[Event} - Miasteczko Sarufutsu

[Kubomi]

Uśmiechnęła się delikatniej, jakby zachęcona przedstawieniem i nazwaniem jej pomysłu „miłym”, w końcu taki miał być, prawda? Spojrzała swoimi błękitnymi oczami na siostrę Mijikumy-san, przyglądając się jej przez sekundę, zanim nie uśmiechnęła się do niej – nie chciała jej w końcu spłoszyć!
- Miło mi cię poznać Kaori-chan, mam nadzieję, że nie przeszkadzam? – odezwała się przyjemnym, spokojnym i melodyjnym tonem, przykucając i wyciągając w jej kierunku pudełeczko z jedzeniem, zachęcając do poczęstowania się. Dopiero po sekundzie spojrzała w kierunku swojego towarzysza broni, który… ominął jej pytanie i w praktyce odbił piłeczkę, ale to nie tak, że miała zamiar nie pozwolić mu na to. Pracowała często z ludźmi i mniej-więcej wiedziała, jak się z nimi obchodzić, nie było więc potrzeby naciskać.
- Jak się czuję? Cóż, bywało lepiej, ale to każdy pewnie może powiedzieć, co nie? Ale bez obaw, jestem już ogarnięta fizycznie i mentalnie, po tym wszystkim. Cieszę się, że jesteście w jednym kawałku. – nie rzuciła najbardziej odkrywczych myśli, ale była przynajmniej szczerza. – Szukam tylko jednej osoby, z którą przyjechałam na bitwę, szef naszego oddziału najemników i… na razie go nie znalazłam. – dodała, dzieląc się tę małą informację, niestety lub stety, nie spotkała jeszcze Otakaty-sama, Pazura swojej Rodziny, który był odpowiedzialny za nią i reszte Tygrysów, była ciekawa co też się z nim stało. Miała z tyłu głowy najgorszy scenariusz, ale nie przywiązała się do niego na tyle, by było jej tak aż smutno. Choć liczyła, że to się nie sprawdzi.
- Jeżeli to nie problem? Ale chętnie ją poznam. A co do lalek… poza jedną. – klepnęła pudełeczko z nogami, przy pasie swojego pancerza. – Będą potrzebować naprawy, większej niż mniejszej się obawiam, ale dzięki temu co się stało wiem, jak je zmodernizować i ulepszyć. Na przykład myślałam nad zminiaturyzowanymi balistami, które mogłabym wmontować w ich kończyny czy lepsze systemy opancerzenia! W moim klanie czasami zdarzają się kuglarze, którzy tworzą spooore kukiełki i… siedzą w ich wnętrzu, korzystając z nich jako zbroi! To też ciekawy pomysł, nie sądzicie? – rozgadała się, miała świadomość, że to nie był najbardziej interesujący temat, ale chciała też zagadać rozmową, by nie musiał, a właściwie, musieli myśleć o czymś bardziej przygnębiającym.

[Kuroi Kuma]

Kuroi oglądał sobie tą miłą scenką z rodzicami i w ogóle, lecz nie miał czasu za bardzo się w nią wbić, bowiem obok niego stanęło kilku mężczyzn. Był w wśród nich jego ulubiony - Takeru, który ponoć nie był już jego dowódcą, więc co w ogóle on tutaj robił i co od niego chciał? Trudno powiedzieć?
-Mam nie pogarszać sytuacji... stojąc? - uniósł brew patrząc na nich niedowierzając temu, co oni tutaj właśnie odstawiają. Piękna to szopka trzeba było przyznać. Nie za bardzo wiedział co mają zamiar teraz zrobić prócz jednej, oczywistej winy, czyli znaleźć sobie kozła ofiarnego za swoje porażki. O tak, przecież jego atak na lidera (który by prędzej czy później nastąpił) zmienił wszystko i to nic, że nawet wielki ogoniasty i Uchihy w przeogromniastych zbrojach nie dały rady. To zmieniało wszystko.
-Eeee... nie. Walki się skończyły, z tego co wiem to podlegam pod władze Pustyni, nie waszą. Jeżeli to wszystko, to pozwolę sobie zająć się swoimi sprawami i zameldować u tego, u którego powinienem. Czyli w Unii. Bo to tam jest moje miejsce. Dziękuję za współpracę - ukłonił się przed nimi bardzo grzecznie, jego ton był obojętny, bez złości, bez przymusu, bez niczego niepotrzebnego. Wolał zachować spokój i po prostu sobie iść niż być teraz postawiony przed jakimś oddziałem gdzie by sobie debatowali czemu przerżnęli i oczywiście to nie z tak idiotycznego powodu, jak wysłanie zdrajcy jako dyplomaty.
-Nie wiem gdzie miałbym z wami iść i nie mam też żadnego powodu. Chyba że panowie mają do mnie personalnie jakąś rzecz, w takim razie słucham, jestem otwarty.

[Ario]

Rozmowa trwała w najlepsze. Ario poruszył wiele niewygodnych rzeczy, które z politycznego punktu widzenia mogły nie tyle mu nie służyć, co całej pustyni. Prawda była jednak taka, że chłopak nie pomylił się za bardzo w zeznaniach. Od tej wojny, Pustynia odcięła się grubą kreską, licząc...na co? Że trzy czy cztery klany dadzą radę powstrzymać najazd przeciwników? Cztery klany to Ario naliczył u wroga, więc w najlepszych wypadku byłby w miarę remis, tylko że tamci mają najmocniejszego bijuu w ekipie.
- Wojna Kaminari to było co innego. Tam mogłem sam wyzwalać pojedyńcze wioski, ale tutaj to zupełnie inna skala. Chociaż tak, tam też cywile byli pokrzywdzeni. Byłem świadkiem, jak shinobi zaprzęgali ich do pracy w kopalni pod groźbą egzekucji najbliższych. - wyjaśnił Orochiemu. Tak, tamte wydarzenia wydawały się jednocześnie tak odległe, jak również gdyby działy się dopiero chwilę temu.

Potem widział jak Orochi był dojeżdzany przez swojego ojca, że nie wypełnił zadań dobrze. Ario przysłuchiwał się temu, wydając się, że jest nieobecny, ale to nie była prawda. Gdy tylko Sugiyama poruszył temat Hoshi, Ario wtrącił się w rozmowę, niejako stając za młodszym chłopakiem.
- Hoshi zarządza naszą organizacją, a także ma doświadczenie wojskowe. Jeżeli była na miejscu, jestem pewny, że wycisnęła wszystko, co dało się wtedy zrobić na miejscu.

Orochi zapewnił Ario o tym, że za wsparcie udzielone na froncie, ten jest zobowiązany odpowiedzieć na wezwanie chłopaka. Kunisaku pokiwał głową.
- Wsparcie się przyda, ale raczej tutaj. Póki co.

Kolejną i zarazem ostatnią rzeczą, która została poruszona to technika dzielenia się. Ze wszystkich technik, które marionetkarz posiadał w swoim arsenale, ten zapytał akurat o to, co wszyscy w Kropli posiadali. Wiadomo, gdyby Kunisaku czuł potrzebę zachowania jakiejś tajemnicy, to by mógł pójść w kłamstwo i tym samym opowiadać, że to były marionetki...jednakże Ario pozostawał Ario całe swoje życie.
- Technika idealnego podziału chakry z dziedziny ninjutsu. Trochę kłopotliwe do nauki, bo wymaga precyzji. Odnajdź mnie kiedyś w siedzibie Kropli, to Ci pokaże. - Ario następnie zdjął płaszcz Kropli i wręczył go Orochiemu. - Gdyby mnie nie było w siedzibie, powiedz, że mnie znasz i wręcz im ten płaszcz w ramach dowodu, a Cie nauczą. - Kunisaku nie komentował pobudek jego zachowania. Chciał się nauczyć to chciał i tyle.

Sugiyama senior poradził Ario kilka mądrości, co było dla niego nowością. Rzadko ktoś mu doradzał, a tym bardziej dobrze. Ario pokiwał głową, ale jego słowa mogły świadczyć o braku doświadczenia w tym obszarze.
- Nie interesuje mnie to. Polityka sprawiła, że dziś umarło zbyt wiele osób. Ja wolę działać. - odparł dość krótko. - Kto to Takeda? Wydaje mi się, że nie znam. - powiedział. No nie przypominał sobie o kimś takim. Może ktoś z frontu? - Nie wiem czy schronienie mi będzie potrzebne, raczej dużo podróżuję. Kiedyś siedziałem tylko w jednym miejscu, a teraz okazuje się, że moje usługi są...pożądane w wielu miejscach. - trudno nazwać było obcinanie głów usługą, ale jak zwał tak zwał.

Ostatni temat to zabawianie dzieci marionetkami. Ario uznał to za bardzo dziwny żart, ponieważ sam Sugiyama był świadkiem, jak ten obciął Wojnie łeb jedną z lalek.
- Moje marionetki raczej nie nadają się do zabawy. Impuls chakry może niechcący aktywować jakiś mechanizm i wysadzę cały budynek w powietrze. Lepiej nie ryzykować. - wyjaśnił, ze stoickim spokojem. - Ale jak chcecie, mogę mu przygotować marionetkę do zabawy, tylko potrzebuję trochę funduszy na to. Ostatnio przez te ciągłe wojny nie miałem kiedy zarobić ze zleceń, tak więc jak chcesz spersonalizowaną zabawkę, to mogę taką przygotować, ale za opłatą. - nikt się chyba nie spodziewał, że Ario wyciągnie rękę w stronę Sugiyamy Seniora, próbując go właśnie oskubać przy wszystkich. Kto znał Ario ten się w cyrku nie śmiał.

Niezależnie od reakcji, Ario kontynuował.
- Gdzie mogę spisać to co mówiłem? Chciałbym ruszać już do siedziby. Trochę mnie wymęczyła ta wojna i potrzebuję regeneracji. - mówiąc to spojrzał w kierunku Hoshi, czekając jakby na poparcie jego słów.

