[EVENT] - Finał

[Minoru]

---

Oddech Kubomi wyrównywał się. A ból na jej twarzy zdawał się zelżeć. Wszystko wskazywało na to, że jej stan ustabilizował się. Nawet dawała radę wydusić z siebie kilka zdań, informując oboje, że boli odrobinę mniej. Jakby dla pewności, Minoru, uniósł swą głowę i obrzucił pytającym spojrzeniem Shigemiego. Dokładnie w momencie gdy obok nich, pojawił się drugi z medyków. Białowłosy, który leczył Mijikumę.
– Odetchnij, niedługo cię stąd wyciągnę. - Wyszeptał do kuglarki, starając się dodać jej trochę otuchy. Wspomniała co prawda coś o swoich kukiełkach. Najprawdopodobniej tych, które spadły Minoru na głowę. Lecz, niestety, one miały dla Rakuraia dużo mniejsze znaczenie, niż życia otaczających go ludzi. Wstał, rozglądając się, by zrozumieć w jakiej znaleźli się sytuacji. Sytuacja nie wyglądała najlepiej. Niezliczone źródła chakry zbliżały się w ich kierunku, niczym uderzenia zegara, odliczając uciekający czas nim znów znajdą się w centrum tego piekła. Gdyby tego było mało, ktoś zaczął wykrzykiwać rozkazy. Mężczyzna pośpieszał ich do ewakuacji. Minoru zgadzał się z nim całkowicie. Ich walka tutaj była skończona. On nie nadawał się do dalszych potyczek, a jego towarzysze... lepiej żeby znaleźli się jak najdalej stąd. I wtedy w kierunku ziemi zaczął spadać deszcz żelastwa. Nie było tego dużo, ale gdyby trafiło kogoś, mogłoby się to źle skończyć. Ahhh, gdyby tylko był z nimi Kitashi. Ale przyjaciel Minoru gdzieś zniknął. A Rakurai musiał walczyć z samym sobą, by nie ruszyć na poszukiwania go.
– Misae, gdzieś ty znów polazła?! - Szepnął do siebie samego, czując jak bardzo brakuje mu wsparcia od przyjaciółki. Gdyby tylko tu była. Uleczyłaby wszystkich w ekspresowym tempie. Gdyby tylko tu była, ruszyliby oboje w poszukiwaniu Kitashiego. Z rozmyślań wyrwał go głos Ai, która oznajmiła im wszem i wobec, że zmierza zostać do końca i pomóc w ewakuacji. Bohaterka od siedmu boleści! I do tego jeszcze Shigemi, który miał zamiar wysyłać innych do magazynu, by zebrać medykamenty. Nie był to głupi plan. Tylko, że nie mieli czasu. Musieli uciec nim znajdą się między uciekającymi ludźmi z frontu.
– Gówno a nie zostajesz! Chwiejesz się jak osika na wietrze. Mógłbym splunąć na ciebie i byś padła tu nieprzytomna. - Wyskoczył na Ai, chwytając dziewczynę za kark. Jednocześnie obrzucił stojącego przy niej medyka swym wzrokiem.
– Chwalebne są twe pobudki, lecz nie mamy na to czasu. Rozumiem wasz ból, lecz musimy stąd uciekać. Weź Ai na ręce i ruszajcie w stronę miasta. - Starał się przerwać Shigemiemu i przemówić mu do rozsądku. Sam nie da rady przenieść więcej niż jednej osoby, a on już obiecał podwózkę Kubomi.
– Mijikuma, jak się czujesz. Dasz radę dotrzeć do miasta o własnych siłach? - Skakał jak pchła od osoby, do osoby chcąc się upewnić, że nikt nie będzie narażał się już więcej. Miał nadzieję, że wszyscy zrozumieją, że ich misja skończyła się tutaj. Tylko, czy ktoś go posłucha? Wszak był to ich dom. Czy Minoru uciekłby ot tak gdyby to jego dom stał w płomieniach?
Mógł zrobić jednak jeszcze jedną rzecz. Pamiętał mniej więcej gdzie spadły kukiełki Kubomi. Mógł postarać się je odzyskać. Dlatego pośpiesznie udał się w tamto miejsce, chcąc wyciągnąć choć jedną z kukiełek. Jeżeli było to możliwe, starał się zapieczętować je w jeden z dwóch średnich zwojów (jeśli trzeba to używa dwóch). Jeśli było to niemożliwe, to stara się je przyciągnąć do Kubomi, by ta zapieczętowała je w swoich zwojach. Nie zamierzał jednak o nie walczyć. Jeżeli były zbyt ciężkie, lub też wyciągnięcie ich zajęłoby zbyt dużo czasu, wtedy porzuci je i wróci do kuglarki.
– Gotowa? Będę biegł z całych sił więc może trochę zaboleć. - Chwycił dziewczynę w swe ramiona i podniósł do góry, gotując sie do ucieczki.
– Jeśli czujesz się na siłach, pomóż komuś wycofać się. Oszczędzaj też chakrę, będziesz potrzebował jej do łatania rannych gdy już się wycofamy. - Zwrócił się jeszcze na koniec do Keiona. Jeśli wszystko pójdzie po jego myśli, to już za chwilę będa kierować się ku bramom, a później zdala od tego piekła.

1. Opierdziela Ai za głupie pomysły i stara się przekonać Shigemiego by brał dziewczynę i uciekali do miasta.
2. Szuka kukiełek Kubomi.
3. Bierze Kubomi na ręce i proponuje Keionowi by pomógł komuś w ucieczce.

Użyte przedmioty

  Ukryty tekst

Użyta umiejętność

  Ukryty tekst

Użyta technika

chakra

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):
- 2 Torby umieszczone na plecach, przy pasie
- Katana przypasana do pasa (wprawiony w rękojeść kamon rodziny Rakurai)
- Katana ze stali kantaiskiej umieszczona zaraz obok pierwszej katany
- Medalion ze znakiem klanowym Yamanaka na szyi
- Kamizelka Shinobi
- Na czole ochraniacz na czoło z wygrawerowanym symbolem "Zjednoczonych sił Sogen"

  Ukryty tekst

[Boukyaku Shinichi]

Adrenalina trzymająca w ryzach ciało odpuściła w dużej mierze. Zostało jej jedynie tyle, aby uśmierzać ośrodki nerwowe wysyłające kolejne impulsy bólu. Rozdarta noga uciskana przez bandaż, rozbita i opuchnięta twarz, wybity bark jak i również skręcony nadgarstek. Nie wspominając o naruszonych kościach przy pierwszym rozbiciu się w lesie. Shinichi był zmęczony, a w dodatku całkowicie bezsilny. Nawet jego zasoby chakry nie dawały szans na jakiekolwiek przedsięwzięcia. Być może wszystkie te czynniki powodowały, że mężczyzna niesiony przez goryla po prostu się wyłączył. Wykończony organizm postanowił zapaść w coś w rodzaju hibernacji mentalnej. W obecnym stanie Shinichi nie słyszał nawet ciągłych podszeptów podświadomości. Ich obecność była nieustanna i miło było przyjąć ciszę w swojej własnej głowie.
Deszcz przestał rozmywać toczące się krople krwi z okaleczonej twarzy blondyna. Burzowe chmury postanowiły wstrzymać swoją wodną artylerię, choć tak naprawdę z nieba nie przestało padać. Tylko tym razem padały ostre bronie i niszczycielskie techniki. Uciekający żołnierze zdruzgotanych obrońców stanowili cel dzikich w pierwszej kolejności. Jeszcze nie tracili swoich sił wobec rannych w pobliżu resztek obozu medycznego. To natomiast mogło szybko się zmienić, kiedy już nie pozostanie wielu zdolnych do walki wojowników. Zdrowe, błękitne oko Shinichi'ego wpatrywało się nieustannie w ciemne chmury widząc kolejne przepuszczane ataki z powietrza. Nie czuł zupełnie nic, przestał myśleć i oceniać rzeczywistość. Tak zdecydował wrażliwy umysł, który uciekł za niewidzialne bariery i blokady.


