[EVENT] - Finał

[Kyoushi]

Riki tiki, młody Jinchuuriki. Tyle w temacie, bo więcej nie było czego dodawać. Walka nabierała rumieńców. Przetoczenie się było skuteczne, przez co zwalcował wrogów i przyjaciół tak jak należało. Naleśniki zaserwowane.
Wtem i niebieskooki skoczył do ataku, co było całkiem zaskakujące nawet dla lisa, który także próbował atakować. Nibi wraz z Kjudaszem wbił się pazurami w bydlaka lisiaka i zaczął koncentrować chakre w pysku. Atak się powiódł,mimo kolejnych ran, które otrzymał, gdy lis próbował się bronić i atakować jego grzbiet.
Gdy kolejną bijuudama wylądowała na pyskui klacie lisa z najbliższej odległości, huk i kurz ogarnęły wszystkich, a samego Kyuubiego wbiło wręcz w ziemię, tworząc niemały krater.
To był jedyny moment, w którym Kjuszo mógł coś usłyszeć i dowiedzieć się czegokolwiek na temat decyzji i przybycia jego kochanki Kacumi. Wtedy jeszcze nie wiedział w czym ona może mu pomóc podczas tej Walki, ale nie zamierzał się zatrzymywać. Pilnował się by nie dostać dodatkową Bijuudama jak ostatnio od lisa dostała cała twierdzą, więc w swoim ataku I obronie był bardzo czujny.

Skrót

1. Odskoczył i przygotował się do kolejnego ataku, unikając czegokolwiek się da

Chakra:

  Ukryty tekst

Techniki:

  Ukryty tekst

Statystyki:

  Ukryty tekst

[Shigemi]

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ Gdy zakończyliśmy przeszczep, serce wypełniła mnie ogromna determinacja. Wiedziałem, że to dopiero początek, a nie koniec mojej roli jako medyka ninja. Ta operacja była dla mnie jak symboliczne przejście - od lekarza do prawdziwego wojownika. Nie mogłem pozwolić, by moja praca kończyła się tylko na sali operacyjnej. Emocje, które wtedy przeżywałem, były mieszanką podniecenia, oczekiwania i gotowości do działania. Czułem się jakby we mnie budziła się nowa siła, gotowa na walkę o przetrwanie naszego miasta. Chciałem być częścią tej przemiany, być przygotowany na każdą ewentualność i stanąć do walki, gdy tylko pojawi się taka potrzeba. Moje serce wypełniła determinacja, aby użyć swoich umiejętności w służbie obrony, niezależnie od kosztów. Wraz z determinacją, czułem też niesamowite wewnętrzne poruszenie. To było jak odpalenie płomienia w mojej duszy, gotowego na walkę o to, co dla mnie ważne. Nie chciałem już stać z boku, czując się bezsilny. Chciałem być aktywnym uczestnikiem, czynnie angażującym się w obronę naszej społeczności. Ale nie tylko determinacja i podniecenie prowadziły mnie do frontu. Była też ta nutka niepokoju, jakby cichy głos w mojej głowie ostrzegał mnie przed niebezpieczeństwem, które mnie tam czekało. Ale to nie odstraszało mnie. Wręcz przeciwnie, napędzało mnie do działania, sprawiając, że moje zmysły stawały się bardziej wyostrzone, gotowe na każdy możliwy scenariusz. W moim wnętrzu płonęła chęć sprawdzenia siebie, przekroczenia swoich granic i stania się jeszcze lepszym wojownikiem. Była to mieszanka emocji - od determinacji i gotowości do walki, po nutkę niepokoju i zdenerwowania. Ale to właśnie ta mieszanka uczuć sprawiała, że czułem się żywy, gotowy na wszystko, co przyniesie przyszłość.
Czułem, jak wewnętrzne emocje drżą pod naporem słów Katsumi. Jej głos brzmiał jak dzwon ostrzegawczy, który wzywał do działania w obliczu nieuniknionego losu. Chociaż moje serce krzyczało mi, abym walczył u boku mojej dawniej liderki, głos rozsądku podpowiadał mi, że muszę posłuchać jej rozkazu. Widok ludzi wokół, których obejmowała próżnia bezsilności, podkreślał wagę decyzji, jaką musiałem podjąć. Patrząc w oczy Katsumi, zrozumiałem, że teraz to nie czas na osobiste ambicje czy bunt, ale na oddanie się większemu celowi, na oddanie jej swobody w obliczu zagrożenia. Moje serce rozdzierało się między chęcią walki i potrzebą akceptacji rzeczywistości. Byłem świadomy, że wybór, który muszę podjąć, może oznaczać trudne konsekwencje, ale też zdawałem sobie sprawę z konieczności podjęcia tej trudnej decyzji. Mimo że każdy mój instynkt krzyczał mi, aby stanąć u boku Katsumi, głos jej mądrości przenikał moje myśli, uświadamiając mi, że prawdziwym wyrazem odwagi jest czasami oddanie kogoś innego wolności, nawet jeśli oznacza to własną ofiarę. Patrząc na nią, pojąłem, że wyrzeczenie się osobistych pragnień na rzecz większego dobra jest nie tylko bohaterskim czynem, ale też najwyższym wyrazem miłości i oddania. Chociaż to było dla mnie bolesne i trudne do zaakceptowania, wiedziałem, że muszę podjąć to wyzwanie, by zapewnić przetrwanie tych, których kochałem.
- Musisz wrócić, jedna walka nie oczyści Twojego sumienia, rozumiesz?! - krzyknąłem, wiedziałem, że miała rację, ale nie potrafiłem się z tym zgodzić, patrząc jak znikają w jakimś dziwnym wirze patrzyłem im w oczy, a mój Sharingan starał się dostrzec wszystkie szczegóły, gdyż pewnie widziałem ich ostatni raz. Tamten krzyk to była czysta desperacja, coś na zasadzie życzenia jej powodzenia, ale na swój dziwny, specyficzny Uchihowski sposób, wyrażanie emocji to nigdy nie była nasza dobra strona.
Gdy zobaczyłem, że wybrana ekipa zniknęła w przedziwnym wirze, ogarnęło mnie głębokie rozczarowanie i dezorientacja. Byłem zszokowany tym, co się stało, widząc, jak ludzie znikają przed moimi oczami, jakby wchłanianiu przez niewidzialną siłę. Czułem się osamotniony i zdezorientowany w obliczu tej nagłej zmiany sytuacji. Jednak w tym chaosie zauważyłem coś jeszcze. Kiedy spojrzałem na dziewczyny, które stanowiły część tej grupy, dostrzegłem coś dziwnego. Ich tęczówki wydawały się zmieniać kształt, delikatnie migając w świetle. To było niemożliwe, ale moje oczy nie kłamały. Byłem pewien, że zauważyłem tę zmianę, chociaż nie potrafiłem tego wytłumaczyć. To było coś zupełnie nowego, co wzbudziło we mnie niepokój i ciekawość jednocześnie.
Rozczarowanie wypełniało mnie całkowicie, gdy dowiedziałem się, że nie zostanę zabrany na front przez dawną liderkę klanu. To uczucie głęboko sięgnęło do mojej duszy, jakby wbijając ostrze w moje serce. Rozgoryczenie płonęło we mnie jak ogień, gdy uświadomiłem sobie, że po raz kolejny zostałem uznany za zbyt słabego, aby stanąć naprzeciwko wrogów. Poczucie własnej słabości ogarnęło mnie w całej swej potężnej sile. Czułem, jak gorzka rozpacz wypełnia moje wnętrze, podcinając mi skrzydła nadziei i oczekiwań. Chciałem zmienić rzeczywistość, ale wiedziałem, że nie mam na to wpływu. To uczucie bezsilności przytłaczało mnie, sprawiając, że czułem się jak pionek na szachownicy losu, poruszany przez nieznane siły. Wzrok moich oczu był skierowany w dół, gdy głęboko wewnętrzny gniew wzbierał we mnie. Przez chwilę czułem się jak zdradzony przez tych, których uważałem za swoją rodzinę. To było jak cios w plecy, który sprawił, że moje zaufanie do samego siebie drastycznie osłabło. W mojej wyobraźni unosiły się wizje bitew, w których mogłem uczestniczyć, ale teraz ta perspektywa wydawała się być nieosiągalna. Mimo że chciałem pokazać, że jestem zdolny do walki i odwagi, nie miałem sposobności, by udowodnić to. Moje pragnienie zmiany rzeczywistości tłumiła nieuchronność obecnego stanu rzeczy. Byłem jak skazańczy więzień w klatce własnego losu, zapatrzony w świat, który wydawał się być poza moim zasięgiem. Ale nawet w najciemniejszych chwilach nie straciłem całkowicie nadziei. W moim wnętrzu płonęła iskra determinacji, która odmówiła gaśnięcia. Pomimo rozczarowania i rozgoryczenia, wiedziałem, że muszę nadal walczyć. Może byłem słaby, ale to nie oznaczało, że muszę takim pozostać. Postanowiłem, że jeśli nie mogę iść na front teraz, to będę pracować nad sobą, aby być gotowym na najtrudniejsze wyzwania w przyszłości. To uczucie frustracji i złości dało mi paliwo do działania. Chciałem udowodnić, że jestem silny, że potrafię przetrwać i wyjść zwycięsko nawet z najtrudniejszych sytuacji. To był dla mnie moment przeznaczenia, który dał mi motywację do dalszej walki, nawet jeśli droga wydawała się być nieprzejezdna. Wybiegłem z namiotu i wskoczyłem na twierdzę, musiałem zrozumieć co się dzieje.
Patrząc na spustoszoną Twierdzę, czuję przerażenie i smutek. Widok zniszczenia i chaotycznej walki sprawia, że moje serce wali mocniej, a dłonie zaczynają się lekko trząść. Niepokój wzrasta w miarę, jak obserwuję ludzi w ruchu, widząc ich desperację i determinację. Jestem świadkiem tragedii, której nie mogę zatrzymać, a to uczucie bezradności dręczy mnie głęboko. Na północy, patrząc na wzburzone morze i samotny statek, czuję samotność i izolację. Pomimo ruchu i aktywności wokół, czuję się jakby byłem odizolowany od reszty świata, jakby wszystko działo się bez znaczenia dla mnie. To uczucie odrealnienia jest przytłaczające. Czuję się jak mała istota w obliczu potężnych sił natury i nieuchronności zdarzeń. Kierując wzrok na zachód, gdzie znajduje się Kotei, odczuwam bezsilność i rozpacz. To miejsce, które kiedyś było oazą, teraz wygląda na całkowicie opuszczone i zniszczone. Wspomnienie tego, co kiedyś było, wzmaga żal i rozczarowanie. Wciąż utrzymuję iskrę nadziei, że może jeszcze można uratować to, co zostało z tego, co kiedyś było naszym domem. Widok pola bitwy na południu wywołuje we mnie uczucie niepewności i lęku. Czuję się jakbym stanął na krawędzi przepaści, obserwując nieustanną walkę i cierpienie. W mojej głowie rozbija się burza myśli, co przyniesie przyszłość, czy uda się odwrócić losy bitwy. Mimo to, trzymam się nadziei, że w końcu nadejdzie chwila spokoju i pokoju. Patrząc na wschód, gdzie trwa najbardziej intensywna walka, czuję się przytłoczony desperacją i determinacją. Chociaż serce bije mi szybciej z obawy o losy walczących, to jednak czuję w sobie ogromną determinację, aby pomóc, jak tylko potrafię. Mimo niewyobrażalnych trudności, wierzę, że wspólnymi siłami uda nam się pokonać to wyzwanie. Widząc dwa demony walczące ze sobą zrozumiałem, że Katsumi uratowała mnie od samobójstwa. Nagły wybuch w powietrzu wywołuje we mnie skok adrenaliny i zdenerwowanie. To uczucie nagłego niebezpieczeństwa sprawia, że moje zmysły są na ostrzu noża, gotowe do natychmiastowego działania. W mojej głowie kłębią się myśli o tym, co może się wydarzyć, i o tym, co mogę zrobić, aby pomóc. Jestem gotowy stawić czoła wszelkim wyzwaniom, które stoją przed nami. Ale najpierw musiałem podjąć decyzję co zrobić ze sobą.
Stojąc na skraju pola bitwy, zdałem sobie sprawę, że muszę zapamiętać każdy możliwy detal. To nie było tylko o przetrwaniu w tym momencie, chodziło o coś znacznie większego. Chciałem zapewnić przyszłość naszego klanu, pamięć o tym, co się działo, aby każdy kolejny wojownik miał wiedzę i doświadczenie, które mogłyby im pomóc w przyszłych bitwach. Nie mogłem walczyć fizycznie, ale to nie znaczyło, że nie mogłem walczyć w inny sposób. Ukrywając się przed niebezpieczeństwami, starłem się jak najwięcej obserwować. Każdy ruch, każdy gest, każdy szczegół miał znaczenie. Musiałem być czujny, ale jednocześnie skupiony na tym, co się działo. Wiedziałem, że muszę stworzyć w swojej głowie szczegółową kronikę tych wydarzeń, aby przekazać ją przyszłym pokoleniom.
Patrząc na pole bitwy, widziałem wir walki, w którym tracili życie nasi wojownicy. Ich determinacja i odwaga były inspirujące, ale również przypominały mi o ciężarze naszej misji. Musiałem zrozumieć każdy aspekt tej bitwy, każdy ruch przeciwnika, każdą taktykę, aby móc wyciągnąć z niej jak najwięcej nauki. Próbowałem zachować spokój, choć w moim sercu tętniła burza emocji. Nie mogłem pozwolić, aby strach i niepewność mnie ogarnęły. Musiałem być silny dla naszego klanu, dla przyszłych pokoleń. Każdy szczegół, który zdołałem zapamiętać, był dla mnie jak drogocenny skarb, który mógłby nas uchronić przed przyszłymi zagrożeniami. Widziałem wojowników Sogen, którzy walczyli z niezłomną determinacją, oraz ich przeciwników, którzy nie zawahali się ani na chwilę. Byłem świadkiem bohaterstwa i poświęcenia, ale też brutalności i okrucieństwa wojny. To było dla mnie trudne do zaakceptowania, ale wiedziałem, że muszę to zapamiętać, aby wyciągnąć z tego jakieś nauki dla przyszłych pokoleń. Każdy dźwięk, każdy zapach, każdy detal miał znaczenie. Musiałem być jak gąbka, wchłaniając każdą informację, każde wrażenie. To był mój sposób walki, mój sposób na wpływanie na losy naszego klanu. Nie mogłem pozwolić, aby ta bitwa poszła na marne. Musiałem zrobić wszystko, co w mojej mocy, aby zapewnić, że nasz klan będzie miał przyszłość. Jeśli to było możliwe starałem się skupić głównie na walczących Bijuu i tym co tam się dzieje, oczywiście mając na uwadze oczywiście swoje życie i zdrowie, gdy poczuję, że robi się dla mnie zbyt niebezpiecznie lub ktoś będzie potrzebować mojej pomocy zmieniam miejsce mojego pobytu.

