[EVENT] - Finał

[Keion]

Stres, stres i jeszcze raz stres, jakby tego było mało to w połączeniu z paniką że bardzo ważna operacja się nie powiedzie co może być katastrofalne w skutkach. Dookoła panuje zamęt, a ja jedyne co mogę robić to stać obserwując stan pacjentek i raportować gdyby działo się coś nie tak, bo leki prawie już wyszły. -Świetnie, po prosty żyć nie umierać. Z jednej strony nas atakują z drugiej zarządzają odwrót, który nas akurat nie dotyczy bo musimy dokończyć operację, a z trzeciej mam dwie pacjentki, które w tym całym bajzlu nie specjalnie próbują współgrać. Zamiast tego dodatkowo nas pośpieszają i same siebie wzajemnie nakręcają. Jeśli ta operacja uda się w stu procentach to będzie mały cud przy, którym pozbycie jednego biju to nic nadzwyczajnego.-Pomyślałem słysząc jak głównodowodząca zarządza ewakuację, a chwilę później w twierdzę nastąpiła seria silnych uderzeń wywołujących wstrząsy i jeszcze ten ryk będący zapowiedzią czegoś iść złowieszczego.
Uderzenia jak i ryk z całą pewnością były słyszalne przez wszystkich w kompleksie i pewnie też na wszystkich zrobiły nie małe wrażenie. Katsumi zareagowała pierwsza, a z jej wypowiedzi można było wywnioskować, że gdyby tylko mogła to już by biegła na pole bitwy. Nieco mniej wyrywna okazała się Kamino co było dla mnie zaskoczeniem biorąc pod uwagę fakt że przed momentem otarła się o zapaść.
-Katsumi-sama proszę się uspokoić. Niech Pani się skupi na oddechu, a w myślach powtarza coś w nieskończoność niczym mantre co powoli Pani odciąć się od tego co dzieję się na zewnątrz i dookoła. Misae i Tetsuro robią co w ich mocy żeby operacje skończyć jak najszybciej, więc proszę zrobić co w Pani mocy żeby im tej operacji nie utrudniać.-Tym razem słowa mające doprowadzić pacjentkę do pionu były skierowane do Katsumi i tym razem też nie byłem tak wyrozumiały. Między innymi przez wzgląd na wyraźną porywczość jej charakteru, ale także uznałem skoro grzeczne i spokojne prośby nie pomogły to tym razem trzeba spróbować czegoś innego, a na mnie również stres zaczynał coraz bardziej oddziaływać.
-Misae-sama biorąc pod uwagę to wszystko co tutaj się dzieję, stan pacjentek oraz zapasy leków, które albo są na wykończeniu, albo już się skończyły. Sądzę że będzie małym cudem jeśli ta operacja się powiedzie, ale cokolwiek dalej zamierzasz nie zostawię wasz z tym samych.-

Chakra

  Ukryty tekst

Techniki

Karta

  Ukryty tekst

Ekwipunek:

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):
http://shinobiwar.pl/viewtopic.php?p=103690#p103690
Opaska na czole, Kabur na prawym udzie, Torba na lewym pośladku, Torba na prawym pośladku (wyprawka eventowa)

  Ukryty tekst

[Misae]

Jaszczury rozbiegły się we wszystkie strony. Było dużo zamieszania, jeszcze więcej niż wcześniej. Każdy miał swoje zadanie i musiały wybadać sytuację tak jak prosiła ich.

Pikushi - Minoru
Pierwszy, jasnoniebieski podbiegł do Minoru. Znał jego mordkę i pamiętał ze spotkania z Misae jeszcze w Soso. Pewnie by chciała wiedzieć co z kimś kogo przedstawiła jako przyjaciela. Stanął pod jego stopami, uniósł głowę i spojrzał na niego
- O przyjaciel Misae! Ten co ma za dużo włosów na twarzy. - Pikushi podbiegł i stanął na przeciw Minoru - Kto ci łomot spuścił? Misae pyta to się dzieje.

Bosu - Meduki
Szef podbiegł do matki Misae. Znał jegomościnę, a widząc po stanie w jakim była, nie było dobrze. Wysłuchał uważnie jak ogłosiła ewakuację. Skinął głowę Ganko, który odbiegł, a sam podszedł do Meduki.
- Pani Mamo Misae, jesteśmy gotowi do pomocy. Powiedz tylko co mamy zrobić.

  Ukryty tekst

- Ewakuują szpital - zakomunikował Ganko, który przybiegł po chwili. Jak zawsze był skromny w słowach
Misae na chwilę wyglądała jakby straciła oddech. Złożyła jedną pieczęć i zamknęła oczy. Zaraz potem pobladła. Bardzo. Na moment zdawała się zapomnieć jak się oddycha
- Szlag… - syknęła pod nosem. Wszystko się sypało jak cholerny domek z kart. Docierało do niej bardzo bardzo wiele bodźców na raz. To co czuła. Ganko, Katsumi, Kamino, Keion, pozostali. Nie wiedziała czy postawili na dobrego konia dając jej taką odpowiedzialność. Nie wiedziała czy sama podjęła dobrą decyzję biorąc to wszystko na swoje barki. Ale stało się. Mleko się rozlało i nie mogła się wycofać.
Wzięła wdech, nieprzyjemny świst przeciął powietrze gdy płuca z błaganiem przyjęły powietrze.
Jej twarz przyjęła poważny, niemal surowy wyraz, który nie pasował do jej pogodnego sposobu bycia. Sytuacja wymagała, aby odnalazła inną swoją twarz. Nawet jeżeli czuła, że nienawidzi tej suki, która musi się pojawić.
- Keion, nie mamy czasu do stracenia. Jesteśmy w połowie zabiegu. Nie możemy się teraz wycofać - wzięła głęboki wdech - zwiń bandaże, niech zagryzą z całej mocy - powiedziała starając się zachować beznamiętny ton głosu, spojrzała na Kamino i Katsumi. Wypuściła nadmiar powietrza z płuc - Wiem, że brzmi to oschle, ale nie mamy innego wyjścia. Małe drgnięcie i po zabiegu.
Przyjęła miskę z oczami, które miała przeszczepić Katsumi. Postawiła ją obok siebie.
- Zbieramy się szybciej. Nie ma czasu do stracenia. Szpital się ewakuuje my zostajemy i kontynuujemy - wzięła głęboki wdech - Tetsuto, Kuroi. Działajcie. - spojrzała na parę i skinęła im głową, po czym zwróciła oczy na swojego partnera „w zbrodni” - Shigemi, zróbmy to szybko i sprawnie. Będziesz moją dodatkową parą oczu i rąk. Nie mamy czasu. Keion, pacjentki zostawiam w twoich rękach.
Sięgnęła po pierwszą gałkę oczną i zaczęła przechodząc do przeszczepiania oka. Zaczęła łączyć tkanki, najpierw naczynia krwionośne, mięśnie, by na sam koniec dopiero połączyć nerwy, aby jak najmniejszy szok przeżyła pacjentka, gdy powoli zaczną docierać do niej bodźce. Jej ruchy były pewne. Wyuczone. Robiła to. Przeszczepiała oczy, a o innych zabiegach nie wspominając. Nie zamierzała myśleć nad presją jaka nad nią wisi.

- Ganko, idź i obserwuj na jakim etapie jest ewakuacja, dawaj mi na bieżąco znać. - wiedziała, że nie może zostawić na śmierć zwłaszcza tych, którzy byli zbyt słabi by się bronić. Miała osoby w zespole, które będzie musiała ewakuować bezwzględnie bo inaczej zginą.
Zielony jaszczur skinął głową i pobiegł wgłąb szpitala.

Nie odrywając oczu od swojego pola zabiegowego odezwała się do pozostałych.
- Jeśli będzie robiło się gorąco, zostaje ze mną tylko Tetsuro i Kuroi. Reszta bezwzględnie ma się ewakuować. - dodała starając się brzmieć jak najpoważniej mimo, że miała cholernie mocno zaciśnięte gardło. Wiedziała, że Kuroi jest silnym wojownikiem, który w razie konieczności będzie ich włócznią i tarczą, a Tetsuro był potrzebny jako drugi medyk umiejący w przeszczepy oraz dodatkowa włócznia. Jedyne możliwe minimum jakie mogło zostać

  Ukryty tekst

Imię

Pikushī

Ranga

E

Koszt

Przyzwanie na 5 tur

D: 15% | C: 11% | B: 8% | A: 3% | S: 2% | S+: 1%

Wygląd Mała jaszczurka mieszcząca się w dłoni. Już na pierwszy rzut oka widać jego młody wiek - zwłaszcza po proporcjach ciała i spojrzeniu. Swoimi ogromnymi, błękitnymi oczami ogląda świat z zainteresowaniem. Zaufaniem. Jego brzuszek jest śnieżnobiały, a łuski na grzbiecie, ogonie i głowie przyjmują barwy od jasnoniebieskiej po granatowy, przesiane przez różowe plamki na czole i karku. Wprawny obserwator może dostrzec drobne prążki na małych łapkach.. Porusza się z niebywałą szybkością, zdawać by się mogło, że jest wszędzie na raz.

Charakter Jego imię mówi samo za siebie. Chochlik. Młody, ciekawski. Wszędzie go pełno. Jest otwart na świat i chce czerpać z niego całymi garściami. Opiekuje się swoją młodszą siostrzyczką Egao. Mówi tak szybko, że często mało kto rozumie co mówi. Dosłownie potrafi wyrzucać z siebie potok słów, nie tworzących nawet składnego zdania, przez brak kropki, która by mogła poskładać je w całość. Radosny, zawsze uśmiechnięty. W powiernikach paktu widzi przyjaciół, których chętnie pozna i zobaczy czego mogą go nauczyć.

  Ukryty tekst

Imię

Ganko

Ranga

E

Koszt

Przyzwanie na 5 tur

D: 15% | C: 11% | B: 8% | A: 3% | S: 2% | S+: 1%

Wygląd Mieszczący się w dłoni, niesamowicie intensywnie zielony kameleon, o dużych, brązowych ślepiach. U każdej z łapek ma po trzy, chwytne palce oraz długi skręcony w spiralę ogon. Głowę zdobi mu kostny wyrostek. Porusza się z widocznym gołym oka zawzięciem. Nie jest to jaszczurka, z której można w kaszę dmuchać. Udaje bardziej groźnego niż jest. Na grzbiecie widać przebijający się dopiero grzebień z łusek. Wyraz jego pysia jest często poważny, nie pasujący do jego wyjątkowo młodego wieku.

Charakter Potomek samego mędrca, przez co jest bardzo ambitny. Stara się być poważniejszy niż jest w rzeczywistości by ostatecznie i tak dawać swojej dziecięcej naturze dojść do głosu. Małomówny, choć zna ludzki dialekt. Woli aby przemawiały jego czyny, a nie słowa. Najbliższy przyjaciel „Chochlika”. Zawsze są razem i są sobie wierni. Razem planują w przyszłości być najsilniejszymi przedstawicielami swojego rodu. Pozytywnie nastawiony do ludzi i innych. Wydawać by się mogło, że nie jest zbyt przyjazny, ale to zdecydowanie mylne wrażenie.

