[EVENT] - Regularna Grupa Dystansowa

[Mijikuma]

Uśmiecham się na widok ojca raz jeszcze, tym mocniej, kiedy on zresztą zauważa i mnie. Cieszę się, że nie jestem tu sam, mogę znaleźć wsparcie nie tylko w drużynie, ale też samą metaforyczną, duchową. Świadomość, że gdzieś tam jest moja rodzina walcząca w taki sam sposób jak ja podnosi mnie na duchu.
- Oby z szczęśliwym zakończeniem – dopowiadam dziewczynie, kiwając na pożegnanie swojemu tacie. Fajnie go zobaczyć, ale teraz nie pora na sentymenty. Zapamiętuję ten widok i mam nadzieje, że gdy będzie po wszystkim, dane nam będzie się zobaczyć, w szczęśliwszych okolicznościach.
- Kto to jest? Po co mu ten dzbanek na plecach? – Pytam, kierując się do Goketsu, bowiem wiem, że jest on z pustynnych rejonów, podobnie jak ten chłopak, a przynajmniej na takiego wygląda. Ważne jest korzystać z każdej możliwości poznawania swoich sprzymierzeńców, wiedza jeszcze nikomu nie zaszkodziła.
Wsłuchując się w piosenkę koleżanki, sam zająłem się obserwowaniem lasu i jego otoczenia. Nie dołączam do śpiewu – mimo że lubię śpiewać, potrafię, tak czuję, że teraz mój głos drżałby i bym się jedynie skulił ze wstydu, że idzie mi tak tragicznie. Zamiast tego kołyszę lekko głową w rytm piosenki i przyglądam się masie drzew, nie skupiając się na żadnym szczególnym punkcie, tak jak mnie uczono – żeby skutecznie zauważyć jakiś ruch dużego obszaru i go przypadkiem nie pominąć, nie powinno się celować w jakikolwiek punkt, a w szerszy widok, mimo że rozmazany, to i tak od razu zauważy się jakikolwiek ruch, co było dla mnie teraz ważniejsze aniżeli dostrzeżenie szczegółów.

Żegna się na odległość z ojcem, pyta Goketsu o pustynnego chłopca i obserwuje otoczenie lasu w poszukiwaniu jakichkolwiek nieprawidłowości.

  Ukryty tekst

[Kubomi]

- Drogi sprzęt. – skomentowała z zainteresowaniem w głosie białowłosa, słuchając o głównej marionetce pacynkarza. Marionetki ze stali kantaijskiej niestety nie należały do tanich rzeczy, szczególnie gdy się domontuje miotacze i tarcze chakry. Jednak bez wątpienia brzmiało to… imponująco? To chyba dobre słowo? – Osobiście preferuje budżetowe rozwiązania, hehe… a swoje marionetki wzorowałam na regularnych, były dobrą bazą do projektowania, a jednocześnie było w nich dużo pola do poprawy osiągów, prawda? – pozwoliła sobie na komentarz, słuchając kolejnych słów swojego Dowódcy, delikatnie się uśmiechając na temat, który rzucił. Tak, byłoby ciekawie zobaczyć nowinki w akcji… już w tej chwili ma tysiące pomysłów, ale po bitwie w jej pracowni nie będzie jeszcze miejsca!
- Mam nadzieję! Nigdy nie widziałam marionetek, które pochodzą z Unii – przynajmniej takich wysokiej klasy, więc chciałabym się nauczyć tego i owego. Jeszcze przede mną długa droga w projektowaniu lalek, więc muszę czerpać inspiracje skąd tylko mogę. Już nawet twoje balisty dały mi pewne pomysły! Może udałoby się umobilnić taki projekt, hm? – uśmiechnęła się szerzej, ewidentnie z ulgą przyjmując taki temat, było to o wiele przyjemniejsze niż skupienie całych swoich myśli na nadchodzącej bitwie. Nie ignorowała jej, ale… zajęcie swojego umysłu czymkolwiek było najlepszym co mogła teraz zrobić. Tak też trwała, starając się rozmawiać z Goketsu, czy to o wspólnych tematach inżynieryjnych czy może jakiś niebieskich migdałach. Preferowała to niż uderzanie do swojego Przełożonego, to na pewno…
Dopiero informacje od Kitashiego-sana ją mocno zbiły, aż spojrzała zaskoczona na ten raport, jakby nie dowierzając swoim uszom. Zamiast jednej Bestii… miały być dwie?! Przecież to sprawia, że ta forteca traci jakiekolwiek walory defensywne i co najwyżej staje się celem dla nich. Zaczęła oddychać nieco szybciej, ewidentnie przestraszona taką wizją, nawet jeżeli starała się opanować swoje bodźce.
- Nie brzmi to dobrze… - skomentowała to tak dyplomatycznie jak tylko mogła…

---

Dalsze gadu gadu z Goketsu, a następnie Kubomi z ewidentnym strachem reaguje na informację o dwóch bestiach.

---

Statystyki:

  Ukryty tekst

Znane Techniki:

  Ukryty tekst

Ekwipunek:

- Pancerz z całym swoim dobrodziejstwem

• Dwie kabury, po jednej na udach
• Dwie torby na pośladkach
• Neko-te na dłoniach i nogach pancerza

- Skórzane, czarne rękawiczki
- Czarny płaszcz
- Fioletowa, japońska parasolka przy pasie
- Drewniane pudełko z nogami przy pasie

  Ukryty tekst

Pancerz i Marionetki w użyciu

  Ukryty tekst

[Kitashi]

Koseki wysłuchawszy co powiedział Rakurai , zrozumiał Jak wyglądała sytuacja z Misae i z tym co mówiła o tym że sprowadziła Rakuraia na złą drogę tuż za sobą. Chłopak chwilę się zamyślił i pokiwał głową, po czym zassał lekko powietrze kątem ust.
-To niestety mimo chęci raczej starania wyszły na nic jeśli wylądowała ona w oddziale pod okiem jej matki.
Mruknął spoglądając w stronę oddziałów szpitalnych. Miał nadzieję że z jego przyjaciółką jest wszystko w porządku. Znał trochę charakterność Meduki i coś czuł że Misae nawet jeśli teraz przez wzgląd na masę rzeczy do zrobienia obejdzie się bez ochrzanu, to na pewno nie uniknie go na długo. Ciekaw był czy jego rodzina równiez pojawiła się wśród oddziałów walczących. Z jednej strony wiedział że jego klan często ma dość neutralne podejście, ale przypuszczał że jest tutaj jednak nawet jeśli nie cały oddział Kosekich, to ze na upartego znalazłby chociaż kilka odłamów klanu. Z zamyślenia odnośnie kwestii związanej z jego klanem wyrwało go nagły wyraz czystego przerażenia na twarzy Minoru.
-Hej, co jest?
Spytał opierając dłoń o ramię miecznika, który nagle zerwał się niczym poparzony, bredząc coś o czeluściach i o tym by brodacz poszedł za nim. .
-Co się stało, powie...
Chłopak nawet nie dokończył zdania gdy Rakurai pociągnął go za sobą aż do dowódcy oddziału, gdzie zaczął opowiadać o tym że wyczuł ogoniastą bestię, a nawet konkretnie dwie. Chłopak już wcześniej słyszał na świecie o ogoniastych, jak i dało się usłyszeć wśród rozmów na murze to i owo o pojawieniu się jednej z nich przy zniszczeniu muru. Chłopak słysząc o tym począł jak zimny dreszcz przebiega przez jego ciało od nóg aż po kark, gdzie poczuł jak włosy na jego karku stroszą się i stają dęba.
-Zaraz zaraz, czy to znaczy ze tak potężne siły są po stronie wroga?
Mruknął przez ściśnięte gardło. Starał się zachować tyle odwagi ile mógł, ale co by nie mówić. Już sama masa wrogów sprawiała że chłopak czuł strach w sercu, a co dopiero świadomość tego ze w pobliżu znalazły się dwa chaotyczne byty pełne chakry i zdolne do ogromnych zniszczeń. Chłopak obserwował reakcję dowódcy na owe wieści.

Kitashi kontynuuje rozmowę odnośnie Misae z Minoru, gdy Rakuraia przeraża wyczuta chakra ogoniastych próbuje z niego wyciągnąć informacje, ten zaciąga go do dowódcy ich oddziału i informuje go o obecności ogoniastych bestii, na co Kitashi wyraźnie reaguje strachem, który stara się ukrywać.

Ekwipunek, Statystyki i Znane Techniki:

Ekwipunek:

Widoczny:
Kabura na Broń(na prawym udzie), 2xTorba(na biodrach), Kamizelka Shinobi(Niebieska, na sobie), Opaska Zjednoczonych Sił Sogen(na czole)

  Ukryty tekst

Statystyki:

  Ukryty tekst

Techniki:

  Ukryty tekst

Wykorzystane Techniki/Przedmioty:

Użyte Techniki:

  Ukryty tekst

Użyte Przedmioty:

  Ukryty tekst

[BeeBee-Hachi]

---

Regularna Grupa Dystansowa

---

Młoda dziewczyna po rozmowie z przyjacielem rozsiadła się wygodnie na blance wierzy i zaczęła nucić zasłyszaną melodię. Nie musiała długo czekać, gdyż po chwili dołączały do niej pojedyncze głosy, a z każdą chwilą było ich coraz więcej i więcej. Dźwięki pieśni dotarły nawet na dół, pod twierdzę, gdzie wojska zwarcia szykowały się do nadejścia pierwszej fali wroga. Ci byli jeszcze daleko, jednakże cały czas się zbliżali. To wyczekiwanie było chyba najgorszą rzeczą. Siedzieli i wiedzieli, że nic nie mogą zrobić, czas musi upłynąć i tyle.