Skrót:
-> Płynięcie z nurtem wydarzeń nie podejmując żadnych akcji.

  Ukryty tekst

Statystyki | Znane techniki | Przedmioty

Statystyki:

  Ukryty tekst

Znane techniki:

  Ukryty tekst

Przedmioty:

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):

• Ciemno-szary płaszcz
• Dwie białe maski
• Medalion przynależności do klanu Nara
• Torba na glinę (Lewe biodro)
• Torba na glinę (Prawe biodro)
• Kabura na broń (Lewe udo)
• Torba (prawy poślad)
• Ochraniacz na czoło z wygrawerowanym symbolem "Zjednoczonych sił Sogen"

  Ukryty tekst

Użyte techniki | Użyte przedmioty

Użyte techniki:

Użyte przedmioty:

[Mijikuma]

W całym tym chaosie, słowa mężczyzny, który ewidentnie był bardziej doświadczony w sztuce wojny niż ja, sprawiły, że poczułem niejaką ulgę, mogąc się oprzeć na czyjejś wiedzy i jego umiejętnościach. Wysłuchawszy go, przytaknąłem głową i nie oponowałem - uważam, że w zasadzie nie ma żadnej innej opcji aniżeli ucieczka stąd i doprowadzenie się do stanu jakiejkolwiek używalności w bezpiecznym już miejscu.
Zobaczenie Ai w tym stanie nie należało do najprzyjemniejszych odczuć dzisiejszego dnia - wręcz mną wstrząsnęło. Wiadomo, sam przed chwilą leżałem pod gruzem kamieni, ale jej desperacki okrzyk o uleczenie (desperacki w mojej głowie) uderzył mnie z zupełnej innej strony. Spojrzałem na mojego medyka błagalnie, prosząc go właśnie o uleczenie przyjaciółki. Może nie znamy się długo, lecz to ją znałem najwcześniej z całej grupy, pojawia się więc pewien rodzaj sentymentu w mojej głowie, który tym bardziej prze mnie do ratowania dziewczyny.
Na pytanie o mój stan, bardzo chciałbym zagryźć zęby i powiedzieć, że jest wszystko okej, ale nie mogłem - czułem, że z każdą chwilą jest tylko gorzej i powinienem trafić w ręce wyspecjalizowanego medyka. Czułem przede wszystkim żebra, które raczej były połamane w środku ze wzgląd na przygniecenie kamieniami. Wybudzenie trzeciej łezki sharingana pomogło mi w przezwyciężeniu kryzysu, lecz powoli wraca rzeczywistość, która nie kreuje się zbyt kolorowo.
- Nie jest dobrze, ale stabilnie też nie, myślę, że będę spowalniać drużynę... - zacząłem dość powoli dobierając słowa, nie wiedząc tak naprawdę co powinienem powiedzieć. Na szczęście i nieszczęście Ai mnie wyręczyła wypowiadając niesamowicie absurdalne stwierdzenie, wychodzące poza wszelkie miary rozsądku. Miałem już się drzeć, ale Minoru skutecznie mnie wyręczył i w zasadzie zakończył temat bohaterstwa dziewczyny.
Na kolejne pytanie o to samo, ale teraz ze strony Minoru wiedziałem, że nie mogę sobie pozwalać na zbytnie luksusy i możliwości pomocy mojej osobie.
- Dam się ponieść, opóźniałbym drużynę. - Wnioskuję do Minoru, dając sobie pomóc i wsiadam na goryla. Nie wiem co sądzić o całej tej wojnie, ale wiem, że nie mogę ulec swoim własnym cieniom. Nie teraz. Patrzę krwistymi oczami na wszystkich i modlę się w duchu, żeby udało nam się bezpiecznie uciec.

- Miji potwierdza swoją gotowość do odwrotu

  Ukryty tekst

[Tetsurō]

---

Ostatnia Bitwa o Kōtei

EVENT

---

Walka Bijuu intensyfikowała się na polu bitwy, przechodząc zapewne w ostatnią fazę. Niestety, nie było to coś, czym Zielonowłosy mógł się teraz przejmować. Odwrót sojuszników został zabezpieczony, większości z nich udało się już uciec, co oznaczało, że teraz coraz mocniej uwaga przeciwnika skupia się na ich wesołej gromadce. Coraz ciężej było ogarnąć wzrokiem przeciwników, który roili się niczym pustynne liski, no ale trzeba było dać radę. W końcu nie powinni tutaj umrzeć. Nie ten czas i nie to miejsce. No ale jednego mogli być pewni, pora się powoli stąd zabierać.

Tetsuro rozpoczął swój manewr od wrócenia do siebie swoimi skorpionami. Teraz już nie były potrzebne przy uciekinierach, więc mogą trochę wesprzeć główną kukiełkę, która broniła chłopaka, oraz przy okazji zaatakowac tych, którzy już domyślili się, kto steruje drewnianym wojownikiem. Nic dziwnego, mimo tego, że nici są niewidzialne, to dało się dostrzec jego dziwne ruchy, skoordynowane z ruchami kukiełki. Dlatego też, trzy kukiełki miały przejść pod ziemią i wyjść przed Zielonowłosym, powtarzając manewr wiru tak, aby wciągnąć jak najwięcej niczego nie spodziewających się dzikich. To powinno choć na chwilę osłabić natarcie.

W tym samym czasie, Zielonowłosy podpiął swoją nić do pleców Kuroi'a. Staruszek nie znał tego manewru osobiście, jednakże widział, że Marionektarz zrobił to samo z Misae, wiec miał nadzieję, że zrozumie o co chodzi. Kiedy tylko nić była dołączona do pleców piaskowego wędrowca, Tetsuro wypuścił swoje pozostałe nici i podpiął je do leżących na ziemi ciał dzikich. Być może nie było to zbyt etyczne rozwiązanie, ale teraz trzeba było chwytać się wszystkiego. Zadanie trupów było proste. Rzucić się do ataku na dzikiego, przygniatając go swoją masą, bądź atakując swoją bronią plecy zaskoczonego wojownika. Chwilę później nić miała zniknąć, a dokładniej, przepiąć się do kolejnego ciała. Tetsuro chciał robić to szybko i często, ruszyć jak najszybciej, jak najwięcej ciał, tak aby wprowadzić choć lekkie zamieszanie w szeregach wroga. Być może uda się ich chociaż na chwilę przerazić, co da im okno do potencjalnego odwrotu.

- Grupa Szturmowa uciekła! Nasza robota tutaj skończona! Zabieramy się! - Zielonowłosy krzyknął zarówno do Misae, jak I Kuroia, szarpiąc za ich nici i przyciągając ich do siebie. Żeby stąd uciec, musieli być wszyscy na miejscu.

