[Event} - Miasteczko Sarufutsu

[Papyrus]

Położone w niecce pomiędzy wzgórzami dobrze prosperujące miasteczko, stanowiące centralny punkt między dwoma największymi szlakami przecinającymi prowincję Sogen - jednym prowadzącym ku Shi no Geto oraz Murowi i drugim, prowadzącym na południe prosto ku bogatemu Ryuzaku no Taki. Oba szlaki łączą się w tym punkcie w jeden, prowadząc ostatecznie do Kotei, stolicy Sogen. Dzięki wielu karawanom i prężnemu handlowi miasteczko jest bogate, posiada nawet własne mury oraz garnizon straży, z którego wysyłane są patrole do mniejszych posterunków ciągnących się aż do granicy. Znajduje się tutaj kilka istotnych budynków, między innymi siedziba cechu kupieckiego, posiadłości szlacheckich rodzin Nakano oraz Takeda, które sprawują pieczę nad miastem oraz duża świątynia Susanoo, w której można zawsze znaleźć wielu wiernych, zwłaszcza w trakcie festiwali.

[Papyrus]

---

Ostatnia Bitwa o Kōtei Podróż z Kōtei na południe była dość trudna - szczególnie pierwsza jej część w nocy, kiedy padał straszny deszcz, a ludzie byli przerażeni. Nie pomogło, że w pewnym momencie dołączyła do nich część wojska broniącego miasta z informacją, że Kōtei upadło. Za nimi podróżowali jeszcze ranni, chronieni przez medyków oraz tych, którzy z nimi zostali. Musieli oni chronić tyły w przypadku, gdyby wróg szedł za nimi i próbował ich atakować.

Na postoju, wieczorem dnia następnego, wszyscy dowiedział się, że Dzicy ich nie gonili. Wszystkie grupy ewakuacyjne połączyły się i już całe Kōtei - a przynajmniej ci, którzy uciekli, byli wszyscy razem, poza częścią ninja, która ruszyła szybciej, na koniach, żeby przygotować miejsce dla uchodźców. Teraz najważniejszym było dostać się bezpiecznie do Sarufutsu, na resztę był czas później.

Dotarcie ostateczne na miejsce zajęło im trzy dni, może trochę dłużej. Nie było szansy za zbytni odpoczynek. W końcu jednak trafili na przecięcie szlaków między Murem a Ryuzaku oraz wschodem. Leżało tam urokliwe miasteczko - Sarufutsu. Wiele osób zahaczało o to miasto, bo było na drodze pomiędzy Ryuzaku i na szlaku z Pustyni na Mur. Nowością był dość dobrze postawiony i rozplanowany obóz uchodźców, bardzo podobny do tego pod Kōtei. Tutaj, przynajmniej na razie, mieli mieszkać uchodźcy z Kōtei oraz wciąż żywi członkowie klanu Uchiha.

Kiedy już tam byli, lider klanu oraz Stary Sugiyama poszli porozmawiać z jednym z panów tych ziem - Takedą - a Tsuyoshi, przy postawionej na szybko bramie i płocie wokół obozu uchodźców, rozpoznał znajome twarze. Był to ciemnowłosy chłopak chłopak Uchiha mający szesnaście lat, z krótkimi, najeżonymi włosami i wyraźnie znudzoną postawą oraz szczupła, czarnowłosa dziewczyna w wieku lat piętnastu. Oboje wyglądali na dość podobnych do siebie, nawet jak na klan Uchiha. Co więcej, oboje byli podobni do Tsuyoshiego.

Hiroto - jego młodszy brat oraz Haruka - jedna z jego kuzynek. Oboje stali na straży obozu.

Cała reszta w końcu miała czas na to, żeby odpocząć. Większość ran była już wylizanych - medycy leczyli ich po drodze. Teraz należało się rozłożyć, dojść do siebie, znaleźć miejsce do spania i poczekać na spis, jaki tutaj miał mieć miejsce, żeby być w stanie określić - kto żyje, a kto umarł.

Dotarli tu wszyscy, którzy brali udział w walkach.

Poza Kyoushim, o którego śmierci mówili wszyscy.


Czas na odpis: Wolne odpisy, możecie między sobą gadać, jeżeli chcecie interakcję z NPC - dajcie mi znać. Ogólnie to jest miejsce teraz, żeby wasze postacie przetworzyły wszystko, co sie wydarzyło. Dam wam czas, potem wrzucę podsumowanie.

[Ario]

Wojna dobiegła końca, a dotarcie do miasteczka z ewakuowanymi rannymi zajęło dłużej, niż Ario początkowo sądził. Walka Jinchurikich zakończyła się w taki sposób, jak Ario podejrzewał, czyli śmiercią jednego z nich. Lalkarz nie był specjalistą od bijuu, ale tak jak zaczął zgłębiać ostatnio na wyprawie archeologicznej wiedzę na temat Otsutsukich, tak teraz wiedział, że musi się zainteresować sprawą wielkich ogoniastych bestii. Nie dlatego, bo chciał, ale dlatego, bo finalnie na polu bitwy, to one decydowały kto ma przewagę. Czy kontynent da radę odeprzeć doświadczonego Jinchurikiego który posiada najsilniejszego z bijuu? Szczerze w to wątpił. Co gorsza, nie miał zbytnio pomysłu, jak z czymś takim walczyć, tym bardziej w jego obecnym stanie. Nie wiedział czy ktokolwiek jest w stanie podjąć rękawice do takiej walki.

To co martwiło go najbardziej, to fakt, że z zwykłym człowiekiem podczas turnieju, najlepsi Shinobi musieli mocno napocić się, by sobie poradzić, a finalnie zapieczętowali go zamiast pozbyć się na dobre. Jak w takim razie, chcieli podejść do tak wielkiej manifestacji chakry, jaką była powłoka widoczna z kilometrów? Te myśli przerodziły się w wizje totalnej destrukcji pustyni. Osady, które tyle czasu Ario chronił, miały zawalić się jak domki z kart przez zwykłą, czystą potęgę. Cicho zakasłał.

Klony upewniły się, że pacjenci byli ulokowani w dobrym miejscu. Gdy tylko nie były już potrzebne, Ario odwołał technikę, zostając jedyną oryginalną formą samego siebie w Sarufutsu. Po drodze miał też czas nałożyć na siebie kolejną, wzmocnioną teraz pieczęć, gdzie mógł kumulować swoją chakrę. Chciał wykorzystac nowo poznaną technikę w lepszy sposób, a teraz miał do tego sposobność.

W samym Sarufutsu dojrzał osobę, którą poznał gdy Turniej został zaatakowany. Sugiyama. Wtedy jeszcze był zwykłym dowódcą oddziału, a Ario Ariem. Teraz Sugiyama był chyba ważniejszy, ale pacynkarzowi to nie przeszkadzało. Zamierzał skonsultować z nim coś, nim złoży raport. Podszedł więc powoli do niego i popatrzył mu nieobecnym wzrokiem w oczy. Dopiero po chwili skinął głową. Same ubranie Ario było ubłocone, z zaschniętą krwią w wielu miejscach. Napewno nie przypominał osoby, która się nudziła przez ostatnie doby. Tak jak zresztą reszta.
- Sugiyama z Uchihów. - przywitał się. - Ponownie spotykamy się na bitwie, to chyba już tradycja. - powiedział swoim standardowym, brzmiączym olewczo głosem, jednak przy tym obejrzał od stóp do głów Uchihę, zatrzymując się na jego twarzy. Mimo, że został już raz złapany w genjutsu Uchiha, nie wyglądał, jakby bał się im patrzyć w oczy. - Słyszałem, że straciliście Jinchurikiego. Potężny cios w cały Kontynent. - Ario zrobił pauzę, jednak ciągle patrzył na staruszka. - Kto by pomyślał, że będą mieli szpiegów w Sogen i nie tylko. Technologia jaką dysponowali na placu boju nie była przypadkiem. To nasza technologia, rozpoznawałem tamtejsze narzędzia. Szkoda, że dowództwo nie poinformowało, z czym będziemy się mierzyć...a nie chce mi się wierzyć, że nie wiedzieliście. - mogło to zabrzmieć jako zarzut, ale przez ton Ario, w sumie nie bardzo można było wiedzieć o co mu w ogóle może chodzić. Specyfika pacynkarza była jego unikalną cechą.
- Nawet jakbyście powiedzieli, nie przesądziłoby to o zwycięstwie. Już drugi raz stanął w obronie cywili na Waszym terenie i drugi raz zawiodłem się na polityce klanów. Nie rozumiem, czemu wsparcie jakie było z klanów było marginalne. To nie była wojna, to jest inwazja. A oni mają ze sobą najsilniejszą z ogoniastych bestii. Jeżeli teraz wejdą w głąb kontynentu, zwaśnione klany będą łatwym celem dla nich. Tym bardziej, że Kyoushi-san był doświadczonym wojownikiem, a nie zwykłym Shinobi z Bijuu w sobie. Jeżeli on poległ w walce, to Kontynent potrzebuje dwóch czy trzech Jinchurkich, by stanęli do walki z takim potworem. I tutaj mam do Ciebie pytanie. - Ario zrobił pauzę i przez moment jego źrenice zaczęły chodzić na boki. Zwykle był to objaw kalkulowania czegoś, ale finalnie kończyło sie palnięciem jakiejś bardzo kontrowersyjnej rzeczy. Po chwili unormowało się to jednak i dalej stał przed mężyczyzną, jak gdyby nigdy nic.
- Kontynent nie jednocząc się tutaj przegrał, ale o tym porozmawiam sobie ze swoją liderką. Uważam, że wszyscy powinni Was wesprzeć jak w Wojnie, a nie przysłać po oddziale czy dwóch. Pytanie, które chce Ci zadać - czy wiesz o jakichkolwiek Jinchuriki Kontynentu? Czy może... Kyoushi był jedynym?

Uchiha nie mógł się domyślać, na jak wiele rzeczy będzie rzutowała jego odpowiedź w tak trywialnym pytaniu.