[Hana]

Wiedziała, że uciekła. W ważnym momencie dla jej towarzyszy z klanu. Nie potrafiła sprostać wyzwaniu i przekonać się, że tam z nimi jest jej miejsce. To był jej wybór, a zarazem nemesis. Postanowiła w łatwy sposób wymigać się od rzeczywistości. Potrzebowała szczerej rozmowy z kimś spoza kręgu. Z inną niż dotychczas prezentowaną perspektywą. Właśnie takim ratunkiem okazał się rosły medyk z Ryuzaku. Miał na nią bardzo świeży wpływ. Wydawało się jej, że dobrze było porozmawiać z kimś doświadczonym. Nadal nie miała o tym większego pojęcia. Jej rodzice nie byliby w stanie zrozumieć obecnej sytuacji i tylko wyraziliby zbędną troskę.

Dziewczyna w międzyczasie rozglądała się na boki i wypalała we wspomnieniach dodatkowe obrazy smutku i rozpaczy. Nie mogła do nich przywyknąć. W końcu kiedy opadły nerwy i człowiek się uspokoił, to nabierał przekonania, że ci wszyscy ludzie cierpieli najbardziej. Wypędzeni z własnych domów, a ich obrońców pozostawiono z porażką. Słusznym faktem były słowa Mujina, który dobrze stwierdził, że można było lepiej zorganizować wiele aspektów od ratowania rannych aż po samą walkę.
- Bitwa była od początku nierówna. Byliśmy brani z zaskoczenia na każdym kroku. Przełamanie też nastąpiło znienacka. Nikt nie mógł nic na to poradzić. Przynajmniej zyskaliśmy odpowiednio dużo czasu na ucieczkę. - skomentowała zwięźle sromotną porażkę, z której miała nadzieję wyciągnąć wnioski. Dostała porządną lekcję życia. Jako rozwijającej się kunoichi brakowało właśnie takich doświadczeń. Cena była bardzo duża, jak na wyjście z walki o własnych siłach.

Wygląd Yokage mógł onieśmielać, lecz Hana zdarzyła zapamiętać najważniejsze szczegóły z poprzedniego spotkania. Jego włosów mogła pozazdrościć niejedna dama, lecz ona sama nie wyobrażała sobie chodzenia w takich. Opieka nad nimi musiała być uciążliwa. Tym bardziej trudno było jej odchylać głowę, żeby sięgnąć wzrokiem twarzy mężczyzny. Mimo to nie wybaczyłaby sobie, gdyby z tego powodu Mujin poczuł się urażony. Od czasu do czasu mogła zaryzykować i odważyć się na kontakt wzrokowy. Przynajmniej stworzyć jakieś pozory zaangażowania.
- Ominęła mnie wizyta w punkcie medycznym. Mieliśmy w oddziale dobrego medyka, który leczył nas na polu walki. Podczas odwrotu zastaliśmy tylko gruzy szpitala. - odpowiedziała ze spokojem w głosie. Czuła się o wiele lepiej, gdy mogła wyrazić swoje zdanie i niejako wyrzucić z siebie męczące głowę myśli. Nie podejrzewała też, że będzie tak potrzebować czyjejś uwagi. Dodało to Hanie odrobinę animuszu.
- Nie spotkałam go niestety. Zajęli się mną jeszcze na Turnieju podczas ataku. Byłam nieostrożna. Nie dbam o wizerunek, a blizna przypomina mi, że muszę być lepsza. - dodała szczerze na wzmiankę o wymienionym medyku imieniem Hazama oraz na swój temat. Nie była to wielka strata, więc mogła ją zaakceptować bez wyrzutów. Ból także nie należał do większych niż te, które doświadczyła. Niemniej coraz lepiej rozumiała, jak ważną rolę pełnili iryonini.

Odejście od zabudowań było zaskakujące. Niedawno tu przyszli, a podróż wśród lasów nikogo nie dziwiła. Trakty zwykle nie przykuwały widokami, ale podczas zmiany pór roku wydawały się roztaczać swój urok. Shirakawa zetknęła wpierw na Mujina, a potem na widok, który prezentował się przed nimi. Na moment zapomniała o ludziach ciągle napływających do wioski, a skupiła się na naturze. Napawał beztroską i dodawał otuchy. Sogen mimo, że był sąsiednią prowincja, to nie różnił się tak bardzo o innych miejsc. Po chwili wróciła uwagą do swojego rozmówcy.
- Powiedziano nam, że jej nogi i oka nie można uratować. Były całkiem zniszczone przez impakt uderzenia. Nigdy nie słyszałam o na tyle mocnej regeneracji, która mogłaby uleczyć tak wyglądająca kończynę. - odparła z troską w głosie. Nie wiedziała właściwie nic o sztuce leczniczej, a co dopiero o złożonej metodzie naprawiania ludzkiego ciała. Po uratowaniu życiu Chino nic nie zagrażało, więc trzeba było zdecydować o pozbyciu się uszkodzonych fragmentów. Trudna lecz konieczna decyzja.
- To ciekawa propozycja Mujin-san. Coraz bardziej zależy mi na poznaniu tajników uzdrawiania. Nie wiem jednak, czy będę się nadawać. Mogę przynajmniej spróbować. I chętnie odwiedziłabym Ciebie w Ryuzaku, gdy sytuacja na to pozwoli. - powiedziała z zaangażowaniem. Wiedziała, że plany ciągle się zmieniają, więc nie chciała nastawiać się na pewność. Będzie musiała jeszcze rozważyć propozycję. Dostosować się do nowych warunków, które zapanują lub nie na kontynencie. Na razie cieszyła się towarzystwem innych osób.

[Nana]

Spojrzała na nieznajomego ze skinieniem głową.
- Uchiha Nana - przedstawiła się. Przez chwilę rozważała oddanie zwierzątka Keinowi, skoro lepiej znał Misae. Dopiero kiedy starszy Uchiha poprosił o medyczną pomoc i pewnie nowopoznany mężczyzna miał nią być zdecydowała się iść przodem. - Poznałyśmy się na trybunach podczas turnieju. Powiem, że przekazuję go w twoim imieniu - dodała i jeśli Keion został z małżeństwem zaczęła się zbierać.

Nie chcąc niczego przedłużać zabrała zwierzątko od mężczyzny. Chciała mieć to już za sobą. Ta wioska, to miejsce, ci ludzie. Chociaż łączył ich wspólny ból; wspólna strata. Chociaż byli jedną wielką rodziną. Czuła się obca. Zawsze była obca. Za każdym razem, gdy znajdywała gdzieś miejsce bardzo szybko okazywało się, że nie był to dom. Może nigdy nie miała takiego znaleźć. Może los próbował jej powiedzieć, że powinna była przestać szukać; że za bardzo odchodziła od swojego pierwotnego celu. Uchiha przecież nie byli znani z ciepłych relacji i wesołej rodzinki. Nie było im dane szczęście. Tylko ból i nienawiść.

Mimo, że przykleiła na usta uprzejmy uśmiech nie potrafiła wyzbyć się myśli, że ten spokój jedynie potęgował jej złość. Rozpierdalało ją od środka, gdy wyczuwała współczucie.

Szybko zabrała zwierzątko idąc w stronę obozowiska. Zaczęła się rozglądać i zapytała kilka postronnych osób o Yamanaka Misae. Młodą kunoichi o ładnej buzi i dwukolorowych tęczówkach. Medyczkę, jak zapamiętała z wydarzeń na Arenie. Towarzyszkę Kyoushiego, którego pewnie miała już nigdy nie zobaczyć. Cierpienie miało wiele wymiarów, a każdy z nich obchodził się z nim na własny sposób.

Jeśli dostrzegła dziewczynę w towarzystwie Masahiro zdecydowała się podejść bliżej.
- Misae-san - zwróciła na siebie jej uwagę niechętnie zajmując jej czas w takim miejscu; podczas takiej tragedii. Nie znała ludzi, którymi otaczała się dziewczyna. Nie zamierzała też im przeszkadzać. - Keion Hayakawa przesyła twoją zgubę - dodała wskazując na wystraszonego fenka w swoich dłoniach. Jeśli rzeczywiście należał do dziewczyny oddała go jej bez zbędnych grzeczności. Spojrzała znacząco na Masahiro, w końcu to dzięki niemu udało jej się porozmawiać po raz ostatni z matką.

Nie zamierzała zabierać im więcej czasu.
Przyszedł czas na pożegnanie.

[Tetsurō]

---

Ostatnia Bitwa o Kōtei

EVENT

---

Tetsuro dosyć szybko opatrzył ranę swojego pacjenta, dając mu wolność w dalszej rozmowie z młodzieńcem Nara. Mimo pewnego podobieństwa do bohatera pustyni, Zielonowłosy zignorował ten fakt. Miał teraz dużo ważniejsze rzeczy na głowie, musiał zdać raport, no i odnaleźć siostrę. To drugie w sumie nawet jeszcze ważniejsze. Na szczęście był z nim Osamu, więc we dwójkę będzie im łatwiej szukać. Tak więc, schował swoje medyczne przyrządy do torby, a następnie już miał proponować Osamu, aby udali się w stronę głównego placu, gdzie zapewne jest jakaś informacja, albo też tam są dowódcy, kiedy to dostrzegł, że w ich stronę zmierza jeszcze ktoś. Ktoś, kogo także rozpoznał. Była to urocza Ai, kolejna z jego pacjentek, która jak widać, także przeżyła walki na murze. To dobrze, cieszyło go, że osoby, które poznał, przetrwały tę nierówną walkę.

- Ai-chan! - uśmiechnął się do swojej pacjentki, wystawiając dłoń w jej stronę, aby zbiła z nim piąteczkę. Po tym geście, dostrzegł jak dziewczyna ciągnie za sobą kogoś starszego. Wydawał się być podobny do nastolatki, czyżby rodzeństwo? A może ojciec? Nie był pewien, więc postanowił przeprowadzić oficjalne powitanie i delikatnie się skłonić przed starszym mężczyzną.

- Jestem Ishara Tetsuro, z sił reprezentujących Unię Samotnych Wydm. Ai była moją pacjentką w szpitalu polowym. - wyjaśnił sytuację mężczyźnie, w trakcie gdy Ai witała się z Shinichim. Zielonowłosy już prawie zapomniał, że przecież służyli razem w jednym oddziale.

- Ai, jak się czujesz? Potrzebujesz leczenia, czy tutejsi lekarze się tobą zajęli? - zapytał dziewczynę. W końcu dalej była jego pacjentką, więc nie mógł jej od tak zostawił, co profesjonalna obsługa, to profesjonalna obsługa. Następnie znowu przeniósł wzrok na mężczyznę, który prawdopodobnie służył w siłach liniowych - na to przynajmniej wskazywała opaska, którą miał przy sobie.