- Kuroi-san, zabieraj nas stąd! - miał nadzieję, że piaskowe chmurki pustelnika wystarczą, aby mogli się ewakuować. W tym samym czasie, młodzieniec przyciągnął do siebie swoje kukiełki, chcąc je zapieczętować w swoich zwojach, a zwoje szybkim ruchem nici, przyciągnąć do siebie z ziemii i schować do swojej torby, całkowicie wtedy przerzucając się na walkę z użyciem ciał dzikich. Jeżeli mieli się ewakuować, to wolał nie zostawić swoich wojowników tutaj. Oczywiście w trakcie wycofywania się, kukiełki wykazywały pełną agresję, a dodatkowo, kukiełka goryl nie została zapieczętowana, jej zadaniem było stać obok i chronić swojego twórcę, bądź jego towarzyszy, z ewentualnym użyciem tarczy chakry. Kiedy już byli zebrani przy sobie, Zielonowłosy kontynuował swoje atakowanie ciałami wroga licząc na to, że Kuroi ich zabierze z tego chaosu, który całkowicie ich otaczał.

TL DR:

• Powrót Skorpionów i użycie wiru chakry.
• Przyciągnięcie do siebie Misae i Kuroi'a oraz rozpoczęcie używania ciał wroga jako kukiełek.

Marionetka - Skorpion

marionetka - Goryl

  Ukryty tekst

Staty

  Ukryty tekst

Itemki

• Złota Odznaka Ninja Ayatsuri noszona na szyi na łańcuszku
• Ochraniacz na czoło z wygrawerowanym symbolem "Zjednoczonych sił Sogen" przywiązany na lewym ramieniu
• Kabura na broń na lewym udzie [30/30]
    Ukryty tekst
• Kabura na broń na Prawym udzie [30/30] :
    Ukryty tekst
• Torba Biodrowa na Biodrze z Lewej strony [80 / 80] :
    Ukryty tekst
• Torba Biodrowa na BIodrze z Prawej strony [25.5 / 80] :
    Ukryty tekst

Marionetki

  Ukryty tekst

Staty marionetek

  Ukryty tekst

[Hana]

Mogli już tylko czekać. Mieć nadzieję, że przeżyją oni oraz ich najbliżsi, którzy ramię w ramię stawiali opór wrogiemu najeźdźcy. Nie mogli przewidzieć, jak dokładnie potoczą się ich losy. Zwłaszcza, gdy w myślach pojawiało się zwątpienie. Dokuczliwe uczucia rozchodziły się po umyśle niczym toksyna. Taka też okazała się ta bitwa. Straty można wyliczać bez końca. Mimo tak silnych jednostek po ich stronie. Pomimo tylu shinobi, którzy stawili się na wezwanie. Okazało się za mało. Hana wiele by dała, żeby odmienić ten los. Zrobić więcej albo inaczej niż dotychczas. Nie była tylko pewna, czy jakakolwiek zmiana przyniosłaby efekt. Choćby poświęciła się zamiast innych, to czy nadal skończyliby w podobnych okolicznościach? Nadal musieliby zmierzyć się z okrutną porażką i wręcz uciekać z pola bitwy. Najbardziej cierpieli tutejsi. Wysiedleni wbrew swej woli, a wręcz przepędzeni w desperacki sposób. Co prawda Dzicy nie okazywali bezwzględnych i morderczych intencji. Po prostu robili to, co musieli. Wszystko w tym było niewłaściwe, jednak na taką rzeczywistość przystali. Decyzje zapadły dość dawno i zapewne nie były łatwe. Na współczucie było już za późno. Pozostał tylko żal, po tym jak przelewano krew i pot ku uzyskaniu własnych celów. Zwycięzca mógł być tylko jeden.

Ostatni zdolni do odwrotu ludzie przedzierali się przez wzniesioną do obrony fortyfikację. Z jednej strony podnosiło to na duchu. Działali wspólnie do własnego dobra. Wydawała się ich garstka w porównaniu z tym, co właściwie reprezentowali w trakcie wymarszu na początku. Niby nie było czemu się dziwić, a jednak myśli potrafiły krążyć po głowie jak odrętwiałe. Przez chwilę Hana mogła odetchnąć i przyjrzeć się wszystkiemu z bliska. Zagrożenie nadal gdzieś tam czyha, więc nie było mowy o rozluźnieniu. Nie przy tych wszystkich dzielnych wojownikach, którzy poświęcali do reszty życie. Niefortunny zbieg okoliczności sprawił, że wielu nie było w stanie na czas zareagować, żeby uciec przed zniszczeniami. Nastolatka nie widziała tej tragedii, a z bliska wydawała się jeszcze gorsza. Ziejąca dziura w ścianie była tego dowodem. Rozpadła się w losowym momencie. Nie chciała winić się za to, a jednak wróg przedarł się na ich oczach. Czy mogła liczyć na wybaczenie po okazaniu skruchy? Dlatego, gdy Shirakawa usłyszała dialog pobliskich mężczyzn nie mogła stać bezczynnie. Chciała jakoś odwdzięczyć się za to, że ona wciąż żyła. Uratowanie kogoś, kto zasługuje na życie nie powinno być wątpliwe.
- U.. uratujmy ich! - rzuciła bezwiednie do ludzi. Zebrała w sobie resztki odwagi i sił, żeby złapać mniejszy kawałek gruzu i odepchnąć go na bok. Wiedziała, że w taki sposób na niewiele się przyda. Zajmie to też za dużo czasu, ale zdała się na intuicję. Jeśli pod większymi płatami kamienia ktoś oddychał, to chociaż na tyle zasługiwał. Jedyne, co przychodziło teraz Hanie do głowy, to pomóc sobie używając znanych sobie technik. Przygotowywała się zarówno ofensywnie, jak i defensywnie. Niestety żadna z silniejszych jutsu nie spowoduje, że magicznie ogarnie cały ten bajzel. Najpierw jednak musiała poszukać źródła wody. Niewielkiej ilości, którą będzie mogła przeistoczyć w linę. Złożyła pieczęcie i dzięki zmieszanej chakrze w dłoni powinien pojawić się jednolity kształt przypominający bicz. W takim oporządzeniu mogła podjąć próbę wydostania konających pod gruzami. Oczywiście nie sama jedna. Z jej nikłą ilością siły nie byłaby w stanie. Dlatego oplotła róg głazu i zachęciła innych do pomocy.
- Proszę, pomóżcie. Ciągnijcie. - powiedziała do zebranych w nadziei na pozytywny rezultat. Reszta powinna być oczywista. Chciała zrobić tyle, na ile pozwolił jej czas. Wycofać się z tymi, którym dopisze szczęście, tak samo jak jej dopisało.

Oderwała się od czynności ratunkowych dopiero, kiedy zauważyła powrót Masahiro. Nie dało się tego przegapić, a raczej nie odczuć wrażenia, że mężczyzna pojawił się znikąd. Nie wrócił sam, przez co Hana odczuła bardzo niepokojące uczucie, a zarazem wdzięczność, po poznaniu znajomej sylwetki. Chino leżała w jego ramionach bezwładnie, więc czym prędzej chciała przy niej być. Po mokrych od trudu policzkach zaczęły pojawiać się dodatkowe łzy. W pierwszej chwili chciała ją przeprosić. Sama przed sobą przyznać się, że zawiodła jako towarzyszka. Niemniej cierpliwie spoglądała, jak dziewczyna została przekazana w ręce Anzou. On na pewno zaopiekuje się nią z należytą troską.
- Poczekaj moment Anzou-san. - powiedziała do chłopaka i pospiesznie wyjęła z torby potrzebny ekwipunek. Nie było to wiele i zapewne mogło w ogóle się nie przydać, ale jednak Hana chciała przeciwdziałać. Noga Chino nie wyglądała za dobrze, stąd taka decyzja. Zaczęła obwiązywać uszkodzone miejsce bandażem, skupiając się na zgięciu kolana, żeby choć trochę usztywnić kości i tkankę podczas transportu.
- Resztą musi zająć się medyk. - dodała na zakończenie i pozwoliła Anzou iść przodem. Sama uważała czy nic więcej nie przysporzy im kłopotów. Osłaniała odwrót cennych dla siebie osób.

