[Event] Turniej Pokoju | Podsumowanie

[Hana]

Całe wydarzenie zorganizowane przez władze Sogen miały potrwać przeszło tydzień. Niestety przez najazd wrogich armii Cesarstwa i Sił Zła wszystko zostało przerwane. Nikt nie był na to gotowy, lecz z pomocą wszystkich uczestników faktycznie udało się powstrzymać ten okropny akt przemocy. Kolejne nieporozumienia i złośliwości zostały zapisane na kartach historii. Tym razem to klany z Wysp miały być obwiniane za decyzję swojego przywódcy. Może dojść do wielu nieporozumień.
Właściwie to Hana nie odegrała zbyt dużej roli w powstrzymaniu naporu ze strony agresora. Była tylko szarakiem uwikłanym w całe zdarzenie. Mimo to starała się z całych sił i podejmowała decyzje w oparciu o własne dobro i zażegnanie konfliktu. Gdyby ukryła się w kącie i czekała na ratunek, to mogłaby się nie doczekać. Kto wie, jaki wtedy spadłby na nią los. Zdobyte doświadczenia z ostatnich godzin dziewczyna z pewnością będzie chciała wykorzystać do poprawienia swojej sprawności. Władała już drobną mocą związaną z jutsu, ale jej braki fizyczne musiały ulec drastycznej poprawie. Bez przemiany się nie obejdzie. Odrobinę, bo przecież chciała zachować swoją osobę w oryginalnym stanie. Niestety, ale widoki dookoła i strach przelewający się w trakcie niczego nie ułatwiały. Piętno już zdołało odcisnąć się na jej niewinnym ciele. Nim zdoła to sobie poukładać, to zapewne minie dłuższy czas.
Na razie młoda Kaminari zdołała wywalczyć przetrwanie. Z pewnością nie wygrałaby ostatniej potyczki, gdyby nie interwencja delegatki z Cesarstwa. Walczący przerywali walki ze względu na autorytet, jakim podyktowany był rozkaz. Ulga, jaką poczuła dziewczyna była słodko-gorzka ze względu na przetaczający się po jej ciele ból. Nie chciała osłabnąć jeszcze bardziej i musiała do końca stać o własnych siłach. Tym bardziej, że przeszła przez piekło. Musiała być silna, dużo silniejsza. Na chwilę obecną najbardziej doskwierała jej rana na twarzy. Wręcz czuła rozpłataną powierzchnię przy najmniejszym drgnięciu. Ciężko było powstrzymać się od grymasów, lecz nie należała raczej do osób, które pokazują swoją ekspresję jawnie. Wystarczyło utrzymywać tą niemal grobowo-uroczą minę, jak zawsze. Nie była ona za piękna, lecz zważywszy na okoliczności to szybko można dojść do wniosku, że jest kunoichi.
Skoro wszystko dobiegło końca, to Hana również musiała dokończyć własne zadanie. Doprowadziła poszkodowanych do bezpiecznego punktu, gdzie resztą powinni zająć się sanitariusze. Zapewne będą mieli ręce pełne roboty, lecz nic nie mogła na to poradzić. Sama była potrzebująca, bo przecież nie chciała skończyć w jeszcze gorszym stanie. Część jej umysłu była tym zaniepokojona, ale rany wojenne przecież często się zdarzają. Musiała tylko cierpliwie czekać na swoją kolej. A skoro miała odrobinę chwili na wytchnienie, to przyglądała się całemu zajściu w budynku, który kiedyś go przypominał. Dziwiła się na tą niemal okrągłą, ziejącą dziurę, która przeszyła Arenę i natrafiła na wiele innych budynków. Nie zazdrościła starań, które trzeba będzie włożyć w odbudowę. W każdym razie medycy pracowali, a dziewczyna nie miała śmiałości, żeby zwrócić się o pomoc. Widząc wielu bardziej poszkodowanych ze złamaniami nie miała odwagi pchać się przed cywilów. Sama nie była w stanie udzielić sobie pomocy z tego typu obrażeniami. W końcu rozcięcie na twarzy brzmiało groźnie i wyglądało nie mniej poważnie. Nie odważyła się jeszcze spojrzeć w swoje odbicie, żeby być pewna, co do wyglądu. Chyba wolała sobie tego oszczędzić. Tutaj potrzebna była specjalistyczna wiedza i pewnie także zabieg. Nigdzie niestety nie widziała Yokage. Jedynie jego znała z całego lekarskiego zaplecza. Westchnęła dość mocno i nasłuchiwała wieści, jakie mogły zostaćprzekazywane. Chciała wiedzieć, jak wyglądają postępy i czy delegacja Kaminari była bezpieczna. Była przygotowana na każde wieści. Niewątpliwie mogą być ciężkie do przełknięcia, ale tylko po nastawieniu się na najgorsze można poczuć odpowiednią ulgę.
Jak dotąd była samodzielna i to chyba się nie zmieni, więc dochodzenie do siebie Hana pozostawi raczej czasowi. Ostateczny cel miał być raczej nieskomplikowany. Zregenerować siły i wrócić do domu. W końcu prowincja Antai również zmagała się z własnymi problemami. Wymagała wzmocnienia i odbudowy po stratach. Wiele osób czekała też żałoba.

zt. - Szlak transportowy

[Tanaka Misaki]

Misaki szczęśliwie dotrwała do końca walk w Sogen i wyszła z nich bez większych uszczerbków na zdrowiu. Niestety, wielu mieszkańców wioski nie miało takiego szczęścia. Niestety, wiele nie mogła tutaj już zrobić i operacje "sprzątania" po tej katastrofie należało pozostawić władzom wioski - klanowi Uchiha. Z całego tego zamieszania młoda Tanaka wyciągnęła kilka lekcji, z których najbardziej zaskakującą było to, że z użytkownikami czerwonego dojutsu dało się współpracować. Co jeszcze nie czyniło ich "dobrymi" w oczach Misaki, nie mniej trochę poprawiło ich wizerunek.
Również pożegnała się z delegacją Karmazynowych Szczytów, postanawiając towarzyszyć swojej kuzynce, jak to już jej weszło w zwyczaj. Powoli stawały się nierozłączne, niczym siostry! Poza tym, sama również chciała zobaczyć tę "Kroplę" i wartości, jakie sobą reprezentowała. Na papierze wszystko brzmiało bowiem dobrze, ale praktyka bywała różna.
-Nadal nie mam pojęcia jak ten gość zmusił trupy by dla niego walczyły... - skomentowała w kierunku Ario i Sasame. Tamta technika nie dawała jej spokoju, nie tylko z szacunku do zmarłych i możliwości tego jutsu. Wizja, że sama musiałaby kiedyś, wbrew własnej woli, walczyć przeciwko rodzinie czy klanowi napawała ją strachem. Westchnęła cicho, próbując od siebie odgonić te wizje.

