[Event] Pomieszczenia służby medycznej

[Daisuke]

Adrenalina potrafiła zdziałać cuda. W trakcie walki można zapomnieć o własnych ranach, zmęczeniu, braku nogi czy połowy wnętrzności. Problem w tym, że chwilę później są z tego powodu znaczne konsekwencje. Tak było i tym razem, gdy Daisuke pomimo sporych ran, jakoś doprowadził walkę do końca. Teraz nawet nie był w stanie ustać na nogach, a przecież przestał już krwawić, rany zniknęły, a jeśli medyk mówił prawdę to i krew w znacznej mierze została już uzupełniona przez tą dziwną tabletkę, którą dostał. Całkiem fajne i przydatne potrafią być medykamenty. Trzeba z nich korzystać, gdy tylko będzie okazja.

-W takim razie jak wstanę to mi coś dasz. A teraz pilnuj, by mi tu nikt nie przeszkadzał, a jak ktoś mnie chociaż tknie to połamie mu wszystkie kości- Zarządzanie tym miejscem i młodszym od siebie medykiem chyba bardzo mu się podobało, bo przy każdej okazji wydawał polecenia jakby był u siebie. Wychodził z założenia, że wszystko mu się należy i wystarczy tylko pokazać palcem, a każdy ma wokół niego skakać jak posłuszny piesek. Zaczął się też wygrażać, żeby dopilnowany został spokój, gdy on będzie drzemał. Zazwyczaj sypiał w dużo mniej bezpiecznych miejscach, więc nie było szczególnego powodu aby się obawiać. Na wszelki wypadek warto jednak podkreślić, że preferuje spokój, bo byle pierdoła jest go w stanie wybudzić. Wreszcie położył się na łóżku, lekko przymknął oczy i kilka sekund później już smacznie sobie chrapał. Mógł udawać, że było inaczej, ale był całkowicie wyczerpany.

[Kamiyo Ori]

Król uparciuchów w końcu się jednak poddał. Kamiyo przytaknął na jego sugestię, chociaż był całkowicie przekonany, że do takiej sytuacji nie dojdzie. W końcu przecież miał mieć kilka dni wolnego pomiędzy walkami, a Daisuke mógł jedynie myśleć, że prześpi się godzinkę i szybko wstanie. Nic takiego jednak nie mogło mieć miejsca z prostej przyczyny. Jak już zacznie, to nie będzie łatwo mu tak skończyć. On nie planował budzić mężczyzny bowiem sen, był częścią terapii, jaką tutaj stosował.

Sale medyczne przypominały raczej bibliotekę. Wewnątrz rozmawiano półszeptem i ludzie nawzajem nie przeszkadzali sobie za bardzo. Dla pewności jeszcze były kotary, którymi można było osłonić całe łóżka z pacjentami. Niektórzy w końcu cenili sobie bardzo prywatność i spokój. Wraz z pierwszymi sygnałami, że jego pacjent już nie kontaktuje, to szarooki medyk zaciągnął dookoła jego leża zasłonkę, tak aby nikt mu nie przeszkadzał. Było już właściwie późno, a jego zmiana się miała kończyć. Nie planował nawet w sumie dzisiaj na pracę w klinice, gdyż miał inne zajęcia tego dnia. Wyszło jednak, jak wyszło. Skierował swój krok do zaplecza, gdzie zdjął z siebie swój medyczny fartuch. Poinstruował jeszcze kolegów po fachu, by uważali na mężczyznę, którego opatrywał. – A jak już wstanie, to dajcie mu napar na lekkie pobudzenie. – Dodał po chwili, poprawiając swoje zwyczajowe kimono. Dopiero gdy wszystko było gładkie i równiutkie, to mógł pozwolić sobie na wyjście z pomieszczeń medycznych.

z/t + timeskip do -> klik

[BeeBee-Hachi]

NANA

Katsumi zastanawiała się chwilę nad odpowiedzią, przykładając dłoń do policzka i delikatnie stukając palcem wskazującym o niego. W dość ciemnym pokoju jej twarz wydawała się w tym momencie starsza, niż w rzeczywistości i przez moment Nana mogła mieć na moment wrażenie, że widzi liderkę Uchiha niepewną następnych kroków i zmęczoną. Przytłoczoną ciężarem obowiązków wobec klanu i, jak się okazuje, Feniksów. Wrażenie jednak szybko minęło i już po krótkiej chwili wróciła ta sama, elegancka i silna kobieta, którą znano dobrze na kontynencie.

- Nie, nie chcę byście ich szukali. Zwłaszcza, jeśli towarzyszy ci rekrut. - pokręciła głową. -Na ten moment to zbyt niebezpieczne. Zamiast tego miejcie po prostu oczy otwarte i wypatrujcie czegokolwiek, co wyda wam się podejrzane - nawet, gdyby było to podejrzane zachowanie ze strony strażników Uchiha, albo ze strony któregoś z gości i donieście mi o tym. Poinstruuję swoje straże, aby dopuszczono cię w razie potrzeby do loży oraz do mnie. Strażnicy przy twoim pokoju są w pełni lojalni, ale nie jestem w stanie mieć pewności, że agenci Hana nie przeniknęli gdzieś głębiej w struktury nasze lub którejś z delegacji. Wyjątkiem byłoby, gdybyście byli świadkami ataku na innego Feniksa - wtedy oczywiście działajcie, chyba że napotkacie jednego... jednego z Jeźdźców, bo nawet ich obecności nie da się wykluczyć w tym momencie. -

Po tych słowach Katsumi odsunęła się od łóżka Nany i odwróciła, kierując się w stronę wyjścia. Nim jednak wyszła, zerknęła przez ramię.