1. Przemyślenia Hany na temat wojny.
2. Hana reaguje na rozmowę pobliskich postaci i postanawia podjąć próbę ratunku osób pod gruzami. Używa do tego wodnego bicza, żeby wraz z innymi przesunąć większe odłamki kamiennej ściany.
3. Wraca do Anzou, kiedy pojawia się Masahiro z uratowaną Chino. Widok jej stanu wzbudza trwogę, ale także wzruszenie, że zyje. Hana postanawia ulżyć jej w cierpieniu, chociaż to niewiele i uzywa bandaża na zmiażdżonej kończynie.
4. Odprawieni wraz z Anzou przez Masahiro mogą wycofać się do bram Kotei.

  Ukryty tekst

[Ryuujin Kodai]

Wiadomość która padła ze słów dowódcy oddziału była trochę niczym uderzenie obuchem. Niby usłyszałem, niby zrozumiałem od samego początku, a jednak nie do końca mogłem w to uwierzyć. Przegraliśmy? Obróciłem głowę w kierunku dwóch potężnych bestii, lisa oraz kota, które właśnie się ścierały.
- Co? Jak to? Co się właściwie stało? - nie potrafiłem pojąć z czego wynikała porażka, czemu rezygnujemy. Zadrżałem. W mojej głowie zapanował chaos. Kolejne myśli przelatywały mi przez nią ale wszystkie dotyczyły jednego. Taiyō.
- Kurwa! Kurwa! Kurwa! - wrzasnąłem w momencie gdy Takeru zdecydował się na jakieś ludzkie odruchy jednocześnie powstrzymując się przed uderzeniem pięścią w atramentowego ptaka który z każdą chwilą oddalał nas od pola bitwy. Pola na którym zaczynały dziać się takie rzeczy, że nie szło by ich przewidzieć. Oderwał wzrok od pola bitwy ponownie kierując go na Uchihę.
Nie byłem w stanie zapanował nad strachem przed utratą przyjaciela, drżałem a każda kolejna sekunda lotu zdawała się trwać wieczność. Całe to Kōtei, Uchiha, Dzicy... chrzanić to wszystko! Nie obchodziło mnie to! Ani to, ani los kontynentu...On był najważniejszy i to ja go tu sprowadziłem to przeze mnie był teraz zagrożony.
- Co z obozem? Niemożliwe żeby dzicy się tam zdążyli wedrzeć? - ciężko było określić czy to było naprawdę pytanie czy raczej prośba... a może wręcz błagalnie o to by wrog faktycznie nie dotarł na nasze plecy w tym całym chaosie jaki wywołały bestie.
Gdy znaleźliśmy się bliżej obozu ręką mimowolnie zacisnęła się na rękojeści moich ostrz. Nawet nie czekałem aż całkowicie wylądujemy, zwyczajnie zeskoczyłem z pokładu i ruszyłem w kierunku obozu medyków gdzie ostatnio widziałem liska całą drogę wołając malca.
Żyje, nic mu nie jest ... Na pewno czeka jak zwykle na mnie. KURWA! Czeka i nic mu nie jest... Powtarzałem sobie w myślach mknąć mimo zmęczenia. Nie obchodzili mnie ludzie po drodze. Jeśli ktoś stał na moje drodze zwyczajnie ściągałem go z bara nie zwalniając na krok cały czas wołając zwierzątko po imieniu.
W przupadku gdybyśmy jednak nie dotarli do obozu będąc zestrzeleni przed oddziały wroga zamierzam sobie utorować drogę do celu raz po raz doskakując do wrogów masakrując ich taką samą kombinacją ruchów jak wcześniejszego przeciwniak.
Nikt i nic nie mogło mnie teraz spowolnić. Nikt.

  Ukryty tekst

[Misae]

Plan się całkiem powiódł. Tetsuro bardzo szybko załapał o co chodziło dziewczynie i podpiął ją do swoich nici wspierając i przyspieszając jej ruchy. To było niesamowite uczucie. Przyszpieszyła swoje ruchy i mając świadomość, że Tetsuro był dodatkowym okiem, które pilnowało pola bitwy było dodatkowym atutem. Było to niesamowite uczucie. Z uderzeniami wzmocnionymi chakrą wpadła na środek pola bitwy.
-Cholera jak grzyby po deszczu - warknęła, gdy na miejsce jednego dzikiego pojawia się kolejny i kolejny. Szybkim ruchem ręki przetarła pot i kurz z czoła, poprawiając grzywkę, która przykleiła się do jej czoła. Nie mniej Misae nie zamierzała się poddawać. W każde uderzenie wkładała serce. Nie zamierzała się poddawać. Wtedy też usłyszała głos za plecami. Poczuła jak jest ciągnięta w stronę Tetsuro. Nie opierała się
-Koya, jak tylko się odsuniemy zabieraj się stąd! - krzyknęła do gada, który robił to co najbardziej lubił - chaos i zniszczenie. Zwróciła oczy na Tetsuro obok, które się znalazła
-Poczekaj, nie możemy stąd uciekać póki walczy Kyoushi - powiedziała uparta. Złożyła dłonie w pieczęć aby nawiązać połączenie z tym, dla którego przecież tutaj specjalnie byli.

  Ukryty tekst

Liczyła, że chlopaki przypilnują aby nic jej się nie stało

Kontakt z Kyoushim; utrzymanie się przy chłopakach, gdy ściągnie ją Tetsuro, do tej pory walczy.
Koya walczy

  Ukryty tekst

Imię

Pikushī

Ranga

E

Koszt

Przyzwanie na 5 tur

D: 15% | C: 11% | B: 8% | A: 3% | S: 2% | S+: 1%

Wygląd Mała jaszczurka mieszcząca się w dłoni. Już na pierwszy rzut oka widać jego młody wiek - zwłaszcza po proporcjach ciała i spojrzeniu. Swoimi ogromnymi, błękitnymi oczami ogląda świat z zainteresowaniem. Zaufaniem. Jego brzuszek jest śnieżnobiały, a łuski na grzbiecie, ogonie i głowie przyjmują barwy od jasnoniebieskiej po granatowy, przesiane przez różowe plamki na czole i karku. Wprawny obserwator może dostrzec drobne prążki na małych łapkach.. Porusza się z niebywałą szybkością, zdawać by się mogło, że jest wszędzie na raz.

Charakter Jego imię mówi samo za siebie. Chochlik. Młody, ciekawski. Wszędzie go pełno. Jest otwart na świat i chce czerpać z niego całymi garściami. Opiekuje się swoją młodszą siostrzyczką Egao. Mówi tak szybko, że często mało kto rozumie co mówi. Dosłownie potrafi wyrzucać z siebie potok słów, nie tworzących nawet składnego zdania, przez brak kropki, która by mogła poskładać je w całość. Radosny, zawsze uśmiechnięty. W powiernikach paktu widzi przyjaciół, których chętnie pozna i zobaczy czego mogą go nauczyć.