EDIT uzgodniony z Papyrus z uwagi na sytuację po moim poście.
Dramat , który rozgrywał się u moich stóp zwiększył natężenie. Słysząc krzyki rozpaczliwej prośby o pomoc, zatrzęsła mną nagła fala niepokoju. Te dźwięki, pełne rozpaczy i bólu, przeniknęły przez mury twierdzy, wdzierając się do mojej świadomości niczym ostrze. Serce zaczęło mi bić gwałtownie, a krew krążyła szybciej w moich żyłach, podsycana adrenaliną i niepewnością. Jako medyk ninja, moim obowiązkiem było ratować życie, bez względu na okoliczności. To powołanie, które przyjąłem, stanowiło rdzeń mojej tożsamości i fundament mojej moralności. Nie mogłem pozwolić, by ktoś cierpiał, szczególnie gdy krzyki wyrażały desperacką potrzebę pomocy. Właśnie wtedy poczułem, jak determinacja wypełnia każdy skrawek mojej istoty. To nie była tylko odpowiedzialność związana z moim zawodem, to było coś więcej - to głębokie przekonanie, że moje działania mogą zmienić bieg wydarzeń. Wiedziałem, że nie mogę pozostać obojętny wobec tych krzyków. Musiałem działać. Mimo że nie znałem szczegółów, nie mogłem pozwolić, by strach lub niepewność zatrzymały mnie na miejscu. Instynktownie ruszyłem w kierunku źródła hałasu, gotowy na najgorsze, ale z nadzieją na to, że mogę coś zdziałać. Pędziłem po schodach, serce bijące mi tak głośno, że mogłem je słyszeć. Rozejrzałem się jeszcze raz po polu walki i najbliższym otoczeniu, spojrzałem skąd dochodzą krzyki, więc zeskoczyłem z powrotem do szpitala polowego, zgarnąłem z półek bandaże, środki przeciwbólowe, pigułki żywnościowe i pigułki ze skrzepniętą krwią oraz kilka kroplówek oraz kilka zestawów do wkłucia. Nie liczyłem dokładnie sztuk, ale każdego wziąłem solidną garść, więc musiało ich tam być "naście". Mój zestaw medyczny był gotowy do działania. Ruszyłem biegiem w miejsce, gdzie słyszałem najwięcej krzyków.

TUTAAJ!!!!! - wydarłem mordę, czekałem na odzew i znalazłem biegnące w moją stronę jakieś dziwaczne stwory, na których plecach były ciała, a może żywe istoty? Sharinganem dostrzegłem jakieś strzępki chakry, ale za to ogrom krwi. Ruszyłem na przeciw, ale rozejrzałem się i zatrzymałem się w miejscu, gdzie będziemy mogli być w miarę bezpieczni. Musiałem zając się tą wykrwawiającą się istotą:
- Połóżcie ją delikatnie tutaj - zacząłem szybko oglądać rany. Nie było czasu jednak na to, spojrzałem na nich i ten, który był najmniej ranny dostał zadanie:
-Łap ten bandaż, rozwiń go i przyłóż do miejsca gdzie widzisz największe krwawienie, dociskaj i jak będziesz widzieć, że przecieka dołóż kolejny. Drugie z Was ma to trzymać nad nią. - powiedziałem i podałem worek z kroplówką, a następnie szybko zrobiłem wkłucie żylne. Nie miałem czasu, musiałem sprawdzić, czy jest przytomna:
- Hej, gdzie Cię boli? Możesz połknąć tabletkę? - jeśli potwierdzi podaję jej szybko pigułkę ze skrzepniętą krwią, a następnie przez moje ręce zaczęła płynąć lecznicza chakra w miejsce, gdzie widziałem, że Kubomi oberwała najbardziej, jednocześnie starałem się zachować spokój i patrzeć czy nie zagraża mi jakieś dodatkowe niebezpieczeństwo, wszak dobry medyk, to żywy medyk.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Podsumowanie:

1. Emocjonalne ciężary
2. Rozmowa z Katsumi
3. Emocjonalne ciężary pt 2
4. Oględziny pola walki

CHAKRA: 67% - 13% = 53%

---

ZDOLNOŚCI

---

Ukryty tekst

---

EKWIPUNEK

---

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):
1x torba na pośladkach

Ukryty tekst

Nazwa

Sharingan: Ichi Tomoe

Pierwszy poziom rozwoju Sharingana. Od tej pory użytkownik może aktywować swoje Dōjutsu wedle woli. Co prawda na tej randze Kekkei Genkai jeszcze nie ma takiej mocy, o jakiej wielu by marzyło, ale przynajmniej niektóre bonusy klanowe otrzymuje się już teraz - jak chociażby widzenie chakry. Z czasem rzecz jasna Sharingan może ewoluować.

Możliwości

• Widzenie chakry przeciwnika - brak takiej możliwości przez obiekty
• Dostrzeganie obiektów niewidocznych gołym okiem - np. cienkie żyłki
• Odróżnianie klonów od oryginału - Klony z rang E i D
• Bonus atrybutów - wzrost percepcji o 10 punktów
• Kopiowanie technik - Tylko techniki taijutsu i bukijutsu (w przypadku braku dziedziny męczą o wiele bardziej). Wykonywane dopiero po przeciwniku.

Wymagania

Przebudzenie zgodnie z mechaniką klanu, dziedzina klanowa D

Koszt E: 8% | D: 6% | C: 4% | B: 3% | A: 2% | S: 1% | S+: niezauważalne (1/2 podtrzymanie)

Nazwa

Chiyute no Jutsu

Ranga

D

Pieczęci

Brak

Zasięg

Bezpośredni | 2 metry (Iryōjutsu A)

Koszt Ranga D: B: 8% | A: 6% | S: 4% | S+: 2% (1/2 na turę)
Ranga C: B: 12% | A: 9% | S: 6% | S+: 3% (1/2 na turę)
Ranga B: B: 16% | A: 12% | S: 8% | S+: 4% (1/2 na turę)

Dodatkowe W przypadku leczenia samego siebie, technika działa rangę niżej i wymaga całkowitego skupienia | Po zasklepianiu większych ran tą techniką pozostają blizny na ciele rannego

Opis Podstawowa i najważniejsza technika w asortymencie każdego medycznego ninja. Użytkownik przykłada obydwie dłonie w okolice rany pacjenta i przesyła do niej swoją chakrę. Ta przyśpiesza naturalne właściwości regeneracyjne ciała, wymuszając zasklepianie się ran i naprawę naczyń krwionośnych. Trudność zabiegu zależy bezpośrednio od rodzaju rany - szarpane są trudniejsze do zaleczenia niż zwykłe cięcia, a wielkość ubytku ciała czy stopień narażenia na infekcję zwiększają trudność poprawnego wyleczenia. Skuteczność techniki zależy bezpośrednio od umiejętności, wiedzy medycznej użytkownika i ilości chakry w nią włożoną, przez co zaawansowani medycy są w stanie osiągnąć znacznie lepsze rezultaty niż nowicjusz:

Iryōjutsu D Technika jest w stanie wyleczyć pomniejsze rany i tamować krwawienie z mniejszych naczyń krwionośnych. W przypadku poważnych ran jest w stanie zmniejszyć krwawienie. Nadal zalecane jest korzystanie ze środków dezynfekujących i opatrunków. Proces jest też stosunkowo wolny. Leczenie ran lekkich trwa dwie tury.

