[Event] Turniej Pokoju | Podsumowanie

[Papyrus]

Kamyio

Dziewczyna uniosła głowę i spojrzała na Kamiyo. Była blada, a jej ciemne oczy kontrastowały dość mocno z jej twarzą. Było dość oczywistym, że należała do klanu Uchiha, ale jej postura - nieco inna niż typowej kunoichi - trochę kłóciła się z przynależnością. Może nie była kunoichi, chociaż fakt, że wcześniej walczyła temu przeczył. Klan Uchiha również krzywo patrzył na członków klanu, którzy nie byli ninja.

Z trudem przywołała uśmiech na swoją twarz, kiedy patrzyła na Kamiyo, ale jej twarz pojaśniała. Miała ładny uśmiech.

- Nie, dziękuję, ja… - Wtedy oboje usłyszeli, że zaburczało jej w brzuchu. Dziewczyna zarumieniła się, ukrywając twarz w kocu, ale chyba zdecydowała, że nie może się krępować, więc wstała, zaciskając zęby. - Nie objadałabym szpitala, ale chyba jednak muszę coś zjeść też - przyznała i stanęła obok Kamiyo. - Normalne to z rodzicami raczej my karmimy innych niż oni nas. Ale chyba nie ma wyjścia. Pójdę z tobą, chyba, że wolisz być sam. - Dodała, przyglądając się chłopakowi. - Chciałam podziękować, za to, co zrobiłeś i za to, że uratowałeś mnie i ludzi tutaj. Cieszę się, że mamy takich ludzi w klanie Uchiha, jak ty. Kamiyo Ori, tak? Słyszałam, jak ktoś mówił o tobie. Ja jestem Uchiha Hiromi.

---

Kyoushi

- Niczego nie sugeruję, mówię, że miałam niedoskonały Kalejdoskop. I przeszczep by uratował moje umiejętności. Dlatego klan Uchiha zawsze namawiał do posiadania dwójki dzieci w dawnych czasach. Według mnie to barbarzyństwo. Nie zrobię tego Kamino, bez znaczenia, co zrobiła. Ale skoro o oczach już mowa, Kyoushi, sharingana dostałeś ode mnie, od jednego ze zmarłych w czasie wojny Uchiha. - Na ewentualne pytające spojrzenie Kyoushiego, które Katsumi wyczuła, wyszczerzyła się. - Wszyscy zaznajomieni z Sharinganem zauważyli. Znów musiałam kłamać w twojej ochronie. Masz Sharingan ode mnie. Ale musisz mi opowiedzieć, skąd go wziąłeś.

Ciężko było powiedzieć, czy to, co powiedziała Katsumi było odpowiedzią na wszelakie obawy Kyoushiego czy to był stały punkt, który chciała poruszyć. W każdym razie, bardzo chętnie wysłuchała, a w zależności od tego, co jej powiedział, mogła mieć różną odpowiedź.

- Teraz nikt nie ma żadnych dokumentów o sobie, Kyoushi. Wszyscy wiedzą, że należysz do klanu i masz bijuu. Automatycznie zakładają, że jesteś nasz. I teraz już nie ja będę podejmować decyzje, chociaż zrobię wszystko, żeby cię chronić. Ale jeżeli podejmą decyzję, że nie pozwolą ci odejść, to nie pozwolą ci odejść. Ja wiem że wolisz być wolny. Jest na to rozwiązanie i pracuje nad nim Sugiyama-dono. Być może też będzie mógł poradzić coś na to co Han zrobił z twoją pieczęcią. Nie wiem, co to jest, ktoś to musi obejrzeć. Zostawię to tobie, wszystko. Musisz sam zbudować relację z nowymi liderami. Ja… - przełknęła ślinę. - Ja wolałabym nie być przy tym, żeby negatywnie nie wpływać na decyzje, które są podejmowane. Wielokrotnie zarzucano mi, że jestem zbyt łagodna wobec ciebie.

[Kamiyo Ori]

Dopiero jak coś odpowiedziała, to ten się naprawdę obudził. Potarł rękami skronie, usiłując uspokoić dudnienie wywołane nadmiernym ciśnieniem. Łatwo był w stanie sam się zdiagnozować, chociaż niekoniecznie było to w tym fachu dobrze widziane. W końcu na siebie samego ciężko było patrzeć obiektywnie. – Musisz jeść, aby mieć siłę. – Stwierdził krótko. – Dużo jeszcze pracy przed nami. – W tej kwestii Ori był realistą. Tytaniczny wręcz wysiłek, który wykonał poprzedniego dnia, był jedynie kroplą w morzu. Ile jeszcze rannych i poszkodowanych było przed nimi? Tego nie wiedział. Pracy jednak nigdy nie brakowało, a ostatnie wydarzenia tylko ją wzmogły. – Chodźmy. – Mruknął, dając do zrozumienia, by jednak podążyła za nim. Potem zaś zaczęła się litania podziękowań. Każde słowo jednak było niczym kamień na barki młodego lekarza, który robił jedynie to, co uważał za słuszne. Tym bardziej jednak nie chciał tego komentować.

W końcu jednak powiedziała coś, co wymagało jego sprostowania. Miała w końcu fałszywy obraz tego, co zrobił. Myślała, że jest tutejszym, który walczył za swój klan i życie innych z takich, a nie innych pobudek. – Nie służę klanowi Uchiha, Hiromi-san. – Odpowiedział po chwili namysłu, gdy już przechodzili przez próg kuchni. Zaraz zaczął się rozglądać za czymś wysokoenergetycznym. Mięsne potrawy były idealne. Trzeba było jak najszybciej zregenerować siły i zająć się tym, co naprawdę ważne dla zebranych tutaj ludzi. Dalszą walką o ich zdrowie i życie.

[Nana]

Posłusznie weszła do środka zamykając za sobą drzwi. Nie wiedziała co starsza Uchiha miała jej do powiedzenia. Bycie podsłuchiwanym na pewno nie było dobrym wyjściem nawet, jeśli temat rozmowy mógł wydawać się błahy. Przynajmniej tak jej się wydawało. Zdawała sobie sprawę ze kolejki na zewnątrz. Katsumi była w obecnych czasach bardzo rozchwytywaną osobą. Nic zresztą dziwnego. Po ostatnich wydarzeniach w Kotei aż roiło się od pytań i niedopowiedzeń. Każdy chciał się czegoś dowiedzieć. Każdy bał się jak miała teraz wyglądać przyszłość.

Nana wysłuchała rozmówczyni do końca. Nie zamierzała jej przerywać, chociaż każde słowo Katsumi rodziło jeszcze więcej pytań. A najważniejszym, było:
- Dlaczego Twoja siostra chce oddać wszystko komuś obcemu? - Wypaliła w końcu, bo nie mogła wytrzymać. Nie od dziś miała w końcu niewyparzoną buzię. Trzeba było brać na Nanę poprawkę. Brakowało jej taktu, dobrego wychowania. W końcu większość życia spędziła sama, a dzieciństwo? Tamten czas pozostawał jeszcze większym znakiem zapytania.

Zawała sobie sprawę, że była Shirei-kan posiadała ogromną wiedzę. Nie tylko o klanie, ale także o wszystkim co działo się na świecie. Może mogła pomóc jej znaleźć j e g o? Pewnie dla wielu trenowanie przez samą Katsumi-dono było wielkim wyróżnieniem. Nana nie była taka pewna. W końcu kobieta przeszła przez wiele. Wyglądała jak siedem nieszczęść, nie wspominając nawet o utracie wzroku. Nie rozumiała dlaczego Kamino poprosiła siostrę o opiekę nad kimś takim. Wiele rzeczy nie potrafiła ogarnąć. Była z natury niecierpliwa, więc naprawdę musiała się hamować, żeby nie spróbować wydusić wszystkiego z Katsumi siłą.