Do naszej bohaterki podszedł jej przyjaciel, współpowiernik niedoli, los splótł ich tym okrutnym wydarzeniem, które nie chciało ich opuścić. Być może po tej bitwie wszystko się uspokoi i będą mogli wrócić do normalnego życia. Tylko najpierw musieliby wygrać dzisiejszą walkę, co jeszcze nie było przesądzone. Zaczęli oni rozmawiać między sobą o ostatnich odkryciach, o tym, że bestii jest więcej, kiedy to nagle dostrzegli nadlatujące ptaki. Grupa Szturmowa wracała, niestety, ptaków było zauważalnie mniej. Musiało tam pójść coś nie tak. Kierowali się oni wprost na twierdzę, przynajmniej tyle dobrze, że nikt ich nie gonił przy tym.

W tym czasie dwójka marionetkarzy wymieniała się informacjami o swoich kukiełkach. Mieli jeszcze trochę czasu do bitwy, wszystko było gotowe, więc mogli sobie w ten sposób pomóc, zajmując też swój czas. W końcu lepsze było takie myślenie o marionetkach, niż zamartwianie się zagrożeniem, które powoli nadciągało.

- No nie powiem, musiałem trochę pracować na to, aby zarobić sobie na tę kukiełkę. Ale powiem szczerze, było warto. Niewiele ataków jest w stanie się przez nią przebić. - uśmiechnął się do dziewczyny, drapiąc się po głowie. Musiał wnieść wiele domów, aby ziścić swoje marzenia, no ale jak widać, był z tego zadowolony.

- Ten młodzieniec? Jest członkiem klanu Sabaku, z pustyni. W tym glinianych naczyniach noszą oni swój piasek, którego używają zarówno do ataku, jak i obrony. Wielu mówi, że jest to najpotężniejszy klan na pustyni. Niektórzy mówią nawet, że jeden z potężniejszych na świecie. Na pewno słyszeliście o Ichirou, walczył on podczas Turnieju Pokoju z z Antykreatorem, na miejskim stadionie. Jest bohaterem, nie tylko na pustyni. Właśnie z tego klanu pochodzi. W sumie... - zamyślił się na chwilę, przyglądając się młodzieńcowi, który właśnie odchodził. - To nawet trochę go przypomina. Jak te sporo lat temu walczyłem w Rebelii Dohito, to widziałem tam Ichirou, wtedy był jeszcze młody, to miał podobne rysy twarzy. - zapewne bohater pustyni obraziłby się za wspomnienie o jego wieku, jednakże nie było go tutaj, więc nie musiał obawiać się, że ktoś przysypie go piaskiem.

Nagle do rozmawiającej gromadki podbiegł Minoru, a chwilę za nim Kitashi. Przybiegli oni z bardzo nieciekawą wiadomością, którą udało się zdobyć Minoru. Goketsu od razu oderwał się od tego, co aktualnie robił i przeniósł wzrok na przybyłego Minoru. Po jego twarzy było widać, że ma coś ważnego, dlatego też Dowódca od razu zamienił się w słuch.

- Dajcie mi chwilę, potwierdzę to ze sztabem. Isu-san. Spojrzał w kierunku Yamanaki, która momentalnie złożyła pieczęć, umożliwiając mu komunikację z dowództwem siedzącym w samym środku Kotei. Przez chwilę stał on w skupieniu, tak jakby czegoś wysłuchiwał. Widać było, że denerwuje się, jednakże po chwili odetchnął z ulgą.

- Poinformowano mnie, że mamy nie przejmować się tą drugą obecnością. Jest po naszej stronie. Więcej instrukcji niedługo zostanie przekazane wszystkim walczącym. - Spojrzał na Minoru, chcąc go w ten sposób uspokoić. Skoro było po ich stronie, to znaczyło, że mieli wyrównaną sytuację. Po jedynym demonie na stronę, a więc główna przewaga przeciwnika została zminimalizowana.

- Kyoushi-sama? Czy on się pojawił? - dziewczyna ewidentnie obudziła się ze swojej drzemki na murze. Temat musiał ją ożywić. Podeszła z pytającą miną w stronę gromadki, zastanawiając się, czy aby na pewno chodzi o niego.

- Jeżeli to on, to szala przechyli się na naszą stronę. Widziałam jak walczył z Antykreatorem, a potem pokonał jego sługę, który zaszył się na krańcu świata. Kyoushi-sama jest bardzo silny. Pomoże nam. - uśmiechnęła się promieniście, opowiadając o walce z zapałem, jakby była jakimś kilkulatkiem.

W trakcie ich rozmowy, nadlatująca grupa szturmowa zbliżyła się do murów. Byli już na tyle blisko, że dało się rozpoznać sylwetki, choć lecieli na tyle wysoko, że było to trudne. Nagle doszło do bardzo szokującego zjawiska. Jeden z ludzi na ptaku został z niego wykopany, spadając w dół, wzdłuż muru i uderzając o jeden z wałów obronnych. Piach zamortyzował jego upadek, co zapewne uratowało go przed śmiercią. Pozostałe ptaki skierowały się do głównej bramy twierdzy, tej, którą przechodzili i która otwierała się w stronę miasta. Tam zaczęli schodzić z ptaków i wchodzić do szpitala, gdzie przejmowali ich pracujący tam medycy. Wyglądali na rannych, niektórzy nawet bardzo. Nie wiadomo co się tam stało, ale chyba nie poszło zgodnie z planem.

Yamauchi
Uchiha Kurou
Goketsu - Obrazek
Yamanaka Isu - Obrazek
Uchiha Hokori - Obrazek

Czas na odpis Graczy : 00:01 29.07.2023
Czas na odpis Prowadzącego : 00:01 30.07.2023
Z powodu crossa między szturmową a medyczną, przedłużamy czas na odpisy do 48h.

Gratisowe spóźnienia :

• Każdy dodatkowe 3h
• Mijikuma do wydania 0h | wydane : Darmowe spóźnienie | 3h
• Minoru | wydane : Darmowe spóźnienie
• Kitashi | wydane : Darmowe spóźnienie

[Ai]

Ha! Udało jej się zyskać towarzyszy do śpiewu! Raczej nie można było mówić tutaj o jakiejś szczególnej charyzmie dziewczyny, ale cieszyło ją to, że miała jakiś swój udział w być może rozładowywaniu stresu chociaż wśród jakiegoś ułamka oddziału. Było to zdecydowanie lepsze niż jakieś bójki czy cokolwiek innego, lepiej nie ryzykować, że zrobi się swoim sojusznikom jakąkolwiek, nawet najdrobniejszą krzywdę. Była szczęśliwa, że jakąkolwiek iskierkę zapaliła w sercach towarzyszy. Ptaszki nie wracały, jeszcze było sporo czasu do czasu zakończenia ich krótkich żywotów, więc zamierzała się oddawać takiemu "relaksowi", o ile można to tak nazwać. Tak długo, dopóki nie będą musieli zrywać się na "przywitanie" dzikich.
Z tego wyrwał ją jednak Shinichi, który zaczął do niej mówić i złapał ją za ramię. Zaskoczyło ją to. Nie samo to, że zaczął do niej mówić, choć po rozmowie jaką odbyli przed udaniem się na zbiórkę, zdawać się mogło, że unikał naszą blondyneczkę. Bardziej chodziło właśnie o właśnie ten dotyk jej ramienia, no. Chłopak wydawał się, mimo wszystko, raczej osobą unikającą jakiejkolwiek formy kontaktu. No. Może udało się jej go chociaż tak zmienić. Demonów było więcej? Teoretycznie, mogła to wiedzieć, choć raczej była jak najdalej od walki z Antykreatorem jak to tylko było możliwe. Nie miała przyjemności zobaczyć Kyoushiego i jego demona, więc nieszczególnie takie rzeczy utkwiły w jej pamięci jako coś "realnego". Zwłaszcza, że plotki dorosłych, które dało się zasłyszeć później, niekoniecznie ja jakoś szczególnie interesowały.
Jako, że średnio niektóre fakty kojarzyła, to informacja o tym, że demonów jest więcej, nieco ją przestraszyła. Widziała Lisa, widziała jak niszczycielską moc ma, a w sumie widziała tylko jak Mur jest bezproblemowo przez niego niszczony, nie miała bladego pojęcia, że ten stwór mógł zrobić znacznie więcej. Ale! -Shi-nii, może tylko ten Lis będzie... Może te inne są dobre? - Może było to naiwne myślenie, ale była pewna istnienia tylko jednej złej bestii, nie miałą pojęcia jak sprawa wygląda z innymi. Logicznym by było założyć,że też są złe. -Jak ludzie. Są dobrzy i źli ludzie. Te inne na pewno są lepsze. Jest więcej dobrych ludzi, tak? Bogowie są dobrzy i źli. Demony może też są dobre i złe? - Zeskoczyła z blanki wieży, oczywiście na dobrą stronę, nie chciała połamać sobie nóg i tak dalej. Uśmiechała się do Shinichiego, no. Miała nadzieję, że faktycznie są też dobre Demony. Z jednym sobie poradzą, szczerze w to wierzyła. Nie wiedziała czy mieli odpowiednią ilość balist i bełtów, aby móc strzelać do ich większej liczby. -Najpierw to Zło. - pokazała ręką w kierunku, z którego nadciągał ognisty wąż złożony z dzikiej armii, które pewnie gdzieś ukrytego miała Demona, nie wiedziała gdzie tak wielką bestię mogli schować. Zapewne z tej odległości byłby widoczny. Pewnie jest gdzieś dalej, aby zaatakować z zaskoczenia. -Potem reszta. Jak jakiś jest w człowieku, to może być dobry, ludzie mają w sobie dobro. Prawda, Shi-nii? - Pajączki oczywiście przyjęła. Wcisnęła je do torby, którą wcześniej otrzymał każdy z żołnierzy w armii. -Urocze są! Na pewno się przydadzą, dziękuję!
Wracające ptaki wskazywało, a właściwie ich ilość, wskazywały na to, że negocjacje raczej się nie udały. Nie była zaskoczona, przecież takie czyste zło jak dzicy nie mogli przystać na pokojowe rozwiązanie sprawy. Gdyby miało to być możliwe, Mur dalej stałby tak, jak stał wcześniej, a ona być może nigdy by nie zobaczyła tej lisiej bestii.
Potem usłyszała jak Minoru i Goketsu coś mówili o demonach. Jeden był po ich stronie? No! Miała rację! Były dobre demony! Nie wiedziała czy to Kyoushi, na myśl o którym od razu uaktywniła się Hokori, czy ktokolwiek inny, ale to ją mniej interesowało. -No! Mówiłam, są też dobre. Ufaj Bogini, Shi-nii! - I się zaśmiała. Nie wrócili do tematu jej boskości, założyła, że dawno przestał w to wierzyć, ale w tej chwili nie mogła się powstrzymać. Liczyła, że nie będzie miał jej tego za złe.

