[EVENT] - Finał

[Kubomi]

- Źle, bardzo źle… zimno mi… - mruknęła obolała i zmęczona Kuglarka, gdy tylko Iryonin zaczął ją leczyć, wraz ze wsparciem Minoru, który uciskał jej newralgiczne punkty. – Szczerze… uuugh… mówiąc, wszędzie. – jęknęła, próbując złapać jakiekolwiek siły na delikatny uśmiech, by nie zwiększyć swojej żałosności. Słuchała pozostałych, to pomagało jej zachować przytomność, nie żeby wiele więcej mogła.
- Ogoniaste bestie. Aagh...! Lis strzelił pociskiem w mur. Efekty… widać. – bardzo pobieżnie i łopatologicznie nakreśliła sytuacje tego co się właściwie stało. – Jeżeli to… jakimś cudem przeżyje… są gdzieś moje lalki, czy… mgrr… czy szlag je trafił? – mruknęła pytająco, aż zmroziło ją chwilę, gdy pomyślała o wydatkach,jakby je straciła. Oby nie, nie były one oczywiście najważniejsze, bardziej ceniła swoje własne, ale to to jak strata broni, finansowo boli.

---

Dying noises.

---

Statystyki:

  Ukryty tekst

Użyte Techniki:

  Ukryty tekst

Znane Techniki:

  Ukryty tekst

Ekwipunek:

- Pancerz z całym swoim dobrodziejstwem

• Dwie kabury, po jednej na udach
• Dwie torby na pośladkach
• Neko-te na dłoniach i nogach pancerza

- Skórzane, czarne rękawiczki
- Czarny płaszcz
- Fioletowa, japońska parasolka przy pasie
- Drewniane pudełko z nogami przy pasie

  Ukryty tekst

Pancerz i Marionetki w użyciu

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

Atrybuty Marionetek

  Ukryty tekst

[Misae]

Przerwóciła oczami na „może” powiedziane przez Kumę. Liczyła, że by tęsknił. Ona by tęsknila za nim. Może kiedyś mu powie? Kiedyś.
W między czaseie pojawili się na miejscu walki. Misae posłała uśmiech w stronę Tetsuro. Doceniała jego słowa i oferowaną troskę
-Miło mi słyszeć… nie dajmy się zabić, całą trójką najlepiej - posłała jednemu i drugiemu spojrzenie, licząc, że naprawde cała grupa wyjdzie żywo z tego starcia. Nie zamierzała się zastanawiać czy robią mądrze, czy właśnie ryzykują za dużo. Byli tam gdzie był ich przyjaciel z Klepsydry, czyli byli na swoim miejscu
-Jak zawsze w centrum zamieszania - zagadnęła widząc walczącego Kjosza. Tego sameo, który nie zawahał się rzucić na antykreatora. Nie zamierzała zostawiać go samemu sobie. Poklepała stojącą pod jej stopamy Koyę co spotkało się z prychn ięciem i przewróceniem wielkimi, jaszczurowatymi oczami.
-Wyjdzie w praniu - odparła od Tetsuro gdy ten stwierdził, ze Misae sobie poradzi. Dosyć odważn stwierdzenie.
Koya ryknęła wściekła gdy poczuła ruszające na nią ataki. Jej głos rozniósł się po polu bitwy niczym zesłanka gniewu piekielnego.
-Postaraj się, nie tego się po tobie spodziewałam - mruknęła Misae, by sprowokować gada bardziej, w tym samym momencie skupiając swoją chakrę w pięściach
-Zaraz zamiast tych robaków, to ciebie pożrę - warknęła. Zerknęła na pole bity i ludzi, którym miała pozwolić przeżyć. Jeżeli oceniła, że odległość jest wystarczająca zaczęła składać dwie pieczęcie i przyłożyła łapy do ziemi.
Misae w tym czasie zeskoczyła z karku wielkiego gada pikując pięścią w kierunku ziemi, oddalajac się na tyle, aby Koya nie oberwała rykoszetem.
-Tetsuro! Chyba przyda ci się nowa kukiełka - krzyknęła aby zwrócić na siebie uwagę zielonowłosego -Postaraj się mnie nie zabić przy okazji - rzuciła nieco zawadiacko, gotowa do przejścia do walki w kontakcie z tymi, którzy byli niedaleko. Widziała co potrafił robić Ario z kukiełkami i z ludźmi podpiętymi do jego nici. Nie wiedziała czy Tetsuro jest aż tak dobry jak rudzielec, ale ostatecznie w najgorszym razie liczyła na Kuroi’a i jego piasek. Zamierzała zaufać towarzyszom i walczyć do ostatniej kropli krwi.
Liczyła, że uderzenie jakie powinna wywołać uderzając pięścią o ziemię powinno dać jej moment zaskoczenia i odepchnąć napastników na tyle, aby zrobić jej moment na rozeznanie się z sytuacją przed przejściem do ofensywy. Nie oznaczało to również, ze zamierzała stać i czekać na śmierć. Jeśli ktokolwiek ją zaatakuje zamierzała unikać ataku.

Były dwa scenariusze. Albo sztumowa była daleko i Koya mogła sobie pozwolić na wykonanie techniki, albo byli zbyt blisko i oznaczało to, ze musiała przejść do walki wręcz.
Jeśli będzie musiała przejść do walki osobiście nie zamierzała się hamować. W końcu od dawna mogła siać pogrom o którym tak marzyła. Wpadając z groźnym rykiem pomiędzy przeciwników zamierzała uderzać w nich czym tylko mogła - pazury, ogon, zgniatać ogromną łapą, brać w zęby i rozszarpywać na kawałki ich miękkie wnętrzności, aż pole bitwy nie zmieni się w morze szkarłatu. - tak naprawdę zrobi to nawet jeśli wykona technikę, po prostu drugi plan zakłada, że przejdzie od razu do walki bezpośredniej, a pierwszy, że wykona technikę i dopiero potem zacznie walczyć.

Odpowiada chłopakom
Kiedy Koya składa pieczęcie zeskakuje z jej grzbietu by uderzyć w ziemię techniką
Koya w tym czasie składa pieczęcie aby użyć techniki a potem rzuca się do walki
(Chyba, że szturmowa jest zbyt blisko, wtedy plan drugi)
Misae i tak zeskakuje z grzbietu Koi uderzając pięścią o ziemię by rozrzucić przeciwników dookoła
Koya odpala co fabryka dała i uderza w kogo popadnie

  Ukryty tekst

Imię

Pikushī

Ranga

E

Koszt

Przyzwanie na 5 tur

D: 15% | C: 11% | B: 8% | A: 3% | S: 2% | S+: 1%

Wygląd Mała jaszczurka mieszcząca się w dłoni. Już na pierwszy rzut oka widać jego młody wiek - zwłaszcza po proporcjach ciała i spojrzeniu. Swoimi ogromnymi, błękitnymi oczami ogląda świat z zainteresowaniem. Zaufaniem. Jego brzuszek jest śnieżnobiały, a łuski na grzbiecie, ogonie i głowie przyjmują barwy od jasnoniebieskiej po granatowy, przesiane przez różowe plamki na czole i karku. Wprawny obserwator może dostrzec drobne prążki na małych łapkach.. Porusza się z niebywałą szybkością, zdawać by się mogło, że jest wszędzie na raz.

Charakter Jego imię mówi samo za siebie. Chochlik. Młody, ciekawski. Wszędzie go pełno. Jest otwart na świat i chce czerpać z niego całymi garściami. Opiekuje się swoją młodszą siostrzyczką Egao. Mówi tak szybko, że często mało kto rozumie co mówi. Dosłownie potrafi wyrzucać z siebie potok słów, nie tworzących nawet składnego zdania, przez brak kropki, która by mogła poskładać je w całość. Radosny, zawsze uśmiechnięty. W powiernikach paktu widzi przyjaciół, których chętnie pozna i zobaczy czego mogą go nauczyć.

  Ukryty tekst

Imię

Ganko

Ranga

E

Koszt

Przyzwanie na 5 tur

D: 15% | C: 11% | B: 8% | A: 3% | S: 2% | S+: 1%

Wygląd Mieszczący się w dłoni, niesamowicie intensywnie zielony kameleon, o dużych, brązowych ślepiach. U każdej z łapek ma po trzy, chwytne palce oraz długi skręcony w spiralę ogon. Głowę zdobi mu kostny wyrostek. Porusza się z widocznym gołym oka zawzięciem. Nie jest to jaszczurka, z której można w kaszę dmuchać. Udaje bardziej groźnego niż jest. Na grzbiecie widać przebijający się dopiero grzebień z łusek. Wyraz jego pysia jest często poważny, nie pasujący do jego wyjątkowo młodego wieku.

Charakter Potomek samego mędrca, przez co jest bardzo ambitny. Stara się być poważniejszy niż jest w rzeczywistości by ostatecznie i tak dawać swojej dziecięcej naturze dojść do głosu. Małomówny, choć zna ludzki dialekt. Woli aby przemawiały jego czyny, a nie słowa. Najbliższy przyjaciel „Chochlika”. Zawsze są razem i są sobie wierni. Razem planują w przyszłości być najsilniejszymi przedstawicielami swojego rodu. Pozytywnie nastawiony do ludzi i innych. Wydawać by się mogło, że nie jest zbyt przyjazny, ale to zdecydowanie mylne wrażenie.

  Ukryty tekst

Imię

Bosu

Ranga

E

Koszt

Przyzwanie na 5 tur

D: 15% | C: 11% | B: 8% | A: 3% | S: 2% | S+: 1%

Wygląd Najstarszy z paczki młodziaków, co widać zarazem po jego już dojrzalszych rysach, jak i spojrzeniu. Jego łuski są koloru buletkowej zieleni,lekko przydymione. Szare oczy, podkreślone są kontrastującą, czerwoną farbą, nadającą młodzieńcowi pewnej dzikości. Jest na tyle duży, że spoczywającą na ręce jego gruby, ogon zwisa. Łuski na grzbiecie układają się na siebie płytowo. By jeszcze bardziej odróżnić się od młodszych towarzyszy na wysokości pasa posiada jasnobrązową przepaskę. Chowa tam różne przedmioty, jak często podkreślając takie, które mogą przydać się w każdym momencie.

Charakter Typowy szef „gangu”. Poważny, ładnie i wyraźnie się wysławiający. Zawsze na przedzie swojej paczki. Nie boi się niczego, a przynajmniej zawsze takie sprawia wrażenie. Wskoczy za pozostałymi maluchami w ogień i na pewno nie da ich skrzywdzić. Bywa porywczy i mówi często więcej niż powinien nie przejmując się tym co pomyślą sobie inni. Bywa uparty i krnąbrny, co często robi za maskę, by złudnie dodać mu wieku i powagi. Gdy pozna kogoś lepiej i nie ma maluchów obok pozwala sobie na żarty i rozluźnienie. Nie zdarza się to niemal wcale, lecz w takich chwilach Bosu, nie musi być bosem.

