, która w ten sposób wyrażała swoją (często pozorną) złość było tak odległe od tego, co teraz przechodził jak wschód od zachodu. Spokój i ciepło domu, ileż by dał żeby tam teraz być!

- Ah, czyli Harumi jest w Sarufutsu, no fakt. Wybacz, jestem dość zmęczony i łapię z pewnym opóźnieniem. Cóż, powinna sobie poradzić z tymi cepami. Jest łebska i kompetentna – skwitował. Pewnie gdyby mógł, to by jej pomógł, ale z drugiej strony, w takich sytuacjach największe poważanie przynosi rozwiązywanie problemów samemu. Umacnia to autorytet.

- To ciekawe, co mówisz – zwrócił się do Haruki – że już od początku było wiadomo, że obrona się nie powiedzie… widać wiele rzeczy rozgrywa się gdzieś na poziomie, do którego nie mamy dostępu. I tak, nie wiem jak można było poddać miasto dzikim. Stolica powinna się bronić do końca. Jedynym co może ich tłumaczyć jest jakiś dalekosiężny plan i kontrofensywa, dlatego nie chcieli tracić ludzi. Ale nie wiem. I nie krytykujcie otwarcie kierownictwa klanu. Tak też nie można – wyjaśnił swój punkt widzenia. Niestety, było to wszystko dość przykre. Klan był w rozpaczliwym położeniu, było strasznie dużo chaosu, a do tego jeszcze często dochodziły nieporozumienia wewnętrzne, co dodatkowo osłabiało i tak już przetrzebiony ród Uchiha.

- Spisujecie się bardzo dobrze służąc klanowi – pozwolił sobie na komplement, jednak szybko przeszedł do drugiego tematu, nie chcąc żeby wpadli w jakieś samouwielbienie.

- Mieli Kyuubiego i byli… dzicy. Walczyli zaciekle, jak gdyby sami walczyli o swoje życia. Nie rozumiem tego, ale byli też znacznie lepiej zorganizowani niż można było przypuszczać. Tego też nie powtarzajcie, ale nie rozumiem również jakim cudem stolica dała się tak zaskoczyć. Byłem tam i mam wrażenie, że ewakuacja to był jeden wielki chaos. Wielu ludzi zginęło od wielkich kamieni miotanych przez dzikich. Sporo cywilów dałoby się pewnie uratować, gdyby to wszystko było lepiej zorganizowane, lecz… - pokiwał głową – nie wiem, muszę pogadać z ojcem albo wujkiem. Nasi oczywiście też walczyli zaciekle, Kyoushi dawał odpór lisowi, ale… - zrobił pauzę i pokręcił głową, jak gdyby nadal nie dowierzał – ale Kyoushi-sama zginął. Został pokonany przez wielkiego lisa i… no właśnie. Nasza porażka przybrała rozmiary gorsze, niż można było się spodziewać w najczarniejszych przewidywaniach. Poległa też Katsumi-sama – zaspokajał ciekawość dzieciaków, sam układając sobie jednocześnie to wszystko powoli w głowie. Do tej pory nie miał okazji rozmowy na ten temat z nikim bliskim, więc w toku opowieści powoli sobie to wszystko porządkował. Nie chodziło tylko o Kyoushiego, chodziło o przebieg tych wszystkich wydarzeń, krok po kroku, łącząc wątki i fakty. A było przecież co łączyć! Nie chciał jednak, żeby Hiroto i Haruka odebrali go jako rozbitego, przytłoczonego ciężarem tego co się stało, czy coś podobnego. Dlatego też kontynuował:

- Ci dzicy… też mieli specjalne umiejętności, tak jak shinobi i klany po tej stronie muru. Węże, Bliźniaki i Zamaskowani - tak ich roboczo nazwali. Węże to ludzie o bladej cerze, często z łuskami na skórze, mają rozdwojony język oraz kły, często jadowe. Ich ciało potrafi zamieniać się w węże różnej długości, które w trakcie walki potrafią się rozciągać. Potrafią też produkować bardzo niebezpieczne toksyny. Bliźniaki to ludzie z dwoma głowami, a tak na prawdę, dwoje ludzi w jednym ciele. Ich umiejętność pozwala im na połączenie swoich ciał, potrafią też się rozdzielić i działać jako niezależne osoby. Kiedy są połączeni, mogą wykonywać ataki z zaskoczenia, wysuwając swoje kończyny z różnych części ciała. Zamaskowani to ludzie, którzy potrafią kontrolować bardzo charakterystyczną, różową chakrę, która pozostawia bardzo trudne w gojeniu rany przypominające poparzenia. Jak więc widzicie, nie byli bezbronni – opowiedział, po czym zrobił chwilę przerwy żeby tamci mogli przetrawić ten nawał informacji.