- Potrafię o siebie zadbać. Nie chcę dorzucać Ci problemów - zaczęła chyba próbując jakoś wszystko wyjaśnić. Nie martwiła się o zdrowie byłej liderki, w końcu nie znały się zbyt dobrze. Zawiązywanie jakichkolwiek relacji przychodziło jej z trudem. Bała się ponownego zranienia, dlatego umiejętnie trzymała wszystkich na dystans. Była tutaj nikim, więc dlaczego ktoś miałby się nią opiekować? - Mam zostać w Kotei jako turystka, czy będę służyć Twojemu klanowi? - Zapytała w końcu, bo przecież wszystko miało swoją cenę. Nana była Uchihą, ale z klanem nie wiązało jej praktycznie nic. Przynajmniej jeszcze. Na samą myśl o zostawaniu niejakim doko - najniższym ogniwem w systemie wioski, jej flaki wywracały się do góry nogami. Ceniła siłę i umiejętności, nie potrafiła słuchać się słabszych. Wiedziała jednak, że wszystko miało swoją cenę, a nic na tym świecie nie było bezinteresowne. Wstąpienie w szeregi klanu mogło być ciekawym doświadczeniem. Przynajmniej tak próbowała to sobie wytłumaczyć.

- Moje pobudki nie są takie szlachetne jak te, które wypełniałyśmy w szeregach Saisei, Katsumi-san - przyznała na koniec przyglądając się rozmówczyni. Próbowała być szczera. - Chcę osiągnąć wielkość. Siłę, dzięki której o n mi zapłaci. Nie boję się konsekwencji umiejętności, o których wspominałaś wtedy w pomieszczeniu medycznym - dodała lustrując uważnie starszą Uchihę. O n, był pewnie znany Katsumi lepiej niż Nanie. Nana była przede wszystkim zdeterminowana. Miała cel, który chciała osiągnąć za wszelką cenę. I chociaż z pozoru mogła wydawać się ukierunkowana, tak naprawdę przypominała nieuformowaną glinę. Mogła stać się potężnym sojusznikiem lub niebezpiecznym wrogiem. Teraz ta glinka spoczywała w dłoniach Uchiha Katsumi.

[Kyoushi]

Wsłuchał się w jej słowa, jednak do końca nie wierzył ślepej seksi-mami. Niby coś mówiła, jednocześnie się szczerzyła i łgała jak z nut. Nie dał się nabrać na te triczki. Miał w głowie swoje, a ona chciała go przekonać do czegoś innego.
- Na tym polegało zdobywanie ich mocy, w sumie jestem w stanie to zrozumieć z tego względu, chociaż sam tego nie popieram. Może to dlatego to Kekkei Genkai jest tak potężne i unikatowe. - to już były wolne rozważania. Nie miał na myśli niczego specjalnego, tyle tylko podsumował co siedziało mu w głowie, a odebranie oczu od zmarłej Kamino nie rozumiał. Na miejscu Katsumi już by szlifował umiejetności Kalejdoskopu jeszcze bardziej niż wcześniej. Jego oczy jednak nie zostały niezauważone. Damn it!
- Trudno byłoby to ukryć, gdy jedno oko mam czarne, a drugie czerwone, hehe. No ale to ten... Wiesz, dokładnie to nie wiem czyje to oko. To Sharingan kogoś kto zginął w pojedynku z innym shinobi. Czyjegoś syna, ale kogo to nie wiem niestety. Wszepił mi go Ayatsuri, a miał te oczy po walce za murem... Lepiej bym ja je miał niż ludzie z pustyni. - dodał równie abstrakcyjnie. Jednak liczył na to, że uśmiech Katsumi nie zniknie tak łatwo jak wcześniej. Wszystko jednak rudowłosa lisica wiedziała lepiej niż on. Wiek jednak robił różnicę.
- Dziękuję, że się za mną wstawiasz. Sugiyama? Oh, to ten od psa. Kurwa. Zajmę się tym./color] - powiedziawszy, od razu wychylił ostatnią czarkę. - Kiedyś byłaś o wiele bardziej surowa niż ktokolwiek inny był wobec mnie. Niemal nie zamknęłaś mnie w lochu, by tylko zamknać demona dla siebie. To byłby słaby ruch i jestem wdzięczny, że tego nie zrobiłaś, chociaż wiesz jak wściekły byłem, że w ogóle mogłaś o tym pomyśleć. Tymczasem to już czas na mnie. Rozmówię się z Sugiyamą. Przypominaj im, że wcale taka nie byłaś, a to że zyskałem siłe i zaufanie to właśnie efekt tej łagodności, co nie? - zażartował, wstając od stolika. To był jego czas. Pożegnał się ze ślepą ex-Shirei-kan, w jakikolwiek sposób chciała. Należał się jej szacunek, ale nie odmówiłby kolejnego przytulasa do tych potężnych atutów, rudowłosej potęgi klanu Uchiha...
Jakiś czas później

Gdy odszedł, w końcu dotarł i do miejsca, w którym już raz był na zwiadzie. Tak, tu był piesek, który otrzymał dawkę chilli do nosa. No ale cóż, przecież nie zaatakuje, a jeśli tak, to pójdzie jeszcze lepiej niż mógłby pomyśleć. Szybko pozbędzie się ostatniego świadka. Wziął głęboki oddech i ruszył, by dowiedzieć się czy Sugiyama w ogóle mu otworzy, a jeśli tak, rozpocznie swoją gadkę.
- Sugiyama-sama, dowiedziałem się że pragnąłeś ze mną zamienić słowo, a przy okazji pracujesz nad czymś co miałoby zdjąć pieczęć nałożoną przez Antykreatora. Katsumi mówiła, żebym ruszał do ciebie czym prędzej. Więc jestem. Porozmawiajmy. - dodał, będąc w pełni spokojny, jednocześnie obserwując czy ten kundel gdzieś tu się nie kręci i nie zamierza go zaatakować. Tak doświadczony shinobi oczywiście nie da się ani zaskoczyć, ani powalić bez walki i dobycia miecza, będzie ciął jak świnie, bez zastanowienia!

[Azuma]

Gabinet w którym urzędował Lord Sugiyama, bardzo różnił się od tego w którym znajdowała się Katsumi-sama. Dominował tu przepych i koloryt - portrety, rzeźby, gruby dywan były czymś co od razu rzucało się w oczy i mówiło że rozmawiasz z kimś kto obraca się w przepychu. Jakby tego było mało, od razu uwagę zwracał także znajdujący się duży, czarny pies, który wodząc za Azumą wzrokiem, jakby tylko czekał na jakikolwiek najmniejszy sygnał o niecnych zamiarach. To wszystko było jednak tylko dodatkiem osoby, która siedziała za biurkiem. Potężny Sugiyama - nie tylko z wzrostu i samej postawy, budził respekt także zachowaniem. Człowiek spoglądając na niego z boku, mógł pomyśle że jest ostry jak brzytwa… Zapewne tak też było, ale Azuma zdążył poznać także jego druga stronę.

- To jest główny powód mojego przybycia, ale… - zawahał się, właściwie nie wiedząc z jakiego powodu. Czyżby z bijącego od mężczyzny respektu, a może z obawy jak to zostanie odebrane. -...chciałem też podziękować. Gdyby nie Pańska interwencja, najpewniej byłoby kolejnym imieniem na liście poległych. Dlatego dziękuję. Nie wiem do jakiej mocy Pan się odwołał, ta technika nie jest mi znana, ale… uratowała mnie. Dziękuję.