  Ukryty tekst

[Uchiha Tsuyoshi]

Kyoushi poległ. O tym mówili wszyscy i nie mogło być możliwości, żeby nie usłyszał o tym sam Tsuyoshi. Ten potężny wojownik, z którym młody Uchiha spotkał się przypadkiem gdzieś na granicy Midori i który okazał mu ogromną sympatię, nie żył. Tsuyoshi zdążył się z nim bardzo związać. Było tak dlatego, że mimo że spotkali się tylko raz, to spotkanie owo obfitowało w ogrom emocji. To dzięki Kyoushiemu przebudził on swojego sharingana, którego potencjał drzemał w nim przecież tak długo. Poza tym, rozmawiał z nim jak dobry przyjaciel, a nie jak ktoś kto znajduje się gdzieś na szczycie hierarchii i jest żyjącą legendą. Teraz jednak...

...z jego oczu popłynęły słone łzy. Po nich kolejne i kolejne. Siedział gdzieś pod drzewem, z daleka od reszty pochodu, który akurat zatrzymał się na krótki postój. Zacisnął zęby, tłumiąc szloch. Kōtei upadło, Kyoushi nie żył, bitwa nie była wygrana. Była to tak ogromna tragedia dla klanu, że właściwie chyba trzeba było to przyznać, że znalazł się on na krawędzi upadku. Była to tragedia na każdym wymiarze - od prostego cywila po najpotężniejszego wojownika, jakim był Kyoushi. Nie znał w historii przypadku czegoś takiego. Co teraz będzie? Co z jego rodziną? Co z nim samym? Czy reszta klanów rzuci się teraz na nich i wybiją ich do nogi jak rozproszone stado owiec?

Nie, nie można było tak myśleć. Trzeba było walczyć, do samego końca. Naszego lub ich. Nie wszystko było być może stracone.

Otarł łzy i podniósł się się z gołej ziemi, na której siedział. Czuł ulgę, bo wyrzucił z siebie gromadzone przez długi czas emocje. Mógł działać, mimo całej tej beznadziei. Nie złoży broni.

Dalsza podróż, a właściwie ucieczka z Kōtei nie obfitowała już w głębsze przemyślenia po stronie Tsuyoshiego. Było tak z dwóch powodów. Po pierwsze, był zmęczony fizycznie. Ewakuacja, pozostawanie w ciągłej gotowości i jeszcze ta pogoda – wszystko to wymagało od niego sporo sił. Tamtej nocy zrobił przecież całą masę rzeczy. Zaczęło się od tego feralnego statku, który się przewrócił. Trzeba było ratować sporo osób, jedną kobietę sam reanimował! Później kupiec, negocjacje i przenoszenie skrzyń. A kiedy w końcu wyruszyli, było jeszcze gorzej. Ostrzał potężnymi kamieniami (chciałby się w końcu dowiedzieć, co lub kto za tym stało), problemy na drodze i na końcu pojawienie się tych potężnych bestii. To było naprawdę dużo. Do tego co jakiś czas powracały jeszcze rozterki dotyczące przyszłości i tego, jaki będzie wynik starcia z dzikusami, którzy uderzyli znacznie potężniej, szybciej i bardziej zorganizowanie, niż ktokolwiek by przypuszczał.

Z tych właśnie powodów, nasz Uchiha w drodze powrotnej skupił się - poza opisanym wyżej incydentem - na ochronie ludzi i jako-takim utrzymywaniu skupienia. Szybko okazało się, że nie byli ścigani, co było pewnym promyczkiem nadziei. Oznaczało to bowiem, że twierdza (przy której przygotowaniu do obrony przecież walnie pomagał!) walczyła całkiem długo i pewnie zadała wrogowi bolesne straty. Swoją drogą – ciekawe co stało się z tą hardą medyczką, której pomagał i kowalem, który tak bardzo go przetyrał. Miał nadzieję, że przynajmniej ta pierwsza jakoś… ujdzie z tego rozgardiaszu.

Niestety jednak, bitwa o Kōtei była przegrana. To również okazało się całkiem szybko i było dla niego ciosem. Urodził się w takim momencie, że jego młodość przypadła na straszne dla jego klanu wydarzenia. Mimo tego, że – jak na swój wiek i swoją rangę – wykazywał chyba ponadprzeciętne przywiązanie do klanu i troskę o niego, był świadkiem potężnych ciosów.

Tak jak już jednak zostało wspomniane, nie chciał się zamartwiać, a działać. Walczyli o przetrwanie i to się teraz liczyło. Pewnym pocieszeniem mogło być to, że w dość krótkim okresie, w zasadzie zaraz po tym, jak spotkał prawdziwe (a nie tylko treningowe) wyzwania, szybko aktywował i rozwinął swojego sharingana. Mógł więc mieć poczucie, że jest z nim wszystko dobrze. Tak, Masahiro-sama zdążył mu powiedzieć, że nawet gdyby tak się nie stało, to i tak wszystko u niego gra i oczywiście z pewnością miał on rację, jednak… zawsze pozostawała gdzieś na dnie duszy jakaś mała wątpliwość. Teraz nie było już nawet tego. Był pewny siebie i wierzył w swoje siły. Nie wiedział jednak w którą stronę podążać.

Ich celem było Sarufutsu. Sarufutsu leżało niedaleko Hachimantai (czy też należałoby raczej powiedzieć, że to Hachimantai leżało niedaleko Sarufutsu) i było mu doskonale znane. Okazało się, że również tu powstał obóz uchodźców, tym razem niestety z samego Kōtei i północnej części kraju. Nie było to zresztą zbyt wielkie zaskoczenie dla młodego Uchihy. Widok znajomego miasteczka powitał z niedostrzegalną na jego zmęczonej twarzy ulgą. W końcu ktoś inny będzie mógł przejąć obowiązki pilnowania cywilów, a on będzie mógł choć przez chwilę odpocząć… albo i nie. Sytuacja wciąż była bardzo gorąca i niepewna. Być może zaraz trzeba będzie prowadzić jakieś kolejne potyczki z dzikimi, nic nie wiadomo.

Był już więc na ostatniej prostej, jedynie kilkadziesiąt metrów dzieliło go od tego, żeby uznać swoją misję za zakończoną. Sukcesem? Prawdopodobnie tak, ale nie miało to teraz większego znaczenia.

Na jego obliczu odmalowało się jednak wyraźne ożywienie, gdy spojrzał na dwójkę strażników obozu. Gdy podszedł bliżej, w jego głowie otworzyła się szufladka z napisem „rodzina”. Przez cały wcześniejszy czas był święcie przekonany, że jego rodzina nie będzie angażowana w obronę Kōtei i inne niebezpieczne zadania, ale teraz zrozumiał, że to założenie mogło być zdecydowanie zbyt optymistyczne oraz pochopne.
- Hiroto! Haruka! – krzyknął gdy już się upewnił, że dwójka wartowników to członkowie jego najbliższej rodziny. Jego młodszy brat i kuzynka, oboje zaangażowani w pomoc uchodźcom. Nie ma co ukrywać – ucieszył się na ich widok, choć prawdopodobnie nie było tego po nim widać z powodu trudów, jakich doświadczył.

- Witajcie, cieszę się że wasz widzę, dzieciaki – powiedział, gdy był już blisko i westchnął. Różnica wieku między nimi nie była co prawda znaczna, ale czasem pozwalał sobie na takie zwracanie się do młodszego rodzeństwa i kuzynostwa z pewną domieszką przekomarzania. Jeśli chcieli, to krótko ich przytulił na przywitanie – widzę, że dobrze służycie klanowi. Gdzie nasi rodzice? Gdzie reszta rodzeństwa? – zapytał, starając się sformułować pytanie tak, żeby zapytać zarówno o rodzeństwo i rodziców swoje oraz Hiroto, ale i Haruki. Popatrzył też uważnie na tę dwójkę, starając się w dostrzec w ich oczach to, jaki jest ich stan. Boją się? Są świadomi, co się wydarzyło? A może wręcz przeciwnie – nie doświadczyli jeszcze terroru wojny, więc są pełni entuzjazmu i chętni do działania? Właśnie z tego ostatniego powodu, żeby nie obciążać ich swoimi wątpliwościami oraz nie obniżać ich morale, starał się brzmieć spokojnie oraz stonowanie.

[Nana]

Nie potrafiła się odnaleźć. Coraz większa ilość ludzi jedynie ją podkurwiała. Wszyscy szeptali o tym co stało się na polu bitwy, więc czemu nikt nie mówił o poświęceniu Kamino? Co stało się z Katsumi i dlaczego do kurwy jeszcze nie dotarła do wioski? Była rozdrażniona, zła i zmęczona. Nie wiedziała co to za uczucie rozdzierało ją od środka. Nigdy przedtem go nie czuła. Nigdy nie znała. Żal. Czuła po prostu żal. Powinna była wrócić do walki. Może gdyby nie zrezygnowała; gdyby nie przestała walczyć udałoby się jej uratować matkę. Obojętnie czy było to fizycznie możliwe. Żal bolał zamieniając smutek w złość. Nie należała do osób, które płakały łatwo. Zdecydowanie jednak zbyt prędko przychodziła jej złość. Jako forma ochrony przed bardziej bolącymi uczuciami.

Tułała się po obozowisku unikając większości osób. Nie potrzebowała towarzystwa. Była zbyt zła, mogła zrobić komuś nieumyślnie krzywdę. Jeśli w którymś momencie udało jej się znaleźć kogoś znajomego z klanu zapytała:

- Słyszałeś co stało się z Katsumi?

Wiedząc, że odpowiedź na pewno nie była zadowalająca. Czasami niewiedza pozostawała zbawienna. Coraz mniej widziała sens w zostaniu tutaj na dłużej. Powinna była odejść, ale czy miała siłę zaczynać na nowo? Ponownie od zera. Kiedyś nie przejęłaby się stratą. Straciła w życiu na tyle dużo, żeby przyzwyczaić się do uczucia pustki. Teraz jednak, gdy przez ostatnie miesiące uczyła się bycia po prostu zwykłą dziewczyną na nowo; wszystko wracało ze zdwojoną siłą. Nie potrafiła wyłączyć emocji. Mogła je tylko przebudować w gniew.