- Widzieliście może dokąd udały się grupy zajmujące się ewakuacją? W jednej z nich była moja młodsza siostra, troche niższa ode mnie, drobna, szczupła, z wielkim zwojem na plecach. Długie, zielone włosy. Przybyłem tutaj dopiero niedawno po bitwie i jeszcze jej nie znalazłem. Niestety z racji tego, że osłanialiśmy ewakuację grupy szturmowej, musieliśmy obrać drogę naokoło Kotei... - przez jego umysł znowu przeleciały obrazy z tamtego wieczoru. Walka bijuu, przerażająca przewaga dzikich oraz klęska, jaka spadła na zjednoczone siły... Dlaczego to wszystko skończyło się tak źle...

- Ewentualnie, czy widzieliście może gdzieś jakieś zgromadzenie sił pustynnych? Tam także może się znajdował, no i może ktoś z delegacji też mógł ją tam widzieć. - zdecydowanie Tetsuro zależało na odnalezieniu jego siostry, w końcu obiecał sobie, że bez niej nie może wrócić do domu, to on się nią opiekował na tej wyprawie, pilnował aby bezpiecznie wróciła do domu, więc nie może zostawić jej samej w tym świecie pełnym dzikich... oraz ludzi zza muru...

[Sugiyama Orochi]

Orochi skinął po prostu głową, słysząc polecenie ojca. Tak naprawdę nie było ono potrzebne - chłopak sam bowiem zdążył dojść do podobnych wniosków i podobnie ustawić priorytetowe zadania na ten moment. Za chwilę z pewnością się pogrąży znowu w obowiązkach, ale teraz chciał jeszcze dokończyć rozmowę z Hoshi i Ario, może też znaleźć przynajmniej na moment resztę z tych, którzy pomagali mu w jego grupie. Może niektórych także zaprząc do pomocy, jeśli będzie taka możliwość.

Tymczasem słuchał wymiany między Ario i Starym. Wiadomość, którą między wierszami przekazywał jego ojciec, była dość jasna, ale nie był pewny, na ile zdołał ją odczytać specyficzny marionetkarz. Co prawda nie znał go długo, ale sposób jego rozumowania - bardzo bezpośredni, ignorujący chyba niektóre niuanse wypowiedzi - jednocześnie się podobał Orochiemu, który sam uwielbiał być bezpośredni, ale z drugiej strony sprawiał, że chyba Ario nie zawsze umiał poprawnie odczytać niektóre komunikaty. A przynajmniej takie wrażenie odniósł młody Sugiyama. Z wdzięcznością i zdziwieniem jednak przyjął płaszcz z symbolem kropli, który wręczył mu Ario.

- Technika... Kropla... chyba pierwszy raz słyszę o obu. - odparł, chowając płaszcz do torby. - Dziękuję za ofertę - jak tylko dam radę, odwiedzę was, bo ciężko wyobrazić mi sobie bardziej praktyczne użycie chakry. Uratowałbym co najmniej dziesięć osób więcej, gdybym znał ją wcześniej. - dodał z pewną goryczą w głosie, mimo świadomości, że zrobili chyba wszystko, co było w zasięgu ich możliwości w trakcie ewakuacji ostatnich osób.

Obrócił głowę ku lodowej Kunoichi.

- Hoshi-san? Rozumiem, że dasz mi znać, gdzie mogę odnaleźć siedzibę waszej organizacji? Chętnie też posłucham czegoś więcej o niej dzisiaj wieczorem przy herbacie, kiedy będę pracować przy spisie... jeśli oczywiście miałabyś siłę i chęć mi potowarzyszyć. - ukłonił się jej, po czym znowu przeniósł uwagę na Ario, lekko chichocząc pod nosem, kiedy ten opacznie zinterpretował słowa ojca.

- Ario-san... Wybacz, chyba nie spotkałeś jeszcze panicza Yuu. To dorosły już, chociaż młody chłopak - parę lat młodszy ode mnie - ale bystry, zafascynowany waszymi mechanizmami. Nie posiada zdolności chakrowych, ale potrafi bardzo dobrze rozpisywać plany i konstrukcje, z tego co wiem to sam chyba nawet jest autorem paru marionetek na mniejszą skalę, niż wasze. Jest też... wyjątkowo entuzjastyczny, niekiedy zbytnio w niektórych kwestiach. - wyjaśnił pustynnemu shinobi, po czym dla pewności zbliżył się parę kroków, chwytając jego wyciągniętą dłoń i opuszczając delikatnie do boku Ario, a przy okazji nieco nachylając się ku niemu i zniżając głos. - ...i żeby było to jasne - klan Uchiha obecnie nie byłby w stanie pomóc żadnym zbiegom z Unii, ale pan Takeda ma możliwości i zasoby, by takich potencjalnych uciekinierów, którzy przysłużyli się wybitnie sprawie Sogen, otoczyć opieką. Jeśli by tego oczywiście chcieli i potrzebowali. -

Cofnął się na parę kroków, zajmując znowu miejsce obok ojca.

- Skoro chcesz szybko zebrać się w drogę, proponuję, abyś podążył za mną. Zaraz znajdę dla Ciebie miejsce, jak i zwój, pióro i atrament, abyś mógł spisać swoje spostrzeżenia. - jeśli nie było obiekcji, zaprowadził Ario do swojego tymczasowego "biura", podając mu niezbędne utensylia.

[Ryuujin Kodai]

Czas biegł nieubłaganie, jedni peznaczali go na pierdolenie głupot jakby wcale nie przegrali niedawno bitwy z najeźdźcami, inni próbowali dojść do siebie, a jeszcze inni kij wie... może zdołali się już przekręcić i zwiać z tego świata. Farciarze.
Osobiście z każdą chwilą natomiast odczuwałem narastający niepokój. Ewakuowaliśmy się po nieudanej obronie jednego miejsca i teraz siedzieliśmy na dupie jakby zagrożenie wyparowało. I w sumie może nie byłoby w tym nic złego gdyby nie fakt, że zagrożenie nie znikło. Nie zostało pokonane przez co w każdej chwili mogło się przegrupować i ruszyć dalej.
Z początku próbowałem ztłamsić w sobie to uczucie próbując przekonać samego siebie, że zaraz padną jakieś dalsze rozkazy czy kolejne propozycje dla najemników jednak głównodowodzący chyba nie doszli do tego wniosku co ja i nic się nie zmieniało. Traciłem tylko czas siedząc między wszystkimi co z kolei doprowadzało do frustracji. Miałem dość.
Nie zamierzałem nikomu się spowiadać ani informować o swoich decyzjach gdy wraz z Taiyō zdecydowaliśmy się opuścić to miejsce. W końcu miałem dużo zdecydowanie ambitniejszych rzeczy do zrobienia jak choćby przekazanie relacji z bitwy swoim braciom i siostrom czy znaleznie sposobu na to by stać się silniejszym. Musiałem też zadbać o Taiyō, nie mogłem zostać w miejscu które niedługo ponownie mogło by się zmienić w pole bitwy i mu zagrozić.

Z/t

[Papyrus]

---

Ostatnia Bitwa o Kōtei Mijikuma i Kubomi

Kaori przez chwilę jeszcze płakała w ubranie Mijikumy, ale kiedy pojawiła się Kubomi, dziewczyna oderwała głowę nieco od piersi brata i spojrzała na kobietę z lekko zmrużonymi oczami i lekko się naburmuszyła. Chwyciła ubranie brata trochę mocniej, jeszcze chwile przy nim stała, ale potem odstąpiła i przyglądała się Kubomi podejrzliwie. Sztywno się ukłoniła i przywołała na twarz nieco zbyt słodki uśmiech, który nie obejmował jej oczu.

Całkowicie zmieniła swoje podejście, kiedy Mijikuma zwrócił się bezpośrednio do niej. No, chociaż łypała na kulkę ryżową, którą jej brat wziął od lalkarki. Była szansa, że chciała mu ją wytrącić z ręki, ale chyba się powstrzymała.

- Przyszłyśmy tutaj już jakiś czas temu i mamy przydzielone maleńkie mieszkanko w samym mieście. Nie jest duże, sporo rodzin tam mieszka, ale wydaje się w porządku, przynajmniej na razie. Podobno Takeda-sama ogłosił, że miasto będzie rozbudowywane i że dzicy tutaj nie przejdą, bo armie z Ryuzaku przyjdą i wszystko będzie dobrze - odpowiedziała Kaori.

Kiedy Mijikuma powiedział, że przedstawi Kubomi swojej matce, Kaori niemal się zapowietrzyła.

- Czy to twoja dziewczyna?

Hana

- Momentami, kiedy obserwowałem, jak wygląda ucieczka, poza tym, że atakowali żołnierzy na końcu, żeby szybciej się ewakuowali, ale nie wydawało mi się, żeby jakoś zapalczywie starali się ich… cóż, was, zabić. Na pewno dali spokój rannym i medykom. No, przynejmniej z tego co wiem.

Mujin na Hanę patrzył łagodnym wzrokiem, był spokojny i wyważony. Za każdym razem, kiedy unosiła na niego swój wzrok, uśmiechał się do niej życzliwie - głównie oczami, jako że resztę twarzy miał zakrytą. W jego głosie i w sposobie, w jaki mówił, widać było, że próbuje zaangażować Hanę.

- Chyba dobrze, że nie byłaś w punkcie medycznym. Naprawdę wydawało mi się, że słyszałem tam twój głos i niemal oderwałem się od mojej bardzo ważnej pracy, Hana-san, żeby się upewnić, jak się miewasz. No ale dobrze, że zajął się tobą doświadczony medyk na polu bitwy. Chociaż narażałaś się na to na podwójne niebezpieczeństwo. Wracaj do szpitala następnym razem. Proszę.

Głos Mujina brzmiał, jakby faktycznie był zainteresowany dobrobytem Hany.

- Możesz być lepsza i bez blizny. Naprawdę, mógłbym coś temu zaradzić. I nie ma nic złego w dbaniu o wizerunek. Może nie jest to aż tak istotne jak siła czy umiejętności oraz ta blizna tak naprawdę cię nie szpeci - jesteś wyjątkowo piękną kobietą. Zawsze byłaś. Z blizną czy nie. Ale faktycznie, mogę pomóc tylko w Ryuzaku. No ale masz tam przyjść i tak, więc jeżeli zechcesz, poprawimy to. Jeżeli nie, i tak będę się radował na twój widok.