  Ukryty tekst

Imię

Ganko

Ranga

E

Koszt

Przyzwanie na 5 tur

D: 15% | C: 11% | B: 8% | A: 3% | S: 2% | S+: 1%

Wygląd Mieszczący się w dłoni, niesamowicie intensywnie zielony kameleon, o dużych, brązowych ślepiach. U każdej z łapek ma po trzy, chwytne palce oraz długi skręcony w spiralę ogon. Głowę zdobi mu kostny wyrostek. Porusza się z widocznym gołym oka zawzięciem. Nie jest to jaszczurka, z której można w kaszę dmuchać. Udaje bardziej groźnego niż jest. Na grzbiecie widać przebijający się dopiero grzebień z łusek. Wyraz jego pysia jest często poważny, nie pasujący do jego wyjątkowo młodego wieku.

Charakter Potomek samego mędrca, przez co jest bardzo ambitny. Stara się być poważniejszy niż jest w rzeczywistości by ostatecznie i tak dawać swojej dziecięcej naturze dojść do głosu. Małomówny, choć zna ludzki dialekt. Woli aby przemawiały jego czyny, a nie słowa. Najbliższy przyjaciel „Chochlika”. Zawsze są razem i są sobie wierni. Razem planują w przyszłości być najsilniejszymi przedstawicielami swojego rodu. Pozytywnie nastawiony do ludzi i innych. Wydawać by się mogło, że nie jest zbyt przyjazny, ale to zdecydowanie mylne wrażenie.

  Ukryty tekst

Imię

Bosu

Ranga

E

Koszt

Przyzwanie na 5 tur

D: 15% | C: 11% | B: 8% | A: 3% | S: 2% | S+: 1%

Wygląd Najstarszy z paczki młodziaków, co widać zarazem po jego już dojrzalszych rysach, jak i spojrzeniu. Jego łuski są koloru buletkowej zieleni,lekko przydymione. Szare oczy, podkreślone są kontrastującą, czerwoną farbą, nadającą młodzieńcowi pewnej dzikości. Jest na tyle duży, że spoczywającą na ręce jego gruby, ogon zwisa. Łuski na grzbiecie układają się na siebie płytowo. By jeszcze bardziej odróżnić się od młodszych towarzyszy na wysokości pasa posiada jasnobrązową przepaskę. Chowa tam różne przedmioty, jak często podkreślając takie, które mogą przydać się w każdym momencie.

Charakter Typowy szef „gangu”. Poważny, ładnie i wyraźnie się wysławiający. Zawsze na przedzie swojej paczki. Nie boi się niczego, a przynajmniej zawsze takie sprawia wrażenie. Wskoczy za pozostałymi maluchami w ogień i na pewno nie da ich skrzywdzić. Bywa porywczy i mówi często więcej niż powinien nie przejmując się tym co pomyślą sobie inni. Bywa uparty i krnąbrny, co często robi za maskę, by złudnie dodać mu wieku i powagi. Gdy pozna kogoś lepiej i nie ma maluchów obok pozwala sobie na żarty i rozluźnienie. Nie zdarza się to niemal wcale, lecz w takich chwilach Bosu, nie musi być bosem.

  Ukryty tekst

Imię

Kōya

Ranga

S

Koszt

Przyzwanie na 5 tur

S: 40% | S+: 20%

Wygląd Ostatnia z przedstawicielek standardowej części paktu, przywódczyni rodu oddanego przeszłości. Największa istota, stąpająca po Doragonhiru. Rozmiarem porównywalna do ogoniastych bestii, od których posturą wcale nie odbiega. Dzika. Groźna. Od pierwszego spojrzenia w ten dziki pysk pewne jest jedno - nitk nie chce mieć z nią nic do czynienia. Długie i ostre jak brzytwa zęby z łatwością wgryzają się w ofiarę, a szpony z łatwością rozcinają nawet pancerze. Jest niezykle smukła, a zarazem nie da się odmówić jej umięśnienia. Przeraża również jej kolor. Czarna niczym nocne niebo, o pojedynczych złotych pasach ciągnących się wzdłuż ciała. Złote, o typowo gadzich, pionowych źrenicach oczy zdają się wypatrywać za kolejną ofiarą. Sposón w jaki się porusza jest trudny do opisania, to coś co trzeba zobaczyć. Jest to coś na pograniczy skradania się do ofiary, a pokazywania dominacji nawet machnięciem pazurem. Coś co sprawia, że nie dzieci, lecz wręcz rodzice nie zasną w nocy z przerażenia.

Charakter Czysty spryt. Kōya to wcielenie cynizmu, złośliwości, jest surowa i wymagająca. Jako jedna z niewielu ze swojego rodu mówi ludzkim dialektem, choć nie od razu się do tego przyznaje. Lubi się bawić innymi. Sprawdzać ich granice. Testować. Morduje bez mrugnięcia okiem. Czasem dla zabawy. Czasem z nudów. Zdobycie jej sympatii to sukces, którego niemal nikt nigdy nie osiągnął. Takie życiowe osiągnięcie, po którym można umrzeć bo nic więcej nie będzie się liczyło. Od czasu Murasakino-me, nie obdarzyła szacunkiem nikogo. Nie stroni od sarkazmu i złośliwości. Współpracuje z resztą rodzin bo mimo tego co sobą reprezentuje, w tym lodowym, gadzim serduszku jest oddanie rodzinie. Sama może ich gnoić, ale jeżeli ktoś podniesie na nich rękę straci głowę.

  Ukryty tekst

Karta:

  Ukryty tekst

Techniki:

  Ukryty tekst

Ekwipunek:

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE): - Torba na lewym i prawym biodrze, plecak, rękawiczki ze stalowymi ochraniaczami na dłoniach, na lewym ramieniu opaska „Zjednoczonych sił Sogen”

  Ukryty tekst

[Ario]

Hoshi zadała istotne pytanie. Na tyle istotne, że aż Ario musiał sobie przypomnieć rozmowę z Bubaigarą i jego poplecznikami, którzy w ramach emocji coś nie coś zdradzili.
- Chyba...uciekają przed czymś. Mają do nas jakiś żal. - powiedział powoli Kunisaku. - Ale...przed czym mogą uciekać, jak mają takiego Jinchuriki? Co w takim razie ich ściga? - odparł dodatkowo, ale momentalnie pokiwał głową. - To narazie nieistotne, faktem jest, że są najeźdzcą. Klany będą musiały się zjednoczyć i to porządnie, a nie wysłać ochłapy na front. Nikt się nie spodziewał tego, co tu się stanie. - dodał patrząc swoim obojętnym wzrokiem na twarz kobiety.

Podróż do punktu ewakuacyjnego wkońcu się zakończyła. Udało dotrzeć się do posterunku, gdzie były przygotowane wozy. Klony więc zaczęły procedurę zwalniania rannych w miejscach do tego przeznaczonych. Sam Kunisaku podróżował z niejaką Yuriko. Ta przekazała mu informację na temat tego, że ma spędzić czas w górach i się nie przemęczać, ale że Ario się na to nie zgodzi.
- To by była ucieczka od problemu, a takowe trzeba rozwiązywać, a nie od nich uciekać. - wyjaśnił. - List zapewne przepadł, ale to nie szkodzi. I tak muszę z nią omówić to co się tutaj działo, więc pójdę do niej osobiście. Nie musisz się przejmować. - dodał.