  Ukryty tekst

Imię

Kōya

Ranga

S

Koszt

Przyzwanie na 5 tur

S: 40% | S+: 20%

Wygląd Ostatnia z przedstawicielek standardowej części paktu, przywódczyni rodu oddanego przeszłości. Największa istota, stąpająca po Doragonhiru. Rozmiarem porównywalna do ogoniastych bestii, od których posturą wcale nie odbiega. Dzika. Groźna. Od pierwszego spojrzenia w ten dziki pysk pewne jest jedno - nitk nie chce mieć z nią nic do czynienia. Długie i ostre jak brzytwa zęby z łatwością wgryzają się w ofiarę, a szpony z łatwością rozcinają nawet pancerze. Jest niezykle smukła, a zarazem nie da się odmówić jej umięśnienia. Przeraża również jej kolor. Czarna niczym nocne niebo, o pojedynczych złotych pasach ciągnących się wzdłuż ciała. Złote, o typowo gadzich, pionowych źrenicach oczy zdają się wypatrywać za kolejną ofiarą. Sposón w jaki się porusza jest trudny do opisania, to coś co trzeba zobaczyć. Jest to coś na pograniczy skradania się do ofiary, a pokazywania dominacji nawet machnięciem pazurem. Coś co sprawia, że nie dzieci, lecz wręcz rodzice nie zasną w nocy z przerażenia.

Charakter Czysty spryt. Kōya to wcielenie cynizmu, złośliwości, jest surowa i wymagająca. Jako jedna z niewielu ze swojego rodu mówi ludzkim dialektem, choć nie od razu się do tego przyznaje. Lubi się bawić innymi. Sprawdzać ich granice. Testować. Morduje bez mrugnięcia okiem. Czasem dla zabawy. Czasem z nudów. Zdobycie jej sympatii to sukces, którego niemal nikt nigdy nie osiągnął. Takie życiowe osiągnięcie, po którym można umrzeć bo nic więcej nie będzie się liczyło. Od czasu Murasakino-me, nie obdarzyła szacunkiem nikogo. Nie stroni od sarkazmu i złośliwości. Współpracuje z resztą rodzin bo mimo tego co sobą reprezentuje, w tym lodowym, gadzim serduszku jest oddanie rodzinie. Sama może ich gnoić, ale jeżeli ktoś podniesie na nich rękę straci głowę.

  Ukryty tekst

Karta:

  Ukryty tekst

Techniki:

  Ukryty tekst

Ekwipunek:

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE): - Torba na lewym i prawym biodrze, plecak, rękawiczki ze stalowymi ochraniaczami na dłoniach, na lewym ramieniu opaska „Zjednoczonych sił Sogen”

  Ukryty tekst

[Nana]

Wszystko działo się zaskakująco szybko. Zaraz przed tym, jak zakończyła się historia spalonego Mamoru, odwróciła się, żeby zacząć się bronić przed grupką nadciągających wrogów. Nie zdążyła jednak zareagować, gdy dosięgły ich płomienie jednego z sojuszników. Całe dwie sekundy zajęło jej zrozumienie, kto jej pomógł. Zresztą nie pierwszy raz.

- Kamino! - Krzyknęła za kobietą czując dziwny uścisk w żołądku. Ostatnio widziała rodzicielkę w całkiem innych okolicznościach. W zimnej więziennej celi. Bez perspektywy na wolność i jakąkolwiek przyszłość. Zdecydowała się odkupić swoje winy, czy przyszłą poświęci własne życie dla dobra sprawy? Doskonale znała odpowiedź. Obydwa jednocześnie. - Mamo - zawołała jeszcze ciszej zdając sobie sprawę, że jej wołanie zagłuszone ferworem walki najprawdopodobniej nie miało możliwości dotarcia do kobiety. Zaklęła pod nosem ruszając w stronę oddalająca się od walczących Bijuu. Nie potrafiła zdefiniować tego co czuła. Chciała znaleźć jakieś wyżej położone miejsce. Punkt, z którego łatwiej byłoby się jej zorientować w terenie. Odkąd zatraciła się w walce nie śledziła innych zdarzeń na polu bitwy. Kto wygrywał?

Biegnąc zauważyła leżącego mężczyznę. Czerwone tęczówki szybko zlokalizowały Takashiego. Przeklęła pod nosem ruszając w stronę leżącego mężczyzny. Cały czas szukała potencjalnie rozstawionych notek wybuchowych i schowanych w pobliżu wrogów. Szukała zasadzki. Jeśli jej nie zauważyła spróbowała podbiec do Takashiego, chwycić go za fraki i zarzucić sobie jego ramię na swój kark.

- Kurwa obudź się! - Ryknęła mu mało delikatnie do ucha próbując go obudzić. Skupiła się na przesłaniu chakry do stóp, żeby łatwiej było jej poruszać się po błotnistej ziemi. Jeśli jej się udało ruszyła z balastem w stronę ptaków. W międzyczasie wyciągnęła dwa shurikeny mieląc je w wolnej dłoni gotowa do obrony, gdyby ktoś ich zaatakował. Jej pierwszym odruchem byłoby runięcie na ziemię wraz z Takashim. Jeśli jednak widziałaby, że dotarcie do ptaków staje się niemożliwe zostawiłaby balast ratując siebie. Na początku jednak próbowała mu pomóc. Cały czas skanowała otoczenie Sharinganem gotowa do uniku i obrony.

1. Odwrót

Techniki i Chakra

  Ukryty tekst

Staty:

  Ukryty tekst

Wiedza:

  Ukryty tekst

Eq:

1 kabura przypięta na pasku na prawym udzie, 1 torba pod pasem z kimona na plecach. Pochwa z kataną na plecach.

  Ukryty tekst

[Kuroi Kuma]

Buchające płomienie pojawiły się na polu walki. Kobiety z Uchiha nie patyczkowały się za bardzo i paliły wrogów przy pomocy swojej chakry. Swąd spalonego ciała pojawił się ponownie, tym razem bardziej intensywnie, spalenizna dawała się mocno we znaki, dym krztusił, utrudniał oddychanie. Kuroi zawinął sobie twarz w bandaż, tam przynajmniej będzie miał chociaż trochę czystsze powietrze, bo cały syf zostanie na materiale - a przynajmniej jego część. Potem zaczęły dziać się rzeczy - wielki jaszczur, wielki samuraj, ogólnie wiele wielkich rzeczy pojawiało się na placu boju zupełnie tak, jakby tylko wielka rzecz mogła się przeciwstawić wielkiemu Biju. Pewna logika w tym oczywiście była. Myślisz sobie wow, potężni ludzie, potężne techniki, ale nie masz za bardzo czas się temu przyglądać, bo zaraz zaczęło w jego kierunku biec trójka dzikich - już nie strzelali, albo nie mieli chakry, albo... nie umieli? No i Kuroi już chciał się do nich ruszyć, naprawdę, nie zmyślam, nawet miał ochotę coś z tym zrobić, ale z nieba zwalił się przed nim kamienny wąż. Nawet nie przed nim, bo częściowo na niego, na szczęście piaseczek był na miejscu i pozwolił mu wyjść z tego cało. Nie to żeby mógł odskoczyć, to by wymagało zbyt wiele energii jak na Staruszka. Dzicy jednak chyba przejęli się tym wydarzeniem i chcieli część kamiennego stwora, dlatego też ruszyli w jego kierunku. Super.
Mając jednak swój piach do dyspozycji, a także kamienne pozostałości stwora, który rozpadł się tuż przed nim, wziął więc nieco piasku i zaczął rzucać w dzikich kamieniami, tak żeby każdy z nich został poczęstowany kawałkiem kilkusetkilogramowego tortu. To jednak nie miał być koniec, bowiem piasek miał dotrzeć do Dzikich, tuż za pociskami. Jeżeli zmiażdżą oponentów, to fajnie, a jeżeli nie to... no trudno się mówi i trzeba ich po prostu pizgnąć piaskiem, przebić ich ciało najlepiej, tworząc piaskowe szpikulce wycelowane prosto w czaszkę lub brzuch. Tam gdzie miękkie, tam gdzie najprościej był się ich pozbyć.
Pozostały piasek jaki miał w garści służył mu do... cóż, do przechwytywania na siebie techniki innych dzikich wymierzonego czy to w niego, czy to w Miase i jej stwora, czy też Tetsuro. Przy nich zamierzał się najbardziej trzymać, by w razie czego ich ochronić.

Chakra i Statystyki

  Ukryty tekst

Techniki

  Ukryty tekst

Ekwipunek

  Ukryty tekst

Skrót:
1. Rzucam w Dzikich kamieniami które są obok
2. Tworzę piaskowe szpikulce, by ich przebić i się pozbyć na dobre
3. Pozostały piasek do ochrony siebie, Misae, Tetsuro
4. Trzymam się wyżej wymienionej dwójki

[Tetsurō]

---

Ostatnia Bitwa o Kōtei

EVENT

---

Zamieszanie na polu walki było ogromne, mimo sprawnego umysłu i wyćwiczonej percepcji, ciężko było chłopakowi skupić się na wszystkim, co działo się dookoła. Mimo wszystko próbował, wiedział, że porwał się z motyką na słońce, co nie zmieniało faktu, że nie zamierzał umierać. Pomogą tylu ilu będą w stanie, a następnie się wycofają. Plan dobry, teraz tylko go wycofać.

Kukiełki rzucone do walki zaczęły pomagać wycofującym się członkom drużyny szturmowej. Niestety, skupiło to także uwagę dzikich, co spowodowało, że po stronie zielonowłosego pojawiły się pierwsze straty. Podstawowe kukiełki po dzielnej walce, mimo swojej zawrotnej prędkości, zostały obrócone w proch, a raczej rozbite na drobne kawałki. Tetsuro wiedział, że i tak przysłużyły się wszystkim, dlatego też sprawnym ruchem ramienia przyciągnął do siebie pozostałości, które w swoim warsztacie będzie mógł odtworzyć, a następnie zapieczetował je w lezącym przed nim zwoju, z którego jeszcze chwilę temu je wyciągnął.

Oczywiście to nie tak, że skupił się tylko na tej jednej rzeczy, jak każdy marionetkarz, miał podzielną uwagę. Kątem oka dostrzegł swoich dwóch towarzyszy z pustyni, Osamu oraz Taisho. Wycofywali się, jednakże wróg cały czas na nich napierał. Trzeba było im pomóc. Młody marionetkarz posłał w ich stronę trzy swoje skorpiony, przemieszczając je pod ziemią, za pomocą swoich mechanizmów. Po dotarciu na miejsce, miały one wykopać się o z zaskoczenia przeszyć swoimi ostrymi ogonami kilku wrogów, a następnie ustawić się w pewnej znanej marionetkarzom formacji, miały ustawić się w piramidę oraz odbezpieczyć skrywane w ustach pieczęci. Kiedy formacja zostanie uformowana, Tetsuro złoży pieczęci, a plakiety kukiełek błysną chakrą, tworząc ogromny, zasysający dzikich wir, który powinien przerobić ich choć w części na kotlety mielone. Jeżeli przy okazji Zielonowłosy nawiąże kontakt z towarzyszami, to pośle im porozumiewawcze skinienie głową, dalej wspierając ich swoimi kukiełkami.

W tym czasie ostatnia, najważniejsza kukiełka - Goryl, miała trzymać się w miarę blisko Zielonowłosego. Była to jego twierdza, więc jej głównym zadaniem było atakowanie wszystkich, którzy podeszli zbyt blisko młodego marionetkarza. Wykorzystywała ona cały swój arsenał, jeśli to było konieczne, zarówno tarcze chakry ukryte w ramionach, jak i miotacz chakry skryty w głowie, zasypując wroga gradem skalistych pocisków z miotacza. Kukiełka była duża, miała też spore możliwości defensywne, i na tym miała się skupić, głównie odpierać ataki i wyprowadzać swoje z kontry, jeśli będzie na to sposobność.