Na słowa o oku i nodze, Mujin pokręcił głową.

- Bardzo często ograniczenia w leczeniu wynikają tylko i wyłącznie z umiejętności medyka. Ja, że nieskromnie powiem, potrafię zrobić takie cuda, jakich większość medyków nie potrafi. Dlatego szkoda, że mnie tam nie było. Oczywiście, są sposoby na poprawę życia osoby po utraceniu kończyny lub oka, ale… Hana-san, wolę o takich rzeczach nie mówić na głos. Musiałbym porozmawiać z pacjentką. Poza tym, takie rzeczy muszą pozostać tajemnicą. Musiałabyś się u mnie podszkolić, a wszystkiego bym cię nauczył.


Misae, Kuroi, Nana

Kiedy Masahiro oderwał się od Misae, pozbierani i uspokojeni, Misae poruszyła wątek Kitashiego. Kolejnego przyjaciela, który tutaj zaginął - a może nawet stracił życie. Masahiro słysząc jednak, że Misae traktuje to trochę lżej, znaczyło, że albo wierzyła, że Kitashi żyje albo zaprzeczała w swojej głowie, że zginął. Masahiro nie miał zamiaru drążyć sprawy.

Tak samo, jak nie miał zamiaru drążyć sprawy z ojcem Misae i ta rozwiązała się szybciej, niż przypuszczał. Misae niemal go zignorowała, więc on sam tylko lekko się skłonił i sięgnął po dłoń Misae, lekko ją łapiąc i trzymając w bezpiecznym chwycie.

Kto wie, może coś by jednak powiedział, gdyby nie zamieszanie, które rozegrało się zaraz obok.

Masahiro uniósł głowę i spojrzał na Takeru i odpowiadającego mu Kuroia, stojącego tam Kaguya Taisho oraz kapłana Rintaro. Z Takeru był tutaj niespokojny, niewielki oddział Uchiha, który wcześniej był w grupie szturmowej.

Kuroi nic sobie nie zrobił ze słów i prośby o spokój. W swoim mniemaniu przecież nie zrobił niczego złego. Absolutnie też nie miał zamiaru robić tego, o co został bardzo agresywnie poproszony przez Takeru. Dla niego - dowódcy byli idiotami i cała sytuacja była ich winą oraz ich głupich planów i pomysłów.

Odmowa posłuchania rozkazów rozwścieczyła Uchiha i przewodzącemu im Takeru. Pierwszy zaczął mówić kapłan Rintaro, który zachował spokój.

- Ktoś by powiedział, że jesteś wystarczająco dorosły, żeby zrozumieć…

Nie skończył jednak, bo ktoś splunął pod nogi Kuroia, a Takeru dopadł do niego i złapał za poły jego stroju, stawiając się mu w twarz. Swoje słowa niemal wykrzyczał, plując przy tym śliną, tak bardzo był poruszony.

- Słuchaj, jebany skurwysynu, pójdziesz z nami, czy ci się to spodoba czy nie. Wiesz, chuju, ilu dobrych ludzi zginęło tylko dlatego, że nie potrafisz słuchać jebanych rozkazów? Skuć go!

Takeru wyraźnie liczył, że Kuroi nie będzie się bronił, kiedy dwóch Uchiha do niego zaczęli podchodzić.

- Słuchajcie, popełnił błąd, ale to Unia… - zaczął Taisho, kładąc dłoń na ramieniu Takeru, żeby trochę deeskalować sytuację.

W międzyczasie pojawiła się Nana razem z Tomoe, ale ciężko było jej się wbić w sytuację, kiedy wszyscy obserwowali to, co się działo.

- Misae-san, to twój znajomy - mruknął do niej cicho Masahiro i spojrzał na nią bezsilnie. - Jako lider klanu Uchiha, tylko to eskaluję. Ty, jako przyszła liderka klanu… wierzę, że tobie uda się to załatwić lepiej. Wierze w Ciebie.

Mówił cicho, dając Misae szanse na reakcję. Było bardzo oczywistym, że Masahiro jej ufał . Być może, ufał jej naiwnie.

- Nana-san - odezwał się do drugiej kobiety. - Proszę, zostań chwilę, kiedy to zostanie załatwione, porozmawiamy. Oboje dziękujemy ci za przyniesienie Tomoe.

Anzou

Grupa medyków, która była najbardziej rozpoznawalna była grupą z Ryuzaku. Można było ich rozpoznać po charakterystycznych strojach i lekkiej niechęci oraz zniecierpliwieniu wypisanym na ich twarzy. Kręcili się przy rannych - wyraźnie tych, który tak, jak oni, byli z Ryuzaku.

To do nich Anzou podszedł i im zadał pytanie. Nie chcieli mu odpowiedzieć. Rzucili tylko po sobie spojrzenia i pokręcili głową.

- Daj spokój, chłopcze. Najlepiej przygotować drewniana nogę i przejść w stan spoczynku. Oko też można z drewna zrobić. Jeżeli ktoś ci innych rzeczy naopowiadał, to go nie słuchaj.

Spojrzenie zostało rzucone na mężczyznę, który siedział niedaleko pod drzewem i łypnął na nich resztę medyków i na Anzou. Miał biało-zielone włosy oraz bardzo brzydką i charakterystyczną bliznę na twarzy, ale Anzou nie potrafił określić, jakiego typu rana mogła zostawić taką bliznę. Wyraźnie słyszał to, o co Anzou zapytał i machnął do niego ręką, żeby ten podszedł bliżej.

- Noga i oko mówisz? Absolutnie idiotyczne, ale to nie jest coś, czego nie da się zrobić. Bardzo chętnie się tym zajmę, ale musisz mi wszystko opowiedzieć - mężczyzna powiedział. W tym samym czasie wyciągnął maleńką saszetkę i zażył proszek z jej zawartości, popijając to czymś, ze swojej manierki. Anzou uderzył zapach alkoholu. - Musisz też zdobyć sam komponenty. Najlepiej bardzo świeże i zanim zrobią spis ludzi, którzy przeżyli. Wybierz kogoś podobnego i z taką samą naturą chakry. Tylko świeże. Poradzimy sobie ze świeżymi komponentami bardzo dobrze.


Shinichi, Osamu, Tetsuro

Ciemnowłosy chłopiec o złotych oczach wyglądał bardzo niepewnie, kiedy Shinichi chciał go przekonać do rozmowy z Nara Lei. Wyglądał, jakby zeszło z niego całe powietrze. Spojrzał na ziemię i zaczął kopać stopą kępkę trawy, powoli wyrywając ją z korzeniami. Nie odpowiedział - nie wiedział co odpowiedzieć. Przynajmniej nie od razu.

Kiedy już otwierał usta, żeby odpowiedzieć, do grupki przytuptała Ai, ciągnąc ze sobą swojego ojca - Tachibana Haibane. Mężczyzna był około czterdziestki, może trochę młodszy. Ai była trochę do niego podobna - miała tak samo blond włosy, jak on i oboje mieli urodę trochę odbiegającą od typowej urody ludzi z Sogen.

Mężczyzna przedstawił się jako ojciec Ai, uśmiechając się. Jednak nie dało się nie zauważyć pewniej podejrzliwości, jeżeli chodziło o spojrzenie rzucone Shinichiemu. Do Tetsuro się uśmiechnął.

- Nie widziałem grupy wsparcia, nie wiem, kto w niej był, tak naprawdę, znam tylko moich towarzyszy z frontu, jeżeli chodzi o inne osoby czy klany. Co do osób z Pustyni… - spojrzał ponad ramię Tetsuro, następnie na samego Tetsuro ponownie - chyba tutaj się zbierają? Nie widziałem nikogo innego nigdzie indziej, więc chyba nie pomogę. Ale na pewno ją znajdziesz. Z tego co widzę, ludzie się cały czas odnajdują, ale przestrzeń jest spora. Jak nie wcześniej, to przy spisie na pewno się siostra odnajdzie. W każdym razie, dziekuję za zaopiekowanie się moim słoneczkiem.

Haibane zgarnął do siebie bliżej Ai.

- Więc to jest Shii-nii, którym tyle opowiadałaś? Zupełnie nie zdawałem sobie sprawy, że jest to dorosły mężczyzna - powiedział Haibane, dość skutecznie przejmując uwagę, która wcześniej była dla Chirou. - Czy potrafiłbyś mi wyjaśnić, dlaczego jesteś najlepszym przyjacielem mojej trzynastoletniej córki?

Chirou wyglądał na przeraźliwie zagubionego w tej chwili i chyba wyglądał, jakby chciał stamtąd uciec. O ile ktoś na niego zwracał uwagę.