  Ukryty tekst

Imię

Bosu

Ranga

E

Koszt

Przyzwanie na 5 tur

D: 15% | C: 11% | B: 8% | A: 3% | S: 2% | S+: 1%

Wygląd Najstarszy z paczki młodziaków, co widać zarazem po jego już dojrzalszych rysach, jak i spojrzeniu. Jego łuski są koloru buletkowej zieleni,lekko przydymione. Szare oczy, podkreślone są kontrastującą, czerwoną farbą, nadającą młodzieńcowi pewnej dzikości. Jest na tyle duży, że spoczywającą na ręce jego gruby, ogon zwisa. Łuski na grzbiecie układają się na siebie płytowo. By jeszcze bardziej odróżnić się od młodszych towarzyszy na wysokości pasa posiada jasnobrązową przepaskę. Chowa tam różne przedmioty, jak często podkreślając takie, które mogą przydać się w każdym momencie.

Charakter Typowy szef „gangu”. Poważny, ładnie i wyraźnie się wysławiający. Zawsze na przedzie swojej paczki. Nie boi się niczego, a przynajmniej zawsze takie sprawia wrażenie. Wskoczy za pozostałymi maluchami w ogień i na pewno nie da ich skrzywdzić. Bywa porywczy i mówi często więcej niż powinien nie przejmując się tym co pomyślą sobie inni. Bywa uparty i krnąbrny, co często robi za maskę, by złudnie dodać mu wieku i powagi. Gdy pozna kogoś lepiej i nie ma maluchów obok pozwala sobie na żarty i rozluźnienie. Nie zdarza się to niemal wcale, lecz w takich chwilach Bosu, nie musi być bosem.

  Ukryty tekst

Karta:

  Ukryty tekst

Techniki:

  Ukryty tekst

Ekwipunek:

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE): - Torba na lewym i prawym biodrze, plecak, rękawiczki ze stalowymi ochraniaczami na dłoniach, na lewym ramieniu opaska „Zjednoczonych sił Sogen”

  Ukryty tekst

[Minoru]

---

Mózg Minoru wydawał się pracować na 120%. Z jednej strony wciąż wyczuwał energie dwóch walczących bestii, co miało ogromny wpływ na niego samego. Również sytuacja wokół nich zagęściła się potwornie. Zupełnie jakby inni również wyczuwali niebezpieczeństwo wiszące nad nimi. Zaledwie chwile później, ktoś wszedł do namiotu medycznego, ktoś kogo Minoru znał bardzo dobrze, a kogo nie rozpoznał w pierwszej chwili. Mama Misae, sama wyglądała jakby miała zaraz stracić przytomność, lecz nie to zwróciło największą uwagę Rakuraia. Kobieta ogłosiła ewakuację. Starała się co prawda przy tym zachować jak największy spokój, lecz waga jej słów była aż nadto oczywista. Ilość bodźców jakie odbierał teraz Minoru była tak przytłaczająca, że chłopak czuł się jakby ktoś przyłożył mu w głowę obuchem.
I nagle, uderzenie. Coś trafiło w mur, z taką siłą, że Minoru poczuł to na całym swoim ciele. Pierwszym co przyszło mu do głowy, było to, że dzicy wznowili ostrzał bronią oblężniczą. Tylko, że jego szósty zmysł podpowiadał mu, że za murami znajdowało się coś żywego. Coś co przypominało tamte istoty, które przyzwał grajek z wieży. Rakurai natychmiast przypomniał sobie ogromnych olbrzymów, którzy wypadli z lasu i kierowali się w kierunku murów. Czy to oznaczało, że front już całkowicie się załamał? Jak inaczej można było wytłumaczyć sytuację, w której istoty te były zdolne dotrzeć pod sam mur?!
– Miji… - Zaczął, lecz przerwało mu pojawienie się niewielkiej istoty. Niewielka, niebieska i jaszczurza istotka zatrzymała się tuż przed chłopakiem i jakby całkowicie nie zdając sobie sprawy z sytuacji, całkowicie bez ogródek odezwał się do niego.
– Misae tu jest? - Zapytał, całkowicie nie zdając sobie sprawy z tego jak idiotyczne było to pytanie. Przecież musiała tu być, była medykiem. Gdzie indziej miałaby się znajdować. Odruchowo rozejrzał się, lecz nigdzie nie dostrzegł swej przyjaciółki. Wrócił więc ponownie do jaszczura i już chciał coś powiedzieć, gdy przerwano mu ponownie. Tym razem zrobił to Mijikuma, który również przeżywał swoje rozterki. Młodzieniec, z którym Minoru zdążył się zżyć, podjął decyzję by wrócić na mur i pomóc reszcie. Rakurai, przeniósł na niego swój wzrok i ich spojrzenia spotkały się. Jego Sharingan błyszczał teraz jak nigdy dotąd, blaskiem pełnym determinacji. Minoru rozumiał go doskonale. Sam również chciał wrócić na mur, do swoich nowych towarzyszy, którzy dawali z siebie wszystko by obronić znany im świat. A jednak, Rakurai, w odróżnieniu do Mijikumy nie potrafił zdobyć się na to by pójść z nim. Chciał, ale nie mógł. Szpital miał być ewakuowany, trzeba było chronić rannych. Minoru co prawda też zaliczał się do tych rannych, lecz póki miał siły walczyć, dopóty będzie bronił ich wszystkich.
– Idź, sprowadź ich wszystkich. Nie szastaj swym życiem, jeszcze nie czas na to. - Dłoń Minoru wylądowała na ramieniu chłopaka. Tylko na chwilę, na zaledwie kilka sekund. Tak by Mijikuma choć na chwile otrząsnął się ze swego stanu, by słowa Rakuraia dotarły do niego. Potem puścił go, dając mu możliwość udać się na szczyt muru. Sam, wrócił do jaszczura, który musiał poczekać na swoją odpowiedź, wystarczająco długo.
– Przepraszam, że musiałeś czekać. Pytałeś o to kto, spuścił mi łomot? Dużo by wymieniać. Ale większość tego co widzisz pochodzi od pewnej ognistej laski. - Mrugnął w kierunku gada, nie będąc pewnym czy ten zrozumie do końca jego żart. Wciąż jednak rozglądał się co jakiś czas. Gdzieś tutaj była Misae, być może gdzieś tutaj był Kitashi.
– Bijuu, dwa… nie trzy bijuu. Dwa walczą między sobą i z tego co rozumiem, trzeci kieruje się w ich kierunku. Nie wiem jaki jest plan naszych dowódców, lecz gdyby ktoś mógł opatrzeć choć trochę moje rany, mógłbym pomóc o wiele bardziej. - Odpowiedział na wszystkie pytania. Wtedy też, jego zmysł ponownie zaczął wariować, dając mu znać, że coś wielkiego wydarzyło się między walczącymi bestiami. Minoru nie widział tego co się tam działo, lecz wyczuwał wystarczająco dużo, by wiedzieć, że chciał znaleźć się jak najdalej od tego miejsca. Czuł, że chce iść do Misae, lecz przyjaciółka na pewno była teraz zajęta. A on sam musiał chociaż trochę postarać się doprowadzić do porządku. Jego rany nie były ciężkie, liczne, ale żadna nie stanowiła zagrożenia życia. Na pewno jest tu ktoś, kto dałby radę opatrzeć go. Dlatego też starał się chwycić jakiegoś medyka, który byłby zdolny choć odrobinę go połatać. Jednocześnie nasłuchiwał kolejnych rozkazów, gotów na rozpoczęcie ewakuacji. Lub obrony

1. Minoru wciąż skanuje okolice.
2. Żegna się z Mijikumą, zostając w medycznej by pomóc w ewakuacji.
3. Rozmawia z jaszczurem, którego przysłała mu Misae.

Użyte przedmioty

  Ukryty tekst

Użyta umiejętność

  Ukryty tekst

Użyta technika

chakra

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):
- 2 Torby umieszczone na plecach, przy pasie
- Katana przypasana do pasa (wprawiony w rękojeść kamon rodziny Rakurai)
- Katana ze stali kantaiskiej umieszczona zaraz obok pierwszej katany
- Medalion ze znakiem klanowym Yamanaka na szyi
- Kamizelka Shinobi
- Na czole ochraniacz na czoło z wygrawerowanym symbolem "Zjednoczonych sił Sogen"

  Ukryty tekst

[Papyrus]

---

Ostatnia Bitwa o Kōtei Czytamy cały post proszę

---

Bijudama Kyoushiego trafiła prosto w Kyuubiego.

To była informacja, która obiegła pole bitwy, a jej widok wydawał się zatrzymać na chwile czas i przystopować to, co się działo wokół. Pole bitwy, pełne, również na chwilę zamarło. Dzicy, którzy to widzieli poczuli strach, a Zjednoczone Siły Kotei nabrały wiatru w żagle, jak statki, które ewakuowały ludzi z dala od Kotei. Odwrót, wycofanie się do Twierdzy zaczęło iść trochę lepiej, morale były wyższe.

---

Kotei
Orochi, Ookami

Sugiyama nie miał za wiele czasu na reakcję. Dlatego też nierozsądnym było zaczajanie się na kogoś, kto czaił się na ciebie. I chyba właśnie z tego powodu, bestia dopadła do niego jako pierwsza. Starała się zwalić Orochiego z nóg, lecz wspomagany sharinganem Uchiha, zdołał uniknąć tego losu. Niestety, nie udało mu się uniknąć całkowicie kontaktu z bestią. Mianowicie jedna z jego ogromnych łap, wyposażona w ostre jak brzytwy pazury, smagnęła go wprost w klatkę piersiową, rozdzierając tak ubranie, jak i pozostawiając niezbyt głębokie ślady.

Był to moment, w którym Orochi bezwiednie syknął z bólu, a buzująca w nim adrenalina kazała jego ciału bronić się. Młody mężczyzna wyrzucił więc przed siebie, swe dłonie, uderzając nimi w cielsko bestii, rozsadzając je niejako i kończąc żywot swego kociego przeciwnika.

W korytarzu ponownie zapadła cisza, przerywana jedynie oddechem Sugiyamy, który odczuwał piekący i nieprzyjemny ból z rany na klatce piersiowej. Starał się jednak ignorować własne dźwięki i usłyszeć coś, co mogłoby zdradzić położenie jego przeciwnika. I jego modły chyba zostały wysłuchane. Gdzieś w głębi korytarza zaskrzypiała podłoga, jakby coś cięższego właśnie przesunęło się po niej.

Ookami może nie był członkiem klanu Nara, ale wychowanie u nich powodowało, że było dużo możliwości na trenowanie swojej inteligencji i szybkości myślenia. Nie był pierwszą osoba w bardzo podobnym wieku, która to udowadniała. Dzięki temu, chociaż mogłoby się wydawać, że chłopak myślał i przeanalizował bardzo dużo, do wniosków doszedł bardzo szybko. I szybko sformułował plan. Zarobił kilka spojrzeń, jednak nie był strategiem Nara z krwi i kości, ale można było obwinić za to szok. Dlatego to akurat nie wzbudziło podejrzeń.