Nagle młodzieniec usłyszał głos Misae. Co ta szalona kobieta planuje? Szybko jednak zrozumiał o co jej chodziło, uśmiechnął się pod nosem i posłał w jej stronę jedną ze swoich nici chakry, podpinając się do jej pleców. Kontrola kolejnej "Kukiełki" nie będzie dla niego problemem, w końcu właśnie odciążono go z trzech wojowników, więc będzie mógł przekazać trochę uwagi swojej przywódczyni ze szpitala.

- Mam nadzieję, że nie masz lęku wysokości! Plecy masz bezpieczne, skup się na przeciwniku! - krzyknął do Misae, kiedy tylko jego nić dotknęła jej pleców. Starał się on pomóc jej w manewrowaniu, wykonując ruchy, których przeciwnicy mogli się nie spodziewać, jak nagłe zmiany trajektorii w powietrzy, uniki, czy też nagłe zrywy, które umożliwiało kontrolowanie z rzędu. Skupiał się na jej ruchach, chcąc przewidzieć w jakim kierunku podąży, kogo będzie chciała zaatakować, tak aby dostosować się do jej planu. Na pewno jest to ciężkie zadanie, w koło działo się wiele, a oni nie byli ze sobą zgrani, no ale kiedy mieli stworzyć taką więź jak nie teraz? Robił co mógł aby pomóc swojej towarzyszce, ratując ją przed ewentualnymi atakami.

- Nie wiem jak długo tu się utrzymamy! Kuroi-san, Misae-san, musimy powoli zacząć myśleć o ewakuacji, jak tylko zabezpieczymy odwrót naszych! - dzikich robiło się w koło coraz więcej. Wiadomym było, że nie utrzymają się tutaj do końca. Mimo swoich umiejętności, wroga było o wiele więcej, nie należał on też do słabych, dlatego też trzeba było powoli zacząć planować. Najlepszym rozwiązaniem będzie pewnie piach Kuroi'a, no ale czy będzie w stanie on ich wszystkich stąd ewakuować?

- Kuroi-san, będziemy mogli liczyć na twój piach? - zapytał dosyć bezpośrednio swojego towarzysza, cały czas monitorując pole walki i walcząc zgodnie ze swoim planem. Mimo rozproszenia swoich sił, miał nadzieję, że choć trochę będzie w stanie zmienić na polu walki.

TL DR:

• Wycofanie zniszczonych marionetek i zapieczętowanie ich w zwoju
• Posłanie skorpionów jako wsparcie do Tasisho i osamu, atak od pleców i stworzenie chakrowego wiru
• Użycie goryla do defensywy i ochrony Tetsuro
• Podpięcie się do pleców Misae i asekuracja jej w trakcie, gdy masakruje dzikich.

Marionetka - Skorpion

marionetka - Goryl

  Ukryty tekst

Staty

  Ukryty tekst

Itemki

• Złota Odznaka Ninja Ayatsuri noszona na szyi na łańcuszku
• Ochraniacz na czoło z wygrawerowanym symbolem "Zjednoczonych sił Sogen" przywiązany na lewym ramieniu
• Kabura na broń na lewym udzie [30/30]
    Ukryty tekst
• Kabura na broń na Prawym udzie [30/30] :
    Ukryty tekst
• Torba Biodrowa na Biodrze z Lewej strony [80 / 80] :
    Ukryty tekst
• Torba Biodrowa na BIodrze z Prawej strony [25.5 / 80] :
    Ukryty tekst

Marionetki

  Ukryty tekst

Staty marionetek

  Ukryty tekst

[Mijikuma]

Czuję, że moje zmysły powoli się uspokajają, adrenalina utrzymuje się wciąż na wysokim poziomie, ale nie ekstremalnym, jak to miało miejsce w trakcie przygwożdżenia. Powiedzieć, że wokół mnie rządy sprawuje chaos to jak nic nie powiedzieć – Minoru dopiero co mi pomógł i już biegł ku ratunkowi kolejnej osoby, zaś do mnie w tym czasie dobiega kolejna osoba, medyk, którego zresztą szukałem. Mimo wyczerpania i wyraźnego uszczerbku na zdrowiu, wiedziałem, że sytuacja za mną może być poważniejsza, należałoby więc im pomóc w pierwszej kolejności. Białowłosy tak się jednak nie zachował i wpierw podleczył moje rany – momentalnie poczułem pewną ulgę w ciele, lecz nie na tyle dużą, bym mógł stwierdzić, że jestem na nowo zdrową osobą.
Oddycham głęboko i staram się wszystkie swoje zmysły skupić na mężczyźnie. Przedstawiał mi on zadanie, którego musiałem się podjąć, chociażby w ramach rekompensaty za lekkie uleczenie. Zagryzam zęby i kiwam głową na znak, że zrozumiałem i idę, nie myśląc o bólu do namiotu, badając stan mężczyzny, któremu mam pomóc się stąd ewakuować oraz śledzę wzrokiem wspomniane pupile – sprawdzam swoje możliwości siłowe, czy jestem w stanie zarzucić za ramię mężczyznę, jednocześnie biorąc stworzonka i iść w przeciwną stronę niż mur, w tę samą stronę, w którą wszyscy mają się ewakuować. Nie patrzę za siebie, całkowicie poświęcając się swojemu zadaniu. Nie mogę nic zrobić z resztą, należy więc wykorzystać szansę, jaką mi stworzyli do dalszego odwrotu. Gdybym tam został, nic by tam po mnie nie było, a jedynie mógłbym ryzykować śmiercią czy powtórnym zranieniem co sprawiłoby więcej kłopotów dla całej grupy. Pozostaje mi się modlić, że wszystko z nimi będzie okej.

- Miji wstaje, pomaga mężczyźnie i jakimś pupilom w podniesieniu się i wspólnie się ewakuuje z części medycznej twierdzy.

  Ukryty tekst

[Yami]

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Boukyaku Shinichi]

Mętne spojrzenie bezmyślnie wlepione w burzowe chmury na których rozbrzmiewała powolnie ustępująca burza nie skupiało się na niczym konkretnym. Spuchnięta twarz pozwalała tylko jednemu oku spozierać na otaczająca rzeczywistość, a była ona ponura. Bitwa nie zakończyła się, na niebie dalej widać było od czasu do czasu walczących będących w każdej chwili w stanie zanurkować i zaatakować rannych obrońców. Poza tym bitwa była przegrana, mur okalający twierdze upadł a rzesze dzikich wdzierały się za gruzowisko. W oddali słychać było przeraźliwe ryki demonów zdolnych zmieść świat swymi licznymi ogonami.
Niczym nowonarodzone dziecko, Shinichi spoczywał w objęciach namalowanego goryla. Jego całe ciało bolało, a zasoby chakry wyczerpane były do minimum. Był on całkiem zdany na los, który nie raz czy dwa zadrwił z niego okrutnie podczas tej dłużącej się nocy rodem z piekła. W jego głowie szumiał pulsujący ból, donośne dźwięk i jaskrawe blaski wybuchów straciły znacznie na swej intensywności. Pozostała zdrowa ręka jakby bezwarunkowo wylizywała brudną ranę nogi licząc, że uda się jeszcze wyjść z tego cało. Umysł chłonął ryki potężnych bestii za każdym razem kurcząc się coraz bardziej w swojej bezbronności. Zwinął się w kłębek na tyle ile pozwalało jego potłuczone ciało, stając się jeszcze mniejszym w rękach gorylopodobnego tworu. Nie pozostało mu nic więcej jak czekać co przyniesie los. Stał się liściem niesionym przez wiatr.


Skrót:
-> Chill w ramionach małpeczki

  Ukryty tekst

Statystyki | Znane techniki | Przedmioty

Statystyki:

  Ukryty tekst

Znane techniki:

  Ukryty tekst

Przedmioty:

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):

• Ciemno-szary płaszcz
• Dwie białe maski
• Medalion przynależności do klanu Nara
• Torba na glinę (Lewe biodro)
• Torba na glinę (Prawe biodro)
• Kabura na broń (Lewe udo)
• Torba (prawy poślad)
• Ochraniacz na czoło z wygrawerowanym symbolem "Zjednoczonych sił Sogen"

  Ukryty tekst

Użyte techniki | Użyte przedmioty

Użyte techniki:

Użyte przedmioty:

[Keion]

Właściwie jak tylko wybiegłem z namiotu wpadłem na białowłosego mężczyznę, który pomimo ran starał się biec i wzywać pomocy. Bez zastanowienia podbiegłem do niego będąc pewnym że tak jak ja należy do obrońców, a nie napastników. Mężczyzna niemalże wpadł w moje ramiona i udało mi się go złapać wybawiając go od upadku. Pomogłem mu usiąść, po czym skupiając na dłoniach medyczną chakre zacząłem leczyć rany. Jego stan był ciężki, ale na szczęście nie okazał się śmiertelny i byłem w stanie mu pomóc, choć to musiało trochę potrwać.
W międzyczasie zauważyłem że pojawił się Shigemii i najprawdopodobniej zajął się leczeniem towarzyszy mojego pacjenta.
- Spokojnie mój kolega właśnie pomaga twoim towarzyszą. - Powiedziałem do białowłosego chcąc go uspokoić, żebym mógł na spokojnie dokończyć leczenie. Ten jednak specjalnie nie reagował na moje słowa, przyjął moje polecenie prawie jak rozkaz co w pewnym sensie mnie ucieszyło. Także ukończyłem leczenie go na tyle ile byłem w stanie i puściłem go dalej by mógł lecieć i wykonać swoją część obowiązków.
Gdy tylko ten się podniósł ja również wstałem i spojrzałem dookoła co i jak. Widząc wciąż pracującego Shigemiego od razu podjąłem postanowiłem podjąć konwersacje. -Shigemi jak tam sytuacja? - Krzyknąłem i niemalże natychmiast zacząłem biegnąć w stronę Jego i kolejnych potencjalnych pacjentów. -Jak Ci idzie pomóc Ci? Nie wypompowałeś się z chakry? - Zapytałem zbliżając się i oferując swoją pomoc w postaci chakry bądź umiejętności medycznych

TL DR:
1. Leczenie Mijikumy.
2. Podbiegniecie do Shigemiego i zaoferowanie pomocy

Chakra

  Ukryty tekst

Techniki

  Ukryty tekst

Karta

  Ukryty tekst

Ekwipunek:

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):
http://shinobiwar.pl/viewtopic.php?p=103690#p103690
Opaska na czole, Kabur na prawym udzie, Torba na lewym pośladku, Torba na prawym pośladku (wyprawka eventowa)

  Ukryty tekst

[Papyrus]

---

Ostatnia Bitwa o Kōtei Ookami, Orochi, Ario

Ookami złożył raport Orochiemu, który po chwili przejął dowodzenie przy bramie. Jego stanowczy głos i postawa spowodowały, że nawet Uchiha, którzy początkowo narobili tutaj problemów, teraz zerwali się i zdecydowali się pomóc. Nawet, jeżeli widocznie było im niedobrze. Tracili dom, tak, jak dom tracił Orochi.