-Postaram się w ciągu najbliższych dni powiedzieć ci coś więcej o twojej rodzinie... i o tobie. A teraz odpoczywaj i nabierz sił - będziesz ich z pewnością potrzebować. -

[Jesteś wolna, dziękuję za cierpliwość!]

---

Uchiha Katsumi

[Daisuke]

Sen był długi i nieprzerwany absolutnie niczym. Po pierwsze dlatego, że każdy chodził wokół niego na paluszkach po tym jak zrobił scenę z Kamiyo, a ten ostrzegł pozostałych. A po drugiego dlatego, że był tak zmęczony, że nawet wybuch notki tuż przy uchu by go pewnie nie obudził. Gdy się obudził było już grubo popołudniu... Ale następnego dnia! Przespał w sumie cały dzień, a sam ledwo to zauważył. Z nikim nie miał ochoty rozmawiać, więc też nikt nie mógł go wyprowadzić z błędu. Młodego medyka już przy nim nie było, ale jakiś inny lekarz podał mu obiecany medykament. Wkrótce po wypiciu tegoż specyfiku, Daisuke czuł, że wrócił wreszcie do pełnych sił. Wstał, rozciągnął się, po czym bez żadnych podziękowań czy chociażby informacji, po prostu sobie poszedł. Resztę dnia i wszystko co przed kolejną rundą spędził w jakichś spelunach. Każda kolejna była chyba gorsza od poprzedniej. W dniu, gdy zaczynała się druga runda, obudził się w jakimś zaułku. Nie tracąc więc czasu na jakieś ogarnięcie się, po prostu ruszył w stronę trybun.

[z/t]

[Nana]

Rozmowa z Katsumi nie należała do najowocniejszych, ale przynajmniej przebiegła w miarę sprawnie. Pogadały i jak się okazało, był to koniec. Przynajmniej na ten moment. Shirei-kan zdecydowała się dowiedzieć więcej na temat Nany i jej rodziców. Dziewczyna nie mogła marudzić, w końcu sama ją o to zapytała. Z jednej strony już dawno odcięła się od klanu i od swojej przeszłości. Z drugiej ciekawość brała nad nią górę i po prostu chciała wiedzieć skąd pochodziła. Kim była.
Potem przeszły na temat Feniksów. Działalność Hana stawała się coraz bardziej powszechna. Może mogłaby osobiście spotkać jednego Jeźdźców? Była bardzo ciekawa ich siły, ich możliwości. Kim byli? Dlaczego zdecydowali się dołączyć do Antykreatora? Podzielali jego poglądy, czy tak jak Nana szukali czegoś innego? Katsumi ostrzegła ją o potencjalnych atakach. Nana od razu zdecydowała się odnaleźć Kutaro. Miała nadzieję, że był w jednym kawałku. Była na niego trochę zła, że jeszcze jej nie odszukał. Dlatego też po tym jak Katsumi opuściła jej pokój, wyjęła zza kimona małego robaczka. Wzięła Kiki do rączki i dosłownie ją zgniotła. Miała nadzieję, że Kutaro również zabolało.
Umyła się, przygotowała do następnego dnia i wyszła.

zt

[Anzou]

Szpital, to miejsce, w którym chłopak powinien zostać postawiony na nogi. Młodzieniec nie zastanawiał się nad tym, co miało miejsce na Arenie. Nie było to w tym momencie istotne. Teraz chciał jak najszybciej dojść do siebie. Starcie z tymi białymi stworami go przerosło. Były za szybkie i za duże rany w nim wywołały. Chyba te były najpoważniejsze. Na całe szczęscie władze Sogen zadbały o odpowiednią opiekę medyczną, dzięki czemu Anzou mógł w spokoju i z czystym sumieniem pokazywać się światu w przyszłości. Bez skazy. Teraz nastolatek po zabiegach odda się delikatnej rekonwalescencji. Nie spieszy mu się nigdzie. Walki się dla niego skończyły.

[Kan Senju]

Kan na miejsce dotarł opierając się drżącymi rękami o ścianę, tylko dzięki swojej sile woli. W sumie drżące to mało powiedziane, one dosłownie się telepały kiedy tylko odklejał je od podłoża pionowego. Przez kilka chwil próbował złapać za klamkę, ale miał problemy z trafieniem kiedy kręciło mu się w głowie i obraz był rozmazany. Przy ostatniej, udanej próbie użył więcej siły zirytowany przez co mało się nie wywrócił, ale natychmiast otworzył też drzwi. Nie widząc aby ktokolwiek się pokwapił w jego kierunku ruszył niepewnym krokiem do środka, zajmując pierwsze lepsze krzesło na którym usiadł rozwalony nie mając tymczasowo siły. Zamknął na chwilę oczy czekając aż ktokolwiek się nim zainteresuje chcąc trochę odpocząć chociaż od zawrotów. Pomogło, choć niestety całkowicie ich nie powstrzymało.