Podejrzenia mogły wzbudzić jego słowa i informację, którą przyniósł, a także to, jak to wszystko przekazał. Tutaj jego gra aktorska musiała się pojawić i Uchiha musieli mu uwierzyć.

Czego jednak się chłopak nie spodziewał, że klan Uchiha był bardzo emocjonalny. Ich umiejętności zależały w końcu od tego, czy potrafili odczuwać porywające emocje, co zresztą działo się w tej chwili. Oczywistym było, że pozwolili strachowi przejąć nad sobą kontrolę i trzymali bramę zamkniętą. On zdecydował się jednak zagrać chłodno i spokojnie. Wydało mu się to najrozsądniejsze w tym momencie. Jednak, czy był to dobry pomysł?

W tej chwili wydawał się być. Kobieta, która rozmawiała z Hoshi zawołała troje z pięciorga, którzy pilnowali bramy i kazała im się udać w miejsce wskazane przez Ookamiego, aby wspomóc w walce Orochiego. Kobieta nerwowo spoglądała też na niebo, obawiając się, że więcej Dzikich spadnie im na głowę.

- Nie możemy żadnemu pozwolić tu wejść – stwierdziła, kiedy jej towarzysze się oddalili, a ona została sama z mężczyzną, który uśpił Hoshi. – Zwiążemy ją i nie pozwolimy się obudzić. Jeżeli coś będzie robić, to zabijcie. Nie możemy pozwolić, żeby jakikolwiek obcy dalej mówił nam, co robić. To nasz dom, nasze miejsce. Nie wejdą tu żadni obcy.

Kiedy mężczyzna podnosił Hoshi, Ookami mógł zauważyć, że oboje Uchiha są tak przerażeni, że przestali kompletnie być racjonalni.

---

Szpital
(Minoru, Mijikuma, Ario, Misae, Kuroi, Keion, Tetsuro, Shigemi)

Ario wcale się nie podobało to, że Mujin, medyk, który się nim zajął, próbował zrobić mu coś. Złapał go za poły jego ubrania, potrząsnął, odmówił przyjęcia techniki. Nie lubił, jak się go nagle dotykało.

- Ario-san, nie! – zawołała Misaki, zaskoczona i wystraszona tym, że tutaj zaczynały się dziać. Była tak zmęczona, że, jeżeli miałoby przyjść co do czego, nie potrafiłaby pomóc Ario.

Ario jednak trochę się uspokoił i puścił medyka, nawet decydując się na przyjęcie tej techniki, jednak Mujin nie był zainteresowany dalszym wsparciem lalkarza. Medyk zrobił minę, kiedy Ario go puścił. Nerwy utrzymał na wodzy – nie zawsze mu się to udawało, ale teraz był w stanie to zrobić. Otrzepał poły swojego stroju, ściągnął usta i odstąpił od niego. Oczywiście zrobił to też dlatego, że została ogłoszona ewakuacja i hałas był wprost rozpraszający.

Lalkarz odesłał przyjaciółkę z Kropli, a sam ruszył do Yamanaka Meduki. Wcześniej rzucił do Misaki, że będzie musiał iść na pustynię i poinformować liderkę, że Dzicy mają bijuu. Chyba przez to stwierdzenie Misaki stanęła jak wryta w ziemię, i dopiero kiedy Ario odszedł dalej, zawołała:

- Ale to wszyscy wiedzą!

Ario był już w trakcie rozmowy z Meduki, która na niego spojrzała, kiedy chłopak się przedstawił. Była to kobieta, którą wcześniej widział, ciężko oddychającą, ale widać się już pozbierała.

- Jasne, ewakuuj, ale nie szarżuj. W sali obok są ciężko ranni, zobacz, komu możesz pomóc, ale pozwól najpierw z Twierdzy wyjść tym, którzy mogą się poruszać sami.

W tym namiocie medycznym teraz był zorganizowany chaos. Medycy ruszyli upewnić się, kogo natychmiast mogą odesłać z lekko rannymi wojownikami. Ci ruszyli w stronę tylnego wyjścia z Twierdzy, tam, gdzie droga prowadziła do Wschodniej Bramy. Szło dobrze, wszyscy wiedzieli co mają robić i chociaż część chciała wrócić do walki, musieli chronić swoich towarzyszy, których należało przeprowadzić.

W tym całym chaosie, Minoru, rozmawiający z jaszczurką od Misae, potrafił wyjaśnić małemu stworzonku, co się dzieje. Zdecydował się też trochę dojść do siebie, zanim cokolwiek innego zrobi. W tym czasie złapał jednego z medyków, który właśnie przechodził i poprosił o pomoc. Medyk był młody i niedoświadczony, niepewny i patrzył na ludzi, którzy szykowali się do wyjścia. Na rannych, których nie dało się uratować, bo brakowało czasu oraz tych, których próbowano zapakować i wziąć ze sobą. Ostatecznie westchnął jednak i skinął głową.

- Przeszedłeś przez piekło – mruknął, a jego ręce pokryły się zieloną chakrą, kiedy zaczął leczyć Minoru i jego rany. Technika medyczna wydawała się dość silna i pozwoliła zaleczyć rany Minoru.

Jaszczurka została z Minoru.

Mijikuma zdecydował się nie posłuchać rozkazu Meduki i ruszyć z powrotem do walki. Zatamował krwawienie znalezionym po drodze bandażem (podebrał go z jednego ze stanowisk leczniczych, z których ktoś wstał i kierował się do wyjścia z Twierdzy oraz wziął pigułkę, żeby zniwelować efekty ran.

W międzyczasie cały czas trwał zabieg. Szło nieźle, ale Misae poczuła się zestresowana, co nie było optymalne. Reszta zresztą mogła z łatwością wyczuć jej emocje i jej zdenerwowanie. Dodatkowo, dźwięki wokół nich nie sprzyjały spokojnemu zabiegowi. Każde z nich próbowało się skupić i robić to, co kazała im Misae. Shigemi nawet uruchomił swojego sharingana, żeby lepiej widzieć – więcej rejestrować i móc szybciej pracować.

Kuroi czuł, że nie ma co robić, czekając na to, aż Tetsuro mu powie, co i jak. Mógł jedynie robić to, co zostało mu zlecone wcześniej. Na przeszczepach się nie znał, ale widział, że dłonie Misae poruszają się pewniej, niż dłonie Tetsuro. Miała doświadczenie.

Następnie Misae wydała rozkaz. Jak miało przyjść co do czego, mieli uciekać, a ona, Kuroi i Tetsuro mieli zostać. Kończyć zabieg. Bronić zabiegu.

- Powiecie nam, co to za hałas? Auć uważaj – warknęła Kamino, a Katsumi westchnęła. Ona słuchała głosu Keiona, który mówił jej, że ma oddychać i próbowała to robić. Keion jednak widział, że kobieta zaciska dłonie i wbija paznokcie w swoją skórę, krwawiąc lekko.

Zabieg jednak szedł i Misae oraz Tetsuro byli w stanie przeszczepić jedno z oczu, kiedy…

---

Front
Hana, Anzou

- Wy chyba w ogóle nie patrzycie na to, co się dzieje – odpowiedział strapiony Inosuke do Hany i Anzou, patrząc, jak wokół nich było piekło, a on sam nie czuł się najlepiej przez bliskość walczących bijuu. Chino jednak przerwała mu podniesieniem dłoni.

- I tak nie mamy wyjścia. Tutaj to nas zdepczą – powiedziała, kuląc się nieco i chyba modląc się w duchu, żeby żadne z potworów, które biegły i uderzały w ściany Twierdzy, tratując ludzi na swojej drodze. Jeden z nich przebiegł obok, powodując, że ziemia się zatrzęsła, a na nich wylała się góra błota.

Decyzja jednak została podjęta i Hana już przygotowywała mgłę, żeby przejść przez pole bitwy. Inosuke zdołał mruknąć jeszcze, że był sygnał do odwrotu i mają zacząć bronić twierdzy.

Wtedy Hana skończyła przygotowywanie mgły i ruszyli przez pole bitwy. Tak naprawdę podtrzymywana mgła była widoczna dla innych, ale dokładne położenie ludzi w niej nie było ustalone. Dzięki temu, przy tym, jak Inosuke ich prowadził, wszystko wydawało się w porządku. Nawet poruszali się dość szybko, ale Yamanaka nie wyglądał za dobrze, tak szczerze mówią. Bliskość chakry bijuu dawała mu się we znaki i z każdym krokiem, kiedy biegł w stronę Twierdzy, wydawało się coraz gorzej.

W pewnym momencie potknął się i upadł na kolana.

- Uciekajcie! – zawołał, ale było już za późno.

Dwa demony wbiegły w mgłę niemal bez zapowiedzi. Owszem, było czuć i słychać ich tupot, ale zanikał on w odgłosach walki i było trudno. Grupa została wzięta z zaskoczenia.

Przebiegając obok nich, jeden potknął się i kopnął Inosuke, drugi stratował Chino, która z impetem została wypchnięta poza mgłę. A inne demony nadal biegły na nich.

Przez mgłę nic nie widzieli i w tym momencie i Hana i Anzou byli całkowicie zdezorientowani. A w swoim zdezorientowaniu z jednej strony usłyszeli krzyki i wybuch.

---

Po stronie wroga
Nana, Kyoushi, Osamu, Ryuujin, Takashi

Wylądowali w końcu i rozbiegi się do walki, aby wspomóc swoich ludzi. Cała trójka widziała ogrom strat, jakie poniosły obie strony, masakrę, która się tu odbywała. Żadne z nich nie było przygotowane na taką walkę – na tak całkowicie brutalną, beznadziejną walkę. I oni i przeciwnicy byli już zmęczeni, ale nadal wszyscy parli, co chwilę potykając się o zwłoki.

Straszne wydawało się to, że bestie wydawały się nie zwracać uwagi na to, co się działo wokół nich i tratowały wszystko, co się da.

Ślimak się ukrył i nie chciał mieć do czynienia z niczym z tego, co się wokół nich działo. Takashi go nie słuchał, nie mógł liczyć na jakiekolwiek wsparcie z jego strony. Takashiemu jednak udało się opanować technikę i sięgnąć po moc bijuu nie zważając na to, że bijuu mocy dać nie chce. Mogło to, oczywiście, w przyszłości tylko przeszkodzić w dalszej próbie dogadania się, ale czy Takashi miał wyjście?

Pokrył się płaszczykiem chakry, niemal lepkiej – tak innej od ognistej czakry Nibi czy wściekłej, agresywnej chakry Kyuubiego. Była ona jakby mokra, kwaśna. Takashi jednak poczuł w sobie siłę, składając pieczęcie do techniki i puścił ze swoich ust potężny strumień wody, trafiając w grupę przeciwników, zmiatając większość z nóg, co pozwoliło innym shinobim zaatakować ich i wykończyć.

Ryuujin wskoczył pomiędzy walczących i za pomocą swoich dwóch tachi szybko zabił kilku słabych i zaskoczonych przeciwników. Szło dobrze, przynajmniej na początki, ale po chwili został powstrzymany przez jednego z silniejszych dzikich, który zatrzymał jego atak długim, metalowym prętem, który służył mu do walki.