---

Gada z Shinichim o demonach, wierzy, że są też dobre, nazywa dzikich "złem", nazywa się Boginią (pozdro dla kumatych). Przyjęła pajączki Shinichiego i schowala je do tej bardziej pustej torby.

  Ukryty tekst

[Boukyaku Shinichi]

Na szczycie muru twierdzy nie działo się zbyt dużo, oczywiście do czasu. W momencie kiedy Shinichi nie wytrzymał po raz kolejny ciągłego oczekiwania i ruszył w stronę Ai, aby przekazać jej informację o większej ilości demonów, nagle wszystko ruszyło. Gdyby zamaskowany blondyn miał w sobie cierpliwość to mógłby być świadkiem obecności osoby istotnej dla klanu Nara. Przybranego syna dawnego lidera, którego najwyraźniej chcieli odzyskać. Gdyby to cierpliwość była cechą dominującą u Shinichi'ego to nawet mógłby zasłyszeć ważne słowa przywódcy oddziału pomarańczowych. Dowiedzieć się o obecnościach demonów z czego jeden miał być po stronie obrońców cywilizowanego świata. Shinichi nie był cierpliwy.
Mając gdzieś w oddali za plecami swój dodatkowy cel pobytu w tym miejscu Shinichi słuchał radosnych słów młodej kunoichi. Nawet przerażona nie ściągała tej fasady wiecznej radości i pozytywnej energii. Miało to coś w sobie nienaturalnego i być może nawet niepokojącego. Ciekawe czy przypadkiem obie osoby, którym udało się ujść z życiem sprzed oblicza demona na Murze nie miały na sobie maski. Shinichi fizyczną, Ai ukrywającą osobowość i prawdziwe uczucia. - Możesz się łudzić, że tak jest Ai. To demony. Nie ludzie, nie bogowie. Demony. Każdy jest zły i pochodzi z piekieł. - Odparł szorstko wpatrując się w armie wroga. Wobec nich nie czuł praktycznie niczego. Musieli mieć powód dla którego tutaj się znajdują. Skorzystali z mocy zła lecz i cywilizacja to czyniła, a przynajmniej z tego co mówiła kobieta z klanu Uchiha. - Tam znajdziesz więcej dobra, niżeli w jakimkolwiek demonie. - Skomentował zło o którym wyrażała się Ai w dość bezrefleksyjny sposób. Zupełnie jakby nie pojmował, że Ai musi wmówić sobie bezwzględne, bezrozumne zło wrogiej armii, aby być w stanie z nią walczyć. Wypuszczając pajączki z dłoni wprost do mniejszych rączek Ai wydawał się być nieobecny. "Ludzie maja w sobie dobro" - zdanie rozebrzmiało echem wewnątrz duszy Shinichi'ego. Czy on miał w sobie dobro? Jego podświadomość szeptała mu złe rzeczy, jego instynkty prowadziły do złych rzeczy, a teraz w sercu kipiała nienawiść wobec demona o lisim obliczu, choć nienawiść ta zaczęła przelewać się na inne demony. Co jeśli w nim nie było dobra a zło.
Pertraktacje zakończyły się, mniejsza grupa powracała w stronę twierdzy najkrótszą możliwą drogą. Serce zamaskowanego mężczyzny zaczęło bić coraz bardziej. Zbliżył się do brzegu muru jak tylko się dało i złapał flanki. - Zaczęło się. - Powiedział jakby do siebie i wytężał tyle sił w oczach ile tylko mógł, zobaczyć pełen obraz sytuacji grupy dyplomatycznej. Jedna osoba spadła z ptaka prosto w objęcia grupy regularnej. Wyglądało to jakby ktoś chciał targnąć się na jego życie, choć ten dzięki jakiejś pylistej masie uratował się od niechybnej śmierci. Reszta poleciała w stronę obozu medyków. Shinichi obrócił się i chciał ruszyć w stronę swojej pierwotnej pozycji, gdy uradowana Ai obwieściła mu o dobrych demonach. Konwersacja wewnątrz pomarańczowej grupy była skutecznie zagłuszana wojennymi hałasami, a skupiony Shinichi na zupełnie innych rzeczach nie miał prawa usłyszeć tych dość kluczowych informacji. Brakowało mu cierpliwości. - O czym mówisz? - Odparł zdziwiony tak wielką radością u młodej kunoichi. - Nie myl naszch marzeń i snów z ponurą rzeczywistością. Nie chce żebyś tu umarła. - Dodał po chwili i ruszył z powrotem na swoje stanowisko. Tam gdzie oczekiwały na niego kucające klony. Wytężył swoją percepcję i czekał. Zasoby chakry były nadszarpnięte, ale póki co nie było to uciążliwe. W razie potrzeby miał dwie pigułki, które powinny postawić go na nogi. Pierwszą planował zażyć już niedługo, kiedy wszystko się zacznie. Drugą zaś wtedy kiedy jego los byłby już i tak przesądzony, ale wciąż mógłby wyrządzić szkody tym, którzy bratali się z demonami. Dwie pigułki oznaczały śmierć, bez natychmiastowej pomocy. Chociaż najpewniej i z nią mogłoby być ciężko. Ciekawe czy grupa medyczna w ogóle byłaby w stanie go odratować po czymś takim. Z drugiej strony branie drugiej pigułki będzie odbywało się w takiej sytuacji w której najpewniej jego ciało nie będzie nawet do odzyskania. Tak czy owak wkrótce wszystko się miało zacząć. Czas oczyścić myśli i skupić się na jednym. Destrukcji.

Skrót: Shinichi rozmawia z Ai zupełnie nieświadomy, że jego cel poboczny jest w zasięgu wzroku i słuchu. Obserwuje powrót dyplomatów i wraca na swoje stanowisko.

Statystyki | Znane techniki | Przedmioty

Statystyki:

  Ukryty tekst

Znane techniki:

  Ukryty tekst

Przedmioty:

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):

• Ciemno-szary płaszcz
• Dwie białe maski
• Medalion przynależności do klanu Nara
• Torba na glinę (Lewe biodro)
• Torba na glinę (Prawe biodro)
• Kabura na broń (Lewe udo)
• Torba (prawy poślad)
• Ochraniacz na czoło z wygrawerowanym symbolem "Zjednoczonych sił Sogen"

  Ukryty tekst

Użyte techniki | Użyte przedmioty

Użyte techniki:

Użyte przedmioty:

[Minoru]

Minoru był wyraźnie poruszony tym, że mieli przeciw sobie dwoje bijuu. Gdy przekazywał tą informacje swojemu przełożonemu, nie krył swego podenerwowania i liczył na to, że każdy kto usłyszał jego słowa, będzie podzielał jego odczucia. Jakież wielkie, było więc jego zdziwienie, gdy Goketsu, co prawda wysłuchał go, ale zdawał się zachowywać o wiele większy spokój niż sam Minoru. W jeszcze większe osłupienie wprawiła go informacja, że Yamanaka Isu, zdawała się nie wyczuć tego co wyczuł on. Przecież doskonale wiedział, że każdy członek klanu, który odziedziczył rodowe zdolności, musiał potrafić robić to co on. A jednak, dziewczyna nie wykazywała żadnej oznaki tego, że wyczuła dwa, tak ogromne źródła… właściwie Rakurai sam nie był pewien jak to nazwać. Wyczuwał je jak chakrę u innych osób, lecz były one tak ogromne i masywne, jakby miał naprzeciw siebie najprawdziwszy ocean. A ona nic z tego nie wyczuła. W całej tej, przedziwnej sytuacji, wisienką na torcie była informacja zwrotna, jaką otrzymał od Goketsu-samy.
- Jest po naszej stronie? - Zapytał jakby niedowierzając w to co słyszy. Sam nie wiedział co powinien czuć w związku z tą informacją. Ekscytację, bo mają po swojej stronie coś, co może przeciwstawić się temu drugiemu czemuś, które jest po stronie dzikich? Ulgę, bo jednak nie mają przeciwko sobie dwóch demonów? Strach, ponieważ ich demon był tam, otoczony przez wroga? A może każde z tych uczuć na raz?
- Dziękuję. - Zdołał wydusić z siebie tylko tyle, nim rzucił się ponownie ku blankom, by jeszcze raz spojrzeć w kierunku, gdzie wyczuł dwa źródła chakry. Złożył nawet pieczęć, by zwiększyć swój zasięg, lecz teraz nie wyczuwał nic. Ponownie nie wiedział, co o tym myśleć.
Wtem, dostrzegł jakiś ruch na niebie. Wyglądało na to, że ich ludzie wracali ze spotkania z dzikimi. Żyli, czyli nie jest tak źle? Szybko jednak jego myśli zmieniły tor, ponieważ dostrzegł, jak jedna z osób na nadlatujących ptakach wykopuje drugą, pozwalając tej spaść na sam dół, aż do podnóża muru.
- Co do… - Zaklął szpetnie, na ten widok. Nie rozumiał dlaczego stało się to co się stało. Lecz wiedział, że to oznacza kłopoty. Skoro ludzie wysłani naprzeciw dzikim skakali sobie do gardeł, oznaczało to, że ich sytuacja była zła. Minoru natychmiast poczuł jak adrenalina ponownie zaczyna buzować w jego krwi, a lewa dłoń automatycznie zacisnęła się na rękojeści jednej z jego katan. Bał się, pierwszy raz od trzech lat obawiał się tego co miało nadejść. A jednak, jednocześnie nie mógł się doczekać gdy ich przeciwnik nadejdzie. Czuł, że będzie to pierwszy raz od trzech lat, gdy będzie mógł przetestować swoje umiejętności.
- Niech się w końcu zacznie!- Zaczął powtarzać pod nosem jak mantrę, czując jak rośnie w nim poziom stresu. Musiał się czymś zająć, by choć na chwilę oderwać myśli od oczekiwania. Złapał więc prawą ręką, za rękojeść swej katany i sprawdził je obie, jak łatwo się wyciągają. Nie zapomniał również o przyjrzeniu się ostrzom w poszukiwaniu jakichś skaz. Ostatnim czego potrzebował, to odkrycie, że jedna z jego katan jest tępa. Rozsiadł się więc wygodnie pod blankami i wyciągnął cały swój zestaw maści, olejów i osełek. Skoro miał jeszcze chwilę czasu, to zajmie się swoją bronią.