Mogła zostać. Mogła też odejść.

[Ai]

Póki miała zadanie do wykonania, była silna. Póki miała na czym się skupić, przede wszystkim, na utrzymywaniu przytomności, nie płakała. W byciu przytomną niewątpliwie pomagał ból, który nie ustępował jej na krok. Zwłaszcza, wtedy kiedy sama rozkazywała swojemu gorylowi odrobinkę mocniej ją ścisnąć, aby wszelkie rany jeszcze ją cuciły. Nie mogła utracić przytomności, do póki nie dotarła z wozami. Sama z Minoru na pewno, by nie dała rady przeciągnąć i uwolnić wozów. Może on by dał radę, ale ona by wtedy tylko przeszkadzała. Więc zapierała się ile tylko mogła, by dać się zmęczeniu, nawet rozważała, żeby połknąć kolejną pigułkę ze skrzepniętą krwią, ta na pewno by ją obudziła. Ale nie, nie wiedziała czy nie będzie musiała wykorzystać jej później, kiedy Dzicy będą ich gonić.

Nie pozwalała się dopaść słabości, nie dopóki pracowała. Nawet trzymała się wyjątkowo długo, pewnie wypłakanie się, kiedy (były)brodacz siłą zabrał ją z twierdzy, pomogło jej trochę wyrzucić z siebie emocji. Natomiast, kiedy był czas postoju i myślała, że niewiele osób ją zobaczy, a w pobliżu był Minoru... po prostu przykleiła się do niego, bez żadnego słowa. Shinichiego, czy Mijikumę może znała dłużej, zwłaszcza bliznowatego blondasa. Jednak, cóż, to Minoru widział ją w jej największej chwili słabości, dlatego właśnie, padło na niego. Wtuliła swoją buźkę w tego starucha i płakała. Płakała niemiłosiernie, a tylko materiał jego ubrania tłumił jej szloch, co być może pozwalało nie zwracać na nią większej uwagi innym. Miała to gdzieś, przy nim, przynajmniej w tej chwili nie bała się być tym, kim koniec końców była... dzieckiem. Nic nie mówiła po prostu płakała z nadzieją, że jej na to zezwoli, choć w tym stanie zdecydowanie nie chciała pokazywać swojej zasmarkanej i zapłakanej buźki nikomu.

Cała jej niemoc, ból, niewiedza o losie ojca, wszystko to wyrzucała z siebie tym płaczem. Pierwszy raz od dawna pozwoliła wyrzucić z sobie swoje emocje, aż tak bezpośrednio, w miejscu, gdzie mogli zobaczyć ją inni. Wszystko to ją zdecydowanie przerosło. Zwłaszcza w momencie, kiedy tak naprawdę nie mogła zrobić nic innego, niż po prostu czekać, nie miała na czym się skupić, czym odciągnąć całego zła od siebie. Nie pamiętała, kiedy ostatni raz pozwoliła sobie na coś takiego, ale zdecydowanie tego potrzebowała w tej chwili. Aż zasnęła.

Przez resztę podróży do Sarufutsu sama nie podejmowała tematu swojego zachowania podczas postoju. Udając, że nigdy z siebie nie wyrzuciła całego bólu na Minoru. Jakby nie była w stanie rozmawiać o swoich uczuciach w takich sposób, jakby jej rozemocjonowana, dziecięca natura nie istniała, tłumiona przez jej, zazwyczaj wszędzie okazywaną radość i szczęście. Starała się dzielnie, silnie. Kunoichi mogąca nieść pomoc innym, nie jakieś najzwyklejsze dziecko. W drodze do Sarufutsu kręciła się wokół różnych, małych dzieci chcąc podnieść je na duchu lub chociaż dać im się wypłakać w swoje ramię. Wiedziała, że mogą tego potrzebować. Zwłaszcza kolejne dzieci osierocone przez kolejną wojnę. Chciała tym samym też podtrzymywać swoją wymyśloną rolę dającą nadzieję innym. Choć sama jej już tyle nie miała.

---

Będąc już w Sarufutsu, a jednocześnie czując się dużo lepiej, przynajmniej fizycznie, gdyż jej rany zostały zaleczone, a chakra... co najważniejsze, była. Sprawiała pozory bycia dawną sobą. Pełną Słońca i nadziei, choć nie szczerzącą się aż tak bardzo. Wiedziała, że w obecnej sytuacji, radość mogłaby nie zostać odebrana. Ale, chciała sprawiać pozory. Pozory tego, że nie traciła nadziei, chcąc tchnąć dobrego ducha w pozostałych, choć rzeź dokonywana przez dzikich, pokazała jej, że... mała duszyczka niekoniecznie będzie w stanie takie rzeczy zdziałać.

Zwłaszcza, kiedy spostrzegła Lorda Sugiyamę. Była wyprostowana. Głowę miała wysoko w górze, nawet nie patrzyła w dół. Nie chciała wyglądać na przegraną. Chciała wyglądać na dumną. Dumną z bycia Uchihą, choć już bez domu. Jednak, starała się mimo wszystko, nie wejść w zasięg wzroku tego mężczyzny. Czuła się, jakby go zawiodła. Jeżeli tylko dałaby radę dostarczyć informację o zniszczeniu Muru szybciej... Gdyby była silniejsza, gdyby była szybsza. Mieliby więcej czasu na przygotowanie się do walki. Wtedy, nie straciliby domu. Obwiniała się o efekt tej wojny, nawet jeżeli niekoniecznie dzień czy dwa więcej przygotowania mogłyby cokolwiek zmienić. Może, gdyby dostarczyła wiadomość od Lorda na Murze szybciej, gdyby nie jadła, gdyby nie zwlekała, tylko od razu pędziła do Kotei. Może to by coś dało, choć nigdy nie poznała treści listu przekazanego Sugiyamie, wiedziała, że było to coś bardzo ważnego.

Krążyła więc po obozie, licząc, że nie napatoczy się na Lorda Sugiyamę. Nie zaczepiała żadnej znajomej twarzy, potrzebowała chwili bez kogoś, kto widział ją w jej największej chwili słabości. Szukała swojego ojca. Wiedziała, że gdzieś tu będzie. Nie mógł zginąć, nie mógł jej zostawić samej. Choć po ostatniej żałobie w rodzinie, ona sama zebrała się do kupy i pomogła swojemu tatusiowi, kto jej pomoże, jeżeli jej ojca nie będzie? Jeżeli będzie sierotą, jak wiele dzieci po tej wojnie? Bała się, że nie znajdzie w sobie wystarczającej siły, żeby sobie z tym poradzić, więc starała się nie dopuszczać do siebie myśli o tym, że Haibane mógł zginąć.

Nie chciała też wyglądać na zagubioną, czy na taką, która nie wie co robi. Musiała wyglądać na jak najlepszą przedstawicielkę swojego rodu, przypadkiem, gdyby tylko Lord Sugiyama zerknął w jej stronę. Nie mogła więc latać ze łzami szukając swojego tatusia, choćby najchętniej to zrobiła. Zacisnęła zęby, szacunek wobec dowódcy, a jednocześnie myśli o tym, że go zawiodła, pozwalały jej chociaż udawać. Więc, żeby sprawiać pozory posiadania jakiegokolwiek celu, faktycznie podchodziła do różnych dzieci, które wyglądały na smutne, samotne czy zagubione, aby im pomóc, dać im odrobinę szczęścia, nawet niewielką kropelkę w morzu ich potrzeb, samej jednak rozglądając się i szukając ojca.

Przy żadnym dziecku czy grupie nie zostawała długo, chciała przeczesać cały obóz, jeżeli miałoby to być potrzebne, jeżeli miałoby to pozwolić znaleźć jej ojca. Przeszło jej nawet przez myśl, żeby zaczepić Orochiego, którego wcześniej Mijikuma pytał o swojego ojca, ale nie. Nie zrobiła tego. Nie chciała wyglądać jak ktoś, kto troszczy się tylko o siebie. Miała głupią obawę, że w sytuacji kryzysu całego, jej zamartwianie się o ojca byłoby uznane za samolubne.

[Shigemi]

