[Event} - Miasteczko Sarufutsu

[Uchiha Tsuyoshi]

Ucieszył się na to spotkanie bardziej, niż przypuszczał. Przez moment poczuł, jak gdyby znowu był w domu, z dala od tego całego Kōtei, problemów stolicy i kosmopolitycznych tendencji tam panujących… Cóż, faktem było, że w Kōtei już nie był i fizycznie był bliżej domu. I raczej prędko do Kōtei nie wróci, o ile będzie jeszcze można mówić o istnieniu tego miejsca. Powrót do domu odbywał się jednak w innych okolicznościach, niż by sobie tego życzył, ale o tym chyba sporo już napisano.

Szybko wrócił myślami do rzeczywistości, która za sprawą jego brata oraz kuzynki zaczynała być nieco bardziej znośna.

- No, no, Hiroto, pilnuj słownictwa – odpowiedział Tsuyoshi, choć nie udało mu się powstrzymać nieznacznego uśmiechu, który zdradzał, że uwaga miała jedynie na pół-poważny charakter. Szybko jednak i ten uśmieszek zszedł z jego twarzy, gdy dowiedział się, że ich matka się zamartwiała. Oczami wyobraźni widział już ich rodzicielkę, która beszta go za to, że częściej się z nimi nie komunikował. A on jak zwykle będzie się próbował wykręcać, ale i tak nie będzie górą w tej sprzeczce. Oh, jak wiele by dał, żeby ją teraz zobaczyć!

- Cóż, gdy było już blisko inwazji dzikich, to w Kōtei zrobiło się tak gorąco, że nie było czasu na nic. Mnie też te przygotowania porwały do reszty. W zasadzie robiłem tylko trzy rzeczy: pomagałem w zbrojeniu się, trenowałem i spałem. Mam nadzieję, że mama mimo wszystko się jakoś trzyma i nie zakładała najgorszego? – zapytał, mając nadzieję, że brat potwierdzi, że jakoś sobie radziła z tą niepewnością. Zaraz potem dodał – a co z tatą?

- Takeda zaczął rządzić strasznie? Co to znaczy? – zwrócił się do Haruki. Jej kolejne stwierdzenie wzbudziło w nim jednak jeszcze większe zaciekawienie – Harumi… dowódcą straży? Ale tu, w obozie? Hm, gdzie mogę ją znaleźć? – dopytał. Cóż, jego starsza siostra miała głowę na karku, to trzeba było przyznać; nikt poważny kto znał ją choć trochę nie mógłby tego zakwestionować. Nie dziwiło go więc powierzenie jej takiej funkcji, niemniej jednak była to dla niego nowość i chętnie dowiedziałby się szczegółów. A najlepiej się z nią poprzedrzeźniał i wypytał o konkrety co do rodziców, bo pewnie orientowała się w tym lepiej od szesnastoletniego Hiroto i jego rówieśniczki Haruki.

Na ostatnie pytanie swojego brata westchnął.

- Cóż, oprócz tego co już powiedziałem o przygotowaniach, to… - zawahał się, ostrożnie dobierając słowa – ciężko. Klan został wsparty przez wiele rodów, szczepów i krain, ale toczymy walkę z potężnymi siłami, które będzie bardzo trudno pokonać. Co prawda ta pomoc mogłaby być większa, ale to inna sprawa… - zrobił krótką przerwę, po czym kontynuował - Proszę, nie rozgłaszajcie tego za bardzo na razie, ale Kōtei padło. Wielu udało się ewakuować, ale nie zmienia to faktu, że przed naszym klanem bardzo trudne czasy. Dlatego tak ważne jest to, żebyście się przykładali do swoich treningów i obowiązków – niestety nie mógł się powstrzymać przed wtrętem wychowawczym nawet w takiej chwili – jak już spotkamy się po waszej służbie, to wszystko wam opowiem dokładnie. Nie byłem na pierwszej linii walki, moim zadaniem było osłanianie cywili, którzy tu właśnie dotarli, ale z pewnością będzie o czym rozmawiać – dodał, rozglądając się. Odgarnął pozostające w bezładzie włosy za ucho, starając się nieco lepiej zorientować się w sytuacji w obozie. Wokół wiele było nieznajomych twarzy, choć co jakiś czas zapewne migał mu ktoś, kogo kojarzył. Na razie jednak skupił się na rozmowie z rodzeństwem. Rozmowa pewnie nie potrwa długo, w końcu nie chce odciągać ich od wykonywania swoich obowiązków. Mimo chaosu który tu panował chyba nie było jeszcze incydentów wymagających interwencji. Pewnie mało kto miał teraz siłę i nastrój do tego, żeby wszczynać kłótnie. No może poza tymi na samej górze. Oni będą musieli się zmierzyć z rozmiarami porażki, a pierwsze wnioski powinny być wyciągane już teraz.

[Misae]

Nie wiedziała kiedy i gdzie dokładnie dotarli. Ostatnie godziny wydawały się odległą za mgłą rzeczywistością. Wydarzyło się coś co nie powinno mieć miejsca, a teraz ona nie potrafiła odnaleźć się w nowej rzeczywistości. Wszystko działo się gdzieś daleko, za parawanem, przez który nie umiała się przedostać.
Czuła się pusta.
Nie zamierzała się zastanawiać czy jej reakcja nie jest nad wyraz. Miała to serdecznie w poważaniu. Ziejący z jej serca ból był zbyt świeży, aby dać się teraz zasłonić zdrowym rozsądkiem. Nie miała siły na nic. Była wykończona fizycznie i psychicznie. Wydarzyło się tego jednego dnia zbyt wiele, aby mogła wrócić na normalne tory. Nie mogła się nawet przemóc by zmyć z siebie brud i krew, w które skąpane było jej niemal całe ubranie i włosy. Zmusiła się tylko aby zdjąć rękawiczki i wepchnąć je do jednej z kieszeni.
Zapach jedzenia wywołał nieprzyjemny ucisk w żołądku. To nie jedzenia teraz potrzebowała.
-Mogę? - zapytała wskazując miejsce obok Kumy. Chciała obok niego usiąść. Wesprzeć go w bólu, który czuł i czerpać z jego bliskości choć drobne ukojenie. Potrzebowała poczuć, że nie jest sama. Odrobina ciepła. Nie musiał nic mówić. Chciała aby był. Potrzebowała go w tym momencie bardziej niż czegokolwiek.
-Zaraz po dostaniu się do Sarufutsu chcę ruszyć na pustynię… - powiedziała patrząc pustym wzrokiem w płomienie. -…Ichirou powinien dowiedzieć się od nas… - dodała cichym głosem, jakby bojąc się, że tym samym przypieczętowała właśnie los Kyoushi’ego. Zabolało. Ale musiała powiedzieć o tym Pustynnej gwieździe. Nie tak dawno temu stracił przyjaciela w postaci Seinaru, teraz los odebrał mu nadpobudliwego kota alkoholika.
Mimowolnie złapała za materiał jego rękawa i zacisnęła na nim smukłe palce. Musiała się zakotwiczyć w rzeczywistości, która tego dnia ją przytłoczyła. Dowodzenie grupą w szpitalu. Decydowanie kogo leczyć, a komu pozwolić umrzeć. Przeszczep. Śmierć Aki. Wyskoki Shigemi’ego. Walka z dzikimi… a potem gwóźdź, który nigdy nie powinien zostać wbity.
Słysząc groźby na temat jedzenia uniosła na Tetsuro wzrok znad strzelającego drwa. Nie odpowiedziała na jego żartobliwe słowa, jednak w jej spojrzeniu zawitała groźba. Nie zamierzała jeść, a jeśli Tetsuro spróbuje przekuć słowa w czyn, Misae osobiście dopilnuje, aby wyegzekwował on ją sam na sobie.
Nie miała do niego pretensji, że próbował rozładować napięcie. Po prostu była już za bardzo zmęczona. Zamknęla powieki. Chciała aby już mogli wyruszyć. Tak cholernie chciała mieć już za sobą rozmowę z Ichirou…