- Tak jest! - zawołał mężczyzna, kiedy dostał rozkaz od Orochiego.

- Pierwszy postój będzie przy bramie południowej - zawołał Yamanaka. - Tuż pod miastem przygotowane są konie i wozy, które wywiozą rannych. Trzeba tylko tam dotrzeć.

To by wyjaśniło, czemu wozów do wywożenia cywili było tak niewiele. Były w dużej mierze zarezerwowane dla rannych ninja i żołnierzy.

- Dowództwo też się wycofuje… - dodał Yamanaka i lekko zgryzł zęby. - Mamy tutaj nie zostawać, kiedy już Masahiro-sama przejdzie przez bramę.

Deszcz już prawie przestał padać, a chmury się rozwiewały pokazując szarość nad ranem. Jeszcze można było dostrzec pojedyncze gwiazdy na niebie. Przez bramę sunął tłum żołnierzy i shinobich, nosząc na swoich zmęczonych twarzach ślady bitwy, którą przegrali. Ich zbroje i stroje, teraz były pokryte kurzem, krwią i nacięciami od ostrzy. Wśród nich poruszali się iroyninowie, najbliżej trzymając się Ario, który pomagał największej ilości rannym - takim, których było ciężko przenieść.

Wojownicy wspierali się nawzajem, niektórzy ledwo stawiali kroki, opierając się o barki towarzyszy. Dźwięk ich kroków mieszał się z szeptami modlitw, głównie do Susanoo i cichymi rozmowami o stratach, które ponieśli, o mieście, domu, który stracili. W tle było słychać jeszcze bitwę, która się nie zakończyła, a która niedługo miała się skończyć.

Orochi sprawnie przekazywał informacje i kierował do bramy południowej, oświetloną i przygotowaną wcześniej ścieżką.

Ookami zdołał dowiedzieć się czegoś o sobie w tym wszystkim. Wyraźnie był zaskoczony informacją, jaka przyszła od Hoshi. Zastanawiać się nad tym poważnie mógł dopiero później, ale Hoshi lekko uśmiechnęła się na informację, że był w Ryuzaku.

- Tak, Ryuzaku bardzo nie lubi się z Cesarstwem obecnie, jeżeli tam wracasz, bardzo na siebie uważaj. I zajrzyj do Siedziby Kropli, jeżeli będziesz potrzebował bezpiecznego miejsca.

W czasie, kiedy Orochi, dwójka Uchiha oraz kilkoro ludzi, którzy mieli jeszcze siły na kierowanie ruchem, on spojrzał na to, co się działo jeszcze na polu bitwy. Widział jeszcze strumień rannych, powoli pojawiających się żołnierzy i shinobich, bardziej obchodzących Twierdzę, niż przechodzących przez nią. Widział wielu shinobich i żołnierzy leżących i na skraju śmierci, innych, leczonych, jeszcze innych, stojących nad nimi i poruszających się we wnętrzu Twierdzy. Po drugiej stronie część walczących zbijała się dość ciasne zwarcie i wycofywała się, tracąc coraz więcej i więcej chakry, jedna osoba za to, trochę dalej, pruła przez przeciwników, niczym gorący węgielek przez warstwę śniegu, gasząc życie wielu osób po drodze. Jeszcze dalej - walczyło jeszcze więcej osób, w tym dwie bestie.

Dzicy… chyba nie atakowali tutaj. Nie szli na miasto. Chyba byli jeszcze zatrzymani przez latających obrońców i wojska pod twierdzą.

Chociaż jeżeli się przyjrzał, w oddali, bardziej po północnej stronie, po ominięciu Twierdzy, wielkie istoty były już pod murami Kotei. Ale też wydawało się, że walczą między sobą.

Kiedy Ario zatrzymał się przy Hoshi, razem z Misaki, ta położyła dłoń na ramieniu dziewczyny, a przestrzeń Ario wyraźnie szanowała.

- Mam nadzieję, że nie pójdą za daleko. Jakieś informacje dlaczego tutaj idą? Czegokolwiek udało ci się dowiedzieć? - zapytała.

Medycy razem z piątką Ario zmierzali przez miasto do południowej bramy, gdzie miano rannych położyć na wozach. Chłopakowi udało się to usłyszeć. Przejście przez miasto musiało zająć trochę czasu, ale droga była prosta, oświetlona i było pełno żołnierzy Kotei, którzy wiedzieli, gdzie zmierzać. Spokojnie klony mogły tam same dotrzeć, bez pomocy oryginały, który początkowo wyjaśniał sytuację Hoshi, a następnie przeniósł swoją uwagę na Yurikę.

Dziewczyna była ładna i delikatna. Mimo bladej cery, przywodziła na myśl piękność z pustyni, ale jej dłonie wyraźnie wskazywały na to, że pracowała ciężko z drewnem i swoimi marionetkami. Zawstydziła się nieco natarczywym spojrzeniem Ario.

- Saori-sama kazała przekazać, że Ario-san powinien przeprowadzić się w góry, gdzie jest chłodne, czyste powietrze, bo Ario-san jest chory… i tam życie będzie dłuższe… ale też wspomniała, że pewnie Ario-san się nie zgodzi, dlatego list… ja nie wiem, co jest w liście, przepraszam, Ario san.

Na wieści o Tetsuro, który ruszył na front, pobladła.

- Ale miał być tylko w grupie medycznej! Nie miał walczyć! Nie miał iść na front! - powiedziała zrozpaczona, niemal wyrywając się do wybiegnięcia za mury, ale zamarła, kiedy usłyszała ryk bijuu.

- Nie chcę zginąć… - mruknęła, a tymczasem Ario przyglądał się jej marionetce. Nawet tego nie zauważyła. Dopiero, kiedy kazał jej iść ze sobą, skinęła głową i poszła, niemal w amoku.

Klony Ario docierały do bramy południowej, gdzie był kolejny posterunek i tutaj na niego (na nich) czekano. Szczególnie na Ario. Miał ze sobą tych najbardziej rannych, więc od przejmowania ludzi od niego zaczęto. Powoli kładziono rannych na wozach, korzystając z pomocy lalkarza. Załadunek miał trochę potrwać. W międzyczasie, grupa shinobich dawała niewielką paczuszkę zapasów ludziom, którzy wychodzili z Kotei i informowali.

- Idziecie do Sarufutsu. To trzy dni drogi stąd, dysponujcie zapasami uważnie. Tam już na nas czeka przygotowane miejsce.

---

Anzou, Hana

Anzou i Hana wycofali się trochę bardziej, po skończonej kombinacji jutsu. Hana czuła się całkiem nieźle po tym, jak połączyła swoje siły z innymi i było widać, że całość zrobiła się całkiem potężna. W głowie jednak nadal siedziała jej Chino i zostawienie jej na śmierć. Sama nie podążyła jej na ratunek, Anzou również tego nie zrobił. Chyba szczęśliwie, że dowódca grupy to zrobił, ale może niekoniecznie było to dobre dla oddziału.

Sam oddział jednak radził sobie dobrze. Anzou i Hana mogli się wycofać za kolejną zaporę, tym razem osłaniani potężnymi technikami ognia, które powodowały, że wilgoć dookoła nich syczała i parowała. Kiedy przeszli przez tą zaporę, okazało się, że grupa żołnierzy była tutaj naprawdę duża - chyba zebrała się większość walczących. Ludzie, którzy nie mieszali chakry, wycofywali się szybko, przekraczając już progi zburzonej ściany Twierdzy. Shinobi nadal ich chronili.

- Czy… tam mogą być jeszcze żywi ludzie? - zapytał ktoś, kto spojrzał na gruzy ściany, na co jeden z Yamanaka pokiwał ponuro głową.

- Niewielu, ale… niektórzy żyją. Konają, ale żyją…

Przestało padać, chmury zostały rozwiane, a grupa żołnierzy właśnie deptała po gruzach, wymijając ciała ludzi, którzy spadli, deptała kamienie, które przygwoździły niektórych jeszcze żyjących. Czy dało się coś zrobić? Czy ktoś ośmielił się rzucić potencjalna propozycją?

Hana i Anzou dotarli do Twierdzy i oboje dostrzegli Masahiro wracającego z frontu. W ramionach trzymał Chino, a poruszał się szybko, jakby teleportując w linii prostej. Dwie strzały były wbite w jego plecy, ale on próbował zachować niewzruszony wyraz twarzy. Dotarł do Anzou w momencie, kiedy poszła salwa broni miotanej na przeciwnika.

- Chino-san - powiedział i przekazał młodą kobietę w ramiona Anzou. - Wygląda to źle. Jesteście zwolnieni ze stawiania barier, biegnijcie do medyków.

Chino faktycznie nie wyglądała dobrze. Była pokryta błotem, jej twarz była zakrwawiona, a noga - też pokryta krwią i chyba zmiażdżona.

Masahiro wrócił do wydawania kolejnych rozkazów, sam sobie wyrywając strzały z pleców.

---

Minoru, Mijikuma, Shigemi, Ai, Shinichi, Kubomi, Keion

Przestało padać.

Chakra Shigemiego przeszywała całe ciało Kubomi, powodując ból, ale też dziewczyna czuła, że jej wnęczności w ten czy inny sposób jakoś się zespajają, zaleczają - coś się w każdym razie działo. Może jej siły nie wracały, ale na pewno działo się coś dobrego, bo poczuła się nieco lepiej. Nieco. Shigemi czuł, że mnóstwo chakry z niego uszło, ale Kubomi została ustabilizowana i mogła zostać przeniesiona.

Jedna z ran została zaleczona. Tych ciężkich. Shigemi musiałby spędzić jeszcze raz tyle czasu i chakry, żeby dalej ja leczyć, a i tak dziewczyna potrzebowała spokoju, odpoczynku i wkładanie w nią więcej chakry teraz, kiedy należało się powoli wynosić z tego miejsca, zaczynało być nierozsądne.

Kubomi miała przeżyć, jeżeli nie oberwałaby ponownie.

Tutaj było dobrze.

Mijukuma również był trochę podleczony, ale teraz on, Ai, Kubomi i Shinichi byli mniej więcej w podobnym stanie. Najlepiej miewali się Minoru, Keion i Shigemi. Wszyscy trochę porozmawiali, wymienili słowa, uwagi, informacje. Ai trzymała jeszcze część osób w ramionach swoich goryli, w tym mężczyznę około pięćdziesiątki, który wyglądał, jakby właśnie się obudził i był zaskoczony całą sytuacją. Jego spojrzenie przesuwało się po całym szpitalu polowym. Jego noga była obandażowana i usztywniona.

Uchiha Kazuki, pacjent Keiona i pierwszy pogryziony przez węże Orochi. Zmarszczył on brwi, spojrzał w górę, spojrzał na rozbitą ścianę.

Do środka powoli zaczynali wchodzić żołnierze Zjednoczonych Sił Shinobi, którzy wycofywali się z pola bitwy - ale tylko część. Inna grupa na pewno obchodziła Twierdzę, bo nie wszyscy na pewno sprawnie mogli przejść przez Twierdzę - droga wyjściowa w stronę miasta była dość wąska, w porównaniu z frontem.