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ W obliczu wygranej Dzikich, której echa docierały z pola bitwy, nie mogłem oprzeć się uczuciu przygnębienia i rozczarowania. Porażka, której rozmiary były druzgocące, była dla nas wszystkich trudna do strawienia. Wraz z innymi ludźmi, zbieraliśmy się przy bramie południowej, gdzie trwało potężne zamieszanie. Rozdawano konie - piękne wierzchowce z pobliskich stajni, które były dla wielu z nas nie tylko środkiem transportu, ale także symbolem wolności i bezpieczeństwa. Podróż z Kōtei na południe okazała się trudna i męcząca, zwłaszcza pierwsza jej część w nocy, kiedy padał ulewny deszcz. Wśród ludzi panowała atmosfera przerażenia i niepewności, co tylko pogłębiało moje własne zmartwienie. Do naszej grupy dołączyła część wojska broniącego miasta, które przekazało nam zatrważającą wiadomość o upadku Kōtei. Wraz z nami podróżowali ranni, którzy byli chronieni przez medyków oraz ci, którzy zdecydowali się pozostać i chronić tyły w przypadku ataku wroga. Wieczorem dnia następnego, gdy słońce już opadało za horyzont, a na niebie pojawiły się pierwsze gwiazdy, oddech ulgi rozbrzmiał w naszych sercach. Informacja o tym, że Dzicy nie ścigają już nas, sprawiła, że uczucie ciężaru, który ciążył na naszych ramionach, zniknęło, zastępując je chwilowym spokojem. Połączone grupy ewakuacyjne stanęły w jednym szeregu, jak solidna tarcza chroniąca nas przed dalszymi zagrożeniami. Uciekinierzy z Kōtei, włączając się w naszą jedność, stworzyli z nami spójną masę ludzi gotowych stawić czoła przyszłym wyzwaniom. Pomimo że część ninja wyruszyła wcześniej, aby przygotować teren dla uchodźców, naszym priorytetem było teraz bezpieczne dotarcie do Sarufutsu - tam mieliśmy szansę na znalezienie schronienia i odrodzenie nadziei na lepsze jutro. Trzy dni, a może nawet trochę więcej, minęło zanim ostatecznie dotarliśmy na miejsce przeznaczenia. Każdy z nas był wykończony, ale nie mieliśmy luksusu długiego odpoczynku. Naszym celem było osiągnięcie Sarufutsu - urokliwego miasteczka, które stanowiło krzyżowanie szlaków między Murem a Ryuzaku oraz wschodem. Po wielu trudach i wyczerpaniu wreszcie stanęliśmy przed jego bramami. Tutaj, w miejscu postoju, roztaczał się widok dobrze zorganizowanego obozu uchodźców, przypominającego ten pod Kōtei. To było nasze nowe schronienie, przynajmniej na razie, gdzie mieliśmy zamieszkać razem z innymi uchodźcami z Kōtei oraz pozostałymi członkami klanu Uchiha, którzy przetrwali te dramatyczne dni.
Kiedy już tam byliśmy, lider klanu oraz Stary Sugiyama poszli porozmawiać z jednym z panów tych ziem - Takedą. Natomiast ja, stojąc przy bramie obozu uchodźców, zauważyłem znajome twarze - ciemnowłosego chłopaka i dziewczynę, którzy wyglądali na członków klanu Uchiha. Ich podobieństwo do mnie było niezaprzeczalne, co sprawiło, że moje serce wypełniła ciepłem i radością.
Jako członek Klanu Uchiha, uczestniczyłem w dramatycznej ucieczce z Kōtei, która sprawiła, że całkowicie podziwiałem determinację i siłę wspólnoty. Patrząc na ludzi, którzy stracili wszystko i wciąż próbowali przetrwać, poczułem silną potrzebę działania. W mojej kieszeni znalazły się pigułki żywnościowe, które miałem przy sobie - niewiele, ale wystarczająco, by uczynić różnicę dla kogoś innego. Pomimo własnych zmartwień i obaw, postanowiłem je rozdać, widząc potrzebę pomocy w oczach tych, którzy ucierpieli najwięcej.
-Pigułki ŻYWNOŚCIOWE! KTO POTRZEBUJE? - wrzasnąłem i skierowałem się w kierunku wzniesionych rąk - -Jeśli ktoś potrzebuje medyka również proszę mnie zawołać!!! - chciałem pomóc w tym wszystkim. Katsumi zginęła mimo, że idąc tam zachowywała się jakby miała nas wszystkich uratować. Być może to zrobiła, może jej poświęcenie sprawiło, że zdziesiątkowani, ale jednak żywi byliśmy tutaj. Po śmierci dawnej liderki klanu Katsumi, której dopiero co pomogłem przeszczepić oczy, ogarnęły mnie negatywne emocje, których nie było łatwo zapanować. Poczułem ogromną stratę i żal, gdyż Katsumi była nie tylko moją dawną liderką, ale również mentorką i bliską przyjaciółką. Jej śmierć pozostawiła pustkę nie tylko w klanie, ale także w moim sercu. Wstrząsająca świadomość, że osoba, którą niedawno uratowałem, już nie żyje, sprawiła, że czułem się winny i bezradny. Zastanawiałem się, czy mogłem zrobić coś więcej, czy lepiej, aby zapobiec jej śmierci. Ta myśl nie opuszczała mnie, powodując wewnętrzny konflikt i rozdarcie. Dodatkowo, smutek był wzmagany poczuciem straty dla całego klanu. Katsumi była nie tylko silnym liderem, ale również szanowaną i podziwianą postacią przez wszystkich członków klanu. Jej odejście oznaczało koniec pewnego etapu dla nas wszystkich i narzuciło nam nowe wyzwania i niepewności co do przyszłości. Poczucie żalu i straty powoli przeradzało się również w gniew. Gniew na los i okoliczności, które doprowadziły do śmierci Katsumi. Byłem zdeterminowany, aby zrozumieć, co się wydarzyło, i znaleźć sposób, aby uczcić jej pamięć poprzez kontynuowanie jej dziedzictwa i walkę o dobro naszego klanu. Kiedy zbliżałem się do uchodźców, ich twarze pełne były zmęczenia i rozpaczy. Jednakże widok wsparcia i nadziei, jaką przynosiły im pigułki, pomagał im odzyskać trochę ufności. Starając się jak najlepiej wykorzystać ograniczone zasoby, dokładnie dobierałem, aby pomóc najbardziej potrzebującym - dzieciom, starszym osobom i tym, którzy cierpieli z powodu chorób. Było to niewielkie, ale ważne działanie, które miało na celu przyniesienie ulgi i nadziei w obliczu trudności. Rozdawanie pigułek żywnościowych sprawiało mi nie tylko satysfakcję, ale także dawało mi poczucie celu i sensu w obliczu chaosu. Wiedziałem, że nawet najmniejszy gest dobroci mógł przynieść ogromną ulgę i zmienić czyjeś życie. W tym momencie, kiedy każda pomoc była cenna, czułem się zobowiązany do wspierania innych i dawania nadziei na lepsze jutro. To uczucie spełnienia i potrzeby pomocy motywowało mnie do działania, mimo trudności i przeciwności. Kiedy zbliżałem się do końca rozdawania zapasów, zauważyłem, że w mojej kieszeni pozostało jeszcze dziesięć pigułek żywnościowych. To była trudna decyzja - czy zachować je dla siebie na wypadek nagłej potrzeby, czy też kontynuować rozdawanie, wiedząc, że mogą pomóc innym. Po namyśle postanowiłem zostawić je w kieszeni, gotowy na dalszą pomoc, gdyby znowu była potrzebna. To był mały gest, ale ważny symbol mojego zaangażowania w wspieranie innych i gotowości do działania w każdej chwili. Skierowałem się w poszukiwaniu dziewczyny z amputowaną nogą oraz jej towarzyszów. Wiedizałem, że tam na pewno przyda się im pomoc. (Szukam Anzou, Hany i Chino) ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

[Ryuujin Kodai]

Do punktu zbiórki przybyliśmy wcześniej niż reszta co dało mi odrobinę czasu aby częściowo przynajmniej wrócić do formy. Częściowo bo choć z zewnątrz wyglądałem lepiej to wewnętrzne uczucie pustki nie minęło choć można powiedzieć, że odrobinę ją zaakceptowałem. To była moja kara. Moja cholerna kara za to, że bezmyślnie zabrałem Taiyō ze sobą w taki miejsce... Kurwa.
W oczekiwaniu na resztę uciekinierów zająłem miejsce niedaleko głównej bramy tak aby obserwować napływających ludzi. Żeby widzieć ich twarze pelne strachu, rozpaczy, złości i beznadziei. Tak właśnie wyglądali wszyscy czy to mężczyzna, kobieta, dziecko - przegrani.
Wraz z kolejnymi przybyłymi nędzarzami po miasteczku co raz częściej rozchodziła się wieść o śmierci Kyoushiego, białowłosego wojownika któremu zawdzięczałem życie oraz Katsumi, jak się dowiedziałem już przed wydarzeniem byłej przywódczyni Uchiha. Czy było mi ich żal? Nie specjalnie. Kyoushiego może odrobinę jednak reszta nie miała dla mnie żadnego znaczenia. Trzecia kobieta która się tam zjawiła też najpewniej nie żyje choć o niej nikt nie wspominał. Była zbyt mało istotna. Jak zresztą zapewne setki innych ludzi o których nikt nie wspomni i kolejne setki o których pamiętać będą tylko ich rodziny.
Wstałem z ziemi otrzepując ubrania bardzo felgmatycznymi ruchami bez śladów jakichkolwiek chęci do działania i ruszyłem przejść się parokrotnie po tych najgęściej zaludnionych obszarach rozglądając się za Taiyō.
Lisek natomiast uratowany przez obcych ludzi całą podróż zachowywał się raczej spokojnie. Nie próbował się wyrywać ponieważ widział i czuł emocje ludzi wokół, czuł niebezpieczeństwo. To chyba było głównym motywem jaki powodował, że dal się potulnie nieść. Jednak sprawa miała się zmienić gdy zbliżył się od osady. Miejsca w którym znajdowało się tak wiele zapachów ale przede wszystkim ten jeden zapach który stracił z "oczu" na tak długo.
Taiyō w końcu również nie wiedział co tak naprawdę stało się z jego przyjacielem. Mógł tylko zgadywać ale wołał tego nie robić. Natomiast gdy zbliżył się do osady ten zapach stawał się co raz mocniejszy przez co uszka jak rażone prądem podniosły się a chwilę po nich cała główka i leży pierwszej sposobności skoczył na ziemię zrywając się w te pędy zgrabnie wymijając kolejnych ludzi.
W tym samym czasie robiłem ostatnią rundkę po miasteczku zagadując od czasu do czasu losowych ludzi o białego liska bez większych nadziei gdy usłyszałem znajome piski. Zamurowało mnie. Serce jakby na moment się zatrzymało by następnie zacząć uderzać niczym kowalski młot o kowadło.
Nie wiedziałem czy mi odwala czy działo się to naprawdę ale obróciłem się rozglądając wokół własnej osi.
Białą futrzana strzałą, nie szło go przegapić. Oczy napłynęły mi łzami tak bardzo że nawet nie widziałem go wyraźnie gdy schyliłem się aby mógł wpaść mi w ramiona. Taiyō. Żył. Był tutaj ze mną!
To było niczym cud, a ja po raz kolejny nie byłem w stanie z siebie nic wykrztusić choć tym razem ze szczęścia.
- Taiyō, dzięki bogom nic ci nie jest. Tak się bałem, że cie straciłem... - wydukałem po dłuższej chwili z siebie na co futrzak jeszcze dłuższą chwilę miział mnie językiem po twarzy.
- Też się martwiłem, nie wiedziałem czy cie jeszcze zobacze Ryuu. Nie zostawiaj mnie tak więcej. Rozumiesz? Nie zostawiaj.
- Obiecuję że więcej cie tak nie narażę Taiyō, obiecuję...
- To było straszne wiesz?! Na szczęście jacyś ludzie mnie uratowali. Mnie i jes,cze jednego niby lisa-paskude.
- Rozumiem. Całe szczęście. - odetchnąłem z ulgą, z cholernie wielką ulgą - Pamiętasz kto cię uratował? Powinniśmy mu podziękować.
Lisek przez chwilę pokręcił głową to w prawo, to w lewo jakby zastanawiając się gdzie w sumie jest teraz jego wybawiciel by następnie zacząć wspinać się na moją głowę wskazując pyszczkiem ścieżkę na wprost.
- Tędy. Po drodze opowiem Ci co mnie spotkało bo nie uwiezysz... - i tak Taiyō trajkotał o swoim niebywałym męstwie i sile opowiadając co się działo gdy mnie nie było jednocześnie wypatrując swojego wybawiciela i gdy w końcu go dostrzegł wskazał pyszczkiem do kogo powinniśmy się udać.
- Hej, czy to tobie zawdzieczam życie mojego przyjaciela? - zagadałem zbliżając się do bohatera i sięgając do torby po sakiewke przygotowaną wcześniej - To dla ciebie, za to że nie pozostawiłeś go na pastwę losu.
Nie chciałem tracic czasu na zbędne pogaduchy tym bardziej ze Taiyō ledwo powstrzymywał się przed kłapaniem pyszkiem o swojej przygodzie i odwadze to też przekazałem mu nagrode i odszedłem rzucając proste "Bywaj".

