Lasy przy Murze

[Kuroi Kuma]

Krew, którą po sobie pozostawisz
Nana - misja C 9/30 Jakież to było zdziwienie strażnika, gdy zobaczył, jak Nana nawet nie próbuje się bronić, tylko zgodnie dołączyła do oddziału. Bez przygotowania, bez wyposażenia Strażników, bez doświadczenia. Jak owieczki na rzeź prowadzone. Isei wręcz spiorunował ją wzrokiem, gdyby mógł pewnie by wykrzyczał "do cholery kobieto, co Ty robisz?", tylko że zdawał sobie sprawę, że Ogar nie będzie wysłuchiwał ich tłumaczeń, a konkretniej jego tłumaczeń.
W końcu byli po drugiej stronie i cóż... nie było tutaj nic niezwykłego. Widok był wręcz tak zwyczajny, jak tylko by mógł być. Znajdowali się w lasku, gdzie były takie same drzewa jak po drugiej stronie, słychać było odgłosy zwierząt, które niczym nie różniły się od tego, co dziewczyna by już znała. Trzeci z grupki, zwiadowca, który faktycznie został wyznaczony do tej pracy zamarł wręcz, padło pytanie.
-Jak to czego? Nie przeszłaś podstawowego szkolenia? - patrzył na nią zdumiony chyba powoli zdając sobie sprawę z tego, co tu się właśnie wydarzyło. Dziewczyna nawet nie była szczurem, nie powinna się tutaj znaleźć, a jednak byli tutaj. Jeden zwiadowca, jeden strażnik i kobieta, która mogła być nawet przydrożną ladacznicą -Wszystkiego, co może Cię zeżreć. Przy samym murze nie jest tak źle
-Ale to co się tam odezwało nie brzmiało zbyt dobrze - pociągnął nasz znajomy strażnik, który też nie był przygotowany na takie wydarzenie tego dnia, zwłaszcz że powoli robiło się ciemniej, a słowa "trzeciego" nie były pocieszające.
-Może, dlatego mamy to sprawdzić. Bądźcie czujni, w razie kłopotów strzelać racą, nie czekać, uciekać - był śmiertelnie poważny, doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że nie brzmiało to heroicznie, lecz taka była prawda. Czasami lepiej było uciec niż mierzyć się z wrogiem. Ruszyli przed siebie, najbardziej doświadczony szedł przodem, jego kroki były pewne, sprężyste. Rozglądał się zerkając głownie w korony drzew, które mijali. Brak tutaj ubitej ścieżki, lecz można było dostrzec, że niektóre drogi były bardziej wydeptane niżeli inne. Nawet Nana mogła dostrzec jak mniej więcej poruszali się zwiadowcy, że na drzewach były wyryte znaki ostrzegawcze. Najprostszy sposób by przekazać sobie informacje przy pośrednim kontakcie. Na chwilę obecną było spokojnie, lecz prowadzący grupę nie zmniejszał swojej uwagi ani na sekundę. Może to przesadna ostrożność, a może miał do tego jakieś powody, ale szli już około piętnastu, może dwudziestu minut i nic się nie wydarzyło. Do ich uszu dochodził jednak dźwięk wycia, pisku rannego zwierzęcia błagającego o pomoc. "Trzeci" zatrzymał waszą dwójkę gestem dłoni, zamarł w lekkim przykucu wsłuchując się w dźwięki.
-Sprawdzamy szybko co to i wracamy. Patrzcie czy w okolicy nie jest nikt z naszych, może trzeba będzie mu udzielić pomocy - wyszeptał obserwując czy pozostała dwójka rozumie powagę tej sytuacji, a jeśli nie to niech spieprza w podskokach.

Dla sprawdzającego

  Ukryty tekst

-Isei
-"Trzeci"

[Nana]

Spoglądała na Iseia wielkimi, czarnymi oczkami i posłała mu delikatnyc uśmiech. Po prostu nie chciała zostawiać go samego. Może przywiązywała się zbyt szybko? Wiedziała, że bał się iść sam na drugą stronę. Nie przyszło jej oczywiście do głowy, że mogła komplikować sprawy jeszcze bardziej. Może czuł się za nią odpowiedzialny? Nie powinien przecież się aż tak dziwić jej brakiem sprzeciwu. Dała mu wcześniej do zrozumienia, że była ciekawa tego co działo się po drugiej stronie muru. Zwyczajnie wykorzystała ku temu okazję, nic więcej. Zresztą kłótnia z Ogarem jakoś nie za bardzo ją pociągała. Wyglądał na wystarczająco wkurzonego nawet Nana była trochę przerażona. Chyba to co czyhało za murem nie mogło być gorszę niż sroga mina Ogara. Uh!
- Nie jestem strażnikiem - dodała po chwili spoglądając na Trzeciego. Nie zamierzała nic ukrywać. W końcu tak na prawdę nie miała pojęcia czego się spodziewać. Nie była może aż tak 'bezbronna', ale wolała trzymać się z tyłu. Nie ze strachu, zwyczajnie z rozsądku. Strażnicy mieli na pewno większe doświadczenie, a Nana nie chciała przeceniać swoich możliwości.
- Miejmy nadzieję, że nie jest głodne - odparła cicho szturchając Iseia łokciem. Wyglądał jak kupa nerwów aż jej się udzielało. Na szczęście prawdziwy zwiadowca szedł dzielnie przed siebie tym samym dodając jej otuchy. Ruszyła za nim rozglądając się uważnie. Im bliżej celu się znajdowali tym ciszej wszyscy się zachowywali. Zdenerwowanie wisiało w powietrzu i nikt nie chciał zwracać na siebie niepotrzebnej uwagi. Nana nie chciała lekceważyć zagrożenia, więc szła dzielnie w milczeniu. Na wzmiance o ucieczce pokiwała głowa, że rozumie. Nie była głupia i nie zamierzała się przed nikim popisywać. Jeśli zagrożenie było zdecydowanie za duże i po ocenie sytuacji nie mieli żadnych szans, trzeba było uciekać i tyle. Z taką świadomością szła przed siebie. Ich wędrówka trochę się przedłużała. Spodziewała się, że miejsce, do którego znajdowało się znacznie bliżej muru. Widocznie z góry wszystko wyglądało trochę bliżej niż rzeczywiście. Minuty szybko uciekały i robiło się coraz ciemniej. Kiepska sprawa. Nana starała się pozostać cały czas tak samo czujna.
Słysząc zwierzęce odgłosy od razu pomyślała o rannym piesku. Oczywiście było to pewnie mylne porównanie, była tego jak najbardziej świadoma, ale i tak ścisnęło ją za serce. Miała zdecydowaną słabość do wszystkiego co małe i puchate. Przyjęła rozkaz zwiadowcy dokładnie oglądając okolicę. Mogła posłużyć się sharinganem, jednak nie chciała marnować siły, jeśli nie było ku temu potrzeby. Nie lubiła na nim polegać. Miała wrażenie, że więcej ją kosztował niż przynosił pożytku.