Iryōjutsu C Medyk nie musi trzymać rąk na ranie, szczędząc bólu pacjentowi. Oprócz tego możliwości regeneracyjne nasilają się, możliwe jest tamowanie ran tętniczych i leczenie głębszych ran sięgających nawet do kości, a sam proces staje się szybszy. Odkażanie ran nie jest konieczne, ale jest zalecane. Leczenie ran lekkich trwa turę, a średnich dwie tury.

Iryōjutsu B Medyk może uleczyć głębokie rany, zasklepić rany tętnicze, złączyć ze sobą złamane kości, a nawet pozbyć się krwawień i drobnych uszkodzeń organów wewnętrznych. Wyleczona kość będzie osłabiona i ponowne jej uszkodzenie w krótkim czasie może skończyć się nie złamaniem, a pokruszeniem. Dodatkowo technika dezynfekuje ranę w trakcie regeneracji. Od tej rangi możliwe jest wykonywanie techniki jedną ręką. Leczenie ran lekkich trwa mniej niż turę, średnich turę, a ciężkich dwie tury.

Iryōjutsu A Pasywnie: Od tej rangi możliwe jest przesłanie medycznej chakry w formie cienkiego strumienia o długości maksymalnie 2m. Dzięki temu medyk nie musi stać bezpośrednio przy ofierze celem jej uleczenia. Nadal wymagane jest skupienie, a jednocześnie można stworzyć jeden taki strumień. Przesłanie medycznej chakry na odległość nie powoduje zwiększenia kosztów chakry i redukcji możliwości medycznych techniki.

[Ai]

I upadła. Tak jak Shinichi zapowiedział, rozbili się. Choć nie wiedziała, że wyniknie to z przerwania jego techniki, choć nie, żeby robiło jej to dużą różnicę. Wiedziała, że i tak uderzy o ziemię, choć Shinichi ją osłaniał jak tylko mógł przed przyjęciem impetu uderzenia w całości, to mimo, że swoją osobą to zamortyzował, niestety odczuła uderzenie i zawyła z bólu, wolała nie myśleć o tym jakie naprawdę miała obrażenia, brak jakiejkolwiek wiedzy medycznej był dla niej w tej chwili błogosławieństwem. Niestety ów błogosławieństwo nie chroniło przed czuciem bólu i wykrztuszeniem, niemalże zwymiotowaniem dużej ilości krwi na jej przyjaciela. Cała była we krwi, i to już cześniej, tak teraz i jej twarz w dużej części była upaskudzona krwią, niestety jej własną. Krew leciała jej z nosa, ust, pewnie niedługo wypluje kolejne jej ilości.
Ale udało jej się stworzyć goryle. Na szczęście. Nie wiedziała czy dałaby radę przemieszczać się o własnych siłach, a nawet jeśli, byłoby to niezmiernie powolne. Nie wiedziała też czy Shi-nii da radę, on odczuł ostatnie uderzenie na pewno bardziej od niej, więc też zdawał się potrzebować jej pomocy, tak jak on pomógł jej chwilę temu. Goryl wydobył tez spod skał Kubomi, oraz przerzucił sobie przez ramię Hokori, aby i jej pomóc z ucieczką.
Hokori była dziwnie... wiotka. Nie żyła? Nie. Na pewno nie. Zdawała się być najsilniejszą osobą z ich grupy, która była
na murach w momencie uderzenia. Na pewno nie zmarła. Ale może mocniej uderzyła i była po prostu nieprzytomna? Tak. Na pewno była nieprzytomna. Nie mogła tak łatwo umrzeć, więc na pewno Ai jej nie porzuci. Zabierze ją do medyków, oni jej pomogą. Złotowłosa nawet nie chciała dopuścić do siebie myśli o tym, że ktoś z zespołu, do którego należała mógł umrzeć.
I Kubomi... Kubomi na pewno żyła. Ale wyglądała strasznie, tyle, na ile Ai widziała, białowłosa miała dużo gorsze obrażenia niż ona sama czy Shi-nii. Ten duet zdawał sobie jeszcze poradzić jakiś czas bez lekarza, może będzie i tak im potrzebna pomoc. Ale kuglarka wyglądała na tą, której interwencja iryonina była nawet nie tyle potrzebna, co niezbędna aby przeżyć i akurat, było cholernie pusto dookoła. Poza innymi jękami rannych, hałasem całego wojennego zamętu, szukała wzrokiem Tetsuro. Musiał gdzieś tu być, leczył wcześniej je rany, zielonowłosy na pewno nie zginął. Uciekł? Nie wyglądał na takiego. Ale jego zielona czupryna nigdzie nie rzucała się w jej oczy. W między czasie kiedy się rozglądała jedną ręką sięgała po pigułkę ze skrzepniętą krwią. Potrzebowała tego teraz, przegryzła ją. Była ohydna, ale na chwilę pozwoliła poczuć jej się lepiej. Nie wiedziała czy to efekt pigułki czy może czegokolwiek innego, ale jej zmysły zdawały się być mniej otępiałe.
Goryl z Shinichim poleciał przed nimi, chciała go ewakuować jak najszybciej, chyba, że sam temu zaprzeczy. Ale jego goryl ruszył przodem, choć nie chciała by oddalił się od niej na dalej niż pięćdziesiąt metrów - chciała w razie potrzeby móc dalej bezpośrednio kontrolować ruchami stwora.
-POMOCY! IRYONIN! KTOKOLWIEK! - Starała się wydzierać ile sił w płucach, choć kosztowało ją to dużo bólu, co dodatkowo potwierdzały kolejne ilości wyplutej krwi zabarwiające jej goryla czerwienią. Jej Goryl miał być bliżej goryla, który transportował Hokori i Kubomi, nawet nieco za nimi, żeby osłaniać partnerki będące w prawdopodobnie gorszym stanie. Oba stwory pędziły na pełnej prędkości w poszukiwaniu jakiegokolwiek lekarza, czym zarządzała Ai. Jeżeli natrafią na kogokolwiek mogącego pomóc Kubomi, Goryl przekazuje ją jak najdelikatniej w ręce pomagającego. Iryonina czy innej osoby. Nie mogła zawieźć swojej towarzyszki, nawet z nią nie zamieniła wielu słów, nawet w tej chwili nie była pewna, czy z białowłosą rozmawiała w jakiejkolwiek chwili przed tym, jak razem dokonywały przeglądu balisty. Ale nie miało to dla niej znaczenia, walczyły razem, więc nie zamierza pozwolić jej zginąć, jeżeli tylko będzie w stanie jakkolwiek jej pomóc, to to zrobi.
Swoje wołania o pomoc powtarzała do skutku, nawet jeżeli miałoby to jakkolwiek pogłębić jej rany. W tej chwili miała gdzieś swoje zdrowie, jedyne co dla niej się jakkolwiek liczyło a propo jej stanu, to robienie wszystkiego by utrzymywać przytomność. Musiała być przytomna, żeby jej goryle dalej istniały i wykonywały jej polecenia. Nie musiała się za bardzo poruszać, by spróbować bronić swoich towarzyszy.

---

1. Puszcza goryla z Shinichim przodem
2. Szamie pigułkę ze skrzepniętą krwią
3. Jej goryl pędzi obok goryla z Kubomi i Hokori [*] ile sił w ich nogach.
4. Poza tym drze się o potrzebie pomocy, z myślą o Kubomi.
5. Jak tylko trafią na iryonina / kogokolwiek do pomocy to goryl delikatnie (na ile może) przekazuje Kubomi w jej ręce.

  Ukryty tekst

[Kubomi]

- Nghh…! – jęknęła z bólem, gdy tylko została wygrzebana spod kamieni i podniesiona przez atramentowego goryla. Widziała Ai-chan. Najwyraźniej ona w tym tragicznym stanie postanowiła ją uratować. Niestety, kuglarka nie miała ochoty i czasu doceniać to i dziękować, ból całego ciała był wyjątkowo zajmujący i na nim skupiała całą swoją uwagę. W tym momencie dochodziło do niej, że równie dobrze wszystkie jej kości mogą być pogruchotane! Wyraźnie czuła ciepło na swoim ciele i coś sączącego się… krwawiła.
- Gdybym mogła sięgnąć do bandaża… - przeszło jej przez głowę, gdy instynktownie próbowała sięgnąć do swojej torby na lewym pośladku, gdzie trzymała parę metrów bandaży, ale ból skutecznie powstrzymał ją od tego zamiaru. Zacisnęła zęby, by nie wydać zbędnych jęków i skupiła się na bezwładnym leżeniu, łapiąc i walcząc o każdy oddech. Odmawia tak żałosnej śmierci!
- Dz…ięki… - wydusiła z siebie, w kierunku Ai będącej na drugim gorylu, choć nie za głośno, nie chciała przemęczać swojego gardła i dawać swojemu ciału dodatkowego powodu do zamachu na jej życie. Wiedziała jedno, jeżeli to przeżyje, będzie musiała zrobić sobie długi odpoczynek. Zdecydowanie długi, spokojny i przyjemny.

---

Dying noises.