- Kto ma najwyższą rangę z was? Jeżeli żadne nie ma rangi powyżej sentokiego, przejmuję dowodzenie. Czy był rozkaz do odwrotu szpitala? - zapytał, patrząc na Keiona, bo go rozpoznał jako swojego lekarza. Kiedy Keion mu potwierdził, on skinął głową. - Natychmiast się wycofujemy. Zaraz nastąpi atak z powietrza, nie widać już prawie żadnych naszych Gazo na niebie, tylko przeklętych Dzikich Gazo. Front też się wycofuje. Ty - spojrzał na Ai, poznając ją lub dobrze określając, że ta jest ze szczepu Gazo. - Weź wszystkich rannych na swoje twory. Reszta, spieszyć się.

Wyglądał dość zabawnie, z poważną miną, w ramionach malowanego goryla, kiedy dwa liski siedziały mu na podołku.

Jakby przepowiedział to - chociaż pewnie po prostu zauważył - z nieba zaczęła spadać broń ostra. Atak miał głównie miejsce na żołnierzy, którzy przekraczali próg zniszczonej Twierdzy. Niektóre docierały do grupki, która była bardziej w środku, ale deszcz kunai był mniej uciążliwy.

Należało albo wykonać rozkaz Kazukiego albo przejąć dowodzenie samemu i wydać inny rozkaz.

---

Ryuujin, Osamu, Takashi, Nana, Misae, Tetsuro, Kuroi, Kyoushi

Ryuujin był z Takeru na ptaku, który już wzbijał się w powietrze, tak, jak kilka innych. Część nadal czekała, aż wsiądzie na nich reszta.

- No należał do grupy, teraz nie mam najmniejszego pojęcia, co się dzieje. Co do Katsumi-sama… już nie jest liderką. Jeżeli jest tutaj, znaczy, że będzie się poświęcać, żebyśmy my i wojsko mogli się wycofać - odpowiedział Takeru do Ryuujina, następnie spojrzał na chłopaka, jakby zobaczył go pierwszy raz. Na jego twarzy zaraz wymalowane zostało zaskoczenie. - Nie rozumiesz. Kotei padło. Jest po wszystkim. Dzicy wygrali. Katsumi-sama walczy dlatego, żeby jak najwięcej osób zdołało ujść z życiem. Tak samo, jak ta trójka, i jej siostra. Przysłani zostali tutaj, żebyśmy my i wojsko mogli odejść bez Kyuubiego na plecach.

Chyba w tym momencie miał w sobie trochę empatii i poklepał Ryuujina po ramieniu.

- Dałeś z siebie wszystko. Dzięki temu, kiedy będziemy kontratakować, będziemy mieli większą szansę na pozbycie się tych ścierw z naszych ziemi.

Nana w końcu zorientowała się, że wśród osób, które przybyły znikąd była jej matka - Uchiha Kamino. Była tutaj, wolna, walcząc. Nana rozmawiała z nią tuż przed bitwą. Przypominając sobie tą rozmowę, Kamino mówiła, że to ich ostatnia, że nie wygrają, że już się nie zobaczą. Czy to faktycznie chciała dziewczynie przekazać? Czy dlatego chciała z nią rozmawiać? Bo to był koniec?

Kiedy Nana krzyknęła do Kamino, ta odwróciła się. Nana z przerażeniem odkryła, że twarz Kamino była pokryta krwią. A nie oberwała. Była trochę daleko, ale wydawało się, że krew spływa z jej oczu - na twarz, na dłonie. Wyraźnie czuła ból.

- UCIEKAJ! - odkrzyknęła. - I żyj dobrze!

Kamino odwróciła się do walki, znów posyłając czarne płomienie w stronę wrogów, ale po chwili upadła na kolana, zakrywając twarz dłońmi.

Coś było nie tak.

Nana jednak, chociaż chciała obserwować, musiała pomóc Takashiemu. Dopadła do niego, próbowała pomóc mu wstać, obudzić go, podnieść i dowlec do odpowiedniego miejsca, żeby matoła uratować. Takashi chyba był ledwo przebudzony, ale to, jak wypowiedział swoje słowa, wcale nie brzmiały po "takashiemu". Brzmiały inaczej.

- Weź… mnie stąd… z dala… od tego przeklętego bydlaka.

W czasie, kiedy Nana próbowała podnieść i poradzić sobie z Takashim, zostali zaatakowani. Szczęśliwie klon Osamu znalazł się przed nimi i użyl swojego smoka z kamienia, wjeżdżając i orając przeciwników, ratując im skórę. Potem jeszcze trzymał się przy Nanie i Takashim, pomagając dwójce dostać się do malowanego ptaka i załadować Takashiego i Nanę na jego grzbiet. Ptak - pełen - wzbił się w powietrze.

Nana z daleka mogła widzieć walkę.

Prawdziwy Osamu obserwował uważnie otoczenie, aby mieć pewność, gdzie jest Takashi, chcąc go obronić w każdy możliwy sposób. Dlatego jego klon zrobił, co zrobił. On sam razem z Taisho pędzili przez pole bitwy, do jednego z ostatnich ptaków, które wzbijały się w powietrze, biorąc ze sobą szturmową grupę. Ptak był już trochę w powietrzu, kiedy Taisho wykonał imponujący skok na niego i zwiesił się odpowiednio, żeby złapać dłoń Osamu i wciągnąć go na "pokład".

Ostatnie ptaki miały wystartować w najbliższych chwilach.

Kuroi miał coś, czego nie posiadało większość shinobi wokół niego, doświadczenie. Wszak było trochę shinobi, którzy uchodzili za silniejszych od pisakowego staruszka, posiadali oni również bardziej efektowne techniki. Tylko po co zsyłać na bandę dzikich morze ognia, skoro można było takiemu przywalić kamulcem, a efekt był ten sam.
Piasek Kuroia podzielił się na mniejsze porcje by pochwycić to co zostało z kamiennej techniki. Grupka dzikich zbliżała się z każdą sekundą nie dając mu zbyt dużo czasu na reakcję, dlatego też nie miał on zbyt wiele czasu na celowanie i musiał zacząć ciskać głazami już teraz. Pierwszy wyrzucony głaz spotkał się z nadbiegającym dzikim, już chwilę później. Pęd z jakim został wyrzucony, spowodował, że ciało dzikusa, zostało wyrzucone w tył tylko po to by przekoziołkować kilka razy do tyłu i zostać przygniecionym przez to co go trafiło, dokonując tym samy żywota. Drugi wyrzucony głaz również ściągł nadciągającego dzikusa z nóg. Podobnie również trzeci i czwarty. Kuroi dziesiątkował tych, którzy postanowili stanąć mu na drodze, do czasu.

Dzicy mieli ogromną przewagę nad siłami koalicji. Do tego z każdą chwilą, coraz więcej członków grupy szturmowej opuszczało pole bitwy, kondensując w ten sposób siły dzikich wokół tych, którym uciec się jeszcze nie udało. Nie można było również zapomnieć o tym, że wśród przeciwników były jednostki silniejsze i prędzej czy później, trafi się na takiego. Ten moment nastał również dla Kuroia. Dzicy zaczęli coraz bardziej zwracać uwagę na starszego shinobi i uświadamiać sobie, że trzeba go unieszkodliwić.

Kolejny wyrzucony kamień spotkał się ze swym celem. Lecz w momencie uderzenia rozpadł się on na dużo o wiele mniejszych kawałków, które zasypały okolicę, nie czyniąc już nikomu większej krzywdy. W miejscu zderzenia stał pojedynczy dzikus, który stał w pozycji świadczącej o tym, że roztrzaskał on kamień jedynie przy pomoc swej pięści. Po chwili, rzucił się on frontalnie na Kuroia. Gdyby jednak tego było mało. Od prawej strony, w kierunku Kuroia nadciągała ogromna, ognista, smocza głowa. A oprócz tej dwójki, wciąż nacierało na niego coraz większa liczba płotek.


Misae podjudziła słownie przywołaną przez siebie bestię, chcąc wykrzesać z niej jak najwięcej się da, póki jeszcze zaszczyca pole bitwy swoją obecnością. Kiedy gadzisko było odpowiednio zainspirowane, Yamanaka sprawnie ewakuowała się z jej grzbietu i zbliżyła do Tetsuro aby ten mógł złapać ją nićmi w celu uzupełnienia swojego arsenału po czym wspólnymi siłami zabrali się za przerzedzanie szeregów wroga. Niestety na miejsce każdego pokonanego Dzikiego, wydawało się pojawić dwóch kolejnych. Nie ważne ilu z nich padło pod potężnymi ciosami Misae przemykającej po okolicy z pomocą nici Tetsuro, zawsze pojawiali się kolejni. Marionetkarz również zajął się zabraniem szczątków swoich kukiełek oraz wsparcie wycofujących się sojuszników za pomocą trójcy Skorpionów. W tym samym czasie Goryl również miał ręce pełne roboty, ponieważ najwyraźniej przeciwnicy zdarzyli się połapać w tym kto steruje nieożywionymi wojownikami i jedną zaciętą, białowłosą demolkę. Kolejne techniki i pociski co raz częściej trafiały w tarczę bądź korpus Goryla, jednak póki co stał on twardo i bronił swojego stwórcę.

Ogniste kocisko zasypało wrogą bestię kolejną serią ataków, które posłały go ponownie na ziemię i mogło przez krótką chwilę świętować sukces, jednak przypływ pewności siebie szybko został zdmuchnięty kiedy w kolejnej chmurze spowodowanej powaleniem Kyuubiego, dobiegło głośne tąpnięcie a następnie rozeszła się z tamtego miejsca silna fala uderzeniowa. Kyoushi poczuł jak chakra przeciwnika drastycznie się wzmocniła albo uwolnił on kolejną część jej pokładów. Zapieczętowana w nim Matatabi mimowolnie zjeżyła się na samo to uczucie, nieświadomie również zalewając swojego kompana falą strachu i obawy. Serce kołatało się w klatce piersiowej Shiroyashy ale wtedy poczuł on wzmagający się blask. Katsumi wraz ze swoim śnieżnobiałym Susanoo zbliżyli się do niebieskiego kota.

Wszystko będzie dobrze.

Kobieta nie musiała nawet nic mówić, wystarczyło że położyła widmową dłoń na grzbiecie Matatabi a po chwili biała chakra szczelnie opatuliła postać Nibi, odcinając ją i Kyoushiego od wpływu lisa. Na krótki moment mogłoby się wydawać że całe pole bitwy zatrzymało się aby podziwiać majestatyczną, niebieską bestię okutą w nieskazitelnie biały pancerz jedynie wypuszczając skoncentrowane, błękitne płomienie spomiędzy jego szczelin, jednak zgiełk zmagań wojennych szybko powstał na nowo a stojący naprzeciw lis wydawał się niemalże płonąć od pomarańczowej chakry.