  Ukryty tekst

[Sugiyama Orochi]

Rozdawszy zadanie młodziutkiej Ai, uśmiechnął się do niej pokrzepiająco i z wdzięcznością, widząc jej entuzjazm. Chyba dobrze mu się wydawało, że akurat tym, co teraz potrzebuje, to konkretne zajęcie. Potem podniósł wzrok na Minoru, który najwyraźniej mu groził... czy może raczej ostrzegał. Skinął poważnie głową.

- Jeśli tak będzie, to sam się do Ciebie zgłoszę. - odparł, po czym pracował dalej, pilnując, by ludzie przemieszczali się ku południowej bramie. Czuł się przez cały ten czas jak w jakiejś płytkiej malignie, złym śnie. Czekał na tych, którzy mieli zamykać pochód.


W końcu zjawił się Masahiro, a wraz z nim - Kiyomi i - ku pewnemu zaskoczeniu Orochiego - jego partner z areny, młody Chirou. Widać było, że cała trójka była wykończona i nie próżnowała w trakcie starć, ale ku wielkiej uldze Sugiyamy... wszyscy byli cali i żywi. Kiedy tylko Shirei-kan wydał polecenie zamknięcie bramy, Orochi skinął głową i minął go, po drodze ściskając tylko ramię przyjeciela w geście wsparcia i zrozumienia.

Osobiście zamknął bramę, upewniajac się, że przynajmniej na chwilę będzie problemem dla najeźdźców, zostawiając jedną z notek wybuchowych ukrytą w błocie tuż przed nią.

Uwagę od Kiyomi przywitał z lekkim uśmiechem, znajdując w jej szorstkości miły, znajomy element, którego brakowało mu przez cały ostatni dzień i wszystkie jego trudy.

- Jasne, zwijamy się. Najważniejsze, że wszyscy, lub niemal wszyscy cywile zostali ewakuowani. - stwierdził, po czym rzeczywiście ruszył razem z resztą, trzymając jednak dość blisko Masahiro oraz Kiyomi. Chciał zadać jakieś pytanie, ale zanim zdążył z nim, usłyszeli ostrzeżenie Chirou i jego paniczny komunikat.

Shiroyasha zginął.

Zimny dreszcz przebiegł po plecach Orochiego. Jeden z najbardziej szanowanych i lojalnych klanowi wojowników, jinchuuriki mitycznej bestii... został pokonany. Jak potworna musiała być siła, która tego dokonała? Nie poznał nigdy w pełni osobiście białowłosego, a jeśli już, to jedynie przelotnie. Niemniej wiedział, że klan otrzymał właśnie jeden z największych ciosów, jakie można było sobie wyobrazić. Gdyby jeszcze miał zginąć Masahi...

Masahiro, który oczywiście ruszył z powrotem.

- No chyba cię Susanoo opuścił! Ludzie Cię potrzebują tutaj! - warknął do przyjaciela, w tym samym momencie, kiedy zaprotestowała Kiyomi. Widział już jednak, że Masahiro podjął decyzję i nie da rady się go odciągnąć. A każda sekunda spędzona na kłótni mogła ich kosztować jeszcze więcej. Dlatego wydał z siebie ponure warknięcie, łapiąc notkę świetlną płynnym ruchem i następnię wskazując na Masahiro kunaiem.

- Lepiej, żebyś dotrzymał słowa, bo sam po ciebie wrócę i spuszczę ci łomot. Przynajmniej tym razem będę mieć szansę, bo będziesz już wykończony. - odwrócił się, mając nadzieję, że Misae doceni, jaki zajebisty facet jej się trafił i będzie go chronić tak samo, jak Masahiro chciał chronić ją. Sam Orochi odwrócił się i ruszył w trasę. Po drodze zerknął na Chirou i siły chłopaka - jeśli był wykończony, zaproponował mu, że może go nieść i nieco odpocząć.

Przy południowej bramie wystrzelił notkę świetlną w niebo, po czym... czekał, w milczeniu, u boku Kiyomi. Nie miał zamiaru porzucić przyjaciela samego, wiedział też, że Kiyomi by tego nie zrobiła. Na szczęście, Masahiro jak obiecał, tak zrobił. Wrócił.


Następne trzy dni zlały się Orochiemu w jeden ciąg obrazów i powtarzalnych czynności. Starał się być w dziesięciu miejscach naraz, pomagając ogarniać drobne, lokalne problemy, podnosić na duchu innych, pilnować, by zasoby były sprawiedliwie podzielone między wszystkich. Czasami szedł jako strażnik jednej z flanek pochodu, czasami udawał się na polowanie - choć nie był w tym ekspertem. Raz wykopał przy drodze grób dla nieznajomego staruszka, który nie wytrzymał trudów podróży. Nawet nie miał zbyt wiele czasu porozmawiać z nikim tak naprawdę. Wydawało się, że dopiero po dotarciu do Sarufutsu, które - o zgrozo! - w myślach zaczął nazywać swoim drugim domem, mieli złapać nieco oddechu. Obóz uchodźczy tu zorganizowany, był z pewnością lepszy niż ten, który powstał na zachodnim skraju Kotei. Wyglądało na to, że przygotowania do przyjęcia ludzi zaczęły się tutaj dużo wcześniej, zgodnie z poleceniami idącymi z updałej już stolicy.

---

Orochi liczył na chwilę oddechu i to, że w końcu pogada na spokojnie z Tsuyoshim, na którego terenach sie znaleźli, a także z Hoshi, Ookamim i innymi, z którymi współpracował w trakcie ewakuacji... ale nie dane mu było oczywiście to od razu. Zamiast tego został zaciągnięty przez Starego do rozmów z Takedą. Nie dziwiło go to, skoro z panem Sarufutsu zdążył się w miarę zapoznać podczas robienia za ochroniarza panicza Yuu, ale nadal, nieco zirytowało. Dołączył jednak do niewielkiej grupki, którą jak się okazało, zasilił ni stąd ni z owąd shinobi z pustyni, marionetkarz o wielu bliźniakach. Chociaż, z tego co chyba wspomniała mu Hoshi - nie tyle bliźniakach, co... klonach? Ale jakichś innych, niż normalne.

Już po pierwszych słowach Ayatsuri Orochi wyczuł, że zmienia się nastrój ojca. Po tylu latach posiadał juz niemal nadnaturalną zdolność wyczuwania nastrojów Starego Sugiyamy i wiedział, że teraz jest skupiony na czymś zupełnie innym - że na rozmowy z mniej lub bardziej losowymi shinobi z pozostałych krajów przyjdzie czas później. Wiedział też, że po wszystkim, co się działo, ojciec jest napięty jak wysłużony już łuk i cholera wie, kiedy cięciwa pęknie.

Dlatego odchrząknął i ustawił się w pochodzie obok Ario, pomiędzy nim a Starym.

- Ario-san, zgadza się? Hoshi-san mi o tobie wspominała. Dziękuję za kondolencje, bo chyba to masz na myśli w sprawie straty Kyoushiego-samy. Tak jak mówisz, był wybitnym wojownikiem i to, że przepadł... cóż, wszyscy to jeszcze przeżywamy i zastanawiamy się, jak dalekie konsekwencje może to mieć. Dla nas i dla reszty Kontynentu. - odparł w miejsce ojca, licząc na to, że shinobi z pustyni wyczuje zmianę atmosfery i nie będzie brnąć teraz w rozmowę ze Starym. - Wybacz moje pytanie, ale... co masz na myśli, że Dzicy dysponowali technologią, którą rozpoznałeś? Nie byłem w grupie walczącej na froncie, więc te informacje do mnie jeszcze nie dotarły. -

[Hana]

Żadna perspektywa porażki nie spowoduje, że człowiek biorący udział w walkach zostanie pozytywnie nastawiony do dalszej egzystencji. Smutek i żal przybierały mocniejsze lub łagodniejsze odmiany. Dla Hany stratą była śmierć członków drużyny, w której się znajdowała. Bliskość towarzyszy spowodowała, że mogła poczuć się częścią czegoś większego. Skrawek jej serca nieodwracalnie rozpadł się, pozostawiając ból i pustkę. To nieporównywalnie mniejsze znaczenie, kiedy tutejsi obrońcy Kotei bezpowrotnie utracili swój dom. Musieli żyć z ciężarem do końca. Reszta miała ten luksus, że byli ledwie gośćmi, którzy wkrótce mieli powrócić w swoje strony. Nieodzownie wszyscy odczuwali skutki straceńczej misji.