  Ukryty tekst

[Kuroi Kuma]

Krew, którą po sobie pozostawisz
Nana - misja C 11/30 Strach był dziwny. Strach jednocześnie wstrzymywał, ale pozwalał też pędzić do przodu. Strach potrafił przytłoczyć, zniszczyć człowieka od środka, ale też sprawić, że budziły się w nim nowe siły. To strach pozwalał przeżyć. Bez strachu, bez bólu człowiek tylko parłby do przodu bez zastanowienia się czy przypadkiem nie zrobi sobie krzywdy. Wsadziłby rękę w ogień mimo tego, że skóra zacznie się palić. Był pierwotny, nie do powstrzymania. Niby wiesz że ogień może wyrządzić ogromne szkody, a jednak w nocy go rozpalasz, by rozświetlić mrok, bowiem on jest jeszcze gorszy. Isei faktycznie się obawiał i było to jak najbardziej normalne. Wiedział co czai się po drugiej stronie, a przynajmniej znał niektóre z tych bestii. To że Nana nie była strażnikiem stało się oczywiste wraz z jej pierwszym pytaniem. Brak przygotowania potrafił zebrać żniwa, a lekkomyślność już niejednego pozbawiła życia. Którą drogę wybierzesz moja droga? Zwiadowca był najbardziej przygotowany z ich trójki i to tłumaczyło, czemu się nie bał. Albo przynajmniej po sobie tego nie okazywał. Nawet strach można było pokonać, mózg przyzwyczajał się do zagrożenia, potrafił się do niego dostosować, uznać je za coś... zwyczajnego?
Atmosfera robiła się gęsta, byli tuż przy bestii, która zaryczała wcześniej, która poruszyła strażników patrolujących Mur. Widząc ogólną zgodę co do zasad, które ustanowił Zwiadowca szedł dalej, stąpał jednak dużo ostrożniej, tak jakby nawet najmniejsze źdźbło trawy się nie ugięło pod jego stopami. Wystarczyła mała gałązka, patyczek który strzeli przypadkowo i zwróci uwagę tego, co kryło się w okolicy. Pisk stawał się coraz bardziej wyraźny. Zwierzę błagało o pomoc, o to by ktoś przy nim teraz był. Krocząc w tym kierunku zobaczyliście ciało leżące na ziemi. Nie był to strażnik, nie miał na sobie munduru. Leżało na plecach, z rozciętym brutalnie brzuchem i brakiem wnętrzności w środku. Isei prawie nie zwymiotował widząc co takiego stało się z Dzikim, lecz powstrzymał odruch. Życie za murem to nie bajka. Zwiadowca przeklnął pod nosem.
-Życie to nie bajka, jak nie będziecie uważni, to tak skończycie - wyszeptał do pozostałej dwójki. Szli jednak dalej - tym razem po śladach krwi ciągnących się dalej, by dowiedzieć się co takiego sprawiło zamieszanie. W końcu je ujrzeli. I rzekłbyś teraz, że to nie jest nic niezwykłego zobaczyć sarnę opartą o krzak. Sarnę, która ma rozprutą nogę i nie może się podnieść, która krwawi obficie. Najprawdopodobniej był to też samiec sądząc po porożu, tylko że jedna rzecz go wyróżniała. Zwierzę to było o wiele większych rozmiarów, wzrostem przypominało bardziej wyrośniętego łosia, niżeli malutką sarnę. Tylko budowa ciała odróżniała go od potężnego króla lasów, do którego nikt samotnie się nie zbliży, nie odważy się na to. Byliście od niej piętnaście, może dwadzieścia metrów. Wołała o pomoc, nawoływała resztę stada, które nie zamierzało się zbliżyć. Sarna była jakieś czterdzieści, do pięćdziesięciu metrów od wybebeszonego ciała.

Dla sprawdzającego

  Ukryty tekst

-Isei
-Zwiadowca

[Nana]