[Misae]

Gdy poczuła jak Masahiro splata palce ich dłoni razem uśmiechnęła się delikatnie. Bardzo doceniała ten gest i zrobiło jej się miło w sercu. Odwzajemniła gest lekko ściskając jego dłoń w drobnym impulsie. Doceniała fakt, że zignorował temat zarzucony przez jej ojca… choć może nie zignorował bo pojawił się ważniejszy wątek. Usłyszała zamieszanie i dotarło do niej, że Kuroi odłączył się i dookoła niego zrobiło się spore zamieszanie. Poczuła jak krew w niej zawrzała. Dopiero co straciła jednego przyjaciela i teraz nie zamierzała pozwalać, aby ktoś odnosił się w ten sposób do Kumy. W jej oczach zapłonął gniew, a krew zawrzała. Nie doszła jeszcze do siebie po wszystkim co przeżyła w ciągu kilku ostatnich dni, przez co cierpliwość nie była jej największą cnotą.
Już miała ruszyć i wyjaśnić co poniektórych gdy wyłonił jej się uszaty łepek Tomoe, który był cały i zdrowy, a przynajmniej na takiego wyglądał w ramionach Nany. Zalała ją fala ulgi. Co prawda liskiem powinien być pod opieką Meduki, ale nie zamierzała dociekać. Najważniejsze, że najważniejszy był cały.
Misae posłała Nanie uśmiech pełen wdzięczności, nim ta dopchała się do zamieszania.
Wtedy też usłyszała ciche słowa Masahiro niedaleko swojego ucha, które wywołało ciepły dreszcz na skórze. Wzięła głęboki oddech aby uspokoić rozszalałe emocje. Złość nie rozwiąże problemu, zwłaszcza kiedy jedna ze stron aż kipiała nienawiścią - jak nieznany jej Uchiha o blond włosach szarpiący Kumę
-Spróbuję - szepnęła posyłając Masahiro niepewne spojrzenie -Zajmij się proszę Tomoe - dodała wiedząc, że w tym momencie nie może się rozpraszać fenkiem. Po kolejnym głębokim wdechu wyswobodziła swoją dłoń z uścisku i ruszyła w kierunku zamieszania.
Jej drobne smukłe palce spoczęły na trzymającej Kumę dłoni Takeru. Pozwoliła sobie przesłać do niego odrobinę swojego spokoju, który zdobyła dzięki pojawieniu się Tomoe i wierze Masahiro. Liczyła, że odrobina kojących emocji pozwolił ostudzić iście ognisty temperament Takeru. Przesył był krótki, nie kontaktowała się z nim mentalnie.
Druga z dłoni powędrowała na ramię Kumy, wślizgując jej drobne palce pod materiał szalika, aby miały kontakt z jego skórą.
-Dzień dobry, Yamanaka Misae, proponuję aby wszyscy wzięli głęboki oddech i porozmawiali na spokojnie. Wszyscy są zestresowani, lecz ludność cywilna zasługuje na chwilę oddechu i unikania kolejnych „widowisk” - przedstawiła się ze spokojem oraz lekką dozą stanowczości. Spojrzała Takeru prosto w oczy nie wahając się ani na moment. Nie wiedziała z kim dokładnie przyszło jej się mierzyć, jednakże czuła się pewnie. Klan Yamanaka okazał się ogromną pomocą dla Uchiha w czasie konfliktu, wiec nie zakładała aby ktoś postanowił podnieść na nią rękę, a obecność Masahiro obok, dawała jej może i naiwne, lecz przeświadczenie, że w razie konieczności zostałaby przez niego ochroniona.
W międzyczasie gdy posłała wszystkim obecnym niskie skłonienie głowy w pełnym szacunku przywitaniu - zarówno wysłannikowi Uni, którego pamiętała z turnieju pokoju, jeszcze jednemu charakterystycznemu mężczyźnie, Takeru oraz żołnierzom stojącym dookoła. Był to dodatkowo idealny moment by skontaktować się z Kumą.

  Ukryty tekst

Liczyła, że jej pojawienie nieco wybije wszystkich z walecznego rytmu. Zamierzała teraz robić to, czego wymagałby od niej ojciec i czym sam parał się przez niemal całe swoje życie - pora pobawić się w polityka i adwokata diabła…
-Mogę się dowiedzieć przedmiotem jakiego postępowania jest Kuroi Kuma? Byłam jego bezpośrednim przełożonym w szpitalu polowym w czasie oblężenia. Wyleczył wielu rannych, którzy wrócili na front wspomóc walkę, asystował mi czynnie przy najważniejszym zabiegu dla klanu Uchiha - mówiąc to spojrzała znacząco w oczy Takeru. Nie było miejsca i mowy o tym, aby wchodzić w szczegóły o jaką operację chodziło, jednakże jeśli faktycznie był osobą o wysokiej randze co można było wnioskować po zamieszaniu, któremu przewodził, powinien zdawać sobie sprawę o co dokładnie chodziło Misae -Dodatkowo po zakończeniu zabiegu, dołączył wraz ze mną i jeszcze jednym wysłannikiem z Unii osłaniać ewakuację grupy szturmowej, walcząc z dzikimi i ryzykując swoje życie. Wykonywał każde zlecone polecenie i ani razu wyłamał się z rozkazu - dodała ostatnie zdanie z pewnością. Nawet gdy kazała mu odstąpić od leczenia kobiety tym samym skazując ją na śmierć, aby mógł zużyć swoją chakrę na tych, którym będzie mógł pomóc i którzy wrócą na front. Wykazywała się pewnością siebie, lecz żadne jej słowo nie było okraszone pychą czy zuchwałością. Nie okazywała rozmówcą braku szacunku, lecz chciała pokazać profesjonalizm.
-Ze względu na wszystkie okoliczności, najlepszym wyjściem, będzie podążenie za słowami Kaguya Taisho-dono. Kuroi Kuma powinien odpowiedzieć przed Unią i to ona powinna zadecydować o wymierzeniu kary. Klan Uchiha ma obecnie dużo większe priorytety, nie mówiąc o tym, że sądzenie przedstawiciela Unii, o pozycji i sprzymierzeńcu z klanu jakiego posiada Kuroi, może doprowadzić do kolejnych konfliktów, na które teraz klan Uchiha nie może sobie pozwolić. Kuroi Kuma jako najemnik Unii poniesie konsekwencje swoich win wymierzony przez swoje władze i jestem pewna, że Kaguya-san może za to poręczyć - mówiąc to spojrzała spokojnym, pełnym szacunku wzrokiem na Taisho. Liczyła bardzo na jego wsparcie w lawinie słów, którą z siebie wylała - bo tego słowotoku nie można było nazwać już potokiem słów.
Misae wzięła głęboki wdech i spojrzała na Takeru silnym, nieustępliwym wzrokiem. Odkąd nabrała pewności w swoje umiejętności i talenty, nie bała się stać z uniesioną do góry głową. Nie zamierzała więcej przepraszać za to, że żyje. Nie wtedy, kiedy jej przyjaciel miał kłopoty, a ona mogła mu jakoś pomóc.
-Jeżeli pomoże to rozładować napięcie między klanami, mogę również uczestniczyć w eskorcie na tereny Unii na czas toczącego się postępowania - dodała. Na ten moment nie zamierzała się zastanawiać jak wściekli będą jej rodzicie, którzy najchętniej zaciągnęliby ją teraz do domu, w którym teoretycznie zgodnie z wolą klanu powinna siedzieć i pozwalać ludziom umierać kiedy ona bezczynnie siedziałaby na swojej zgrabnej dupie. Koniec. Zakończył się okres kiedy Misae chowała głowę w piasek i ignorowała potrzeby świata zewnętrznego. Nastał moment, kiedy z uniesioną głową zamierzała walczyć o to w co wierzyła. Nad tym czy Masahiro będzie za bądź przeciw nie zamierzała się rozwodzić - tyle razy zaskoczył ją ze swoją reakcją gdy spodziewała się zupełnie odmiennego zachowania, że nie zamierzała tracić energii na czcze dywagacje.

  Ukryty tekst

[Kubomi]

- O co jej chodzi? – przeszło przez głowę Tygrysicy, gdy zobaczyła reakcję Kaori na swoją osobą. Delikatnie zmarszczyła brwi, ale nie pozwolił aby jej uśmiech na twarzy jakkolwiek zadrgał, przez chwilę jednak skrzyżowała spojrzenie z siostrą Mijikumy, zanim nie wróciła wzrokiem do albinosa, co jakiś czas jedynie skacząc między jednym a drugą, gdy rozmowa chwilę przeszła na temat ich sytuacji. Stukała jedynie cichutko swoimi zgrabnymi palcami o pudełeczko z jedzeniem, co ze względu na szpony jej pancerza było bardziej słyszalne, ale nic nie robiła sobie z tego.
- Mają zamiar rozbudować to miasto? Spodziewałam się, że rozjadą się dalej, być może do Ryuzaku. Nic tylko współczuć obecnie. – kolejna myśl odezwała się w jej głowie, gdy wysłuchała sytuacji większości ludzi, którzy tutaj przybyli. Najwyraźniej wkrótce może stać się to najważniejszą bazą Uchiha, po upadku ostatniej. Wtedy jednak pojawiło się pytanie od Kaori-chan, które sprawiło, że Kubomi przez chwilę nie była pewna co powiedzieć, rumieniąc się i milknąc. Faktycznie, jak tak pomyśleć, bycie przedstawioną ich matce mogło tworzyć pewnie nieporozumienia… wzięła cichszy oddech, otworzyła usta, by skorygować to pytanie…
- Można tak powiedzieć, heh. Chyba pasujemy do siebie, nie sądzisz Kaori-chan? – i wybrała przemoc. Miała zamiar pożartować i pociągnąc tą zabawę, sama traktując to jak niezłą okazję do wywołania uśmiechu na twarzy Miji-kuna, małej zabawy aktorskiej i zobaczenia reakcji jego siostry. Niemalże aż roześmiała się w myślach na to co wydusi z siebie po tych słowach. – No to jak Miji-kun, idziemy~? – robiąc kolejny krok w swojej grze aktorskiej, podeszła do swojego towarzysza broni, stając już tuż obok niego i kładąc mu rękę na ramieniu z nieschodzącym uśmiechem z twarzy. Miała z tyłu głowy możliwość, że popsuje humor i tyle było z tej rozmowy, ale… aż żal nie skorzystać!