- Ale ja też nie próżnowałem, spokojnie. Udało mi się zwiększyć moje umiejętności – mówiąc to błysnął na moment swoim sharinganem Hiroto i Haruce. Nie pokazywał tego, ale w głębi był z tego zadowolony. Co prawda mnóstwo rzeczy wokół nie pozwalało się tym cieszyć, ale przynajmniej mógł być pewien, że ten nowy rozdział w życiu swoim i całego klanu rozpocznie nieco lepiej przygotowany do konfrontacji, które z pewnością nadejdą.

Nie chciał dłużej przeszkadzać „dzieciakom” na służbie. Miał więc teraz kilka możliwości. Mógł udać się do Sarufutsu, do swojej siostry, żeby z nią porozmawiać. Prawdopodobnie miała teraz jednak sporo obowiązków, a on nie do końca był w formie, żeby ucinać sobie z nią pogawędki i odciągać od służby (co zresztą pokazała rozmowwa z Hiroto i Haruką). Mądrzej byłoby więc chyba wybrać się do Hachimantai, do mamy (i ojca?), która pewnie czekała w ich rodzinnej posiadłości. Siostra pewnie i tak sobie poradzi. Po drodze jednak warto byłoby pożegnać się z Hoshi i Orochim, jego towarzyszami broni, których zaczął szukać wzrokiem po obozie. Jeśli ich znalazł, podszedł i przywitał się, chyba że byli żywiołowo zaangażowani w rozmowę z kimś innym albo z innych powodów uznał, że są zajęci.

[Sugiyama Orochi]

Uszy Orochiego dość szybko wychwyciły uwagę Hoshi-san o matce Ario i jeszcze bardziej zatroskały, a przynajmniej zastanowiły młodzika. Czy coś z matką marionetkarza było... nie tak, że wymagała opieki? Czy może była już po prostu starszą osobą, mając Ario w późnym wieku? Co z jego ojcem? Sytuacja rodzinna i zdrowotna gościa z pustyni wydawała się mocno skomplikowana i to chyba nie w pozytywnym kierunku. Dlatego Orochi tym bardziej docenił, że zechciał - i to po raz kolejny - wspomóc Uchiha w obronie przed agresorami. Obiecał sobie, że zadba, aby pomoc Ario została doceniona.

- Dziękuję. Takie informacje na pewno bardzo nam się przydadzą, zresztą - jak uda się ustalić konkrety, to porozmawiam z ojcem, aby przesłał je do reszty liderów. Przynajmniej tych, którzy wysłali chociażby symboliczne wsparcie. - zapewnił oboje, po czym palnął się w głowę, kiedy uświadomiono go, że się nie przedstawił. Chyba za bardzo się przyzwyczaił, że wszyscy w okolicy Kotei go kojarzą.

- Ekhm. Wybacz, faktycznie nie poznaliśmy się oficjalnie. Jestem Sugiyama Orochi. Z klanu Uchiha, ale no, nie z głównej linii zdecydowanie. - zaśmiał się lekko zawstydzony, przeczesując włosy jak zawsze, kiedy był nieco zakłopotany. Odchrząknął. - Zgadzam się w pełni, że ta wojna... ech, wszystkie wojny powinny inaczej wyglądać i tylko ci, którzy są gotowi walczyć powinni to robić. Ale chyba żaden konflikt do tej pory tego nie zrealizował. Poprzednie starcia - chociażby to pomiędzy nami, a Kaminari - obfitowało w podobne barbarzyństwa. Dzicy nie są tak naprawdę wyjątkowi, różni ich chyba tylko... skala zniszczeń i to, że mieli Dziewięcioogoniastego. Tym bardziej oczywistym jest, że niekoniecznie się zatrzymają w tym miejscu. Będziemy jednak jeszcze uważniej obserwować ich poczynania i się przygotowywać... tak, jak tylko będziemy w stanie. -

Potem umilkł na moment, słuchając pozostałych. Perspektywa dalszych podbojów Dzikich nieco go podminowała, ale o dziwo komentarz Ario o tym, że jego liderka miałaby być ułomna - bezpośredniość z jaką to powiedział - jakoś rozładowała napięcie i sprawiła, że lekko się uśmiechnął, chociaż nie odezwał głośno. Chwilę później, kiedy przelotem przeszła obok niego niebieskowłosa Kiyomi, był już w stanie skinąć jej głową i uśmiechnąć się do niej, przelotnie zakrywając jej dłoń swoją.