Uklęknął oddając należyty szacunek mężczyźnie. Wstał dopiero, gdy Sugiyama na to zareagował - czy to z aprobatą czy zniechęceniem. Gdy ów grzeczności mieli za sobą, mogli przejść do właściwego tematu.

- Nie chciałbym, aby to co się wydarzyło, miało miejsce kiedykolwiek, ponownie w przyszłości. Dlatego właśnie pomyślałem o Ansatsu no ki. Zdaje sobie doskonale sprawę z atutów jakie posiadam. Niewysoki i niepozorny… Zapewne dla nikogo nie wydaje się godnym przeciwnikiem. Chce to przekonanie wykorzystać i przekuwać w drobne zwycięstwa. Myślę, że te będą nam w najbliższej przyszłości, niesamowicie potrzebne.

Zakończył wyjaśniając nieproszony o to, co motywowało go do podjęcia takiego kroku. Wewnętrznie czuł, że powinien to wszystko powiedzieć temu człowiekowi do którego należała właśnie ta decyzja, która jak się wydawało, została już podjęta przed jego przybyciem. Ile było w tym zasługi Katsumi, a ile jego samego? To pozostawało już za kotarą niewiedzy.

[Misae]

To co wydarzyło się w czasie Turnieju na zawsze zmieniło bieg Świata. To nie tylko wpłynęło na Sogen, każdy kraj prędzej czy później odczuje wydarzenia, jakie miały miejsca. Śmierć głównego antygonisty Świata mimo, że obkupione tak ogromnymi stratami, dawało nadzieję na lepszy dzień. Czy ktoś wiedział kiedy nadejdzie? Nie. Nigdy.
Do końca tego dnia Misae miała ręce pełne roboty. Po skończonej walce, gdy tylko Ario pojawił się na Arenie wszystko nabrało innego tempa. Klepsydra rozeszła się już w pełni, gdy Ichirou zdecydował się opuścić wraz z przedstawicielami delegacji okolicę. Yamanaka wiedziała, że Aiko jest w dobrych rękach i już niedługo stanie na nogach. Teraz pojawiło się inne zadanie. Towarzyszenie rudzielcowi w czasie zabiegu na Masahiro. Chciałą być w czasie jego trwania i asystować. Zabawnym był fakt ponownego wspólnego zabiegu. Faktycznie może to zostać wspólną tradycją. Przyjęła przesunięcie wspólnej wyprawy na pustynię. Było to zrozumiałe. Od czasu kiedy umawiali się wiele rzeczy uległo zmianie. Teraz trzeba było ruszyć na przód. Nadchodziły zmiany. Bardzo, ale to bardzo szybko.
W tym momencie musiała trochę przestawić swoje życie. Zamierzała odczekać, aż jej kuzynka odzyska siły i będzie w stanie wrócić do Karmazynowych Szczytów. Zamierzała ją eskortować w tej podróży. Korzystając z wolnego, mieszkała na kocią łapę u swojego ukochanego kota Kjosza. Płaciła mu jedzeniem oraz ogarnianiem jego mieszkania, oraz przede wszystkim swoim oddaniem.
Martwiła się czy wszystko dobrze się goi, wiedziała, że to nie jest łatwy proces i mimo, że stanęli na głowie, aby wszystko się udało. Mało kto mógł pochwalić się takimi osiągnięciami, a ta dwójka była prawdziwą śmietanką medyczną na świecie. Po odświeżeniu się w domu przyjaciela zamierzała zajrzeć do szpitala do Masahiro. W momencie, w którym wszystko stało w gruzach luksusem była kąpiel, lecz musiała zmyć z siebie krew, bardzo duże ilości krwi, które wcale nie należały do niej. Musiała się zregenerować.
Spokojnym krokiem mijała ludzi na korytarzu, wiernie przy jej nodze szedł piękny, wspaniały Tomoe. Idealny. Pełny strachu po dniu minionym. Jak nigdy był przy swojej panid. Misae mijała ludzi witając ich lekkim skinieniem głowy, aż trafiła na salę, na której powinien leżeć Uchiha. Nie zamierzała go niepokoić jeżeli spał, więc najpierw zaczęła od cichego pukania.
-Puk, puk. Śpisz? - zapytała półgłosem, delikatnie naciskając klamkę, by zajrzeć do środka.

[Papyrus]

Yami

Czyste, jeszcze przed chwilą, niebo zaczęły powoli zachodzić chmury. Polana pociemniała, a wiatr, który jeszcze moment temu był spokojny, teraz zaczął się wyraźnie wzmagać. Kokuou aż się otrząsnęła, unosząc głowę do góry, patrząc na to, co się działo wokół niej. Nie wyglądała na szczęśliwą. Przez chwilę jeszcze patrzyła w górę, następnie się pochyliła, żeby spojrzeć na Yamiego.

- Nie pomoże ci nikt, jeżeli sam nie będziesz chciał sobie pomóc - odpowiedziała, niemal obrażona, ale ostatecznie zebrała się w sobie, żeby odpędzić wszelakie niezadowolenie z siebie. Była od niego starsza, mądrzejsza, nie było powodu, żeby być w stosunku do Yamiego nieuprzejmą. - Ludzie będą cierpieć i ginąć, czy coś będziesz robił czy nie. Czy sięgniesz po moją moc czy nie sięgniesz. To, co zrobiła Nibi stało się tylko dlatego, że jej partner nie panował nad tym, a jego złość stała się jej złością i odwrotnie. Jeżeli oboje nie będziemy nawzajem rozbuchiwać naszych emocji, powinno być lepiej.

- Potęga korumpuje, widziałeś to dobrze. Ale ktoś musi są mieć. Ja nie będę mogła ci pomóc, jeżeli nie będziesz chciał mojej pomocy. Ale tak naprawdę chciał. Bardzo się powstrzymujesz i przez to nigdy nie nauczysz się kontroli. Zastanów się. Jestem gotowa ci pomóc, jeżeli naprawdę będziesz tego chciał. Ale nie mogę obiecać, że wszystko będzie dobrze. Bo to tylko od ciebie zależy.

- Nie robiąc nic zgadzasz się jednak na to, żeby ci wokół ciebie cierpieli, wspierając tych, którzy chcą ich krzywdzić.

---

Kamiyo

Hiromi lekko się uśmiechnęła, ale zachowała dla siebie słowa, które teraz jej się kotłowały w głowie. Nie chciała przekręcać sytuacji tak, żeby wydawało się, że kręci się wokół niej. Złożyła koc, którym była owinięta.

- No tak, muszę. A tobie przydałoby się napić wody, Kamyio-san. To może odwodnienie - dodała, kiedy Kamiyo potarł sobie głowę. - Na pewno nie zaszkodzi.

Dziewczyna, podążając za młodym medykiem z każdą chwilą wyraźnie czuła się coraz gorzej i gorzej. Powoli słowa zamierały na jej ustach i moment później wydawała się już być bardzo skrępowana i niepewna. Wyraźnie jej słowa sprawiały przykrość Kamiyo.

Oboje wylądowali w dość zdemolowanej kuchni szpitala, gdzie siedziały dwie, wykończone pielęgniarki, a stojąc przy oknie i wpatrując się w księżyc, strażnik Uchiha pił wodę ze szklanki. Wyraźnie oberwał w czasie walki, był obandażowany, ale był też tutaj, co znaczyło, że był na służbie w szpitalu.

Hiromi dość pewnie poruszała się w kuchni i zaczęła grzebać po szafkach. Nie było tutaj dużo jedzenia, które nadawało się do zjedzenia na szybko, a chwilowo osoby gotujące pewnie zajmowały się spaniem, żeby nakarmić ludzi następnego dnia.