[Mikoto]

Najwyraźniej zadała dość nieoczekiwane pytanie na temat szczegółów techniki pieczętującej, ponieważ sam Yami nie był pewny jej odpowiedzieć. Nic się przecież nie stanie, bo nie potrzebowała tego na już, a po prostu zastanawiała się nad takimi możliwościami zabezpieczenia własnego domostwo. Temat nie był pilny, więc w odpowiedzi uśmiechnęła się do Długowłosego za to, że mimo wszystko starał się rozwikłać tą zagadkę, zaglądając nawet do swoich notatek.
- Nie przejmuj się tym. - Powiedziała ze spokojem. - Po prostu temat był dość intrygujący, ale zdecydowanie nie jest to nic naglącego.
Gdy Yami wyjaśnił jej użyteczność techniki ostrzegającej, wtedy dopiero Mikoto pojęła, jak może to być użyteczne. Rzeczywiście gdyby była setki kilometrów od domu, do którego właśnie by się jej włamywali, to nic by na to nie poradziła, ale ostrzeżenie przed próbą naruszenia bariery podczas biwaku, albo innej kryjówki, już dawało swego rodzaju większe bezpieczeństwo, zwłaszcza gdy podróżowało się samemu. Tutaj wyraźnie dało się zobaczyć jej zaciekawienie tematem, które po chwili zostało jednak zaburzone przez to, co wydarzyło się na arenie. To co zrobił przeciwnik Hideakiego, tak mocno wstrząsnęło Białowłosą, że przez chwilę siedziała jak sparaliżowana. Dopiero po chwili była w stanie się podnieść, ale chyba zrobiła to zbyt gwałtownie, bo lekko zarzuciło ją w bok, dlatego momentalnie podparła się wachlarzem, a do tego poczuła jak Yami łapie ją w pasie, żeby w razie czego ją podtrzymać i uchronić przed upadkiem. Było jej naprawdę głupio i niezręcznie, bo Długowłosy obszedł się z nią w sposób bardzo opiekuńczy, pozwalając się na sobie oprzeć i proponując jej wodę. To była chwilowa słabość, spowodowana szokiem, strachem i gniewem, od czego aż zakręciło jej się w głowie, ale ten stan powoli mijał. Dla pewności postanowiła jednak przytrzymać się Yamiego do czasu, aż nie opuszczą trybun.
- Nie, ...w porządku. - Zapewniła jeszcze słabym głosem. - Kilka głębszych wdechów i wrócę do równowagi. Dziękuję i przepraszam za kłopot.
Gdy opuścili trybuny, Mikoto stała już pewniej na nogach i nawet przyspieszyła kroku, żeby jak najszybciej znaleźć się w punkcie szpitalnym przy stadionie. Doskonale zdawała sobie sprawę, że Hideaki i jego psy (zwłaszcza Hojo), mogą być jeszcze pod opieką medyków, którzy reagowali w pierwszej kolejności na rany krytyczne i nie miała zamiaru im przeszkadzać w pracy, ale wolała się upewnić, że po wszystkim zostali doprowadzeni do odpowiedniego stanu, a nie tak jak ostatnio, że jeszcze musiała poprawiać. Yami szedł razem z nią, mając nadzieję przy okazji uspokoić swoje sumienie i dowiedzieć się, czy Inuzuka przypadkiem nie dybie na jego życie. W sumie to teraz i tak nie pozwoliłaby ruszyć Długowłosego, więc był bezpieczny, niemniej jeśli będzie trzeba, zaznaczy to konsekwentnie i głośno.
Zanim przedarli się przez te dzikie tłumy i dotarli do szpitala, minęło troszkę czasu, ale nareszcie byli na miejscu. Mikoto szybko przekroczyła próg i już szukała wzrokiem, kogo może napastować, żeby zapytać o Hideakiego, gdy jej wzrok padł na znajomą osobę siedzącą w poczekalni i czekającą na pomoc medyczną. Jedno oceniające spojrzenie i już wiedziała, że coś jest zdecydowanie nie tak. Kan miał zamknięte oczy, na czole wystąpił mu pot, a ręce drżały, mimo że próbował je w jakimś stopniu opanować.
- Kan? - Podbiegła do niego, rzucając wachlarz obok siebie i położyła chłodną dłoń na policzku Senju, zaglądając mu z niepokojem w twarz. - Co się stało? Co Ci jest?
Wyglądał, jakby miał atak jakiejś choroby, ale ciężko było to ocenić, dlatego też przyłożyła mu drugą dłoń do czoła, sprawdzając temperaturę i przy okazji zaglądają w oczy, czy jego wzrok nie był rozbiegany. Może w tym czasie zdoła jej powiedzieć, co mu dolega, bo szukanie na ślepo może się okazać marnowaniem czasu i tylko pogorszy jego stan, a wyglądał już teraz naprawdę fatalnie. Czyżby to było powodem jego poddania się w walce? Źle się poczuł? Tylko co mu dolegało? Miała nadzieję dowiedzieć się tego od samego poszkodowanego, a jeśli nie, będzie szukać sama, ale to już w lepiej przystosowanym do tego miejscu.
- Yami, pomożesz mi go zaprowadzić na wolne łóżko? - Poprosiła Długowłosego, który z nią przybył.

