Opis Rozwinięcie techniki Hari Jizo, które pozwala na utwardzenie i manipulowanie włosami w dowolnym stopniu. Warunkiem tego jest nieodłączność tworu z czupryną użytkownika - po stracie kontaktu z głową twór zmienia się w stos zwykłych włosów. Włosy wydłużają się ponadto, zgodnie z życzeniem użytkownika. Daje to dodatkowe możliwości ofensywne związane z większym zasięgiem. Włosy są wzmocnione do tego stopnia, że bez problemu stanowią osłonę przed stalą, a ich możliwości (zmiana w kolce, tarcze, obwiązywanie celów bądź imitowanie wielkiego węża) czynią z niej uniwersalną technikę ofensywno-defensywną.
Styl walki:
Dark Souls ruch?
Megumi Pieski
Ninjutsu C włosowe rączki
Dotonowe Świdrowisko
Lepsze pułapki na B (liczniejsze znaczy się)
2 Pułapki B
3 Genjutsu śmiech B
4 Genjutsu strach A
Lore:
NikushokuHieny z Klanu Nikushoku to stworzenia wyjątkowe pod wieloma, wieloma względami. Na tyle, że samo ich powstanie i istnienie jest sprzeczne z szeroko pojętymi prawami natury. Hieny Nikushoku mogą być większe, mniejsze, centkowane, w paski albo całkowicie czarne. Ich różnorodność nie jest właściwa żadnemu znanemu gatunkowi, zazwyczaj stada są stworzone z tych samych zwierząt o wyjątkowo podobnych charakterystykach. Podobni sobie często łączą się w grupy, w rodziny, rody, jak to zresztą ma miejsce w ludzkich społecznościach. Ten klan to stosunkowo niewielki (około 50 członków) kolektyw wyjątkowych osobników, których łączy tylko i wyłącznie należenie do bardzo ogólnej grupy zwierząt. Co, gdyby pszczoły zaprosiły osy i szerszenie do swojego ula? Odpowiedź jest oczywista - to po prostu nie może mieć miejsca bez absolutnej anihilacji jednej ze składowych. Tutaj jednak absurdalnie różne osobniki znalazły sposób, na wspólne życie. Uporządkowaną i surową hierarchię, z liderami, dowódcami stad, grupami i specjalizacjami. Które żyją niczym od linijki, kiedy przychodzi do kwestii przeżycia i polowań, a wszelkie odstępstwa i indywidualności trzeba zostawić za sobą, kiedy wymaga tego sytuacja. Gdzie jedyną motywacją do wspólnego życia i posłuszeństwa jest nie przetrwanie gatunku czy inne zwierzęce instynkty. Hieny Nikushoku mają jedną, nadrzędną regułę, która definiuje całe ich życie i kulturę - im więcej pracujesz, tym mocniej balujesz. Nikushoku bardzo lubią dobrą zabawę i stanowi regularną część ich życia. Na każdy Okres Łowów, trwający około dwóch tygodni, przypadają dwa dni Wielkiego Płomienia, spędzane wyłącznie na piciu dużych ilości mocnego alkoholu, jedzeniu, tańców wokoło ogromnych ognisk, śpiewaniu pieśni i rytuałach godowych. Praktycznie wszystko w kulturze i metodyce Nikushoku prowadzi do przygotowań do kolejnych wielkich przyjęć. Polowania, poza zapewnianiem jedzenia dla reszty klanu, pozwalają na przygotowywanie ogromnych uczt. Rzemieślnicy, z kości zwierząt, tworzą instrumenty, przerabiają je na miski i kubki, wykrawają religijne fetysze. Technologia destylacji również trafiła do tych lądów, jakimś sposobem, i służy do produkcji prostego, surowego wręcz, ale bardzo mocnego alkoholu. Ze skór robi się zarówno namioty, jak i bębny. A ci uzdolnieni w sztukach zielarskich tworzą z lokalnych roślin zarówno leki, jak i silne substancje narkotyczne. Hieny wychodzą z siebie, byleby tylko przygotować się lepiej na następny Wielki Płomień. Pełne zrozumienie hien możliwe jest tylko przez zrozumienie ich bogatej kultury, opartej na kilku filarach. Nikushoku są bardzo uduchowione - wyznają kult przodków, zgodnie z którym ich przodkowie patrzą i obserwują ich poczynania z miejsca za Wielkim Błękitem. Z nieskończonych sawann obfitujących w żywność, na których mogą polować do woli, gdzie jedzenia nigdy nie brakuje i gdzie dobra zabawa trwa przez cały czas. Wielki Płomień, poza zapewnieniem dobrej zabawy Klanowi Nikushoku raz na jakiś czas, jest też okazją do spotkania swoich zmarłych krewnych. Wtedy, gdy hieny przyjmą halucynogenny narkotyk, będą mogły spotkać się ze swoimi przodkami przy ogniu i strawie, jakby byli tuż obok nich. W wielkich ogniskach palą też dla nich rozmaite dary, by z dymem uleciały w górę, ku Wielkiemu Błękitowi. Często są to ich zdobycze z polowań, rzeczy wyciosane z kości, totemy i symbole, ale także przedmioty pochodzące od ludzi. Oczywiście nawet podczas Wielkiego Płomienia nie można pozostać nieostrożnym na zagrożenia z zewnątrz, dlatego kilka osobników, którzy