- Och, byłam pewna, że tak, bo jesteś w szpitalu cały czas i byłeś gotowy poświęcić życie dla klanu… ja za bardzo się nie znam, nie wiem kto jest synem kogo, bo po prawdzie nie jestem stąd. Przyjechaliśmy z rodzicami na turniej, bo brat brał udział i dobrze było się w końcu pokazać po jakimś czasie w Kotei - wyjaśniła dziewczyna, wyciągając trochę prostego jedzenia jak ryż, warzywa i jajka. - Do tej pory mieszkałam w Yakiniku, ale długa historia. Przygotuję coś dla nas wszystkich, dobrze? - Zwróciła się i do pielęgniarek i do strażnika. - Jeszcze dużo pracy nas czeka, zasługujemy na to, żeby mieć na nią siłę. - Hiromi już opłukiwała swoje ręce i brała patelnię. - Kamiyo-san, napij się wody, a jak trochę odetchniemy, będzie nam łatwiej przejść przez resztę tego, co nas dalej czeka.

---

Nana

Katsumi poczekała, aż Nana usiądzie, zanim cokolwiek powiedziała. Kiedy jednak to zrobiła, jej twarz była skierowana w ogólny kierunek Nany, ale jej oczy były nieobecne i nie skupione na młodej kobiecie. Niestety, Katsumi nie była w stanie zobaczyć dziewczyny, a wszelakie emocje musiała wyczytywać teraz z tonu głosu.

- Widzisz, powinnaś o tym porozmawiać z Kamino. I, jeżeli chcesz, masz moje pozwolenie. Jej kara jest karą dla niej, a nie dla ciebie. Dlatego, jeżeli po tym, co usłyszysz tutaj będziesz chciała się z nią zobaczyć, nikt nie stanie ci na drodze.

Milczała przez chwilę, sięgając nieco nieporadnie po kubek z zimną herbatą, po czym upiła z niego łyka. Wyraźnie pracowała cały dzień i cały dzień przyjmowała interesantów, przez co nie miała nawet chwili na nowy kubek ciepłej herbaty.

- Nie chodzi o to, że komukolwiek dorzucasz jakiekolwiek problemy. Wszystko, co wychodzi ode mnie, czy wyszło od Kamino, jest absolutnie dobrowolne z naszej strony. Nie chcę, żebyś została w Kotei jako turystka, jesteś zbyt dobrze przeszkolona, żeby zbijać bąki. Służyć mojemu klanowi też nie powinnaś. Znaczy. Klanowi Uchiha powinnaś, jak najbardziej. Ale nie dlatego, że to jest mój klan, tylko dlatego, że jest to twój klan. Oczywiście, sharingan jest tutaj bezapelacyjnym wyznacznikiem tego, że należysz do klanu Uchiha. Ale nie tylko. I to jak wyglądasz, to jak walczysz… jesteś kropka w kropkę, jak twoja matka. Mam nadzieje, że nie całkowicie, bo byłoby mi przykro, że cudem odnaleziona siostrzenica aż tak wdała się w moją siostrę. Ale to, co się stało między mną a Kamino nie powinno w żaden sposób wpływać na ciebie.

Katsumi zamilkła na chwilę, pozwalając Nanie przetworzyć informacje, które właśnie dostała. Upiła kolejny łyk herbaty, po czym, kiedy Nana wydawała się gotowa, a zanim jeszcze otwarła swoje usta, Katsumi dodała.

- Domu i majątku nie dostaje obca osoba, tylko krew z krwi. Wszystko zostaje w rodzinie. A ty jesteś moją rodziną, więc jesteś stworzona do bycia kimś wielkim. Może popełniłam wiele błędów w życiu, ale posiadam wiedzę i umiejętności. I chętnie je tobie przekażę, jeżeli zechcesz faktycznie wstąpić do naszej rodziny. Wybór jest twój.

---

Kyoushi

Katsumi, być może, nie chciała brać oczu od zmarłej Kamino, bo Kamino wcale nie zmarła, a żyła, tylko zamknięta w więzieniu. Niestety, to nie było tematem rozmowy, dlatego Kyoushi się tego nie dowiedział.

- Po prostu trzymaj się mojej wersji, a nikt nie będzie zadawał pytań i będziesz miał spokój. Poza tym… Co do tego, co zrobiłeś u Sugiyamy… urwałabym ci ten twój głupi łeb, więc ciesz się, że jesteś ładny i go szkoda - rzuciła z przekąsem i westchnęła głęboko. Jednak w momencie, kiedy Kyoushi chciał już wyjść, Katsumi była zbita z pantałyku i brzmiała dość niepewnie. Wstała, jak on i nerwowo potarła swoją szyję.

Nie po to odwołała wszystkie inne spotkania, żeby on sobie teraz od niej poszedł.

Tyle, że nie wiedziała, jak go zatrzymać.

- Załatw to tak, żebym nie musiała maskować twojej ucieczki. I… - zawahała się. - Jeżeli twój dom ucierpiał, możesz zatrzymać się tutaj.

Katsumi wyglądała, jakby i owszem, chciała Kyoushiego przytulic, ale tym razem sama nie zrobiła ruchu w jego stronę. Wychodził, kiedy zrobiła mu mnóstwo miejsca w jej dniu. Nawet wyglądała, jakby była na siebie zła.

***

Cóż, Kyoushi dostał się do gabinetu Sugiyamy - ten był w lepszym stanie niż ten, w którym go zostawił. Nadal jednak gabinet był bogaty. Teraz tylko miał w środku postawnego mężczyznę z wielkimi wąsiskami. I nad Kyoushim, nawet na siedząco, wydawał się górować. Miał też bardzo ponure spojrzenie i zaciśnięte usta - napięty i gotowy do wszystkiego.

A co gorsze, jego pies leżał pod jego biurkiem i jak tylko Kyoushi wszedł do gabinetu, pies wstał i zaczął warczeć. Kyoushi, oczywiście, nie dał się zaskoczyć. Psa widział, pies tam był.

- Inugami, spokój - burknął Sugiyama, a pies się uspokoił - Leżeć. - i pies się położył - Tak, wiem, że to on - dodał mężczyzna i wlepił swoje oczy w Kyoushiego. - Kiedy chcesz kogoś szpiegować, chłopcze, nie możesz zostawiać za sobą śladów. Oczywiście, osobna kwestia tego, że nikt nie powinen ci zlecać szpiegowania. Niekompetencją nie narobisz sobie przyjaciół - dodał i spojrzał na zwój, który miał przed sobą, po czym odłożył go na bok. - A jednak Katsumi-sama cię ceni. Zdaje się, że przez bestię w tobie, nad którą straciłeś kontrolę. Czy potrafisz się sensownie wytłumaczyć czy będziesz sprzedawał mi tylko nic nie znaczące wymówki, jak mój bezużyteczny syn?

---

Azuma

Pies był spokojny i w żadnym wypadku nie chciał atakować Azumy. Wprost przeciwnie, swoje ślepia w niego wlepił i kilka razy zamachał ogonem, pewnie wyczuwając, że jego pan nie miał w stosunku do młodego Uchihy złych zamiarów.

- Do żadnej mocy się nie odwoływałem, chłopcze - odpowiedział Azumie mężczyzna, nawet chyba lekko się uśmiechając. - To tylko lata treningu - na Murze i poza nim. Nie jest to nic, czego sam nie możesz osiągnąć. Mogę udzielić ci kilku wskazówek, kiedy już wszystko się uspokoi. Dobrze widzieć młodych, którzy potrafią docenić i uszanować ciężką pracę.