Szła spokojnie, w takim samym tempie trzymając się grupy. Nie zamierzała odstawać, być balastem. Rozglądała się uważnie, żeby nic nie umknęło jej uwadze. Oczywiście spoglądała też pod nogi, nie chciała przewrócić się o jakiś zwykły kamień i zepsuć cały element zaskoczenia. Było to przecież bardzo ważne, skoro nie wiedzieli z czym mieli do czynienia. Dopóki pozostawali niewykryci posiadali znaczną przewagę. Nana w to nie wątpiła ani na chwilę. Pewność siebie zwiadowcy - udawana czy nie - dodawała jej siły. Czuła, że mają duże szanse na sukces. Bo czemu by w to wątpić?
1, 2, 3 sekundy później ujrzała leżącego trupa. Widząc martwe ciało czuła dziwny chłód. Jak gdyby coś obślizgłego pełzło jej po plecach. Wzdrygnęła się delikatnie oglądając wybebeszonego Dzikiego. Przez chwile zastanawiała się czy właśnie tak wyglądali jej martwi rodzice kiedy patrzyła na nich po raz ostatni. Nie pamiętała całego zdarzenia bardzo dokładnie. Wiele szczegółów i wspomnień zatraciło swoją ostrość przez te wszystkie lata. Pamiętała krew, dużo krwi. Czy w krwi taplały się szczątki ludzkich organów? Nie potrafiła sobie przypomnieć. O dziwo poczuła spokój. Już to gdzieś widziała, już to przeżyła. Cała sytuacja nagle zdała jej się taka znajoma. Nie było jej niedobrze, jednak rozumiała żołądkowe problemy Iseia. Rozprute jelita śmierdziały odchodami. W końcu każdy człowiek wyglądał w środku tak samo. Widok był nienaturalny dla ludzkiego oka. Jak gdyby trup wydawał się sztuczny. Ludzkie ciało po śmierci wyglądało jak zwykła kukła. Tylko ten cholerny smród.
Nana przełknęła ślinę wracając myślami do lasu. Nie mogła pozwolić sobie na takie odjazdy do wspomnień i przeszłości. Jedna chwila nieuwagi i mogła skończyć tak jak Dziki, leżący nieopodal. Zwiadowca zdążył jej o tym przypomnieć, całe szczęście. Słuchając jego słów wróciła myślami tam gdzie powinna.
Po kilku chwilach ich oczom ukazało się wielkie zwierzę. Nana nigdy nie widziała tak dużej sarny, była szczerze zdumiona. Niestety bambi było ranne, biedne. Kunoichi poczuła napływające współczucie. Miała sentyment do zwierząt, bardziej niż do ludzi. Wydawały jej się takie bezbronne. Nie chciała jednak lekceważyć zagrożenia. Nie miała zamiaru umierać rozpruta przez poroże, albo zadeptana przez kopyta, tylko dlatego, że miała słabość do miękkich i puchatych bambi! Rozejrzała się po okolicy poszukując stada saren lub innych wskazówek. W końcu nie mieli pewności czy trup zranił sarnę czy gdzieś w okolicy nie czaiło się coś groźniejszego. Czekała na rozkazy zwiadowcy, jak reszta towarzyszy pewnie. Gdzieś po drodze zawarli niemą umowę, że to on tutaj rządził. Miał największe doświadczenie z nich wszystkich. Nana nie traciła czujności, jednak jeśli miał jakiś plan zamierzała za nim podążać.

  Ukryty tekst

[Kuroi Kuma]

Krew, którą po sobie pozostawisz
Nana - misja C 13/30 Widok zwłok to coś, czego się nie zapomina. Ten pierwszy raz, gdy natrafiasz na ciało - jeszcze ciepłe, podrygujące w ostatnich konwulsjach, gdy jeszcze próbuje bronić się przed swoim losem, gdy mózg jeszcze nie zdaje sobie sprawy z powagi sytuacji, w jakiej się znalazł. Człowiek wyglądał dokładnie tak samo czy żył, czy już umarł, w jednym z dwóch przypadków tylko dużo mniej się ruszał, ot co. Ciało to ciało, nie zmieniało się przez otrzymane rany, tylko czasami pokazywało nieco więcej jak w tym wypadku.
Jak tu określić Nanę, która nie czuła współczucia do Dzikiego, który został rozbebeszony, a do zwierzęcia, którego los był raczej przesądzony. Ten pierwszy mógł mieć swoją rodzinę, może nawet był przykładnym obywatelem jakiejś tam społeczności dzikusów. Czy to był już ten etap, gdzie umysł przyzwyczaił się do widoku śmierci, czy może drugi człowiek był po prostu dużo mniej ważny, czy może po prostu uznała, że śmierdzące ciało nie zasługuje nawet na chwilę, by się nad nim pochylić, by oddać mu nieco czci.
Było cicho, jedyne co było słychać to tylko pisk sarny i w tym momencie zwiadowca zdał sobie sprawę, że coś jest nie tak. Ptaki. Nie było ich, nie ćwierkały wesoło jak wtedy, gdy weszli do lasu. Po prostu zamilkły i to był naprawdę zły znak. To nie tak, że zebrały się teraz razem i w ciszy chciały pożegnać sarnę. Wiedział, że coś mu nie gra, dlatego spoglądał na korony drzew wcześniej, tylko nie wiedział co mu umyka i teraz wszyscy mogli się o tym przekonać. Widok stworzenia sprawił, że jeden z nich przestał uważać. Isei postawił stopę w złym miejscu, rozległ się trzask gałązki. Z prawej strony rozległo się wycie. Podobny do tego, który był wcześniej, lecz z kilkoma różnicami. Po pierwsze stworzenie wydawało się dużo młodsze, a może było samicą, bowiem ton tego dźwięku był inny. A drugą różnicą było to, że po chwili dołączył do niego drugi głosik o podobnej barwie. Było to trochę niczym dźwięk dobywający się z rogu. Ogłaszał polowanie. Sarna zastrzygła uszami, zaczęła wierzgać chcąc uciec, lecz nie dawała rady. Krwawiła tym bardziej i tym bardziej opuszczały ją siły, gdy chciała się podnieść, uciec w bezpieczniejsze miejsce. Ryk dochodził z ich prawej strony, zwierzęta nie były daleko, wręcz przeciwnie. Nana mogła zobaczyć, jak spomiędzy drzew łypią na nią dwie pary czerwonych oczu, a pod nimi bestie wpatrujące się prosto w jej lico. Las był średnio zagęszczony, lecz ten widok wyróżniał się na tle reszty, był niczym ostrzegawczy alarm. Isei nie czekał, zaczął uciekać w stronę z której przybyli, lecz po dwóch krokach się potknął o własne nogi nie mogąc nad nimi zapanować. Trząsł się, a widzący to wszystko zwiadowca chwycił krótkie ostrze w dłoń i zaczął się wycofywać.
-Nie stój tak, tylko rób co do Ciebie należy! - ogary skoczyły w ich stronę, polowanie się zaczęło.