Osamu wysłał swoje klony, które synchronicznie stworzyły dwa ogromne kamienne smoki, które przeorały część pola bitwy, zabijając wielu dzikich, którzy byli stłoczeni w pobliżu Kyoushiegio, ale wydawało się, że również trafił w trochę sojuszników, którzy również tam walczyli. Prawdziwy Osamu zaś nieco później zaatakował takim samym kamiennym smokiem Lisa, próbując odwrócić jego uwagę.

Nana, chociaż wcześniej trochę oczarowana przystojnym wrogiem, kiedy ten się rozproszył, trafiła w niego kulą ognia – jutsu, które było flagowym jutsu Uchiha oraz znakiem ich dojrzałości do walki. Kula ognia trafiła w niego i objęła całą jego sylwetkę. Można by założyć, że trochę będzie chronić go wilgoć, która na niego spadła z nieba, ale temperatura była zbyt wysoka i po chwili było słychać skwierczenie ciała oraz czuć swąd spalonych włosów i ubrania. Deszcz jednak dość szybko go dogasił, a on rzucił się na Nanę z bólem wypisanym na twarzy. Jego miecz był skierowany na nią i gdyby nie była przygotowana do uniku, nie ciąłby powietrza, gdzie się przed chwilą znajdowała, ale rozpłatał ją w pół. Z tak bliska widziała, że jego twarz była poważnie poparzona – pokryta bąblami, a włosy po części spalone.

Miał być seksownym mężczyzną z bliznami od teraz.

Kyoushi był zadowolony ze swojej akcji, która odepchnęła Lisa. Dla pewności przygotował się do uniku, ruszając na przeciwnika, tratując kolejnych ludzi na swojej drodze, jednocześnie, kiedy już do niego dopadł, chciał zaatakować łapami.

Nie było to aż tak proste – Osamu używał właśnie kamiennego smoka na Kyuubim, próbując go rozproszyć, a jednocześnie…

---

Szczyt Twierdzy
Ai, Kubomi i Shinichi

Wszystko było ustawione, balista gotowa i wycelowana. Kubomi nawet pomyślała o tym, że mieli jedną szansę, jeden strzał, którym musieli trafić w Lisa. Nie podzieliła się swoją informacją, nie musiała denerwować jeszcze bardziej Ai, na której barkach bardzo dużo leżało. Wspierała dziewczynkę.

Wspierał ją też Shinichi. Wierzył w nią, wierzył, że pocisk wystrzelony przez Ai dobija Lisa i pomści ich przyjaciół.

Ai, po usłyszeniu rozkazu wystrzeliła pocisk.

Pocisk śmignął przez powietrze, lecąc prostą drogą w stronę Kyuubiego. Nie natknął się na żadną przeszkodę, wydawało się, że wszyscy zdołali odlecieć z jego trajektorii i zrobili idealny korytarz powietrzny, aby Ai mogła trafić. I Ai była pewna, że trafi.

I trafiła.

---

Po stronie wroga – Ciąg Dalszy

Obok ucha Kyoushiego śmignął pocisk z balisty. Był na tyle blisko, że gdyby kot przesunął się chociaż o trochę, sam zostałby trafiony tym pociskiem.

Sam pocisk był potężny, wielki. I trafił w Kyuubiego.

Kyoushi poczuł siłę wybuchu, który nastąpił. Pocisk, wypełniony notkami i materiałami wybuchowymi eksplodował w kontakcie z Lisem, który jeszcze nie zdążył się pozbierać. Oślepiające światło przeszyło okolicę, sam wybuch było słychać z ogromnej odległości. Jego siła odsunęła Kyoushiego, który odepchnięty lekko zaorał więcej drzew.

W powietrze wzniósł się tuman dymu, całkowicie obejmując sylwetkę Lisa.

Nikt nie mógł tego przeżyć. Na pewno nie trafiony najpierw bijudamą, a następnie trafiony pociskiem. Kyoushi, kiedy już mógł jednak ruszył do przodu, dla pewności, żeby przeorać Lisa czy co z niego zostały za pomocą swoich pazurzastych łap.

Zanim jednak go dopadł, z dymu wystrzeliła bijudama rozwiewając go. Nie trafiła ona w Kyoushiego. Przeleciała obok z zastraszającą szybkością. Wtedy Kyoushi dopadł Lisa i przygwoździł go do ziemi swoimi łapami.

Bestia nie miała na sobie ani jednej rany, tylko trochę dymiła.

A bijudama trafiła w Twierdzę.

---

Szczyt twierdzy - Ciąg Dalszy

Ai, Shinichi i Kubomi nawet nie byli w stanie zacząć świętować udanego strzału, nawet nie mogli poczuć nadziei, że wszystko się skończy. Zdołali zobaczyć jedynie lecący w nich pocisk. Nie byli w stanie w jakikolwiek sposób zareagować zanim bijudama nie uderzyła w ścianę Twierdzy, powodując wybuch. Ściana się zawaliła, sam wybuch zabił ludzi, którzy byli bliżej środka ściany.

Ai, Shinichi i Kubomi znajdowali się po jednej ze stron twierdzy, trochę dalej wybuchu. Jego siła przewróciła każde z nich, a twierdza pod ich nogami się rozpadła i zaczęli spadać razem z rozbitymi kawałkami ściany Twierdzy.

---

Szpital Polowy - Ciąg Dalszy

Kiedy bijudama uderzyła w ścianę Twierdzy, on był już w drodze na górze, w bardzo niefortunnym miejscu. Gruba ściana w pewien sposób ochroniła go przed bezpośrednim trafieniem przez bijudamę, ale fakt, że się rozpadła, a kawałki skały zostały rozrzucone na wielką odległość, spowodowały, że został odrzucony od ściany razem z nimi i wylądował na ziemi, w szpitalu polowym, a na niego posypały się głazy. Nie mógł się pod nimi ruszyć. Wokół niego był chaos.

Chaos. Ściana chroniąca szpital polowy od strony bitwy rozpadła się z przerażającym hukiem a jej kawałki, rozrzucone po okolicy, zaczęły spadać wokół wszystkich. Łóżka zostały zmiażdżone, płachta zniszczona, cały przód szpitala został zniszczony. Medyk, który leczył właśnie Minoru dostał jednym z kamieni przerywając swoje zajęcie w pół i padł na ziemię, ze zmiażdżoną głową. Pacjenci, medycy – przez chwilę nikt nie był bezpieczny.

Meduki widząc wielki głaz rzuciła się na Ario, żeby go odepchnąć z trajektorii jednego z kamieni, ratując obojgu życie.

Jaszczurki, które nadal były rozbiegane po szpitalu, przeżyły. Fenek Misae, szczęśliwie, również, chociaż został uwięziony pod stertą kamieni.

Siła wybuchu spowodowała, że wszystkie parawany, które oddzielały tych, co robili przeszczep, upadły. Kamienie przeleciały nad ich głowami, a Kamino i Katsumi musiały być przytrzymane siłą, żeby nie zerwały się z miejsca. Jedno oko miały już przeszczepione. Kilka osób zostało rannych – klon Kuroia oberwał znikając w dymie, Midori dostała w nogę odłamkiem i przewróciła się z bólem. Ao rzucił się na Kamino, osłaniając pole operacyjne od brudu i odłamków, jeden z bliźniaków osłonił Misae i jej pole operacyjne. Aka…

Odłamek trafił prosto w jej głowę i starsza kobieta upadła na ziemię, bez życia.

Wokół były teraz krzyki bólu, przerażenie. Płachta w dużej mierze opadła na wszystkich i nie było wiadomo tak naprawdę, co się dzieje.

---

Daleko na tyłach wroga
Yami

  Ukryty tekst

Czas na odpis Graczy : 22:30 23.01.2024
Czas na odpis Prowadzącego : 22:30 26.01.2024

  Ukryty tekst

[Ai]