---

Statystyki:

  Ukryty tekst

Użyte Techniki:

  Ukryty tekst

Znane Techniki:

  Ukryty tekst

Ekwipunek:

- Pancerz z całym swoim dobrodziejstwem

• Dwie kabury, po jednej na udach
• Dwie torby na pośladkach
• Neko-te na dłoniach i nogach pancerza

- Skórzane, czarne rękawiczki
- Czarny płaszcz
- Fioletowa, japońska parasolka przy pasie
- Drewniane pudełko z nogami przy pasie

  Ukryty tekst

Pancerz i Marionetki w użyciu

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

Atrybuty Marionetek

  Ukryty tekst

[Boukyaku Shinichi]

Uderzenie nastąpiło nagle. Mimo, że upadek był spodziewany i Shinichi dokładnie widział zbliżające się gruzowisko to i tak nie sposób było przewidzieć co się wydarzy. Glina z której zrobiona była transportowa sowa należała do materiałów miękkich, plastycznych. W dodatku osłanianie Ai swoim własnym ciałem miało zwiększyć szanse na przeżycie, ale nic nie było gwarantowane. Ciało Shinichi'ego szarpnęło do przodu ale chwile później poczuł miażdżący ciężar na swoich kolanach, miednicy i plecach. Jego głowa twarz naturalnie uderzyła o coś co powinno być glinianą sową a teraz było najeżoną gruzami breją. Piekący i promieniujący ból twarz rozniósł się szybciej niż efekty wybitego barku. Poczuł jak krew wylewa się z jego nogi przez długie rozcięcie, kilka centymetrów głębiej i najpewniej uszkodzona aorta wylałaby życia z młodego mężczyzny w kilka chwil. Próbował się ponieść opierając się na obu rękach, ale prawy nadgarstek zakuł z bólu i ustąpił ciężarowi. Był zwichnięty albo i nawet połamany.
Ból ogłuszał zmysły i minęła chwile zanim prawe oko odzyskało wyraźny obraz, lewe zaś nie chciało się otworzyć albo po prostu nie mogło bo już nie istniało. Opuchlizna szybko zajęła lewą stronę twarzy chcąc chronić wrażliwy organ. Ai wyglądała jakby żyła, wypluła ogromną ilość krwi na Shinichi'ego ale zdawała się poruszać. - Żyjesz? - Zadał głupie pytanie, które zadało mu wiele bólu. Dziewczynka wyglądała jak siedem nieszczęść ale mimo swojego stanu zaczęła wykonywać charakterystyczne dla siebie techniki. Błękitne oko wpatrywało się w nią z nieukrywanym zdumieniem. Jakim cudem była w stanie jeszcze się poruszać, a co lepsza obmyśleć plan i skorzystać ze swojej chakry. Wszystko działo się szybko, za szybko, aby Shinichi był w stanie zrejestrować wszystkie ruchy. W jednej chwili leżał przygwożdżony na gruzach w drugiej zaś trzymały go potężne ręce koślawię namalowanych goryla. Twór Ai niósł go w kierunku, którym on sam nazwałby najbezpieczniejszym. Dla niego samego był to koniec. Jego zdruzgotane ciało, wyczerpana chakra i zmęczony duch nie były w stanie uczynić nic więcej. Lewa dłoń zupełnie odruchowo sięgnęła do rany na udzie i zaczęła ją pośpiesznie wylizywać, śliniąc się przy tym gwałtownie. Shinichi nie miał kontroli nad tymi odruchami, nie kiedy był w takim stanie. Kiedy rana już była dostatecznie wylizana z brudu i bakterii w ruch poszedł skrawek bandaża, który jeszcze posiadał. Opatrunek nie był najlepszy, ale chociaż izolował ranę od świata zewnętrznego i miał uciskać ranę na tyle mocno, aby Shinichi nie umarł od utraty krwi. Reszta już nie zależała od niego. Jedno sprawne oko wlepiło spojrzenie w powoli ustępujące burzowe chmury. Nie udało mu się pomścić nikogo, ale przynajmniej spróbował kładąc na szali swoje życie. Był zbyt zmęczony, zbyt połamany aby móc czuć żal i gniew. W jego głowie nie było nic poza różnymi rodzajami bólu i spokojnego, bezmyślnego wpatrywania się w rozpłakane niebo. Narodził się sam w podobnych warunkach, lecz tym razem nie był sam. Miał kogoś kogo mógł nazwać bliskim. Taka śmierć wcale nie byłaby najgorszą.


Skrót:
-> Lądowanko, oblizanie rany na udzie i obandażowanie jej.

  Ukryty tekst

Statystyki | Znane techniki | Przedmioty

Statystyki:

  Ukryty tekst

Znane techniki:

  Ukryty tekst

Przedmioty:

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):

• Ciemno-szary płaszcz
• Dwie białe maski
• Medalion przynależności do klanu Nara
• Torba na glinę (Lewe biodro)
• Torba na glinę (Prawe biodro)
• Kabura na broń (Lewe udo)
• Torba (prawy poślad)
• Ochraniacz na czoło z wygrawerowanym symbolem "Zjednoczonych sił Sogen"

  Ukryty tekst

Użyte techniki | Użyte przedmioty

Użyte techniki:

Użyte przedmioty:
- 3m bandaża

[Osamu]

Osamu toczył własną walkę, której nie miał zamiaru przerywać bez konkretnego powodu. Bronił pozycji swojej i Takashiego za wszelką cenę. Jego klony dość sprawnie likwidowały przeciwników zagrażających pozycji jego przyjaciela z rodu Nara, a sam Uesugi miał zamiar ostrzeliwać resztę z ogromnego działa. Nie wiadomo jak to się stało ale chłopak w ogóle nie użył techniki i tylko stał jak widły w gnoju. Głupio? No raczej ale tak się stało chociaż nie wiedział czemu pomimo złożonych pieczęci technika się nie pojawiła.
Jego konsternacje wybiło pojawienie się dziwnej ekipy, która w magiczny wręcz sposób wyskoczyła na środku pola bitwy. Zobaczył całego i zdrowego Tetsuro! Pojawił się on w dość szemranym towarzystwie bo o ile dziewczynie z medycznej nie miał zdania to ten skurwysyn Kuroi, który spierdolił rozmowy pokojowe był wątpliwym towarzyszem. Białowłosy ma nadzieje, że Nariko-sama doprowadzi do procesu tego zadufanego w sobie durnia ze szczepu Sabaku. Może mało kto o tym pamiętał, że ten pierdolec zagroził życiu całego oddziału szturmowego ale Osamu pamiętał i nie zamierzał tego zapomnieć. No i był teraz w dobrej pozycji żeby ukarać tego starego dziada. Teoretycznie nie mógł atakować "sojusznika" nawet jeśli zdradził tak jak ten cały pies z Sabaku. Całe rozważania na ten temat ukrócił Takeru, który jako szef wydał proste polecenia. Bezwarunkowy odwrót jak najszybciej. Widział jak sprawnie zaczęły pojawiać się atramentowe ptaki oraz jeden kryształowy, na którym to przybył tutaj ze szpitala wraz z Takashim.
Białowłosy musiał dopilnować kilku powrotów nawet jeśli miałby oddać za nie życie. Pierwszym był Takashi, do którego doskoczyły klony Uesugiego żeby wspomóc jego odwrót. -Walka skończona, Takashi zabieraj się stąd! Zakrzyknął do swojego towarzysza tak żeby ten mógł go usłyszeć po czym uniósł swą rękę.
-Tutaj! Tutaj kurwa! Zawołał kiedy tylko zobaczył jakikolwiek środek transportu. Miał nadzieje, że Nara bez jęczenia wskoczy i zabierze się stąd. Jego klony cały czas miały naskakiwać na wrogów i miały skorzystać ze wszystkich możliwych środków do tego żeby osłonić jak najwięcej ludzi z grupy szturmowej.
Osamu miał zamiary skorzystać z zamieszania, które wprowadził odwrót najbardziej elitarnej grupy. Postanowił złożyć pieczęć smoka, po której wystrzelił dwudziestometrowy kamienny smok z całkiem dużą szybkością. Ruchem dłoni wysłał go przed siebie. Twór miał ruszyć przed siebie z wyskokiem, który miał pozwolić na olbrzymie uderzenie w podłoże swoim ogonem. Zadanie było proste. Jak najbardziej przetrzebić szeregii jebanych dzikusów, a jeśli uda się trafić Kuroia to świetnie. Bo właśnie w jego kierunku miał lecieć smok choć oczywiście nie był to zamiar Osamu. Kiedy tylko wyprowadzi swoją flagową technike to złoży kolejne pieczęcie, które stworzą obok Niego kamiennego węża. Dużo słabszego niż smok, który przed chwilą wyskoczył z ziemii ale wystarczająco mocny żeby móc osłaniać odwrót.
Uesugi rozejrzał się w poszukiwaniu jedynej osoby, z którą łączyło go coś więcej. Kaguya Taisho... Gdzie ten cholerny wariat. -Taisho! Taisho-sama! Darł mordę jak najmocniej potrafił szukając jednej z najważniejszych osób w klanie. Kiedy tylko go zobaczy, a ten będzie zaczepiany przez jakieś płotki to kamienny wąż niemal od razu wyskoczy w jego kierunku żeby mu pomóc. Jeśli Taisho nie będzie potrzebować pomocy to kamienny wąż będzie miał wspomagać ziemne klony, które osłaniają odwrót z tej przegranej bitwy.


Tldr

Proszę czytać całego posta! Osamu krzyczy Takashiemu żeby się wycofywał w tym samym czasie wysyłając ziemne klony do osłonięcia odwrotu Nary. Używa kamiennego smoka, który wystrzeliwuje z dość dobrą prędkością w kierunku wrogów mając nadzieje, że smok trafi w Kuroia bo właśnie w jego kierunku ma zbierać przeciwników. Później szuka Wuja Kaguya i tworzy kamiennego węża, który ma osłaniać jego pozycje lub pomóc Wujowi.

CHAKRA:

  Ukryty tekst

UŻYTY EKWIPUNEK:

  Ukryty tekst

JUTSU:

  Ukryty tekst

i

  Ukryty tekst

i

  Ukryty tekst

i

  Ukryty tekst

WIEDZA:

  Ukryty tekst

ZDOLNOŚCI:

  Ukryty tekst

EKWIPUNEK:

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):Założona zbroja, Ochraniacz na czoło z symbolem "Zjednoczonych sił Sogen".

  Ukryty tekst

[Nana]

Nie należała do tych strategów, którzy wcześniej przygotowywali wiele różnych możliwości; mieli dużo planów i potencjalnych wyników walki. Wręcz przeciwnie. Od zawsze skupiała się na walce w pełni, dając się ponieść chwili. Walczyła przede wszystkim bazując na instynkcie i improwizacji. Teraz również nie było inaczej. W ostatnim momencie udało jej się uniknąć ataku przeciwnika. Technika przeniosła ją z dala pola widzenia chłopaka. Przetarła oczy klnąc cicho pod nosem, bo notce wciąż udało jej się ją oślepić. A wiadomo, że bez Sharingana nie była sobą. Jak typowa przedstawicielka swojego klanu polegała na nim aż za bardzo. Nie zdążyła nawet się zastanowić od razu przechodząc do ostatniego ataku. Wypluła ogromną kulę ognia patrząc jak ta paliła wszystko na swojej drodze. Wykończyła się prawie całkowicie z chakry, ale nie miało to znaczenia. Chciała zakończyć pojedynek; patrzeć jak jej przeciwnik płonął. I w końcu ewakuować się z dala od walczących bestii.

Wyprostowała się z triumfem patrząc na swoje dzieło. Dym palił jej płuca przy każdym oddechu, utrudniając także pole widzenia. Dostrzegła mężczyznę leżącego na ziemi. Powinna była go wykończyć. Byłby to zaledwie akt dobrej woli. Pomogłaby mu, uśmierzyła ból i pozwoliła odejść. Tak, była to zdecydowanie lepsza opcja. Bezpieczniejsza, bo nie szukałby zemsty. Przekrzywiła lekko głowę spoglądając na otoczenie. Upewniła się, że w okół niej, jak i w pobliżu przeciwnika nie walały się jakieś nieproszone notki czy linki. Skanowała czerwonymi tęczówkami otoczenie i dopiero, gdy była pewna że nic jej nie zagrażało spojrzała ostatni raz na mężczyznę.