przysłużyli się najmniej Klanowi podczas aktualnego okresu łowów, mają przykry obowiązek pilnowania przyjęcia. Zagrożenia z zewnątrz? Są takie, aczkolwiek nieliczne. Czasami zbłąkany człowiek spoza górskich pasm pojawi się w ich okolicy i zagrozi zniszczeniem ich plemienia. Czasami inny rozumny gatunek zdecyduje się na atak, jak to miało miejsce z hipopotamami od niepamiętnych czasów. Czasami dzikie ognie pojawią się pośród traw. Zagrożenia tego świata są wszechobecne, nigdy nie wiadomo, co się może stać. Hieny doskonale o tym wiedzą i mimo pozornie idealnych warunków do życia, stale szlifują swoje zdolności. Zarówno te rzemieślnicze, jak i do polowań i walk indywidualnych. Owszem, polują w dużych stadach, w których zaganiają zwierzynę do wcześniej przygotowanych pułapek (albo po prostu je zabijają, jeśli jest wystarczająco słaba). Ale indywidualne zdolności są równie ważne, dlatego Hieny regularnie ścierają się między sobą w krwawych starciach. I po to, by ustanawiać i zmieniać hierarchię opartą na sile i sprycie, i by samemu zapewnić sobie miejsce za Wielkim Błękitem. Bo tylko najsilniejsi dostąpią zaszczytu ucztowania na obfitych ziemiach po swoim odejściu z tego świata, gdzie reszta będzie skazana na prowadzenie nowego życia na śmiertelnych ziemiach, odrodzeni jako zwierzyna łowna. Społeczeństwo hien to społeczeństwo matriarchalne. Rządy sprawuje najsilniejsza żeńska hiena, z tytułem Matki Stada. Zazwyczaj dobiera do pary najsilniejszego samca i z jego pomocą sprawuje rządy. Dopóki inna samica nie zrzuci jej z tej pozycji i cały cykl zaczyna się od nowa. Żeby zapewnić jakiekolwiek funkcjonowanie tej społeczności bez ciągłego wyzywania Matki Stada, jedynie jedna hiena na dany okres może rzucić wyzwanie. Jest to kolejny powód, dla którego hieny ścierają się ze sobą w walkach - żeby zyskać status najsilniejszej, by rzucić wyzwanie Matce Stada, i najsilniejszego, by zostać wybranym na jej partnera. I kobiety i mężczyźni są aktywni na praktycznie każdej płaszczyźnie społeczności. Nie ma funkcji, poza Matką i Ojcem Stada, która byłaby przypisana do konkretnej płci. Regułą jest jednak, że to samice są bardziej agresywne i silne fizycznie, podczas gdy samce ustępują im pod tym względem, ale mają lepiej rozwinięte umiejętności chakrowe. I to samice są obiektem adoracji samców, oni muszą się starać o ich względy. Nieodłączną częścią Wielkiego Płomienia są rytuały godowe - podczas Okresu Łowów samce wykazują się na wszelakie sposoby, żeby uzyskać odpowiednią pozycję w stadzie i przychylność jak największej liczby samic. Te z kolei decydują się na wybranie jednego partnera podczas Wielkiego Płomienia. Co, jeśli kilka samic wybierze jednego samca? Wtedy liczy się pozycja i siła samicy, gdzie te najsilniejsze zyskują prawdo do pierwszeństwa w wyborze. Co, jeśli samica nie wybierze nikogo? Nic, w zasadzie. Jeśli nikt jej nie zaimponował, to trudno. A branie ochłapów, kiedy nie dostało się tego, kogo się chciało? To dopiero jest powód do wstydu. Co, jeśli samiec nie zostanie wybrany przez nikogo? Jest wyśmiewany przez swoich współplemieńców. To dość jasny znak, że ten samiec musi bardziej się wykazać i wywalczyć lepszą pozycję w stadzie. Wyjątek stanowi Matka Stada, która posiada przywilej wybrania kogokolwiek kiedykolwiek poza jakąkolwiek kolejnością. I jeśli samiec nie spełni jej oczekiwań, to źle świadczy o jego umiejętnościach. Hieny nie mają jednego miejsca, które nazywają domem. Prowadzą koczowniczy tryb życia, regularnie zmieniają miejsce pobytu. Mądrość przodków prowadzi ich ku kolejnym miejscom, dyktowanym przez wizje Matki Stada. Gdy lokalna zwierzyna zostanie wytępiona, stada migrują do innej części sawanny, bądź przez jakiekolwiek inne okoliczności - wioska jest przenoszona, by natura uzupełniła stworzone braki. Z tego powodu hieny nie uprawiają regularnej roli. Mimo tego niektóre osobniki bardzo lubią jeść rośliny jako część ich posiłku, a niektórym smakują nawet insekty - efekt ogromnej różnorodności gatunkowej w klanie. Co bardziej rozważne hieny, podczas migracji, używają zachowanych nasion do zasiania samosiejek, by przy powrocie zapewnić sobie dodatkowe pożywienie. Gdzie rzemieślnictwo i łowiectwo nie potrafi zapewnić odpowiednich towarów, są one kradzione. Ludziom, rzecz jasna - pośród hien istnieje jedna bardzo konkretna grupa. Złomiarze są elitarną