[Nana]

Wszystko szybko ucichło. Kamino zniknęła, Tsuyo zniknął, a Nana? Nana jak zawsze została sama. Nie przeszkadzała jej samotność, była do niej zwyczajnie przyzwyczajona. Jednak brak pomysłu, brak planu na następny krok okropnie ją przerażał. Wciąż chciała podążać za swoim jedynym pragnieniem, jedna wydawało się ono coraz bardziej odległe. Musiała szybko znaleźć jakiś sposób, żeby ruszyć do przodu.

Pierwszą obraną drogą było obczajenie pęku kluczy, który dostała od Kamino. Starsza Uchiha tak szybko zniknęła i to jedyne co po sobie zostawiła. Dom, o którym wspominała, był pierwszym przystankiem Nany. Kiedy już udało jej się zmyć z siebie wszystkie trudny ostatnich godzin i dni na Turnieju ruszyła dalej. W ostatnie miejsce, które mogło ją tutaj zatrzymać lub odprawić.

Nie wiedziała czego spodziewać się po Katsumi. Przy pierwszej rozmowie Nana nie brała jej słów zbyt poważnie. Wtedy wszystko wydawało jej się zbyt świeże i nowe. Teraz? Teraz już sama nie była pewna.
- Katsumi-san - przywitała się chyba po raz pierwszy okazując jej jakikolwiek szacunek. Nana opowiedziała jej po krótce co wydarzyło się podczas ucieczki przed siłami Cesarstwa. O ochronie Tsuyo, który za pewne bezpiecznie dotarł do Ryuzaku i o Kamino, która również za nimi podążała. Za pewne Katsumi wiedziała o wszystkim wcześniej, dlatego też Nana nie poświęcała zbyt dużo czasu na wyjaśnienia. Dodała jeszcze o domie i kluczach, jakie dostała. Ciekawiło ją czy starsza Uchiha ją wyrzuci. W końcu obydwie należały do Feniksów. Grupy, która pewnie przestała właśnie istnieć.
- Mam mnóstwo pytań, ale nie wiem nawet jak zacząć - przyznała szczerze opierając się biodrem o framugę drzwi, której nie przekroczyła. wiedziała, że nie był to pewnie czas i miejsce na wyjaśnienia. Czekała jedynie na decyzję Katsumi. Czekała na cokolwiek. Powinna zostać czy odejść?

[Papyrus]

Yami

Medycy w szpitalu, kiedy już siły Cesarstwa zostały odepchnięte, uwijali się jak w ukropie. Co chwilę nowi, ranni ludzie byli transportowani w okolice przybytku, a ci, co pracowali, już zupełnie nie zwracali uwagę na to, kto był ojcem kogo. Nieliczne osoby dostały jakieś specjalne traktowanie, w tym wyczerpana liderka klanu, Katsumi.

Yami został usadzony, potem położony i uśpiony, a wyczerpani medycy zaczęli nad nim odprawiać swoje cuda. Szczęśliwie, ich leczenie przyjęło się nadzwyczaj dobrze - aż byli zaskoczeni. Zwalili to na pieczęć na brzuchu Yamiego. Cóż, Yami miał szczęście, że żaden z jego medyków, który go leczył nie znał się na fuinie.

Kiedy Yami się przebudził, wcale nie był w szpitalu, tylko na polanie. Czuł się smagany przed delikatny wietrzyk, a jego blada skóra była ogrzewana przez słońce. Zapach trawy i chmury co jakiś czas snujące się po niebie chmury dawały leniwą atmosferę, idealną do odpoczynku.

- Yami…

Jego imię niosło się przez wiatr, niemal wybrzmiewało z samego szumu liści.

Kiedy otworzył oczy i rozejrzał się. Pierwsze, co zauważył to było to, że chyba wokół polany, na której się znajdował, było więcej drzew. Jeszcze młodych i słabych, ale były tam.

Kiedy się rozejrzał, w poszukiwaniu źródła swojego imienia. Wśród drzew, za sobą, zobaczył niebieskie oczy, które wpatrywały się w niego intensywnie.

- Yami. Tak nie może być.

---

Kyoushi

Katsumi przez chwile milczała, ale poczuł, że się trochę uspokoiła, kiedy odwzajemnił uścisk - nawet jeżeli zrobił to z zakłopotaniem. Przestała się trząść, ale jeszcze trwała w uścisku, zanim się nie przesunęła. Jej dłonie puściły jego koszulkę i przesunęły się na jego ramiona, a ona sama uniosła głowę, jakby patrząc w jego twarz. Jakby. Jej spojrzenie było nieobecne.

- Nie wiem, Kyoushi - odpowiedziała mu i jeszcze raz lekko zacisnęła dłonie na jego ubraniu, po czym lekko się od niego odepchnęła i odwróciła się do niego tyłem. A przynajmniej chciała odwrócić się do niego tyłem, żeby zamaskować rumienieć, który pojawił się na jej policzkach. Nie do końca udało jej się określić, jak bardzo powinna się odwrócić, bo była troszeczkę bokiem do niego i był w stanie zobaczyć, jak bardzo się czerwieniła. - Przysparzasz mnie o ból głowy, wiesz? Siadaj.

Ruszyła do szafki w kącie, mając przed sobą wyciągnięte ręce. Kyoushi mógł stwierdzić, że musiała jeszcze sporo się nauczyć, żeby poruszać się tak sprawnie, jak przed utratą wzroku, ale też zauważył, że jej trening kunoichi bardzo jej pomagał - i nie była jak dziecko we mgle. Poruszała się jednak inaczej - dużo ostrożniej, a jej głowa obracała się lekko w stronę każdego dźwięku, który słyszała. Dotarcie do szafki nie stanowiło problemu. Wyciągnięcie z niej kilku buteleczek sake oraz miseczek do picia było jednak trudniejsze - bardzo wspomagała się dotykiem i robiła to niezdarnie.

