[Event] Trybuny Wschód

[Yami]

Czy przedstawiłem dostateczne informacje dotyczące znajomości jego klanu? Wydaje mi się, że nie. Rzuciłem kilka anegdot z czego jedna była nieprawdziwa. Nie wspominałem więc bodaj nic czego nie są w stanie wiedzieć osoby z sąsiednich regionów. Był to już więc na tyle duży obszar ziemi aby całkowicie zanegować chęć zapamiętania przez użycie podstawowej wiedzy. No chyba, że poirytował się tą anegdotką o wyciu w środku nocy. Jak tak teraz myślę mógł dzięki temu mieć wobec mnie urazę, którą należałoby spłacić. Westchnąłem. Nie przepadałem za osobami, które żywią urazę za taką głupotę. Ostatecznie jak powiedziała Mikoto, wystarczy będzie się zapytać po walce. Na podstawie ruchów i otoczki wypowiedzi może uda mi się wywnioskować czy powiedział prawdę bądź fałsz. Z całą pewnością będzie to kolejny krok przybliżający do zamknięcia tej sprawy. Odparłem krótko spoglądając w kierunku błękitnego nieba.
- Powątpiewam co do chęci nawiązania bliższych relacji od tak aczkolwiek masz rację co do jednego. Zadanie bezpośredniego pytania pozwoli mi uzyskać więcej niż jedynie się zastanawiając nad potencjalnym biegiem wydarzeń. Choć zawsze wolę być przygotowany na każdą ewentualność.
Natłok myśli jaki nieraz przysłaniał mi życie i otwarcie się z nim na innych musiało wybić dziewczynę z rytmu rozmowy. W głosie słychać można było nutę niepewności co do mnie. Wiem sporo i jestem podejrzliwy. Uznała, że muszę mieć ciekawą przeszłość skoro kierowałem się takimi wartościami. Nie myliła się. Lokator w moim ciele i Antykreator, który w planach ma kiedyś przyjść do mnie. Ludzie, którzy byli przy pieczętowaniu mogli przekazać swoim liderom informacje o mnie i o zajściu. Jednak jestem w Sogen, mieście Uchiha i jeszcze nie zostałem zatrzymany. Wynika z tego, że zmiana wyglądu i zniknięcie z świata na kilka lat pomogło z zatajeniem prawdy o sobie.
- Gdyby rzeczywiście tak było, wówczas nie siedziałbym pośród ludzi oglądając walki na Arenie. ]Choć ktoś kiedyś niejednoznacznie powiedział mi, że kiedy nadejdzie pora... przyjdzie po mnie. Mam coś na czym zależy komuś innemu... I dziękuję za tę formę protekcji.
Kącik warg uniosłem ku górze. I wtedy pojawiła się jej analiza poddania się walki przez Kana.
- Pokazał już dostatecznie dużo. Gdyby ponowił swój występ niewątpliwie wygrałby niepokazując nic nowego. Bardziej podoba mi się podejście rasistowskie, uprzedzenia jednego klanu wobec drugiego, zwłaszcza jeśli tymi klanami są Senju i Uchiha. Poddał się bo nie chciał sobie brudzić rąk czymś gorszym od człowieka... Nie znam go więc nie wiem czy pasowałoby to pod jego charakter. Jak myślisz?

[Mikoto]

Yami najwyraźniej wziął sobie do serca jej słowa odnośnie osobistego zapytania się Hideakiego o zamiary. Dzięki temu nie będzie żyć w niepewności i od razu dowie się na czym stoi, jednak Mikoto nadal uważała, że Długowłosy nie ma się czego obawiać. Zwłaszcza teraz, kiedy zawsze mógł się powołać na nią, co z kolei zahamowałoby wrogie zapędy tej trójki, o ile by je mieli. Uśmiechnęła się więc lekko do swojego rozmówcy i skinęła mu głową.
- Jeśli chcesz, możesz pójść potem ze mną do Szpitala, żeby się z nim zobaczyć. - Zaproponowała i spojrzała na swoją broń, która stała oparta obok niej. - Doskonale znam styl walki wachlarzem i spodziewam się, że będą mieli spory problem, żeby wygrać, a na pewno nie obejdzie się bez ran...
Osobiście wolałaby, żeby Hideaki się poddał i zakończył krzywdzenie siebie i psów dla uciechy tłumu, jednak to była tylko i wyłącznie jego decyzja, a jej pozostało tylko na to wszystko patrzeć. Na razie jednak nic nie było widać z powodu mgły, która mimo że trochę się przerzedziła z powodu powietrznego tornado, to nadal utrudniała dojrzenie czegoś konkretnego z trybun. Całe szczęście, bo gdyby Mikoto zobaczyła, w jakim stanie jest teraz Hideaki i Hojo, to chyba by wyszła z siebie i stanęła obok. Na pewno nie byłaby w stanie usiedzieć spokojnie na miejscu, martwiąc się ich stanem zdrowia. Hojo z pierwszego starcia wyszedł w ciężkim stanie i zdecydowanie nie chciałaby zobaczyć tego ponownie. No ale póki co, nie widziała zbyt wiele, więc mogła skoncentrować się na rozmowie z Yamim. Słysząc jego słowa, spojrzała na niego z powagą. Właśnie się dowiedziała, że miała rację co do tego, że Długowłosy tak się obawia o sobie i ogląda się przez ramię.
- Równie dobrze mogłeś całkowicie zmienić wygląd, żeby nikt Cię nie poznał. - Wzruszyła ramionami. - Ale teraz rozumiem, dlaczego tak się przejmujesz. Nie będę wnikać w Twoje prywatne sprawy, bo to nie mój interes, ale naprawdę nie brzmi to zbyt dobrze. Czy potrzebujesz pomocy?
Skoro miał coś, co chciał ktoś inny, to był celem ataku i tym samym ofiarą. Pytanie tylko czy to co miał, było naprawdę jego, czy nie ukradł tego wcześniej tamtemu, który chce to po prostu odzyskać. Bez większej ilości informacji nie mogła teraz nawet stwierdzić, czy Yami jest dobry, czy zły. Nie chciała jednak dopytywać, żeby nie być wścibska. Jeśli Długowłosy będzie chciał, to sam powie coś więcej, a jak nie, to nie.
Gdy rozmowa zeszła na poddanie walki przez Kana, Mikoto ponownie spojrzała na Yamiego, gdy ten przeanalizował jej wypowiedź. Najwyraźniej pierwsza część niekoniecznie do niego trafiła, ale druga nawet przypadła mu do gustu. Cóż, mogli tylko gdybać, bo żadne z nich tak naprawdę nie wiedziało, co siedziało w głowie Kana, który zdecydował się poddać tuż po rozpoczęciu walki.
- Niekoniecznie. - Odpowiedziała. - Jego przeciwnik mógł siedzieć na trybunach podczas jego pierwszego pojedynku, albo zostać uprzedzonym przez swoich protegowanych. Tak czy inaczej, gdyby Kan pokazał to samo, jego przeciwnik mógłby mieć przygotowaną na to kontrę, a to z kolei zmusiłoby go do odsłonięcia większej liczby kart i odsłonięcie się jeszcze bardziej. Tak czy inaczej, ja też nie znam na tyle dobrze Kana, żeby mieć pewność co do jednego, albo drugiego. Niewątpliwie miał jakiś własny powód, żeby podjąć taką decyzję. Pytanie, jak to zostanie odebrane tam.
Kiwnęła głową w stronę Loży Honorowej, gdzie pewnie siedziały wszystkie znane osobistości. Czy delegacja z Cesarstwa też tam była? Czy sam Cesarz również przybył? Od wielu lat nie była tak bliska swoich rodaków, a mimo to miała wątpliwości, czy na pewno chciałaby powrócić na Hyuo. Tam nic na nią nie czekało, zaś tutaj miała towarzyszy, na których bardzo jej zależało...