Pocisk dosięgnął celu! Widziała to! Bestia musiała zginąć, musiała! Nie widziała jak pada, nie widziała jak krwawi i umiera po tym ataku, ale udało się. Gdyby się pomyliła, trafiłaby w Demonicznego Kota, który ich bronił i walczył z Lisem, wtedy na pewno byliby straceni, bez tego potężnego obrońcy, straciliby wszelkie szanse na sukces, zwłaszcza jeżeli nie zdążyliby oddać kolejnego strzału przed odpowiedzią krwistoczerwonej bestii. Ale udało im się! Nie czekając na uzyskanie jakiejkolwiek widoczności celu, jeżeli tylko ktokolwiek spoglądał na nią, zamiast na wybuch powstały w miejscu, gdzie stał Demon, zobaczyłby jak szeroko się uśmiecha, a w kącikach jej oczy tliły się łzy szczęścia. Chciała już podskoczyć z radości wiwatując na cześć wygranej, jej radość była nieopisana.
Ale nie zdążyła.
Potężny pocisk uderzył w Twierdzę, tak naprawdę, gdyby ktoś miał ją kiedykolwiek w przyszłości zapytać o to co się stało, nie wiedziałaby co powiedzieć. Bardziej spostrzegła przybliżający się błysk i nim jej mózg zdołał jakkolwiek to przetworzyć, usłyszała wybuch. Cały świat zaczął się walić, wszystko zaczęło się sypać. Słyszała krzyki, jakie nigdy dotąd jej uszu nie sięgnęły. Wszelkie odgłosy bitwy, które do tej pory poznała zdawały się blednąć. Nie wiedziała kto krzyczy, nie wiedziała dlaczego, wybuch i natłok informacji ją tak przytłoczył, że nie wiedziała co się dzieje. W jednej chwili chciała świętować zwycięstwo na wojnie, a w drugiej nie wiedziała czy jeszcze żyje, czy to wszystko co teraz do niej docierało, nie było jakąś wizją. Zwykle się mówi, że w momencie śmierci przed oczami przelatuje całe życie umierającej osoby. A te potępieńcze krzyki, które słyszała, ten błysk i hałas na pewno nie było jej życiem.
Chyba, że w chwili śmierci przytłoczyło ją wszystko co w sobie trzymała, wszystko co chowała przed światem, szczerząc się radośnie i bez zmartwień do każdego, tak jak słońce rozświetlało mrok, tak jej uśmiech miał rozświetlać ciemność w sercach innych. Kiedy po śmierci Matki musiała być silna i za siebie, i za Ojca, zdawała się szczerze wierzyć, że dokładnie tak to działa. W końcu, potrafiła wyrwać Ojca z objęć żałoby. Tak? Więc musiało to działać, skoro jej Ojciec potrafił wrócić do funkcjonowania wśród żywych. Choć tak naprawdę sama się nigdy nie uporała, ale cieszyło ją to, że potrafiła wywoływać uśmiech u innych, więc tak funkcjonowała dusząc w sobie wszystko co tylko się dało, aby przed każdym innym wyglądać jak Słońce. Jak Bogini Radości, jak Bogini, za którą pierwotnie zdawał się uważać ją Shinichi. Nawet czuła w sercu, że zawiodła tego blondyna, na pewno na niej polegał.
Ale może jednak, mimo wszystko, udało im się zabić Demona? Nie wiedziała, nie wiedziała co w nich trafiło. Nie była w stanie tego określić.
Cały jej świat zdawał się lęgnąć w gruzach, tak naprawdę to, co stało się z Twierdzą mogło symbolizować to jak się w tej chwili czuła. Czy naprawdę było warto cokolwiek dalej robić, starać się? Krzyki, tych, którzy przeżyli wybuch, ale cierpieli, ją otępiały. Nie wiedziała co robić. Zwykle, jak nie wiedziała, to chociaż starała się sprawiać takie pozory. Czuła się jeszcze bardziej zagubiona niż wtedy, kiedy po raz pierwszy widziała tę cholerną lisią bestię. Wtedy, wiedziała co musi robić. Nie wiedziała czy na pewno w taki sposób, ale musiała zawiadomić Kotei, jak najszybciej. Potrafiła wykrzesać z siebie polecenie dla Shinichiego, który poleciał do Nara, a jego obecność tutaj i medalion z herbem rodowym Nara, świadczyły, że naprawdę to zrobił.
Była przytłoczona, płakała. Wszystko co w sobie dusiła od dnia, w którym widziała zabójstwo swojej Matki z niej wylatywało, cała się trzęsła. Nawet nie ze strachu o swoje życie. Jej życie jej w tej krótkiej chwili za nic nie obchodziło. Trzęsła się ze wszystkich negatywnych emocje jakie w sobie tłamsiła. W tym całym zamieszaniu zapewne nikt nie zwracał uwagi na małą, płaczącą dziewczynkę, która pewnie zdaniem wielu nie powinna nawet się w tym miejscu pojawić.
Kiedy zdawało się, że rzeczywiście się poddała, z jej torby wyleciały niezabezpieczone gliniane pająki, które przed startem walk dał jej Shinichi, przez swoje zapłakane oczy widziała jedynie ich kontur, ale w tej chwili usłyszała głos tego chłopaka. Słyszała go w swojej głowie, rozbrzmiewał w niej, ponownie wpychając w nią jakąś iskierkę życia, która nie pozwalała jej umrzeć, nie tak po prostu, nie bez walki. Nie wiedziała czy rzeczywiście cokolwiek do niej krzyczał, a nawet jeśli, to go nie słyszała. Albo sama się wyciszyła na wszelkie głosy dochodzące z zewnątrz, albo wybuch i oszołomienie mu towarzyszące sprawiły, że tymczasowo straciła słuch. Choć ciągle dochodziły do niej krzyki, które za nic nie chciały jej opuścić. Ale słyszała jak mówi do niej Shi-nii, który zabronił jej umierać. Zanim to wszystko się zaczęło. Mówił, żeby stąd uciekała. Nie posłuchała się. Ale jego słowa ciągle rezonowały, pompowały w nią jakiekolwiek siły.
"Nie chcę, żebyś tu umarła", powiedział tuż zanim to wszystko się zaczęło, zanim walka się rozpoczęła na dobre. Wszystko o czym rozmawiali przed walką do niej wracało.
"Jestem pewny, że dodałaś otuchy już wielu ludziom, ale jeśli tu zostaniesz i wszyscy polegniemy. To zabraknie Ciebie dla tych którzy pozostali. Oni też zasługują na Twoją obecność".
Ten Shinichi, Shi-nii. Ten pełen bólu i smutku chłopak. Ten, który kierował się wyłącznie chęcią zemsty na demonie. Ten nieszczęśnik, z którym została połączona niewidzialną nicią. Ten pełen żalu człowiek, który mówił, że nie ma już nadziei. Tchnął w nią życie, dał jej nadzieję, dał jej siłę by spróbować przeżyć. Inni zasługują na jej obecność. Musiała żyć. Musiał dalej być radosną, dla tych, którzy nie potrafili. Dla tych, którzy nie mogli. Musiała być pełna nadziei, wszystkie swoje demony musiała zamknąć w skrzyni, w której do tej pory się ukrywały, a klucz wyrzucić, aby nigdy więcej nie zwątpiła. Nie wiedziała czy jej się to uda, czy ten kufer skrywający cienie nie będzie jej ciążyć, czy kiedyś ponownie coś nie zniszczy jego kłódki. Ale chciała się starać. Dla siebie, dla mieszkańców Kotei, dla wszystkich ludzi, którym mogła pomóc. Dla Shinichiego.
Instynktownie przelewając chakrę do stóp starała się przykleić do spadającego kawałka Twierdzy, aby się na nim utrzymywać, starając się zeskoczyć na inny, sprawiający wrażenie stabilniejszego. Nie próbowała przywoływać rysunkowego ptaka, który byłby zdecydowanie bezpieczniejszą opcja. Na swoich zwojach miała tylko przygotowane lwy i małe wróbelki, które nie uniosłyby człowieka. Malowanie ptaka transportowego, choć w normalnych warunkach nie trwało długo, obecnie narażałoby ją zbyt duże ryzyko, kiedy wszystko się waliło i kruszyło dookoła. Sam ptak mógł zostać zniszczony przez jeden z odłam. Musiał się utrzymać o własnych siłach.
Musiała przeżyć, nawet jeżeli okaleczona. Starała się utrzymać na swoim głazie jak długo nie groziło to kolizją z ziemią, lub niczym innym. Jeżeli miałaby się już zderzyć z ziemią, planowała wybić się jak najdalej mogła, aby wylądować na pozornie bezpiecznym gruncie. Choć nie wierzyła, że będzie w stanie z tego wyjść cało, natomiast gdyby jej kamień miał mieć kolizję z innym, starała się przeskoczyć na jakikolwiek inny odłamek, który zdawał się być bezpieczniejszy. Próbowała działać jak najprzytomniej, choć była spanikowana, jednak nie chciała się poddać. Nie mogła się poddać i po prostu umrzeć.

---

tl;dr
1. Nie wie co się dzieje, słyszy krzyki, prawdziwe i wyobrażone.
2. Przytłoczona wszystkim zdaje się poddać
3. "That damned smile" ale inaczej, trzynasty powód by żyć - ma flashbacki z rozmów z Shinichim
4. Stara się przeżyć (utrzymać na głazie / zeskoczyć z niego jak najdalej przed uderzeniem / skakać na inny głaz jakby jej miał mieć kolizję z innym o ile będzie w stanie zareagować, "trochę" panikowała.

  Ukryty tekst

[Nana]

W ostatnim momencie udało jej się uniknąć ataku przeciwnika. Na jej ładnej buzi wymalowało się czyste zaskoczenie. W sekundę skoncentrowała na nim swoją uwagę. Była pewna, że oberwał jej techniką ognia i wcale się nie pomyliła. Wyglądał na złego, aż miała ochotę go zapytać:

- Co się stało? Za gorąco? - Rzuciła z łobuzerskim uśmiechem nie będąc w stanie powstrzymać słów cisnących jej się na usta. Od zawsze miała cięty język i niewyparzoną buzię. Wojownik wyglądał na wściekłego, nie mogła mu się dziwić. Poparzenia pewnie kurewsko bolały. Miała nadzieję, że złość przysłoni mu możliwość racjonalnego myślenia. Miała nadzieję, że da radę przez to wygrać.

Jego ataki jednak były szybkie. Przez chwilą była w stanie jedynie unikać machnięć jego miecza. Oddychała miarowo próbując skupić się na swoim przeciwniku. Ignorować wszystko to co działo się wokół. Ryk bestii i krzyki agonii zdeptanych shinobi wcale w tym nie pomagały. Musiała się stamtąd ewakuować. Walka w takim miejscu mogła tylko i wyłącznie skończyć się śmiercią i to jednej i drugiej strony. Była czystą głupotą, nie poświęceniem.

- Przenieśmy tę walkę gdzieś indziej - zdecydowała dając przeciwnikowi znać, że nie było sensu walczyć na śmierć i życie w takim miejscu. Nie należała do tych osób, które uciekały ze strachu. Ale nie była też samobójczynią, która kierowała się głupotą. Nie chciała kończyć walki, ale oddalenie się od Bijuu było jedyną możliwością na jej kontynuowanie. Niezależnie co zrobił jej przeciwnik, spróbowała maksymalnie odskoczyć i zwiększyć odległość między nimi. Nie zamierzała w końcu opierać swoich decyzji na jego opinii. Jeśli był idiotą mógł sobie tutaj umierać. Cały czas lawirowała między gruzami i leżącymi trupami. Była ostrożna. W tym samym momencie wyciągnęła dwa kunaie z przyczepionymi do nich notkami wybuchowymi i rzuciła nimi w przeciwnika. Celowała w jego stopy próbując zmusić go do zwiększenia dystansu lub gdyby ich nie zauważył, do rozszarpania wybuchem jego stóp. Detonowała je od razu, gdy znalazły się blisko celu.

Nie czekała na efekt własnych działań, wyciągnęła dwa shurikeny, które trzymała na wszelki wypadek, gdyby mężczyźnie nic się nie stało, i zaczęła się ewakuować jak najdalej od walczących bestii. Biegła cały czas uważając pod nogi i odwracając się co jakiś czas, próbując ustalić co próbował zrobić jej przeciwnik. Cały czas w pełnej gotowości na unik i kontratak shurikenami.

1. Zwiększenie dystansu.
2. Rzucenie w przeciwnika 2 kunaiami z notkami i detonowanie notek.
3. Ewakuacja/ oddalenie się od walczących Bijuu.
4. Wyciągnięcie dwóch shurikenów i gotowość do uniku podczas ucieczki.

Techniki i Chakra

  Ukryty tekst

Staty:

  Ukryty tekst

Wiedza:

  Ukryty tekst

Eq:

1 kabura przypięta na pasku na prawym udzie, 1 torba pod pasem z kimona na plecach. Pochwa z kataną na plecach.