[Kuroi Kuma]

Im starszy jesteś tym bardziej boli strata kogoś, kogo znasz. Ludzi jest coraz mniej w Twoim otoczeniu, nie pojawiają się nowe znajomości, a jeśli nawet to nie tak mocne, jak te które już były. Każde kolejne odejście jednej istotki znacznie mocniej odciskało swoje piętno na Staruszku. W takich chwilach właśnie nie chcesz być starszy, nie chcesz przeżywać innych, nie chcesz ciągle słyszeć złych wiadomości. Chcesz odpocząć, żyć w ciszy i spokoju otoczony kozami czy innym czymś. Kuroi dosyć szybko się otrząsnął z szoku, ale po prostu mu się nie chciało. Nie miał ochoty ani rozmawiać ani za szczególnie coś robić. Normalnie też mu się nie chciało, lecz teraz wszystko osiągnęło swoje apogeum.
-A dzicy sobie szaleją. Od początku miałem wrażenie że to się tak skończy, jak tylko widziałem plan grupy szturmowej i to jak działają... - nie chciał kontynuować wątku nieżyjącego bohatera. Umarli głosu nie mają, mogli teraz sobie wesoło o nim rozprawiać, ale to życia mu nie wróci.
-Ty nie bądź taki hop do przodu młodzieniaszku. - rzucił mu szybkim uśmieszkiem - chciał dobrze, chociaż naciskanie to była jedna z tych rzeczy, których teraz nie robisz, jeżeli nie chcesz osiągnąć dokładnie odwrotnego skutku. Jeżeli jednak nie miał złych intencji, nie można było się na niego gniewać. Albo i można było, ale nikomu to nie było teraz potrzebne.
-Mhm - mruknął do Misae spodziewając się czego od niego chce. Nie robił jej zasadniczo jakoś miejsca, no bo tego było aż nadto, ale gdy ta usiadła objął ją po prostu ramieniem, wcześniej układając sobie jedzonko na kolanach. Drugą ręką zaczął pałaszować i nie wiedział czy to zdolności Tetsuro się pogorszyły, lecz jedzenie stało się jakieś dziwnie mdłe i bez smaku, nie jak poprzednim razem. Misae za to zaczęła stroić miny i robić jakieś dziwne strzelanie oczami. Szturchnął ją nieznacznie i przysunął miskę z jedzeniem.
-Jedz. Bo nie dojdziesz na pustynię. Jestem ciekaw czy Goguś tam w ogóle jest

[Ario]

Ario zamierzał podejść do Sugiyamy, ponieważ znał go z incydentu podczas turnieju. To samo z Masahiro. I fakt tego, że są "ważni" miał akurat w dupie, bo jak zawsze gdy coś się dzieje, to wszyscy przychodzą do chłopaka z pustyni po pomoc, a gdy sytuacja jest zażegnana, zwykle o nim zapominają. Gdy zaczął swój dialog w kierunku dwóch panów, nagle niczym Djinn z lampy pojawił się przed nim młodszy jegomość. Ario nie lubił, gdy się go olewało, tym bardziej w taki sposób. Chyba nikt nie lubił. Jednak każdy czyn niósł za sobą reakcję. Nawet jeżeli ta nie pojawiła się teraz, mogła pojawić się w przyszłości...nie tak dalekiej.

Ario jedynie wychylił się zza barku stojącego przed nim Orochiego, zamierzał spojrzeć w oczy Sugiyamy, jednak nie mówić nic więcej. Jego mętny wzrok miał przeszyć na wskroś starszego faceta, po czym miał przenieść wzrok na Masahiro.
- Ręka w porządku? To był innowacyjny zabieg, dawałem Ci 50%. Drugi raz tego raczej nie powtórzę. - powiedział w jego kierunku w totalnie stylu Ario, po czym skierował swoją uwagę na...no za chujec nie wiedział kim jest ten osobnik, ale skoro nie chodził przestraszony po obozie, to nadał mu w głowie rangę jakąś oficerską i tym samym tak go sklasyfikował. Tamten przejął w pełni pacynkarza, zaczynając wywód od tego, że Hoshi o nim wspomniała, następnie zaś przeszedł do tematu Kyoushiego.
- Ta strata ma większe znaczenie, niż wszystkie klany mogą uważać. - to powiedziawszy, wymownie spojrzał na Sugiyamę, który olewając Ario, sprawił, że chłopak zmienił o nim zdanie. - Póki co Uchiha używali Jinchuriki jako swojej broni i to Wy byliście w posiadaniu chyba najbardziej sławnego z nich po stronie kontynentu. Stąd moje pytanie o inne bijuu, ale jak widać, wiecie tyle co i ja, a więc nic. - dopiero po tych słowach spojrzał na Orochiego.
- W normalnych okolicznościach i po tym co tu zobaczyłem, uznałbym, że zasłużyliście na swój los tracąc swoją najpotężniejszą broń. - w wypowiadanych słowach był śmiertelnie poważny. - Ale te czasy zmieniły się w momencie inwazji. To już nie był Wasz jinchuriki, tylko jinchuriki kontynentu. Wy o tym już wiecie, ale inne klany raczej nie mają takiej świadomości. To, że armia wdarła się tutaj, nie znaczy, że się zatrzyma.

Rozmowa z chłopakiem otworzyła trochę Kunisaku. Rzadko ktoś go pytał o zdanie, więc gdy znalazł się jeden zainteresowany, postanowił to wykorzystać. Ario miał szczęście, do nawiązywania kontaktów z przyszłymi shirei-kanami, więc może i tym razem, będzie miał na coś wpływ. Na zredukowanie ilości zgonów wśród niewinnych.
- Brałem udział w wielu bitwach i to jest moja druga wojna, ale pierwszy raz widziałem skalę prawdziwej wojny totalnej. Teraz rozumiem, że finalnie liczy się kto ma jakiego jinchuriki. To nie jest walka, którą możesz wygrać sprytem czy metodą. Potęga czystej chakry. - zdecydowanie, nie było to na siły schorowanego marionetkarza. - Kontynent musi się teraz skupić na tym, by połączyć siły. Jeżeli zwaśnione klany ujmą się honorem, będą wciągani jeden po drugim do tworzącego się imperium. Jeżeli będziesz miał na to wpływ, polecam byś zadbał o to, by do tego nie dopuścić.

Ario wziął wdech i cicho zakasłał. Leki działały, ale to nie tak, że wyzdrowiał. Jego czas się skracał, a miał jeszcze kilka rzeczy do zrobienia.
- Pytasz o wydarzenia na froncie? Myśleliśmy, że to będą dzicy. Tymczasem to pełniprawni shinobi z różnych klanów, które mają swoje hijutsu. Natrafiłem na jednego z tamtejszych oficerów i gdyby nie fakt, że musiałem ochraniać naszą drużynę, pewnie bym go zabił...ale nie zabiłem. Zaatakowała nas dywersja z nieba, która zrzuciła w bardzo dokładne miejsca i wyznaczone punkty bomby zrobione z notek wybuchowych. Po tym co widziałem, nie sądzę, by mieli tu szpiega. Bardziej infiltrowali nas bardzo długi czas i ta inwazja też nie była przypadkiem. Oni byli do tego bardzo dobrze przygotowani i to powinno budzić największą grozę, z tego wszystkiego. - wyjaśnił. - Nadal jednak uciekł mi tamten oficer. Bubaigara. Kiedyś go odszukam, o ile starczy mi czasu. - ostatnie słowa powiedział bardziej do siebie.

- Muszę udać się w daleką podróż, czy masz jeszcze jakieś pytania?