Azuma mógł być pewnie zadowolony, że tym razem lider, nawet jeżeli nie Katsumi, aprobował go. Może nie była to dobrotliwa aprobata, ciężko było nazwać Sugiyamę ciepłym i dobrotliwym - mężczyzna był surowy i budzący respekt. Być może tym bardziej jego reakcja mogła być przyjęta z zadowoleniem.

Kiedy Azuma skończył mówić, Sugiyama sięgnął po jeden z arkuszy papieru i coś na nim przejrzał. Następnie z aprobatą skinął głową.

- Nie widzę żadnego problemu, żeby przyjąć cię w szeregi Ansatsu no ki. Spełniasz wszystkie warunki, a twoja postawa nie wydaje mi się niczym takim, żeby cię nie doceniać. Jednak rozumiem, że tak siebie widzisz. I jeżeli tak chcesz działać, to też jest w porządku. W każdym razie, możesz zacząć od zaraz. Przydzielam cię na razie do ochrony naszego nowego Shirei-kana, dopóki nie odzyska władzy w ręce i nie przejmie swoich obowiązków. Będziecie mogli ustalić wszystko między sobą.

Wydawało się, że faktycznie, decyzja została podjęta już wcześniej. Mogło się to też wydawać właściwe, skoro Azuma już raz uratował życie Masahiro, chociaż może obaj nie byli świadomi tego zdarzenia przyczynowo-skutkowego.

---

Misae

Masahiro leżał w sali sam. Położyli go w specjalnym pokoju, na każdym kroku próbując go dopieścić i przynosić wszystko, czego tylko chciał. A, szczerze mówiąc nie chciał niczego, tylko być zostawiony w spokoju. Uważał, że było tylu innych ludzi, którzy potrzebowali pomocy, że nie potrzebował skaczących nad jego głową ludzi.

Poza tym… nie czuł się najlepiej, czego nie mógł pokazać światu. Chciał ukrywać przed innymi to, jak bardzo zgorzkniały był po całej walce.

Kiedy usłyszał pukanie do drzwi, nie chciał się odwracać i pokazywać, że nie śpi. Chciał, żeby już wszyscy sobie poszli. Kiedy jednak usłyszał głos osoby, która teraz chciała go odwiedzić, niemal natychmiast się podniósł do pozycji siedzącej. Nie było to łatwe z tylko jedną sprawną ręką.

Więc Misae mogła wejść do środka. A w środku zobaczyła jego - siedział na łóżku, w białej pościeli, jeszcze bledszy niż ona. Jego ręka była zabandażowana i unieruchomiona. Długie, czarne włosy były rozsypane wokół jego twarzy w lekkim nieładzie, a on sam miał na sobie białe kimono, idealne do spania. Wyglądał, jakby schudł i trochę zmarniał przez ten czas of walki - jego policzki były trochę zapadła. Czy w ogóle jadł?

Jego złote oczy były jednak intensywne i skrzyły się lekko, kiedy patrzył na Misae.

- Nie śpię - powiedział lekko ochrypniętym głosem. - Wejdź, proszę. Zamknij za sobą drzwi, Misae-san. Jak się czujesz?

[Kyoushi]

Na potwierdzenie słów Katsumi, z wymownym uśmiechem potwierdził to co miał zrobić - po prostu mówić co chciała. Zdawał się, że nie chciała dla niego najgorzej, więc można także rzec, że na pewno próbuje mu pomóc. Mimo, że zamykanie go nie jest najlepszym pomysłem na jaki można wpaść, ale no cóż. Próbowała tego co najlepsze do jej klanu, do którego dostał się tylko po to, by go wykorzystać. Właśnie to zrobił, chociaż jeszcze wiele mógł się dowiedzieć - choćby o limicie krwi, który także już należał do niego. Zgodnie z planem, od kiedy brał udział w walce na weselu w Antai z Mizuno Uchiha.
Jej komplement przeszedł przez jego uszy bardzo szybko. Nigdy na nie nie zwracał uwagi, więc nie wiedział jak je przyjmować czy samemu je prawić. Dla niego były to tylko słowa. Podczas opuszczania jej domostwa, wydawała się dość zestresowana i niepewna. Zupełnie nie wiedział dlaczego. Jednak najlepiej było usłyszeć, że może się u niej zatrzymać. To był iście zajebisty plan. W końcu jego dom gdzieś tam był na drodze Bijuudamy, więc mogło z niego zostać jedno wielkie gówno. Na tę wieść dodał jeszcze ostatnie słowa:
- Sprawdzę dom i jeśli Sugiyama puści mnie żywego, wrócę! Obiecuję! - rzekłszy, nawet nie machał, wiedząc że i tak tego nie zobaczy, jednak uśmiechu sobie nie odmówił.

Będąc już u tego bydlaka z jego bydlakami u straży, spotkał się z psem, który od razu zareagował agresywnie na jego widok. Sugiyama wszystko wiedział. Więc trzeba było pozbyć się psa i tylko tyle. Wiadomym było, że wtedy nikt by nic nie wyśpiewał, a ten okazał się sprzedawczykiem numero uno. Dno.
- Twoje szczęście, że na ciebie nic nie było, inaczej pewnie już byśmy nie rozmawiali. No cóż, tak to jest jak się przypisuje nieodpowiednie zadania, nieodpowiednim ludziom - jak mnie szpiegostwo. - rozłożył ręce, w ogóle przy tym nie tracąc humoru, ani nie zostając wybitym z tropu. Doskonale wiedział, że się do tego nie nadaje, ale Katsumi nalegała, więc wykonał zadanie. Ze skutkiem jaki każdy w klanie poznał. Jak widać, obydwaj zgodzili się z tym, że nie należało mu przypisywać tego zadania. O wiele lepiej czuł się w bezpośrednich starciach i destrukcji co pokazał podczas walki z głównymi antagonistami.
- Przyjaciół już mam, ty nim nigdy nie chciałeś zostać. - podsumował. Wiedział, że Sugiyama, stary chujek jest uprzedzony do wszystkich poza klanem (no może i poza synem). Więc dla niego był tylko bronią. Tego pierwszego powinien się pozbyć, gdy tylko będzie okazja.
- Po co mam się tłumaczyć, skoro lepiej wiesz ode mnie co się stało? A ty gdzie byłeś, gdy ja zabijałem NESa i brałem udział w zlikwidowaniu Hana? Nie mam czasu na takie przepychanki, nie po to tu przybyłem. Katsumi mówiła, że chciałeś porozmawiać. Ogoniasty dodał mi większej mocy niz kiedykolwiek, pierwszy raz, gdyż tak jak ja chciał zlikwidować Antykreatora, co się udało. Później, to już on pozbawił mnie kontaktu z chakrą Ogoniastego. Wiedziałem kto jest kim i z kim walczyć. Kiedyś bym nie potrafił tego opanować, a teraz jestem jeszcze bliżej, niż mógłbym kiedykolwiek sobie wyobrazić. - oczywiście jak tylko mógł gestykulował. Chodził i mówił, to było do niego podobne, bo miał nadwyżkę energii, jak zawsze. Ciekaw był jednak co odpowie na to Sugiyama. Prawdopodobnie skończy się to tak, że to będą ostatnie dni Kjudiniego w tej wiosce i osadzie. Wszystko zależy od tego pryka co ma do zaoferowania.

[Azuma]

Na szczęście lordowski pies nie wydawał się agresywny, choć jego rozmiary budziły respekt i obawy. Przyglądał się przybyłemu szesnastolatkowi, nie przeszkadzając w rozmowie z gospodarzem. A rozmowa była ciekawa i to bardzo.