  Ukryty tekst

[Boukyaku Shinichi]

Balista wypuściła potężny pocisk w akompaniamencie trzasku grubej cięciwy. Grot zdolny zmienić w miazgę każdego człowieka przecinał powietrze z prędkością trudną do nadążenia. Młoda blondynka słuchając rozkazu i znajdując okno postanowiła zaryzykować i dobrze. Pocisk leciał omijając wszelkie przeszkody i o mały włos nie trafił również demona o dwóch ogonach prosto w głowę. Szkoda - pomyślał Shinichi napawając swój wygłodniały zemsty wzrok. Gdyby przy okazji pocisk przebił czaszkę drugiego demona, wtedy mniej tych diabelstwa pałętałoby się po świecie. Lecz myśl ta zgasła równie szybko co się pojawiła. Nadszedł czas na crème de la crème. Pocisk antydemonowy uderzył w przerośniętego lisa zwalniając potężne wybuchy, które zasłoniły całe jego ciało. Shinichi cały czas uśmiechał się złowieszczo, ale czuł jak twarz stygnie mu w chłodnym od strachu rozczarowaniu. Nie widział krwi. Nie widział flaków, nie było też krzyku konającej bestii. - Tylko mi nie mówcie, że ten pieprzony stwór to przeży~ - Urwał w pół wypowiedzianym zdaniu, które i tak skierowane było do niego samego. Z chmury spowodowanej wybuchem poleciał jasny pocisk skondensowanej chakry. Czysta, niszczycielska energia. Zdająca się być w stanie przenosić góry, a dobrze wycelowana może nawet zniszczyć całą planetę. Twierdza nie miała z tym szans. Niebieskie oczy Shinichi'ego które usilnie starały się obserwować walczące potwory nie utrzymały swojego celu. Świat zatrząsnął się w posadach, wizja zawirowała gdy ciało rzucone niczym szmaciana lalka zostało posłane na plecy. Wszystko zapadało się, pękało i trzeszczało. Krzyki, skowyty rannych i nieartykuowane polecenia. W uszach Shinichi'ego pojawił się pisk. Długi, przeciągły i uciążliwy. Dokładnie taki sam pisk jaki słyszał podczas swoich narodzin. Wtedy też z nieba leciały gromkie łzy. Odłamek niewielkiego kamienia strzelił prosto w białą drewnianą maskę. W normalnych warunkach pocisk niezdolny wyrządzić żadnej krzywdy, w obecnych gdyby nie maska najpewniej urwałoby mu pół twarzy. Nastąpił chaos w którym tańczyła śmierć zbierając rekordowe w tym roku plony, a Shinichi nie mógł przestać myśleć tylko o tym, że na końcu tej drogi nie był nawet w stanie zranić tej przeklętej lisiej abominacji. Nie czuł strachu przed niebytem. Możliwe, że nie zdawał sobie nawet z tego sprawy. Jedyne co czuł to żal.
Pisk w uszach nie ustępował, ale nie był w stanie zagłuszyć odgłosu wydobywającego się spod pleców Shinichi'ego. Wielkie rysy na pozostałości muru rozrastały się niczym błyskawica na niebie, a po chwili wielki gruz spadał nieubłaganie w stronę ziemi. Na jednym z odłamków znajdywał się blondyn, tylko kilka uderzeń serca dzieliło go pewnie od śmierci. Błękitne zmęczone oczy widziały jak wśród gruzów byli inni. Blondynka, tak naprawdę jeszcze dziecko któremu wiele zawdzięczał i która to spróbowała pomścić tych których bestia zamordowała na wielkim Murze. Ciemnowłosa miłośniczka ogoniastych bestii, które o ironio spowodowały że znajduje się w tym a nie innym położeniu. Białowłosa kobieta, której imienia nie pamiętał. Należała ona do grupy pomarańczowej i była z nimi do samego końca. Wszyscy Ci ludzie zostali skazani na śmierć przez los. Ten sam kapryśny los który pozwolił Shinichi'emu mieć nadzieje i odebrać mu ją na sam koniec. Drwiąc, szydząc i śmiejąc się. Nie było nawet mowy o tym, że oszpecony blondyn na to pozwoli. Miął jeszcze resztki chakry i to on zamierzał śmiać się ostatni. Lewa dłoń mieląca biała glinę wypluła niewielką figurkę sowy. Obrócił się z pleców i puff! Wielka biała sowa transportowa pojawiła się pod nim wśród białego dymu i skutecznie zagłuszonego dźwięku eksplozji. Shinichi czuł jak jego zmysły zaczynają zanikać. Poderwał sowę do lotu starając się unikać czegokolwiek co mogłoby ją zniszczyć. Jego cel był prosty chciał uratować tych, którzy znajdowali się w pobliżu. - Wskakujcie na sowę! - Krzyknął ile sił miął w płucach. Była ona zdolna przewieźć tylko trzy osoby w sposób skuteczny, ale być może przy odrobine szczęścia mogliby awaryjnie wylądować w więcej. Musiała tylko bezpiecznie opaść poza strefę zagrożenia bezpośredniego. Shinichi miał swój priorytet, najpierw Ai później Hokori a na końcu osoba którą znał zdecydowanie najmniej Kubomi. Plecy sowy powinny być wystarczająco szerokie, aby móc wskoczyć na nie ze spadających ogromnych odłamków, a w razie konieczności ogon i szpony glinianego tworu również były w stanie łapać ludzi. Cała ta determinacja, wola do życia napędzana była protestem wobec parszywego losu. Jeśli on nie ma zaznać swojej zemsty to los nie zazna jego śmierci. Pokręcone myśli człowieka, który powoli tracił wodzę nad swoim własnym ciałem.


Skrót:
1) Shinichi odczuwa smutek i żal, że ogoniasta bestia nie zdechła.
2) Odnajdując pogmatwany powód dla którego warto jeszcze się starać przeżyć używa techniki: C1: Yusō
3) Mając sowę pod sobą wzbija się w powietrze uważając na odłamki.
4) Próbuje uratować Ai -> Hokori -> Kubomi, pozwalając im wskoczyć na plecy 3 osobowego latającego transportu albo zgarniając je szponami/ogonem w locie.
5) Próba bezpiecznego opadu poza strefę zagrożenia.

  Ukryty tekst

Statystyki | Znane techniki | Przedmioty

Statystyki:

  Ukryty tekst

Znane techniki:

  Ukryty tekst

Przedmioty:

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):

• Ciemno-szary płaszcz
• Dwie białe maski
• Medalion przynależności do klanu Nara
• Torba na glinę (Lewe biodro)
• Torba na glinę (Prawe biodro)
• Kabura na broń (Lewe udo)
• Torba (prawy poślad)
• Ochraniacz na czoło z wygrawerowanym symbolem "Zjednoczonych sił Sogen"

  Ukryty tekst

Użyte techniki | Użyte przedmioty

Użyte techniki:

Nazwa

C1: Yusō

Ranga

C

Pieczęci

Połowa Barana (detonacja)

Koszt

E: 24% | D: 18% | C: 15% | B: 12% | A: 9% | S: 6% | S+: 3% (1/2 na turę)

Siła Wybuchu

Siła Wybuchu

30

Statystyki

Siła

20

Szybkość

80

Wytrzymałość

20

Statystyki A

Siła

20

Szybkość

140

Wytrzymałość

20

Dodatkowe

200g gliny za twór

Opis Użytkownik przy pomocy tej techniki tworzy dużą figurę o mobilności zgodnej z kategoriami figur z techniki C1: Shi Wan. Jest ona przystosowana do przewozu nie więcej niż trzech osób. Twór sam w sobie jest niegroźny. Umożliwia przyspieszenie podróży oraz zapewnienia użytkownikowi bezpieczny dystans między nim, a przeciwnikiem. Twór może być wyposażony w kończyny przystosowane do pochwycenia nieświadomej ofiary, jeśli zwierzę, jakie przedstawia, takowe posiada (na przykład duży ptak posiada szpony). Tak jak inne twory Douhito może zostać zdetonowany przez twórcę, jednak siła eksplozji jest znacznie mniejsza, niż tworów w technice C1: Shi Wan.

Uwaga Od rangi A możliwe jest stworzenie figury, której prędkość tworu wynosi 140. Twór można wykorzystać do darmowych podróży między prowincjami w zastępstwie za konia, podróż morska jest jednak niemożliwa.

Użyte przedmioty:
- 200g gliny

[Ookami]

Cóż, jego niewielki błąd wziął się z tego że tak naprawdę mało wiedział o klanie Uchiha. Stąd też nie udawał rozemocjonowanego dzieciaka. Na jego korzyść w tym całym fortelu działały nie tylko wiek, ale też to że był konkretnie zmęczony. A przynajmniej na takiego wyglądał. A w końcu od zmęczonej osoby ciężko spodziewać się by tryskała energią na prawo i lewo. A jeśli chodziło o samą strategię... Nie urodził się w końcu Narą. Właściwie jest z nimi od mniej więcej połowy swojego życia. Nie było to wiele, ale nadal miał sporo czasu żeby się rozwinąć. I pod względem ciała, jak i umiejętności i intelektu. "Rozkazy" które padły były ciężkie do zaakceptowania, ale otwarty przeciw skończyłby się na niego nie inaczej jak szybkim pozbawieniem przytomności. Złapał Hoshi za ramiona i zaczął taszczyć po ziemi w kierunku reszty związanych osób. A dokładnie zaraz obok związanej zielonowłosej marionetkary, którą poznał wcześniej i zdążył naprawdę polubić. W końcu będąc szczerym... Zostawienie ich tu związanych oznaczało pewną śmierć, jeśli dzicy się przedrą. Jeśli tu zostanie, również zginie. Tak samo jak Ci psychopatyczni obrońcy bramy. Chociaż na dobrą sprawę została ich tylko dwójka. Nie żeby miał na nich jakiekolwiek szanse nawet w pełni sił. Był w końcu tylko Doko, a oni wyglądali na bardzo doświadczonych Shinobi. Zmęczonych i pochłoniętych emocjami, ale jednak zmęczonych. Nie wiedział jak czakrożerne było aktywowanie dojutsu Uchiha i rzucanie iluzji, ale patrząc na zgromadzone tu osoby, musieli to powtórzyć parukrotnie. Miał jednak nadzieję że tak jak w jego przypadku, odpalenie ozu zużywało więcej mocy niż samo podtrzymywanie ich działania. Po przęciągnięciu Hoshi do reszty nieprzytomnych zaczął grzebać w swojej torbie próbując wyjąć linę. Oczywiście by zachować pozory. Prawdziwym celem było okazjonalnie zażycie pigułki żywnościowej podczas motania się z zawiązywaniem dłoni kobiety z klanu Yuki. Nie żeby naprawdę to robił. Ustawił się za nią. Jeśli Uciapy ja niego patrzyły, ewidentnie majstrowł przy dłoniach za jej plecami. Nie widziały jednak jego dłoni. No chyba że Ci też widzieli przez obiekty. ale szczerze w to wątpił. W końcu już po Orochim widział nie nie posiadają tej umiejętności. W pewnym momencie, gdy akurat nie niego nie patrzono, za jej plecami złożył pieczęć tygrysa aktywując przy tym chyba jedyną pożyteczną technikę w jego arsenale Suiton. Kirigakure no jutsu. Jednocześnie aktywował swoje dojutsu i zabrał się do działania. Tu musiał się jak najszybciej sprężyć i dziękował mędrcowi, że do wykonania zarówno techniki mgły jak i Kai potrzebne były wyłącznie pojedyńcze pieczęcie. Po złożeniu barana, natychmiast użył Kai na Hoshi, a następnie po ponownym jej złożeniu, na Yurice i na chłopaku z Yamanaka. Uciapy były całe w nerwach, nie myślały racjonalnie, brały go za jednego z nich. Z ich perspektywy osoba która zrobiła mgłę musiała być blisko. I bardzo możliwe że był to nawet i dzikus. W końcu nie bez powodu Ookami powiedział, że przedostała się ich grupka. Te drobne kłamstewko było inwestycją. Nie szczędził czasu i od razu przeszedł do wyjaśnień. Szeptem i szybko. -Uśpili was genjutsu. Nie zrobią tego przez mgłę. Mogę pokierować wami gdzie uderzyć by ich unieszkodliwić. Musimy jak najszybciej to zrobić żeby otworzyć bramę. - Hoshi władała lodem, co samo w sobie dało ogromne możliwości pod względem kontroli okolicy. Yurika walczyła kukłą. Na pewno mogła trzymać dystans i być może była w posiadaniu jakiejś trucizny. Yamanaka miał inne zadanie, które natychmiast do niego dodał szeptem - Natychmiast wezwij wsparcie i poinformuj górę o sytuacji. - Ewentualnie mógł im pomóc przy walce z Uciapami pojebami. Zwój Yuriki leżał przy niej, co było dobre. Nie czekał też oczywiście aż postanowią użyć techniki Nawanuke no Jutsu. Podczas wydawania poleceń rozcinał ich więzy kunaiem. No, więzy Yuriki i Yamanaki. Hoshi nawet nie związał. Miał nadzieję że ta ostatnia nie będzie mu miała za złe wydawanie rozkazów. W końcu był tu najmłodszy. Miał za to nadzieję że Yamanaka w międzyczasie oswobodzi i wybudzi również resztę osób. W większej grupie mają większą szansę przeciwko tej dwójce.