---

Yami

  Ukryty tekst

Czas na odpis Graczy : 21:00 15.02.2024
Czas na odpis Prowadzącego : 21:00 18.02.2024

  Ukryty tekst

[Ai]

-Idiota... - Burknęła na informację o tym, że Tetsuro ruszył na front. Była zawiedziona, nawet nie tym, że postanowił ruszyć na front, chociaż tym też. Trzepnęłaby go swoim gorylem za taką lekkomyślną decyzję, gdyby tylko tu był. Była zawiedziona tym, że obiecała mu, że obronią wszystkich i niczym się w szpitalu nie będą musieli martwić... a skończyło się tak, że jeden z Iryoninów musiał się udać na front, może nawet lepiej, że nasza złotowłosa nie miała pojęcia o tym, że w sumie więcej osób z grupy medycznej obecnie znajdowało się przy samych demonach. Nawet przeszło jej przez myśl, by się skierować ku frontu i pomóc im, ale wiedziała, że nie ma wystarczająco chakry, żeby jakkolwiek walczyć. Jej stan też nie pozwalał jej na nawiązanie jakiejkolwiek walki nawet z jakimkolwiek wojownikiem nieużywającym chakry, o ile tacy też byli w szeregach dzikiej armii.
Miała już odpowiedzieć na pytanie Shigemiego o to, jak się ona sama czuje, chciała powiedzieć, że jest wszystko w porządku, żeby po ustabilizowaniu Kubomi zajął się Shinichim. Pluła w tej chwili na swoje zdrowie, bardziej zależało jej na wyciągnięciu z tego chaosu jak największej liczby ludzi. Nikogo możliwego do uratowania już tutaj nie znalazła, każdy do uratowania został już zabrany. Poza nimi, no i Uchihą, który postanowił rzucać im rozkazy. Kojarzyła go, nie była pewna skąd, ale jak już zobaczyła jego twarz, wydawało się, jej, że może go znać. Rozumiała potrzebę hierarchii, jak najbardziej. Jego rozkazy były jak najbardziej sensowne. To w pierwszej kolejności chciała zrobić, uciekać stąd pomagając w ewakuacji swoich towarzyszy. Jej stwory były gotowe, miała minimalną ilość chakry. Była bliska od przemęczenia się na śmierć, ale nie mogła się od tak poddać. Nie mogła zostawić tych, którzy jeszcze uciekają za frontu.
-Shi-kun, przeżyję, ale... - I przy okazji zbliżył się do nich białowłosy medyk, który wcześniej leczył Mijikumę -Podleczcie mnie. Szybko! - Powiedziała do obu z nich, starając się brzmieć jak najbardziej stanowczo tylko potrafiła przy okazji wykasłując kolejną mieszankę krwi i czegokolwiek innego dodatkowo paskudząc swojego goryla. Liczyła, że się jej posłuchają. Nie zależało jej na pełnym wyzdrowieniu, zdawała sobie sprawę z tego, że jest z nią... źle. Chciała chociaż być w minimalnie lepszym stanie. Aby móc działać. Aby móc wykonać rozkaz tego Uchihy po swojemu. Choć nie odpowiedziała mu jeszcze, zdawała się go ignorować. Ona już wiedziała co chce zrobić. Wiedziała, że nie jest to coś, czego on od niej wymagał. Miała to gdzieś.
-Dobrze. - Mówiąc to sama byłe skierowana w kierunku zniszczonego muru twierdz, w kierunku shinobi ewakuujących się z pola walki. W pierwszej kolejności i goryl niosący Shinichiego delikatnie uniósł również Kubomi -Miji-kun, dasz radę iść samemu? - Jeżeli białowłosy łucznik uzna, że może ewakuować się samodzielnie, to w sumie tyle. Jeżeli nie, to goryl transportujący Shinchiego i Kubomi, przekłada sobie blondyna na plecy, żeby uwiesił się na jego szyi czy ramionach, a Mijikumę bierze w wolną łapę. I daje gorylowi z Kazukim i Hokori oraz gorylowi z resztą pasażerów rozkaz do wymarszu. Mają się ewakuować. Jak będą za daleko, nie będzie w stanie ich więcej bezpośrednio kontrolować, więc po prostu, dała rozkaz oddalenia się jak najdalej od tego miejsca, w którym docelowo miała przebiegać ewakuacja, choć nie znała jej szczegółów. Ale z prostym rozkazem będą mogły wędrować aż upłynie ich czas... lub sama zginie.. Swojemu gorylowi kazała przykucnąć, aby mogła rozwinąć zwój na ziemi i zacząć malować kolejne goryle.
-Zostaję, pomogę w ewakuacji. - Powiedziała do, miała nadzieję, oddalających się goryli, z nadzieją też, że faktycznie medycy faktycznie ją będą leczyć. To była jej jedyna nadzieja na to, że wyjdzie z tego względnie cało. Sama złożyła pieczęć do Choujuu Giga, aby przywołać trzy kolejne goryla. Miała na tyle chakry, by jeszcze jako tako utrzymywać przytomność, choć czuła się beznadziejnie, a jej rany w tym nie pomagały. Prawdopodobnie nie ustałaby na swoich nogach, więc cieszyła się ze swojego malunkowego towarzysza.
Razem ze swoimi już czterema pozostałymi gorylami, a więc tym, który ją niósł i trzema nowymi, postanowiła przejrzeć płachty, które się tu znajdowały do póki nie było żadnych rannych, do których bezpiecznie mogłaby dotrzeć i ich ewakuować. Chciała wykorzystać poniszczone materiały jako prowizoryczne nosze, które goryle miałyby rozciągnąć między sobą, jeżeli zwiększyłoby to liczebność rannych, które mogłyby one przetransportować względnie bezpiecznie.
Wiedziała, że ryzykuje wiele zostając, przede wszystkim swoje życie. Ale nie mogła po prostu uciec, kiedy jeszcze byli ludzie, którzy mogli jej potrzebować. Mogli potrzebować jej pomocy, w ewakuacji. Kiedy mogła pomóc komuś przeżyć tę nieszczęsną wojnę. Nie wiedziała czy jeżeli wyjdzie z tego w jednym kawału, to czy nie będzie jej cokolwiek groziło za zignorowanie rozkazów, ale miała to gdzieś, sądu wojskowego jeszcze nie miała okazji przeżyć w tak krótkim życiu, zawsze będzie miała co opowiadać na starość. Jeżeli to przeżyje. I liczy, że jak faktycznie zostanie tu sama ze swoimi gorylami... to Dzicy Gazo będący w powietrzu uznają ją za jedną ze swoich i jej nie zaatakują.

---

tl;dr
1. Hejtuje Tetsuro
2. "rozkazuje" medykom by ją podleczyli (Chociaż średnia rana pls) chwilowo ignorując rozkaz Starego AzumyKazukiego
3. "Wykonuje" rozkaz Starego AzumyKazukiego - tak naprawdę rozkazuje gorylom z rannymi (w tym z Kazukim) jak najdalej. Goryl ShinichiowoKubomiowy zabiera też Mijikumę, jeżeli ten powie, że nie da rady samodzielnie się ewakuować.
4. Sama się nie ewakuje, tworzy kolejne goryle, które mają pomóc w ewakuacji rannych pędzących do twierdzy + razem z gorylami sprawdza płachty chcąc je wykorzystać jako prowizoryczne nosze pozwalające przetransportować większą liczbę ludzi na raz (większą niż na samych gorylach)

Techniki:

Nazwa

Chōjū Giga

Ranga

D

Pieczęci

Tygrys

Zasięg

50 m (dotyczy bezpośredniej kontroli przez użytkownika)

Miniatura

E: 7% | D: 6% | C: 5% | B: 4% | A: 3% | S: 2% | S+: 1 (za 12)

Mały

E: 16% | D: 12% | C: 10% | B: 8% | A: 6% | S: 4% | S+: 2% (za 6)

Średni

E: 24% | D: 18% | C: 15% | B: 12% | A: 9% | S: 6% | S+: 3% (za 3)

Duży

E: 36% | D: 28% | C: 20% | B: 16% | A: 12% | S: 8% | S+: 4% (za 1)

Monstrualny

D: 45% | C: 35% | B: 25% | A: 15% | S: 10% | S+: 5% (za 1)

Opis Technika, która polega na urzeczywistnieniu wcześniej namalowanych na płótnie zwierząt. Użytkownik za pomocą atramentu i pędzelka maluje określoną ilość i rodzaj bestii, co trwa dosłownie moment (szybkość procesu zależy zarówno od naszych statystyk jak dziedziny klanowej), po czym składa pieczęć Tygrysa skupiając się na malunku. Rezultatem jest wyskoczenie ze zwoju pełnoprawnych, trójwymiarowych replik narysowanych zwierząt. Posiadają szczątkową inteligencję, która pozwala im na wykonywanie prostych poleceń. Przykładowo zaatakowania kogoś, przemieszczenia się i powrotu bądź też pogoni za kimś. Dzięki temu zwierzęta zyskują funkcje zarówno ofensywną, jak i wspomagającą, mogąc przykładowo przeprowadzić zwiad czy przeszkadzać przeciwnikowi. Oprócz tego możemy kontrolować je samodzielnie za pomocą własnej woli, zyskując większą precyzję podczas wykonywania przez nie zadań. Wadą zwierząt jest zerowa wartość defensywna (poza nielicznymi wyjątkami), twory rozpadają się pod wpływem każdego ciosu wymierzonego w nich bądź po zranieniu bronią, wystarczy nawet kunai (ale nie senbon).

Nazwa

Goryl nizinny

Rozmiary

Średni

Ranga C

Szybkość

70

Siła

90

Ranga A

Szybkość

90

Siła

120

Opis Człekokształtne stworzenie, które może przemieszczać się w pozycji wyprostowanej (choć zręcznej robi to w bardziej naturalnej pozycji. Przeznaczony głównie do walki, w której głównie wykorzystuje swoje potężne ramiona i nogi, pozwalające na doskok do przeciwnika. Zdolny wspinacz, sprawnie przemieszcza się po drzewach. Chwytne łapy pozwalają mu na trzymanie różnych przedmiotów.

  Ukryty tekst

[Kubomi]

- Jest… lepiej. Tak lepiej… uch. Dziękuje. – mruknęła, czując, że lecznicza aura właśnie działa cuda z jej organizmem. Jej organy znajdujące się w nieokreślonym stanie, chyba wracały do pierwotnych kształtów, a przynajmniej nie deformowały się bardziej. Nie znała się na medycynie i wolała się nie poznawać, nie jej działka. Rozejrzała się oczami za kukiełkami, chcąc przynajmniej je znaleźć wzrokiem i je wskazać, może ktoś będzie tak miły i je przyniesie?
- Tak jest… - rzuciła w odpowiedzi na najwyższego stopniem Uchihy, którego stan był… nie do pozazdroszczenia, ale i tak lepszy niż jej. Oczywiście, nie żeby sama mogła wiele zrobić, ale warto przyjąć rozkazy do wiadomości. Spadające, metalowe narzędzia były… niefortunne, ale wierzyła, że ktoś się tym zajmie. Sama mogła próbować marionetkami bronić eskortę, ale szczerze mówiąc, póki ich nie miała pod ręką, to ciężko było to zrobić.
- Idiotka… też jesteś w słabym stanie! Wycofaj się! – póki jeszcze mogła i słyszała, cicho rzuciła „idiotka” do siebie, zanim nie krzyknęła do Ai, która najwyraźniej nie śpieszyła się z oddaleniem. Jednak wiele więcej ponadto i podrażnienie swojego gardła nie mogła zrobić. Nie powinna już ryzykować. Rozumiała jej chęci, ale w tym stanie sama będzie potrzebować pierwsza pomocy, a pytanie ilu jeszcze da się uratować w tych warunkach? Gangsterka obawiała się i wręcz była pewna, że mało kogo. Ale nic więcej nie powiedziała, nie miała po co, westchnęła tylko, opierając swój ciężar na gorylu i będąc gotową do przynajmniej obserwacji i ostrzegania innych przed nieprzyjemnościami.