[Yami]

Mikoto odrzuciła propozycję napicia się wody. Nie odrzuciła jednak podpory jaką się dla niej stałem. Może rzeczywiście nie miała nic wspólnego z pomysłem Hideakiego o śledzeniu mojego zapachu. Istniała szansa, że nie znała go aż tak dobrze. Pragnę napomknąć, że walczący na arenie Inuzuka nie kwapił się pytać o techniki Futonu kiedy sam wiedział, że na takiego przeciwnika może trafić. Równie dobrze wszystko może być pięknym spektaklem, który ma zaciągnąć mnie w śmiertelną pułapkę. Szansa na to była jednak na tyle mała, że pozwoliłem sobie podjąć to "ryzyko".
Kiedy tylko opuściliśmy trybuny i weszliśmy do długiego, prostego korytarza Mikoto zdjęła rękę z ramienia i postawiła krok do boku. Kilka głębszych oddechów pozwoliło na ustabilizowanie rozchwianych emocji i dojście do siebie. Skoro nie potrzebowała już mojej pomocy nie będę się upierać. Od czasu do czasu zerkałem w jej stronę aby upewnić się, że nie wpadnie na słup czy ścianę, bądź na bogu ducha winnego przechodnia. Pozostawała jeszcze kwestia oponenta Hideakiego. Popłynęły łzy, z całą pewnością nim gardziła za to co zrobił. Z szerszej perspektywy nie popełnił błędu. Miał możliwość w łatwy sposób zmniejszyć przewagę liczebną. Dodatkowo wpłynął emocjonalnie na rywala, gniew bądź rozpacz mogą doprowadzić do podjęcia tragicznych w skutkach decyzji. Pojawiało się pytanie czy te emocje nie przeszły również na Mikoto, która w przypływie chwili rzuciłaby się na niego, gdyby tylko spostrzegła go w tłumie... musiałem zachować więc czujność aby nie doszło do rękoczynów.
Kiedy tylko przybyliśmy do sekcji medycznej Mikoto jakby się ożywiła. Spojrzałem w kierunku osoby, która przykuła jej uwagę. Był to Senju, który poddał się na samym starcie. Skoro był tutaj teoria dotycząca uprzedzenia klanowego poszła z dymem. Przynajmniej z jego perspektywy. Nie wyglądał najlepiej. Jeszcze nie tak dawno temu tworzył potężne lasy a teraz kiedy miał stawić się naprzeciw Uchiha... nagle osłab? Czyżby jednak uprzedzenia klanowe dotknęły go i został otruty przez innych Uchiha chcących pomóc towarzyszowi? Chcieli go ośmieszyć? Cholera ten turniej staje się coraz bardziej popaprany. W dupie wszyscy mieli pokój. Coś co ma doprowadzić do jego umocnienia zaraz może być kamieniem przywiązanym do szyi.
Znalezienie łóżka na prośbę Mikoto nie było problemem. Podszedłem do Kana, przykucnąłem, przerzuciłem jego ramie przez swój bark, złapałem go w pasie i podźwignąłem. W przeciwieństwie do Mikoto ten miał zdecydowanie mniej siły. Położyłem go na łóżku gdzie medyczka mogła zająć się resztą. Widząc jak bardzo była zmartwiona zastanawiałem się jak bardzo poważne mogą być dolegliwości Kana.
- Pamiętasz naszą rozmowę o uprzedzeniach? Myślisz, że dotknęło go uprzedzenie Uchiha? Koniec końców to właśnie na tym starciu stracił momentalnie wszystkie siły.

[Kan Senju]

Czas leciał powoli, a Kan mógł tylko rozwalony siedzieć na krześle. Ile to już spędził w tej pozycji? Pięć minut, dziesięć, dwadzieścia? Nie mógł kompletnie policzyć czasu, wszystko wydawało się tak piekielnie dłużyć. Przynajmniej z jego perspektywy, bo dla innych czas z pewnością leciał dużo szybciej kiedy czuli się od niego lepiej. Sam nie wiedział co koniecznie mu dolega, ale domyślając się miał tylko jedną logiczną odpowiedź. Został przed pojedynkiem otruty, tylko pozostawało pytanie kiedy oraz przez kogo. Najlogiczniej uznałby Uchiha za winnych, ale te kropki były zdecydowanie zbyt łatwe do połączenia. Wątpliwe aby pozwolili sobie na taką śmiałość po dewastującej ich wojnie. Nie ryzykowaliby aż tak bardzo, więc ktoś musiał spróbować ich wrobić aby wykorzystać napięcia między rodami doprowadzając do konfliktu. Tylko kto zyskałby na tym najwięcej? Kaminari i Inuzuka, a może Cesarstwo chcące kontynuować swoje plany najazdu na kontynent mimo porażki? Gdyby miał zaryzykować stawiałby na tych ostatnich, bo z nimi jako jedynymi nigdy nie posiadał żadnych kontaktów. Jego rozmyślenia przerwał znany mu głos, ale nie potrafił go rozpoznać w owym stanie więc otworzył oczy chcąc zobaczyć do kogo należy. Wszystko było rozmazane, aczkolwiek dostrzegł białe włosy więc mogła to być tylko jedna osoba tutaj obecna. Mikoto, która natychmiast postanowiła sprawdzić jego stan kładąc zimną dłoń na policzku.
- Nie jestem pewien.
Druga dłoń dotknęła jego czoła, które posiadało jak najbardziej normalną temperaturę. Żadna gorączka nie występowała, wzrok nie był rozbiegany, ale dużo bardziej rozbiegany.
- Podejrzewam...
Szybko przyłożył rękę do ust, aby ponownie odkasłać trochę krwi.
- Truciznę.
Niedługo później usłyszał jak dziewczę poprosiło niejakiego Yamiego o pomoc aby go pomógł przenieść na łóżko. Rozejrzał się samymi oczami na boki chcąc go zobaczyć, ale jedyny szczegół możliwy do wyłapania obecnie to były długie, czarne włosy. Chwilę później jego ramię znalazło się na czyimś barku, a sam został złapany w pasie oraz podźwignięty. Senju chcąc pomóc jakoś próbował przebierać nogami, ale wychodziło mu to średnio. Nie miał na to zbytnio siły. Teraz zrozumiał, że cudem było samodzielne dotarcie do pokoju medycznego tylko dzięki jego sile woli.
- Wątpię aby Uchiha byli winni.
Wypowiedział swoje zdanie po czym aby kontynuować musiał zebrać kilka oddechów.
- Prędzej ktoś ich chciał wrobić.