- Jak świeżo urodzone kocię - mruknęła do siebie, kiedy jedna z buteleczek wysmyknęła jej się z dłoni. Jednak udało jej się ją złapać. Po chwili dotarła do stolika, postawiła tam wszystko, a buteleczki się poprzewracały. Dobrze, że były zakorkowane. Chyba Kyoushiemu zostawiła pozbieranie ich do pozycji stojącej, bo sama podeszła do drzwi, po czym je rozsunęła. - Dzisiaj już nikogo innego nie przyjmę. Idźcie do Sugiyamy.

Kyoushi usłyszał jakiś jęk niezadowolenia, ale Katsumi już za sobą zamknęła drzwi i wróciła, żeby usiąść na swoim miejscu.

- Chyba nie muszę prosić, żebyś to ty rozlewał? - powiedziała z lekkim uśmiechem, odwracając twarz w jego ogólnym kierunku. - Powiedziałabym, że widzę, że zauważyłeś, że nie widzę, ale nie widzę. - Uśmiech nie zniknął z jej twarzy. Do czasu. - Myślałam, że… widziałam, że pochłonął cię demon i straciłeś kontrole. Myślałam… myślałam, że nie żyjesz. Dopiero kiedy… chrzanić Yoshimitsu, dobrze, że żyjesz.

Kyoushi poczuł w sobie złość i protest, który nie pochodził od niego, ale odczucie to było dość słabe.

- Nie ma już Hana, ale… chyba cię uratował. To przez niego wróciłeś do twojej postaci. Oczywiście, pewnie nie chciał walczyć z w pełni uformowanym bijuu, ale jednak… Co się stało? Dlaczego straciłeś kontrolę? - zapytała, tym razem brzmiąc dość natarczywie, po czym dodała już o wiele ciszej. - Jak mam cię chronić, kiedy tracisz kontrolę?

[Kyoushi]

No i było lepiej niż się spodziewał. Kobieta się uspokoiła w jego ramionach, a on sam mógł myślami wrócić do tego, jakie kolejne plany powinien snuć. Jak się wzmocnić i stać się najjaśniejszą z gniazd na ziemi. Widział w jej oczach pustkę, bo była nieobecna. Jednak tak wyszkolona kunoichi nie potrzebowała oczu by w pełni korzystać ze swojej percepcji. Ubyło jej na pewno trochę po utracie Sharingana na zawsze, jednak pozostały pozostałe zmysły, w których mogła być nazywana śmiało mistrzynią. Wtem, odepchnęła się lekko i zarumieniła, gdy odsunęła się od białowłosego bydlaka. Widział to kątem oka, gdyż chyba jeszcze nie była przyzwyczajona do życia w ciemności. Na jej docinki tylko się uśmiechnął i szybko usiadł gdzie chciała. Nie miał w zwyczaju się z nią przekomarzać, w końcu nadal była osobą, która po wojnie z klanem drewniaków zwerbowała go pod swoje skrzydła. Był jej za to wdzięczny i niewdzięczny jednocześnie, ale nie chciał rozkopywać przeszłości, bo jego motywacja i tak była inna gdy dołączał do tego wręcz przerażającego klanu - jeszcze wtedy tak myśląc.
Wyglądała dość uroczo, gdy tak niezdarnie wyciągała sake i miseczki, z których mieli pić. Widać było, że wciąż się uczy tego życia. To była cena używania Mangekyou, którym wspomagała się już nie pierwszy raz w jego obecności. Nie zamierzał czekać na pozwolenie i sam zabrał butelki i rozstawił je tak jak należy, przy okazji usuwając koreczki z szyjek. Czas było je porozlewać, na co nie zamierzał również czekać - zrobił to sam. Wróciła po strzeleniu rozkazem do chłystków, by wrócić do niego. Gdy zaczęła mówić, było już rozlewane, a wielki uśmiech na twarzy białowłosego pojawił się bardzo szybko, mogła wyczuć te emocje.
- Więc tak kończy się nadużywanie tej mocy... Z twoimi umiejętnościami to wciąż niewielka strata. - dopowiedział, chcąc ją pocieszyć, jednak wiedział, że może to spełznąć na niczym. W końcu kto chciałby być jakkolwiek pocieszany po stracie wzroku. Może i liderka tego klanu - wtedy trafiłby w dziesiątkę. - Wszystko było pod kontrolą. Prawie wszystko, bo Nibi zdecydowała, że wykorzysta moment i spuści z tonu, wystrzeliwując kulę chakry. To nie był mój pomysł. Chrzanić go będę, gdy opluje jego zwęglone zwłoki. - dopowiedział, jednocześnie czas był by odpowiedzieć na pozostałe słowa rudej kierowniczki tego grajdołka.
- Ej ej! To była wspólna decyzja z Matatabi, a teraz po prostu nie czuję tej chakry. Jakby nić między nami została przełamana, a ja nie mogę nic z tym zrobić. W żaden sposób. Nie straciłem, wziąłem co oferowała bestia w pakcie zlikwidowania wszystkich jeźdźców, którzy ją skrzywdzili - także i Hana, to w niego kierowana była chakra, którą wystrzeliliśmy. Teraz to ja powinienem cię chronić, gdy nie masz już swoich mocy.. - dopowiedział, wychylając swoją czarkę. Wiedział, że powinni wznieść toast, jednak tu nie było czego świętować. On miał problem z pieczęcią, ona ze wzrokiem i setkami zabitych, a także Sogen w ruinie...

[Papyrus]

Kamyio

Kamiyo spędził trochę czasu sam, próbując dojść do siebie. Cała sytuacja w Kotei, a także wcześniejsze wojny były dla niego przytłaczające. Zmęczenie nie pomagało. A może pomogło i chłopak mógł dać upust swoim emocjom. Płacz pomógł. Pomógł na tyle, że zwykle po płaczu człowiek był wykończony i spał. Więc Kamyio zasnął, zmęczony tym wszystkim, co było wokół niego, zmęczony wojną, walką. Zmęczony tym, co robił, żeby przeżyć. Zmęczony tym, czego oczekiwał od niego świat.