Minoru zauważa że Isu nie wydaje się by wyczuła chakrę dwóch bijuu, następnie przyjmuje do wiadomości, że jedno ze źródeł chakry należy do jinchu po ich stronie i rusza w kierunku murów, gdzie dostrzega spadającego Kuroia. Poruszony tym wszystkim, stara się ochłonąć trochę, odciągając swoje myśli od oczekiwania i zaczął konserwować swe katany.

  Ukryty tekst

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):
- 2 Torby umieszczone na plecach, przy pasie
- Katana przypasana do pasa (wprawiony w rękojeść kamon rodziny Rakurai)
- Katana ze stali kantaiskiej umieszczona zaraz obok pierwszej katany
- Medalion ze znakiem klanowym Yamanaka na szyi
- Kamizelka Shinobi
- Na czole ochraniacz na czoło z wygrawerowanym symbolem "Zjednoczonych sił Sogen"

  Ukryty tekst

[Mijikuma]

Z wszelkich rozmyśleń i monotonii słuchania piosenki, która naturalnym tempem rozniosła się po ustach nie tylko Ai, ale też innych shinobi, którzy najwyraźniej potrzebowali czegoś takiego, żeby czymś zająć swoje myśli i móc w lepszym świetle widzieć przyszłość wybija mnie powrót ptaków, na grzbietach których znajdować się mieli shinobi z grupy szturmowej.. Nie liczyłem wcześniej ile tych ptaków było, ale wyraźnie jest ich obecnie mniej niż wcześniej.
W międzyczasie Goketsu odpowiada mi na moje pytanie i wszystko staje się dla mnie jasne. Dobrze jest dowiedzieć się o kolejnym klanie z pustyni, jednocześnie jednak tworzy to w mojej głowie zupełnie nowe myśli, które nigdy wcześniej jeszcze nie były tak głośne - ile jest tak wyjątkowych klanów na świecie? W środku samego siebie czuję niepohamowaną chęć poznania ich wszystkich i jest to chyba pierwszy raz w moim życiu, kiedy odczuwam w sobie wielką ochotę poszerzenia swoich horyzontów i poznania świata, nie tylko Kotei, ale też innych krain, o których nazwach jeszcze nigdy dotąd nie słyszałem. Kłaniam głową w geście podziękowania za wytłumaczenie mi z kim mam do czynienia i odchodzę na chwilkę na bok.
Całą atmosferę psuje jeden z uczestników naszej gromadki. Informuje on o dwóch bijuu, o których dotąd słyszałem bardziej z historii Ai i Goketsu podczas wspólnego zadania obklejania grotów. Czuję jak serce zaczyna mi bić szybciej i pot samoistnie spływa mi po czole. Spodziewałem się jednego potwora, ale zdecydowanie nie drugiego. Szybko jednak Goketsu nas, a w tym mnie uspokaja i mówi, że nie jest to zagrożenie, a odwrotnie - wsparcie. Nie sądziłem, że ktoś z naszych może posiadać tak niewyobrażalną moc.
Ptaki z shinobi w końcu zbliżyli się na tyle, że mogę się im przyjrzeć i doskonale zauważam sytuację, kiedy jeden z ninja spada z swojego ptaka, reszta zaś trafia tam gdzie ma i udają się do części szpitalnej.
- Wiadomo kiedy dotrze do nas szczątkowy raport z zajścia? - Pytam Goketsu, może nie do końca świadomy jak to pytanie może być… nieprofesjonalne, ale nie mam póki co żadnej wiedzy jak w takich chwilach się zachować.


Skrót: Mijikuma zwraca uwagę na ptaki, czuję w sobie nagłą chęć na porę na przygodę i później przygląda się znowu ptakom z grupy szturmowej.

[Kitashi]

Słysząc od dowódcy iż jedna z tych siły była po ich stronie, chłopak nieco się uspokoił. Dalej czuł ciarki na karku pod wpływem tego ze tak potężni wrogowie na nich czekają, ale świadomość że równie wielka siła jest też po ich stronie dodawała otuchy. Chłopak skłonił się lekko, gdy Minoru podziękował za przekazaną informację i wraz z Rakuraiem odszedł kawałek. Mimo uspokojenia przez ten wzgląd to dalej poza strachem w jego wnętrzu panował niepokój i napięcie spowodowane dalszym oczekiwaniem na nadchodząca bitwę. Czuł jak w wyniku wybuchu adrenaliny miał potrzebę by się ruszyć. Nie był w stanie wysiedzieć w miejscu przez ilość energii wypuszczonej przez adrenalinę. Najpierw zaczął tupać noga w miejscu, by w końcu zacząć kręcić się w kółko. przy okazji obracając wyciągniętym z kabury kunaiem na palcu by zająć czymś jak nie myśli, to ciało. Słysząc jak Minoru mruczy pod nosem by cała walka się w końcu rozpoczęła, przytaknął mu. Wiadomo że walka będzie ciężka ale sama konieczność tego czekania była jeszcze gorsza, bo nie był w stanie zrobić czegokolwiek. Nie był technikiem by pomóc w ogarnięciu balist, nie był łucznikiem wiec nie dyskutował strategii ostrzału, on po prostu był jednym z wielu wojowników którzy mieli odpierać atak z odległości, jak i zajmować się tymi przeciwnikami, którzy dostaliby się na mur. W związku z tym obecnie nie mieli absolutnie nic do roboty i pozostawali w tym stanie czuwania i oczekiwania na rzecz nieuchronną, ale jednocześnie wlokąca się tak, ze każda minuta wydawała się pięć razy dłuższa. Chłopak po prostu chciał by to się już zaczęło, im szybciej się zacznie, tym szybciej będzie po wszystkim

Kitashi po odejściu z Minoru od dowódcy zaczyna się kręcić w kółko, by poradzić sobie z nadmiernym przypływem energii spowodowanym, przez strach, licząc na to by walka w końcu się rozpoczęła.

Ekwipunek, Statystyki i Znane Techniki:

Ekwipunek:

Widoczny:
Kabura na Broń(na prawym udzie), 2xTorba(na biodrach), Kamizelka Shinobi(Niebieska, na sobie), Opaska Zjednoczonych Sił Sogen(na czole)

  Ukryty tekst

Statystyki:

  Ukryty tekst

Techniki:

  Ukryty tekst

Wykorzystane Techniki/Przedmioty:

Użyte Techniki:

  Ukryty tekst

Użyte Przedmioty:

  Ukryty tekst

[BeeBee-Hachi]

---

Regularna Grupa Dystansowa

---

Kiedy z jednego z ptaków spadł shinobi, pomiędzy żołnierzami wzmogły się głosy dyskusji. Każdy już stworzył swoją własną teorię o tym co tam tak na prawdę zaszło, było ich wiele, a pewnie żadna z nich nie była prawdziwa. To niestety zasiało pewien niepokój, nic dziwnego, w końcu jakby wszystko poszło dobrze, to nikt nie zostałby wykopany z grupy od tak. Na szczęście niektórzy wiedzieli, że nie jest to czas na teorie spiskowe i zaczęli uspokajać towarzyszy, starając się zająć ich czymś innym.

- Obstawiałbym, że przed bitwą się wszystkiego dowiemy. Wróg jeszcze chwilę będzie iść, więc teraz pewnie sztab zastanawia się co zrobić z zebraną wiedzą. Niestety, musimy czekać. - czekanie, najgorsza rzecz w tym momencie, nie mogli zrobić nic, jedynie czekać aż wróg się zbliży i będzie można rozpocząć walkę.

---

No i tak też minęła godzina. Wielki wąż z pochodni zbliżał się nieubłaganie, aż w końcu był bardzo blisko przedpola. Wtedy też wszyscy żołnierze zostali postawieni w stan gotowości. odziały uformowały szyki, a shinobi ustawili się przy murze, szykując swoją broń i techniki. W końcu na skraju lasu dało się dostrzec pierwsze sylwetki, a chwilę później wyszły pierwsze grupy wojowników. Ustawili się na drugim końcu pola i czekali na znak, który rozpocznie bitwę. Później odbywała się przemowa, zarówno mentalna, prowadzona przez Głównodowodzącego, jaki i ta fizyczna, którą głosił przywódca dzikich. Wszyscy wiedzieli, że bitwa nadciąga, no i tak też się stało...