[Yami]

Wiedziałem, że mężczyzna startujący w turnieju, a który wykorzystał psy do walki, mógł być moim potencjalnym oponentem, osobą chcącą wbić mi kunai w plecy. Musiałem więc określić z jakim zagrożeniem miałem do czynienia. Na tym jednak etapie turnieju wydawało się, że nie powinienem mieć większego problemu w bezpośrednim starciu. Większa szansa na sukces z całą pewnością znajdowała się w walce dystansowej. Na szczęście posiadałem techniki i sztuczki pozwalające walczyć w każdym dystansie. Hideaki wydawał się osobą, która walczy tylko w jednym. Już tylko i wyłącznie z tego tytułu będę miał znaczną przewagę. Z całą pewnością Hideaki będzie chciał wykorzystać mgłę aby zrobić użytek z psiego nosa ale będzie to jednocześnie znak potencjalnego ataku. Musiałby więc zaatakować bezpośrednio a na to... mam metody.
Głośno westchnąłem.
- Pozwól więc, że przyjmę Twoją ofertę, wątpię aby walka skończyła się bez przelania krwi. - odparłem Mikoto.
Skoro znała styl walki wachlarzem powinna doskonale znać jego mocne i słabe strony. Jeśli tak było mogła wcześniej poinformować o nich Hideakiego. Pierwsze manewry wskazywały na posiadanie informacji o nich jednak im walka dłużej trwała tak pamięć musiała się wyraźnie zacierać pozostawiając pola głównie intuicji. To był błąd. Gdyby mężczyzna z wachlarzem odpowiednio się przemieścił... wówczas miałby całą trójkę w jednej linii, to zaś zakończyłoby się porażką.
- Patrząc po tym jak się ustawił, wnioskuję, że nie powiedziałaś mu o stylu walki wachlarzem? Wystarczy, że odskakując wykona silniejszą technikę i może być po walce. Będzie miał całą trójkę w zasięgu jednej techniki. Ma teraz dużą przewagę. Nawet jeśli stracił broń... nie oznaczało, że nie miał kolejnej w zapasie... Korzystanie z wachlarza nie oznacza, że stracił właśnie możliwość korzystania z technik Futon.
A jak wyglądała moja kwestia dotycząca nieustannego poczucia niebezpieczeństwa? Mikoto bez większych problemów znalazła dziurę w mojej teorii. Zawsze można zmienić wygląd. Prawda, wymaga to czasu jednakże jest to możliwe. Pytanie teraz stawiane jest czy dziewczyna jakkolwiek mogła pomóc. Szczerze w to wątpiłem. Nawet Ichirou nie byłby w stanie mi pomóc. Cała jego organizacja pewnikiem nie dałaby rady aczkolwiek Cesarz Pustyni wraz z Kyoushim byliby niewątpliwie silnym wsparciem. Gdyby było ich może 5x tyle... kto wie jak by się to zakończyło.
- Miło z Twojej strony, że chcesz pomóc komuś, kogo dopiero co poznałaś, nie będąc świadomą potencjalnego zagrożenia. Niestety nie jest to walka, którą mogę obarczyć inne osoby. Jeśli w końcu wyśle za mną swoich ludzi... będę walczyć z kimś kto pokonałby dwójkę czy trójkę kopii takiego Kana. - westchnąłem i lekko się uśmiechnąłem - choć może przesadzam. Zawsze przygotowuję się na najgorszą ewentualność. Mimo, że negatywnie to wpływa na mnie tak sprawia, że chcę przeć non stop do przodu.
Człowiek zawsze w chwili zagrożenia stawał się silniejszym. Ciężkie czasy rodzą silnych ludzi, silni ludzie doprowadzają czasów pokoju , Wolne od wojen czasy rodzą słabych ludzi, słabi ludzie doprowadzają do ciężkich czasów. Nieustanna pętla, która jednak prowadzi do rozwoju. Tworzę więc sobie czasy, które stworzą silniejszą wersję mnie.
Co zaś w kwestii Kana i jego poddania się? Czy miał sens kontynuować rozmowę czy jest zwykłym rasistą, nie chciał pokazać więcej, przestraszył się walki czy wpadł w pułapkę przeciwnika? Przytoczone były wszystkie argumenty i możliwości. Z nich wynikło, że raczej problemem jest waśń między dwoma klanami i negatywny stosunek, wręcz odczłowieczający.
- A wracając do zdolności. Wspominałaś, że znasz styl walki wachlarzem. Szkoliłaś się, czy masz może poznałaś kogoś kto nim walczył. Jak widziałabyś siebie w tym turnieju?

[Mikoto]

Mikoto skinęła głową na zgodę, gdy Yami przyjął jej propozycję udania się razem do szpitala, gdy Hideaki wraz z psami będzie już po swojej walce. On także uważał, że ta rozgrywka nie obejdzie się bez rozlewu krwi, na co Białowłosa mimo wszystko skrzywiła się i jakby nieco bardziej zbladła na twarzy. Jeśli Inuzuka zakwalifikuje się do dalszego etapu, to chyba kolejny raz nie zniesie patrzenia na to, jak cierpią, aby tylko wygrać ten głupi turniej. Westchnęła dla uspokojenia.
- I właśnie to mnie najbardziej martwi... - Powiedziała jakby do siebie, ale Yami mógł to spokojnie usłyszeć, siedząc tuż obok.
Była pod sporym wrażeniem, jak Długowłosy szybko analizował sytuację i wyciągał trafne wnioski, dlatego gdy napomknął, że Mikoto nie wspomniała Hideakiemu o stylu walki wachlarzem, ta spojrzała na niego z powagą i szczerym podziwem. Nie ma co, miała do czynienia z bardzo doświadczonym shinobi, który doskonale potrafił rozebrać sytuację na czynniki pierwsze i wyciągnąć konkretne wnioski. Skinęła głową na znak, że ma rację.
- Nie miałam pojęcia, że trafi właśnie na takiego przeciwnika. - Przyznała wyraźnie zasmucona. - Nie widzieliśmy się też od czasu zakończenia drugiej tury walk pierwszej rundy, a nawet jeśli, to nie widziałam pierwszej walki tamtego Futonowca, żeby się chociaż zorientować, że ktoś taki jest...Mam tylko nadzieję, że nie ma tego żywiołu zbyt dobrze rozwiniętego, bo na wyższych poziomach techniki Futonu są naprawdę groźne...
Prawda była taka, że nie oglądała tego, czego nie chciała. Gdyby nie to, że jej towarzysze brali udział w tym widowisku, to wcale by nie siedziała na trybunach, nie tolerując takiej rozrywki dla uciechy tłumu. Wolałaby przejść się po festynie i dobrze bawić, a tak siedziała tutaj jak głupia i z każdym kolejnym ciosem, który otrzymała tamta trójka na arenie, ona coraz bardziej się martwiła i wkurzała jednocześnie. Najchętniej wskoczyłaby na arenę i przerwała tą krwawą zabawę, ale to mogłoby się skończyć nieprzyjemnymi konsekwencjami, więc zaciskała zęby i czekała, aż to wszystko dobiegnie końca, w międzyczasie kontynuując rozmowę z Yamim. Słysząc jego słowa o pomocy osobie, którą dopiero co poznała, ponownie spojrzała na Długowłosego z powagą.
- Uczono mnie bezinteresownie pomagać potrzebującym, głównie ze względu na mój medyczny fach. - Odpowiedziała i wzruszyła ramionami. - Jestem Kunoichi. Szkolono mnie do walki i pomocy innym, bez względu na to, czy jest to towarzysz, czy ktoś zupełnie obcy. Obowiązuje mnie tylko własne sumienie i decyzja, czy to co mam zrobić, służy dobru, czy złu. No ale skoro mówisz o dwójce, a nawet trójce takich Kanów, to muszę przyznać, że solidnie wdepnąłeś w jakieś bagno. Przynajmniej masz dobrą motywację do doskonalenia się.
No ale skoro nie, to nie będzie się wpychać tam, gdzie jej nie chcieli. W sumie to była trochę ciekawa historii Yamiego, jednak pytanie o szczegóły nie było na miejscu, gdy Długowłosy wyraźnie nie chciał zdradzać więcej. Niemniej, to co już zdradził, brzmiało naprawdę intrygująco i jednocześnie niebezpiecznie, a Mikoto sama nie wiedziała co o tym myśleć i co mu poradzić. Za mało informacji i konkretów, żeby coś sensownego z tego skleić, a tymczasem Yami zapytał o jej własne umiejętności. Spojrzała więc ponownie na wielki wachlarz, który leżał sobie oparty obok niej o ławkę, prawie tak samo długi jak ona wysoka. Była niska i drobna, a mimo to była w stanie porządnie zamachnąć się tym żelastwem, aby wykorzystać je do walki.
- Szkoliłam się i sama go używam. - Powiedziała i wskazała na swoją broń. - I z całą pewnością nie widziałabym się w tym turnieju. Nie gonię za sławą i chwałą, nie walczę też i nie daję się zranić na pokaz, ku uciesze tłumu. Moje umiejętności mają szybko i skutecznie leczyć, lub zabijać wroga, a nie bawić łaknący krwi tłum, który śledzi każdy mój ruch i analizuje to, co potrafię. Po co mam się głupio ujawniać całemu Kontynentowi, jak w prawdziwej walce nie raz element zaskoczenia przesądza o wyniku walki? Lepiej pozostać niezauważoną. Gdyby nie to, że moi towarzysze biorą udział w tym cyrku, wcale bym tu nie siedziała. Nie bawi mnie takie widowisko, chociaż nie ukrywam, jest to spora skarbnica wiedzy...
W tym momencie wyraźnie pobladła na i tak bladej już twarzy, widząc jak powietrzne tornado uderza prosto w Hideakiego, jednocześnie rozwiewając mgłę wokół siebie. Następnie usłyszała psi jęk, gdy jedno ostrze z wachlarza przeciwnika wbiło się w ciało Hojo. Coraz ciężej było jej opanować swój niepokój, więc schowała twarz w dłoniach i wzięła kilka głębszych oddechów, modląc się przy okazji, żeby ta walka dobiegła wreszcie końca.

