Obrzeża wioski

[Ario]

Jun & Gaika
Misja grupowa rangi C
51/45 Zepchnięty do obrony Gaika musiał blokowac ciosy tonfą. Na szczęście przy złapaniu dobrego momentum, zdołał wyprowadzić kontrę, która skutkowała uderzeniem w bok, gdy ten się odsłonił. Cios metalowym narzędziem sprawił, że chłop złapał odruchowo złapał się za zranione miejsce, odsłaniając twarz. Tym samym mogłeś mu po prostu rypsnąć co też uskutczeniłeś, powalając przeciwnika na ziemię.

Miałeś nieco mniej szczęścia z drugim rywalem, który czekał tylko aż przejdziesz do ataku. Kto wie, jakby to się skończyło, gdyby nie wparowanie Juna, którego nikt oprócz niego samego nie mógł za bardzo dostrzec - poruszał się jak cień, ale taki bardzo szybki cień. Złapał gościa od naginaty, wyrzucił go w powietrze i po prostu go zabił w kombosie, który opisał. Tam nie było nic do dodania, ani ujęcia. Ważne, że bandyta upadł na ziemię i nie żył.

Zza rogu wybiegli w straznicy, za którymi biegła kobieta w zbroi - jak widać miała czas na zmobilizowanie straży, która teraz chciała przejąć chyba obowiązki i posprzątac po polu bitwy, które delikatnie mówiąc - zrobiliście.
- P..panowie! - powiedziała dobiegając. - Bardzo...dziękuję za pomoc. Za uratowanie życia. Proszę, tutaj jest uznanie pieniężne dla obu, w ramach podziękowania. - dodała, wręczając Wam po mieszku. Nie mieliście pojęcia jak ona dała radę tak szybko zorganizować i kilku strazników i pieniądze, ale może kiedyś się tego dowiecie.

Na tą chwilę Wasze zadanie najwyraźniej dobiegło końca. Kiedyś jak będziecie chcieli, to będziecie mogli zbadać całą sprawę dokładniej - kto chciał Was wrobić? Kto chciał na Was zapolować? Czy sam Lord nie był w to wplątany? Wiele pytań pozostanie bez odpowiedzi do czasu, aż znajdziecie moment, by się tym zająć.

KONIEC

Info dla Juna & Gaika: zostawiam furtkę na kampanię w przyszłości. Widzę tutaj C (która się teraz odbyła) -> B -> B -> A, więc jeszcze 3 misje. Jak będziecie chcieli to wrócimy do tematu.

[Jun]

- Rok 390 - Wiosna -

---

[/color][/b] " ... " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=IrEm9eW ... U&index=11[/youtube] Stało się - przeciwnik, którego Jun dziabnął swoim ostrzem, padł na ziemię. Ciężko powiedzieć czy jeszcze dychał. Lepiej dla niego gdyby już nie. Na swoje szczęście Tamori nie musiał martwić się o Gaikę, który radził sobie w tym miejscu doskonale. Gdy zagrożenie minęło, odruchowo schował miecz do pochwy i rozejrzał się po napastnikach - żadnego nie dotykał, to prawo Gaiki, skoro ich powalił.

Nie mieli jednak dużo czasu dla siebie czy na wymianę uprzejmości. Jun zmierzył wzrokiem Rokudo, zerkając czy aby nie został ranny w tej szamotaninie. Na całe szczęście jak na jego oko, to prezentował się dobrze. Całkiem szybko, co zdziwiło kapelusznika, przywędrowała Aya wraz z całym orszakiem strażników. Wypadałoby zapytać skąd, jak i kiedy, ale jakoś dzisiaj nic już go nie dziwiło, nawet strażnicy wyrastający z podziemi, czy nagle pełna odwagi Aya, kto wie, co jej do głowy strzeliło i jak szybko biegała gdy Jun nie patrzył. Nie znał, to nie oceniał. Bardziej zaskoczyła go kwestia mieszka, który nagle wylądował w jego rękach. Nie tego się spodziewał i nie tego oczekiwał. Myślał co prawda, by zabrać te konie i poczekać jutro na potencjalny kontakt i zrobić z nim porządek, nie mniej patrząc na to pobojowisko, wyglądało na to, że znaleźli sobie innych do wykonania tej roboty. Do kobiety się nie odezwał, bo nie było do końca tak, że przyszedł tutaj ratować czyjekolwiek życie.
– Gaika. Warto realizować plan do końca i czekać na nich u ciebie rano, czy uznajemy, że znaleźli kogoś innego? — Odezwał się do Rokudo, oddając decyzje co do dalszego postępowania właśnie jemu. Wskazał na tych, których pobili, tych, którzy pewnie byli teraz sprzątani przez strażników. – Tych, co przeżyli do miasta do strażnicy. Ktoś wyciągnie z nich wszystko — Wskazał w stronę miasta, które leżało niedaleko.

Pozostało wrócić do miasta, w ten czy inny sposób. Jun nie był zadowolony z wydarzeń dzisiejszego wieczora, co wyraźnie było czuć po tonie jego głosu i sposobie poruszania się.