Gdy ta zaczęła pytać, czemu poszedł na front, chłopak jedynie popatrzył przed siebie.
- Pewnie miał jakiś powód. - odparł jedynie. - Nie umrzesz, tutaj już jest w miarę bezpiecznie. - powiedział spokojnie. - Poza tym, ja też tu jestem. No...a ja jestem trochę silny, więc przy mnie Ci się teraz nic nie stanie. - dodał, po czym skierował swoją uwagę z powrotem na Hoshi i Misaki.

- Wracajcie do Kropli i przegrupujcie się. Ja muszę odwiedzić pustynię w pierwszej kolejności. Dołączę do Was niebawem.

Musiał zrobić jeszcze jedną rzecz...ale na to przyjdzie czas.

TL:DR
1. Gadki szmatki & ewakuacja

  Ukryty tekst

[Sugiyama Orochi]

Wysłuchał krótkiego, treściwego raportu Ookamiego, w pierwszej sekundzie nie dając po sobie poznać emocji, jednak trwało to dosłownie moment. Jego szczęka się zacisnęła, podobnie jak pięści, a mięśnie ramion napięły się wyraźnie, kiedy Ookami wspomniał mu o buntowniczych Uchiha, którzy jawnie zabrali się za sabotowanie rozkazów. To dlatego coś mu nie pasowało. To dlatego tyle trwało otwarcie bramy i dlatego nie mieli przygotowanych więcej zapasów dla żołnierzy. Z gardła Orochiego wydobył się niski pomruk, który zaraz zgasił, przymykając oczy. Chowając go na później. Skinął głową Ookamiemu.

- Dziękuję, że przytomnie zadziałałeś. Dobry pomysł, dzięki tobie nie zmitrężyliśmy zbyt wiele czasu tutaj. Jak ten... kretyn tutaj wróci, to sobie z nim porozmawiam poważnie. Na razie działajmy dalej, trzeba pilnować ruchu. -

Następnie skierował uwagę na Yamanakę.

- W porządku, zadbamy o to, żeby wycofać się dopiero, jak przybędzie Shirei-kan. Utrzymuj kontakt i daj mi znać, jeśli pojawią się jakieś nowe rozkazy. - potwierdził mu krótko.

Rzucił się dalej do pracy, pilnując, by wszystko działało tak jak trzeba i wypatrując powracającej z zapasami trójki Uchiha, którzy przyczynili się do opóźnień i wymyślili sobie swoje własne rozkazy. Paląca przed momentem wściekłość zmieniła się teraz w coś innego, jakąś zimną, wydestylowaną agresję, która czekała na spuszczenie ze smyczy. Podskórnie wiedział, że pewnie to po prostu jego własna reakcja na straty, jakie dzisiaj ponieśli, ale na razie ta racjonalna część nie dochodziła jeszcze do głosu. Jeżeli przyuważył powracających buntowniczych shinobi, skierował się ku nim, polecając tej nieposiadającej sharingana dwójce dołączyć do reszty i rozdać medykom i żołnierzom zapasy. Tego z sharinganem zatrzymał jednak, bez ostrzeżenia oplatając łańcuchem i posyłając na ziemię, pilnując, by twarz tamtego skierowana była ku ziemi i nie był w stanie na niego spojrzeć swoim sharinganem, a ręce miał skrępowane. Przytrzymał go stopą przy ziemi tak, by nie dał rady się poruszyć nawet minimalnie.

- Spróbuj tylko wykorzystać genjutsu albo cokolwiek innego, a połamię ci wszystkie kości. Powinieneś stanąć przed sądem polowym za niesubordynację i sabotowanie wysiłku wojennego, skurwielu. Przez Ciebie i twoich debilnych kumpli prawie zablokowałeś ewakuację rannych z pola walki i naraziłeś walczącą jeszcze część armii. Mam kurwa nadzieję, że jesteś tego świadomy. - głos Orochiego ociekał zimną furią, którą wcześniej wstrzymywał, a teraz sączył w każde słowo, dając jasno do zrozumienia, że miła zazwyczaj fasada chłopaka w tym momencie wyparowała i tylko resztka siły woli powstrzymuje go od bardziej drastycznych działań. Sięgnął do kieszeni shinobiego, wyciągając jego odznakę i odczytując imię, dokładnie je zapamiętując. - To, że jesteś tutaj z zapasami jest twoją JEDYNĄ łagodzącą okolicznością. Jeśli kurwa chcesz mieć jakąkolwiek przyszłość w siłach klanu, zgasisz swojego sharingana, przeprosisz teraz za to, co odwaliłeś i zabierzesz się do wykonywania poleceń. Mamy pilnować ruchu, żeby główne siły mogły się wycofać i to właśnie będziesz teraz robić, pomagając tym z naszych, którzy pomocy potrzebują. Czekamy na Shirei-kana, a potem grzecznie wycofujemy się razem z nim, bo naszym jebanym obowiązkiem nie jest ochrona miasta, ale LUDZI, którzy je opuszczają. A teraz potwierdź, że zrozumiałeś... i zabierz się do prawdziwej roboty. -

Jeśli shinobi bez szemrania przeprosił i potwierdził zrozumienie rozkazów, puścił go i postawił do pionu, wskazując odpowiedni kierunek... a sam wrócił do swoich obowiązków.

Tl:dr

1. Pochwała dla Ookamiego.
2. Dalsza robota.
3. Opierdolenie buntowniczego shinobi.
4. Dalsza robota.

  Ukryty tekst

[Kuroi Kuma]

Było coś niezwykłego w czarnych płomieniach posyłanych przez Kamino raz po raz. Wyglądały inaczej, zachowywały się inaczej, jakby przelepione do wroga nie chciały się od niego odczepić, dopóki go nie wykończą. Czy to jednak było tym czymś, co miało zmienić losy walki, czy może jednak potrzebowali czegoś więcej? Znacznie więcej w opinii Kuroia. Uchiha faktycznie wyglądały jakby stanowiły dużą siłę na polu walki, tylko czy dadzą radę z taką ilością dzikich, którzy wydawali sie pojawiać bez końca? Wiecznie niestrudzeni, waleczni, gotowi poświęcić swoje życie.
Plan Kuroioa w sumie zaczął się nawet spełniać - kamień posłany na dzikich, jeden z nich został posłany do tyłu i pewnie zmiażdżony patrząc na masę obieku z jakim miał nieprzyjemność się spotkać. Pozostali także nie mieli zbyt wiele szczęścia - jeden po drugim padali uwięzieni przez kamienie. To jednak stanowiło tylko maleńki ułamek sił dzikich, było ich więcej, o wiele więcej - a ile jeszcze pozostało im czasu i chakry? Sam Kuroi nie czuł już się najlepiej, odczuwał skutki braku chakry, a co dopiero inni, którzy mieli jej mniej lub gorzej ją kontrolowali? Porażka. Na pełnej linii.
Wtem pojawił się on - ktoś kto nie zamierzał dać się pokonać kamyczkowi i po prostu go roztrzaskał swoją pięścią. Jak dzicy uświadomili sobie, że akurat to Kuroi kontrolował piasek, skoro nie musiał jakoś zbytnio się ruszać, by tego dokonać, a piasek miał wyciągnięty już dużo wcześniej? Może baczna obserwacja, a może po prostu fuks. Rzucił się więc w kierunku Staruszka, a ten westchnął głęboko, zwłaszcza gdy po jego prawej miał zaraz pojawić się ognisty smoczy pocisk... i inni.
I naprawdę myślał że teraz będzie musiał dać z siebie więcej, walczyć do upadłego, gdy na jego ciele pojawiło się coś dziwnego. Spojrzał w kierunku skąd to dobiegało - nitki Tetsuro, młodziaka, artysty, wizjonera. Pozwolił się więc nieść, bowiem wiedział że są na przegranej pozycji i wiele już tutaj nie zrobią. Posłuchał się więc młodziaka, który pewnie już widział jego chmurki, gdy uprzednio mieli okazję współpracować - stworzył podniebne twory, które to miały za zadanie zabrać ich trójkę. Żeby zaoszczędzić na energii stworzył tylko jedną - dla marionetkarza, a sam pozwolił sobie i Miase zwisać na sznurkach jak lalki, by w razie czego móc coś robić. Jeżeli Tetsuro ich nie utrzymywał, to stworzył oczywiście każdą osobno.
-Trzymaj nas, Misae nie przesadzaj, bo zaraz nas zestrzelą, a ja długo nas nie utrzymam w powietrzu jak się zawezmą. Rób co trzeba, najlepiej mu powiedz żeby spierdalał jak tylko szybko może.