[Yami]

Walki trwały jak również i rozmowa między białowłosą medyczką a moją skromną osobą. Widać było pojawiające się braki zdolności socjalnych po mojej stronie. Jedyne na co sobie pozwalałem to odpowiadać na rzucone pytania czy uwagi. Jedyne na co się pokusiłem od samego początku to realnie Pytanie o Hideakiego. Reszta z nich w głównej mierze działa się wewnątrz głowy od czasu do czasu uwalniając część myśli na zewnątrz, chociażby wszystkie rzeczy związane z analizą trwających walk jak i samej białowłosej. Dlaczego samej białowłosej? No tak nie wspominałem o tym jeszcze. Była przyjacielem Hideakiego, osoby, która mogła poznać moją pozycję za pomocą swoich psów. Mikoto była jej przyjaciółką a więc również może chcieć planować atak na mnie. Sama chęć pomocy ot tak może być próbą zbliżenia się aby w dogodnej okazji uśpić i zanieść pod nogi antykreatora. Mogło tak być. Przeprowadzona analiza wskazywała raczej bardzo małe prawdopodobieństwo takiego zajścia.
- W takim razie wybacz ale to wina Hideaki'ego. Turniej to nie tylko pokaz sił, to również pokaz przystosowania się do zmieniających się warunków. Nie wygrywa sama siła. Turniej nie trwa jednego dnia. Uczestnikom dawany jest czas nie tylko po to aby zregenerować siły ale również i po to aby zdobyli odpowiednie informacje o potencjalnych oponentach, zaś tę wiedzę wykorzystali w odpowiedni sposób. Twój Towarzysz zaniechał ten aspekt. Może teraz z tego tytułu przypłacić sporą cenę. Jeśli wygra... powinnaś powiedzieć mu o tym, że lekkomyślność jest czymś co pociąga najlepszych w dół.
Przyznała mi wszak rację odnośnie braku wiedzy Inuzuki. Niby to co mówię to oczywistość, podstawy ale czasem ludzie o nich zapominają. W pewnym momencie stają przed murem, którego nie można przeskoczyć i próbują z całych sił aby w końcu go pokonać. W takich przypadkach najlepiej wrócić do podstaw. Ile razy słyszałem historie, że ktoś rzuca się na kogoś z najsilniejszymi technikami jakie zna a potem przegrywa za sprawą gwałtownego zmęczenia. Jak? Ktoś mógł stworzyć zwykłego Bunshina, podstawowego klona zmuszając oponenta do nadmiernego wysiłku. Jedna osoba nie traci nic a inna... wiele. Nie będę już wspominać o pysze ludzkiej, o tym można gadać godzinami.
- Nie zdziwiłbym się gdyby ta bezinteresowna pomoc nie zwróciła się przeciw Tobie. Część ludzi będzie Tobie wdzięczna, część zapomni o niej po miesiącu, inna brutalnie wykorzysta. Życzę Tobie aby to ostatnie nigdy się nie spełniło, lecz jeśli będzie musiało, niech poniesione szkody będą jak najmniejsze. - przerwałem na dłuższą chwilę - A co do mojego bagna... to nie tak, że w nie wdepnąłem z własnej woli. Można powiedzieć, że doświadczyłem tego ostatniego przed którym Ciebie ostrzegałem.
Tak, Kokuou musiała zostać zapieczętowana abyśmy przeżyli a ja zostałem wybrany. Wtedy przyjąłem propozycję, wiedziałem z jakim ryzykiem się to wiąże aczkolwiek nie sądziłem, że będzie polował na mnie sam Antykreator. Nie dość, że mam na głowie najbardziej niebezpiecznego człowieka na świecie tak mam jeszcze na głowie potencjalnie półświata, który mógł dowiedzieć się o zapieczętowanej we mnie bestii. Żyć z przeświadczeniem, że każdy kolejny może być ostatnim przez ostatnie kilka lat jest wyczerpujące. Głośno westchnąłem.
- Mimo mi w takim razie poznać kogoś korzystającego z tego samego żywiołu, uznawanego za dość rzadki. Ile w tym prawdy jest tego nie wiem. Co do samego zaś turnieju. W zależności od indywiduów, niektórzy chcą zostać dostrzeżeni przez innych, inni chcą pokazać siłę klanu, a jeszcze inni sprawdzić się w walce z kimś o nieznanej sile. Można trenować z sparingpartnerem jednak nie wiesz jak Twoje przygotowanie sprawdzi się w walce. W walkach sparingowych bardzo mocno się wstrzymujesz aby nie skrzywdzić drugiej osoby. Tutaj jednak ludzie się nie powstrzymują.
Ile osób tyle spostrzeżeń na dane rzeczy. Dziewczyna widzi w turniejach i uczestnikach głupców, którzy ujawniają swoje zdolności. Nie winię jej. Sam siedzę tutaj obok niej oglądając walki i pozyskując wiedzę. Tutaj jest dla mnie największy zysk. Choć spotkanie z Mujinem było równie zyskowne. Możliwość wymiany technik mało popularnej dziedziny jak Fuinjutsu jest na wagę złota.
I wtedy dziewczyna ukryła twarz w dłoniach. Bała się o dobro swojego towarzysza. Położyłem dłoń na jej ramieniu. Trzeba dodać otuchy w chwilach jej braku.
- Nie martw się. Sędzia powstrzyma walkę jeśli pójdzie za daleko. Poza tym... mimo wszystko walczy. Powinnaś obserwować jego staranie nieważne jak gorzkie są w Twoich oczach. Pozwól mu pokazać swoje starania i wytrwałość.

[Mikoto]