//zt z Rokudo jak on da swoje Myśli - Mowa

---

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Rokudo Gaika]

Zabawa skończona. Teraz trzeba było posprzątać zabawki. Wciąż dyszał lekko pozwalając, aby ekscytacja go opuściła i wrócił do swojego normalnego stanu. Teraz też przyjrzał się swoim zadrapaniom, których sobie narobił podczas całego procesu. Jun najwyraźniej znudzony czekaniem na niego rozprawił się z ostatnim przeciwnikiem, jednak nie był on już w żaden sposób użyteczny straży, bowiem martwi nie należą do najbardziej rozmownych jednostek. Szczęśliwie on swoich członków uciechy nie zepsuł doszczętnie, a najwyżej mocno skrzywdził, ale też nie czuł się z tego powodu specjalnie winny. Mieli w końcu handicap w postaci broni, ale nie potrafili z niego skorzystać.

- Wydaje mi się, że nie ma sensu. Skoro tutaj byli, to raczej nie mają do nas zaufania. – Wzruszył ramionami i odłożył tonfy na rzemienie przy pośladkach. – Raczej tutaj nie wrócą tej samej nocy, więc możemy się zabierać... - Zobaczył mocno niezadowolony grymas twarzy kapelusznika, ale nie skomentował. W końcu on bawił się przednio, nie wypadało mu się chwalić. Póki co jeszcze słyszał szum krwi w uszach, kiedy obezwładniał jednego po drugim. Troszkę tylko szkoda, że trwało to tak krótko, ale może pora szukać silniejszych przeciwników?

z/t z Junem

[Shikarui]

Misja rangi B

Angel won't you set me free?

61 Niebo daje znak. Wierzysz w to? W to, co widziałeś? Że motyle są w stanie żywcem kogoś pożreć? Biel ich skrzydeł nie zapomniała, dlaczego przykazano jej pozostać bielą. To przecież na niej czerwień odcinała się najpiękniejszą łuną.
Twoje mocne i zgrabne nogi nie miały żadnego problemu, żeby nadążyć za motylami. Stworzone klony również. Szybko przybrałeś podobną do nich formę. Podobną do ociekającego piasku, który opływał ciało falami i spajał się znów w równą i zwartą strukturę bez groźby tego, że się rozpadną. Nie zmarnowało się nawet jedno ziarenko cennego kruszcu. Kiedy nie było problemu z nadążeniem za motylami, odkryłeś, że ich skrzydła, które tak łagodnie operowały w powietrzu, poruszały się szybciej. I szybciej. Szybciej. Widzisz każdy ruch i oceniasz każde drgnięcie. Uciekały. Goń je! Oblane mirażem wątpliwości umysłu motyle poruszał się z prędkością, jakiej nie powstydziłby się żaden ninja. Nadal byłeś od nich szybszy. Teren przestał mieć znaczenie. Jeden z robotników, obok którego przemknąłeś, krzyknął z przestrachem, kiedy zobaczył trzy identyczne osoby. Drugiemu worek wypadł z rąk, szeroko rozwarł buzię. Wpatrywali się tempo w miejscu, w którym jeszcze przed momentem byłeś, kiedy ty już zostawiłeś ich za swoimi plecami. Magazyny były niby takie same, budowane na jedną modłę shigashińską, ale każdy się czymś różnił. Róznice zlewały się w tożsamą całość przy pędzie, skupieniu na motylach. I oczekiwaniu tego, co będzie za rogiem.
Bo w końcu, Panie Boże, co z Nami będzie? Za zakrętem, gdzie świat miał się dopiero zacząć.
Mógł się również skończyć.
Ustawiony wzdłuż rzeki magazyn, wysunięty bok, za porośnięte krzewy i drzewa, wbity w wysoką, dziką trawę i bujane wiatrem kwiatki o miniaturowych, białych płatkach, które wielu nazwałoby chwastami. Śliczna trybula leśna sięgała ci razem z najwyższymi kłosami traw prawie do pasa. Pojedyncze, wyrośnięte, zielone rośliny - dobrze im się tu rosło. Przy wodzie, której szum dobiegł twoich uszu. W tle słychać było nawoływania pracowników i jęczenie drewna. Gdybyś wyjrzał dojrzałbyś niewielkie łódki, którymi pewnie zwożono towary z pobliskich wiosek położonych nad rzeką. Ale to nie ważne, nie ważne. Ta trybula nie ważna, wysokie trawy i podniszczone krawędzie magazynu wyłaniające się spomiędzy zielonej zasłony. Ja wiem, co jest dla Twojego serca ważne.
Kimiko stała ze 3 metry przed wejściem do magazynu. Było otworzone - nawet stąd to widziałeś. Ciemność, która się tam czaiła. Jak Piekło? Nie. Powinieneś wiedzieć - to nie Piekło było przeciwieństwem aniołów. Przecież Piekłem rządził jeden z nich. To pusta. Nicość. Stan i miejsce, gdzie miłość i dobroć zanikały, pożerane przez wiecznie głodną i nienasyconą czerń. To do niej spadały Anioły. Do niej lgnęły motyle. Dwa motyle, które doganiałeś, złączone w tańcu, leciały ponad głową Kimiko, która w końcu odwróciła spojrzenie od przestrzeni nad sobą i skierowała oczy na ciebie. Puste. Samotne. Zagubione. Pozbawione blasku. Otworzyła te oczy szerzej i wyciągnęła w twoim kierunku ręce. Błagalnie. Jej usta rozszerzyły się, ale nie wydobył się z nich dźwięk. Krzyk, tylko niemy.