Wydostanie się z terenów bitwy przyniósł pewną ulgę, której Shirakawa potrzebowała. Cieszyła się, że mieli przy sobie Chino, ale jej rany sprawiały straszną niepewność. Dziewczyna nie chciała opuszczać jej ani na krok. Bronić towarzyszki z klanu, którą jeszcze nie tak dawno mogła podziwiać za jej ogromne umiejętności i doświadczenie. Teraz kobieta będzie musiała sprostać konsekwencjom kalectwa. W żadnym wypadku nie zamierzała litować się nad nią, ale musiała być świadkiem jej przebudzenia i reakcji. Chociaż tyle powinna zrobić. Mimo to gorączkowo szukała sposobu albo nadziei, dzięki której można wyleczyć tak poważne obrażenia. Komuś mogłoby się udać. Co prawda wierzyła w opinie Keiona, który niemal ostatecznie postawił sprawę jasno. Polowi iryonini nie byli jednak cudotwórcami. Uczucia zwyczajnie nie dawały jej spokoju. Podziękowała mu, a gdy odchodził pożegnała należycie ukłonem. Miał bardzo specyficzną urodę, więc nie zdziwi się, jak jeszcze gdzieś się spotkają.

Maszerowanie w grupie wszystkich tych ludzi nie miało znaczenia. Hanie co prawda udzielał się grobowy nastrój, ale miała przy sobie Anzou. W nim pokładała teraz największe szanse na utrzymanie się w ryzach. Równie wiele poświęcenia wymagało od niego patrzenie na nieprzytomną Chino. Tym bardziej chciało się bić w pierś i uzyskać lepsze rezultaty. Jak wiele mogli zrobić, żeby uniknąć takiego zakończenia? Po pewnym czasie dowiedzieli się, gdzie zmierza cały pochód. To wymagało od Hany kolejnych działań. Była w tym momencie najbardziej mobilna, dlatego chciała i musiała postarać się nad podstawowymi sprawami. Na postojach organizowała dla nich wodę i jedzenie. Racje były z pewnością ubogie, ale nie wypadało narzekać. Wraz z dotarciem do Sarufutsu będą zmuszeni udać się we własnym kierunku. Miała nadzieję, że do tego czasu Chino się przebudzi. Tak czy inaczej przeprawa do Raigeki będzie trudna i mozolna. Dbanie o potrzeby innych nigdy nie było tak ważne.
- Anzou-san, pozwolisz na moment, że zajmę się Chino? - powiedziała spokojnie, a na myśli miała dobro chorej. Zamierzała otrzeć dziewczynie twarz i resztę ciała zwilżoną szmatką. Sama nie czuła się świeżo, jednak była to sprawa drugorzędna. Potem mogli razem z Anzou zjeść posiłek. Zregenerować energię i zaznać snu, gdzieś na uboczu. Warunki nie były istotne. Ciężko było tu mówić o prywatności, kiedy wszędzie poruszali się ludzie. Wtedy też napotkała wzrokiem drugiego z dwójki iryoninów z opuszczonej twierdzy. Ciemnowłosy chłopak Shigemi celowo szedł w ich kierunku, kiedy tylko ich rozpoznał. Nie wiedziała, czego mógł chcieć, ale możliwe, że zaraz się tego dowiedzą. Pozostawała czujna, ale okoliczności nie powodowały niczego szczególnego. Byli bezpieczni, więc każda interakcja kojarzyła się raczej z powrotem do normalnej rzeczywistości.
- Czy coś się stało? - zapytała Shigemiego, chcąc dowiedzieć się jakichś informacji. Dopiero teraz wydał się być z wyglądu bardzo tutejszy, należący do Uchiha. Na ogół zbywała wszystkich milczeniem, ale zmęczenie i sytuacja postanowiły inaczej. Przez to przynajmniej mogła praktykować swoją ubogą komunikację. Potwierdzić swoje domysły i poznać opinię innych osób. Kolejna warta poświęcenia nauka nad własnym charakterem.

---

W przypływie chwili postanowiła udać się na krótki spacer. Wbrew nieznośnym myślom i wcześniejszemu zapewnieniu, że liczy się tylko dobro osób z klanu. Chciała mieć chwilę wytchnienia, być może zmyć z siebie brud i pot. Chciała sprawdzić, jak dobrze zorganizowane jest Sarufutsu. Przejść się po uliczkach, aż nie dotarła w specyficzne miejsce nagromadzenia się rannych. Zapewne instynkt kierował ją w pobliże medyków, którzy byliby zdolni naprawić zmiażdżoną nogę Chino. Pragnęła tego cudu ponad wszystko. Czy mogła marzyć w takiej chwili? Mieć pobożne życzenie dla osoby o ratunku przed kalectwem do końca życia? Nie wiedziała tego na pewno, lecz dopiero w chwili nostalgii przypomniała sobie o pewnej postaci, którą spotkała na Turnieju Pokoju. Rozmawiali w trakcie oglądania pojedynków i była to szczególna interakcja dla Hany. W końcu nie miała ich dużo. Yokage Mujin swym jestestwem przekonał ją do siebie i nigdy nie spodziewała się spotkać go w takim miejscu. Wiedziała za to, że miał powiązania z Ryuzaku, gdzie pochwalił się prowadzeniem kliniki. Miasto kupieckie zaś zawarło ścisły sojusz z Sogen. Z jakiegoś powodu podziwiała jego zasługi podczas zakłóconego wtedy wydarzenia. Chociaż czyny dużo znaczą, to odwaga właśnie świadczyła o shinobi najwięcej. Ujrzeć jego wysoką posturę pośród tłumu byłoby zbawienne.

[Mijikuma]

Porażka.
Słowo, które każdemu przychodzi z goryczą na języku. Coś, do czego przyznać i zaakceptować potrafią jedynie ci, którzy albo nie przykładają do sukcesu wystarczającej uwagi lub zwyczajnie nie rozumieją wagi zwycięstwa. Niemal odkąd trwała ewakuacja słyszę szczątkowe informacje z pola bitwy, jego jądra i miejsca, które przesądziło kto wyjdzie z tej potyczki z dzikim uśmiechem na ustach, które okazało się też cmentarzem dla poległego herosa. O ogoniastych bestiach, ich walce i śmierci, która wzniosła rozpaczliwy krzyk wszystkich, którzy duchem z całych sił wierzyli o zwycięstwie białowłosego bohatera. Czy mój też? Ciężko powiedzieć. To, co czuję to zdecydowanie nienawiść. Tak wielka, że wezbrała ona wszelkie możliwe moje pokłady jakichkolwiek emocji. Właśnie straciłem dom, miejsce, z którym wiążę każde możliwe wspomnienie, które już nigdy nie zostanie odtworzone, nie będzie mi dane przejść się po tych samych uliczkach. Nie wiem nawet czy kiedykolwiek Kotei zostanie odbudowane, a nie zburzone z ziemią. Nie wiem co sądzić o całej społeczności dzikich, którzy w mojej głowie w pełni zaistnieli dopiero w obliczu zagrożenia z ich strony. Moje pierwotne zmysły chcą rzucić się na każdego z nich z osobna i własnoręcznie wyrwać im serce z piersi, zaś umysł stara się przezwyciężyć tę siłę i zracjonalizować moje myśli, przeciwstawiając się moim potrzebom i przedstawiając dzikich jako masową siłę kierowaną przez nieznaną mi decyzję wystarczająco wysoko postawionej osoby, która odpowiedzialna była za cały ten atak.
Ogoniaste bestie to też jest temat, nad którym nieustannie myślę, odkąd trwa ewakuacja. Siła, którą poczułem na własnej skórze, mimo że nie widziałem jej w pełnej okazałości na swoje oczy - kiedy najmocniejsze karty zostały postawione na stół, ja akurat walczyłem o życie z Minoru najpierw na murze, później zaś przytrzaśnięty gruzem, który jak się dowiedziałem, też był atakiem lisiej bestii.
Mimo ciągłej potrzeby spokoju, mój umysł niemal obsesyjnie myśli o tych stworzeniach, których siła przechodzi ponad wszelkie moje wyobrażenie. Strzały, które szykowałem wraz z Ai zaraz przed bitwą były niczym wykałaczki dla takiego stwora, nic sobie on z nimi nie robił - co tylko podkreśla nasze złe kalkulacje względem potęgi demonów. Demonów, które mogą zostać opanowane przez ludzkie istoty - jak? Nie mam absolutnego pojęcia. Jest to ponad moje wszelkie wyobrażenie i pojęcie, zaś moimi myślami kieruje wielka chęć zdobycia tej wiedzy. Którą następuje maniakalny apetyt na zdobycie tej siły, gdyż nie widzę innej opcji, dalszego scenariusza, w którym jestem w stanie przeciwstawić się dzikim bez tej siły.
Obiecuję sobie jednak jedno - nie zamierzam na tym poprzestać. Przysięgam zrobić co wszystko w mojej mocy, by ubić jak najwięcej dzikich, by wydrzeć z ich szponów to, co prawowicie należało do klanu Uchiha.
Dzisiaj uciekamy, nie jest to jednak nasz upadek ostateczny. Niczym feniks, powstaniemy i odrodzimy się z popiołów tych, którzy tego dnia oddali życie za swój dom. By móc żyć i umrzeć na ziemi, na której się urodziłem, dojrzewałem i stworzyłem w głowie swoje własne struktury moralne.