Chwilę później wojska dzikich ruszyły. Początkowo szli w stronę twierdzy, jednakże kiedy zbliżyli się, rozpoczęli szarżę. Wojownicy na murze zapewne mogli by pomóc swoim towarzyszom na dole i zasypać wroga technikami dystansowymi, jednakże mieli oni większy problem. Otóż, w pewnej chwili z lasu na drugim końcu pola bitwy, wyleciały ogromne głazy. Wiele z nich kierowało się w stronę twierdzy, niektóre były wystrzelone niecelnie, więc lądowały na polu bitwy, inne za to, te wystrzelone za mocno, przelatywały nad twierdzą, niebezpiecznie kierując się na miasto.

- Łucznicy!! Ognia!! - Krzyknął Goketsu z wieży do jednego z dowódców oddziału, jasno dając do zrozumienia, że mogą zacząć zasypywać szarżujących gradem strzał. Chwilę później szybko dobiegł do jednej z balist i wycelował ją w jeden z nadlatujących kamieni.

- Musimy zestrzelić te kamienie! - krzyknął, przekierowując uwagę swoich podwładnych na nadlatujące głazy. Wystrzelił on bełt z balisty, rozbijając jeden z nadlatujących głazów na drobniejsze kamienie. Szybko wyciągnął rękę w stronę jednego z koszy ustawionych obok balisty, gdzie były trzymane ogromne pociski do broni i zaczął zakładać go na leże, szykując się do kolejnego strzału. Druga balista stała wolna, była załadowana i gotowa do wystrzału. Potrzebny był jedynie ochotnik, który z niej skorzysta.

Aktualnie w zasięgu naszych bohaterów było pięć obiektów. Trzy z nich leciały prosto w mur, zapewne wyrządzając mu sporą krzywdę przy uderzeniu. Pozostałe dwa leciały wysoko, zdecydowanie zbyt wysoko aby miały ich trafić, jednakże, jeśli nic z nimi nie zrobią, to miasto, a co za tym idzie, znajdujący się tam cywile, na pewno ucierpią. Trzeba było działać i to dosyć szybko. Mimo tego, że kamienie dopiero się zbliżały, raczej nie będzie tak łatwo się ich pozbyć.

Yamauchi
Uchiha Kurou
Goketsu - Obrazek
Yamanaka Isu - Obrazek
Uchiha Hokori - Obrazek

Czas na odpis Graczy : 12:01 31.07.2023
Czas na odpis Prowadzącego : 12:01 01.08.2023

Tajne Notatki prowadzącego :

  Ukryty tekst

Gratisowe spóźnienia :

• Każdy dodatkowe 3h
• Mijikuma do wydania 0h | wydane : Darmowe spóźnienie | 3h
• Minoru | wydane : Darmowe spóźnienie
• Kitashi | wydane : Darmowe spóźnienie
• Kubomi | wydane : Darmowe spóźnienie

[Ai]

Ona i Shinichi mieli odmienne podejście do tematu demonów, ona pozostawiała miejsce na to, aby liczyć w istnienie dobrych z nich. Chłopak wierzył nawet, że w maszerującej armii znajdzie więcej dobra niż w jakimkolwiek demonie! Gdyby byli dobrzy, nie szli by tutaj, aby ich zniszczyć. Koniec, kropka. Dla niej było to bardziej niż oczywiste. Zbyt wielu dobrych ludzi tu żyło, aby ktokolwiek mający w sobie dobro mógłby chcieć ich zabić. Trochę się jeszcze działo dookoła, różne rozmowy, różnych ludzi. -Shi-nii, raz Demona przeżyliśmy, więc tu na pewno nie umrzemy! - Rzuciła za odchodzącym Shinichim, samemu dalej znajdując się przy "swojej" blance muru i w dalszym ciągu wypatrywała tego, czy ptaki do niej wrócą. Sam bezpośredni raport z przebiegu negocjacji jej nie interesował tak, jak próba przekonania Shinichiego do jej "prawdy o świecie". Bo co z tych dyplomatycznych poczynań mogło wyjść? Fala zła chciała ich zniszczyć i finalnie mają się rozbić o ich mury. Jak inaczej mogło się to skończyć, niż właśnie w taki sposób? Na pewno nie zawrócą od tak, co więcej miała wiedzieć?
Już nie śpiewała, wpatrywała się w las, którym mogli być okrążani. Co jej więcej pozostawało, choć umiejscowiła się stosunkowo blisko balist. W końcu, to ona wraz z Mijikumą odbyli stosowne przeszkolenie z ich obsługi. Założyła więc w ciemno, że powinno być niedaleko tego sprzętu, aby móc go obsłużyć i wystrzelić w oko bestii, kiedy tylko ta się pojawi. No i tak jej mijał czas, trochę się nudziła, ale to dobrze. Chciałaby móc się nudzić jak najdłużej.
Aż w końcu usłyszała w głowie głos Lorda Sugiyamy. Od razu się wyprostowała. Negocjator został ciężko ranny, ale nie tylko on. Wielu członków grupy z nim wysłanej również. I Shinichi mówił, że w tej dzikiej armii będzie więcej dobra niż w jakimkolwiek demonie? Jak wcześniej w to wątpiła, teraz wątpiła w to bardziej. Jak mogli zaatakować kogoś, kto chciał rozwiązać sprawę pokojowo, jak głupie by to nie było? Nie znała szczegółów, nie wiedziała, że atak na grupę wynikał z prowokacji jednego z jej członków. Tym bardziej łatwo jej było oceniać Dzikich, jako bezduszne bestie, za które uważała ich już wcześniej.
Na całe szczęście, poświęcenie członków grupy szturmowej nie poszło na marne, mieli już jakieś informacje o zdolnościach przynajmniej części bestii z wrogiej armii. Wsłuchiwała się w informacje na temat tych trzech grup. Nie brzmiało to zbyt ludzko, zwłaszcza węże, których wygląd nawet ich do takowych upodabniał, bliźniacy... Dwa ciała w jednym? Dziwne mutacje. Najnormalniejsi wydawali się Ci "zamaskowani", choć ich zdolności też były dalekie od tego, co do tej pory miała okazję poznać. Manipulacja jakąś inną chakrą? To nie mogło być ludzkie. Tak. Musiała tylko zapamiętać na co musi uważać, jeżeli ktokolwiek z tych grup miałby się zjawić na murze. Bazując na tym co usłyszała, najmniej chciała trafić na bliźniaków. Jeden taki stwór pełnił funkcję dwóch ludzi, zdawać się mogło, że łatwo zapewnią sobie przewagę liczebną, jeżeli dadzą się im osaczyć.
Dołączyła do śpiewów, które zaczęły się wznosić po tym, jak Lord Sugiyama zakończył do nich przemawiać. Była gotowa do walki.
Bitwa się zaczęła. Kiedy widziała szarżującą armię, pierwszą myślą jaką miała było narysowanie i zesłanie na dół jej ptaków z pajączkami Shinichiego, nawet już sięgała po mały zwój mając pędzel w dłoni. Aż zobaczyła lecące w ich kierunku głazy. Momentalnie porzuciła pomysł wspierania oddziałów będących na ziemi. Nie mogli pozwolić by mury twierdzy runęły. To myślenie podzielał też Goketsu, który wydał prosty rozkaz. Prosty, ale przekazujący wszystko co musiała w tej chwili wiedzieć. Od razu zdjęła z pleców średni zwój i go rozwinęła, zaczęła malować rosłych mężczyzn przypominających Lorda Sugiyamę za czasów, jak ten był Lordem Protektorem, nie było to w pełni idealnie odzwierciedlenie, raczej uproszczony wizerunek, nie miała czasu na jakieś dopieszczenia. Ale osoby, które go wtedy znały, mogły go poznać. Pomijając, że jej rysunku były dużo większe od pierwowzoru. -Miji! Balista! - Krzyknęła do kolegi, sama nie była w tej chwili w stanie jej obsłużyć. Działała szybko tworząc swoje rysunki. Uznała, że lepiej będzie jeżeli to białowłosy się tym zajmie. Łuk chyba nie zniszczy głazów. -Moje dwa niższe! Bliższe! - A kiedy głazy były niewiele poza zasięgiem techniki, złożyła pieczęć tygrysa ożywiając dwóch około dziesięciometrowych Młodych Lordów Sugiyama, którzy swoim potężnym uderzeniem mają rozkruszyć nadlatujące głazy. Atakowała te będące najbliżej jej pozycji. Jeden Sugiyama na jeden głaz. Nie siliła się na dłuższe komunikaty. Chciała tylko dać informację co ona sama zamierza zrobić. Nie wiedziała jaki zasięg mają techniki jej sojuszników, jej najpotężniejsze uderzenie sięgało na kilkanaście metrów. Więc tylko na to się zdała.
Starała się nie myśleć o tym co zrobią jej towarzysze. Wierzyła, że zażegnają zagrożeniu. Może jej pomogą. Była niemalże pewna, że jej stworzenia same się zniszczą przy niszczeniu głazów. Siła z jaką dojdzie do zderzenia ich uderzeń z pędzącymi głazami raczej nie dawała im dużej szansy na przetrwanie, ale głazy też powinny nie najlepiej to znieść. Może staruszek Minoru uzna, że Ai zasługuje by tu być.

---

Odpowiada Shinichiemu. Dalej wpatrywała się w las, gdzie były jej ptaszki. Stanęła na baczność podczas przemówienia Sugiyamy, utwierdza się w myśleniu, że dzicy = złe bestie. Była w gotowości do walki. Gdy leciały głazy i usłyszałą rozkaz Goketsu - kazała Mijikumie zająć sie balistą, sama używa klanówki, żeby spróbować zniszczyć dwa z lecących kamulców - z trójki lecącej w twierdzę. Ożywione rysunki wyglądają jak Lord Sugiyama za czasów bycia Lordem na Murze.

Użyta technika

Nazwa

Chōshin Giga

Ranga

B

Pieczęci

Tygrys

Zasięg Max.