Dla sprawdzającego

  Ukryty tekst

-Isei
-Zwiadowca

[Nana]

Na trzask gałęzi wszyscy pewnie odrobinę podskoczyli. Grobowa cisza została tak nagle przerwana. Dopiero wtedy można było zauważyć, że taki spokój w lesie był nienaturalny. Coś tutaj nie pasowało. Sarna piszczała, za pewne z bólu. Czyżby była tylko przynętą i nasi bohaterowi wpadli w zwykłą pułapkę? Wycie przyszło niemal natychmiastowo jak odpowiedź na nieprawidłowy ruch Iseia. Dochodziło z prawej strony, było głośne i mrożące krew w żyłach.
- Flara - rzuciła w stronę swoich towarzyszy. Nie mogli być pewni czy potrzebowali w tym momencie posiłków, ale czy warto było ryzykować? Kunoichi była przekonana, że taki doświadczony Ogar ze straży na pewno by sobie lepiej poradził z zagrożeniem niż oni. Widocznie brakowało im ludzi i wysyłali za mur także takie płotki. Czy w takim razie ktoś przyjdzie im z pomocą? Dziewczyna brała pod uwagę, że raczej byli tylko zdani na siebie.
Nana wstrzymała na chwilę oddech przeszukując wzrokiem wszystkie obszary pomiędzy drzewami. Kilka chwil później ujrzała dwie pary czerwonych ślepiów i miała jedynie nadzieję, że była to polująca para, a nie większe stado. Jej oczy zapłonęły szkarłatem, kiedy spotkały spojrzenie bestii. Aktywowała sharingana, żeby zwiększyć swoje szanse przeciwko zagrożeniu.
Nana wpadła na pewien plan. Nie była z niego zadowolona i w ogóle jej się nie podobał. Przeczył jej upodobaniom, ale nie była to odpowiednia chwila, żeby wybrzydzać. Postanowiła wykorzystać sarnę jako odwrócenie uwagi. Mogła oczywiście użyć Iseia jako przynęty, skoro już leżał jak długi na ziemi. To też była jakaś opcja. Złożyła trzy pieczęci, a koło niej pojawiły się dwie identyczne kopie Nany, klony. Obydwa ruszyły w stronę sarny. Chciała kupić grupie czas, dać możliwość do ucieczki. Nie miała pewności czy jej plan zadziała. Miała nadzieję, że co najmniej jedno ze zwierząt ruszy w pogoń za biegnącym, ruchomym celem, a potem zajmie się ranną sarną.
- Wejdźmy na drzewa! - Krzyknęła w stronę reszty. Nie czekała na ich reakcję, czy odpowiedź. Ruszyła ile sił w stronę najbliższego drzewa wbiegając po nim w górę. Nie miała pewności, czy zwierzęta potrafiły się wspinać, jednak chciała jak najbardziej zwiększyć dystans między nimi. Ucieczka wydawała jej się kiepskim pomysłem. W końcu bestie miały po cztery nogi, na pewno były zwinne i szybkie.

  Ukryty tekst

[Kuroi Kuma]

Krew, którą po sobie pozostawisz
Nana - misja C 15/30 Muzyczka
Krótkie hasło, zwiadowca potaknął na słowa Nany. Mogli narażać swoje życie, tylko po co, jeśli mogą wezwać nieco bardziej doświadczony oddział? W trójkę w normalnym składzie pewnie spokojnie daliby sobie radę z bestiami, co innego w przypadku, gdy o jednej osobie nie jest nic wiadome, a druga panikuje. Przerażony Isei w popłochu próbował odpalić flarę, ręce mu się trzęsły, a widok dwójki wilków nie polepszał sytuacji. Strażnik był przerażony, możliwe że to była jego pierwsza eskapada za mur. Przygotowanie to jedno, ale zmierzenie się z wrogiem na żywo, zobaczenie żądzy krwi u drapieżnika to drugie. To nie był testowy pojedynek, to nie tak że ktoś powstrzyma zagrożenie. Jeżeli wilki zbliżą się do nich, nie będą pytać. Oczy Nany zabłysnęły na czerwono, zdolność klanowa tak znienawidzona przez wielu wreszcie się ujawniła. Złożyła kilka pieczęci, po jej bokach pojawiły się dwie identyczne kopie, jednak nie wystarczą one na długo. Wilki zaczęły pędzić w ich stronę, teren wydawał się nie sprawiać dla nich żadnego problemu. Ostre pazury wbijały się we wszystko, co napotkały. Były zdecydowanie inaczej zbudowane niż u normalnych wilków - przystosowane do tego, by ścigać ofiarę do końca.
Zwiadowca zaś nie czekał na pozostałą dwójkę - rzucił przed siebie kunai z wybuchową notką, by zaraz ją zdetonować. Pocisk świsnął w powietrzu, nastąpiła eksplozja. Isei zaś w końcu zebrał się do kupy, wziął flarę, złapał ją jedną dłonią i wystawił ku górze. Oddychał ciężko, nie spodziewał się eksplozji, która była tak blisko niego. Wystrzelił flarę dokładnie w stronę zwierząt pokrywają teren jeszcze większym dymem.
Sarna tym bardziej zaczęła wierzgać, zwłaszcza widząc jak obok pojawił się kłąb dymu i dotarły do niej dwa klony. Biedne zwierzę, które miało zostać poświęcone. Ogary na chwilę się wstrzymały, zwolniły nieco biegu.
-W tył, w tył! - zaczął krzyczeć najbardziej doświadczony, zbierał Iseia z ziemi, wręcz ciągnął go nie chcąc zostawić na pożarcie wilkom. Te zdążyły za to okrążyć dym, zobaczyły Sarnę w towarzystwie dwójki klonów. Wyskoczyły w tym kierunku, były skoczne, odbijały się miękko od ziemi, czasami nawet od drzew wbijając w nie swe pazury. Jeden z nich naskoczył na klona Nany, ten się rozprysnął. Drugi zaś naskoczył sarnie na gardło, zacisnął na nim swoje szczęki i wyszarpał jego część wykorzystując pęd swego rozpędzonego ciała. Pierwszy zaczął się rozglądać za celem, zobaczył uciekające osóbki i podążył w tym kierunku.
Odległość do pierwszego wilka - 20m
Do drugiego 25m.