Wzdycham ciężko, widząc Sarufutsu, miasto, w którym póki co zatrzymali się wszyscy uchodźcy uciekający przed zwycięską armią dzikich. Chciałbym nie musieć się w nim dzisiaj witać, wolałbym zostać tam, gdzie żyłem całe życie. Rzeczywistość napisała jednak inną historię i należało płynąć z tym nurtem, wykorzystując całą złość, nienawiść, niemoc na swoją korzyść - by zbudować wystarczającą wewnętrzną motywację by stawiać kolejny krok, mimo bólu i rozpaczy rozrywającej serce.
Gdziekolwiek pójdę, słyszę pośród ludzi głównie jedno imię - Kyuoshi. Postać, która poległa tragiczną śmiercią, ale też prawą i godną każdej pieśni. W obronie własnej wioski. Nie znałem go, wiem tylko, że był jednym z nosicieli demonów i dzięki temu mógł stawić czoła lisiemu potworowi. W mojej głowie jednak wciąż widnieje inne imię, osobiste głównie dla mnie - bowiem wciąż nie znalazłem Sakurako, mojego ojca ani też nie dowiedziałem się o jego losie.
Nim się obejrzałem i w pełni skontrolowałem moje odruchy, strużki łez popłynęły po moich bladych policzkach nadając im niepotrzebnego blasku i smutnego piękna. Szybko je wycieram, nie dając im wybrzmieć w moim sercu - nie ma na to miejsca. Muszę być gotowy do działania. Teraz przede wszystkim znaleźć mojego ojca i następnie upewnić się, że moja rodzina ma godne warunki. Następnie zostaje mi w zasadzie jedno - ruszyć w świat w poszukiwaniu wiedzy o demonach.
Całkowicie zagubiony w swoich myślach nagle wpadam na niższą dziewczynę, której nie spodziewam się tu znaleźć - w mojej głowie była ona już razem z rodziną. Tak drastyczne i przerażające doświadczenie nie jest czymś, co takie dziecko jak ona powinna przeżywać. Patrząc na nią, nim się odzywam to wyciągam swoje łapska przed siebie i łapię ją w uścisku, przytulając ją.
- Chodź, poszukamy naszych ojców. - Proponuję, nie wiedząc, że Ai była właśnie w trakcie poszukiwań, wiem jedynie, że oboje byli w tym samym oddziale, więc znajdując chociaż jednego, będziemy wiedzieć co się stało z drugim. W najlepszej rzeczywistości spotkamy ich obu, ale nie nastawiam się - szara rzeczywistość powoli uczy mnie zdecydowanego pesymizmu. Puszczając ją z objęcia, wyciągam rękę i jeśli ta zostanie złapana, idę wraz z dziewczyną w poszukiwaniu ważnych nam osób. Od grupki do grupki z surowym wyrazem i zaktywizowanym sharinganem przeszukuję każde skupisko ludzi, każdy namiot rannych. Byle tylko znaleźć naszych bliskich.

[Shigemi]

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ Kroki moje przemierzały obozowisko uchodźców, które rozciągało się na przestrzeni kilku hektarów. Ludzie tłoczyli się wszędzie, budując prowizoryczne schronienia z dostępnych materiałów. W powietrzu unosił się zapach dymu z ognisk i odgłosy ludzi rozmawiających, śpiących lub pracujących przy swoich codziennych obowiązkach. Wśród gwaru obozowiska, gdzie tłumy ludzi krzątały się wokół, moje oczy starannie przeszukiwały otoczenie, w poszukiwaniu trójki ninja, których desperacko szukałem. Wiedziałem, że to nie będzie łatwe zadanie. Mimo to, wewnętrzny niepokój, wywołany zarówno przegraną bitwą, jak i śmiercią Katsumi, dawnego przywódcy klanu, sprawił, że byłem gotów podjąć to ryzyko.
Serce biło mi szybciej w piersi, gdy każdy kolejny moment zbliżał mnie do możliwości znalezienia poszukiwanych osób. Mój umysł rozbrzmiewał myślami o nich, o ich bezpieczeństwie, o tym, jak sobie radzą po tych ciężkich dniach. Zwłaszcza dziewczyna, kunoichi, której rany były szczególnie poważne. Przypomniały mi się tamte dni, kiedy musieliśmy ewakuować nasz szpital polowy, a rozkazy zabraniały mi wówczas pomocy, mimo mojej wewnętrznej potrzeby interwencji. Głos sumienia stawał się coraz głośniejszy, nie dając mi spokoju. Wiedziałem, że muszę dowiedzieć się, jak się mają, czy żyją, czy cierpią, czy istnieje cokolwiek, co mogę zrobić jako medyk ninja, by im pomóc. To już nie było tylko kwestią obowiązku, lecz prawdziwej troski o innych. Wśród zgiełku obozowiska, pełnego ludzi skupionych na swoich codziennych sprawach, ruszyłem naprzód, skupiając swoją uwagę na poszukiwaniu znaków rozpoznawczych, które mogłyby wskazać mi drogę. Każda twarz, którą mijali moje spojrzenie, budziła nadzieję, że to właśnie oni.
Niepewność towarzyszyła mi na każdym kroku. Czy znajdę ich w tym morzu ludzi? Czy dziewczyna jest w porządku? Czy moje działania będą w stanie pomóc? Pytania te krążyły w moim umyśle, podsycane nie tylko moim obowiązkiem jako iryonina, lecz także ludzką potrzebą udzielenia pomocy. Wreszcie, po długim czasie poszukiwań, moje oczy dostrzegły znajome postacie na końcu jednej z alejek. Rozpoznałem ich zmęczone i zmartwione spojrzenia. Serce wypełniło mi się ulgą i nadzieją. To byli oni. Kiedy dotarłem do nich, moje serce wzbierało nadzieję i obawę jednocześnie. Jako iryonin, mój obowiązek polegał na udzielaniu pomocy medycznej, a teraz nie mogłem odwrócić się od tej odpowiedzialności, mimo że kilka dni temu musiałem.
Zbliżyłem się do nich z determinacją w oczach i zapytałem spokojnie:
- Cześć... Chciałem sprawdzić stan Was, a zwłaszcza Waszej towarzyszki, wtedy w szpitalu... mieliśmy rozkazy natychmiastowej ewakuacji..., nie mogłem się nią zająć, jak się czuje Wasza towarzyszka? Gorączkuje? - zapytałem Hany i szukałem wzrokiem jej towarzyszki, która wtedy była opłakanym stanie.
Kiedy już tam byliśmy, lider klanu oraz Stary Sugiyama poszli porozmawiać z jednym z panów tych ziem - Takedą. Natomiast ja, stojąc przy bramie obozu uchodźców, zauważyłem znajome twarze - ciemnowłosego chłopaka i dziewczynę, którzy wyglądali na członków klanu Uchiha. Ich podobieństwo do mnie było niezaprzeczalne, co sprawiło, że moje serce wypełniła ciepłem i radością.
Jeśli pozwolą mi się z nią zobaczyć to: podchodzę i mówię:
-Cześć, być może pamiętasz mnie ze szpitala... , powiedz mi, bardzo cierpisz? Jak się czujesz? Dobrze by było zmienić bandaże i obejrzeć tę ranę. - jeśli wyrazi na to zgodę to planuję zmienić jej bandaże, obejrzeć ranę i jeśli to konieczne zdezynfekować ją za pomocą Chiyute no Jutsu. Była to dla mnei też ważna lekcja, dzięki , której mogłem dowiedzieć się o tym jak goją się poważne rany w takich warunkach. W warunkach brudu i pogardy. Wiedziałem jedno - na pewno nie wróci już do pełnej sprawności, ale chociaż jakoś trzeba jej ułatwić życie, chociaż teraz, zanim znajdzie się w domu... Dom... coś co straciłem kilka dni temu kłuło mnie ciągle w dołku. Po przegranej bitwie, żal i rozgoryczenie wtórowały mi jak cienie, nie dając spokoju nawet na chwilę. To uczucie było jak głębokie rozcięcie w mojej duszy, które nie chciało się zagoić, ciągnąc za sobą ból i smutek. Gorzką pigułę porażki połknąłem, kiedy patrzyłem na pole bitwy, które jeszcze niedawno tętniło życiem i nadzieją, a teraz zalegało martwymi ciałami i kalectwem. Każdy widok, każdy dźwięk, przypominał mi o tym, jak wiele straciliśmy, jak wiele cierpienia zostało wyrządzone.
Żal płonął we mnie jak pożar, niszcząc każdą iskierkę nadziei, którą nosiłem w sercu. Byłem sparaliżowany poczuciem bezradności, zalewanym fale rozpaczy. Każda myśl o tym, co mogłem zrobić inaczej, co mogłem lepiej, tylko pogłębiała moje rozczarowanie sobą i swoimi działaniami.
Byłem jak stracony w mroku, nie mający pojęcia, jak dalej żyć, jak dalej walczyć. Wściekłość mieszała się z bezsilnością, tworząc toksyczny koktajl emocji, który paraliżował mnie każdego dnia. Byłem jak zgnilizna, która rozprzestrzenia się w moim wnętrzu, trując mnie od środka.
Ale mimo tego wszystkiego, gdzieś w moim wnętrzu płonęła iskra nadziei. Była to wewnętrzna walka między czarnymi chmurami smutku a promykiem światła, którym pragnąłem się stać. Wiedziałem, że muszę walczyć, muszę stawić czoła przeciwnościom, nawet jeśli moje serce było ciężkie od żalu.
-Jak do tego doszło? - zapytałem trochę dziewczynę, trochę siebie i trochę jej towarzyszy, zdanie było na tyle ciche, że można było je zignorować, ale na tyle głośne, że każdy z nich je słyszał. Nie byłem na froncie, nie widziałem co tam się działo, widziałem tylko skutki tego. Jednak teraz starałem skupić się na dziewczynie. Po zakończonym leczeniu skłaniam się w pół:
-Przepraszam..., że nie mogłem Ci wtedy pomóc... - wykonuje też delikatne skinienie głowy w stronę jej towarzyszy i jeśli niczego od mnie nie potrzebowali idę szukać dalej. Chciałem znaleźć Kubomi, która też w szpitalu była w bardzo opłakanym stanie.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

[Tetsurō]

---

Ostatnia Bitwa o Kōtei

EVENT

---

Misae, Kuroi

Udało się! Misae postanowiła odpuścić i dała się porwać dwóm pustynnym kawalerom. Dzięki temu mogli oni w końcu bezpiecznie wznieść się na chmurce i odlecieć z pola bitwy. Zielonowłosy jeszcze przez chwilę korzystał ze swoich nici, rzucając kolejne ciała dzikich do walki, aby ubezpieczać ich odwrót, jednakże w końcu byli na tyle wysoko, że wróg stracił nimi zainteresowanie. Mogli z góry obserwować jak morze dzikich wlewa się do miasta, zapełniając je swoimi tabunami. Mogli też patrzeć na to, jak WIelki lis walczy z wielkim kotem w białej zbroi.