ODWRÓT.
Może jej się przesłyszało?
ODWRÓT!
Słyszała krzywki przestraszonych ludzi, nawoływania wojowników, ostatnie dźwięki walki, ryk bestii i skwierczący, dopalający się ogień poparzonych walających się wszędzie ciał. Przetarła zmęczoną i brudną od ziemi i dymu twarz robiąc jeden krok w stronę leżącego przeciwnika. Powinna go była dobić.

- Do następnego spotkania, nieznajomy - rzuciła tak, żeby ją usłyszał. Z uśmiechem na ustach odwróciła się cofając. Mogłaby go wykończyć i nie chodziło tutaj o litość. Raczej respekt. Okazał się godnym przeciwnikiem, więc zamiast dokończyć to co zaczęła zapragnęła znowu kiedyś z nim zawalczyć.

- Nazywam się Uchiha Nana. Zapamiętaj - dodała. Była ostrożna, gdyby ten postanowił ją jeszcze zaatakować zamierzała zrobić od razu unik. Jednak jej priorytetem był odwrót, który unosił się w powietrzu. Tak więc ruszyła ile sił w nogach oddalając się od pola bitwy. Wykonując kolejny rozkaz, ratując siebie. Rozglądała się za sojusznikami, którym można by było pomóc cały czas biegnąc z powrotem.

Ilu zginęło? Ilu jeszcze miało zginąć?

1. Odwrót

Techniki i Chakra

  Ukryty tekst

Staty:

  Ukryty tekst

Wiedza:

  Ukryty tekst

Eq:

1 kabura przypięta na pasku na prawym udzie, 1 torba pod pasem z kimona na plecach. Pochwa z kataną na plecach.

  Ukryty tekst

[Ookami]

Nie posiadał żadnych technik które bezpośrednio mogły zadać większe obrażenia. I szczerze mówiąc technika ukrycia we mgle była chyba najlepszą jaką miał w arsenale. Zwłaszcza że całkiem dobrze współpracowała z jego umiejętnością wzrokową, gdzie w przeciwieństwie do przeciwników on widział na jej obszarze absolutnie wszystko. Widząc ogniste pociski przebijające się swoim światłem przez mgłę, poczuł że dobrze zarządził zmianę pozycji. Zwłaszcza gdy po spostrzeżeniu lodowych wilków zorientowali się że obecne zamieszanie było jego winą. Teraz już musieli ich jakoś spacyfikować. Poprowadził Yurikę za pomocą swoich oczu by mogła uderzyć w buntownicze Uciapy. Wystarczająco mocno by ich spacyfikować niekoniecznie mordując. Marionetka powinna być w stanie to zrobić i to do tego nie zdradzając ich pozycji.
Wieści od dowództwa nie były zbyt pozytywne. Przegrali. Nie udało się im odeprzeć napastnika. Szpital jest ewakuowany. Tym bardziej trzeba było otworzyć, by wszyscy mogli z powodzeniem uciec. Na szczęście Yamanaka obudził innych i ruszyli otwierać bramę, co skutecznie sprawiło że buntownicze Uciapy zaczęły panikować. Dźwięk otwieranej bramy zapewnił mu ulgę. Kiedy już Yurika skończyła ostrzał na buntowników, a brama się otworzyła, on pomógł Hoshi wstać z kolan anulując też technikę mgły. Jeśli brama została otwarta, mieliśmy przewagę liczebną, a Uchiha zostali ostrzelani... Nie musiał już jej podtrzymywać. Wykonali rozkaz, a osoby za bramą mogły wejść do środka. Nadal jednak pozostawał w gotowości, gdyby impulsywni Shinobi, których wykiwał, postanowili się na niego rzucić. O ile byli w stanie. - Dobrze się czujecie? - Spytał Hoshi i Yuriki. W końcu jedna przed chwilą upadła na kolana, a druga była w genjutsu. A kto wie co jeszcze spotkało ją przed tym.

TLDR

1. Informuję Yurikę gdzie atakować.
2. Kiedy brama została otwarta, przerwał technikę mgły.
3. Gotowość do odskoku, gdyby butnowniczy Uchiha chcieli go zaatakować.

Czakra

  Ukryty tekst

Ekwipunek

---

EKWIPUNEK

---

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE): Kabura na broń na prawym udzie, torba na lewym pośladku, torba z wyprawki na prawym pośladku, Manierka, Na czole ochraniacz na czoło z wygrawerowanym symbolem "Zjednoczonych sił Sogen"

  Ukryty tekst

Zdolności i Atrybuty

  Ukryty tekst

Użyte Jutsu

Nazwa

Tsūjitegan: Reberu Di

Ranga

D

Pierwszy poziom rozwoju Tsūjitegana pozwala użytkownikowi na aktywowanie klanowego Doujutsu. Na czas jego działania oczy delikwenta tracą kolor i stają się szkarłatne, zyskując też swego rodzaju delikatną poświatę. Pozwalają one na osiąganie wzrokiem dużych dystansów, a także wykrywanie energii życiowej innych. Nie jest to wybitny poziom, ponieważ użytkownik potrafi określić jedynie, czy dana osoba jest wypoczęta lub zmęczona, czy odniosła jakieś rany i czy są one lekkie lub ciężkie. Ranmaru nie odróżni osoby martwej od tej znajdującej się na skraju śmierci. Na tym poziomie Kekkei Genkai użytkownik nie ma zdolności słyszenia na odległość.

Zasięg

W linii prostej

1500 metrów

Wokół siebie

30 metrów

Koszt Chakry E: 8% | D: 6% | C: 4% | B: 3% | A: 2% | S: 1% | S+: niezauważalne (1/2 podtrzymanie)

Bonusy

+10 Percepcji przy aktywowanym Tsūjiteganie

Nazwa

Suiton: Kirigakure no Jutsu

Ranga

D

Pieczęci

Tygrys

Zasięg

40 metrów średnicy, centrum techniki zawsze jest użytkownik

Koszt E: 14% | D: 12% | C: 10% | B: 8% | A: 6% | S: 4% | S+: 2% (1/2 za podtrzymywanie)

Dodatkowe

Brak dodatkowych wymagań

Opis Technika Suitonu polegająca na wytworzeniu mgły dookoła użytkownika. Po złożeniu pieczęci Tygrysa użytkownik wydziela z siebie chakrę, która po kilku chwilach przybiera postać mgły. Chmurka bardzo szybko gęstnieje na całym obszarze działania techniki, potrzeba na to zaledwie kilku sekund od złożenia pieczęci. Efektem poprawnie wykonanego jutsu jest unoszący się na polu bitwy obłok mgły, który jest w stanie oszukać Sharingana (będzie on wszędzie widział obłok chakry swojego rywala), jednak nie Byakugana i Tsūjitegana, które są w stanie dostrzec dokładny układ chakry żywych istot. Zwykłe oko zobaczy otoczenie we mgle nie dalej niż na wyciągnięcie ręki.

[Minoru]

---

Dotarcie na miejsce zajęło mu chwilę. A to co tam zastał spowodowało, że serce zaczęło bić mu szybciej. Wiedział, że Mijikuma żyje, wyczuwał go doskonale. Obawiał się jednak w jakim był stanie. Trochę nadziei dawało to, że słyszał go. Rozmawiał z nim, nie krzyczał. To dodawało Minoru trochę otuchy. Tylko musiał jeszcze jakoś go wyciągnąć.
– Dobrze. Postaram się podnieść kamienie. Informuj mnie, jeśli poczujesz że coś jest nie tak.- Poinformował swego towarzysza i natychmiast wziął się do pracy. Pierwsze kamienie poszły bez większych problemów. Z każdym kolejnym robiło się jednak coraz gorzej. Minoru był coraz bardziej zmęczony, a głazy coraz większe. Przez chwile, nawet chciał skorzystać z chakry, martwiąc się, że przesuwany kamień może jeszcze mocniej przygnieść biednego Mijiego. Odstąpił jednak od tego pomysłu, gdyż Mijikuma nie potrafił podzielić się swoją, a użycie tylko chakry Minoru, wiązałoby się z niemalże całkowitym wyczerpaniem tejże. Działał więc wciąż, bazując jedynie na swej nikłej tężyźnie fizycznej. Nie wiedział ile czasu tak naprawdę zajęła mu ta walka, ale w końcu udało mu się. Ostatni z głazów został przesunięty, a Mijikuma uwolniony.
– Wstawaj, nie mamy czasu. Mów szybko czy dasz radę iść o własnych siłach - Pomógł wstać albinosowi, otrzepując go jednocześnie z kurzu i szukając, swoim pozbawionym medycznej wiedzy wzrokiem, jakichkolwiek złamań lub poważniejszych ran. Musieli wiać, nie było innego wyboru. Wtem, do jego uszu dobiegł czyjś krzyk, znajomy krzyk. Ai, młodziutka dziewczynka wołała o pomoc. Minoru natychmiast podniósł się ze swojego miejsca, niczym rażony piorunem i zaczął wyglądać towarzyszki. Dostrzegł ją kilkanaście metrów dalej. Była wraz z Shinichim i jej gorylami, które niosły jeszcze kogoś.
– Medyk! Sprowadź medyka! Ja pójdę im pomóc - Warknął do Mijikumy, nie chcąc wdawać się z nim w dyskusję. Nikt z jego grupy nie zginie na jego warcie, uratuje ich wszystkich i by tego dokonać, nie mogli zmarnować nawet sekundy. Odczekał na tyle długo, by dostać jakiekolwiek potwierdzenie od Mijikumy. Następnie ruszył pełnym tempem w kierunku Ai.

---

– Co się stało?! - Zapytał chwilę później, gdy znalazł się już obok reszty drużyny pomarańczowej. Choć tak naprawdę nie potrzebował odpowiedzi. Wszystko miał przed sobą, a powód tego widoku, był mu doskonale znany. Mur runął, a na murze byli… oni. Jego wzrok w pierwszej kolejności padł na Uchihę, która wróciła na mur, chwilę przed tym jak Minoru go opuścił. Nie ruszała się, jej ciało wyglądało na ranne, ale nie krytycznie. Jego pytające spojrzenie padło na Ai, lecz jej wzrok szybko uświadomił Rakuraiowi jaka jest prawda. Była jednak jeszcze Kubomi. Ta żyła, nie było co do tego żadnych wątpliwości, gdyż co chwilę wydawała z siebie pojękiwania pełne bólu.
– Daj mi ją, jestem od was szybszy. Poszukam Iryonina. Nakazano ewakuację, wszyscy mają wycofać się do miasta. Wygląda na to, że… - Przegraliśmy. Chciał powiedzieć, lecz poczuł jak to słowo ugrzęzło w jego gardle, niczym kula papieru. To był dom Ai, miejsce w którym się wychowała. Nie mógł ot tak powiedzieć jej, że właśnie straciła dom. Przyjął od goryla, krytycznie ranną Kubomi, którą umieścił w swoich rękach, przed sobą, opierając jej głowę na swoim barku.
– Wrócę po was, gdy tylko oddam ją w dobre ręce! - Rzucił tylko do pozostałych, skanując jednocześnie okoliczny teren. Szukał głównie Mijiego i tego czy był z kimś. Ten ktoś mógł być przecież Iryoninem. Jeżeli tak, uda się w ich kierunku, jeżeli nie. Ruszy za śladem chakry uciekającego pochodu.
– Trzymaj się, jeszcze chwila i będziesz bezpieczna! - Szeptał co chwilę do umierającej Kubomi, nie szczędząc sił na swój bieg. Wiedział, że walczy z czasem i goni go śmierć. Nie zamierzał przegrać tego pojedynku.