Dla sprawdzającego

  Ukryty tekst

-Isei
-Zwiadowca

[Nana]

Strach był jak najbardziej wskazany. Nieodczuwanie strachu mogło być bardziej niebezpieczne niż sam strach. Shinobi, którzy się nie bali bywali lekkomyślni, głupi. Bez potrzeby narażali swoje życie jak i swoich towarzyszy. Panika jednak mogła być zabójcza. Sprawiała, że ludzie przestawali myśleć logicznie i popełniali więcej błędów. Nana rozumiała strach Iseia, sama go czuła, jednak starała się zachować spokój dla dobra ich wszystkich. Brała przykład z zwiadowcy, który wyglądał na opanowanego. Widocznie doświadczenie właśnie tego go nauczyło. Dużo lepiej było uczyć się od kogoś niż samemu popełniać błędy, które, w takich sytuacjach, mogły być przypłacone życiem.
- Isei weź dwa głębokie wdechy! - Rozkazała mu widząc jak szamotał się z flarą. Czasami dodatkowa sekunda na oddech mogła bardzo dużo zdziałać. Wystarczyła chwila na uspokojenie się, żeby potem nie tracić jeszcze więcej czasu na walkę ze sobą i paniką.
Stworzyła klony jako odwrócenie uwagi. Wiedziała, że to nie był koniec ich problemów, jednak trzeba było jakoś zacząć z nimi walczyć. Zaczęła od kupienia im trochę więcej czasu, zwłaszcza, że Isei padł jak długi i trzeba było go podnieść. Nana widząc jak ogary bez problemu radzą sobie ze skakaniem na drzewa zrezygnowała z pomysłu ukrycia się wysoko. W chwilę zrozumiała, że drzewa i wysokość nie były dla nich żadną przeszkodą. Otwarta walka również była nierozsądna. Ogary mogły bez problemu ich rozszarpać, zwłaszcza kiedy nie umieli się zebrać i połączyć sił. Nana zdecydowała się posłuchać zwiadowcy i zabrać za ucieczkę. Niestety plan nie szedł do końca jak by chcieli. Zamiast znaku dla tych na murze, aby wysłali posiłki, wyszło zwyczajnie jeszcze więcej dymu. 1 flara zmarnowana. Z drugiej strony może zauważą taką dużą, ciemną, chmurę i zdecydują się im pomóc? Taką miała nadzieję, jednak nie zamierzała na niej polegać. Musieli działać i tu teraz, a nie czekać aż ktoś ich uratuje.
Zwiadowca zdecydował się podnieść Iseia, Nana nie była pewna, czy poświęciłaby się dla kogoś obcego. Póki co jednak mogli pozwolić sobie na dobre serce. Jeszcze wszyscy żyli i nie byli ranni. Pomogła zwiadowcy podnieść strażnika i zaczęli uciekać. Pewnie we dwójkę mieli większe szanse niż gdyby zwiadowca musiał go taskać samemu. Nana miała nadzieję, że Isei potrzebował jedynie wsparcia na początku, a był gotowy biec samemu. Odwracała się co chwilę, żeby zobaczyć jak rozwija się sytuacja z ogarami i sarną. Niestety klony i sarna nie wystarczyły. Potwory szybko się z nimi uporały i szukały swojej następnej ofiary.
- Nie zatrzymujcie się! - Krzyknęła przez ramię i zostawiła Iseia w rękach zwiadowcy, jeśli wciąż potrzebował pomocy, sama złożyła pieczęci i odwróciła się w stronę ogarów. Wysłała na nie kulę ognia, która rosła nie tracąc prędkości. Ogary może i były duże i straszne, jednak wciąż były to dla niej zwierzęta, a zwierzęta przecież bały się ognia. Jeśli udało jej się spalić chociaż jednego z nich to super, jeśli nie, miała nadzieję, że je wystraszy lub kupi im trochę więcej czasu na ucieczkę. Zaraz po użyciu techniki wróciła do biegu w stronę muru. Starała się kalkulować wszystkie swoje ruchy, nie marnować ani chwili.

  Ukryty tekst

[Kuroi Kuma]

Krew, którą po sobie pozostawisz
Nana - misja C 17/30 Głębokie wdechy, no tak. Przecież to takie proste. Denerwujesz się? To się uspokój panocku! Nie masz pieniędzy? To je zarób! Łatwiej powiedzieć niżeli zrobić, gdy nerwy tobą targają. Gdy doskonale wiesz o tym, iż nie masz ani miejsca, ani czasu na ucieczkę. Widzisz jak ogary pędzą prosto na Ciebie, że są wyraźnie szybsze i lepiej dostosowane do otoczenia. Chmura dymu się rozproszyła po okolicy, lecz nie była oczywistym znakiem. Była bardziej poszlaką, czymś co nie pasowało. Strażnicy stojący na murze mogli ją tylko dostrzec, nie była wyraźnym znakiem dla tych na dole. Czekała ich przeprawa do oddziałów i dopiero tam mogli organizować oddział. Czas więc był tutaj bardzo ważny, im dłużej przetrzymają z wilkami, tym szybciej ktoś przybędzie. Dym bowiem roznosił się w powietrzu, jego barwa była inna od tej wytworzonej przez bombki dymne.
Nana wzięła na siebie część ciężaru strażnika, ale już teraz doskonale czuła, że mocno jej ciąży na ramieniu i długo tak nie wytrzyma. Jej mięśnie zmuszone do nagłego wysiłku i podniesienia dosyć dużego jakby nie patrzeć mężczyzny w zbroi były średnio do tego przygotowane, ale Isei powoli nabierał ogłady i zaczynał sam biec zdając sobie sprawę z tego, że to jedyne wyjście. Był jednak wyraźnie słabszy od pozostałej reszty, odstawał. A czy przypadkiem mięso armatnie nie było najlepszym sposobem na pozbycie się problemu? Dziewczyna w końcu się odwróciła, zaczęła składać pieczęcie. Jedna po drugiej, jednak widziała że z każdą kolejną bestia jest coraz bliżej. Jak jej żółte zębiska wystają z pyska, jak ten rozwiera się dosłownie tak, jakby był tuż obok szyi dziewczyny. Miała wrażenie, jakby bestia już się w nią wgryzała, jakby czuła na sobie zaciskające się zęby. W końcu jednak wypluła z siebie technikę, ogień poszedł przed siebie, prosto w wilka, który to odskoczył na bok, ale jego futro zaprószyło się ogniem. Zaczął skomleć, drugi z wilków zareagował i zaczął biec do swojego "brata", by mu pomóc. Ten pierwszy zaczął tarzać się po ziemi powolutku gasząc ogień, tylko pojawił się inny problem. Las. Ten był daleki od łatwopalnego, drzewa zebrały na siebie sporą część techniki i właśnie z tego względu wilk jeszcze miał się dobrze. Jednak element ognia w tym otoczeniu był cóż... mało efektywny albo właśnie bardzo efektywny.
Dziewczyna się odwróciła, zaczęła biec do swoich towarzyszy. Do muru było jeszcze daleko, z pół kilometra lekką ręką. Jej towarzysze byli nieco przed nią, Zwiadowca uciekał szybciej, lecz zwalniał, by nie zostawić Iseia w tyle. Ten wyraźnie był wolniejszy nawet i od dziewczyny. W tym tempie wilki z pewnością go dopadną. Ten drugi, który uprzednio zajął się sarną widząc jak jego braciak radzi sobie z płomieniami powrócił do gonitwy za celem.