grupą kilku hien, których głównym celem są eskapady na ludzkie tereny i kradzież wszystkiego, co uznaje się za potrzebne. Złoto, pierścionki, ozdoby i cenne przedmioty, alkohole i zaawansowane narzędzia. Bronie. Ubrania. Złomiarze odpowiadają przed Matką i Ojcem Stada, którzy wyznaczają im priorytety i niezbędne przedmioty. Łupy są następnie dysponowane zgodnie z zasługami i miejscem w hierarchii danego osobnika. Z tego powodu Złomiarze to grupa o wyjątkowym statusie, a opowieści o ludzkim świecie są nieodłączną częścią każdego Wielkiego Płomienia. Na szczególną uwagę zasługuje osobny podgatunek hien, o bardzo ludzkich charakterystykach. Ich rola w Klanie zazwyczaj ogranicza się do profesji wymagających precyzji, bardzo manualnych, na przykład rzemieślników, kucharzy czy zielarzy. Część z nich uczestniczy w polowaniach, na równi z regularnymi hienami. Nie są jednak niezbędni do funkcjonowania klanu - niektóre osobniki opracowały techniki precyzyjnej manipulacji Dotonem bądź utwardzonymi włosami, które pomagają im wykonywać delikatne prace, normalnie ekskluzywne dla humanoidalnych hien. Kyōyū-chiHieny żyją na ziemiach nazwanych przez nie Kyōyū-chi - Wspólną Ziemią. Początkowo może faktycznie taka była, różnorodna i pełna nieprzebranych gatunków zwierząt. Drapieżników i roślinożerców. Zbalansowana, harmoniczna wręcz. Z przybyciem na nią nowego gatunku, rozumnych hien zdolnych korzystać z chakry, sytuacja zmieniła się i to one zasiadły na szczycie łańcucha pokarmowego. Nazwa ta została wybrana nieprzypadkowo, gdyż koncept posiadania ziemi jest dla hien równie abstrakcyjny, co chory. Każda hiena ma prawo żyć, gdzie chce. Ziemia nie jest czyjąś własnością - ziemia jest święta i przywłaszczenie jej, jak ludzie mają w zwyczaju, jest ogromnym aktem herezji w kierunku sił rządzących tym światem. Kyōyū-chi ogromna sawanna, wypełniona dzikimi zwierzętami, różnorodną naturą i formacjami skalnymi. Jest nietknięta przez ludzi czy inne rozumne gatunki, jest czystą dziewiczą ziemią, gdzie to natura dyktuje warunki i do natury trzeba się dostosować. Na wschodzie granicę wytyczają góry, niebezpieczne i strome, u których źródło ma kilka rzek płynących przez krainę. Stanowiące ochronę przed wiatrem i dyktujące warunki klimatyczne reszty Kyōyū-chi. Potem przechodzą w płaskowyże, względnie bezpieczne i chłodniejsze tereny. Hieny zapuszczają się tam rzadko, nie przepadają za chłodem, a zwierzyna łowna nie jest warta zachodu. Reszta Kyōyū-chi to już tereny właściwe - sawanny. Liczne jeziora i rzeki, mające źródło na wschodzie, stanowią ważne punkty dla egzotycznej, z punktu widzenia ludzi, fauny - gazele, koby, guźce czy dziwne konie z czarno-białym wzorem. Wysoka trawa jest domem dla mniejszych gryzoni i jaszczurek, pomaga też drapieżnikom - głównie hienom, ale też gepardy i inne kotowate. Im dalej na południe jednak, tym temperatura wzrasta i życie staje się cięższe. Coraz mniej gatunków, coraz mniej roślinności, aż w końcu sawanna przechodzi w piaszczystą, surową pustynie. KuramuraNa ziemiach hien nie istnieje koncept posiadania kawałka terenu na własność. Koczowniczy klan Nikushoku zamieszkuje wioskę Kuramura, złożoną z dziesiątek namiotów stworzonych z oprawionych skór zwierząt. Wielkość namiotu jest dostosowana bezpośrednio do jednostki i pełnionej funkcji. Największe namioty należą więc do humanoidalnych członków klanu, do Ojca i Matki Stada, zielarza i naczelnego kucharza. Każdy namiot jest doskonale izolowany i stanowi pełnoprawną własność swojego właściciela, włącznie ze wszystkim co znajduje się w środku niego. W centrum Kuramury znajduje się ogromne ognisko, skrupulatnie budowanie przez cały Okres Łowów.
Summony:
Koszt
Wygląd To stosunkowo mała hiena w swoich szczenięcych latach (0.6m) o zdrowych proporcjach i bardzo zadbanym wyglądzie. Riku pokryty jest głównie szarym bądź czarnym krótkim futrem. O ile czerń i szarość nie przechodzą w siebie płynnie i w wielu miejscach są dosłownie obok siebie, to szary płynnie przechodzi w biel na wyjątkowo puszystym ogonie i sterczących uszach. Nawet zadowolony, jego pyszczek nadaje mu pewnej zadziorności i naturalnej agresji. Oczy nie pomagają - czerwone, z jadowicie wręcz żółtymi białkami. Kilka bocznych kłów wystaje nawet, kiedy ma zamknięty pyszczek, chociaż zwykle szczerzy się jak głupi do sera, z autentyczną radością i pogodą ducha.