Wcale nie miała czego Yamiemu wybaczać, bo ponownie trafił prosto w punkt, chociaż miała wrażenie, że Hideaki był na trybunach i oglądał inne walki. Prawda jednak była taka, że wszystkie odbywały się jednocześnie i ciężko było ogarnąć kilka pól walki w tym samym momencie, śledząc każdy ruch i każdą technikę. Mógł mu po prostu umknąć akurat ten przeciwnik. Niemniej, Mikoto miała trochę inne zdanie na ten temat,a raczej życzenie odnośnie tej potyczki.
- Mam nadzieję, że przegra. - Powiedziała dobitnie, co mogło zaskoczyć Yamiego. - Nie mogę patrzeć na to, jak odnoszą kolejne rany. Skoro nawet jego Liderce nie zależy, aby godnie reprezentować swój Klan, to dlaczego on ma się tak poświęcać i przelewać swoją krew. W imię czego? Dumy? Honoru? Awansu? Jeśli jednak uda mu się wygrać, oszczędzę sobie dalszych zmartwień i inaczej spożytkuję czas, niż na trybunach podczas kolejnych zmagań.
W tym momencie Mikoto była mocno rozdarta pomiędzy dwoma emocjami, niepokojem i gniewem. Jej natura medyka krzyczała wkurzona, że takie ranienie się dla widowiska to głupota i nieposzanowanie własnego zdrowia, z kolei jej serce pękało ze smutku z każdą kolejną kroplą krwi, która została przelana przez Hideakiego i Hojo. Coraz trudniej było jej to znieść i chciała, żeby sprawa zakończyła się jak najszybciej.
Słysząc słowa Yamiego odnośnie konsekwencji bezinteresownej pomocy, Mikoto spojrzała na Długowłosego. Tutaj również miał rację, jednak każde z nich miało swój własny rozum i samo podejmowało decyzje. Gdyby ktoś poprosił ją o zrobienie czegoś, co okazałoby się czymś złym i niemoralnym, kategorycznie odmówiłaby tego i porzuciła to zadanie, a gdyby komuś udało się ją w jakiś sposób oszukać, zapewne zemściłaby się adekwatnie do szkody, jaka zostałaby wyrządzona. Niemniej, doceniała jego słowa i życzliwość, jaka przemówiła przez jej rozmówcę.
- Jeśli ktoś spróbuje brutalnie to wykorzystać, wtedy ja brutalnie się zemszczę. - Odpowiedziała, uśmiechając się pogodnie do Yamiego. - Dziękuję za Twoje słowa. Naprawdę je doceniam. Za każdym razem gdy przyjmuje jakieś zlecenie, bacznie analizuję sytuację, żeby uniknąć właśnie takich zdarzeń. Na razie idzie mi nawet dobrze, ale cały czas trzeba się mieć na baczności.
Przekrzywiła lekko głowę, gdy Długowłosy przyznał, że padł właśnie ofiarą takiego wykorzystania przez swoją bezinteresowną pomoc i dlatego tkwił w swoim problemie. Nie bardzo wiedziała, co ma o tym myśleć, ale brzmiało to coraz bardziej intrygująco. Starała się jednak powstrzymać, żeby nie zapytać wprost o szczegóły.
- Czyli zgodziłeś się pomóc i zostało to wykorzystane przeciwko Tobie? - Zapytała zaciekawiona. - Wziąłeś na przechowanie coś, o co może się teraz upomnieć ktoś inny, a Ty nadstawiasz za to karku. Dobrze rozumiem?
W dalszej części rozmowy okazało się, że Yami również korzysta z technik Futonu, więc jakby nie patrzeć, właśnie znaleźli dodatkowy wspólny temat na pociągnięcie rozmowy. Mikoto uniosła brwi, gdy Długowłosy stwierdził, że ten żywioł jest dość rzadki. No cóż, chyba na Kontynencie, bo na Hyuo każdy Yuki posługiwał się tym żywiołem. Był jednym z dwóch elementów, z których tworzyło się Hyoton, no ale tego mógł już nie wiedzieć.
- Z tego co wiem, ten żywioł jest dość powszechny w Cesarstwie. - Wzruszyła ramionami. - Ale skoro tak mówisz, to wygląda na to, że na samym Kontynencie jest zupełnie odwrotnie, w sumie to nigdy się nad tym nie zastanawiałam. Widzę jednak, że poszedłeś w stronę czystego Futonu, bo nie masz przy sobie wachlarza, ani długiej broni, która wzmacnia podmuch i ostrość technik. Wspomagasz się jeszcze jakąś dziedziną?
Tematu turnieju nie ciągnęła już, bo był to dla niej dość drażliwy temat. Doskonale zdawała sobie sprawę z tego co mówił Yami, że każdy kierował się innymi wartościami, jednak jej były jakie były i nic na to nie mogła poradzić. Najwyraźniej jej rozmówca także wolał się nie wychylać z wiadomych sobie powodów, więc pewnie po części rozumiał jej podejście do tego widowiska. Wtedy też Hideaki i Hojo dość mocno oberwali, na co Mikoto mimowolnie ukryła twarz w dłoniach, czując nieprzyjemny skurcz żołądka, który starała się zignorować. Nie zignorowała jednak dłoni na swoim ramieniu, więc spojrzała na Yamiego, który w tym momencie próbował ją pocieszyć. Jak tak dalej pójdzie, to zaraz mu się tu totalnie rozklei.
- Czy ostrze w trzewiach to nie wystarczający powód? - Zapytała, mając na względzie dobro Hojo. - I dla mnie on nikomu nie musi nic udowadniać, ani pokazywać. Nie takim kosztem...

[Yami]

Dziewczyna bardzo troszczyła się o swojego Towarzysza, powiedziałbym, że aż za bardzo. Zdawało mi się, że Mikoto może jednak pragnie zawiązać silniejsze niż przyjaźni więzy. Pierwsze spostrzeżenie, wszak nie jestem zbyt dobry aby odgadnąć co dzieje się w głowie a tym bardziej sercu kobiety. Była medykiem, który za wszelką cenę dąży do zaprzestania rozlewu krwi. Wciąż jednak była na trybunach i oglądała walki. Nie chciała tu być, walczyła z samą sobą jednak jak inaczej zyskać wiedzę i siłę niż stając naprzeciw siebie?
- Porażka może wpłynąć na człowieka na trzy sposoby. Druzgocąca może doprowadzić do upadku wiary w samego siebie, załamać człowieka, zamknąć go w samym sobie. Równie dobrze może nadać człowiekowi cel. "Pokonam go następnym razem" pomyślą inni przekuwając słowa w ciężką pracę. Ostatni uznają, że był to brak szczęścia albo wzruszą ramionami wspominając o złej kondycji. - spojrzałem ku górze, błękitne niebo Sogen. Nie tak daleko stąd znajduje się wielki mur a za nim niezbadane lądy. - Zwycięstwo uczy niewielu rzeczy, porażka zaś tysiąca. Tak mawiał mój dziadek. Czasami jednak ta jedna rzecz poznana z zwycięstwa może mieć większą wagę jeśli wcielisz ją w życie.
Mikoto widziała potencjalne niebezpieczeństwo swojego podejścia do życia. Widziała je jednak jedną stopą wchodziła do niebezpiecznego terytorium. Widać taka rola medyka, musi rzucić się w niebezpieczeństwo aby mieć możliwość przetrwać z kimś. Ostatecznie temat wykorzystywania kogoś o dobrym sercu zakończyłem krótkim acz dobitnym.
- Nie znasz jednak dnia ni godziny.
Nasza rozmowa zaczęła toczyć się na 3 czy 4 różnych wątkach. Było to dość dziwne jeśli się nad tym zastanowić. Zazwyczaj człowiek prowadzi rozmowę tylko na jeden temat i gdy się zakończy przechodzi do kolejnego. Zdarza się czasem, że ktoś odejdzie od tematu ale wówczas poprzedni wątek jest zatrzymywany i albo wróci albo nie. Taki algorytm postępowania prowadzonej rozmowy. Teraz jednak ktoś jakby umyślnie wziął kilof i zaczął w niego napieprzać z całej siły. Naprawdę dziwne uczucie.
A co do dziwnych uczuć Mikoto dopytywała w kwestii drzemiącym w mym wnętrzu Towarzyszu podróży. Raz na jakiś czas zamieniałem z nim kilka słów, jednak w głównej mierze Kokuou spała, odpoczywała i jak mogła cieszyła się nudą. Możecie uwierzyć lub nie ale nie wadziło mi to. Wolałem ją śpiącą niż rozgniewaną, wtedy bywało gorąco, dosłownie i w przenośni.
- Można to tak ująć. Gdybym miał to odpowiednio przyrównać... powiedziałbym, że ktoś rzucił we mnie rzepem, który przyczepił się do mnie niczym do psiego ogona. Jestem świadomy, że tam jest ale tylko ucięcie ogona pozwoli mi się tego pozbyć. Nie wchodźmy jednak w głębsze szczegóły, nie jest to coś o czym lubię mówić.
Zaczęła się dyskusja na temat chakry natury wiatru. Czy był rzadki? Tak kiedyś słyszałem od staruszka. Czy była to prawda? Ciężko stwierdzić. Przyjąłem tę wiedzę na wiarę. Nie będę przecież sprawdzał tego robiąc ankietę na całym świecie? "Jakie posiada Pan/Pani natury chakry?" Przecież gdybym się o to ludzi pytał to więzienie pod zarzutem szpiegostwa byłoby najłagodniejszym wynikiem prowadzonych badań.
Aby odpowiedzieć dziewczynie wyciągnąłem lewą dłoń i pokazałem wnętrze dłoni. Oczywiście skóra zasłonięta była przez grubszą rękawiczkę. Wnętrze jej ozdobione było dziwnymi symbolami. Każdy kto potrafił korzystać z najprostszej techniki przywołania powinien wiedzieć co ona oznacza, Fuinjutsu.
- Dlatego analizując wspomnianą walkę mówiłem o tym, że przeciwnik nawet po stracie broni może mieć kolejną. Moje są pochowane w pieczęciach Fuinjutsu. Nie korzystam więc tylko z podstawowych technik Futonu ale również tych korzystających z broni, wachlarzy, czy własnego ciała... choć ostatni przypadek to spuścizna mojego rodu.
Odkleiłem dłoń od ramienia dziewczyny. Jak długo w sumie ono się na nim znajdowało? Chwilę? Minutę? Im dłużej tym gorzej, chyba. Co może sobie pomyśleć dziewczyna, której nieznajomy (no w sumie to znajomy od kilku minut) dotyka jej ciała za długo. Westchnąłem. To był mój błąd, moja porażka, porażka, która uczy 1000 rzeczy.
- Nie wspominałem, że muszą być skierowane do Ciebie. Obserwuj jak jego działania wpływają na innych. Część ludzi wiwatuje, młodsi Inuzuka widzą w nim swój cel, daje im nadzieję, że klan przetrwa, będzie lepszym. A co do miecza w trzewiach... lepiej zasmakować jego smaku teraz na turnieju, gdzie służba medyczna szybko pozbiera go do kupy niż gdyby miał dostać nim w lesie walcząc z osobą pragnącą odebrać mu życie. Będzie boleć ale doświadczenie pozostanie.