Karczmarz Ika
Azuma
Sprzedawczyni
Ichigo

Dla sprawdzającego

  Ukryty tekst

[Kuroi Kuma]

Biegł za nimi tak, jakby sam zaraz miał polecieć na skrzydłach. Gonił je, chociaż do końca nie wiedział co nim kierowało. Wspominanie, które chodziły po jego głowie. Jak w ogóle się tutaj znalazł? Jakim cudem doprowadził go dziwny splot wydarzeń do tego miejsca. Od powrotu z wioski, gdzie urzędował Han, przez karczmę i sklep znalazł się goniąc za motylami. Za stworzeniami pięknymi, ale jak się okazywało też krwiożerczymi. Nie zważał na krzyki robotników, na wzrok przechodniów. Czuł że te stworzenia go doprowadzą do celu. Że po prostu świat daje mu znak. Że coś prowadzi go do jego słodyczy. Do kogoś, dla którego zdecydował w ogóle tutaj wrócić, komu coś obiecał. W uszach słyszał tylko dudnienie stóp uderzających o grunt, słyszał trzepot skrzydeł, krew pędzącą w jego uszach, tętno wyczuwalne w momentach, gdy ciało jest w stanie wysiłku, gdy przestajesz panować nad sobą i kierujesz się ślepo, ale do celu. Nim się zorientował znalazł się obok magazynu, gdzie jak widać nikt nie zapuszczał się w gąszcz, bowiem trawa zdążyła mocno już zarosnąć. Dostrzegał to tylko kątem oka, wyuczenie że warto spoglądać na to, gdzie się jest, że obserwacja wroga jest ważna, ale to teren może być dla Ciebie po stokroć bardziej niebezpieczny, gdy nadepniesz na jakieś żelastwo i nie będziesz w stanie kontynuować dalej walki.
Widział ją. Stała tuż przed nim. Widział! Własnymi oczyma po raz drugi w tak krótkim czasie, bowiem dnia następnego ledwo co widział ją. Kimiko. Stała tam, w wejściu do magazynu. Zatrzymał się. Jego ciało się spięło ze stresu, ze strachu. Ktoś jakby strzelił mu w twarz i zatrzymał, chociaż serce rwało do przodu. Uspokójże się! - krzyczała podświadomość próbując przebić się przez w kółko powtarzane słowa. Wspomnienia tak przyjemne, takie do których chcesz wrócić i utopić się w nich pozbywając się trzeźwości, świadomości istniejącego świata. Zrobił krok do przodu wbrew sobie, wbrew każdej zdroworozsądkowej komórce krzyczącej w jego wnętrzu, że nie powinien pchać się do tak zapuszczonego miejsca. Ciemno, wysoka trawa. Zrobił drugi krok i kolejny, a za nim następowały też następne. Oddychał ciężko, dyszał chociaż próbował to powstrzymać nie chcąc wyglądać dziwnie w oczach tej, która przecież by na to nie zwróciła uwagi. Która by go powitała, która otoczyła by go tym samym ciepłem, troską jak wcześniej. Ten sam Staruszek, który zawsze dbał o to, by minimalizować straty, by nikomu nie stała się krzywda także tego potrzebował. Kogoś kto do niego przyjdzie, kto pozwoli mu zrzucić niewidzialny ciężar wiszący na jego barkach. Kimiko się to udało. Potrafiła pozbyć się problemu jednocześnie nie zabierając go na siebie. Przywrócić pewną swobodę działania, spojrzeć na świat znowu jak na coś pięknego. Wszedł za nią, spojrzał na motyle, które się przy niej znajdowały. Dwie istoty, które żyły najkrócej w swej najpiękniejszej formie. Dwa motyle, ona i ona.
-W-wróciłem - zająknął się spoglądając na jej sylwetkę, a dopiero potem zobaczył oczy. Pustka. To była ta sama osoba, lecz to nie była jego Kimiko. Kolejne uderzenie, tym razem dużo bardziej skuteczne. "Obudził" się w magazynie, jego klony stały na zewnątrz, on sam wydawał się zapomnieć o tym, by kontrolować swoją chakrę i przerwał technikę nie wiedzieć kiedy.
-N... nie - spoglądał cofając się jak wyciąga do niego ręce. Nie - powtarzał dalej w głowie, a do jego głowy dochodziła ta nieznośna myśl, która przewijała się już wcześniej.
-NIE - zawył. Nie krzyczał, zawył jak ranione zwierzę i uwolnił swój piasek, a także zebrał ten, który drzemał dookoła. Wypełnił nim cały magazyn, resztą otoczył go z zewnątrz pierścieniem chcąc zamknąć się przed światem. Źrenice patrzyły z nienawiścią na to, co ktoś zrobił z nim, z jego ukochaną. Wychodź kurwiu - łypał po otoczeniu z nienawiścią szukając tego, który dopuścił się tego świętokradztwa. Oddzielił się również od Kimiko, od tego czym obecnie była. Martwą skorupą, którą medyk potrafił ożywić? Bestią podobną do Juugo, która z człowiekiem nie miała już nie wspólego. Był zły, był niczym istna furia, która sprowokowana zaczęłaby siać spustoszenie. To nie on oddzielał się od otoczenia. To on oddzielał otoczenie od siebie.

  Ukryty tekst

[Shikarui]

Misja rangi B

Angel won't you set me free?