Charakter Riku jest ambitnym młodzieńcem, spragnionym splendoru i chwały pośród swojego stada. Jeśli dochodzi do polowania - on na nim jest. Jeśli trzeba objąć wartę - on na niej jest. Nie odmawia żadnego rozkazu, żadnej roboty i daje z siebie 120% na każdym kroku. Robi też dużo rzeczy niepytany, z własnej inicjatywy. Nie jest w stanie wysiedzieć w miejscu, bezczynnie, relaksować się czy leniwie podchodzić do niektórych rzeczy. Chce teraz, natychmiast i na pełnej. Niestety w zorganizowanym społeczeństwie hien tak duża samowolka może sprawić problemy innym, podchodząc więc do niego z rezerwą, jak do osobnika wymagającego dalszej edukacji. Niektórzy są w stanie naprowadzić jego entuzjazm na właściwe tory i wtedy staje się jednym z cenniejszych członków Klanu. Mając w nim przyjaciela, ma się druha, który będzie pilnował pleców jak nikt inny i dosłownie wskoczy w ogień, kiedy zajdzie taka potrzeba. Jest bardzo zafascynowany ludźmi, w szczególności ich jedzeniem, toteż jest jednym z pierwszych, którzy witają Złomiarzy po ich powrocie do osady i dosłownie zamęcza ich pytaniami i dręczy o kolejne interesujące opowieści.
Ukryty tekst
Ukryty tekst
WYPOSAŻENIE
<I PRZEDMIOT>
<II PRZEDMIOT>
Koszt
Wygląd Zawsze wygląda, jakby był gotowy do rozszarpania swojego rozmówcy na strzępy. Jego szeroki uśmiech z bardzo nieregularnym uzębieniem jest naturalnie przerażający, zwłaszcza w połączeniu z małymi oczami i ciemnym futrem wokoło nich. Uszy sterczące na boki rzadko kiedy są oklapnięte, ponownie - gotowy do ataku, gotowy do walki. Ma nieproporcjonalnie dużą głowę, ale poza tym nie wychodzi poza ramy zwykłego, dorosłego osobnika - 80cm wysokości i 140cm długości. Włosy na grzbiecie tworzą coś na wzór czarnego irokeza ciągnącego się przez całe ciało. Waraizako to hiena centkowana i wzór jest dobrze widoczny na górnej połowie ciała, gdzie dominuje szkarłatne futro. Przechodzi płynnie na łagodniejszy, kremowy odcień na dolnej części ciała. Ogon ma długi i zwykle oklapnięty, zdradzając jego brak pewności siebie.
Charakter Warizako to hiena, która nie ważne jak bardzo się stara i jak wiele energii nie poświęci w swoje obowiązki, zawsze wypada niewystarczająco. Na polowaniach przydziela się go do grup polujących na małe zdobycze, bo tam nie zostaje w tyłu. Na wartach zdarza mu się zasnąć. Nie ma talentu do tańca i nie ma twardej głowy do alkoholu. I jest niezbyt kumaty, gdy przychodzi do skomplikowanych taktyk na polowaniach. A mimo tego stara się pozować na silnego i odważnego, pełnego pasji i werwy. Dążącego do osiągania jak najlepszych wyników. Z głową zawsze uniesioną do góry, zawsze dumnego i pysznego. Pod płaszczem pewności siebie kryje się jednak dużo kompleksów względem swoich braci, które wyładowuje na słabszych osobnikach i małej zwierzynie. Okazywanie faktycznej dominacji nad czymkolwiek, kimkolwiek, to jedyny moment, kiedy Waraizako może poczuć się lepszym. Stosunkowo łatwo jest wybić mu to z głowy, pokazanie mu, gdzie jego miejsce, czyni z niego potulnego i zdziera fałszywą pewność siebie. Nie jest przez to popularny pośród swoich krewniaków, woli spędzać czas samotnie, na treningach i patrolach po sawannie, bądź na samotnym poszukiwaniu małej zwierzyny. Często korzysta z pomocy Miwy i Shidō, którzy widzą jego trudy i starają się znaleźć jego ukryty potencjał.
Ukryty tekst
Ukryty tekst
WYPOSAŻENIE
(D)
(C)
(B)
Koszt
Wygląd Jest hieną, ale o proporcjach i posturze identycznych do ludzkich. Mierzy 160cm i jest hieną centkowaną - cała górna połowa ciała jest usiana ciemnobrązowymi plamami. Są najlepiej widoczne na bardzo jasnym podbrzuszu - nieukrytym odzieniem fragmentem jego ciała. Futro przechodzi na "neutralny" brąz na łapach i nogach, a na grzbiecie jest znacznie ciemniejsze. Najdłuższe włosie znajduje się na charakterystycznym irokezie idącym całą linią grzbiegu. Haruma, jako jeden z nielicznych samców, nosi się na modłę ludzi. Jego styl składa się z luźnych spodni z bliżej nieokreślonego materiału, spiętych małymi paskami na kostkach i skórzanym pasem z małymi sakiewkami na rzeczy codziennego użytku. Głównie zapasowe struny, ściereczki i inne niewielkie artefakty ludzkiej kultury. Pasek na wskroś piersi jest nieco szerszy, niż ten w spodniach i służy głównie do trzymania jego liry. Wszystko utrzymane w nieco monotonnych, brązowych barwach. Czasami zakłada na głowę czapkę - beret ze sporym piórem kolorowego ptaka.