TLDR

1. Zaciągnięcie Hoshi do związanych osób
2. Udawanie związania jej i dyskretne zażycie piguły żywieniowej podczas wyciągania liny z torby
3. Gdy Uciapy nie patrzą, używam Suiton: Kirigakure no jutsu formując pieczęć za plecami Yuki.
4. Użycie Kai na Yurikę i chłopaka Yamanaka
5. Zaraz po tym natychmiastowe rozcięcie więzów i przekazanie poleceń.
6. Bycie "oczami" dla zespołu. Podawanie lokacji 2 Uchiha i tego co robią

Czakra

  Ukryty tekst

Ekwipunek

---

EKWIPUNEK

---

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE): Kabura na broń na prawym udzie, torba na lewym pośladku, torba z wyprawki na prawym pośladku, Manierka, Na czole ochraniacz na czoło z wygrawerowanym symbolem "Zjednoczonych sił Sogen"

  Ukryty tekst

Zdolności i Atrybuty

  Ukryty tekst

Użyte Jutsu

Nazwa

Tsūjitegan: Reberu Di

Ranga

D

Pierwszy poziom rozwoju Tsūjitegana pozwala użytkownikowi na aktywowanie klanowego Doujutsu. Na czas jego działania oczy delikwenta tracą kolor i stają się szkarłatne, zyskując też swego rodzaju delikatną poświatę. Pozwalają one na osiąganie wzrokiem dużych dystansów, a także wykrywanie energii życiowej innych. Nie jest to wybitny poziom, ponieważ użytkownik potrafi określić jedynie, czy dana osoba jest wypoczęta lub zmęczona, czy odniosła jakieś rany i czy są one lekkie lub ciężkie. Ranmaru nie odróżni osoby martwej od tej znajdującej się na skraju śmierci. Na tym poziomie Kekkei Genkai użytkownik nie ma zdolności słyszenia na odległość.

Zasięg

W linii prostej

1500 metrów

Wokół siebie

30 metrów

Koszt Chakry E: 8% | D: 6% | C: 4% | B: 3% | A: 2% | S: 1% | S+: niezauważalne (1/2 podtrzymanie)

Bonusy

+10 Percepcji przy aktywowanym Tsūjiteganie

Nazwa

Suiton: Kirigakure no Jutsu

Ranga

D

Pieczęci

Tygrys

Zasięg

40 metrów średnicy, centrum techniki zawsze jest użytkownik

Koszt E: 14% | D: 12% | C: 10% | B: 8% | A: 6% | S: 4% | S+: 2% (1/2 za podtrzymywanie)

Dodatkowe

Brak dodatkowych wymagań

Opis Technika Suitonu polegająca na wytworzeniu mgły dookoła użytkownika. Po złożeniu pieczęci Tygrysa użytkownik wydziela z siebie chakrę, która po kilku chwilach przybiera postać mgły. Chmurka bardzo szybko gęstnieje na całym obszarze działania techniki, potrzeba na to zaledwie kilku sekund od złożenia pieczęci. Efektem poprawnie wykonanego jutsu jest unoszący się na polu bitwy obłok mgły, który jest w stanie oszukać Sharingana (będzie on wszędzie widział obłok chakry swojego rywala), jednak nie Byakugana i Tsūjitegana, które są w stanie dostrzec dokładny układ chakry żywych istot. Zwykłe oko zobaczy otoczenie we mgle nie dalej niż na wyciągnięcie ręki.

Nazwa

Kai

Ranga

E

Pieczęci

Baran

Zasięg

Bezpośredni

Koszt

Brak

Dodatkowe

Brak dodatkowych wymagań

Opis Kai to jedna z podstawowych technik shinobi, często niedoceniania - i niesłusznie. Jutsu to polega na chwilowym odcięciu dopływu chakry do mózgu, dzięki czemu jakiekolwiek impulsy - również te narzucone zewnętrznie - przestają działać. Efektem tego jest uwolnienie użytkownika z dużej ilości prostszych technik genjutsu. Niestety, te silniejsze dalej będą na nas oddziaływać i trzeba je dezaktywować innym sposobem.

• Kai (bonus zależny od Kontroli Chakry)
• +60 konsekwencji dla KC od E do B
• +70 konsekwencji dla KC A
• +80 konsekwencji dla KC S
• +90 konsekwencji dla KC S+

[Kyoushi]

To jednak nie był koniec. Nie wszystko dało się przewidzieć, jednak tego już na pewno. Nie minęła chwila, a lisi demon był w pazurach bialowlosego w postaci kociego płomiennego demona, który nie robił sobie nic z sił sojuszu czy wrogów, traktując wszystkich na swojej drodze. W jego oczach widać było tylko płomień chęci zabójstwa lisa, który stanowił dla niego niebywałe zagrożenie, a także ekscytujące wyzwanie.
Coś wyczuł i instynktownie chciał uniknąć, by po chwili zobaczyć pocisk który trafił lisa bezpośrednio, a po wybuchu jeszcze odepchnął go od lisa na paręnaście metrów. To była spora niespodzianka, ale jak się miało za chwilę okazać, dość nie skuteczna. Najgorsze jednak było to, że ani bijuudama, ani ten pocisk nic mu nie zrobiły, gdy tylko doskoczył do lisa i przygwozdzil go łapskami. Gdy dymiacego kjubiego trzymał, przed pyskiem zbierał czakre z najbliższej odległości by przegryźć tę energię i przesłać ją wprost w ciało lisa z najbliższej odległości trzymając go jak najmocniej. To miało go zabić, ale czy się uda? Pewnie nie...

Skrót

1. Przygwoździł i strzela bijuudama z najbliższej możliwej odległości licząc, że w końcu go ukatrupi

Chakra:

  Ukryty tekst

Techniki:

  Ukryty tekst

Statystyki:

  Ukryty tekst

[Sugiyama Orochi]

Orochi był szybki, ale jednak niezbyt sprzyjające warunki do walki chyba go nieco otępiły - albo po prostu atramentowy twór był szybszy od niego i nic nie mógł na to poradzić. Pazury się po nim przejechały trochę, ale na całe szczęście trafiły na jego pancerz, który jeszcze kilka godzin temu chciał komuś oddać, choć jak się okazało - bezskutecznie. Nikt poza nim nie umiałby się nim sprawnie posługiwać, więc zbroja została na nim, ocalając teraz jego gołą klatę, ukrytą pod pancerzem. Młodzik otrząsnął się, wyrzucając przed siebie dłonie w defensywnej technice i roznosząc atramentową bestię na strzępy, także w korytarzu zapadła znowu cisza.

Cisza w której zdołał wreszcie usłyszeć skrzypnięcie czegoś cięższego po podłodze.

Rzucił się w tamtym kierunku, dobywając łańcucha i posyłając go w kierunku dźwięku, jeden raz, drugi - starając się pokryć uderzeniami możliwie największą część wolnej przestrzeni by namierzyć rannego Dzikiego, nie dać mu szansy na pozbieranie się i namalowanie kolejnych stworzeń. Musiał i tak być już zmęczony, skoro walczył wcześniej w powietrzu, do tego oberwał techniką... ale wiedział też, że Gazo potrafili być sprytni i wytrzymali. On sam nie miał wielu trików po swojej stronie, liczył zatem bardziej na swoją wyćwiczoną szybkość, siłę oraz technikę, iż posłuży mu pomocą w tym starciu.

Oczywiście jeśli przyuważył w półmroku jakikolwiek podejrzany kawałek papieru - przypominający zwój, albo co gorsza notkę - starał się ją wyminąć.

Tl:dr
1. Otrząśnięcie się.
2. Wykonanie techniki Teiōsekkai
3. Unik przed ewentualnym atakiem.

  Ukryty tekst

[Minoru]

---

Jego dłoń pochwyciła przebiegającego obok młodego mężczyznę, którego strój zdradzał, że należał do załogi medyków. Na jego twarzy, Minoru, mógł dostrzec strach i niezrozumienie, dlaczego ktoś go zatrzymał.
– Potrzebuję wyleczyć choć odrobine moje rany. Tyle ile to możliwe nim ewakuacja nabierze tempa - Wyjaśnił, jednocześnie zaciskając mocniej swoją dłoń, by dać młodzikowi do zrozumienia, że nie odpuści. I podziałało. Chłopak z wyraźną niechęcią i niepewnością przystał na prośbę Minoru.
– Wszyscy przeżywamy tutaj to samo. Dziękuję za pomoc. - Odpowiedział mu, gdy ten wspomniał o trudnościach jakie musiały napotkać Rakuraia. Chwilę później, Minoru, poczuł ciepłe i kojące uczucie, gdy zielona poświata, leczniczej chakry, zaczęła leczyć jego rany.
– Gdzie jest Misae, jak sobie radzicie tutaj? - Postanowił nie przeszkadzać medykowi. Zależało mu na tym, by ten wyleczył jak najwięcej z jego ran, a zagadywanie go, mogłoby jedynie rozpraszać jego skupienie. Zamiast tego zwrócił się do jaszczurzego towarzysza Misae. Skoro on tutaj był, to jego pani również. Wiedział, że na pewno była bezpieczna, a także, że powinien myśleć bardziej o tym jak pomóc tym, którzy naprawdę tego potrzebują, lecz nie mógł przestać myśleć o tym, że ona gdzieś tutaj była.
I wtedy zapanował chaos. Eksplozja rozdarła niebiosa i zatrzęsła ziemią. Do Minoru nie zdążyły dojść nawet wszystkie bodźce gdy jeden z murów runął. Odłamki, przeróżnych rozmiarów były wszędzie. Tylko szczęście spowodowało, że Rakurai nie został trafiony żadnym z nich. Takiego szczęścia nie miał jednak młodzieniec, który opatrywał Minoru. Jeden z odłamków uderzył go prosto w głowę, powalając go na ziemię i miażdżąc ją całkowicie.
Jego oczy powiększyły się w wyrazie niedowierzania. Uniósł swą głowę, by spojrzeć w miejsce, gdzie jeszcze przed chwilą stał mur, a teraz ziała pustka. Po chwili widok, przysłoniło mu to, co zostało z płachty namiotu. Musiał działać, oni wszyscy nie mogli tutaj zginąć. Sięgnął po jedno ze swoich ostrzy, by przeciąć płachtę namiotu i oswobodzić się. Następnie korzystając ze swojego dodatkowego zmysłu, namierzał najbliższe źródła chakry i ostrożnie również ich oswobadzał przy użyciu swojej katany.
– Musimy uciekać, pomóż komu możesz i uciekajcie do miasta! - Starał się wykorzystać to, że większość osób będzie w szoku i nie powinni stawiać oporu.
– Prowadź mnie do Misae! - Zwrócił się do jaszczurki, która była razem z nim. Musiał się upewnić, że nic jej nie jest. Był jednak jeszcze ktoś, o kogo się martwił. Kitashi, jego przyjaciel, który po wielu latach odnalazł się, ledwie kilka godzin temu. A teraz znów go nie było. Minoru złożył pieczęć by powiększyć zasięg swego sensora i poszukać sygnatury przyjaciela. Jeśli mają uciec, to w trójkę!