1. Pomaga Mijiemu wstać.
2. Słyszy krzyki Ai i namierza ją swoim wzrokiem.
3. Wysyła Mijiego by poszukał Iryonina a sam idzie dowiedzieć co się wydarzyło.
4. Bierze Kubomi i namierza sensorem Mijiego. Poczym rusza pełnym biegiem z Kubomi w kierunku albo Mijiego, jeśli był z kimś, albo za chakra uciekających iryoninów.

Użyte przedmioty

  Ukryty tekst

Użyta umiejętność

  Ukryty tekst

Użyta technika

chakra

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):
- 2 Torby umieszczone na plecach, przy pasie
- Katana przypasana do pasa (wprawiony w rękojeść kamon rodziny Rakurai)
- Katana ze stali kantaiskiej umieszczona zaraz obok pierwszej katany
- Medalion ze znakiem klanowym Yamanaka na szyi
- Kamizelka Shinobi
- Na czole ochraniacz na czoło z wygrawerowanym symbolem "Zjednoczonych sił Sogen"

  Ukryty tekst

[Hana]

Nastawiona na potyczkę Hana musiała liczyć się z tym, że ktoś w końcu zwróci na nią uwagę. Nie mogło przecież być inaczej, jak z zaskoczenia. Tylko to, że miała przy sobie wiernego kompana sprawiło, że nie skończyła jako pożywka dla wężowatego. Na samą myśl o tych stworzeniach i przeżyciach ze wcześniejszych walk powodowały ciarki na plecach. Nie zakończyło się jednak tak źle, jakby się tego spodziewać. Nie spanikowała albo raczej odruchowo wbiła w ciało przeciwnika trzymany kunai. Nie celowała w żadne szczególne miejsce, więc nie przyniosło to większych efektów. Za to sama wiązka rantonu od Anzou już zrobiła swoje. Ta współpraca doprowadziła dzikiego renegata do grobu, dlatego można być zadowolonym z osiągnięcia. Parła przed siebie z wysiłkiem godnym młodej kunoichi, jednak niedosyt po porażce pozostawał. Jedynie stawianie oporu wrogiej armii rekompensował gorycz, jaka zbierała się w trzewiach. Deklarowanie agresji w wykonaniu Shirakawy wynikał z przebłysków impulsu. Łudziła się, że jeden czy dwa wybuchy cokolwiek zmienią. Jak daleko będą musiały posunąć się obie strony?

Teraz dopiero to zauważyła. Otoczona kilkoma ludźmi z oddziałów Uchiha miała moment na oddech i zwrócenie się za siebie, skąd dopiero co przyszli z Anzou. Monstrualne bestie walczące i przetaczające się przez pole walki. Jak to w ogóle możliwe, że świadomie ingerowały w konflikty ludzi? W końcu nie miały w tym żadnego zysku, poza czerpaniem przyjemności z rozgrywanej tragedii. W każdym razie dobrze było być z dala od tamtego miejsca. W kolejnej chwili dziewczyna zwróciła uwagę na osobnika, który swoją prezencją niezaprzeczalnie kojarzy się z rolą przywódcy. Wybrany niedawno do tej roli mężczyzna w jednej chwili podniósł mobilizację i zapewne same morale. Sama Hana poczuła się lżej na duchu, lecz szybko otrząsnęła się z tego stanu. Zerknęła na Władcę piorunów, z którym zamierzała trwać do końca.
- Pomagamy czy wycofujemy się? - zadała zasadnicze pytanie w stronę Białowłosego. Znali się we dwójkę na obu żywiołach, którymi mogliby wspomóc plan lidera Uchiha. W zasadzie powinni być zobligowani. Bez tego obniżali reszcie szanse na wydostanie się z bliskiej okolicy. Czekała do ostatniej chwili, ale była gotowa na ruszenie w ślad za innymi.

Na początek nie powinno być trudności ze wspięciem się na stworzony świeżo mur z dotonu. Chakra w podeszwach butów stabilizowała pionowe podejście, kiedy u szczytu znowu było można ujrzeć znajomy widok bitwy. Będąc wśród specjalistów od technik wodnych czuła się trochę nieswojo. Chcąc wypaść jak najlepiej nie trudno o pojawienie się błędów czy tremy. Mimo zażycia wcześniej pigułki Hana nie chciała porywać się na jakieś wielkie zużycie chakry. Zamierzałą wypośrodkować swój dylemat, żeby pokazać determinację i zapał do walki. W ślad za resztą złożyła potrzebne pieczęci do wystrzelenia strumienia wody. Zamierzała skierować go w dół lub w stronę najbardziej obleganego miejsca, w który zamierzali uderzyć przeciwnicy. W grę mógł wchodzić jeszcze atak powietrzny, co byłoby równie skuteczne w takowym starciu. Anzou zapewne czuł się lepiej w posługiwaniu raitonem, więc również wyczekiwała na jego akcję. Zaraz potem reagowała na zmiany sytuacji i kolejne rozkazy. Warto było też zatroszczyć się o potrzebujących pomocy kompanów. Wszystko zależało od toczącej się walki. Wycofa się wraz za innymi.

1. Hana z wdzięcznością przyjmuje ratunek przed dzikim i dalej trzyma się blisko Anzou.
2. Wraz z pojawieniem się lidera Uchiha i wydaniu przez niego rozkazów zamierza wspomóc oddziała, ale dla pewności pyta o to Anzou.
3. Hana wspina się na stworzony z dotonu mur i przygotowuje się do użycia Suidan no jutsu.
4. Po całej akcji czeka na kolejne wydarzenia i gotowa jest do odwrotu.

  Ukryty tekst

[Misae]

Kiedy mijała Kuroi’a i usłyszała za plecami jego słowa nie mogła się nie uśmiechnąć do siebie. Czy zrobiła kiedykolwiek coś głupiego w towarzystwie Kumy? Hm.. zapewne można by wyliczać i wyliczać… a o liście rzeczy, które zrobiła w towarzystwie Kyoushi’ego lepiej było nawet nie wspominać, bo ta była już niekończącą się historią.
-Znasz mnie - rzuciła tylko zawadiacko szykując się do przejścia w tryb bardziej bojowy. Zmieniła skórzane rękawiczki zabiegowe na te ze stalowymi ochraniaczami. Udało jej się zaoszczędzić trochę chakry. Nie wiedziała na jak długo to wystarczy, ale liczyła, że jeśli nie będzie szastać swoimi zapasami zbyt mocno, to dane jej będzie uratować jeszcze kilka osób.
Zabawne. Kto uznałby z obecnych dookoła jej decyzję za dobrą? Rodzice? Pewnie umieraliby z troski… Meduki może będzie miała dość szczęścia aby nie zobaczyć w tym chaosie braku córki. Minoru? Do tej pory ona zawsze wciągała go w kłopoty, więc cieszyła się, że choć tym razem do piekła idzie bez niego na sumieniu. Kyoushi? Pewnie by jej podał kieliszek z zadowoleniem. Masahiro? Nie wiedziała… cieszyłby się z jej odwagi czy umierał z troski przez głupotę? Może kiedys się dowie…
Podeszła w kierunku sióstr meldując gotowość do rzucenia się w wir walki. Wtedy też usłyszała kroki za plecami. Znajoma dłoń na ramieniu rozlała przyjemne ciepło w środku kunoichi, dając jej mimowolnie poczucie wsparcia, którego tak bardzo jej brakowało. Uniosła na niego swoje spojrzenie.
-Tęsknił byś ? - zapytała z przekąsem patrząc w oczy Kumy.
Po jakimś czasie do wesołej kompanii dołączył jeszcze kolejny. Tetsuro. Pokręciła głową z dezaprobatą.
-Tetsuro, powinnam cię przekonać jak Shigemi’ego abyś został… tam naprawdę jest niebezpiecznie… - powiedziała szczerze. Wiedziała, że zielonowłosy był dobrym medykiem, ale w porównaniu do Kuroi’a jego umiejętności nie miała okazji zobaczyć w praktyce. Nie podobała jej się wizja ryzykowania życiem kogoś, kto mógł sobie nie poradzić.
Ostatecznie Katsumi spróbowała przekonać obecnych, a Kamino jej zawtórowała widząc jedynie w Kuroi’u potencjalnego użytecznego wojownika.
-Chyba wpadłeś komuś w oko… - szepnęła do Kumy ze złośliwym uśmieszkiem.
Ostatecznie udało im się przekonać kobiety aby ich przenieśli. Tak naprawdę Misae nie spodziewała się tego co się wydarzyło. W jednej chwili jej ciało rozpadło się i pojawiło w zupelnie nowym miejscu. Dziękowała losowi, że nie jadła nic od dniaw czorajszego bo na pewno cał zawartośc zołądka wróciłaby jej do gardła.
Powstrzymując nudności wzięła głęboki oddech. Miała się na czym skupić. Znaleźli sie w prawdziwym piekle.Nie pierwszy i może nie ostatni raz. Odusnęła się od nich o kilka kroków
-Pora działać… - powiedziała do obecnych nadgryzając kciuk. Zaraz potem przeszła do składania pieczęci robiąc kilka kroków w bok by wreszcie przyłożyć dłoń do ziemi.
(Fragment jeśli się uda)
Z kłębów dymu pod jej stopami wyłoniła się ogromna bestia, o łuskowatej skórzej, długich szponach i mrożącym krew w żyłach uśmiechu. Misae stała ze spokojem na jej głowie.
-Czego, człeczyno - syknęła nisko, z niebezpiecznym błyskiem w oku rozglądając się nieznacznie po piekle, w którym się pojawiła.
-Dzisiaj twoje święto Koya… możesz zrobić tutaj piekło - zaoferowała niemal frywolnie Misae -Tylko masz oszczędzić tych, którzy wycofują się. To sprzymierzeńcy - dodała, aby jaszczur nie rozpędził się w swoich niszczycielskich zapędach.