[Mujin]

Pozostałe walki nie były już interesujące dla Mujina, widział zresztą wystarczająco dużo z nich. Jego praca z kolei zaczęła się już jakiś czas temu. Oczywiście nie był przymuszony do pracy w skrzydle medycznym, nie był zobowiązany do regularności ani do stawiania się jakkolwiek. Była to jego własna, prywatna zachcianka, podyktowana prywatnym kodem postępowania i zatwierdzona przez osobę zarządzającą sektorem medycznym. Oznacza to, że udało mu się zachować i przywileje związane z możliwością wchodzenia do tego miejsca i nie przyjąć na siebie odgórnie nałożonych obowiązków. Wystarczyło tylko dwadzieścia lat spędzonych na nauce fachu medycznego, by dostać ten przywilej. Męczących, wypełnionych poświęceniem i samodoskonaleniem swojego kunsztu, lat.
Właśnie to pozwoliło mu wejść do szpitala także dzisiaj. Medycy jeszcze nie zdążyli przynieść rannych ani zwierzaka. Mujin nie śpieszył się i nie biegł na całego, by być wcześniej, ale i tak był szybciej ze względu na inną od większości ludzi długość swojego kroku. Pozdrowił zatem osobę odpowiedzialną za pilnowanie porządku w środku. I gdy tylko, kilka chwil później, zostali przyniesieni walczący, to Mujin pośpieszył na pomoc temu najbardziej rannemu. Psu. Nie był to byle pies, co widział podczas walki. Ewidentnie był zdolny do walki i bycia uwzględnionym w walce jako faktyczne zagrożenie. Chociaż jeśli stworzyć z nim bliższą więź, to był jedynie kolejną przeszkodą. Związaniem emocjonalnym, które mogło być użyte przeciwko właścicielowi. Szantaż. Porwanie. Groźby. Cokolwiek, co może być użyte przeciwko człowiekowi.
Mujin zignorował Yamiego i innych obecnych. Zanotował ich obecność, oczywiście, ale nie zwrócił na siebie uwagi przywitaniem albo pozdrowieniem innego rodzaju. Skupił się wyłącznie na pierwszym rannym i na jego oględzinach. Na jego stanie zdrowia. Szybko podszedł do miejsca, gdzie zwierzę zostało położone. i rozpoczął oględziny. Poważne, ale proste. Uszkodzone organy wewnętrzne. Ewidentnie rana poważna i mogąca, bez profesjonalnej opieki medycznej wysokiego szczebla, doprowadzić do śmierci zwierza. A do tego nie zamierzał dopuścić.
Po szybkich oględzinach przyszła pora na leczenie. Nie zdecydował się na znieczulenie ani na zastosowanie innych metod wyłączenia nerwów. Nie było takiej potrzeby, pacjent i tak nie był przytomny. Krwawił obficie i temu trzeba było zaradzić.
- Ej ty. Pigułki ze skrzepniętą krwią. Przynieś kilka i podaj pacjentowi. - zagadał do pierwszego-lepszego przechodzącego obok niego medyka. Jego wsparcie powinno być ważne, a samemu wolał zasklepiać rany od samego początku. Tak też zrobił. Wykonał długą serię pieczęci, po której przyłożył dłonie do rany zwierzęcia. Poświata z medycznej chakry natychmiast zaczęła działać, łącząc w błyskawicznym tempie uszkodzoną tkankę. Komórka po komórce, organ po organie, mięsień po mięśniu i naczynie krwionośne po naczyniu. Organizm wiedział, jak się naprawić, Mujin dawał mu tylko dużą ilość chakry do stworzenia do tego odpowiednich, sterylnych warunków i do przyspieszenia całego procesu. Stu, tysiąckrotnie, pewnie jeszcze więcejkrotnie. Zmuszał ciało do regeneracji niemożliwej w normalnych warunkach. Ratował jego życie, przy asyście jegomościa podającego mu skrzepniętą krew. I dla bezpieczeństwa procesu i dla szybszego powrotu do zdrowia.

  Ukryty tekst

[Mikoto]