- Musiałbym upaść na głowę by odrzucić taką propozycję. To będzie prawdziwe wyróżnienie. Dziękuję raz jeszcze - szczerze podziękował, by w następnej chwili przejść do właściwego tematu spotkania.

Lord Sugiyama raz jeszcze powtórzył, że nie dostrzega żadnego powodu który mógłby go wykluczać z dołączenia do Ansatsu no ki. Była to dobra wiadomość, bo jego dotychczasową służba nie rzucała złego światła, nawet biorąc pod uwagę incydent przez który dostał zakaz opuszczenia osady. Jednak i tu nastąpił zwrot, bo nawet konsekwencje jakie poniósł, zostały cofnięte. Był to chyba jedyny dobry skutek ostatnich dni.

- W takim razie, wiem już wszystko. Nie będę już zajmował Panu cennego czasu. Dalej będę w tej sprawie, rozmawiał z Masahiro-dono. Mam nadzieję, że czuje się lepiej - odpowiedział, decydując jednocześnie kto będzie jego kolejnym, formalnym rozmówcą w tym zakresie. Pokłonił się dla Lorda Sugiyamy i jeżeli ten nie wyraził sprzeciwu, opuścił jego gabinet, a następnie posiadłość.
*** Tym razem postąpił podobnie i zanim udał się do przyszłego Shirei-kana, pozwolił aby upłynęły dwa kolejne dni. Jako shinobi nie narzekał na brak zajęć, a poza tym chciał dać szansę przyszłemu przywódcy na spokojną rehabilitację, nie zakłóconą przez natarczywego nastolatka. Oczywiście jednak, zbyt długo z tym też nie zwlekał - nie chciał by ktokolwiek z zainteresowanych pomysł, że jest mu ta sprawa obojętna lub że postanowił zrezygnować.

Gdy młody Uchiha pojawił się w szpitalu, z uznaniem docenił postępy prac nad odbudową budynku. Było to miejsce krytyczne dla całej osady i nie mogła dziwić decyzja o priorytetowej odbudowie kompleksu. Przemierzając korytarze pełne ludzi, w końcu zlokalizował pomieszczenie w którym urzedował ten, który wzbudzał tak duży entuzjazm na trybunach turnieju.

Zapukał w drzwi pokoju, a gdy dostrzegł że środka aprobatę, wszedł do sali by po chwili przyklęknąć. - Masahiro-dono, przysyła mnie do Pana Lord Sugiyama i Katsumi-sama.

[Yami]

Polana nie była taka sama jak zawsze. Zbierały się coraz ciemniejsze chmury, łagodny wiatr stawał się coraz silniejszy. Podrywane ziarenka piasku cięły skórę na moich polikach. Krew nie płynęła. Nie mogła. Jednak aktualny stan był daleki od normalnego. Zagryzłem mocniej wargi. Dłonie zacisnęły mi się w pięści. Rana, która została zaleczona ponownie zaczęła boleć. Pulsowała, a każde uderzenie serca doprowadzało do kolejnego nieprzyjemnego ukłucia.
- Kto ma mi pomóc jak nie sam? A KTO INNY MI POMOŻE!? - rzuciłem w stronę Kokuou z złością - Nikomu nie mogę zaufać. Dawni przyjaciele zamienili się w wyzyskiwaczy. W każdym widzę pierdolonego łowcę, który chce mnie dorwać i przekabacić na swoją stronę. Nie ma osoby, której mogę realnie zaufać od czasów Midori. Próbowałem ale im bliżej byłem kogoś tym bardziej wierzyłem, że ta przyjaźń jest tylko bańką, która pęknie przy pierwszej lepszej okazji. Przecież nikt nie zaprzyjaźni się z osobą tak niewartościową jak ja, a jeśli się zbliża to musi mieć jakiś powód, a powodem jesteś kurwa TY!
Wiatr uderzył ze znaczną siłą w moje plecy. Nie było już białych chmur nad moją głową. Zbierał się Tajfun, niszczycielska siła, która nie patrzyła na to kto jest dobry a kto zły tylko zabierała wszystkich ze sobą. Wiatr uginał drzewa, które całymi swymi siłami próbowały nie zostać złamane. Woda na tafli jeziora zaczęła wylewać się za sprawą niszczycielskiej siły natury.
- Może i ty mamisz mnie słówkami abym poddał się tej sile. Zaczął z niej korzystać aby w pewnym momencie stracił kontrolę a Ty byś zyskała wolność moim kosztem co? Jesteś więźniem w moim ciele, a każdy pragnie się wyswobodzić jeśli tylko znajdzie lukę. Potrzebne jest tylko dogodne miejsce i cieniutka igiełka, która sprawi, że to wszystko pierdolnie! TEGO CHCESZ PRAWDA?!
Wściekle podniosłem głowę aby zmierzyć się z twarzą przeraźliwej bestii, bestii która niszczyła moje życie przez ostatnie pięć lat i wtedy... coś we mnie pękło. Błękit tych oczu... poczułem uścisk w sercu. Poczucie winny. Jak mogłem to powiedzieć? To prawda, że moje życie wywróciło się do góry nogami ale czy była to jej wina? Czy ona sama tego chciała? Była na wolności bardzo niewiele nim ponownie ją straciła. Kto jak kto ale to ona powinna być wściekła a jednak... błękit jej oczu wyrażał nie złość a smutek. Przecież to ona mi pomagała w krytycznych sytuacjach a ja... co rzeczywiście dla niej zrobiłem poza kilkoma wizytami w Onsenie. Byłem żałosny.
Wziąłem głęboki oddech. Musiałem się uspokoić. Dałem się ponieść emocjom. Wszystko co przez ostatnie pięć lat się zbierało w końcu wybuchło. Wszystkie żale zostały wyrzucone, mogłem więc odetchnąć, choć było to bolesne doświadczenie. Czekało przede mną jeszcze wiele pracy, a pierwszą było znalezienie jednej osoby, której będę mógł zaufać. Podniosłem się z ziemi i ukłoniłem przed Kokuou. Tak jak dziecko, które przepraszało rodziców za popełniony błąd.
- Wybacz. Wiem, że taka nie jesteś,inaczej dawno odpoczywałabyś w jakichś gorących źródłach a mnie trawiłyby robaki. Dałem się ponieść emocjom... to trudny dla mnie okres ale nie powinienem się na Tobie wyżywać. Z całą pewnością te wszystkie myśli będą mnie trawić przez długi czas ale... teraz wiem... że mogę liczyć na Twoją pomoc. Jestem zwykłym synem kupca, byłem szkolony w arytmetyce a nie strategiach prowadzenia walk. Dziadek nauczył mnie jedynie kilku sztuczek samoobrony dlatego jestem słaby. Daj mi jednak szansę, pół roku... nie, trzy miesiące... Nie doprowadzi to do tego, że stanę się shinobi ale może uda mi się stać choć trochę silniejszym abym spróbował... jeśli po moich słowach Twoja oferta wciąż jest aktualna.

[Kamiyo Ori]

Pomimo tego, że Ori był zmęczony, to nie zapomniał o podstawach kultury i dobrego wychowania. Skinął głową w geście powitalnym zarówno strażnikom, jak i pielęgniarkom. Wiedział, że ich praca, choć często niewidoczna przez postronnych, była jednym z budulców, dzięki którym to wszystko jeszcze się nie rozpadło na drobne. Trzeba było mieć nie lada wytrzymałość, aby pracować w tym zawodzie.