Chakra i Statystyki

  Ukryty tekst

Techniki

  Ukryty tekst

Ekwipunek

  Ukryty tekst

Skrót:
1. Daję się zabrać nitkom Tetsuro
2. Chmurka dla mnie, Misae i Tetsuro
3. Gadanko do Misiałełe
4. Bezpieczny dystans od przeciwników na chmurce, uniki, zwroty, wybuchy i inne kocie ruchy

[Ookami]

Pochwały były czymś, co potrafiło podnieść na duchu. Nawet w tak ciężkich chwilach. Jednak nie rozmawiał z Orochim zbyt długo, a wszystko co powiedziano skwitował jedynie kiwnięciem głową. Wrócił do kierowania ruchem najlepiej jak tylko potrafił. Wszyscy mieli zostać ewakuowani. Oni mieli ruszyć na samym końcu i szczerze? Nie przeszkadzało mu to w ogóle. Może i ryzykowali przez to życiem, ale przynajmniej w słusznej sprawie czemu nie można było zaprzeczyć. W międzyczasie miał też okazję pogawędzić z Hoshi co również było miłą odskocznią od tego co się działo. - Raczej nie planuję szybko tam wracać, ale dziękuję. Będę pamiętać - Uśmiechnął się delikatnie. Szczerze. Był to pierwszy uśmiech od bardzo dawna i tak jak normalnie ciężko mu było to zrobić, tak teraz prawdopodobnie ze zmęczenia nie sprawiło mu to problemu. Może też fakt że robił coś dobrego również miał w tym swój udział? Prawdopodobnie.
Nie wtrącał się w rozmowy innych, a jedynie kierował ruchem i spoglądał w dal. Dzicy póki co jeszcze nie szturmowali bezpośrednio na nich, a ogoniaści nadal bili się ze sobą. Niepokojący mógł być jedynie fakt że Ci zdawali się być znacznie bliżej niż ostatnio. Samym rykiem się nie przejął, chociaż zdecydowanie poczuł to jak przeszywał on powietrze. Jednak tak jak ostatnio, starał się nie tracić zimnej krwi.
Nie przerwał obserwacji sytuacji za bramą. Ponadto wypatrywał ludzi którzy mieli problemy z przemieszczaniem się bądź pilnie potrzebowali pomocy. Jeśli tylko takich dostrzegł, natychmiast ruszył pomóc. W końcu po to było wsparcie. By nieść pomoc kiedy była potrzeba.

TLDR

1. Przyjęcie pochwały Orochiego
2. Rozmowa z Hoshi i Kierowanie Ruchem
3. Wypatrywanie osób którym potrzebna jest pomoc (za bramą) i ruszenie by jej udzielić, jeśli kogoś wypatrzył.

Czakra

  Ukryty tekst

Ekwipunek

---

EKWIPUNEK

---

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE): Kabura na broń na prawym udzie, torba na lewym pośladku, torba z wyprawki na prawym pośladku, Manierka, Na czole ochraniacz na czoło z wygrawerowanym symbolem "Zjednoczonych sił Sogen"

  Ukryty tekst

Zdolności i Atrybuty

  Ukryty tekst

Użyte Jutsu

Nazwa

Tsūjitegan: Reberu Di

Ranga

D

Pierwszy poziom rozwoju Tsūjitegana pozwala użytkownikowi na aktywowanie klanowego Doujutsu. Na czas jego działania oczy delikwenta tracą kolor i stają się szkarłatne, zyskując też swego rodzaju delikatną poświatę. Pozwalają one na osiąganie wzrokiem dużych dystansów, a także wykrywanie energii życiowej innych. Nie jest to wybitny poziom, ponieważ użytkownik potrafi określić jedynie, czy dana osoba jest wypoczęta lub zmęczona, czy odniosła jakieś rany i czy są one lekkie lub ciężkie. Ranmaru nie odróżni osoby martwej od tej znajdującej się na skraju śmierci. Na tym poziomie Kekkei Genkai użytkownik nie ma zdolności słyszenia na odległość.

Zasięg

W linii prostej

1500 metrów

Wokół siebie

30 metrów

Koszt Chakry E: 8% | D: 6% | C: 4% | B: 3% | A: 2% | S: 1% | S+: niezauważalne (1/2 podtrzymanie)

Bonusy

+10 Percepcji przy aktywowanym Tsūjiteganie

[Keion]