63 Niektórzy ludzie potrafili zmyć z ciebie grzech, ja wierzę. Niektórzy ludzie, tacy wyjątkowi, potrafili lecieć, jak motyle. Wierzę. Gdzie ta wiara cię doprowadziła, Przyjacielu? Gdzie się znalazłeś? Czemu tracisz głowę? Zdrowy rozsądek wyłączył się, gdy uderzyło mocniej serce. Tak manipulowano masami. Ludzie, w kolejce, ustawiali się pod nóż. Ale to nie tu, przecież to nie dziś. Dziś mogłeś powiedzieć, że to była minimalizacja strat. Słodkie połączenie po... jak wielu dniach rozłąki? Twoje skrzydła to skrzydła Troski. Białe i czyste, chociaż nie oszukiwałeś się - to też był interes. Bezinteresowność nie istniała, a i tak wiedziałeś, że wystarczyło, żeby ta kobieta przytrzymała cię w objęciach swoich skrzydeł i zmyjesz z siebie wszystkie grzechy. To nie była wiara. Ty wiedziałeś. Zabierze cię daleko stąd, na tych swoich smutnych skrzydłach, ale w ciepłych objęciach. Nikt nie będzie pytał o wczoraj i nie będziecie szczególne mocno wspominać jutra. Usiądziecie przy blacie w karczmie, zapomnicie o mafii i jej problemach, mogły przepaść. Znów kupicie sake. I kilka słonych orzeszków w ostrym chrzanie. Nawet gdybyś nie lubił orzechów, to przecież z nią te orzechy smakowałyby inaczej. Marzenia się spełniają, marzenia nie umierają. Jeśli wystarczająco się starasz, osiągniesz wszystko. Czy to takie słowa wybijało serce? K O C H A M w rytmicznym tu-dum. Jak dźwięk bębnów, tych wojennych. Oba tak samo potrafiły przerażać i paraliżować. Tylko czemu umysł krzyczy? Kimiko cię ochroni. Nie musiałeś wręczać w pudełeczku swojego serca, żeby wiedzieć, że już je miała. Właśnie bardzo dokładnie to poczułeś i usłyszałeś, gdy twoje ciało, zupełnie instynktownie, poruszyło się w jej kierunku.
Kiedy znalazłeś się przy niej.
Czekała na ciebie z rozwartymi ramionami. Czemu tego nie widzisz? Jej ramiona, które miały cię objąć, napotkały pustkę. Zrobiła to tak nieporadnie i biednie. Ale czy martwo? Jej piękne kimono wyglądało perfekcyjnie. Jej cudne włosy, złote i długie, układały się prostymi pasmami na jej plecach, z jednym pasmem ułożonym na ramieniu i spływającym na klatkę piersiową. Gdy jej ramiona nie znazlały w tobie oparcia, kiedy się cofnąłeś, ważąc moc własnego powrotu, podniosła na ciebie oczy.
- Aniele - to nie był jej głos. Był, ale jednocześnie nie był. Brzmiał jak... brzmiał jakby składał się z setek głosów - nie uwolnisz mnie?
To przecież wszystko nie tak! To nie tak, to nie tak, to nie ten koniec miał zostać wypracowany! Zranione zwierzę ryczy, a ryk człowieka? Płacz i złość, wszystko w jednym! Najgorsza ludzka mieszanka, bo - bezsilność.
Zaryczał piasek, kiedy podniósł się z podwalin ziemi, wyciągnięty z niej siłą i wolą władcy wzniósł w gorę. W błyskawicznym tempie zatopił wszystkie promienie słońca. Gniew i złość lśniły drobinkami piękna, kiedy słońca odbijało się od zewnątrz od tej przedziwnej konstrukcji. Drewno magazynu zaskrzypiało, zajęczało. Wpychający się do wnętrza piasek wypełnił cały magazyn - a raczej wypełniał go każdymi następnymi porcjami, by zatopić całą przestrzeń. Ale Kimiko nie tknął. Obsuwał się wokół niej i nie pozwalał, by nawet jedna drobinka otarła się o jej ciało. Szuranie gwałtownie przemieszczającego się piasku było tylko trochę cichsze od szumu krwi tętniącej w żyłach. Furia była wielka. Wielu pochylało głowy, by oddać jej cześć.
W końcu zapanowała cisza. Gniew kipiał i szukał ujścia, ale nie było komu uchodzić. Nie było na kim jej upuścić. Cisza - a przecież miasto nadal żyło, zupełnie obojętne na twój własny ból. Nadal słychać było w oddali robotników. Dźwięki miasta, oddalone. Szum wody. Nic. Się. Nie. Działo. Nie było wroga! Zagrożenia! Ale dobrze o tym wiemy, prawda? To Ty byłeś sobie teraz największym zagrożeniem.
- Przepraszam, że nie mogłam zostać dłużej. - Rozległ się słaby głos, mocno przyciszony, za fałdami piasku. Od tej istoty, od której chciałeś się oddzielić. I nastała cisza. Cisza, choć wokół było tak głośno.