Gorączka na szczęście nie wystąpiła, ale Kan miał inne objawy, które mogły wskazywać o jakimś ataku. Gdy jednak odkaszlnął krew i wyznał słabym głosem, że podejrzewa truciznę, Mikoto skamieniała na moment z przerażenia, by po chwili podjąć odpowiednie kroki. Przenieśli Kana do pomieszczenia z łóżkami i schowali go za jednym z parawanów, aby miał tyle prywatności, ile daje to miejsce. Spojrzała też na Yamiego, gdy ten nawiązał do ich rozmowy o uprzedzeniach klanowych. Nie miała pojęcia, co ma o tym myśleć, ale jedno było pewne. Kan wymagał szybkiej i profesjonalnej pomocy medycznej.
- Pamiętam. - Odpowiedziała Yamiemu. - Ale teraz ciężko cokolwiek założyć. Potrzebuję kogoś stąd, kto zajmuje się truciznami. Trzeba sporządzić antidotum.
Tym samym poprosiła Yamiego, aby znalazł jakiegoś tutejszego medyka, który będzie w stanie jej pomóc. Tak, zdecydowanie potrzebowała pomocy, bo o ile była w stanie wyciągnąć część trucizny, o tyle na samych miksturach się nie znała. Technika, której zamierzała użyć, wydobywała zatrutą substancję z ciała i mogła posłużyć jako próbka do zbadania i owszem, mogła powtarzać cały proces kilka razy i wyciągnąć jak najwięcej tego świństwa, ale i tak wszystkiego się nie pozbędzie i odtrutka była absolutną koniecznością.
Gdy Kan leżał już na łóżku, szybko zabrała się za zdjęcie mu górnej części odzienia, aby odsłonić ciało od pasa w górę, po czym przyniosła miskę z czystą wodą i jedną pustą, by następnie zabrać się za przeszukiwanie szafek, aby znaleźć środek, który ją interesował, a mianowicie czegoś na uśpienie pacjenta, bo bez tego na pewno się nie obejdzie. Narzędzia miała ze sobą w swojej torbie podróżnej, więc wyjęła tylko potrzebne jej ostrze z zestawu medycznego. Gdy miała już wszystko, mogła przystąpić do pracy. Pozostało jeszcze tylko upewnić się co do kilku rzeczy i uprzedzić Kana o sytuacji.
- Kan, musisz mi powiedzieć, gdzie Cię boli. - Poprosiła. - Czy ta krew to z żołądka?
Najbardziej prawdopodobne otrucie mogło być przez jedzenie i napitek, a jeśli tak to żołądek mógł zostać w pierwszej kolejności zaatakowany, a trucizna rozprzestrzeniała się dalej. Mogła to być też kwestia iniekcji, ale strzykawkę i ukłucie raczej by zauważył, chyba że nie był wtedy przytomny. Musiała to wiedzieć, żeby określić miejsce nacięcia i rozpocząć proces wydobywania trucizny, dlatego tak ważny w tej sytuacji był wywiad z pacjentem, póki był jeszcze przytomny. Dobrze by było, gdyby Kan nakreślił jej sytuację, aby mogła od czegoś zacząć. Równie dobrze mogła cal po calu przeszukać jego ciało, żeby znaleźć źródło zatrucia, ale to zajęłoby zbyt dużo czasu, który równie dobrze mogła niepotrzebnie przy tym zmarnować, bo mogło chodzić o zupełnie inną drogę zatrucia organizmu.
- Będę musiała Cię uśpić. - Uprzedziła z powagą. - Proces wyciągania trucizny jest bardzo bolesny i nie dam rady tego zrobić, gdy będziesz się rzucać na łóżku, a całego Cię nie znieczulę. Jesteś gotowy na tyle mi zaufać?
To była też bardzo istotna kwestia, ale w tym momencie Kan nie miał jakiegoś szczególnego wyboru. Znali się krótko, ale mimo to chyba była trochę lepszą osobą do opieki medycznej, niż ktoś całkowicie mu obcy. No i bez uśpienia się nie dało. Owszem, mogła poprosić Yamiego i drugiego medyka, którego przyprowadzi, żeby przytrzymali Kana, ale to nadal mogło wywołać komplikacje przy tak delikatnym procesie i przysporzyłoby Senju tylko niepotrzebnej męczarni.

[Yami]