Po przebudzeniu w pokoju socjalnym, Kamyio, nawet jeżeli był zdezorientowany przez chwilę, zauważył, że był przykryty bardzo puchatym kocem. W pokoju też nie był sam. Była z nim ta dziewczyna, która wcześniej walczyła z nim i którą uratował od bycia zabitą przez żołnierzy cesarskich. Też była owinięta kocem i siedziała w kącie pokoju. Wyglądała na wykończona, chociaż jej oczy były szeroko otwarte, a ona sama wpatrywała się w przestrzeń.

Było już bardzo późno. Zapadła noc, a światło księżyca wbijało się do pomieszczenia przez odsłonięte okno. Było zaskakująco cicho, a może Kamyio nie rejestrował jeszcze szlochów i jęków dochodzących z innych pomieszczeń. Był głodny i spragniony oraz w dużej mierze wykończony emocjonalnie.

---

Azuma

- Nic się nie zmieniło, jeżeli chodzi o władzę. No, cóż, zmieniło się to, że ja ustępuję trochę szybciej, niż się spodziewałam, ale nie zmienia to niczego. Sogen przejdzie pod kontrolę kogoś spoza klanu Uchiha, ale jestem przekonana, że Takeda-san będzie brał pod uwagę dobro klanu. Najważniejszym jest to, żebyśmy sami zadbali o siebie. I spróbowali odbudować klan. Przetrzebiono nas.

Katsumi wysłuchała Azumy, ciesząc się, że jego rodzinie nic się nie stało. Każda osoba, która obyła się bez tragedii w tym strasznym świecie była małym ciężarem zdjętym z jej piersi. Szczególnie, że sama obwiniała się za wszystkie zgony, które nastąpiły w czasie turnieju. Oczywiście, świadomie wiedziała, że to wina Hana, ale nadal, pewnie było bardzo wiele rzeczy, które mogła zrobić inaczej.

Kiedy przeszli do rozmowy o tym, że Azuma chciał wstąpić do oddziału specjalnego, ona sama poczuła się… źle. Pamiętała go jako dziecko, które dopiero co zaczynało swoją drogę shinobi, młodzieńca, który dawał z siebie wszystko. A teraz, tutaj.

- Rozumiem. Dołączenie do Ansatsu no ki jest jak najbardziej możliwe, a biorąc pod uwagę, że, tak jak mówisz, szeregi są bardzo przetrzebione. A jeżeli chodzi o twoje działania… nie dość, że pokazałeś, że jesteś doskonałym shinobim, to jeszcze wykazałeś się hartem ducha oraz umiejętności słuchania rozkazów, które dla ciebie są trudne. Zarekomenduję cię, ale teraz już nic nie zależy ode mnie. Będziesz musiał porozmawiać z Kuroyamim - wyjaśniła Katsumi, mając na myśli Lorda Sugiyamę. Złapanie Masahiro pewnie też nie byłoby złym pomysłem.

[Yami]

W końcu dotarłem pod jednostkę szpitala, która uległa znacznemu zniszczeniu. Cholera, powinna istnieć jakaś konwencja, która zakazuje ataków na obiekty cywilne i służb zdrowia. Zagryzłem mocniej zęby ale ostatecznie nie wiedziałem gdzie indziej znaleźć pomocy. Oczywiście była Misae, o której wspominał Kyoushi, mimo wszystko wybrałem drogę szpitala, teraz trochę tego żałowałem ale nie wiedziałem czy siły pozwolą zawrócić. Była wtedy na wyciągnięciu ręki, Kyoushi ją nawet wołał jednak coś mi mówiło "odejdź". Cholerny łeb zaczął płatać mi figle. Postąpiłem w kierunku szpitala.
Nim ktoś się mną zajął siedziałem na ziemi oparty plecami pod jedną ze ściana. Mój stan mimo, że nie był najlepszy to był stabilny. Wstępne leczenie przez napotkanego medyka pozwoliło odsunąć mnie na dalszy plan działań kiedy przychodzili kolejni w znacznie gorszym stanie. Zaraz po zaprzestaniu walk, część medyków opuściła placówkę aby nieść pierwszą pomoc w rejonie aby zwiększyć liczbę osób, które przeżyją. Widać, że brakowało ludzi. W czasie oczekiwania na pomoc również i ja parę razy wstałem aby pomóc położyć kogoś komu oderwało nogę. Tyle cierpienia i na co? Co był pierdoloną przyczyną tej bitwy? Ambicja jednostki? Komuś pierdolnęło we łbie wysyłając masę ludzi na rzeź i nikt w tym całym łańcuszku dowodzenia nie powiedział stop z obawy o utratę stołka.
W końcu nadeszła moja kolej. Myśli przepełnione były ideą aby zmienić ustroje państw aby zmniejszyć znaczenie jednostki. Gdyby istniał sposób aby władzę nie kontrolowała jedna osoba ale zbiór wybranych przez lud przedstawicieli, którzy razem decydują nad losem regionu. Każdy z nich jest odpowiedzialny przed swoim okręgiem i z nim ustala decyzje i przedstawia pomysły w radzie. W przypadku wojny może istnieć wybierana przez radę jednostka, która byłaby zwierzchnikiem sił. Kryzys wymaga szybkich decyzji, to jedyny moment w którym jednostka powinna mieć absolutną władzę.
Leżałem na stole z nadzieją, że wszystko się zakończy dla mnie szczęśliwie. Nie chciałbym aby w szpitalu, gdzie znajduje się masa potrzebujących nagle nie znajdowała się ani jedna, jeśli wiecie o co mi chodzi. Zamknąłem powieki. Operacja miała na celu pełne zaleczenie rany, zamglony umysł nie połączył faktów, że podczas operacji tors będzie odsłonięty a z nim pieczęć. Jeśli jednak mam umrzeć albo dać się wyleczyć i pomyśleć co będzie potem... wybiorę tą drugą opcję kurczowo trzymając się tej cienkiej złotej linii nadziei.