- To jest jednocześnie przerażające ale i... swego rodzaju piękne... - skomentował potęgę, którą widział. Słyszał opowieści o bestiach, ale teraz pierwszy raz widział je na własne oczy, pierwszy raz w swoim życiu widział jak potężną siłą są Bijuu i powoli zaczynał rozumieć, dlaczego tak bardzo zależy na nich każdemu klanowi.

- Kuroi-san. Nie wiem czy damy radę dogonić nasze siły, z tego co widać, są już poza miastem. Przelot bezpośrednio nad nim nie jest bezpieczny. Wydaje mi się, że będziemy musieli nadłożyć kawałek drogi i obejść miasto łukiem, przez las, żeby nie natknąć się na patrole dzikich. No i trzeba będzie gdzieś po drodze odpocząć, ja po tej nocy jestem wyczerpany... - przekazał pilotowi swój punkt widzenia. I tak od samego pustynnego staruszka zależało którą drogę obiorą, tylko on mógł kierować piaskiem.

Powoli oddalali się z pola bitwy, kiedy to nagle walka bijuu zakończyła się, niestety nie takim wynikiem jak się mogli spodziewać. Ogromny, pomarańczowy lis górował nad kotem, który chwilę później po prostu zniknął. Jego niebieskie, lśniące płomieniami futro zniknęło, przez co widoczność na polu bitwy także się zmniejszyła. Zaczęło robić się tam coraz ciemniej i ciemniej, gdyż pochodnie niesione przez dzikich także przesuwały się w stronę miasta. Bitwa dobiegła końca. Kotei przegrało...

Zielonowłosy przeniósł wzrok na Misae. Wiedział, że łączyła ją z walczącym tam jinchuriki silna więź. Nie wiedział jak zareaguje, miał nadzieję. że nie zrobi nic głupiego. nawet wielka przyzwana przez nią jaszczurka nie dała rady zmienić sytuacji. Czuł, że buzują w niej emocje, jednakże nie wiedział co powinien zrobić. Nie znał jej dobrze, nie wiedział, czy potrzebowała otuchy, tutaj akurat lepiej znał ją Kuroi. Dlatego też jemu oddał to zadanie, spojrzał na niego, a następnie na dziewczynę, chcąc w ten sposób zasugerować mu, aby jako jej stary znajomy, zajął się tym. W tym czasie Zielonowłosy zajął się po prostu przepatrywaniem okolicy. Jeżeli jest tutaj jakiś wróg, to muszą o tym wiedzieć pierwsi. Dodatkowo, schował swoją ostatnią kukiełkę do zwoju, nie była mu potrzebna, więc lepiej, żeby nie zajmowała teraz miejsca.

[Osamu]

Wycofywali się... Wycofywali się wszyscy. Grupy, które zajmowały się ewakuacją na tyłach, grupy regularnego wojska i medyczne oraz wycofywali się Oni. Oddział szturmowy pod przewodnictwem Takeru chociaż teraz to już nie miało znaczenia. Wieść niosła, że miasto jest stracone, a ten cały Kjosz przegrał i umarł podczas pojedynku z tym potężnym lisem. Może byłoby mu szkoda ale... Ale Kjosz nie był jego krajanem, Kotei nie było jego miastem, a Sogen to była tylko kupa błota nic nieznacząca dla Osamu. Martwił się jedynie tym, że zagrożona może być Pustynia i jego rodacy. Miał w głowie to, że musi jak najszybciej zdać raport dla Nariko ale obecna sytuacja nie pozwalała na swobodne przemieszczanie się zwłaszcza, że graniczyli z ogromną wrogą armią.
Osamu i Taisho wraz z resztą byli tutaj jednymi z pierwszych, którzy przybyli. Uesugi nie szukał swoich towarzyszy ponieważ miał obok swojego krewniaka, a Takashim pewnie zajęły się już oddziały medyczne gdyż był on wyczerpany już wtedy kiedy lecieli na powrót do walki. Znalazł sobie kąt, w którym mógł zaznać nieco odpoczynku i ciszy. Z ciszą był problem ponieważ z każdej strony słychać było lamenty osób, które kogoś straciły... Białowłosy zastanawiał się nad czym tu płakać. Wszyscy, którzy dzisiaj zginęli nawet po stronie dzikich... Wszyscy zginęli tak jak chciał to zrobić Uesugi. W walce, nie na kolanach czy ze starości tylko w walce jak prawdziwy wojownik. Uważał to za największy honor móc oddać życie za obronę swojego kraju lub walcząc w jego interesie. Przewracał oczami za każdym razem kiedy słyszał kolejne doniesienie o martwych lub zaginionych. Wyszukiwał jedynie imion ludzi z Pustyni. Taisho był tutaj więc był bezpieczny ale co z Tetsuro i Yuriką? Co z Shinsu? W głębi serca liczył tylko na to, że Kuroi Kuma się przekręcił... Może ze starości albo, że ktoś w końcu ubił dziada, który nie potrafił trzymać nerwów na wodzy.
Odpoczywając sobie i zażywając względnego bezpieczeństwo podłapał jakieś wiadro wody i zaczął obmywać zbroję ze wszystkich zabrudzeń. Umył również twarz, na której wyczuł kilka przecięć czy przetarć ale na tyle małych, że niemal nie były widoczne. Kiedy skończy swoje czynności higieniczne to przymknie oczy i będzie po prostu trwał w medytacji, która ma mu pomóc osiągnąć wewnętrzny spokój.

[Misae]

Dała się przekonać, a może powinna stawiać większy opór? Nie.. przecież Kyoushi był w dwójce najsilniejszych ludzi, których znała. Pokonał Antykreatora. Musiała mu tylko zaufać. Miał ze sobą Kamino, która zdawała się bardzo o niego troszczyć. Wszystko będzie dobrze. Będzie miał miał jakieś siniaki, może się nawet nieco połamać.
Szlag. Niech będzie połamany jak tylko chce. Ona postawi go na nogi. Choćby niewiadomo jak był pokiereszowany, ona postawi go pionu. Uczyni go sprawym. Musi tylko przezyć. Nic więcej. Ona zajmie się resztą.
Widząc jak walczy uzbrojony w miecz od Katsumi uśmiechnęła się w jego kierunku. Poradzi sobie. Odetchnęła z drobną ulgą.
Przelatując nad pobojowiskiem słyszała glos Tetsuro i Kuroi’a. Planowali jak najlepiej ustalić trasę. Ich słowa wpadały przez jedno i wypadaly przez drugie ucho. I tak nie mogla za bardzo im pomóc, więc zdała się na ich decyzję. I tak jej uwaga była skupiona na polu bitwy. Postacie stawały się coraz mniejsze, a jednak kolorowe tęczówki Misae niezmiennie śledziły walkę bestii. I wtedy…
-Kyoushi… - zdławiony szept wyrwał się z jej ust, nie głośniejszy niż trzepot skrzydeł motyla.
Niemożliwe.
Złożyła dłonie. Musiała go usłyszeć. Musiał jej kurwa powiedzieć, że żyje.
Niech nawet nie mówi.. niech tylko pozwoli jej się z nim połączyć.
Ona go znajdzie. Postawi na nogi. Choćby miał być umierający, postawi go na nogi. Niech tylko wyczuje jego chakrę, a choćby miała przyłożyć Kuroi’owi nóż do gardła wymusi aby zwrócili.
Niech tylko wyczuje nawet najsłabszy promyk… Kyoushi.. tylko jeden cholerny płomyk.

Pustka.

Krzyk.

Rozdzierający płuca i niebiosa. Krzyk przepełniony najczystszym bólem, rozdartego serca. Umarła. Właśnie umarła. Tak musiał czuć się ktoś kto zostaje skorupą bez duszy, komu serce nieodwracalnie pęka, nie zostawiając nic po sobie.
Opadła kolanami na piasek. Patrzyla niewidzącym wzrokiem w miejsce, w którym jeszcze moment temu…
Był tam.
Kyoushi.
-Okłamałeś mnie! Kłamca! Kłamca! Kłamca! - krzyczała w stronę, gdzie jeszcze moment temu tam walczył. Czy była żałosna? Nie obchodzilo ją to. Mogła być najbardziej żałosnym robakiem stąpającym po ziemi. Właśnie straciła kogoś, kto zajmował jedno z najważniejszych miejsc w jej sercu. Dla niego i Klepsydry praktycznie odeszła z klanu. Dla niego… dla Ichirou.. dla Kumy.
Nawet nie czuła jak potężna dreszcze przechodziły po jej ciele. Nie czuła nic poza bólem. Jakby ktoś wyłączył wszystkie pozostałe funkcje w jej ciele.
Powinna była wrócić do niego. Posłuchać swojej intuicji. Uratowała nią kiedyś Masahiro. Uratowała dwukrotnie Minoru. Może mogła uratować jej białowłosego ochlaptusa.
Nie wiedziała nawet, że płacze, a łzy, które spływały tworzyły jasne stróżki na jej zabrudzonych pyłem i krwią policzkach.
-Kuroi nie możemy tak odejść.. - wyłkała złamana -Zawracamy, błagam! On nie mógł odejść - bała się oderwać oczy od miejsca, gdzie ostatni raz widziała Kyoushi’ego. Bała się, że jeśli odwróci wzrok on zniknie permanentnie.
To była jej wina. Powinna była zostać.
Nie zależało jej na własnym życiu. Nigdy. Jej życie było po to aby mogła chronić tych, których kocha. I zawiodła. Straciła tego, którego kochała. Wydarł ze swoją śmiercią jakąś cząstkę, która nigdy więcej nie wróci.
Zostawił ją śmiesznie pustą. Samą. Obdartą z wszystkiego poza bólem. Oddałaby wszystko włącznie z własną duszą by sprowadzić go ponownie. By jeszcze raz usłyszeć jego zachrypnięty alkoholem głos i ten pewny siebie uśmiech.

Kyoushi… nie zostawiaj mnie…