Nie tylko ja doszukiwałem w tym formy zamachu w formie trucizny. Zrobił to również cierpiący z jej powodu Kan. Nie doszukiwał się jednak winy w samych Uchiha. Postawiona przez niego teza raczej skłaniała się do próby ich wrobienia aby ponownie rozpocząć konflikt. Z początkowo stawiałem na zatrucie czymś bardziej przyziemnym jednak jego twarz i wyszkolenie jako Shinobi łatwo prowadziły do obalenia tej tezy. Mieliśmy więc kogoś kto otruł zawodnika. Senju naprzeciw Uchiha. Próba wrobienia Uchiha wydaje się równie prawdopodobna jak to, że Uchiha chcieli pozbyć się konkurencji Senju. Z tego co wiem tylko on się ostał i obserwując walki pewnikiem zmierzyłby się w Finale z Kyoushim jeśli wcześniej na siebie by nie natrafili. Kyoushi co prawda nie był Uchihą aczkolwiek wspominał, że dla nich pracuje. Zwycięstwo Kyoushiego byłoby wygraną Sogeńczyków, Kana zaś Shinryjczyków. Pozbycie się go w przedbiegach zapewniało sławę tym pierwszym. Im więcej osób na podium tym bardziej szanowani będą w oczach zwykłych osób Sogeńczycy. Właśnie ten element pozwala uznać, że to właśnie oni są odpowiedzialni za napad zwłaszcza, że przy okazji będą mogli ośmieszyć klan Senju. Prawdopodobnie złożenie skargi i próba anulowania rezultatu meczu również nie zostanie uznana. Zbieranie informacji jest jednym z elementów samego turnieju, również i osłabienie rywali do nich należy. Poza tym, każda osoba mogłaby podważyć niepożądane rezultaty również zatruciem połykając coś "nieodpowiedniego" kiedy już jesteśmy pewni porażki. Pojawia się opcja manipulacji.
Jak się to ma jednak do próby zrzucenia winy na Uchiha? Jesteśmy świeżo po wojnie, strony nie doszły jeszcze do siebie. Gdyby pojawiła się informacja a wpływie władz Sogen na walkę ich odwiecznych rywali wówczas wizerunek bardzo mocno ucierpi. Najpewniej zrzucą winę na samych Senju wskazując im manipulacje. Strata wizerunkowa może skutecznie obniżyć handel. Bez niego bardzo ciężko będzie im się odbudować. Inne regiony będą w tym czasie odzyskać siły i zaatakować dochodzący jeszcze do siebie region. Jeśli tak by było tak jedna akcja jest długoterminową próbą pokonania Uchiha, czego chcieli w wojnie Kaminari. Głośno westchnąłem. Dlatego nie lubię Polityki. Pieprzeni manipulatorzy.
Na prośbę Mikoto jedynie skinąłem głową i rozpocząłem poszukiwania kogoś kto może znać się na truciznach. Problem był taki, że sam nie znałem tutaj nikogo, a każdy zajęty był kimś zupełnie innym. Cmoknąłem językiem rozumiejąc problem. Kilkukrotnie przekręciłem głową szukając kogoś wolnego. I wtedy natrafiłem wzrokiem na pewnego medyka. Był zajęty aczkolwiek istniała bardzo duża szansa, że potrafi to i owo w trucizny. Możliwość tworzenie medykamentów musi chyba wskazywać na możliwość tworzenia trucizn. Trzeba wiedzieć jak coś działa i powstaje aby temu zapobiegać. Zupełnie jak w handlu i manipulacją cen... Może nie jest to najlepszy przykład ale wiadomo o co chodzi. Zbliżyłem się do Mujina i już miałem go wezwać gdy dostrzegłem jego zmagania. Leczył psa, który jeszcze chwilę temu został poturbowany na arenie. Cholera.
- Wybaczcie, że przerywam Mujinie. Nie kogo mogę prosić o pomoc. Mamy osobę z silnym podejrzeniem zatrucia. Może wiesz jak jej pomóc?
Wskazałem ręką na przesłonięte przez zasłonę miejsce gdzie znajdował się Kan z Mikoto.

[Kan Senju]

Dywagacje na temat winnego szybko zeszły na dalszy plan, co można uznać za wręcz naturalne. Jako medyk Mikoto wpierw wolała zająć się pacjentem zamiast rozważać potencjalnego sprawcę co w pełni popierał. Później przyjdzie czas na takie sprawy kiedy już wyzdrowieje. Przy okazji będąc w pozycji leżącej było mu przyjemniej niżeli siedząc, głównie z powodu mniejszych zawrotów w głowie w owej pozycji. Biorąc pod uwagę jego obecny stan mógł się nawet trochę rozluźnić, bo już nie musiał utrzymywać swojego ciała. Najzwyczajniej leżał bezwiednie, co z pewnością ułatwiło zdejmowanie jego górnej części ubrań, a tych miał kilka. Płaszcz, kamizelka, oraz koszula z krawatem pod czym krył się jego lekko umięśniony tors, a pod nim zarysowany sześciopak. Widać było, że ćwiczył swoje ciało choć z powodu bycia szczupłym efekty nie były powalające przynajmniej w wyglądzie.
- Najbardziej nieswojo czuję się w tym miejscu.
Wraz z słowami Kan położył swoją dłoń na środku swojego brzucha. Właściwie się wcześniej nad tym nie zastanawiał, ale jako takiego bólu zbytnio nie odczuwał. Najbardziej to jego zmysły wariowały w tym momencie co powodowało mu największe problemy. Pytanie odnośnie miejsca skąd pochodziła krew chwilę się zamyślił w ciszy. Musiał się skupić na własnym wnętrzu chcąc je poznać, bo wcześniej najzwyczajniej w świecie się nad tym nie zastanawiał będąc rozproszony przez odczuwalne negatywne skutki trucizny.
- Tak myślę.
Na tym skończył się wywiad rozpoznawczy, ale zaczęły się poważniejszy temat jakim była chęć go uśpienia z powodu bólu jaki podobno występuje podczas wyciągania tego cholerstwa mu dokuczającego. Niestety Senju wolał pozostać przytomny i wcale tutaj nie chodziło o brak zaufania do dziewczyny. Martwił się jak ową sytuację mogliby wykorzystać inni, zupełnie nie wiedział czego się mógł spodziewać po tutejszej opiece medycznej. Zawsze mogą dać argument, że białowłosa nie pracuje tutaj i spróbować przejąć pacjenta przy czym wolałby być przytomny aby wyrazić swoje zdanie odsyłając ich w cholerę. Jedynym medykiem przy którym mógłby sobie pozwolić na taki luksus był Kamiyo Ori, lecz ten zdawał się być dzisiaj nieobecny. Mógł go nie znać długo, ale wystarczająco aby wyrobić sobie jakieś zdanie o chłopaku. Należał on do osób, którym zależało na innych i chciał im pomagać.
- Tutaj nie chodzi o brak zaufania do ciebie, ale mam swoje powody aby pozostać przytomny. Jakoś dam radę wytrzymać, może nie wyglądam jednak wyjątkowo dobrze znoszę ból.
Mówił to z sporą pewnością siebie mimo swojego nieciekawego tymczasowo stanu zdrowia. W pierwszej walce też przecież dość oberwał, a potrafił to kompletnie ignorować. Zupełnie jakby nic mu się nie stało. Pozostawało tylko pytanie czy Mikoto przyjmie taką argumentację, a może mimo tego go uśpi woląc nie podejmować się ryzyka. Ostatecznie zaakceptowałby jej decyzję nie mając o to pretensji, bo przecież zależało jej aby mu pomóc w tym momencie.