Otworzyłem powieki. Znajdowałem się na niewielkim pagórku leżąc pośród dywanu miękkiej trawy. Słońce oraz błękitne niebo, którego zdobiły białe plamy chmur. Przyjemny wiatr muskał twarz. Głośno westchnąłem widząc jezioro i otaczające go drzewa. W porównaniu do ostatniego pojawiło się kilka małych drzewek, nie większych ode mnie. Moja oaza spokoju. Wtedy też usłyszałem znajomy głos. Odwróciłem się aby dostrzec gęsty gaj. Klatka Kokuou. On jednak też uległ zmianie. Wydawało się, że korona drzew przepuszczała znacznie więcej słońca. Wcześniejsza ciemność została zastąpiona półmrokiem, który teraz pozwalał mi dostrzec coś więcej niż oczy bestii a jej rysy.
"Tak nie może być". Co miała przez to na myśli. Miała na myśli moją słabość? Cholera przecież doskonale wiedziałem, że jestem słaby. Nigdy nie byłem szkolony na Shinobiego. Jestem pierdolonym synem kupca, co mogę realnie zrobić? To co nauczył mnie dziadek i ja sam, jednak wciąż nie potrafiłem myśleć jak Shinobi, wciąż nie potrafiłem walczyć jak Shinobi, wciąż nie byłem i nie będę Shinobi. Prawda była taka, że jestem nikim. Również i Kyoushi wypominał mi słabość, brak kontroli. Walczyłeś z jednym z jeźdźców i długo ich przytrzymałem czy zwyczajnie oni mi na to pozwolili? Ostatnie starcie z Yoshimitsu jedynie to potwierdziło, że się mną bawił bo wiedział jaki był efekt tego wszystkiego. Czy to miała na myśli Kokuou, tak nie może być? Odetnie się ode mnie całkowicie? Opuściłem głowę. Myślałem, że ją chronię przed zewnętrznym światem. Wmawiałem sobie, że tego potrzebuje. W rzeczywistości ja tego potrzebowałem, celu. Musiałem opuścić wszystkich za sprawą nałożonej na mnie klątwy i musiałem odciąć się od życia jakie miałem aby nikogo nie narażać. Gdyby nie ta misja... kim bym teraz był? Może jestem nic niewartym, zadufanym w sobie podrzędnym kupczyną. Ramiona mi opadły, nie mogłem patrzeć w jej oczy. Sam nie wiedziałem już kim tak naprawdę jestem i czego tak właściwie chcę, mogłem powiedzieć tylko jedno, nic nieznaczące, obrzydliwe słowo.
- Przepraszam.

[Papyrus]

Nana

Nana dotarła do Katsumi w innym czasie niż Azuma i Kyoushi. Swoje musiała odczekać, bo wydawało się, że każdy shinobi chciał się z liderką zobaczyć, a ona sama na pewno miała mnóstwo pracy. Była też szansa, że wszyscy do niej chodzili, żeby dać przestrzeń innym, żeby ci mogli zając się najbardziej palącymi problemami.

Kiedy Nana weszła do gabinetu w domu Katsumi, ta uśmiechnęła się w jej stronę. Chyba chwilę jej jednak zajęło przypomnienie sobie imienia dziewczyny, bo przez chwilę patrzyła w przestrzeń, zanim zwróciła się do młodej kobiety.

- Nana, rozumiem, że możesz mieć bardzo dużo pytań. Wejdź do środka, inaczej wszyscy będą słyszeć naszą rozmowę - dodała, mając na myśli tłumek, który czekał na rozmowę z nią. Jeżeli Nana weszła, Katsumi kontynuowała. - Zanim zadasz jakiekolwiek pytanie, rozmawiałam z moją siostrą. Została zatrzymana za zdradę i nie zostanie już wypuszczona. Ale, z pewnych względów, zgodziłam się na kilka jej próśb. Zostaje ci zaoferowany cały jej dobytek - łącznie z domem, oczywiście. Poprosiła mnie też, żebym się tobą zaopiekowała i stała się twoją mentorką. Będę potrzebować trochę czasu, żeby dość do siebie, bo zmieniła się moja percepcja, ale jestem skłonna cię trenować.

---

Kyoushi

Katsumi wychyliła sake, ostrożnie przykładając miseczkę do swoich ust i pokręciła głową.

- Nie nazwałabym tego nadużywaniem mocy, ale tak, to jest cena, jaką należy zapłacić za niedoskonały Kalejdoskop. Są na to sposoby, ale… chyba powinnam pogodzić się z moją karą. Nieważne, poradzę sobie.

Tą część zbyła, pewnie nie chciała cały czas rozmawiać o tym, że nie widziała. Znowu rozmowa o Kyoushim wyraźnie ją poruszyła i musiała wypić więcej. I zacisnęła usta, które stały się wąską kreską. Była pełna dezaprobaty.

- Nie ma znaczenia - panowałeś, nie panowałeś, Nibi wiedziała, co robi, nie wiedziała. - Kyoushi poczuł prychnięcie w sobie. - Wyglądałeś, jakbyś stracił kontrole i pokazałeś się jako jinchuriki wszystkim dookoła. Teraz…

Nie dokończyła przez chwilę, jakby próbując przetrawić to, co mężczyzna powiedział o chronieniu jej. Widać było, że trochę ją to zbiło z pantałyku, ale po chwili nabrała powietrza i kontynuowała opieprz.

- Teraz wszyscy wiedzą, co jest w tobie. I teraz nie będziesz mógł już tak sobie chodzić, gdzie tylko chcesz, nawet jeżeli wcześniej miałam ludzi, którzy cię obserwują. Po pierwsze - nie mam już do tego ludzi. Po drugie - nie ja teraz podejmuję decyzje. Będą chcieli mieć możliwość przywoływania cię w każdym momencie, jeżeli klan Uchiha będzie cię potrzebował. I chyba to jest jedyną możliwością, żebyś w jakikolwiek sposób był wolny. A po tym, jak cię tu nigdy nie ma, nie wyobrażam sobie, że chciałbyś tutaj cały czas być.

[Azuma]

Nadzieja, która która się u niego pojawiła, została szybko stłamszona. Zacisnął mocniej usta, zdając sobie sprawę, że nic nie mógł zrobić. Musiał się z tym pogodzić i zrobić wszystko, aby w istocie pomoc odbudować swój klan. Decyzję jaką podjął o dołączeniu do formacji Sakki, była tego najlepszym przykładem.

- Dziękuję za audiencję, Katsumi-dono. Za Pani radą, skontaktuje się z Lordem Sugiyamą i Masahiro-dono. Ukłonił się będąc gotowy do wyjścia, więc gdy tylko Katsumi na to zezwoliła tak właśnie uczynił… No prawie.

- Proszę pamiętać, że w tej osadzie mam rodzinę i bliskich. Gdy będzie trzeba, nie zawiodę. Może Pani mi ufać.