1. Minoru oddaje się błogiemu uczuciu leczniczej chakry.
2. Przeżywa szok, gdy mur się rozpada.
3. Uwalnia się spod płachty za pomocą katany.
4. Za pomocą sensora namierza innych żywych i uwalnia ich spod płachty za pomocą katany.
5. Nakazuje jaszczurce zabrać go do Misae.
6. Stara się namierzyć Kitashiego.

Użyte przedmioty

  Ukryty tekst

Użyta umiejętność

  Ukryty tekst

Użyta technika

chakra

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):
- 2 Torby umieszczone na plecach, przy pasie
- Katana przypasana do pasa (wprawiony w rękojeść kamon rodziny Rakurai)
- Katana ze stali kantaiskiej umieszczona zaraz obok pierwszej katany
- Medalion ze znakiem klanowym Yamanaka na szyi
- Kamizelka Shinobi
- Na czole ochraniacz na czoło z wygrawerowanym symbolem "Zjednoczonych sił Sogen"

  Ukryty tekst

[Osamu]

Olbrzymi pocisk jaki trafił lisa wysłał go daleko przez co na polu bitwy wkradło się olbrzymie zamieszanie. Ciekawym był fakt, że mimo walki na tyłach wroga dzicy i tak przepychali front. Było to dziwne albowiem żadna sztuka wojenna nie pozwalała na to żeby zostawiać na swoich tyłach tak olbrzymie siły wroga. Dzicy to jednak dzicy bez organizacji i taktyki, jeśli przejdą Sogen to Pustynne Klany dość szybko ich naprostują.
Kamienne smoki, którymi panowały klony dość szybko uderzyły dość znacząco ingerując we wszystko co się ruszało wokół Kjosza. Jeśli ucierpieli sojusznicy... Cóż tak to już było kiedy chakrowe twory osiągały tak ogromne rozmiary. Osamu nie zamierzał się tym przejmować, a klony nie mogły albowiem były tylko pustymi kamiennymi powłokami. Klon A machnął dłonią, a smok wzbił się w powietrze tylko po to żeby z olbrzymim impetem spaść na wszystkich obecnych tu dzikich, a po lądowaniu ruszył przed siebie w jak największą liczbę wrogów. Klon B przywołał smoka bliżej oryginału tak żeby stworzyć Białowłosemu jak największą ochronę, a przy okazji uszczuplić szeregii cholernych przybyszów, po czym sam stanął obok Osamu.
Uesugi z ledwością albo nawet wcale nie widział jak wielkie demony wykonują swoje ruchy. Jego kamienny smok już miał uderzyć w lisa kiedy z szaloną prędkością uderzył w Niego ogromny pocisk, który wywołał niesamowity wybuch. Olbrzymi wstrząs jaki wywołał objął całe pole bitwy, a intensywność dźwięku wprawiała w osłupienie, z którego Osamu dość szybko się wyrwał. Jednak nie zdążył zareagować albowiem Lis zdążył wystrzelić jak z armaty. Kolejny wybuch tym razem od strony twierdzy rozrywał rzeczywistość na malutkie kawałeczki. Ilość bodźców była przytłaczająca jednak młody członek Rodu Kaguya był nawykły do brutalnej wojny... Może bez takich wybuchów ale dość szybko wracał do siebie nawet w takich sytuacjach. Wysłał smoka z całą jego prędkością do lisa. Kamienny twór miał zgrabnie minąć Kjosza i swoją otwartą paszczą złapać się maksymalnie blisko pyska, a resztą ciała związać jedną z kończyn ogromnego potwora. Miał nadzieje, że to w jakikolwiek sposób pomoże jego towarzyszowi. Sam oryginał próbował zebrać jakiekolwiek inne informacje z pola bitwy. Swoimi oczami szukał Taisho Kaguyasa Wujasa albo Takeru... Chociaż jakikolwiek członek grupy szturmowej byłby na wagę złota, jeśli ktokolwiek z sojuszników byłby w tarapatach, które Białowłosy by dostrzegł od razu na pomoc ruszy smok stworzony przez klona B. Oryginał był czujny żeby wykonać unik lub żeby przywołać klona do zablokowania ciosu, który by zmierzał w jego kierunku.



Tldr

Ogarnianie tego co się dzieje po czym... Klon A podbija smoka do góry i atakuje z dużą prędkością jak największą ilość dzikich, klon B wysyła smoka do obrony oryginału lub jeśli zauważy, że ktoś ze szturmowej ma kłopoty to wspomaga go kamiennym tworem. Oryginał wysyła swojego smoka żeby ten wgryzł się maksymalnie blisko mordy lisa, a resztą kamiennego ciała związał jedną z kończyn.

CHAKRA:

  Ukryty tekst

UŻYTY EKWIPUNEK:

  Ukryty tekst

JUTSU:

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

i

  Ukryty tekst

WIEDZA:

  Ukryty tekst

ZDOLNOŚCI:

  Ukryty tekst

EKWIPUNEK:

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):Założona zbroja, Ochraniacz na czoło z symbolem "Zjednoczonych sił Sogen".

  Ukryty tekst

[Kubomi]

Pocisk dosięgnął celu. Nie mieli kolejnego podejścia więc to było najważniejsze, potężny wybuch który rozległ się przy kontakcie jasno mówił, jaką siłę miał wystrzelony bełt. Najwyraźniej gambit ze specjalną bronią przeciwko bestiom się opłacił…? Nie zdążyła się nawet uśmiechnąć, gdy skondensowana chakra uderzyła w ścianę twierdzy, całkowicie ją krusząc, a chwilę później zaczynając reakcję łańcuchową! Kuglarka nie zdołała się utrzymać, nie było to nawet możliwe, przy takiej sile ognia, już się podnosiła na równe nogi, gdy poczuła, że grunt pod jej nogami się… zawala?! Spanikowała. Za wszelką cenę próbowała w pierwszej chwili wstać na równe nogi, nawet jeżeli podłoże to utrudniało. Musiała przeżyć. Nie miała zamiaru ginąć za obcą sprawę!
Zrobiła to co najpewniej zrobiłaby większość, musiała skakać, między odłamkami, by uniknąć swojej zguby. Posłała szybko marionetki, by je praktycznie wyrzucić w stronę wnętrza twierdzy, na wiele się tutaj zresztą nie zdadzą, a tak to może coś będzie do zbierania z nich. Wspierała się szponami w swoim pancerzemu, by w razie czego złapać momentami pewniejszy chwyt lub spowolnić zsunięcie się po dowolnym odłamku. Nie miała zamiaru skończyć przygnieciona odłamkami! Jeżeli miała zginąć to na własnych warunkach! Najlepiej w Shigashi! A nie opuszczonym przez bogów Kotei, gdzie jedyne co jest to muł, bieda i pożary! W tej chwili oddała się instynktowi, niemożliwym było opracowanie planu w tych warunkach. Skupiła się na sobie, wiedziała, że jej towarzysze też właśnie są w takiej samej sytuacji co ona, ale… jak niby ma im pomóc? W pierwszej kolejności trzeba zadbać o siebie, inaczej nie wykona się misji – tak jej uczono w Rodzinie i tak ma zamiar postąpić!

---

1) Rzucenie lalek w hen daleko, w kierunku twierdzy, by jakkolwiek przetrwały (lub nie)
2) Skupienie się na uskoczeniu na solidniejszy odłamek i unikaniu innych, które mogłyby je trafić. Próbuje wylądować na bezpiecznym miejscu.
3) Skupia się na swoim przeżyciu, pomagając sobie szponami w pancerzu.

---

Statystyki:

  Ukryty tekst

Użyte Techniki:

  Ukryty tekst

Znane Techniki:

  Ukryty tekst

Ekwipunek:

- Pancerz z całym swoim dobrodziejstwem

• Dwie kabury, po jednej na udach
• Dwie torby na pośladkach
• Neko-te na dłoniach i nogach pancerza

- Skórzane, czarne rękawiczki
- Czarny płaszcz
- Fioletowa, japońska parasolka przy pasie
- Drewniane pudełko z nogami przy pasie

  Ukryty tekst

Pancerz i Marionetki w użyciu

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

Atrybuty Marionetek

  Ukryty tekst

[Yami]

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Ryuujin Kodai]

Gdy tylko pierwsze ostrze skompało się we krwi lekki uśmiech pojawił się na mojej twarzy. Kolejny błysk klingi oznaczał kolejnego dzikiego posłanego prosto do piekła albo w co oni tam sobie wierzyli. To było wspaniałe. Cudowne uczucie gdy widziałem gaśnicy blask ich oczu, a ciepła krew tryskała wkoło. Nie do końca rozumiałem skąd brała się u mnie ta ekscytacja ale narastała z każdą chwilą.
Czyżbym aż tak uwielbiał zabijać? Czy może przez te wszystkie starcia z nimi, rany jakie doznałem na ciele i duchu moja nienawiść do nich wzrosła do nieznanego mi częściej poziomu. A może to ujrzenie lisa z przed chwili... cholera wie.
Niestety w końcu stało się to co stać się po prostu musiało, a mianowicie moje ostrze zostało odparte. I tak aż dziw że tak późno. W końcu wszyscy to wiedzieliśmy. Tak my jak i oni. To była decydującą potyczką która miała zdecydować o tym kto tak naprawdę wróci tu z tarczą, a kto powróci na tarczy. Dlatego to, że pojawi się ktoś silniejszy niż na początku było więcej niż pewne. Najsłabsi już dawno zginęli.
Z tego powodu nie zamierzałem dawać forów mojemu przeciwnikowi, On napewno nie zamierzał dawać ich mi. Gdy ostrze zostało zatrzymane metalowym kijem przeciągnąłem tachi po nim w kierunku ziemi aby utrudnić mojemu przeciwnikowi zparowanie kolejnego ataku w formie szybkiego pchniecia. Nie był to cios co prawda jakoś niesamowicie groźny jednak w całym zamieszaniu jakie panowało na polu bitwy odruchowo mogło zmusić do kolejnego blokowania lub uniku. Na co czekałem by wykonać kopnięcie przewnego kierunku w okolice żeber wojownika. W ten sposób chciałem albo go wybić z rytmu albo jeśli poczuje ze kopnięcie nie wystarczy zwiększyć nieco dystans i ruszyć z kucków w szarży ciągnąc ostrza po ziemi by przed krzyżowym cieciem obrócić lewą klingę i posłać mu odrobinę błota w twarz. Następnie w ostatniej chwili skoczyć w kierunku bardziej doslonietego boku i ciąć udo od boku na wysokości kolan.

  Ukryty tekst

[/size]