[Tetsurō]

---

Ostatnia Bitwa o Kōtei

EVENT

---

Misae, Kuroi

Atmosfera przy ognisku była grobowa, Zielonowłosy nie wiedział zbytnio jak może im pomóc, dlatego też skupił się na pilnowaniu obozu, dorzucaniu drewna do ognia i pilnowaniu, aby jedzenie się nie przypaliło. Tak na prawdę nie znał ich, nawet Kuroi'a, którego przecież znał od kilku tygodni, może miesięcy. Tak więc nie rozumiał czego potrzebują w tym momencie, dlatego też wolał odsunąć się w cień i po prostu dać im dojść do siebie. Czekała ich jeszcze długa droga, zapewne dopiero jutrzejszego dnia dotrą do osady, a może nawet i za dwa dni, dlatego też trzeba było być czujnym i wypoczętym. Wróg mógł się czaić wszędzie i mimo tego, że nie wydawało się, aby dzicy podążali za nimi, nigdy nie wiadomo kiedy to natrafią na jakichś ich zwiadowców.

- No to zabierzemy się wszyscy razem... Większość drogi do Ningyo-shi jest ta sama, a w grupie podróżować raźniej. Tylko muszę najpierw odnaleźć siostrę w Sarufutsu. No i poinformować Taisho-sama, że żyję... - w końcu byli tutaj z rozkazu lidera pod dowództwem Taisho, więc jako przywódca, musiał wiedzieć co się działo, szczególnie, że oni jako chyba jedyni byli tymi, którzy z bliska, na własne oczy widzieli klęske Jinchuriki Uchiha. Uwadze Zielonowłosego nie umknęło wspomnienie o Ichorou. Założył, że to właśnie o bohatera pustyni chodziło, z resztą, już wcześniej wywnioskował, że Kuroi go zna, a skoro znają się też z Misae, to mógł domyślić się, że i ona zna Kochanka. No ale nie skomentował tego, to nie czas i miejsce na proszenie o spotkanie czy też autografy. Z resztą, to nie był jeszcze ten czas, nie był tak silny albo chociaż nadążyć za walczącym Słonecznym Wojownikiem... Musiał dalej rozwijać się aż pewnego dnia nadejdzie ten dzień...

Czas mijał, Tetsuro skupił się na obozowisku, a następnie zaproponował towarzyszom podział na warty oraz pójście spać. Muszą być wypoczęci przed dalszą drogą, dlatego też po naparzeniu świeżej herbaty, rozłożył się w namiocie, gdzie poszedł na regeneracyjną drzemkę do czasu, aż zostanie obudzony na zmianę. Dzięki temu mógł także dać pozostałym trochę przestrzeni, aby chociaż trochę pozbierali się ze swojej straty. Niestety, świat nie był sprawiedliwy, ich przyjaciel zmarł, ale oni żyli dalej i póki co, nie było czasu na żałobę, trzeba było przeć dalej, aby zapewnić sobie bezpieczeństwo...

Nad ranem Zielonowłosy szybko przygotował jakieś podstawowe śniadanie dla pozostałych, a następnie spakował swój sprzęt obozowy do zwojów i był gotowy do drogi. Nie było co zwlekać, trzeba było działać dalej i ruszać do miasta, nie wiadomo czy dzicy jednak nie stąpali im po piętach..

Podczas całej wędrówki Tetsuro milczał. Chciał aby to jego towarzysze nadawali tempo rozmowy i wybierali takie tematy, o których chcieli rozmawiać i w których czuli się swobodnie. Jeśli nie było takich, to po prostu maszerował w ciszy, zastanawiając się w swojej głowie nad wieloma rzeczami. Było tam wiele pytań, na które nie miał odpowiedzi. Ta bitwa ukazała mu wiele, potęgę bijuu, tajemnicę przeszczepów, siłę dzikich zza muru oraz także to, jak bardzo inne klany zlekceważyły zagrożenie ze strony przybyszów. Przecież gdyby Unia, Cesarstwo i inne klany podeszły do tego na poważnie i stawiły się liczniej, to na pewno bitwa byłaby wygrana....
Dzień dotarcia do Sarufutsu Spotkajmy się jutro, z samego rana tutaj przy bramie, zapewne każdy z nas chce tutaj choć trochę odpocząć, dowiedzieć się co się stało z naszymi towarzyszami i zasięgnąć języka co dalej. Dajmy sobie chwilę. Kiedy wzejdzie słońce, ruszymy w stronę pustyni... Idę poszukać siostry. Trzymajcie się i do zobaczenia. - przekazał pozostałej dwójce co myśli, a następnie skłonił im się i ruszył do wnętrza tego prowizorycznego obozu. Szedł i rozglądał się, szukając jakichś znajomych twarzy, głównie członków delegacji Unii, którzy wiedzieli kim jest jego siostra i mogli też wiedzieć gdzie jest. Szukał także tych dosyć charakterystycznych, zielonych włosów, które nie dał łatwo jest zgubić w tłumie.

Obóz nie wyglądał najlepiej, spory chaos i wielu rannych, musieli przybyć tutaj niedawno, co nie było dziwne patrząc na to, że podróżowali z cywilami. Przecież oni, jako Shinobi nie dość, że szli szybciej, to jeszcze mogli iść dłużej, przez co nawet odpoczynek w nocy i nadłożenie trasy nie spowodowało żadnego opóźnienia w ich podróży. To będą ciężkie czasy dla Sogen i klanu Uchiha, który w przeciągu ostatniego roku z dumnego i potężnego rodu, prawie nie przestał istnieć....

ZIelonowłosy rozglądał się po okolicy, aż w końcu dostrzegł jedną ze znajomych twarzy. Był to sympatyczny Kaguya, którego poznał podczas podróży tutaj. Postanowił, że to od niego zacznie poszukiwania swojej siostry. Przebrany w świeże ubrania i nawet delikatnie odmyty nad ranem, przed wyruszeniem w drogę do Sarufutsu, podszedł do swojego towarzysza. W sumie jego wygląd nie zmienił się zbytnio, Tetsu nie miał na sobie żadnych ran ani śladów krwi, jedynie co to jego twarz, i przede wszystkim zielone oczy wskazywały na zmęczenie ostatnimi wydarzeniami.

- Osamu! Dobrze cię widzieć! Widziałeś może Yurikę gdzieś tutaj? - zapytał, machając do niego i mówiąc w trakcie marszu w jego kierunku. Dopiero po chwili odkrył, że Kaguya nie był sam. Był z nim...

- Shinichi? - zapytał widząc drugą osobę? Był to jeden z jego pacjentów z dnia bitwy, dlatego też go zapamiętał. Ta sytuacja między dwójką zaczęła go ciekawić, dlatego też przystanął przy nich i przyglądał sie temu, do czego to wszystko prowadzi....

[Misae]

Usiadła obok Kuroi’a i ze słabym uśmiechem przyjęła jego objęcie, oparła głowę o jego ramie. Nie przywykła do tracenia bliskich osób, w tym momencie zderzyła się z najprawdziwszą codziennością shinibi i nie umiała się w niej odnaleźć. Może to było banalne, może to było naiwne, ale oddałaby życie by móc przywrócić z powrotem tego nadpobudliwego blondyna.
Poczuła boćknięcie łokciem, reprymendę za robienie min.
Ogarnęła ją drobna nostalgia wspólnych treningów. Wypuściła nadmiar powietrza wzdychając ciężko.
-Dobrze… - poddała się i postanowiła podzióbać nieco przygotowany przez Tetsuro posilek. Nie miała apetytu, aby zjeść zbyt dużo, żołądek był zbyt szczelnie związany w pętle i próba rozepchania go ciepłą potrawką zapewne zakończyłoby się jej ponowną degustacją. Przemogła się by wcisnąć trochę w siebie. Zużyła ogromne zapasy chakry i zmusiła ciało i psychikę do osiągnięcia limitów, do których dawno nie została zepchnięta.
-Warto sprawdzić, jeśli nie, to może jest w Shigashi. Zwraca na siebie uwagę, więc nie trudno będzie go znaleźć - skomentowała przełykając kolejny kęs. Nie zakładała aby Ichirou się ukrywał, więc trafienie na pogłoski, gdzie akurat znajduje się Kochanem nie powinno być żadnym problemem. Wystarczyło podążąć za piskiem płci pięknej.