12 metrów

Koszt

E: 36% | D: 28% | C: 20% | B: 16% | A: 12% | S: 8% | S+: 4%

Statystyki

Szybkość

140

Siła

180

Dodatkowe

Wymaga znajomości Chōjū Giga, Rozmiar tworu Duży

Opis Wariacja techniki ożywiającej zwierzęta, tym razem jednak malunkiem są dwaj ogromni wojownicy. Rozmiarowo przebijają nawet rosłych mężczyzn, mierząc około dziesięć metrów. Liczba dwóch jest maksymalną którą można przywołać. Wojownicy przyjmują wygląd zdefiniowany przez rysownika, aczkolwiek proporcje ciała muszą być takie jak u człowieka. Nie posiadają także broni. Specyficzną cechą techniki jest to, że po upływie tury znikają. Wynagradzają to swoją ponadprzeciętną siłą oraz wytrzymałością - oprą się wybuchowi notki i technice rangi C jak i sporą szybkością stanowiąc swoisty odpowiednik kuli ognia, którą wypluwamy i o niej zapominamy kontynuując walkę. Jeśli tylko użytkownik tego zapragnie to jest w stanie kontrolować każdy ich ruch zazwyczaj jednak wystarczy prosta komenda do ataku.

  Ukryty tekst

[Minoru]

Proces ostrzenia katany miał kilka zalet, ale jeszcze więcej wad. By w ogóle zacząć całą zabawę musiał taszczyć ze sobą sporo nadprogramowego szmelcu. Zaczynając od osełki i oleju do tegoż, poprzez dwa rodzaje pilników, papier ścierny, kończąc na czystej szmatce. Wszystko to posiadał przy sobie, bo chcąc nie chcąc, jeżeli tytułował siebie szermierzem, to musiał o swe ostrza dbać.
Zaczął jak zawsze, od przyjęcia jak najwygodniejszej pozycji. Usiadł więc tuż przy blankach murów, tak by mógł oprzeć swoje plecy o nie i nie garbić się niepotrzebnie, co spowodowałoby, po dłuższym czasie, ból tychże. Następnie rozmieścił wszystkie potrzebne przedmioty wokół siebie, tak by nie musiał sięgać po nie za daleko. W samym centrum tego wszystkiego ułożył swoją drugą katanę. Błędem byłoby jednak zakładać, że druga katana oznaczała tą gorszą. Pierwsze ostrze jakie miał przy sobie, należało do jego rodziny, co zostało wyeksponowane poprzez, wprawiony w rękojeść, rodowy kamon Rakuraiów. Była ona wykonana ze zwykłej stali. Był to dobry stop, lecz ostrze to nie różniło się niczym od innych, jakich wiele było na tym świecie. Zupełnie inaczej sprawy miały się w stosunku do drugiego z ostrzy. Już na pierwszy rzut oka można było dostrzec, że jest ono inne. Stal, z której wykonano bezimienną katanę Rakuraia, była jaśniejsza od typowej, a także posiadała wyraźne wzory, które układały się w coś na kształt fal. Zupełnie, jakby wykonana została z wielu różnych rodzajów stali. Cacko to, zostało kupione przez Minoru w Ryuazku, od jednego z nielicznych kowali wywodzących się z cesarstwa, a który to kowal, praktykował niewiarygodnie rzadką sztukę wykuwania stali kantaiskiej. Oh, tak. Minoru wydał na to ostrze niemałą fortunę, lecz jego marzenie spełniło się tamtego dnia. Stał się dumnym posiadaczem, jednego z najlepszych ostrzy na całym kontynencie. Dlatego też, to właśnie ta katana znalazła się przed nim jako pierwsza.
W pierwszej kolejności, przetarł ostrze czystą szmatką, by pozbyć się ewentualnych zabrudzeń czy też kurzu, który mógł osiąść na dawno nie wyciąganej katanie. Następnie nałożył na, czyste już ostrze, niedużą ilość oleju, rozprowadzając go równomiernie na całej jego długości. Wpierw nalewając odrobinę na okolice samego czubka, a następnie pozwalając olejowi spływać grawitacyjnie po całej jego długości, od czasu do czasu zmieniając tylko kąt nachylenia. Gdy skończył, obrócił się w kierunku osełki i lekko nachylając się do przodu (zachowując jednak wyprostowane plecy), przyłożył do niej ostrze i rozpoczął cały proces. Wykonywał jednostajne i spokojne ruchy rękoma, tak by ostrze poruszało się po osełce do przodu i do tyłu. Cały czas kontrolując by kąt pod jakim znajdowało się ostrze, korelowało wokół trzydziestu stopni oraz by jego ruchy nie były zbyt koliste. W ten sposób wykonywał około kilku do kilkunastu ruchów i unosił ostrze do góry, by mógł skontrolować efekty, by następnie zamienić polerowaną stronę i rozpocząć ostrzenie katany z drugiej strony. Proces ten powtórzony zostanie kilkukrotnie, nim Minoru przejdzie do kolejnego etapu.
Nim się tak jednak stało, usłyszał w swojej głowie czyjś głos. W pierwszym odruchu, Minoru zamarł w połowie swego płynnego ruchu, bojąc się, że drgnie mu ręka. Nie był to jego pierwszy raz gdy spotkało go to. Dotąd jednak, zawsze była to Misae. Tym razem jednak przemawiał do niego Sugiyama Kuroyami, ich rzekomy generał. Chociaż sądząc po jego słowach i bazując na zdrowym rozsądku, przemawiał on tak naprawdę, teraz, do wszystkich. Rakurai, na czas przemowy, wrócił do swego pierwotnego zajęcia, dzieląc swą uwagę, pomiędzy dwa zadania. Ostrzył on dalej swą broń, a także wysłuchiwał co też ma zamiar przekazać im ich głównodowodzący.
Zaczął od informacji, że rozmowy pokojowe nie udały się. Informacja o tyle cenna, że wyjaśniała kim byli ludzie, którzy wyruszyli na spotkanie dzikim. Ranny negocjator tylko podkreślał to, jak bardzo ludzie zza muru chcieli widzieć ich martwymi. Lecz największa informacja, miała dopiero nadejść. Głównodowodzący zdradził im wszystkim, czego mieli się spodziewać. Wężowi ludzie, dwóch ludzi w jednym ciele i zamaskowani wojownicy o różowej, parzącej chakrze. Ich świat istotnie różnił się od naszego. A teraz oni chcieli zawitać do świata, który nie chciał ich witać. Minoru aż westchnął ciężko, podnosząc już któryś z kolei raz, ostrze do swoich oczu. Efekt, który dostrzegł był zadowalający, a czasu było o wiele za mało by bawić się w dalsze „głaskanie”. Dlatego też chwycił za naczynie z olejem i ponownie rozprowadził kolejną warstwę po katanie. Gdy skończył, wziął papier ścierny i rozpoczął proces polerowania. Poruszał nim po boku ostrza, tak by zminimalizować zagrożenie zacięcia się. Jednakże, gdy cała wrzawa wybuchła wokół nich i rozpoczął się atak dzikich, Minoru musiał przerwać swój proces. Chwycił on więc przygotowaną wcześniej szmatkę i przetarł ostrze, ścierając wszelkie opiłki a także i pył ze swego ostrza, a następnie umieścił ją w saya. Pośpiesznie pozbierał swoje rzeczy i wychylił się zza muru, by dostrzec szarżujące w kierunku twierdzy, morze ciał. Dzicy byli tak liczni, że mogliby ich zalać samą swą ilością. Lecz nie to było największym z zagrożeń jakie kierowały się na nich. Na niebie pojawiły się głazy, wyrzucone skądś z lasu, w którym kryły się siły ich przeciwników. Były one przeróżnych rozmiarów i kształtów, lecz każdy z nich stanowił dla nich zagrożenie.
Szybka analiza sytuacji i toru lotu ogromnych kamieni, pozwoliła ocenić Minoru, że w ich zasięgu znajduje się pięć, kamiennych pocisków. A spośród tych pięciu, trzy stanowiły bezpośrednie zagrożenie dla twierdzy. Pozostałe dwa, miały ominąć ją, choć uderzyłyby zapewne w miasto. Minoru aż syknął, na ten widok, wyobrażając sobie co się stanie, jeśli któreś z głazów doleci do swego celu. Sam nie był długodystansowcem. Preferował walkę na bliskie odległości, lecz na pewno nie zamierzał czekać bezczynnie, na to co zrobią inni.
Mógłby zająć miejsce za druga z balist, lecz Ai już krzyknęła do swego przyjaciela, by on wskoczył za stery tejże. Tak więc Rakurai, musiał znaleźć jakiś inny sposób na zatrzymanie pocisków. Podbiegł pośpiesznie do grupki łuczników, którzy szyli już salwami strzał, w kierunku nadbiegających dzikich.
- Potrzebuję, dwóch najcelniejszych łuczników w twoim oddziale!- Zagadnął dowódcę oddziału, jednocześnie wyciągając ze swego ekwipunku dwie wybuchowe notki. Być może nie miał wystarczającego zasięgu by zestrzelić głaz, lecz oni nie posiadali tego problemu. Gdy Minoru otrzymał swych dwóch łuczników, ustawił ich w pewnej odległości od ich oddziału.
- Przyczepcie to do swych strzał i naciągnijcie na cięciwy. Celujcie w nadlatujące głazy, lecz nie strzelajcie zanim nie będziecie mieli pewności, że traficie ich. Tuż przed wystrzałem dajcie mi znać, a nałożę na wasze pociski jeszcze trochę chakry raitonu.- Rozdał obojgu, po jednej notce wybuchowej. A następnie odczekał aż oboje naciągną swe cięciwy i przyłożył do grotów strzał swe dłonie. Gdy tylko otrzymał informacje o tym, że są gotowi do strzału, naniósł na sam czubek ich strzał chakrę raitonu pod postacią Raiton: Rērugan i dał im znać, że mogą strzelać. Uprzednio zabierając oczywiście ręce. Nigdy tego nie robił. Nie wiedział więc czy obaj łucznicy nie zostaną porażeni jego chakrą, jako nie użytkownicy raitonu. Ale hej, zawsze jest dobra pora na naukę. Plan był prosty. Łucznicy strzelają do nadlatujących głazów. Strzały wzmocnione penetrującą naturą raitonu, w kamienie, a wtedy Minoru detonuje zawieszone na nich notki, mając nadzieję, że to wystarczy by rozsadzić je od środka.