- To dobrze, bo księciunio się zamartwiał, zaraz by sam poleciał jej szukać. - odparł cicho dziewczynie, częściowo żartobliwie, ale ton był podszyty powagą. Wiedział doskonale, jak bardzo Masahiro ceni swoją narzeczoną i jak wielkim darzy ją uczuciem oraz zaufaniem. Mógł mieć tylko nadzieję, że dziewczyna będzie w stanie to uczucie rzeczywiście docenić i odwzajemnić. Na razie pewnie potrzebowała wsparcia, aby dojść do siebie po śmierci Kyoushiego - niejasno kojarzył bowiem, że ich białowłosy Jinchuuriki od lat się z nią przyjaźnił osobiście, więc nie wyobrażał sobie nawet, jak mocno musiał to się na niej odcisnąć. Był jednak pewny, że Masahiro zrobi wszystko, aby jej pomóc przejść przez okres żałoby.

Tymczasem wrócił do rozmowy z Hoshi i Ario, a także - jak się zaraz okazało - z własnym ojcem, który wreszcie dokończył ustalać logistykę z Takedą. Dostał z powrotem swój pokój co oznaczało... no tak, że pewnie znowu będzie mieszkać zaraz obok Yuu. Westchnął zrezygnowany, mentalnie przygotowując się na ponowny kontakt z paniczem, mając nadzieję, że przez ostatnie czas jednak nieco wydoroślał. Słysząc polecenia ojca, automatycznie wyjął notes i ołówek, notując sobie informacje na wszelki wypadek - chociaż po prawdzie pewnie i tak by je zapamiętał, nie były zbyt skomplikowane. Niemniej ogrom roboty przed nim był kolosalny. A do tego jeszcze ojciec stwierdził, że ewakuacja się nie udała, oczywiście! Po cholerę w takim razie zwala mu tyle na głowę?!

- Działaliśmy z tym co mieliśmy, nie dało się tego zrobić lepiej! Hoshi-san dała z siebie wszystko, pod koniec ledwo żyła z utraty chakry! Każdy zresztą dał z siebie wszystko! - warknął do ojca, po czym dopiero dotarło do niego, że tak naprawdę Stary miał na myśli coś innego. Zbiło go to kompletnie z tropu i sprawiło, że na moment zaniemówił.

- Znaczy... no, dzięki. Ale to był wspólny wysiłek. Ogarnę te rzeczy, ale... tego jest od cholery, samo sprawdzanie obecności mi zajmie pewnie dobre dwa tygodnie. Będę musiał kogoś sobie do tego dobrać na pewno, bo to już kolejny raz, kiedy z czymś takim sam zostaję, a im dłużej z tym będziemy zwlekać, tym trudniej będzie coś ustalić. Jakieś punkty informacyjne trzeba będzie ustawić, skopiować te listy... - zaczął paplać, pocierając dłońmi skronie, kiedy jego umysł zaczął od razu popadać w twórczy chaos organizacyjny, ale się zreflektował.

- Dobra, potem. - skwitował krótko, po czym zamilkł, słuchając ojca i Ario. Pozwolił na początek odpowiedzieć ojcu, ale znowu żal mu się zrobiło, że marionetkarz uważa swoich rodaków za tchórzy. Co prawda sam Orochi nie widział ich zbyt wielu i kojarzył głównie z umiejętności rzemieślniczych, ale nie umknął mu widok kilku bliźniaków Ario niosących na delikatnych niciach chakry kilkudziesięciu rannych, odciążając kolosalnie resztę wycofujących się.

Kiedy pojawiła się okazja, wyciągnął ku Ario rękę.

- Słuchaj, dla mnie jest istotne, że ty oraz paru twoich pobratymców nas wsparło. Na froncie na pewno liczyła się każda osoba i sama decyzja, żeby nadstawiać karku za naszych ludzi... cóż, ja na pewno tego nie zapomnę. Gdybyście sami potrzebowali kiedykolwiek pomocy, to dawajcie mi znać, na pewno postaram się zrobić, co w mojej mocy. - ponownie zapewnił, po czym coś jeszcze przyszło mu do głowy. - W sumie... mam jeszcze jedno pytanie, czy też prośbę. To, co widzieliśmy podczas ewakuacji... - tutaj spojrzał porozumiewawczo na Hoshi, która dzieliła z nim te doświadczenia bezpośrednio - ...uświadomiło mi, że czasami było mnie... za mało? Wydaje mi się, że znasz jakąś technikę klonowania, której wcześniej nie widziałem nigdy, w każdym razie - nic tak... naturalnego, ani precyzyjnego? Byłbyś w stanie mnie tego kiedyś nauczyć, albo może powiedzieć, kto byłby w stanie to zrobić? Nie musisz odpowiadać od razu, ale no... przynajmniej zanim opuścisz obóz. Ja... ja po prostu nie chcę nigdy więcej mieć poczucia, że muszę zostawić jedną osobę, by pomóc trzem innym. - spytał marionetkarza, a w jego tonie słychać było zarówno determinację, jak i ból i wstyd, że nie był w stanie dotrzeć do każdego, kto potrzebował pomocy podczas ewakuacji.