Już w Sarufuktsu

Po drodze znalazła czas na krótką kąpiel w jeziorze. Musiała zmyć z siebie zaschniętą krew, które po trzech dnia zaczęła by okropnie pachnieć, mogłaby już nigdy nie wypłukać z długich włosów tego odoru. Ubrania również zmieniła na świeże. Mimo, że w tym momencie nie przykładała uwagi do swojego wyglądu, to jednak podstawy higieny należało zachować.
Gdy spojrzała na swoje odbicie w tafli jeziora przeszedł ją chłodny dreszcz. Ciemne sińce wymalowane pod oczami były najlepszym dowodem niemal nieprzespanych nocy. Nie umiała sobie poradzić z tym wszystkim, a nie umiała jeszcze o tym z nikim porozmawiać. Śmierć Kjosza była najgorszym i najboleśniejszym z jej problemów, ale nie był jedynym… choć obecnie żadnego innego niee dopuszczała do siebie.
Zamierzała dotrzeć do Sarufutsu, musiała sprawdzić czy Minoru oraxz Kitashi są cali, oraz czy jej rodzicom nic się nie stało. Nie wspominając o Tomoe, który powinien być z jej matką. Serce jej pękało jeszcze bardziej na myśl, że nie ma obok jej ukochanego liska. Nie wiedziała czego się spodziewać, gdy dotrze na miejsce. Czy będzie tylko ból ludzi, który stracili wszystko? Czy może nadzieja tych, którzy przeżyli? Nie miała pojęcia czego się spodziewać. Chciała jak najszybciej załatwić to co ma do załatwienia i wyruszyć porozmawiać z Ichirou. To nie była sprawa, z którą powinna zwlekać.

[Sugiyama Orochi]

Do Orochiego już dotarło w pełni, z kim teraz rozmawiał - z marionetkarzem i zdolnym chirurgiem, któremu najwyraźniej jego przyjaciel zawdzięczał przeszczepioną rękę. Twarz młodego Sugiyamy rozjaśniła się w szerszym uśmiechu, chociaż oczywiście dostrzegł zaraz, że chłopak z pustyni przyjął zaraz poważniejszy ton. Podrapał się po brodzie. Szczerze powiedziawszy, Kyoushiego postrzegał zawsze jako po prostu porządnego faceta, który starał się robić to co najlepsze dla swojego klanu, a jednocześnie nie zamykać na osoby z innych części świata - o czym zresztą świadczyła z pewnością jego przyjaźń z Ichirou. A o jego patriotyzmie klanowym to, że dosłownie poświęcił się, biorąc na siebie furię Dziewięcioogoniastego, aby reszta mogła działać.

- Twoje słowa są surowe, ale z tego co mi się wydaje... szczere. Szanuję to. - zaczął, przybierając poważniejszy ton. - Ja sam o tym nie myślałem w ten sposób, ale myślę, że masz rację - Kyoushi nie bronił w tym momencie samego Kotei, ale potencjalnie wszystkich pozostałych prowincji i klanów. Nie wiem, jak reszta z nich zareaguje, ani kto jeszcze ma Jinchuurikich, ani czy i gdzie znajdą się pozostałe bestie z legend... ale ze swojej strony mogę zapewnić cię, że tak ja, jak i mój ojciec oraz Shirei-kan Masahiro zrobią wszystko, żeby teraz umocnić nasze więzi - wpierw z Ryuzaku no Taki, a następnie z pozostałymi klanami. I jeśli możesz, to proszę, abyś uczynił to samo, o co mnie prosiłeś - postaraj się zachęcić swój klan do bliższej współpracy z resztą. Chyba nikt nie spodziewał się tak wielkiej skali tego zagrożenia i cóż... ponieśliśmy konsekwencje tej krótkowzroczności. A najbardziej ponieśli je ci, których powinniśmy byli chronić.- stwierdził cicho, z wyraźną goryczą w głosie. Popatrzył za plecy Ario na moment, na obóz uchodźczy, tak ogromny, a jednocześnie - tak mały w porównaniu z tym, ile osób mieściło Kotei.

Kaszel Ario wywołał na twarzy Orochiego zatroskanie. Czyżby odniósł jakieś rany w walce, jakieś obrażenia wewnętrzne? Czy może do infekcja, która złapała go w trakcie drogi do Sarufutsu? Koniec końców mokry klimat Sogen nie sprzyjał nikomu z południa.

- Z tego co mówisz, w istocie wynika zatrważająco dobre przygotowanie przeciwnika. I również niepokoi mnie to chyba tak samo, jak to, że mają wśród swoich Jinchuurikii najpotężniejszej z Ogoniastych Bestii. Nawet siły połączonych klanów Senju i Akimichi pod Dokuroyamą, ani to co odwalił Antykreator nie było tak dobrze... zorganizowane i decydujące. Będziemy musieli dokładnie przestudiować relacje z bitwy i nowe informacje o klanach spoza Muru. - stwierdził, orientując się we wnioskach dopiero, jak je wypowiedział. Wiedział, że Stary już rozmawiał z częścią oficerów w drodze do Sarufutsu, ale im więcej takich relacji, i to z perspektywy osób obcych, tym lepiej.

- Rozumiem. Jeśli to możliwe, to prosiłbym Cię, abyś wyruszył dopiero za kilka godzin i spisał najpierw to, co widziałeś oraz - jeśli możesz - swoje wnioski, co do taktyki przeciwnika, ich zdolności czy zachowania. Ponadto jestem pewny, że mój ojciec z chęcią wysłuchałby takiego raportu i porozmawiał z tobą osobiście, tylko trochę później - obecnie rozmawiają z Takedą-sama, władcą większości okolicznych ziem i jednego z kluczowych partnerów handlowych Ryuzaku oraz waszego klanu. - Orochi miał nadzieję, że Ayatsuri załapie, że zignorowanie go nie wynikało z braku szacunku do jego klanu, który jako jeden z niewielu w sumie udzielił im pomocy, chociażby w formie balist, ale też samych shinobi takich jak właśnie Kunisaku. Po prostu były teraz istotniejsze rzeczy do zorganizowania. - Jak tylko dokończą temat zakwaterowania i najważniejszych aspektów logistycznych najbliższych godzin, a nasi ludzie będą odpoczywać, dam ci od razu znać. - uśmiechnął się na koniec, po czym zerknął zza ramienia Ario i pomachał Hoshi, gestem zachęcając ją do podejścia bliżej razem z... czerwonowłosą kunoichi, której nie pamiętał dokładnie, poza tym, że była chyba na Turnieju Pokoju.

[Kuroi Kuma]

-Pustynna wyprawa - rzucił sobie w powietrze wyobrażając sobie ich dalszą drogę. Ciekawiło go to, czy Misae już była w tych okolicach i czy przypadkiem nie padnie trupem przy tak skrajnych temperaturach dla typowego mieszczucha, a jasna karnacja nie pomagała nikomu. Fakt faktem dawno jej nie widział, nawet nie spodziewałby się że tak szybko rozwinie się jako medyk. Co tu dużo mówić - można jednoznacznie stwierdzić że go przerosła, bo ten znowu się gdzieś zaszył i opierdalał tak żeby nie było zbyt nudno.
Przystał na propozycję młodziaka i wziął pierwszą turę pozwalając pozostałej dwójce spać spokojnie. Chyba najmniej odczuł skutki zużytej energii, a Tetsuro się po prostu należało za przygotowanie posiłku. Podział ról czy coś. Noc jednak była spokojna, cicha. Tak bardzo inna od wydarzeń ostatnich godzin. Momentami tylko dało się usłyszeć dziwne dźwięki w oddali, lecz nie było to nic niepokojącego, nic na co warto byłoby budzić pozostałych. Szybkie śniadanko, potem trzeba było wyruszyć. Czekała ich dalsza droga, droga w ciszy, której w sumie każdy z nich potrzebował.