Dlaczego to powiedział? Ostatnie dni pokazały kto był wrogiem, a kto sojusznikiem Sogen. Wielu zginęło, a ci co pozostali, mogli czuć się złamani. Azumą tą deklaracją chciał potwierdzić swoją wciąż trwająca gotowość do działania. Jego klan, mógł na nim wciąż polegać.
*** Po opuszczeniu gabinetu Katsumi, dopiero po paru dniach udał się do posiadłości Lorda Sugiyamy. Podyktowane to było zwykłym pragmatyzmem. Chciał mieć pewność, że rekomendacja Katsumi-dono zdąży dotrzeć do Sugiyamy, a on sam zdąży się zapoznać z notatką.

Gdy pojawił się przed posiadłością, jak się można było spodziewać, również i tu była zachowana kolejność przyjmowania interesantów. Dziwić to nie mogło - decyzyjność Sugiyamy była wyższa i to na jego barkach spoczywała w tej chwili odpowiedzialność podejmowania wiążących decyzji.

Gdy nadeszła jego kolej, został zapowiedziany, a potem za pozwoleniem pilnujących porządku strażników, wszedł do środka i tak, jak to miało miejsce w przypadku Katsumi-dono, i tu dochował grzeczności, odpowiednio dziękując za udzielenie audiencji.

[Kamiyo Ori]

Pomieszczenia służby medycznej

Wraz z gorzkim płaczem przychodziło też oczyszczenie z napięcia, które właściwie nie opuszczało go od momentu, w którym jego znajomy zaszlachtował tego biednego chłopaka na polu. Jego błagalne spojrzenie, wykrzywiony wyraz twarzy. Rozumiał teraz, że dobicie go było aktem łaski z ręki oprawcy. On w końcu zrobił dokładnie tak samo. Po tym wszystkim sen spłynął na niego tak nagle, że ten nawet nie wiedział, kiedy zasnął.

Przebudzenie jednak było nieco przyjemniejszym doświadczeniem niż samo zaśnięcie. Coś tam w krainie snów nie bardzo chciało go puścić z powrotem do świata jawy. Tutaj przynajmniej mógł zmagać się namacalnymi koszmarami, a nie wszystkimi wizjami, których doświadczył, brał udział bądź spowodował w najbliższym czasie. Ostatnie co pamiętał, to uśmiech matki zrzucanej z trybun, na błotnistą arenę. Następnie urywek z jej dzieckiem klęczącym nad jej nieruchomym ciałem. Jego wina. Jego decyzja. Nie pierwsza z błędnych i najwyraźniej nie ostatnia.

Było mu niesamowicie ciepło. Kocyk, którego nie pamiętał, by używał, opatulał całe jego zwinięte w kłębek ciało. Pewnie by tak jeszcze poleżał jakiś czas, ale jego żołądek powoli przyklejał się do pleców. Panował środek nocy, a na niebie można było dojrzeć księżyc, wychylający się zza chmurek. Wiązki blasku srebrnego globu przesuwały się po pomieszczeniu, oświetlając jego sylwetkę i łóżko, na którym był uwalony. W pewnym momencie jednak zauważył blask czarnych oczu wbitych gdzieś w pustkę. Nie zauważył jej wcześniej, a ona nie poruszała się, zupełnie jak lalka, której ktoś podciął sznurki. Bezwładnie.

Jemu to jednak wystarczyło, aby zareagować gwałtowniej, niż przypuszczał. Wrócił normalny stres? Był jeszcze głód, który jednak przygrywał pierwsze skrzypce w jego aktualnym procesie decyzyjnym. Szybko poskładał fakty w głowie i skojarzył dziewczynę z całym zajściem w umieralni. On ją tam ściągnął. Z innego pomieszczenia, gdzie pewnie było znacznie bezpieczniej. Na pewno mniej cesarskich, niekoniecznie ognistych kul zagłady, robiących sobie wycieczki po oddziałach, ale hej. Na to przynajmniej nie miał wpływu.

Nie wiedział, czy swoim ruchem zwrócił jej uwagę, ale skinął do niej głową, potwierdzając jej obecność, trochę dla siebie w swoim rozchwianym umyśle. – Dziękuję. – Powiedział na wpół szeptem, bardziej dla siebie. No bo fajnie było, być opatulony ciepłym. Fajnie też było nie być świadkiem mordowania tej dziewczyny na jego oczach. Za to był najbardziej chyba wdzięczny. – Idę coś zjeść. – Odezwał się po krótkiej pauzie, trochę głośniej. Jego głos brzmiał zupełnie inaczej, niż wcześniej pamiętał. Chociaż może mu się po prostu wydawało. – Przynieść ci coś? – Pytanie już zadał, stojąc na równych nogach. Wiedział mniej więcej, gdzie wcześniej znajdowała się kuchnia tutaj, więc mógł się wybrać po jakiś skromny posiłek. Teraz jednak planował zabrać taki bardziej poważny. W końcu musiał odzyskać siły i wracać do pracy. I tak dał sobie bardzo długą przerwę, a tam za ścianami czekali kolejni wymagający jego pomocy. Trochę smutno, ale jednak fajnie, że mógł komuś pomóc, zamiast kaleczyć i zabijać, jak ostatnio mu wychodziło.

[Kyoushi]