Podpalony wilk - 15m
Biegnący wilk - 10-12m

Dla sprawdzającego

  Ukryty tekst

-Isei
-Zwiadowca

[Nana]

Kiedy zdecydowała się pomóc Iseiowi, nie była tego do końca pewna. Zawsze wierzyła, że powinno się ufać swoim insktynktom. Czując jego ciężar na swoim ramieniu żałowała tej decyzji, powinna była go zwyczajnie zostawić. Przecież był tylko balastem. Utrudniał im ucieczkę i pomoc takiej osobie mogła zakończyć się poświęceniu siebie. Nie było to tego warte, zwłaszcza dla praktycznie obcej osoby. Przecież oprócz jego imienia nie wiedziała o nim nic więcej. Zaklęła pod nosem, jednak postąpiła tak jak zdecydowała, nie było czasu na zmianę decyzji.
Kilka pieczęci, nie był to przecież dla niej żaden wyczyn. Widząc jednak nadchodzące Ogary wydawało jej się, że składanie znaków trwało wieczność. Sekunda po sekundzie. W końcu wypluła z siebie kulę ognia, która popędziła na bestie. Nana nie marnowała czasu, żeby sprawdzić swoje dzieło. Biegła dalej ile sił w nogach doganiając pozostałych. Dopiero po chwili, kiedy ich dogoniła, zerknęła za siebie. Może kupiła im odrobinę czasu, jednak nie wystarczająco. Ogary były szybkie, wątpiła, żeby zdążyli dotrzeć do muru bez większych przeszkód. Niestety zwierzęta były znacznie bardziej przystosowane do pościgu. Miały w końcu cztery łapki. Zdecydowanie potrzebowali je jakoś spowolnić. Jeśli tym razem jej się nie uda, zwyczajnie popchnie Iseia jako przynętę dla bestii. To też była jakaś opcja.
- Musimy je spowolnić!- Krzyknęła do pozostałej dwójki. Jeśli mieli jakiś lepszy plan, na pewno by ich wysłuchała. Oczywiście zwiadowca mógł zwyczajnie zostawić swojego towarzysza, ale Nana zauważyła jak zwalniał tępa. Głupota. - Rzucajcie wszystkim co macie! Kunaie, shurikeny, obojętnie! - Rozkazała. Team work. Mieli większe szanse na sukces, jeśli wszyscy się o to postarali. Sama wyciągnęła kunaia z notką wybuchową rzucając za siebie. Miała nadzieję, że w biegu nie zdążą zrobić uniku i zwyczajnie wybuchną lub dym trochę je zdezorientuje. W momencie wybuchu wykonała 3 pieczęcie, a koło niej znów pojawiły się dwa klony. Jeden pobiegł w prawo, drugi w lewo. Może któryś z ogarów ruszy w pościg za jednym z klonów? Samotny, ruszający się cel był przecież łatwiejszy niż grupa osób. Nie wiedziała czy ten sam podstęp na nie zadziała, z drugiej strony to przecież tylko przerośnięte pieski jak mądre mogły być? Nie czekała na dalszy rozwój sytuacji. Nie zamierzała jeszcze bardziej ryzykować, wyciągała kolejnego kunaia z notką wybuchową i rzuciła za siebie w stronę psiaków.

  Ukryty tekst

[Kuroi Kuma]

Krew, którą po sobie pozostawisz
Nana - misja C 19/30 Zbliżała się do pozostałych - głównie przez to, że Zwiadowca musiał poganiać Iseia, by nie został z tyłu. Może i faktycznie zostawienie strażnika było dobrym pomysłem, minimalizacja strat tak zwana. Poświęcenie dwójki ludzi do tego, by uratować dwójkę pozostałych. Wybór względnie logiczny, tylko czy faktycznie słuszny? Jak wiele jesteś w stanie poświecić dla ratowania własnego tyłka. Brzmiało to faktycznie dobrze - dwójka przeżywa, jeden umiera. Tylko czy nie przypominało to za bardzo pójścia po trupach do celu? Po jednym trupie, z którym uprzednio tak dobrze Nana spędziła czas, który oprowadził ją, pokazał jej mur i to co było na górze.
Podpalony wilk właśnie gasił pożar na swoim futerku i dołączał do swojego wspólnika w zbrodni. Dwóch myśliwych, trzy ofiary. Zwiadowca wyrzucił za siebie kunai, lecz w lesie nie miał większej szansy zrobić zbyt wiele przeciwko ogarom. Teren dla nich był wyjątkowo trudny dla biegu - wszędobylskie wyrośnięte korzenie wbijały się w nogi, utrzymanie równowagi było wyzwaniem. Ogary były coraz bliżej - ten bliższy w okolicach pięciu metrów, praktycznie czuła go na karku, gdy wyrzuciła w jego kierunku wybuchową notkę. Eksplozja była dosyć blisko, poczuła na sobie ciepło od wybuchu, lecz ogar został trafiony bezpośrednio. Wybuch odrzucił jego ciało, "maluszek" zapiszczał po raz ostatni i padł na ziemię jak długi. Ten drugi zaś przyspieszył tempa, rzucił w zemście, obrał sobie za cel Nanę i nie patrzył nawet na to, jak dwie jej kopie poszły na boki. Wyskoczył do niej susem i cóż... Isei przypadkiem się potknął, w czym pomogła mu dziewczyna. Zwiadowca był z przodu eskapady, nie widział co się stało, słyszał tylko upadające ciało i wilka wgryzającego się w krtań strażnika. Odwrócił się tylko, zwolnił na chwilę bieg, lecz zaraz się opamiętał i powrócił do biegu dopiero zauważając, że Nana jest koło niego.
Wróćmy jednak nieco w tył, bowiem narrator nam się chyba pomylił. Jak to... maluszek? Już wyjaśniam moi drodzy albowiem dwójka ogarów to były tylko młode wypuszczone na próbne polowanie. W ukryciu zaś kryła się ich matka oddalona tak, by ofiary nie mogły jej zwietrzyć. Słysząc pisk swojego umierającego pisklaka zawyła potężnie. To ten ryk słyszeli na murze. Nana mogła poczuć jak na jej plecach przechodzą nieprzyjemne ciarki. Po ich lewej stronie poczuli jak ziemia drży, drzewa trzaskają, walą się pod naporem siły zwierzęcia. Nana przed sobą mogła zobaczyć postać pomiędzy przerzedzającym się lasem. Niewysoką kobietę z łukiem na plecach. Nie widziała jej już wcześniej?