Charakter Cechą każdego szanującego się barda musi być pogoda ducha i otwarty umysł. Nigdy nie zobaczy się Harumy smutnego czy pozbawionego uśmiechu na ustach, ale na pewno się go usłyszy, szlifującego sztukę gry na instrumentach. Od fletów, po bębny, na wiernej lirze kończąc - jest wyjątkowo poświęcony muzyce, nie ważne czy stworzonej ręką człowieka, czy dźwiękom natury. Potrafi poświęcać swojej sztuce nieproporcjonalne ilości czasu, zamykając się w swoim namiocie i wypluwając paszkwil za paszkwilem. Albo odchodząc w dzikie części Kyōyū-chi, gdzie nikt nie będzie zakłócał czerpania inspiracji. Miłość do muzyki i sztuk pięknych, zaczerpnięta od ludzi, uczyniła z niego hienę niezwykle wrażliwą na otaczający świat. Podczas polowań jest w stanie zatrzymać się i podziwiać przyrodę, bezchmurne niebo czy zachód słońca. Znaki wspaniałego świata w miejscach, gdzie jego krewniacy nie znajdują nic. Często jest więc pozostawiony samemu sobie, nie jest angażowany w polowania czy inne operacje. Jednak kiedy przychodzi do świętowania, picia czy tańców - jest niezbędnym ich elementem. Nie ma dobrego przyjęcia bez kilku hitów Harumy, nieważne czy trzeba energicznych utworów, czy czegoś wywołującego refleksje nad ulotnością życia. Jest wyjątkowo popularny u samic, pomimo swojego stosunkowo niskiego statusu w Klanie.
Ukryty tekst
Ukryty tekst
WYPOSAŻENIE
<I PRZEDMIOT>
<II PRZEDMIOT>
Koszt
Wygląd Tokotsu jest raczej standardową hieną pod względem proporcji ciała (140cm długości, 75 wysokości) i kolorystyki. Większość jego futra jest utrzymana w różnych odcieniach brązu - z bielszymi łapami i ciemniejszymi centkami na tułowiu. Ma nieproporcjonalnie duże uszy, wystawione do przodu, jak również jasnobrązowy, gęsty irokez na całej długości głowy. Cechą bardzo wyróżniającą go od reszty jest czaszka jednego z jego przodków, którą nosi w formie ceremonialnego nakrycia głowy. Posiada też kilka kościanych akcesoriów, głównie naszyjników i wisiorków. Nie są to twory kunsztowne, na wzór ludzkiej biżuterii, a ręcznie tworzone elementy pomagające mu w pełnieniu jego funkcji - klanowego szamana.
Charakter Szaman plemienia Nikushoku jest istotą uduchowioną i posiadającą mądrość właściwą pełnionej funkcji. Spokój i opanowanie w jego mowie i zachowaniu, nawet w bardzo trudnych sytuacjach i okolicznościach, łatwo przechodzą na jego rozmówców i osoby w jego otoczeniu - rozwiązuje nawet konflikty pomiędzy Matką Stada i innymi samicami, jeśli takie zachodzą. Jest urodzonym przywódcą, i negocjatorem, szkolonym od szczenięcia do prowadzenia stada przez trudy i trudności natury duchowej. Zawsze uważa, zanim coś powie, zawsze bierze pod uwagę opinię i słowa rozmówcy, wybierając najmniej agresywne i konfliktowe podejście. Robienie sobie wrogów nie jest w jego naturze, znacznie bardziej woli tworzyć stałe więzi i przyjaźnie oparte na szczerym porozumieniu. Nigdy nie odmawia prośbie o pomoc, nigdy nie zbywa chcących porady. Cały gatunek jest jego rodziną i każdego osobika traktuje z identycznym szacunkiem i respektem. Przejawia ogromną inteligencję emocjonalną i umiejętność do zrozumienia drugiej strony, czego większość konfliktowych hien w klanie zwyczajnie nie chce robić.
Ukryty tekst
Ukryty tekst
WYPOSAŻENIE
<I PRZEDMIOT>
<II PRZEDMIOT>
Koszt
Wygląd Wygląda jak istota z koszmarów małych dzieci, która przychodzi do nich w nocy, by zje zjeść. Faktycznie żywych kolorów Zenkoku nie posiada, jedynie czerń, biel i wszystko pomiędzy. Bieli jest najmniej, głównie w zębach i pustych, wypranych z życia, oczach. Miejscami futro jest znacznie jaśniejsze na końcówkach, na przykład w okolicach pyska czy uszu. Reszta jego ciała to czerń. Miejscami widać centki na jaśniejszych fragmentach sierści, ale w zdecydowanej większości zlewają się w jedno. Charakterystyczny dla swojego gatunku grzebień wzdłuż karku jest bardzo krótki i niewyróżniający się na tle reszty ciała.