[Mikoto]

Mikoto skrzywiła się lekko, słysząc szczegółową analizę Yamiego na temat tego, jak człowiek może zareagować w obliczu osobistej porażki. Miała nadzieję, że Hideaki jednak nie był słaby psychicznie, żeby przegrana w tym turnieju jakoś mocno negatywnie wpłynęła na niego. Przecież jedną walkę już wygrał, a tamto starcie także nie należało do najłatwiejszych. To nie była jego wina, że postawiono przed nim tak mocno skontrowanego przeciwnika i to drugi raz z rzędu.
- Od początku nie miał lekko w tym Turnieju. - Powiedziała z westchnieniem. - Nie mam pojęcia na jakiej zasadzie dobierają uczestników w pary turniejowe, jednak Hideaki drugi raz nie miał szczęścia. Jego styl walki polega na współpracy z psami i zwarciu w bezpośredniej walce. W pierwszej rundzie dostał dziewczynę, która utrzymywała dystans wybuchami i musiał zaryzykować ciężkie obrażenia, żeby ją dopaść. Teraz znowu dostał kogoś, kto walczy na dystans, a z broni korzysta w ostateczności. Jeśli znowu nie zaryzykuje i nie wykorzysta przewagi liczebnej, będzie po walce. Jednak uważam, że jak na to wszystko, to może być z siebie naprawdę dumny i gdyby teraz przegrał, nic wielkiego by się nie stało. Będzie miał silniejszą motywację do doskonalenia się.
Przekrzywiła lekko głowę w zdumieniu, gdy Yami porównał swoją sytuację do rzepu uczepionego psiego ogona. Rzep zawsze można było wyrwać, ale skoro wspomniał, że tutaj jedynym sposobem jest ucięcie ogona, oznaczało to, ze miała do czynienia z grubszą sprawą, o której Długowłosy niechętnie mówił i nie chciał wdawać się w szczegóły. Musiała to uszanować, pomimo własnej ciekawości i doświadczenia medycznego.
- W takim razie życzę Ci, żebyś znalazł sposób na jednoczesne pozbycie się rzepu i ocalenie ogona. - Oznajmiła, uśmiechając się lekko.
Przynajmniej tyle mogła zrobić. Dać dobre słowo, skoro nie przyjął pomocy z jej strony. Fakt, że z trzema Kanami naraz zapewne by sobie nie poradziła, ale z jednym możliwe że dałaby radę walczyć prawie na równi, patrząc po tym, co chowała jeszcze w rękawie. No ale o tym głośno nie mówiła, tak jak Yami o swoim rzepie. Każdy w końcu miał swoje tajemnice, mniejsze lubi większe. Przynajmniej rozmowa całkiem nieźle się kleiła i Mikoto miała okazję po części oderwać się od tego, co właśnie działo się z jej przyjaciółmi na arenie. Gdy więc Długowłosy w odpowiedzi na jej pytanie o umiejętności, pokazał jej charakterystyczną pieczęć na ręce, wtedy momentalnie zrozumiała, że jej towarzysz rozmowy jest zapewne dobrze uzbrojony, tylko u nie go trzymanie broni ''pod ręką'' miało zupełnie inne znaczenie.
- Sprytne i bardzo wygodne rozwiązanie. - Przyznała z nutą uznania w głosie. - Ta dziedzina nigdy jakoś nie była moją mocną stroną, ale dzięki temu nie trzeba tachać ze sobą całej masy tobołów i żelastwa. Oszczędność siły i miejsca, chociaż mi ciężar mojego wachlarza nie przeszkadza. Czuję się pewniej, mając go w ręce, albo na plecach.
Nie żeby potrzebowała zmiany. W razie czego, zawsze mogła stworzyć własną broń z lodu, gdyby akurat coś było jej potrzebne w danej chwili. Każdy miał swoje atuty i sposoby, jak radzić sobie w danej sytuacji. Kwestia umiejętności i wygody. A tymczasem rozmowa powróciła do Hideakiego i tego, jak wynik jego walki może wpływać na otoczenie. Nie spodobało jej się natomiast porównanie oberwania mieczem tu, na arenie, a w prawdziwej walce, gdy nie będą mieli w pogotowiu medyka. To bym bardziej utwierdziło ją w przekonaniu, że powinna się trzymać blisko nich, jeśli chciała chronić ich przed takimi ewentualnościami. Zawsze mogła być dodatkowym wsparciem bojowym i w razie komplikacji, medycznym. Westchnęła, bo nie bardzo poprawiło jej to humor, zwłaszcza po tym, jak ostatnio Hideaki zbył ją...
- Masz rację, ale mimo wszystko ciężko mi na to patrzeć. - Powiedziała ze smutkiem. - Nie lubię, gdy moi towarzysze otrzymują rany, a ja nie mogę nic zrobić. Sędzia przerwie walkę dopiero, gdy sytuacja posunie się za daleko, a do tej pory swoje wycierpią. Moja natura medyka w tym momencie najchętniej przeskoczyłaby przez barierkę i przerwała ten rozlew krwi...

[Yami]

Jak istotna jest rola szczęścia w życiu? Powiedziałbym bardzo duża. Nic co prawda nie dzieje się z przypadku. Teoretycznie jeśli ma się wiedzę absolutną o każdym obiekcie wówczas można przewidzieć bieg wydarzeń. Nie mamy jednak takiej zdolności. Nie wiemy co robi jakiś ptaszek dziesięć kilometrów dalej, nie wiemy co ludziom siedzi w głowach. Dlatego wszystko nazywamy dziełem przypadku bądź szczęścia. W moim przypadku widać wyraźne jego braki. Polowanie Hana, zatracone znajomości, samotność i poczucie niebezpieczeństwa. Jak mogę za sprawą tego powiedzieć, że mam szczęście? Tyle razy byłem zapędzany w kozi róg mimo, że pragnąłem w życiu tylko odpoczynku i lenistwa, spokojnego życia.
- Liczy się punkt widzenia. Nie ma lekko, wszystko jest przeciw niemu, przeciwnicy zawsze mają przewagę. Czyż nie jest to idealna sytuacja do rozwoju własnych zdolności? Jest w drugiej rundzie a więc pokonał przeciwności losu. Teraz walczy z kolejną. Dzięki temu dostrzeże swoje słabe strony i będzie mógł później je załatać. W prawdziwej walce nigdy nie wiadomo z kim się zmierzymy dlatego warto mieć kontrę na każdą możliwość. Im więcej oglądam walk tym więcej ich widzę. Potrafię je przeanalizować i próbować znaleźć możliwe opcje rozwoju. Nie każdy jest jednak mną aby określić swoje słabości albo postawić się w miejscu walczącego aby to osiągnąć. Możliwe, że Hideaki chce tego doświadczyć aby wzrosnąć na sile. Kto wie czy trzecie starcie nie da mu równie wiele jak pierwsze dwa. Ludzie umacniają się pokonując bariery, które wydają im się niemożliwe do przeskoczenia.
Również i ja stoję pod wysoką, utwardzoną stalą i kolcami ścianą. Ścianą po której płynie gorący olej. Nikt o zdrowych zmysłach nie pomyśli aby po niej się wspiąć aby przedostać się na drugą stronę. Ja niestety nie mogę myśleć o tym aby sobie odpuścić, muszę ją pokonać i znaleźć się po drugiem stronie.
A co do psiego ogona? Odpowiedziałem na to bardzo krótkim "Szukam go od dłuższego czasu". Czy istnieje sposób aby uwolnić demona nie zabijając pojemnika. Powiedziałem Kokuou, że pewnego dnia ją uwolnię. Nie wiedziałem jednak czy jest to możliwe, a jeśli nie jest... sam stworzę taką możliwość. Na samym początku ćwiczyłem techniki pieczętowania nie dlatego aby było mi łatwiej przenosić swoje dobra a właśnie po to aby szukać sposobu na spełnienie obietnicy.
- To tylko jedna z rzeczy na jakie pozwalają techniki Fuinjutsu. Zaskakująco nadają się do wszystkiego - walki, obrony, codziennego życia, sytuacji wyjątkowych. Przykładowo jeśli ktoś posiada informacje tajne, które nie chcesz aby wyszły na jaw, musisz taką osobę zabić albo mieć wiarę, że nikomu nic nie wypapla. Techniki pieczętujące natomiast mogą sprawić aby nigdy ten człowiek nie mógł o tym komukolwiek powiedzieć. Bądź jeśli moja teoria jest słuszna możliwe stanie się zmuszenie takiej osoby do odpowiadania na dowolne Twoje pytanie nie poddając go torturom albo szukając osób z klanów, które to potrafią. Dalej możesz stworzyć barierę, bądź tak jak tutaj - spojrzałem na wewnętrzną część dłoni, na której wciąż znajdowała się pieczęć - potraktować kogoś strumieniem proszku Chili a po wszystkim zapieczętować go z powrotem. Obosieczna broń jednorazowego użytku staje się bronią wymierzoną tylko w jednym kierunku wielorazowego użytku. Możliwości jest całkiem sporo jednakże... trzeba samemu się namęczyć. Mało ludzi jest zainteresowanych tą dziedziną a co za tym idzie jeśli samemu się nie będzie główkowało, wiele Tobie ona nie da.
Drugi raz wdaję się z kimś w rozmowę i drugi raz dochodzę do momentu w którym mogę rozprawiać o Fuinjutsu. Mujin jest bardziej doświadczoną w tym zakresie osobą. Nie mogę więc z Mikoto mówić o konceptach i szczegółach aczkolwiek może nowa osoba zainteresuje się tą dziedziną ostatniego wyboru.
- Każde doświadczenie jest ważne dla rozwoju człowieka. Niewątpliwie to co teraz czujesz może pomóc rozwinąć Twoją osobę. Znaleźć inny punkt widzenia tego wszystkiego. Trzeba pamiętać aby z każdej rzeczy wyciągać wnioski pozwalające na rozwój, czy zwyczajnie szukać pozytywów.
Nie wiedziałem jak mogę pocieszyć Mikoto. Uznałem, że lepszym rozwiązaniem jest dać jej coś innego. Często sam zmagam się z myślami. Po zabiciu porywacza w górach sam nie mogłem dojść do siebie przez długi okres czasu ale wciąż szukałem co może mi to dać. Ostatecznie odzyskałem spokój. Wciąż uważam, że odbieranie komuś życia jest bezsensowne bo każde może przyczynić się do czegoś dobrego. Wciąż ściska mnie w żołądku na myśl, że mogę kogoś zabić. Nie pozwolę jednak aby tym razem te emocje mnie przytłoczyły.