---

1) Not so dying noises
2) Wskazanie swoich marionetek, jeżeli je wypatrzy, gotowa by się do nich podłączyć
3) Rzucenie swojego komentarza do Ai
4) Wystrzeganie się niebezpieczeństw i ostrzeganie innych przed nimi.

---

Statystyki:

  Ukryty tekst

Użyte Techniki:

  Ukryty tekst

Znane Techniki:

  Ukryty tekst

Ekwipunek:

- Pancerz z całym swoim dobrodziejstwem

• Dwie kabury, po jednej na udach
• Dwie torby na pośladkach
• Neko-te na dłoniach i nogach pancerza

- Skórzane, czarne rękawiczki
- Czarny płaszcz
- Fioletowa, japońska parasolka przy pasie
- Drewniane pudełko z nogami przy pasie

  Ukryty tekst

Pancerz i Marionetki w użyciu

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

Atrybuty Marionetek

  Ukryty tekst

[Osamu]

Osamu w końcowych momentach bitwy trzymał się jak najbliżej Taisho. Przyszli tutaj razem więc muszą wyjść stąd razem, nie było innej opcji... Przynajmniej nie dla Osamu. Białowłosy miał wyrzuty sumienia z powodu porzucenia Takashiego jednak wysłał mu w ostatnim momencie klona... Szczęśliwe to było działanie tak dla Nany jak i młodego Nary bo ziemny klon posłał kamiennego smoka i uratował ich przed atakiem dzikich po czym pomógł im w ewakuacji. Przyjacielska powinność została wypełniona więc mógł zająć się sobą.
Starał się dotrzymać kroku swojemu przełożonemu Kaguya ale ten był niesamowity mimo tak długich walk... Wyglądał jakby był zupełnie świeży, a jeszcze przed chwilą medycy tworzyli go na nowo. Starszy z mężczyzn wyskoczył epicko w kierunku ptaka po czym ekwilibrystycznie wciągnął na Niego Uesugiego. Białowłosy jedynie spojrzał na swojego prawdziwego Rodaka i skinął głową w geście podziękowania. Cały czas starał się zachować czujność i obserwować wszystko aby być gotowym do odparcia ataku przeciwnika. Namierzył również swojego klona, któremu rozkazał dalsze wsparcie pozostałości grupy szturmowej. Klon miał tak manewrować kamiennym smokiem żeby ten pojawiał się wszędzie tam gdzie Szturmowcy lub Ci, którzy przybyli ich zluzować dostali nieco oddechu. Swój niszczycielski marsz, kamienny twór miał zakończyć wybiciem się w powietrze i bezceremonialny atak na lisa, który chyba przeżył jakąś metamorfoze.

TLDR

Osamu dalej się ewakuuje, a jego klon walczy próbując zluzować resztę walczących. Kamienny smok wybija się jak najwyżej w celu spadnięcia prosto na lisa.

CHAKRA:

  Ukryty tekst

UŻYTY EKWIPUNEK:

  Ukryty tekst

JUTSU:

  Ukryty tekst

i

  Ukryty tekst

i

  Ukryty tekst

i

  Ukryty tekst

WIEDZA:

  Ukryty tekst

ZDOLNOŚCI:

  Ukryty tekst

EKWIPUNEK:

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):Założona zbroja, Ochraniacz na czoło z symbolem "Zjednoczonych sił Sogen".

  Ukryty tekst

[Kyoushi]

Biołowłosy był bardzo niecierpliwy i pragnął tej walki jak niewielu więcej rzeczy w życiu. A nawet tego pragnął najbardziej, a niech stracę, zdradzając to w czym czuł się najlepiej bohater tej powieści. Niewątpliwie był nim on, jednak co działo się podczas tej potyczki? Koci wojownik wyprowadził serię ciosów, boleśnie tłukąc lisa, który dostawał nietęgie bęcki. Cios z prawej, z lewej, szczęka tylko latała, a oczy lisa się przewracały. To był niesamowity pokaz boksu, którego nawet nie uprawiał zawodowo jako szermierz.
Lis ponownie upadł na ziemię, jednak to nie był sukces, to jeszcze nie był koniec. Powiem więcej, do końca i sukcesu jeszcze brakowało setek lat, więc ta walka musiała toczyć się dalej. Nie był zbyt cierpliwy, ale próbował czerpać z tego jak najwięcej przyjemności i to po prostu robił. Z jego ust nie znikał uśmiech, nawet, gdy w kąciku ust krwawił.
Nie minęła jednak chwila, a on wyczuł potężną chakrę, która przeraziła jego towarzyszkę, a ta przelała ten lęk na niego. Serce mocniej zabiło, a wściekłośc rosła z każdą chwilą. Ten skurwiel nadal nie pokazał wszystkiego, a białowłosemu szermierzowi brakowało już pomysłów i siły by spacyfikować to bydle. Zapowiadało się to na ostatnią walkę w jego życiu i wcale nie zwycięską jak to mógł do tej pory przyzwyczaić. Jednak pojawiła się nadzieja...
Poczuł dłoń Susano Katsumi na grzbiecie, które tuż po chwili zalało swoją chakrą Niebieskopłonącego Kota, który pokrył się iście samurajską zbroją, a jego płomienie wypływały przez jej niezespolone elementy. Widok był epicki i każdy kto to widział, mógł oddać hołd w momencie dojrzenia tego zjawiska. Lis był nabuzowany od pomarańczowej chakry, a niebiesko-ognisty kot, odziany w śnieżnobiałą zbroję zdecydował, że to koniec podziwiania. Ruszył z wielką wściekłością na równie złego lisa, by zaatakować go bardzo bezpośrednio, wykorzystując swoją zwinność mimo posiadanej zbroi i zaatakowaniu pyska tego skurwiela. Gdyby tylko miał katanę jego wielkości to wykrozystałby swoje szermiercze umiejętności i pozbawił by go głowy... A tym czasem musiał walczyc na pazury, które wydobyły się z jego puszkowatych łapek, by przypierdolić tej kreaturze - raz po raz, korzystając z nieskazitelnej obrony Susano.

Skrót

1. Epickie przyjęcie zbroi i wyjście z atakiem pazurami na pysk, wielokrotnie powtarzając
2. Gdyby tylko miał katanę Susano, to zrobiłby z lisa sushi.

Chakra:

  Ukryty tekst

Techniki:

  Ukryty tekst

Statystyki:

  Ukryty tekst

[Shigemi]