Hiromi może była tym, czego szarookiemu właśnie brakowało. Szumem, który odwracał jego uwagę od tego, co było przyczyną jego bólu głowy. Przebodźcowanie. Trzeba było zrobić to, co młodzi chłopcy i mężczyźni robili zawsze, gdy życie dawało im w kość. Rzucić się w wir pracy, aby mózg nie miał dość czasu na analizowanie własnych odczuć. Alternatywą był alkoholizm, ale jako lekarz dość dobrze zdawał sobie sprawę z negatywnych skutków tej metody. Zabiłby się zupełnie bez pożytku dla innych. No, może dla sprzedawców sake i shochu. – Próbowałem tylko ochronić moich pacjentów, Hiromi-san. – Odpowiedział po chwili milczenia, jaka nastąpiła po jej wypowiedzi. Suchość ustach jednak sprawiła mu spory problem, przez co odkaszlnął. Sięgnął więc po butelki z wodą, aby uzupełnić potrzebne płyny. Jego całkiem niedawno pracujące gruczoły łzowe wycisnęły z organizmu kilkanaście mililitrów życiodajnej substancji, ale najwięcej stracił, po prostu pocąc się przez cały dzień pracy. Zwykła woda w temperaturze pokojowej, ale smakowała prawie jak nektar.

Szybko jednak opróżnił zawartość naczynia i odstawił je na bok. – Ja jestem… - Zatrzymał się na chwilę, dając sobie chwilę na zastanowienie. - …z Ryuuzaku. – Przełknął ślinę, ciesząc się nagłą zmianą wilgoci w gardle. Nie było to kłamstwo, ale tez nie był to pełny obraz sytuacji. Wolał nie opowiadać jednak wszystkiego, bo jeszcze przez jego status sieroty jakiś zawiedziony ojciec z klanu Uchiha by go adoptował. To było stanowczo nie na jego nerwy.

[Papyrus]

Kyoushi

Aż wąsy Sugiyamy się nastroszyły, kiedy Kyoushi odezwał się do niego wyzywająco. Jego ciało się napięło i wyglądało, że chciałby uderzyć pięścią w stół. Albo w Kyoushiego. Jego twarz poczerwieniała, żyłka zaczęła pulsować.

Po czym odetchnął.

- Zupełnie jak mój Orochi - wymamrotał mężczyzna i pokręcił głową. - W czasie kiedy ty walczyłeś z NESem i Hanem, ja walczyłem samurajką, popleczniczką Antykreatora. Dlatego uważaj, co mówisz i zanim zaczniesz, sprawdź najpierw, co jest prawdą - powiedział już spokojnie, jego twarz wróciła do normalności. Bardzo wyraźnie było widać, że się opanował, chociaż dłonie zacisnął.

Miał duże dłonie. Jakby złapał Kyoushiego za włosy jedną i przytrzymał my ramię drugą - pewnie by mu głowę zdołał urwać.

- Opowiedz mi. Opowiedz mi, jak to jest z Ogoniastym. Co się dzieje, jak się z tym czujesz. Jak z tym żyjesz? Opowieści mówią jedno, ty mówisz mi co innego. Więc opowiedz o szczegółach. I jak się teraz czujesz, po tym, jak twoja więź została zerwana.

---

Azuma

Pokoik, do którego wszedł Azuma był niewielki, jasny i czysty, a zarazem przytulny. Kontrastowało to z resztą szpitala, w którym w dalszym ciągu panował chaos - chociaż już mniejszy niż na początku. Azuma, oczywiście, nie mógł wiedzieć, że sam lokator owego pokoju, nie był zadowolony, że nie leży na sali z innymi, ale rozumiał, że to mogło być ważne.

Przez kilka dni trochę wróciły mu kolory na twarz, ale nadal wydawał się dość wychudzony, a jego ręka była zabandażowana i unieruchomiona. Czarne, rozpuszczone włosy kontrastowały z bielą wszystkiego innego w pokoju.

Uchiha Masahiro nie był w niewielkim pokoiku sam. Obok niego siedział, spotkany przez Azumę wcześniej, Gazo Shizaki - nieco starszy od niego samego (oraz młodszy od Masahiro) shinobi, który sam brał udział w turnieju, ale nie doszedł za daleko. Siedział rozwalony na krześle, z gierami położonymi na łóżku Masahiro i kroił na kawałki jabłko, po czym je zjadał. Od progu było widać, że ci dwaj byli przyjaciółmi.

- Nooooo, widzę, że już masz interesantów! - powiedział pogodnie Shizaki. - Hej, Azuma-kun, miałeś absolutnie fantastyczną walkę w czasie turnieju. Chyba najciekawszą. Szkoda, że Senju cię wystawił a w trzeciej rundzie… no wiesz…

- Za wcześnie jeszcze na takie komentarze - skrzywił się Masahiro.

- Marudny się zrobiłeś odkąd straciłeś ramię - odparł Shizaki, odłożył talerzyk z obierkami na szafkę, schował kunai do kabury i wstał, trzymając ostatni kawałek jabłka w dłoni. - Właśnie mówiłem Hiro, że kiedy ma się nową dziewczynę, to wypada zerwać ze starą, ale trochę przesadził, nie sądzisz, Azuma-kun?

- SHIZA… - Masahiro się oburzył i spłonił, co wykorzystał Shizaki i wcisną mu w otwarte usta ostatni kawałek jabłka.

- Muszę zanieść wieści na Lazurowe. Masz wydobrzeć do mojego powrotu.

Masahiro chciał mu odpowiedzieć, ale Shizaki już wychodził, podnosząc do góry dłoń, nawet się do niego nie odwracając. Kiedy mijał Azumę, poklepał go po ramieniu, po czym zostawił ich samych.

Rekonwalescent potrzebował chwili, żeby dojść do siebie i przełknąć jabłko.

- Zero szacunku, ale dobrze mieć wokół siebie ludzi, którzy trzymają cię na ziemi - powiedział w końcu Masahiro, uśmiechając się łagodnie do Azumy. - Siadaj, Azuma-kun - wskazał na krzesło. - Co cię do mnie sprowadza? Nic mi nie mówią, a ja zupełnie nie wiem, jak mam się z tym czuć i zachować. Wolałbym być ze wszystkimi i pomagać. Więc chociaż opowiedz mi co i jak.

[Nana]

Brak wzroku dla kogoś kto całkowicie dotychczas na nim polegał musiał być najgorszym doświadczeniem na świecie. Nana nie potrafiła wyobrazić sobie tego przez co przechodziła starsza Uchiha. Nawet nie chciała. Brała pod uwagę, że Katsumi wciąż była silną i niezawodną wojowniczką, mimo wszystko bez Sharingana jej życie stało się znacznie utrudnione. Codzienne czynności, ale przede wszystkim pozycja wśród klanu i przydatność w walce. Wyglądała na zmęczoną. Nie można się było dziwić. Każdy coś od niej chciał. Pewnie pracowała nieustannie. Nana prawie jej żałowała. Takie uczucia przychodziły jej jednak z trudem, zwłaszcza dla nowo poznanych osób. W końcu Katsumi była obca, a jednak całkiem znajoma.

Przytaknęła. Nie miała nic przeciwko zobaczenia się z Kamino. Dla Uchiha może odegrała ona rolę zdrajcy, dla Nany prawda była bardziej płynna. W jej oczach nie istniały takie kolory jak czarny i biały. Świat był szary. Posiadał jedno i drugie. Odróżnianie dobra od zła przychodziło jej z trudnością. Często nie była nawet w stanie tego zrobić, jeśli ktoś jej nie pokierował.