Wilk przerwał pościg, zajął się naszym koleżką
Do muru jakieś 300-400m. Las się przerzedza.

Dla sprawdzającego

  Ukryty tekst

[Nana]

Poświęcenie członka swojej grupy było za pewne niemoralnym pomysłem. Większość osób nie potrafiła zdobyć się na taki krok. W ogóle nie brała go pod uwagę. Z drugiej strony poświęcenie się, żeby pomóc komuś innemu było tak samo ciężkim wyborem. Nana z początku nie zamierzała zostawić Iseia. Rzeczywiście dobrze się z nim bawiła, oprowadził ją po wiosce i dzięki niemu była w stanie zobaczyć co działo się po drugiej stronie muru - czego nie żałowała. Niestety sytuacja stawała się coraz bardziej klarowna i dziewczyna przestała się nim aż tak przejmować. Spróbowała mu pomóc raz, jeśli nie wystarczyło, widocznie przeżycie tej misji nie było mu pisane. Pobyt w Hyuo nauczył ją przede wszystkim jak przetrwać. Działała instynktownie, chciała spowolnić pościg i jej się to udało. Notki wybuchowe okazały się całkiem skuteczne. Ciepło wybuchu poczuła na karku, jednak nie spowalniała biegu. Chwilę później ogar skoczył w jej kierunku. Na szczęście zawsze istniał plan B. Isei padł na ziemię, a bestia zrezygnowała z pościgu zajmując się jego ciałem. Czy Nanie było przykro?
Zwiadowca niczego nie zauważył i lepiej dla Kunoichi. Nie będzie musiała tracić czasu na bezsensowne tłumaczenia co trzeba było zrobić w danym momencie. Do muru było już całkiem niedaleko i przez chwile wydawało jej się, że był to koniec kłopotów. Oczywiście jak zwykle odrobinę się pomyliła. Na samym początku, kiedy zobaczyła dwa ogary, miała nadzieję, że to para a nie stado. Widocznie jej nadzieja nie została wysłuchana, a może to karma za użycie Iseia jako żywej tarczy? Mama ogar kierowała się w ich stronę i na pewno nie była zbyt szczęśliwa. Nana doskonale ją rozumiała, w końcu wysadziła jej bobasa. Aż samej było jej przykro. Nie zamierzała się jednak poddawać już przy samym końcu.
1, 2, 3 sekundy później zobaczyła kobietę. Pamiętała ją z muru, kim była? Kunoichi instynktownie wyciągnęła kunaia, gdyby miała się bronić, jednak wciąż biegła w tym samym kierunku.
- Znasz ją? - Rzuciła w stronę zwiadowcy. - Jeśli jest ze straży, może ma jakieś flary? - Dodała. Spoglądając w kierunku skąd dochodził odgłos. Wiedziała, że mama pewnie znajdowała się nieopodal. Ziemia drżała, a ciarki dla plecach nie wskazywały na nic dobrego. Była przygotowana się bronić, jednak nie chciała marnować chakry dopóki nie widziała żadnego celu. Oczywiście w tym wypadku jej pierwszym planem była po prostu ucieczka. Nana niestety nie wiedziała czy była wystarczająco szybka.
- Uwaga! - Krzyknęła w stronę kobiety z łukiem. Szkoda, żeby została kolejną ofiarą. Z drugiej strony Nana mogłaby wykorzystać ją jako kolejną żywą tarczę, no nie?

  Ukryty tekst

[Kuroi Kuma]