[Mijikuma]

Istnienie i życie powoli na nowo nabierało kolorów, ja jednak nie jestem w stanie się do tego przystosować – widzę to po całym swoim otoczeniu, że dziś jeszcze jest dzień żałoby, lecz już teraz zmiksowany jest on z dalszą organizacją swojego życia w taki sposób, by dalej podążać swoimi, wcześniej wydeptanymi ścieżkami. Z pewnymi dodatkami, rozwidleniami na drodze, które zakładały zemstę na dzikich, lecz w samej zasadzie to czas się wcale nie zatrzymał – mimo że tego właśnie bym chciał.
Nadejście Kubomi zaskoczyło mnie wcześniej niemal na równi co Kaori, ale nie zamierzałem na to w żadnym razie wyklinać, możliwe że widok kolejnej osoby z grupy, która przeżyła i miała się względnie dobrze, jak na standardy osoby, która dopiero co ewakuowała się z piekła spowodowanym przez dzikich. Szybko jednak zauważam nieco sceptyczne podejście siostry do dziewczyny i się mu otwarcie dziwię, co na nie wpływa?
Postanawiam na razie zignorować tę dziwną niechęć w gestach Kaori, skupiając się na razie na samej Kubomi. Jej obecność bardzo mi ułatwia to spotkanie z rodzeństwem i pozwala odroczyć w czasie informacje o najgorszym i też dzięki niej sam nie myślę o tym tak jednostajnie i z wzmożoną siłą, za co również jestem jej wdzięczny, nawet jeśli to jest tak naprawdę nieintencjonalne działanie.
- O. W zasadzie, wiesz co się stało z Goketsu? Gdy tylko mury runęły a wszystko poszło się jebać, nie widziałem już więcej dowódcy. Przeżył? – Pytam, gdyż w zasadzie los naszego czerwonowłosego dowódcy oddziału nie jest mi wcale tak obojętny jak mogło się zdawać – to on zaprojektował balisty, które w samej teorii miały poskładać potencjalne bestie. Rzeczywistość niestety szybko zweryfikowała te plany, niemal od razu po pojawieniu się ogoniastego. Pieprzeni dzicy…
Na informacje od Kaori jedynie się jeszcze mocniej wkurzam i prycham pod nosem.
- Do Sogen również dzicy mieli nigdy nie trafić. Nie ma co liczyć na żadne wojska z Ryuzaku, gdyby istniała taka gotowa siła mogąca z pełną pewnością odeprzeć dzikich, nie siedzielibyśmy tutaj tylko w naszym domu. Lis…. Lis jest niepokonany. – Przyznaję z wielkim smutkiem w głosie, ledwie powstrzymuję łzy, które momentalnie napływają do kącików moich oczu na samą myśl o straconym domu, miejscu, z którym się utożsamiałem i z którym po wieczność będę łączyć mojego ojca, który oddał życie właśnie w obronie własnego domu.
Z wszelkiego zamyślenia i powolnego ponownego fiksowania się i nakręcania emocjonalnie w zły sposób wybija mnie pytanie Kaori, które już samo w sobie wydało mi się abstrakcyjne, ale to, co mnie zamurowało i wgniotło w ziemie to odpowiedź Kubomi. Patrzę na nią, nie do końca chyba świadomy czego właśnie jestem świadkiem. Jak należało postąpić? Co powinienem teraz zrobić i jak to wszystko wyjaśnić? Patrzę na Kubomi z jeszcze bliższej perspektywy gdy ta się zbliża i szybko pojmuję co należało zrobić. Dziewczyna nie jest jeszcze świadoma w co się właśnie wpakowała.
- Dziewczyną? To duże słowo, Kubomi wspierała mnie duchowo, ale przede wszystkim cieleśnie po stracie ojca, więc na pewno była… bardzo blisko. Towarzyszyła mi w tym cierpieniu i cieszę się, że tę smutną nowinę będę mógł matce przekazać w jej towarzystwie. – Wyznaję z pełną powagą, której nawet na chwilę nie zrywam ze swej twarzy i łapie białowłosą za rękę. Cały czas obserwuję zarówno jedną jak drugą, nieświadomy, że tym zagraniem w bardzo nietaktowny i w zasadzie okrutny sposób informuję o stracie ojca swoją siostrę. Tak mnie cała ta sytuacja z aktorstwem wprawiła w dziwne zakłopotanie, że stało się to kwestią czysto poboczną, mimo wielkiej wagi sytuacji.
- Idziemy? - Pytam, ciągnąc delikatnie za rękę Kubomi.

[Ai]

Chciała przedstawić swojego ojca Shinichiemu, ale, najpierw odrobinę odwrócił jej uwagę chłopak, który był w okolicy jej wieku. Wiedziała, że nie była jedynym dzi... jedyną tak młodą osobą biorącą udział w walkach, a na pewno nie jedyną kunoichi czy shinobi z Uchiha, która brała udział w walkach. Ale pamiętając jak Minoru zareagował na jej obecność w ich drużynie, była zaskoczona tym, że inne prowincje przysyłały jej rówieśników. Jakby uznając to co mówił (już były) brodacz za coś wskazującego na to, że w innych stronach świata, osoby w jej wieku raczej były trzymane z dala od takich miejsc. Widząc tego chłopca z Unii, a przynajmniej będącego w ich obozie, była lekko zaskoczona. Pomimo tego, że widziała go już wcześniej, podczas walk. Wtedy raz, że było to ze sporego dystansu, a dwa to w ogniu walk nawet się nie przyglądała temu, co działo się dookoła skupiając się na obronie własnego skrawka twierdzy. No cóż, chciała nawet go zagaić o to, nawet powoli zbierała się do otworzenia ust!

Ale! Zawsze musi być cholerne ale. Raz, że usłyszała głos Tetsuro, którego wcześniej mniej lub bardziej celowo zignorowała. Przedstawił się i tak dalej, przynajmniej od razu uspokajając jej ojca skąd to się znają i dlaczego wypytuje o jej stan. Ale! Cholernik jeszcze ją musiał prowokować, obiecała sobie, że go zwyzywa jak tylko wróci od Lisa, bo wierzyła, że wróci. Ona miała chronić grupę medyczną, a nie Ci z grupy medycznej osłaniać kogokolwiek. Już nawet powoli zaciskała swoje małe piąstki, co by go zaatakować!

Ale! Kolejny czynnik odwlekający ją od wszystkich chęci jej działań musiał wejść w ruch, a dokładniej odciągający ją ojciec, chwilowo nawet myślała, że widział to, że zamierzała wybrać przemoc! Ale się okazało, że chodziło o coś zupełnie innego, co... ją bardzo rozbawiło, do tego stopnia, że nie mogła powstrzymać swojego dźwięcznego śmiechu. I to niezależnie od tego jak śmiejące się dziecko mogło być nieodpowiednie w tym miejscu.

-Co za różnica, Tato - Jakby zupełnie nie zdając sobie sprawy z tego co mógł sobie on pomyśleć o Shinichim czy ich znajomości. -Shi-nii to najlepsza osoba jaką znam! - Dodała energicznie, tak, że bez cienia wątpliwości każdy mógł to usłyszeć, choć wiedziała, że ojciec zignoruje jej opinię i jednak będzie wolał dopytać u, jakby nie spojrzeć, faktycznie dojrzałego mężczyzny. Choć, kiedy go poznała, zupełnie za takiego go nie uważała. Jaki dorosły by uwierzył, że jest boginią? No i lekko ją też zaskoczyło to, że aż tak nie zwrócił uwagi na to, że z innym chłopakiem była nawet umówiona! Zakładając, że żył.

I w końcu, kiedy już Haibane postanowił odezwać się tymczasowo jednookiego blondyna, uciekła od taty by zrobić te parę kroków do Tetsuro. Jak już zostało wspomniane chciał wybrać przemoc, nawet nie odpowiedziała na to jak się czuła, czy medycy się nią zajęli. Była pewna, że wszystkiego się dowie kiedy przeprowadzi ona swój niszczycielski atak i... wbijając swoją czoło w jego tors zaczęła go okładać pięściami jak małe zdenerwowane dziecko na przemian machając na oślep to lewą to prawą ręką, nie było w tym za grosz siły, ale nigdy nie była zbyt silną osóbką. Nie obchodziło jej jak głupio mogło to wyglądać.

-Głupol, głupol, głupol! - Pewnie zwracała na siebie uwagę i za nic jej to nie obchodziło. -Dlaczego tam poleciałeś?! Miałeś być w szpitalu! Leczyć! Razem z Shi-nii chroniliśmy szpital! Ku-chan prawie umarła bo Cię nie było! Shi-nii też! - Kontynuowała swój histeryczny atak, wyładowując wszystko co czuła kiedy upadła twierdza, a jedynym medykiem, jakiego znalazła był Shigemi. No i Keion, którego, nawet jeżeli się przedstawił, to za nic w świecie imienia nie pamiętała. Jednak to Tetsuro był najlepszym medykiem jakiego znała, przynajmniej panicznie oceniając to jak leczył Shigemi, uważała zielonowłosego za dużo lepszego. O swoim stanie zdrowia wtedy nie wspominała, choć po Kubomi to chyba ona była najbliżej śmierci, jeszcze dodatkowo się nadwyrężając. -Hokori umarła bo Cię nie było! - I nawet, choć bardzo tego nie chciała, mimowolnie leciały jej łzy. Mimo, że niezależnie od jego obecności, Hokori zmarła już od uderzenia o ziemię czy skały, tak sama Ai za późno pozwoliła sobie na zrozumienie tego, że Uchiha nie żyła by móc o tym jakkolwiek logicznie myśleć. -Gdybyś został Mi-kun pozwoliłby mi zostać i ratować więcej ludzi! - Kompletnie ignorowała fakt, że nie jedynie jej stan zdrowia wymusił na Minoru zabranie jej siłą ze zniszczonej twierdzy, wciąż nie dopuszczała do siebie opcji tego, że raczej na pewno byłaby martwa, gdyby została tam dłużej. Ignorowała też fakt, że najpewniej Tetsuro nie miał bladego pojęcia o jakich osobach ona mówi, ani o czym mówi.

-Powinieneś chronić swoją siostrę, a nie grupę szturmową! Lis mógł Cię zabić i zostawiłbyś ją samą! Widziałam go dwa razy! Inaczej byś wiedział, że żyje! Była przy bramie! - Jeszcze wykrzyczała to na koniec pociągając nosem i starając się jakkolwiek opanować swój oddech. Cały spokój jaki zyskała znowu się złamał, kiedy o wszystkim sobie przypominała. Kojarzyła jakąś osobę z zielonymi włosami. Nie była w stanie na sto procent powiedzieć czy była to na pewno osoba z opisu Tetsuro, była ledwo przytomna, choć wtedy przy Orochim starała się sprawiać jak najlepsze pozory użyteczności.

[Papyrus]

---

Ostatnia Bitwa o Kōtei Ario i Orochi

Hoshi, poproszona o opowiedzenie o Kropli tak przystojnemu mężczyźnie, jak Orochi, spowodowało, że się zarumieniła i ukłoniła, nieco speszona.

- Tak, ja… bardzo chętnie opowiem. I pomogę. Mam doświadczenie w takich sprawach.

- W takim razie dziękuję, Hoshi- oraz Ario-san. Wierzę, że mój syn się wami zajmie i zleci, co trzeba. Ja tymczasem się oddalę. Należy się zająć symbolicznym pogrzebem jutro rano, zanim odeślemy wszystkie delegacja do domów. Zajmij się wszystkim, chłopcze i pomóż Masahiro-dono.

Mężczyzna formalnie pożegnał się z Ario, synem i kurtuazyjnie ukłonił się Hoshi, a następnie odstąpił od trójki, zostawiając ich samym sobie.