Charakter Podczas swoich złodziejskich eskapad Zenkoku jest cichy i dyskretny, całkowicie skupiony na swoich zadaniach i powinnościach. Ograniczający niepotrzebne ruchy i słowa do minimum, zainteresowany sprawnym spełnieniem swojego zadania. Jest wręcz ślepy na drobne pierdoły - ma coś zabrać, to zabierze. Ma coś podsłuchać, to z szaleńczą wręcz pasją zapamięta każde słowo. Kiedy jednak przychodzi do socjalizowania się poza służbą, nie ma większego imprezowicza w Klanie Nikushoku. Zenkoku jest zabawowy i chętny do picia gdy tylko nie ma go na służbie, przyjacielski i życzliwy dla innych hien. Pije alkohol jak wodę, żre na potęgę, a kiedy przychodzi do tańców przy ogniu, rusza się jak mało kto. Śmieje się najgłośniej, kiedy ktoś rzuci dobrym dowcipem i nawet, gdy rzuci okropnym. Sam opowie kilka z nich, podsłyszanych od ludzi i czasami nawet mu wyjdą. Ale nie obrazi się, jeśli ktoś się nie zaśmieje, nie ma problemu. Nie jest konfliktowy i inni też starają się nie wchodzić mu w drogę. Cieszy się ogromnym szacunkiem u swoich krewniaków, ale nie przez strach, siłę czy piastowaną funkcję. Jest po prostu bardzo, bardzo towarzyski. Nie dziwi więc, że współpraca przychodzi mu jak mało komu, ale nie lubi być tym wydającym rozkazy - zamiast tego posłusznie robi to, co mu się mówi i wypełnia polecenia tak dokładnie i z taką sumiennością, jak tylko się da. Niektórzy mówią, że ma w sobie dwie hieny, które zamieniają się miejscami w zależności od sytuacji - cichociemnego samotnika pozbawionego emocji i żywy huragan radości i emocji.
Ukryty tekst
Umiejętności
Ukryty tekst
Ukryty tekst
WYPOSAŻENIE
<I PRZEDMIOT>
<II PRZEDMIOT>
Koszt
Wygląd Żeńska hiena o bardzo łagodnym pyszczku. Bez wystających kłów, bez agresywnych kolorów. Bez sterczących włosów i charakterystycznych cech. Wydaje się, że sama natura zechciała uczynić ją tak przeciętną i nie odstającą, że przypadkowo uczynili z tego jej główną cechę wyglądu. Głównym kolorem jej sierści jest łagodny kremowy, z czarnymi centkami na całej długości ciała. Irokez jest bardzo krótki, ale szeroki, podchodzący bardziej pod ciemny brąz. Miwa jest hieną pozbawioną wszystkich kończyn - efekt spotkania ze znacznie silniejszym przeciwnikiem z czasów młodości. Nie przeszkadza jej to w codziennym funkcjonowaniu, ale jest znacznie mniejsza pod względem wysokości od reszty swoich krewniaków. Jest długa na 140cm, ale wysokościowo mierzy tylko 40cm
Charakter Nie dajcie się zwieść pozorom - mimo swojego wyglądu, Miwa to tykająca bomba zegarowa. Gotowa wybuchnąć gdy tylko pojawi się wokoło niej niepotrzebne współczucie czy obelgi. Wystarczy jedna rzecz, pozornie drobna utarczka czy konflikt, by zmienić tą przyjemną i kochaną hienę w kłębek nienawiści i chodzącej śmierci. Wtedy skacze do gardła i nie ma żadnych wymówek - albo jej przeciwnik będzie błagał o przebaczenie, albo wyląduje w namiocie medycznym na kilka tygodni. Poza tym jednak, jest prawdopodobnie najbardziej empatyczna ze wszystkich hien w Klanie Nikushoku. Szczególnie lubi dzieci i młodsze osobniki, poświęca im wiele czasu i zajmuje się ich wychowaniem. Jest wobec nich nieskończenie bardziej cierpliwa niż do dorosłych osobników, którzy z założenia powinni wiedzieć lepiej i zachowywać się sposób godniejszy. Chce przekazać młodym tyle wiedzy i osobistych doświadczeń, ile się da. Według niej każde kolejne pokolenie musi być silniejsze, niż poprzednie, korzystać z zebranych doświadczeń i nie popełniać tych samych błędów, co poprzednie generacje. Wchodzi w to w agresywną nadopiekuńczość, ale inne hieny są w stanie przemawiać jej do rozsądku kiedy sprawy zachodzą za daleko. Podobną troskę wykazuje do innych, nawet starszych od niej, wobec nich jednak preferuje bardziej "twardą" miłość, gdzie naukę trzeba wbić do głowy. Hieny to jedna rodzina i każdy z nich może liczyć na jej pomoc i wsparcie. Przez jej bolesną historię, w jej sercu tli się nieskończenie wielka nienawiść do hipopotamów i gatunków im pokrewnych, którą stara się przekuć w naukę dla reszty krewniaków.
Ukryty tekst
Ukryty tekst
WYPOSAŻENIE
<I PRZEDMIOT>
<II PRZEDMIOT>
Koszt
Wygląd Ryūketsu to jedna z niewielu humanoidalnych hien w Klanie i jedyna humanoidalna pośród samic. Mierzy około 180cm wzrostu, czym z łatwością dominuje nad praktycznie każdym osobnikiem. Jej futro jest w większości brązowe - podbrzusze na nieco jaśniejsze i znacznie krótsze, a okolice kończyn ciemniejsze. Wszystko płynnie przechodzi w siebie, różnice kolorystyczne nie są więc tak drastyczne. Czarne cętki znaczą jej tułów i okolice głowy. Lubi się wyróżniać jak tylko się da i aktywnie dąży do tego, żeby być jeszcze bardziej wyjątkową, jeszcze bardziej odstawać od reszty. Nie stawia wyłącznie na to, co dała jej natura - aktywnie jej pomaga. Dłuższe pasma jasnobrązowej grzywy zaplata, korzystając ze spinek i korali, a pysk znaczy białą farbą w unikalne wzory. Na wzór ludzi przebija sobie uszy kolczykami i pierścieniami, co nadaje jej jeszcze większej unikalności w skali całego Klanu. Dodatkowo na szyi często nosi naszyjniki z kości i pazurów - część z nich należy do niej, część do pokonanych w boju krewniaków. Całe jej ciało jest pokryte bliznami i szramami różnej wielkości - testament jej dużego doświadczenia i zawziętości w boju.