W Sarufutsu
-Ja w sumie wiem co się stało z moimi towarzyszami, więc nie ma co sprawdzać - wzruszył ramionami, niestety nikt inny znajomy się mu nie przewinął podczas walki o Mur, więc w sumie miał wolne.
-Masz coś przeciwko, jak Ci potowarzyszę? - rzucił do pozostałej duszyczki, która była jedynym punktem zaczepienia, czymś co pozwalało poczuć mu się nieco bardziej swojo, wyluzować się. Nie miał za bardzo potrzeby chodzić po miasteczku, rozglądać się za kimś, bowiem nie spodziewał się nikogo znajomego tutaj zobaczyć. Można powiedzieć że jego towarzysze daliby o sobie znać dużo wcześniej, w dużo bardziej spektakularny sposób. Jeżeli tego nie zrobili - nie było tutaj dla niego czego szukać. Pozostał więc przy Białowłosej jako jej niemy cień.

[Shigemi]

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ Wewnętrzna irytacja narastała we mnie, gdy obserwowałem Chino wyrażającą swoje emocje związane z traumą, jakiej doznała. Byłem świadom, że jej reakcje były zrozumiałe, biorąc pod uwagę ogrom stresu i cierpienia, przez które przeszła. Jednak mimo zrozumienia, trudno było mi zachować spokój wobec jej obelg i wściekłych słów. Musiałem się skupić na udzielaniu pomocy i zachować zimną krew, nawet w obliczu wewnętrznego chaosu. Moje ręce pracowały sprawnie, wykonując każdy krok z precyzją i skrupulatnością. Odsłaniałem opatrunki, oceniałem stan rany, podawałem leki - wszystko to w milczeniu, skupiony na zapewnieniu Chino najlepszej możliwej opieki. Jednak w mojej głowie wybrzmiewały słowa Chino, drążąc w mojej psychice, jak wiertło w drewnie. Czułem się bezsilny i bezradny wobec jej cierpienia i frustracji. Wiedziałem, że muszę zachować profesjonalizm i kontynuować udzielanie pomocy, ale jednocześnie czułem się tak, jakbym nie mógł zrobić nic więcej, by ulżyć jej bólowi i zmartwieniu. Tak więc, mimo że moje ciało pracowało mechanicznie, moja dusza była wciąż wstrząśnięta i zdruzgotana. Walka z wewnętrznym chaosem była równie trudna, co walka z fizycznymi ranami. Ale wiedziałem, że muszę się skupić na tym, co jest w mojej mocy - na udzielaniu pomocy i wspieraniu Chino w procesie rekonwalescencji.
Jednocześnie starałem się zgłębić przyczyny gniewu Chino. Być może w jej frustracji kryła się też obawa o utratę kontroli nad własnym życiem. Widziałem, jak mocno przywiązana była do swojej roli w klanie i jak dumna była z bycia częścią Uchiha. Teraz, po utracie kończyny i oka, musiała zmierzyć się z nieuniknioną zmianą swojej pozycji w klanie oraz z trudnościami związanymi z przystosowaniem się do nowej rzeczywistości. Mimo wewnętrznego konfliktu, starałem się zachować spokój na zewnątrz. Moja rola jako medyka ninja wymagała profesjonalizmu i opanowania, nawet w obliczu tak trudnych sytuacji. Wiedziałem, że moje osobiste emocje nie mogły zakłócić procesu leczenia i rekonwalescencji Chino. Po zmianie opatrunków i podaniu leków, czułem ulgę, obserwując, jak jej stan stopniowo się poprawia. Jednak wciąż toczyłem walkę z własnymi myślami, pytając siebie, czy wszystko, co zrobiłem, było słuszne, czy mogłem zrobić coś więcej, aby złagodzić jej cierpienie. Ale byłem zbyt zmęczony, westchnąłem tylko cicho z dezaprobatą, a następnie poszedłem sprawdzić co u Kubomi.

Kiedy Kubomi, wyglądając na obolałą, jednak zachowując swoje charakterystyczne poczucie humoru, opowiadała o swoim stanie. Jej delikatny uśmiech i dźwięczny śmiech miały za zadanie rozjaśnić atmosferę, choć wciąż odczuwała ból po odniesionych ranach. Była wdzięczna, że przetrwała, ale świadomość, że to pierwszy raz, gdy doznała tak poważnych obrażeń, sprawiała, że czuła się jakby jej dotychczasowa niewinność została zniszczona.
Wbrew temu, co mogłoby się wydawać, Kubomi była skupiona na innych. Zainteresowana była stanem pozostałych członków korpusu medycznego oraz tym, czy Shigemi również czegoś potrzebuje. Jej pytania brzmiały jak odzwierciedlenie troski o innych, chociaż sama nie unikała cierpienia.
Patrząc na nią uważnie, zauważyłem, że próbuje zbudować most empatii między nami. Była to sztuka, której dobrze się nauczyła, być może nawet przetrwawszy liczne sytuacje, w których pokazywanie słabości nie było opcją.
Gdy sięgnęła do torby na swoim pośladku, wydobywając małe drewniane pudełko z opium, poczułem jakieś napięcie w sobie. Wszystko, co związane z substancjami odurzającymi, wywoływało we mnie mieszane uczucia. Z jednej strony, rozumiałem potrzebę uśmierzania bólu i stresu po bitwie, ale z drugiej, nie chciałem, aby ktoś uzależniał się od tego rodzaju substancji.
Przysłuchiwałem się jej propozycji, starając się zachować neutralną minę. Wiedziałem, że muszę znaleźć odpowiednią równowagę między pomocą a granicami. Dlatego odpowiedziałem, starając się zachować delikatność i zrozumienie:

Dziękuję, Kubomi-san, za twoją ofertę. Jestem wdzięczny za twoją troskę. Co do opium, jeden buszek nie zaszkodzi, zwłaszcza, że zakończyłem obchód. - powiedziałem i jeśli otrzymałem to się zaciągnąłem:
-Ach..., a co do reszty, nie otrzymałem informacji o nowych zgonach, ale mamy jeszcze kilku zaginionych. - powiedziałem i wspomniałem Misae oraz Tetsuro oraz "Pana zdrajcę". Którzy ruszyli z Katsumi w tym przedziwnym wirze. -A co do moich potrzeb to cóż, chyba sen byłby najlepszym prezentem, chociaż Twoje opium jest na prawdę niczego sobie. W niektórych szpitalach opiaty przygotowujemy z dużo gorszych próbek. - uśmiechnąłem się i wziąłem kolejnego buszka. - Ech, dobrze, że nas nie gonili i nie wytłukli w pień. Jakie Twoje plany na przyszłość? Stary świat można powiedzieć upadł. Ja wyruszam go zwiedzić, poznać nowe jego tajniki no i przy okazji poinformować ludzi co tu zaszło. Może jakby świat, który znamy bardziej się zjednoczył nie doszłoby do tego na co teraz patrzymy... Westchnąłem i oparłem się o jakiś pobliski kamień lub drzewo i zmrużyłem oczy czekając na odpowiedź Kubomi. Ona przechodziła traumę wojenną w zupełnie inny sposób niż Chino. Na całe szczęście, bo tamta to jak widać odkleiła się zupełnie, a może zawsze taka była?