Minoru ostrzy swoja katanę ze stali kantaiskiej i wysłuchuje przemowy Sugiyamy. Gdy rozpoczyna się atak, kończy swoją pracę i orientuje się w panującej na polu bitwy sytuacji. Gdy tylko dostrzega nadlatujące głazy, zadziera kiece i leci do jednego z dowódców łuczników, z prośbą o przekazanie mu dwóch z ich żołnierzy. Gdy tych otrzymuje, rozdaje każdemu po jednej z notek i każe przyczepić je do ich strzał. Gdy wycelują w nadlatujące głazy, nakłada na ich strzały Raiton: Rērugan by wzmocnić ich możliwości penetracyjne. Gdy wystrzelone strzały, wbijają się w kamienie. Minoru odpala notki.

Użyte przedmioty

Nazwa

Notka wybuchowa

Typ

Notka

Objętość

0,5

Zasięg

Promień 2 metrów - szczegóły w mechanice notek

Statystyki

Siła

100

Bonus przeciwko ciału

60

Szybkość fali

220

Opis Notka wybuchowa to jedno z podstawowych narzędzi znajdujących się arsenale niemal każdego ninja. Jest to niewielka karteczka zawierająca na sobie pieczęć, w której zapieczętowany został wybuch. Aktywowana zazwyczaj przez przesłanie impulsu chakry, bądź podpalenie. Wtedy to następuje eksplozja o promieniu dwóch metrów, zabójcza tym bardziej, im bliżej ofiara znajdzie się jego epicentrum. Oprócz obrażeń, zadaje także niewielkie obrażenia od ciepła, zdolne zranić nawet członków klanu Hozuki. Wszelkie szczegóły można znaleźć w mechanice notek. Najczęstszym sposobem użycia wybuchowych notek, jest przyklejanie ich do wyrzuconej broni bądź wystrzeliwanych pocisków. Mogą posłużyć także do zastawiania rozmaitych pułapek - wszystko tak naprawdę zależy tutaj od inwencji twórczej użytkownika. Do jej aktywacji potrzebne jest złożenie pieczęci Węża.

Cena

250 Ryō

Użyta technika

Nazwa

Raiton: Rērugan

Ranga

B

Pieczęci

Brak

Zasięg

Bezpośredni

Koszt E: 36% | D: 28% | C: 20% | B: 16% | A: 12% | S: 8% | S+: 4% (od przedmiotu, 1/2 na turę)

Statystyki

Siła

160

Szybkość

Użytkownika

Wytrzymałość

nd

[tname=Wzmocnienie]

Wzmocnienie broni

+20 do wytrzymałości broni

Dodatkowe Koniecznie ostro zakończony przedmiot np. ołówek, nóż, senbon, miecz etc.

Opis Użytkownik pokrywa broń chakrą Raitonu, zwiększając jej możliwości penetracyjne poprzez wprowadzenie oręża w wibrację. W zależności od siły użytkownika, pokryty techniką przedmiot przebija się przez bariery, a także przez nawet ciężkie pancerze. Ponadto może przeciwstawiać się innym chakra flow do rangi B włącznie. Podobnie jak w przypadku techniki Hien, możemy pasywnie utrzymywać technikę na przedmiocie. W przypadku wyrzucenia przedmiotu, aura znika w ciągu tury od opuszczenia dłoni przez broń (do momentu wygaśnięcia zwiększa właściwości penetracyjne broni). UWAGA: W sytuacji wyrzucenia pokrytej chakrą broni technika staje się obosieczna - grozi porażeniem osoby chcącej na powrót ją podnieść (w trakcie działania techniki).

Uwaga Jeżeli Siła użytkownika jest odpowiednio wysoka, to zamiast bazowej wartości uznaje się Siłę użytkownika powiększoną o 20 punktów na potrzeby rozpatrywania sytuacji takich jak przebijanie się przez zasłony lub przełamywanie odporności na obrażenia celu. Stosowana jest korzystniejsza wersja dla użytkownika.

chakra

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):
- 2 Torby umieszczone na plecach, przy pasie
- Katana przypasana do pasa (wprawiony w rękojeść kamon rodziny Rakurai)
- Katana ze stali kantaiskiej umieszczona zaraz obok pierwszej katany
- Medalion ze znakiem klanowym Yamanaka na szyi
- Kamizelka Shinobi
- Na czole ochraniacz na czoło z wygrawerowanym symbolem "Zjednoczonych sił Sogen"

  Ukryty tekst

[Mijikuma]

Oczywiście, że mnie ciekawi co się tam do diabła wydarzyło, ale nie jestem to ja, żebym miał teraz wysnuwać pewne wnioski na podstawie… właściwie niczego, jedynie co zdołałem zobaczyć z całego zajścia to ledwie wypadek i to jeszcze nie jakoś dokładnie. Nie byłoby to więc trafne, żeby dołączać do wszelkich głosów dywagacji co się stało za zasięgiem naszego wzroku, w trakcie ewidentnej sprzeczki. Goketsu natomiast przywraca nieco rozsądku i mówi, byśmy po prostu czekali na dalsze rozkazy, które prędzej czy później dojdą do nas pocztą pantoflową.
W rozmaitych rozmyślaniach spędzam godzinę, starając się nie unosić się emocjami za bardzo widząc jak tysiące pochodni układających się w jeden wielki jęzor ognia zbliża się nieubłaganie i póki co niewiele można na to poradzić. Nie chcę zbytnio wyczerpać organizmu zbędnymi myślami i emocjami, na które przecież też pożytkuje się tak ważną dziś energię. Gdy wojska wroga podeszły wystarczająco blisko, wszyscy shinobi, żołnierze i każdy kto chwycił broń w obronie znanego nam świata stanął w odpowiednim dla siebie miejscu w gotowości do ostatecznej potyczki. Dzicy są wystarczająco blisko, byśmy mogli usłyszeć wszelkie dźwięki instrumentów, krzyków, pisków i innych, niezidentyfikowanych przeze mnie dźwięków, które może ze względu na moje uprzedzenie, brzmią dziko i za grosz w nich cywilizowanego wdzięku, jeśli coś takiego w ogóle jest. Nim się spostrzegam, słyszę głos, który od razu rozpoznaję, lecz w pierwszej sekundzie rozglądam się zdezorientowany, nie spodziewając się go tu usłyszeć. Jak szybko się orientuję, każdy shinobi słyszy głos Sugiyamy w swojej głowie, jest to więc technika. Całkiem użyteczna. Wsłuchuję się w słowa lorda, próbując sobie wyobrazić opisywanych przez niego przeciwników. Powiem szczerze, że nie przyszło nam walczyć z byle kim. Każda z tych grup wydaje się wystarczająco niebezpieczna, a przecież mówimy tu o dzikich, którzy nie powinni być tak dobrze przeszkoleni jak nasi weterani, różnić nas powinno doświadczenie i jakość szkolenia na każdym etapie życia. Na korzyść dzikich z pewnością mógłbym przyznać trudne warunki do życia, co samo w sobie hartuje i wzmacnia determinację jednostki do dalszego treningu.
Śpiew znów opanowuje mury twierdzy i tak jak wcześniej, nie dołączam. Nawet jakbym chciał, czuję gulę w gardle, która skutecznie przeszkadza mi w wydawaniu miłych dla ucha dźwięków. Zaś nagły grzmot i jaskrawy widok błyskawicy mnie nie straszy, wydaje mi się w całym tym otoczeniu całkiem piękny.
Piorun na niebie w mojej świadomości jest niczym uderzenie gongu rozpoczynającego pojedynek, tak samo jest i w naszym przypadku – bitwa się rozpoczęła. Sam zaś miałem już zamiar dołączyć do łuczników, lecz lecące kamienie wydają mi się większym priorytetem, co też popiera Goketsu jak i Ai. Podbiegam szybko do balisty Ai i pomagam jej z obsługą, samemu zaraz biorąc się za celowanie. Jest pięć kamieni, które trzeba zestrzelić, z czego dwa Ai sama przypisuję się do dwóch, a w tym samym czasie Minoru za pomocą dwóch łuczników dokonuję tego, co ja również miałem w swojej głowie jako jeden z planów. Jeśli wszystko idzie pomyślnie, cztery z pięciu głazów jest zniszczonych i pozostaje ostatni.
- Trzeci w twierdzę mój! – Mówię zdawkowo i hasłami, ale wystarczająco jasno, żeby każdy zrozumiał. Celuję balistą, wymierzając przy okazji trajektorię lotu kamienia, żeby na pewno się nie pomylić i gdy jestem pewny strzały, puszczam mechanizm, żeby grot poszybował w stronę zagrażającego nam pocisku. Nie czekam na rezultaty, od razu się rzucam do kolejnego grotu i biorę się za ładowanie balisty. To jest jeden z naszych największych atutów i musimy przede wszystkim nie dać sobie go zniszczyć, a po drugie skutecznie szybko go ładować, by móc wykorzystać w pełni jego potencjał.
Jeśli zaś któryś głaz się nie zniszczył, nakładam na cięciwę strzałę z doczepioną notką wybuchową, celuję i wypuszczam pocisk w kierunku głazu, który nam najbardziej zagraża i w odpowiednim momencie składam pieczęć detonującą.