Smak niezapomniany, jednak nie był to do końca smak zwycięstwa. Sake smakowało jak sake - zajebiście. Jebać to zwycięstwo, które niczego więcej nie wniosło w jego życie, poza tym, że był widziany jako Jinchuuriki w formie demona, ale nikt nie ujmie mu tego, że walczył wtedy z samym Antykreatorem jak równy z równym zadając mu wielkie obrażenia, a przy okazji, w mgnieniu oka zabił jednego z najgroźniejszych ludzi na tym kontynencie, którym był NES. Tego nikt mu już nie odbierze, a jego historia wcale na to nie zapowiadała. Cóż, pozory mylą i w jego przypadku.
- Czekaj, więc sugerujersz, że to wciąż niedoskonały Kalejdoskop? A, pewnie mówisz o przeszczepie nowych oczu, ale wtedy i tak nie odzyskałabyś swoich umiejetności. Chyba... - zastanawiał się nad tym dość mocno, ponieważ i jego to dotyczyło. Ona może i widziała zmiany w oczach, ale czy widziała jego Sharingana w akcji? Raczej nie zdołała tego zauważyć podczas walki. Może to i dobrze, nie musi o tym wcale wiedzieć. Albo może nie chce o tym wiedzieć. Wiedział, że przeszczepy są możliwe, w końcu jeden został na nim wykonany. Obserwując samą Kacumi, widział jak ta zaciska usta co raz bardziej i wychyla kolejnego, którego już musiał uzupełniać.
- Teraz nie jestem taki jak byłem kiedyś. Jestem silniejszy i wiem o wiele więcej niż kiedyś, gdy tylko ta moc została we mnie zapieczętowana. Teraz użyłem jej by pokonać nie tylko Antykreatora, ale i NESa, chyba jeszcze bardziej problematyczną osobę niż sam Han. Ale to rozumiem, że nie mogę tu pozostać jako członek klanu. Teraz to wszyscy widzą we mnie broń lub zagrożenie. Czy zdają sobie sprawę, że nic formalnie mnie tu już nie trzyma i nie mogą sobie na to pozwolić? Że moich dokumentów też tu już nie ma? Mogę się zgodzić na bycie asem w rękawie Uchiha, ale na pewno nie na każdych warunkach. Też czegoś chcę. Katsumi, chcesz mi towarzyszyć w spotkaniu z tym, który podejmuje decyzje? Kim oni są? - zadał dużo pytań, ale tu nie było czasu na głaskanie się po fujarkach. Czas było na działanie. Demon białowłosego nie mógł zostać uwolniony na jego prośbę, więc potrzebował w tym pomocy. Uchiha mogli pomóc, jednak mieli swoją cenę, ale ceną było coś, na co ciężko się było zgodzić. Jednak Biały Demon miał swój pomysł na to wszystko i chciał ugrać jak najwięcej.

[Ario]

Ario i dwie nowe towarzyszki byli już przed bramą i mogli bez przeszkód opuścić to miejsce. Salamandra na jego barku nie miała głowy, a z szyi wystawała metalowa rura. Sam lalkarz był w kurzu i wyglądał, jakby przeszedł ciężką batalię. Na jego ubraniu w wielu miejscach była zaschnięta już krew, a włosy pozostawały w totalnym nieładzie.
- Ciężko będzie im się podnieść. Otrzymali potężny cios, w samo serce stolicy. - powiedział Ario odwracając głowę na chwilę. - Aż trudno sobie pomysleć, jakby to wyglądało w Ningyo-shi. Mam nadzieję, że Saori-sama ma lepszy plan obrony osady w takiej sytuacji, bo tutaj Uchihy się zbytnio nie popisali. - chłopak podrapał się po ręku. - Przez to wszystko zapomniałem upewnić się w jakim stanie jest obóz uchodźców, ale niestety nie mam już więcej na to czasu. Ruszajmy.

Ario przyłożył ręce do lewego nadgarstka i przesłał impuls chakry. Zrobiło się wielkie PUFF i pojawił się dym, który przez chwilę zasłonił widok. Gdy opadł, przed nimi stał kamienny wąż, który wyglądał jakby również stoczył ciężką batalię. Na bokach miał wysunięte wyrzutnie, które też były w kurzu i gdzie nie gdzie nienaturalnie wygięte w bok. Chłopak powolnym krokiem wszedł na głowę tworu i usiadł, a sam wąż mógł pomieścić jeszcze kilka osób.
- Chodźcie, czeka nas kawałek drogi. - powiedział do towarzyszek.

Gdy tylko wszyscy mieli się znaleźć na pokładzie marionetki, Ario zamierzał wprawić ją w ruch i skierować po drodze do siedziby Kropli. Też miał kilka tematów, które chciał poruszyć, stąd zwrócił się do młodszej dziewczyny w pierwszej kolejności.
- Jakie trupy dokładnie? Chodzi o manipulowanie nićmi chakry i używanie zwłok?

Z/T + Sasame, Misaki

[Papyrus]

Yami

Bestia się poruszyła, a liście na drzewach zaszumiały. Była trochę niespokojna, ale w żadnym wypadku nie wydawała się niebezpieczna. Może w pierwszej chwili mogłoby się to wydać niepokojące, ale cichy, uspokajający pomruk Kokuou był uspokajający.

- I słusznie mnie przepraszasz. Prawie zginąłeś, bo nie spróbowałeś sięgnąć po moją moc. Ja wiem, że nie chcesz mnie wykorzystywać, ale prawie zginąłeś - bestia powiedziała z wyrzutem. Usłyszał, jak uderzyła kopytem o ziemię i lekko potrząsnęła głową. - Chyba, że był to twój plan. Zginąć i mnie uwolnić. Szlachetne, ale nie taka była nasza umowa. Jeżeli ja mam być wolna, to ty masz być żywy.

---

Azuma

Może dobrze, że Azuma do Sugiyamy poszedł po kilku dniach, bo mężczyzna był wyjątkowo zajęty. Wszystko co ważne teraz przechodziło przez niego, a ludzie, którzy zwykle dla niego pracowali - biegali i sprawiali, że to, czego sobie zażyczył, stawało się rzeczą. Jeden z pokojów w swoim domu również uczynił biurem dla pracowników. Wszystko było wprost przerażająco efektywne.

Odbudowa Kotei zaczęła się od trzech miejsc - portu, siedziby władzy oraz szpitala. Najmniej uwagi poświęcono siedzibie, ale już port - żeby przywrócić połowy i handel - oraz szpital - żeby było więcej miejsca dla ludzi - były absolutnym priorytetem. W międzyczasie również pracowano nad murami wokół Kotei. Odbudowa, niestety, miała zając bardzo dużo czasu.

Azuma, kiedy został wpuszczony do gabinetu Sugiyamy, pierwsze, co zobaczył, był wielgachny pies, leżący pod biurkiem tymczasowego Shirei-kana. Pies, jak na oko Azumy, musiał być spokrewniony z psami od Inuzuka. Był cały czarny, z niemal świecącymi ślepiami, jakby wyciągnięty z najmroczniejszych czeluści piekieł. Druga rzecz, jaką Azuma zauważył, to fakt, że Sugiyama lubił ładne rzeczy. Obrazy, rzeźby, rośliny - jego gabinet był urządzony z przepychem. Był to duży kontrast między nim, a dość skromną w tym obszarze Katsumi.