Sugiyama Kuroyami

Mężczyzna podszedł do niebieskowłosej kobiety - Kiyomi - która była dowódcą jego osobistej straży (po prawdzie straży jego posiadłości, ale chwilowo ta nie istniała), która z grupką podległych jej strażników czekała na rozkazy.

- Przyprowadźcie mojego Konia, następnie upewnijcie się, że Nara, Yamanaka, Akimichi oraz kapłan Rintaro wiedzą, że mają miejsce na noc u Takedy. Sprawdźcie też, czy Kaguya zechce przyjąć gościnę. Kiyomi-san, trzymaj oko na Masahiro-dono razem z Orochim. Jest teraz bardzo roztrzęsiony.

- Sugiyama-sama, wolałabym zapewniać bezpieczeństwo tobie, tak, jak powinnam - odezwała się Kiyomi, ale odczytała minę swojego pana bardzie szybko. - Tak jest, Sugiyama-sama.

Odwróciła się do swoich ludzi i zaczęła wydawać im rozkazy. W międzyczasie do Sugiyamy został dostarczony jego koń. Mężczyzna poklepał konia po łbie, następnie wsiadł na niego i odjechał. Ruszył w stronę posiadłości Takedy, mijając żywe, ruchliwe i przepełnione Sarufutsu, które od jakiegoś czasu przyjmowało ogromne ilości uchodźców z Kotei i okolic. I będzie nadal ich przyjmować, może nawet z większych obszarów Sogen. Jeszcze nie było wiadomo, gdzie Dzicy mieli pójść dalej oraz co zrobiliby inni sąsiedzi Sogen. Sugiyama miał nadzieję na wynegocjowanie od Ryuzaku linii od Sarufutsu, ale Takeda już się tym zajmował. Cóż, było pewne, że poza obroną ludzi, Takedzie - oraz drugiemu panu feudalnemu tych okolic - Nakano - nie chcieliby oddać swoich terenów.

Sugiyama w ciągu kilkunastu minut dojechał do posiadłości Takedy, gdzie miał zatrzymać się na jakiś czas. Strażnicy Takedy wpuścili go do środka przez bramę, a kiedy dojechał do głównego budynku i zsiadł z konia, służący natychmiast zajął się zwierzęciem.

Niemal w tej samej chwili głośno zaszczekał pies i z posiadłości Takedy wypadło czarne jak noc zwierzę, merdając ogonem jak szalone i zaczęło skakać wokół mężczyzny, przeszczęśliwe.

- Inugami, siad - powiedział Sugiyama, następnie pochylił się i pogłaskał łeb psa, następnie pogłaskał go za uchem. Zwierzę siedziało przed nim i radośnie zamiatało ziemię ogonem. - Dobry pies.

- Sugiyama-san - odezwał się Uchiha Kurou, wychodzący za psem z posiadłości Takedy. Miał długie, czarne, lekko siwiejące włosy związane na karku, a na jego twarzy było widać trochę zmarszczek, ale on sam wyglądał sprawnie, może nieco nostalgicznie. Nosił fioletowe kimono. - Dobrze cię widzieć.

- Kurou-san. Ciebie też. Saiki-san żyje?

- Tak, ale został ranny. Na razie śpi, ale jego żona przy nim czuwa. Razem z medykiem.

- A Yaseichi?

- Też odpoczywa, ale nie wiadomo, czy przeżyje. Okazjonalnie się budzi i można z nim rozmawiać. Pewnie chciałbyś się dowiedzieć, dlaczego utrzymywał to wszystko w tajemnicy, prawda?

- Nie muszę. Ma pieczęć, która powstrzymuje go od dzielenia się informacjami zza Muru. Katsumi powiedziała mi i Masahiro przed wszystkim. Gazo zza Muru nie mogli zdradzać żadnych tajemnic. Ale najważniejsze, że przeżył.

- Pieczęć… sprytnie - mruknął Kurou.

- Musimy zająć się symbolicznym pogrzebem i odesłaniem armii z innych Prowincji. Zajmij się z kilkorgiem ludzi przygotowaniem stosu pogrzebowego na polu na północy Sarufutsu.

- Będziemy palić tylko stos? Nie braliśmy żadnych ciał, kiedy się ewakuowaliśmy, co mnie bardzo martwi.

- Życie ludzi było ważniejsze. Zobaczymy. Może będziemy mieć zwłoki do spalenie i to takie, które będzie odpowiednim symbolem. Niczego jednak obiecać nie mogę. Ale na razie zajmij się stosem - stwierdził Sugiyama i Kurou skinął głową, po czym ruszył aby razem z ludźmi przygotować stos pogrzebowy.

Kiedy Sugiyama wszedł do budynku i zdjął buty, usłyszał szybkie kroki, a następnie służka otworzyła drzwi na korytarzu, już na kolanach i głęboko się ukłoniła mężczyźnie. Ten skinął głową.

- Przygotujcie pokój do obmycia i zabalsamowania zwłok, oraz kogoś, kto się tym zajmie.

Kobieta potwierdziła, że rozumie i już miała iść, żeby wykonać polecenie, ale Sugiyama zatrzymał ją, zastanawiając się nad czymś.

- Gdzie leży Yaseichi?

- Zaprowadzę pana - odparła kobieta, wstając i ze spuszczoną głową prowadząc Sugiyamę przez posiadłość Takedy, aby zaprowadzić go do pokoju na uboczu. Otworzyła przed nim drzwi, a Sugiyama wszedł do środka.

Pokój nie był duży i był zacieniony. Na tatami leżał futon, a przy nim stało kilka świec oraz paliło się kadzidło, które miało wspomóc leczenie oraz odgonić złe duchy.

Yaseichi leżał na futonie, przykryty po szyję, a na jego czole była wilgotna szmatka - niedawno zmieniona. Ktoś czuwał nad nim.

- Yaseichi-san, czy śpisz? - zapytał Sugiyama, wchodząc do środka, siadając w seiza oraz krzyżując ręce, chowając je w rękawach swojego kimona.

- Nie, Kuroyami-san, nie śpię. Raczej umieram, ale to było do przewidzenia po spotkaniu z królami.

- A jednak sam chciałeś tam iść. Pozwolenie ci na to teraz nie wydaje się dobrą decyzją.

Yaseichi pokiwał głową, dokładnie rozumiejąc o czym mówi Sugiyama. Próbował się podnieść do pozycji siedzącej, ale skrzywił się z bólu i Sugiyama go powstrzymał.

- Jednam dziękuję za szansę. Był cień szansy, że zdecydują się być przez nas przyjęci. Już im to przecież zaoferowaliśmy kiedyś. Chciałem jeszcze raz to przedstawić, nie chcąc, żeby przez Kaminari i Inuzuka i ich niechęć i wojny, które o to wywołali, oni i my mamy cierpieć. Szkoda, że nie udało nam się otworzyć bram Shi no Geto.

- Trzeba było wtedy otworzyć bramy, ale, niestety, przegraliśmy i tam. To teraz nieważne. Straciliśmy dom i miejmy nadzieje, że dalej cofać się nie będziemy.

- Myślę, że nie. Jeżeli będą mieli miejsce do życia z dala od terenów za Murem, nie powinni nas niepokoić. Ale, Kuroyami-san… Kaminari wykorzystają sytuację na pewno.

- Teraz nie jesteśmy w stanie bronić żadnych naszych terenów. Po prostu ściągniemy ludzi tutaj - to już zdecydował Masahiro i Takeda. Tych, którzy będą chcieli zostać… cóż, nie pomożemy wszystkim na siłę. Yaseichi-san… przez czym oni - i wy - uciekaliście?

- Zablokowano większość tego, co mógłbym powiedzieć. Ale to chaotyczne zło. Przygotujcie się na wszystko.

Sugiyama westchnął, nie dowiadując się zbyt dużo, ale nie liczył na żadne informacje. Chciał po prostu sprawdzić, co było z jego towarzyszem. Posiedział z nim jeszcze trochę, a później, kiedy Yaseichi wydał się senny, wyszedł.

Służka zaprowadziła go do innego budynku, gdzie przygotowane było pomieszczenie do oczyszczenie i balsamowania zwłok. Były tam dwie młode służki o ładnych twarzach. Na środku było ułożone posłanie, obok misy z wodą i mydłem oraz buteleczki z olejkami do balsamowania. Poza tym leżał tu biały całun do owijania zwłok. Pomieszczenie było oświetlone świecami, a w wielu miejscach były powieszone talizmany ze świątyni Susanoo, darowane przez kapłanów bóstwa.

- Jesteśmy gotowe, Sugiyama-dono.

- Dobrze. Stańcie przy ścianie. Stan ciała może być kiepski, jeżeli uda mi się je przywołać. Pamiętajcie jednak, że jest on bohaterem i tak go traktujcie.

Kobiety wykonały polecenie i cofnęły się do ściany, a Sugiyama naciął swój palec, a kiedy pojawiła się na nim krew, złożył kilka pieczęci i położył dłoń na posłaniu, czując, że jego chakra się skupia.

- Kuychinose neko no tame no keito no jutsu!

Sugiyama tak naprawdę nie spodziewał się żadnego efektu. Jednak, ku jego zaskoczeniu, biały dym pojawił się w miejscu, gdzie przyłożył dłoń. Dym się rozszerzył, owiał całe posłanie, a z zewnątrz rozległo się wściekłe szczekanie i warczenie Inugamiego.

Kiedy dym się rozwiał, na posłaniu leżał wymizerniały mężczyzna o białych włosach, nieco wychudzonej sylwetce. Jego ciało było blade, a ubranie brudne od zaschłej krwi, potu oraz błota.

- Jest w całkiem dobrym stanie - powiedział Sugiyama, odchylając się do tyłu. - Zacznijcie od zdjęcia jego ubrania…

- Ale… on oddycha… - powiedziała nerwowo jedna z kobiet, wskazując na klatkę piersiową mężczyzny, która poruszała się w górę i dół.

Sugiyama spojrzał na ciało, następnie na jego twarz - otwarte oczy i idiotyczny uśmiech na twarzy.

- Cholera, ciebie nie da się zabić, chłopcze - burknał Sugiyama, ale mino tego, że wydawał się naburmuszony, w jego głosie było słychać rozbawienie. - Cholerny bohater. Dobra robota, Shiroyasha!