~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

[Minoru]

---

Przechadzając się po obozie, wszędzie widział to samo. Cierpiących ludzi, którzy stracili swój dom i bliskich. Minoru wydawało się, że potrafi ich zrozumieć, wszak przecież wiedział czym jest smutek. Wszak sam stracił na tej wojnie przyjaciela. Tylko, że on wróci do swego domu, ucałuje swą rodzinę i będzie robił wszystko co może by obronić swych ludzi. A oni… ich walka tak naprawdę dopiero się zaczęła. Gdzie się podzieją, kto ich przyjmie, jak zacząć wszystko na nowo?
Teraz jednak w jego głowie była tylko jedna myśl. Znaleźć Misae, upewnić się że nic się jej nie stało. Tylko, że wędrował po Sarufutsu już od dłuższej chwili i nigdzie nie mógł dostrzec przyjaciółki z dzieciństwa. Czuł jak narasta w nim panika, z każdym przebytym krokiem. Tak bardzo bał się, że Misae mogła podzielić los Kitashiego, że nie potrafił tego powiedzieć nawet w swych myślach. Gdyby coś jej się stało, byłby to koniec jego świata. Nie tylko dlatego, że straciłby dwoje bliskich przyjaciół, ale również podpisałby na siebie wyrok śmierci. Powoli tracił już nadzieję, gdy nagle…
– Misae… - Wyrwało mu się z ust, gdy dostrzegł znajome mu włosy i strój, choć w tragicznym stanie. Ruszył przed siebie, z każdym krokiem nabierając prędkości.
– MISAE! - Wykrzyczał, by jego przyjaciółka odwróciła się w jego kierunku. Wpadł w nią z pełnym rozpędem, zamykając na niej swe ramiona i tuląc do siebie. Czuł, że zrobiło mu się odrobinę lżej. Chociaż ona była cała. Nagle odsunął ją od siebie na odległość ramion, tknięty tym, że właściwie nie był pewien czy była cała i zaczął ją oglądać. Miała podkrążone oczy, a jej twarz zwykle promienista i uśmiechnięta, teraz biła tylko smutkiem i ciężarem, który nosiła na swoich barkach. Minoru bez najmniejszego problemu widział, że jego przyjaciółka była ranna. Nie fizycznie, ponieważ jej ciało nie nosiło na sobie nawet zadrapania, lecz rany na jej duszy były aż nadto wyraźne. Sam, wyglądał jak kupka nieszczęścia. W podniszczonym stroju, pełnym dziur, łysy i bez brody, z licznymi bliznami po wciąż gojącymi się gdzieniegdzie ranami po oparzeniach. A jednak w tym momencie wszystkie jego problemy jakby odeszły na bok.
– Dobrze, że jesteś… - Uśmiechnął się do niej. Najcieplej jak potrafił. Chciał jej tyle powiedzieć, o zaginięciu Kitashiego, o tych wszystkich śmierciach które ujrzał, o złości i nienawiści jaka wypełniała jego serce względem dzikich. O małej Ai, która dzielnie broniła swej ojczyzny, a która wypłakała się mu na ramieniu. I o innych, z którymi walczył ramię w ramię zaledwie jedną noc, a czuł jakby znał ich od dawna. Lecz nie mógł zrzucić na nią swego ciężaru. Nie gdy widział ją przed sobą… taką. Nie wiedział dlaczego, ale patrząc na nią w tym momencie, miał przeczucie, że już nic nigdy nie będzie takie samo.

[Kubomi]

Gdy tylko Shigemi-san wyraził chęć, białowłosa podała mu fajkę kiseru, z nabitym już opium. Prosto od rodziny Ekibyo z Shigashi, więc klasa sama w sobie. W przeciwieństwie, najwyraźniej, do opiatów używanych medycznie. Nie zajmowało to jednak wielce jej głowy. Ot, ciekawostka, którą warto było poznać? Zamiast tego słuchała tego co jej rozmówca miał do powiedzenia, jednocześnie upewniając się, że nic nie umknie jej uwadze. Wciąż mogła zebrać cenne informacje, które należało potem przekazać swoim przełożonym – ale na razie najciekawszym był charakterek ze strony przywódczyni klanu Kaminari, patrząc na jej stan, trudno było się dziwić zachowaniu. Strata zdolności bojowym w tym świecie, to jednak strata sporej wartości osobowej.
- To najważniejsze… i cieszę się, że przypadło do gustu. Zachwalano mi jego wartość, jak kupowałam i faktycznie jest świetne. – uśmiechnęła się delikatnie, w reakcji na brak informacji o zgonach, jak i pochwalenie jej narkotyków, a właściwie jej rodziny. – Aż dziwne, że tego nie zrobili. Może uznali, że nie ma co dobijać leżącego… Może spełnili już swoje cele i nie widzieli powodu do wykończenia nas? Trudno powiedzieć, co jest w głowie Dzikich. – skomentowała, sama na chwilę się zastanawiając, dobre pytanie czemu nie dobili. Najłatwiej było stwierdzić, że uznali to za niepotrzebne lub zależało im tylko na terenach, które właśnie zajęli? Wzięła głębszy oddech, zastanawiając się nad czymś, chwilowo zezując w stronę Chino, zanim nie wróciła wzrokiem do Shigemiego.
- Wrócę do pracy pewnie? Jestem mimo wszystko najemnikiem, dla takich jak Ja zawsze znajdzie się praca. Pewnie będę siedziała w którymś mieście kupieckim, tak myślę? Oczywiście poinformuje o tym co się stało, o ile nie będą wiedzieli wcześniej. – mruknęła, myśląc nad kolejnymi swoimi ruchami, niestety była zbyt zależna od swojej organizacji, aby mieć warunki do planowania. – Staram się myśleć w bliskiej perspektywie czasu, naprawić swój ekwipunek, zainwestować trochę pieniędzy w nowe lalki, poduczyć się rzemiosła. Więc nie mam aż takich planów jak Ty Shigemi-san… ale tamta z tyłu jest krzykliwa… ale to chyba normalne? - pozwoliła sobie w końcu skomentować zachowanie Chino, licząc, że sam pociągnie temat i coś powie ciekawszego.

[Shigemi]

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ Jako medyk ninja, przez lata miałem okazję pracować z różnymi lekami i substancjami, które mogły przynieść ulgę w trudnych sytuacjach zdrowotnych. Nie miałem jednak zbyt wiele doświadczenia z opium. To potężna substancja, która mogła przynieść ulgę w bólu i cierpieniu, ale także prowadzić do uzależnienia i szkód dla zdrowia psychicznego i fizycznego. Dlatego zawsze trzymałem się z dala od jej nadużywania i używałem jej tylko w ostateczności, gdy inne opcje zawiodły i była to konieczność. Słuchając wypowiedzi Kubomi, pochłaniałem każde słowo, zanurzając się w dyskusji o psychologicznej złożoności Dzikich. Jej perspektywa odsłaniała tajemnicze motywacje i strategie tego tajemniczego plemienia ninja, co dodawało nowych warstw zagadce, jaką stanowił świat, w którym żyjemy. Fascynujące było rozważanie różnych aspektów ich kultury, zwyczajów i sposobu myślenia, które mogły być zupełnie obce dla nas, mieszkańców bardziej cywilizowanych regionów. To otwierało nowe możliwości zrozumienia i analizy, co było niezwykle ekscytujące dla mnie jako medyka i badacza ludzkiej natury. Kiedy Kubomi wspomniała o swojej przyszłości jako najemniczka, moje myśli zaczęły błądzić po tajemniczych i niebezpiecznych ścieżkach, które musiała przemierzać w swej codzienności. Wciąż był to dla mnie obszar zupełnie obcy. Jako medyk ninja związany z klanem Uchiha, moje życie było ukierunkowane na służbę, ochronę i rozwój klanu. Wyobrażenie sobie życia Kubomi, gdzie walka i ryzyko codziennie stają w sprzeczności z poczuciem bezpieczeństwa i stabilności, sprawiało, że czułem się niepewnie. Jednakże, z szacunkiem i ciekawością słuchałem jej planów, doceniając elastyczność myślenia, która pozwalała jej radzić sobie w nieprzewidywalnym i niebezpiecznym świecie.
-Cholera wie, Kotei ma swoje plusy, ale wątpię aby dała schronienie takiej ilości osób, więc zapewne ruszą dalej, jednak tym ruchem dadzą nam czas albo będą chcieli paktować? - westchnąłem
Na wzmiankę o Chino, moje spojrzenie natychmiast skierowało się w stronę młodej kunoichi, której wyraz twarzy wciąż obrazował rozgoryczenie i frustrację. Zrozumiałem, że dla niej towarzyszy trudna droga do akceptacji zmiany, jaką przyniosła utrata kończyny i obrażeń. Stało się jasne, że dla Chino każdy dzień jest walką zarówno z bólem fizycznym, jak i emocjonalnym. Wiedziałem, że czasem najtrudniejszą bitwę toczymy właśnie wewnątrz siebie. Choć wciąż było to dla mnie trudne do zaakceptowania, starając się zrozumieć jej perspektywę, zanurzałem się w głębi jej doświadczenia. Przeżywałem w myślach to, co mogła czuć, próbując sobie wyobrazić, jak to jest stracić część siebie i zmierzyć się z poczuciem utraty. Widziałem w jej spojrzeniu mieszaninę bólu, gniewu i smutku, a to przyprawiało mnie o głęboki żal. W jej oczach widziałem opowieść o walce, o przeszkodach pokonywanych z determinacją, ale też o chwilach zwątpienia i bezsilności. To nie była tylko walka o życie, ale również o tożsamość, o znalezienie nowej równowagi w zmienionej rzeczywistości. Ta chwila poruszenia i współczucia wzbudziła we mnie jeszcze większą determinację, by wesprzeć ją w jej trudnej drodze do powrotu do siebie.
- Cóż, nie wiem jaka była przedtem, ale solidnie oberwała, więc może to szok pourazowy. - po chwili przypomniałem sobie o tym, że jest kuglarką -Mówiła, że szuka lalkarza, żeby jej protezę zrobił. Więc masz szansę na zarobek? Swoją drogą, ciekawe jak takie protezy działają, możesz uchylić rąbka tajemnicy?