Karczmarz Ika
Azuma
Sprzedawczyni
Ichigo

[Kuroi Kuma]

Chciał wyciągnąć dłoń. Ująć jej ciepły policzek, spojrzeć jak odruchowo się uśmiecha, a jednocześnie przy tym wstydzi ukazując emocje, które do tej pory musiały być skrywane. Chciałby poczuć miękkość jej skóry, ciepłotę ciała, zobaczyć rumieniec wyskakujący w moment. Usłyszeć ten głos, który uspokajał, który łagodził. Chciał zrobić wiele - doskoczyć do niej, wtulić się i rozpłakać jak małe dziecko wyrzuciwszy z siebie, że myślał, iż ją stracił. Chciałby mieć pewność że to właśnie ona, że znalazł ją po tak długim czasie i nie pozwoli jej już odejść. Chciałby nigdy nie wyruszyć do tej przeklętej wioski, chciałby nie dołożyć swojej cegiełki, chociaż tym samym ta wyprawa mogłaby się zakończyć tragicznie. Chciałby wierzyć, że należy mu się odrobina szczęścia. Chciałby móc poczuć coś więcej po raz kolejny. Chciałby... być, a nie istnieć. Czuć że nie jest obojętny - on sam i jego los dla świata. Że ktoś faktycznie potrzebuje właśnie jego, a nie kogoś innego o tych samych zdolnościach. Poczuć się... wyjątkowym, kochanym.
Chciałby, ale dobrymi chęciami piekło jest wybrukowane. Chciałby, ale te wszystkie chęci legły w gruzach widząc oczy jego ukochanej. Ta sama twarz, ta sama pięknie ubrana, z tak niepowtarzalnymi, długimi włosami, które uwielbiał. To była jego Kimiko, lecz nie miała jej duszy. To była powłoka martwa tak jak jej wnętrze. Kukła, czy prawdziwe ciało? Marionetka czy może prawdziwa postać? Odezwała się - powiedział głos w głowie, albo nawet sam Kuroi, lecz z jego ust nic się nie odezwało. Zadrżał. Głos nie ten, to nie on. Przypominał cały batalion pieprzonych chochlików, które zebrały się tylko w jednym celu, by wystawić Kuroia na próbę. To nie była ona, nie mówiła w ten sposób, nie nazywała go tak. Nie drwiła, nie udawała że jednocześnie chce skryć swoją prośbę, ale przy tym mówi ją wprost. Uwolnić? To on potrzebował się z tego uwolnić.
Piasek pokazywał to, co działo się w jego głowie. On miał blokadę, nie potrafił sobie z tym poradzić, przerosło go to, co się tutaj wydarzyło. Piasek był furią, która szukała celu, szukała zemsty za jego towarzyszkę. Jednocześnie chciał się pozbyć tej powłoki, ale i nie mógł, nie potrafił. Ona tam była, jej wspomnienie, jej... jej wszystko prócz duszy. Piasek jakby doskakiwał do istoty, ale zaraz się odsuwał wzbraniany przez dziwną moc, której pochodzenie było nieznane. Kuma chciał krzyczeć, chciał wyzbyć się ze swojego wnętrza tego uczucia. Wypuścić serce, które powodowało ból. Które rozrywało jego ciało na kawałeczki, przeszywało go czymś gorszym, niżeli ostrze. Zdawał sobie sprawę, że podobne uczucie musiał doświadczać ktoś, kto poczuł na sobie piaskową trumnę. Na zewnątrz zaś szalał piaskowy tajfun nie pozwalając się nikomu zbliżyć chociażby na odległość muśnięcia dłonią. Staruszek skupiał się szukając czegoś, co by mogło kontrolować to coś, co by mogło mu pomóc, co by wyrwało go z letargu. Cisza jeszcze bardziej wzbierała w nim złość, był gotów gołymi rękoma zabić kogoś, kto się zbliżyć.
-To nie jesteś Ty. To już nie jesteś Ty. Umarłaś razem ze mną - piasek runął. Znajdujący się kruszec wewnątrz magazynu dosłownie zwalił się na całą istotę, która była zamknięta w środku. Czymkolwiek to było nie wiedział i nie zamierzał się zastanawiać. Poległ. Coś w nim pękło, struna naciągnięta do granic możliwości w końcu musiała puścić. Spoglądał tępo zaciskając ręce, a z kącika jego oka poleciała łza. Jedna, samotna, tak jak on sam. Piasek szalejący dookoła nieco odpuścił, chociaż dalej oddzielał swojego właściciela od świata zewnętrznego. Pewien etap w jego życiu został zakopany. Etap, do którego nigdy więcej już nie wróci. Uznał to za najlepszą decyzję, nie pozwolić umrzeć swojemu wspomnieniu jako szkaradne, jako kontrolowane przez kogoś, a jako piękne. Łza spadła na ziemię - nic nieznacząca kropla wody, która przelała czarę goryczy. Kuma sięgnął do kieszeni, wyciągnął z niej notatnik. Wtulił go mocno w siebie, jakby chciał, żeby ten moment nigdy nie nastąpił. Już raz tego dokonał. Zostawił za sobą cząstkę siebie, porzucając wszystko, co z nią związane. Teraz także musiał tego dokonać. Drugą ręką wyjął swój mały, przenośny płomyk. Podpalił praktycznie nowy, w dużej mierze niezapisany notatnik. Kartki zaprószyły się ogniem - rzucił przedmiot na ziemię i miał się odsunąć, lecz zatrzymał się w miejscu. Popatrzył na płomyczek coraz bardziej ochoczo rozchodzący się po przedmiocie. W kieszeni wyciągnął jeszcze swoją drewnianą fajkę i dorzucił do notatnika.
Zamknij rozdział - szepnął cichutko, jakby skrywał się pod kołdrą zamknięty sam ze sobą, skryty przed światem.