[Mikoto]

Gdy Mikoto uporała się z górną częścią ubrania Kana, odkładając wszystko na bok, szybko umyła jeszcze ręce, aby być gotową do zabiegu. W tym czasie Senju miał okazję określić, gdzie czuje dyskomfort i wskazał okolice żołądka, który Białowłosa w pierwszej kolejności właśnie podejrzewała. A więc Kanowi podrzucono coś do jedzenia, albo picia i mieli teraz do czynienia z ostrą reakcją organizmu. Nie wiedziała, jak silna była trucizna, ale nie ulegało wątpliwości, że trzeba było się pospieszyć, zanim żołądek pacjenta całkowicie wyzionie ducha. Kunoichi przyłożyła więc palce lewej dłoni do miejsca, które wskazał Kan, żeby zaznaczyć gdzie ciąć. Pozostawała jednak kwestia uśpienia, czego Senju odmówił, zapewniając o swojej wytrzymałości. Mikoto spojrzała na niego niepewnie, jednak nie mogła zrobić nic wbrew pacjentowi, skoro miał takie życzenie. Najwyraźniej Kan obawiał się komplikacje, które mogłyby wyniknąć podczas tego, gdy będzie nieprzytomny. Westchnęła więc.
- W porządku. - Zgodziła się. - Sprawdzę jak zniesiesz próbę wyciągnięcia pierwszej dawki trucizny, ale jeśli mi drgniesz, będę musiała Cię unieruchomić, w taki, albo inny sposób.
W tym procesie najważniejsza była stabilizacja i koncentracja, aby poprawnie wykonać zabieg. Jeśli zostanie to zaburzone, może dojść do komplikacji, a tego zapewne nikt tutaj by nie chciał. Sięgnęła więc po środek znieczulający i chociaż lekko przetarła miejsce, które zamierzała naciąć. Na żywca mimo wszystko nie zamierzała go kroić, chociaż uważała, że większy ból i tak odczuje przy samym wprowadzeniu wodnej bańki, a potem przy wyciągnięciu jej. Skoro jednak pacjent będzie przytomny, chociaż uprzedzi go o tym, co zamierzała zrobić, żeby miał świadomość tego, co go czeka.
- No dobrze, w takim razie zaczynam. - Oznajmiła mu. - Leż proszę spokojnie i nie ruszaj się. Zacznę od nacięcia miejsca, które wskazałeś. Najprawdopodobniej trucizna zaczęła dewastować Ci żołądek, więc skupimy się właśnie na tym miejscu, żeby ją wyciągnąć.
Po tych słowach wzięła skalpel i zabrała się do pracy. Cięcie było szybkie i profesjonalne, a przy miejscowym znieczuleniu, Kan nie powinien tego odczuć. Jeśli się przyglądał, mógł poczuć i zobaczyć, jak krew delikatnie spływa mu po brzuchu. Mikoto szybko się tym zajęła i obłożyła nacięcie wkoło wałeczkami z płótna, aby czerwona posoka, mogła wsiąkać właśnie tam. Następnie sięgnęła do miski z czystą wodą i za pomocą swojej czakry, stworzyła z niej niewielką bańkę.
- Teraz przez nacięcie wprowadzę tą bańkę wody. - Uprzedziła Kana. - Wciągnie ona część trucizny i będę mogła ją wyjąć. Jest to bolesny proces, więc zepnij mięśnie i nie ruszaj się.
Gdy Kan zrobi o co go prosiła, przystąpi do pracy. Przyłoży bańkę wody do nacięcia, a następnie zacznie ją wpychać do wnętrza ciała Senju, jednocześnie mając na uwadze jego reakcję. Kilka razy w swoim życiu miała okazję użyć tej techniki i za każdym razem albo pacjenta musiało trzymać co najmniej dwóch silnych mężczyzn, albo trzeba było go ululać. Tutaj poszło chyba całkiem nieźle, a bańka wody została wprowadzona do końca.
- Dobrze, teraz będę ją wyciągać. - Ponownie zakomunikowała. - Trzymaj się.
Chwila męczarni i bańka powoli wysunęła się z ciała Senju i zawisła nad dłonią Mikoto. W tym momencie Kan mógł zobaczyć, że w środku wody unosi się jeszcze obca substancja i była to właśnie trucizna, która w nim siedziała. A raczej siedzi dalej, bo była to tylko część tego, co szalało wewnątrz niego.
- Jak się czujesz? - Zapytała niepewnie, bo musiał właśnie przejść przez sporą męczarnię. - To co widzisz, to tylko próbka, która posłuży do zrobienia odtrutki. Owszem, mogę powtórzyć zabieg kilka razy i wyciągnąć z Ciebie więcej tego świństwa, ale to tylko da Ci więcej czasu i na chwilę poprawi samopoczucie. Całości nie da się wyciągnąć i bez antidotum Twój stan znowu by się pogorszył.
Teraz dobrze by było, jakby zjawił się medyk od trucizn, a jeśli nie, to za zgodą Kana spróbuje usunąć z niego więcej trucizny, żeby jego stan chociaż trochę się poprawił do czasu podania lekarstwa, ale to już decyzja samego pacjenta.

  Ukryty tekst