Kiedy Kubomi odpowiadała przysłuchiwałem się uważnie pykając delikatnie fajkę, ale już się nie zaciągałem, wyciągałem nauczkę z poprzedniej akcji z mleczkiem makowym.
Gdy Kubomi przedstawiła propozycję dotyczącą prymitywnych protez tworzonych przez kuglarzy z pustyni, Shigemi zapadł w krótką chwilę refleksji. Choć nie miał doświadczenia z tego rodzaju technologią, otworzył swoją wyobraźnię na możliwości, jakie mogłyby się z tym wiązać. Protezy te mogłyby być kluczem do przywrócenia Chino nie tylko mobilności, ale także pewności siebie i godności, które straciła w wyniku wypadku. Myśl o tym, że Chino mogłaby znów prowadzić normalne życie, czuć się niezależna i aktywna, wywoływała w Shigemim iskrę nadziei.Jednakże, równocześnie towarzyszyły mu obawy i pytania. Czy te prymitywne protezy rzeczywiście byłyby wystarczająco wygodne i skuteczne? Czy mogłyby nie tylko przywrócić mobilność, ale także zapewnić komfort i bezpieczeństwo? Obawa o zdrowie Chino sprawiała, że nie mógł zlekceważyć potencjalnych zagrożeń związanych z taką opcją. Mimo tych wątpliwości, Shigemi nie mógł ignorować faktu, że brakowało mu lepszych rozwiązań. W obliczu trudnej sytuacji, zaczęło do niego docierać, że być może warto byłoby zbadać bliżej tę możliwość. Być może praktyki medyczne kuglarzy mogłyby przynieść nowe spojrzenie na problem i otworzyć drogę do innowacyjnych rozwiązań. W końcu, nie można było z góry odrzucać czegoś, co mogłoby dać Chino szansę na normalne życie po poniesionych ranach.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

[Kubomi]

Gdy tylko Kubomi usłyszała pytanie, a raczej propozycję w swoim kierunku, aż się zaśmiała z głupim zakłopotaniem, drapiąc się po włosach i przez moment szukając odpowiedniego słowa. Jakkolwiek nie było to zabawne, to nigdy nie nauczyła się sztuki tworzenia lalkarskich protez, wiedziała, że takie powstają, ale uznała, że jednak są dla niej… mało praktyczne. Myślała o swoim warsztacie kuglarskim w kontekście tworzenia broni i poza tą perspektywę nie wychodziła, egoistycznie preferowałaby wiedza techniczna i inżynieryjna służyła głównie jej. I najpewniej też o tym nigdy nie pomyślała.
- Gomenasai Shigemi-san, ale nigdy nie nauczyłam się tworzenie protez, niestety nie pomogę. Moja ekspertyza raczej ogranicza się do projektowania broni, niżeli wiedzy zahaczającej o połączenie lalkarstwa z iryojutsu. – w pewnym, przepraszającym geście podniosła dłonie, by podkreślić swoje zakłopotanie i zawstydzenie sytuacją. Trochę pluła sobie w brodę swoją niewiedzą, ułatwiłoby teraz to wiele, gdyby umiała. – Ale cóż… jestem raczej… mało imponującą lalkarką, więc nie powinno to dziwić. Skupiam się na technologii i staram się tworzyć nowe rozwiązania do marionetek, trzeba jakoś mieć przewagę nad konkurencyjnymi zabawkami, nie sądzisz? Właściwie… potem będę musiała naprawić swoje, nie najbardziej wdzięczne zajęcie. – pozwoliła sobie na dłuższą chwilę pociągnięcia tematu, niekoniecznie mając w tym punkcie mądrego do opowiedzenia, ale mogła się pochwalić swoją osobą, zawsze coś.
- Mogę? – wskazała palcem na fajeczkę, widząc, że rozmówca na razie darował sobie zaciąganie się opium.

[Nana]

Nie zamierzała zostawać na długo, a jednak nie planowała też wyruszać od razu. Potrzebowała zabrać się do drogi. I może to zdrowy rozsądek przekonał ją do pozostania, a może dwójka starszych ludzi tknęła jakąś część jej duszy, która wciąż pamiętała dwójkę przebranych rodziców, którzy opiekowali się nią jako małą dziewczynką.

Westchnęła z lekkim uśmiechem, który nie obejmował jej oczu. W tym czasie nikomu z klanu Uchiha nie było przecież do śmiechu.

- Nie mogę zostać na długo - zaczęła spoglądając na małżeństwo jedno po drugim. - Wybieram się w okolice Szczytów. Ale pomogę wam dopóki nie wyruszę. Następne kilka dni - zdecydowała spontanicznie. Miała wrażenie, że nic więcej tu na nią nie czekało. Im dłużej zostawała wśród Uchiha tym ciężej było jej wyruszyć. Momentami zastanawiała się czy nie mogłaby zostać tutaj na zawsze. Ustatkować. Poznać miłego chłopca o łobuzerskim uśmiechu. Zamieszkać w niewielkiej chatce na granicach Sogen. Założyć rodzinę i zapomnieć o tym kim była. Dlaczego zdecydowała się walczyć, dlaczego wciąż szukała zemsty i siły, bo jedno wiązało się z drugim. Wtedy przypominała sobie spadającą głowę Kamino na barwioną krwią przeciwników ziemię. Ryk kota walczącego w tle z lisem, który poświęcił się dla ich dobra. Dla ewakuacji. Wyzwanie, które jej rzucił jeszcze zanim wyruszyli na pole bitwy. Kto wygrał i zabił większą ilość dzikich? Przypominała sobie mężczyznę, który zmasakrował jej dom rodzinny i wywiózł ją daleko od swoich. Wychował niczym swoje dziecko w kłamstwie. Sensei.

Może jakaś jej część nie chciała zostawiać członków klanu samych. Nigdy nie posądzała się o sentymentalność. To wina Katsumi, zdała sobie sprawę. Kolejnej osoby, której miała już nie zobaczyć. Uczucia były słabością. Tak uczono ją całe życie i powoli zaczynała rozumieć dlaczego. Musiała się ich pozbyć. Musiała je wyłączyć. Musiała skupić się tylko na swoim celu. Miała nadzieję, że ojciec mógł jej w tym pomóc.