[Mikoto]

Po słowach Yamiego doszła do wniosku, że mają kolejną wspólną cechę, jaką była wnikliwa analiza własnych słabych punktów i łatanie tych dziur w miarę możliwości. Tak, ona też mocno się na tym koncentrowała w swoim przypadku i dbała o to, żeby przeciwnik nie zaskoczył jej w jakiś sposób, na który nie będzie mogła odpowiedzieć ze swojej strony. Niemniej, w kwestii Hideakiego miała już nieco inne zdanie, a mianowicie coś na zasadzie, że ''dwa razy nie wchodzi się do tej samej rzeki''. Tutaj właśnie Inuzuka stanął przed taką sytuacją, a mimo to rozpaczliwe podejmuje walkę.
- Najwyraźniej on nie chce dostrzec swoich słabych stron, albo uparcie chce udowodnić, że da radę, nawet sporym kosztem siebie i psów. - Westchnęła ze smutkiem. - Od pierwszej rundy było widać, że ma problem z przeciwnikiem trzymającym dystans i będzie musiał to poprawić, a mimo to, gdy dostał teraz niemal podobnego, nadal się gubi. Nie rozumiem tylko, dlaczego nie podda się, jeśli nie ma do dyspozycji sposobu na kontrę, tylko desperacko próbuje swoich starych metod, okupując to sporym kosztem. Przyznanie się do porażki też jest swego rodzaju siłą, zwłaszcza gdy przekuwa się to potem w motywację do doskonalenia i poprawienia błędów. Co innego walczyć do upadłego i wyciągać z tego wnioski na przyszłość, a co innego nie uczyć się na błędach i dalej próbować bić głową w mur w nadziei, że ten wreszcie się rozkruszy...
Z uwagą słuchała, co ma do powiedzenia Yami o samej dziedzinie Fuinjutsu. Nie żeby nie zgłębiała się trochę w ten temat dla własnych korzyści, ale zdecydowanie dobrze było posłuchać osoby, która na co dzień posługiwała się takimi technikami i miała w tym temacie spore doświadczenie. Pieczęć na informacje mogła być ciekawym rozwiązaniem, gdyby ktoś odkrył jej powiązania z Pierwszym Cesarzem, chociaż uśmiercenie takiej osoby dawało większą pewność na utrzymanie tajemnicy.
- Kiedyś interesowało mnie Fuinjutsu. - Przyznała z powagą. - Ale bardziej pod kątem zapieczętowania domu, żeby ochronić go przed splądrowaniem, gdy ja będę w podróży. Widzisz, mam dom w Ryuzaku no Taki, ale od prawie dwóch lat mnie tam nie było i nie wiem, co zastanę po powrocie. Co prawda nie trzymam tam nic cennego, ale nadal byłoby dobrze, gdyby nikt niczego nie ruszał, albo nie zadomowił się tam na dziko. Na razie jednak miałam inne sprawy na głowie i temat Fuinjutsu odszedł na dalszy plan. Powiedz mi jednak, czy takie bariery jako ochrona jakiegoś miejsca, są naprawdę dobre i warte zgłębienia tej sztuki?
Naprawdę była ciekawa jego zdania, bo może rzeczywiście warto byłoby pomyśleć o zabezpieczeniu się w ten sposób na wypadek, gdyby weszła w posiadanie rzeczy, których nie mogłaby tak po prostu zniszczyć jak ostatni zwój, który dostała od Natsume. Zawarta w nim treść była jeszcze do spokojnego odzyskania i nie musiała się tym martwić, ale gdyby trafiła na coś naprawdę unikatowego, to musiała pomyśleć o zabezpieczeniu tego, bo chodzenie z tym przy sobie też nie było zbyt bezpieczne.
Ostatnie słowa Długowłosego sprawiły, że Mikoto skrzywiła się. Tak, niewątpliwie to co teraz czuła w jakiś sposób uczyło ją czegoś, a mianowicie panowania nad sobą i kontroli własnych odruchów, żeby naprawdę nie wyskoczyć przez barierkę. To jednak wcale nie poprawiło jej humoru. Martwiła się i nic nie mogła na to poradzić, zwłaszcza że sytuacja na arenie Hideakiego wyglądała naprawdę beznadziejnie po jego stronie.
- Niewątpliwie pozytywem tego wszystkiego jest fakt, że jeszcze mnie nie ma tam na dole. - Odpowiedziała z rozbawieniem. - Nie chciałabym jednak zwracać na siebie niepotrzebnej uwagi i chyba to jeszcze mnie jako tako powstrzymuje. Nie tylko Ty oglądasz się przez ramię...
Oho, czyżby powiedziała za dużo? Yami cały czas udowadniał jej, że potrafi wnikliwie oceniać sytuacje i kto wie, do jakiś wniosków teraz dojdzie, słysząc jej słowa. Co prawda ona miała zupełnie inne powody, żeby niepokoić się o swój los, ale mimo wszystko nadal była to podobna sytuacja, która odbierała im obojgu komfort bezpiecznej i spokojnej egzystencji w tym świecie.

[Yami]