  Ukryty tekst

[Shikarui]

Misja rangi B

Angel won't you set me free?

65 To była zła śmierć. Śmierć może być dobra, jak crescendo w muzyce. To była bardzo zła śmierć. Pogrzebać to, co kochałeś najbardziej tym, co było najbliższe ciebie.
Spotkałeś raz jeszcze Anioła, o to się przecież modliłeś. Miał cię chronić przed grzechem i grzechy zmyć, byś mógł znowu powstać. Na nowo. Znajdziemy drogę - nie tak mówiłeś? Pomogę ci - nie to obiecałeś? Więc czemu teraz to Ona musiała przepraszać ciebie? Nie. Aniele, jeszcze powstaniemy na nowo.
Słowa niewiele tu znaczyły. Krzaczyły się i wypaczały. Nie docierały do Twojego mózgu. A jeśli już jakieś dotarły, pękały jak szkło. Rozpryskiwały się i raniły ostrymi odłamkami. Tyle z pięknej opowieści o bohaterze, który wyciąga swojego Anioła z ramion opresji. Zostało jedynie przepić ją gorzkim winem i uwierzyć w coś innego - że gorycz tego wina pokona słony smak toczonych po policzku łez. Jej słowa? Te twoje? Śmierć, jak widzisz, miała zadziwiająco wiele oblicz. Nie straszni byli ci, których pochowaliśmy. Przerażali ci, którzy umarli za życia. Czy naprawdę nie widzisz? Ona była teraz twoim demonem. Koszmarem sennym. Banshee krzyczącą o pomoc, bo nikt nie mógł jej usłyszeć prócz ciebie. Twoje światło było zdecydowanie za krótkie. Drobne promienie - to nie wystarczy. Nigdy nie miało wystarczyć. Bo czymkolwiek była istota w środku piasku, nie mogła być Kimiko.
Tak zagrało crescendo. Hukiem! Gwarem! Uderzeniem piasku, który miał żywcem pochować ofiarę! Czy zagrzebać tylko już martwego? Piach ułożył się na ziemi i kiedy przestałeś pompować w niego chakrę, kiedy się uspokoił i wysypał przez wielkie, dwuskrzydłowe drzwi na zewnątrz, nie widziałeś na nim krwi. Część piasku zaczęła się wolno unosić i dziwnie wolno wracać do gurdy. Jakby nie miał siły - zupełnie jak jego właściciel. Ułożony na ziemi piasek nie zapełniał magazynu po sam sufit - potrzeba by było do tego aż za dużych ilości piachu. Nie zaślepiał już widoku na to, co wewnątrz. Zwykłe bele, na których teraz osiadał pył. Musiałeś czuć się wyczerpany, chociaż zmęczenie fizyczne przecież nie było tym najgorszym. Tym największym. Ten trup, zjawa, czy cokolwiek to było chyba tam nadal tkwił. Przygrzebany takimi tonami piasku - co niby mogło z niego zostać? Co mogło zostać z Kimiko, która była tylko cieniem samej siebie. Dzwoni ci w uszach? To cisza. Splotła się z Samotnością, były dobranymi partnerkami.
Cisza i Samotność, jak dwa motyle, które siedziały na dachu i które wzbiły się w powietrze, pomiędzy wyginające się nad dach budynku drzewa. Nie Ty i nie Ona. Nie zdążyłeś nawet poprosić, by oddała ci twoje serce. Może wystarczyło szepnąć wiatru coś na uszko? Na tyle mocno, by poniósł to w dal? Doniósł do Kimiko, gdziekolwiek teraz przebywała, skoro nie było jej tu. Dym, przez ten wiatr niesiony, był równie wymowny. Zamknij rozdział. Zamknij serce. Ogień oczyszczał i zawsze pamiętał. Tam, gdzie wypalał ziemię, dawał szansę zupełnie nowemu życiu. Ale, oh, mój Aniele. My przecież nie mieliśmy dostać tej szansy. Nie mogłeś być tu, więc nie mogło być Nas. Nie ma takich wyborów, które nie ciągnęłyby za sobą konsekwencji. To już kolejny pogrzeb na twoim koncie. Jak długo jeszcze musisz trwać, by pogrzebać wszystkich swoich bliskich?
Kiedy piasek bardziej się wysypał, kiedy popiół opadł na ziemię i puściłeś dziennik, co dopalał się na ziemi u twoich stóp, podwieszony pod sufitem magazynu ukazał się wisielec. Szuranie piasku uszkodziło bardziej jego zgniłe już ciało. Oderwało kilka złotych włosów. Naruszyło kimono. Mężczyzna. Ile wiedziałeś o Kimiko, jej bracie jej rodzinie? Ich problemach? Co działo się w tym przeklętym mieście, że musieli tak skończyć? Bo obok tego wisielca był jeszcze jeden, w takim samym stanie. Wystający częściowo z piasku, szarpnięcie żywiołu zerwało linę. Już ty wiesz, kogo.
Ciepły, letni wiatr muskał twoje włosy. Porwał cały dym, z jakim wypaliłeś swoje życie jak nikotynę.
Czas na kawę, Kuroi Kuma. Choć i bez tego serce wygrywało ci dziś tercet. Obudź się.
Jesteś wolny.