Nie próbowała ukrywać tego co się działo. Jej mina wyrażała pewnie wszystko, ale nie szukała współczucia. Nie potrzebowała ich żalu. Sposób w jaki na nią patrzyli jedynie ją drażnił. Jak by miała się zaraz rozkleić. Jak by miała pęknąć. Przypominała popsute nauczycie, z którego wylewała się woda. Nie dało się go już naprawić. Ale ona nie potrzebowała naprawy. Potrzebowała narzędzi, żeby spełnić swoje cele.

- Jak nazywa się wasz syn? - Zmieniła w końcu temat, bo im dłużej nad wszystkim myślała tym bardziej rósł w niej gniew. Coraz częściej zaczynała szukać winnych. Winnych, których lista tylko rosła. Sensei, dzicy, dowództwo Sogen, które wysłało ich wszystkich na rzeź. Reszta świata, która pozwoliła im umrzeć broniąc kontynentu. Wszyscy powinni zapłacić. Cierpieć. Cały jebany świat miał płakać z bólu. I ta jedna ostatnia natarczywa myśl, dlaczego Sharingan matki ją zawiódł.

Była zepsuta. Nie pasowała do reszty. Tam gdzie inni się smucili, w niej rosła tylko nienawiść. Niczym czarna choroba oplatała każdą cząstkę jej ciała. Czy istniało jakieś lekarstwo? Czy rzeczywiście miała stoczyć się na samo dno i spróbować pociągnąć za sobą resztę.

Jej uwagę przykuło małe zwierzątko wystające z kieszeni mężczyzny. Przekręciła lekko głowę jak by się nad czymś zastanawiała. Duże uszy, śliczna buzia i miękkie futerko.
- Widziałam go kiedyś. Należał do pewnej kunoichi - przypomniała sobie, kiedy wpadła na nią na trybunach. Dawno temu podczas Turnieju. Teraz tamte czasy wydawały jej się takie odległe.

[Shigemi]

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ Gdy Kubomi wyjaśniła, dlaczego nie jest w stanie pomóc w tworzeniu protez, Shigemi od razu przyjął tę informację z pełnym zrozumieniem i szacunkiem. Był świadom, że każdy ma swoje własne obszary ekspertyzy i umiejętności, którymi się wyróżnia. Nie było w tym niczego, za co należałoby przepraszać, ponieważ wiedział, że każdy przynosi coś wartościowego do zespołu. Jego doświadczenie jako lekarza ninja nauczyło go, że praca w zespole wymaga akceptacji i szacunku dla różnorodności umiejętności. Uświadomienie sobie tej różnorodności było dla Shigemiego ważne, ponieważ zdawał sobie sprawę, że sam nie mógłby być mistrzem wszystkich dziedzin. W końcu, jak mógłby się lepiej rozwijać jako medyk ninja, gdyby nie korzystał z wiedzy i wsparcia innych? Różnorodność umiejętności w zespole była dla Shigemiego źródłem inspiracji i możliwości rozwoju. Wiedział, że wielokulturowość i różnorodność umiejętności to siła, która pozwalała przetrwać i rozwijać się w trudnych czasach. Dzięki współpracy z osobami o różnych talentach i doświadczeniach, mógł stale się uczyć i doskonalić swoje umiejętności medyczne.
W ten sposób, rozmowa z Kubomi była dla Shigemiego przypomnieniem o wartości współpracy i szacunku dla różnorodności w zespole. To właśnie ta różnorodność umiejętności pozwalała im jako zespołowi działać skutecznie w najtrudniejszych sytuacjach i przynosiła największe sukcesy.
Uśmiech na twarzy Shigemiego był odbiciem jego wewnętrznego ciepła i wdzięczności za obecność Kubomi. Wśród nieustającej walki i ciągłego poczucia niepewności, które charakteryzowało życie ninja, znalezienie kogoś, na kogo można było liczyć w najtrudniejszych chwilach, było jak odkrycie skarbu wśród pustyni. Kubomi, mimo różnic w umiejętnościach i podejściu do życia, wydawała się być właśnie taką osobą – kimś, kto oferował pomocną dłoń nawet w najbardziej skomplikowanych sytuacjach. Kiedy Kubomi poprosiła o fajeczkę, Shigemi przyjął to z naturalną uprzejmością, odzwierciedlającą jego troskę o dobro drugiego człowieka. Nie próbował zgłębiać jej intencji ani analizować, co mogło się kryć za jej prośbą. Zamiast tego, skupił się na tym, co najważniejsze – na kontynuacji rozmowy z Kubomi, na chwilach spokoju i wzajemnego zrozumienia, które były jak oaza wśród burzliwego morza życia ninja. Te momenty pozwalały mu złapać oddech, zrelaksować się i na chwilę oderwać się od ciężaru odpowiedzialności, jaki spoczywał na jego barkach. To były chwile, które dawały mu nadzieję na lepsze jutro, pokazując, że nawet w najciemniejszych czasach można znaleźć promyk światła i wsparcie w obliczu trudności. Emocje, które towarzyszyły temu spotkaniu, były jak balsam dla duszy, przynosząc ulgę i poczucie wspólnoty w obliczu niebezpieczeństw, które czyhały na nich każdego dnia. Temat pracy Kubomi nad marionetkami stanowił dla Shigemiego niezwykłą fascynację. Chociaż miał tylko ograniczone pojęcie o tej dziedzinie, to samo wspomnienie o technologii marionetek budziło w nim niemal dziecięcą ciekawość. Jak Kubomi łączyła swoją pasję do tworzenia broni z technologią marionetek? Jakie innowacyjne rozwiązania mogła wprowadzić, łącząc w sobie wiedzę kuglarską z nowoczesnymi technologiami ninja? Te pytania targały jego umysłem, popychając go do chęci zgłębienia tematu i odkrycia wszystkich jego tajemnic. Wyobrażał sobie Kubomi w jej warsztacie, otoczoną narzędziami i materiałami, a jednocześnie pełną pasji i zapału do tworzenia. Jak to możliwe, że marionetki, których głównym celem była walka, mogły być zarazem dziełem sztuki, wyrażającym indywidualność i talent ich twórcy? Jakie sekrety kryły się wewnątrz tych mechanizmów, które sprawiały, że marionetki Kubomi były tak wyjątkowe i skuteczne w polu walki?
Shigemi był gotowy zgłębić każdy aspekt tej tajemniczej dziedziny. Był gotowy posunąć swoje zrozumienie medycyny ninja o krok dalej, przekraczając granice swojej dotychczasowej wiedzy. Być może nawet był gotowy poszukać sposobów, aby połączyć umiejętności Kubomi z własnymi, tworząc coś zupełnie nowego i przełomowego. Bo dla niego, rozmowa z Kubomi nie tylko przynosiła chwilę odpoczynku, ale także stanowiła źródło inspiracji i nowych pomysłów. Była to prawdziwa uczta dla jego umysłu, która rozszerzała horyzonty jego myślenia i dawała mu poczucie, że wciąż jest wiele do odkrycia i eksploracji w tym niezbadanym świecie technologii ninja. Dla Shigemiego, rozmowa z Kubomi była jak światło w tunelu, które napawało go nadzieją i wiarą w to, że nawet w najtrudniejszych czasach, zawsze można znaleźć coś, co pozwoli nam rozwijać się i czerpać radość z życia.

Kiedy Kubomi odpowiadała przysłuchiwałem się uważnie, następnie się wypowiedziałem, najpierw o rzeczy oczywiście najważniejszej:
-Oczywiście, proszę... - rzekłem podając fajeczkę, a następnie dodałem: -Moja ciekawość sprawia, że mam zbyt długi jęzor, ale generalnie w szpitalu Tetsuro coś tam wspomniał o takich tworach to myślałem, że może też coś wiesz. Jesteś w stanie pokazać którąś ze swoich lalek? Nigdy nie widziałem kuglarza Shinobi w akcji. A brzmi to fascynująco. Oczywiście, jeśli to je narazi na dalsze uszkodzenia zapomnij o tym. - uśmiechnąłem się i spojrzałem w górę.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~