Mijikuma po rozpoczęciu bitwy pomaga Ai z balistami, samemu celując w ostatni kamień i jeśli jakikolwiek atak się nie udał, wyjmuje łuk z strzałą z przymocowaną notką i oddaje strzał.

  Ukryty tekst

[Boukyaku Shinichi]

Godzina oczekiwania mijała w coraz to gęstszej atmosferze, szczególnie po powrocie grupy negocjacyjnej, która nazywana była tak naprawdę szturmową. Było nadmiernie głupim w oczach Shinichi'ego próbowanie rozmawiać z kimś kto zdał sobie tyle trudu, aby być w tym miejscu. To zdanie najpewniej było podyktowane również jednym istotną kwestią. Shinichi nie chciał, aby zakończyło się to jakimś niedorzecznym pokojem. Dopóty krew miała lać się i mieszać z błotem, dopóki nie zostanie zapłacone za śmierć karawany. A nie było bardziej właściwej zapłaty niż śmierć demona.
Przemowa przywódcy obrony Sogen wpadła do uszu Shinichi'ego niczym wężowy jad. Mówili o jakiś zdolnościach dzikich, ale nie wspomnieli słowem o lisim demonie. Nie wspomnieli też o możliwym kocim demonie. Skoro zatajali fakty, to najpewniej wszystkie te słowa warte były tyle, co schnące na słońcu gówno. Mówienie o negocjowaniu i łączenie tego z nazwą grupa szturmowa też brzmiało jak farsa. Najpewniej była to po prostu drużyna mająca na celu urżnąć głowę armii i miałoby to sens, tylko po co mydlić oczy. Po przemówieniu Shinichi czuł jedynie gorycz w ustach.
Armia dzikich ruszyła. Powolni idąc tylko po to, aby puścić się w pełnym gniewu biegu. Wkrótce armie tetrą się, a śmierć skupi całą swoją uwagę w Sogen. Skryte za białą maską oczy Shinichi'ego spojrzały na lekko drżące ręce. Bał się, pomimo wszystkich swoich suchych zapewnień, że pogodził się ze śmiercią tego dnia. Pierwsze razy bywały stresujące, choć w przypadku tego ciała nie był to pierwszy raz. Ktoś przed Shinichim musiał umrzeć, żeby on zajął jego miejsce. Dłonie uniosły się i z plasknięciem wbiły w wybuchową glinę. Wtedy znad lasu wystrzeliły ogromne kamienie. Przypominały one fragmenty Muru wzbite przez demona i przez moment nawet wydarzenia z tamtego dnia pojawiły się w żywej wizji przed niebieskimi oczami z wyraźnie szerokimi źrenicami. Usta pod maską otworzyły się i donośnie zaczęły wymieniać imiona ludzi z karawany. Niczym z modlitwą przynoszącą otuchy Shinichi zaczął swój udział w bitwie.
Głazy lecące wysoko po łuku wprost na miasto były zupełnie obojętne mężczyźnie z masce, a przynajmniej tak zdawał sobie wmawiać. Jego celem były tylko te, które mogły sięgnąć muru i twierdzy. Na otwartych dłoniach pojawiły się dwa ptaki, które wraz z białym obłokiem dymu i wybuchem podobnym do petardy powiększyły się do dużych rozmiarów. Swoim wyglądem przypominały kruki lecz nie było wiele czasu do wpatrywania się w nie, gdyż podzieliły się i poleciały na kamienie celujące w mur. Uszczerbek na chakrze był już odczuwalny, a bitwa dopiero rozpoczęła się. Nie był to dobry omen. Wyraźnie było widać brak doświadczenia w tego typu życiowych wydarzeniach. Shinichi kontrolując kurki tak, aby te poleciały jak najbliżej centralnego punktu kamulców zdetonował licząc na to, że nawet jeśli kamienie nie rozpadną się to chociaż potłuką w skutek czego będą bardziej skore do rozkruszenia się o mur niżeli odwrotnie. Wolna ręka odnalazła sakwę z pigułką żywnościową, a palce obracały dwie drobne pastylki po czym złapały za jedną. Shinichi podniósł maskę na wysokości twarzy i wrzucił szybkim ruchem pigułkę. Pierwsza z dwóch możliwości, aby odnowić sobie zasób chakry w zawrotnym tempie. Druga była przeznaczona na później, gdyby doszło do możliwości zranienia podłej bestii przez którą w ogóle tu jest. Shinichi wiedział, że musi zwolnić, być może nawet być na tyle pasywnym ile tylko mógł. Jego celem nie była obrona ludzkości, więc nie powinien zachowywać się tak jakby nim był. Były to wszystko błędy początkującego, które należało skorygować i więcej nie popełniać. Bez chakry będzie bezużyteczny, a liczył się tylko demon.

Skrót: Shinichi tworzy dwa duże kruki, które po jednym wysyła na dwa kamienie lecące w stronę muru chcą detonować je gdzieś w pobliżu środka promienia kamieni. Po tym bierze pierwszą pigułkę żywnościową +40% chakry

  Ukryty tekst

Statystyki | Znane techniki | Przedmioty

Statystyki:

  Ukryty tekst

Znane techniki:

  Ukryty tekst

Przedmioty:

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):

• Ciemno-szary płaszcz
• Dwie białe maski
• Medalion przynależności do klanu Nara
• Torba na glinę (Lewe biodro)
• Torba na glinę (Prawe biodro)
• Kabura na broń (Lewe udo)
• Torba (prawy poślad)
• Ochraniacz na czoło z wygrawerowanym symbolem "Zjednoczonych sił Sogen"

  Ukryty tekst

Użyte techniki | Użyte przedmioty

Użyte techniki:

Nazwa

C1: Shī Wan

Ranga

D

Pieczęci

Połowa Barana (detonacja)

Zasięg

Zależny od opanowania dziedziny klanowej (detonacja)

Koszt E: 14% | D: 12% | C: 10% | B: 8% | A: 6% | S: 4% | S+: 2% (za 4 małe / 2 średnie/ 1 duży)

Dodatkowe

50g gliny za małego, 100g za średniego, 200g za dużego.

Siła Wybuchu

Małe

15

Średnie

30

Duże

60

Statystyki

Siła

20

Szybkość

60

Wytrzymałość

20

Opis Najsłabsze wybuchowe twory, którym można nadać rangę C1. Twory charakteryzują się tym, że przypominają wyglądem zwierzęta. Wyróżnić możemy kilka kategorii:

• Latające - bomby te mogą latać ze standardową prędkością zależną od dziedziny klanowej, a także poruszać się po ziemi lub pływać, jednak w takim wypadku ich prędkość zredukowana jest o połowę
• Nurkująco-pływające - bomby te mogą pływać oraz nurkować ze standardową prędkością zależną od dziedziny klanowej, ale nie mogą poruszać się po lądzie ani latać.
• Biegające - bomby te mogą biegać ze standardową prędkością zależną od dziedziny klanowej. Nie mogą latać, ani nurkować, jednak mogą pływać z prędkością zredukowaną o połowę
• Podziemne - bomby te mogą przemieszczać się pod ziemią oraz poruszać się po lądzie ze standardową prędkością zależną od dziedziny klanowej, nie mogą jednak ani pływać ani latać.

Kategoria, do której należeć będzie bomba związana jest z kształtem, jaki ona przyjmuje. Przykładowo wszelkie ptaki i owady latające będą bombami latającymi, ryby - nurkująco-pływającymi, a chomik - biegającą. Twory C1 spełniają najczęściej rolę przeszkadzajki. Ich siłę można porównać bardziej do petard niż bomb. Bez trudu mogą urwać palce, gdy wybuchną komuś w dłoni, a także zostawić paskudne rany na ciele. Groźne dla życia są jednak w większej ilości.

Użyte przedmioty:

- 400g gliny
- 1x Bojowa pigułka żywnościowa

[Kubomi]

Godzina. Jeszcze ponad godzinę trwało oczekiwanie do bitwy. Od momentu, gdy elitarna grupa negocjacyjna wróciła poturbowana, pewnym się stało, że dojdzie do walki. Czarna Tygrysica postanowiła w milczeniu spędzić ten czas, myśląc nad najprawdopodobniejszymi scenariuszami, wpatrując się w ognistego węża. Ten zbliżał się powoli i nieubłaganie, ale się zbliżał, podbijając świadomość swojej nieuchronności… w ciągu tej jednej godziny, dotarł, co rozpoczęło mobilizację i przemówienie Głównodowodzącego! To nie jest tak, że napawało ją to sporą nadzieją, ale dawało jakiekolwiek pojęcie o zdolnościach wrogów – a te wydawały się kuriozalne, delikatnie to ujmując.
Poleciały głazy. Piątka z nich, które zgodnie z rozkazami dowódcy były do zniszczenia. Niestety, mimo bycia w tej grupie, nie była wyspecjalizowana w działaniach na tym dystansie – choć nie miała zamiaru być bezużyteczną. Oj nie, nie!
- Przeładuję! – zakomunikowała o swoim zamiarze, podbiegając do balist, by wspomóc dwójkę strzelców, zakładając zamiast nich pociski na odpowiednie miejsce w broni, by oni nie tracili na to czasu.

---

Po rozpoczęciu bitwy, Kubomi zaczyna pomagać jako ładowniczy do balist, by przyśpieszyć ten proces.

---

Statystyki:

  Ukryty tekst

Znane Techniki:

  Ukryty tekst

Ekwipunek:

- Pancerz z całym swoim dobrodziejstwem

• Dwie kabury, po jednej na udach
• Dwie torby na pośladkach
• Neko-te na dłoniach i nogach pancerza

- Skórzane, czarne rękawiczki
- Czarny płaszcz
- Fioletowa, japońska parasolka przy pasie
- Drewniane pudełko z nogami przy pasie

  Ukryty tekst

Pancerz i Marionetki w użyciu

  Ukryty tekst