Misja zakończona sukcesem! Bez wynagrodzenia pieniężnego (tak wyszło z fabuły, przykro mi :c )

[Kuroi Kuma]

//Bo dawno nie pasowała mi do postu muzyka
Nie powstaniesz. Bowiem to by wymagało, by rozprostować nogi. Słowa były jak strzępy. Nie składały się w zdania, dokładnie tak jak w strzępach były myśli Kuroia. Światło zgasło. Nie było jednak mroku, bo to by sugerowało, że coś jednak tam było. Pośrodku niczego nie było nic, lecz nie była to też pustka. Byt w niebycie, pustka w całości. Tak samo jak pustka, którą widział w jej oczach po raz ostatni. To dlatego dokonał tego, co dokonać trzeba było. Przechodziły go dreszcze, a może prędzej rozchodziły się po jego skórze. Ciało reagowało na bodźce, lecz wzrok wyrażał tylko pustkę. Istniały teraz jako dwa osobny byty. Co innego działo się w głowie, a co innego poza nią. Czuł jak opuszcza go życie, jak gnije jego własna dusza. Jak musi odciąć jej spory fragment tak, by nie zgniła jego całość. Jak tępym nożem musi wyzbyć się tego, co może spowodować jego niechybną śmierć. To nie był czas na niego, jeszcze mógł tyle dokonać, tyle zobaczyć! Lecz nie dane mu było zaznać życia, którego zawsze pragnął. Które kryło się gdzieś z tyłu głowy i nie chciało odejść. Wychylało nieśmiało główkę pytając czy to już teraz, czy może jednak pozwolisz sobie na nieco szczęścia! Ta sama główka gniła teraz w jego umyśle, tak samo jak gniły zwłoki w magazynie. Czuł przeszywającą pustkę, bowiem odcinał coś, co pielęgnował. Swój mały, malutki skarb, który należał przecież tylko do niego! Skarb... kąciki jego warg uniosły się na tą myśl.
Zabrnąłeś za daleko mój skarbie - przemawiał głos, którego nie słyszał tak dawno. Głos ciepły i czuły. Głos, który zawsze go trzymał w kupie. Czuł jak ktoś go obejmuje, jak delikatne ciepełko rozchodzi się po poranionej skórze, a dreszcze ustają. Nie słyszał go przez tak długi czas i nigdy nie spodziewał się, że kiedykolwiek go usłyszy. Echo przeszłości, dni zapomnianych, dni utraconych, dni szczęśliwych. Dni, gdy to wszystko miało jakiś sens, gdy nie błakałeś się po świecie.
-Wiem mamo - zalał się łzami spoglądając w niebo. Odeszła kolejna osoba, która była jego ukojeniem. Kolejna, dla której chciał zmienić świat na lepsze! To przeklęte miejsce odbierało mu tych, na których zależało mu najbardziej. Im bardziej się starał, tym mniej wychodziło. Przeklęty chaos, którego nie jesteś w stanie powstrzymać, który wedrze się wszędzie tam, gdzie go nie chcą. Zacisnął pięść do krwi wbijając paznokcie w skórę. Uniósł ją do nieba w które spoglądał zupełnie tak, jakby to z niego miało coś zstąpić.
-Obiecuję - wyszeptał cichutko i wtulił rękę w siebie, tak jak otulało go coś, czego nie mógł opisać. Zorientował się, że jego piasek nie był już przez niego kontrolowany, ale to właśnie on otulił się na plecach Kumy nie pozwalając mu być samemu w tej chwili. Zawsze uznawał go za przyjaciela, za tego który go nie opuści. Tam gdzie jeden, tam i drugi. Jeden nie może istnieć bez drugiego. Słowa cisnęły się na usta, ale nie potrafił ich z siebie wydusić. Było coś co wyrażało więcej. Ciężar go przytłoczył, ciężar pustki. Padł bezwiednie na kolana przyciskając ręce do oczu. Słowa, które wychodziły z jego ust przypominały bełkot. Pojedyncze sylaby nie składały się w nic co by przypominało słowo. Łypał powietrze dużymi haustami nie mogąc opanować drżenia swojego ciała. Umysł łączył się z resztą czując jak każda komórka wyje z poczucia bezsilności. Piasek spoczywał dookoła niego jak zbroja lub jak koc. Czuł ciepło, którego nie mógł wytłumaczyć. Przez przekrwione oczy popatrzył na dogasający notatnik. Prezent.
Ogień, symbol zniszczenia, ale i narodzin. Nie był jak feniks, prędzej jak popiół. Szary, mdły. Piasek powoli go uwolnił, skrył się do gurdy zamykając się w niej nieco zmieszany tym, w jakim stanie znalazł się jego towarzysz. Kuma opuścił to miejsce. Powoli, z szacunkiem. Otarł uprzednio twarz, skrył się za bandażem nie chcąc pokazać swojej słabości. Niczym duch, którego nikt nie zauważa, który nie ma swojej barwy, swojej duszy. Wchodząc ponownie na teren wioski już nie był tym, kim ostatnio. Był cieniem samego siebie.

z/t

[Souei]

  Ukryty tekst

[Souei]

  Ukryty tekst

[Sukuna]