Samo biurko oraz Sugiyama za biurkiem też budzili pewien respekt. Chociaż mężczyzna siedział, i tak wydawał się górować nad stojącym chłopakiem. Z drugiej strony Azuma był jeszcze nastolatkiem. Może to te imponujące wąsy powodowały, że mężczyzna był tak przytłaczający.

Zanim Sugiyama spojrzał na chłopaka, jeszcze kończył coś czytać.

- Odrzucone - powiedział dudniącym głosem i przybił swoją pieczęć na wosku na jednym ze zwojów. Po tym podniósł swój wzrok i spojrzał na chłopaka. - Jesteś w końcu. Spodziewałem się ciebie wcześniej, ale zakładam, że nie zbijałeś bąków przez ten czas, tylko do czegoś się przydałeś. Po tym, co zaprezentowałeś w czasie walki z tą kobietą, jednak nie mam powodu, żeby wątpić ani w twoje wątpliwości ani w etykę twojej pracy. Jesteś jak syn, którego zawsze chciałem mieć. Czy chcesz od razu porozmawiać o Ansatsu no ki czy przychodzisz jeszcze z innymi tematami?

[Anzou]

Nastolatek nadal był wszystkim zmieszany. Ponownie jego nastoletnie oczy były świadkiem okropności tego świata. Były świadkiem śmierci tylu osób, w tym lidera klanu Kaminari. Zamykając oczy Białowłosy nadal to widzi. Pokonanie w tak szybki sposób lidera klanu Kaminari musiało świadczyć o sile przeciwnika, który koniec końców został pokonany. Władca Piorunów został nie tylko w brutalny sposób zweryfikowany w trakcie turnieju, ale jednocześnie zszokowany brakami, które wyszły na światło dzienne. Młodzieniec nie miał czego tutaj teraz szukać. W jego domu zapewne zapanuje teraz chaos, walka o władzę, kilka kluczowych decyzji musi zostać podjętych, w przeciwnym wypadku - spokój w jego domu nigdy nie zapanuje. Nastolatek nie zamierzał tracić czasu. Nie miał go. Wszystko wymagało natychmiastowej reakcji! I to właśnie zamierzał zrobić Kaminari. Ruszyć do domu. Liczył, że Hana, która toczyła pojedynek w tym samym czasie tych cholernych wydarzeń jest cała i zdrowa. Tak samo jak Azuma...

z/t -> Szlak Transportowy

[Yami]

Dlaczego nie skorzystałem z mocy Kokuou w tamtym momencie? Czy to dlatego, że wierzyłem w swoje zdolności? Plan był dobry, gorsze było wykonanie oraz czas w którym zorientowałem się, że sam byłem w złapany w sidła. Czy może to kwestia zadanego wcześniej pytania, które zakończyło się słowami Kokuou "Niestety nie mam jak ci pomóc w tej walce." Dała mi znać, że nie ma jak mi pomóc a to sprawiło, że dalej nie chciałem korzystać z jej mocy. Kto miał kogo chronić, ja ją czy ona mnie? Czego tak naprawdę w tym wszystkim oczekiwałem? Jedyne czym byłem teraz to rozdzierającym mętlikiem pytań bez odpowiedzi, które sam muszę znaleźć.
Kokuou zadała mi niemalże to samo pytanie jak Kyoushi, w trudnych sytuacjach trzeba sięgnąć po tę siłę. Pytanie kiedy jest ta trudna sytuacja i czy nie będę z niej coraz zachłanniej korzystać. Co jeśli stanę się tym czego się wystrzegałem? Podniosłem głowę aby spojrzeć demonowi prosto w błękit oczu.
- Sam już nie wiem... Nie wiem w co sam mam wierzyć. Kiedy zdaje mi się, że mam odpowiedź pojawiają się masy wątpliwości, wracam do punktu wyjścia. Nie wiem czy nie wykorzystałem tej siły dlatego, że ufałem w swoje zdolności, nie chciałem wykorzystywać Twojej siły zgodnie z obietnicą czy w rzeczywistości bałem się jej efektów. Kyoushi mówił, że nad tym panuje, ale czy w rzeczywistości tak było? Może ta moc przyczyniła się do pokonania Antykreatora oraz NESa ale jakim kosztem? Ile ludzi zginęło kiedy wysłał wiązkę energii, która zmiotła wszystko na swej drodze? Czy był świadomy ilu ludzi zginie z tego tytułu? Jego ton głosu był bardzo spokojny, żartował sobie z tego wszystkiego. Nie posiadał on moralnego kręgosłupa, próbował o tym nie myśleć, taki miał charakter czy właśnie uwięziona w jego ciele doprowadziła do tego? Co jeśli ja taki będę? Co jeśli zacznę traktować życie drugiego człowieka jak brud, który trzeba strząchnąć. Nie chcę zadawać komuś bólu, to jest ostatnia rzecz o jakiej myślę. Wiem, jaki jest świat i wiem jacy są ludzie. Raz natrafisz na takich, którzy pomagają innym bez względu na konsekwencje i znajdziesz też takich, którzy dla przyjemności niszczą drugiego człowieka, pragną siły i władzy. Pytanie jednak czy każdy źle postępujący musi od razu tracić życie? Dlaczego ja miałbym decydować kto powinien umrzeć albo żyć. Nie jestem sędzią życia i nie chcę nim być. Co jeśli ta moc mnie zmieni? Co jeśli stanę się kimś kogo bliscy nie będą w stanie poznać? Za pierwszym razem w ruinach, gdzie po raz pierwszy miałem możliwość poczucia Twojej siły rzuciłem się w gniewie na Kyoushiego chcąc go zabić, ja... naprawdę nie wiem co powinienem robić.
Zagubiony. Taki właśnie byłem. Jako zagubiony nie jestem sobą, stan ten już trwa na tyle długo, że sam nie wiem jaki w rzeczywistości jestem. To wszystko jest popieprzone. Takie momenty powoli napełniają mnie złością na własną niemoc. Mogłem jedynie głęboko westchnąć i przeżyć kolejny dzień. Czyżby mój nawyk właśnie stąd się wziął? Próba wyrzucenia z siebie kotłujących się emocji? Krótki znak, że od tego momentu wszystko będzie dobrze, że wrócę do stanu początkowego będąc nieświadomym, że w pewnym momencie to wszystko mnie przytłoczy? Czy właśnie tak się teraz nie dzieje? Czy nie jestem przytłoczony własną słabością, niemocą oraz brakiem "Ja"? Cholera...