Charakter Pierwsza rwie się do walki i zawsze zostaje ostatnia na placu boju. Ryūketsu kocha walkę i zatraca się w niej, gdy tylko poczuje zapach krwi. Dla niej najpiękniejszym dźwiękiem są krzyki bólu i ostatnie tchnienia jej ofiar, a ulubioną rozrywką - skórowanie martwych ciał. To niebezpieczna sadystka i największy psychol w ich szeregach. Na szczęście poza walką jest bardziej racjonalna i opanowana. Lubi rywalizować z innymi o dominującą pozycję, w czymkolwiek by się nie dało. Zawsze musi być pierwsza, zawsze być tą na szczycie hierarchii. Nawet w pozornie błahych rzeczach, musi mieć najlepiej. Wyzwania do walki są u niej codziennością i nigdy, NIGDY, nie odmawia wyzwania rzuconego jej, nawet jeśli nie ma ich zbyt wiele. Gdy ktoś z nią przegra, jest już u niej stracony i nie może wymusić u niej posłuszeństwa. Chyba, że ją pokona, rzecz jasna. Jej największą ambicją jest zostanie Matką Stada, jednak nie jest w stanie dostać się na szczyt, nie ważne jakby próbowała. Nie jest jednak nienawistna w stosunku do Ue - nie chowa uraz do innych w Klanie, całą złą energię wyładowuje podczas walki. Poza nią jest przyjacielska i życzliwa - traktuje inne hieny jak swoją rodzinę i gdy któryś potrzebuje jej pomocy albo zostaje zaatakowany, ona będzie pierwszą, która pojawi się na miejscu. Chyba, że akurat to ona jest atakującą. Mimo swojej agresji jest wyjątkowo honorową jednostką, stawiającą na walki indywidualne i respektującą honor przegranego. A kiedy ktoś niechciany wtrąci się w pojedynek? Wszelki rozum zanika i wszelkie mordercze intencje skupiają się na tym skończonym kretynie. Podobnie jak reszta hien, ona także uwielbia duże ilości alkoholu i dobrą zabawę. Im dłuższą, tym lepiej.
Ukryty tekst
Umiejętności
Ukryty tekst
Ukryty tekst
WYPOSAŻENIE
<I PRZEDMIOT>
<II PRZEDMIOT>
Koszt
Wygląd Z pozoru jest to zwyczajny osobnik, bez szczególnych dziwności. Natura obdarzyła go niewielkimi rozmiarami, zdecydowanie mniejszymi od większości samic w klanie i pięknym, kremowym futrem, o różnych odcieniach na różnych częściach ciała. Nieco jaśniejsze na podbrzuszu i kończynach, ciemniejszym na grzbiecie. Jego irokez, charakterystyczny element jego krewniaków, zlewa się z resztą ciała i w efekcie nie wyróżnia się aż tak bardzo, jak u reszty. Czarne łatki o nieregularnych wielkościach i kształtach znaczą jego tułów, ale kończyny i głowa są od nich wolne. Brak wyjątkowości w wyglądzie rekompensuje bogatą kolekcją naszyjników, łańcuszków, pierścieni i kolczyków. Jego słabość do błyskotek jest czasami przytłaczająca, do poziomu zbytniego obciążenia się zdobytymi drobiazgami. Jego ulubionymi są zdecydowanie złote ozdoby, ale nie pogardzi srebrnymi.
Charakter "Wielki Strateg Klanu Hien" - Senryuku dzierży ten tytuł z dumą i niezachwianą pewnością siebie. Z takimi honorami i odpowiedzialnością idzie w parze potężne ego i przeświadczenie o nieomylności. Jest typem patologicznego analizatora, który opinię wyrabia sobie na podstawie tego, co sam wyłapie. Słowa innych bierze z solidną dawką sceptycyzmu, dopóki nie potwierdzi ich słów własnym doświadczeniem. Zaufanie to towar luksusowy, na który trzeba sobie zasłużyć - wierną służbą, byciem rzetelnym, odpowiednio kompetentnym do odpowiedniego zadania. On sam jest uosobieniem profesjonalizmu, kiedy przychodzi do wykonywania swoich obowiązków - planowania eskapad Złomiarzy, grup do polowania i codziennego zarządzania Klanem. Jest prawą ręką Ue i gdzie ta podejmuje najważniejsze decyzje, on zajmuje się mikrozarządzaniem społecznością. Dla podwładnych jest surowy i wymagający, dla przełożonych grzeczny i ułożony. Na tyle, na ile hiena może być. Nie pracuje z byle kim, trzeba spełniać bardzo konkretne wymagania, żeby móc działać pod jego bezpośrednimi rozkazami. Jego wielką słabością są świecidełka i ozdoby - posiada sporą kolekcję naszyjników, pierścionków i innych ludzkich błyskotek, a dzięki swojemu statusowi zawsze dostaje chociaż jeden z nich z eskapad Złomiarzy. Kiedy przychodzi do świętowania jest zaskakująco umiarkowany, jak na hienę - do momentu pojawienia się jego przysmaku, wina z dodatkiem soku z owoców. Wtedy jest w stanie balować na równi z najbardziej żywiołowymi zabawiarzami w Klanie.