Wychodząc z lokalu udałem się prosto w stronę polany, na której kiedyś już przyszło mi trenować swoje techniki. Jej atutem był fakt, że była nieco odosobniona i rzadko kto tamtędy chodził, mając do dyspozycji bliższe i piękniejsze miejsca. Mi zaś nie zależało ani na uroku, ani na krótkiej podróży, a więc sam spacer nie był dla mnie w żaden sposób męczący. Znalazłszy się w obym miejscu, upewniłem się jeszcze, że nikogo tu nie ma i zacząłem swój trening. Najpierw przeprowadziłem krótką rozgrzewkę, rozgrzewając mięśnie i stawy, również je rozciągając i dopiero po szybkim zestawie ćwiczeń wziąłem się za trening jutsu.
Największym szkopułem mojej techniki był fakt, że wybuchy były dla mnie nie tyle bolesne, co po prostu odczuwałem lekki ból w miejscu eksplozji. Skupiłem się na swoich dłoniach, przyjąłem pozycję i zamknąłem oczy, myśląc intensywnie. Wyciągnąłem dłoń przed siebie i całą siłę woli skupiłem na miejscu, w którym miał nastąpić wybuch. Zagrzmiało od detonacji zmieszanej chakry, skrzywiłem się jednak. Nie było to coś, czego oczekiwałem, ponownie poczułem lekkie ukłucie w dłoni oraz sama erupcja nie różniła się znacząco od tych, które wywoływałem na co dzień. Przekląłem pod nosem i szybko przyjąłem pozycję ponownie, w głowie przypominając sobie dokładnie to, co mówił mój ojciec przy wspólnych treningach. „Odpręż się, wyczyść umysł. Ma ci to wejść w nawyk tak, jak oddychanie, jedzenie i chodzenia. Skup się na miejscu, w którym masz zdetonować bakutona, zwizualizuj w głowie mieszanie chakry żywiołu ziemi i elektryczności.”. Wziąłem parę głębokich wdechów, odsuwając od siebie niekoniecznie przychylne myśli i emocje, które zawsze pojawiały się w momencie wspominania któregoś z rodzicieli. Popatrzyłem na zewnętrzną część dłoni i skupiłem się na punkcie, gdzie wyobraziłem sobie, że będzie epicentrum wybuchu, tyle że po wewnętrznej jej stronie. Nim użyłem techniki, zamknąłem oczy, czyniąc tak, jak polecił mi to przed laty mój własny ojciec. Zacząłem wyobrażać sobie chakrę przypływającą przez całe moje ciało, która skupiając się na dłoniach zaczęła powoli się mieszać, nabierając z każdą sekunda tempa, aż w końcu następował punkt kulminacyjny – eksplozja. Nieudana, jak poprzednim razem, choć miałem wrażenie, jakby ból się nieco zmniejszył. Nie miałem pojęcia czy była to kwestia placebo, czy faktycznie byłem o krok dalej do opanowania kolejnego poziomu własnej, klanowej techniki. Powtórzyłem ten sam schemat jeszcze trzy razy i przy czwartym zrobiłem sobie chwilę przerwy, oddychając już nieco głębiej na skutek utraty chakry. Nie było to proste zadanie, dlatego też żeby nie stać bezczynnie zacząłem podskakiwać w miejscu, rozluźniając mięśnie, rozcierałem również palcami wewnętrzną stronę dłoni, które po tylu próbach były już nieco obolałe, lecz miałem już pewność – z każdą kolejną ten ból stawał się coraz mniejszy. Za trzecim razem wręcz niezauważalny, taki, który w ferworze walki nawet nie zostałby zarejestrowany przez mózg. Po krótkiej przerwie stanąłem ponownie w gotowości i powtórzyłem „rytuał”. Patrząc teraz przed siebie, wywołałem wybuch, który tym razem był zdecydowanie większy niż poprzednio, powiedziałbym, że sięgałby pół metra wprzód i ku mojemu zaskoczeniu, brak było jakiegokolwiek odczuwania bólu przy użyciu techniki.
Uśmiechnąłem się pod nosem i padłem na tyłek, oddychając ciężko. Popatrzyłem w niebo, na nieboskłonie w najwyższym punkcie widniało słońce nieco schowane za chmurami, lecz i tak jego promienie przyjemnie ocieplały moją twarz, mokrą od potu. Osiągnąłem sukces, którego nie spodziewałem się tak szybko osiągnąć – był on konsekwencją częstych treningów i wyrzeczeń, a także bądź co bądź, częstego używania techniki – obecnie już na kilku misjach zdarzyło mi się jej użyć w niedalekim odstępie czasu, była to również moja główna siła, a więc trudno było mi się bez niej obyć w jakimkolwiek pojedynku.
Chwilę jeszcze posiedziałem na polance, a później zebrawszy się, wróciłem do miasta, udając się na spoczynek do tego samego lokalu, z którego wyszedłem, tym razem jednak nie na herbatę, a do pokoju, żeby chwilę się zdrzemnąć. Wraz z treningiem, zeszły ze mnie wszelkie wątpliwości i „moralniaki” związane z dzisiejszą misją – byłem jedynie szczęśliwy, że zdołałem osiągnąć kolejny krok ku własnej potędze, która była pierwszym etapem w zrealizowaniu mojego dalekosiężnego planu.

  Ukryty tekst

zt

[Souei]

  Ukryty tekst