[Shigemi]

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ Kiedy przechadzałem się po obozowisku, czułem się, jakbym wreszcie mógł oderwać się od codziennych obowiązków i znaleźć chwilę spokoju wśród wędrówki po znanych ścieżkach. Był to czas, w którym mogłem oddychać głęboko, obserwować zachód słońca malujący niebo odcieniami pomarańczy i czerwieni, a także cieszyć się chwilą samotności w gwarze obozowiska. Spokój tego wieczoru miał być dla mnie chwilą wytchnienia od zgiełku codzienności, jednakże los miał dla mnie zupełnie inne plany.Wtedy, niespodziewanie, moja rutynowa wędrówka przerodziła się w coś zupełnie innego. Krok za krokiem, zapatrzony w zachód słońca, natknąłem się na scenę, której obraz wywołał we mnie burzę sprzecznych emocji. Pierwsze, co uderzyło mnie w twarz, to chaos - ludzie krzątali się wokół, głosy niosły się głośno, a atmosfera była nasycona napięciem. W tym wirze aktywności zauważyłem postacie moich towarzyszy, których wyraz twarzy zdradzał zaniepokojenie i niepewność. Scena, która rozgrywała się na moich oczach, przykuła moją uwagę niczym magnes. Zobaczyłem Takeru, naszego przywódcę, w centrum wydarzeń, próbującego pojmać Kuroiego - członka naszego klanu, który opuścił swój oddział w szpitalu w niewyjaśnionych okolicznościach. Widok tej próby schwytania jednego z naszych własnych, kogo uważałem za zdrajcę, był szokujący i zaskakujący jednocześnie. Wszystkie moje dotychczasowe przekonania i założenia były podważane w tej chwili, a ja sam wewnętrznie walczyłem z falą emocji, próbując zrozumieć, co tak naprawdę się dzieje.
Czułem się jak obserwator w labiryncie pełnym niewiadomych, niepewny, co stanie się dalej. Lawina sprzecznych emocji wewnątrz mnie, od frustracji po zaskoczenie, sprawiła, że trudno mi było zebrać myśli. Ale jednocześnie, pomimo zamętu w moim wnętrzu, czułem też w sobie iskrę determinacji - determinację, aby poznać prawdę i zrozumieć, co doprowadziło do tego punktu. To był moment, który zmienił mój spokojny wieczór w emocjonalną burzę, która miała potencjał odmienić moje spojrzenie na świat i moje miejsce w nim.
Tam, na oczach wszystkich, scenariusz, który się rozwijał, był niczym krwawa opera, której kolejne akty odsłaniały coraz to nowe, nieprzewidywalne zwroty akcji. Takeru, nasz przywódca, stał w centrum wydarzeń, próbując schwytania Kuroiego, jednego z naszych własnych, który opuścił swój oddział w szpitalu w tajemniczych okolicznościach. To był moment, który zakłócił harmonię obozowiska, wprowadzając niesmak i chaos. Widok Takeru, który próbował złapać zdrajcę, wywołał we mnie mieszankę uczuć - od szoku i zaskoczenia po głębokie rozczarowanie i złość. Jak mógł jeden z naszych własnych zdradzić naszą zaufaną wspólnotę? Jak mógł porzucić swój obowiązek i oddalić się od potrzebnych mu obowiązków w szpitalu? Jednak to, co zaszło dalej, przekroczyło granice mojej wyobraźni. Misae, dowodząca grupą szpitalną, postawiła się po stronie Kuroiego, broniąc go przed Takeru i resztą zespołu. To było jak uderzenie pioruna w jasne niebo. Misae, która dotąd była uosobieniem etyki i moralności, teraz stała się obrończynią kogoś, kto wyraźnie zawiódł. To było coś, czego nigdy bym się po niej nie spodziewał. Jej obrona Kuroiego była jak cios w moje zaufanie i przekonania. Jak mogła odwrócić się od prawdy i honoru, które zawsze były fundamentem jej postępowania? To pytanie bez odpowiedzi, które tylko wzmacniało moje uczucie zakłopotania i zdezorientowania.

To zdegustowało mnie do głębi mojej duszy. Jak mogła? Jak mogła odwrócić się od wartości, które nas wszystkich kształtowały i które przez tyle lat starała się nam przekazać? To było jak cios w plecy, poczucie, że cała ta karta, na której opierałem swoje życie, runęła na ziemię. Patrząc na Misae, widziałem nie tylko zdradę wobec naszych ideologii, ale także zaprzeczenie wszystkiemu, w co wierzyłem. To było jakby tracenie wiary w samego siebie, gdy ktoś, kogo darzyłem zaufaniem, zaczął wątpić w te same zasady, które dotąd wydawały się dla nas niezachwiane. Obserwując tę scenę, czułem, jak narasta we mnie frustracja i złość. Nie mogłem uwierzyć, że ktoś tak wybitny jak Misae, kto do tej pory był wzorem dla nas wszystkich, mógł tak po prostu zdradzić swoje przekonania. To był moment, który zmienił mój światopogląd i spojrzenie na wiele rzeczy. Byłem zdezorientowany, zaniepokojony i zaniepokojony, ale przede wszystkim czułem się zdradzony przez kogoś, komu ufałem. Było to jak cios w serce, który trudno było pogodzić z rzeczywistością, która wywróciła się do góry nogami. Musiałem zrozumieć, co doprowadziło do tego, że Misae staje po stronie Kuroiego. Czy to było zrozumienie, współczucie, czy coś jeszcze bardziej podstępnego? To pytanie nie dawało mi spokoju, a każda odpowiedź, która przychodziła mi do głowy, tylko pogłębiała moje poczucie chaosu i dezorientacji. Wiedziałem, że muszę poznać prawdę, zanim będzie za późno, zanim moje zaufanie zostanie jeszcze bardziej zranione, a fundamenty, na których opierałem swoje życie, całkowicie zawiodą. Głęboko wnikając w tę sprawę, starałem się przypomnieć sobie każdy szczegół dotyczący postawy Misae, który mógłby rzucić trochę światła na to, co się wydarzyło. Obserwowałem jej zachowania w ciągu ostatnich dni i tygodni, starając się zrozumieć, czy było w nich coś, co mogłoby sugerować, że jej lojalność nie była tak jednoznaczna, jak mogło się wydawać na pierwszy rzut oka.
Przypomniałem sobie chwile, kiedy zauważałem, jak troskliwie zajmowała się pacjentami, angażując się w ich leczenie i zapewniając im komfort. Jej oddanie wypełnianiu obowiązków zawsze było oczywiste, a jej determinacja, aby sprostać wszelkim wyzwaniom, była niezaprzeczalna. To był pierwszy sygnał, że może istnieć coś więcej niż to, co widzieliśmy na powierzchni. Prześwietliłem także nasze wcześniejsze interakcje. Pamiętałem rozmowy, w których wyrażała swoje zasady i wartości, które zawsze wydawały mi się nienaruszalne. Była to kobieta, która zawsze trzymała się swoich przekonań, nawet jeśli były to trudne decyzje do podjęcia. To sprawiało, że ​​jeszcze bardziej trudno było mi sobie wyobrazić, że mogłaby zmienić swoje stanowisko. Ostatecznie doszedłem do wniosku, że nie można lekceważyć tych drobnych gestów i zachowań. Były one kluczem do zrozumienia jej postawy i motywacji. Czułem, że zbliżam się do odpowiedzi na pytanie, dlaczego Misae postąpiła w taki sposób, jak to zrobiła, ale wciąż brakowało mi kluczowych elementów, które pozwoliłyby mi zrozumieć pełnię tej sytuacji. Analizując jej postawę, nie mogłem oprzeć się refleksji nad własnymi przekonaniami i uprzedzeniami. Czy moje oceny były obiektywne, czy też może byłem zbyt szybki w wydawaniu osądów? Czy patrzyłem na nią zbyt krytycznie, ignorując możliwość, że jej działania mogły być w pełni uzasadnione?
Przyznać trzeba, że przez długi czas z góry skazywałem Kuroiego jako zdrajcę, bez rzetelnej analizy faktów. Byłem gotów zaakceptować tę narrację, bo wydawała się być zgodna z moimi przekonaniami i oczekiwaniami. Jednak teraz, widząc, jak Misae stanęła w jego obronie, zacząłem zastanawiać się, czy może istnieje więcej niż jedna strona medalu. Nagle zdawałem sobie sprawę, że może być potrzebne odejście od moich dotychczasowych przekonań i przyjęcie bardziej elastycznego podejścia do sytuacji. Może prawda nie jest taka czarno-biała, jak się wydaje, a ja, uwięziony w moich własnych uprzedzeniach, nie dostrzegłem tego wcześniej. To było bolesne rozważanie, ale jednocześnie wyzwolone. Czułem, że otwieram się na nowe spojrzenie na świat, a to przynosiło mi pewien rodzaj ulgi.
Jednak była to także podróż pełna niepewności. Musiałem zmierzyć się z własnymi lękami i wątpliwościami, a także z obawą przed zmianą. Ale wiedziałem, że to niezbędne, jeśli chcę zrozumieć pełnię tej sytuacji i znaleźć drogę do prawdy. Starałem się wyczuć właściwy moment. gdy podszedłem bliżej, zerkałem to na Takeru, to na Kuroia, to na Misae.
-Takeru-sama, Misae-sama - skłoniłem się bardzo nisko, wiedziałem, że Takeru może się odpalić, ale jaki Kuroi nie był, czego nie zrobił na froncie, to w sali medycznej dawał radę i pomagał.-Nie znam jego przewinień z frontu, ale trzeba mu oddać, że pomógł w Operacji Katsumi-sama oraz pomógł wypełnić jej ostatnią wolę, tak jak ja i teraz ją wykonuję. Życzyła sobie, aby odbudować nasz klan na zdrowych fundamentach, skoro stare... - zacisnąłem zęby i pięści - uległy zniszczeniu... , też za nim nie przepadam, ale muszę zaświadczyć o jego przydatności dla sprawy z poziomu grupy medycznej. Wybaczcie moją zuchwałość... - skłoniłem się jeszcze raz z szacunkiem i dałem dwa kroki w tył, dając im miejsce na wypowiedź i ewentualnie sobie chociaż na ochronne napięcie mięśni przed atakiem szału Takeru.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~