Leczenie białowłosego do optymalnego stanu nie potrwało długo. Jednakże ten optymalny stan był bardzo naciągany. Mężczyźnie wciąż nie trzymał się najlepiej, ale już był w stanie utrzymać się na nogach o własnych siłach i Jego życiu raczej nic nie zagrażało. Trochę głupio zrobiłem prosząc go o pomoc w przetransportowaniu Kazukiego, ale całe szczęście ktoś inny, albo nawet coś innego się tym zajęło wyręczając nas obu. Ja natomiast nie zwlekając podbiegłem do Shigemiego i zaoferowałem mu odrobinę własnej chakry spodziewając się że ten nie ma jej już zbyt wiele. Ku mojemu zdziwieniu ten za pomoc podziękował, ale wskazał inną poszkodowaną, którą mogłem się zająć.
Stan drugiej dziewczyny również nie był najlepszy. Co prawda Shigemi zajął się już najgorszymi ranami, ale wyraźnie się spieszył i te w każdej chwili mogły o sobie przypomnieć. - Pozwól że teraz ja nieco Cię podleczę. - Powiedziałem podchodząc do drobnej dziewczyny o śnieżnobiałych włosach i skupiając w dłoniach lecznicą chakrę pozwoliłem by ta robiła swoje. Złoto włosa dziewczyny, którą leczył Shigemi powiedział że chce jeszcze zostać i pomagać w ewakuacji, choć sama wyglądała jakby potrzebowała pomocy. Chciałem powiedzieć jej że zostając pozwoli by chakra i wysiłek Shigemiego poszły na marne, ale ubiegli mnie jej towarzysze. W międzyczasie Ucicha Kazuki jakimś cudem się ocknął i chociażby był wyraźnie skołowany szybko zorientował się w sytuacji. Jak się po chwili okazało dopiero obudzony był w całej grupie największy stażem oraz rangą i rozkazał się wszystkim wycofać. Tym razem nie zamierzałem oponować, nie widziałem już poza nami rannych i nie słyszałem by ktoś w pobliżu wołał o pomoc, a zostając tutaj już i tak na coś się przydaliśmy i pomogliśmy.
Chwilę po wydanym rozkazie z nieba zaczęły spadać ostrze co tylko przypominało jak blisko starcia już się znajdowaliśmy. Każda kolejna minuta zwiększała prawdopodobieństwo że sami staniemy się celem. W naszej grupie nie pozostał nikt będący w stanie wciąż walczyć w pełni sił, a ja nie spodziewałem się bym mógł obronić kogokolwiek poza sobą. -Shigemi nie ma już na to czasu. Fort jest stracony, a ważniejsze od medykamentów jest twoje życie. - Powiedziałem do Shigemiego i przez chwilę przeszło mi przez myśl że to może nie o lekarstwa mu chodziło, ale zaraz odrzuciłem od siebie tę myśl. Następnie skierowałem się w stronę złotowłosej zastanawiając się czy w ogóle poznałem jej imię, ale w końcu olewając to nie chcąc tracić czasu. - Dziewczyno spójrz na nich jeśli coś Ci się stanie i twoje goryle znikną najprawdopodobniej nikt z nas nie da rady się ewakuować. Dwoje z nich ledwo trzyma się na nogach, a Kazuki-sama sam nawet nie jest w stanie ustać. - Powiedziałem licząc że wszyscy zgodnie udamy się ewakuować, ale nie zamierzałem zostawiać Shigemiego, ani innych samy sobie. Na słowa samuraja kiwnąłem tylko że zrozumieniem głową by wiedział że ze mną wszystko w porządku i że nie zamierzam w żaden sposób szarżować tylko nakłonić i pomóc w ewakuacji reszcie.

TL DR:
1. Podbiegniecie do Shigemiego i zaoferowanie pomocy.
2. Leczenie Kubomi.
3. Próba nakłonienia Shigemiego i Ai do natychmiastowej ewakuacji

Chakra

  Ukryty tekst

Techniki

  Ukryty tekst

Karta

  Ukryty tekst

Ekwipunek:

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):
http://shinobiwar.pl/viewtopic.php?p=103690#p103690
Opaska na czole, Kabur na prawym udzie, Torba na lewym pośladku, Torba na prawym pośladku (wyprawka eventowa)

  Ukryty tekst

[Anzou]

Anzou i Hana wraz z innymi wojownikami, którzy brali czynny udział w ostatniej bitwie o Kotei robili wszystko, co mogli, aby móc skutecznie odpierać ataki przeciwników. Młody Kaminari dwoił się i troił, starał się dorwać jak najwięcej swoimi wiązkami i dokonać jak największych zniszczeń w szeregach wroga. Władca Piorunów czuł, że może mimo wszystko uda im się przetrwać, a przywódca klanu Uchiha być może uratuje Chino. Na to liczył. Nastolatek działał, aż usłyszał głos Uchihy. Zauważył Chino. Ledwo żyła, ale dychała. Rozkaz był prosty. Jak najszybciej udać się do medyków. Anzou wziął na ręce Chino, a Hana się zajęła nią w odpowiedni sposób z wykorzystaniem bandażu.
- Dziękujemy! Jasne! Jak najszybciej do Medyków! Hana, szybko!
Anzou przerwał swoją technikę i podtrzymywanie pieczęci w momencie brania Chino na ręce, ruszył czym prędzej do Medyków , ale mimo wszystko - nie opuszczał gardy. Chciał byś skupiony, do momentu, gdzie nie znajdzie się w bezpiecznym miejscu, przynajmniej pozornie bezpiecznym miejscu. Młodzieniec pytał ewentualnie o drogę ludzi, których napotka i liczył, że jak najszybciej odnajdzie punkt medyczny, w którym odratują Chino.
- Tylko mi się tu nie przekręć!

  Ukryty tekst

[Yami]

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Nana]

- Przetrwaj! - Wydarła się ile tchu w płucach. Nie wiedziała czy Kamino ją usłyszała, nie odwróciła się, żeby sprawdzić. Doskonale zdawała sobie sprawę, że gdyby chociaż zerknęła nie byłaby w stanie uciec. Nie podbiegłaby do Takashiego próbując go za sobą wytaskać w bezpieczniejsze miejsce. Była egoistką od dzieciństwa nastawioną tylko i wyłącznie na przetrwanie. Nigdy nie przypuszczała, że kiedykolwiek nadejdzie dzień, w którym zacznie jej zależeć także na przetrwaniu kogoś innego. Nie tylko i wyłącznie swoim. Wkurwiał ją fakt, że gdy w końcu chociaż odrobinę otworzyła się na świat ten postanowił odpłacić się tylko bólem i cierpieniem. Czy właśnie to miał na myśli Sensei ostrzegając, żeby unikała klanu Uchiha jak ognia? Że nic dobrego miało jej tutaj nie spotkać? Może rzeczywiście miał rację.

Gdyby nie Osamu pewnie zasłoniłaby się przed atakiem dzikich na wpół przytomnym ciałem Takashiego. Obydwoje mieli dużo szczęścia. W końcu udało im się dotrzeć i załadować na pełnego odlatującego ptaka. Wzbijając się w powietrze wpatrywała się w pole bitwy. W resztki ognia, w dym i stosy spalonych ciał. Czerwone tęczówki spoglądały na dzieło ludzkie, którego nie dało się już naprawić. Na walkę, która nie miała ani zwycięzców ani przegranych.

Pojedyncza łza zakręciła się w jej oku spływając samoistnie po bladym policzku. Nie były to czarne łzy jak w przypadku Kamino, a jednak bolały tak samo. Smakowały tak samo gorzko. Porażką na końcówce języka. Próbowała Sharinganem śledzić przebieg wydarzeń.

Obserwowała koniec.
Koniec, za który ktoś musiał zapłacić. Ktoś był odpowiedzialny za to całe cierpnie, za wszystkich poległych. Z każdą sekundą jej lista wrogów tylko się powiększała. Nie potrafiła na niczym się skupić. Była zaledwie młodą kobietą, która doświadczyła w życiu jedynie bólu, porażki i samotności. Wiedziała, że Kamino i Katsumi chciały jej ulżyć. Chciały jej pomóc i uratować te zszargane resztki człowieczeństwa, które pozostawił w niej zdradziecki Sensei, które rozdeptał Toshiro i rozdmuchał Kutaro. A jednak one także poskładały ją jedynie do połowy tylko po to, żeby umrzeć (?) i pozwolić jej się rozpaść na nowo. Umierała w środku z jedną myślą. Musiała znaleźć ostatniego człowieka, który mógł jej pomóc. Musiał jej pomóc zemścić się na nich wszystkich.

Ktoś był odpowiedzialny. Ktoś musiał jej za to wszystko zapłacić.

1. Odwrót

Techniki i Chakra

  Ukryty tekst

Staty:

  Ukryty tekst

Wiedza:

  Ukryty tekst

Eq:

1 kabura przypięta na pasku na prawym udzie, 1 torba pod pasem z kimona na plecach. Pochwa z kataną na plecach.

  Ukryty tekst