  Ukryty tekst

Imię

Pikushī

Ranga

E

Koszt

Przyzwanie na 5 tur

D: 15% | C: 11% | B: 8% | A: 3% | S: 2% | S+: 1%

Wygląd Mała jaszczurka mieszcząca się w dłoni. Już na pierwszy rzut oka widać jego młody wiek - zwłaszcza po proporcjach ciała i spojrzeniu. Swoimi ogromnymi, błękitnymi oczami ogląda świat z zainteresowaniem. Zaufaniem. Jego brzuszek jest śnieżnobiały, a łuski na grzbiecie, ogonie i głowie przyjmują barwy od jasnoniebieskiej po granatowy, przesiane przez różowe plamki na czole i karku. Wprawny obserwator może dostrzec drobne prążki na małych łapkach.. Porusza się z niebywałą szybkością, zdawać by się mogło, że jest wszędzie na raz.

Charakter Jego imię mówi samo za siebie. Chochlik. Młody, ciekawski. Wszędzie go pełno. Jest otwart na świat i chce czerpać z niego całymi garściami. Opiekuje się swoją młodszą siostrzyczką Egao. Mówi tak szybko, że często mało kto rozumie co mówi. Dosłownie potrafi wyrzucać z siebie potok słów, nie tworzących nawet składnego zdania, przez brak kropki, która by mogła poskładać je w całość. Radosny, zawsze uśmiechnięty. W powiernikach paktu widzi przyjaciół, których chętnie pozna i zobaczy czego mogą go nauczyć.

  Ukryty tekst

Imię

Ganko

Ranga

E

Koszt

Przyzwanie na 5 tur

D: 15% | C: 11% | B: 8% | A: 3% | S: 2% | S+: 1%

Wygląd Mieszczący się w dłoni, niesamowicie intensywnie zielony kameleon, o dużych, brązowych ślepiach. U każdej z łapek ma po trzy, chwytne palce oraz długi skręcony w spiralę ogon. Głowę zdobi mu kostny wyrostek. Porusza się z widocznym gołym oka zawzięciem. Nie jest to jaszczurka, z której można w kaszę dmuchać. Udaje bardziej groźnego niż jest. Na grzbiecie widać przebijający się dopiero grzebień z łusek. Wyraz jego pysia jest często poważny, nie pasujący do jego wyjątkowo młodego wieku.

Charakter Potomek samego mędrca, przez co jest bardzo ambitny. Stara się być poważniejszy niż jest w rzeczywistości by ostatecznie i tak dawać swojej dziecięcej naturze dojść do głosu. Małomówny, choć zna ludzki dialekt. Woli aby przemawiały jego czyny, a nie słowa. Najbliższy przyjaciel „Chochlika”. Zawsze są razem i są sobie wierni. Razem planują w przyszłości być najsilniejszymi przedstawicielami swojego rodu. Pozytywnie nastawiony do ludzi i innych. Wydawać by się mogło, że nie jest zbyt przyjazny, ale to zdecydowanie mylne wrażenie.

  Ukryty tekst

Imię

Bosu

Ranga

E

Koszt

Przyzwanie na 5 tur

D: 15% | C: 11% | B: 8% | A: 3% | S: 2% | S+: 1%

Wygląd Najstarszy z paczki młodziaków, co widać zarazem po jego już dojrzalszych rysach, jak i spojrzeniu. Jego łuski są koloru buletkowej zieleni,lekko przydymione. Szare oczy, podkreślone są kontrastującą, czerwoną farbą, nadającą młodzieńcowi pewnej dzikości. Jest na tyle duży, że spoczywającą na ręce jego gruby, ogon zwisa. Łuski na grzbiecie układają się na siebie płytowo. By jeszcze bardziej odróżnić się od młodszych towarzyszy na wysokości pasa posiada jasnobrązową przepaskę. Chowa tam różne przedmioty, jak często podkreślając takie, które mogą przydać się w każdym momencie.

Charakter Typowy szef „gangu”. Poważny, ładnie i wyraźnie się wysławiający. Zawsze na przedzie swojej paczki. Nie boi się niczego, a przynajmniej zawsze takie sprawia wrażenie. Wskoczy za pozostałymi maluchami w ogień i na pewno nie da ich skrzywdzić. Bywa porywczy i mówi często więcej niż powinien nie przejmując się tym co pomyślą sobie inni. Bywa uparty i krnąbrny, co często robi za maskę, by złudnie dodać mu wieku i powagi. Gdy pozna kogoś lepiej i nie ma maluchów obok pozwala sobie na żarty i rozluźnienie. Nie zdarza się to niemal wcale, lecz w takich chwilach Bosu, nie musi być bosem.

  Ukryty tekst

Imię

Kōya

Ranga

S

Koszt

Przyzwanie na 5 tur

S: 40% | S+: 20%

Wygląd Ostatnia z przedstawicielek standardowej części paktu, przywódczyni rodu oddanego przeszłości. Największa istota, stąpająca po Doragonhiru. Rozmiarem porównywalna do ogoniastych bestii, od których posturą wcale nie odbiega. Dzika. Groźna. Od pierwszego spojrzenia w ten dziki pysk pewne jest jedno - nitk nie chce mieć z nią nic do czynienia. Długie i ostre jak brzytwa zęby z łatwością wgryzają się w ofiarę, a szpony z łatwością rozcinają nawet pancerze. Jest niezykle smukła, a zarazem nie da się odmówić jej umięśnienia. Przeraża również jej kolor. Czarna niczym nocne niebo, o pojedynczych złotych pasach ciągnących się wzdłuż ciała. Złote, o typowo gadzich, pionowych źrenicach oczy zdają się wypatrywać za kolejną ofiarą. Sposón w jaki się porusza jest trudny do opisania, to coś co trzeba zobaczyć. Jest to coś na pograniczy skradania się do ofiary, a pokazywania dominacji nawet machnięciem pazurem. Coś co sprawia, że nie dzieci, lecz wręcz rodzice nie zasną w nocy z przerażenia.

Charakter Czysty spryt. Kōya to wcielenie cynizmu, złośliwości, jest surowa i wymagająca. Jako jedna z niewielu ze swojego rodu mówi ludzkim dialektem, choć nie od razu się do tego przyznaje. Lubi się bawić innymi. Sprawdzać ich granice. Testować. Morduje bez mrugnięcia okiem. Czasem dla zabawy. Czasem z nudów. Zdobycie jej sympatii to sukces, którego niemal nikt nigdy nie osiągnął. Takie życiowe osiągnięcie, po którym można umrzeć bo nic więcej nie będzie się liczyło. Od czasu Murasakino-me, nie obdarzyła szacunkiem nikogo. Nie stroni od sarkazmu i złośliwości. Współpracuje z resztą rodzin bo mimo tego co sobą reprezentuje, w tym lodowym, gadzim serduszku jest oddanie rodzinie. Sama może ich gnoić, ale jeżeli ktoś podniesie na nich rękę straci głowę.

  Ukryty tekst

Karta:

  Ukryty tekst

Techniki:

  Ukryty tekst

Ekwipunek:

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE): - Torba na lewym i prawym biodrze, plecak, rękawiczki ze stalowymi ochraniaczami na dłoniach, na lewym ramieniu opaska „Zjednoczonych sił Sogen”

  Ukryty tekst

[Mijikuma]

Przekazanie chakry nie okazało się idealnym pomysłem, wręcz po prostu niewykonalnym. Mimo to, staraliśmy się oboje w pocie czół, by udało mi się uwolnić z kamiennego więzienia. Kuriozalne – shinobi potrafią swoimi technikami wzburzać całe połacie morza, tworzyć wichury i zionąć potężnymi kulami ognia, lecz w zasadzie wystarczy tak niewiele, żeby postawić jednego z nich na granicy między życiem a śmiercią.
Wstrząsnęła mną ta myśl. Jeszcze kilka dni przed całą mobilizacją uważałem siebie za całkiem utalentowanego i silnego mężczyznę w swoim wieku, któremu wiele nie brakuje do zyskania ogólnego szacunku w rodzie. Zaś aktualnie, nie jestem nawet blisko tego stwierdzenia. Czuję się jak nic nieznacząca mrówka pośrodku roju szarańczy.
Wypuściłem gwałtownie powietrze, krzywiąc się z bólu kiedy kolejne kamienie spadały, luzując tym samym ten największy, który sprawia tu największe problemy. Staram się o tym jednak nie myśleć, trzeba wytrzymać tę chwilę cierpienia, żeby wstać wolny.
Kiedy opadam, nieprzytrzaśnięty już żadnym kawałkiem muru, padam na kolano, wzdychając ciężko. Potrzebuję chwili, żeby uregulować swoje myśli i emocje, które zaczęły gwałtownie uderzać do mojej głowy, kiedy najcięższa dotychczas sytuacja minęła.
W jednoczesnym momencie usłyszeliśmy z Minoru krzyk i bez odpowiedzi na jego pytanie o mój stan, skinąłem głową i zgodziłem się z nim w jednym:
- Idę po medyków! – Odkrzykuję mu, po czym podnoszę się z kolana do pozycji stojącej i zagryzając zęby udaję się najszybciej jak potrafię w stronę ostatnich chyba medyków, którzy tu jeszcze pozostali.
- Halo! Potrzebujemy pomocy! Nasi umierają! – Sam ledwo stoję, lecz staram się nie pokazywać swoich ran, chcąc przekonać tychże medyków, żeby ruszyli w pomoc do Ai. Nie potrafię dostarczyć więcej szczegółów, gdyż w zasadzie nie wiem co tam się stało, sama jednak potrzeba pomocy w głosie dziewczyny mi wystarczyła. Wiem jak to jest być w zatrzasku i nie chciałbym nigdy więcej tam wracać, mam nadzieje więc, że uda się ich uratować. Ai to pierwsza osoba z drużyny, którą poznałem, jeszcze na misji przygotowującej całą twierdzę do obrony. Teraz zdaje się to tak dawno… kiedy w rzeczywistości było to chwilę temu.
- Proszę, pomóżcie! – Dodaję jeszcze nieco ciszej, osuwając się na nogach i ręką tylko podtrzymałem się najbliższej ściany czy stolika, żeby nie upaść. Sam nie jestem w najlepszej dyspozycji i w zasadzie sam powinienem oddać się medykowi.
Ale nie teraz. Trzeba zaopiekować się resztą…

- Miji wstaje i rusza do pobliskich medyków uprosić ich o pomoc dla Ai

  Ukryty tekst

[Anzou]

Zauważony oddział sojuszniczych sił Shinobi dodał dla Białowłosego dodatkowego kopa motywacji. Chłopak nie miał najmniejszego pojęcia co się tutaj dzieje, był niemalże skłonny do kapitulacji, ale coś wewnątrz połączonego z uśmiechem losu sprawiło, że odzyskał wiarę. Chaos panował wszędzie. Nastolatek musiał się sporo wysilić, aby móc likwidować zagrożenie i chronić swoją ekipę, czyli Hanę przed potwornymi stworzeniami. Raz nawet udało mu się uratować Hanę przed jednym wężowatym, który niemalże pozbawił go życia jeszcze jakiś czas temu. Władca Piorunów pozostawał w stałym skupieniu, nawet po znalezieniu się przy oddziale, gdzie sytuacja stała się nieco bardziej korzystna. Chociaż chwilowo. Jak się okazało, w oddziale był Uchiha, który był nowym przywódcą, tudzież jego poziom siły powinien stać na odpowiednim poziomie. Nastolatek nadal miał z tyłu głowy fakt, że gdzieś tam została jeszcze jedna z rodu, Kaminari Chino!
- Hana, jak chcesz, to się wycofuj. Ja zostaję, powinniśmy wesprzeć Uchihę i umożliwić jak największej liczbie skuteczną ewakuacje. Poza tym... Chino gdzieś tam jest.
Nastolatek brzmiał pewnie, nie chciał zostawiać swojej na polu bitwy, nie wiedział czy żyje, ani do końca gdzie się znajduje. Czuł, że to twarda sztuka i może mimo wszystko - uda się ją jakoś odnaleźć.
- Pomogę Ci w kupieniu czasu i atakowaniu najeźdźców swoimi wiązkami. Gdzieś tam jest Chino. Masz może jakieś informacje?
Te słowa nastolatek skierował do wodza Uchiha, który rozkazał uprzednio wycofać się. Anzou to zrobi, ale jeszcze poczeka, poczeka aż więcej ludzi się wycofa. Wiązki miał gotowe, standardowo 3 pozostały do obrony, a pozostałe 6 może lawirować i likwidować rywali. Jednego po drugim. Nastolatek pozostaje w stałym skupieniu i wie, że atak może nadejść z każdej strony.