Ukryty tekst
Umiejętności
Ukryty tekst
Ukryty tekst
WYPOSAŻENIE
<I PRZEDMIOT>
<II PRZEDMIOT>
Koszt
Wygląd Po samym wyglądzie widać jej niesamowitą agresję i chęć konfrontacji. Głownie przez sterczące na wszystkie strony futro o sporej gamie barw - głównie ciemny rudy, ale też biały, czarny i wszystko pomiędzy nimi. Czerń objawia się w postaci licznych pasów, na nogach wijących się w specyficzny, niepokojący wręcz sposób. Na tle tego futrzastego chaosu wyróżnia się jedynie gładki i elegancki ogon, jakby należał do zupełnie innego osobnika. Ma krótki pysk, paciorkowate oczy w kolorze jadowitej zieleni i sporych rozmiarów uszy. Ogólnie jej głowa jest bardzo mała, ale mimo tego jest jednym z większych osobników - 90cm wysokości i 170cm długości. Z łatwością dominuje nad praktycznie każdą inną hieną samymi rozmiarami.
Charakter Najdziksza z dzikich i najsilniejsza z najsilniejszych - Ue wywalczyła swoją pozycję i jest bezwzględna w jej utrzymaniu. Rządzi twardą ręką i ostrymi zębiskami. Jest głośna, wszędzie jej pełno i używa każdej wolnej chwili na przypominaniu innym o swojej obecności. Sama woli przewodzenie polowaniom zamiast roli opiekuńczej, zostawiając te nudne funkcje swoim przybocznym - Shidō i Senryuku. Jest hieną akcji i niesamowitej agresji. Bycie na szczycie sprawiło, że uważa się za nieomylną, a jej zdanie - za ostateczne. Nieliczni są w stanie przemówić jej do rozsądku bez przechodzenia do rękoczynów - dla niej najlepsze są proste problemy, które można rozwiązać siłą fizyczną i kilkoma rzuconymi kamieniami. Pyszni się niesamowicie swoim statusem, więc w innych samicach wzbudza nie tyle sam szacunek i strach, ale też zazdrość i ognistą determinację do zrzucenia jej z tronu. Mimo swojej pyszałkowatej natury, respektuje umiejętności i talenty innych hien i nie boi się ich wykorzystać, gdy sytuacja tego wymaga. Podczas walki działa z zimną, wykalkulowaną furią i tam czuje się najlepiej - gdzie może dominować wszsytkich swoją siłą, sprytem i umiejętnościami. Tam, gdzie najbardziej błyszczy. Poza oczywiście Wielkim Ogniem, gdzie jest traktowana z największymi honorami, najlepszymi łupami wojennymi i w towarzystwie jej ulubionej klitki samców.
Ukryty tekst
Ukryty tekst
WYPOSAŻENIE
<I PRZEDMIOT>
<II PRZEDMIOT>
Koszt
Wygląd Shidō wygląda jak rasowy drapieżnik - groźny, o ogromnych rozmiarach i o kolorystyce przywodzącej na myśl chodzącą śmierć. Najbardziej charakterystyczna jest jego potężna grzywa - szeroka, oklapnięta i zasłaniająca praktycznie całą górną połowę ciała. Płynnie przechodzi w ogon, długi i z tego samego rodzaju włosia, co grzywa. Reszta ciała jest pokryta bardzo krótką, szarą szczeciną i z daleka łatwo pomylić go z łysą skórą. Włosy robią się ciemniejsze na kończynach - wygląda to, jakby Shidō miał łapy zamoczone w smole. Z samej głowy przypomina krzyżówkę hieny i nietoperza, ze szpiczastymi, długimi uszami i wąskim pyskiem usianym ostrymi jak sztylety zębami.
Charakter Ojciec Stada doskonale zna swoje miejsce i akceptuje je - jest partnerem Ue, wybranym przez swoją siłę, spryt, ale przede wszystkim - mądrość. Były szaman jest bardzo doświadczonym osobnikiem, będącym w stanie kierować swoich podwładnych na właściwe tory bardzo subtelnymi wskazówkami i radami, często w formie zagadek bądź anegdot. Nie musi tego robić, mógłby mówić prosto i rzeczowo, ale i nie dałoby to szansy na rozwój swoim krewniakom, i byłoby zwyczajnie nudne. Spragniony walk i splendoru dawnych czasów, kiedy iskra ambicji rozpalała jego głowę. Dotarcie na szczyt zmieniło go na bardzo wyobcowanego, wyciszonego osobnika, stłumiło jego gniew i rządzę walki. Teraz ponownie jej szuka - zajmując się rozwojem i zarządzaniem osadą, pomaganiem w treningach zarówno samicom, jak i samcom. Po cichu liczy na to, żeby ktoś pozbawił go tytułu Ojca Stada, ale przez jego siłę i silne poczucie honoru, każące mu walczyć na całego i z zachowaniem zasad uczciwej walki - prędko się to nie stanie. Jest wyjątkowo uduchowioną jednostką, szanującą nie tylko swoje tradycje, ale również inne wierzenia i przekonania - jest największym zwolennikiem współpracy międzygatunkowej pomiędzy ludźmi i hienami, a nawet stara się załagodzić spór pomiędzy jego gatunkiem a hipopotamami - ich zagorzałymi wrogami.