I nie będę ukrywał, zaskoczyłem się. Nie spodziewałem się tego typy odpowiedzi od Mikoto. Z początku wydawała się zdecydowanie bardziej emocjonalna niż zdrowo-rozsądkowa a teraz... zgodziła się z moim stwierdzeniem. Jeśli człowiek nie będzie chciał się rozwijać szybko umrze. Świat się zmienia, jeśli się nie przystosujemy nie będziemy w stanie przeżyć.
- Prawda, jak wspominałem niektórym potrzeba praktyki. Nie jesteś w stanie wykonać nowej techniki za pierwszym razem. Potkniesz się raz, drugi, dziesiąty ale w końcu się uda. Liczy się jednak proces. Jeśli uważasz, że Hideaki nie chce tego procesu rozpocząć walka zakończy się w ciągu kilku chwil. Mam tę nadzieję, że po wszystkim powiesz mu to i owo. Kto wie, może sam nie dojdzie nigdy do wniosków i potrzebuje kogoś kto mu je przedstawi w prostszej formie.
Fuinjutsu, technika pełna tajemnic i możliwości. Z początku wydaje się bezużyteczna lecz im bardziej wgłębiasz się w jej tajniki tym poznajesz jej prawdziwą siłę. Również i Mikoto zdawała się być zaciekawiona możliwościami tej dziedziny. Co prawda patrząc na samą bazową technikę pieczętowania jej plany pewnie ległyby w gruzach aczkolwiek...
- Mam nadzieję, że nie chcesz pieczętować go do zwoju - uśmiechnąłem się i spojrzałem w stronę dziewczyny. - Sam znam jedną metodę ochrony. Technika polega na zapieczętowaniu wejścia przy pomocy 5 pieczęci rozmieszczonych w pewnej odległości od Twojego domu. Bariery nie da się pokonać nie odnajdując i niszcząc tych pięciu pieczęci. Mimo, że wydaje się to dość szokujące jest to jedna z prostszych technik Fuinjutsu. Co ciekawe ktoś najwidoczniej za sprawą lenistwa rozszerzył jej zakres inną. Dzięki drugiej można określić kto może wejść/wyjść z objętego techniką obszaru. Wówczas drzwi powinny same się przed Tobą otwierać.
Spojrzałem w stronę areny. Walka Hieadkiego z przeciwnikiem wydawała się zastygnąć. Mierzący się przeciwnicy obserwowali się i zdawali się prowadzić walkę w głowie odnajdując słabe punkty przeciwnika łatając tym czasem własne. Był to element wskazujący na końcowy etap walk. Tym czasem reszta pojedynków zaczynała dochodzić do punktu kluczowego. Jeden z walczących stworzył klony aby zapewnić sobie obronę przed technikami. Mógł się odpowiednio schować i prowadzić natarcie w taki sposób, że podstawiony pod ścianą oponent będzie tańczył jak mu zagra.
- Spotkałem się też z medykiem imieniem Mujin. Podczas jednego dnia turnieju wywiązała się między nami ciekawa rozmowa o możliwościach Fuinjutsu. Wspominał coś o technikach, które pozwalają wyczuć kiedy ktoś wszedł do strzeżonego miejsca. Też byłby to dla Ciebie jakiś wskaźnik bezpieczeństwa Twojego przybytku. Choć w tym przypadku... musiałabyś spędzić znacznie więcej czasu na szkolenie się w tej dziedzinie.
Nie trudno było rozgryźć co dziewczyna miała na myśli mówiąc "oglądanie się przez ramię". Historia jaką opowiedziałem oraz wyrażenie "nie tylko Ty", przy tak krótkiej znajomości mówiło wszystko. Również i ona czuła na sobie spojrzenia ludzi, ludzi, którzy w każdej chwili mogą rzucić się ku niej jeśli tylko zdradzi za dużo. Nie musiało oznaczać, to, że dziewczyna była jak ja czy Kyoushi pojemnikiem demona. Mogło na to wskazywać ale nie musiało. Gdyby rzeczywiście tak się stało... jak miałbym to rozumieć? Ludzie z demonami w trzewiach instynktownie lgną ku sobie? Mikoto również musiała uciekać. Spojrzałem w jej stronę a następnie w stronę areny.
- W takim razie nie złam nogi jak będziemy wstawać. Coś czuję, że walka zakończy się w ciągu następnego starcia.

[Mikoto]

Białowłosa westchnęła z rezygnacją, gdy Yami wspomniał jej o tym, że powinna uświadomić Hideakiego o pewnych rzeczach, skoro sam nie chciał uczyć się na własnych błędach. Najwyraźniej będzie musiała, albo zwyczajnie zrobi mu sparing z sobą, aby mógł nauczyć się walczyć z takimi przeciwnikami, z jakim teraz miał do czynienia na arenie. Tak czy inaczej, będzie musiała nauczyć go walki z przeciwnikiem dystansowym, bo bez tego nie da sobie rady w prawdziwej walce, albo okupi to utratą jednego z psów. Tutaj Hojo mógł się wystawić w walce, nawet dwa razy, bo pod ręką byli medycy, ale w prawdziwym życiu i bez medyka, nie przeżyłby tego starcia.
- Zadbam o to, żeby wyszkolił się w tym kierunku. - Zapewniła swojego rozmówcę. - Choćby mieli się uczyć na mnie samej...
Temat Fuinjutsu był dość ciekawy, zwłaszcza gdy Yami przybliżył jej temat działania techniki zabezpieczającej wejście, przez które nie można było wejść, bez znalezienia i zniszczenia pieczęci, które można było ukryć w pewnych odstępach od siebie. Naprawdę ciekawe rozwiązanie, ale czy ta technika nie miała słabych punktów?
- Czy to jutsu chroni tylko wejście? - Zapytała niepewnie. - W sensie skoro drzwi są zapieczętowane, to czy nie można wejść przez okno, albo dachem? Albo zrobić podkop?
Wolała dopytać, bo nigdy nic nie wiadomo, zwłaszcza czy da się sprytnie obejść takie zabezpieczenie. Miała nadzieję, że jak już dom zostałby zapieczętowany, to na amen, z każdej strony, otoczony niewidzialną bańką chakry, czy coś w tym guście. Miała obok siebie użytkownika tej dziedziny, więc tym samym sposobność na wypytanie o takie szczegóły. Zainteresowała ją też wzmianka o medyku Mujinie, który najwyraźniej też był ekspertem od Fuinjutsu. Musiała przyznać, że takie wykrywanie, gdy ktoś włamie się do domu, było ciekawą opcją, choć chyba mało użyteczną, gdy ona będzie setki kilometrów i nic nie będzie mogła na to poradzić. No ale cóż, nie można mieć przecież wszystkiego, prawda? Postanowiła jednak wspomnieć o swoich spostrzeżeniach Yamiemu.
- Rzeczywiście, taki system ostrzegawczy brzmi dobrze. - Przyznała z uśmiechem. - Ale i tak nic z tym nie zrobię, będąc na przykład na drugim końcu Kontynentu. Zanim bym wróciła, dawno by mi rozebrali dom do czysta.
Na ostatnie słowa Długowłosego o złamaniem nogi, zachichotała cicho. Nie no, aż tak źle z nią nie było, żeby w pośpiechu miała jakieś zaburzenia koordynacji, no ale różnie to mogło być, zwłaszcza z takimi tłumami na około. Mikoto ponownie spojrzała na arenę Hideakiego, gdzie walka najwyraźniej zastygła. Czyżby rozmawiali ze sobą, czego nie można było usłyszeć tutaj? Tak czy inaczej, w pewnym momencie przeciwnik Inuzuki podszedł do Hojo, który był najbardziej poszkodowany i najwyraźniej ledwo trzymał się na łapach. Gdy chwycił za rękojeść swojego miecza-wachlarza, który był teraz wbity w ciało wielkiego psa, Mikoto zachłysnęła się oddechem.
- Nie! - Jęknęła. - Co on chce zrobić?!
Jej błękitne oczy rozszerzyły się w przerażeniu, gdy tamten zamaszyście wyszarpnął swoją broń z ciała Hojo, rozdzierając go niemal na pół. W tym momencie sędzia musiał już zareagować, zwłaszcza że w odpowiedzi na ten okrutny ruch, Hideaki uniósł dłoń w geście poddania się, chcąc ratować towarzysza. Biedny Hojo. Przerażona tym co właśnie się stało, Mikoto dopiero po chwili zdała sobie sprawę, że po policzkach spływają jej łzy. Nie mogła uwierzyć, że przeciwnik posunął się do aż tak strasznej rzeczy. Przecież jeśli narządy Hojo zostały uszkodzone, to nie daruje mu tego i własnymi rękami go zabije. Takich rzeczy nie powinno się widzieć na tej cholernej arenie.
- Muszę...iść... - Powiedziała roztrzęsiona.
Jednak gdy tylko wstała, zarzuciło ją lekko na bok, że musiała oprzeć się na własnym wachlarzu, żeby nie upaść. Chyba połamanie nogi będzie teraz prostsze, niż wcześniej zakładała, jednak w tym momencie zaślepiały ją dwie emocje. Przerażenie o stan Hojo i szczera nienawiść do tamtego Futonowca. Oby jej się przypadkiem gdzieś nie nawinął, bo zabije go za to, jak zakończył tą walkę.

[zt]

[Yami]