  Ukryty tekst

[Kuroi Kuma]

-Może? - odpowiedział do dziewczyny chwilę się zastanawiając lub przynajmniej udając zastanowienie i walkę z myślami, ale koniec końców burknął tylko tyle.
Okazało się też, iż młodziak Tetsuro także chciał dołączyć do wyprawy obejrzenia sobie bestyjki i walczących. Czy to z ciekawości, czy też po prostu artystyczna dusza kazała mu się kierować w stronę niebezpieczeństw i autoanihilacji - tylko on to wiedział lub też nie, bo podświadomość często płatała figle.
Całe szczęscie, wszyscy chętni na tą wyprawę zostali poinformowani, że to niebezpieczne, że no śmierć czyha na nich, ale hej, na tym polegało życie shinobiego. Nie za bardzo masz czas i nie za bardzo jest do tego miejsce, żeby rozważyć czy to ma sens czy nie. Jesteś stricte narzędziem, czymś co ma zadawać śmierć lub w najlepszym przypadku obezwładnić. Czy więc nie jesteś stworzony do tego, żeby właśnie udawać się w takie miejsca? Na pewno nie każdy i Kuroi raczej uważał się za narzędzie, ale czy był szczery wobec siebie?
-Bo się zarumienie - odparł niby do kobiety, niby tak w eter, bo sam by chętniej wziął ze sobą młodych, którym się chce i mają siłę plus wiele pomysłów, a nie gościa po czterdziestce. Może wzbudzał zaufanie? Nagle jednak stało się ciemno. Czarno. Pustka. Byli jakby wszędzie i nigdzie. Sami ze sobą, a jednak przytłoczeni przez nicość. W sumie to nawet nie wiem czy można powiedzieć, że "byli", bo Kuroi był pewien tylko co do siebie. Ta krótka chwila, która przypominała iluzję w końcu zniknęła, a pojawiło się wiele nowychd bodźców. Hałas, swąd, światło.
Jesteśmy w dupie. To pierwsze, co przyszło Kumie do głowy, gdy widział obecną sytuację i jak beznadziejnie to wygląda. Dzicy jakby niewzruszeni szli do przodu, w sumie to właśnie przewidział i tego się spodziewał od samego początku. Mieli dać czas grupie szturmowej... To znaczyło, że znowu będzie musiał zobaczyć tego idiotę dowodzącego tą grupą, którego imię już wyrzucił z pamięci, bo tylko zawadzało. No i spoko, tylko gdzie ta grupa szutrmowa była?
-W takiej formie się go nie spodziewałem - popatrzył to na Kota, to na (jeżeli będzie) wielkiego jaszczura. Zapowiadało się miło. Tylko co dalej? Mają strzelać piaskiem w Kyubiego? Czy może jednak stać tutaj i robić osłony, tylko to zabierze im widoczność.


Chakra i Statystyki

  Ukryty tekst

Techniki

  Ukryty tekst

Ekwipunek

  Ukryty tekst

Skrót:
1. Gadu gadu, nic konkretnego

[Tetsurō]

---

Ostatnia Bitwa o Kōtei

EVENT

---

Zielonowłosy stał wraz z Misae i Kuroi'em, wysłuchując słów jednej z sióstr Uchiha, być może miała rację, być może powinni się wycofać, a na pewno miała rację wiedząc, że nie będzie łatwo na polu bitwy. Mnóstwo przeciwników, ataki latające z każdej strony, dzicy na pewno mają przewagę liczebną, skoro udało się doprowadzić obrońców do ewakuacji, tylko, czy jego to interesowało? Niby mieli nie ryzykować swoim życiem, takie były rozkazy od ich SHirei-kan, no ale, nie było jej tutaj. Jeżeli wrogów była chmara, to każda siła się przyda, w szczególności taka, która specjalizuje się w walce z przeważającymi siłami wroga, być może nie był on jak legendarni wojownicy jego klanu, posiadający w swoich arsenałach setki marionetek, no ale co nieco potrafił. Musiał też w końcu przetestować swoje twory w walce. Znał ryzyko, w końcu zgłosił się do tej akcji na ochotnika, jednakże jedna wizja pchała go cały czas do przodu. Gdzieś za jego plecami była jego siostra, Yurika walczyła zapewne o każdego cywila w trakcie ewakuacji, dlatego też będzie ona potrzebować każdej chwili, nawet sekundy. Nie może on pozwolić aby jego siostra zginęła w tym mieście, nawet jeśli miałby okupić to swoim życiem. Z resztą, czuł, że jest gotowy i jest to ten moment w którym przestanie być nieopierzonym pisklakiem.

- Rozumiem ryzyko, więc jeśli możemy, porzućmy niepotrzebne dysputy, podjąłem decyzję. Co nie znaczy, że planuję umierać... - odpowiedział kobiecie, która próbowała ich przekonać do odejścia, a następnie przeniósł wzrok na Misae. W szpitalu była o wiele lepszym medykiem od niego, jednakże szpital właśnie został rozwiązany, teraz byli pełnoprawnymi shinobi, a Zielonowłosy miał kilka asów w swoim rękawie, które teraz planował pokazać.

- Misae-san, Pora, żebym i ja się wykazał. Z resztą, muszę odpłacić się jakoś za dzisiejszą lekcję... Więc będę miał cię na oku. - uśmiechnął się do niej. Być może to były mocne słowa, w końcu dziewczyna znała się z Kuroi'em, więc zakładał, że słaba nie była, no ale z tego co zrozumiał, to nie każdy medyk prezentuje sobą jakąś ogromną siłę bojową, wielu z nich skupia się bardziej na ratowaniu życia... Chociaż, córka Meduki-sama musiała być wyjątkowa...

Kiedy tylko mieli rozpocząć drogę na pole bitwy, coś się stało. Nagle otoczyła ich ciemność. Zielonowłosy był zaskoczony, gdzieś w głębi siebie trochę przestraszony, jednakże głównie był ciekawy. Starał się zapamiętać każde odczucie, które towarzyszyło mu tej chwili. Jego zmysły wyostrzyły się do granic możliwości i starał się on chłonąć wszystko, co działo się dookoła niego. Czuł, że miejsce w którym jest było ciekawe i mimo tego, że byli tutaj mniej niż sekundę, to wydawało mu się, jakby był tam wieki. Dziwne...

Nagle do jego nozdrzy dotarł zupełnie inny zapach. Krew, spalenizna, opiłki stali z broni... to tylko pierwsze z brzegu zapachów, które krążyło w koło nich. Na polu bitwy działo się wiele i nie wyglądało to dobrze. Co więcej... Walczące bestie... Pierwszy raz przyszło mu zobaczyć takie potwory. A więc to była prawdziwa potęga do której jeszcze wiele mu brakowało. Na moment znieruchomiał, próbując w swojej głowie przetrawić wszystko, co dzieje się dookoła. Dopiero słowa kobiety wyrwały go z tego letargu. Nie było czasu na zastanawianie się. Musieli działać!

Tetsuro rozwinął trzymane w dłoniach dłonie a następnie przelał na nie swoją chakrę. Chwilę później sięgnął po trzeci ze zwojów, który także rozwinął, uwalniając swoich wojowników. Dosyć sprawnie, póki jeszcze nie opadła chmura dymu powstałego przy przywołaniu, podłączył nici do swoich siedmiu marionetek. Był gotowy do dalszego działania. W powietrzu nad nim lewitowały trzy podstawowe marionetki, mające narzucone na siebie zielone płaszcze, przed nim ustawione były trzy przypominające skorpiony, a obok niego jego najsilniejszy obrońca posturą udający goryla. Zaczął on swoim spojrzeniem wypatrywać kogoś, komu będą mogli pomóc, sojuszników z grupy szturmowej, którzy będą potrzebowali pomocy w walce z przeważającym wrogiem.

No i wtedy pojawiło się coś, czego się nie spodziewał. Przed nimi powstała wielka chmura, z której wybiegła ogromna jaszczurka, a wszystko to za sprawą Misae. A więc tak jak się spodziewał, w sile bojowej także go przewyższała...

- Misae-san, cofam moje słowa, chyba sobie poradzisz. - uśmiechnął się po raz kolejny. Zlekceważył jej umiejętności, kolejna nauczka na przyszłość. Ale to może i lepiej, dzięki temu będzie mógł w pełni skupić się na pomaganiu innym. Mieli epickie wejście w sam środek tego piekła, więc teraz nie mógł tego zepsuć, musieli pociągnąć to dalej. Tak więc, szukał on spojrzeniem kogoś, komu będzie w stanie pomóc. Mieli się wycofywać, a więc trzeba było odciążyć tych najbardziej związanych walką.

Marionetka - Skorpion

marionetka - Goryl

  Ukryty tekst

Staty

  Ukryty tekst

Itemki

• Złota Odznaka Ninja Ayatsuri noszona na szyi na łańcuszku
• Ochraniacz na czoło z wygrawerowanym symbolem "Zjednoczonych sił Sogen" przywiązany na lewym ramieniu
• Kabura na broń na lewym udzie [30/30]
    Ukryty tekst
• Kabura na broń na Prawym udzie [30/30] :
    Ukryty tekst
• Torba Biodrowa na Biodrze z Lewej strony [80 / 80] :
    Ukryty tekst
• Torba Biodrowa na BIodrze z Prawej strony [25.5 / 80] :
    Ukryty tekst

Marionetki

  Ukryty tekst

Staty marionetek

  Ukryty tekst