Krew, którą po sobie pozostawisz
Nana - misja C 21/30 Moralność to dziwna sprawa. W zasadzie poświęcenie kogoś dla swojego dobra było uznawane za podłe, uwłaczało ludzkiej godności, lecz działanie dla siebie, pewna doza egoizmu była już uznawana za zdrową. Bo przecież mi się należy, czyż nie? Koniec końców ktoś może uważać, że postąpiłeś źle, że to niegodne, lecz wystawiony na próbę zawsze zadbasz o siebie. Zawsze wybierzesz swoje dobro, zamiast czyjegoś. Szlachetność niestety kończyła się na czubku własnego nosa, a zaczynała na krańcu dupy. Zbliżaliście się do kobiety na murze - kim była? Przypadkową osóbką, która szwendała się w okolicy, kolejną strażniczką, która wybrała się na zwiad, tylko czemu sama. Zwiadowca popatrzył w tamtą stronę, zmrużył oczy. Pokręcił przecząco głową nie mając pojęcia kim tak naprawdę jest dziewczyna, która pojawiła się przed nimi w oddali.
Ta pewnie by doceniła krzyk, który ostrzegał ją przed niebezpieczeństwem, gdyby nie to, że ta widziała je bardzo dobrze. Widziała jak z ziemi podnosi się kurz, jak gałęzie trzaskają, korony drzew upadają rozdzielane przez stwora, któremu najwyraźniej nie spodobała się ingerencja ludzi w polowanie ich młodych. Ta zdjęła łuk z pleców i wycelowała w stronę nadbiegającej dwójki. Zwiadowca chyba wolał nie ryzykować, widział że ta nie stroi sobie żartów, gdy nałożyła strzałę na łuk o dosyć nietypowym, nieco bardziej finezyjnym kształcie. Zerknął na Nanę, jednym szybkim ruchem po prostu rzucił się na nią, odrzucając na bok z wydeptanej ścieżki, którą się poruszali. W tym też momencie za plecami mężczyzny przeleciała precyzyjnie wymierzona strzała, rozległ się błysk i huk, a chwilę potem ryk stworzenia za plecami naszych uciekających.
-Nie tarzać mi się, tylko spieprzać, pókim dobra! Bo na następną was nadzieję! - jej głos, a prędzej krzyk był o tyle dziwny, że nie docierał z kierunku, gdzie się znajdowała, lecz ze środka głowy Nany i jak widać nasz Zwiadowca słyszał dokładnie to samo, bo zaraz pociągnął dziewczynę za sobą. Powoli drzewa się przerzedzały, widzieli już wejście na mur, którym tutaj przyszli. Gdyby Nana się odwróciła, by ujrzeć co takimi czai się za nimi zobaczyłaby najpierw jarzące się na krwistą czerwień ogromne oczy, które na chwilę wstrzymały pogoń. Jeżeli będzie przyglądać się dłużej, to zobaczy podobne stworzenie do tego co wcześniej, tylko z jedną różnicą - w kłębie było wyższe od Nany i ponownie parło do przodu. Czas to pieniądz, nie zmarnuj go.

Dla sprawdzającego

  Ukryty tekst

-Kobieta
-Zwiadowca

[Nana]

Nana nie posiadała silnego kręgosłupa moralnego. Skąd miała go mieć? Straciła rodziców na własnych oczach, została opuszczona przez swojego nauczyciela z dzieciństwa i większość życia była po prostu sama. Nauczyła się dbać tylko i wyłącznie o siebie. Była często znieczulona na krzywdę innych i tym razem nie było inaczej. Isei padł i został zjedzony, dla niej był to zwyczajnie koniec historii. Nie zastanawiała się nad tym zajściem więcej. Nie było czasu na sentymenty, pościg wciąż trwał i wcale nie robił się łatwiejszy. Zagrożenie wręcz przeciwnie, zamiast maleć, rosło. Ciężka sytuacja. Czemu dziewczyna tak bardzo chciała dowiedzieć się na własnej skórze, co kryło się za murem? Miała wycieczkę pełną wrażeń. Wciąż jednak jej nie żałowała. Ciekawość pchała ją do przodu i motywowała do działania.
Kobieta na ich drodze była niepokojąca. Zwiadowca jej nie kojarzył, a Nana jedynie z widzenia. Czyli praktycznie była dla nich kimś obcym. Chwilę później wycelowała w nich strzałą, a Nana ledwo uniknęła ataku.
- Dzięki - bąknęła do zwiadowcy, chociaż nie było czasu na dłuższą pogawędkę. Ciężar jego ciała sprawił, że zachwiała się na nogach starając utrzymać równowagę. Szybko zrozumiała, że również usłyszał słowa dziewczyny w swoich myślach. Kim była? Celowała w potwora, a może w nich? Kunoichi wzięła słowa obcej kobiety na poważnie.
Nana dalej biegła wraz z zwiadowcą w stronę muru. Nie zamierzała rezygnować z ucieczki tylko dlatego, że pojawiła się następna osoba. Wręcz przeciwnie, zmotywowana jej słowami biegła ile sił w nogach. W takim momencie najrozsądniej było zwyczajnie wiać i nie odwracać się za siebie. Wyobrażała sobie jak mogła wyglądać bestia, jednak nie chciała marnować czasu na oględziny. Nie chciała popełnić głupiego błędu, już na finiszu. Znała swoje możliwości, wiedziała, że w zwarciu skończyłaby jako przekąska. Nie czuła zmęczenia, za pewne przez skok adrenaliny. Wiedziała jednak, że im dłużej wszystko trwało tym mniejsze mieli szanse na ucieczkę.

  Ukryty tekst

[Ayatsuri Yuu]

Z pewnością kogoś lub coś tędy wleczono, należało jednak przyjrzeć się bliżej, by móc ustalić więcej. Cztery linie mogły oznaczać aż cztery osoby, ale z drugiej strony mogły to być ślady zostawione przez stopy jeśli ciało podniesiono wystarczająco wysoko, wtedy dwie linie odpowiadałyby jednemu. Wleczone mogły być też po prostu jakieś przedmioty, jednak to wydawało się raczej mniej prawdopodobne. Przede wszystkim skupił się na określeniu szerokości śladów i ich głębokości, dzięki czemu mógłby ustalić pewne minimum wagowe tego, co ciągnięto i określić chociaż częściowo kształt, co pomoże określić, co tu się stało. W końcu inaczej będzie wyglądał ślad zostawiony przez ciało człowieka czy nawet zwierzęcia, a taki, który odpowiada wleczeniu za sobą skrzyni.
Podszedł też do pozostałych i zerknął na substancję, później ją wąchając. Choć słodki zapach wydawał się dalece znajomy, nie był w stanie stwierdzić, co to jest.
-Przepraszam, jakbym kiedyś czuł ten zapach, ale nie potrafię go z niczym skojarzyć. Proponuję więc ostrożnie podążyć za tymi śladami, mogę wysłać marionetkę kilka metrów przed nami by służyła jako wyzwalacz, jeśli trafimy na jakieś pułapki, albo po prostu jako pierwsza linia obrony. - zasugerował, jednak czekał na aprobatę tymczasowego przywódcy.