... jesteś kropka w kropkę, jak twoja matka.
Gdyby Katsumi mogła zobaczyć twarz Nany nie zobaczyła by w niej absolutnie nic. Dziewczyna siedziała z obojętnością tak okropnie rażącą, że niejednemu mogłoby zrobić się przykro.
- Moi rodzice nie żyją. Zostali zamordowani - odparła jedynie, bez większego przekonania. Miała wrażenie, że jej słowa zabrzmiały tak słabo, że nawet Katsumi nie mogła w nie uwierzyć. Tak pamiętała przeszłość. Tak od zawsze jej mówiono. Jednak większość informacji, które usłyszała były zwyczajną historyjką, nic nie znaczącym kłamstwem. Im więcej dowiadywała się o mocy Uchiha tym bardziej nabierała przekonania, że zostawił ją przy życiu, żeby pewnego dnia zdobyć jej Sharingana. Może chodziło o wypadek, gdyby jego się zużył i skończyłby tak jak teraz Katsumi. Było to w ogóle możliwe? A może jedynie chciał ją wykorzystać jako narzędzie, broń.

Nie powiedziała jednak nic więcej dając Katsumi możliwość na kontynuowanie. Sprzeczanie się o prawdę nie miało żadnego znaczenia. Zwłaszcza, że Nanie brakowało sporej części kluczowych informacji.

- Spróbuję, jeśli mnie przyjmiesz - odpowiedziała w końcu zgadzając się na dołączenie do rodzinki. Ciężko było jej się przyznać, że na ten moment nie posiadała lepszej alternatywy. Wiedza i umiejętności Katsumi były bezcenne, a Nana bardzo chciała je zdobyć. Więzi rodzinne pozostawały na drugim planie. W końcu od dzieciństwa wmawiano jej, że były jedynie słabością. Chociaż nie mogła zaprzeczyć ciekawości, jakie w niej wzbudzały. Był to na pewno jakiś początek. - Nie dam rady jednak być przykładem do naśladowania - dodała szybko, a jej ton wydawał się odrobinę rozbawiony. Zwłaszcza, że Katsumi nie mogła zobaczyć uśmiechu błąkającego się na jej pełnych ustach. Czy aby na pewno żartowała? W końcu Nana zawsze miała talent do wpadania w kłopoty.

Po wszystkim udała się dalej. W stronę nowo poznanego przeznaczenia.
- Saisei zostało rozwiązane? - Zapytała jeszcze zatrzymując się na chwilę przed drzwiami.
Pożegnała się z ciocią Katsumi i wyszła. W końcu miały się spotkać jeszcze nie raz.
zt

[Papyrus]

Yami

Kokuou wcale nie podobało się to, co działo się wokoło, nie podobały jej się chmury, wiatr, nie podobały jej się emocje młodego mężczyzny przed nią. A jeszcze bardziej nie podobało jej się jego zwątpienie we wszystko i wszystkich. Jednak zamiast zareagować gwałtownie, zaryła lekko w ziemi kopytem i lekko się wycofała się - tak, że niemal zniknęła w ciemności.

Była spokojna i łagodna, zderzenie się z emocjami zawsze było dla niej trudne.

Ale po chwili widziała, że chociaż nastąpił wybuch, Yami nie nakręcał się. Wyrzucił z siebie swoje myśli, to, co go dręczyło, następnie się uspokoił. Może to było… zdrowe? Była na tym świecie już lata, ale nadal miała problem ze zrozumieniem ludzkich emocji. Czuła jednak, że dla Yamiego to mogło być dobre.

- Słusznie przepraszasz, ale chyba normalne, że czujesz takie emocje. Różne. Chyba. Nie wiem. Nie jesteś pierwszą osobą, która mnie nosi, ale tak łatwo zagubić się w uczuciach, kiedy twoja chakra się rozprasza. Dlatego nie chcę oceniać czegoś, co może było ci potrzebne, a co tak naprawę na mnie nie wpływa… poza pogodą - Spojrzała w górę, potem znowu na Yamiego. - Może nie było to miłe, ale nic się nie stało. Jesteśmy partnerami, prawda?

- Jeżeli uda ci się zwiększyć swoją siłę i opanować moją, będziesz mógł z niej korzystać. Powinieneś z niej korzystać, jeżeli jej potrzebujesz.

- Nie chcę, żebyś zginął. A ja znowu nie chcę się rozproszyć…

---

Kamyio

- Z Ryuzaku? - powtórzyła Hiromi, poruszając się bardzo sprawnie po kuchni. Oczywiście, mieszkając z Akimichi musiała umieć radzić sobie z jedzeniem. Bardzo prędko kroiła jakieś warzywa, ryż gotował się już na ogniu, a ona spojrzała na niego, nawet nie przerywając krojenia. Wydawało się, że inni nie zwracali na nich uwagi, ale byli trochę oddaleni. - To teraz trochę tak, jakbyśmy byli krajanami. Znaczy, nie z moim poprzednim domen, ale z Sogen. Sogen i Ryuzaku ma mieć bardzo bliski sojusz - wyjaśniła.

- W każdym razie bardzo ci się chwali, że jednak pomagasz, a nie uciekasz. Kiedy wszystko się zaczęło, miałam za zadanie patrolować dzielnicę klanu, więc nie byłam w centrum i nie widziałam za dużo. Ale kiedy zbliżałam się do szpitala, widziałam, że trochę sił Ryuzaku wolało się wycofać… To ich życie, oczywiście, więc nie chcę oceniać. Ale przy takich porównaniach to się liczy… więc jestem bardzo wdzięczna, że zrobiłeś to, co uważałeś za słuszne.

Jedzenie powoli się gotowało, a dziewczyna chwilowo nie miała, co robić, więc oparła się o blat i sama wzięła butelkę z wodą.

- Jakie masz plany, kiedy to wszystko się już skończy?

[Kamiyo Ori]

Chwilowy spokój przygotowywania sobie posiłku udzielił się i szarookiemu medykowi. Rozsiadł się wygodnie i przyglądał pracy dziewczyny, która najwyraźniej wiedziała, co robi. On sam również coś tam potrafił upichcić, ale bardziej się specjalizował w jedzeniu typowo obozowym. W końcu co mogło być lepszego od opiekanego mięska nad gorącym płomieniem?

Stanowczo nie chciał wchodzić w dyskusję, na temat gdzie przynależała jego lojalność. Nie były to jednak ani władze lokalne, ani tez władcy kupieckiego miasta. Ori był psem wojny. Najemną siłą, która przybyła w tę okolicę walczyć dla korzyści finansowych. Nieco zresztą nadużyła lokalnej gościnności, bo wplątała się w kolejną wielką akcję rozgrywającą się na tych ziemiach. Niestety jednak aby włączyć się w dyskusje, bez niedopowiedzeń był zmuszony uchylić rąbka tajemnicy dotyczącego jego własnej osoby. – Trudno ich winić. Pewnie mieli takie rozkazy, a nie inne. Nie każdy ma komfort podejmowania decyzji zgodnie z własnym sumieniem jak ja. – Skwitował, przyglądając się pustej butelce po wodzie, którą odstawił. Czuł się już znacznie lepiej. Może to wszystko było winą odwodnienia? Jeśli tak, to w jakim będzie stanie, gdy wypełni czymś pustkę w swoim żołądku?

Na takich wolnych rozmyślaniach jednak się skończyło, gdy pytanie dziewczyny uderzyło w niego niczym piorun. No właśnie, jego dalsze plany… W tym momencie jednak miał zupełnie pustą głowę. – Szczerze mówiąc, to jeszcze nie zastanawiałem się nad tym… - Odezwał się z tonem zadumy w głosie. Zresztą co miała na myśli, mówiąc „wszystko”? Jego zmiana? Odbudowa Sogen? Wyraziła się bardzo nieprecyzyjnie, jak na standardy chłopaka, jednak zwróciła mu uwagę na to, że życie nie kończyło się na tych ostatnich wydarzeniach. Trzeba było iść dalej i coś z nim zrobić.