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ Odczuwałem wielką ulgę i radość, kiedy udało mi się za pomocą chakry i technik leczniczych ustabilizować stan dziewczyny. Jej oddech stał się spokojniejszy, a puls bardziej regularny. Chociaż wciąż była w ciężkim stanie, przynajmniej nie groziło jej już natychmiastowe niebezpieczeństwo. To było dla mnie wielkie zwycięstwo, nawet w obliczu narastającego zagrożenia. Jednak radość szybko została zastąpiona nowym wyzwaniem. Nagle z powietrza zaczęły spadać coraz potężniejsze ataki broni miotanej, zagrażając nie tylko nam, ale również wszystkim wokół. Mimo że nie mogłem jeszcze zakończyć leczenia dziewczyny, musiałem szybko zareagować, aby pomóc innej osobie, która potrzebowała natychmiastowej opieki. Było to trudne zadanie, ale nie mogłem pozwolić, aby ktoś cierpiał z powodu mojego zaniechania. Pomimo wzrastającego niebezpieczeństwa, skoncentrowałem się na moim zadaniu. Wykorzystując każdą kroplę chakry, jaką miałem, starałem się jak najszybciej przyspieszyć proces leczenia. Moje dłonie pracowały szybko i precyzyjnie, kierowane instynktem i wiedzą, którą zdobyłem podczas lat treningu i doświadczenia. Chociaż miałem świadomość, że czasu brakuje, nie mogłem sobie pozwolić na żadne błędy. Podczas gdy leczyłem drugą osobę, czułem, jak adrenalinowy poziom we mnie rośnie. Byłem świadom niebezpieczeństwa, które nas otaczało, ale również poczucia odpowiedzialności za dobro innych. To było wyzwanie, które przyjąłem z determinacją i zaangażowaniem. Mimo zmęczenia i presji, nie mogłem się poddać. Musiałem dać z siebie wszystko, aby pomóc tym, którzy potrzebowali mojej pomocy. W sercu miałem nadzieję, że moje wysiłki przyniosą pozytywne efekty i że uda mi się uratować kolejną osobę. Pomimo wszystkich trudności i niebezpieczeństw, które nas otaczały, wierzyłem, że nasze determinacja i współpraca pozwolą nam przetrwać. To był czas, gdy musieliśmy pokazać, jak silne jest nasze pragnienie życia i jak wielkie jest nasze poświęcenie dla innych.
Prośba Ai, która do mnie dotarła, może nie była dla mnie optymalna, ale nie miałem innego wyboru, jej twory ewidentnie pokazywały mi, że są niebędne do ewakuacji, a więc musiałem jej pomóc. Słysząc i widząc Keiona odetchnąłem i lekko się uśmiechnąłem, był to uśmiech ewidentnie zmęczonego człowieka, który złapał chociaż sekundę nadziei na lepszy moment.
-Dzięki daję radę jeszcze, jednak Ty , jeśli możesz skup się na tej dziewczynie, stan nie jest krytyczny, ale jest ciężki, jeśli coś się tam w środku otworzy może jej się pogorszyć, ktoś musi nad nią czuwać, wierzę , że dasz radę. - cieszyłem się, że tutaj jest, reszta, która porzuciła szpital szukać przygód, czy rozgłosu skazała tych tutaj na śmierć, jednak nie on. Następnie zwróciłem się do Ai:
-Nie mamy wiele czasu, postaram się Ci pomóc ile mogę, ale nie wiem na ile to się uda, musimy się spieszyć. - powiedziałem, a lecznicza chakra przepłynęła z moich rąk do ciała Ai. Skupiałem się na tym co było w najgorszej kondycji, Chciałem chociaż trochę ją posklejać, gdyż wydawała się kluczowa dla ewakuacji. Ai, której duch walki jest równie silny jak jej ciało jest osłabione. Mimo że rany są głębokie, a ciało przesiąknięte bólem, jej myśli są skierowane na pomoc innym. Jej oczy świecą determinacją, a każdy ruch wskazuje na gotowość do działania. Choć chęć pomocy widać w jej oczach, widzę też cierpienie, które jej towarzyszy. Każdy ruch, który wykonuję, przynosi ulgę, ale wiem, że droga do pełnego wyzdrowienia będzie długa i wymagająca. Mimo to, ona nie traci nadziei ani zapału. Jej oddanie sprawia, że czuję się zainspirowany, a jednocześnie głęboko zaniepokojony. Czuje, że muszę działać szybko i skutecznie, aby dać jej szansę na powrót do pełni sił. Jednocześnie muszę być gotowy na ewentualne niespodziewane wydarzenia, gdyż na polu bitwy nie ma czasu na zwłokę. Podczas gdy leczę jej rany, słyszę coraz bliższe odgłosy walki. Wiem, że muszę działać sprawnie, abyśmy mogli kontynuować ewakuację i zapewnić bezpieczeństwo naszym towarzyszom. Mimo że moje ciało odczuwa zmęczenie, moja determinacja jest silniejsza niż kiedykolwiek wcześniej. W tym momencie zdaję sobie sprawę, że nasza misja jest ważniejsza niż moje własne cierpienie czy zmęczenie. Muszę skoncentrować się na zadaniu, które przed nami stoi, i użyć każdej dostępnej mi mocy, aby pomóc naszym towarzyszom i doprowadzić ich bezpiecznie do celu. Nawet gdy poczucie zagrożenia narasta, nie mogę pozwolić, aby to mnie pokonało. Widząc, jak dziewczyna, którą leczę, nadal walczy i nie traci nadziei, czuję, że muszę być równie silny. To ona jest moją motywacją do dalszego działania, nawet w najtrudniejszych chwilach.
Zdajęsobie sprawę, że przegraliśmy bitwę. Choć serce wciąż bije mi z determinacją, a w oczach tli się iskra nadziei, moja racjonalna myśl podpowiada mi, że teraz musimy się ewakuować ze szpitala polowego. Widzę to, co dzieje się wokół mnie: chaos, zniszczenie, ludzie walczący o przetrwanie. To obraz, który mówi mi, że nie ma już nadziei na odwrócenie losu tej bitwy. Zrozumienie, że musimy opuścić to miejsce, jest dla mnie trudne do zaakceptowania. Przez chwilę czuję, jakby cały świat rozsypywał się na kawałki, a ja stoję bezradny wobec tego chaosu. Jednak wraz z tym uczuciem przychodzi także determinacja. Wiem, że muszę działać szybko i skutecznie, aby zapewnić bezpieczeństwo sobie i innym. Kiedy patrzę na swoich towarzyszy, widzę w ich oczach tę samą determinację, którą czuję w sobie. Wiedzą, że musimy działać wspólnie, aby przeżyć. To wspólne zrozumienie i zaangażowanie daje mi siłę, aby podjąć niezbędne działania. Musimy działać szybko i sprawnie, aby ewakuować rannych i umożliwić wszystkim wyjście z tego miejsca. Mimo smutku i żalu, jaki czuję widząc zniszczenia wokół mnie, wiem, że teraz musimy skupić się na ratowaniu życia i zapewnieniu bezpieczeństwa naszym towarzyszom. To zrozumienie, że przegraliśmy bitwę, jest trudne do przeżycia, ale jednocześnie daje mi motywację, aby działać jeszcze bardziej z determinacją i zaangażowaniem. Musimy przetrwać ten trudny czas i szukać sposobów na kontynuowanie walki w przyszłości...
- Kto ma siły niech biegnie do magazynu i bierze do kieszeni wszystko co może, gdy ostatni nasz człowiek opuści szpital musimy go spalić do gołej ziemi, nie mogą dostać naszych zapasów to ich zbyt wzmocni. Bierzcie co się da! Tylko pamiętajcie co bierzecie! - krzyknąłem, zakończyłem podleczenie Ai, nie mogłem się oszukiwać naż czas się skończył. Dobrze, że miałem wypchane kieszenie pigułkami z krwią oraz bojowymi i trochę leków przeciwbólowych. Nie jestem sobie w stanie wyobrazić jak wiele ich będzie potrzebnych w naszym kondukcie uciekinierów.
Wewnętrzny konflikt trawił mnie niczym płomienie wojennego pieca, gdy stałem u stóp opuszczonej twierdzy, która niedawno jeszcze tętniła życiem i wrzała od działania. Zbliżał się zmierzch, a ja zastanawiałem się, czy warto jeszcze raz wspiąć się na jej mury, aby rzucić ostatnie spojrzenie na miasto i pole bitwy. W mojej głowie toczyła się walka pomiędzy potrzebą pożegnania się z tym miejscem, a rozsądkiem podpowiadającym, że każda chwila spędzona tu zwiększa ryzyko schwytania przez wrogów. Z jednej strony, serce krzyczało, bym wykorzystał tę chwilę, by powiedzieć miastu i poległym w bitwie żegnaj. Chciałem upamiętnić ich ofiary, oddać hołd tym, którzy poświęcili życie dla naszego klanu i naszej ojczyzny. Chciałem zapamiętać widok spalonej ziemi, zatopionej w mroku zbliżającej się nocy, jako ostrzeżenie i przypomnienie o cenach wojny. Z drugiej jednak strony, rozum podpowiadał, że taka decyzja mogłaby przynieść więcej szkody niż pożytku. Rozważałem ryzyko, jakie wiązałoby się z powrotem na mury twierdzy. Była to strefa zagrożenia, pełna pułapek i zasadzek wroga. Nawet chwilowa nieostrożność mogła zakończyć się katastrofą. Zastanawiałem się, czy moje emocje nie przysłaniają mi rozsądku i czy nie narażam siebie oraz innych na niepotrzebne ryzyko. Czy to uczucie pożegnania jest warte ryzyka życia? Jednak mimo wszystkich obaw i wątpliwości, ciekawość i pragnienie upamiętnienia tych wydarzeń wciąż gnały mnie do przodu. Chciałem zobaczyć miasto i pole bitwy jeszcze raz, odczuć tę atmosferę jednocześnie majestatyczną i przerażającą. Chciałem też, aby to ostatnie spojrzenie pozostało we mnie jako pamiątka, by zawsze pamiętać o cenach wojny i o naszych towarzyszach, którzy oddali życie za sprawę, w którą wierzyli.
Ostatecznie, mimo wątpliwości i niebezpieczeństwa, postanowiłem wspiąć się na mury twierdzy. To było moje ostatnie pożegnanie z tym miejscem, ale też sposób na upamiętnienie naszych bohaterów i nauczenie się trwałej lekcji z historii. Chociaż podejmowałem to ryzyko świadomie, to czułem, że wartości, które odniosłem z tego doświadczenia, przewyższają ryzyko związane z jego wykonaniem. Starałem zrobić się to jak najbardziej ostrożnie jak to tylko możliwe i nie dać się zranić ani schwytać, chciałem ostatni raz zobaczyć taniec bestii, pogrążoną w pożodze zatokę oraz upadające Kotei. Gdzie popełniliśmy błąd? Jeśli zrobi się zbyt gorąco to wycofuję się najszybciej jak się tylko da. ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Podsumowanie:

1. Leczenie pierwszej damy
2. Leczenie drugiej damy
3. Bye bye Kotei

CHAKRA: 46% - 7% = 39%

---

ZDOLNOŚCI

---

Ukryty tekst

---

EKWIPUNEK

---

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):
1x torba na pośladkach

Ukryty tekst

Nazwa

Sharingan: Ichi Tomoe

Pierwszy poziom rozwoju Sharingana. Od tej pory użytkownik może aktywować swoje Dōjutsu wedle woli. Co prawda na tej randze Kekkei Genkai jeszcze nie ma takiej mocy, o jakiej wielu by marzyło, ale przynajmniej niektóre bonusy klanowe otrzymuje się już teraz - jak chociażby widzenie chakry. Z czasem rzecz jasna Sharingan może ewoluować.

Możliwości

• Widzenie chakry przeciwnika - brak takiej możliwości przez obiekty
• Dostrzeganie obiektów niewidocznych gołym okiem - np. cienkie żyłki
• Odróżnianie klonów od oryginału - Klony z rang E i D
• Bonus atrybutów - wzrost percepcji o 10 punktów
• Kopiowanie technik - Tylko techniki taijutsu i bukijutsu (w przypadku braku dziedziny męczą o wiele bardziej). Wykonywane dopiero po przeciwniku.

Wymagania

Przebudzenie zgodnie z mechaniką klanu, dziedzina klanowa D

Koszt E: 8% | D: 6% | C: 4% | B: 3% | A: 2% | S: 1% | S+: niezauważalne (1/2 podtrzymanie)

Nazwa

Chiyute no Jutsu

Ranga

D

Pieczęci

Brak

Zasięg

Bezpośredni | 2 metry (Iryōjutsu A)

Koszt Ranga D: B: 8% | A: 6% | S: 4% | S+: 2% (1/2 na turę)
Ranga C: B: 12% | A: 9% | S: 6% | S+: 3% (1/2 na turę)
Ranga B: B: 16% | A: 12% | S: 8% | S+: 4% (1/2 na turę)

Dodatkowe W przypadku leczenia samego siebie, technika działa rangę niżej i wymaga całkowitego skupienia | Po zasklepianiu większych ran tą techniką pozostają blizny na ciele rannego

Opis Podstawowa i najważniejsza technika w asortymencie każdego medycznego ninja. Użytkownik przykłada obydwie dłonie w okolice rany pacjenta i przesyła do niej swoją chakrę. Ta przyśpiesza naturalne właściwości regeneracyjne ciała, wymuszając zasklepianie się ran i naprawę naczyń krwionośnych. Trudność zabiegu zależy bezpośrednio od rodzaju rany - szarpane są trudniejsze do zaleczenia niż zwykłe cięcia, a wielkość ubytku ciała czy stopień narażenia na infekcję zwiększają trudność poprawnego wyleczenia. Skuteczność techniki zależy bezpośrednio od umiejętności, wiedzy medycznej użytkownika i ilości chakry w nią włożoną, przez co zaawansowani medycy są w stanie osiągnąć znacznie lepsze rezultaty niż nowicjusz:

Iryōjutsu D Technika jest w stanie wyleczyć pomniejsze rany i tamować krwawienie z mniejszych naczyń krwionośnych. W przypadku poważnych ran jest w stanie zmniejszyć krwawienie. Nadal zalecane jest korzystanie ze środków dezynfekujących i opatrunków. Proces jest też stosunkowo wolny. Leczenie ran lekkich trwa dwie tury.

Iryōjutsu C Medyk nie musi trzymać rąk na ranie, szczędząc bólu pacjentowi. Oprócz tego możliwości regeneracyjne nasilają się, możliwe jest tamowanie ran tętniczych i leczenie głębszych ran sięgających nawet do kości, a sam proces staje się szybszy. Odkażanie ran nie jest konieczne, ale jest zalecane. Leczenie ran lekkich trwa turę, a średnich dwie tury.

Iryōjutsu B Medyk może uleczyć głębokie rany, zasklepić rany tętnicze, złączyć ze sobą złamane kości, a nawet pozbyć się krwawień i drobnych uszkodzeń organów wewnętrznych. Wyleczona kość będzie osłabiona i ponowne jej uszkodzenie w krótkim czasie może skończyć się nie złamaniem, a pokruszeniem. Dodatkowo technika dezynfekuje ranę w trakcie regeneracji. Od tej rangi możliwe jest wykonywanie techniki jedną ręką. Leczenie ran lekkich trwa mniej niż turę, średnich turę, a ciężkich dwie tury.

Iryōjutsu A Pasywnie: Od tej rangi możliwe jest przesłanie medycznej chakry w formie cienkiego strumienia o długości maksymalnie 2m. Dzięki temu medyk nie musi stać bezpośrednio przy ofierze celem jej uleczenia. Nadal wymagane jest skupienie, a jednocześnie można stworzyć jeden taki strumień. Przesłanie medycznej chakry na odległość nie powoduje zwiększenia kosztów chakry i redukcji możliwości medycznych techniki.