Im bliżej końca walki tym więcej tematów pozostawało zamkniętych. Jedyna otwarty wątek powiązany był z technikami Fuinjutsu. Czy można było ochronić cały dom a nie tylko wejście? Teoretycznie nigdy tego nie weryfikowałem. Znałem technikę jedynie z tego co zostało zapisane w zwoju, który przepisywałem na czas podróży. Nie nauczyłem się i nie miałem możliwości potwierdzenia tego co wspominałem. Sięgnąłem do torby i wyjąłem notatnik. Przechowywałem w nim wszystkie zaczerpnięte informacje na potrzeby nauki technik Fuinjutsu w czasie swoich podróży. Wiedziałem co robi większość z nich tylko na podstawie opisów. Otworzyłem stronę, która rozpoczynała informacje dotyczące Gofū Kekkai a zaraz za nim znajdował się opis Gofū Kekkai no Toranjishon.
- Jeszcze nie miałem możliwości w pełni poznać jej szczegółów. Potrzebne do nauki informacje spisałem tutaj. Technika mówi o barierze, więc raczej wnioskuję, że przez okna czy pod ziemią też nie można wejść. Nie dam jednak głowy sobie o to obciąć. Choć podejrzane wydaje się, że technika tak niskiej Rangi może być "niezniszczalna". Co prawda posiada kilka wad tak wydaje mi się, że jest zbyt silna. Wybacz, że nie mogę udzielić Tobie pełni informacji.
Skucha. Miałem w planach naukę tych technik i znałem podstawowy koncept jak powinno się ich uczyć. Nie miałem jednak nigdy potrzeby aby do tego usiąść. Zawsze motorem do działania jest potrzeba. Sam wolałem spędzić ten czas na rozwoju zupełnie innych dziedzin i luk. Wychodzi na to, że moja ignorancja może mnie sporo kosztować, choćby zaufaniem rozmówcy siedzącego obok mnie.
Co się zaś tyczy techniki medyka. Z całą pewnością nie jest to coś co pozwala ratować swoje domostwo na wielki dystans. Z całą jednak pewnością doskonale posłuży w terenie kiedy podczas snu możemy zostać zaatakowani. Technika może zawczasu wybudzić nas ze snu i przygotować na starcie, ba może dać nam przewagę nad skrytobójcą niespodziewającym się ataku wymierzonego w niego samego.
- Z całą pewnością technika ostrzegawcza lepiej sprawuje się w czasie podróży podczas zakładania biwaku i przygotowywaniu się do snu. Pozwoli zawczasu ostrzec przed zwierzyną czy co gorsza człowiekiem.
Moje słowa zdawały się być prorocze. Zatracony w letargu Hideaki obserwował jak jego oponent zadaje dotkliwe rany jednemu z jego psów. Chwila nieuwagi, brak opanowania wiele go kosztował. Mógł kontynuować walkę ale tego nie chciał. Nie dziwię mu się. Jego towarzysz był silnie rany, nie była to walka na śmierć i życie by ryzykować jego utratą. Była to chyba jedyna rzecz, którą zrozumiał podczas tych starć, cena własnej arogancji. Chciał wygrać po swojemu i nie chciał dostrzec słabych stron. Musiał więc zapłacić krwią tym bardziej dotkliwą bo kogoś kogo kochał. Przynajmniej tak mi się wydaje...
Jako, że nie byłem sam przekonany jakim człowiekiem jest Hideaki nie odczułem tego tak dotkliwie jak Mikoto. Dostrzegłem płynące łzy oraz momentalnie blednącą twarz. Cichym głosem zadeklarowała, że musi iść. Reakcja była do przewidzenia. Dziewczyna wspominała nieraz, że najważniejsze dla niej jest ratowanie żyć. To co się działo na arenie było sprzeczne z jej doktryną. Gdy się podniosła zaczęła osuwać się na bok. Szok. Złapałem ją szybko w pasie aby przypadkiem nie skończyło się to większym urazem. Złapałem jej rękę i przerzuciłem ją przez plecy. Medyczka będzie mogła się na mnie oprzeć w trakcie drogi do pomieszczeń służby medycznej.
- Pomogę... Może chcesz wody?
Zapytałem pomagając jej iść tylko w jedno miejsce, które chciała...

z/t z Mikoto -> Pomieszczenia Służby Medycznej

[Souei]

Cóż... może trochę zagalopował się z tym łóżeczkiem wcześniej, bo przecież do wieczora było jeszcze daleko. Tym bardziej, że Nana jakoś nie kwapiła się do jednoznacznych odpowiedzi. Po części mogło to być tłumaczone jej aktualnym stanem, ale Souei nie zdziwiłby się, gdyby nawet na trzeźwo nie chciała mu zdradzić miejsca swojego pobytu. Ot, zboczenie zawodowe wszystkich shinobi i kumoichi. Dobrze więc, że oprócz samego Pazura, myślącym w tym towarzystwie był jeszcze Kyoushi. Był przecież dzień walk, których jeden z nich nie mógł przegapić. Choć, gdyby oboje nie stawili się na arenie przez przedłużającą się biesiadę w karczmie... to byłaby historia do opowiadania na starość przy kominku. Ostatecznie więc wspólny wybór padł na stadion, gdzie musieli rozdzielić się, przynajmniej na kilka chwil, podczas których Shiroyasha zgarnie swoje trzy punkty. W tym czasie Souei nie miał innego wyjścia, jak podziwiać ten precedens z trybun, pilnując przy tym pijanej Nany, aby czegoś przypadkiem nie spaliła...
- Leć, wszystkim się zajmę. - A mówiąc "wszystkim" miał na myśli oczywiście ją i cały pakiet problemów, jakie może przez ten czas natworzyć. Z drugiej strony, może nie będzie aż tak źle? Stała na nogach, nie straciła kontaktu z rzeczywistością i przede wszystkim nie wymiotowała na prawo i lewo, więc być może wytrzyma jeszcze parę chwil w tłumie i stadionowym zgiełku. Matsuda nie uważał, aby takie tłoczne i duszne miejsce było dobrą wytrzeźwialnią, ale był gotowy zaryzykować. On sam również chciał rzucić okiem na pozostałe pary zawodników, a nuż trafi się walka naprawdę godna obejrzenia i oprócz załatwienia formalności, będą mogli odrobinę nacieszyć oko?
- No... a my tutaj... - Wskazał jej miejsce, gdy już dotarli na trybunę. Było kilka wolnych obok siebie, z dobrym widokiem na pola walki. Nikt nie zasłaniał, a i powietrza dookoła było trochę więcej.
- Zobaczymy kto jeszcze dzisiaj się bije, bo po samych imionach to ich jeszcze nie kojarzę. - Cóż, to po część również wina zawodników, że po pierwszej rundzie walk nie zapadli mu szczególnie w pamięć. Może tylko ta jego różowowłosa "kuzynka", z którą tak naprawdę nic go nie łączyło. Był ciekawy, czy zachowała coś na drugi etap, czy może należy spodziewać się po niej dokładnie tego samego, co podczas pierwszego starcia.

[Nana]

Spacer, chłodne powietrze i podtrzymujące ramię Matsudy dobrze jej zrobiły. Z każdym krokiem szła coraz pewniej i nim dotarli do areny potrafiła już poruszać się w miarę swobodnie. Nie chwiała się już na boki, jednak wciąż trochę szumiało jej w głowie. Była zdecydowanie bardziej otwarta, bardziej rozmowna. Może dlatego wcale zdecydowała się puścić ramienia Matsudy. Dawało jej niewielką dozę pewności siebie. Czas płynął dla niej trochę inaczej. Większą część drogi spędziła na nuceniu czegoś pod nosem. Czegoś, czego nawet ona nie znała. Nim się obejrzała dotarli do areny i pożegnali się z Kyoushim.
- Powodzenia, Kyoushi-saaaan - powiedziała trochę bardziej entuzjastycznie niż pewnie wolałaby powiedzieć, ale cóż mogła poradzić? Sake miało silny wpływ, a Nana słabą głowę. Rzadko kiedy pijała, jedynie w towarzystwie. Nie jadła za wiele, mało spała i była raczej krucha. Kilka czarek później przedpołudniowe chlanie skończyło się silnymi wiatrami - jak wspomniał wcześniej Kyoushi.
Po przeprawie przez tłumy ludzi w końcu dotarli na swoje miejsca. Nana z ulgą przyjęła, że Matsuda wybrał im mniej uczęszczaną część widowni. - Nie lubię tłumów - pomyślała na głos siadając obok niego. Denerwowała się. Duże ilości ludzi wpływały na nią negatywnie. Często panikowała w takich miejscach. Wychowała się na pustkowiu i nic nie mogła na to poradzić. Podwinęła nogi pod siebie obejmując je rękami. Wygladała niczym obronna kulka. Na pewno nie taka, która zamierzała zaraz coś spalić. Głupie pomysły dzisiaj się jej nie trzymały, może dlatego, że ktoś tak opanowany znajdował się przy niej? Miała dziwne wrażenie, że Souei należał do tych odpowiedzialnych typów, który nie pozwoliłyby jej na psocenie. Z drugiej strony był nieznajomym, czemu miałby się nią przejmować? Pilnowanie wstawionej dziewczyny nie należało pewnie do jego ulubionych zajęć. W którymś momencie oparła się bokiem głowy o jego ramię wzdychając, bo jej ciało było takie ciężkie. Wiedziała, że potem czeka ją okropny kac morderca. Teraz jednak mogła się jeszcze cieszyć odrobiną swobody. Zaróżowione policzki świadczyły o tym co dzisiaj w siebie wpoiła, jednak zaczynała coraz trzeźwiej myśleć. Starała się skupić na arenie i na walkach, które miały się wkrótce zacząć.
- Musimy uważać. Gdzieś blisko może czaić się ktoś niebezpieczny - powiedziała mu cicho rozglądając się na boki za kimś podejrzanym. Tak przynajmniej mówiła jej Katsumi. Nie widziała jednak nikogo specjalnego. Chyba zapomniała, że Matsuda nie miał pojęcia o kogo mogło chodzić. Przez pieczęć nie mogła pewnie powiedzieć mu też nic więcej.